De afgelopen weken hadden Elsa niet snel genoeg kunnen gaan, maar nu is het eindelijk zo ver! Het is de laatste dag van augustus en morgen zou de trein vertrekken richting Zweinstein. Aangezien het best lang rijden was naar Londen hadden ze besloten om de dag van te voren al te vertrekken en te overnachten in een hotel. Zo wisten ze zeker dat Elsa niet te laat zou komen voor de trein.

Idun brengt Anna weer naar de buren die beloofden goed op haar te passen. Anna weet nog steeds van niets, het enigste dat ze weet is dat Elsa naar een kostschool gaat voor 'bijzondere mensen'. Elsa was bang dat Anna misschien zou gaan denken dat Elsa niet goed bij haar hoofd was, maar tot nu toe is daar nog geen sprake van geweest. Ze hadden elkaar de afgelopen nog steeds hetzelfde als altijd behandeld: Anna wilde graag met Elsa spelen, maar zij had zoals gewoonlijk afstand gehouden van haar kleine zusje.

Een paar minuten later is haar moeder weer terug en samen met Agdar laden ze Elsa's nieuwe spullen in de auto. Het past er allemaal maar net in, het is maar goed dat ze een vrij grote auto hebben.

"Zijn we er allemaal klaar voor?" vraagt haar vader, Elsa en haar moeder doen de gordels om en knikken instemmend. "Daar gaan we dan," zegt Agdar terwijl hij de auto start en de oprit afrijdt.

Een dag later, 1 september

"Perron 9 3/4," leest Elsa haar treinkaartje voor aan haar ouders. Haar ouders trekken echter verbaast een wenkbrauw naar elkaar op.

"Wat is er?" vraag Elsa bij het zien van hun gezichten.

"Ik ken wel een perron 9 en een perron 10, maar van een perron 9 3/4 heb ik nog nooit gehoord," antwoordt Agdar.

"Staat er niet iets in de brief?" oppert Elsa. Het zou toch niet zo zijn dat na alles ze de trein zou missen?!

"Ik heb die brief al tientallen keren gelezen, ik kan het me niet herinneren," mompelt haar moeder maar toch haalt ze de informatiebrief uit haar tasje. Haar ogen vliegen over de regels heen en vervolgens draait ze het blaadje om. Haar mond zakt een beetje open van verbazing.

"Ik zou zweren dat dit er een paar dagen geleden nog niet stond. Het zijn de instructies voor hoe we het perron kunnen vinden," zegt ze. Agdar kijkt over haar schouder mee en ook hij kijkt verbaast.

"Misschien is de brief magisch? Pas als we iets nodig hebben verschijnt het erop?" bedenkt Elsa.

"Dat zal het wel zijn... Maar goed, we moeten naar het hekje tussen de twee perrons 9 en 10 lopen en... niet stoppen?" leest haar vader voor.

"Op dit moment verbaast niets mij meer," antwoordt Idun. "Laten we dat maar doen dan."

Ze lopen in de richting van het desbetreffende hekje, haar vader duwt haar karretje met de spullen er op en loopt op een holletje op het hek af. Hij botst niet tegen het hek op maar verwijnt plotseling. Elsa kijkt haar moeder bang aan maar toch volgen ze Agdar vastberaden. Ook zij botsen niet tegen het hek aan maar gaan er dwars doorheen en verschijnen op een ander perron. Elsa kijkt omhoog en ziet 'Perron 9 3/4' staan en 'Zweinsteinexpres, vertrektijd 11:00 uur". Ze glimlacht, ze zitten goed.

Even verderop staat haar vader en zet haar karretje bij de conducteur neer die alles in de wagon laadt. Met z'n drieën lopen ze bijna helemaal naar achteren toe, in de hoop dat het in die wagons iets minder druk zou zijn. Halverwege struikelt haar vader echter bijna over een man die op zijn hurken zit en de veters van de schoenen van zijn zoontje strikt. Nog net op tijd kan hij het tweetal ontwijken en als ze een paar meter verder zijn, mompelt hij chagrijnig: "Je moet zomaar knielen op een drukke plek. Als ik ze niet had gezien, had ik een lelijke val kunnen maken."

Ze komen bij de eennalaatste wagon en ze besluiten om hier te stoppen.

"Nou Elsa, nu moeten we afscheid nemen," zegt haar vader en hij omhelst haar stevig. Bang rukt Elsa zich snel weer los.

"Niet te dichtbij komen! Straks doe ik jullie nog pijn."

Gepijnigd kijken haar ouders naar haar.

"Snel zul je alles onder controle hebben," zegt haar moeder terwijl ze snel Elsa een aai over haar lichtblonde haren geeft.

"Tot ziens," zegt Elsa ter afscheid en ze springt de wagon in. Snel zoekt ze een lege coupé en tot haar opluchting vindt ze er al snel eentje. De coupé bevindt zich aan de kant van het perron en ze schuift het raam omlaag en steekt haar hoofd naar buiten om nog een laatste maal gedag te zeggen tegen haar ouders. Ze zwaait om de aandacht van haar ouders te trekken en deze lopen in de richting van haar. Haar moeder geeft een handkus en haar vader knipoogt nog een laatste keer. Het fluitje van de conducteur klinkt en binnen een paar seconden begint de locomotief te rijden. Het komt gestaag op gang en Elsa kijkt haar ouders na totdat ze uit het zich zijn verdwenen. Bevend zucht ze uit, hopelijk zou ze inderdaad snel leren haar krachten te beheersen.

Een paar minuten later schuift de coupédeur open een meisje met heel lang goudblond haar en knalgroene ogen en een meisje met rode krullen en helderblauwe ogen komen naar binnen.

"Is het goed als wij erbij komen? Overal zit het helemaal vol," vraagt het meisje met de groene ogen. Eigenlijk wilt Elsa niemand anders er bij hebben uit angst dat haar krachten uit de hand zouden kunnen lopen, maar ze durft ook niet goed om te weigeren. Stilletjes knikt ze instemmend en richt haar blik weer naar buiten, naar de voorbijrazende omgeving.

"Ik ben Rapunzel," stelt het meisje met het blonde haar en groene ogen zichzelf voor. Elsa beseft dat ze het tegen haar heeft en antwoordt snel: "Aangenaam." En ze richt haar blik weer naar buiten.

"Uhm, en jij bent?" vraagt het krullenmeisje met een Schots accent.

"O... Ik ben Elsa."

"Mijn naam is Merida," zegt ze en ze steekt haar hand uit naar Elsa. Elsa staart er echter alleen maar naar en als Merida beseft dat ze deze niet gaat aanpakken trekt ze hem schouderophalend terug. Rapunzel en Merida beginnen gezellig te praten en Elsa probeert zich zo veel mogelijk afzijdig te houden en gelijktijdig niet in paniek te raken. Waarom moesten er nu een paar anderen bij haar komen zitten?!

"Waarom draag je handschoenen?" vraagt Rapuzel opeens en Elsa schrikt op uit haar gedachten.

"Uhm..." Zou ze het vertellen? Haar krachten waren vast en zeker niet zo raar in deze wereld. Ergens diep in haar hart twijfelde Elsa echter nog en ze besloot een smoesje te verzinnen. "Ik heb ernstige littekens op mijn handen. Ik verberg ze liever uit angst dat iemand ze afzichtelijk vindt," verzint ze snel. Dat vindt ze wel een goede smoes, meisjes zouden zoiets vast niet willen zien.

"O, oke. Hebben tovenaarsdokters dat niet kunnen genezen?" vraagt Merida nieuwsgierig.

"Ik kom niet uit een tovenaarsfamilie."

"O ja, dan snap ik het. Mijn ouders zijn ook geen tovenaars," zegt ze.

"Mijn moeder is een heks, maar dat wist ik heel lang niet," voegt Rapunzel toe.

Elsa bekijkt haar twee treingenoten. Alledrie waren ze niet bekend met deze vreemde wereld en opeens voelt Elsa een klik met de twee. Ze begint deel te nemen aan hun gesprekken en ze komen steeds meer over elkaar te weten. Elsa hoopt vurig dat ze met hun in dezelfde afdeling wordt geplaatst, ze voelt zich meer op haar gemak bij deze twee meisjes dan ze zich ooit had kunnen voorstellen.

Tegen het middaguur wordt er op de deur geklopt en een vriendelijke vrouw vraag of ze iets willen hebben van het snoepkarretje. Nieuwsgierig staat Elsa op en loopt de gang op om te bekijken wat er allemaal is. Van de tegenovergestelde coupé gaat de deur ook open en een slungelige jongen met warrige bruine haren stapt naar buiten om iets lekkers uit te zoeken van het snoepkarretje. Zijn bruine ogen ontmoeten die van Elsa en hij lacht vriendelijk naar haar.

"Ook eerstejaars?" vraagt hij aan haar en Elsa knikt instemmend.

"Cool, ik ook. Misschien tot bij de sorteringsceremonie van afdelingen," zegt hij en hij kiest iets van de kar en geeft de vriendelijke vrouw vijf Knoeten. "Ik ben Jack trouwens," zegt de jongen nog voordat hij weer de coupé ingaat.

Elsa wilt nog antwoorden wat haar naam was, maar de deur zit alweer dicht.

"Uhm, ik wil graag hetzelfde," zegt ze en ze zoekt vijf Knoeten in haar portemenee.

Een paar uur later is het tijd om hun zwarte gewaden aan te trekken omdat ze bijna op de bestemming zijn. Buiten is het al donker en Elsa merkt dat de locomotief inderdaad al wat begint af te remmen. Zenuwachtig verwisselt ze haar normale kleren voor het schooluniform en in stilte wachten ze alledrie af wat er gaat gebeuren als de Zweinsteinexpres stil gaat staan.

-

Ik heb besloten om toch een boel Disney en Dreamworks karakters er in voor te laten komen, ook al hebben ze eigenlijk niet echt bovennatuurlijke krachten. Maar goed, Rapunzel is dus nog blond en woont nog bij Moeder Gothel, en Jack heeft nog bruin haar. Ik weet nog niet helemaal zeker wat er gaat gebeuren, maar ze zullen nog veranderen! ;)

Oh ja, en herkenden jullie de veterstrikkende man op het perron? :D