♡

    Jungkook opuścił budynek, a jego spojrzenie skrzyżowało się ze wzrokiem stojącego nieopodal blondyna. W milczeniu ruszył przed siebie, w kierunku ustronnego miejsca za budynkiem hali sportowej. Yoongi poszedł w ślad za nim. Kiedy się zatrzymali, Jungkook od razu przeszedł do sedna sprawy, z powodu której się spotkali.

—  Co zamierzasz teraz zrobić?  —  zapytał, wbijając w Mina twarde spojrzenie. Dłonie, schowane w kieszeni bluzy, zaciskał w pięści. Naprawdę miał ochotę przyłożyć chłopakowi. Nikt nie miał prawa oszukiwać Jimina, a szczególnie on - chłopak, w którym jego najlepszy przyjaciel był zakochany po uszy.

—  Jeśli tylko zechce ze mną porozmawiać, to wyjaśnię mu wszys-

—  A co tu wyjaśniać?  —  Jungkook przerwał mu, nie pozwalając dokończyć zdania.  —  Oszukiwałeś go.

—  Chciałem, naprawdę chciałem powiedzieć mu prawdę o sobie, ale...bałem się, że go spłoszę, więc...  —  Yoon pokręcił głową, zdając sobie sprawę, że się pogrąża.

—  Brnąc dalej, pisząc z nim, pozwalając, by ci się zwierzał, tylko pogorszyłeś sytuację. Jimin przez to wszystko nie chodzi do szkoły, wstydzi się...

—  Jungkook  —  powiedział blondyn z nutą zawahania w głosie.  —  Pomożesz mi?

—  A jak myślisz?  —  odpowiedział Jeon, a Min pokręcił głową, bo zdał sobie sprawę, że zupełnie niepotrzebnie poprosił o pomoc kogoś, kto go nie znosi. Odpowiedź była oczywista, żadnej innej nie mógł się spodziewać.

—  Oczywiście, że pomogę.  —  Yoongi wbił w Jungkooka spojrzenie pełne zaskoczenia.  —  Ale tylko dlatego, że nie mogę patrzeć na Jimina w takim stanie.

—  Dziękuję. Przykro mi, że tak się stało... I naprawdę zależy mi, żeby wyjaśnić całą sytuację. Bo wiesz...  —  Uciekł spojrzeniem gdzieś w bok.  —  Jimin też nie jest mi do końca obojętny...

—  Posłuchaj. Nie obchodzi mnie to, ale jeżeli jeszcze kiedykolwiek skrzywdzisz mojego przyjaciela, to nie ręczę za siebie. Pamiętaj.

♡