"ပေါင်ပေါ်ပဲလာထိုင်လေ...အိမ်မှာ
ဂရုစိုက်နေစရာဘယ်သူမှလည်းရှိတော့တာမဟုတ်ဘဲနဲ့"

"ဝရံတာကြီးမှာ...."

"မောင်တို့က အိမ်ထောင်ဖက်တွေလေ ဘယ်လိုနေနေ
တင့်တယ်တယ်....ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေက
မောင့်ကိုဆို မကဲ့ရဲ့ရဲဘူး...."

ညသည်...လေပြေတချို့နှင့်ကြယ်တွေစုံလျှက်ရှိသည်။
JEonအိမ်တော်ကြီး၏တတိယထပ်ဝရံတာသည်
တစ်အိမ်လုံးမှာ လက်ရာအမြောက်ဆုံးထဲပါပြီး
ညဘက်ဆို အလွန်နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းလွန်းလှသည့်
နေရာ...။
ခုံတွင် ဝိုင်ခွက်ကိုင်ကာ ရင်ခွင်တစ်ခုလုံးဖွင့်ဟထား
သော မောင့်ဆီသို့ ဆိုင်သူလေးကဝိုင်ခွက်လေး
ကိုင်ကာ လျှောက်သွားရင်း ညစာစားတုန်းကလို
ဘေးတစောင်းလေးချစ်စရာကောင်းအောင်
ထိုင်လိုက်တာမျိုးမဟုတ်...။
မောင်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင်
မောင့်ပေါင်တံတွေအပေါ်ခွထိုင်လိုက်သည်။

"ပြီးတာပဲ......"

မောင်က ဆိုင်သူလေး၏ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ဖက်ထားပြီး
ဝိုင်တစ်ကျိုက်ကိုအရသာခံကာသောက်လိုက်သည်။

"ဝိုင် အဆင်ပြေလား....ဝယ်သာဝယ်လာခဲ့တာ
မောင် အကြိုက်တွေ့ပါ့မလားလို့..."

"မင်း ကြိုက်ရင် မောင် ကြိုက်တယ်..."

မောင်က ဝရံတာဘောင်ပေါ်က စီးကရက်ဘူး
ကိုယူကာ စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်လိုက်သည်။

"သောက်အုန်းမလို့လား....."

"တစ်လိပ်ပဲလေ...ဝိုင်ရယ်
စီးကရက်ရယ် JeonJimin ရယ်ပေါင်းမှ...လောကနိဗ္ဗာန်ရောက်တာ..."

"စကားတွေအရမ်းတတ်တာပဲ....
တစ်ခါတစ်လေကျ အဲ့လိုတတ်တာမျိုးတွေကို
မကြိုက်ပါဘူး...."

မောင်သည် စီးကရက် တစ်ရှိုက်ဖွာကာ
ဆိုင်သူလေး၏မျက်နှာလှလှလေးအပေါ်
စီးကရက်ငွေ့တွေကိုမှုတ်ထုတ်ရင်း...
ဆိုသည်။

"မောင်....."

"ဗျာ...."

"နမ်းပါလား...နည်းနည်းမူးနေပြီထင်တယ်....
မောင့် ကိုနမ်းချင်လာပြီ..."

"ဘယ်နေရာလေးကို နမ်းပေးရမလဲ...."

"ဒီနေရာ...."

မီးတောင်လေးက လည်တိုင်တစ်နေရာကို
ထိုးပြကာ မောင့်ကို လမ်းညွှန်သည်။

"စကားမပြောတော့ဘူးလား ဒီလိုညမျိုးက
ဝိုင်လေးသောက်ပြီး အကြင်နာစကားတွေ
ပြောရတာ..."

"ဘာတွေများရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေပြောစရာရှိ
သေးလို့လဲ....မောင်နဲ့ကိုယ့်ကြားက
အရာအားလုံးက လိုအပ်တာတွေထက်
လွန်ကြူးနေတဲ့ဟာ..."

မောင်ကလည်တိုင်လေးတနေရာကို နှုတ်ခမ်းပါးလေး
ဖြင့်ဖွဖွလေးစုပ်ယူလိုက်သည်။
ဆိုင်သူလေး၏လက်ကလေးတွေသည်မောင့်
Shirt အကျီကိုယောင်ယမ်းဆွဲမိရက်သား..။
မောင့်လက်တွေသည် ခါးမှာမရှိတော့
အကာအကွယ်မရှိသောပေါင်တံလှလှလေးတွေဆီကို
ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။

"ဝမ်းနည်းနေသေးလား......"

"နည်းနည်း......."

"ဘာလို့ အဲ့လောက်လောဘတွေကြီးရတာလဲ
အချစ်ရယ်....ပိုက်ဆံကဘဝမှာအဲ့လောက်
အရေးပါလို့လား...."

ဆိုင်သူလေးက ယစ်မူးစွာအနမ်းခံနေရာမှ
ခဏလေးရပ်တန့်စေလိုတာကြောင့်လည်တိုင်
လေးကိုရှောင်ဖယ်တော့ မောင်ကဘာဖြစ်တာလဲ
ဟူသောမေးခွန်းမျက်လုံးတွေဖြင့်ကြည့်လာသည်။

"မောင့် အတွက်ပါ.....အရာအားလုံးမောင့်ကို
ပေးချင်လို့ ကြိုးစားနေခဲ့တာ....
ဒီလူဆိုးလေးဘဝမှာ မရလိုက်တဲ့ပစ္စည်းမျိုး
လက်လွှတ်လိုက်ရတဲ့အရာမျိုးတစ်ခုတောင်မရှိ
အောင် ပိုက်ဆံက အင်နဲ့အားနဲ့ရှာထားမှ....
မောင့် တစ်သက်လုံး ကိုပြည့်ပြည့်စုံစုံချမ်းချမ်းသာသာ
နေသွားစေချင်တာက 26နှစ်မှာ ParkJimin
မက်နေတဲ့တစ်ခုထဲသောအိမ်မက်ပဲ...."

"ကြင်နာမှု ဆိုတာဘာလဲ မေမေ လို့
ဒီလူဆိုးလေးမေးခဲ့ထဲက မောင်မရခဲ့တဲ့
မိဘမေတ္တာတွေ ကြင်နာမှုတွေ ကာကွယ်ပေးမှုတွေ
ချစ်လို့အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်မှုလေးတွေကို
ParkJiminက အားလုံးဖြည့်စည်းပေးဖို့ကြံရွယ်ပြီးသား
ကိုယ့်အတွက် ရှာနေတဲ့ ပိုက်ဆံ တစ်ရွက်တောင်
မရှိပါဘူး....Jiminရေ..ဒါလေး ဆိုတာနဲ့
ဖြစ်စေသတည်းပဲဖြစ်ချင်တာ....အဲ့တာတွေ
မောင်နားလည်ရဲ့လား...."

မောင်က စီးကရက်သောက်ရင်း မျက်ရည်တွေကျနေသည်။ ပြုံးရီနေရင်းမောင်ကျနေသောမျက်ရည်တွေက
အပျော်လွန်လို့ပဲဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

"ငိုစရာ ဘာပါလို့လဲ........မငိုနဲ့လေ...."

"ပျော်လို့......"

"လိမ္မာရင် မောင့် အတွက်ကြီးပါပဲဆိုမှ...."

မောင်က ဆိုင်သူလေး၏နှုတ်ခမ်းတွေအား
ဝိုင်နံ့သင်းနေသောနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ပင်ဆွဲယူ
ကာကျွမ်းကျင်သွာနမ်းရှိုက်ပြန်သည်။
မောင့်လက်တွေသည် ဆိုင်သူလေးရဲ့
Oversizeဖြစ်နေသောShirt အကျီကြယ်သီး
တွေအားတစ်လုံးချင်းဖြုတ်ကာရင်ဘက်ဖွေးဖွေး
လေးတွေဆီကိုရွှေ့ပြောင်းနမ်းရှိုက်လာသည်။

"အရူးအမူးချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားက
မောင့်အတွက်များ ဖြစ်လာတာလားမသိဘူး
မင်းကလေ မျက်စိရှေ့မှာရှိနေလည်း
ပိုင်ဆိုင်နေရလည်း ထိတွေ့နေရလည်း
မရောင့်ရဲနိုင်အောင် ချစ်ရင်း ချစ်ရင်း
ချစ်မဝနိုင်အောင်...သိပ်ဆန်းလွန်းတယ်...."

"မောင် ချစ်မဝ တဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်
ဖြစ်ဖို့ပဲ အားသွန်ခွန်စိုက် ဘဝအဆက်ဆက်
ကြိုးစားခဲ့တာ ချစ်ပစ်လိုက် မောင်
ဘာကိုမှအားနာမနေနဲ့.....ကိုယ်လိုချင်တာ
မောင့်အချစ်တစ်ခုထဲ ကိုယ့်မှာရှိရှိသမျှ
အရာခပ်သိမ်းပြန်ပေးပေးမယ်...."

"MD Park.....က ဆိုးလိုက်တာ...."

ဆိုင်သူလေးသည် ဝိုင်ခွက်ကိုယူကာ
အနည်းငယ်သောက်လိုက်ပြီး
မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုမော့နမ်းလာကာ
မောင့်ရင်ဘက်တွေထဲလက်သေးသေးလေးတွေ
ရွှေ့လျှားကုန်သည်။

"Jimin......."

"မောင်က သိပ် စွဲဆောင်မှုရှိတာပဲ...
မောင့် ရင်ဘက်တွေကို ထိရတာကို
ကိုယ်သိပ်ကြိုက်တယ်..."

မောင့် ရင်ဘက်တွေကိုဖွင့်ဟပစ်ကာ
ဆိုင်သူလေးကအနီရင့်ရောင်အမှတ်အသားတွေကို
စီတန်းပေးနေတော့ မောင်ကစီးကရက်ဖွာရင်း
ခံစားချက်တွေသည် ကြယ်တွေစုံတဲ့ညမှာ
ညလေပြေတွေဖြင့် မျောပြီးရင်မျောလျှက်...။

"မရပ်နဲ့နော် Jimin......"

"ဘာလို့လဲ.....မောရင်တော့ခဏလေးရပ်မယ်လေ..."

"မင်းမောင့်ကို အဲ့ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး
အမြဲဒုက္ခတွေပေးခဲ့တာ...မရပ်နဲ့နော်
ရပ်ရင် ဒီနေရာတင် ချစ်ပစ်မယ်...."

"ချစ်လေ....ဒီနေရာက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ...."

မောင်ကဆေးလိပ်မီးကို ထိုးချေသတ်ကာအနက်ရောင်
Shirt အကျီလေးကို မောင်ကခါးသေးသေးလေး
လှစ်ခနဲပေါ်လာအောင်ဆွဲမပြီးရင်ဘက်တွေနဲ့
အနီးဆုံးအထိ ပိုဆွဲကပ်လိုက်သည်။

"ဖရိုဖရဲလေး.....အရုပ်ကလေးကျနေတာပဲ
ဖျက်ဆီးလိုက်ရင် လည်းငိုအုန်းမယ်...."

လျှောကျနေသောShirtအကျီတစ်ဖက်ကို
ပြန်ဆွဲမတင်မိမောင်က အဲ့ဒီနေရာတွေကိုနမ်းနေ
ပြန်သည်။

မောင့်Shirtအကျီကို ဆိုင်သူလေးကအကုန်အစင်
ချွတ်ပစ်လိုက်ကာစိတ်ကြိုက်ထပ်နမ်းနေပြန်တော့
မောင့်လက်တွေသည် ခါးအောက်ပိုင်းကို
လျှောကျလာသည်။

"ညနေက ကျောင်းထဲက မိန်းကလေးကဘာလဲ
ကိုယ် မကြိုက်ဘူးနော်...သဝန်တိုတယ်
မောင့်လောက်မဟုတ်ပေမယ့် မောင့်လောက်နီးနီးပဲ
နောက်တစ်ခါဘယ်မိန်းမနဲ့မှစကားမပြောနဲ့....
ပြီးတော့.........မောင်!"

မောင်ကသိပ်အထိမခံနိုင်လှသောအစိတ်အပိုင်းလေးကို
ပိုတင်းတင်းထိတွေ့ကိုင်တွယ်လိုက်တော့
စကားသည်ဆက်ပြော၍မရ မသိစိတ်၏
သာယာခြင်းသည် အသိစိတ်၏စကားတွေကို
ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။

"မောင် အရမ်းမလုပ်နဲ့လေ...."

"မင်းတစ်ယောက်ကိုပဲစကားပြောဆိုတောင်
မောင်က ဖြစ်တယ်....မောင်ဘာမှမသိဘူး
မင်းတစ်ယောက်ပဲသိတာ...."

"မာယာတစ်သိန်းကောင်....."

"ချစ်တယ်မလား မာယာတစ်သိန်း​ကောင်ကို...."

"မောင်က မာယာတစ်သိန်းဆိုရင်
ကိုယ်က တစ်သန်းပဲ......ဒီလိုမျိုး......"

ဆံပင်တွေသပ်တင်ကာဝိုင်ခွက်လေးဆွဲယူလျှက်
JeonJiminက စိုက်ကြည့်လာသည်။
ကောင်းကင်ကကြယ်တွေထက်လှသော
မျက်လုံးတွေ....ရိုးရှင်းစွာကြည့်နေတာမဟုတ်
ဆွဲဆောင်မြူစွယ်နေခြင်း....။
နှုတ်ခမ်းလေးက တွန့်ရုံပြုံးနေကာ
အဆုံးအထိရူးသွားစေဖို့သူရည်ရွယ်ထားပုံရသည်။

"မောင့်ကို အဆိုးမဆိုနဲ့နော်......"

"ကိုယ့်ယောကျ်ား အလိမ္မာလေးကိုဘယ်တုန်းက
ငြိုငြင်ခဲ့ဖူးလို့လဲ..."

မောင်က တင်ပါးရင်းမှရုတ်တရက်ပင့်ချီလိုက်
တော့ ဝိုင်ခွက်က ဟန်ချက်ပျက်ကာမောင့်ရင်ဘက်
တွေဆီမှောက်ကျသွားခဲ့သည်။
မောင်သည် အနက်ရောင်ဖရိုဖရဲလေးကိုဝရံတာ
ဘောင်ပေါ်ပစ်တင်ကာ သေချာစွာဖက်ထားလျှက်
ခြေဖဝါးလေးတွေကစကာ အနမ်းတွေကို
စဖန်တီးခဲ့သည်။

"တစ်ယောက်ယောက်မြင်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
မောင်....."

"အားကျသွားကြမှာပေါ့....."

မောင့်ခါးမှာ အကျီမရှိတော့ ဝ်ိုင်တစ်စွန်းတစတွေသာ
ရှိနေသည်။မြင်ကွင်းသည် အနည်းငယ်အရိုင်းဆန်
ပေမယ့် မောင်ရော မီးတောင်ရောက
နူးနူးညံ့ညံ့တွေသိပ်သဘောမကျတတ်သူတွေမို့
အဆင်ပြေပါသည်။

မောင်သည် ပိုင်ဆိုင်သောစံအိမ်ကြီး၏ထိပ်ဆုံး
နေရာတွင် ပိုင်ဆိုင်သောလူသားလှလှလေး၏နှုတ်ခမ်း
တွေကိုပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပင်နမ်းနေခဲ့သည်။
မောင့် အနမ်းတွေက ဘယ်တုန်းကမှမနူးညံ့ခဲ့ဖူး။
စိတ်ခံစားချက်တွေများလာလေ မောင်ရဲ့ထိန်းမနိုင်သော
စိတ်ဝိညာဉ်ကပြန်ပူးကပ်လေ့ရှိသည်။

မီးတောင်လေး၏ပါးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲကိုင်ကာ
မောင်နမ်းနေသောအချိန်သည်ကြာမြင့်နေပြီ....။
မီးတောင်လေးသည် ဝိုင်နှင့် မောင့်အနမ်းတွေကြား
အလွန်မူးနေပြီ....။
မောင့်ခါးတွေကိုခပ်တင်းတင်းဖက်ထားကာ
ပေးသမျှသော မနိုင်မနင်းအချစ်တွေကိုခံယူနေခဲ့ရသည်။

"အခန်းထဲသွားမယ်....Jimin..."

"မသွားချင်ဘူး...ဒီမှာပဲ တညလုံးနမ်းမယ်...."

"မောင် အေးစက်နေပြီ....အသဲလေးရယ်..."

မောင်အေးမနေပါ..။ချွေးပြန်လာခြင်းကြောင့်
မာယာတစ်ချက်တွင်ဆိုင်သူလေးက
မောင့်လက်မောင်းတွေကို လာကိုင်သည်။

"ပူနေတာကို.....လိမ်တယ်....."

"အထဲမှာ အေးနေတယ်..."

"အထဲက ဘယ် နေရာလဲ......"

ရီဝေဝေဖြင့်မေးပုံသည်စိန်ခေါ်နေသလိုပဲ.....။

ဝရံတာဘောင်ပေါ်က နေလှစ်ခနဲခန္ဓာကိုယ်ပေါ်
ခုန်တက်လာပြန်သည်။JeonJiminရဲ့
Oversize အကျီသည် ခန္ဓာကိုယ်မှာတင်ရုံလေးသာ။

ပါးစပ်ထဲတစ်ခါထဲ ထည့်ကာမြိုချထားလိုက်လို့
ရရင်လည်းကောင်းသား....။
မောင် သိပ်အစွန်းရောက်နေပြီ....။

"ချစ်တယ်...လူဆိုးကောင်....."

"ချစ်ရင် အလိုလိုက်ရမယ်....လာ....."

"နိုး နိုး.....မူးနေပြီ အိပ်ချင်နေပြီ...."

မောင်သည် ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေဖြင့်အိမ်ထဲပြန်
ဝင်ပြေးလာတော့ ဆိုင်သူလေးသည်
မောင့်လက်တွေကြားငြင်းသာငြင်းနေခဲ့တာပါ
တခစ်ခစ်ရီသံလေးသည် တစ်အိမ်လုံးအနှံ့....။

"မောင်ရေ.....စိတ်ကလေးထိန်းပါအုန်းလား...."

"မောင်က ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ....."

"မောင့် ကို ငါပိုင်တယ်....နောက်ဘဝအဆက်ဆက်
လည်းပိုင်သွားမယ်....JeonJungkook က
ငါ့ဟာ......"

ရီမောကာပြောရင်းမောင့်ကိုတရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေရင်း
နဲ့ပဲအိစက်နေသောအိပ်ရာပေါ်သို့ပစ်ချခြင်းခံလိုက်ရသည်။
မောင်က ဖရိုဖရဲလေးအပေါ်အုပ်မိုးလျှက်အနီးကပ်ဆုံး
သောအနေအထားဖြင့်....

"JeonJungkook ကဘယ်သူ့ဟာ....."

"JeonJiminဟာ....."

တခစ်ခစ်ရီမောကာ ပိုင်ဆိုင်ကြောင်းပြနေပုံက
အသဲယားစရာ။
ဆိုင်သူလေးခန္ဓာကိုယ်မှာမနေချင်လောက်တော့ဘူး
ထင်သောအနက်ရောင်Shirtအကျီကို
မောင်ကအခန်းထောင့်သို့လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

"ထိန်းပါအုန်း....."

"ငြိမ်ငြိမ်နေ....ဝါးစားလိုက်မှာနော်...."

"မောင်က ကျားမလို့လား မောင်က
လိမ္မာတဲ့ ယုန်ပေါက်ကလေးပါ...."

"ယုန်ပေါက်လေးတဲ့လား...ပြောင်မြောက်လွန်း
တဲ့သတ္တိပါပဲ Jeon Jiminရယ်....."

အချစ်ကြမ်းတော့ ရိုင်းရသည်.....။
အခြေအနေကသိပ်ကိုအရိုင်းဆန်စွာ
သိပ်တော့လည်းလှလှပပမဟုတ်ခဲ့.....။
အခန်းမီးရောင်ကမမှိန် ...မှိန်စရာလည်းအကြောင်းမရှိ
မောင်တို့က ရဲရဲတင်းတင်းပါပဲ...။

မချစ်ဘူးပြောလို့သေပြခဲ့တဲ့သူနဲ့
တမလွန်အထိ ဩဇာကြီးခဲ့သော လူဟာ
လောကမှာအလိုက်ဖက်ဆုံး....။

မောင့်ရဲ့ ကောင်းမွေ ဆိုးမွေကို ဆိုင်သူလေးကပဲ
သည်းခံနိုင်ကာ ဆိုင်သူလေး၏ကောင်းခြင်းဆိုးခြင်း
ကိုလည်းမောင်တစ်ယောက်ကသာ သိနိုင်သည်။

"တစ်ခါတစ်လေလေး ညင်သာပါလား..."

"ညင်သာတာကို..မင်း ကြိုက်လို့လား...."

"မကြိုက်ပါဘူး ပြောကြည့်တာ....."

အနက်ရောင်ဆံပင်လေးတွေကြားကစီးကျလာ
သောချွေးစက်ကလေးတွေ။နီရဲသောခန္ဓာငယ်လေး
နှင့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှုထုတ်နေသောအသက်ရှုသံ
ပြင်းပြင်းတွေသည်စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်...။

ဓားရှည်ကြီးတရမ်းရမ်းပြပြီး...မချစ်ရင်သတ်ပစ်မယ်
လို့ လုပ်လို့မရဘူး ဧကရာဇ်....။
အချစ်နဲ့ အတ္တက တစ်လမ်းစီ.....။

ကိုယ်မချစ်ရင် သူသေသွားလောက်တဲ့အထိ
ရူးသွပ်မှုမျိုးအတွက်က
အနိုင်ပေးသင့်နေရာအန်ိုင်ပေးလိုက်ရတယ်...
လျှော့သင့်နေရာလျှော့ တင်းသင့်တဲ့နေရာတင်းပြီး
ကြိုးကို ချည်နေပေမယ့် ချည်နေတယ်မထင်ရအောင်
ပြတ်ထွက်မတတ် တင်းကျပ်နေပေမယ့်
မောင် နာကျင်မှုကို မခံစားရအောင် မာယာတချို့သုံး
တတ်ရတယ်....ကျွန်တော်သိပ်တော်တယ်မလား။

"ပင်ပန်းနေပြီ ..မောင်....မရတော့ဘူး..."

"ပင်ပန်းတာ မဟုတ်ဘူး မင်းမူးနေတာ ...
ရပါသေးတယ်....ကွာ...."

မောင်က သူ့ကိုယ်ပေါ်ကိုပစ်တင်ကာ
ပြုံးပြတော့ မီးတောင်လေးက ရှက်ရမ်းရမ်းကာ
မျက်နှာလွှဲသည်။

"ဘယ်သူ့မှစိတ်ကူးယဉ်လို့တောင်မနီးစပ်တဲ့
အချစ်တစ်ခုနဲ့ ကိုယ့်ကို လေးလေးနက်နက်
ချစ်ပေးခဲ့တဲ့အတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်မောင်...
ဟို....ပြန်မပြောတော့ဘူးလ်ို့စဉ်းစားထားပေမယ့်
TaeHyung ကို လည်း..အရမ်းမုန်းမနေပါနဲ့..."

"ဘယ်သူ့ကိုမှ မုန်းလည်းမမုန်းခဲ့သလို
ချစ်လည်းမချစ်တတ်ခဲ့ပါဘူး...
ဒါပေမယ့်မင်း ကို ထိ ရင် တော့ ဘယ်ကောင်မှမရဘူး...
မင်းက မောင့် အသက်ကလေးမို့....."

မောင်ဟာတကယ်ပဲပတ်ဝန်းကျင်အပေါ်ချစ်ခြင်း
မုန်းခြင်းမရှိခဲ့ဘူး။ရေပြင်ညီလိုပဲအတတ်နိုင်ဆုံး
Jimin စိတ်တိုင်းကျ သင့်တင့်အောင်ပြောဆိုဆက်ဆံ
ပေးခဲ့တယ်။အဲ့တာထက်ဘာမှမရှိခဲ့ဘူး။
မောင်သိခဲ့တာ မောင့်ဆိုင်သူလှလှလေးပဲ...။

"လိုချင်သေးတယ်......"

"မင်း ဆိုး နေ လိုက်....JeonJimin...."

"စိတ်ညစ်လာတာကြီးကို......"

မောင့်နှာခေါင်းချွန်ချွန်တွေကိုမထိတထိလုပ်ကာ
စောင်ဖြူဖြူကို ခေါင်းတွေအထိလုံအောင်
ခြုံပစ်လျှက် ဆင်ဆာပေါင်းများစွာနဲ့
ညတွေသည် ဝိုင်တစ်ခွက်လ်ိုပဲ.....။

ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရီသံလေးတွေ
နားမလည်နိုင်သော ခပ်ဟဟငြီးငြူသံလေးတွေ
တက်တူးတွေပြည့်နေတဲ့မောင့်လက်မောင်းတွေကို
အားကုန်သုံးကုတ်ဆွဲနေတဲ့ လက်သေးသေးလေး
တွေဟာ ရဲရဲတောက်နေလျှက်....။

ပျော့ခွေကျသွားတဲ့အခါမောင်ကရင်ခွင်ထဲ
ဆွဲထည့်လျှက် ဖွဖွလေးဆက်နမ်းပေးသည်။

"တကယ်အိပ်ချင်ပြီ မလှုပ်ချင်တော့ဘူး...."

"မလှုပ်နဲ့တော့...မောင့်ရင်ခွင်ထဲကိုလာ....
ဖက်အိပ်ကြမယ်..."

"မောင်က အိပ်ပျော်သွားရင်ဖိ တော့မှာ...မအိပ်ချင်ဘူး"

လက်ထပ်ပြီးအတူတူစအိပ်ထဲကအိပ်ရာနိုးတိုင်း
မောင့်ရဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့အိပ်စက်မှုဒဏ်ကိုဆိုင်သူလေးမခံစား
နိုင်ခဲ့ပါ...။

"သတိထားပေးမယ်ကွာ...ဖက်ချင်လို့ဟာကို..."

အိပ်ပျော်တာနဲ့ သိုင်းကွက်တွေလာတော့မှာဆိုတာ
သိပေမယ့် ကိုယ့်ယောကျ်ားရင်ခွင်ပဲမဝင်နိုင်စရာ
အကြောင်းမရှိ။နောင်ခါလာနောင်စျေး...။

မီးတောင်လေးက အိပ်စက်ခြင်းလေးက စကာ
မောင် ဘယ်အရာတွေအထိ ဆိုးဝါးနေအုန်းမလဲ
ချစ်တော့ လည်းရင်ခွင်ကျယ်ထဲ ဘာတွေဖြစ်ဖြစ်
ဝင်တိုးပစ်လိုက်တာပဲ.....။
ဒါသည် ဘဝ အဆုံးအထိတိုင်ဖြစ်လိမ့်မည်။

ညသည် ဝိုင် တွေဖြင့် မူးယစ်နေတုန်း...။

......
"သူငယ်ချင်းတွေသေခန်းပြတ်တယ်ဆိုတာ
တကယ်မရှိဘူးထင်တာ ဒီလိုအခြေအနေတွေ
ကြောင့်ပြတ်ကြတာပဲ....."

Gp Chat......။ Rom....မင်းကိုငါတို့အဖွဲ့ထဲကထုတ်လိုက်
ပြီဂျေ...ငါတို့အားလုံး Clubမှာစောင့်နေခဲ့တယ်
မင်း အကျိုးအကြောင်းလေးတော့ပြောသင့်တယ်မလား
ဖုန်းခေါ်လည်းမကိုင်ဘူး....ငါအတည်စိတ်ဆိုးတယ်
ယောကျ်ားကြောက်ရတယ်ဆိုလည်းအစမလုပ်နဲ့ကွာ..
နူတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်....။

အိပ်မယ့်ဟာ Screen လင်းလင်းလာသော မောင့်ဖုန်း
ကြောင့်စိတ်ကမရ..။ညနေက ဇယားတွေများ
ကပ်ပါလာလားဟုပူပန်ကာ ယူကြည့်တော့
Romရဲ့ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်စကားများ....။

ဂျေ Left the Group......။

"ဟာ....အကြောကြီးလှချည်လား
သူကလည်းမှားသေးတယ် မတောင်းပန်ဘဲ
ထွက်သွားတာ ကြည့်စမ်း....ဟေ့ကောင်
ဖုန်းခေါ် ကျုံးသာဆဲလိုက်တော့ Rom..."

"အေး......."

Romသည် ဒေါသအလွန်ထွက်ကာဖုန်းချက်ချင်း
ခေါ်လိုက်သည်။

"အေး ဂျေ...မင်းက Groupထဲကတောင်ထွက်ရဲတယ်ပေါ့
မင်း....."

"ငါ ထုတ်လိုက်တာ....မင်းဘာဖြစ်ချင်လဲ...Rom.."

အသံတွင် Romသည်တုန်ခနဲ...။
မျက်နှာသည်ချက်ချင်းဆိုသလိုသေးငယ်သွား
ရှာသည်။

"ဘာမှမဖြစ်ချင်ပါဘူး Goodnight Sweet DreamMD..."

တီခနဲချသွားသောဖုန်းတွင်Romသည်အသက်ဘေး
မှလွတ်မြောက်လာသောလူလို....။
သူငယ်ချင်းတွေကိုလည်းဘာမှမပြောတော့...။
အံသာကြိတ်လျှက် ပျော်စရာရှိတာသာဆက်ပျော်ပါး
နေလိုက်သည်။
အေးစက်စက်အသံနှုန်းကိုကြားတိုင်းပါးတွေသိပ်ယား
လာတတ်တာကြောင့်ဝီစကီကိုသာအေးအေးလူလူ
ဆက်သောက်နေလိုက်ပါတော့သည်။

...................................................။

တီးတောင်....

MinYoongiသည် လူခေါ်ခေါင်းလောင်းလေးကို
နှိပ်ကာ ထယ့်ပုခုံးလေးကိုဖက်ထားလျှက်
တစ်ယောက်ယောက်လာဖွင့်ပေးမည့်အချိန်ကို
စောင့်နေသည်။
ချောက်ခနဲ ပွင့်သွားသော တံခါး၏နောက်တွင်
ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိနေသည်။
လူကြီးက ခါးလေးညွှတ်ကာ

"မင်္ဂလာပါ....ကျွန်တော်တို့ကဟိုဘက်ခြံက
အသစ်ပြောင်းလာတဲ့ သူတွေပါ
ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်ပြီး
တဲ့အထိန်းအမှတ်နေ့မလို့ အိမ်နီးနားချင်းတွေကို
စတော်ဘယ်ရီ ကိတ်လေးတွေ အမှတ်တရလာပို့
ပေးတာ  လက်ခံပေးပါအုန်းနော်..."

ထိုကောင်လေးသည် MinYoongiတို့နှစ်ယောက်
လုံးကိုပြူးကြည့်နေကာဘာမှပြန်မပြော။

"Hey....ရော့လေ ကိတ်မုန့်လေးယူပါ...."

ထယ်က ကိတ်ကိုထိုးပေးတော့ ထိုကောင်လေးက
နောက်သို့ဆုတ်သွားသည်။

"ခဏလေး...ကျွန်တော် ယူရမလား
မယူရမလား သွားမေးလိုက်အုန်းနော်..
ခဏလေးနော်..."

ပါးပေါ်မှာ ပန်းချီဆွဲထားသောဆေးစက်လေး
တွေပေကျံနေကာ လက်ကလေးကာတားပုံက
တမျိုးလေး။အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားပြန်သည်။

"လူကြီး....ပုံမှန်မဟုတ်ဘူးနဲ့တူတယ်
နည်းနည်း လွတ် နေတာလား မသိဘူးနော်..."

"ထယ်လေးကလည်း....အဲ့လိုမပြောရဘူးလေ...
ခဏစောင့်လိုက်မယ်..."

အချိန်ခဏလေးကြာတဲ့အခါလူတစ်ယောက်
သုတ်တိသုတ်ပြာပြေးထွက်လာသည်။
ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်ဟန်တူပြီး
နားကျပ်တစ်ခုဖြင့် အိတ်တစ်အိတ်ဆွဲကာ
အလောတကြီး...။
ထိုဆရာဝန်နောက်တွင် စောစောကကောင်လေး
ပြန်ကပ်ပါလာသည်။

"မင်္ဂလာပါ ဗျာ....ကျွန်တော်ဆေးခန်းထိုင်ဖို့
ပြင်ဆင်နေလို့  အိမ်ထဲဝင်ကြပါအုန်း
ကိုရီးယားတွေလို့ ကျွန်တော့်အမျိုးသားကပြောတယ်
တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ လာကြပါ..."

"မဝင်တော့ဘူးဗျ...ကျွန်တော်တို့လုပ်စရာ
လေးတွေလည်းရှိသေးလို့လေ...
ကိတ်လေး အမှတ်တရယူပေးပါ.."

"အော်...ဟုတ်ကဲ့...ဟုတ်ကဲ့...
Congratulations ပါနော်....ကျွန်တော်တို့က
ဒီမှာနေတာကြာပီလေ တစ်ခုခုလိုအပ်တာရှိရင်
အချိန်မရွေးပြောပါ ကျွန်တော့်ဆေးခန်းလည်း
ရှိတယ် ကျန်းမာရေးဆိုလည်း အချိန်မရွေး
လာခဲ့နော်...."

"ကောင်လေး...ကိတ်ယူတော့လေ..."

ဆရာဝန်ကြီးက ယူဆိုတဲ့အခါ ထယ့်လက်ထဲက
ကိတ်လေးကို ဆေးတွေပေကျံနေသော
လက်ကလေးဖြင့်ရိုရိုသေသေလာယူသွားတဲ့သူ။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...."

"ဒါဆို ကျွန်တော်တို့သွားလိုက်ပါအုန်းမယ်
ဒေါက်တာ...တွေ့ရတာရေစက်ပါပဲ...."

"ဟုတ်ကဲ့....ရင်းရင်းနှီးနှီးနေကြတာပေါ့..."

Cakeလေးပေးခဲ့ကာ ထယ်နှင့်လူကြီးတို့
အိမ်လေးဆီပြန်လာခဲ့ကြသည်။

"Honey ကိတ်က စားကောင်းမယ့်ပုံပဲ
ကျွန်တော် အားလုံးစားလိုက်မယ်နော်
Honey မကြိုက်ဘူးမလား....."

"စုတ်တံတွေ ဖွထားတာကိုအရင်ရှင်းပြီးမှစား
တကိုယ်လုံးလည်းပေကျန်နေတာပဲကွာ
ရေသွားချိုး ဆေးခန်းလိုက်ခဲ့....."

"Honeyကလည်း.....!!!!"

"သွား....ဧည့်သည်လာရင် တစ်ခါတလေလည်း
အဆင်ပြေအောင် ပြောဆိုဆက်ဆံအုန်းမှပေါ့
ဒီ လူပဲ ပြေးပြေးခေါ်နေတာစိတ်မရှည်ဘူးနော်..."

ခြေဆောင့်သံပြင်းစွာဖြင့် စိတ်သည်ကောက်သွား
ခဲ့ပြီ...။ကိတ်ပေါ်ကစတော်ဘယ်ရီသီးလေးကို
တော့ရွေးစားသွားဖို့မမေ့ခဲ့ ။

လိပ်ပြာလေး...သည် ခုထိတိုင်စည်းကမ်းမရှိတုန်း
ပါပဲ.....။

(Butterfly JEon🦋)

"ကောင်လေးကတမျိုးလေးနော်လူကြီး...
အတင်းအုပ်တာတော့မဟုတ်ပေမယ့်..."

လန်ဒန်မြို့ရက်ကွက်လေးတစ်ခုသည်အေးချမ်း
စွာသူခြံဝန်းလေးနဲ့သူသပ်သပ်ရပ်ရပ်..။
ထယ်က ဒန်းပေါ်ထိုင်ကာ လွှဲနေရင်းမှ
စကားတွေတတွတ်တွတ်ဆိုလျက်ရှိသည်။

"လိမ္မာတာလေ...သူ့ယောကျ်ားကယူဆိုမှ
ယူတာတွေ့လား...ထယ့်လိုပဲ..."

"မစောင်းမြောင်းစမ်းပါနဲ့....အဲ့လိုတော့
မနေနိုင်ပါဘူး...ထယ်က ထယ်ပဲနိုင်ချင်တာ..."

"လက်ထပ်ပြီးပြီလေ...ပြောစကားနားထောင်
ရတော့မယ်..."

"လူကြီး မတ်တပ်ရပ်နေမယ့်အတူတူ
မုန့်လေးတစ်ခုခုသွားယူပေးပါလား....
ဒီနေ့ လက်ထပ်ရတာ ပင်ပန်းလာတယ်...."

MinYoongiက မပွင့်တပွင့်ပြုံးကာအိမ်ထဲသို့
ဝင်သွားခဲ့ပြီးကောင်းကင်ပြာလေးအကြိုက်ဆုံး
အစားအစာတွေထဲကတစ်ခုကိုယူကာ
ထယ့်ဘေးနားလေးတွင်ထိုင်လိုက်သည်။

"လက်ထပ်ပေးတာ ကျေးဇူးပဲ.....ထယ်..."

ထယ့်လက်သွယ်သွယ်လေးတွေကိုဆုပ်ကိုင်ကာ
ဆိုတော့ ထယ်က မျက်နှာလေးတည်သွားသည်။

"ကျေးဇူးတင်ဖို့မလိုပါဘူး.."

"အတင်းအကျပ်ကြီးလူကြီးကလုပ်ယူတယ်
လို့တော့ မခံစားနေရဘူးမလား..."

"လူကြီး...ဒီလက်ထပ်ခြင်းက ဘာအရောင်မှမပါဘူး
အဲ့တာသေချာတယ်...ထယ် ဆိုးခဲ့မိုက်ခဲ့တယ်
ထယ် အရူးလို လုပ်ခဲ့တဲ့လုပ်ရပ်တွေကိုလည်း
ထယ် ထားခဲ့လိုက်ပြီ...သူနဲ့ပတ်သတ်ပြီးလည်း
ထယ် ကျွတ်လွတ်သွားပြီ....
လက်ထပ်ချင်လို့ကို လက်ထပ်ခဲ့တာ....
အရာအားလုံးပြီးဆုံးတဲ့အချ်ိန် ထယ်ဘယ်သူ့ကို
လိုအပ်ရမယ် ထယ့်ဘဝမှာ မရှိမဖြစ်ကဘယ်သူဆိုတာ
သေချာနားလည်လာတယ်....
ထယ် တောင် မစဉ်းစားတော့တာကို လူကြီးဘာလို့
အတွေးတွေများနေတာလဲ...."

"မင်း ခက်ခဲမှာကို စိုးရိမ်တာပါ..."

"မဟုတ်တာပဲ...ပြီးပြီ ဒါဘဝသစ်ပဲလေ
ထယ့် ယောကျ်ား MinYoongiဖြစ်နေပါပြီ...
အတွေးတွေမလွန်စမ်းပါနဲ့....ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်
လေးနေသွားကြရအောင်လေ...."

"ထယ့် ကို လူကြီး ချစ်တယ်....."

လွှဲသွားသောမျက်လုံးလေးတွေ...။ထယ်သည်
ရှက်ကိုးရှက်ကန်း....။ရဲတက်သွားသော
ပါးလေးနှစ်ဖက်ကိုMinYoongiကသဘောကျစွာ
ပြုံးကြည့်နေသည်။

တစ်ခါတစ်လေ ဘဝကို ဖြစ်ချင်တာထက်
ဖြစ်သင့်တဲ့ သင့်တော်တဲ့နေရာတစ်ခုက
ဖြတ်သန်းခြင်းသည်ပိုပြီးအေးချမ်းကာ
သက်တောင့်သက်သာရှိတတ်သည်။

ဘယ်လိုပြောရမလဲ.....။
လေးငါးနှစ်တာ သံယောဇဉ်တွေ ...
ရင်းနှီးနေပြီးသော ဘဝတွေ...
အများကြီးဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီး လက်ရှိတွင်လည်း
လက်ထပ်ပြီးပြီ....။

လက်ထပ်သင့်တဲ့သူ ရွေးချယ်ရမယ့်သူလို့
အကောင်းဆုံးသောဘဝလက်တွဲဖော်
ဖြစ်ကြောင်း လူကြီးကအထူးတလည်
ဘာမှသက်သေပြနေစရာမလို....။

ထယ်ကလည်း မချစ်ခဲ့တာမှမဟုတ်ဘဲ....။
သံယောဇဉ် ကအသွင်ပြောင်းလာကာ
MinYoongiအပေါ် လေးနက်မှုတွေရှိခဲ့ပေးပါတယ်။
ပြန်တွေ့လိုက်ရတဲ့ စွဲလန်းမှုအရှိန်အဟုန်က
အင်အားကြီး၍သာ ထယ့်မှာအလူးအလဲ....။

အေးချမ်းသွားတဲ့အခါခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ
လက်ရှိဘဝမှာလက်တွေ့ကျကျရစ်နှောင်ထား
သောကြိုးတွေဟာ တစ်ယောက်ထဲသော
MinYoongiဆီမှာလွဲရင် ဘယ်သက်ရှိမှာမှမရှိ။

ထယ်ရေ.....MinYoongiကိုချစ်သလား
မေးရင်  အထာတွေကိုင်နေအုန်းမှာပဲ....။
လုပ်ခဲ့သောလုပ်ရပ်တွေ ရက်စက်ခဲ့ခြင်းတွေ
အတွက် ထယ် သိပ်မျက်နှာပူကာ အားနာသည်။

"အေး အေး မချစ်နဲ့ ကောင်းတယ်....
KimTaeHyung MinYoongi ကိုချစ်တယ်
ပြောတဲ့နေ့ ကျ ကမ္ဘာကြီးတော့လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်
ဖြစ်အုန်းမှာပဲ...."

"လက်ထပ်ပြီးပြီကိုဗျာ....အဲ့တာကြီးက
ပြောအုန်းမှ ဖြစ်မှာလား......"

"ပြောအုန်းမှပေါ့...အဆိုးလေးရဲ့..
ကိုယ်ချစ်ရတာ မရဲမတင်းဖြစ်နေတယ်...."

"မရဲတင်းလို့သာပဲ..."

"အဖြေပေးရင် ဒီည ပီဇာလုပ်ကျွေးမယ်"

"Coca-Cola ပါမှာလား...."

"တစ်ခါပြောရင် ပီဇာ နှစ်ခါဆို ကိုလာ...."

"သုံးခါ ဆိုရင်ရော....."

"MinYoongi ကိုပါရမယ်...."

"လူကြီး က စား လို့မှမရတာကို...."

"ချစ်လို့ရတယ်လေ...."

ထယ်က မုန့်ထုတ်လေးပိုက်ကာထပြေးတော့သည်။
ပြောချင်ပြော မပြောချင်နေတော့။
KimTaeHyung ကိုအဖြေတောင်းမယ့်အစား
တရားတစ်ခုခုမှတ်နေလိုက်တာအဆင်ပြေနိုင်သည်။
ဘယ်လို အနွယ်ဝင်လေးမှန်းမသိ...။

ခင်ဗျားတို့ကို လည်းကြွားချင်စိတ်တွေမရှိတော့ပါဘူး။

"လူကြီး...!!"

အိမ်ဝါဝါလေး၏ အပေါ်ထပ်ဝရံတာတံခါးလေးပွင့်လာကာဆံပင်ပြာလေးက ရီပြနေပြန်သည်။

"ဘာလဲ....."

"ချစ်တယ်....."

ပြောပြီးပြီးချင်းတံခါးပိတ်ချသွားကာအခန်းထဲ
ပတ်ပြေးနေသောကောင်းကင်ပြာလေးသည်
ရှက်လွန်းနေ၍။MinYoongi သည်
အိမ်ထဲချက်ချင်းပြေးဝင်သွားတော့သည်။

MinYoongi အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားချ်ိန်တွင်
ဆေးအိတ်လေးကူဆွဲပေးကာ ဆေးခန်းကူထိုင်
ပေးရမည့်လိပ်ပြာလေးကိုဆရာဝန်လေးက
မာန်လိုက်မဲလိုက် ချော့လိုက်ဖြင့်
လန်ဒန်မြို့ရဲ့လမ်းတွေပေါ်
မှာအေးချမ်းစွာဖြစ်တည်နေလျှက်။

"မကြားလိုက်ဘူး...ပြန်ပြောအုန်း...."

အဖြူရောင်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ထယ်ဟာ
နတ်သားလေးလိုပဲ....။
အိပ်ရာဖြူဖြူလေးပေါ်တွင်ရှက်လို့
ခုန်ပေါက်ကာ ပြေးလွှားနေခြင်းကို
သူ့လူကြီးက လိုက်ဖမ်းနေသည်။

"လူကြီးကို ချစ်တယ်......"

MinYoongi ကမျက်နှာကိုမော့ကာရီီမောရင်း
မျက်ရည်တွေသည်လည်းပါးပေါ်စီးဆင်းလာသည်။

ဒီခံစားချက်ကို ကျွန်တော်ဘယ်လိုစာစီပြရမှန်း
တောင်မသိဘူး........။
ကမ္ဘာကြီးတော့မလှုပ်ခတ်သွားနိုင်ပေမယ့်
အသဲအမာဆုံးလူကြီးရဲ့ မျက်တောင်ဖျားလေးတွေကတော့လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်ရယ်....။

ဆုတောင်းလည်းမဲ့သလို ကျိန်စာတွေလည်းမတိုက်ခဲ့
မိပါဘူး....။
ကျွန်တော်ကတော့ဖြင့်
ဆံပင်ပြာပြာလေးတွေရဲ့ တစ်ဘာသာထဲကိုပဲ
တစ်ဘဝလုံးကျေညက်စွာသင်ယူခဲ့သူပါ.....။
တစ်ယောက်ထဲကို ပဲဘဝပျက်သွားပါစေအုန်း
လှိုက်လှဲစွာရစ်မူးနေအုန်းမယ့်သူပါ.....။

ထယ့် အပြင်မှ တစ်ပါးသောမရှိ ...။

"ငိုမနေဘဲ ပီဇာ နဲ့ ကိုလာလေး ဖန်တီးပေးပါအုန်း..
ထယ် ပီဇာစားချင်နေတာ အရမ်းဖြစ်နေပြီ..."

"စားချင်...ထပ်ပြောအုန်း...."

"ချစ်တယ်ဆို....ပြောရမှာ အားနာနေလို့ပါ....
ဆိုးခဲ့တော့ လိပ်ပြာတွေကမလုံဘူး ....."

"အားနာစရာလားကွာ...."

"ချစ်တာမို့....စိတ်ထဲဘာမှမထားတော့ဘဲ
ထယ် တို့ ကြင်ကြင်နာနာ ဒီနေ့ကစပြီး
နေကြရအောင်နော်...."

လူကြီးကျောပြင်ပေါ်ခုန်တက်ကာချွဲနွဲ့သလို
ဆိုတော့ MinYoongi ကချီပိုးကာ
အိမ်ဝါဝါလေး၏အောက်ထပ်ကိုပီဇာလေး
လုပ်ကျွေးရန် ခေါ်လာခဲ့သည်။

လန်ဒန်မြို့က ဘဝလေး တွေလည်း သာယာနေပါပြီ။

.............။

ခြေလှမ်းတွေသည်စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်းတွေအပြည့်ဖြင့်။
အချိန်တစ်ခုကိုရောက်လာတဲ့အခါဘဝထဲကို
ကလေးလေးတစ်ယောက်ရောက်လာဖို့ကံကြမ္မာ
အချိိန်ကျရောက်လာခဲ့ပြီ.... ။

သားက...သဘာဝအလျှောက်မဟုတ်ဘူး....။
မောင်က ဂျီကျ လို့ အလိုလိုက်ကာ ခက်ခက်ခဲခဲ
နည်းပညာတွေနဲ့လုပ်ယူခဲ့ရတဲ့ သက်ရှိလေး...။
အဆင်ပြေမလား မပြေမလားလည်းမသေချာဘူး။
မပြေနိုင်သည့်ရာခိုင်နှုန်းတွေပိုများကြောင်း
သိထားကြတဲ့အတိုင်းပဲ...။
MD Parkသည် လက်ဖျားတွေပင်အေးစက်နေကာ
ဆေးရုံကော်ရစ်တစ်လျှောက်အပြေးတပိုင်း...။

သတ်မှတ်ထားသောရက်ထက်တခုခုလွဲ
ချော်သွားလို့လား စောပြီးရောက်လာတာ။
ဘာမှမတွေးရဲ...။
MD သည် အစက မလိုချင်ခဲ့ပေမယ့်
ကိုယ့်အသွေးအသားလေးနဲ့တည်ဆောက်ထားရသော
အရာလေးဖြစ်လာတဲ့အခါ ဖခင်စိတ်သည်အလို
အလျောက်ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။

"Rom !!!မောင် ဘယ်မှာလဲ!!ငါဖုန်းဆက်တယ်
လေ..."

ရုတ်တရက်အခြေအနေကြောင့်ထုံးစံအတိုင်း
လျှောက်သွားနေသောလူဆိုးကောင်ကိုဖုန်းဆက်
ခေါ်တော့ ချက်ချင်းလာမယ်ပြောပြီးရောက်လာတာက
Rom.....။

"ကျွန်တော်တို့ ပြိုင်ပွဲမှာ...Jiminဖုန်းဆက်ပြီးချင်း
အတူတူထွက်လာတာပဲ ဂျေက ရှိသမျှမီးနီးတွေ
မျဉ်းကြားတွေ သတ်မှတ်မိုင်နှုန်းတွေကျော်ခွ
မောင်းလို့ အဖမ်းခံနေရတယ်...ခုရှင်းနေတယ်
ဖမ်းတော့ ထွက်ပြေးလာလို့ကလည်းမရဘူးလေ
ပိုက်ဆံတွေပုံပေးလိုက်ရင် ရမှာပါ.....
ခဏနေလာလိမ့်မယ်...."

"စိတ်ပျက်လို့သေမှာပဲ!!!!!!"

"သူ အရမ်းစိတ်လောပြီး ဂယောက်ဂယက်
တွေဖြစ်သွားလို့ပါ...ကလေး..က စောပြီးရောက်လာ
တော့ စိတ်အရမ်းပူနေတာ..."

"ငါလည်း ပူတယ်....ပူလွန်းလို့...
သူတအားလိုချင်တာ မဖြစ်လာမှာကို
အရမ်းစိုးတာပဲ..."

"အဆင်ပြေမှာပါဗျာ.....ကျွန်တော်ရှိပါတယ်..."

MD က မျက်ရည်တွေပါဝဲလာကာလက်တွေအဆမတန်
တုန်နေခဲ့သည်။အသက်ရှုသံတွေပြင်းထန်စွာ
ဖြင့် ဂျေ့ကို မျှော်မျှော်ကြည့်နေသည်။

"တစ်ခုခုသာဖြစ်သွားရင်...လူဆိုးကောင်
ကိုဘယ်လိုချော့ရမလဲမသိဘူး...
ဖြစ်တတ်တယ်ထင်ပါတယ်ကွာ..."

Romသည် ဘဝမှာ အရဲစွန့်လိုက်ခြင်းပါပဲ။
တုန်ခိုက်နေသော MD ၏လက်ကလေးတွေကို
ဖွဖွလေးထိကိုင်ပေးလာတော့ MDကRom
ကိုဖျက်ခနဲကြည့်လာသည်။

"ဖြစ်တတ်ပါတယ်
သဘာဝအတိုင်းမွေးတောင် စော တာ မျိုးတွေ
ဖြစ်..တာ...ပဲ...ဘာမှမဖြစ်နိုင်ပါဘူး..."

"သား ကို ငြိုငြင်သလိုသာရှိခဲ့တာ
တကယ်က ငါလည်းအရမ်းလိုချင်ခဲ့တယ်
မောင့် နဲ့ ငါရဲ့ အချစ်သင်္ကေတလေး..."

"ရည်းစားမရှိတော့ ကျွန်တော်နားတော့မလည်
ပေမယ့် MD စိတ်ကိုလျှော့ထားပါ..."

"ဟို အရူးကောင် လာရင် သေအောင်ရိုက်ပစ်မယ်
ဒီအခြေအနေမျိုးမှာ ဒီလိုဖြစ်စရာလား
ကုတ်ဆွဲပစ်မယ် တကိုယ်လုံးကို..."

"ကျွန်တော် ရှိနေတာပဲ...."

"မင်းက ငါ့ယောကျ်ားမလို့လား!!!!!!"

"အားပေးပေးတယ်လေ....ဗျာ....စကားမပြောတတ်လို့ပါ"

MDသည် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းစွာRomလက်တွေကို
အားကိုးရာလိုအော်နေသော်လည်းဆုပ်ကိုင်ထား
ခဲ့သည်။

"Jimin....."

"Doctor...."

"အခြေအနေဘယ်လိုတဲ့လဲ...."

လမင်းလေးသည် အိမ်နေရင်းစီးသောဖိနပ်
ပင်လဲမလာ JungKookဆိုသောသံယောဇဉ်
အမျှင်တန်းကလေးမှာအဆိုးလေးကကလေးပေါက်စလေးရလာတယ်ဆိုတော့လည်းအပြေးအလွှား
ရောက်လာသည်။

သဘာဝလေးသည်လည်း ဒီကလေးလေးကို
Jimin ဘယ်လောက်ကြိုးစားဖန်တီးယူခဲ့လဲ
ဘယ်လောက်လိုချင်ခဲ့သလဲသိနေတာမို့
ပုံမှန်မဟုတ်သောအခြေအနေတစ်ခုတွင်
ကလေး သွေးပျက်နေပြီဆိုတာသိတာကြောင့်
လမင်းလေးနဲ့အတူ အပြေးအလွှား....။

"မပြောတတ်သေးဘူး Doctor...."

"JungKook ရော ဘယ်မှာလဲ အဲ့ကောင်လေး
ဘယ်ရောက်နေပြန်တာလဲ...."

"ပြောချင်စိတ်တွေကုန်တယ်....
ကလေး ရမှ ကွာရှင်းကြရင်လည်းကြားမကောင်း
ဖြစ်အုန်းမယ်..."

"ဘာကို ကွာရှင်း ပြန်တာလဲ...Jimin ရယ်
တစ်ခုခု ဆို လျှော့ပါ...JungKook အကြောင်းလည်း
မသိတာမဟုတ်ဘဲ..."

"Hyung အမြဲကာဆီးကာဆီး....နဲ့....."

တစ်ခါမှ ကိုယ့်ကိုဆို မတင်းမာဖူးခဲ့သော
Jimin က မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးကာ
Namjoon ကိုရန်ထဆောင်တော့အံ့အံ့ဩဩ။

"အေးလေ...သူပဲဒီကလေးမှမရရင်သေတော့မလို
ငါတို့ဝိုင်းကြိုးစားပေးခဲ့ကြလေ
ရှိသင့်တာပေါ့...JeonJungkook က
ဘယ်လောက် ပြောပြော ....လာရင်
ရိုက်ပစ်အုန်းမယ်..."

Doctor သည် လည်း လက်တပြင်ပြင်။

"တစ်ခုခုမဖြစ်နိုင်ဘူးမလား Doctor..
ကျွန်တော် စိတ်ပူလို့ ရူးချင်လာပြီ...."

"မဖြစ်ပါဘူးကွာ...Hyungကိုယုံ...."

အားလုံးဆိုင်သူလေးဘေးနားတွင်ဝိုင်းကာ
အားပေးခဲ့ကြသည်။လက်နှစ်ဖက်ယှက်ကာ
ဆုတောင်းနေပြီး မောင် မြန်မြန်လာပါစေ
လို့လည်း တဖွဖွရေရွတ်နေလျှက်....။

ဆရာဝန်တစ်ယောက် ထွက်လာတဲ့အခါ
သူထမသွားရဲပါ....။Jiminကလွဲပြီး
အားလုံးထိုဆရာဝန်ဆီကိုပြေးကာမေးမြန်းနေကြသည်။

နှလုံးခုန်နှုန်းသည်ရင်တစ်ခုလုံးပေါက်ကွဲ
ထွက်တော့မလိုပဲ......။
ချွေးပါစုံလာကာ လန့်ဖျန့်နေခဲ့သည့်ထိုအချိန်....။

"Jimin အောင်မြင်တယ် သားလေး.....တဲ့!!!!!"

Dr SeokJin အသံဆုံးသည်နှင့်ပြေးလာသော
ခြေသံတစ်ခုသည်လည်းကော်ရစ်တာတစ်လျှောက်
ကျယ်လောင်စွာ။

အားလုံးအထဲကိုပြေးဝင်သွားကြပေမယ့်
Jimin မထနိုင်သေး...။
ကြောက်တာတွေရယ် စိုးရိမ်တာတွေရယ်
ပျော်လွန်းသွားရခြင်းတွေရယ်စုပေါင်းကာ
Shock ဖြစ်နေခဲ့သည်။

"Jimin.......Hyung....."

အနက်ရောင်ဖိနပ်ကြီးကြီးသည်ဘယ်သူစီးတတ်
တာမလို့..ခေါ်သံဆုံးပြီးပြီချင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့
မျက်စိရှေ့ရောက်လာသောမောင်သည်လည်း
ချွေးတွေဖြင့်...။

MD သည် ဘေးနားတွင်ချထားသောပိုက်ဆံအိတ်တွေ
ပစ္စည်းတချို့ဖြင့်ကောက်ပစ်တော့သည်။

"ဘာလာလုပ်တာလဲ!!!သွား မလာနဲ့!!!"

"တောင်းပန်ပါတယ် အချစ်ဆုံးလေးရယ်
လာတယ် မောင် အသားကုန်မောင်းပြီးလာခဲ့တာ
စိတ်တွေတောင်လွတ်တယ် စိတ်မကောက်ပါနဲ့"

"ကောက်စရာလား တလွဲတွေလုပ်လို့
ရိုက်ပစ်ချင်နေတာ..."

"ရိုက်ပါ ရိုက်ပါ....တကယ်ပါတောင်းပန်ပါတယ်..."

မောင်သည် ဆေးရုံကြမ်းပြင်တွင်ဒူးထောက်
ချကာMD လက်ကလေးတွေကိုခခယယ
ဆွဲယူရင်းတောင်းပန်ရတော့သည်။

"မင်းကိုစိတ်ကုန်တယ် စိတ်ပျက်တယ်...
ငါဘယ်လောက်လန့်နေလဲသိလား
မဖြစ်လာရင် မင်းဝမ်းနည်းသွားမှာစိုးလို့
ဘယ်လောက်ကြောက်နေရလဲသိလား
မကောင်းတဲ့ကောင်ရဲ့....!!!"

"သိတာပေါ့ မောင် လည်း ကြောက်တာပေါ့
အသဲလေးရယ်...ကြောက်လို့ ဒီလိုတွေဖြစ်တာလေ.."

"ဖယ်စမ်း....ငါ့ကလေး ငါသွားကြည့်တော့မယ်
သားက သဘာဝအတိုင်းမဟုတ်တာတောင်
မရရအောင် ရောက်လာပေးမယ်
အဖေဖြစ်သူကတော့ ဆိုးတုန်းမိုက်တုန်း
အချိန်မှီရောက်မလာနိုင်ဘူး
ပြိုင်နေလိုက် အဲ့တာတွေပဲ..."

မောင့်ရင်ဘက်ကိုလက်ညိုးသေးသေးလေး
ဖြင့်ခပ်နာနာထိုးကာ ဒေါသတကြီးကို
မာန်မဲပြီးနောက် MD က ကလေးလေးရှိရာကို
ထသွားတော့သည်။

မောင်သည် နံရံနှင့်ခေါင်းနှင့်သာပြေးဆောင့်လိုက်
ချင်ပါသည်။MDသွားရာနောက်ကပ်လိုက်သွား
တော့ အထဲမှာ အသံစုံဖြင့်....။

"Jimin...လာလာ ခဏချီလ်ို့ရတယ်တဲ့...
စိတ်လှုပ်ရှားမနေနဲ့တော့ ကလေးက
အကုန်အဆင်ပြေတယ်..."

Rom လက်ထဲက သေးသေးလေးဟာ ငြိမ်ငြိမ်လေး။
Jimin သည်ဖြေးဖြေးချင်းလျှောက်သွားကာ
ခုန်ပေါက်နေသောရင်တစ်ခုလုံးကိုထိိန်း၍မရခဲ့။
လက်သီးလေးကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကာ
Romလက်ထဲက နီတာရဲလေးကို ကြည့်မိလိုက်ချိန်
ရင်ထဲ ကလိပ်ပြာလေးတွေပျံသန်းထွက်လာသလိုပဲ။

Romက Jimin လက်ထဲကို ထည့်ပေးကာ
သဘောကျ၍မဆုံးနိုင်....။
Dr နှင့် Namjoon တို့သည်လည်း
အိပ်ပျော်နေပုံထောက်သော နီတာရဲလေးကို
အသဲတယားယားဖြစ်နေကြသည်။

"ပါးပါး ကလေးလေး......"

ကလေးလေးကိုJiminကစိုက်ကြည့်ရင်း
လှိုက်တက်လာသော ဝမ်းနည်းဝမ်းသာမှုကြီးသည်
ပြော၍မပြတတ်။မျက်ရည်တွေမထိန်းနိုင်
စီးကျလာကာ လောကကြီးကိုမေ့သွားခဲ့သည်။

မောင် ချစ်ပါတယ် လို့ဝန်ခံတုန်းကလိုခံစားချက်
မျိုးတစ်လောကလုံးကိုယ်တစ်ယောက်ထဲသာ
ရှိတော့သလိုပဲ....။

အသားဖြူဖြူလေး...နှာတံလုံးလုံးလေးနဲ့
ဆံပင်တွေလည်းကောင်းလိုက်တာ....
ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေးနေတတ်တာကသူငယ်ငယ်က
အတိုင်း...။

MDသည် ကြည့်၍မဝစွာ မေ့မေ့လျှော့လျှော့ပင်
ကလေးလေးကိုအနုစိတ်ကြည့်လျှက်
ဘာကိုမှဂရုမစိုက်....။

Namjoon သည် အသဲယားနေရင်းမှအမှတ်တမဲ့
အခန်းဝသို့အကြည့်ရောက်တဲ့အခါ တံခါးလေး
ကိုင်ကာရပ်နေသော မောင်သည် အထဲကိုဝင်မလာရဲ။

JinHyung ရဲ့ မျက်စောင်းကြီးကြီးရယ်
MD Parkရဲ့ အငေါက်တစ်ချက်မှာ
ဝိုင်းစက်နေသော မျက်လုံးလေးတွေဖြင့်
သူ့ကလေးလေးနဲ့သူ့ရဲ့ဆိုင်သူလေးကို
လှမ်းကြည့်နေသည်။

"Jungkook လာလေကွာ....ဘာလုပ်နေတာလဲ"

Namjoon က ဝမ်းသာအားရလှမ်းခေါ်သော
အသံသည်ကျယ်သွားတာကြောင့်MDက
သတိပြန်ဝင်လာကာ အခန်းဝကိုလှမ်းကြည့်
လိုက်သည်။ချက်ချင်းလက်ငင်း လိမ္မာရိုကျိုး
သွားသူသည် သနားစရာမျက်နှာလေးဖြင့်။

သားကိုငမ်းငမ်းတက်အလိုချင်ခဲ့ဆုံးသူကျမှ
ရီလည်းရီချင်စရာ သူဟောက်ထား၍
အတင်းအကျပ်ပြေးလာမကြည့်ရဲ...။
ဘယ်လောက်မြင်ချင်နေလဲဆိုတာမောင့်ပုံစံကို
ကြည့်ရုံနဲ့သိနိုင်ပါသည်။

"ဂျေ လာ လေ....ချစ်စရာလေးကွ.!"

မောင်သည် မျက်တောင်လေးတွေတဖြတ်ဖြတ်ခတ်
လျှက် ထပ်အအော်ခံရခါမှအော်ပါစေတော့
ဖြေးဖြေးချင်းလျှောက်ဝင်လာသည်။
နီးလာလေ နှလုံးသားတွေအလွန်အကြူးလှုပ်ခါလေပဲ။

သိပ်မြတ်နိုးရသော သိပ်ချစ်ရသော
Jeon Jimin လေးလက်ထဲကနီတာရဲလေးဟာ
ဘယ်လိုမျိုးလေးဖြစ်မလဲ....။
မောင်ဟာ တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်လာပြီးနောက်
ဆိုင်သူလေးချီထားသော ကလေးလေးကို
မောင့်ရဲ့မူပိုင်အလွန်လှသော မျက်လုံးတောက်တောက်
လေးတွေဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။

သေးသေးလေး....။
မျက်နှာလေးကလည်းသေးသေးလေး..
လက်ဖဝါးလေးတွေ ခြေဖဝါးလေးတွေကလည်း
သေးသေးလေး...။
ငြိမ်နေတော့ အိပ်နေတာပေါ့....။
မောင်က ထူးဆန်းအံ့ဖွယ်ရာလို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်
နေသည်။

မောင့် ဘဝမှာ ကလေးဆိုတာလည်းဘယ်တုန်းက
ထိဖူးလို့လဲ။မွေးခင်းစလေးကတော့အဝေးကြီးပေါ့။
အထူးအဆန်းတွေလုပ်ပြနေတဲ့အရုပ်လေးတစ်ရုပ်
ကိုကြည့်သလိုမျိုးပဲ မောင်က အံ့ဩတကြီး။

မောင်ကအရောင်တောက်လွန်းသောမျက်ဝန်းတွေ
ဖြင့် ကလေးလေးကို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်နေရင်းမှ
စကားတစ်ခွန်းထွက်ကျလာသည်။

"မောင့် ဟာ......"

အတ္တသမားလေး
ကတော့ သူ့ဇာတ်ရုပ်ကိုတန်ပိုဘယ်တော့မှအလွတ်မခံ။

"အင်း...မောင့်ဟာ...ချီလေ...."

Jimin ကလွှဲပြောင်းပေးလာတော့မောင်မယူရဲ။
နည်းနည်းနောက်ဆုတ်သွားသည်။

"မောင် ချီဖ်ို့မဖြစ်ဘူး ထင်တယ်....."

မောင်က ထိပင်မထိရဲ....။အသဲအယားလွန်စွာ
မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ပဲအချိန်တွေအကြာကြီး
ကြည့်နေခဲ့သည်။လူတကာသာလိုက်အနိုင်ကျင့်ချင်တာ
သူ့သားကျ ထိပင်မထိရက်တော့...။

"လက်ကလေးတွေက မင်းလက်ကလေးတွေ...
ခြေထောက်ကလေးတွေရောပဲJimin..."

"ဟုတ်ပါရဲ့....."

Namjoon သည်ဒေါက်တာကိုရော Romကိုရော
မျက်စပစ်ပြကာအပြင်ထွက်ဖို့အချက်ပြသည်။
အသီးသီးရှောင်ပေးခဲ့ပြီးနောက် မောင်တို့သာ
ကျန်ခဲ့သည်။
ထွက်သွားကုန်တာလည်းမောင်တို့မသိ
ကံကြမ္မာရှင် ပေးခဲ့သော လက်ဆောင်လှလှလေးဆီမှာ
သာစီးမျောနေကြသည်။

"ချစ်လား......"

ဆိုင်သူလေးက ကလေးလေး၏ပါးလေးတစ်ဖက်
ကိုထိကြည့်တော့မည့်မောင့်ကိုပြုံးပြုံးလေး
မေးလာသည်။

"ချစ်တာပေါ့.....သေးသေးပိစိလေး....
အရမ်းချစ်တယ်...."

"မောင် Daddy ဖြစ်သွားပြီနော်.....
သိပ်မဆိုးနဲ့တော့....ကိုယ်ကနားလည်ပေးပေမယ့်
သား က စိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်...."

"ဟုတ်ကဲ့....."

မောင်သည် သားရဲ့ ပါးလေးကိုလက်ညိုးလေး
ထိလိုက်တော့ ကလေးလေးက လှုပ်သွားတဲ့အခါ
လန့်ဖျန့်သွားလျှက် လက်ကလေးပြန်ရုတ်သွားသည်။

"နာသွားလို့လားမသိဘူး....."

"ထိတောင် ထိရသေးလို့လားမောင်ရယ်...."

"ချီကြည့်ပါ ဘာမှမဖြစ်ဘူး တော်ကြာ
ဒယ်ဒီ့ လူဆိုးကို မမှတ်မိရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...."

မောင်က လွှဲပြောင်းယူလိုက်ချိန်တွင်ကလေးလေး
ကလှုပ်စိလှုပ်စိ။မောင်သည် မနေတတ်မထိုင်တတ်။
၂၂နှစ်နဲ့ ကလေးအဖေဖြစ်လာသူသည်
ဘဝကိုအချိုးချရင်တော့ သိပ်စောလွန်းနေသည်။
ဒါပေမယ့် မောင်က အလွန်ကိုပျော်နေခဲ့ပါသည်။

"မောင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ ကြင်နာခြင်းတွေ
အကြောင်းကို နားလည်ပြီထင်တာပဲJimin...."

"ဝမ်းသာစရာပဲ....."

မောင်က ဆိုင်သူလေး၏နဖူးလေးကိုဖျက်ခနဲ
နမ်းကာ ကလေးပေါက်စလေး၏
နဖူးလေးကိုလည်းထိရုံလေးငုံ့နမ်းခဲ့သည်။

"ကျေးဇူးတင်တယ် Jimin....
အရာအားလုံးအတွက် မောင်မင်းကိုသိပ်ကျေးဇူး
တင်ပါတယ်....ရှေ့လျှောက်လည်း
မောင် ပိုကောင်းတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်အောင်
ပိုကြိုးစားပေးပါ့မယ်..."

Jimin ကခေါင်းလေးအသာငြိမ့်ပြကာ
မောင့်က်ိုပြုံး၍သာကြည့်နေလိုက်သည်။

သားကိုပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်တဲ့အချိိန်တွင်
သားရဲ့ နှုတ်ခမ်း လေးတွေ လှုပ်လိလှုပ်လဲ့
ဖြစ်သွားကာ နှုတ်ခမ်းအောက်တွင်
မမျှော်လင့်ထားသော အရာလေးတစ်ခု....။

Jimin မျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားကာ
မဖြစ်နိုင်ဘူးဟု....အတွင်းစိတ်ထဲ
ထပ်ခါထပ်ခါအော်ဟစ်နေခဲ့သည်။

မောင့်ကို တစ်ခါလေး ပဲ အနိုင်ယူဖို့လက်နက်
တစ်ခုထုတ်သုံးခဲ့မိတာလေ......။
ကံကြမ္မာဖန်တီးသူက ဘာအထာလဲ......။

........................။

မပီးသေးဘူးနောက်တစ်ပိုင်းကျန်သေးတယ်...
နောက်တစ်ပိုင်းဆိုသေချာပြီးပါပြီ။

"ေပါင္ေပၚပဲလာထိုင္ေလ...အိမ္မွာ
ဂ႐ုစိုက္ေနစရာဘယ္သူမွလည္းရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔"

"ဝရံတာႀကီးမွာ...."

"ေမာင္တို႔က အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြေလ ဘယ္လိုေနေန
တင့္တယ္တယ္....ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြက
ေမာင့္ကိုဆို မကဲ့ရဲ့ရဲဘူး...."

ညသည္...ေလေျပတခ်ိဳ႕ႏွင့္ၾကယ္ေတြစုံလၽွက္ရွိသည္။
JEonအိမ္ေတာ္ႀကီး၏တတိယထပ္ဝရံတာသည္
တစ္အိမ္လုံးမွာ လက္ရာအေျမာက္ဆုံးထဲပါၿပီး
ညဘက္ဆို အလြန္ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းလြန္းလွသည့္
ေနရာ...။
ခုံတြင္ ဝိုင္ခြက္ကိုင္ကာ ရင္ခြင္တစ္ခုလုံးဖြင့္ဟထား
ေသာ ေမာင့္ဆီသို႔ ဆိုင္သူေလးကဝိုင္ခြက္ေလး
ကိုင္ကာ ေလၽွာက္သြားရင္း ညစာစားတုန္းကလို
ေဘးတေစာင္းေလးခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္
ထိုင္လိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္...။
ေမာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္
ေမာင့္ေပါင္တံေတြအေပၚခြထိုင္လိုက္သည္။

"ၿပီးတာပဲ......"

ေမာင္က ဆိုင္သူေလး၏ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို ဖက္ထားၿပီး
ဝိုင္တစ္က်ိဳက္ကိုအရသာခံကာေသာက္လိုက္သည္။

"ဝိုင္ အဆင္ေျပလား....ဝယ္သာဝယ္လာခဲ့တာ
ေမာင္ အႀကိဳက္ေတြ႕ပါ့မလားလို႔..."

"မင္း ႀကိဳက္ရင္ ေမာင္ ႀကိဳက္တယ္..."

ေမာင္က ဝရံတာေဘာင္ေပၚက စီးကရက္ဘူး
ကိုယူကာ စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္လိုက္သည္။

"ေသာက္အုန္းမလို႔လား....."

"တစ္လိပ္ပဲေလ...ဝိုင္ရယ္
စီးကရက္ရယ္ JeonJimin ရယ္ေပါင္းမွ...ေလာကနိဗၺာန္ေရာက္တာ..."

"စကားေတြအရမ္းတတ္တာပဲ....
တစ္ခါတစ္ေလက် အဲ့လိုတတ္တာမ်ိဳးေတြကို
မႀကိဳက္ပါဘူး...."

ေမာင္သည္ စီးကရက္ တစ္ရွိုက္ဖြာကာ
ဆိုင္သူေလး၏မ်က္ႏွာလွလွေလးအေပၚ
စီးကရက္ေငြ႕ေတြကိုမွုတ္ထုတ္ရင္း...
ဆိုသည္။

"ေမာင္....."

"ဗ်ာ...."

"နမ္းပါလား...နည္းနည္းမူးေနၿပီထင္တယ္....
ေမာင့္ ကိုနမ္းခ်င္လာၿပီ..."

"ဘယ္ေနရာေလးကို နမ္းေပးရမလဲ...."

"ဒီေနရာ...."

မီးေတာင္ေလးက လည္တိုင္တစ္ေနရာကို
ထိုးျပကာ ေမာင့္ကို လမ္းညႊန္သည္။

"စကားမေျပာေတာ့ဘူးလား ဒီလိုညမ်ိဳးက
ဝိုင္ေလးေသာက္ၿပီး အၾကင္နာစကားေတြ
ေျပာရတာ..."

"ဘာေတြမ်ားရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတြေျပာစရာရွိ
ေသးလို႔လဲ....ေမာင္နဲ႔ကိုယ့္ၾကားက
အရာအားလုံးက လိုအပ္တာေတြထက္
လြန္ၾကဴးေနတဲ့ဟာ..."

ေမာင္ကလည္တိုင္ေလးတေနရာကို ႏွုတ္ခမ္းပါးေလး
ျဖင့္ဖြဖြေလးစုပ္ယူလိုက္သည္။
ဆိုင္သူေလး၏လက္ကေလးေတြသည္ေမာင့္
Shirt အက်ီကိုေယာင္ယမ္းဆြဲမိရက္သား..။
ေမာင့္လက္ေတြသည္ ခါးမွာမရွိေတာ့
အကာအကြယ္မရွိေသာေပါင္တံလွလွေလးေတြဆီကို
ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။

"ဝမ္းနည္းေနေသးလား......"

"နည္းနည္း......."

"ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ေလာဘေတြႀကီးရတာလဲ
အခ်စ္ရယ္....ပိုက္ဆံကဘဝမွာအဲ့ေလာက္
အေရးပါလို႔လား...."

ဆိုင္သူေလးက ယစ္မူးစြာအနမ္းခံေနရာမွ
ခဏေလးရပ္တန့္ေစလိုတာေၾကာင့္လည္တိုင္
ေလးကိုေရွာင္ဖယ္ေတာ့ ေမာင္ကဘာျဖစ္တာလဲ
ဟူေသာေမးခြန္းမ်က္လုံးေတြျဖင့္ၾကည့္လာသည္။

"ေမာင့္ အတြက္ပါ.....အရာအားလုံးေမာင့္ကို
ေပးခ်င္လို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့တာ....
ဒီလူဆိုးေလးဘဝမွာ မရလိုက္တဲ့ပစၥည္းမ်ိဳး
လက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့အရာမ်ိဳးတစ္ခုေတာင္မရွိ
ေအာင္ ပိုက္ဆံက အင္နဲ႔အားနဲ႔ရွာထားမွ....
ေမာင့္ တစ္သက္လုံး ကိုျပည့္ျပည့္စုံစုံခ်မ္းခ်မ္းသာသာ
ေနသြားေစခ်င္တာက 26ႏွစ္မွာ ParkJimin
မက္ေနတဲ့တစ္ခုထဲေသာအိမ္မက္ပဲ...."

"ၾကင္နာမွု ဆိုတာဘာလဲ ေမေမ လို႔
ဒီလူဆိုးေလးေမးခဲ့ထဲက ေမာင္မရခဲ့တဲ့
မိဘေမတၱာေတြ ၾကင္နာမွုေတြ ကာကြယ္ေပးမွုေတြ
ခ်စ္လို႔အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္မွုေလးေတြကို
ParkJiminက အားလုံးျဖည့္စည္းေပးဖို႔ႀကံရြယ္ၿပီးသား
ကိုယ့္အတြက္ ရွာေနတဲ့ ပိုက္ဆံ တစ္ရြက္ေတာင္
မရွိပါဘူး....Jiminေရ..ဒါေလး ဆိုတာနဲ႔
ျဖစ္ေစသတည္းပဲျဖစ္ခ်င္တာ....အဲ့တာေတြ
ေမာင္နားလည္ရဲ့လား...."

ေမာင္က စီးကရက္ေသာက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္။ ျပဳံးရီေနရင္းေမာင္က်ေနေသာမ်က္ရည္ေတြက
အေပ်ာ္လြန္လို႔ပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

"ငိုစရာ ဘာပါလို႔လဲ........မငိုနဲ႔ေလ...."

"ေပ်ာ္လို႔......"

"လိမၼာရင္ ေမာင့္ အတြက္ႀကီးပါပဲဆိုမွ...."

ေမာင္က ဆိုင္သူေလး၏ႏွုတ္ခမ္းေတြအား
ဝိုင္နံ႔သင္းေနေသာႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ႔ပင္ဆြဲယူ
ကာကၽြမ္းက်င္သြာနမ္းရွိုက္ျပန္သည္။
ေမာင့္လက္ေတြသည္ ဆိုင္သူေလးရဲ့
Oversizeျဖစ္ေနေသာShirt အက်ီၾကယ္သီး
ေတြအားတစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ကာရင္ဘက္ေဖြးေဖြး
ေလးေတြဆီကိုေရႊ႕ေျပာင္းနမ္းရွိုက္လာသည္။

"အ႐ူးအမူးခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားက
ေမာင့္အတြက္မ်ား ျဖစ္လာတာလားမသိဘူး
မင္းကေလ မ်က္စိေရွ႕မွာရွိေနလည္း
ပိုင္ဆိုင္ေနရလည္း ထိေတြ႕ေနရလည္း
မေရာင့္ရဲနိုင္ေအာင္ ခ်စ္ရင္း ခ်စ္ရင္း
ခ်စ္မဝနိုင္ေအာင္...သိပ္ဆန္းလြန္းတယ္...."

"ေမာင္ ခ်စ္မဝ တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္
ျဖစ္ဖို႔ပဲ အားသြန္ခြန္စိုက္ ဘဝအဆက္ဆက္
ႀကိဳးစားခဲ့တာ ခ်စ္ပစ္လိုက္ ေမာင္
ဘာကိုမွအားနာမေနနဲ႔.....ကိုယ္လိုခ်င္တာ
ေမာင့္အခ်စ္တစ္ခုထဲ ကိုယ့္မွာရွိရွိသမၽွ
အရာခပ္သိမ္းျပန္ေပးေပးမယ္...."

"MD Park.....က ဆိုးလိုက္တာ...."

ဆိုင္သူေလးသည္ ဝိုင္ခြက္ကိုယူကာ
အနည္းငယ္ေသာက္လိုက္ၿပီး
ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္းေတြကိုေမာ့နမ္းလာကာ
ေမာင့္ရင္ဘက္ေတြထဲလက္ေသးေသးေလးေတြ
ေရႊ႕လၽွားကုန္သည္။

"Jimin......."

"ေမာင္က သိပ္ စြဲေဆာင္မွုရွိတာပဲ...
ေမာင့္ ရင္ဘက္ေတြကို ထိရတာကို
ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တယ္..."

ေမာင့္ ရင္ဘက္ေတြကိုဖြင့္ဟပစ္ကာ
ဆိုင္သူေလးကအနီရင့္ေရာင္အမွတ္အသားေတြကို
စီတန္းေပးေနေတာ့ ေမာင္ကစီးကရက္ဖြာရင္း
ခံစားခ်က္ေတြသည္ ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ညမွာ
ညေလေျပေတြျဖင့္ ေမ်ာၿပီးရင္ေမ်ာလၽွက္...။

"မရပ္နဲ႔ေနာ္ Jimin......"

"ဘာလို႔လဲ.....ေမာရင္ေတာ့ခဏေလးရပ္မယ္ေလ..."

"မင္းေမာင့္ကို အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး
အျမဲဒုကၡေတြေပးခဲ့တာ...မရပ္နဲ႔ေနာ္
ရပ္ရင္ ဒီေနရာတင္ ခ်စ္ပစ္မယ္...."

"ခ်စ္ေလ....ဒီေနရာက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ...."

ေမာင္ကေဆးလိပ္မီးကို ထိုးေခ်သတ္ကာအနက္ေရာင္
Shirt အက်ီေလးကို ေမာင္ကခါးေသးေသးေလး
လွစ္ခနဲေပၚလာေအာင္ဆြဲမၿပီးရင္ဘက္ေတြနဲ႔
အနီးဆုံးအထိ ပိုဆြဲကပ္လိုက္သည္။

"ဖရိုဖရဲေလး.....အ႐ုပ္ကေလးက်ေနတာပဲ
ဖ်က္ဆီးလိုက္ရင္ လည္းငိုအုန္းမယ္...."

ေလၽွာက်ေနေသာShirtအက်ီတစ္ဖက္ကို
ျပန္ဆြဲမတင္မိေမာင္က အဲ့ဒီေနရာေတြကိုနမ္းေန
ျပန္သည္။

ေမာင့္Shirtအက်ီကို ဆိုင္သူေလးကအကုန္အစင္
ခၽြတ္ပစ္လိုက္ကာစိတ္ႀကိဳက္ထပ္နမ္းေနျပန္ေတာ့
ေမာင့္လက္ေတြသည္ ခါးေအာက္ပိုင္းကို
ေလၽွာက်လာသည္။

"ညေနက ေက်ာင္းထဲက မိန္းကေလးကဘာလဲ
ကိုယ္ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္...သဝန္တိုတယ္
ေမာင့္ေလာက္မဟုတ္ေပမယ့္ ေမာင့္ေလာက္နီးနီးပဲ
ေနာက္တစ္ခါဘယ္မိန္းမနဲ႔မွစကားမေျပာနဲ႔....
ၿပီးေတာ့.........ေမာင္!"

ေမာင္ကသိပ္အထိမခံနိုင္လွေသာအစိတ္အပိုင္းေလးကို
ပိုတင္းတင္းထိေတြ႕ကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ့
စကားသည္ဆက္ေျပာ၍မရ မသိစိတ္၏
သာယာျခင္းသည္ အသိစိတ္၏စကားေတြကို
ဖုံးလႊမ္းသြားသည္။

"ေမာင္ အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေလ...."

"မင္းတစ္ေယာက္ကိုပဲစကားေျပာဆိုေတာင္
ေမာင္က ျဖစ္တယ္....ေမာင္ဘာမွမသိဘူး
မင္းတစ္ေယာက္ပဲသိတာ...."

"မာယာတစ္သိန္းေကာင္....."

"ခ်စ္တယ္မလား မာယာတစ္သိန္း​ေကာင္ကို...."

"ေမာင္က မာယာတစ္သိန္းဆိုရင္
ကိုယ္က တစ္သန္းပဲ......ဒီလိုမ်ိဳး......"

ဆံပင္ေတြသပ္တင္ကာဝိုင္ခြက္ေလးဆြဲယူလၽွက္
JeonJiminက စိုက္ၾကည့္လာသည္။
ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြထက္လွေသာ
မ်က္လုံးေတြ....ရိုးရွင္းစြာၾကည့္ေနတာမဟုတ္
ဆြဲေဆာင္ျမဴစြယ္ေနျခင္း....။
ႏွုတ္ခမ္းေလးက တြန့္႐ုံျပဳံးေနကာ
အဆုံးအထိ႐ူးသြားေစဖို႔သူရည္ရြယ္ထားပုံရသည္။

"ေမာင့္ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္......"

"ကိုယ့္ေယာက်္ား အလိမၼာေလးကိုဘယ္တုန္းက
ၿငိဳျငင္ခဲ့ဖူးလို႔လဲ..."

ေမာင္က တင္ပါးရင္းမွ႐ုတ္တရက္ပင့္ခ်ီလိုက္
ေတာ့ ဝိုင္ခြက္က ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာေမာင့္ရင္ဘက္
ေတြဆီေမွာက္က်သြားခဲ့သည္။
ေမာင္သည္ အနက္ေရာင္ဖရိုဖရဲေလးကိုဝရံတာ
ေဘာင္ေပၚပစ္တင္ကာ ေသခ်ာစြာဖက္ထားလၽွက္
ေျခဖဝါးေလးေတြကစကာ အနမ္းေတြကို
စဖန္တီးခဲ့သည္။

"တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
ေမာင္....."

"အားက်သြားၾကမွာေပါ့....."

ေမာင့္ခါးမွာ အက်ီမရွိေတာ့ ဝ္ိုင္တစ္စြန္းတစေတြသာ
ရွိေနသည္။ျမင္ကြင္းသည္ အနည္းငယ္အရိုင္းဆန္
ေပမယ့္ ေမာင္ေရာ မီးေတာင္ေရာက
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေတြသိပ္သေဘာမက်တတ္သူေတြမို႔
အဆင္ေျပပါသည္။

ေမာင္သည္ ပိုင္ဆိုင္ေသာစံအိမ္ႀကီး၏ထိပ္ဆုံး
ေနရာတြင္ ပိုင္ဆိုင္ေသာလူသားလွလွေလး၏ႏွုတ္ခမ္း
ေတြကိုပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ပင္နမ္းေနခဲ့သည္။
ေမာင့္ အနမ္းေတြက ဘယ္တုန္းကမွမႏူးညံ့ခဲ့ဖူး။
စိတ္ခံစားခ်က္ေတြမ်ားလာေလ ေမာင္ရဲ့ထိန္းမနိုင္ေသာ
စိတ္ဝိညာဥ္ကျပန္ပူးကပ္ေလ့ရွိသည္။

မီးေတာင္ေလး၏ပါးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ
ေမာင္နမ္းေနေသာအခ်ိန္သည္ၾကာျမင့္ေနၿပီ....။
မီးေတာင္ေလးသည္ ဝိုင္ႏွင့္ ေမာင့္အနမ္းေတြၾကား
အလြန္မူးေနၿပီ....။
ေမာင့္ခါးေတြကိုခပ္တင္းတင္းဖက္ထားကာ
ေပးသမၽွေသာ မနိုင္မနင္းအခ်စ္ေတြကိုခံယူေနခဲ့ရသည္။

"အခန္းထဲသြားမယ္....Jimin..."

"မသြားခ်င္ဘူး...ဒီမွာပဲ တညလုံးနမ္းမယ္...."

"ေမာင္ ေအးစက္ေနၿပီ....အသဲေလးရယ္..."

ေမာင္ေအးမေနပါ..။ေခၽြးျပန္လာျခင္းေၾကာင့္
မာယာတစ္ခ်က္တြင္ဆိုင္သူေလးက
ေမာင့္လက္ေမာင္းေတြကို လာကိုင္သည္။

"ပူေနတာကို.....လိမ္တယ္....."

"အထဲမွာ ေအးေနတယ္..."

"အထဲက ဘယ္ ေနရာလဲ......"

ရီေဝေဝျဖင့္ေမးပုံသည္စိန္ေခၚေနသလိုပဲ.....။

ဝရံတာေဘာင္ေပၚက ေနလွစ္ခနဲခႏၶာကိုယ္ေပၚ
ခုန္တက္လာျပန္သည္။JeonJiminရဲ့
Oversize အက်ီသည္ ခႏၶာကိုယ္မွာတင္႐ုံေလးသာ။

ပါးစပ္ထဲတစ္ခါထဲ ထည့္ကာၿမိဳခ်ထားလိုက္လို႔
ရရင္လည္းေကာင္းသား....။
ေမာင္ သိပ္အစြန္းေရာက္ေနၿပီ....။

"ခ်စ္တယ္...လူဆိုးေကာင္....."

"ခ်စ္ရင္ အလိုလိုက္ရမယ္....လာ....."

"နိုး နိုး.....မူးေနၿပီ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ...."

ေမာင္သည္ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြျဖင့္အိမ္ထဲျပန္
ဝင္ေျပးလာေတာ့ ဆိုင္သူေလးသည္
ေမာင့္လက္ေတြၾကားျငင္းသာျငင္းေနခဲ့တာပါ
တခစ္ခစ္ရီသံေလးသည္ တစ္အိမ္လုံးအႏွံ့....။

"ေမာင္ေရ.....စိတ္ကေလးထိန္းပါအုန္းလား...."

"ေမာင္က ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ....."

"ေမာင့္ ကို ငါပိုင္တယ္....ေနာက္ဘဝအဆက္ဆက္
လည္းပိုင္သြားမယ္....JeonJungkook က
ငါ့ဟာ......"

ရီေမာကာေျပာရင္းေမာင့္ကိုတရွုံ႔ရွုံ႔နမ္းေနရင္း
နဲ႔ပဲအိစက္ေနေသာအိပ္ရာေပၚသို႔ပစ္ခ်ျခင္းခံလိုက္ရသည္။
ေမာင္က ဖရိုဖရဲေလးအေပၚအုပ္မိုးလၽွက္အနီးကပ္ဆုံး
ေသာအေနအထားျဖင့္....

"JeonJungkook ကဘယ္သူ႔ဟာ....."

"JeonJiminဟာ....."

တခစ္ခစ္ရီေမာကာ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းျပေနပုံက
အသဲယားစရာ။
ဆိုင္သူေလးခႏၶာကိုယ္မွာမေနခ်င္ေလာက္ေတာ့ဘူး
ထင္ေသာအနက္ေရာင္Shirtအက်ီကို
ေမာင္ကအခန္းေထာင့္သို႔လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

"ထိန္းပါအုန္း....."

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန....ဝါးစားလိုက္မွာေနာ္...."

"ေမာင္က က်ားမလို႔လား ေမာင္က
လိမၼာတဲ့ ယုန္ေပါက္ကေလးပါ...."

"ယုန္ေပါက္ေလးတဲ့လား...ေျပာင္ေျမာက္လြန္း
တဲ့သတၱိပါပဲ Jeon Jiminရယ္....."

အခ်စ္ၾကမ္းေတာ့ ရိုင္းရသည္.....။
အေျခအေနကသိပ္ကိုအရိုင္းဆန္စြာ
သိပ္ေတာ့လည္းလွလွပပမဟုတ္ခဲ့.....။
အခန္းမီးေရာင္ကမမွိန္ ...မွိန္စရာလည္းအေၾကာင္းမရွိ
ေမာင္တို႔က ရဲရဲတင္းတင္းပါပဲ...။

မခ်စ္ဘူးေျပာလို႔ေသျပခဲ့တဲ့သူနဲ႔
တမလြန္အထိ ဩဇာႀကီးခဲ့ေသာ လူဟာ
ေလာကမွာအလိုက္ဖက္ဆုံး....။

ေမာင့္ရဲ့ ေကာင္းေမြ ဆိုးေမြကို ဆိုင္သူေလးကပဲ
သည္းခံနိုင္ကာ ဆိုင္သူေလး၏ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္း
ကိုလည္းေမာင္တစ္ေယာက္ကသာ သိနိုင္သည္။

"တစ္ခါတစ္ေလေလး ညင္သာပါလား..."

"ညင္သာတာကို..မင္း ႀကိဳက္လို႔လား...."

"မႀကိဳက္ပါဘူး ေျပာၾကည့္တာ....."

အနက္ေရာင္ဆံပင္ေလးေတြၾကားကစီးက်လာ
ေသာေခၽြးစက္ကေလးေတြ။နီရဲေသာခႏၶာငယ္ေလး
ႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွုထုတ္ေနေသာအသက္ရွုသံ
ျပင္းျပင္းေတြသည္စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္...။

ဓားရွည္ႀကီးတရမ္းရမ္းျပၿပီး...မခ်စ္ရင္သတ္ပစ္မယ္
လို႔ လုပ္လို႔မရဘူး ဧကရာဇ္....။
အခ်စ္နဲ႔ အတၱက တစ္လမ္းစီ.....။

ကိုယ္မခ်စ္ရင္ သူေသသြားေလာက္တဲ့အထိ
႐ူးသြပ္မွုမ်ိဳးအတြက္က
အနိုင္ေပးသင့္ေနရာအန္ိုင္ေပးလိုက္ရတယ္...
ေလၽွာ့သင့္ေနရာေလၽွာ့ တင္းသင့္တဲ့ေနရာတင္းၿပီး
ႀကိဳးကို ခ်ည္ေနေပမယ့္ ခ်ည္ေနတယ္မထင္ရေအာင္
ျပတ္ထြက္မတတ္ တင္းက်ပ္ေနေပမယ့္
ေမာင္ နာက်င္မွုကို မခံစားရေအာင္ မာယာတခ်ိဳ႕သုံး
တတ္ရတယ္....ကၽြန္ေတာ္သိပ္ေတာ္တယ္မလား။

"ပင္ပန္းေနၿပီ ..ေမာင္....မရေတာ့ဘူး..."

"ပင္ပန္းတာ မဟုတ္ဘူး မင္းမူးေနတာ ...
ရပါေသးတယ္....ကြာ...."

ေမာင္က သူ႔ကိုယ္ေပၚကိုပစ္တင္ကာ
ျပဳံးျပေတာ့ မီးေတာင္ေလးက ရွက္ရမ္းရမ္းကာ
မ်က္ႏွာလႊဲသည္။

"ဘယ္သူ႔မွစိတ္ကူးယဥ္လို႔ေတာင္မနီးစပ္တဲ့
အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ ကိုယ့္ကို ေလးေလးနက္နက္
ခ်စ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေမာင္...
ဟို....ျပန္မေျပာေတာ့ဘူးလ္ို႔စဥ္းစားထားေပမယ့္
TaeHyung ကို လည္း..အရမ္းမုန္းမေနပါနဲ႔..."

"ဘယ္သူ႔ကိုမွ မုန္းလည္းမမုန္းခဲ့သလို
ခ်စ္လည္းမခ်စ္တတ္ခဲ့ပါဘူး...
ဒါေပမယ့္မင္း ကို ထိ ရင္ ေတာ့ ဘယ္ေကာင္မွမရဘူး...
မင္းက ေမာင့္ အသက္ကေလးမို႔....."

ေမာင္ဟာတကယ္ပဲပတ္ဝန္းက်င္အေပၚခ်စ္ျခင္း
မုန္းျခင္းမရွိခဲ့ဘူး။ေရျပင္ညီလိုပဲအတတ္နိုင္ဆုံး
Jimin စိတ္တိုင္းက် သင့္တင့္ေအာင္ေျပာဆိုဆက္ဆံ
ေပးခဲ့တယ္။အဲ့တာထက္ဘာမွမရွိခဲ့ဘူး။
ေမာင္သိခဲ့တာ ေမာင့္ဆိုင္သူလွလွေလးပဲ...။

"လိုခ်င္ေသးတယ္......"

"မင္း ဆိုး ေန လိုက္....JeonJimin...."

"စိတ္ညစ္လာတာႀကီးကို......"

ေမာင့္ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ေတြကိုမထိတထိလုပ္ကာ
ေစာင္ျဖဴျဖဴကို ေခါင္းေတြအထိလုံေအာင္
ျခဳံပစ္လၽွက္ ဆင္ဆာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
ညေတြသည္ ဝိုင္တစ္ခြက္လ္ိုပဲ.....။

ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရီသံေလးေတြ
နားမလည္နိုင္ေသာ ခပ္ဟဟၿငီးျငဴသံေလးေတြ
တက္တူးေတြျပည့္ေနတဲ့ေမာင့္လက္ေမာင္းေတြကို
အားကုန္သုံးကုတ္ဆြဲေနတဲ့ လက္ေသးေသးေလး
ေတြဟာ ရဲရဲေတာက္ေနလၽွက္....။

ေပ်ာ့ေခြက်သြားတဲ့အခါေမာင္ကရင္ခြင္ထဲ
ဆြဲထည့္လၽွက္ ဖြဖြေလးဆက္နမ္းေပးသည္။

"တကယ္အိပ္ခ်င္ၿပီ မလွုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး...."

"မလွုပ္နဲ႔ေတာ့...ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကိုလာ....
ဖက္အိပ္ၾကမယ္..."

"ေမာင္က အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ဖိ ေတာ့မွာ...မအိပ္ခ်င္ဘူး"

လက္ထပ္ၿပီးအတူတူစအိပ္ထဲကအိပ္ရာနိုးတိုင္း
ေမာင့္ရဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့အိပ္စက္မွုဒဏ္ကိုဆိုင္သူေလးမခံစား
နိုင္ခဲ့ပါ...။

"သတိထားေပးမယ္ကြာ...ဖက္ခ်င္လို႔ဟာကို..."

အိပ္ေပ်ာ္တာနဲ႔ သိုင္းကြက္ေတြလာေတာ့မွာဆိုတာ
သိေပမယ့္ ကိုယ့္ေယာက်္ားရင္ခြင္ပဲမဝင္နိုင္စရာ
အေၾကာင္းမရွိ။ေနာင္ခါလာေနာင္ေစ်း...။

မီးေတာင္ေလးက အိပ္စက္ျခင္းေလးက စကာ
ေမာင္ ဘယ္အရာေတြအထိ ဆိုးဝါးေနအုန္းမလဲ
ခ်စ္ေတာ့ လည္းရင္ခြင္က်ယ္ထဲ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္
ဝင္တိုးပစ္လိုက္တာပဲ.....။
ဒါသည္ ဘဝ အဆုံးအထိတိုင္ျဖစ္လိမ့္မည္။

ညသည္ ဝိုင္ ေတြျဖင့္ မူးယစ္ေနတုန္း...။

......
"သူငယ္ခ်င္းေတြေသခန္းျပတ္တယ္ဆိုတာ
တကယ္မရွိဘူးထင္တာ ဒီလိုအေျခအေနေတြ
ေၾကာင့္ျပတ္ၾကတာပဲ....."

Gp Chat......။ Rom....မင္းကိုငါတို႔အဖြဲ႕ထဲကထုတ္လိုက္
ၿပီေဂ်...ငါတို႔အားလုံး Clubမွာေစာင့္ေနခဲ့တယ္
မင္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေလးေတာ့ေျပာသင့္တယ္မလား
ဖုန္းေခၚလည္းမကိုင္ဘူး....ငါအတည္စိတ္ဆိုးတယ္
ေယာက်္ားေၾကာက္ရတယ္ဆိုလည္းအစမလုပ္နဲ႔ကြာ..
ႏူတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္....။

အိပ္မယ့္ဟာ Screen လင္းလင္းလာေသာ ေမာင့္ဖုန္း
ေၾကာင့္စိတ္ကမရ..။ညေနက ဇယားေတြမ်ား
ကပ္ပါလာလားဟုပူပန္ကာ ယူၾကည့္ေတာ့
Romရဲ့ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္စကားမ်ား....။

ေဂ် Left the Group......။

"ဟာ....အေၾကာႀကီးလွခ်ည္လား
သူကလည္းမွားေသးတယ္ မေတာင္းပန္ဘဲ
ထြက္သြားတာ ၾကည့္စမ္း....ေဟ့ေကာင္
ဖုန္းေခၚ က်ဳံးသာဆဲလိုက္ေတာ့ Rom..."

"ေအး......."

Romသည္ ေဒါသအလြန္ထြက္ကာဖုန္းခ်က္ခ်င္း
ေခၚလိုက္သည္။

"ေအး ေဂ်...မင္းက Groupထဲကေတာင္ထြက္ရဲတယ္ေပါ့
မင္း....."

"ငါ ထုတ္လိုက္တာ....မင္းဘာျဖစ္ခ်င္လဲ...Rom.."

အသံတြင္ Romသည္တုန္ခနဲ...။
မ်က္ႏွာသည္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုေသးငယ္သြား
ရွာသည္။

"ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး Goodnight Sweet DreamMD..."

တီခနဲခ်သြားေသာဖုန္းတြင္Romသည္အသက္ေဘး
မွလြတ္ေျမာက္လာေသာလူလို....။
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္းဘာမွမေျပာေတာ့...။
အံသာႀကိတ္လၽွက္ ေပ်ာ္စရာရွိတာသာဆက္ေပ်ာ္ပါး
ေနလိုက္သည္။
ေအးစက္စက္အသံႏွုန္းကိုၾကားတိုင္းပါးေတြသိပ္ယား
လာတတ္တာေၾကာင့္ဝီစကီကိုသာေအးေအးလူလူ
ဆက္ေသာက္ေနလိုက္ပါေတာ့သည္။

...................................................။

တီးေတာင္....

MinYoongiသည္ လူေခၚေခါင္းေလာင္းေလးကို
ႏွိပ္ကာ ထယ့္ပုခုံးေလးကိုဖက္ထားလၽွက္
တစ္ေယာက္ေယာက္လာဖြင့္ေပးမည့္အခ်ိန္ကို
ေစာင့္ေနသည္။
ေခ်ာက္ခနဲ ပြင့္သြားေသာ တံခါး၏ေနာက္တြင္
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။
လူႀကီးက ခါးေလးညႊတ္ကာ

"မဂၤလာပါ....ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဟိုဘက္ၿခံက
အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ သူေတြပါ
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီး
တဲ့အထိန္းအမွတ္ေန႔မလို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို
စေတာ္ဘယ္ရီ ကိတ္ေလးေတြ အမွတ္တရလာပို႔
ေပးတာ  လက္ခံေပးပါအုန္းေနာ္..."

ထိုေကာင္ေလးသည္ MinYoongiတို႔ႏွစ္ေယာက္
လုံးကိုျပဴးၾကည့္ေနကာဘာမွျပန္မေျပာ။

"Hey....ေရာ့ေလ ကိတ္မုန့္ေလးယူပါ...."

ထယ္က ကိတ္ကိုထိုးေပးေတာ့ ထိုေကာင္ေလးက
ေနာက္သို႔ဆုတ္သြားသည္။

"ခဏေလး...ကၽြန္ေတာ္ ယူရမလား
မယူရမလား သြားေမးလိုက္အုန္းေနာ္..
ခဏေလးေနာ္..."

ပါးေပၚမွာ ပန္းခ်ီဆြဲထားေသာေဆးစက္ေလး
ေတြေပက်ံေနကာ လက္ကေလးကာတားပုံက
တမ်ိဳးေလး။အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားျပန္သည္။

"လူႀကီး....ပုံမွန္မဟုတ္ဘူးနဲ႔တူတယ္
နည္းနည္း လြတ္ ေနတာလား မသိဘူးေနာ္..."

"ထယ္ေလးကလည္း....အဲ့လိုမေျပာရဘူးေလ...
ခဏေစာင့္လိုက္မယ္..."

အခ်ိန္ခဏေလးၾကာတဲ့အခါလူတစ္ေယာက္
သုတ္တိသုတ္ျပာေျပးထြက္လာသည္။
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဟန္တူၿပီး
နားက်ပ္တစ္ခုျဖင့္ အိတ္တစ္အိတ္ဆြဲကာ
အေလာတႀကီး...။
ထိုဆရာဝန္ေနာက္တြင္ ေစာေစာကေကာင္ေလး
ျပန္ကပ္ပါလာသည္။

"မဂၤလာပါ ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းထိုင္ဖို႔
ျပင္ဆင္ေနလို႔  အိမ္ထဲဝင္ၾကပါအုန္း
ကိုရီးယားေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသားကေျပာတယ္
တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ လာၾကပါ..."

"မဝင္ေတာ့ဘူးဗ်...ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္စရာ
ေလးေတြလည္းရွိေသးလို႔ေလ...
ကိတ္ေလး အမွတ္တရယူေပးပါ.."

"ေအာ္...ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့...
Congratulations ပါေနာ္....ကၽြန္ေတာ္တို႔က
ဒီမွာေနတာၾကာပီေလ တစ္ခုခုလိုအပ္တာရွိရင္
အခ်ိန္မေရြးေျပာပါ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းလည္း
ရွိတယ္ က်န္းမာေရးဆိုလည္း အခ်ိန္မေရြး
လာခဲ့ေနာ္...."

"ေကာင္ေလး...ကိတ္ယူေတာ့ေလ..."

ဆရာဝန္ႀကီးက ယူဆိုတဲ့အခါ ထယ့္လက္ထဲက
ကိတ္ေလးကို ေဆးေတြေပက်ံေနေသာ
လက္ကေလးျဖင့္ရိုရိုေသေသလာယူသြားတဲ့သူ။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...."

"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားလိုက္ပါအုန္းမယ္
ေဒါက္တာ...ေတြ႕ရတာေရစက္ပါပဲ...."

"ဟုတ္ကဲ့....ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနၾကတာေပါ့..."

Cakeေလးေပးခဲ့ကာ ထယ္ႏွင့္လူႀကီးတို႔
အိမ္ေလးဆီျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

"Honey ကိတ္က စားေကာင္းမယ့္ပုံပဲ
ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးစားလိုက္မယ္ေနာ္
Honey မႀကိဳက္ဘူးမလား....."

"စုတ္တံေတြ ဖြထားတာကိုအရင္ရွင္းၿပီးမွစား
တကိုယ္လုံးလည္းေပက်န္ေနတာပဲကြာ
ေရသြားခ်ိဳး ေဆးခန္းလိုက္ခဲ့....."

"Honeyကလည္း.....!!!!"

"သြား....ဧည့္သည္လာရင္ တစ္ခါတေလလည္း
အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံအုန္းမွေပါ့
ဒီ လူပဲ ေျပးေျပးေခၚေနတာစိတ္မရွည္ဘူးေနာ္..."

ေျခေဆာင့္သံျပင္းစြာျဖင့္ စိတ္သည္ေကာက္သြား
ခဲ့ၿပီ...။ကိတ္ေပၚကစေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးကို
ေတာ့ေရြးစားသြားဖို႔မေမ့ခဲ့ ။

လိပ္ျပာေလး...သည္ ခုထိတိုင္စည္းကမ္းမရွိတုန္း
ပါပဲ.....။

(Butterfly JEon🦋)

"ေကာင္ေလးကတမ်ိဳးေလးေနာ္လူႀကီး...
အတင္းအုပ္တာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္..."

လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရက္ကြက္ေလးတစ္ခုသည္ေအးခ်မ္း
စြာသူၿခံဝန္းေလးနဲ႔သူသပ္သပ္ရပ္ရပ္..။
ထယ္က ဒန္းေပၚထိုင္ကာ လႊဲေနရင္းမွ
စကားေတြတတြတ္တြတ္ဆိုလ်က္ရွိသည္။

"လိမၼာတာေလ...သူ႔ေယာက်္ားကယူဆိုမွ
ယူတာေတြ႕လား...ထယ့္လိုပဲ..."

"မေစာင္းေျမာင္းစမ္းပါနဲ႔....အဲ့လိုေတာ့
မေနနိုင္ပါဘူး...ထယ္က ထယ္ပဲနိုင္ခ်င္တာ..."

"လက္ထပ္ၿပီးၿပီေလ...ေျပာစကားနားေထာင္
ရေတာ့မယ္..."

"လူႀကီး မတ္တပ္ရပ္ေနမယ့္အတူတူ
မုန့္ေလးတစ္ခုခုသြားယူေပးပါလား....
ဒီေန႔ လက္ထပ္ရတာ ပင္ပန္းလာတယ္...."

MinYoongiက မပြင့္တပြင့္ျပဳံးကာအိမ္ထဲသို႔
ဝင္သြားခဲ့ၿပီးေကာင္းကင္ျပာေလးအႀကိဳက္ဆုံး
အစားအစာေတြထဲကတစ္ခုကိုယူကာ
ထယ့္ေဘးနားေလးတြင္ထိုင္လိုက္သည္။

"လက္ထပ္ေပးတာ ေက်းဇူးပဲ.....ထယ္..."

ထယ့္လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြကိုဆုပ္ကိုင္ကာ
ဆိုေတာ့ ထယ္က မ်က္ႏွာေလးတည္သြားသည္။

"ေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုပါဘူး.."

"အတင္းအက်ပ္ႀကီးလူႀကီးကလုပ္ယူတယ္
လို႔ေတာ့ မခံစားေနရဘူးမလား..."

"လူႀကီး...ဒီလက္ထပ္ျခင္းက ဘာအေရာင္မွမပါဘူး
အဲ့တာေသခ်ာတယ္...ထယ္ ဆိုးခဲ့မိုက္ခဲ့တယ္
ထယ္ အ႐ူးလို လုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ေတြကိုလည္း
ထယ္ ထားခဲ့လိုက္ၿပီ...သူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးလည္း
ထယ္ ကၽြတ္လြတ္သြားၿပီ....
လက္ထပ္ခ်င္လို႔ကို လက္ထပ္ခဲ့တာ....
အရာအားလုံးၿပီးဆုံးတဲ့အခ်္ိန္ ထယ္ဘယ္သူ႔ကို
လိုအပ္ရမယ္ ထယ့္ဘဝမွာ မရွိမျဖစ္ကဘယ္သူဆိုတာ
ေသခ်ာနားလည္လာတယ္....
ထယ္ ေတာင္ မစဥ္းစားေတာ့တာကို လူႀကီးဘာလို႔
အေတြးေတြမ်ားေနတာလဲ...."

"မင္း ခက္ခဲမွာကို စိုးရိမ္တာပါ..."

"မဟုတ္တာပဲ...ၿပီးၿပီ ဒါဘဝသစ္ပဲေလ
ထယ့္ ေယာက်္ား MinYoongiျဖစ္ေနပါၿပီ...
အေတြးေတြမလြန္စမ္းပါနဲ႔....ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ေလးေနသြားၾကရေအာင္ေလ...."

"ထယ့္ ကို လူႀကီး ခ်စ္တယ္....."

လႊဲသြားေသာမ်က္လုံးေလးေတြ...။ထယ္သည္
ရွက္ကိုးရွက္ကန္း....။ရဲတက္သြားေသာ
ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကိုMinYoongiကသေဘာက်စြာ
ျပဳံးၾကည့္ေနသည္။

တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝကို ျဖစ္ခ်င္တာထက္
ျဖစ္သင့္တဲ့ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာတစ္ခုက
ျဖတ္သန္းျခင္းသည္ပိုၿပီးေအးခ်မ္းကာ
သက္ေတာင့္သက္သာရွိတတ္သည္။

ဘယ္လိုေျပာရမလဲ.....။
ေလးငါးႏွစ္တာ သံေယာဇဥ္ေတြ ...
ရင္းႏွီးေနၿပီးေသာ ဘဝေတြ...
အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းလာခဲ့ၿပီး လက္ရွိတြင္လည္း
လက္ထပ္ၿပီးၿပီ....။

လက္ထပ္သင့္တဲ့သူ ေရြးခ်ယ္ရမယ့္သူလို႔
အေကာင္းဆုံးေသာဘဝလက္တြဲေဖာ္
ျဖစ္ေၾကာင္း လူႀကီးကအထူးတလည္
ဘာမွသက္ေသျပေနစရာမလို....။

ထယ္ကလည္း မခ်စ္ခဲ့တာမွမဟုတ္ဘဲ....။
သံေယာဇဥ္ ကအသြင္ေျပာင္းလာကာ
MinYoongiအေပၚ ေလးနက္မွုေတြရွိခဲ့ေပးပါတယ္။
ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ စြဲလန္းမွုအရွိန္အဟုန္က
အင္အားႀကီး၍သာ ထယ့္မွာအလူးအလဲ....။

ေအးခ်မ္းသြားတဲ့အခါခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ
လက္ရွိဘဝမွာလက္ေတြ႕က်က်ရစ္ေႏွာင္ထား
ေသာႀကိဳးေတြဟာ တစ္ေယာက္ထဲေသာ
MinYoongiဆီမွာလြဲရင္ ဘယ္သက္ရွိမွာမွမရွိ။

ထယ္ေရ.....MinYoongiကိုခ်စ္သလား
ေမးရင္  အထာေတြကိုင္ေနအုန္းမွာပဲ....။
လုပ္ခဲ့ေသာလုပ္ရပ္ေတြ ရက္စက္ခဲ့ျခင္းေတြ
အတြက္ ထယ္ သိပ္မ်က္ႏွာပူကာ အားနာသည္။

"ေအး ေအး မခ်စ္နဲ႔ ေကာင္းတယ္....
KimTaeHyung MinYoongi ကိုခ်စ္တယ္
ေျပာတဲ့ေန႔ က် ကမၻာႀကီးေတာ့လွုပ္လွုပ္ခတ္ခတ္
ျဖစ္အုန္းမွာပဲ...."

"လက္ထပ္ၿပီးၿပီကိုဗ်ာ....အဲ့တာႀကီးက
ေျပာအုန္းမွ ျဖစ္မွာလား......"

"ေျပာအုန္းမွေပါ့...အဆိုးေလးရဲ့..
ကိုယ္ခ်စ္ရတာ မရဲမတင္းျဖစ္ေနတယ္...."

"မရဲတင္းလို႔သာပဲ..."

"အေျဖေပးရင္ ဒီည ပီဇာလုပ္ေကၽြးမယ္"

"Coca-Cola ပါမွာလား...."

"တစ္ခါေျပာရင္ ပီဇာ ႏွစ္ခါဆို ကိုလာ...."

"သုံးခါ ဆိုရင္ေရာ....."

"MinYoongi ကိုပါရမယ္...."

"လူႀကီး က စား လို႔မွမရတာကို...."

"ခ်စ္လို႔ရတယ္ေလ...."

ထယ္က မုန့္ထုတ္ေလးပိုက္ကာထေျပးေတာ့သည္။
ေျပာခ်င္ေျပာ မေျပာခ်င္ေနေတာ့။
KimTaeHyung ကိုအေျဖေတာင္းမယ့္အစား
တရားတစ္ခုခုမွတ္ေနလိုက္တာအဆင္ေျပနိုင္သည္။
ဘယ္လို အႏြယ္ဝင္ေလးမွန္းမသိ...။

ခင္ဗ်ားတို႔ကို လည္းႂကြားခ်င္စိတ္ေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။

"လူႀကီး...!!"

အိမ္ဝါဝါေလး၏ အေပၚထပ္ဝရံတာတံခါးေလးပြင့္လာကာဆံပင္ျပာေလးက ရီျပေနျပန္သည္။

"ဘာလဲ....."

"ခ်စ္တယ္....."

ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းတံခါးပိတ္ခ်သြားကာအခန္းထဲ
ပတ္ေျပးေနေသာေကာင္းကင္ျပာေလးသည္
ရွက္လြန္းေန၍။MinYoongi သည္
အိမ္ထဲခ်က္ခ်င္းေျပးဝင္သြားေတာ့သည္။

MinYoongi အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားခ်္ိန္တြင္
ေဆးအိတ္ေလးကူဆြဲေပးကာ ေဆးခန္းကူထိုင္
ေပးရမည့္လိပ္ျပာေလးကိုဆရာဝန္ေလးက
မာန္လိုက္မဲလိုက္ ေခ်ာ့လိုက္ျဖင့္
လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ့လမ္းေတြေပၚ
မွာေအးခ်မ္းစြာျဖစ္တည္ေနလၽွက္။

"မၾကားလိုက္ဘူး...ျပန္ေျပာအုန္း...."

အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔ထယ္ဟာ
နတ္သားေလးလိုပဲ....။
အိပ္ရာျဖဴျဖဴေလးေပၚတြင္ရွက္လို႔
ခုန္ေပါက္ကာ ေျပးလႊားေနျခင္းကို
သူ႔လူႀကီးက လိုက္ဖမ္းေနသည္။

"လူႀကီးကို ခ်စ္တယ္......"

MinYoongi ကမ်က္ႏွာကိုေမာ့ကာရီီေမာရင္း
မ်က္ရည္ေတြသည္လည္းပါးေပၚစီးဆင္းလာသည္။

ဒီခံစားခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုစာစီျပရမွန္း
ေတာင္မသိဘူး........။
ကမၻာႀကီးေတာ့မလွုပ္ခတ္သြားနိုင္ေပမယ့္
အသဲအမာဆုံးလူႀကီးရဲ့ မ်က္ေတာင္ဖ်ားေလးေတြကေတာ့လွုပ္လွုပ္ခတ္ခတ္ရယ္....။

ဆုေတာင္းလည္းမဲ့သလို က်ိန္စာေတြလည္းမတိုက္ခဲ့
မိပါဘူး....။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျဖင့္
ဆံပင္ျပာျပာေလးေတြရဲ့ တစ္ဘာသာထဲကိုပဲ
တစ္ဘဝလုံးေက်ညက္စြာသင္ယူခဲ့သူပါ.....။
တစ္ေယာက္ထဲကို ပဲဘဝပ်က္သြားပါေစအုန္း
လွိုက္လွဲစြာရစ္မူးေနအုန္းမယ့္သူပါ.....။

ထယ့္ အျပင္မွ တစ္ပါးေသာမရွိ ...။

"ငိုမေနဘဲ ပီဇာ နဲ႔ ကိုလာေလး ဖန္တီးေပးပါအုန္း..
ထယ္ ပီဇာစားခ်င္ေနတာ အရမ္းျဖစ္ေနၿပီ..."

"စားခ်င္...ထပ္ေျပာအုန္း...."

"ခ်စ္တယ္ဆို....ေျပာရမွာ အားနာေနလို႔ပါ....
ဆိုးခဲ့ေတာ့ လိပ္ျပာေတြကမလုံဘူး ....."

"အားနာစရာလားကြာ...."

"ခ်စ္တာမို႔....စိတ္ထဲဘာမွမထားေတာ့ဘဲ
ထယ္ တို႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဒီေန႔ကစၿပီး
ေနၾကရေအာင္ေနာ္...."

လူႀကီးေက်ာျပင္ေပၚခုန္တက္ကာခၽြဲႏြဲ႕သလို
ဆိုေတာ့ MinYoongi ကခ်ီပိုးကာ
အိမ္ဝါဝါေလး၏ေအာက္ထပ္ကိုပီဇာေလး
လုပ္ေကၽြးရန္ ေခၚလာခဲ့သည္။

လန္ဒန္ၿမိဳ႕က ဘဝေလး ေတြလည္း သာယာေနပါၿပီ။

.............။

ေျခလွမ္းေတြသည္စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းေတြအျပည့္ျဖင့္။
အခ်ိန္တစ္ခုကိုေရာက္လာတဲ့အခါဘဝထဲကို
ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာဖို႔ကံၾကမၼာ
အခ်ိိန္က်ေရာက္လာခဲ့ၿပီ.... ။

သားက...သဘာဝအေလၽွာက္မဟုတ္ဘူး....။
ေမာင္က ဂ်ီက် လို႔ အလိုလိုက္ကာ ခက္ခက္ခဲခဲ
နည္းပညာေတြနဲ႔လုပ္ယူခဲ့ရတဲ့ သက္ရွိေလး...။
အဆင္ေျပမလား မေျပမလားလည္းမေသခ်ာဘူး။
မေျပနိုင္သည့္ရာခိုင္ႏွုန္းေတြပိုမ်ားေၾကာင္း
သိထားၾကတဲ့အတိုင္းပဲ...။
MD Parkသည္ လက္ဖ်ားေတြပင္ေအးစက္ေနကာ
ေဆး႐ုံေကာ္ရစ္တစ္ေလၽွာက္အေျပးတပိုင္း...။

သတ္မွတ္ထားေသာရက္ထက္တခုခုလြဲ
ေခ်ာ္သြားလို႔လား ေစာၿပီးေရာက္လာတာ။
ဘာမွမေတြးရဲ...။
MD သည္ အစက မလိုခ်င္ခဲ့ေပမယ့္
ကိုယ့္အေသြးအသားေလးနဲ႔တည္ေဆာက္ထားရေသာ
အရာေလးျဖစ္လာတဲ့အခါ ဖခင္စိတ္သည္အလို
အေလ်ာက္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။

"Rom !!!ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ!!ငါဖုန္းဆက္တယ္
ေလ..."

႐ုတ္တရက္အေျခအေနေၾကာင့္ထုံးစံအတိုင္း
ေလၽွာက္သြားေနေသာလူဆိုးေကာင္ကိုဖုန္းဆက္
ေခၚေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလာမယ္ေျပာၿပီးေရာက္လာတာက
Rom.....။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္ပြဲမွာ...Jiminဖုန္းဆက္ၿပီးခ်င္း
အတူတူထြက္လာတာပဲ ေဂ်က ရွိသမၽွမီးနီးေတြ
မ်ဥ္းၾကားေတြ သတ္မွတ္မိုင္ႏွုန္းေတြေက်ာ္ခြ
ေမာင္းလို႔ အဖမ္းခံေနရတယ္...ခုရွင္းေနတယ္
ဖမ္းေတာ့ ထြက္ေျပးလာလို႔ကလည္းမရဘူးေလ
ပိုက္ဆံေတြပုံေပးလိုက္ရင္ ရမွာပါ.....
ခဏေနလာလိမ့္မယ္...."

"စိတ္ပ်က္လို႔ေသမွာပဲ!!!!!!"

"သူ အရမ္းစိတ္ေလာၿပီး ဂေယာက္ဂယက္
ေတြျဖစ္သြားလို႔ပါ...ကေလး..က ေစာၿပီးေရာက္လာ
ေတာ့ စိတ္အရမ္းပူေနတာ..."

"ငါလည္း ပူတယ္....ပူလြန္းလို႔...
သူတအားလိုခ်င္တာ မျဖစ္လာမွာကို
အရမ္းစိုးတာပဲ..."

"အဆင္ေျပမွာပါဗ်ာ.....ကၽြန္ေတာ္ရွိပါတယ္..."

MD က မ်က္ရည္ေတြပါဝဲလာကာလက္ေတြအဆမတန္
တုန္ေနခဲ့သည္။အသက္ရွုသံေတြျပင္းထန္စြာ
ျဖင့္ ေဂ့်ကို ေမၽွာ္ေမၽွာ္ၾကည့္ေနသည္။

"တစ္ခုခုသာျဖစ္သြားရင္...လူဆိုးေကာင္
ကိုဘယ္လိုေခ်ာ့ရမလဲမသိဘူး...
ျဖစ္တတ္တယ္ထင္ပါတယ္ကြာ..."

Romသည္ ဘဝမွာ အရဲစြန့္လိုက္ျခင္းပါပဲ။
တုန္ခိုက္ေနေသာ MD ၏လက္ကေလးေတြကို
ဖြဖြေလးထိကိုင္ေပးလာေတာ့ MDကRom
ကိုဖ်က္ခနဲၾကည့္လာသည္။

"ျဖစ္တတ္ပါတယ္
သဘာဝအတိုင္းေမြးေတာင္ ေစာ တာ မ်ိဳးေတြ
ျဖစ္..တာ...ပဲ...ဘာမွမျဖစ္နိုင္ပါဘူး..."

"သား ကို ၿငိဳျငင္သလိုသာရွိခဲ့တာ
တကယ္က ငါလည္းအရမ္းလိုခ်င္ခဲ့တယ္
ေမာင့္ နဲ႔ ငါရဲ့ အခ်စ္သေကၤတေလး..."

"ရည္းစားမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားေတာ့မလည္
ေပမယ့္ MD စိတ္ကိုေလၽွာ့ထားပါ..."

"ဟို အ႐ူးေကာင္ လာရင္ ေသေအာင္ရိုက္ပစ္မယ္
ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဒီလိုျဖစ္စရာလား
ကုတ္ဆြဲပစ္မယ္ တကိုယ္လုံးကို..."

"ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနတာပဲ...."

"မင္းက ငါ့ေယာက်္ားမလို႔လား!!!!!!"

"အားေပးေပးတယ္ေလ....ဗ်ာ....စကားမေျပာတတ္လို႔ပါ"

MDသည္ စိတ္လွုပ္ရွားလြန္းစြာRomလက္ေတြကို
အားကိုးရာလိုေအာ္ေနေသာ္လည္းဆုပ္ကိုင္ထား
ခဲ့သည္။

"Jimin....."

"Doctor...."

"အေျခအေနဘယ္လိုတဲ့လဲ...."

လမင္းေလးသည္ အိမ္ေနရင္းစီးေသာဖိနပ္
ပင္လဲမလာ JungKookဆိုေသာသံေယာဇဥ္
အမၽွင္တန္းကေလးမွာအဆိုးေလးကကေလးေပါက္စေလးရလာတယ္ဆိုေတာ့လည္းအေျပးအလႊား
ေရာက္လာသည္။

သဘာဝေလးသည္လည္း ဒီကေလးေလးကို
Jimin ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားဖန္တီးယူခဲ့လဲ
ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္ခဲ့သလဲသိေနတာမို႔
ပုံမွန္မဟုတ္ေသာအေျခအေနတစ္ခုတြင္
ကေလး ေသြးပ်က္ေနၿပီဆိုတာသိတာေၾကာင့္
လမင္းေလးနဲ႔အတူ အေျပးအလႊား....။

"မေျပာတတ္ေသးဘူး Doctor...."

"JungKook ေရာ ဘယ္မွာလဲ အဲ့ေကာင္ေလး
ဘယ္ေရာက္ေနျပန္တာလဲ...."

"ေျပာခ်င္စိတ္ေတြကုန္တယ္....
ကေလး ရမွ ကြာရွင္းၾကရင္လည္းၾကားမေကာင္း
ျဖစ္အုန္းမယ္..."

"ဘာကို ကြာရွင္း ျပန္တာလဲ...Jimin ရယ္
တစ္ခုခု ဆို ေလၽွာ့ပါ...JungKook အေၾကာင္းလည္း
မသိတာမဟုတ္ဘဲ..."

"Hyung အျမဲကာဆီးကာဆီး....နဲ႔....."

တစ္ခါမွ ကိုယ့္ကိုဆို မတင္းမာဖူးခဲ့ေသာ
Jimin က မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာ
Namjoon ကိုရန္ထေဆာင္ေတာ့အံ့အံ့ဩဩ။

"ေအးေလ...သူပဲဒီကေလးမွမရရင္ေသေတာ့မလို
ငါတို႔ဝိုင္းႀကိဳးစားေပးခဲ့ၾကေလ
ရွိသင့္တာေပါ့...JeonJungkook က
ဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ ....လာရင္
ရိုက္ပစ္အုန္းမယ္..."

Doctor သည္ လည္း လက္တျပင္ျပင္။

"တစ္ခုခုမျဖစ္နိုင္ဘူးမလား Doctor..
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူလို႔ ႐ူးခ်င္လာၿပီ...."

"မျဖစ္ပါဘူးကြာ...Hyungကိုယုံ...."

အားလုံးဆိုင္သူေလးေဘးနားတြင္ဝိုင္းကာ
အားေပးခဲ့ၾကသည္။လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ကာ
ဆုေတာင္းေနၿပီး ေမာင္ ျမန္ျမန္လာပါေစ
လို႔လည္း တဖြဖြေရရြတ္ေနလၽွက္....။

ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ထြက္လာတဲ့အခါ
သူထမသြားရဲပါ....။Jiminကလြဲၿပီး
အားလုံးထိုဆရာဝန္ဆီကိုေျပးကာေမးျမန္းေနၾကသည္။

ႏွလုံးခုန္ႏွုန္းသည္ရင္တစ္ခုလုံးေပါက္ကြဲ
ထြက္ေတာ့မလိုပဲ......။
ေခၽြးပါစုံလာကာ လန့္ဖ်န့္ေနခဲ့သည့္ထိုအခ်ိန္....။

"Jimin ေအာင္ျမင္တယ္ သားေလး.....တဲ့!!!!!"

Dr SeokJin အသံဆုံးသည္ႏွင့္ေျပးလာေသာ
ေျခသံတစ္ခုသည္လည္းေကာ္ရစ္တာတစ္ေလၽွာက္
က်ယ္ေလာင္စြာ။

အားလုံးအထဲကိုေျပးဝင္သြားၾကေပမယ့္
Jimin မထနိုင္ေသး...။
ေၾကာက္တာေတြရယ္ စိုးရိမ္တာေတြရယ္
ေပ်ာ္လြန္းသြားရျခင္းေတြရယ္စုေပါင္းကာ
Shock ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

"Jimin.......Hyung....."

အနက္ေရာင္ဖိနပ္ႀကီးႀကီးသည္ဘယ္သူစီးတတ္
တာမလို႔..ေခၚသံဆုံးၿပီးၿပီခ်င္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာေသာေမာင္သည္လည္း
ေခၽြးေတြျဖင့္...။

MD သည္ ေဘးနားတြင္ခ်ထားေသာပိုက္ဆံအိတ္ေတြ
ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ျဖင့္ေကာက္ပစ္ေတာ့သည္။

"ဘာလာလုပ္တာလဲ!!!သြား မလာနဲ႔!!!"

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ အခ်စ္ဆုံးေလးရယ္
လာတယ္ ေမာင္ အသားကုန္ေမာင္းၿပီးလာခဲ့တာ
စိတ္ေတြေတာင္လြတ္တယ္ စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔"

"ေကာက္စရာလား တလြဲေတြလုပ္လို႔
ရိုက္ပစ္ခ်င္ေနတာ..."

"ရိုက္ပါ ရိုက္ပါ....တကယ္ပါေတာင္းပန္ပါတယ္..."

ေမာင္သည္ ေဆး႐ုံၾကမ္းျပင္တြင္ဒူးေထာက္
ခ်ကာMD လက္ကေလးေတြကိုခခယယ
ဆြဲယူရင္းေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။

"မင္းကိုစိတ္ကုန္တယ္ စိတ္ပ်က္တယ္...
ငါဘယ္ေလာက္လန့္ေနလဲသိလား
မျဖစ္လာရင္ မင္းဝမ္းနည္းသြားမွာစိုးလို႔
ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ေနရလဲသိလား
မေကာင္းတဲ့ေကာင္ရဲ့....!!!"

"သိတာေပါ့ ေမာင္ လည္း ေၾကာက္တာေပါ့
အသဲေလးရယ္...ေၾကာက္လို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္တာေလ.."

"ဖယ္စမ္း....ငါ့ကေလး ငါသြားၾကည့္ေတာ့မယ္
သားက သဘာဝအတိုင္းမဟုတ္တာေတာင္
မရရေအာင္ ေရာက္လာေပးမယ္
အေဖျဖစ္သူကေတာ့ ဆိုးတုန္းမိုက္တုန္း
အခ်ိန္မွီေရာက္မလာနိုင္ဘူး
ၿပိဳင္ေနလိုက္ အဲ့တာေတြပဲ..."

ေမာင့္ရင္ဘက္ကိုလက္ညိဳးေသးေသးေလး
ျဖင့္ခပ္နာနာထိုးကာ ေဒါသတႀကီးကို
မာန္မဲၿပီးေနာက္ MD က ကေလးေလးရွိရာကို
ထသြားေတာ့သည္။

ေမာင္သည္ နံရံႏွင့္ေခါင္းႏွင့္သာေျပးေဆာင့္လိုက္
ခ်င္ပါသည္။MDသြားရာေနာက္ကပ္လိုက္သြား
ေတာ့ အထဲမွာ အသံစုံျဖင့္....။

"Jimin...လာလာ ခဏခ်ီလ္ို႔ရတယ္တဲ့...
စိတ္လွုပ္ရွားမေနနဲ႔ေတာ့ ကေလးက
အကုန္အဆင္ေျပတယ္..."

Rom လက္ထဲက ေသးေသးေလးဟာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး။
Jimin သည္ေျဖးေျဖးခ်င္းေလၽွာက္သြားကာ
ခုန္ေပါက္ေနေသာရင္တစ္ခုလုံးကိုထိိန္း၍မရခဲ့။
လက္သီးေလးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ
Romလက္ထဲက နီတာရဲေလးကို ၾကည့္မိလိုက္ခ်ိန္
ရင္ထဲ ကလိပ္ျပာေလးေတြပ်ံသန္းထြက္လာသလိုပဲ။

Romက Jimin လက္ထဲကို ထည့္ေပးကာ
သေဘာက်၍မဆုံးနိုင္....။
Dr ႏွင့္ Namjoon တို႔သည္လည္း
အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံေထာက္ေသာ နီတာရဲေလးကို
အသဲတယားယားျဖစ္ေနၾကသည္။

"ပါးပါး ကေလးေလး......"

ကေလးေလးကိုJiminကစိုက္ၾကည့္ရင္း
လွိုက္တက္လာေသာ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာမွုႀကီးသည္
ေျပာ၍မျပတတ္။မ်က္ရည္ေတြမထိန္းနိုင္
စီးက်လာကာ ေလာကႀကီးကိုေမ့သြားခဲ့သည္။

ေမာင္ ခ်စ္ပါတယ္ လို႔ဝန္ခံတုန္းကလိုခံစားခ်က္
မ်ိဳးတစ္ေလာကလုံးကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲသာ
ရွိေတာ့သလိုပဲ....။

အသားျဖဴျဖဴေလး...ႏွာတံလုံးလုံးေလးနဲ႔
ဆံပင္ေတြလည္းေကာင္းလိုက္တာ....
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလးေနတတ္တာကသူငယ္ငယ္က
အတိုင္း...။

MDသည္ ၾကည့္၍မဝစြာ ေမ့ေမ့ေလၽွာ့ေလၽွာ့ပင္
ကေလးေလးကိုအႏုစိတ္ၾကည့္လၽွက္
ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္....။

Namjoon သည္ အသဲယားေနရင္းမွအမွတ္တမဲ့
အခန္းဝသို႔အၾကည့္ေရာက္တဲ့အခါ တံခါးေလး
ကိုင္ကာရပ္ေနေသာ ေမာင္သည္ အထဲကိုဝင္မလာရဲ။

JinHyung ရဲ့ မ်က္ေစာင္းႀကီးႀကီးရယ္
MD Parkရဲ့ အေငါက္တစ္ခ်က္မွာ
ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္လုံးေလးေတြျဖင့္
သူ႔ကေလးေလးနဲ႔သူ႔ရဲ့ဆိုင္သူေလးကို
လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

"Jungkook လာေလကြာ....ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

Namjoon က ဝမ္းသာအားရလွမ္းေခၚေသာ
အသံသည္က်ယ္သြားတာေၾကာင့္MDက
သတိျပန္ဝင္လာကာ အခန္းဝကိုလွမ္းၾကည့္
လိုက္သည္။ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လိမၼာရိုက်ိဳး
သြားသူသည္ သနားစရာမ်က္ႏွာေလးျဖင့္။

သားကိုငမ္းငမ္းတက္အလိုခ်င္ခဲ့ဆုံးသူက်မွ
ရီလည္းရီခ်င္စရာ သူေဟာက္ထား၍
အတင္းအက်ပ္ေျပးလာမၾကည့္ရဲ...။
ဘယ္ေလာက္ျမင္ခ်င္ေနလဲဆိုတာေမာင့္ပုံစံကို
ၾကည့္႐ုံနဲ႔သိနိုင္ပါသည္။

"ေဂ် လာ ေလ....ခ်စ္စရာေလးကြ.!"

ေမာင္သည္ မ်က္ေတာင္ေလးေတြတျဖတ္ျဖတ္ခတ္
လၽွက္ ထပ္အေအာ္ခံရခါမွေအာ္ပါေစေတာ့
ေျဖးေျဖးခ်င္းေလၽွာက္ဝင္လာသည္။
နီးလာေလ ႏွလုံးသားေတြအလြန္အၾကဴးလွုပ္ခါေလပဲ။

သိပ္ျမတ္နိုးရေသာ သိပ္ခ်စ္ရေသာ
Jeon Jimin ေလးလက္ထဲကနီတာရဲေလးဟာ
ဘယ္လိုမ်ိဳးေလးျဖစ္မလဲ....။
ေမာင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္လာၿပီးေနာက္
ဆိုင္သူေလးခ်ီထားေသာ ကေလးေလးကို
ေမာင့္ရဲ့မူပိုင္အလြန္လွေသာ မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္
ေလးေတြျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

ေသးေသးေလး....။
မ်က္ႏွာေလးကလည္းေသးေသးေလး..
လက္ဖဝါးေလးေတြ ေျခဖဝါးေလးေတြကလည္း
ေသးေသးေလး...။
ၿငိမ္ေနေတာ့ အိပ္ေနတာေပါ့....။
ေမာင္က ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာလို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္
ေနသည္။

ေမာင့္ ဘဝမွာ ကေလးဆိုတာလည္းဘယ္တုန္းက
ထိဖူးလို႔လဲ။ေမြးခင္းစေလးကေတာ့အေဝးႀကီးေပါ့။
အထူးအဆန္းေတြလုပ္ျပေနတဲ့အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္
ကိုၾကည့္သလိုမ်ိဳးပဲ ေမာင္က အံ့ဩတႀကီး။

ေမာင္ကအေရာင္ေတာက္လြန္းေသာမ်က္ဝန္းေတြ
ျဖင့္ ကေလးေလးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနရင္းမွ
စကားတစ္ခြန္းထြက္က်လာသည္။

"ေမာင့္ ဟာ......"

အတၱသမားေလး
ကေတာ့ သူ႔ဇာတ္႐ုပ္ကိုတန္ပိုဘယ္ေတာ့မွအလြတ္မခံ။

"အင္း...ေမာင့္ဟာ...ခ်ီေလ...."

Jimin ကလႊဲေျပာင္းေပးလာေတာ့ေမာင္မယူရဲ။
နည္းနည္းေနာက္ဆုတ္သြားသည္။

"ေမာင္ ခ်ီဖ္ို႔မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္....."

ေမာင္က ထိပင္မထိရဲ....။အသဲအယားလြန္စြာ
မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ပဲအခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီး
ၾကည့္ေနခဲ့သည္။လူတကာသာလိုက္အနိုင္က်င့္ခ်င္တာ
သူ႔သားက် ထိပင္မထိရက္ေတာ့...။

"လက္ကေလးေတြက မင္းလက္ကေလးေတြ...
ေျခေထာက္ကေလးေတြေရာပဲJimin..."

"ဟုတ္ပါရဲ့....."

Namjoon သည္ေဒါက္တာကိုေရာ Romကိုေရာ
မ်က္စပစ္ျပကာအျပင္ထြက္ဖို႔အခ်က္ျပသည္။
အသီးသီးေရွာင္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ ေမာင္တို႔သာ
က်န္ခဲ့သည္။
ထြက္သြားကုန္တာလည္းေမာင္တို႔မသိ
ကံၾကမၼာရွင္ ေပးခဲ့ေသာ လက္ေဆာင္လွလွေလးဆီမွာ
သာစီးေမ်ာေနၾကသည္။

"ခ်စ္လား......"

ဆိုင္သူေလးက ကေလးေလး၏ပါးေလးတစ္ဖက္
ကိုထိၾကည့္ေတာ့မည့္ေမာင့္ကိုျပဳံးျပဳံးေလး
ေမးလာသည္။

"ခ်စ္တာေပါ့.....ေသးေသးပိစိေလး....
အရမ္းခ်စ္တယ္...."

"ေမာင္ Daddy ျဖစ္သြားၿပီေနာ္.....
သိပ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့....ကိုယ္ကနားလည္ေပးေပမယ့္
သား က စိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္...."

"ဟုတ္ကဲ့....."

ေမာင္သည္ သားရဲ့ ပါးေလးကိုလက္ညိဳးေလး
ထိလိုက္ေတာ့ ကေလးေလးက လွုပ္သြားတဲ့အခါ
လန့္ဖ်န့္သြားလၽွက္ လက္ကေလးျပန္႐ုတ္သြားသည္။

"နာသြားလို႔လားမသိဘူး....."

"ထိေတာင္ ထိရေသးလို႔လားေမာင္ရယ္...."

"ခ်ီၾကည့္ပါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ေတာ္ၾကာ
ဒယ္ဒီ့ လူဆိုးကို မမွတ္မိရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...."

ေမာင္က လႊဲေျပာင္းယူလိုက္ခ်ိန္တြင္ကေလးေလး
ကလွုပ္စိလွုပ္စိ။ေမာင္သည္ မေနတတ္မထိုင္တတ္။
၂၂ႏွစ္နဲ႔ ကေလးအေဖျဖစ္လာသူသည္
ဘဝကိုအခ်ိဳးခ်ရင္ေတာ့ သိပ္ေစာလြန္းေနသည္။
ဒါေပမယ့္ ေမာင္က အလြန္ကိုေပ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။

"ေမာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ၾကင္နာျခင္းေတြ
အေၾကာင္းကို နားလည္ၿပီထင္တာပဲJimin...."

"ဝမ္းသာစရာပဲ....."

ေမာင္က ဆိုင္သူေလး၏နဖူးေလးကိုဖ်က္ခနဲ
နမ္းကာ ကေလးေပါက္စေလး၏
နဖူးေလးကိုလည္းထိ႐ုံေလးငုံ႔နမ္းခဲ့သည္။

"ေက်းဇူးတင္တယ္ Jimin....
အရာအားလုံးအတြက္ ေမာင္မင္းကိုသိပ္ေက်းဇူး
တင္ပါတယ္....ေရွ႕ေလၽွာက္လည္း
ေမာင္ ပိုေကာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္
ပိုႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္..."

Jimin ကေခါင္းေလးအသာၿငိမ့္ျပကာ
ေမာင့္က္ိုျပဳံး၍သာၾကည့္ေနလိုက္သည္။

သားကိုျပန္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိိန္တြင္
သားရဲ့ ႏွုတ္ခမ္း ေလးေတြ လွုပ္လိလွုပ္လဲ့
ျဖစ္သြားကာ ႏွုတ္ခမ္းေအာက္တြင္
မေမၽွာ္လင့္ထားေသာ အရာေလးတစ္ခု....။

Jimin မ်က္လုံးေတြျပဴးက်ယ္သြားကာ
မျဖစ္နိုင္ဘူးဟု....အတြင္းစိတ္ထဲ
ထပ္ခါထပ္ခါေအာ္ဟစ္ေနခဲ့သည္။

ေမာင့္ကို တစ္ခါေလး ပဲ အနိုင္ယူဖို႔လက္နက္
တစ္ခုထုတ္သုံးခဲ့မိတာေလ......။
ကံၾကမၼာဖန္တီးသူက ဘာအထာလဲ......။

........................။

မပီးေသးဘူးေနာက္တစ္ပိုင္းက်န္ေသးတယ္...
ေနာက္တစ္ပိုင္းဆိုေသခ်ာၿပီးပါၿပီ။