Als verstijfd staat Elsa tegen de deur aangeleund. Hoe weet Pitch dat er leerlingen verstop zitten in de slaapkamers en in de Kamer van Hoge Nood?

"Wat is er? Wat zeggen ze?" vraagt Hiccup met een gespannen blik.

"Pitch weet dat we hier verstopt zitten," legt Elsa op fluistertoon uit en Hiccup trekt wat kleur weg uit zijn gezicht. Dan hoort ze de toegangsmuur weer verschuiven, waarom zou Pitch weglopen als hij weet dat ze hier zijn? Misschien staat hij dan toch wel aan hun kant. Of misschien is dit ook wel een valstrik en staat hij nog steeds in de gemeenschappelijke kamer, wachtend om hun op hete daad te betrappen. Voetstappen komen dichterbij en snel doet Elsa een paar stappen weg van de deur. De deur van de slaapkamer zwiert open en in de opening staat Astrid. Ze veegt wat blonde lokken weg uit haar gezicht en haar voorhoofd is gefronst, alsof ze in de war is.

"Hebben jullie dat gehoord?" vraagt ze aan degenen die in de slaapkamer staan en Elsa knikt van ja, net zoals de rest.

"Zo raar... Waarom denkt Gothel in eerste instantie dat Pitch haar zou helpen, terwijl hij dat helemaal niet doet?"

Elsa haalt haar schouders op. Ze weet het ook allemaal niet meer.

"Misschien moeten we maar gewoon tot morgen wachten?" oppert Hiccup maar Astrid staart hem vertwijfelend aan.

Eugene verschijnt achter haar en werpt een blik naar binnen toe over haar schouder. "En morgen allemaal wakker worden op een heel andere plaats? Ik denk dat het een valstrik is."

"Dat denk ik ook," zegt Elsa zachtjes.

"Maar er is niets dat we kunnen doen. We kunnen de professors niet vinden op de Sluipwegwijzer, dus naar hun op zoek gaan heeft ook geen nut. En dan verschijnt er een professor die zegt dat hij ons aan het helpen is! Ik weet niet hoor, maar misschien moeten we eens een keer luisteren en kijken wat er gebeurd?" zegt Hiccup geërgerd.

"Ja, en kijk wat er is gebeurd omdat we naar Gothel en Pitch luisterden..." zegt Astrid en ze rolt met haar ogen.

"Uh, helemaal niks," antwoordt Hiccup schouderophalend. "Sinds dat jullie hebben gedaan wat Gothel heeft gezegd, is er niets gebeurd. Wie zegt dat er wat gebeurt als we nog iets langer wachten met onszelf in het diepe te gooien?"

Elsa bijt vertwijfelend op haar lip. Het is inderdaad vreemd dat Pitch hun heeft laten gaan...

"We zijn geen Harry Potter," doet Hiccup een duit in het zakje, in ieder geval: zo klinkt het, maar niet iedereen snapt wat hij bedoelt.

"Sorry?" vraagt Eugene en hij trekt een wenkbrauw op.

"Je weet wel, overal zelf achteraan gaan en alles zelf oplossen zonder de hulp van anderen. Pitch zegt dat hij ons helpt, hij is een professor van Zweinstein, en hij is weggegaan zonder 'moord en brand' te schreeuwen. Vertel me, waarom zouden we hem niet vertrouwen?"

"Uhm, Gothel is ook een professor van Zweinstein?" beargumenteert Astrid, maar Hiccup haalt weer zijn schouders op. "En als Rapunzel haar niet had geprovoceerd dan was er niets aan de hand geweest."

"Dat weet je niet," brengt Merida er tegenin.

"Ik durf erom te wedden dat Pitch ons inderdaad wil helpen. Gothel heeft gewoon een inschattingsfout gemaakt en daar gaat ze morgen voor boeten."

"Maar waarom dacht Gothel dat ze Pitch kon vertrouwen?" mompelt Elsa voor haar uit, meer tegen zichzelf, maar het wordt doodstil en verbaasd kijkt ze op. Op zich, zo'n slechte vraag was dat niet van haar.

"Waarom dacht Gothel dat ze Pitch kon vertrouwen, hm?" herhaalt ze, haar armen over elkaar heen slaand en Hiccup mompelt wat.
"Hm?" zegt ze weer want ze kan hem niet verstaan.

"Geen idee," geeft hij dan toe en ze grijnst triomfantelijk. "Gothel is geen lieverdje, en daarvoor is Pitch, logisch gezien, ook geen lieverdje," beargumenteert Elsa.

"Goed dan," zwicht Hiccup als hij ziet dat iedereen het eens is met Elsa. Zelfs de leerlingen die met hun in de slaapkamer verstopt zitten en nog niets hebben gezegd. "Wat gaan we doen dan?"

Elsa denkt even na. "Niets," antwoordt ze dan en Hiccup gooit verslagen zijn handen in de lucht. "Ik ben in de war," deelt hij mee en Elsa grinnikt.

"We houden Gothel en Pitch in de gaten op de Sluipwegwijzer. Eén voor één terwijl de rest probeert om wat te slapen. Zodra er iets raars gebeurt, maken we de rest wakker en uhm..." Haar stem vaagt weg.

"En dan wat?" vraagt Merida gretig, ze ziet wel waar dit heen gaat.

"Ten aanval," zegt Elsa vastbesloten. "Honderden leerlingen tegen twee professors. Lang zullen ze niet stand houden."

"Maar waarom gaan we dan nu niet? We zien toch waar ze zijn?" schreeuwt Astrid bijna, een stem vol met ingehouden woede en frustratie. Elsa plukt nadenkend aan de punt van haar vlecht. Ja, waarom niet nu?

"Stel dat Pitch de waarheid vertelt... En zoals Hiccup zei, we hoeven niet alles zelf op te lossen... Ik weet het niet oké? Ik heb gewoon zo'n gevoel dat wij niet als eerste de slag moeten slaan."

"Het is niet de eerste slag, die heeft Gothel vanochtend al gemaakt," brengt Astrid er tegenin.

Elsa zucht gefrustreerd en balt met haar vuisten om haar krachten onder controle te houden. Tot haar verbazing is het al die tijd sinds ze terug is in het kasteel, allemaal nog goed gegaan. Maar ze kan niet verslappen, wie weet gaat het dan mis. "Gothel heeft in haar eentje tientallen professors laten verdwijnen. Hoe, vraag ik je. Misschien dat we denken dat één iemand niet veel voorstelt, maar ik denk dat het nog lastiger gaat worden dan dat we in eerste instantie denken. Als Pitch de waarheid vertelt, en versterking komt eraan, dan kunnen we dit toch beter aan het Ministerie overlaten?" Ze ziet hoe haar woorden doel treffen en tot haar opluchting zegt niemand meer wat.

"James," gaat ze verder en ze draait zich om naar de Potter die op een bed zit. Vragend kijkt hij haar aan. "Activeer die Sluipwegwijzer voordat we Pitch weer uit het zicht verliezen." Hij knikt instemmend en haalt het stuk perkament uit zijn binnenzak.

"Laten we naar de gemeenschappelijke kamer gaan," stelt Eugene voor en nogmaals knikt hij. Daar hebben ze meer ruimte om de kaart uit te spreiden.

"Dus, hoe gaan we dit doen?" vraagt Astrid als ze uiteindelijk weer hun plaats hebben genomen op de zwarte, leren banken.

"Twee houden een oogje in het zeil," zegt Elsa. "Zodra er iets geks gebeurt, maak je de rest wakker."

"En wat is iets geks?"

"Geen idee, dat merk je dan wel, denk ik."

"Goed dan," stemt Astrid in. Ze werpt een blik op haar horloge en ziet dat het bijna zeven uur is. Etenstijd... Hiccup volgt haar voorbeeld en snapt wat ze bedoelt.

"Ik denk dat de Zwadderaars wel naar de Grote Zaal kunnen gaan voor het diner. Als ieder nu wat mee smokkelt in zijn gewaad, dan hebben wij straks ook wat te eten. Hoeft niet veel te zijn, dat gaat opvallen, maar een broodje of iets moet wel lukken toch?" stelt hij voor en Astrid knikt. De Zwadderaars staan op en zetten koers richting de Grote Zaal, terwijl de rest achterblijft.

Elsa, Hiccup, Merida, James en Albus volgen de Zwadderaars met de Sluipwegwijzer, maar dan valt Elsa iets op. Bij het begin van de Grote Hal zweeft een naam, een heel bekende naam... Rapunzel is hier en Gothel en Pitch zijn op weg naar de Grote Zaal. Ongetwijfeld gaan ze elkaar kruizen...

-

Onbekend POV

Als gewichtloos zweef ik in het water. Mijn ogen zijn gesloten en ik geniet van de deining van het water dat mij geruststellend heen en weer wiegt. Ik ben de wintergeest, vertelt iets me. Een onzichtbare kracht haalt me omhoog door het water de lucht in en als ik een paar meter hoog in de lucht hang, open ik mijn ogen. De volle maan schijnt op me neer en ik haal een paar keer diep adem. De maan laat me weer naar de grond zakken en het ijs sluit zich onder mijn voeten. Ik sta in het midden van een meer, een gigantisch meer en een paar meter verderop ligt een gekromde tak. Onzeker loop ik ernaar toe. Ik weet dat ik een wintergeest ben, maar meer ook niet. Ik raak de tak aan met mijn voet en tot mijn verbazing bevriest het onder mijn aanraking. Verheugd pak ik de tak op en zwierend ren ik over het ijs, alles bevriezend wat ik aanraak. Een wintergeest hè, daar kan ik mee leven...

~

A/N: Ja, ik houd van cliffhangers maar hé! Was dit een snelle update of niet? I'm on a roll! :D

En ook wil ik even kwijt dat het einde nadert, ik ga er een eind aan breien. Het wil gewoon niet meer helemaal zoals ik wil en het is tijd voor een ander verhaal. Ik had nog een heleboel ideeën voor dit verhaal en ik wilde er in eerste instantie meer romantiek in gooien, maar zoals ik zei: het wil niet meer helemaal zoals ik wil... Misschien dat ik later een tweede boek start :) Maar voor nu, nja over een paar hoofdstukken, is het het einde. Maar goed, stay tuned! :D