Jak wulkan wybucham, nie myśląc, co mówię, a słowa me, jak miecz tną ludzkie uczucie.

Jak góra lodowa stabilna, potężna na drodzę do szczęścia nie patrzę na ciebie tylko pcham przed siebie.

Jak woda wodospadu spadam na dno, a gdy mój dech wyrównam od nowa niszczę swe życie.

A ty moich żywiołów nie liczysz, lecz znosisz.

I jesteś mym pyłem przy wybuchu, jak okręt - mą przeszkodą i jak dno, które mnie odbija.

I rozumiem, że dlatego, bo jesteśmy siebie warci.

Innego wytłumaczenia nie mam.