" ကကြိုးလေး တစ်ခုပြမယ်....သခင်က
လိုက်က....."

"မကချင်ဘူး....စစ်ပဲတိုက်ချင်တယ်...."

စိတ်ကူးယဉ်ကမ္ဘာလို့ပဲပြောမလား.....။
လွတ်မြောက်သွားသောဝိဉာဉ်ငယ်နှစ်ခု၏
တွေ့ဆုံမှုလေးသည် ကမ္ဘာတခြမ်းတွင်
လှလှလေး.....။

"ကျွန်တော်...က ပြ မယ်....ယပ်တောင်လေးကို
ဒီလိုမျိုးလေး ဖြန့်ချလိုက်....
စည်းချက်တွေကြားတဲ့အခါ ခြေထောက်တွေကို
စပြီးလှုပ်ရှား...."

"အရမ်းလှတာပဲ.....ယောင်း....
ကိုယ်တော် ထိုင်ပဲကြည့်မယ်.....အဆုံးအထိကပြပေးပါ..."

"အခကြေးငွေက....ဘာပေးမှာလဲ....."

"ဘာလိုချင်လဲ....."

"နှလုံးသားထဲကနေ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ
ကျွန်တော့် ကကြိုးတွေကို သဘောကျပေးပါ..."

"အဆင်ပြေပါတယ်...ငြိမ်ငြိမ်လေး
ထိုင်အားပေးပေးမယ်....."

ယောင်းက သဘောကျစွာပြုံးကာ
စည်းချက်တွေနဲ့အတူ အလှဆုံးကပြနေသည်။
ကခုန်နေရင်းနန်းဆောင်ထဲကနေ ပန်းဥယျာဉ်ထဲသို့
ပြောင်းလဲသွားကာ အိမ်ရှေ့စံက သစ်ပင်လေး
တစ်ပင်ကိုမှီထားသည်။
ယောင်းက မြက်ခင်းတွေအပေါ် ဆက်ကပြနေတုန်း...။

အိမ်ရှေ့စံသည် ထိုင်နေရာမှ ယောင်းဆီကို
ဖြည်းဖြည်းလေးလျှောက်လာတော့
ယောင်းက လက်ဖျားလေးတွေကို ဖွဖွလေးယူ
ငင်လိုက်သည်။

"ကျွန်တော့်နောက်ကို လိုက်....အများကြီးပြုံးထား....."

"ငါ က ရင် လှမှာသေချာလို့လား....."

"သေချာတာပေါ့ အချစ်ရဆုံးရယ်..."

မြက်ခင်းစိမ်းကြီးထဲ သခင့်လက်ဖျားလေးတွေကို
ဖွဖွလေးကိုင်ရင်း ယောင်းက လှလှလေး က သည်။
ကနေရင်း စည်းချက်တွေက မြန်ဆန်လာတဲ့အခါ
ပန်းနုရောင်လေးနှင့်သခင့်အားခါးမှမြှောက်ပင့်
ချီလိုက် ပွေ့ရမ်းလိုက်တော့ ရီမောလိုက်တာ.....။

"ဒီကကွက်ကို ကိုယ်တော် အကြိုက်ဆုံးပဲ....."

မြက်ခင်းစိမ်းပေါ် ဖွဖွလေးလှဲချကာ သခင့်မျက်နှာ
ကို တစ်ခုချင်းစေ့စပ်စွာငေးစိုက်တော့
ပြိုင်ဆိုင်ကြည့်နေပြန်သောသခင်....။

"မင်းက ချောလိုက်တာ....နိုင်ငံ့နတ်သားလေးတစ်ပါးလို့
ပြောတာမမှားဘူးပဲ ယောင်း....."

"ဘယ်နေရာ ကို သဘောကျဆုံးလဲ သခင်...."

"မျက်တောင်အရှည်ကြီးတွေ....အရမ်းကိုလှတယ်..."

"လိုချင်လား....."

"အင်း....လိုချင်တယ်....."

"လိုချင်ရင် ပေးမှာပေါ့....."

ယောင်းသည် သခင့်မျက်နှာပေါ်ငုံ့လာကာ
နှာခေါင်းလုံးလုံးလေးကို  နှာခေါင်းချွန်ချွန်
လေးဖြင့်ထိတိုက်သည်။

"ယူလေ...."

"စတာကို......"

ယောင်းသည် သခင့်မျက်နှာ၏အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု
ချင်းစီကိုတစ်ခုချင်းသေသေချာချာလေးထိတွေ့ကာ
ဩရှနေသောအသံလေးဖြင့်သခင့်နားနားကပ်ကာ
ခပ်တိုးတိုးလေးဆိုသည်။

"ကကြိုးတွေထက် ပိုချစ်ရတယ် ဆိုတာ
သံသရာတစ်လျှောက်လုံးယုံနော်...."

သခင်သည် သဘောကျစွာပြုံးရင်မျက်နှာလေး
လွှဲသွားသည်။
ထို့နောက် ယောင်းကို တွန်းဖယ်ကာ ထွက်ပြေး
သွားတော့ ယောင်းသည် လွတ်ထွက်မသွားအောင်
ပြေးလိုက်ဖမ်းနေခဲ့သည်။

ဖျက်ခနဲ ပြောင်းလဲသွားသော အဖြူရောင်လိပ်ပြာလေး
နှင့် ပန်းရောင်နုနုလိပ်ပြာလေးတစ်ကောင်.....။
ဥယျာဉ်ကြီးထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပျံသန်းနေရင်း
မိုင်တွေ အဝေးကြီး အဝေးကြီးဆီသို့......။

..........................။

စွန့်လွှတ်ခြင်းတိုင်းဟာ ဝမ်းနည်းစရာကြီးပဲ
တော့လည်းမဟုတ်......။
ကြီးလေးသော ချစ်ခြင်းထုထည်ကြီးနဲ့
မှားသလိုလို မှန်သလိုလို ဆုတောင်းတစ်ခု
ပြည့်ဝသွားတဲ့အခါ...နှလုံးသားနဲ့စိတ်ဝိဉာဉ်သည်
အထူးပေါ့ပါးသွားခဲ့သည်......။

ကောင်းကင်ပြာလေး အဆင်ပြေနေရဲ့လားမေးရင်
ပေါ့ပါးစွာခေါင်းလေးညိတ်ပြမိလိုက်မှာပဲ.....။
လိမ်နေတာမဟုတ်...အဆင်ပြေအောင်လည်း
လုပ်ယူနေထိုင်နေတာမဟုတ်.....။
စိတ်နှလုံးသားကိုက လွတ်လပ်သွားခဲ့တာ.....။

ဆောင်းဝင်ခါစ November လအစလေး...။
ပူပူလောင်လောင်တွေတောက်လျှောက်တွေးခဲ့
ပြုမူခဲ့ရတော့ ရာသီဥတုတွေလည်းဘယ်လိုလည်ပတ်
နေသလဲသတိမထားမိ...။
အရာအားလုံးအေးချမ်းသွားတဲ့အခါ ထယ် ပတ်ဝန်းကျင်
နဲ့ ရာသီဥတုတွေကိုပြန်ခံစားတတ်လာသည်။

တစ်ယောက်ထဲညစာ စီစဉ်နေရခြင်းသည်
အဆင်တော့မပြေပါ...။လက်သည်အရှင်းမပျောက်
သေး ညာဘက်လက်ဖြစ်တာမို့ အတော်လေးကို
အခက်တွေ့လှပါသည်။

ဆေးရုံမှာ JungKook ပြန်သတိရလာပြီး
အခြေအနေတွေစိတ်ချရတယ်ဟု သေချာတဲ့အခါ။
ဆေးရုံခုံတန်းတစ်ခုပေါ် ကြိတ်ငိုနေသော
သခင့်ကို အကွယ်တစ်ခုကနောက်ဆုံး
အချိန်တော်တော်ကြာငေးကြည့်ပြီးတဲ့အခါ
မျက်ရည်တော့မသိမသာဝဲခဲ့ပါသည်။

ပြီးနောက်...အသက်ကိုဝအောင်ရှုကာ
မျက်လုံးလေးခေတ္တမှိတ်ပြီးတဲ့နောက်
တိုက်ခန်းကို ပြန်လာပြီး ရက်တချို့ငြိမ်ငြိမ်လေး
အခန်းအောင်းနေသည်။
အရင်လိုစိတ်ညစ်လို့ ဝမ်းနည်းလို့ စိတ်ဓာတ်ကျလို့
တော့မဟုတ်ခဲ့...။

စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့ နောက်တစ်ဖြတ်ဆက်သွားမယ့်
ဘဝနေ့ရက်အသစ်လေးတွေအတွက်
ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေများလွန်းနေသောနှလုံးသားနဲ့
စိတ်ကို သေချာပြန်အနားယူနေခြင်းဖြစ်သည်။

လက်နာလို့အလုပ်မတွင်တာကလွဲ
ကျန်တာကတော့ အေးဆေးစွာပင်.....။
အညိုရောင် ညဝတ်ဝမ်းဆက်လေးနှင့်
ဆံပင်အပြာလေးတွေကို ဖြစ်သလိုထိပ်တွင်
စုစည်းထားကာ တစ်ယောက်ထဲစကားပြောနေသော
ကောင်းကင်ပြာလေးသည် မှုန်တေတေဖြင့်။

Password နှိပ်သံတစ်ခုကြားပြီးတဲ့နောက်
အခန်းထဲကိုတလှမ်းချင်းဝင်လာသော
အကောင်းစားဖိနပ်တစ်ရံနှင့်ခြေထောက်တစ်စုံ....။
လက်ထဲတွင်စားစရာထုတ်တချို့နှင့်...။

"ရေနွေးတွေကပူ လက်က မသန်.....
ဘဝက ဘယ်အပိုင်းမှကို အဆင်မပြေဘူး
တကယ်ပါပဲ....ဘယ်လက်နဲ့ကိုင်ရင်
ပြုတ်ကျနိုင်လား....အိပ်ခန်းထဲမှာပဲစားချင်တာ
ထမင်းစားခန်းထဲ တစ်ယောက်ထဲစားရမှာ
အထီးကျန်ပြီး ပျင်းတယ်....."

"ကိုယ်ပြန်လာပြီ.....ထယ်...."

ပွစိပွစိရေရွတ်နေရင်းလူကြီးပြန်လာပြီဆိုသော
ကြောင့်မျက်လုံးလေးတွေလက်ခနဲ...။
ညစာကောင်းကောင်းသေချာပေါက်ပါလာပြီလေ...။
လူကြီးကတော့ မိုးဆောင်းနွေ ဘာဖြစ်ဖြစ်
အနားမှာအရင်လိုရှိနေပေးနေတာပဲ...။
လက်ထိခိုက်သွားတဲ့အခါပို၍သဲသဲလှုပ်လျှက်
သူ့အိမ်ကိုပင်မပြန်တော့ တိုက်ခန်းမှာသာ
နေနေတော့သည်။
Jimin နဲ့မတွေ့ရခင် အချိန်တွေပြန်ရောက်လာသလို
အေးအေးဆေးဆေးအရင်အတိုင်းပဲ....။

ဘဝကိုဘယ်လိုပဲကန့်လန့်ကြီးဖြတ်သန်းချင်
ဘယ်သူ့အပိုင်ဆိုတာကိုပဲလုယူချင်
အချစ်ကြီးဆုံး သူရဲကောင်းဘွဲ့ကြီးပဲ
ရခဲ့ချင်...ဘယ်လိုကွေ့ကောက်ပြီးလည်း
လမ်းအဆုံးဟာ လူကြီးပဲ.....။

"နောက်ကျမယ်မှတ်ပြီး ထယ်က ခေါက်ဆွဲ
စားလိုက်တော့မလို့...တော်သေးတာပေါ့...."

MinYoongi သည် အညိုရောင်လေးကိုသိပ်အသဲ
ယားလွန်းတာကြောင့်ခေါက်ဆွဲလုပ်နေရာနားကို
သွားကာ ခါးလေးကိုသိုင်းဖက်လျှက်
ပါးအိအိလေးကိုနစ်နေအောင်နမ်းလိုက်သည်။

"ညစာပြင်လေ....မကြီးမငယ်နဲ့ ဖယ်....."

ခါးလေးဖက်တာနှင့်ရှက်သွေးဖြာကာ
Romatic Kiss အပိုင်းအစတွေဖြစ်ပေါ်လာမည့်
ညားခါစ တွဲခါစ Relationship မျိုးလည်းမဟုတ်
တော့ MinYoongi ခေါင်းတဆက်ဆက်ငြိမ့်ကာ
ညစာအထုတ်တွေကိုပဲပြင်ဆင်ပေးလိုက်သည်။

Relationship သက်တမ်းတစ်ခုအကြာကြီး
ကြာမြင့်ခဲ့တာရယ်....ချည်ထားသော
သံယောဇဉ်တွေ အမှတ်တရတွေကို ဒီကလေး
မမြင်တာသိလို့ ပိုချစ်ရတဲ့ကျွန်တော် ဒီဘဝလေးဖြင့်
မပြိုလဲအောင် ရသမျှနည်းလမ်းနဲ့ ထိန်းသိမ်းခဲ့တာ
အောင်မြင်ခဲ့တယ်ဆိုရတာမှာပဲ....။
ထယ်လေး....အရင်လို သွက်လက်စွာ
ညစာပြင်ဆင်နေပုံကိုကြည့်ပြီး...
ကျွန်တော် MinYoongiလည်း တော်သေးပါရဲ့ လို့
ရေရွတ်ရလိမ့်မည်...။

ထယ်က ကျွန်တော့်ဘဝလေး....။
မနည်းပဲ ခက်ခက်ခဲခဲပဲ...လုံခြုံအောင်
လွတ်ထွက်မသွားအောင် ထိန်းသိမ်းလိုက်ရတာ....
ခုလိုကျတော့လည်း သူမဟုတ်တော့တဲ့အတိုင်း
ခပ်တည်တည်ပင်....။

ညစာအတူတူစားနေရင်း MinYoongi သည်
ခေတ္တရပ်ကာ ထယ့်ကို ကြည့်ရင်း
တစ်စုံတစ်ခုပြောရန်ပြင်နေသည်။

"ထယ်....."

"အင်း......"

"လူကြီးတို့ လက်ထပ်ကြရအောင်...."

ဟင်းခွက်တစ်ခုစီလှမ်းတော့မည့် ထယ့်လက်ကလေး
တွေတုံ့ဆိုင်းသွားကာ ပျက်ယွင်းသွားသော
မျက်နှာအရောင်လဲ့နေသော
မျက်လုံးလေးတွေဖြင့်ဖျက်ခနဲကြည့်လာသည်။

"ရုတ်တရက်ကြီး...လူကြီးကလည်း...."

TaeHyung  MinYoongi ကိုထားခဲ့သော
နေရာသည်  ဟိုအရင်ထဲက အနည်းငယ်
နာကျင်ဖွယ်ရာနေရာတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။
ချစ်သူရည်းစားလို့လည်းမသတ်မှတ်ခဲ့သလို
လက်ထပ်ရမည့်အိမ်ထောင်ဖက်လို့လည်း
TaeHyung တစ်ခါမှမတွေးခဲ့ဖူး....။
ဒီတိုင်း အပေးအယူပဲ ဟု ပေါ့ပေါ့လေးသတ်မှတ်ကာ
ကျဉ်းမြောင်းသော မျက်လုံးအိမ်လေးတွေ
ပိုင်ဆိုင်သည့် ကျိကျိတက်သူဌေးတစ်ယောက်
လိုချင်တာ လိုအပ်တာမှန်သမျှ ဖြည့်စည်းပေး
သည့်လူတစ်ယောက်အဖြစ်သာထားခဲ့သည်။

အချစ်လည်းမသိသလို လက်ထပ်ခြင်းကို
လည်းထယ် စိတ်မဝင်စားခဲ့...။
အိမ်မက်ထဲကလူနောက်သာ ရေကုန်ရေခမ်းလိုက်ခဲ့တာ။
အမှားတွေကြီးပဲရွေးချယ်လုပ်ခဲ့တာ...။

ပျက်ဆီးခြင်းတွေ လောဘတွေ မောဟတွေ
အတ္တတွေ စီးချင်းထိုးခဲ့ကြပြီး လူတစ်ယောက်
သေလုမတတ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အချစ်လုပွဲပြီးဆုံးသွား
ခဲ့တော့လည်း လူကြီးသည် နေမြဲရှ်ိမြဲအတိုင်းပဲ...။

အနည်းနဲ့အများတော့စိတ်ကုန်ကာ
လူကြီး နဲ့အရင်လိုအတူတူနေဖို့တောင်
ဖြစ်ပါတော့မလားလို့တစ်ခါတစ်ရံတွေးမိသည်။
မျက်နှာပြောင်တိုက်ကာ ထိန်းမရ သိမ်းမရ
လုပ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကအများကြီးလေ...။
အသိတရားဝင်လာတိုင်း အားနာလိုက်တာ
စိတ်ထဲ ဒီလိုလေးရှိနေပေးတာကို ကြိတ်ကျေးဇူးတင်နေမိ
သည်။

သူလူကြီးအပေါ်ကို တော်တော်လွန်လွန်...။

မထင်မှတ်ထားခဲ့သောစကား လက်ထပ်ကြရအောင်တဲ့။
စိတ်ကလေးနည်းနည်းတောင်မနာခဲ့ဘူးလား။
စိတ်နည်းနည်းတောင်ဒီလူကြီးကမဆိုးတတ်တာလား။

JeonJungkook  ကParkJimin ကို အသက်တမျှ
နဲ့ချစ်ပြခဲ့တယ်ဆို
ParkJimin ကို KimTaeHyung က
ဘဝ တမျှချစ်ပြခဲ့တယ်ဆို
KimTaeHyung ကို MinYoongi ကလည်း
ကျောက်စာတစ်ချပ်လိုချစ်ပြခဲ့သည်။

"ရုတ်တရက်မှမဟုတ်တာ...ထယ်လေးကို
လူကြီး လွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်လောက်ထဲက
နေ့တိုင်း ပြောနေတတ်တဲ့စကားပါ...."

"ထယ် ..လူကြီးကို လက်ထပ်သင့်လို့လား...."

MinYoongi သည်ချက်ချင်းခုံမှထလာကာ
ကောင်းကင်ပြာလေးရှေ့ဒူးထောက်ချသည်။

"လူကြီး....ဘာလုပ်တာလဲ...."

"မလုံလောက်လို့လား ကလေးလေးရယ်....
စတွေ့တဲ့နေ့ကစ လူကြီး ဒီနေ့အထိပေးခဲ့တဲ့
အချစ်တွေက မင်းအတွက်ဘာစိတ်မကျေနပ်
စရာများရှိလို့လဲ....မင်းဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး
လူကြီးနားလည်ပေးခဲ့တယ်လေ....
မချစ်မှန်းသိလို့ ချစ်ပါလို့လည်းကိုယ်တောင်းဆိုနေတာ
မဟုတ်ပါဘူး...မင်းဘဝလေးကိုကိုယ့်အသိုင်းအဝိုင်း
ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ တရားဝင်လုံလုံခြုံခြုံကာကွယ်
ပေးချင်လို့ပါ..."

ထယ်သည် အရည်လဲ့နေသောမျက်လုံးလေး
တွေနဲ့ငုံ့ကြည့်နေကာဘာမှပြန်တုံ့ပြန်မလာခဲ့။

"မငြင်းပါနဲ့....လူကြီးကို မငြင်းပါနဲ့တော့နဲ့
ထယ်ရယ်.....အတင်းအကျပ်မပြောချင်ပေမယ့်
ပိုင်ဆိုင်ချင်လာတာက ထိန်းမရဘူး.."

"ထယ် ဆိုးခဲ့တာတွေက လူကြီးလိုလူနဲ့
တန်တောင်တန်သေးရဲ့လားလို့ စဉ်းစားနေတာပါ
ကျွန်တော် ဘယ်လောက်မျက်နှာပြောင်တိုက်ခဲ့
လဲကျွန်တော်ပဲသိတာ..."

"ချစ်တတ်တာ ဆိုးတာမှမဟုတ်ဘဲ..
ဘာမှမဖြစ်ဘူး အဲ့ကိစ္စကို ထယ်ပြန်မတွေးလည်း
ရတယ်..လူကြီးအားလုံးခွင့်လွှတ်တယ်...
သူ့ကို မမေ့ဘူး ဆက်ချစ်နေအုန်းမယ်ဆိုလည်း
ဖြစ်တယ်...အရေးကြီးလှတဲ့ကိစ္စတွေမဟုတ်ပါဘူး..."

"ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်ကျွန်တော်သစ္စာဖောက်ခဲ့တာ
အရေးကြီးတာပေါ့ လူကြီးရဲ့...."

"ထယ်လေး မလို့ သစ္စာဖောက်လည်း
သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေတုန်းပါပဲ....
ဘာတွေလုပ်ခဲ့ လုပ်ခဲ့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဆိုကွာ..."

လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေကို
လူကြီးက ဖွဖွလေးကိုင်ကာ အသံတွေတုန်လာသည်။

"လူကြီး ငိုနေတာလား...."

"ဟင့်အင်း......"

ဟင့်အင်းဆိုပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်မှောက်ချလာသော
လူကြီးသည် ကျောပြင်တွေတုန်ခါနေပြီ။
ပွဲအစကနေ ပွဲအဆုံးအထိ အေးတိအေးစက်
ကစားသွားခဲ့သော ဇာတ်ကောင်လေး၏
နှလုံးသားသည် အဆုံးအထိတော့လည်း
ဘယ်တောင့်ခံနိုင်ပါ့မလဲ....။

MinYoongi လည်းငိုတတ်ခဲ့ပါတယ်....။

လူကြီး သည်းထန်စွာငိုချတာမျိုးပထမဆုံး
တွေ့ဖူးတာမို့ထယ်သည်ကြောင်တောင်တောင်ရယ်။

"လူကြီး....မငိုပါနဲ့ဗျာ......."

"လက်ထပ်ကြမယ်မလား.....ဒီနိုင်ငံမှာ
မနေချင်လည်းစိတ်သစ်လူသစ် ထယ်ကြိုက်တဲ့
နိုင်ငံကိုရွေးချယ်လို့ရတယ်... နိုင်ငံလှလှလေး
တစ်ခုမှာ အတူတူ သွားနေကြရအောင်နော်...."

"ထယ် စဉ်းစား ပေးမယ်လေ......"

"ရတာပေါ့....ငါးနှစ်တာမင်းနဲ့ကိုယ်ဆက်ဆံရေး
မှာ ပြတ်ပြတ်သားသားအငြင်းခံနေရတာနဲ့စာရင်
စဉ်းစားပေးမယ်ဆိုတာ သိပ်ကျေးဇူးတင်စရာပါပဲ....
မြန်မြန်လေးစဉ်းစားပေးပါ ....."

"လူကြီး.....ဟိုဟာလေ....."

"အင်း....."

"လက်ထပ်တာရော....ချစ်တာရောပါ တစ်ခါထဲ
ရောစဉ်းစားလိုက်မယ်နော်....
ချစ်မှ လက်ထပ်ဖို့က ပိုပျော်ရွှင်ရတာမလား...."

"ထယ် လူကြီးကို ချစ်ဖို့ကြိုးစားမယ်ဆိုတဲ့
သဘောလား....."

"လူကြီးက ထယ့် ကို မချစ်တော့လို့လား...."

"မေးတတ်လိုက်တာ....အဆိုးအပေလေးရယ်...."

လူကြီးကိုဘာရယ်မဟုတ်သနားလာတာမို့
ခုံပေါ်က ဆင်းကာ ဖွဖွလေးဖက်ထားပေးလိုက်သည်။
MinYoongi ကငိုချတတ်တဲ့သူမှမဟုတ်ဘဲ....။
ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ပေးရမှန်းလည်းမသိ......။
ခေါင်းထဲဝင်လာသော အကြံတစ်ခုကိုသာ
အကောင်အထည်ဖော်လိုက်တော့မည်။

"ထယ် တို့ မနမ်းဖြစ်တာတောင်ကြာပီ...
လူကြီးငို ချင် နေရင် ငိုချင်စိတ်ပျောက်အောင်
ခဏလေး နမ်းကြမယ်လေ...."

"ထယ် အဆင်ပြေလို့လား...."

"နမ်းတာလောက်ကလူကြီးနဲ့ထယ် ကြား
အဆင်ပြေရဲ့လားမေးနေစရာမလိုအပ်ပါဘူး...."

"လက်ထပ်ချင်တာကို ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့
ဘယ်နှနှစ် လှန်ထားအုန်းမလဲမသိလို့
စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ နမ်းချင်သလိုနမ်းပစ်လို့ရလား.."

"အရင်ကလည်း နမ်းချင်သလိုပဲနမ်းခဲ့တာပဲမလား..."

"မတူဘူး...."

"ဘာကွာလို့လဲ...."

"ပြမယ်...."

MinYoongi သည် အညိုရောင်လေးကို
ပွေ့ချီကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တော့
ထယ့်ခြေထောက်လေးတွေခါးဆီမှာခိုင်ခံ့စွာ..။
ထိပ်မှာစုစည်းထားသောဆံပင်လေးသည်
သိပ်ချစ်စရာကောင်းနေတာကြောင့်
ကြမ်းဖို့ရမ်းဖို့ မလိုက်ဖက်နေ
MinYoongi က ဆွဲဖြည်ကာ ဆံပင်ပြာလေးတွေကို
ချည်ထားသောကြိုးလေးကိုလွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

နဖူးပေါ်ဝဲကျလာသောဆံပင်ပြာလေးတွေသည်
ထာဝရအလှတရား.....။
ခရမ်းနုရောင် အိပ်ရာထဲပစ်ချကာ
အပြာရောင်ဆံပင်တွေထဲMinYoongi တိုးဝှေ့
နမ်းတော့ ကောင်းကင်ပြာလေးက
မနေတတ်ခဲ့ပါ....။

"လူကြီး....တော်ပီ....."

ဆံပင်လေးပဲနမ်းရသေးသည်။အစလုပ်သူ
ကောင်လေးက ရင်ဘက်တွေကိုတွန်းကန်လွှတ်
လာတော့သည်။

မျက်နှာလှလှလေးပေါ်အစုံအဆန်အနမ်း
တွေကျဲချကာ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးအထိ
ဆင်းသက်လာတော့ ထယ် တွန်းမလွှတ်တော့...။
ဒီအထိအတွေ့ ဒီအသက်ရှုသံတွေက
သူ့နေရာနဲ့သူ ရင်းရင်းနှီးနှီးပဲလေ......။
အထူးအဆန်းလည်းရှက်ကြောက်မနေပြန်....။
ဒီအခန်းထဲ ဒီအိပ်ရာထဲ ဘယ်နှကြိမ်ဘယ်နှခါ
ရင်းနှီးပြီးသားအသွေးအသားတွေလဲ...။

ထယ်ဘာတွေစဉ်းစားနေသလဲတော့မသိ...။
ခုလောလောဆယ်တော့ နမ်းချင်သလိုနမ်းလိုက်တာ
နဲ့ ကောင်းကင်ပြာလေးပျော့ခွေနေပြီ။
အသဲပုံနှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုစုပ်ယူစားသုံးရင်း
ထယ့်ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့လက်တွေနယ်ချဲ့တဲ့အခါ
လူကြီးဆိုသော အသံဩဩလေးကရင်ခုန်ဖွယ်ရာ..။

"လက်ထပ်ဖို့စဉ်းစားနေတာဆိုတော့
ဆင်ခြင်မှဖြစ်မယ်နဲ့တူတယ်......"

MinYoongi သည်တိခနဲရပ်လိုက်ကာ ဆံပင်တွေ
ကိုသပ်တင်ရင်း အကျီတွေပြန်ပြင်ဆင်လေတော့
စူးခနဲကြည့်လာသော အိပ်ရာထဲက ဖရိုဖရဲလေး။

"စဉ်းစားတာက စဉ်းစားတာပဲလေ....
လူကြီး ပဲလာစ ပြီး အကျင့်မယုတ်နဲ့လေ......"

"အဖြေတစ်ခုခု အတိအကျ သိမှ
ဒါမျိုး ဆက်သွားလို့ကောင်းတာလေ.....
ဘာမှန်းမသိဘဲ....."

"အရင်ကရော ကျွန်တော်နဲ့အိပ်အိပ်နေတာ
လူကြီးအဖြေရလို့လား...."

ထယ်ကလှသည်။ ဒါပေမယ့်ဒဲ့သမား...။
သူ့ကိုသွား၍ဉာဏ်များလို့ဘယ်တော့မှမရပါ....။

ရှက်သွားသလိုလို ခပ်ရဲရဲမျက်နှာလှလှလေးနဲ့
ကောင်းကင်ပြာလေးသည် အိပ်ရာထဲက
ကုန်းရုန်းထကာ ပြေးမယ်ကျန်တော့
MinYoongi သည် သဘောကျစွာရီမောရင်း
မရုန်းနိုင်အောင် ဖမ်းဆီးထားလိုက်ကာ
အလွတ်မပေးတော့.....။

"ဖယ်...MinYoongi.....လွှတ်စမ်း....!!!!!"

"ဘာမှ မယူဘူး....လက်မထပ်ဘူး.....!!!!"

"လူကြီး........."

"ကယ်ပါအုန်း.....!!!!"

အသံToneမျိုးစုံကကြိုးစုံတဲ့ကောင်းကင်ပြာလေး
သည် ခရမ်းနုရောင်အခန်း​လေးထဲ
လူကြီးဟူသော တိုးဖွဖွအသံလေးတွေ...
တစ်ခါတစ်ရံ သဘောတကျရီမောသံလေးတွေဖြင့်
MinYoongi ကို အများကြီးစဉ်းစားပေးနေရှာပါသည်။

အေးချမ်းပြီး လှပတဲ့ နိုင်ငံသေးသေးလေး
တစ်ခုမှာ နှစ်ယောက်အတူတူသွားနေမယ်....။
ကလေးဆိုးလေး နှလုံးသားထဲက အနာလေးကို
မနာတော့အောင် စိတ်ချမ်းသာစရာတွေကြီးနဲ့ပဲ
ဖုံးအုပ်ပစ်မယ်....။
အမာရွတ်လေးကျန်တာလောက်ကတော့
ထားလိုက်မယ်...။
တစ်ခါတစ်ရံတော့ လွမ်းရှာအုန်းမှာပေါ့....။

ကျန်တာအားလုံးကတော့ MinYoongi အတွက်ပဲ
မီးကုန်ယမ်းကုန်ချစ်ပေးရကျိုးတွေနပ်အောင်
ကောင်းကင်ပြာတခွင် ဒီနေ့ကစ
အလှဆုံးတိမ်တိုက်တွေ လွှမ်းခြုံပစ်လိုက်မှာ....။

ထယ့် ဆီက လူကြီး ကို ချစ်တယ်ဆိုတဲ့
စကားလေး သက္ကရာဇ်တစ်ခုခုမှာ
ကြားရလာတဲ့အခါ ကျွန်တော်ခင်ဗျားတို့ကို
သေချာပေါက်လာကြွားဝါးမယ်.....။

အချစ်တတ်ဆုံးကောင်က အချစ်မရသေးတာ
အနည်းငယ်တော့ရှက်စရာကောင်းနေပေမယ့်
MinYoongi လုံးဝဂရုမစိုက်ပါဘူး...။

MinYoongi ကို...လုံးဝလာမဝေဖန်နဲ့......။

.......................။

3Month Later........။

"ပွဲချိန်က ကပ်နေပြီ....မောင် ဘာတွေကိုရွေးလို့
ချယ်လို့မပြီးနိုင်နေတာလဲ....."

"အနက်နဲ့ နက်ပြာ အဲ့တာ....မောင် JinHyung
ထက်လည်းပိုကြည့်ကောင်းချင်လို့
အရောင်ရွေးနေတာ....."

"သတို့သားထက် ပိုကြည့်ကောင်းချင်လို့
ဖြစ်မလား....အနက်ပဲဝတ် ....."

ဆယ်နှစ်ဆယ်မိုးစိတ်ကောက်နိုင်တဲ့သူ
ဒီကမ္ဘာတွင်တကယ်ရှိပါသည်။
ဆေးရုံကဆင်းလာပြီးထဲက တစ်ခါလေးမှ
မျက်နှာသာအပေးမခံရသေး....။
တစ်ခုခု ကိုယ်ကဂျစ်ချင်ပြီဆို သူက စီးဟောက်
လိုက်ပြီးပြီ....။

"ဖြေးဖြေးပြောပါ....မင်းဝတ်ခိုင်းတာပဲ
မောင်က ဝတ်မှာ....လိမ္မာနေပြီ...."

"အပိုတွေပြောမနေဘဲ မြန်မြန်လဲ...."

မောင်က ဝတ်စုံကိုထုတ်ကာ ဖြေးဖြေးချင်းပဲ
လဲနေသည်။မြန်မြန်မလှုပ်ရှားနိုင်သေးသော
အခြေအနေမှာ တစ်ခါတစ်လေလည်းစိတ်လော
ကိုယ်လောဖြစ်ဖြစ်သွားတာမို့ ကိုယ်ကပဲစိတ်မကောင်း။
အိပ်ရာပေါ်ထိုင်ကာ စောင့်ပေးနေရာမှထသွားကာ
မောင့်လက်ထဲကShirtအကျီကိုယူလိုက်သည်။

"ငြိမ်ငြိမ်နေ ပြန်မောမှာစိုးလို့....."

"မောနေတာ....တကယ်တော့.....မောင့်အသဲလေး
လာလုပ်ပေးတော့မယ်ဆိုတာသိသားပဲ..."

အလိုလိုက်ခံရခြင်းတွေသည်မောင့်ထံအကုန်အစင်ပဲ။
တုတ်ပြဓားပြကတဖက်...လွန်သွားတယ်ထင်ရင်
ချော့မော့ ရှင်းပြမှုလေးကတစ်ဖက်နှင့်
ဒီယောကျ်ားကို အဖက်ဖက်ကချစ်ပြရတာ...
သိပ်တော့မလွယ်လှ....။

လိမ္မာလာတာမှန်ပေမယ့် လိမ္မာပေးလို့ပေးရတဲ့
အခွင့်အရေးတွေကလည်းတောင်လိုယာလို
သေချာတာတော့အရင်လို အတ္တတွေနဲ့လောင်နေတဲ့
အိမ်ကြီးရှင်လေးမဟုတ်တော့ဘူး...။
မောင် ဟာ သူ့အသက်အရွယ် သူ့အပိုင်းအခြားက
ရွယ်တူတွေလို ကျွန်တော့်အကွက်ချမှုတွေကြား
ပေါ့ပါးတဲ့လူငယ်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်လာသည်။

မောင့်Jimin...မောင့်အပိုင် မောင့်ဟာ
ဟိုဟာလည်းမောင့်ဟာ ဒီတစ်ခုလည်းမောင်ပဲ
ဒီလို ဒီလိုတွေ သူ့စိတ်အတွင်းထဲရှိနေသေးပါသည်။
ဒါပေမယ့် မောင်က ကတိတည်ရှာပါသည်။
မောင် က ခက်ခဲစွာ လျှော့ပေါ့ ချစ်ပေးခဲ့ပါသည်။
ထိုစကားတွေဘယ်တော့မှမကြားရတော့။

အရင်းခံဟာ အတ္တသမားလေး ဆိုသော်ငြား
JeonJiminက မချစ်တော့ရင် ဆိုတဲ့
မောင် အကြောက်ရဆုံးလက်နက်သည်
မောင့်ကို ပုံမှန် လူငယ်လေးဘဝကိုပေးခဲ့ကာ
လက်ရှိတွင်တော့ တမျိုးတဖုံဆိုးလာတာကလွဲ
အရင်လို မွန်းကျပ်မှုတွေမရှိတော့....။

ဆိုင်သူလေး သည်စိတ်ချမ်းသာလာရ၍
အဆူအဟောက်လေးရှိသော်ငြား
နေ့တိုင်းကြည်ကြည်လင်လင်ပင်....။

"စီးကရက် သောက်ဖို့ကို မစဉ်းစားနဲ့နော်
ပါတီ ဆိုပြီး အနည်းအပါးဘာညာတွေ
မကြားချင်ဘူး...."

"ချူပ်ချယ်လွန်းတော့ မွန်းကျပ်လာပြီ...."

"မွန်းကျပ်ရင် ကြယ်သီးတစ်လုံးဖြုတ်ထား
ပေးမယ် အသက်ရှူလို့အဆင်ပြေလား
အကျီက ကျပ်နေသလိုပဲ...."

"ပွရင် ဘယ်ကြည့်ကောင်းပါ့မလဲ ရပါတယ်
အဆင်ပြေတယ်...မောင့်ကို ဆံပင်လေး
လုပ်ပေးပါအုန်း...."

မောင်က မှန်ရှေ့တွင်ထိုင်ကာ ဖုန်းယူလျှက်
ဟိုပို့ဒီပို့လုပ်နေချိန် ဆိုင်သူလေးက နက်မှောင်
နေသောဆံပင်လေးတွေကိုသူ့စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်းသည်။
မောင့်လက်ကလေးတွေကို Handcream
မွှေးမွှေးလေးလိမ်းပေးကာ ရေမွှေးသင်းသင်းလေး
ဖြန်းပေးလိုက်သည်။
Necktie လေးသေချာချည်ပေးပြီးတဲ့အခါ
မောင်က လူဆိုးလေးမဟုတ်တော့...။

ဘယ်နေရာလိုအပ်သေးလဲကြည့်နေတုန်း
မောင်က နဖူးလေးကိုဖျက်ခနဲ နမ်းလာသည်။

"ချစ်စရာလေး.....မောင့်အလှလေးက...."

Jimin သည်သဘောကျစွာတစ်ချက်ပြုံးရင်း
ယူစရာရှိတာတွေယူကာမောင်နဲ့အတူ
ပွဲတက်ရန်ထွက်လာခဲ့သည်။

"သခင်လေးတို့ ကားအဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီ...."

"အနံ့အသက်တွေသေချာလုပ်ထားတယ်နော်
အိမ်တော်ထိန်းကြီးမောင် မူး မှာ စိုး လို့...."

အိမ်တော်ထိန်းကြီးသည် မောင့်ကိုမော့ကြည့်
တော့ မောင်သည် ပြုံးယဲ့ယဲ့နှင့်။

အချစ်ခံရတာကိုသိပ်ကြိုက်ရှာသော
ကလေးလေးသည် သူလိုချင်သောဘဝလေးကို
ရနေတာမို့ အမြဲတမ်းဟန်မဆောင်နိုင် ။
ထိုက်တန်ပါတယ်...သူဘယ်လောက်တောင်
ချစ်ပြပေးခဲ့သလဲ....။
ပြန်တွေးမိတိုင်း ကြောက်လာရတဲ့အထိကြီးမားလွန်း
သောချစ်ခြင်းထုထည်တွေ....။

"လာပါ....အိမ်တော်ထိန်းကြီးရှင်းထားပေးမှာပါ..."

မောင်သည် ဆိုင်သူလေးလက်ကလေးတွေကို
နူးနူးညံ့ညံ့လေးဆုပ်ကိုင်လျှက် ခေါ်ဆောင်သွား
ခဲ့သည်။ကားတံခါးဖွင့်ပေးတော့ဆိုင်သူလေးက
အဆင်သင့်ဝင်ထိုင်လိုက်ရုံပင်....။

"Doctor ကိုကောင်းကောင်းဆက်ဆံနော်
မောင်နေမကောင်းတုန်းက ကိုယ့်ကိုအများကြီး
ကူညီပေးခဲ့တယ်....ကျေးဇူးတွေရှိတယ်..."

မောင်က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
မောင်သည် သတိပြန်ရလာထဲက
Jiminတစ်ခွန်းဆိုမှ တစ်ခွန်းထဲသော
လမ်းစဉ်ကိုအတိအကျလိုက်နာသည်။

လူတွေအားလုံးကမောင့်ကိုဝိုင်းဆုံးမ
ဖြောင်းဖြထားသောအရှိန်တွေလည်းရှိကာ
သူ လိမ္မာမှ သူပြောစကားနားထောင်မှ
Jimin ကချစ်မှာဆိုတဲ့ စိတ်သည် အဆိုးအပေမောင့်
စိတ်လေးကို ပိုပိုသာသာအနိုင်ယူထားတတ်သည်။

တစ်ခါတလေလည်းလွတ်ထွက်လာတာမျိုးလေး
တွေရှိပေမယ့် မောင်က ချစ်စရာကောင်းအောင်
အလျှင်အမြန်ပြန်ခေါက်သိမ်းပစ်သည်။
ဆိုင်သူလေးမျက်နှာ တစ်ချက်မှမပျက်အောင်
နေ့တိုင်းကြိုးစားပမ်းစားနေထိုင်ပေးခဲ့တဲ့သူ....။

မောင် သိပ် ချစ် လွန်း ခဲ့ ရှာ တာ ပါ....။

Wedding ရယ်လို့မဟုတ်ပေမယ့် သူတို့လက်ထပ်ပြီး
ကြောင်းအသိအမှတ်ပြုပါတီလေးပေါ့....။
စာအုပ်ဆိုင်ရှေ့က မြေကွက်လပ်တွင်
အပေါင်းအသင်းအနည်းငယ်ဖြင့် သဘာဝလေးက
လမင်းကိုစီစဉ်ပေးခဲ့သည်။

မီးရောင်အောက်ကို ရောက်လာသူနှစ်ယောက်၏
အရှိန်အဝါသည်ပွဲတစ်ခုလုံးကိုဖမ်းစားနိုင်ခဲ့သည်။
မောင်က လက်သေးသေးတွေကို ပိုင်နိုင်စွာ
ဆုပ်ကိုင်ရင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်မျက်နှာမျိုးနဲ့ပင်
ပွဲထဲဝင်လာသည်။

MD Parkက ပြုံးယဲ့ယဲ့လေး....။
MD ဟာ စိတ်တိုလွယ်ပေမယ့် မောင်ကလက်ကလေး
တွေကို တလေးတစားဆုပ်ကိုင်ထားသည့်အချိန်
ဆို မျက်နှာမော့ချီကာ လှလှလေးအမြဲတမ်းပြုံးတတ်
တဲ့သူတစ်​ေယာက်....။

"ရောက်လာကြပြီလား....Jungkook
ကျန်းမာရေးကြောင့် လာမယ်တောင်မထင်ဘူး..."

Doctor ကဆိုင်သူလေးရောက်လာတာကြောင့်
အံ့အံ့ဩဩလာနူတ်ဆက်သည်။

"ဂုဏ်ပြုပေးရမှာပေါ့....Hyungကျွန်တော့်ကို
အများကြီးကူညီပေးခဲ့တာပဲ...
မောင် လည်း အများကြီး နေကောင်းလာပါပြီ..."

"ကျေးဇူးပါကွာ.....Joon ဟိုဘက်ရောက်နေတာ
ခေါ်ပေးမယ်နော်...."

စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုတွင် ထိုင်လိုက်ကြသည်။

"ပျော်စရာကြီးနော် ....."

"မောင် တို့ လည်း ထပ် ဆောင်ကြမလား...."

"နေပါ....ဒုက္ခကိုတစ်ခါပဲယူမယ်....."

"Hey Jimin!!!!"

စကားပြောနေတုန်း အသိတစ်ယောက်သည်
အားရဝမ်းသာရောက်လာကာ Jimin အား
နူတ်ဆက်လာသည်။

"မတွေ့ရတာကြာပြီပဲ..."

ဖျက်ခနဲ Jiminလက်ကလေးတွေအားဆွဲကာ
လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ချိန်တွင်ဝိုင်းစက်သွား
သောမောင့်မျက်လုံးတွေ....။

"ကျောင်းပြီးထဲ ပျောက်သွားလိုက်တာကွာ...."

"အေး ဆို....."

သူစိမ်းလက်ထဲပါသွားခဲ့သောလက်သေးသေး
တွေ လွှတ်မပေးသေး....။ကိုင်ထားကာစကားတွေ
ဆက်ပြောနေကြသည်။မောင်သည် ပြူးကြည့်
နေကာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိ....။

ရိုးရိုးသားသားလက်ဆွဲတာပါ....။
စိတ်ထိန်းရမယ်....။ဘာမှမဖြစ်ဘူး...။
ငါ့လက်ကလေးတွေနည်းနည်းနှမြောပေမယ့်
ပြဿနာလုပ်ရင် Jimin ဆူမှာသေချာတယ်....။

လက်နှစ်ဖက်လွှတ်သွားတဲ့အခါမှမောင်က
အသက်ရှူသည်။
ခက်ခဲလွန်းတာပေါ့....။လျှော့ချစ်ဖို့ကလေ
ကျွန်တော့်အတွက်ရူးမတတ်ခက်တယ်...။
ဒါပေမယ့် ကြိုးစားနေပါတယ်...။

"ဒါ ငါ့ အမျိုးသားလေ JeonJungkook တဲ့..."

မောင့်ကိုကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် ချွေးစတွေပင်
စို့နေပြီ...။မဖြစ်ရဘူးမောင်...။
ကျေးဇူးပြုပြီး လိမ္မာပေးပါ...။

"ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ...."

ထိုလူသည်မောင့်ဆီလက်တစ်ဖက်ကမ်းပေးတော့
မောင်က ထိုလက်ကိုငေးကြည့်နေသည်။
တစ်ခုခုများထပြောလိုက်ရင် အခြေအနေမဟန်
တာကြောင့်Jiminက ကြားဝင်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်ချိန်

"JeonJungkook ပါဗျာ...Hyungမိတ်ဆွေက
ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေပဲပေါ့....နောက်လည်း
ကြုံရင်ခေါ်ပါ..."

မောင် ကခုံမှထကာ လူကြီးလူကောင်းဆန်စွာ
တလေတစားထနူတ်ဆက်လာသည်။
စိတ်ချမ်းသာမှုသည်အလုံးလိုက်အရင်းလိုက်
မောင် သည် ပေါ့ပါးစွာပြုံးပြနူတ်ဆက်ကာ
အေးဆေးစွာပင် ခုံမှာပြန်ထိုင်သည်။

"လူကြီးလူကောင်းလေးပေါ့...."

ဆက်ခနဲစားပွဲပေါ်ကတစ်သျှူးတစ်စယူကာ
ဆိုင်သူလေး၏လက်တွေကိုစားပွဲခုံအောက်တွင်
တစ်ချောင်းမကျန်ပြန်သုတ်ပေးတော့သည်။

"လက်မှာပေနေတာတွေ့လို့ ခုနလူနဲ့သဝန်တိုလို့
မဟုတ်ဘူး လိမ္မာနေတယ် ......"

တကယ်ပါပဲ.....။

Namjoon Hyungနဲ့ပတ်သတ်ခဲ့ဖူးတာမို့
အပေါင်းအသင်းတွေသည်အသိတွေကြီး...။
မောင် သည် ရင်းနှီးသော မိတ်ဆွေများဖြင့်
Jimin က လွတ်လပ်စွာစကားပြောရီမောနေသည်
ကိုရွှန်းရွန်းစားစားထိုင်ကြည့်နေကာ
ပါတီတွင်တစ်ယောက်ထဲမျောလွင့်နေလျှက်...

အသံကလေးတွေဥစ္စာခြောက်သလားမေး
ခြောက်တုန်းပဲ...
တစ်ချက်တစ်ချက်ပြုံးသွားရင်ကွယ်ချလိုက်
ချင်သေးသည်။
ဒါပေမယ့် ထိုအရာတွေက ကောင်းသောလာခြင်း
တွေမှမဖြစ်ခဲ့တာ....။
မှန်ကန်သောချစ်ပုံချစ်နည်းလေးကိုသာ
Jimin ပျော်ရွှင်ဖို့ ဆက်ကြိုးစားနေရမည်...။

သိပ်ခင်မင်တဲ့လူတွေနဲ့ဆုံတဲ့အခါ ဇိုးဇိုးဇက်ဇက်
ပွေ့ဖက်မှုဖြစ်လာတော့ မောင်သည် ထိုင်နေရာမှ
ကြွလာမိတဲ့အဖြစ်။ ဆွဲပဲခွါလိုက်ရတော့မလိုလို
ထပဲပြေးမိတော့မလိုလို
ရိုးသားသော နူတ်ဆက်ရင်းနှီးမှုတွေအပေါ်
သူပြဿနာမလုပ်သင့်ကြောင်းလည်းနားလည်လာ
ပြီမို့ ငိုမလိုလိုမျက်နှာနဲ့ပင် မိုးပြိုတော့မည်။

"Joon ငါလေ သနားလည်းသနားတယ်
အူတက်အောင်လည်း ရီချင်တယ်
တစ်ချိန်မှာပဲ အဲ့ဒီကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး
ငိုချင်နေတယ်......"

".သူအများကြီးJimin အပေါ်ထိန်းသိမ်းနေတဲ့ပုံပဲ"

"ငါနဲ့တူလို့လားမသိဘူးနော်
သိပ်ချစ်တတ်တာပဲ....."

"လမင်းလေးက မချစ်တတ်ဘဲ.....
ဆိုးကြီး ဆိုးနေတာကို ချစ်တာတော့မတူဘူး
ဆိုးတာတော့ တူလိမ့်မယ်...."

မျက်စောင်းလှလှလေးသည်ဒိုင်းခနဲ...။
Namjoon က ပုခုံးလေးဆွဲဖက်ကာချော့မော့နေသည်။

"အချစ်ရာ..အဖက်မခံနဲ့တော့.....တော်တော်များနေပြီ...."

MD Parkသည် ရှိန်ပိန်သောက်ရင်း
မောင့် ပါးလေးတစ်ဖက်ကိုစနောက်ဆွဲကာ
ရီချင်စိတ်ကိုထိန်း၍မရခဲ့။

"အိမ်ရောက်တော့ မောင်က အများကြီး
ပြန်ဖက်ပေါ့...."

မောင်မျက်နှာလေးချက်ချင်းဝင်းပသွားကာ
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း
ပြိုင်တူပြုံးရီနေမိသည်။
.......

"ကိုရီးယားကို ပြန်လာဖြစ်ရင် ငါ့ဆီကို
အရင်လာရမယ်နော် ထယ်ယောင်း...."

"အင်း.....မင်းဆီကိုပဲအရင်လာခဲ့တာကြီးပဲကို.."

"ငါမင်းကိုအများကြီးခင်တယ်နော် ထယ်ယောင်း"

"ငါကမင်းကိုကျေးဇူးအများကြီးတင်တယ်
Hoseokie....ပြီးတော့ ချစ်တယ်...."

လေယာဉ်ကွင်းတွင်ပွေ့ဖက်နူတ်ဆက်မှုသည်
မဆန်းသော်လည်း ထယ်ရော JungHoseok
ရောက ငိုနေလိုက်ကြတာ...။

"ငါ့သူငယ်ချင်း အဆိုးကောင်လေး
MinYoongi နဲ့ လိလိမ္မာမ္မာပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်
ဘဝကိုဖြတ်သန်းကြားလား....
ပြောစကားနားထောင် ...ကျန်းမာရေးကအဓိကပဲ"

"မင်းရောပဲ....မင်းလည်းဂရုစိုက်...."

"တက်တူးတွေတွေ့ရင် ငါ့ကိုလွမ်းပေး ထယ်...."

"အင်း.....ငါသွားတော့မယ်နော်..."

ရင်ခွင်ထဲကထွက်ကာကျောပိုးအိတ်
လေးလွယ်လျှက်ထယ်သည် မျက်ရည်တွေကြားက
ပြုံးပြလာသည်။Hoseok လည်းပြုံးပြကာ
နောက်တကြိမ်ပြန်ဖက်ပြီးနောက် လက်လွှတ်ပေးလိုက်
သည်။

"ပြန်ဆုံမယ် Seok.....နေ့တိုင်းလွမ်းနေမယ်နော်...."

"အေး ပါကွာ....ချစ်တယ် ထယ်...."

MinYoongi နှင့်အတူတူ အပူပင်မဲ့အချစ်ခံဘဝ
လေးစတင်ဖို့ နိုင်ငံလှလှလေးတစ်ခုဆီကူးပြောင်း
နေထိုင်တော့မယ့်သူငယ်ချင်းအားနူတ်ဆက်၍
ဝမ်းသာမဆုံးနိုင် ဝမ်းနည်းမဆုံးနိုင်....။

"ထယ်လေး.....သူ့ကိုရောနူတ်ဆက်ချင်သေးလား
ဖုန်းခေါ်မလား...."

ထယ်က Yoongi ၏ စကားကြောင့်ဖျက်ခနဲ
မော့ကြည့်လာသည်။
MinYoongi ၏မျက်နှာကိုအစုံအဆန်စေ့စပ်စွာ
ကြည့်နေပြီးခေါင်းခါပြလာသည်။

MinYoongi သည်ခေါင်းညိတ်ပြကာထယ့်လက်ကလေး
ကိုဆွဲရင်း လေယာဉ်ရှိရာသို့ဦးတည်လိုက်တော့သည်။

မောင်တို့ရီမောနေသော ညပါတီသေးသေး
ပေါ်ကိုဖြတ်သန်းသွားခဲ့သောလေယာဉ်တစ်စီး
သည်အရှိန်အဟုန်ဖြင့်....။

လေယာဉ်ပေါ်တွင် စ​နောက်ရီမောနေသော
ကောင်းကင်ပြာလေးနှင့်
မြေပြင်ပေါ်တွင် ရှန်ပိန်တစ်ခွက်ဖြင့်ပြုံးရွှင်
နေသောမီးတောင်လေးတို့သည်
ချစ်ပေးနိုင်ကြလွန်းသော နှလုံးသားတွေကဘေးမှာ
ကိုယ်စီ ကိုယ်စီ..ခစားနေကြလျှက်........။

"Jimin တော့ ကျွန်းမှာသားသမီးမြေးမြစ်
တွေနဲ့အခြေမချရတော့ဘူးပေါ့ နောက်ဆုံးတော့
ဒီအဆိုးလေးကိုပဲ ထိန်းနေရတာပဲ...
စိတ်မညစ်ဘူးလား...."

မောင်သည် နေပြန်ကောင်းလာတဲ့အခါJimin
ပြောတဲ့အတိုင်းလူတိုင်းကိုကောင်းကောင်းဆက်ဆံခဲ့သည်။JinHyungတော့မပါခဲ့ပါ...။
သေခန်းပြတ်လို့ပြောထားခြင်းကိုမောင်ကစိတ်
ကောက်နေကာ ခုထိတိုင်တင်းမာနေဆဲ..။
Doctor သည်လည်းစကားမပြောတော့မနေတတ်၍
စားပွဲဝိုင်းတွင်ဝင်ထိုင်ကာ ရန်စကားစပြောတော့သည်။

"Doctor ကလည်းဗျာ....အဲ့တာကအဲ့လိုပါပဲ..."

"ငါကညတိုင်း မင်းပြောတာကိုစိတ်စွဲပြီး
ကမ်းခြေမှာ မင်းကလေးလေးနဲ့ပြေးပြေးနေတယ်ပဲ
မြင်မက်နေတာ....အိမ်မက်တွေကတကယ်ဖြစ်နိုင်
တယ်နော်..."

"Hyung ယောကျ်ား Hyung ထည့်မက်လေ
ကျွန်တော့် ယောကျ်ား ဘာလ်ို့ထည့်မက်ရတာလဲ..."

"Jimin က အဲ့ညက ပြောတာ အကျယ်ကြီးကို
ငါနားထဲခုထိမထွက်သေးဘူး
မင်းက မျောနေလို့မသိတာ....
မင်းအဲ့တာကို ဥစ္စာခြောက်ပြီး ပြန်လာတာမလား..."

မောင်သည်ဇဝေဇဝါ....။စိတ်ထဲသိနေသလိုလို
မသိနေသလိုလို...။

"ဒေါက်တာ မောင့် ကို မစ ပါနဲ့...
သူက ဘာပြောပြောတကယ်ထင်တတ်လို့ပါ...."

"ကလေးမလို့လား...Jimin မလို့
ကျွန်တော်ဆို စိတ်တအားကုန်မှာ..
Joon ဆို ရင့်ကျက်မှု မှာ နံပါတ်တစ်ပဲ...."

"မရင့်ကျက်လည်း Jimin က ချစ်တယ်..."

အတင်းအကျပ် ကဝေကောင်လေး
ကဘယ်လိုပင်လိမ္မာဖို့ကြိုးစားယူနေ
ထွက်ထွက်လာတတ်သောအစွယ်လေးတွေသည်
ထက်နေတုန်း... ။

"မောင် ကိုယ်ဘာပြောထားလဲ...
အကြီးတွေကို မလေးမစားမပြောရဘူးလို့
အိမ်ကထွက်ထဲကသင်လာတယ်နော်..."

"JinHyung မပါဘူး...သူမောင့်ကိုမခံချင်အောင်
ပြောနေတာ ...."

"စနေတာလေ....ဘယ်လိုဖြစ်လို့အထိမခံဖြစ်
နေတာလဲ..တော်ပီ ကျေးဇူးရှိပါတယ်ဆို..."

"ဒီ ကျေးဇူး ပဲ ပြောနေတာပဲ....
သူ ကုပေးတာကျ...."

"မောင်!!"

Namjoon သည် Jimin ကိုကြည့်ကာ
မပြုံးဘဲမနေနိုင်....။
ဘဝတစ်လျှောက်လုံးများလိုက်တဲ့ဆူးခလုတ်တွေ
မျက်ရည်တွေ...။
သူသည်ဇာတ်ရုပ်အမျိုးမျ်ုးမှာသန်သန်မာမာကလေးပဲ။
ခုလည်း ယောကျ်ားဖြစ်သူကိုကလေးတစ်ယောက်လိုလက်ညိုးသေးသေးလေးထိုးဆိုဆုံးမနေပုံက
ချစ်စရာကောင်းနေဆဲပဲ...။

JungKook လို ဆိုးကြည့်ချင်လိုက်တာ
လမင်းလေးက ဒီလိုလေးထိိန်းသိမ်းပါ့မလား။

"Joon....ဟင်းရည်ဖိတ်သွားပြီ....သုတ်ပေးပါအုန်း..."

ထိိန်းသိမ်းရပါတယ်...။ကျွန်တော်ကပဲ။
ပေကျံသွားမှုလေးကိုသေချာသုတ်ပေးတော့
ကျေနပ်စွာပြုံးနေပြန်သောသူ။

သူပဲ ဆိုးပါစေတော့လေ......။

"ဒီညလည်း Jimin နဲ့ ကလေးလေးအိမ်မက်ကို
မက်ဖြစ်အုန်းမယ်နဲ့တူတယ်...
ဟီးးး..."

"Jin Hyung..တော်ပါတော့ဆို...."

မောင်သည် အလွန်ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေကာ
ဆိုင်သူလေး၏လက်မောင်းတွေပေါ်မျက်နှာ
တစ်ခုလုံးပွတ်သပ်နေသည်။
ပြန်လည်းခံမပြောရ၍ အကြံကုန်ကာချွဲခြင်းဂျီခြင်း
အမှုကိုသာသူပြုနေသည်။

"ပြန်ချင်ပြန်လေ Jimin...JungKookမူးနေတဲ့ပုံပဲ
အားမနာနဲ့နော်...."

လူခွဲမှဖြစ်တော့မှာမို့ Namjoon က Jimin ကို
ပြန်ဖို့မျက်စပစ်ပြသည်။

"ဒါဆို ပြန်တော့မယ်နော်...နောက်မှတွေ့မယ်
စာအုပ်အသစ်တွေလည်း အားရင်လာကြည့်အုန်းမယ်..
Hyung.."

"Hyung ဖယ်ထားပေးမယ်...."

"မောင် ပါ ကြည့်မှာ......"

"မောင် လည်းပါတာပေါ့...အတူတူလာကြည့်မယ်
ခုတော့ပြန်ကြမယ် လာ ထတော့...."

Jimin သည်မောင့်လက်မောင်းလေးတွဲခိုကာ
ပါတီအပြင်သို့ထွက်သွားခဲ့သည်။
Namjoon သည် သဘောကျတာကြောင့်
ရှန်ပိန်လေးထည့်နေကာ မသိစိတ်ကြောင့်
ဘေးကိုကြည့်မိတော့...ကောက်နေပြန်သော
လမင်းလေး....။

"ဖယ် ထား မပေးတော့ဘူး လာရင်
သူကြိုက်တာ သူရွေးယူပစေ...အိုကေ အိုကေ...."

ဒီလိုပါပဲ ကောက်သွားလိုက် ပြန်ချော့လိုက်နှင့်
ပျင်းစရာမရှိနေပါ.....။

...........။

"ဒါကဘာဖြစ်နေပြန်တာလဲ..."

JEonစံအိမ်တော်ကြီးခမ်းနားလှသောအိပ်ရာ
ထက်တွင်မောင်သည်မကြည်မလင်ထိုင်နေသည်။
Jimin သည်ရေချိုးပြီး၍ Bathrobe
တစ်ခုဝတ်ကာထွက်လာရင်းလှမ်းမေးတော့
ပို၍ပင်ထိုင်းမှိုင်းသွားလေသောမျက်နှာ။

ဆိုင်သူလေးသည် နေပြန်ကောင်းလာထဲက
အရင်ကထက်စိတ်ပိုမမှန်တော့သော
ယောကျ်ားဆီလျှောက်သွားလိုက်ကာ
ပေါင်ပေါ်တွင်ဝင်ထိုင်သည်။

"ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့......."

"JinHyung အိမ်မက်ကို မကျေနပ်လို့....."

"စ တာ ပါဆိုတာကို ...."

"တကယ်ပြောနေတာ မောင် သိတယ်
သူနဲ့ပေါင်းလာတာကြာပြီ...."

"အိမ်မက်ကိုသွားတားလို့မှမရတာကွာ...."

"အဲ့ဒီ ကမ်းခြေမှာ မင်းနဲ့ပြေးနေတဲ့ကလေးက
မောင့် ကလေးအစစ်ဖြစ်ချင်တယ်
ကလေးယူကြမယ် Jimin...."

လန့်ဖျန့်ကာပေါင်ပေါ်ကထပြေးမယ်ကျန်တော့
မောင်က လွှတ်မပေးပါ။

"ပေါက်ကရတွေ...မင်းနဲ့ငါယောကျ်ားတွေကြီး
ပဲလေ မောင် ရူးကြောင်ကြောင်တွေမလုပ်နဲ့နော်.."

"အိမ်ထောင်ပြုထားတာ ကလေးရှိရမှာပေါ့
ဒီခေါတ်မှာ ဘယ်နည်းနဲ့ယူယူရတယ်....
မောင် ကလေး လိုချင်တယ် Jimin..."

"ကိုယ်မလိုချင်ဘူး...အားလည်းမအားဘူး
ကလေးတစ်ယောက်ကကိစ္စကမောင်ထင်
သလိုမလွယ်ဘူး မောင်က တစ်ဖက်အလုပ်က
တစ်ဖက်နဲ့တင် လူကအရိုးပဲကျန်တော့တာ..."

"အိမ်တော်ထိန်းကြီးရှိတာပဲ...
မောင့် ကို သူပဲ ထိန်းတာ Romလည်းရှိတယ်..."

"ဘယ်သူရှိရှိ မဖြစ်နိုင်ဘူး...
ယောကျ်ားမိန်းမသဘာဝအလျှောက်မွေးကြတာ
တောင် မလွယ်တာ JinHyungကိုမခံချင်တာနဲ့
အပိုတွေမလုပ်စမ်းနဲ့မောင်...."

"ကလေး လို ချင်တယ် JeonJimin...
မောင် နေပြန်ကောင်းထဲက မင်းထိုင်ဆိုထိုင်
ထဆိုထ မင်းပြောစကားတသွေမတိမ်းနား
ထောင်ပြီး မောင့်ကိုမောင့် အစအဆုံးပြောင်းလဲခဲ့တာ
ဒီကလေးလေးကို ခွင့်ပြုမပေးနိုင်ဘူးလား..."

"ဘာဆိုင်သလဲ....ဘာမှမမွေးနိုင်ဘူးမောင်...
ငါမင်းတစ်ယောက်နဲ့တင် လောကကိုစိတ်ကုန်လို့..."

"မင်းနဲ့ချွတ်စွတ်တူတာလေး မွေးလာရင်ရော....."

ရင်ထဲပူရှရှ...။ဘယ်လိုလေးမှန်းမသိ...။
ငြင်းနေပေမယ့် မောင့်စကားလေးကြားတော့ထစ်
သွားသည်။
ကလေးလေးတစ်ယောက် သူတို့အသွေးအသား
တွေနဲ့ဖွဲ့စည်းပြီးထွက်လာမှာ.....
တွေးကြည့်တော့လည်း သိမ့်ခနဲ....။

"မလိုချင်ဘူး...ကလေးမချစ်တတ်ဘူး..."

"မောင် ချစ်တတ်တယ်....လိုချင်ပါတယ်ပြော
နေတာကိုဘာကိစ္စငြင်းနေတာလဲ...
ဒါ မှားယွင်းတဲ့အရာတစ်ခုလည်းမဟုတ်ဘူး...."

"မောင်ထင်သလောက် မလွယ်ပါဘူးဆို....."

"မောင့် ကို မချစ်ဘူးလား....Jimin...
နည်းလမ်းတွေအမျိုးမျိုးရှိတယ်...
မောင် လွယ်အောင် လုပ်ပေးမယ်...."

"အေး အဲ့တာ ဆို ငါတစ်ခုပြောမယ်
အဲ့ကလေးယူမယ်ဆို မင်းကျောင်းပြန်တက်.....
ကျောင်းပြီးရင် Showroom တွေအကုန်ဦးစီး
အဲ့တာဆို အပေးအယူတည့်မယ်...."

"စာမကျက်ချင်ဘူး.....စာမကျက်ချင်လို့
ကျောင်းထွက်ပြီး ယောကျ်ားယူတာလေ
ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ...."

"အဲ့တာဆို ကလေး မယူနိုင်ဘူး ရှင်းရှင်းပဲ...."

"Jeon Jiminကတော့....အလျှော့ပေးထား
တယ်ဆိုတိုင်း....နာတော့မယ်..."

နာသွားသည်မဆိုနိုင်တာက ဆိုင်သူလေး၏
နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေ။မောင်သည်
မပြောမဆိုပင် ဖိကပ်နမ်းကာ အနိုင်ကျင့်တော့သည်။
ပေါင်ပေါ်မှာမလုံမခြုံနှင့်ဆွေ့ခနဲလာထိုင်ထဲက
ကလေးကကလေး ချစ်ချင်တာကချစ်ချင်တာ
သပ်သပ်ဖြစ်နေကာ ရန်တွေ့လာသော
နှုတ်ခမ်းတွေကို မစောင့်စည်းနိုင်တော့...။

Bathrobe ကို ဆွဲချွတ်ပစ်ကာ အိပ်ရာပေါ်
ပစ်တင်ပြီး မောင်က ကြံစည်တော့သည်။

"ကလေးကနေ ဘယ်လိုဖြစ်ရပြန်တာလဲ
မင်း နေကောင်းလို့လား...."

"ကောင်းတယ်......ကလေးကယူမှာ
လူကြီးကိုလည်းခုယူမယ်...."

"JeonJungkook!!!!မောတယ်ဆိုပြီး
အသဲအသန်ဖြစ်ရင် ငါဆေးရုံမပို့ဘူးနော်...."

"မပို့နဲ့....ဒါမျိုးကတော့ မသေဘူးစိတ်ချ...."

ကျန်းမာရေးက Jimin ချစ်ရင်ကောင်းသည်။
Jimin မချစ်ရင်မကောင်း...။
ရှင်းရှင်းလေးပဲ.... ။

လှနေတာပဲ.....အမြဲတမ်း အမြဲတမ်းထာဝရတရားမှာ
JeonJimin ကအခန်းမီးရောင်မှိန်မှိန်လေးအောက်
ဆွဲဆောင်မှုလည်းသိပ်ရှိသည်။
တကိုယ်လုံးအပြည့်အသိပ်နမ်းလိုက်တဲ့အခါ
အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းလေးတွေနဲ့ကျောပြင်ကို
ကုတ်ခြစ်လာသောလက်သည်းရာလေးတွေ....။

"ချစ်လား မောင့်ကို....."

"အင်း....ချစ်တယ်....."

"မောင် လည်း မင်း ကို သိပ် ချစ် တယ်....
မောင်တို့ ဘယ်တော့မှမခွဲတော့ဘူးနော်...."

"မောင့် ကို သာ ပြောရမှာ...."

မျက်ရည်လေးတွေသည် မောင်ပေးနေသော
နာကျင်မှုတွေကြောင့်တော့မဟုတ်....။

"တောင်းပန်ပါတယ် မောင့်Jiminလေး
အများကြီးဝမ်းနည်းခဲ့မှာပဲ...."

"စကားလုံးတောင်မရှိခဲ့ပါဘူး...."

"ဆယ်နှစ်ကျော်တဲ့အထိ မောင်ကနေ့တိုင်းချော့နေမှာ...."

"အ!!!!...ဒါချော့နေတာလား..."

"မမိုက်ဘူးလား....လွင့်မျောနေရတဲ့ဟာကို...."

"နာတယ်......"

"နာပါစေ.....ချော့နေအုန်းမှာ...."

"မောင်.........."

"သားလေးတစ်ယောက်လောက်မွေးကြမယ်ကွာ
ကျွန်းမှာ မောင်ရယ် မင်းရယ် သားရယ်
အတူတူပြေးလွှားချင်လို့.....နော်...."

မာယာတစ်သိန်းကတော့မာယာတစ်သိန်းပါပဲ။
ဒီလိုအချိန်မှာ ထ ကန့်လန့်ပြောရလောက်အောင်
Jimin မှာအားမရှိ။ ခံစားချက်တွေသည်
အဆုံးမဲ့အစမဲ့ကောင်းလွန်းနေသည်။

"အချစ်ရေ မောင် မေး နေတယ်လေ....."

"သဘော သဘောပဲ...လုပ်ချင်တာလုပ်...."

နှုတ်ခမ်းတွေကိုဖွဖွလေးစုပ်ယူကာမောင်က
အရသာခံနေသေးသည်။
လိုချင်တာရသွားတဲ့အခါပို၍မူးမေ့စေနိုင်
သော အထိအတွေ့များဖြင့်မောင်သည်
အဆိုးကောင်လေးပါပဲ....။

မောင် လား လိမ္မာမှာ.......။
ဘယ်တော့မှ မဖြစ်လာနိုင်သောအမှန်တရား...။

........။

" ကႀကိဳးေလး တစ္ခုျပမယ္....သခင္က
လိုက္က....."

"မကခ်င္ဘူး....စစ္ပဲတိုက္ခ်င္တယ္...."

စိတ္ကူးယဥ္ကမၻာလို႔ပဲေျပာမလား.....။
လြတ္ေျမာက္သြားေသာဝိဉာဥ္ငယ္ႏွစ္ခု၏
ေတြ႕ဆုံမွုေလးသည္ ကမၻာတျခမ္းတြင္
လွလွေလး.....။

"ကၽြန္ေတာ္...က ၿပ မယ္....ယပ္ေတာင္ေလးကို
ဒီလိုမ်ိဳးေလး ျဖန့္ခ်လိုက္....
စည္းခ်က္ေတြၾကားတဲ့အခါ ေျခေထာက္ေတြကို
စၿပီးလွုပ္ရွား...."

"အရမ္းလွတာပဲ.....ေယာင္း....
ကိုယ္ေတာ္ ထိုင္ပဲၾကည့္မယ္.....အဆုံးအထိကျပေပးပါ..."

"အခေၾကးေငြက....ဘာေပးမွာလဲ....."

"ဘာလိုခ်င္လဲ....."

"ႏွလုံးသားထဲကေန လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ
ကၽြန္ေတာ့္ ကႀကိဳးေတြကို သေဘာက်ေပးပါ..."

"အဆင္ေျပပါတယ္...ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး
ထိုင္အားေပးေပးမယ္....."

ေယာင္းက သေဘာက်စြာျပဳံးကာ
စည္းခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အလွဆုံးကျပေနသည္။
ကခုန္ေနရင္းနန္းေဆာင္ထဲကေန ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲသို႔
ေျပာင္းလဲသြားကာ အိမ္ေရွ႕စံက သစ္ပင္ေလး
တစ္ပင္ကိုမွီထားသည္။
ေယာင္းက ျမက္ခင္းေတြအေပၚ ဆက္ကျပေနတုန္း...။

အိမ္ေရွ႕စံသည္ ထိုင္ေနရာမွ ေယာင္းဆီကို
ျဖည္းျဖည္းေလးေလၽွာက္လာေတာ့
ေယာင္းက လက္ဖ်ားေလးေတြကို ဖြဖြေလးယူ
ငင္လိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို လိုက္....အမ်ားႀကီးျပဳံးထား....."

"ငါ က ရင္ လွမွာေသခ်ာလို႔လား....."

"ေသခ်ာတာေပါ့ အခ်စ္ရဆုံးရယ္..."

ျမက္ခင္းစိမ္းႀကီးထဲ သခင့္လက္ဖ်ားေလးေတြကို
ဖြဖြေလးကိုင္ရင္း ေယာင္းက လွလွေလး က သည္။
ကေနရင္း စည္းခ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လာတဲ့အခါ
ပန္းႏုေရာင္ေလးႏွင့္သခင့္အားခါးမွေျမႇာက္ပင့္
ခ်ီလိုက္ ေပြ႕ရမ္းလိုက္ေတာ့ ရီေမာလိုက္တာ.....။

"ဒီကကြက္ကို ကိုယ္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံးပဲ....."

ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚ ဖြဖြေလးလွဲခ်ကာ သခင့္မ်က္ႏွာ
ကို တစ္ခုခ်င္းေစ့စပ္စြာေငးစိုက္ေတာ့
ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကည့္ေနျပန္ေသာသခင္....။

"မင္းက ေခ်ာလိုက္တာ....နိုင္ငံ့နတ္သားေလးတစ္ပါးလို႔
ေျပာတာမမွားဘူးပဲ ေယာင္း....."

"ဘယ္ေနရာ ကို သေဘာက်ဆုံးလဲ သခင္...."

"မ်က္ေတာင္အရွည္ႀကီးေတြ....အရမ္းကိုလွတယ္..."

"လိုခ်င္လား....."

"အင္း....လိုခ်င္တယ္....."

"လိုခ်င္ရင္ ေပးမွာေပါ့....."

ေယာင္းသည္ သခင့္မ်က္ႏွာေပၚငုံ႔လာကာ
ႏွာေခါင္းလုံးလုံးေလးကို ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္
ေလးျဖင့္ထိတိုက္သည္။

"ယူေလ...."

"စတာကို......"

ေယာင္းသည္ သခင့္မ်က္ႏွာ၏အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု
ခ်င္းစီကိုတစ္ခုခ်င္းေသေသခ်ာခ်ာေလးထိေတြ႕ကာ
ဩရွေနေသာအသံေလးျဖင့္သခင့္နားနားကပ္ကာ
ခပ္တိုးတိုးေလးဆိုသည္။

"ကႀကိဳးေတြထက္ ပိုခ်စ္ရတယ္ ဆိုတာ
သံသရာတစ္ေလၽွာက္လုံးယုံေနာ္...."

သခင္သည္ သေဘာက်စြာျပဳံးရင္မ်က္ႏွာေလး
လႊဲသြားသည္။
ထို႔ေနာက္ ေယာင္းကို တြန္းဖယ္ကာ ထြက္ေျပး
သြားေတာ့ ေယာင္းသည္ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္
ေျပးလိုက္ဖမ္းေနခဲ့သည္။

ဖ်က္ခနဲ ေျပာင္းလဲသြားေသာ အျဖဴေရာင္လိပ္ျပာေလး
ႏွင့္ ပန္းေရာင္ႏုႏုလိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္.....။
ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံသန္းေနရင္း
မိုင္ေတြ အေဝးႀကီး အေဝးႀကီးဆီသို႔......။

..........................။

စြန့္လႊတ္ျခင္းတိုင္းဟာ ဝမ္းနည္းစရာႀကီးပဲ
ေတာ့လည္းမဟုတ္......။
ႀကီးေလးေသာ ခ်စ္ျခင္းထုထည္ႀကီးနဲ႔
မွားသလိုလို မွန္သလိုလို ဆုေတာင္းတစ္ခု
ျပည့္ဝသြားတဲ့အခါ...ႏွလုံးသားနဲ႔စိတ္ဝိဉာဥ္သည္
အထူးေပါ့ပါးသြားခဲ့သည္......။

ေကာင္းကင္ျပာေလး အဆင္ေျပေနရဲ့လားေမးရင္
ေပါ့ပါးစြာေခါင္းေလးညိတ္ျပမိလိုက္မွာပဲ.....။
လိမ္ေနတာမဟုတ္...အဆင္ေျပေအာင္လည္း
လုပ္ယူေနထိုင္ေနတာမဟုတ္.....။
စိတ္ႏွလုံးသားကိုက လြတ္လပ္သြားခဲ့တာ.....။

ေဆာင္းဝင္ခါစ November လအစေလး...။
ပူပူေလာင္ေလာင္ေတြေတာက္ေလၽွာက္ေတြးခဲ့
ျပဳမူခဲ့ရေတာ့ ရာသီဥတုေတြလည္းဘယ္လိုလည္ပတ္
ေနသလဲသတိမထားမိ...။
အရာအားလုံးေအးခ်မ္းသြားတဲ့အခါ ထယ္ ပတ္ဝန္းက်င္
နဲ႔ ရာသီဥတုေတြကိုျပန္ခံစားတတ္လာသည္။

တစ္ေယာက္ထဲညစာ စီစဥ္ေနရျခင္းသည္
အဆင္ေတာ့မေျပပါ...။လက္သည္အရွင္းမေပ်ာက္
ေသး ညာဘက္လက္ျဖစ္တာမို႔ အေတာ္ေလးကို
အခက္ေတြ႕လွပါသည္။

ေဆး႐ုံမွာ JungKook ျပန္သတိရလာၿပီး
အေျခအေနေတြစိတ္ခ်ရတယ္ဟု ေသခ်ာတဲ့အခါ။
ေဆး႐ုံခုံတန္းတစ္ခုေပၚ ႀကိတ္ငိုေနေသာ
သခင့္ကို အကြယ္တစ္ခုကေနာက္ဆုံး
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေငးၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ
မ်က္ရည္ေတာ့မသိမသာဝဲခဲ့ပါသည္။

ၿပီးေနာက္...အသက္ကိုဝေအာင္ရွုကာ
မ်က္လုံးေလးေခတၱမွိတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္
တိုက္ခန္းကို ျပန္လာၿပီး ရက္တခ်ိဳ႕ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး
အခန္းေအာင္းေနသည္။
အရင္လိုစိတ္ညစ္လို႔ ဝမ္းနည္းလို႔ စိတ္ဓာတ္က်လို႔
ေတာ့မဟုတ္ခဲ့...။

စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ျဖတ္ဆက္သြားမယ့္
ဘဝေန႔ရက္အသစ္ေလးေတြအတြက္
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ားလြန္းေနေသာႏွလုံးသားနဲ႔
စိတ္ကို ေသခ်ာျပန္အနားယူေနျခင္းျဖစ္သည္။

လက္နာလို႔အလုပ္မတြင္တာကလြဲ
က်န္တာကေတာ့ ေအးေဆးစြာပင္.....။
အညိဳေရာင္ ညဝတ္ဝမ္းဆက္ေလးႏွင့္
ဆံပင္အျပာေလးေတြကို ျဖစ္သလိုထိပ္တြင္
စုစည္းထားကာ တစ္ေယာက္ထဲစကားေျပာေနေသာ
ေကာင္းကင္ျပာေလးသည္ မွုန္ေတေတျဖင့္။

Password ႏွိပ္သံတစ္ခုၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္
အခန္းထဲကိုတလွမ္းခ်င္းဝင္လာေသာ
အေကာင္းစားဖိနပ္တစ္ရံႏွင့္ေျခေထာက္တစ္စုံ....။
လက္ထဲတြင္စားစရာထုတ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္...။

"ေရေႏြးေတြကပူ လက္က မသန္.....
ဘဝက ဘယ္အပိုင္းမွကို အဆင္မေျပဘူး
တကယ္ပါပဲ....ဘယ္လက္နဲ႔ကိုင္ရင္
ျပဳတ္က်နိုင္လား....အိပ္ခန္းထဲမွာပဲစားခ်င္တာ
ထမင္းစားခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲစားရမွာ
အထီးက်န္ၿပီး ပ်င္းတယ္....."

"ကိုယ္ျပန္လာၿပီ.....ထယ္...."

ပြစိပြစိေရရြတ္ေနရင္းလူႀကီးျပန္လာၿပီဆိုေသာ
ေၾကာင့္မ်က္လုံးေလးေတြလက္ခနဲ...။
ညစာေကာင္းေကာင္းေသခ်ာေပါက္ပါလာၿပီေလ...။
လူႀကီးကေတာ့ မိုးေဆာင္းေႏြ ဘာျဖစ္ျဖစ္
အနားမွာအရင္လိုရွိေနေပးေနတာပဲ...။
လက္ထိခိုက္သြားတဲ့အခါပို၍သဲသဲလွုပ္လၽွက္
သူ႔အိမ္ကိုပင္မျပန္ေတာ့ တိုက္ခန္းမွာသာ
ေနေနေတာ့သည္။
Jimin နဲ႔မေတြ႕ရခင္ အခ်ိန္ေတြျပန္ေရာက္လာသလို
ေအးေအးေဆးေဆးအရင္အတိုင္းပဲ....။

ဘဝကိုဘယ္လိုပဲကန့္လန့္ႀကီးျဖတ္သန္းခ်င္
ဘယ္သူ႔အပိုင္ဆိုတာကိုပဲလုယူခ်င္
အခ်စ္ႀကီးဆုံး သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ႀကီးပဲ
ရခဲ့ခ်င္...ဘယ္လိုေကြ႕ေကာက္ၿပီးလည္း
လမ္းအဆုံးဟာ လူႀကီးပဲ.....။

"ေနာက္က်မယ္မွတ္ၿပီး ထယ္က ေခါက္ဆြဲ
စားလိုက္ေတာ့မလို႔...ေတာ္ေသးတာေပါ့...."

MinYoongi သည္ အညိဳေရာင္ေလးကိုသိပ္အသဲ
ယားလြန္းတာေၾကာင့္ေခါက္ဆြဲလုပ္ေနရာနားကို
သြားကာ ခါးေလးကိုသိုင္းဖက္လၽွက္
ပါးအိအိေလးကိုနစ္ေနေအာင္နမ္းလိုက္သည္။

"ညစာျပင္ေလ....မႀကီးမငယ္နဲ႔ ဖယ္....."

ခါးေလးဖက္တာႏွင့္ရွက္ေသြးျဖာကာ
Romatic Kiss အပိုင္းအစေတြျဖစ္ေပၚလာမည့္
ညားခါစ တြဲခါစ Relationship မ်ိဳးလည္းမဟုတ္
ေတာ့ MinYoongi ေခါင္းတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ကာ
ညစာအထုတ္ေတြကိုပဲျပင္ဆင္ေပးလိုက္သည္။

Relationship သက္တမ္းတစ္ခုအၾကာႀကီး
ၾကာျမင့္ခဲ့တာရယ္....ခ်ည္ထားေသာ
သံေယာဇဥ္ေတြ အမွတ္တရေတြကို ဒီကေလး
မျမင္တာသိလို႔ ပိုခ်စ္ရတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘဝေလးျဖင့္
မၿပိဳလဲေအာင္ ရသမၽွနည္းလမ္းနဲ႔ ထိန္းသိမ္းခဲ့တာ
ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ဆိုရတာမွာပဲ....။
ထယ္ေလး....အရင္လို သြက္လက္စြာ
ညစာျပင္ဆင္ေနပုံကိုၾကည့္ၿပီး...
ကၽြန္ေတာ္ MinYoongiလည္း ေတာ္ေသးပါရဲ့ လို႔
ေရရြတ္ရလိမ့္မည္...။

ထယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘဝေလး....။
မနည္းပဲ ခက္ခက္ခဲခဲပဲ...လုံျခဳံေအာင္
လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းလိုက္ရတာ....
ခုလိုက်ေတာ့လည္း သူမဟုတ္ေတာ့တဲ့အတိုင္း
ခပ္တည္တည္ပင္....။

ညစာအတူတူစားေနရင္း MinYoongi သည္
ေခတၱရပ္ကာ ထယ့္ကို ၾကည့္ရင္း
တစ္စုံတစ္ခုေျပာရန္ျပင္ေနသည္။

"ထယ္....."

"အင္း......"

"လူႀကီးတို႔ လက္ထပ္ၾကရေအာင္...."

ဟင္းခြက္တစ္ခုစီလွမ္းေတာ့မည့္ ထယ့္လက္ကေလး
ေတြတုံ႔ဆိုင္းသြားကာ ပ်က္ယြင္းသြားေသာ
မ်က္ႏွာအေရာင္လဲ့ေနေသာ
မ်က္လုံးေလးေတြျဖင့္ဖ်က္ခနဲၾကည့္လာသည္။

"႐ုတ္တရက္ႀကီး...လူႀကီးကလည္း...."

TaeHyung  MinYoongi ကိုထားခဲ့ေသာ
ေနရာသည္  ဟိုအရင္ထဲက အနည္းငယ္
နာက်င္ဖြယ္ရာေနရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။
ခ်စ္သူရည္းစားလို႔လည္းမသတ္မွတ္ခဲ့သလို
လက္ထပ္ရမည့္အိမ္ေထာင္ဖက္လို႔လည္း
TaeHyung တစ္ခါမွမေတြးခဲ့ဖူး....။
ဒီတိုင္း အေပးအယူပဲ ဟု ေပါ့ေပါ့ေလးသတ္မွတ္ကာ
က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္လုံးအိမ္ေလးေတြ
ပိုင္ဆိုင္သည့္ က်ိက်ိတက္သူေဌးတစ္ေယာက္
လိုခ်င္တာ လိုအပ္တာမွန္သမၽွ ျဖည့္စည္းေပး
သည့္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္သာထားခဲ့သည္။

အခ်စ္လည္းမသိသလို လက္ထပ္ျခင္းကို
လည္းထယ္ စိတ္မဝင္စားခဲ့...။
အိမ္မက္ထဲကလူေနာက္သာ ေရကုန္ေရခမ္းလိုက္ခဲ့တာ။
အမွားေတြႀကီးပဲေရြးခ်ယ္လုပ္ခဲ့တာ...။

ပ်က္ဆီးျခင္းေတြ ေလာဘေတြ ေမာဟေတြ
အတၱေတြ စီးခ်င္းထိုးခဲ့ၾကၿပီး လူတစ္ေယာက္
ေသလုမတတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္လုပြဲၿပီးဆုံးသြား
ခဲ့ေတာ့လည္း လူႀကီးသည္ ေနျမဲရွ္ိျမဲအတိုင္းပဲ...။

အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့စိတ္ကုန္ကာ
လူႀကီး နဲ႔အရင္လိုအတူတူေနဖို႔ေတာင္
ျဖစ္ပါေတာ့မလားလို႔တစ္ခါတစ္ရံေတြးမိသည္။
မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ ထိန္းမရ သိမ္းမရ
လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကအမ်ားႀကီးေလ...။
အသိတရားဝင္လာတိုင္း အားနာလိုက္တာ
စိတ္ထဲ ဒီလိုေလးရွိေနေပးတာကို ႀကိတ္ေက်းဇူးတင္ေနမိ
သည္။

သူလူႀကီးအေပၚကို ေတာ္ေတာ္လြန္လြန္...။

မထင္မွတ္ထားခဲ့ေသာစကား လက္ထပ္ၾကရေအာင္တဲ့။
စိတ္ကေလးနည္းနည္းေတာင္မနာခဲ့ဘူးလား။
စိတ္နည္းနည္းေတာင္ဒီလူႀကီးကမဆိုးတတ္တာလား။

JeonJungkook  ကParkJimin ကို အသက္တမၽွ
နဲ႔ခ်စ္ျပခဲ့တယ္ဆို
ParkJimin ကို KimTaeHyung က
ဘဝ တမၽွခ်စ္ျပခဲ့တယ္ဆို
KimTaeHyung ကို MinYoongi ကလည္း
ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္လိုခ်စ္ျပခဲ့သည္။

"႐ုတ္တရက္မွမဟုတ္တာ...ထယ္ေလးကို
လူႀကီး လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္ေလာက္ထဲက
ေန႔တိုင္း ေျပာေနတတ္တဲ့စကားပါ...."

"ထယ္ ..လူႀကီးကို လက္ထပ္သင့္လို႔လား...."

MinYoongi သည္ခ်က္ခ်င္းခုံမွထလာကာ
ေကာင္းကင္ျပာေလးေရွ႕ဒူးေထာက္ခ်သည္။

"လူႀကီး....ဘာလုပ္တာလဲ...."

"မလုံေလာက္လို႔လား ကေလးေလးရယ္....
စေတြ႕တဲ့ေန႔ကစ လူႀကီး ဒီေန႔အထိေပးခဲ့တဲ့
အခ်စ္ေတြက မင္းအတြက္ဘာစိတ္မေက်နပ္
စရာမ်ားရွိလို႔လဲ....မင္းဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး
လူႀကီးနားလည္ေပးခဲ့တယ္ေလ....
မခ်စ္မွန္းသိလို႔ ခ်စ္ပါလို႔လည္းကိုယ္ေတာင္းဆိုေနတာ
မဟုတ္ပါဘူး...မင္းဘဝေလးကိုကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္း
ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တရားဝင္လုံလုံျခဳံျခဳံကာကြယ္
ေပးခ်င္လို႔ပါ..."

ထယ္သည္ အရည္လဲ့ေနေသာမ်က္လုံးေလး
ေတြနဲ႔ငုံ႔ၾကည့္ေနကာဘာမွျပန္တုံ႔ျပန္မလာခဲ့။

"မျငင္းပါနဲ႔....လူႀကီးကို မျငင္းပါနဲ႔ေတာ့နဲ႔
ထယ္ရယ္.....အတင္းအက်ပ္မေျပာခ်င္ေပမယ့္
ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတာက ထိန္းမရဘူး.."

"ထယ္ ဆိုးခဲ့တာေတြက လူႀကီးလိုလူနဲ႔
တန္ေတာင္တန္ေသးရဲ့လားလို႔ စဥ္းစားေနတာပါ
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ခဲ့
လဲကၽြန္ေတာ္ပဲသိတာ..."

"ခ်စ္တတ္တာ ဆိုးတာမွမဟုတ္ဘဲ..
ဘာမွမျဖစ္ဘူး အဲ့ကိစၥကို ထယ္ျပန္မေတြးလည္း
ရတယ္..လူႀကီးအားလုံးခြင့္လႊတ္တယ္...
သူ႔ကို မေမ့ဘူး ဆက္ခ်စ္ေနအုန္းမယ္ဆိုလည္း
ျဖစ္တယ္...အေရးႀကီးလွတဲ့ကိစၥေတြမဟုတ္ပါဘူး..."

"ေပၚေပၚထင္ထင္ကၽြန္ေတာ္သစၥာေဖာက္ခဲ့တာ
အေရးႀကီးတာေပါ့ လူႀကီးရဲ့...."

"ထယ္ေလး မလို႔ သစၥာေဖာက္လည္း
သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ....
ဘာေတြလုပ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆိုကြာ..."

လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြကို
လူႀကီးက ဖြဖြေလးကိုင္ကာ အသံေတြတုန္လာသည္။

"လူႀကီး ငိုေနတာလား...."

"ဟင့္အင္း......"

ဟင့္အင္းဆိုၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚေမွာက္ခ်လာေသာ
လူႀကီးသည္ ေက်ာျပင္ေတြတုန္ခါေနၿပီ။
ပြဲအစကေန ပြဲအဆုံးအထိ ေအးတိေအးစက္
ကစားသြားခဲ့ေသာ ဇာတ္ေကာင္ေလး၏
ႏွလုံးသားသည္ အဆုံးအထိေတာ့လည္း
ဘယ္ေတာင့္ခံနိုင္ပါ့မလဲ....။

MinYoongi လည္းငိုတတ္ခဲ့ပါတယ္....။

လူႀကီး သည္းထန္စြာငိုခ်တာမ်ိဳးပထမဆုံး
ေတြ႕ဖူးတာမို႔ထယ္သည္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္။

"လူႀကီး....မငိုပါနဲ႔ဗ်ာ......."

"လက္ထပ္ၾကမယ္မလား.....ဒီနိုင္ငံမွာ
မေနခ်င္လည္းစိတ္သစ္လူသစ္ ထယ္ႀကိဳက္တဲ့
နိုင္ငံကိုေရြးခ်ယ္လို႔ရတယ္... နိုင္ငံလွလွေလး
တစ္ခုမွာ အတူတူ သြားေနၾကရေအာင္ေနာ္...."

"ထယ္ စဥ္းစား ေပးမယ္ေလ......"

"ရတာေပါ့....ငါးႏွစ္တာမင္းနဲ႔ကိုယ္ဆက္ဆံေရး
မွာ ျပတ္ျပတ္သားသားအျငင္းခံေနရတာနဲ႔စာရင္
စဥ္းစားေပးမယ္ဆိုတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္စရာပါပဲ....
ျမန္ျမန္ေလးစဥ္းစားေပးပါ ....."

"လူႀကီး.....ဟိုဟာေလ....."

"အင္း....."

"လက္ထပ္တာေရာ....ခ်စ္တာေရာပါ တစ္ခါထဲ
ေရာစဥ္းစားလိုက္မယ္ေနာ္....
ခ်စ္မွ လက္ထပ္ဖို႔က ပိုေပ်ာ္ရႊင္ရတာမလား...."

"ထယ္ လူႀကီးကို ခ်စ္ဖို႔ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတဲ့
သေဘာလား....."

"လူႀကီးက ထယ့္ ကို မခ်စ္ေတာ့လို႔လား...."

"ေမးတတ္လိုက္တာ....အဆိုးအေပေလးရယ္...."

လူႀကီးကိုဘာရယ္မဟုတ္သနားလာတာမို႔
ခုံေပၚက ဆင္းကာ ဖြဖြေလးဖက္ထားေပးလိုက္သည္။
MinYoongi ကငိုခ်တတ္တဲ့သူမွမဟုတ္ဘဲ....။
ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ေပးရမွန္းလည္းမသိ......။
ေခါင္းထဲဝင္လာေသာ အႀကံတစ္ခုကိုသာ
အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ေတာ့မည္။

"ထယ္ တို႔ မနမ္းျဖစ္တာေတာင္ၾကာပီ...
လူႀကီးငို ခ်င္ ေနရင္ ငိုခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ေအာင္
ခဏေလး နမ္းၾကမယ္ေလ...."

"ထယ္ အဆင္ေျပလို႔လား...."

"နမ္းတာေလာက္ကလူႀကီးနဲ႔ထယ္ ၾကား
အဆင္ေျပရဲ့လားေမးေနစရာမလိုအပ္ပါဘူး...."

"လက္ထပ္ခ်င္တာကို ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔
ဘယ္ႏွႏွစ္ လွန္ထားအုန္းမလဲမသိလို႔
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ နမ္းခ်င္သလိုနမ္းပစ္လို႔ရလား.."

"အရင္ကလည္း နမ္းခ်င္သလိုပဲနမ္းခဲ့တာပဲမလား..."

"မတူဘူး...."

"ဘာကြာလို႔လဲ...."

"ျပမယ္...."

MinYoongi သည္ အညိဳေရာင္ေလးကို
ေပြ႕ခ်ီကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ေတာ့
ထယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြခါးဆီမွာခိုင္ခံ့စြာ..။
ထိပ္မွာစုစည္းထားေသာဆံပင္ေလးသည္
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာေၾကာင့္
ၾကမ္းဖို႔ရမ္းဖို႔ မလိုက္ဖက္ေန
MinYoongi က ဆြဲျဖည္ကာ ဆံပင္ျပာေလးေတြကို
ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးေလးကိုလႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

နဖူးေပၚဝဲက်လာေသာဆံပင္ျပာေလးေတြသည္
ထာဝရအလွတရား.....။
ခရမ္းႏုေရာင္ အိပ္ရာထဲပစ္ခ်ကာ
အျပာေရာင္ဆံပင္ေတြထဲMinYoongi တိုးေဝွ႕
နမ္းေတာ့ ေကာင္းကင္ျပာေလးက
မေနတတ္ခဲ့ပါ....။

"လူႀကီး....ေတာ္ပီ....."

ဆံပင္ေလးပဲနမ္းရေသးသည္။အစလုပ္သူ
ေကာင္ေလးက ရင္ဘက္ေတြကိုတြန္းကန္လႊတ္
လာေတာ့သည္။

မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚအစုံအဆန္အနမ္း
ေတြက်ဲခ်ကာ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးအထိ
ဆင္းသက္လာေတာ့ ထယ္ တြန္းမလႊတ္ေတာ့...။
ဒီအထိအေတြ႕ ဒီအသက္ရွုသံေတြက
သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲေလ......။
အထူးအဆန္းလည္းရွက္ေၾကာက္မေနျပန္....။
ဒီအခန္းထဲ ဒီအိပ္ရာထဲ ဘယ္ႏွႀကိမ္ဘယ္ႏွခါ
ရင္းႏွီးၿပီးသားအေသြးအသားေတြလဲ...။

ထယ္ဘာေတြစဥ္းစားေနသလဲေတာ့မသိ...။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ နမ္းခ်င္သလိုနမ္းလိုက္တာ
နဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာေလးေပ်ာ့ေခြေနၿပီ။
အသဲပုံႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကိုစုပ္ယူစားသုံးရင္း
ထယ့္ခႏၶာကိုယ္အႏွံ့လက္ေတြနယ္ခ်ဲ့တဲ့အခါ
လူႀကီးဆိုေသာ အသံဩဩေလးကရင္ခုန္ဖြယ္ရာ..။

"လက္ထပ္ဖို႔စဥ္းစားေနတာဆိုေတာ့
ဆင္ျခင္မွျဖစ္မယ္နဲ႔တူတယ္......"

MinYoongi သည္တိခနဲရပ္လိုက္ကာ ဆံပင္ေတြ
ကိုသပ္တင္ရင္း အက်ီေတြျပန္ျပင္ဆင္ေလေတာ့
စူးခနဲၾကည့္လာေသာ အိပ္ရာထဲက ဖရိုဖရဲေလး။

"စဥ္းစားတာက စဥ္းစားတာပဲေလ....
လူႀကီး ပဲလာစ ၿပီး အက်င့္မယုတ္နဲ႔ေလ......"

"အေျဖတစ္ခုခု အတိအက် သိမွ
ဒါမ်ိဳး ဆက္သြားလို႔ေကာင္းတာေလ.....
ဘာမွန္းမသိဘဲ....."

"အရင္ကေရာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အိပ္အိပ္ေနတာ
လူႀကီးအေျဖရလို႔လား...."

ထယ္ကလွသည္။ ဒါေပမယ့္ဒဲ့သမား...။
သူ႔ကိုသြား၍ဉာဏ္မ်ားလို႔ဘယ္ေတာ့မွမရပါ....။

ရွက္သြားသလိုလို ခပ္ရဲရဲမ်က္ႏွာလွလွေလးနဲ႔
ေကာင္းကင္ျပာေလးသည္ အိပ္ရာထဲက
ကုန္း႐ုန္းထကာ ေျပးမယ္က်န္ေတာ့
MinYoongi သည္ သေဘာက်စြာရီေမာရင္း
မ႐ုန္းနိုင္ေအာင္ ဖမ္းဆီးထားလိုက္ကာ
အလြတ္မေပးေတာ့.....။

"ဖယ္...MinYoongi.....လႊတ္စမ္း....!!!!!"

"ဘာမွ မယူဘူး....လက္မထပ္ဘူး.....!!!!"

"လူႀကီး........."

"ကယ္ပါအုန္း.....!!!!"

အသံToneမ်ိဳးစုံကႀကိဳးစုံတဲ့ေကာင္းကင္ျပာေလး
သည္ ခရမ္းႏုေရာင္အခန္း​ေလးထဲ
လူႀကီးဟူေသာ တိုးဖြဖြအသံေလးေတြ...
တစ္ခါတစ္ရံ သေဘာတက်ရီေမာသံေလးေတြျဖင့္
MinYoongi ကို အမ်ားႀကီးစဥ္းစားေပးေနရွာပါသည္။

ေအးခ်မ္းၿပီး လွပတဲ့ နိုင္ငံေသးေသးေလး
တစ္ခုမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူတူသြားေနမယ္....။
ကေလးဆိုးေလး ႏွလုံးသားထဲက အနာေလးကို
မနာေတာ့ေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြႀကီးနဲ႔ပဲ
ဖုံးအုပ္ပစ္မယ္....။
အမာရြတ္ေလးက်န္တာေလာက္ကေတာ့
ထားလိုက္မယ္...။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ လြမ္းရွာအုန္းမွာေပါ့....။

က်န္တာအားလုံးကေတာ့ MinYoongi အတြက္ပဲ
မီးကုန္ယမ္းကုန္ခ်စ္ေပးရက်ိဳးေတြနပ္ေအာင္
ေကာင္းကင္ျပာတခြင္ ဒီေန႔ကစ
အလွဆုံးတိမ္တိုက္ေတြ လႊမ္းျခဳံပစ္လိုက္မွာ....။

ထယ့္ ဆီက လူႀကီး ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့
စကားေလး သကၠရာဇ္တစ္ခုခုမွာ
ၾကားရလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို
ေသခ်ာေပါက္လာႂကြားဝါးမယ္.....။

အခ်စ္တတ္ဆုံးေကာင္က အခ်စ္မရေသးတာ
အနည္းငယ္ေတာ့ရွက္စရာေကာင္းေနေပမယ့္
MinYoongi လုံးဝဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး...။

MinYoongi ကို...လုံးဝလာမေဝဖန္နဲ႔......။

.......................။

3Month Later........။

"ပြဲခ်ိန္က ကပ္ေနၿပီ....ေမာင္ ဘာေတြကိုေရြးလို႔
ခ်ယ္လို႔မၿပီးနိုင္ေနတာလဲ....."

"အနက္နဲ႔ နက္ျပာ အဲ့တာ....ေမာင္ JinHyung
ထက္လည္းပိုၾကည့္ေကာင္းခ်င္လို႔
အေရာင္ေရြးေနတာ....."

"သတို႔သားထက္ ပိုၾကည့္ေကာင္းခ်င္လို႔
ျဖစ္မလား....အနက္ပဲဝတ္ ....."

ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးစိတ္ေကာက္နိုင္တဲ့သူ
ဒီကမၻာတြင္တကယ္ရွိပါသည္။
ေဆး႐ုံကဆင္းလာၿပီးထဲက တစ္ခါေလးမွ
မ်က္ႏွာသာအေပးမခံရေသး....။
တစ္ခုခု ကိုယ္ကဂ်စ္ခ်င္ၿပီဆို သူက စီးေဟာက္
လိုက္ၿပီးၿပီ....။

"ေျဖးေျဖးေျပာပါ....မင္းဝတ္ခိုင္းတာပဲ
ေမာင္က ဝတ္မွာ....လိမၼာေနၿပီ...."

"အပိုေတြေျပာမေနဘဲ ျမန္ျမန္လဲ...."

ေမာင္က ဝတ္စုံကိုထုတ္ကာ ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ
လဲေနသည္။ျမန္ျမန္မလွုပ္ရွားနိုင္ေသးေသာ
အေျခအေနမွာ တစ္ခါတစ္ေလလည္းစိတ္ေလာ
ကိုယ္ေလာျဖစ္ျဖစ္သြားတာမို႔ ကိုယ္ကပဲစိတ္မေကာင္း။
အိပ္ရာေပၚထိုင္ကာ ေစာင့္ေပးေနရာမွထသြားကာ
ေမာင့္လက္ထဲကShirtအက်ီကိုယူလိုက္သည္။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန ျပန္ေမာမွာစိုးလို႔....."

"ေမာေနတာ....တကယ္ေတာ့.....ေမာင့္အသဲေလး
လာလုပ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာသိသားပဲ..."

အလိုလိုက္ခံရျခင္းေတြသည္ေမာင့္ထံအကုန္အစင္ပဲ။
တုတ္ျပဓားျပကတဖက္...လြန္သြားတယ္ထင္ရင္
ေခ်ာ့ေမာ့ ရွင္းျပမွုေလးကတစ္ဖက္ႏွင့္
ဒီေယာက်္ားကို အဖက္ဖက္ကခ်စ္ျပရတာ...
သိပ္ေတာ့မလြယ္လွ....။

လိမၼာလာတာမွန္ေပမယ့္ လိမၼာေပးလို႔ေပးရတဲ့
အခြင့္အေရးေတြကလည္းေတာင္လိုယာလို
ေသခ်ာတာေတာ့အရင္လို အတၱေတြနဲ႔ေလာင္ေနတဲ့
အိမ္ႀကီးရွင္ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး...။
ေမာင္ ဟာ သူ႔အသက္အရြယ္ သူ႔အပိုင္းအျခားက
ရြယ္တူေတြလို ကၽြန္ေတာ့္အကြက္ခ်မွုေတြၾကား
ေပါ့ပါးတဲ့လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။

ေမာင့္Jimin...ေမာင့္အပိုင္ ေမာင့္ဟာ
ဟိုဟာလည္းေမာင့္ဟာ ဒီတစ္ခုလည္းေမာင္ပဲ
ဒီလို ဒီလိုေတြ သူ႔စိတ္အတြင္းထဲရွိေနေသးပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ေမာင္က ကတိတည္ရွာပါသည္။
ေမာင္ က ခက္ခဲစြာ ေလၽွာ့ေပါ့ ခ်စ္ေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုစကားေတြဘယ္ေတာ့မွမၾကားရေတာ့။

အရင္းခံဟာ အတၱသမားေလး ဆိုေသာ္ျငား
JeonJiminက မခ်စ္ေတာ့ရင္ ဆိုတဲ့
ေမာင္ အေၾကာက္ရဆုံးလက္နက္သည္
ေမာင့္ကို ပုံမွန္ လူငယ္ေလးဘဝကိုေပးခဲ့ကာ
လက္ရွိတြင္ေတာ့ တမ်ိဳးတဖုံဆိုးလာတာကလြဲ
အရင္လို မြန္းက်ပ္မွုေတြမရွိေတာ့....။

ဆိုင္သူေလး သည္စိတ္ခ်မ္းသာလာရ၍
အဆူအေဟာက္ေလးရွိေသာ္ျငား
ေန႔တိုင္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ပင္....။

"စီးကရက္ ေသာက္ဖို႔ကို မစဥ္းစားနဲ႔ေနာ္
ပါတီ ဆိုၿပီး အနည္းအပါးဘာညာေတြ
မၾကားခ်င္ဘူး...."

"ခ်ဴပ္ခ်ယ္လြန္းေတာ့ မြန္းက်ပ္လာၿပီ...."

"မြန္းက်ပ္ရင္ ၾကယ္သီးတစ္လုံးျဖဳတ္ထား
ေပးမယ္ အသက္ရွူလို႔အဆင္ေျပလား
အက်ီက က်ပ္ေနသလိုပဲ...."

"ပြရင္ ဘယ္ၾကည့္ေကာင္းပါ့မလဲ ရပါတယ္
အဆင္ေျပတယ္...ေမာင့္ကို ဆံပင္ေလး
လုပ္ေပးပါအုန္း...."

ေမာင္က မွန္ေရွ႕တြင္ထိုင္ကာ ဖုန္းယူလၽွက္
ဟိုပို႔ဒီပို႔လုပ္ေနခ်ိန္ ဆိုင္သူေလးက နက္ေမွာင္
ေနေသာဆံပင္ေလးေတြကိုသူ႔စိတ္ႀကိဳက္ပုံသြင္းသည္။
ေမာင့္လက္ကေလးေတြကို Handcream
ေမႊးေမႊးေလးလိမ္းေပးကာ ေရေမႊးသင္းသင္းေလး
ျဖန္းေပးလိုက္သည္။
Necktie ေလးေသခ်ာခ်ည္ေပးၿပီးတဲ့အခါ
ေမာင္က လူဆိုးေလးမဟုတ္ေတာ့...။

ဘယ္ေနရာလိုအပ္ေသးလဲၾကည့္ေနတုန္း
ေမာင္က နဖူးေလးကိုဖ်က္ခနဲ နမ္းလာသည္။

"ခ်စ္စရာေလး.....ေမာင့္အလွေလးက...."

Jimin သည္သေဘာက်စြာတစ္ခ်က္ျပဳံးရင္း
ယူစရာရွိတာေတြယူကာေမာင္နဲ႔အတူ
ပြဲတက္ရန္ထြက္လာခဲ့သည္။

"သခင္ေလးတို႔ ကားအဆင္သင့္ျဖစ္ပါၿပီ...."

"အနံ႔အသက္ေတြေသခ်ာလုပ္ထားတယ္ေနာ္
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးေမာင္ မူး မွာ စိုး လို႔...."

အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသည္ ေမာင့္ကိုေမာ့ၾကည့္
ေတာ့ ေမာင္သည္ ျပဳံးယဲ့ယဲ့ႏွင့္။

အခ်စ္ခံရတာကိုသိပ္ႀကိဳက္ရွာေသာ
ကေလးေလးသည္ သူလိုခ်င္ေသာဘဝေလးကို
ရေနတာမို႔ အျမဲတမ္းဟန္မေဆာင္နိုင္ ။
ထိုက္တန္ပါတယ္...သူဘယ္ေလာက္ေတာင္
ခ်စ္ျပေပးခဲ့သလဲ....။
ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေၾကာက္လာရတဲ့အထိႀကီးမားလြန္း
ေသာခ်စ္ျခင္းထုထည္ေတြ....။

"လာပါ....အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးရွင္းထားေပးမွာပါ..."

ေမာင္သည္ ဆိုင္သူေလးလက္ကေလးေတြကို
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးဆုပ္ကိုင္လၽွက္ ေခၚေဆာင္သြား
ခဲ့သည္။ကားတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ဆိုင္သူေလးက
အဆင္သင့္ဝင္ထိုင္လိုက္႐ုံပင္....။

"Doctor ကိုေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံေနာ္
ေမာင္ေနမေကာင္းတုန္းက ကိုယ့္ကိုအမ်ားႀကီး
ကူညီေပးခဲ့တယ္....ေက်းဇူးေတြရွိတယ္..."

ေမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ေမာင္သည္ သတိျပန္ရလာထဲက
Jiminတစ္ခြန္းဆိုမွ တစ္ခြန္းထဲေသာ
လမ္းစဥ္ကိုအတိအက်လိုက္နာသည္။

လူေတြအားလုံးကေမာင့္ကိုဝိုင္းဆုံးမ
ေျဖာင္းျဖထားေသာအရွိန္ေတြလည္းရွိကာ
သူ လိမၼာမွ သူေျပာစကားနားေထာင္မွ
Jimin ကခ်စ္မွာဆိုတဲ့ စိတ္သည္ အဆိုးအေပေမာင့္
စိတ္ေလးကို ပိုပိုသာသာအနိုင္ယူထားတတ္သည္။

တစ္ခါတေလလည္းလြတ္ထြက္လာတာမ်ိဳးေလး
ေတြရွိေပမယ့္ ေမာင္က ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္
အလၽွင္အျမန္ျပန္ေခါက္သိမ္းပစ္သည္။
ဆိုင္သူေလးမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မွမပ်က္ေအာင္
ေန႔တိုင္းႀကိဳးစားပမ္းစားေနထိုင္ေပးခဲ့တဲ့သူ....။

ေမာင္ သိပ္ ခ်စ္ လြန္း ခဲ့ ရွာ တာ ပါ....။

Wedding ရယ္လို႔မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔လက္ထပ္ၿပီး
ေၾကာင္းအသိအမွတ္ျပဳပါတီေလးေပါ့....။
စာအုပ္ဆိုင္ေရွ႕က ေျမကြက္လပ္တြင္
အေပါင္းအသင္းအနည္းငယ္ျဖင့္ သဘာဝေလးက
လမင္းကိုစီစဥ္ေပးခဲ့သည္။

မီးေရာင္ေအာက္ကို ေရာက္လာသူႏွစ္ေယာက္၏
အရွိန္အဝါသည္ပြဲတစ္ခုလုံးကိုဖမ္းစားနိုင္ခဲ့သည္။
ေမာင္က လက္ေသးေသးေတြကို ပိုင္နိုင္စြာ
ဆုပ္ကိုင္ရင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ပင္
ပြဲထဲဝင္လာသည္။

MD Parkက ျပဳံးယဲ့ယဲ့ေလး....။
MD ဟာ စိတ္တိုလြယ္ေပမယ့္ ေမာင္ကလက္ကေလး
ေတြကို တေလးတစားဆုပ္ကိုင္ထားသည့္အခ်ိန္
ဆို မ်က္ႏွာေမာ့ခ်ီကာ လွလွေလးအျမဲတမ္းျပဳံးတတ္
တဲ့သူတစ္​ေယာက္....။

"ေရာက္လာၾကၿပီလား....Jungkook
က်န္းမာေရးေၾကာင့္ လာမယ္ေတာင္မထင္ဘူး..."

Doctor ကဆိုင္သူေလးေရာက္လာတာေၾကာင့္
အံ့အံ့ဩဩလာႏူတ္ဆက္သည္။

"ဂုဏ္ျပဳေပးရမွာေပါ့....Hyungကၽြန္ေတာ့္ကို
အမ်ားႀကီးကူညီေပးခဲ့တာပဲ...
ေမာင္ လည္း အမ်ားႀကီး ေနေကာင္းလာပါၿပီ..."

"ေက်းဇူးပါကြာ.....Joon ဟိုဘက္ေရာက္ေနတာ
ေခၚေပးမယ္ေနာ္...."

စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုတြင္ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။

"ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္ ....."

"ေမာင္ တို႔ လည္း ထပ္ ေဆာင္ၾကမလား...."

"ေနပါ....ဒုကၡကိုတစ္ခါပဲယူမယ္....."

"Hey Jimin!!!!"

စကားေျပာေနတုန္း အသိတစ္ေယာက္သည္
အားရဝမ္းသာေရာက္လာကာ Jimin အား
ႏူတ္ဆက္လာသည္။

"မေတြ႕ရတာၾကာၿပီပဲ..."

ဖ်က္ခနဲ Jiminလက္ကေလးေတြအားဆြဲကာ
လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ဝိုင္းစက္သြား
ေသာေမာင့္မ်က္လုံးေတြ....။

"ေက်ာင္းၿပီးထဲ ေပ်ာက္သြားလိုက္တာကြာ...."

"ေအး ဆို....."

သူစိမ္းလက္ထဲပါသြားခဲ့ေသာလက္ေသးေသး
ေတြ လႊတ္မေပးေသး....။ကိုင္ထားကာစကားေတြ
ဆက္ေျပာေနၾကသည္။ေမာင္သည္ ျပဴးၾကည့္
ေနကာ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိ....။

ရိုးရိုးသားသားလက္ဆြဲတာပါ....။
စိတ္ထိန္းရမယ္....။ဘာမွမျဖစ္ဘူး...။
ငါ့လက္ကေလးေတြနည္းနည္းႏွေျမာေပမယ့္
ျပႆနာလုပ္ရင္ Jimin ဆူမွာေသခ်ာတယ္....။

လက္ႏွစ္ဖက္လႊတ္သြားတဲ့အခါမွေမာင္က
အသက္ရွူသည္။
ခက္ခဲလြန္းတာေပါ့....။ေလၽွာ့ခ်စ္ဖို႔ကေလ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္႐ူးမတတ္ခက္တယ္...။
ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္...။

"ဒါ ငါ့ အမ်ိဳးသားေလ JeonJungkook တဲ့..."

ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေခၽြးစေတြပင္
စို႔ေနၿပီ...။မျဖစ္ရဘူးေမာင္...။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး လိမၼာေပးပါ...။

"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ...."

ထိုလူသည္ေမာင့္ဆီလက္တစ္ဖက္ကမ္းေပးေတာ့
ေမာင္က ထိုလက္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။
တစ္ခုခုမ်ားထေျပာလိုက္ရင္ အေျခအေနမဟန္
တာေၾကာင့္Jiminက ၾကားဝင္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ခ်ိန္

"JeonJungkook ပါဗ်ာ...Hyungမိတ္ေဆြက
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြပဲေပါ့....ေနာက္လည္း
ၾကဳံရင္ေခၚပါ..."

ေမာင္ ကခုံမွထကာ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္စြာ
တေလတစားထႏူတ္ဆက္လာသည္။
စိတ္ခ်မ္းသာမွုသည္အလုံးလိုက္အရင္းလိုက္
ေမာင္ သည္ ေပါ့ပါးစြာျပဳံးျပႏူတ္ဆက္ကာ
ေအးေဆးစြာပင္ ခုံမွာျပန္ထိုင္သည္။

"လူႀကီးလူေကာင္းေလးေပါ့...."

ဆက္ခနဲစားပြဲေပၚကတစ္သၽွဴးတစ္စယူကာ
ဆိုင္သူေလး၏လက္ေတြကိုစားပြဲခုံေအာက္တြင္
တစ္ေခ်ာင္းမက်န္ျပန္သုတ္ေပးေတာ့သည္။

"လက္မွာေပေနတာေတြ႕လို႔ ခုနလူနဲ႔သဝန္တိုလို႔
မဟုတ္ဘူး လိမၼာေနတယ္ ......"

တကယ္ပါပဲ.....။

Namjoon Hyungနဲ႔ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတာမို႔
အေပါင္းအသင္းေတြသည္အသိေတြႀကီး...။
ေမာင္ သည္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားျဖင့္
Jimin က လြတ္လပ္စြာစကားေျပာရီေမာေနသည္
ကိုရႊန္းရြန္းစားစားထိုင္ၾကည့္ေနကာ
ပါတီတြင္တစ္ေယာက္ထဲေမ်ာလြင့္ေနလၽွက္...

အသံကေလးေတြဥစၥာေျခာက္သလားေမး
ေျခာက္တုန္းပဲ...
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ျပဳံးသြားရင္ကြယ္ခ်လိုက္
ခ်င္ေသးသည္။
ဒါေပမယ့္ ထိုအရာေတြက ေကာင္းေသာလာျခင္း
ေတြမွမျဖစ္ခဲ့တာ....။
မွန္ကန္ေသာခ်စ္ပုံခ်စ္နည္းေလးကိုသာ
Jimin ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ဆက္ႀကိဳးစားေနရမည္...။

သိပ္ခင္မင္တဲ့လူေတြနဲ႔ဆုံတဲ့အခါ ဇိုးဇိုးဇက္ဇက္
ေပြ႕ဖက္မွုျဖစ္လာေတာ့ ေမာင္သည္ ထိုင္ေနရာမွ
ႂကြလာမိတဲ့အျဖစ္။ ဆြဲပဲခြါလိုက္ရေတာ့မလိုလို
ထပဲေျပးမိေတာ့မလိုလို
ရိုးသားေသာ ႏူတ္ဆက္ရင္းႏွီးမွုေတြအေပၚ
သူျပႆနာမလုပ္သင့္ေၾကာင္းလည္းနားလည္လာ
ၿပီမို႔ ငိုမလိုလိုမ်က္ႏွာနဲ႔ပင္ မိုးၿပိဳေတာ့မည္။

"Joon ငါေလ သနားလည္းသနားတယ္
အူတက္ေအာင္လည္း ရီခ်င္တယ္
တစ္ခ်ိန္မွာပဲ အဲ့ဒီေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး
ငိုခ်င္ေနတယ္......"

".သူအမ်ားႀကီးJimin အေပၚထိန္းသိမ္းေနတဲ့ပုံပဲ"

"ငါနဲ႔တူလို႔လားမသိဘူးေနာ္
သိပ္ခ်စ္တတ္တာပဲ....."

"လမင္းေလးက မခ်စ္တတ္ဘဲ.....
ဆိုးႀကီး ဆိုးေနတာကို ခ်စ္တာေတာ့မတူဘူး
ဆိုးတာေတာ့ တူလိမ့္မယ္...."

မ်က္ေစာင္းလွလွေလးသည္ဒိုင္းခနဲ...။
Namjoon က ပုခုံးေလးဆြဲဖက္ကာေခ်ာ့ေမာ့ေနသည္။

"အခ်စ္ရာ..အဖက္မခံနဲ႔ေတာ့.....ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ...."

MD Parkသည္ ရွိန္ပိန္ေသာက္ရင္း
ေမာင့္ ပါးေလးတစ္ဖက္ကိုစေနာက္ဆြဲကာ
ရီခ်င္စိတ္ကိုထိန္း၍မရခဲ့။

"အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္က အမ်ားႀကီး
ျပန္ဖက္ေပါ့...."

ေမာင္မ်က္ႏွာေလးခ်က္ခ်င္းဝင္းပသြားကာ
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း
ၿပိဳင္တူျပဳံးရီေနမိသည္။
.......

"ကိုရီးယားကို ျပန္လာျဖစ္ရင္ ငါ့ဆီကို
အရင္လာရမယ္ေနာ္ ထယ္ေယာင္း...."

"အင္း.....မင္းဆီကိုပဲအရင္လာခဲ့တာႀကီးပဲကို.."

"ငါမင္းကိုအမ်ားႀကီးခင္တယ္ေနာ္ ထယ္ေယာင္း"

"ငါကမင္းကိုေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္တယ္
Hoseokie....ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္...."

ေလယာဥ္ကြင္းတြင္ေပြ႕ဖက္ႏူတ္ဆက္မွုသည္
မဆန္းေသာ္လည္း ထယ္ေရာ JungHoseok
ေရာက ငိုေနလိုက္ၾကတာ...။

"ငါ့သူငယ္ခ်င္း အဆိုးေကာင္ေလး
MinYoongi နဲ႔ လိလိမၼာမၼာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ဘဝကိုျဖတ္သန္းၾကားလား....
ေျပာစကားနားေထာင္ ...က်န္းမာေရးကအဓိကပဲ"

"မင္းေရာပဲ....မင္းလည္းဂ႐ုစိုက္...."

"တက္တူးေတြေတြ႕ရင္ ငါ့ကိုလြမ္းေပး ထယ္...."

"အင္း.....ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္..."

ရင္ခြင္ထဲကထြက္ကာေက်ာပိုးအိတ္
ေလးလြယ္လၽွက္ထယ္သည္ မ်က္ရည္ေတြၾကားက
ျပဳံးျပလာသည္။Hoseok လည္းျပဳံးျပကာ
ေနာက္တႀကိမ္ျပန္ဖက္ၿပီးေနာက္ လက္လႊတ္ေပးလိုက္
သည္။

"ျပန္ဆုံမယ္ Seok.....ေန႔တိုင္းလြမ္းေနမယ္ေနာ္...."

"ေအး ပါကြာ....ခ်စ္တယ္ ထယ္...."

MinYoongi ႏွင့္အတူတူ အပူပင္မဲ့အခ်စ္ခံဘဝ
ေလးစတင္ဖို႔ နိုင္ငံလွလွေလးတစ္ခုဆီကူးေျပာင္း
ေနထိုင္ေတာ့မယ့္သူငယ္ခ်င္းအားႏူတ္ဆက္၍
ဝမ္းသာမဆုံးနိုင္ ဝမ္းနည္းမဆုံးနိုင္....။

"ထယ္ေလး.....သူ႔ကိုေရာႏူတ္ဆက္ခ်င္ေသးလား
ဖုန္းေခၚမလား...."

ထယ္က Yoongi ၏ စကားေၾကာင့္ဖ်က္ခနဲ
ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
MinYoongi ၏မ်က္ႏွာကိုအစုံအဆန္ေစ့စပ္စြာ
ၾကည့္ေနၿပီးေခါင္းခါျပလာသည္။

MinYoongi သည္ေခါင္းညိတ္ျပကာထယ့္လက္ကေလး
ကိုဆြဲရင္း ေလယာဥ္ရွိရာသို႔ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။

ေမာင္တို႔ရီေမာေနေသာ ညပါတီေသးေသး
ေပၚကိုျဖတ္သန္းသြားခဲ့ေသာေလယာဥ္တစ္စီး
သည္အရွိန္အဟုန္ျဖင့္....။

ေလယာဥ္ေပၚတြင္ စ​ေနာက္ရီေမာေနေသာ
ေကာင္းကင္ျပာေလးႏွင့္
ေျမျပင္ေပၚတြင္ ရွန္ပိန္တစ္ခြက္ျဖင့္ျပဳံးရႊင္
ေနေသာမီးေတာင္ေလးတို႔သည္
ခ်စ္ေပးနိုင္ၾကလြန္းေသာ ႏွလုံးသားေတြကေဘးမွာ
ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ..ခစားေနၾကလၽွက္........။

"Jimin ေတာ့ ကၽြန္းမွာသားသမီးေျမးျမစ္
ေတြနဲ႔အေျခမခ်ရေတာ့ဘူးေပါ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့
ဒီအဆိုးေလးကိုပဲ ထိန္းေနရတာပဲ...
စိတ္မညစ္ဘူးလား...."

ေမာင္သည္ ေနျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခါJimin
ေျပာတဲ့အတိုင္းလူတိုင္းကိုေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံခဲ့သည္။JinHyungေတာ့မပါခဲ့ပါ...။
ေသခန္းျပတ္လို႔ေျပာထားျခင္းကိုေမာင္ကစိတ္
ေကာက္ေနကာ ခုထိတိုင္တင္းမာေနဆဲ..။
Doctor သည္လည္းစကားမေျပာေတာ့မေနတတ္၍
စားပြဲဝိုင္းတြင္ဝင္ထိုင္ကာ ရန္စကားစေျပာေတာ့သည္။

"Doctor ကလည္းဗ်ာ....အဲ့တာကအဲ့လိုပါပဲ..."

"ငါကညတိုင္း မင္းေျပာတာကိုစိတ္စြဲၿပီး
ကမ္းေျခမွာ မင္းကေလးေလးနဲ႔ေျပးေျပးေနတယ္ပဲ
ျမင္မက္ေနတာ....အိမ္မက္ေတြကတကယ္ျဖစ္နိုင္
တယ္ေနာ္..."

"Hyung ေယာက်္ား Hyung ထည့္မက္ေလ
ကၽြန္ေတာ့္ ေယာက်္ား ဘာလ္ို႔ထည့္မက္ရတာလဲ..."

"Jimin က အဲ့ညက ေျပာတာ အက်ယ္ႀကီးကို
ငါနားထဲခုထိမထြက္ေသးဘူး
မင္းက ေမ်ာေနလို႔မသိတာ....
မင္းအဲ့တာကို ဥစၥာေျခာက္ၿပီး ျပန္လာတာမလား..."

ေမာင္သည္ဇေဝဇဝါ....။စိတ္ထဲသိေနသလိုလို
မသိေနသလိုလို...။

"ေဒါက္တာ ေမာင့္ ကို မစ ပါနဲ႔...
သူက ဘာေျပာေျပာတကယ္ထင္တတ္လို႔ပါ...."

"ကေလးမလို႔လား...Jimin မလို႔
ကၽြန္ေတာ္ဆို စိတ္တအားကုန္မွာ..
Joon ဆို ရင့္က်က္မွု မွာ နံပါတ္တစ္ပဲ...."

"မရင့္က်က္လည္း Jimin က ခ်စ္တယ္..."

အတင္းအက်ပ္ ကေဝေကာင္ေလး
ကဘယ္လိုပင္လိမၼာဖို႔ႀကိဳးစားယူေန
ထြက္ထြက္လာတတ္ေသာအစြယ္ေလးေတြသည္
ထက္ေနတုန္း... ။

"ေမာင္ ကိုယ္ဘာေျပာထားလဲ...
အႀကီးေတြကို မေလးမစားမေျပာရဘူးလို႔
အိမ္ကထြက္ထဲကသင္လာတယ္ေနာ္..."

"JinHyung မပါဘူး...သူေမာင့္ကိုမခံခ်င္ေအာင္
ေျပာေနတာ ...."

"စေနတာေလ....ဘယ္လိုျဖစ္လို႔အထိမခံျဖစ္
ေနတာလဲ..ေတာ္ပီ ေက်းဇူးရွိပါတယ္ဆို..."

"ဒီ ေက်းဇူး ပဲ ေျပာေနတာပဲ....
သူ ကုေပးတာက်...."

"ေမာင္!!"

Namjoon သည္ Jimin ကိုၾကည့္ကာ
မျပဳံးဘဲမေနနိုင္....။
ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံးမ်ားလိုက္တဲ့ဆူးခလုတ္ေတြ
မ်က္ရည္ေတြ...။
သူသည္ဇာတ္႐ုပ္အမ်ိဳးမ်္ုးမွာသန္သန္မာမာကေလးပဲ။
ခုလည္း ေယာက်္ားျဖစ္သူကိုကေလးတစ္ေယာက္လိုလက္ညိဳးေသးေသးေလးထိုးဆိုဆုံးမေနပုံက
ခ်စ္စရာေကာင္းေနဆဲပဲ...။

JungKook လို ဆိုးၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ
လမင္းေလးက ဒီလိုေလးထိိန္းသိမ္းပါ့မလား။

"Joon....ဟင္းရည္ဖိတ္သြားၿပီ....သုတ္ေပးပါအုန္း..."

ထိိန္းသိမ္းရပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္ကပဲ။
ေပက်ံသြားမွုေလးကိုေသခ်ာသုတ္ေပးေတာ့
ေက်နပ္စြာျပဳံးေနျပန္ေသာသူ။

သူပဲ ဆိုးပါေစေတာ့ေလ......။

"ဒီညလည္း Jimin နဲ႔ ကေလးေလးအိမ္မက္ကို
မက္ျဖစ္အုန္းမယ္နဲ႔တူတယ္...
ဟီးးး..."

"Jin Hyung..ေတာ္ပါေတာ့ဆို...."

ေမာင္သည္ အလြန္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနကာ
ဆိုင္သူေလး၏လက္ေမာင္းေတြေပၚမ်က္ႏွာ
တစ္ခုလုံးပြတ္သပ္ေနသည္။
ျပန္လည္းခံမေျပာရ၍ အႀကံကုန္ကာခၽြဲျခင္းဂ်ီျခင္း
အမွုကိုသာသူျပဳေနသည္။

"ျပန္ခ်င္ျပန္ေလ Jimin...JungKookမူးေနတဲ့ပုံပဲ
အားမနာနဲ႔ေနာ္...."

လူခြဲမွျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ Namjoon က Jimin ကို
ျပန္ဖို႔မ်က္စပစ္ျပသည္။

"ဒါဆို ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္...ေနာက္မွေတြ႕မယ္
စာအုပ္အသစ္ေတြလည္း အားရင္လာၾကည့္အုန္းမယ္..
Hyung.."

"Hyung ဖယ္ထားေပးမယ္...."

"ေမာင္ ပါ ၾကည့္မွာ......"

"ေမာင္ လည္းပါတာေပါ့...အတူတူလာၾကည့္မယ္
ခုေတာ့ျပန္ၾကမယ္ လာ ထေတာ့...."

Jimin သည္ေမာင့္လက္ေမာင္းေလးတြဲခိုကာ
ပါတီအျပင္သို႔ထြက္သြားခဲ့သည္။
Namjoon သည္ သေဘာက်တာေၾကာင့္
ရွန္ပိန္ေလးထည့္ေနကာ မသိစိတ္ေၾကာင့္
ေဘးကိုၾကည့္မိေတာ့...ေကာက္ေနျပန္ေသာ
လမင္းေလး....။

"ဖယ္ ထား မေပးေတာ့ဘူး လာရင္
သူႀကိဳက္တာ သူေရြးယူပေစ...အိုေက အိုေက...."

ဒီလိုပါပဲ ေကာက္သြားလိုက္ ျပန္ေခ်ာ့လိုက္ႏွင့္
ပ်င္းစရာမရွိေနပါ.....။

...........။

"ဒါကဘာျဖစ္ေနျပန္တာလဲ..."

JEonစံအိမ္ေတာ္ႀကီးခမ္းနားလွေသာအိပ္ရာ
ထက္တြင္ေမာင္သည္မၾကည္မလင္ထိုင္ေနသည္။
Jimin သည္ေရခ်ိဳးၿပီး၍ Bathrobe
တစ္ခုဝတ္ကာထြက္လာရင္းလွမ္းေမးေတာ့
ပို၍ပင္ထိုင္းမွိုင္းသြားေလေသာမ်က္ႏွာ။

ဆိုင္သူေလးသည္ ေနျပန္ေကာင္းလာထဲက
အရင္ကထက္စိတ္ပိုမမွန္ေတာ့ေသာ
ေယာက်္ားဆီေလၽွာက္သြားလိုက္ကာ
ေပါင္ေပၚတြင္ဝင္ထိုင္သည္။

"ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔......."

"JinHyung အိမ္မက္ကို မေက်နပ္လို႔....."

"စ တာ ပါဆိုတာကို ...."

"တကယ္ေျပာေနတာ ေမာင္ သိတယ္
သူနဲ႔ေပါင္းလာတာၾကာၿပီ...."

"အိမ္မက္ကိုသြားတားလို႔မွမရတာကြာ...."

"အဲ့ဒီ ကမ္းေျခမွာ မင္းနဲ႔ေျပးေနတဲ့ကေလးက
ေမာင့္ ကေလးအစစ္ျဖစ္ခ်င္တယ္
ကေလးယူၾကမယ္ Jimin...."

လန့္ဖ်န့္ကာေပါင္ေပၚကထေျပးမယ္က်န္ေတာ့
ေမာင္က လႊတ္မေပးပါ။

"ေပါက္ကရေတြ...မင္းနဲ႔ငါေယာက်္ားေတြႀကီး
ပဲေလ ေမာင္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတြမလုပ္နဲ႔ေနာ္.."

"အိမ္ေထာင္ျပဳထားတာ ကေလးရွိရမွာေပါ့
ဒီေခါတ္မွာ ဘယ္နည္းနဲ႔ယူယူရတယ္....
ေမာင္ ကေလး လိုခ်င္တယ္ Jimin..."

"ကိုယ္မလိုခ်င္ဘူး...အားလည္းမအားဘူး
ကေလးတစ္ေယာက္ကကိစၥကေမာင္ထင္
သလိုမလြယ္ဘူး ေမာင္က တစ္ဖက္အလုပ္က
တစ္ဖက္နဲ႔တင္ လူကအရိုးပဲက်န္ေတာ့တာ..."

"အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးရွိတာပဲ...
ေမာင့္ ကို သူပဲ ထိန္းတာ Romလည္းရွိတယ္..."

"ဘယ္သူရွိရွိ မျဖစ္နိုင္ဘူး...
ေယာက်္ားမိန္းမသဘာဝအေလၽွာက္ေမြးၾကတာ
ေတာင္ မလြယ္တာ JinHyungကိုမခံခ်င္တာနဲ႔
အပိုေတြမလုပ္စမ္းနဲ႔ေမာင္...."

"ကေလး လို ခ်င္တယ္ JeonJimin...
ေမာင္ ေနျပန္ေကာင္းထဲက မင္းထိုင္ဆိုထိုင္
ထဆိုထ မင္းေျပာစကားတေသြမတိမ္းနား
ေထာင္ၿပီး ေမာင့္ကိုေမာင့္ အစအဆုံးေျပာင္းလဲခဲ့တာ
ဒီကေလးေလးကို ခြင့္ျပဳမေပးနိုင္ဘူးလား..."

"ဘာဆိုင္သလဲ....ဘာမွမေမြးနိုင္ဘူးေမာင္...
ငါမင္းတစ္ေယာက္နဲ႔တင္ ေလာကကိုစိတ္ကုန္လို႔..."

"မင္းနဲ႔ခၽြတ္စြတ္တူတာေလး ေမြးလာရင္ေရာ....."

ရင္ထဲပူရွရွ...။ဘယ္လိုေလးမွန္းမသိ...။
ျငင္းေနေပမယ့္ ေမာင့္စကားေလးၾကားေတာ့ထစ္
သြားသည္။
ကေလးေလးတစ္ေယာက္ သူတို႔အေသြးအသား
ေတြနဲ႔ဖြဲ႕စည္းၿပီးထြက္လာမွာ.....
ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း သိမ့္ခနဲ....။

"မလိုခ်င္ဘူး...ကေလးမခ်စ္တတ္ဘူး..."

"ေမာင္ ခ်စ္တတ္တယ္....လိုခ်င္ပါတယ္ေျပာ
ေနတာကိုဘာကိစၥျငင္းေနတာလဲ...
ဒါ မွားယြင္းတဲ့အရာတစ္ခုလည္းမဟုတ္ဘူး...."

"ေမာင္ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါဘူးဆို....."

"ေမာင့္ ကို မခ်စ္ဘူးလား....Jimin...
နည္းလမ္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္...
ေမာင္ လြယ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္...."

"ေအး အဲ့တာ ဆို ငါတစ္ခုေျပာမယ္
အဲ့ကေလးယူမယ္ဆို မင္းေက်ာင္းျပန္တက္.....
ေက်ာင္းၿပီးရင္ Showroom ေတြအကုန္ဦးစီး
အဲ့တာဆို အေပးအယူတည့္မယ္...."

"စာမက်က္ခ်င္ဘူး.....စာမက်က္ခ်င္လို႔
ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေယာက်္ားယူတာေလ
ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ...."

"အဲ့တာဆို ကေလး မယူနိုင္ဘူး ရွင္းရွင္းပဲ...."

"Jeon Jiminကေတာ့....အေလၽွာ့ေပးထား
တယ္ဆိုတိုင္း....နာေတာ့မယ္..."

နာသြားသည္မဆိုနိုင္တာက ဆိုင္သူေလး၏
ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြ။ေမာင္သည္
မေျပာမဆိုပင္ ဖိကပ္နမ္းကာ အနိုင္က်င့္ေတာ့သည္။
ေပါင္ေပၚမွာမလုံမျခဳံႏွင့္ေဆြ႕ခနဲလာထိုင္ထဲက
ကေလးကကေလး ခ်စ္ခ်င္တာကခ်စ္ခ်င္တာ
သပ္သပ္ျဖစ္ေနကာ ရန္ေတြ႕လာေသာ
ႏွုတ္ခမ္းေတြကို မေစာင့္စည္းနိုင္ေတာ့...။

Bathrobe ကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္ကာ အိပ္ရာေပၚ
ပစ္တင္ၿပီး ေမာင္က ႀကံစည္ေတာ့သည္။

"ကေလးကေန ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာလဲ
မင္း ေနေကာင္းလို႔လား...."

"ေကာင္းတယ္......ကေလးကယူမွာ
လူႀကီးကိုလည္းခုယူမယ္...."

"JeonJungkook!!!!ေမာတယ္ဆိုၿပီး
အသဲအသန္ျဖစ္ရင္ ငါေဆး႐ုံမပို႔ဘူးေနာ္...."

"မပို႔နဲ႔....ဒါမ်ိဳးကေတာ့ မေသဘူးစိတ္ခ်...."

က်န္းမာေရးက Jimin ခ်စ္ရင္ေကာင္းသည္။
Jimin မခ်စ္ရင္မေကာင္း...။
ရွင္းရွင္းေလးပဲ.... ။

လွေနတာပဲ.....အျမဲတမ္း အျမဲတမ္းထာဝရတရားမွာ
JeonJimin ကအခန္းမီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးေအာက္
ဆြဲေဆာင္မွုလည္းသိပ္ရွိသည္။
တကိုယ္လုံးအျပည့္အသိပ္နမ္းလိုက္တဲ့အခါ
အသက္ရွုသံျပင္းျပင္းေလးေတြနဲ႔ေက်ာျပင္ကို
ကုတ္ျခစ္လာေသာလက္သည္းရာေလးေတြ....။

"ခ်စ္လား ေမာင့္ကို....."

"အင္း....ခ်စ္တယ္....."

"ေမာင္ လည္း မင္း ကို သိပ္ ခ်စ္ တယ္....
ေမာင္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွမခြဲေတာ့ဘူးေနာ္...."

"ေမာင့္ ကို သာ ေျပာရမွာ...."

မ်က္ရည္ေလးေတြသည္ ေမာင္ေပးေနေသာ
နာက်င္မွုေတြေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္....။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေမာင့္Jiminေလး
အမ်ားႀကီးဝမ္းနည္းခဲ့မွာပဲ...."

"စကားလုံးေတာင္မရွိခဲ့ပါဘူး...."

"ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့အထိ ေမာင္ကေန႔တိုင္းေခ်ာ့ေနမွာ...."

"အ!!!!...ဒါေခ်ာ့ေနတာလား..."

"မမိုက္ဘူးလား....လြင့္ေမ်ာေနရတဲ့ဟာကို...."

"နာတယ္......"

"နာပါေစ.....ေခ်ာ့ေနအုန္းမွာ...."

"ေမာင္.........."

"သားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ေမြးၾကမယ္ကြာ
ကၽြန္းမွာ ေမာင္ရယ္ မင္းရယ္ သားရယ္
အတူတူေျပးလႊားခ်င္လို႔.....ေနာ္...."

မာယာတစ္သိန္းကေတာ့မာယာတစ္သိန္းပါပဲ။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ထ ကန့္လန့္ေျပာရေလာက္ေအာင္
Jimin မွာအားမရွိ။ ခံစားခ်က္ေတြသည္
အဆုံးမဲ့အစမဲ့ေကာင္းလြန္းေနသည္။

"အခ်စ္ေရ ေမာင္ ေမး ေနတယ္ေလ....."

"သေဘာ သေဘာပဲ...လုပ္ခ်င္တာလုပ္...."

ႏွုတ္ခမ္းေတြကိုဖြဖြေလးစုပ္ယူကာေမာင္က
အရသာခံေနေသးသည္။
လိုခ်င္တာရသြားတဲ့အခါပို၍မူးေမ့ေစနိုင္
ေသာ အထိအေတြ႕မ်ားျဖင့္ေမာင္သည္
အဆိုးေကာင္ေလးပါပဲ....။

ေမာင္ လား လိမၼာမွာ.......။
ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္လာနိုင္ေသာအမွန္တရား...။

........။