ဘဝကပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်အေးအေးဆေးပဲ။
ဖက်ရှင်ကျကျ အလန်းစားဝတ်စားကာ
ခေါတ်ရှေ့ပြေးသောဒီဇိုင်းတွေကိုခြေစခေါင်းဆုံး
ဆင်းမြန်းလျှက် မောင်သည် မှန်ရှေ့တွင်ပြင်ဆင်နေတာ
မနက်လင်းထဲက။

ပြင်းရှရှရေမွှေးအားနောက်ဆုံးအဆင့်အနေနဲ့ဆွတ်
လိုက်ကာမှန်ကိုထပ်ကြည့်ပြန်၏။အသက်အရွယ်
တစ်ခုရောက်လာ၍မောင်သည်အိုမင်းခြင်းကိုမကြိုက်
သူ့ကိုယ်သူအလွန်အမင်းထိန်းသိမ်းနေသူတစ်ယောက်။
ထိန်းသိမ်းနိုင်သလောက်လည်းသက်တမ်းရင့်
ဝိုင်လို မောင်ဟာ ပိုပိုမူးယစ်လိုက်ချင်စရာ
ဖြစ်လာသည်။

ဖွင့်ထားသော Run (BTS Song)ကိုပိတ်လိုက်သည်။
ဒီသီချင်းကိုသိပ်ကြိုက်သည်။
သီချင်းကိုပိတ်လိုက်ပေမယ့်အရှိန်မသေသေး၍
အခန်းထဲကထွက်ကာဆက်လက်ငြီးဆိုလျှက်
လေတစ်ချက်တစ်ချက်ချွန်ကာတက်ကြွစွာ
JEonစံအိမ်တော်ကြီး၏လှေကားတွေအတိုင်း
ခပ်မြောက်မြောက်ဆင်းလာသည်။

"ဘာ!!!!!"

အောက်ထပ်ရောက်သည်နှင့်မနက်စာလေးကို
အိမ်အကူငါးယောက် အရံသုံးယောက်လောက်
ခစားပြီးခေါင်းရင်းခုံတွင်ထိုင်ကာ စားနေသော
မောင့်နှလုံးသားလေး။ဖုန်းပြောနေကာထုံးစံ
အတိုင်းဒေါသကမပြတ်လတ်။

မောင့်အတွက် မိုးလင်းတာနဲ့မောင့်Jimin
ကိုစတွေ့ရတာသည်အရင်ဘဝက
စကြဝဠာတစ်ခုလုံးကယ်တင်ခဲ့ပုံရပါ၏။
မောင့်အထင်မှားနေခြင်း။
Jeon ငယ်ဟာ မောင့်ထက်ဆိုးခဲ့တဲ့သူ။
ကယ်တင်မှုနတ္တိကံတရားတွေကိုသာ
စိတ်လိုက်မာန်ပါရေးခြစ်ခဲ့တာ။

မီးတောင်လေးက်ိုမြင်သည်နှင့်မောင်သည်
Run BTSမှAngel Babyလေးပြောင်းဆိုကာ
ဧကရာဇ်တစ်ပါးလိုစားနေသောမနက်စာဝိုင်းက
မောင့်အကြင်နာ​လေး၏ပါးနုနုလေးအား
ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။ဒိုင်းခနဲထိုးလာသော
မျက်စောင်းသည် ရင်ထဲဟာခနဲ။

"စားစရာရှိတာစား စိတ်တိုနေတယ်...."

ပြောင်းရှင်းသပ်ရပ်နေသောမျက်နှာပေါ်က
မာန်တွေသည် တစ်နေ့တခြားလှလှပပကြီးထွား
လာသည်။MD Park ကတောင်ကိုရီးယားရဲ့လက်ရှိ
Top1စီးပွါးရေးလုပ်ငန်းရှင်။MD Park၏
ဘဝင်သည် မောင့်အပေါ်ကိုတောင်မလွတ်ခဲ့။
မောင်က အသက်ကြီးလာလေနှစ်ချို့ဝိုင်ဖြစ်လာ
သလိုMDကလည်းအာဏာစက်ပိုပြင်းလာသည်။

မောင်သည်ခုံမှာထိုင်လိုက်ကာစောစောစီးစီး
လည်းလောင်နိုင်လွန်းသော ဆိုင်သူလေးကို
စီးကရက်တစ်လိပ်ဖွာရင်းစိုက်ကြည့်နေသည်။

အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ နမ်းချင်တာပဲသိသော
မောင်သည် မနမ်းရရင်ထ်ိုင်ကြည့်မည်။
တစ်မျိုးမဟုတ်တစ်မျိုးနဲ့ချစ်ပြနေရမှ
မောင် ကစားဝင်အိပ်ပျော်တတ်တဲ့သူ။

"ဘယ်ဟာတွေထိကုန်တာလဲ...မင်းတို့လူတစ်ယောက်
ကိုတောင်မထိန်းနိုင်ဘူးလား..ခုသူဘယ်ရောက်သွား
ပြီလဲ !!!!"

"ဘာ!!!ပြန်သွားပြီ....ဟုတ်လား
ငါသတ်သေရင်လည်းသေတာပဲရှိမှာပဲ
အဲ့တာ သဘက်ခါ ဖွင့်မယ့်Showroom လေ
သောက်ဦးနှောက်တွေကတွေးကြပါအုန်း!!!!!"

ဖုန်းကိုစားပွဲပေါ်ကိုင်ပေါက်ကာ မီးတောက်မတတ်
ရဲနေသောမျက်နှာသည်ကြောက်စရာအတိ။
မောင်သည် အခြေအနေမဟန်တာမို့
လက်ဖျားလေးကိုထိကိုင်ကာ

"ဘာဖြစ်တာလဲ ...."

"JeonMinkook!!!!JeonMinKook!!!!"

"အင်း Koo ....Koo ဘာလုပ်လို့လဲ..."

"ဘာ Koo လဲ အဲ့ချစ်စရာနာမည်နဲ့
အဲ့ဒီအဆိုးအပေနဲ့တစ်နေရာမှမလိုက်ဖက်ဘူး
ဒေါသတွေက မထိန်းနိုင်တော့ဘူး!!!!"

"မောင့်ကို ဘာဖြစ်လဲပြောမှပေါ့...
ဒေါသကိုရှေ့တန်းမတင်ရဘူးလေ Jimin
အလှတွေပျက်မယ်..."

MD သည် မောင့်ကို စိုက်ကြည့်လာသည်။
ကြည့်မိခါမှပို၍ပင်ဒေါသမီးကပိုတောက်လာသလို
မောင့် မျက်နှာသည် ဟိုအဆိုးကောင်လေး
မျက်နှာပဲကို။

"ဒေါသကိုရှေ့တန်းမတင်ဘဲ တရားမှတ်နေရ
အောင် သူဘာလုပ်သွားလဲမောင်သိလား..."

"မောင် ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ...."

"သူ့ကို ဆုံးမလို့ လမ်းပြလို့တဲ့ ကိုယ့်ကိုမကျေနပ်လို့
သဘက်ခါဖွင့်မယ့်Showroom ကိုခဲနဲ့ထုသွားတယ်
ပြီးတော့ ပြန်ပြေးပြီ Newyorkကို...."

"အော်....."

"ဘာ အော် လဲ!!!! မောင့်ကြောင့် မောင်နဲ့တူတာ
မောင် ရှေ့ဆောင်လမ်းပြခဲ့တာ!!!"

"မောင် ထု တုန်းက Koo မှမမွေးသေးတာကို"

"ဗီဇလေ...အရာအားလုံးကမောင့်ကြောင့်ပဲ.."

JeonMinkook သည်ဆိုးလို့ရသောနည်းပေါင်း
များစွာထဲကမှဒီိိနည်းကိုဘာကိစ္စများသုံးရသလဲ။
ပြဿနာသည်မောင့်ခေါင်းပေါ်သို့တည့်တည့်ကြီး။

"မင်းကတအားချူပ်ချယ်တာကို...
ခုခေါတ်လူငယ်တွေကိုပုံသေနည်းထဲ
အတင်းဇွတ်ထည့်ချင်လို့မရဘူး...Jimin"

"၁၈နှစ်နဲ့ အိမ်ပေါ်ကဆင်းပြီးသူ့ဘဝသူ
ရွက်လွင့်မယ်ဆိုတဲ့မောင့်သားကို
ချူပ်ချယ်ချိန်တောင်ရှိခဲ့လို့လား ပြော!!!!"

"အဲ့တာလည်းမင်းပဲပျိုးထောင်ခဲ့တာလေ
လုပ်ရဲကိုင်ရဲပြောရဲဆိုရဲ မကြောက်မလန့်
စိတ်ဓာတ်တွေက မင်းစိတ်တွေJimin
မောင်နဲ့လူပဲတူတာ စိတ်ကမင်းစိတ်မို့ အပြိုင်အဆိုင်
တွေ့ကြလို့ Shockတွေဖြစ်ကုန်တာ..."

"ဒါဆိုလည်းတူလေအကုန်....
အလုပ်ကြိုးစားတာ ပိုက်ဆံရှာချင်တာ
တွေးတတ်ခေါ်တတ်တာ တိကျတာ ထက်မြက်တာ
အကုန်တူလေ ဖျက်လိုဖျက်ဆီးမောင့်စိတ်တွေ
ဘာကိစ္စလာရောနှောနေပြန်တာလဲ..."

"ဟုတ်ပ...."

"မောင်!!!!!"

"မောင် Coffee ဖျော်ပေးမယ်....ချိုချိုလေး
ကိတ်လေးတွေလည်းလှီးပေးမယ်
စိတ်မတိုရဘူး...အိမ်လာမထုတာကံကောင်းကို
Jimin ရယ် စိတ်ကိုဖြေပါ..."

"အိမ်လာထုကြည့်ပါလား...စိစိညှက်ညှက်
ကျေအောင်ရိုက်ပြမယ်..."

မောင်သည် ပြာပြာလဲလဲ Coffee ကောင်းကောင်း
တစ်ခွက်ဖျော်လိုက်ရသည်။မုန့်လေးတွေကို
သေချာရွေးချယ်ကာရှေ့တော်မှောက်
ပြင်ဆင်ပေးရသည်။

"သဘက်ခါ ဖွင့်နိုင်အောင် မောင်ကူညီပေးမှာပေါ့
ဒီနေ့ရော မနက်ဖြန်ရောကျန်သေးတဲ့ဟာ...
သူ့ကိုလည်းမောင်ဖုန်းဆက်ပြီး ကောင်းကောင်း
ဆူလိုက်ပါ့မယ်..."

"သေသေချာချာဆူ...."

"ပြောနေစရာကိုမလိုဘူး....မောင့်ဒေါသလေးက
ခုမနက်စာစားလိုက်နော်...ပြီးရင်အလုပ်အတူတူ
သွားကြမယ်...."

သူ့ဘဝပဲ...။လောဘတွေ ဒေါသတွေ မောဟတွေနဲ့
ပတ်လည်ရိုက် ကာKooက အရွယ်ရောက်လာလေ
မနိုင်နင်းလာလေ။တစ်ယောက်ယောက်နဲ့အစအဆုံး
အတိအကျတူရင်တောင်ကိုင်တွယ်လို့လွယ်ပေမယ့်
ခုဟာက မောင်နဲ့သူ့ကိုRemix ထားသော
ဖြစ်တည်မှုမျိုးမို့ရူးချင်သည်။

ဘယ်လောက်ဘဝနေ့ရက်တွေကမောမောပါ။
မောင် စ်ိတ်ပြေလက်ပျောက်Coffeeဖျော်ပေးလိုက်
ရင် အရာခပ်သိမ်းဖြေရှင်းပေးလိုက်သလိုပဲ။
မောင် ပါဝင် ဝိုင်းကူဖို့ရန်မလိုဘူး။
Coffeeလေးတစ်ခွက်နဲ့ယုယလိုက်ရင်ရပြီ။
MD Park မပြင်ဆင်နိုင်တာ မဖြေရှင်းနိုင်တာ
မလုပ်နိုင်တာ စီးပွါးရေးလောကမှာတစ်ခုမှမရှိ။
မောင် ရှိရင်...ရသည်။

"Koo ကို ကိုယ် ဘယ်လိုထိန်းရသိမ်းရမလဲ
မသိတော့ဘူး...ဘဝမှာဒီလောက်စိတ်ဓာတ်
တစ်ခါမှမကျဖူးဘူး...သူ့ကိုဖြစ်စေချင်တာတွေ
သူအမှားတွေလုပ်မိမှာတွေ ထိခိုက်မိမှာတွေ
အဝေးကြီးမှာစိတ်မချပူပန်တာတွေနဲ့
အိပ်မပျော်ဘူး...."

"အ်ိမ်မှာအတူတူနေတော့လည်း
မင်းတို့မတည့်ကြဘူးလေ..."

"မတည့်တဲ့အကြောင်းအရင်းအရင်းအမြစ်ကို
မောင်မသိပါဘူး...မောင်မသိတာတွေ
အများကြီး...မောင့်တနေ့တနေ့ ဘယ်တစ်ယောက်
ထပ်တွေ့ထားလို့လဲမသိ ပြင်ဆင်ခြယ်သနေတာ
သားအရေး အိမ်အရေး ပြန်လှည့်ကြည့်လို့လား..."

"ဘယ်တစ်ယောက်တွေ့ရမှာလဲ
မင်းတစ်ယောက်တောင် တစ်ရက်တမျိုး
မတူလို့ ခုထိ တွေ့ရတာ မကုန်ခမ်းနေဘူး..."

"ပြောချင်တာက စိတ်မမှန်တဲ့ တစ်နေ့တစ်စိတ်
ပြောင်းနေတဲ့အရူးကြီးလို့မလား သိတယ်
ဒါပေမယ့် စိတ်ကုန်နေလည်းရတယ်နော်
သဘောပဲ လိုက်ဖက်တွယ်နေမယ့်ထဲ
ParkJiminမပါဘူး"

"ParkJimin ဘာတွေဘယ်လိုပတ်ရမ်းရမ်း
သည်းခံပြီးကုတ်ကတ်ဖက်တွယ်မယ့်ထဲကျ
JeonJungKookက ပါနေတယ်ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ.."

"ကလီကမာ...."

"ချစ်တာပဲမလား....."

MDသည် မကြည်မလင်ဘဲမောင့်လက်ရာ
Coffee နဲ့မုန့်ကိုစားဖို့ပြင်တော့မောင်က
အပြေးအလွှားတစ်ရှူးဘာညာစီစဉ်ပေးသည်။
ကျိုးကျိုးနွံနွံလေးပေါ့။မောင့်စတိုင်မှမဟုတ်ဘဲ
မောင်အပိုအကဲတွေလုပ်တတ်ခြင်းက
ဘယ်တော့မှမပြောင်းလဲခဲ့။

အပိုအကဲမာယာတွေဟာ
လောကမှာသိပ်ကောင်းတဲ့အရာမျိုးတွေမဟုတ်
ပေမယ့် မောင့်မာယာတွေကတော့
ချွင်းချက်ဖြစ်ခဲ့သည်။မသာယာခဲ့ပါဘူးလို့
မငြင်းရဲပါဘူး။ ဘဝအဆက်ဆက်ရူးခဲ့ရတာမျိုးလေ။

မနက်စာစားပြီးတဲ့အခါMD ရဲ့အလုပ်သွားတော့
မယ့်အိတ်လေးကိုကူကိုင်ပေးရင်းမောင်က
သူအကြိုက်ဆုံးကားတစ်စီးကိုသွားထုတ်သည်။
အိမ်တော်ကြီးသည်နွေဦးလေပြေတွေနဲ့
နွေးနွေးထွေးထွေးလေး။

မောင်ကချော်ရည်ပူတွေဆို
မောင့်ဆိုင်သူလေးကမီးတောင်လေးဖြစ်ခဲ့သော
အသက်အပိုင်းအခြားတွေမှ
မောင်က နွေဦးလေးတစ်ခုဆို
မောင့်ဆိုင်သူလေးက လေပြေအေးအေးလေး
ဖြစ်လာသည်။

Driver မလိုမောင်သည်ကိုယ်တိုင်ပဲ
မောင်းတတ်ကာ MD ကိုလ်ိုက်ပို့ပေးပြီးရင်
သူ့လည်းအလုပ်သွားရသည်။မနက်တိုင်း
မောင်တို့ဟာစည်းစည်းလုံးလုံးပါပဲ။
အေးအေးဆေးဆေး ချစ်ချစ်ခင်ခင်ပါပဲ။

"မောင် မနက်ပိုင်း စာရင်းတွေပြတ်တာနဲ့
မင်းကို ကူဖို့လာမယ်...စိတ်ကိုလျှော့လိုက်တော့နော်
ကိုယ့်သားလက်ချက်ပဲ သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ
ပြီးရင် မင်းပဲ သဲသဲလှုပ်တာ..."

"ဘယ်မိဘက ဘယ်သားသမီးကို
သဲသဲမလှုပ်တာရှိလို့လဲ...."

အားနည်းချက်သည်မှန်ရင်မှန်သလို
မစဉ်းမစားပြောတတ်ခြင်း။ပြုံးယောင်ယောင်
မောင့်မျက်ဝန်းတွေအရောင်မှိန်သွားခဲ့သည်။

ခေတ္တခဏလေးတိတ်ဆိတ်သွားကာကား၏
မိုင်တိုင်အမှတ်လေးသည် မတည်မငြိမ်။
သွားပြီဆိုသော အသိနဲ့ ချက်ချင်းဘယ်လို
စကားပြန်နုတ်ရမလဲဆ်ိုတာယောက်ယက်ခတ်သွားချ်ိန်
တွင်မောင်က သိပ်လှတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့
ပြုံးပြုံးလေးကြည့်လာကာ

"ဒါပေါ့....မိဘရဲ့သဲသဲလှုပ်အချစ်ကိုမခံခဲ့ရပေမယ့်
မိဘဖြစ်လာတဲ့အခါ ကိုယ့်သားသမီးအပေါ်
သဲသဲလှုပ်ချစ်ပေးတဲ့နှလုံးသားကိုပိုင်ဆိုင်ပြီး
Kooကိုအောင်မြင်တဲ့ကလေးတစ်ယောက်အဖြစ်
မောင်ဖန်တီးနိုင်တာက..Pointပဲလေ...
ဒါတွေက မင်းSupport ပေးနိုင်ခဲ့လို့ပါ
မောင် မလှခဲ့တဲ့အတိတ်တွေကိုသိပ်မနာကျင်တတ်တော့
ပါဘူးဘာလို့ဆို လက်ရှိပစ္စုပ္ပန်ကမင်းကြောင့်
ပြီးပြည့်စုံနေတယ်လေ...."

သူပြောပြီးသူစိတ်မကောင်းဖြစ်ကာငိုချတော့မယ့်
မျက်နှာလေးအတွက်ကိုယ့်ခံစားချက်တွေကို
ခဏထား အပြေးအလွှားအရင်ချော့မော့ရသည်။
လူကသာကြမ်းသယောင်ယောင်ပေမယ့်
MD Park ဝမ်းနည်းရင် မဖြစ်။သိပ်ချစ်တာမို့ ။

"ကားအရှိန်က ဘာလို့နှေးသွားတာလဲ
မောင်ဝမ်းနည်းသွားတယ်မလား..."

"ကားကစုတ်နေလို့...ကယောင်ခြောက်ခြားဖြစ်
နေတာကြာပြီ ကားမကောင်းတာ မောင်ကအေးဆေး"

"ဘီလီယံချီနေတဲ့ကားကြီးကစုတ်တယ်ရှိမလား"

"အချစ်ကလည်း စက်ပစ္စည်းလေကွာ....
အစိုးမရဘူး..."

ကားမောင်းနေသောလက်မောင်းတွေအပေါ်
လာမှီကာ မောင့်လက်တစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်လာသည်။
စကားလှလှလေးတွေနဲ့မချော့မြူတတ်ပေမယ့်
သူဒီလိုလေးလာနူးညံ့ရင်မောင်သိပ်အသဲယားသည်။

"နောက် ဆင်ခြင်ပါ့မယ်..."

"မဟုတ်တာကွာ...."

"မောင် နေ့လည်ထမင်းစားချ်ိန်ကျကူးလာ
ခဲ့မယ် ထမင်းစားမထားနဲ့သိလား.အတူစားကြမယ်"

"မလာနဲ့တော့...."

"ဘာလို့လဲ....လာကူမယ်လေ...."

"မောင်....ပင်ပန်းမှာစိုးလို့..."

အကြိမ်ကြိမ်အခါခါမောင့်နှလုံးသားကို
ရိုက်ခတ်စေခဲ့သော အကွေ့အကောက်
အဖိအဖော့လေးများသည် ဘဝနေ့ရက်တွေမှာ
ဘယ်သောအခါမှကိုမရိုးအီနိုင်။

မောင်သည်သွားတန်းလေးတွေပေါ်တဲ့အထိ
ပြုံးရယ်လျှက်မွှေးကြိုင်နေသောအနက်ရောင်ဆံပင်
တွေကြားတိုးဝှေ့နမ်းလိုက်ကာအရှိိန်မှန်မှန်ပဲ
ကားမောင်းလာခဲ့သည်။

Company ထဲသို့ MD ခါးသေးသေး
လေးအားပိုင်နိုင်စွာပွေ့ဖက်လျှက်
ရုံးခန်းထဲအထိလိုက်ပို့ပေးရသည်။

ထို့နောက်ပြန်ထွက်လာပြီး သားဖြစ်သူ၏
ဖုန်းနံပါတ်တွေအားရိုက်နှိပ်ကာခေါ်လိုက်
တော့ Kooကဖုန်းမကိုင်။၃ခါမြောက်တွင်
Msgဝင်လာသည်။

..Daddy ကျွန်တော် အတန်းတက်နေတယ်
အတန်းပြီးရင် ပြန်ခေါ်လိုက်ပါ့မယ်🤍

မောင်သည် Msgကိုဖတ်လိုက်ကာစာသင်နေတာ
မို့ထပ်ခေါ်၍မဖြစ်တော့။ပြီးမှထပ်ခေါ်ဖို့တွေး
လိုက်ပြီး Screen ကိုပိတ်လိုက်သည်။
ဒါပေမယ့် မျက်မှောင်တွေကျုံ့ကာဒုတိယအကြိမ်
ဖုန်းကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

"သားအဖချင်း ကို ဒီအသဲပုံက ........"

မောင်သည်အသဲပုံတွေကြည့်မရပါ။
ဒါပေမယ့်လည်း
သိပ်အရေးတကြီးကိစ္စမျိုးလည်းမဟုတ်တာ
မို့ကားတံခါးဖွင့်ကာ သူ့အလုပ်ရှိရာသို့
မောင်းထွက်သွားခဲ့တော့သည် ။

ဒါသည်မောင်နှင့်မောင်ဆိုင်သူလေးတို့၏
နေ့တိုင်းအေးအေးလူလူဖြတ်သန်းနေရတဲ့
လက်ရှိအခြေအနေလေးပေါ့။

...........။

"လူကြီး ကလည်းတစ်ပုံထဲပါ...
စိတ်မရှည်တွေမဖြစ်စမ်းပါနဲ့"

ပဲရစ်မျှော်စင်ရဲ့အလှကိုမခံစားရဘဲ...
ပဲရစ်မြို့ထက်ပို တော်ဝင်ဆန်စွာခန့်ညားနေသော
Mr Kimကိုပဲ ခံစားနေရတာမို့MinYoongi
ပေါက်နေသည်။

"ထယ်ရာ ငါတို့လူငယ်တွေလည်းမဟုတ်
တော့ဘူး ခရီးထွက်လာတာ ဒေသဗဟုသုတ
တွေကို လေ့လာပြီး အေးချမ်း...."

"MinYoongi.....ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ...
ရိုက်ဆိုရင်ရိုက်လိုက်စမ်းပါဗျာ...
Poseတစ်ခုလုပ်ရတာလွယ်တယ်မှတ်နေလား.."

ဟိုဟိုဒီဒီခုံပေါ်ပြေးတက်လိုက်..။
ဟိုပြေးလိုက်ဒီပြေးလိုက်...။မျက်စိတွေပါ
နောက်လာသည်။ပိုဆိုးနေသောစိတ်သည်
Camera ချ်ိန်လိုက်တာနဲ့ အညိုရောင်လေးက
ကမ္ဘာ့နာမည်ကြီးမော်ဒယ်တွေလက်ဖျားခါ
သွားသော မျက်နှာအနေအထား စတိုင်မလိုင်
တွေကို ထုတ်တတ်နေခြင်း။

ပြီးရင်ဒါတွေကိုသူSocial ပေါ်တက်ကြွားမယ်။
အသက်အရွယ်တစ်ခုရောက်၍အရင်လို
ချစ်စရာလေးမဟုတ်တော့ဘဲ Vibe
တစ်ခုကိုလုံးလုံးပြောင်းသွားပြီဖြစ်သော
ထယ်သည်ပို၍အန္တရာယ်တွေများလာလေပါပဲ။

"မင်းတအားပဲမများနဲ့...."

"ကမ္ဘာ့အလှဆုံးမြို့တွေထဲတစ်ခုကို
ရောက်နေပြီး ဒီလောက်တော့စတိုင်တကျ
မဖြစ်ရမယ်လေ...."

"ငါ...သဝန်တိုတယ်....."

"အဆန်းကြီးဟေ့..."

လက်သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့
နှုတ်ခမ်းတွေကိုအုပ်ကာMinYoongiအား
ကြည့်လျှက်ရယ်နေသည်။

ငယ်တုန်းရွယ်တုန်းကတော့ဘာပြောပြော
သင့်တော်ပေမယ့် ဒီစကားဟာMinYoongi
ငယ်တုန်းကတောင်သိပ်ထုတ်မပြောခဲ့။
သဝန်ကျပ်ကျပ်တိုလာရင်အပြတ်ဖြတ်ခဲ့တာကြီး။

"လူကြီး အဲ့ဒီစိတ်ကြီးနဲ့ခရီးထွက်လို့်မရဘူးနော်"

"နှစ်ယောက်အတူတူခရီးထွက်တာငါ့နားကို
ကပ်ဦးလေ...မင်းခေါ်လာတာယောကျ်ား
ဓာတ်ပုံဆရာမဟုတ်ဘူး..."

"လူကြီးစိတ်ကြီးပဲ...ကျွန်တော်စိတ်ချမ်းသာ
အောင်ထားပါ့မယ်ဆိုပြီးအိမ်ထောင်သက်
ကြာလာတော့ ဓာတ်ပုံလေးတစ်ပုံကို
မြင်တတ်နေပြီ...."

"ဘာတစ်ပုံလဲ ၆၀၀ကျော်နေပြီ.....
လာကြည့်အုန်း...."

"ဟင် ဟုတ်လား...."

ပဲများနေသောခုံလေးပေါ်မှပြေးဆင်းလာကာ
လူကြီးနားကပ်သွားပြီးဖုန်းကိုပြူးပြဲကြည့်
နေပုံသည်သူ့မှာတအံ့တဩဖြစ်နေတဲ့ပုံ။
မသိရှိမလား...။သက်သက်ချစ်ဖို့ကောင်းအောင်။

"၆၀၀ကိုနည်းနည်းလေးပဲကျော်နေသေးတာပဲ.."

"ငါ..တစ်ပုံမှမပါဘူးလေ...."

မျက်လုံးလေးတွေဖျက်ခနဲလှန်ကြည့်လာသည်။
သူမှားတိုင်းဒီမျက်လုံးတွေရဲ့ကြည့်ဟန်သည်
မတောင်းပန်ရသေးဘူး ခွင့်လွှတ်ပေးတယ် ဆိုတဲ့
ဂုဏ်သတ္တိမျိုးအပြည့်။သိပ်ဖြူစင်လွန်းတဲ့
မျက်အိမ်လေးတွေ...။
ပူလောင်ခြင်းဒဏ်တွေအဆုံးသတ်ပြီးတဲ့
နောက် ထယ့်မျက်ဝန်းအိမ်ထဲ အေးချမ်းခြင်း
တွေသာ မင်းမူနေခြင်းသည် MinYoongiကို
နတ်ဘုရားတွေပေးခဲ့သောအကောင်းဆုံးလက်ဆောင်ပဲ။

အချစ်ထက် ကျွန်တော့်ကို ထယ်ချစ်တဲ့အချစ်တွေ
ကိုမြင်ရထက်...ထယ့်အေးချမ်းမှုတွေကိုမြင်ရတာ
ကိုကျွန်တော်ပိုပျော်ရွှင်ခဲ့တယ်။
အသက်ရလာလေလေ သိလာတဲ့အသိပဲ။

"ဟုတ်သားပဲ....လူကြီးမပါဘူးဖြစ်နေတယ်...
စိတ်မဆိုးပါနဲ့ လာရိုက်ကြမယ်.."

"မရိုက်ချင်ဘူး...."

"မမူပါနဲ့ဗျာ...မလိုက်ဘူး...."

ခုံလှလှလေးဆီကိုMinYoongiအားဆွဲခေါ်ကာ
Sefile လှလှလေးတွေအများကြီးရိုက်ကြတော့
သည်။မပါချင်ပါချင်လူကြီးသည်ကြာလာတဲ့
အခါအားပါလာပြီး ကောင်းကင်ပြာလေးထက်
ပိုသာနဲ့Poseတွေနဲ့ ပဲရစ်မှာ အလွင့်ဖြစ်လာသည်။

သူတို့ကခရီးထွက်နေတာများသည်။
ကမ္ဘာပတ်နေတာဆိုလည်းမမှား။ထယ်စိတ်မကြည်
လာဘူးဆို လျှောက်သွားလိုက်ကြတာပဲ။
တစ်နှစ်ပတ်လုံးတွင်
လန်ဒန်ကအိမ်မှာနေသောအချိန်တွေထက်
ကမ္ဘာ့အလှဆုံးနိုင်ငံလှလှလေးတွေကိုလျှောက်လည်
နေတတ်သောအချိန်တွေကပိုများသည်။

အေးအေးလူလူပါပဲ။
Drama ကင်းမဲ့တာထက်ပိုစွာဇာတ်အိမ်တစ်ခု
လုံးမှာ အပေါ့ပါးဆုံးဘဝလေးတွေကိုဖြတ်သန်း
နိုင်နေတဲ့သူတွေဆိုလည်းမမှားဘူး။

စိတ်ရှိတိုင်း ခပ်လွင့်လွင့်။

မကြာပါ ...လုံလုံလောက်လောက်ဓာတ်ပုံတွေ
ရိုက်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက် လက်ချင်းခပ်တင်းတင်း
ဆုပ်ကိုင်လျှက် ပြိုင်တူရယ်မောသံလေးတွေနဲ့အတူ
ပိုပိုလှသောနေရာလေးတွေဆီသို့ပြေးလွှားသွား
ကြတော့သည်။

ခပ်ဝေးဝေးရောက်တဲ့အခါ လူကြီးသည်
ကောင်းကင်ပြာလေးသဘောကျစွာ
ခြုံတတ်သောအညိုရောင် မာဖလာလေးကို
ဆွဲယူလျှက် ပဲရစ်မျှော်စင်ကြီးရှေ့နှုတ်ခမ်းချင်း
ဖိကပ်နမ်းလိုက်တဲ့အခါ အလွန်လှသော
Memoryလေးတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။

ကောင်းကင်ပြာနဲ့တိမ်တိုက်လေးဘာတွေများ
လုပ်နေမလဲလို့လွမ်းကြတိုင်းသူတို့ခရီးတွေ
ထွက်နေကြပါတယ်.....။ကိုယ်သဘောကျတဲ့
နိုငိငံလေးတစ်ခုစီမှာ သူတို့ကိုအသက်သွင်းပြီး
လှပတဲ့Memory လေး
တွေကို တွေးကြည့်လိုက်လို့ရပါ၏။

.....................။

"စာအုပ်လေးမှားဝယ်မိသွား
တာပြန်လဲချင်လို့ခင်ဗျ..."

"မရဘူး.."

လူငယ်ကျောင်းသားလေးသည်
ထိုင်နေကျအစ်ကိုကြီးပဲဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်ကာ
ရောက်လာပေမယ့်တစ်ခါတလေထိုင်ပြီး
တစ်ခါတလေတိုင်းအဆင်မပြေသောဆိုင်ရှင်
ယောကျ်ားဖြစ်နေတဲ့အခါစိတ်ညစ်သွားသည်။

"ကျွန်တော် Namjoon Hyungကို
ဖုန်းလေးကြိုဆက်ထားပါတယ်
သူကရပါတယ် လို့ပြောလို့လာတာပါ...."

"မင်းက ဘာကိစ္စJoon ဖုန်းနံပါတ်ကိုသိနေတာလဲ"

"ကျွန်တော် ဝယ်နေကျ Customer မို့ပါ
တခြားမဟုတ်ပါဘူး..."

"တခြားလည်း မရပါဘူး..."

"ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါက်တာ..."

"ဘာလဲချင်တာလဲ ပြောပြော...."

"ကျွန်တော် Adrian ကိုဝယ်သွားခဲ့တာပါ
ကျွန်တော့်Crushအတွက်
မွေးနေ့လက်ဆောင်လေဒါပေမယ့်
Adrian က နည်းနည်း.....မွေးနေ့အတွက်ကျ..
ဟို ဆွိတာလေး နဲ့ပြန်လဲ...."

"ငါသိပြီ နားလည်ပြီ..."

"ဟုတ် ....."

"My Crown Prince ကအသင့်တော်ဆုံးပဲ
Suprise ဖြစ်လွန်းလို့မျက်ရည်တွေပါ
ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ဖြစ်သွားစေဖို့
ငါအာမခံတယ်..."

"ဟုတ်လား ဒေါက်တာ ဒါဆိုပေးပါ..."

"ပေးရမှာပေါ့...."

Joon ကိုဖုန်းဆက်တာမကြိုက်ဘူး။
မကြိုက်လို့လုပ်မှာပဲ။
MCPကို ဆက်ခနဲဆွဲထုတ်ကာ
ပေးလိုက်တော့ ကျောင်းသားကောင်က
ပြုံးစိစိ။

"မင်းသားလေးပဲ....."

"အေး မင်းသားလေး...နှလုံးသာနုပြီး
Drama ဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ Crush အတွက်
အသင့်တော်ဆုံးပဲ....မင်းကိုဖတ်ပြီးတာနဲ့
ချက်ချင်းအဖြေပေးလိမ့်မယ်...
ငါတောင် ဒါဖတ်ပြီး Joonကိုပြန်ကြိုက်တာ.."

"မိုတီပဲ ဒေါက်တာ....ကျေးဇူးပါခင်ဗျာ..."

"ရပါတယ် ပုံမှန်ဖောက်သည်ပဲ...
ဒါပေမယ့် ခဏခဏတော့ လာမလဲနဲ့..."

"ဟုတ် ကျွန်တော်ဒါဆိုဒါလေးယူပြီနော်.."

"အိုကေ...."

Joon ပြန်လာပြီမို့
စာအုပ်ကိုမတွေ့အောင်အိတ်ထဲထိုးကြိတ်ထည့်
လိုက်ရသည်။ကျောင်းသားလေးသည်
အထပ်ထပ်ကျေးဇူးတွေတင်လျှက်Joonကို
ပါကျေးဇူးတင်ပြေးတင်ပြန်သည်။

"လဲ လို့အိုကေပြီလား.."

"အိုကေတယ် Hyung...My Crown Prince
ပဲယူသွားလိုက်တယ် ဒေါက်တာရွေးပေးတာ
သွားလိုက်ပါအုန်းမယ်..."

"ဟမ် ဟမ် နေ.....နေအုန်း...အဲ့တာ လွဲ....."

တက်ကြွသောအရွယ်မို့အူမြူးနေတာမို့
Namjoon မတားဆီးနိုင်လိုက်ပါ။
မြောက်စွမြောက်စွဖြင့်ထိုကျောင်းသားလေး
ပြေးထွက်သွားခဲ့ပြီ။

"ကလေးကို Hyung ရာ...."

ကောင်တာမှထကာ စာအုပ်တွေသွားစီနေသူ
သည်သိပ်တော့လည်းမကြည်မလင်။
NamJoon သည်ဆိုင်တံခါးကိုသေချာစွာပိတ်လိုက်ပြီး
Closeဟုလှည့်လိုက်သည်။

"အမေက ရုတ်တရက်လှမ်းခေါ်တော့
အပြေးသွားလိုက်ရလို့ မနှိုးမိသွာတာ
အသိပေးချင်ပါတယ်...နိုးလာရင်တစ်ယောက်ထဲ
ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေမှာလည်းသိတယ်"

"ငါ့ကိုယူတာ စာအုပ်ရောင်းခိုင်းဖို့ကျနေတာပဲ.."

စာအုပ်တွေကိုဖုန်သုတ်ရင်းဆောင့်ဆောင့်
အောင့်အောင့်ပြောလာတော့Namjoon က
ခါးလေးကိုနောက်မှသိုင်းဖက်ကာပါးချိုင့်နက်
တွေပေါ်သည်အထိပြုံးရယ်လျှက်။

"ဆေးကျတော့လည်းမကုချင်...."

"Jungkook Personal Doctor လုပ်လိုက်တယ်လေ
သူ့ကုနေရင်ပြီးရောမလား..."

"ဟုတ်ပါပြီ...."

"မရင့်ကျက်ဘူးပဲဆိုဆို နှစ်ယောက်ထဲနေနေတာ
မပြောမဆို မရှိနေတော့ စိတ်ကဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့"

"မနက်ပိုင်းခဏလေးပဲကို Hyung ရာ
အမေက ပန်းပင်တွေရွေ့ခိုင်းနေလို့ပါ...
ကျွန်တော်မြန်မြန်လုပ်ပြီး မြန်မြန်ကိုပြန်ပြေးလာခဲ့တာ"

"ပန်းပင်ပေါက်စတွေဆိုတာနဲ့KimSeokJin
တစ်ယောက်လုံးကိုမေ့ပြီးမင်းအူမြူးပြီး
ပြေးတာငါသိပြီးသားပါ
ငါ့ကိုအပင်လောက်တောင်မချစ်ဘူး.."

"ဘယ်လို အပင်နဲ့ သွားယှဉ်နေတာလဲ..."

"ယှဉ်မှာပဲ...."

NamJoonသည် အသံထွက်အောင်ရယ်မောမိကာ
လမင်းလေး၏လည်တိုင်တွေအားတိုးဝှေ့နမ်း
လာတော့သည်။

"လုပ်ချင်တာတွေလုပ်ပြီးရင်
နမ်းချင်သလိုတွေလာနမ်း ကြိုက်တော့
ငါကလည်းဖြစ်ချင်တိုင်းတွေဖြစ်ကုန်တဲ့
ဘဝကိုတော်တော်ကိုစိတ်ကုန်နေပြီ..."

"ဘယ်လို ဖြစ်ချင်တိုင်းတွေလည်း...
ပြောလိုက်ရင် ကြမ်းကြမ်းတွေကြီးပဲ
လာ ကျွန်တော်ကဗျာဖတ်ပြမယ်..."

"Coffee ရော...."

"ဖျော်ပေးမယ်....ခု ကဗျာစာအုပ်လေးရွေး
ရအောင်...."

လမင်းလေးဘာလုပ်နေလဲမေးရင်...
သဘာဝလေးရင်ခွင်ထဲကနေ ကဗျာစာအုပ်
လှလှလေးတစ်အုပ််ချင်းစီကိုလက်နဲ့ထိပြီး
ရွေးချယ်ရတဲ့အအေးချမ်းဆုံးဘဝလေးမှာ
ပျော်နေတာပဲ။

အိုဟောင်းတဲ့စာအုပ်ဆိုင်လေးထဲ
သဘာဝလေးက ပုံပြင်တွေပြောပြရင်
ကဗျာတွေရွတ်ပြရင် ပြုံးပြုံးလေးနားထောင်
တတ်တဲ့ လမ်းလျှောက်တတ်တဲ့လမင်းလေးဟာ
အမြဲတမ်းအိုဟောင်းနေသောအရာတွေကြား
တောက်တောက်ပပလေးရှိနေသည်။

"လက်တန်းစပ်ပေး...သူများကဗျာတွေ
ဒီနေ့ Moodမဝင်ဘူး"

Namjoon သည်ကဗျာစာအုပ်ရွေးလို့
အဆင်မပြေနေသောဆရာဝန်လေးကို
ပိုပိုသာသာလေးပိုဖက်လိုက်ကာမျက်လုံးတွေမှိတ်
လျှက်ဦးနှောက်ထဲတွင်စာစီနေသည့်ပုံ။
တစ်မိနစ်လောကိအကြာတွင်မျက်လုံးတွေ
ပြန်ပွင့်လာပြီး ဆရာဝန်လေး၏နားနားလေး
ကပ်ကာ ဩရှရှအသံဖြင့် ခပ်တိုးတိုးဆိုလာသည်။

"သေချာနားထောင်နော်"

"အင်း...."

"စာအုပ်ဟောင်းဆိုင်လေးထဲကပုံပြင်ငယ်ရယ်...
ဘယ်တော့များမှ ဟောင်းနွမ်းမသွား...
ရင်ခွင်ထဲက မင်းဟာ ထာဝရပြုံးနေတယ်"

"နွေဦးတိုင်း မိုးဦးတိုင်း ဆောင်းဦးရာသီတိုင်း
လမင်းလေးကို ကျွန်တော်ထွေးပွေ့ထားမယ်
ပကာသနနဲ့ အရောင်စုံတွေမရှိ
အဖြူရောင်တွေနဲ့ပဲတည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ကမ္ဘာ"

"စာအုပ်တွေကိုချစ်ပါ...ဆေးပညာကိုချစ်ပါ။
သဘာဝတရားကိုချစ်ပါ...ကဗျာတွေချစ်ပါ။
ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုလည်းချစ်ပါ။
ထပ်လောင်းတောင်းဆိုချင်တာကတော့
စိတ်ခဏခဏကောက်ပေးပါ"

"Sunday တွေတိုင်း..Close လို့ပြောင်းလဲ
နမ်းရတာမျိုးကို ကျွန်တော်
သက္ကရာဇ်တိုင်းလိုချင်ပါတယ်"

"အင်း....။ခုလည်းနမ်းကြမယ်။
သိပ်ချစ်ပါတယ် KimSeokJin"

ချစ်တာဆိုတာလေ။
ကျွန်တော် KimNamJoonနဲ့ကဗျာပဲ။

ရင်တွေခုန်ရဆဲ....ရှက်ကိုးရှက်ကန်း
မျက်နှာလေးရဲသွားတဲ့အခါသဘာဝလေးသည်
မျက်နှာချင်းသို့ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီးနွေးထွေးစွာ
ပြုံးပြလာကာ ကဗျာစာသားလေးတွေအတိုင်း
နူးညံ့စွာ အနမ်းတွေပေးလာခဲ့တော့သည်။

စာအုပ်ဆိုင်ထဲက စာအုပ်စင်လေးတွေကြား
ကဗျာတွေကြား...အဝါရောင်မီးရောင်
မှိန်မှိန်လေးကြား အချစ်ရနံ့နဲ့ အနမ်းတွေဟာ
သိမ်မွေ့စွာ ထိုနေရာအသိုက်အမြုံလေးထဲ
နွေးနွေးထွေးထွေးလေးပဲ။

ဘာတွေများလုပ်နေကြမလဲမေးရင်....
အကြည်ဓာတ်လေးတွေဟာ ကဗျာတွေရယ်
စာအုပ်ဆိုင်လေးရယ် စက်ဘီးလေးတစ်စီးရယ်နဲ့
အေးချမ်းနေခဲ့ပါတယ်။

သဘာဝတရားကဲ့သို့သော ရိုးမလိုဆန်းသည့်
မေတ္တာတွေသည်....စာအုပ်ဆိုင်လေးထဲအဆုံးအစမရှိ။

............................။

Newyork ။

"လာလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်မထင်ခဲ့ဘူး..."

Newyorkမြို့အဆင်မြင့်တက္ကသိုလ်တစ်ခု
၏မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းပေါ်တွင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား
လေးတစ်ယောက်ရှိနေသည်။

တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားလေးသည်
၁၈နှစ်အရွယ်ရှိပြီး အရောင်ရင့်ရင့်
Shirtနှင့်ဂျင်းပန်အရောင်စိုစိုလေးကိုတွဲဝတ်ထားကာ
Leather ဂျာကင်ကိုလက်တစ်ဖက်ကိုပဲလျှိုထားသည်။
ခေါတ်မှီပုံစံကျနလှသောဆံပင်ပုံစံသည်ကျော့မော့
နေပြီးများပြားလှသောနားပေါက်တွေမှာ
နားကပ်တွေတန်းစီဝတ်ထားသည်။

ပြာလွင်လွင်ကောင်းကင်ကြီးအောက်သူပါးပါး
လေးပြုံးနေသည်။အဆုံးအထိမပြုံးဘဲ
သူဒီအခြေအနေလေးကိုအဘယ်မျှ
ကျေနပ်နေကြောင်းသိပ်လှသောနှုတ်ခမ်းယဲ့ယဲ့လေးတွေနှင့်မြင်သာအောင်ပြနေခဲ့သည်။

ဝိုင်းစက်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေရှိသည်။
မျက်ဝန်းထဲကအရိပ်တွေသည်ပြင်းရှခြင်းတွေ
အပြည့်။သူ့ရဲ့တည်ဆောက်ပုံကသိပ်ဆန်းသည်။
ဖန်တီးသူအတွက် လွှမ်းမိုးမှုတစ်စုံတရာမရှိခဲ့သော
အလွတ်လပ်ဆုံးကိုယ်ပိုင်ကလေးငယ်ပဲ။
အရွယ်နဲ့မလိုက်ထင်ရှားလွန်းတဲ့အဖေတစ်ယောက်နဲ့တူတဲ့
အရပ်အမောင်း...နောက်ထပ်ဖခင်တစ်ယောက်နဲ့တူတဲ့
မာနနဲ့ ခန်ညားတည်ငြိမ်ခြင်းကိုပြသောမျက်နှာရိပ်တွေ။

တစ်ချိန်ထဲမှာသိပ်ဆိုးသွမ်းပြီး
တစ်ချိန်ထဲမှာသိပ်ခမ်းနားခဲ့သည်။
တစ်ချ်ိန်ထဲမှာသိပ်ချောမောလွန်းပြီး
တစ်ချ်ိန်မှာပဲ ထက်မြက်ခြင်းတွေနဲ့သူဟာ
Newyork မြို့တက္ကသိုလ်တစ်ခုရဲ့
အတောက်ပဆုံး တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား။

လက်နှစ်ဖက်သည်မြက်ခင်းပေါ်နောက်ပြန်
ထောက်ထားကာမျက်နှာချင်းဆိုင်က
မျက်ဝန်းပြာပြာတွေအား
မျက်တောင်တစ်ချက်ချင်းခတ်ကာ
တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေဟန်သည်
သူ့မျက်စိရှေ့ရှိနေတာ ပန်းချီကားတစ်ချက်လည်း
မဟုတ်ပါပဲ။

"မလာချင်ပါဘူး...မင်းကပထမဆုံးတက္ကသိုလ်
တက်တဲ့နေ့ မို့ကြောက်နေတယ်ဆိုလို့လေ
မလာရင် ငါက ဒါလေးတောင် ဆိုပြီး
ထောက်ပြစရာတွေဖြစ်လာအုန်းမယ်.."

"ရောက်လာခဲ့တာပဲမလား..."

အက်ရှရှအသံ။ငယ်ငယ်လေးတုန်းက
ကလေးသဘာဝစကားတတ်စွာချစ်ခင်ဖွယ်ရာ
ဆိုပေမယ့်၁၈နှစ်အရွယ်JeonMinKookကတော့
လုံးဝဆွဲငင်ညှို့ယူခြင်းတွေအပြည့်ရှိလာသည်။

"Koo...မင်း သိပ်ငါ့အပေါ်မဆိုးပါနဲ့"

"၁၈နှစ်ရှိပြီ....ကိုရီးယားအိမ်ကနာမည်ကို
ကိုရီးယားမှာထားခဲ့လေ...ကျွန်တော့်ပုံစံက
Koo လို့သုံးနှုန်းဖို့ Hyung စိတ်ထဲ
လိုက်ဖက်နေတုန်းပဲလား...."

အနှီးထုပ်လေးထဲက သူ့ဆီအရင်ရောက်လာခဲ့တာ။
ကျိန်စာပိုင်ရှင်တွေ ဆုတောင်းပိုင်ရှင်တွေ
ခဏထား..ဒီကောင်လေးကိုအရင်ပွေ့ချီခဲ့ရတာသူလေ။
အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းနဲ့ချွတ်စွတ်ထွက်လာလို့
အံ့အံ့ဩဩမေတ္တာတွေဟာ နီတာရဲလေးထဲက
ပုံချခဲ့တာ.....။

နို့တိုက်အရွယ် ဟိုဟိုဒီဒီပြေးတဲ့အရွယ်
အရွယ်အဆင့်ဆင့်မှာ ရန်ပဲဖြစ်နေတတ်တဲ့
နှစ်ယောက်ကြားရှောင်ရင်းထိန်းရင်း
ဒီကောင်လေးက သူ့လက်ပေါ်မှာ
ကြီးပြင်းသွားခဲ့တာ။

Kooပဲ သူKooလို့ပဲမြင်နေပေမယ့်
သူKoo မဟုတ်တော့ပါဘူးတဲ့။
ဂျေ နဲ့ တစ်ပုံစံထဲမျက်နှာအချိုးအစားနဲ့
ပြင်းရှတဲ့ MD Parkရဲ့မျက်လုံးတွေ
ဂျေရဲ့ မထီတထီအချိူးအစားတွေနဲ့
MD Parkရဲ့ ထက်မြက်မှုတွေရောပြွန်ပြီး
ဒီဖြစ်တည်မှုဟာ အရွယ်ငယ်သော်ငြား
ကြောက်စရာကောင်းအောင်ခမ်းခမ်းနားနား
ကြီးပြင်းလာခဲ့ခြင်းအပေါ်ရင်သက်ရှုမောပါပဲ။

"အသက်ပြည့်ရုံရှိသေးတာ
လေသံက မင်းအဖေအတိုင်း
ခု ငါရောက်လာပြီဆိုတော့
ကျောင်းတက်ဖို့ကရပြီမလား..."

"Hyung Newyork မှာကျွန်တော်နဲ့အတူလာနေပါလား
ငယ်ငယ်တုန်းကလို ကျွန်တော့်ကိုထိန်းတယ်ပေါ့
သွားလိုက်ပြန်လိုက်လုပ်နေတာပင်ပန်းတယ်"

"နောက်ဆိုမလာတော့ပါဘူး။ဒါနောက်ဆုံး
လည်းဖြစ်လိမ့်မယ်..ငါမင်းဆီကိုလာလာနေတာ
ဘာအဓိပ္ပာယ်မှလည်းမရှိဘူး မင်းအရွယ်လည်း
ရောက်နေပြီ ထိန်းဖို့လည်းမလိုတော့ဘူးလေ.."

ကလေးလေးတုန်းကတော့RomHyung ကို
သဲသဲလှုပ်လိုချင်နေတဲ့သူတွေနဲ့အပြိုင်
ချစ်စရာကောင်းစွာ ဇွတ်တရွတ်ကလေးဆန်ခဲ့သူ
Kooပေါ့။အရွယ်ရောက်လာလေလေ ရာသီတွေ
ပြောင်းလဲလာလေလေ ကျွန်တော်က ကလီကမာက
မွေးတဲ့ပလီပလာလေးဆိုပြီး ရောချလို့မရတော့ဘူး။
အသက်တစ်ခုရောက်လာလေ ရပ်တန့်ပစ်လိုက်ရတဲ့
အပြုအမူတွေပြီးတော့ ကန့်သတ်မှုတွေ။

ကိုယ်တိုင်ကလည်းကလေးဆန်တာကိုသိပ်မုန်းပါတယ်။
၁၇နှစ်ထဲက ပါးပါးနဲ့အဆင်မပြေတော့၍
Newyorkမှာ လာနေနေတာ။ကျွန်တော်နားပူနားဆာ
အရပ်မှာမနေနိုင်ဘူး။ထပ်တူကျတဲ့ပါးပါးနဲ့ကျွန်တော့်
ရဲ့စိတ်တွေဟာ အပြိုင်အဆိုင်မို့ လျှော့ပေးခြင်းလည်း
နတ္တိ။ "ဆင်းတယ်" ဆိုပြီးဆင်းလာခဲ့တာဒီနေ့အထိပဲ။
အဲ့ဒီလောက်သတ္တိမျိုးကိုပြုစုပျ်ိုးထောင်ခဲ့သူ
ကMD Parkမို့ MD ဟာ ခုထိတိုင်မအေးချမ်းသေး။

၁၇နှစ်နဲ့MD Parkကိုကန့်လန့်တိုက်နိုင်သော
အဆိုးအသွမ်းကိုထောက်ပံ့ပေးသူကDaddy။
Daddyလည်းဆိုးသွမ်းနေတုန်းပဲ။
သူ့ကိုသတိရရင် လာတွေ့သည်။
လိုချင်တာတွေဝယ်ပေးသည်။

"Daddy နှလုံးသားလေးကို ဒေါသတွေထွက်
အောင်မလုပ်ပါနဲ့ Kooရာမင်းလိုချင်တာပြော
Daddyအားလုံးဖန်တီးပေးမယ် ...."

အသက်အရွယ်တစ်ခုရောက်လာလည်း
ကျွန်တော်နဲ့အပြိုင် ညီအစ်ကိုတွေလားလို့အမေးခံရဆဲ
Daddyဟာ ပျော်သလိုနေခိုင်းသည်။
သူလည်း ပါးပါးကွယ်တာနဲ့ ရိုက်ပေါက်တွေ
လုပ်နေဆဲမို့ Daddyနဲ့ဆက်ဆံရေးကတော့
မင်းလည်းငါမပြောဘူး။
ငါ့လည်းမင်းမပြောနဲ့ Peace ဆိုတဲ့ဆောင်ပုဒ်လေးနဲ့
ဖြတ်သန်းရသည်။

"အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး..."

လေတစ်ချက်ဝှေ့သွားတဲ့အခါဆံပင်တွေ
လွင့်သွားသည်။နှဖူးပေါ်လှုပ်ရှားနေတဲ့
ဆံပင်တစ်ချောင်းသည်သူ့ရဲ့ဆွဲဆောင်မှု။
စူးစူးရှရှကြည့်လာသည်။တစ်ခုခုဆိုအလွန်အကျွံ
အဖေနှစ်ယောက်ရဲ့အမွေကိုတော့သူမယူခဲ့။
အသံတိတ်သမားဖြစ်သည်။
သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းခဲ့တဲ့ကလေးလေးလည်း
မဖြစ်ချင်တော့တဲ့ပုံပဲ။

"အင်းလေ...သွားလိုက်ပြန်လိုက်နဲ့ငါဘာတွေ
လုပ်မိနေလဲမသိ..."

သူတို့ဘာတွေမှန်းလည်းမသိဘူး။
RomHyung က Daddy အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း။
သူ့ထက်အသက်၂ဆကြီးတယ်။
လူမှန်းသိတတ်စထဲက မျက်ဝန်းပြာပြာတွေကို
စမြင်ခဲ့တာ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ကြည့်ခဲ့တာ။
အချိန်တွေဘယ်လိုကုန်လာကုန်လာHyungက
ဘာမှလည်းမပြောင်းလဲသွားဘူး။
ဒီလိုနဲ့...တတွဲတွဲရှိလာခဲ့ပြီး သူNewyork ကို
အဆိုးအဆာလုပ်ထွက်လာတော့လည်း
Hyungက လိုက်လိုက်လာတယ်။

ခေါင်းစဉ်ကတော့မရှိ။ဘာလို့လိုက်လာသလဲ။
ဘယ်လိုပတ်သတ်လို့လည်းဆိုတော့လည်း
မဟုတ်သေး။Hyung လိုက်လိုက်လာတာ
တလောကလုံးသူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာသိသည်။
ဒါသည်လည်းမူမမှန်နေတာပဲ။

Hyung မလာဘူးဆိုရင်သူဆိုးလ်ကိုပြန်ကာ
လိုက်ခေါ်သည်။ပြန်ဖို့အဆင်မပြေရင်
မရပ်မနားမလာမချင်းဖုန်းCallပေါင်းရာချီ
ထောင်ချီစွာခေါ်လျှက်ပြဿနာရှာတတ်သည်။

မျက်ဝန်းပြာပြာလေးဆီမျက်နှာချင်းဆိုင်
အနေအထားနဲ့တိုးကပ်သွားကာမေးထောက်
လျှက်Romမျက်နှာတစ်ခုလုံးကိုစေ့စေ့စပ်စပ်
ကြည့်နေသည်။Romကလည်းနုပျိုလန်းဆန်းမှု
တွေနဲ့ အဆိုးကောင်လေးကိုပြန်စိုက်ကြည့်နေသည်။

"တစ်ခုခုအဓိပ္ပာယ်ရှိသွားအောင်ကြိုးစား
ကြည့်မလား.....အဓိပ္ပာယ်တွေရှိနေတာကိုလည်း
စိတ်တွေထဲလက်ခံနေကြတာပဲ...
လောကကြီးရဲ့ဘောင်တွေစည်းတွေ မျက်နှာတွေ
ကြား ကျွန်တော်တို့တွေ အဓိပ္ပာယ်တွေကိုမသိချင်ယောင်
ဆောင်နေကြတာလေ......"

အရမ်းကိုငယ်လွန်းတဲ့အရွယ်လေး။အနှီးထုပ်လေး
ကိုပြေးပြေးမြင်တိုင်း ဂျေ့မျက်နှာကိုပြေးပြေးမြင်
တိုင်း ဗရမ်းဗဒါဆန်တဲ့ရေးခြစ်မှုတစ်ခုပဲ။
သူ့အဖေနဲ့ပြဿနာအကြီးအကျယ်တက်ခဲ့တာလည်း
ကိုယ့်ဆီသိပ်ကပ်တွယ်လွန်းလို့ MDကသိပ်လည်ဝယ်
သူမို့ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကိုသူတစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့
ဇာတ်စဇာတ်ဆုံးစက္ကန့်အတွင်းဖတ်နိုင်ပြီ။

MD Park သူ့သားကိုထိန်းကျောင်းတာလည်းမမှားပါ။
ဒါဟာ မဖြစ်သင့်မဖြစ်အပ်လေ။
မဖြစ်သင့်တာတွေမဖြစ်လာဖို့ အလိမ္မာနည်းနဲ့တား
လိုက် အကြမ်းနည်းနဲ့တားလိုက် ချော့ပြောခြောက်ပြောနဲ့
နောက်ဆုံး ကျောင်းအကြောင်းပြအထုတ်ဆွဲ
ဆင်းလာခဲ့တာပဲ။

ကလေးလေးKooတုန်းကတော့အရာရာဟာ
လွယ်ကူပြီးချစ်စရာကောင်းခဲ့သောငြား
JeonMinKookဆိုတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်
ဖြစ်လာတဲ့အခါတော့ ဆိုးလ်မှာမျက်လုံးချင်း
ဆုံမိဖို့တောင်အနိုင်နိုင်ဖြစ်လာသည်။
ဘာတွေမလို့လဲမေးတော့လည်းသူတို့ဘာမှ
မဟုတ်ဘူး။

"ငါမင်းပြောတာကိုနားမလည်ဘူး...
အဲ့တာတွေမပြောနဲ့...."

Hyungနားလည်ပါတယ်။ဒါပေမယ့်Hyung
ရင်မဆိုင်ရဲတာမို့မျက်လုံးတွေပါရှောင်သွားကာ
တုံးအချင်ယောင်ချက်ချင်းဆောင်သွားသည်။
ကိုယ်စီကိုယ်စီရင်ထဲဘာတွေရှိနေလဲသိနေရက်နဲ့
မသိကျုံးနွံပြုအချင်းချင်းတွေညာ
ကိုယ့်ကိုကိုယ်တွေညာနေရတာလည်းသူ့အတွက်
ပင်ပန်းပါ၏။

RomHyung ပါးပါးကို ဘာကိစ္စအဲ့လောက်
တုန်ခိုက်နေအောင်ကြောက်သလဲဆိုတာ
စဉ်းစား၍မရ။Hyungနဲ့ညှိ၍မရနေခြင်းသည်
ပါးပါးတရားခံ။အဲ့တာကြောင့်မတည့်တော့ဘဲ
အိမ်ပေါ်ကဆင်းမိတဲ့အထိပဲ။

"ဟုတ်ပါပြီ...မပြောတော့ဘူး...."

အပြာရောင်မျက်ဝန်းတွေအားငယ်ငယ်လေး
တုန်းကလိုပဲမက်မက်မောမောဖြင့်ငေးစိုက်
နေလိုက်သည်။Daddyနဲ့အသက်အတူတူလို့သာ
ပြောတာ ကိုယ့်မျက်လုံးထဲတော့ကိုယ်နဲ့အတူတူ
လို့ထင်ရလောက်အောင် Hyungကခပ်မိုက်မိုက်လေး။

ဖုန်းဝင်လာတာမို့ ကြည့်လိုက်တဲ့အခါDaddy။

"မကိုင်ချင်ဘူး...ပါးပါးShowroom ကို
ခဲနဲ့ထုတဲ့ကိစ္စကိုကောတော့မှာ....
အလိုလိုက်ပါတယ်သာအော်နေတာပါ
Daddy က သူ့လူထိရင် အဆင်မပြေတော့ဘူး
စိတ်မမှန်ဘူး..."

"ဟိုက ချစ်တာ အသက်လောက်လေ
သေပြပြီးတောင် ချစ်ခဲ့တာ...
ရာဇဝင်နဲ့ မှတ်တမ်းနဲ့ သိလား..."

ယဲ့ယဲ့ပြုံးကာ ပေါင်ပေါ်လှဲချလာသည်။
ဖုန်းကို Romလက်ထဲကိုထည့်ပေးလိုက်ကာ

"ကြည့်ရှင်းလိုက်ပါ....ကျွန်တော်
ခဏအိပ်အုန်းမယ်...."

Romသည် msgတချို့ရိုက်ပို့ကာဖုန်းကို
မြက်ခင်းပေါ်ပစ်ချလျှက်Newyork မြို့၏
ကောင်းကင်ပြာပြာကြီးအားမော့ကြည့်နေသည်။

မသိမသာလက်ဖျားလေးတွေအားထိလာသော
နောက်ထပ်လက်ဖျားလေးတစ်ခု။
မထိတထိကနေ သေချာလေးထိထားကာ
လူတွေကတော့မသိဟန်ဆောင်တစ်ယောက်က
မျက်လုံးမှိတ်အိပ်နေကာ တစ်ယောက်က
ကောင်းကင်ကြီးအားမော့ကြည့်နေသည်။

တစ်စုံတယောက်ကိုကြောက်လို့ဖန်တီးသူ
ကိုယ်တိုင်ကပွင့်လင်းမြင်သာစွာရေးမပြခဲ့သော
ဒီဘဝနှစ်ခုသည်လည်း မွေးဖွားလာထဲက
အရှိန်အဟုန်တွေနဲ့ပါ။

"နေအုန်းမယ်မလား...."

"ပြန်မှာ ဒီနေ့...."

"ဘယ်သူကလွှတ်မယ်ပြောလို့လဲ....
မပြန်ပါနဲ့ဦးဗျာ..."

ပေါင်ပေါ်ကခပ်ချောချောမျက်နှာ၏
နှာခေါင်းချွန်ချွန်အားဆွဲလိမ်လိုက်တော့
ပြုံးယဲ့ယဲ့။ ပြန်ရုတ်သွားတော့မယ့်
လက်ကလေးကိုဖမ်းဆွဲထားကာဖျက်ခနဲနမ်းလိုက်
သူသည် နမ်းပြီးသည်နှင့်မျက်လုံးတွေပြန်မှိတ်
သွားကာ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်သွားပြီဆိုသော
ဟန်ကိုပြုသည်။

ဇာတ်သိမ်းရခက်သောSideStoryလေးပဲ။
ငါတို့ကဘာတွေလဲဆိုပြီး သွားလိုက်ပြန်လိုက်
အိမ်နဲ့ကြီးမားသောအတိုက်အခံတွေနဲ့။
ခုတော့လည်းတက္ကသိုလ်မြက်ခင်းပေါ်အေးအေးလူလူပင်။
ခုမှစမယ့်ဘဝတွေမို့ ဘာဖြစ်နေပါတယ်လို့
သတ်မှတ်၍မရ...။လက်ရှိအနေအထားလေးသည်
ဤလောက်မျှသာဖြစ်နေသည်။

ဒီလိုရေးခြစ်ပြလို့သူတို့အဆင်မပြေလောက်
ဘူးထင်တယ် MD Parkကြမ်းတဲ့အခါကွဲကွာ
သွားမှာပဲ Romကငါတို့အရင်ချစ်ရတဲ့သူ
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်များရှိလေမလားဆိုတဲ့ ဝိုးတဝါး
မျှော်လင့်ချက်နဲ့ လက်တည့်စမ်းချင်သော
လူတွေလည်းရှိပါလိမ့်မည်။

JeonMinKook သည် ဒီဇာတ်ကွက်တစ်ခု
တွင်တောင်ပြည့်ပြည့်ဝဝပြုံးရမှာတန့်နေတဲ့သူ။
အင်္ကျီစဆွဲတကောက်ကောက်လိုက်ချစ်ခဲ့ရတဲ့
သူ့Favorite လူကိုတောင် စကားသိပ်များများ
မပြောဘဲလိုအပ်သလောက်ကိုပဲပြောကာ
အေးတိအေးစက်ဟန်တွေကKoo ရေဆိုပြီး
မလေးမစားလုပ်၍မရတော့ကြောင်းသက်သေပဲ။

အေးတိအေးစက်မျက်လုံးအိမ်တွေကထာဝရ
ပြောနေတဲ့စကားသည်
"Rom Hyungသည် သူ့ဟာ"ပင်ဖြစ်သည်။

............။

"ပဲရစ်မှာလား...ဟေ့ကောင်ငါ့ဆီလာဦး
ငါလွမ်းနေပြီမင်းကို...."

"အမြဲနေ့တိုင်းသတိရနေတာ မင်းကသာ
MinYoongiနဲ့ဆို ငါ့မေ့မေ့နေတာ..."

"ပြောလိုက်ရင် ပလီပလာနဲ့......"

"အေး ချစ်တယ် ....."

"အများကြီးချစ်တယ် KimTaeHyungရေ
ဒါပဲ...ငါအိမ်ပြန်နေတာ..."

"ဘာ အနမ်းလဲ မင်းယောကျ်ားမင်းနမ်းပါလား"

"နေစမ်းကွာ...ဒါပဲ ...."

ရစ်နေတာမို့ဖုန်းချလိုက်ပြီးHoSeokပြုံးနေခဲ့သည်။
တက်တူးဆိုင်တံခါးပိတ်ကာစားစရာအိတ်တစ်ခုဆွဲ
လျှက်အိမ်ရှိရာသို့အေးအေးလူလူပဲပြန်လာနေသည်။

တစ်ခါတလေဘဝတွေမှာ
ဝါသနာပါရာအလုပ်တစ်ခုရယ်
အိမ်လေးတစ်လုံးရယ် Positive တွေပဲ
တွေးတတ်သောစိတ်နှလုံးသားတစ်ခုရယ်။
အေးချမ်းချင်သောစိတ်အရင်းခံလေးရယ်။
ကိုယ့်ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ကိုယ့်စိတ်တွေကိုဘယ်သူ့ဆီကို
မှမှီခိုစရာမလိုပဲ တစ်ကိုယ်ထဲလည်းခပ်လွင့်လွင့်
ဖြတ်သန်းရလည်း Smartပါပဲ။

HoSeok ဘဝမှာ ရွေးချယ်စရာလူတွေရှိခဲ့လိမ့်မည်။
သို့သော်ငြား သူရွေးချယ်ခဲ့တဲ့Life Styleဟာ
ဒီလို ပေါ့ပါးလွတ်လပ်ခြင်းမို့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်
တစ်ခုလုံး အချစ်ရူးတွေရူးခဲ့ကြလည်း
သူအချစ်ကိုမရှာဖွေခဲ့ပါ။

ဝါသနာသည်အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းဖြစ်နေသည်က
ကံကောင်းလွန်းခြင်း။
အိမ်ပြန်လာရင်အပြေးအလွှားကြိုဆိုမယ့်
ကြောင်လေးတစ်ကောင်ရှိနေသည်ကအထီးမကျန်ခြင်း။
ဘာဖြစ်လာလာ ရင်ဖွင့်လို့ရသော နှလုံးသားထဲက
ကိုယုံကြည်ရသော TaeHyungဆိုတဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း
လေးတစ်ယောက်ရှိနေသည်က သက်တောင့်သက်သာ
ရှိရခြင်း။
ဘာကိုချစ်သလဲ အချစ်မရှိဘူးလားမေးရင်
ချစ်တာက သက်ရှိကိုမှချစ်လို့ရတာမဟုတ်တာ
ရူးနေအောင် ချစ်ရတဲ့ တက်တူးလှလှလေးတွေရှိနေခြင်း။

တချို့တွေရဲ့ ဘဝလမ်းကြောင်းရွေးချယ်မှု
တွေက အနည်းငယ်ထူးဆန်းပြီး အများနဲ့
သွေဖယ်တတ်ကြပေမယ့် သူ့တို့ကမ္ဘာလေးနဲ့သူတို့
တစ်ယောက်ထဲဆိုသော်ငြား အဓိပ္ပာယ်အပြည့်နဲ့
ရှင်သန်နိုင်ခြင်းသည်လည်း ဘဝဖြစ်နေသည်။

Hoseokie သည် ကြက်ကြော်တချို့ရယ်
ဆိုဂျူပုလင်းဆွဲလျှက်အိမ်တံခါးဖွင့်ကာ
ဝင်သွားခဲ့တော့သည်။

........................။

ပြောချင်နေတာတွေကတော့အရမ်းကိုများတယ်။
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ပဲထွက်တော့တယ်။
အရမ်းလည်းပင်ပန်းနေတယ်။ခုထိလူရောစိတ်ရော
ပုံမှန်မဟုတ်သေးတော့ ခေါင်းအေးအေးကျမှ
ကျေးဇူးတင်စကားထပ်ပြောပါ့မယ်။

ဒါလက်ဆောင်ပါ။Extraတွေတော့စာအုပ်ထဲ
မထည့်တော့ဘူး။ဟိုအစကနေအဆုံးအထိ
အတူတူရှိပေးခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းတွေစာဖတ်သူ
တွေမောင့်ကိုချစ်ပေးခဲ့တာတွေအတွက်
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

ဒီExtraဟာ မောင်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး
ပူလောင်ခြင်းတွေပင်ပန်းခြင်းတွေ
စိတ်ဖိစီးတွေအားလုံးဇာတ်သိမ်းပြီဆိုတဲ့
အဓိပ္ပာယ်တွေပါပဲ။ချစ်ပါတယ်။

San❤️

ဘဝကေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေအးေအးေဆးပဲ။
ဖက္ရွင္က်က် အလန္းစားဝတ္စားကာ
ေခါတ္ေရွ႕ေျပးေသာဒီဇိုင္းေတြကိုေျခစေခါင္းဆုံး
ဆင္းျမန္းလၽွက္ ေမာင္သည္ မွန္ေရွ႕တြင္ျပင္ဆင္ေနတာ
မနက္လင္းထဲက။

ျပင္းရွရွေရေမႊးအားေနာက္ဆုံးအဆင့္အေနနဲ႔ဆြတ္
လိုက္ကာမွန္ကိုထပ္ၾကည့္ျပန္၏။အသက္အရြယ္
တစ္ခုေရာက္လာ၍ေမာင္သည္အိုမင္းျခင္းကိုမႀကိဳက္
သူ႔ကိုယ္သူအလြန္အမင္းထိန္းသိမ္းေနသူတစ္ေယာက္။
ထိန္းသိမ္းနိုင္သေလာက္လည္းသက္တမ္းရင့္
ဝိုင္လို ေမာင္ဟာ ပိုပိုမူးယစ္လိုက္ခ်င္စရာ
ျဖစ္လာသည္။

ဖြင့္ထားေသာ Run (BTS Song)ကိုပိတ္လိုက္သည္။
ဒီသီခ်င္းကိုသိပ္ႀကိဳက္သည္။
သီခ်င္းကိုပိတ္လိုက္ေပမယ့္အရွိန္မေသေသး၍
အခန္းထဲကထြက္ကာဆက္လက္ၿငီးဆိုလၽွက္
ေလတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ခၽြန္ကာတက္ႂကြစြာ
JEonစံအိမ္ေတာ္ႀကီး၏ေလွကားေတြအတိုင္း
ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ဆင္းလာသည္။

"ဘာ!!!!!"

ေအာက္ထပ္ေရာက္သည္ႏွင့္မနက္စာေလးကို
အိမ္အကူငါးေယာက္ အရံသုံးေယာက္ေလာက္
ခစားၿပီးေခါင္းရင္းခုံတြင္ထိုင္ကာ စားေနေသာ
ေမာင့္ႏွလုံးသားေလး။ဖုန္းေျပာေနကာထုံးစံ
အတိုင္းေဒါသကမျပတ္လတ္။

ေမာင့္အတြက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ေမာင့္Jimin
ကိုစေတြ႕ရတာသည္အရင္ဘဝက
စၾကဝဠာတစ္ခုလုံးကယ္တင္ခဲ့ပုံရပါ၏။
ေမာင့္အထင္မွားေနျခင္း။
Jeon ငယ္ဟာ ေမာင့္ထက္ဆိုးခဲ့တဲ့သူ။
ကယ္တင္မွုနတၱိကံတရားေတြကိုသာ
စိတ္လိုက္မာန္ပါေရးျခစ္ခဲ့တာ။

မီးေတာင္ေလးက္ိုျမင္သည္ႏွင့္ေမာင္သည္
Run BTSမွAngel Babyေလးေျပာင္းဆိုကာ
ဧကရာဇ္တစ္ပါးလိုစားေနေသာမနက္စာဝိုင္းက
ေမာင့္အၾကင္နာ​ေလး၏ပါးႏုႏုေလးအား
ဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္။ဒိုင္းခနဲထိုးလာေသာ
မ်က္ေစာင္းသည္ ရင္ထဲဟာခနဲ။

"စားစရာရွိတာစား စိတ္တိုေနတယ္...."

ေျပာင္းရွင္းသပ္ရပ္ေနေသာမ်က္ႏွာေပၚက
မာန္ေတြသည္ တစ္ေန႔တျခားလွလွပပႀကီးထြား
လာသည္။MD Park ကေတာင္ကိုရီးယားရဲ့လက္ရွိ
Top1စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္။MD Park၏
ဘဝင္သည္ ေမာင့္အေပၚကိုေတာင္မလြတ္ခဲ့။
ေမာင္က အသက္ႀကီးလာေလႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝိုင္ျဖစ္လာ
သလိုMDကလည္းအာဏာစက္ပိုျပင္းလာသည္။

ေမာင္သည္ခုံမွာထိုင္လိုက္ကာေစာေစာစီးစီး
လည္းေလာင္နိုင္လြန္းေသာ ဆိုင္သူေလးကို
စီးကရက္တစ္လိပ္ဖြာရင္းစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ နမ္းခ်င္တာပဲသိေသာ
ေမာင္သည္ မနမ္းရရင္ထ္ိုင္ၾကည့္မည္။
တစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ခ်စ္ျပေနရမွ
ေမာင္ ကစားဝင္အိပ္ေပ်ာ္တတ္တဲ့သူ။

"ဘယ္ဟာေတြထိကုန္တာလဲ...မင္းတို႔လူတစ္ေယာက္
ကိုေတာင္မထိန္းနိုင္ဘူးလား..ခုသူဘယ္ေရာက္သြား
ၿပီလဲ !!!!"

"ဘာ!!!ျပန္သြားၿပီ....ဟုတ္လား
ငါသတ္ေသရင္လည္းေသတာပဲရွိမွာပဲ
အဲ့တာ သဘက္ခါ ဖြင့္မယ့္Showroom ေလ
ေသာက္ဦးေႏွာက္ေတြကေတြးၾကပါအုန္း!!!!!"

ဖုန္းကိုစားပြဲေပၚကိုင္ေပါက္ကာ မီးေတာက္မတတ္
ရဲေနေသာမ်က္ႏွာသည္ေၾကာက္စရာအတိ။
ေမာင္သည္ အေျခအေနမဟန္တာမို႔
လက္ဖ်ားေလးကိုထိကိုင္ကာ

"ဘာျဖစ္တာလဲ ...."

"JeonMinkook!!!!JeonMinKook!!!!"

"အင္း Koo ....Koo ဘာလုပ္လို႔လဲ..."

"ဘာ Koo လဲ အဲ့ခ်စ္စရာနာမည္နဲ႔
အဲ့ဒီအဆိုးအေပနဲ႔တစ္ေနရာမွမလိုက္ဖက္ဘူး
ေဒါသေတြက မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး!!!!"

"ေမာင့္ကို ဘာျဖစ္လဲေျပာမွေပါ့...
ေဒါသကိုေရွ႕တန္းမတင္ရဘူးေလ Jimin
အလွေတြပ်က္မယ္..."

MD သည္ ေမာင့္ကို စိုက္ၾကည့္လာသည္။
ၾကည့္မိခါမွပို၍ပင္ေဒါသမီးကပိုေတာက္လာသလို
ေမာင့္ မ်က္ႏွာသည္ ဟိုအဆိုးေကာင္ေလး
မ်က္ႏွာပဲကို။

"ေဒါသကိုေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ တရားမွတ္ေနရ
ေအာင္ သူဘာလုပ္သြားလဲေမာင္သိလား..."

"ေမာင္ ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ...."

"သူ႔ကို ဆုံးမလို႔ လမ္းျပလို႔တဲ့ ကိုယ့္ကိုမေက်နပ္လို႔
သဘက္ခါဖြင့္မယ့္Showroom ကိုခဲနဲ႔ထုသြားတယ္
ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပးၿပီ Newyorkကို...."

"ေအာ္....."

"ဘာ ေအာ္ လဲ!!!! ေမာင့္ေၾကာင့္ ေမာင္နဲ႔တူတာ
ေမာင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပခဲ့တာ!!!"

"ေမာင္ ထု တုန္းက Koo မွမေမြးေသးတာကို"

"ဗီဇေလ...အရာအားလုံးကေမာင့္ေၾကာင့္ပဲ.."

JeonMinkook သည္ဆိုးလို႔ရေသာနည္းေပါင္း
မ်ားစြာထဲကမွဒီိိနည္းကိုဘာကိစၥမ်ားသုံးရသလဲ။
ျပႆနာသည္ေမာင့္ေခါင္းေပၚသို႔တည့္တည့္ႀကီး။

"မင္းကတအားခ်ဴပ္ခ်ယ္တာကို...
ခုေခါတ္လူငယ္ေတြကိုပုံေသနည္းထဲ
အတင္းဇြတ္ထည့္ခ်င္လို႔မရဘူး...Jimin"

"၁၈ႏွစ္နဲ႔ အိမ္ေပၚကဆင္းၿပီးသူ႔ဘဝသူ
ရြက္လြင့္မယ္ဆိုတဲ့ေမာင့္သားကို
ခ်ဴပ္ခ်ယ္ခ်ိန္ေတာင္ရွိခဲ့လို႔လား ေျပာ!!!!"

"အဲ့တာလည္းမင္းပဲပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာေလ
လုပ္ရဲကိုင္ရဲေျပာရဲဆိုရဲ မေၾကာက္မလန့္
စိတ္ဓာတ္ေတြက မင္းစိတ္ေတြJimin
ေမာင္နဲ႔လူပဲတူတာ စိတ္ကမင္းစိတ္မို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္
ေတြ႕ၾကလို႔ Shockေတြျဖစ္ကုန္တာ..."

"ဒါဆိုလည္းတူေလအကုန္....
အလုပ္ႀကိဳးစားတာ ပိုက္ဆံရွာခ်င္တာ
ေတြးတတ္ေခၚတတ္တာ တိက်တာ ထက္ျမက္တာ
အကုန္တူေလ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးေမာင့္စိတ္ေတြ
ဘာကိစၥလာေရာေႏွာေနျပန္တာလဲ..."

"ဟုတ္ပ...."

"ေမာင္!!!!!"

"ေမာင္ Coffee ေဖ်ာ္ေပးမယ္....ခ်ိဳခ်ိဳေလး
ကိတ္ေလးေတြလည္းလွီးေပးမယ္
စိတ္မတိုရဘူး...အိမ္လာမထုတာကံေကာင္းကို
Jimin ရယ္ စိတ္ကိုေျဖပါ..."

"အိမ္လာထုၾကည့္ပါလား...စိစိညႇက္ညႇက္
ေက်ေအာင္ရိုက္ျပမယ္..."

ေမာင္သည္ ျပာျပာလဲလဲ Coffee ေကာင္းေကာင္း
တစ္ခြက္ေဖ်ာ္လိုက္ရသည္။မုန့္ေလးေတြကို
ေသခ်ာေရြးခ်ယ္ကာေရွ႕ေတာ္ေမွာက္
ျပင္ဆင္ေပးရသည္။

"သဘက္ခါ ဖြင့္နိုင္ေအာင္ ေမာင္ကူညီေပးမွာေပါ့
ဒီေန႔ေရာ မနက္ျဖန္ေရာက်န္ေသးတဲ့ဟာ...
သူ႔ကိုလည္းေမာင္ဖုန္းဆက္ၿပီး ေကာင္းေကာင္း
ဆူလိုက္ပါ့မယ္..."

"ေသေသခ်ာခ်ာဆူ...."

"ေျပာေနစရာကိုမလိုဘူး....ေမာင့္ေဒါသေလးက
ခုမနက္စာစားလိုက္ေနာ္...ၿပီးရင္အလုပ္အတူတူ
သြားၾကမယ္...."

သူ႔ဘဝပဲ...။ေလာဘေတြ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြနဲ႔
ပတ္လည္ရိုက္ ကာKooက အရြယ္ေရာက္လာေလ
မနိုင္နင္းလာေလ။တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔အစအဆုံး
အတိအက်တူရင္ေတာင္ကိုင္တြယ္လို႔လြယ္ေပမယ့္
ခုဟာက ေမာင္နဲ႔သူ႔ကိုRemix ထားေသာ
ျဖစ္တည္မွုမ်ိဳးမို႔႐ူးခ်င္သည္။

ဘယ္ေလာက္ဘဝေန႔ရက္ေတြကေမာေမာပါ။
ေမာင္ စ္ိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္Coffeeေဖ်ာ္ေပးလိုက္
ရင္ အရာခပ္သိမ္းေျဖရွင္းေပးလိုက္သလိုပဲ။
ေမာင္ ပါဝင္ ဝိုင္းကူဖို႔ရန္မလိုဘူး။
Coffeeေလးတစ္ခြက္နဲ႔ယုယလိုက္ရင္ရၿပီ။
MD Park မျပင္ဆင္နိုင္တာ မေျဖရွင္းနိုင္တာ
မလုပ္နိုင္တာ စီးပြါးေရးေလာကမွာတစ္ခုမွမရွိ။
ေမာင္ ရွိရင္...ရသည္။

"Koo ကို ကိုယ္ ဘယ္လိုထိန္းရသိမ္းရမလဲ
မသိေတာ့ဘူး...ဘဝမွာဒီေလာက္စိတ္ဓာတ္
တစ္ခါမွမက်ဖူးဘူး...သူ႔ကိုျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ
သူအမွားေတြလုပ္မိမွာေတြ ထိခိုက္မိမွာေတြ
အေဝးႀကီးမွာစိတ္မခ်ပူပန္တာေတြနဲ႔
အိပ္မေပ်ာ္ဘူး...."

"အ္ိမ္မွာအတူတူေနေတာ့လည္း
မင္းတို႔မတည့္ၾကဘူးေလ..."

"မတည့္တဲ့အေၾကာင္းအရင္းအရင္းအျမစ္ကို
ေမာင္မသိပါဘူး...ေမာင္မသိတာေတြ
အမ်ားႀကီး...ေမာင့္တေန႔တေန႔ ဘယ္တစ္ေယာက္
ထပ္ေတြ႕ထားလို႔လဲမသိ ျပင္ဆင္ျခယ္သေနတာ
သားအေရး အိမ္အေရး ျပန္လွည့္ၾကည့္လို႔လား..."

"ဘယ္တစ္ေယာက္ေတြ႕ရမွာလဲ
မင္းတစ္ေယာက္ေတာင္ တစ္ရက္တမ်ိဳး
မတူလို႔ ခုထိ ေတြ႕ရတာ မကုန္ခမ္းေနဘူး..."

"ေျပာခ်င္တာက စိတ္မမွန္တဲ့ တစ္ေန႔တစ္စိတ္
ေျပာင္းေနတဲ့အ႐ူးႀကီးလို႔မလား သိတယ္
ဒါေပမယ့္ စိတ္ကုန္ေနလည္းရတယ္ေနာ္
သေဘာပဲ လိုက္ဖက္တြယ္ေနမယ့္ထဲ
ParkJiminမပါဘူး"

"ParkJimin ဘာေတြဘယ္လိုပတ္ရမ္းရမ္း
သည္းခံၿပီးကုတ္ကတ္ဖက္တြယ္မယ့္ထဲက်
JeonJungKookက ပါေနတယ္ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ.."

"ကလီကမာ...."

"ခ်စ္တာပဲမလား....."

MDသည္ မၾကည္မလင္ဘဲေမာင့္လက္ရာ
Coffee နဲ႔မုန့္ကိုစားဖို႔ျပင္ေတာ့ေမာင္က
အေျပးအလႊားတစ္ရွူးဘာညာစီစဥ္ေပးသည္။
က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံေလးေပါ့။ေမာင့္စတိုင္မွမဟုတ္ဘဲ
ေမာင္အပိုအကဲေတြလုပ္တတ္ျခင္းက
ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲခဲ့။

အပိုအကဲမာယာေတြဟာ
ေလာကမွာသိပ္ေကာင္းတဲ့အရာမ်ိဳးေတြမဟုတ္
ေပမယ့္ ေမာင့္မာယာေတြကေတာ့
ခၽြင္းခ်က္ျဖစ္ခဲ့သည္။မသာယာခဲ့ပါဘူးလို႔
မျငင္းရဲပါဘူး။ ဘဝအဆက္ဆက္႐ူးခဲ့ရတာမ်ိဳးေလ။

မနက္စာစားၿပီးတဲ့အခါMD ရဲ့အလုပ္သြားေတာ့
မယ့္အိတ္ေလးကိုကူကိုင္ေပးရင္းေမာင္က
သူအႀကိဳက္ဆုံးကားတစ္စီးကိုသြားထုတ္သည္။
အိမ္ေတာ္ႀကီးသည္ေႏြဦးေလေျပေတြနဲ႔
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလး။

ေမာင္ကေခ်ာ္ရည္ပူေတြဆို
ေမာင့္ဆိုင္သူေလးကမီးေတာင္ေလးျဖစ္ခဲ့ေသာ
အသက္အပိုင္းအျခားေတြမွ
ေမာင္က ေႏြဦးေလးတစ္ခုဆို
ေမာင့္ဆိုင္သူေလးက ေလေျပေအးေအးေလး
ျဖစ္လာသည္။

Driver မလိုေမာင္သည္ကိုယ္တိုင္ပဲ
ေမာင္းတတ္ကာ MD ကိုလ္ိုက္ပို႔ေပးၿပီးရင္
သူ႔လည္းအလုပ္သြားရသည္။မနက္တိုင္း
ေမာင္တို႔ဟာစည္းစည္းလုံးလုံးပါပဲ။
ေအးေအးေဆးေဆး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ပါပဲ။

"ေမာင္ မနက္ပိုင္း စာရင္းေတြျပတ္တာနဲ႔
မင္းကို ကူဖို႔လာမယ္...စိတ္ကိုေလၽွာ့လိုက္ေတာ့ေနာ္
ကိုယ့္သားလက္ခ်က္ပဲ သူစိမ္းမွမဟုတ္တာ
ၿပီးရင္ မင္းပဲ သဲသဲလွုပ္တာ..."

"ဘယ္မိဘက ဘယ္သားသမီးကို
သဲသဲမလွုပ္တာရွိလို႔လဲ...."

အားနည္းခ်က္သည္မွန္ရင္မွန္သလို
မစဥ္းမစားေျပာတတ္ျခင္း။ျပဳံးေယာင္ေယာင္
ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြအေရာင္မွိန္သြားခဲ့သည္။

ေခတၱခဏေလးတိတ္ဆိတ္သြားကာကား၏
မိုင္တိုင္အမွတ္ေလးသည္ မတည္မၿငိမ္။
သြားၿပီဆိုေသာ အသိနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဘယ္လို
စကားျပန္ႏုတ္ရမလဲဆ္ိုတာေယာက္ယက္ခတ္သြားခ်္ိန္
တြင္ေမာင္က သိပ္လွတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔
ျပဳံးျပဳံးေလးၾကည့္လာကာ

"ဒါေပါ့....မိဘရဲ့သဲသဲလွုပ္အခ်စ္ကိုမခံခဲ့ရေပမယ့္
မိဘျဖစ္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္သားသမီးအေပၚ
သဲသဲလွုပ္ခ်စ္ေပးတဲ့ႏွလုံးသားကိုပိုင္ဆိုင္ၿပီး
Kooကိုေအာင္ျမင္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္
ေမာင္ဖန္တီးနိုင္တာက..Pointပဲေလ...
ဒါေတြက မင္းSupport ေပးနိုင္ခဲ့လို႔ပါ
ေမာင္ မလွခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြကိုသိပ္မနာက်င္တတ္ေတာ့
ပါဘူးဘာလို႔ဆို လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကမင္းေၾကာင့္
ၿပီးျပည့္စုံေနတယ္ေလ...."

သူေျပာၿပီးသူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာငိုခ်ေတာ့မယ့္
မ်က္ႏွာေလးအတြက္ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို
ခဏထား အေျပးအလႊားအရင္ေခ်ာ့ေမာ့ရသည္။
လူကသာၾကမ္းသေယာင္ေယာင္ေပမယ့္
MD Park ဝမ္းနည္းရင္ မျဖစ္။သိပ္ခ်စ္တာမို႔ ။

"ကားအရွိန္က ဘာလို႔ေႏွးသြားတာလဲ
ေမာင္ဝမ္းနည္းသြားတယ္မလား..."

"ကားကစုတ္ေနလို႔...ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္
ေနတာၾကာၿပီ ကားမေကာင္းတာ ေမာင္ကေအးေဆး"

"ဘီလီယံခ်ီေနတဲ့ကားႀကီးကစုတ္တယ္ရွိမလား"

"အခ်စ္ကလည္း စက္ပစၥည္းေလကြာ....
အစိုးမရဘူး..."

ကားေမာင္းေနေသာလက္ေမာင္းေတြအေပၚ
လာမွီကာ ေမာင့္လက္တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္လာသည္။
စကားလွလွေလးေတြနဲ႔မေခ်ာ့ျမဴတတ္ေပမယ့္
သူဒီလိုေလးလာႏူးညံ့ရင္ေမာင္သိပ္အသဲယားသည္။

"ေနာက္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္..."

"မဟုတ္တာကြာ...."

"ေမာင္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်္ိန္က်ကူးလာ
ခဲ့မယ္ ထမင္းစားမထားနဲ႔သိလား.အတူစားၾကမယ္"

"မလာနဲ႔ေတာ့...."

"ဘာလို႔လဲ....လာကူမယ္ေလ...."

"ေမာင္....ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔..."

အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါေမာင့္ႏွလုံးသားကို
ရိုက္ခတ္ေစခဲ့ေသာ အေကြ႕အေကာက္
အဖိအေဖာ့ေလးမ်ားသည္ ဘဝေန႔ရက္ေတြမွာ
ဘယ္ေသာအခါမွကိုမရိုးအီနိုင္။

ေမာင္သည္သြားတန္းေလးေတြေပၚတဲ့အထိ
ျပဳံးရယ္လၽွက္ေမႊးႀကိဳင္ေနေသာအနက္ေရာင္ဆံပင္
ေတြၾကားတိုးေဝွ႕နမ္းလိုက္ကာအရွိိန္မွန္မွန္ပဲ
ကားေမာင္းလာခဲ့သည္။

Company ထဲသို႔ MD ခါးေသးေသး
ေလးအားပိုင္နိုင္စြာေပြ႕ဖက္လၽွက္
႐ုံးခန္းထဲအထိလိုက္ပို႔ေပးရသည္။

ထို႔ေနာက္ျပန္ထြက္လာၿပီး သားျဖစ္သူ၏
ဖုန္းနံပါတ္ေတြအားရိုက္ႏွိပ္ကာေခၚလိုက္
ေတာ့ Kooကဖုန္းမကိုင္။၃ခါေျမာက္တြင္
Msgဝင္လာသည္။

..Daddy ကၽြန္ေတာ္ အတန္းတက္ေနတယ္
အတန္းၿပီးရင္ ျပန္ေခၚလိုက္ပါ့မယ္🤍

ေမာင္သည္ Msgကိုဖတ္လိုက္ကာစာသင္ေနတာ
မို႔ထပ္ေခၚ၍မျဖစ္ေတာ့။ၿပီးမွထပ္ေခၚဖို႔ေတြး
လိုက္ၿပီး Screen ကိုပိတ္လိုက္သည္။
ဒါေပမယ့္ မ်က္ေမွာင္ေတြက်ဳံ႕ကာဒုတိယအႀကိမ္
ဖုန္းကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

"သားအဖခ်င္း ကို ဒီအသဲပုံက ........"

ေမာင္သည္အသဲပုံေတြၾကည့္မရပါ။
ဒါေပမယ့္လည္း
သိပ္အေရးတႀကီးကိစၥမ်ိဳးလည္းမဟုတ္တာ
မို႔ကားတံခါးဖြင့္ကာ သူ႔အလုပ္ရွိရာသို႔
ေမာင္းထြက္သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။

ဒါသည္ေမာင္ႏွင့္ေမာင္ဆိုင္သူေလးတို႔၏
ေန႔တိုင္းေအးေအးလူလူျဖတ္သန္းေနရတဲ့
လက္ရွိအေျခအေနေလးေပါ့။

...........။

"လူႀကီး ကလည္းတစ္ပုံထဲပါ...
စိတ္မရွည္ေတြမျဖစ္စမ္းပါနဲ႔"

ပဲရစ္ေမၽွာ္စင္ရဲ့အလွကိုမခံစားရဘဲ...
ပဲရစ္ၿမိဳ႕ထက္ပို ေတာ္ဝင္ဆန္စြာခန့္ညားေနေသာ
Mr Kimကိုပဲ ခံစားေနရတာမို႔MinYoongi
ေပါက္ေနသည္။

"ထယ္ရာ ငါတို႔လူငယ္ေတြလည္းမဟုတ္
ေတာ့ဘူး ခရီးထြက္လာတာ ေဒသဗဟုသုတ
ေတြကို ေလ့လာၿပီး ေအးခ်မ္း...."

"MinYoongi.....ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ...
ရိုက္ဆိုရင္ရိုက္လိုက္စမ္းပါဗ်ာ...
Poseတစ္ခုလုပ္ရတာလြယ္တယ္မွတ္ေနလား.."

ဟိုဟိုဒီဒီခုံေပၚေျပးတက္လိုက္..။
ဟိုေျပးလိုက္ဒီေျပးလိုက္...။မ်က္စိေတြပါ
ေနာက္လာသည္။ပိုဆိုးေနေသာစိတ္သည္
Camera ခ်္ိန္လိုက္တာနဲ႔ အညိဳေရာင္ေလးက
ကမၻာ့နာမည္ႀကီးေမာ္ဒယ္ေတြလက္ဖ်ားခါ
သြားေသာ မ်က္ႏွာအေနအထား စတိုင္မလိုင္
ေတြကို ထုတ္တတ္ေနျခင္း။

ၿပီးရင္ဒါေတြကိုသူSocial ေပၚတက္ႂကြားမယ္။
အသက္အရြယ္တစ္ခုေရာက္၍အရင္လို
ခ်စ္စရာေလးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ Vibe
တစ္ခုကိုလုံးလုံးေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္ေသာ
ထယ္သည္ပို၍အႏၲရာယ္ေတြမ်ားလာေလပါပဲ။

"မင္းတအားပဲမမ်ားနဲ႔...."

"ကမၻာ့အလွဆုံးၿမိဳ႕ေတြထဲတစ္ခုကို
ေရာက္ေနၿပီး ဒီေလာက္ေတာ့စတိုင္တက်
မျဖစ္ရမယ္ေလ...."

"ငါ...သဝန္တိုတယ္....."

"အဆန္းႀကီးေဟ့..."

လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔
ႏွုတ္ခမ္းေတြကိုအုပ္ကာMinYoongiအား
ၾကည့္လၽွက္ရယ္ေနသည္။

ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းကေတာ့ဘာေျပာေျပာ
သင့္ေတာ္ေပမယ့္ ဒီစကားဟာMinYoongi
ငယ္တုန္းကေတာင္သိပ္ထုတ္မေျပာခဲ့။
သဝန္က်ပ္က်ပ္တိုလာရင္အျပတ္ျဖတ္ခဲ့တာႀကီး။

"လူႀကီး အဲ့ဒီစိတ္ႀကီးနဲ႔ခရီးထြက္လို႔္မရဘူးေနာ္"

"ႏွစ္ေယာက္အတူတူခရီးထြက္တာငါ့နားကို
ကပ္ဦးေလ...မင္းေခၚလာတာေယာက်္ား
ဓာတ္ပုံဆရာမဟုတ္ဘူး..."

"လူႀကီးစိတ္ႀကီးပဲ...ကၽြန္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာ
ေအာင္ထားပါ့မယ္ဆိုၿပီးအိမ္ေထာင္သက္
ၾကာလာေတာ့ ဓာတ္ပုံေလးတစ္ပုံကို
ျမင္တတ္ေနၿပီ...."

"ဘာတစ္ပုံလဲ ၆၀၀ေက်ာ္ေနၿပီ.....
လာၾကည့္အုန္း...."

"ဟင္ ဟုတ္လား...."

ပဲမ်ားေနေသာခုံေလးေပၚမွေျပးဆင္းလာကာ
လူႀကီးနားကပ္သြားၿပီးဖုန္းကိုျပဴးျပဲၾကည့္
ေနပုံသည္သူ႔မွာတအံ့တဩျဖစ္ေနတဲ့ပုံ။
မသိရွိမလား...။သက္သက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္။

"၆၀၀ကိုနည္းနည္းေလးပဲေက်ာ္ေနေသးတာပဲ.."

"ငါ..တစ္ပုံမွမပါဘူးေလ...."

မ်က္လုံးေလးေတြဖ်က္ခနဲလွန္ၾကည့္လာသည္။
သူမွားတိုင္းဒီမ်က္လုံးေတြရဲ့ၾကည့္ဟန္သည္
မေတာင္းပန္ရေသးဘူး ခြင့္လႊတ္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့
ဂုဏ္သတၱိမ်ိဳးအျပည့္။သိပ္ျဖဴစင္လြန္းတဲ့
မ်က္အိမ္ေလးေတြ...။
ပူေလာင္ျခင္းဒဏ္ေတြအဆုံးသတ္ၿပီးတဲ့
ေနာက္ ထယ့္မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲ ေအးခ်မ္းျခင္း
ေတြသာ မင္းမူေနျခင္းသည္ MinYoongiကို
နတ္ဘုရားေတြေပးခဲ့ေသာအေကာင္းဆုံးလက္ေဆာင္ပဲ။

အခ်စ္ထက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထယ္ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြ
ကိုျမင္ရထက္...ထယ့္ေအးခ်မ္းမွုေတြကိုျမင္ရတာ
ကိုကၽြန္ေတာ္ပိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။
အသက္ရလာေလေလ သိလာတဲ့အသိပဲ။

"ဟုတ္သားပဲ....လူႀကီးမပါဘူးျဖစ္ေနတယ္...
စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ လာရိုက္ၾကမယ္.."

"မရိုက္ခ်င္ဘူး...."

"မမူပါနဲ႔ဗ်ာ...မလိုက္ဘူး...."

ခုံလွလွေလးဆီကိုMinYoongiအားဆြဲေခၚကာ
Sefile လွလွေလးေတြအမ်ားႀကီးရိုက္ၾကေတာ့
သည္။မပါခ်င္ပါခ်င္လူႀကီးသည္ၾကာလာတဲ့
အခါအားပါလာၿပီး ေကာင္းကင္ျပာေလးထက္
ပိုသာနဲ႔Poseေတြနဲ႔ ပဲရစ္မွာ အလြင့္ျဖစ္လာသည္။

သူတို႔ကခရီးထြက္ေနတာမ်ားသည္။
ကမၻာပတ္ေနတာဆိုလည္းမမွား။ထယ္စိတ္မၾကည္
လာဘူးဆို ေလၽွာက္သြားလိုက္ၾကတာပဲ။
တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးတြင္
လန္ဒန္ကအိမ္မွာေနေသာအခ်ိန္ေတြထက္
ကမၻာ့အလွဆုံးနိုင္ငံလွလွေလးေတြကိုေလၽွာက္လည္
ေနတတ္ေသာအခ်ိန္ေတြကပိုမ်ားသည္။

ေအးေအးလူလူပါပဲ။
Drama ကင္းမဲ့တာထက္ပိုစြာဇာတ္အိမ္တစ္ခု
လုံးမွာ အေပါ့ပါးဆုံးဘဝေလးေတြကိုျဖတ္သန္း
နိုင္ေနတဲ့သူေတြဆိုလည္းမမွားဘူး။

စိတ္ရွိတိုင္း ခပ္လြင့္လြင့္။

မၾကာပါ ...လုံလုံေလာက္ေလာက္ဓာတ္ပုံေတြ
ရိုက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ လက္ခ်င္းခပ္တင္းတင္း
ဆုပ္ကိုင္လၽွက္ ၿပိဳင္တူရယ္ေမာသံေလးေတြနဲ႔အတူ
ပိုပိုလွေသာေနရာေလးေတြဆီသို႔ေျပးလႊားသြား
ၾကေတာ့သည္။

ခပ္ေဝးေဝးေရာက္တဲ့အခါ လူႀကီးသည္
ေကာင္းကင္ျပာေလးသေဘာက်စြာ
ျခဳံတတ္ေသာအညိဳေရာင္ မာဖလာေလးကို
ဆြဲယူလၽွက္ ပဲရစ္ေမၽွာ္စင္ႀကီးေရွ႕ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း
ဖိကပ္နမ္းလိုက္တဲ့အခါ အလြန္လွေသာ
Memoryေလးတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေကာင္းကင္ျပာနဲ႔တိမ္တိုက္ေလးဘာေတြမ်ား
လုပ္ေနမလဲလို႔လြမ္းၾကတိုင္းသူတို႔ခရီးေတြ
ထြက္ေနၾကပါတယ္.....။ကိုယ္သေဘာက်တဲ့
နိုငိငံေလးတစ္ခုစီမွာ သူတို႔ကိုအသက္သြင္းၿပီး
လွပတဲ့Memory ေလး
ေတြကို ေတြးၾကည့္လိုက္လို႔ရပါ၏။

.....................။

"စာအုပ္ေလးမွားဝယ္မိသြား
တာျပန္လဲခ်င္လို႔ခင္ဗ်..."

"မရဘူး.."

လူငယ္ေက်ာင္းသားေလးသည္
ထိုင္ေနက်အစ္ကိုႀကီးပဲျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ကာ
ေရာက္လာေပမယ့္တစ္ခါတေလထိုင္ၿပီး
တစ္ခါတေလတိုင္းအဆင္မေျပေသာဆိုင္ရွင္
ေယာက်္ားျဖစ္ေနတဲ့အခါစိတ္ညစ္သြားသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ Namjoon Hyungကို
ဖုန္းေလးႀကိဳဆက္ထားပါတယ္
သူကရပါတယ္ လို႔ေျပာလို႔လာတာပါ...."

"မင္းက ဘာကိစၥJoon ဖုန္းနံပါတ္ကိုသိေနတာလဲ"

"ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ေနက် Customer မို႔ပါ
တျခားမဟုတ္ပါဘူး..."

"တျခားလည္း မရပါဘူး..."

"ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာ..."

"ဘာလဲခ်င္တာလဲ ေျပာေျပာ...."

"ကၽြန္ေတာ္ Adrian ကိုဝယ္သြားခဲ့တာပါ
ကၽြန္ေတာ့္Crushအတြက္
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလဒါေပမယ့္
Adrian က နည္းနည္း.....ေမြးေန႔အတြက္က်..
ဟို ဆြိတာေလး နဲ႔ျပန္လဲ...."

"ငါသိၿပီ နားလည္ၿပီ..."

"ဟုတ္ ....."

"My Crown Prince ကအသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ
Suprise ျဖစ္လြန္းလို႔မ်က္ရည္ေတြပါ
ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ျဖစ္သြားေစဖို႔
ငါအာမခံတယ္..."

"ဟုတ္လား ေဒါက္တာ ဒါဆိုေပးပါ..."

"ေပးရမွာေပါ့...."

Joon ကိုဖုန္းဆက္တာမႀကိဳက္ဘူး။
မႀကိဳက္လို႔လုပ္မွာပဲ။
MCPကို ဆက္ခနဲဆြဲထုတ္ကာ
ေပးလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေကာင္က
ျပဳံးစိစိ။

"မင္းသားေလးပဲ....."

"ေအး မင္းသားေလး...ႏွလုံးသာႏုၿပီး
Drama ဒဏ္မခံနိုင္တဲ့ Crush အတြက္
အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ....မင္းကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔
ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးလိမ့္မယ္...
ငါေတာင္ ဒါဖတ္ၿပီး Joonကိုျပန္ႀကိဳက္တာ.."

"မိုတီပဲ ေဒါက္တာ....ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ..."

"ရပါတယ္ ပုံမွန္ေဖာက္သည္ပဲ...
ဒါေပမယ့္ ခဏခဏေတာ့ လာမလဲနဲ႔..."

"ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ဒါဆိုဒါေလးယူၿပီေနာ္.."

"အိုေက...."

Joon ျပန္လာၿပီမို႔
စာအုပ္ကိုမေတြ႕ေအာင္အိတ္ထဲထိုးႀကိတ္ထည့္
လိုက္ရသည္။ေက်ာင္းသားေလးသည္
အထပ္ထပ္ေက်းဇူးေတြတင္လၽွက္Joonကို
ပါေက်းဇူးတင္ေျပးတင္ျပန္သည္။

"လဲ လို႔အိုေကၿပီလား.."

"အိုေကတယ္ Hyung...My Crown Prince
ပဲယူသြားလိုက္တယ္ ေဒါက္တာေရြးေပးတာ
သြားလိုက္ပါအုန္းမယ္..."

"ဟမ္ ဟမ္ ေန.....ေနအုန္း...အဲ့တာ လြဲ....."

တက္ႂကြေသာအရြယ္မို႔အူျမဴးေနတာမို႔
Namjoon မတားဆီးနိုင္လိုက္ပါ။
ေျမာက္စြေျမာက္စြျဖင့္ထိုေက်ာင္းသားေလး
ေျပးထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

"ကေလးကို Hyung ရာ...."

ေကာင္တာမွထကာ စာအုပ္ေတြသြားစီေနသူ
သည္သိပ္ေတာ့လည္းမၾကည္မလင္။
NamJoon သည္ဆိုင္တံခါးကိုေသခ်ာစြာပိတ္လိုက္ၿပီး
Closeဟုလွည့္လိုက္သည္။

"အေမက ႐ုတ္တရက္လွမ္းေခၚေတာ့
အေျပးသြားလိုက္ရလို႔ မႏွိုးမိသြာတာ
အသိေပးခ်င္ပါတယ္...နိုးလာရင္တစ္ေယာက္ထဲ
ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနမွာလည္းသိတယ္"

"ငါ့ကိုယူတာ စာအုပ္ေရာင္းခိုင္းဖို႔က်ေနတာပဲ.."

စာအုပ္ေတြကိုဖုန္သုတ္ရင္းေဆာင့္ေဆာင့္
ေအာင့္ေအာင့္ေျပာလာေတာ့Namjoon က
ခါးေလးကိုေနာက္မွသိုင္းဖက္ကာပါးခ်ိဳင့္နက္
ေတြေပၚသည္အထိျပဳံးရယ္လၽွက္။

"ေဆးက်ေတာ့လည္းမကုခ်င္...."

"Jungkook Personal Doctor လုပ္လိုက္တယ္ေလ
သူ႔ကုေနရင္ၿပီးေရာမလား..."

"ဟုတ္ပါၿပီ...."

"မရင့္က်က္ဘူးပဲဆိုဆို ႏွစ္ေယာက္ထဲေနေနတာ
မေျပာမဆို မရွိေနေတာ့ စိတ္ကဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔"

"မနက္ပိုင္းခဏေလးပဲကို Hyung ရာ
အေမက ပန္းပင္ေတြေရြ႕ခိုင္းေနလို႔ပါ...
ကၽြန္ေတာ္ျမန္ျမန္လုပ္ၿပီး ျမန္ျမန္ကိုျပန္ေျပးလာခဲ့တာ"

"ပန္းပင္ေပါက္စေတြဆိုတာနဲ႔KimSeokJin
တစ္ေယာက္လုံးကိုေမ့ၿပီးမင္းအူျမဴးၿပီး
ေျပးတာငါသိၿပီးသားပါ
ငါ့ကိုအပင္ေလာက္ေတာင္မခ်စ္ဘူး.."

"ဘယ္လို အပင္နဲ႔ သြားယွဥ္ေနတာလဲ..."

"ယွဥ္မွာပဲ...."

NamJoonသည္ အသံထြက္ေအာင္ရယ္ေမာမိကာ
လမင္းေလး၏လည္တိုင္ေတြအားတိုးေဝွ႕နမ္း
လာေတာ့သည္။

"လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ၿပီးရင္
နမ္းခ်င္သလိုေတြလာနမ္း ႀကိဳက္ေတာ့
ငါကလည္းျဖစ္ခ်င္တိုင္းေတြျဖစ္ကုန္တဲ့
ဘဝကိုေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္ကုန္ေနၿပီ..."

"ဘယ္လို ျဖစ္ခ်င္တိုင္းေတြလည္း...
ေျပာလိုက္ရင္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြႀကီးပဲ
လာ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာဖတ္ျပမယ္..."

"Coffee ေရာ...."

"ေဖ်ာ္ေပးမယ္....ခု ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေရြး
ရေအာင္...."

လမင္းေလးဘာလုပ္ေနလဲေမးရင္...
သဘာဝေလးရင္ခြင္ထဲကေန ကဗ်ာစာအုပ္
လွလွေလးတစ္အုပ္္ခ်င္းစီကိုလက္နဲ႔ထိၿပီး
ေရြးခ်ယ္ရတဲ့အေအးခ်မ္းဆုံးဘဝေလးမွာ
ေပ်ာ္ေနတာပဲ။

အိုေဟာင္းတဲ့စာအုပ္ဆိုင္ေလးထဲ
သဘာဝေလးက ပုံျပင္ေတြေျပာျပရင္
ကဗ်ာေတြရြတ္ျပရင္ ျပဳံးျပဳံးေလးနားေထာင္
တတ္တဲ့ လမ္းေလၽွာက္တတ္တဲ့လမင္းေလးဟာ
အျမဲတမ္းအိုေဟာင္းေနေသာအရာေတြၾကား
ေတာက္ေတာက္ပပေလးရွိေနသည္။

"လက္တန္းစပ္ေပး...သူမ်ားကဗ်ာေတြ
ဒီေန႔ Moodမဝင္ဘူး"

Namjoon သည္ကဗ်ာစာအုပ္ေရြးလို႔
အဆင္မေျပေနေသာဆရာဝန္ေလးကို
ပိုပိုသာသာေလးပိုဖက္လိုက္ကာမ်က္လုံးေတြမွိတ္
လၽွက္ဦးေႏွာက္ထဲတြင္စာစီေနသည့္ပုံ။
တစ္မိနစ္ေလာကိအၾကာတြင္မ်က္လုံးေတြ
ျပန္ပြင့္လာၿပီး ဆရာဝန္ေလး၏နားနားေလး
ကပ္ကာ ဩရွရွအသံျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးဆိုလာသည္။

"ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္"

"အင္း...."

"စာအုပ္ေဟာင္းဆိုင္ေလးထဲကပုံျပင္ငယ္ရယ္...
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေဟာင္းႏြမ္းမသြား...
ရင္ခြင္ထဲက မင္းဟာ ထာဝရျပဳံးေနတယ္"

"ေႏြဦးတိုင္း မိုးဦးတိုင္း ေဆာင္းဦးရာသီတိုင္း
လမင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေထြးေပြ႕ထားမယ္
ပကာသနနဲ႔ အေရာင္စုံေတြမရွိ
အျဖဴေရာင္ေတြနဲ႔ပဲတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ကမၻာ"

"စာအုပ္ေတြကိုခ်စ္ပါ...ေဆးပညာကိုခ်စ္ပါ။
သဘာဝတရားကိုခ်စ္ပါ...ကဗ်ာေတြခ်စ္ပါ။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းခ်စ္ပါ။
ထပ္ေလာင္းေတာင္းဆိုခ်င္တာကေတာ့
စိတ္ခဏခဏေကာက္ေပးပါ"

"Sunday ေတြတိုင္း..Close လို႔ေျပာင္းလဲ
နမ္းရတာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္
သကၠရာဇ္တိုင္းလိုခ်င္ပါတယ္"

"အင္း....။ခုလည္းနမ္းၾကမယ္။
သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ KimSeokJin"

ခ်စ္တာဆိုတာေလ။
ကၽြန္ေတာ္ KimNamJoonနဲ႔ကဗ်ာပဲ။

ရင္ေတြခုန္ရဆဲ....ရွက္ကိုးရွက္ကန္း
မ်က္ႏွာေလးရဲသြားတဲ့အခါသဘာဝေလးသည္
မ်က္ႏွာခ်င္းသို႔ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီးေႏြးေထြးစြာ
ျပဳံးျပလာကာ ကဗ်ာစာသားေလးေတြအတိုင္း
ႏူးညံ့စြာ အနမ္းေတြေပးလာခဲ့ေတာ့သည္။

စာအုပ္ဆိုင္ထဲက စာအုပ္စင္ေလးေတြၾကား
ကဗ်ာေတြၾကား...အဝါေရာင္မီးေရာင္
မွိန္မွိန္ေလးၾကား အခ်စ္ရနံ႔နဲ႔ အနမ္းေတြဟာ
သိမ္ေမြ႕စြာ ထိုေနရာအသိုက္အျမဳံေလးထဲ
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးပဲ။

ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနၾကမလဲေမးရင္....
အၾကည္ဓာတ္ေလးေတြဟာ ကဗ်ာေတြရယ္
စာအုပ္ဆိုင္ေလးရယ္ စက္ဘီးေလးတစ္စီးရယ္နဲ႔
ေအးခ်မ္းေနခဲ့ပါတယ္။

သဘာဝတရားကဲ့သို႔ေသာ ရိုးမလိုဆန္းသည့္
ေမတၱာေတြသည္....စာအုပ္ဆိုင္ေလးထဲအဆုံးအစမရွိ။

............................။

Newyork ။

"လာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ခဲ့ဘူး..."

Newyorkၿမိဳ႕အဆင္ျမင့္တကၠသိုလ္တစ္ခု
၏ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚတြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား
ေလးတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလးသည္
၁၈ႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီး အေရာင္ရင့္ရင့္
Shirtႏွင့္ဂ်င္းပန္အေရာင္စိုစိုေလးကိုတြဲဝတ္ထားကာ
Leather ဂ်ာကင္ကိုလက္တစ္ဖက္ကိုပဲလၽွိုထားသည္။
ေခါတ္မွီပုံစံက်နလွေသာဆံပင္ပုံစံသည္ေက်ာ့ေမာ့
ေနၿပီးမ်ားျပားလွေသာနားေပါက္ေတြမွာ
နားကပ္ေတြတန္းစီဝတ္ထားသည္။

ျပာလြင္လြင္ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္သူပါးပါး
ေလးျပဳံးေနသည္။အဆုံးအထိမျပဳံးဘဲ
သူဒီအေျခအေနေလးကိုအဘယ္မၽွ
ေက်နပ္ေနေၾကာင္းသိပ္လွေသာႏွုတ္ခမ္းယဲ့ယဲ့ေလးေတြႏွင့္ျမင္သာေအာင္ျပေနခဲ့သည္။

ဝိုင္းစက္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြရွိသည္။
မ်က္ဝန္းထဲကအရိပ္ေတြသည္ျပင္းရွျခင္းေတြ
အျပည့္။သူ႔ရဲ့တည္ေဆာက္ပုံကသိပ္ဆန္းသည္။
ဖန္တီးသူအတြက္ လႊမ္းမိုးမွုတစ္စုံတရာမရွိခဲ့ေသာ
အလြတ္လပ္ဆုံးကိုယ္ပိုင္ကေလးငယ္ပဲ။
အရြယ္နဲ႔မလိုက္ထင္ရွားလြန္းတဲ့အေဖတစ္ေယာက္နဲ႔တူတဲ့
အရပ္အေမာင္း...ေနာက္ထပ္ဖခင္တစ္ေယာက္နဲ႔တူတဲ့
မာနနဲ႔ ခန္ညားတည္ၿငိမ္ျခင္းကိုျပေသာမ်က္ႏွာရိပ္ေတြ။

တစ္ခ်ိန္ထဲမွာသိပ္ဆိုးသြမ္းၿပီး
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာသိပ္ခမ္းနားခဲ့သည္။
တစ္ခ်္ိန္ထဲမွာသိပ္ေခ်ာေမာလြန္းၿပီး
တစ္ခ်္ိန္မွာပဲ ထက္ျမက္ျခင္းေတြနဲ႔သူဟာ
Newyork ၿမိဳ႕တကၠသိုလ္တစ္ခုရဲ့
အေတာက္ပဆုံး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား။

လက္ႏွစ္ဖက္သည္ျမက္ခင္းေပၚေနာက္ျပန္
ေထာက္ထားကာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က
မ်က္ဝန္းျပာျပာေတြအား
မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခ်င္းခတ္ကာ
တစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ေနဟန္သည္
သူ႔မ်က္စိေရွ႕ရွိေနတာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်က္လည္း
မဟုတ္ပါပဲ။

"မလာခ်င္ပါဘူး...မင္းကပထမဆုံးတကၠသိုလ္
တက္တဲ့ေန႔ မို႔ေၾကာက္ေနတယ္ဆိုလို႔ေလ
မလာရင္ ငါက ဒါေလးေတာင္ ဆိုၿပီး
ေထာက္ျပစရာေတြျဖစ္လာအုန္းမယ္.."

"ေရာက္လာခဲ့တာပဲမလား..."

အက္ရွရွအသံ။ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက
ကေလးသဘာဝစကားတတ္စြာခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ
ဆိုေပမယ့္၁၈ႏွစ္အရြယ္JeonMinKookကေတာ့
လုံးဝဆြဲငင္ညႇို႔ယူျခင္းေတြအျပည့္ရွိလာသည္။

"Koo...မင္း သိပ္ငါ့အေပၚမဆိုးပါနဲ႔"

"၁၈ႏွစ္ရွိၿပီ....ကိုရီးယားအိမ္ကနာမည္ကို
ကိုရီးယားမွာထားခဲ့ေလ...ကၽြန္ေတာ့္ပုံစံက
Koo လို႔သုံးႏွုန္းဖို႔ Hyung စိတ္ထဲ
လိုက္ဖက္ေနတုန္းပဲလား...."

အႏွီးထုပ္ေလးထဲက သူ႔ဆီအရင္ေရာက္လာခဲ့တာ။
က်ိန္စာပိုင္ရွင္ေတြ ဆုေတာင္းပိုင္ရွင္ေတြ
ခဏထား..ဒီေကာင္ေလးကိုအရင္ေပြ႕ခ်ီခဲ့ရတာသူေလ။
အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ခၽြတ္စြတ္ထြက္လာလို႔
အံ့အံ့ဩဩေမတၱာေတြဟာ နီတာရဲေလးထဲက
ပုံခ်ခဲ့တာ.....။

နို႔တိုက္အရြယ္ ဟိုဟိုဒီဒီေျပးတဲ့အရြယ္
အရြယ္အဆင့္ဆင့္မွာ ရန္ပဲျဖစ္ေနတတ္တဲ့
ႏွစ္ေယာက္ၾကားေရွာင္ရင္းထိန္းရင္း
ဒီေကာင္ေလးက သူ႔လက္ေပၚမွာ
ႀကီးျပင္းသြားခဲ့တာ။

Kooပဲ သူKooလို႔ပဲျမင္ေနေပမယ့္
သူKoo မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။
ေဂ် နဲ႔ တစ္ပုံစံထဲမ်က္ႏွာအခ်ိဳးအစားနဲ႔
ျပင္းရွတဲ့ MD Parkရဲ့မ်က္လုံးေတြ
ေဂ်ရဲ့ မထီတထီအခ်ိဴးအစားေတြနဲ႔
MD Parkရဲ့ ထက္ျမက္မွုေတြေရာႁပြန္ၿပီး
ဒီျဖစ္တည္မွုဟာ အရြယ္ငယ္ေသာ္ျငား
ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ခမ္းခမ္းနားနား
ႀကီးျပင္းလာခဲ့ျခင္းအေပၚရင္သက္ရွုေမာပါပဲ။

"အသက္ျပည့္႐ုံရွိေသးတာ
ေလသံက မင္းအေဖအတိုင္း
ခု ငါေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့
ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကရၿပီမလား..."

"Hyung Newyork မွာကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူလာေနပါလား
ငယ္ငယ္တုန္းကလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုထိန္းတယ္ေပါ့
သြားလိုက္ျပန္လိုက္လုပ္ေနတာပင္ပန္းတယ္"

"ေနာက္ဆိုမလာေတာ့ပါဘူး။ဒါေနာက္ဆုံး
လည္းျဖစ္လိမ့္မယ္..ငါမင္းဆီကိုလာလာေနတာ
ဘာအဓိပၸာယ္မွလည္းမရွိဘူး မင္းအရြယ္လည္း
ေရာက္ေနၿပီ ထိန္းဖို႔လည္းမလိုေတာ့ဘူးေလ.."

ကေလးေလးတုန္းကေတာ့RomHyung ကို
သဲသဲလွုပ္လိုခ်င္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔အၿပိဳင္
ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ ဇြတ္တရြတ္ကေလးဆန္ခဲ့သူ
Kooေပါ့။အရြယ္ေရာက္လာေလေလ ရာသီေတြ
ေျပာင္းလဲလာေလေလ ကၽြန္ေတာ္က ကလီကမာက
ေမြးတဲ့ပလီပလာေလးဆိုၿပီး ေရာခ်လို႔မရေတာ့ဘူး။
အသက္တစ္ခုေရာက္လာေလ ရပ္တန့္ပစ္လိုက္ရတဲ့
အျပဳအမူေတြၿပီးေတာ့ ကန့္သတ္မွုေတြ။

ကိုယ္တိုင္ကလည္းကေလးဆန္တာကိုသိပ္မုန္းပါတယ္။
၁၇ႏွစ္ထဲက ပါးပါးနဲ႔အဆင္မေျပေတာ့၍
Newyorkမွာ လာေနေနတာ။ကၽြန္ေတာ္နားပူနားဆာ
အရပ္မွာမေနနိုင္ဘူး။ထပ္တူက်တဲ့ပါးပါးနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္
ရဲ့စိတ္ေတြဟာ အၿပိဳင္အဆိုင္မို႔ ေလၽွာ့ေပးျခင္းလည္း
နတၱိ။ "ဆင္းတယ္" ဆိုၿပီးဆင္းလာခဲ့တာဒီေန႔အထိပဲ။
အဲ့ဒီေလာက္သတၱိမ်ိဳးကိုျပဳစုပ်္ိုးေထာင္ခဲ့သူ
ကMD Parkမို႔ MD ဟာ ခုထိတိုင္မေအးခ်မ္းေသး။

၁၇ႏွစ္နဲ႔MD Parkကိုကန့္လန့္တိုက္နိုင္ေသာ
အဆိုးအသြမ္းကိုေထာက္ပံ့ေပးသူကDaddy။
Daddyလည္းဆိုးသြမ္းေနတုန္းပဲ။
သူ႔ကိုသတိရရင္ လာေတြ႕သည္။
လိုခ်င္တာေတြဝယ္ေပးသည္။

"Daddy ႏွလုံးသားေလးကို ေဒါသေတြထြက္
ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔ Kooရာမင္းလိုခ်င္တာေျပာ
Daddyအားလုံးဖန္တီးေပးမယ္ ...."

အသက္အရြယ္တစ္ခုေရာက္လာလည္း
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အၿပိဳင္ ညီအစ္ကိုေတြလားလို႔အေမးခံရဆဲ
Daddyဟာ ေပ်ာ္သလိုေနခိုင္းသည္။
သူလည္း ပါးပါးကြယ္တာနဲ႔ ရိုက္ေပါက္ေတြ
လုပ္ေနဆဲမို႔ Daddyနဲ႔ဆက္ဆံေရးကေတာ့
မင္းလည္းငါမေျပာဘူး။
ငါ့လည္းမင္းမေျပာနဲ႔ Peace ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ေလးနဲ႔
ျဖတ္သန္းရသည္။

"အဓိပၸာယ္မရွိဘူး..."

ေလတစ္ခ်က္ေဝွ႕သြားတဲ့အခါဆံပင္ေတြ
လြင့္သြားသည္။ႏွဖူးေပၚလွုပ္ရွားေနတဲ့
ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းသည္သူ႔ရဲ့ဆြဲေဆာင္မွု။
စူးစူးရွရွၾကည့္လာသည္။တစ္ခုခုဆိုအလြန္အကၽြံ
အေဖႏွစ္ေယာက္ရဲ့အေမြကိုေတာ့သူမယူခဲ့။
အသံတိတ္သမားျဖစ္သည္။
သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းခဲ့တဲ့ကေလးေလးလည္း
မျဖစ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ပုံပဲ။

"အင္းေလ...သြားလိုက္ျပန္လိုက္နဲ႔ငါဘာေတြ
လုပ္မိေနလဲမသိ..."

သူတို႔ဘာေတြမွန္းလည္းမသိဘူး။
RomHyung က Daddy အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း။
သူ႔ထက္အသက္၂ဆႀကီးတယ္။
လူမွန္းသိတတ္စထဲက မ်က္ဝန္းျပာျပာေတြကို
စျမင္ခဲ့တာ ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံး ၾကည့္ခဲ့တာ။
အခ်ိန္ေတြဘယ္လိုကုန္လာကုန္လာHyungက
ဘာမွလည္းမေျပာင္းလဲသြားဘူး။
ဒီလိုနဲ႔...တတြဲတြဲရွိလာခဲ့ၿပီး သူNewyork ကို
အဆိုးအဆာလုပ္ထြက္လာေတာ့လည္း
Hyungက လိုက္လိုက္လာတယ္။

ေခါင္းစဥ္ကေတာ့မရွိ။ဘာလို႔လိုက္လာသလဲ။
ဘယ္လိုပတ္သတ္လို႔လည္းဆိုေတာ့လည္း
မဟုတ္ေသး။Hyung လိုက္လိုက္လာတာ
တေလာကလုံးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲသာသိသည္။
ဒါသည္လည္းမူမမွန္ေနတာပဲ။

Hyung မလာဘူးဆိုရင္သူဆိုးလ္ကိုျပန္ကာ
လိုက္ေခၚသည္။ျပန္ဖို႔အဆင္မေျပရင္
မရပ္မနားမလာမခ်င္းဖုန္းCallေပါင္းရာခ်ီ
ေထာင္ခ်ီစြာေခၚလၽွက္ျပႆနာရွာတတ္သည္။

မ်က္ဝန္းျပာျပာေလးဆီမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
အေနအထားနဲ႔တိုးကပ္သြားကာေမးေထာက္
လၽွက္Romမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္
ၾကည့္ေနသည္။Romကလည္းႏုပ်ိဳလန္းဆန္းမွု
ေတြနဲ႔ အဆိုးေကာင္ေလးကိုျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

"တစ္ခုခုအဓိပၸာယ္ရွိသြားေအာင္ႀကိဳးစား
ၾကည့္မလား.....အဓိပၸာယ္ေတြရွိေနတာကိုလည္း
စိတ္ေတြထဲလက္ခံေနၾကတာပဲ...
ေလာကႀကီးရဲ့ေဘာင္ေတြစည္းေတြ မ်က္ႏွာေတြ
ၾကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အဓိပၸာယ္ေတြကိုမသိခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ေနၾကတာေလ......"

အရမ္းကိုငယ္လြန္းတဲ့အရြယ္ေလး။အႏွီးထုပ္ေလး
ကိုေျပးေျပးျမင္တိုင္း ေဂ့်မ်က္ႏွာကိုေျပးေျပးျမင္
တိုင္း ဗရမ္းဗဒါဆန္တဲ့ေရးျခစ္မွုတစ္ခုပဲ။
သူ႔အေဖနဲ႔ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္တက္ခဲ့တာလည္း
ကိုယ့္ဆီသိပ္ကပ္တြယ္လြန္းလို႔ MDကသိပ္လည္ဝယ္
သူမို႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြကိုသူတစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံနဲ႔
ဇာတ္စဇာတ္ဆုံးစကၠန့္အတြင္းဖတ္နိုင္ၿပီ။

MD Park သူ႔သားကိုထိန္းေက်ာင္းတာလည္းမမွားပါ။
ဒါဟာ မျဖစ္သင့္မျဖစ္အပ္ေလ။
မျဖစ္သင့္တာေတြမျဖစ္လာဖို႔ အလိမၼာနည္းနဲ႔တား
လိုက္ အၾကမ္းနည္းနဲ႔တားလိုက္ ေခ်ာ့ေျပာေျခာက္ေျပာနဲ႔
ေနာက္ဆုံး ေက်ာင္းအေၾကာင္းျပအထုတ္ဆြဲ
ဆင္းလာခဲ့တာပဲ။

ကေလးေလးKooတုန္းကေတာ့အရာရာဟာ
လြယ္ကူၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့ေသာျငား
JeonMinKookဆိုတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္လာတဲ့အခါေတာ့ ဆိုးလ္မွာမ်က္လုံးခ်င္း
ဆုံမိဖို႔ေတာင္အနိုင္နိုင္ျဖစ္လာသည္။
ဘာေတြမလို႔လဲေမးေတာ့လည္းသူတို႔ဘာမွ
မဟုတ္ဘူး။

"ငါမင္းေျပာတာကိုနားမလည္ဘူး...
အဲ့တာေတြမေျပာနဲ႔...."

Hyungနားလည္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္Hyung
ရင္မဆိုင္ရဲတာမို႔မ်က္လုံးေတြပါေရွာင္သြားကာ
တုံးအခ်င္ေယာင္ခ်က္ခ်င္းေဆာင္သြားသည္။
ကိုယ္စီကိုယ္စီရင္ထဲဘာေတြရွိေနလဲသိေနရက္နဲ႔
မသိက်ဳံးႏြံျပဳအခ်င္းခ်င္းေတြညာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတြညာေနရတာလည္းသူ႔အတြက္
ပင္ပန္းပါ၏။

RomHyung ပါးပါးကို ဘာကိစၥအဲ့ေလာက္
တုန္ခိုက္ေနေအာင္ေၾကာက္သလဲဆိုတာ
စဥ္းစား၍မရ။Hyungနဲ႔ညႇိ၍မရေနျခင္းသည္
ပါးပါးတရားခံ။အဲ့တာေၾကာင့္မတည့္ေတာ့ဘဲ
အိမ္ေပၚကဆင္းမိတဲ့အထိပဲ။

"ဟုတ္ပါၿပီ...မေျပာေတာ့ဘူး...."

အျပာေရာင္မ်က္ဝန္းေတြအားငယ္ငယ္ေလး
တုန္းကလိုပဲမက္မက္ေမာေမာျဖင့္ေငးစိုက္
ေနလိုက္သည္။Daddyနဲ႔အသက္အတူတူလို႔သာ
ေျပာတာ ကိုယ့္မ်က္လုံးထဲေတာ့ကိုယ္နဲ႔အတူတူ
လို႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ Hyungကခပ္မိုက္မိုက္ေလး။

ဖုန္းဝင္လာတာမို႔ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါDaddy။

"မကိုင္ခ်င္ဘူး...ပါးပါးShowroom ကို
ခဲနဲ႔ထုတဲ့ကိစၥကိုေကာေတာ့မွာ....
အလိုလိုက္ပါတယ္သာေအာ္ေနတာပါ
Daddy က သူ႔လူထိရင္ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး
စိတ္မမွန္ဘူး..."

"ဟိုက ခ်စ္တာ အသက္ေလာက္ေလ
ေသျပၿပီးေတာင္ ခ်စ္ခဲ့တာ...
ရာဇဝင္နဲ႔ မွတ္တမ္းနဲ႔ သိလား..."

ယဲ့ယဲ့ျပဳံးကာ ေပါင္ေပၚလွဲခ်လာသည္။
ဖုန္းကို Romလက္ထဲကိုထည့္ေပးလိုက္ကာ

"ၾကည့္ရွင္းလိုက္ပါ....ကၽြန္ေတာ္
ခဏအိပ္အုန္းမယ္...."

Romသည္ msgတခ်ိဳ႕ရိုက္ပို႔ကာဖုန္းကို
ျမက္ခင္းေပၚပစ္ခ်လၽွက္Newyork ၿမိဳ႕၏
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးအားေမာ့ၾကည့္ေနသည္။

မသိမသာလက္ဖ်ားေလးေတြအားထိလာေသာ
ေနာက္ထပ္လက္ဖ်ားေလးတစ္ခု။
မထိတထိကေန ေသခ်ာေလးထိထားကာ
လူေတြကေတာ့မသိဟန္ေဆာင္တစ္ေယာက္က
မ်က္လုံးမွိတ္အိပ္ေနကာ တစ္ေယာက္က
ေကာင္းကင္ႀကီးအားေမာ့ၾကည့္ေနသည္။

တစ္စုံတေယာက္ကိုေၾကာက္လို႔ဖန္တီးသူ
ကိုယ္တိုင္ကပြင့္လင္းျမင္သာစြာေရးမျပခဲ့ေသာ
ဒီဘဝႏွစ္ခုသည္လည္း ေမြးဖြားလာထဲက
အရွိန္အဟုန္ေတြနဲ႔ပါ။

"ေနအုန္းမယ္မလား...."

"ျပန္မွာ ဒီေန႔...."

"ဘယ္သူကလႊတ္မယ္ေျပာလို႔လဲ....
မျပန္ပါနဲ႔ဦးဗ်ာ..."

ေပါင္ေပၚကခပ္ေခ်ာေခ်ာမ်က္ႏွာ၏
ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္အားဆြဲလိမ္လိုက္ေတာ့
ျပဳံးယဲ့ယဲ့။ ျပန္႐ုတ္သြားေတာ့မယ့္
လက္ကေလးကိုဖမ္းဆြဲထားကာဖ်က္ခနဲနမ္းလိုက္
သူသည္ နမ္းၿပီးသည္ႏွင့္မ်က္လုံးေတြျပန္မွိတ္
သြားကာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီဆိုေသာ
ဟန္ကိုျပဳသည္။

ဇာတ္သိမ္းရခက္ေသာSideStoryေလးပဲ။
ငါတို႔ကဘာေတြလဲဆိုၿပီး သြားလိုက္ျပန္လိုက္
အိမ္နဲ႔ႀကီးမားေသာအတိုက္အခံေတြနဲ႔။
ခုေတာ့လည္းတကၠသိုလ္ျမက္ခင္းေပၚေအးေအးလူလူပင္။
ခုမွစမယ့္ဘဝေတြမို႔ ဘာျဖစ္ေနပါတယ္လို႔
သတ္မွတ္၍မရ...။လက္ရွိအေနအထားေလးသည္
ဤေလာက္မၽွသာျဖစ္ေနသည္။

ဒီလိုေရးျခစ္ျပလို႔သူတို႔အဆင္မေျပေလာက္
ဘူးထင္တယ္ MD Parkၾကမ္းတဲ့အခါကြဲကြာ
သြားမွာပဲ Romကငါတို႔အရင္ခ်စ္ရတဲ့သူ
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မ်ားရွိေလမလားဆိုတဲ့ ဝိုးတဝါး
ေမၽွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လက္တည့္စမ္းခ်င္ေသာ
လူေတြလည္းရွိပါလိမ့္မည္။

JeonMinKook သည္ ဒီဇာတ္ကြက္တစ္ခု
တြင္ေတာင္ျပည့္ျပည့္ဝဝျပဳံးရမွာတန့္ေနတဲ့သူ။
အကၤ်ီစဆြဲတေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့
သူ႔Favorite လူကိုေတာင္ စကားသိပ္မ်ားမ်ား
မေျပာဘဲလိုအပ္သေလာက္ကိုပဲေျပာကာ
ေအးတိေအးစက္ဟန္ေတြကKoo ေရဆိုၿပီး
မေလးမစားလုပ္၍မရေတာ့ေၾကာင္းသက္ေသပဲ။

ေအးတိေအးစက္မ်က္လုံးအိမ္ေတြကထာဝရ
ေျပာေနတဲ့စကားသည္
"Rom Hyungသည္ သူ႔ဟာ"ပင္ျဖစ္သည္။

............။

"ပဲရစ္မွာလား...ေဟ့ေကာင္ငါ့ဆီလာဦး
ငါလြမ္းေနၿပီမင္းကို...."

"အျမဲေန႔တိုင္းသတိရေနတာ မင္းကသာ
MinYoongiနဲ႔ဆို ငါ့ေမ့ေမ့ေနတာ..."

"ေျပာလိုက္ရင္ ပလီပလာနဲ႔......"

"ေအး ခ်စ္တယ္ ....."

"အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္ KimTaeHyungေရ
ဒါပဲ...ငါအိမ္ျပန္ေနတာ..."

"ဘာ အနမ္းလဲ မင္းေယာက်္ားမင္းနမ္းပါလား"

"ေနစမ္းကြာ...ဒါပဲ ...."

ရစ္ေနတာမို႔ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးHoSeokျပဳံးေနခဲ့သည္။
တက္တူးဆိုင္တံခါးပိတ္ကာစားစရာအိတ္တစ္ခုဆြဲ
လၽွက္အိမ္ရွိရာသို႔ေအးေအးလူလူပဲျပန္လာေနသည္။

တစ္ခါတေလဘဝေတြမွာ
ဝါသနာပါရာအလုပ္တစ္ခုရယ္
အိမ္ေလးတစ္လုံးရယ္ Positive ေတြပဲ
ေတြးတတ္ေသာစိတ္ႏွလုံးသားတစ္ခုရယ္။
ေအးခ်မ္းခ်င္ေသာစိတ္အရင္းခံေလးရယ္။
ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မွုနဲ႔ကိုယ့္စိတ္ေတြကိုဘယ္သူ႔ဆီကို
မွမွီခိုစရာမလိုပဲ တစ္ကိုယ္ထဲလည္းခပ္လြင့္လြင့္
ျဖတ္သန္းရလည္း Smartပါပဲ။

HoSeok ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္စရာလူေတြရွိခဲ့လိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ျငား သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့Life Styleဟာ
ဒီလို ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ျခင္းမို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္
တစ္ခုလုံး အခ်စ္႐ူးေတြ႐ူးခဲ့ၾကလည္း
သူအခ်စ္ကိုမရွာေဖြခဲ့ပါ။

ဝါသနာသည္အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေနသည္က
ကံေကာင္းလြန္းျခင္း။
အိမ္ျပန္လာရင္အေျပးအလႊားႀကိဳဆိုမယ့္
ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ရွိေနသည္ကအထီးမက်န္ျခင္း။
ဘာျဖစ္လာလာ ရင္ဖြင့္လို႔ရေသာ ႏွလုံးသားထဲက
ကိုယုံၾကည္ရေသာ TaeHyungဆိုတဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ေလးတစ္ေယာက္ရွိေနသည္က သက္ေတာင့္သက္သာ
ရွိရျခင္း။
ဘာကိုခ်စ္သလဲ အခ်စ္မရွိဘူးလားေမးရင္
ခ်စ္တာက သက္ရွိကိုမွခ်စ္လို႔ရတာမဟုတ္တာ
႐ူးေနေအာင္ ခ်စ္ရတဲ့ တက္တူးလွလွေလးေတြရွိေနျခင္း။

တခ်ိဳ႕ေတြရဲ့ ဘဝလမ္းေၾကာင္းေရြးခ်ယ္မွု
ေတြက အနည္းငယ္ထူးဆန္းၿပီး အမ်ားနဲ႔
ေသြဖယ္တတ္ၾကေပမယ့္ သူ႔တို႔ကမၻာေလးနဲ႔သူတို႔
တစ္ေယာက္ထဲဆိုေသာ္ျငား အဓိပၸာယ္အျပည့္နဲ႔
ရွင္သန္နိုင္ျခင္းသည္လည္း ဘဝျဖစ္ေနသည္။

Hoseokie သည္ ၾကက္ေၾကာ္တခ်ိဳ႕ရယ္
ဆိုဂ်ဴပုလင္းဆြဲလၽွက္အိမ္တံခါးဖြင့္ကာ
ဝင္သြားခဲ့ေတာ့သည္။

........................။

ေျပာခ်င္ေနတာေတြကေတာ့အရမ္းကိုမ်ားတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ပဲထြက္ေတာ့တယ္။
အရမ္းလည္းပင္ပန္းေနတယ္။ခုထိလူေရာစိတ္ေရာ
ပုံမွန္မဟုတ္ေသးေတာ့ ေခါင္းေအးေအးက်မွ
ေက်းဇူးတင္စကားထပ္ေျပာပါ့မယ္။

ဒါလက္ေဆာင္ပါ။Extraေတြေတာ့စာအုပ္ထဲ
မထည့္ေတာ့ဘူး။ဟိုအစကေနအဆုံးအထိ
အတူတူရွိေပးခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြစာဖတ္သူ
ေတြေမာင့္ကိုခ်စ္ေပးခဲ့တာေတြအတြက္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒီExtraဟာ ေမာင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး
ပူေလာင္ျခင္းေတြပင္ပန္းျခင္းေတြ
စိတ္ဖိစီးေတြအားလုံးဇာတ္သိမ္းၿပီဆိုတဲ့
အဓိပၸာယ္ေတြပါပဲ။ခ်စ္ပါတယ္။

San❤️