သိပ်ချစ်စရာကောင်းခဲ့သော အချစ်ဦးလေးရှိခဲ့လည်း
ကံကြမ္မာကြောင့် မတတ်နိုင်တဲ့အခါ
လက်လွှတ်ခဲ့ရတယ်....
ဒါပေမယ့် ဖူးစာပါခဲ့သော လက်တွဲဖော်ဟာ
ဘဝတစ်ခုလုံးစာအတွက် အလိုက်ဖက်ဆုံးဖြစ်ပြီး
အချစ်ဦးနဲ့လွဲလည်း အချစ်ရဆုံးနဲ့ မှန်ကန်သော
ချစ်တတ်ခြင်းတွေနဲ့အတူ ဘဝကို အေးချမ်းစွာ
ဖြတ်သန်းလို့ရကြောင်း သဘာဝလေးကသင်ပေးခဲ့တယ်။

KimNamJoon...🌿

မမေ့နိုင်ခဲ့တာကိုသိတယ်...မေ့လို့မရမယ့်ဖြစ်တည်မှု
လေးဆိုတာကိုလည်းသိပါရက်....
သဘာဝလေးရဲ့နှလုံးအိမ်လေးထဲ "ကလေး"ဆိုတဲ့
စကားလုံးလေးဟာ ဘယ်လိုအတ္တနဲ့ဖျက်ဖျက်
မပျက်သုန်းနိုင်တာသိတာမို့ လမင်းလေးကမသိချင်
ယောင်ဆောင်ပေးခဲ့တယ်.....။

အချစ်နဲ့အတ္တဟာ တစ်လမ်းစီ....
လက်ရှိသာလျှင်အရေးကြီးဆုံးမို့ လက်ရှိမှာ
KimNamJoon အချစ်ဆုံးယောကျ်ားဘယ်သူလဲမေး
Kim Seok Jin ကိုလက်ညိုးထိုးပြရင် ပွဲသိမ်းပြီလေ.....။

အတ္တမရှိတာမဟုတ်ဘူး....တစ်ခါတစ်လေကျ
အတ္တကိုမပြသခဲ့တာလည်း အတ္တကြီးတာပဲ....။
အဖြူရောင်ခြယ်သော အတ္တလှလှလေးတွေပေါ့...။

KimSeokJin🤍

.......................................................။

                                  အပိုင်း(၃၈)

"Hello Hoseok ငါRom
Jimin ထွက်လို့ရပြီ...အဲ့တာငါကမြို့ပြင်ရောက်
နေတယ် သူကားတောင်မယူဘူး
ဂျေသိသွားမှာစိုးလို့ ဒီတိုင်းပြေးနေတယ်တဲ့
ခု အိမ်အနားမှာပဲ ဝေးဝေးရောက်နိုင်အုန်းမှာမဟုတ်ဘူး
မင်းက ပိုနီးတယ်မလား ကားယူပြီးမြန်မြန်လေး
ဘေးကင်းမယ့်နေရာကိုပို့ပေးလိုက်ပါကွာ
ငါလည်းလာနေပြီ .....အိမ်တော်ထိန်းကြီး
ဖုန်းလှမ်းဆက်တာ မြန်မြန်လုပ် ဂျေသိသွားရင်
ပြန်ပါသွားအုန်းမယ်..."

"အေး....."

အေး မှာ Rom ဒိန်းခနဲ....။
အေး ဆိုတဲ့အသံသည် Hoseokအသံမဟုတ်....။
Romသည်ခြေတုန်လက်တုန်ဖြစ်ရင်းမှ
Ph Contactကိုကြည့်လိုက်တော့ TaeHyung...။
အပေါ်အောက် နာမည်မှတိထားတာမို့မှားခေါ်မိလိုက်ပြန်
ပြီ။

"ငါဘယ်ကမ္ဘာအထိလွဲနေအုန်းမှာလဲကွာ....!!!!"

.........

အိမ်တော်ထိန်းကြီးက တံခါးကိုလာဖွင့်ပေးခဲ့သည်။
အလွန်အံ့ဩသွားခဲ့တာတော့အမှန်ပါ...။

မောင်လွှတ်ပေးလိုက်တာလားလို့အံ့အားသင့်စွာ
မေးခဲ့တော့ အခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတုန်းသော့ကို
သွားခိုးယူလာခဲ့ကြောင်း ခုအိပ်နေတုန်းလွတ်ရာလွတ်
ကြောင်းမြန်မြန်ပြေးဟု အိမ်တော်ထိန်းကြီးက
ပြောခဲ့သည်။

အိပ်ပျော်နေတယ်ဟုဆိုတာကြောင့်ကားစက်နှိုးရင်
နိုုးသွားမှာစိုး၍ဆိုင်သူလေးသည်ဒီအတိုင်းပြေးထွက်
လာခဲ့သည်။

သိပ်ချစ်ရသော ကိုယ့်ယောကျ်ား
ကိုယ့်ခင်ပွန်းဆီက ဒီလိုမျိုးထွက်ပြေးနေရတာကိုက
သဘာဝမကျတာ....။
ကိုယ်ဘယ်လောက်ချစ်ပေးခဲ့လည်းမောင်သိရက်နဲ့။
မောင် ဘာအမှားတွေလုပ်လုပ်ခွင့်လွှတ်ပေးခဲ့ရက်နဲ့။
ParkJimin က ထွက်ပြေးနေရတယ်တဲ့....။
ထွက်မပြေးလို့လည်း အတ္တလား အချစ်လား ရူးသွပ်ခြင်းလားမသဲကွဲတဲ့ မောင့် မျက်လုံးတွေကို မြင်တိုင်း
ဝမ်းနည်းလို့ရူးတော့မှာ.....။

မောင့် အပြုံးချိုချိုလေးတွေကိုပဲကျွန်တော်မက်မောတာ
ကျွန်တော့်အပေါ်မနိုင်မနင်းလောင်းချနေတဲ့
မောင့်အချစ်အရှိန်အဟုန်တွေရဲ့ဒဏ်ကိုတကယ်မခံစား
နိုင်တော့ဘူး.....။

ဝမ်းနည်းမှုတွေ ခံပြင်းမှုတွေ ဒေါသတွေနဲ့
မှောင်ရိပ်တွေထဲတိုးဝင်ပြေးနေတုန်းကားမီးရောင်
တစ်ခုနဲ့အတူရှေ့တည့်တည့်ဖြတ်ရပ်လာသော
ပြိုင်ကားဖြူဖြူလေး....။

ဒီကားလာပြန်ပြီ.....။

ကားပေါ်ကဆင်းလာသူကိုမြင်သည်နှင့်
မီးတောင်လေး၏မျက်နှာပိုပျက်ယွင်းသွားခဲ့သည်။

"KimTaeHyung...."

"တက်....လိုက်ပို့ပေးမယ်....ညကြီးတစ်ယောက်ထဲ
ပြေးမနေနဲ့..."

"တစ်ယောက်ဒဏ်မခံနိုင်လို့ ပြေးလာပါတယ်ဆို
တစ်ယောက်က လမ်းမှာအဆင်သင့်
ငါဘာတွေများဆုတောင်းမှားခဲ့သလဲမသိဘူး
သွားစမ်း!!!အရှုပ်ထုတ်တွေ!!!"

Jimin သည်စိတ်အလိုမကျစိတ်တိုတာတွေက
စုပေါင်းများလှနေပြီ။ယူထားသောယောကျ်ားအိမ်က
ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ပြေးလာရတယ်က ကိုယ့်ဘဝကို
တော်တော်ဒေါသထွက်နေကာမြင်သမျှဘယ်အရာမှ
အကောင်းမမြင်နိုင်...။
လမ်းကိုဖြတ်ရပ်ထားသောကားကိုရှောင်ကွင်းကာ
ဆက်လျှောက်သွားတော့ TaeHyung ကလက်တွေကို
လာဆွဲခဲ့သည်။

"KimTaeHyung!!!!"

"ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးမယ် ...ခင်ဗျားမယုံရင်
ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်မောင်းလို့ရတယ်...
ကျွန်တော် ဒီလောက်နောက်ကျတဲ့အချိန်နဲ့
စိတ်မချလို့ပါ...."

"မင်းကိုငါက ဘာကိစ္စယုံရမှာလဲ...."

"စိတ်ချစမ်းပါဗျာ အခန်းထဲထည့်ပိတ်ပြီးချစ်မယ့်
အချစ်မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်ကကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်
အခန်းထဲဝင် ပိတ်မိခံလိုက်မယ့်အချစ်ပါ....."

"ကဗျာ လာဆန်နေသေးနေတယ် ငါ့လက်ကို
လွှတ်နော်!!!!

"လာ ဆို လာ လိုက်...."

အားနည်းနေသူမို့ အရင်လိုမကြမ်းတမ်းနိုင်
TaeHyung ဆွဲခေါ်ရာနောက်ပါသွားခဲ့ပြန်သည်။
TaeHyung သည်ကားထဲထိုးသိပ်ထည့်ကာ
မောင်းသူနေရာသို့ဝင်လိုက်သည်။

"မေမေရှိတဲ့ ဆေးရုံကိုမောင်းရမလား
အိမ်ပဲပြန်မလား
ဘယ်သွားချင်လဲ ပြော...."

"ဘာ မေမေလဲ!!!တံခါးဖွင့်ပေးစမ်း!!!!"

"ယုံပါဆို ကျွန်တော် ခင်ဗျားယောကျ်ားလို
အရူးမဟုတ်ဘူး..."

MD Parkက ဒေါသထွက်သွားပုံပေါ်သည်။

"မင်းရော မရူးခဲ့လို့ လား KimTaeHyung...
ဒါ မင်းအရူးထ လို့ဖြစ်တဲ့ အကျိုးဆက်တွေလေ..."

"Sorry MD Park ကျွန်တော်တာဝန်မယူနိုင်ဘူး.."

"မင်း....."

TaeHyung အကျီစတွေကိုဆွဲဆောင့်ကာ
MD က လက်ရွယ်ပြီးပြီ...။

အချစ်တွေနဲ့ဖျက်ခနဲကြည့်တဲ့အခါ ParkJimin သည်ပင်
လျှော့ပါးသွားရသည့်အဖြစ်...။
KimTaeHyung မျက်လုံးတွေဘာကြောင့်ဒီလောက်
မှော်ဆန်ရသလဲ....။

မောင် သူ့ကိုယ်သူရိုက်ချလိုက်တာ တဖြည်းဖြည်းနား
လည်လာသလို...တဖက်သား၏နှလုံးအိမ်ကို
ပြောင်းပြန်ဇောက်ထိုးဖြစ်အောင်ကြည့်တတ်လွန်း
သော မျက်အိမ်လှလှတွေ.....။

ဒီဘဝမယ်တော့ ဧကရာဇ် ထိမိခဲ့ပြီ.....။
စိတ်ညွှတ်ကိုင်းသွားတာမျိုးမဟုတ်
နာကျင်အောင် မလုပ်သင့်မလုပ်အပ်သော
အပြာနုရောင် ပန်းပွင့်လှလှလေးလိုပဲ..။

တစ်ယောက်တမျိုးစီကတော့အဆိပ်လှလှလေးတွေ
အပြည့်......။

"ရိုက်လေ......"

"အမေ့ ဆေးရုံကို မောင်း လမ်းတစ်ချက်လွဲတာနဲ့
သတ်ပစ်မယ်...."

"သေချင်နေပါပြီ...."

"ပါးစပ်ပိတ်ပြီးမောင်း ငါရွေးစရာမရှိလို့
မင်းကိုငါယုံလိုက်မယ်...."

"ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ပြန်ပေးဆွဲချင်နေပြီ..."

ကားပေါ်အလှထားသော လှုပ်စိလှုပ်စိအရုပ်လေး
ကိုဆွဲဖြုတ်ကာပစ်ပေါက်လာခဲ့သည်။

"ပစ်စရာ တွေအများကြီးပဲ Toolbox
လည်းရှိတယ် ဂွတွေကွင်းတွေနဲ့
စိတ်ကျေနပ်သလောက်ပစ်...."

"ဘယ်လို ဘယ်လို ကောင်မှန်းမသိ....!!!!"

ပြိုင်ကားဖြူဖြူလေး အမြန်နှုန်းနဲ့ရွေ့လျားသွား
ချိန်Jeonစံအိမ်တော်ကြီးထဲတွင်လည်းရုတ်ရုတ်သဲသဲ။
မီးတွေပွင့်သွားလိုက် မှိတ်သွားလိုက်...။
ဒုန်းဒိုင်းအသံတွေကြားပြီးနောက် ငြိမ်သွားခဲ့သည်။

TaeHyung သည် ဆေးရုံဘက်သို့ကားလမ်း
ကိုကွေ့အဝင် သူတို့ကားရှေ့ဖြတ်ဝင်ကာ
ရပ်ချလိုက်သော ကားတစ်စီးကြောင့်
ဘရိတ်ပြင်းစွာအုပ်လိုက်ရသည်။

"ဘာသောက်ချိုးလဲကွ!!!!!"

သွေးကဆူခနဲ....ဒါမျိုးလာချိုး၍လုံးဝမရ....။
ကားပေါ်ကဆင်းကာ အော်ဆဲလိုက်တော့
တစ်ဖက်ကဆင်းလာခဲ့တာလူအများကြီး...။
Jungkook လူတွေလားဆိုလည်းမဟုတ်သလို
MinYoongi လူတွေလည်းမဟုတ်...။
မျက်မှန်းမတန်းမိသော လူတစ်စုဖြစ်နေသည်။

TaeHyung ဒေါသထွက်ကာ ထိုလူအုပ်ဆီသွား
အော်ဟစ်ရန်ဆောင်တော့

"မင်းနဲ့ မဆိုင်ဘူး...ငါတို့ ParkJimin ကို
လိုချင်လို့....အေးဆေးငါတို့လက်ထဲထည့်လိုက်
ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ယူမလဲ...."

"ဘာကွ!!!!!"

"မင်းက အနေသာကြီးပါကွာ...ကျန်ခဲ့လိုက်
ParkJimin ကို ငါတို့ခေါ်သွားမယ်
အေးဆေးပေါ့ ဟေ့ကောင်တွေသွားခေါ်လာခဲ့!!!"

Jimin သည်ကားတံခါးဖွင့်ဆင်းလာကာ
လူမိုက်အဖွဲ့အားစူးခနဲတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

"ငါ့ကိုခေါ်ချင်ရအောင် မင်းတို့ကဘာကောင်
တွေမလို့လဲ အမှိုက်တွေရဲ့....!!!"

မောင် သူ့နောက် စပိုင်လိုလိုလိုက်ခိုင်းထားသော
လူမှန်သမျှအကုန်မျက်မှန်းတန်းမိသည်။
ဒီလူတွေသည်လုံးဝ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးခဲ့သောသူများ။

"Jimin ကားထဲပြန်ဝင်နေ....!!!!"

လူအုပ်ကြီးသည် မမျှော်လင့်ထားစွာများလွန်းလှပြီး
ကားပေါ်မှပြေးဆင်းလာကြကာ အရင်ဆုံး
Jimin ဆီကိုပြေးသွားကြပြီး ကားထဲပြန်ဝင်လိုက်
ဖို့အချိန်လုံးဝမရခဲ့။ရုန်းကန်ကာကွယ်နေရင်းနဲ့ပင်
အနက်ရောင်လူတစ်စုလက်ထဲပါသွားခဲ့သည်။

"ဟိုကောင့်ပါခေါ်ခဲ့လိုက်တော့မထူးဘူး..."

TaeHyungကိုထိန်းရတာလုံးဝမလွယ်လွန်းတာ
ကြောင့်သဲလွန်စထားခဲ့တာမျ်ုးလည်းမဖြစ်ရ
လေအောင် မထူးစွာနှစ်ယောက်စလုံးကို
ဖမ်းခေါ်သွားခဲ့ကြသည်။

"ParkJimin ကို မထိနဲ့!!!!လွှတ်စမ်းမင်းတို့
လက်အစုတ်အပြတ်တွေ လွှတ်....!!!!"

လူဆိုးတွေဆိုတော့လည်းဖမ်းခေါ်လာရသော
သားကောင်ကို ကိုင်တော့ထားရမည်မှန်ပေမယ့်
TaeHyungသည် ကားပေါ်ရောက်ထဲက
သောင်းကျန်းကာအော်ဟစ်နေသည်။

Jiminသည် ရုတ်တရက် လူဆိုးအဖွဲ့လက်ထဲ
ရောက်သွားပြန်သောမိမိအဖြစ်ကိုအံ့ဩနေသည့်ကြားက
သူ့ကိုထိလို့ဆက်ဆက်ခါနာနေသော TaeHyung
ကိုကြည့်ကာပိုမှင်သက်နေမိသည်။

ဒီကောင်လေး တကယ်ပါပဲ.....။

"မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ထားနော်သတ်ပစ်လိုက်မယ်.."

"မင်းတို့ ဘာကောင်တွေလဲ ငါနဲ့ဘာရန်ငြိုးရန်စ
ရှိလို့လဲ.....ငါမင်းတို့နဲ့ဘာဇယားမှမရှိဘူးလို့
ထင်တယ်..."

"ရောက်ရင်သိမှာပေါ့....ဇယားတွေရှိတယ်....
ရှိကုန်တာ တကယ်တော့..."

"JungKook လား JungKook ခိုင်းတာလား...."

"သူ့ဟာသူတောင် မနည်း...ကိုယ့်ယောကျ်ား
အကြောင်းကိုယ်မသိဘူးလား...
မတ်တပ်ရပ်ဖို့တောင်အနိုင်နိုင်JeonJungkook က
ဘာများခိုင်းနိုင်မှာလဲ....."

"ဒါဆို ဒါဘာလုပ်တာလဲ!!!!လွှတ်ပေးစမ်း!!!"

လူအယောက်ရေများများဆန့်သောကားထဲ
အော်ဟစ်ဆူညံသံများဖြင့် ကားသည်သူမဟုတ်တဲ့
အတိုင်းတရွေ့ရွေ့.....။

ကွေ့ချလိုက်သည့် ခံစားမှုတစ်ချက်ကိုရလိုက်သည်။
ထို့နောက် ကားရပ်သွားကာ
TaeHyungတို့ကို ဆွဲခေါ်ကာ နေရာတစ်ခုကိုခေါ်
သွားခဲ့သည်။

အိမ်တစ်အိမ်ပါပဲ....။
စုတ််တိစုတ်ပြတ်နေရာတစ်ခုဖြစ်ပြီးအပျက်အစီး
များဖြင့်ဝေဝေဆာဆာ.....။

တံခါးဆွဲဖွင့်ကာ အိမ်ထဲသို့တွန်းထည့်လိုက်တော့
နှစ်ယောက်လုံးဟန်ချက်ပျက်ကာလဲကုန်ကြသည်။
ခုံတွင်ထိုင်နေသောလူတစ်ယောက်ရှိသည်။
ထိုလူသည် ငိုထားပုံရပြီး Jiminကိုမြင်သည်နှင့်
အလွန်မုန်းမုန်းတီးတီးလှမ်းကြည့်လာသည်။

"ရောက်လာပြီပေါ့....ParkJimin...."

"ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ...."

"JeonJungkook ရဲ့အလှလေးကိုမြင်ချင်
နေတာကြာပြီ...ဖြစ်သင့်ဖြစ်ထိုက်ပါတယ်"

"သောက်စကားများမနေနဲ့...လိုရင်းကိုပြော...."

TaeHyung၏ ခပ်ဩဩအသံကြောင့်ထိုလူ့
မျက်နှာပျက်ယွင်းသွားသည်။

"ဒီကောင်က ဘယ်ကပါလာတာလဲ....."

"တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာ...သူ့ကိုထားခဲ့လို့
မဖြစ်လို့ပါ...."

"ကိစ္စမရှိပါဘူး....ရတယ် ရတယ်..."

"ငါ့ညီမ....ကလေးမွေးပြီးပြီးချင်းဆုံးသွားတယ်..."

ကိုယ့်ဒုက္ခနဲကိုယ်မြေအောက်ခန်းထဲပိတ်ထားခံ
ရတာကြောင့်Jimin ဒါတွေကိုလည်းမသိခဲ့။

"မင်းတို့အိမ်မှာ ညစာလာစားတဲ့နေ့က
မင်းယောကျ်ား ချိုးလိုက်တဲ့အချိုးကြောင့်
ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ လန့်သွားခဲ့ပြီး အဲ့ထဲကကျန်းမာရေး
ထိခိုက်လာတာ ခု အဲ့စိတ်ဖိစီးမှုတွေနဲ့ပဲ
ဆုံးသွားခဲ့တယ်....."

မနည်းပင်ပြန်စဉ်းစားလိုက်ရသည်။
လူတွေများကိုယ့်ထိမှနာမှန်းသိလိုက်ကြတာ...။

"ဆုံးပါးသွားတယ်ကြားလို့တော့ငါစိတ်မကောင်းပါဘူး
ဒါပေမယ့်ငါ့ကိုမင်းညီမက လာအရင်စော်ကားခဲ့တာ...
ငါ့ကို ထိရင် ငါ့ယောကျ်ားက အရိပ်တောင်
သည်းခံတတ်တဲ့သူမျိုးမဟုတ်ဘူး...."

"မင်းယောကျ်ား ငါ့ညီမကို နှိပ်စက်ခဲ့တာ
တော်တော်များခဲ့တယ်...စလက်ထပ်ထဲက
စိတ်ရော လူပါ နှိပ်စက်ခဲ့တာ....."

"ကိုယ့်ဘဝကို ရွေးချယ်ခဲ့တာပဲ
ဒီလိုနေရာရွေးရင် ဒီလိုအနှိမ်ခံရမယ်ဆိုတာ
မင်းညီမ မသိဘဲတော့မနေပါဘူး
မောင်က မင်းညီမလောက်ကိုမပြောနဲ့
သူချစ်လှပါချည်ရဲ့ငါ့ကိုတောင် နှိပ်စက်လွန်းလို့
ငါတောင်ထွက်ပြေးနေရတာ အနာ လာလုပ်မနေနဲ့...."

"လူတစ်ယောက်လုံးသေသွားခဲ့တာ
အနာမလုပ်လို့ရမလား..."

"သေနေ့စေ့လို့သေသွားတာလေ....
JeonJungkook လက်နဲ့ထိလို့သေသွားတာမှ
မဟုတ်တာ...သောက်ဦးနှောက်မရှိ...."

"ParkJimin!!!!မင်းအများကြီး
ကြောက်စရာကောင်းတာပဲ.....!!!"

ထိုလူသည်ထိုင်နေရာမှJiminဆီကိုပြေးလာတော့
TaeHyungကJiminရှေ့ကိုကာကွယ်လျှက်
ထိုလူကို မြန်မြန်ဆန်ဆန်တွန်းပစ်လိုက်သည်။
အတွန်းခံလိုက်ရတာကြောင့်ထိုလူကTaeHyung
ဆံပင်ပြာတွေအားဆွဲဆောင့်ယူလိုက်တဲ့အခါ

"လွှတ်စမ်း!!!!!သူ့ဆံပင်တွေကိုဘာမှတ်နေလဲ!!!!"

ဝန်မခံခဲ့တာ....။ဇာတ်ကောင်လေးတွေအားလုံးက
ဝန်မခံခဲ့ကြတာပါ...။ထယ့် ဆံပင်ပြာပြာလေးအပေါ်
မြင်မြင်ချင်း သဘောတကျ ချစ်သွားကြတဲ့
လူတွေကြီး...။

မောင် သည်လည်း အမြင်ဆန်းကြောင်းဝန်ခံခဲ့သလို
မီးတောင်လေးသည်လည်း မနာလိုနေခဲ့ရင်းမှ
ကြိတ်သဘောကျခဲ့ဖူးသည်။

"မင်းနဲ့ ဘာဆိုင်လို့ဝင်ပါတာလဲ...!!!!"

"ParkJimin ကို မထိနဲ့!!!မင်းတို့ကိစ္စတွေ
ငါမသိဘူး....မကျေနပ်ရင် JeonJungkook နဲ့
ဒဲ့ရှင်း....Jimin ကိုထိစရာနည်းနည်းမှကိုမလိုတာ..."

"JeonJungKookကိုထိတာထက်
ParkJiminကို ထိရင် JeonJungkook က
အဆတစ်ရာမကပိုနာတာငါတို့ကသိနေတော့
တကယ့်အရင်းအမြစ်လေးအဓိကလေးကို
လုပ်ရတာပေါ့ကွာ....."

"ငါအရင် လုပ် ပြမယ် မင်းကို....!!!!!"

"TaeHyung!!!!!"

TaeHyung သည် ဆိုး၏။
တစ်ယောက်ကို မထိန်းနိုင်လွန်း၍ခြေကုန်လက်ပန်း
ကျကာပြေးလာခြင်းတွင်အမောမပြေသေး
လူဆိုးခေါင်းဆောင်၏မျက်နှာကို အဆိုးအဆာ
နောက်တစ်ယောက်က တက်ထိုးလိုက်ပြီးပြီ။

သူ ချတော့ ကိုယ် လည်း မနေသာ ဝင်ချရတော့သည်။
ဘယ်လိုလုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ....။
နှစ်ယောက်နဲ့ နှစ်ဒါဇင်လောက်ကို....။

ဒါပေမယ့်လည်းယောကျ်ားလေးတွေမို့
ရန်ဖြစ်ခြင်းသည်စိမ်းသက်သည့်အရာတော့မဟုတ်
ပါ...။TaeHyungကလူဆိုးခေါင်းဆောင်ကိုချူပ်ပေးတဲ့အခါMD Parkက အားရပါးရထိုးသည်။
တစ်ချက်လောက်သာမိခဲ့ပြီးလူအင်အားများတာ
ကြောင့်မန်ိုင်နိုင်ခဲ့....။
အရှုံးကြီးရှုံးကာ လဲသွားကြတော့ သူတို့က
အခန်းထဲတစ်ခုထဲ ထည့်ထားလိုက်ကြသည်။

"ဒီပုံစံကိုသာ JeonJungkook ကိုပြရင်
တန်းသေသွားလောက်တယ်...
ဘာတဲ့ ငါ့ညီမ ကသေသာသွားရတယ်
ရပိုင်ခွင့်က အိမ်အစုတ်အပြတ်တစ်လုံးတဲ့...
အကုန် အရာခပ်သိမ်းမင်းနာမည်နဲ့
တရားသလား....."

"အော်...အော် လက်စသတ်တော့ကလေးမွေးရတဲ့
ဝေဒနာကြောင့်မသေဘဲ ရှိသမျှအကုန်
ParkJiminနာမည်နဲ့ဖြစ်ကုန်လ်ို့သေတာပဲ
မောဟ ကြောင့် သေတာမျိုးပေါ့..."

"JeonJungkook က JeonGroupတောင်
Park Groupပြောင်းပစ်တဲ့ပျော့ညံ့ညံ့ကောင်
ရူးတာ တော်ရုံမရူးဘူး....
အဲ့တော့ လက်ရှိအကုန်ပိုင်နေတာမင်းဖြစ်နေလို့
မင်းကိုငါတို့လုံးဝမကျေနပ်ဘူး
တကယ်ဆို ငါ့ညီမလေးက Jeonမျိုးဆက်ကို
တောင်မွေးဖွားပေးခဲ့တာ...."

"ကလေးမွေးနိုင်တာနဲ့....အကုန်အနိုင်ရကြေးလားဗျ.."

TaeHyungသည် နံရံကိုမှီကာ ခပ်လှောင်လှောင်ထရီသည်။သခင် ကယောကျ်ားတစ်ယောက်မို့ စိတ်ထဲ
မကောင်းဖြစ်မှာကိုလည်းစိုးရိမ်သည်။

ခပ်ချေချေသခင်ကိုကြည့်လို့တော့မရပေမယ့်
ကြည့်မိတိုင်းချစ်နေရတာမို့ ကောင်းကင်ပြာလေးဝင်ပါကိုပါရမည်။

"မင်းကတော့ စကားမပြောနိုင်အောင်
ထိုးမှ ပါးစပ်ပိတ်မယ့်ကောင်...."

တကယ်တမ်းခံနိုင်ရည်ဟာ ဘယ်သူ့မှာရှိသလဲလို့
မေးလာရင် မီးတောင်လေးလို့ဖြေရမှာပဲ...။
မောင်နဲ့ စတွေ့တုန်းက မောင့်လိုလူ၏မျက်နှာကို
တံတွေးဖြင့်ထွေးခဲ့ကာ အဆိုးမကသောအဆိုးတွေ
ကြီးနဲ့ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတာကြောင့် လူဆိုးလူမိုက်များတော့
မတုန်လှုပ်တော့...။
မောင့် ထက် ဘယ်သူကပိုစောင်းဆိုးနိုင်မလဲ....။

ကောင်းကင်ပြာလေးကျ မဟုတ်မခံဆိုသော်ငြား
တကယ်တမ်းလူဆိုးတွေနဲ့မရင်ဆိုင်ဖူးခဲ့ပါ။
MinYoongiအားကိုးနဲ့လူဆိုးသာလုပ်ခဲ့ဖူးတာ....
JungKookနဲ့ရန်ဖက်ဖြစ်တာတောင်ဒါသည်
သခင့်ကိုချစ်လွန်းအားကြီး၍...။
ပုံမှန်ဆို  လှလှပပကြွကြွရွရွလေးနဲ့ ခေါင်းပဲသုံးကာ
ဆိုးမိုက်တတ်သူလေ.....။

သခင်က လူဆိုးနှင့်ထိပ်တိုက်ရဲတင်းစွာစကားပြောရဲ
တုန်းဆိုပေမယ့် TaeHyungကတော့
မသိမသာထောင့်ကလေးကပ်နေသည်။
ကြောက်တယ်လို့တော့မဟုတ်ပေမယ့်TaeHyung
လက်တစ်ဖက်သည်အလွန်နာသွားတာကြောင့်။

"ကလေးတစ်ယောက်မွေးတာများဘာခက်လို့
မောင့် ကိုလျှော့ပေါ့ ချစ်ခိုင်းနေရပါတယ်ဆိုမှ
ရှိသမျှအကုန် ပုံအောပေးပြန်ပြီ...
ဒီ ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့လည်း ဘယ်လိုထိန်းသိမ်း
ရမှန်းမသိ...အကုန် ParkJiminနာမည်နဲ့ဆိုတော့
လည်းပိုကောင်းသွားတာပေါ့ မင်းတို့လို့
သတောင်းစား တွေကို မောင်က အာရုံနောက်လို့
တပြားတစ်ချက်လောက်စွန့်ကြဲပေးနိုင်ကောင်းပေးနိုင်
ပေမယ့်ငါကတော့ တစ်စေ့ တောင်မရဘူး...
လောက မှာ ဒီလိုအသက်ရှင်နေတာ မရှက်ဘူးလား"

"ငါ့ညီမ ငယ်ငယ်လေးကို အတင်းယူထားပြီး
ငါတို့ ရပိုင်ခွင့်က..."

"ရွံစရာကောင်းလိုက်တာ....ရည်ရွယ်ချက်ကြီးက
စိတ်ပျက်စရာပဲ....."

လူဆိုးသည် Jiminကိုစကားပြောနေတုန်း
နောက်တစ်ယောက်ဝင်လာကာထိုလူ၏နားနားကို
ကပ်ပြီးတစ်ခုခုပြောသည်။
လူဆိုး၏မျက်နှာသည် အံ့ဩသွားသလိုဖြစ်ကာ
ပျော်ရွှင်သွားပုံလည်းပေါ်သည်။
ထို့နောက် Jiminဘက်ကို တစ်ချက်ပြန်ကြည့်လျှက်

"အေး....ParkJimin..မင်းနဲ့ငါပြန်တွေ့မယ်
ငါလုပ်စရာတွေရှိသေးလ်ို့ ငါ့ညီမရပိုင်ခွင့်ထက်
မဟုတ်ဘူး အကုန်လုံးကို ငါ့ကိုပေးရမယ်
မင်းကို တော်တော်ကိုအမြင်ကပ်လို့
JeonJungkook ကိုမုန်းလို့...."

"ရွံစရာ....ထွီ!!!"

လက်သီးလက်မောင်းတန်းကာမဲမဲမြင်ရာ
ပြေးထိုးတာထက် သခင့်မျက်နှာ သခင့်ဟန်ပန်
သခင့်စကားလုံးတွေသည် ယောင်းကို ဆွံ့ဆွံ့အအ
ရှိလျှက်....။

ဒါမျိုး မှိုချိုးမြစ်ချိုးသခင့်နူတ်ကသူ့အတွက်
ထိထိမိမိပြောထွက်လာရင်အသက်ပါထွက်နိုင်မလား
မသိ...။သခင်သည် သိပ်ကြောက်စရာ...။

လူဆိုးတွေအခန်းထဲထွက်သွားတော့
Jimin သည် နံရံကိုမှီချကာ သက်ပြင်းတချက်ချခဲ့သည်။
ဘယ်တုန်းကရှိသမျှအကုန်လုံးကိုသူ့နာမည်တွေ
နဲ့ပြောင်းလဲပစ်လိုက်ပြန်တာလဲ....။
မောင်ကသိပ်နားလည်ရခက်လွန်းတာပဲ...။

မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ချလိုက်သည်။
အလွန်လည်းပင်ပန်းနေတာကြောင့်မလှုပ်နိုင်တော့။
ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ဒီလောက်တောင် ဆိုက်တိုက်
သောက်တလွဲဖြစ်နေတဲ့ကံကြမ္မာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်
အိပ်ပြီး လမ်းစရှာရမည်။

ခန္ဓာကိုယ်သည် ဘယ်လိုမှသည်းမခံနိုင်တော့တာ
ကြောင့် မီးတောင်လေးသည် ငြိမ်သက်သွားခဲ့သည်။

နာရီလက်တံတွေပြောင်းလာတဲ့အခါညဉ့်နက်လာခြင်းနဲ့
အတူအခန်းသည်အေးလာသည်။ရာသီဥတုလေးကလည်း
အေးလွန်းတာကြောင့်
ယောင်းက ချမ်း၍ အနားကို တိုးလာသည်။

အနာသည် အေးလျှင်ပို ကိုက်တတ်တာကြောင့်
MinYoongiရဲ့ အချော့အမြူ ခံလိုတရမင်းသားလေးက
အနာတရလေးဖြစ်တဲ့အခါ အားငယ်လာသည်။
နာတော့ဝမ်းနည်းလာခြင်းနဲ့အတူ Jiminနားကပ်
လာတဲ့အခါ အအိပ်ဆက်သူက နိုးသွားခဲ့သည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ......"

"ကျွန်တော် အနာ အရမ်းနာလာလို့....."

ညဘက်လက်ကိုဘယ်ဘက်လက်ဖြင့်ကိုင်ပြကာ
ငိုချတော့မလိုမျက်နှာမျိုးဖြင့်.....။
လူဆိုးကောင်တွေ ပျော့ညံ့ချိန်ရောက်ရင်
တစ်ပုံစံထဲပါလား....။

"နာလည်း ခုချိန်ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ
အဖမ်းခံထားရတာလေ မနက်မှငါ ထွက်လို့ရအောင်
ကြံစည်တတ်မှာ...."

"တစ်ခုခုလေးတော့ ကြံပေးပါ...."

ယောင်ယမ်းနေသော လက်ကိုသခင်က
ဖွဖွလေးကိုင်လိုက်သည်။

"ခဏ ကိုင်မယ်..."

"ကိုင်ပါ...."

"တော်တော်များတာပဲ ကျိုးသွားတာလားမသိဘူး
မင်းဘာလို့သွားရန်စတာလဲ...ဒါမျိုးကအဲ့လို
မရှင်းရဘူး မင်းသိရဲ့လား...."

"ကျွန်တော် မှခင်ဗျားကို ထိရင် မခံစားန်ိုင်တာ...."

JeonJungkook ကိုရူးတယ်ပြောတိုင်းလိပ်ပြာမလုံပါ။
ဘာလို့ဆိုကျွန်တော်လည်းမထူးမခြားပင်မလို့။
ကျွန်တော်သာ ဒီအလှတရားလေးကိုအပိုင်ရထား
ရင်လည်းJungKookလိုဆုံးဖြတ်ချက်တွေကိုပဲ
ချမိမှာသေချာနေလို့....။
တကယ်တမ်းသခင့်ကို ထိပါးကြတော့မှ
JungKookရင်ထဲကို ဝင်ကြည့်လို့ရခဲ့သည်။
အတိုင်းအဆမဲ့ ချစ်ပစ်ချင်စရာလေးသခင်ပါ....။

"TaeHyung....ကိုယ်စကားနည်းနည်းပြောမယ်နော်.."

"အင်း...."

Jiminက မလင်း မမှောင် အရောင်ဖျော့ဖျော့
အခန်းထဲပျက်ထဲမှာ TaeHyungမျက်နှာကို
သေသေချာချာငေးစိုက်ကြည့်သည်။

မောင့်အချစ်ကသိပ်ကြောက်စရာကောင်းတယ်ဆို
TaeHyungအချစ်ကလည်းပုခုံးချင်းတိုက်
ယှဉ်ချရလို့ရတဲ့အထဲပါပါသည်။
အရင်လို ဆူပူအော်ထုတ်တာတွေမလုပ်ချင်တော့
နားလည်အောင်ပြောချိန်ရောက်ပြီလို့ထင်ပါသည်။
TaeHyungကကံကောင်းပါသည်ချော့မော့ပြောလို့ရ
မယ့်အနေအထားလေးတစ်ခုမှာရှိနေခဲ့လို့...။

မနက်၁နာရီ.....

Jimin က တစ်ခါလေးမှမထိခဲ့ဖူးသော
အပြာရောင်ဆံပင်လေးတွေကိုဖွဖွလေးလှမ်းထိသည်။
မထိရဲထိရဲ.....။ဖုန်တွေချွေးတွေ သွေးစသွေးနတွေ
လည်းနှစ်ယောက်စလုံးမှာအတူတူ...။
မောင့်ကိုတောင် ချော့မရရင် အပြတ်ပြောကာ
ဇယားဖြတ်ခဲ့သောသူမို့ ထယ့်ကို တရားပြရမှာ
သူ့အတွက်လည်းစိန်ခေါ်မှုဖြစ်ခဲ့သည်။

ဒါပေမယ့်လည်းကံကြမ္မာနာရီက အချိန်တန်ကြောင်း
လက်တံတွေကပြနေသည်။Jimin သည်နှုတ်ခမ်း
ထူထူတွေကိုအကြိမ်ကြိမ်အခါခါပြင်ပြီး
နောက်ဆုံးတွင် မနက်၁နာရီ ဖုန်ထူထူအခန်းကျဉ်းလေး
ထဲ စကားလုံးတချို့ စ ခြွေခဲ့သည်။

"ယောင်း...မင်းက သိပ်ချစ်စရာကောင်းတယ်...
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ သိပ်ချောမောလှပတယ်
မင်းကို ကိုယ်စတွေ့တုန်းက ဆက်ဆံခဲ့မိတဲ့
အပြုအမူတွေအတွက်တောင်းပန်ပါတယ်
မင်းလို လူတစ်ယောက်ကို ကိုယ်ရန်သူကြီးလို
မဆက်ဆံချင်တော့ဘူး 
ပူလောင်ပြင်းပြတဲ့အချစ်နဲ့ချစ်မှ အချစ်မဟုတ်ပါဘူး
အေးချမ်းတဲ့မေတ္တာတရားနဲ့ကိုယ်နဲ့မင်း
ကြည်ကြည်လင်လင်ချစ်ခွင့်တွေရှိပါတယ်...."

ယောင်း မျက်လုံးအိမ်တွေ မျက်ရည်တွေချက်ချင်း
ဝဲတက်လာခဲ့သည်။ လှလှပပကလေးငြင်းပြတော့
မယ့်သခင်ဟာ မှိုချိုးမြစ်ချိုးပြောနေတာမဟုတ်။

"ချစ်ခြင်းမေတ္တာမှာ ခေါင်းစဉ်အမျိုးမျိုးရှိတယ်
မင်း အချစ်တွေကို ကိုယ်မြင်ပါတယ်
ကိုယ်မြင်နေပြီမလို့..မင်းဘက်ကတစ်ဖက်စွန်းရောက်
တဲ့အစွဲလေးတွေကိုဖျောက်ပြီး ဖြူစင်တဲ့
မေတ္ထာတချို့နဲ့ ကိုယ်တို့ရှေ့ဆက်လျှောက်ရင်မဖြစ်ဘူးလား"

ယောင်းက ခေါင်းလေးငုံ့သွားသည်။ထို့နောက်
ခေါင်းလေးတဆက်ဆက်ညိတ်ပြကာတိုးရှရှ
အသံလေးထွက်လာပေးသည်။

"ချစ်တာ သိတယ်မလား....."

"အင်း....သိတယ်....သိပြီမလို့....
ဒီလောက် ခမ်းနားတဲ့ အချစ်ကို လက်ခံလို့မဖြစ်တဲ့
ကိုယ့်ကို မင်းကနားလည်ပါ..."

"သိ...ရင်...ရ...တယ်....သခင့်နှလုံးသားထဲက
သေချာ သိရင် ရပြီ...."

ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာသောမျက်ရည်တွေ
ကိုသခင်ဆွဲမော့ကာသုတ်ပေးသည်။
ယောင်းကသခင့်ကိုစူးနစ်နေအောင်စိုက်ကြည့်ကာ
နှစ်ဘဝလုံးစာစုဆောင်းထားရသောမနိုင်မနင်းသော
အချစ်ထုထည်ကြီးကိုဖွင့်ဟခဲ့သည်။

"ကျွန်တော် သိပ်ချစ်ခဲ့တာပါ...Jimin
မမြင်ဖူးသေးတဲ့အချိန်တွေထဲက အိမ်မက်ထဲမှာ
တင်အရူးအမူးချစ်ခဲ့တာပါ....Jiminကြောင့်
ကျွန်တော် အမှားတွေကြီးလုပ်ခဲ့တယ်
Jiminကြောင့်ကျွန်တော် မိုက်ရူးရဲတွေဆန်ခဲ့တယ်
ကျွန်တော် ဂျေ့ကို သိပ်မုန်းခဲ့တယ်
သူက သနားစရာလူဆိုတာ သိသိရက်နဲ့
ဂရုဏာတရားတွေမထားပေးန်ိုင်တဲ့အထိ အတ္တတွေ
တကယ်ကြီးခဲ့ပါတယ် အရမ်းချစ်တယ်...
အများကြီးကိုချစ်တယ် မြတ်မြတ်နိုးနိုး
ရူးရူးမူးမူးကို ချစ်ခဲ့တာပါ.....
ပြောချင်နေတာ.....ဒီလိုမျိုးလေး......
ဒီလိုမျိုးလေး ဖွင့်ဟ ချင်ခဲ့တာ...."

"ခုပြောလို့ရတယ်...ဒီတစ်ညလုံးမင်း
စိတ်ကြိုက် ကြိုက်သလိုပြော
ကိုယ်နားထောင်ပေးမယ်...."

"မဟုတ်တာ.....သိပ်ချစ်တာက ခဏခဏ
တစ်ညလုံးပြောပြနေဖို့မှမလိုတာ
ကျွန်တော် တစ်ခါလေး ရင်နဲ့ရင်းပြီးပြောပြရုံနဲ့
Jiminက ဘဝတစ်လျှောက်လုံး........"

သခင်က စကားကိုဆုံးအောင်အပြောမခံဘဲ
ယောင်းကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်ကာ ဖွဖွလေးဖက်
ထားပေးလိုက်သည်။ယောင်းတကိုယ်လုံး
ကြယ်ကလေးတွေလွှမ်းခြုံသွားခဲ့သလို
ဆူးကြီးကြီးတစ်ချောင်းသည် အသာအယာ
လွှင့်ပျံသွားခဲ့သည်။

"မှတ်ထားပေးမှာပေါ့....မငိုပါနဲ့တော့...
ကိုယ်သိပ်နှစ်သိမ့်မပေးတတ်လို့ မငိုဘဲ
သန်မာတဲ့ KimTaeHyung လေးအဖြစ်
ဘဝကို အဓိပ္ပာယ်ရှိရှိဆက်ရပ်တည်ပါ...."

"ချစ်တယ် Jimin....ကျွန်တော်သိပ်သ်ိပ်ချစ်တယ်..."

ရင်ခွင်ထဲတိုးဝှေ့ကာ ပြောနေသောကောင်းကင်ပြာ
လေးကိုနှစ်သိမ့်ပေးနေရင်း ဒီနေရာကိုအခေါက်ခေါက်
အခါခါတိုးဝှေ့ခဲ့ဖူးသော လူဆိုးလေးကလည်း
အတွေးတွေထဲဝင်လာပြန်သည်။
နှလုံးသားထဲဆစ်ခနဲ...။
လူဆိုးတွေသည် အစွယ်ကျိုးဦးချိုးချိန်တိုင်း
မီးတောင်လေးရင်ခွင်ထဲ ဝင်ငို ဝင်ချွဲခဲ့ကြတာကြီးပါပဲ...။

အော်....အဆိုးအပေလေးများရယ်.....။

"တစ်ညလုံး တစ်ညလုံး ဖက်ထားပေးပါ...
မိုးလင်းတဲ့အခါ...ကျွန်တော် ဒီအချစ်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး
အရာအားလုံးကို နိဂုံးချူပ်ပေးပါ့မယ်...
ဒါနောက်ဆုံး​တောင်းဆိုတာပါ...."

"နိဂုံးချူပ်ပေးမယ်ဆိုလို့ ကိုယ်ဖက်ထားမှာ
မဟုတ်ဘူးနော်....မင်းကဖက်ထားပေးသင့်တဲ့
နှလုံးလှလှလေးနဲ့ကောင်လေးမို့ ....."

"ဖက်ထားရင် ပြီးရော.....ဖက်ပါ...."

မီးရောင်မှိန်ကုတ်ကုတ်လေးအောက်သခင်က
ယောင်းကို ပျောက်ကွယ်လုမတတ်ရင်ခွင်ထဲ
ထည့်ထားခဲ့သည်။

"Jimin....."

"အင်း......."

"ကျွန်တော် ဗီလိန် ဖြစ်ခဲ့တာလား...."

"ဘယ်ဇာတ်လမ်းတွေမှာ ဘယ်ဗီလိန်က ဒီလို
ကြင်ကြင်နာနာ အဖက်ခံရတာမျိုးရှိဖူးလို့လဲ"

"ဟုတ်ပါရဲ့နော်...."

"မိုးလင်းရင်သာ အကောင်းဆုံးဘဝနေ့ရက်
တွေကို ဆက်ဖြတ်သန်းပေးပါ
မင်းကို ချစ်တဲ့သူနဲ့ မင်းကလည်းလက်တွေ့ဘဝမှာ
တကယ်ချစ်ကို ချစ်ပေးရမယ့်လူတစ်ယောက်နဲ့...."

"လူကြီးကိုပြောနေတာလား...."

"ဟုတ်မှာပေါ့......"

"သူမချစ်နိုင်တာနဲ့ ထိုးချနေတယ်...."

"မှတ်ယူလိုက်ပါ...ငါမင်းကိုကြည့်လို့မရဘူး..."

"ကျွန်တော်လည်းခင်ဗျားကိုအကြောကြီးလို့
အမြင်ကပ်တယ် ဒါပေမယ့် ဖက်အုန်းမယ်နော်..."

ကောင်းကင်ပြာလေးသည် အူလှိုက်အသဲလှိုက်
ငိုကြွေးနေရာမှ အချိန်ကြာလာတဲ့အခါ နှလုံးသား
တစ်ခုလုံးအေးချမ်းလာပြီးနောက်
နှုတ်ခမ်းလေးတွေညွှတ်ကိုင်းသွားသည်အထိပြုံးကာ
သခင့်ရင်ခွင်ထဲငြိမ်ငြိမ်လေး....။

ပင်ပန်းနေသော သခင်သည် ပြောစရာရှိတာ
ပြောပြီး အိပ်ပျော်သွားတဲ့အခါ ရင်ခွင်ထဲက
ထွက်ပြီး ပေါင်ပေါ်ခေါင်းလေးအုံးစေလျှက်
အနွေးထည်လေးခြုံထားပေးလိုက်သည်။

ယောင်းကနံရံကိုမှီကာအပျက်အဆီးပုံတွေကြား
လေးထောင့်ဆန်ဆန်တမူဆန်းသောအပြုံးတွေ
အကြာကြီးပြုံးနိုင်ခဲ့တော့သည်။

ကကြိုးတွေအပေါ်မစွဲလန်းပဲ ခမ်းနားသောပုလ္လင်ထက်
ကဧကရာဇ်ကိုမှ သွားစွဲလန်းမိတဲ့ ကချေသည်လေး
၏ဝိဥာဉ်သည်လည်း ကြယ်ရောင်စုံတွေဖြာထွက်ကာ
အလှဆုံးကကြိုးတွေကိုစတင်ကခုန်ခဲ့သည်။
ပုလ္လင်ပေါ်ကဧကရာဇ်ကပြုံးပြုံးလေးငေးကြည့်နေလျှက်။

အေးတောင် သခင် နွေး လို့ ယောင်းက နွေးတယ်...
မေတ္တာပဲ ဆိုတောင် သခင်ပေးမှာမို့ သိပ်မက်မောတယ်
ဒီဘဝမယ်တော့.....အစွဲမရှိတော့......။

အပိုယူသွားမိတာက သခင်အိပ်နေတုန်း
ခိုးနမ်းခဲ့သော နဖူးလှလှလေးဆီကအနမ်းလေးတပွင့်....။

ရပြီ......။ရသွားပါပြီ....။

...........................။

လှုပ်နိုးခံလိုက်ရသလိုဖြစ်သွားတာကြောင့်
TaeHyungမျက်လုံးတွေဖျက်ခနဲပွင့်သွားတဲ့အခါ
Jiminကိုသူ့ပေါင်ပေါ်ကနေလူတစုကဆွဲထုတ်သွား
ပြီ။

"ဘာလုပ်တာလဲ!!!!!"

ဒုန်းးးးး

အရှိန်နဲ့သူ့ကိုတွန်းလွှတ်ပစ်ခဲ့ကြကာJimin ကိုသာ
ဆွဲခေါ်သွားခဲ့သည်။

"TaeHyung!!!ပြေးလို့ရရင်ပြေး..ပြီးတစ်ယောက်
ယောက်ကို ပြော!!!!!"

"Jimin!!!!!"

ဂျိန်းခနဲပိတ်သွားသောတံခါးမှာ Jimin ပြောသလို
ဘယ်လိုပြေးရမှာလဲ...။မပြေးချင်ပါ
Jimin ကိုပဲကယ်ချင်နေတာဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။

တစ်ခုခုသာဖြစ်သွားရင်...တစ်ခုခုများသာမှားသွားရင်
ကြောက်လွန်းလို့ လက်တွေပင်တုန်ရီလာခဲ့သည်။
အခန်းတံခါးကိုပြေးကန်ဖွင့်လည်းမရ...။
နှစ်ယောက်အတူတူတုန်းကဒီလောက်မတုန်လှုပ်ခဲ့ပေမယ့်
မျက်စိကွယ်ရာနားကွယ်ရာသူကရောက်သွားတဲ့အခါ
အလွန်ရင်တွေပူခဲ့ပါသည်။

TaeHyung တစ်ယောက်ထဲအခန်းထဲတွင်
တွန်းလိုက် ကန်လိုက် အော်လိုက်နှင့်မိနစ်ပေါင်းများ
စွာသောင်းကျန်းနေခဲ့သည်။အပြင်ကတော့ဘာလှုပ်ရှား
မှုမှမရှိ...။

ခြေကုန်လက်ပန်းကျကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲချ
အော်ဟစ်နေတုန်း အားတက်စရာခြေသံပေါင်း
များစွာကိုကြားလိုက်ရသည်။
ဖျက်ဆီးသံတွေပျက်ဆီးသံတွေ....။

ဟိုလူတွေ Jungkook ကိုခြိမ်းခြောက်လို့
Jungkook သူ့လူဆိုးဂိုဏ်းကောင်တွေခေါ်ပြီး
ဖြဲပြီထင်တယ်.......။

တစ်သက်လုံးမုန်းခဲ့သမျှ သခင်သာဘေးကင်း
အဲ့ဒီလူဆိုးလည်း မေတ္တာထားပေးလိုက်တော့မည်။

အတွေးကောင်းများဖြင့်တံခါးနားကပ်ကာ
အသံတွေနားစွင့်နေတုန်း
လူတစ်ယောက်သည် အခန်းထဲပြေးဝင်လာကာ
TaeHyung ကိုအခန်းထောင့်ကိုတွန်းပစ်လိုက်သည်။
လက်သည်အလွန်နာနေတာကြောင့် ဘာမှပြန်မတုံ့ပြန်
နိုင်ပါ...။

"မင်း သတင်း ပေးတဲ့ကောင်...."

TaeHyung အကျီစကိုဆောင့်ဆွဲကာမျက်လုံး
နီနီများဖြင့်ဆိုပြီးနောက် လက်ဖဝါးအကြီးကြီးသည်
TaeHyung မျက်နှာတည့်တည့်ကိုချိန်ရွယ်လာ
တော့သည်။

ပြန်လုပ်စရာ အင်အားတကယ်မရှိတော့တာ
တကိုယ်လုံးစိစိညက်ညက်ကျေနေသလိုပဲ...
ဖြစ်ချင်တာဖြစ် မျက်လုံးတွေမှိတ်ချလိုက်ချိန်တွင်

"ခွေးလိုကောင်က....ရာရာစစ....!!!!!"

ဖြောင်းးးး

"လူကြီး!!!!!"

MinYoongi သည် ထိုလူဆိုးအားTaeHyung ဆီမှ
ဆွဲခွါကာ မသေရုံတမယ်ရိုက်တော့သည်။
လက်နဲ့ရိုက်ရုံအားမရခဲ့၍ အခန်းထဲကရှိသမျှသော
ရိုက်လို့ရမယ့်ပစ္စည်းမှန်သမျှဖြင့်ရိုက်ခဲ့သည်။

"ခွေးအလေအလွင့်တွေ....အဲ့ဒီမျက်နှာကို
တစ်ချက်ထိကြည့် ကမ္ဘာအစိတ်စိတ်ဖြစ်သွားမယ်
ခွေးသတောင်းစားတွေ....!!!!"

လူကြီးသည်ဆဲလို့ဝ သွားတဲ့အခါ ပြေးလာတော့သည်။
လူကြီးပြေးလာတဲ့အခါ ဟိုလူရိုက်ချတော့မယ့်
အချိန်ကကြောက်လန့်သွားသောအရှိန်ဖြင့်
ကောင်းကင်လေးက တိမ်တိုက်ကလေး၏
ရင်ခွင်ထဲကြောက်လန့်တကြားပြေးဝင်တော့သည်။

လုံခြုံသွားသည့်ခံစားမှု....။စိတ်ဒုန်းဒုန်းချလ်ို့ရသွားသည့်
ခံစားမှု...အင်အားကြီးပြီးအေးမြလွန်းသော
အရိပ်အာဝါသ....။ထယ်..သတိလက်လွတ်ပင်
တုန်လှုပ်လွန်းလို့ တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားမိခဲ့သည်။
လူကြီးသည် သခင့်လို အားနာနေစရာမလို
အရ်ိုးတွေကျေမွမတတ်ကြောက်လို့ဖက်လည်း
လူကြီးမို့ ကိစ္စမရှိ....။

"လူဆိုးကောင်လေး....တစ်နေရာမှလည်း
ရစရာမရှိတော့ဘူး.....ကြည့်ပါအုန်း
မင်း MinYoongi ကို ဒီတစ်ခါမှာတစ်ခါထဲ
လျှော့ ဖြစ် သေစေချင်တာလား...."

"ကျွန်တော် အရိုက်ခံ လိုက်ရပီထင်နေတာ......"

"အဆိုးလေးရယ်....မင်းကိုလူကြီး
ဘယ်လိုထိန်းကျောင်းရပါ့မလဲ...."

"ထယ် တောင်းပန်ပါတယ်.....Jiminရောလူကြီး
Jimin...."

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး....ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီ....
မင်းကျန်နေသေးလို့ ကိုယ့်မှာအရူးတပိုင်း....."

"တောင်းပန်ပါတယ် ထယ် အများကြီးတောင်းပန်ပါတယ်"

"မလိုဘူး .....လိမ္မာပေးဖို့ပဲ....လိမ္မာပါတော့...."

"လက်ကျိုးသွားတယ်ထင်တယ်.....
လက် ကို အရင် ကု ပေးပါ...
နာတာမခံနိုင်ဘူး ပြီးရင် ထယ် လိမ္မာပါတော့မယ်
Jiminကို လည်းထယ် ပြောပြီးပြီ..."

"ကျိုးသွားတာ!!!!!!!"

MinYoongiသည် ဆွေ့ခနဲကောက်ချီကာ
ပြေးတော့သည်။

"JungKookလို့ ထင်ခဲ့တာ....သူ့မိထွေး
ကိစ္စတွေဆိုတော့JungKookလိုက်လာမယ်လို့
ထင်ခဲ့တာ...."

လူကြီး၏မျက်နှာ ကွက်ခနဲပျက်သွားခဲ့သည်။
ထယ့်ကို ကားထဲထည့်ပေးကာ လက်ကိုသာတဖွဖွ
လုပ်နေခဲ့သည်။

"လူကြီး JungKook ဘာဖြစ်လို့လဲ....."

MinYoongiက ယောင်းယမ်းနေသောလက်ကောက်ဝတ်
လေးကို အာငွေ့လေးပေးကာ နှမြောတသမဆုံးချိန်
TaeHyungက ဒါကိုပဲတဖွဖွမေးနေပြန်သည်။
လူကြီးက လက်ကောက်ဝတ်လေးကိုတစ်ချက်နှစ်ချက်
နမ်းပြီးတဲ့အခါ ထယ့်ကိုမော့ကြည့်ပြီးအေးစက်စက်ပဲ
ဆိုခဲ့သည်။

"JeonJungkook ရင်ကွဲနာကျသွားတယ်......"

............................................................။

သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့ေသာ အခ်စ္ဦးေလးရွိခဲ့လည္း
ကံၾကမၼာေၾကာင့္ မတတ္နိုင္တဲ့အခါ
လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္....
ဒါေပမယ့္ ဖူးစာပါခဲ့ေသာ လက္တြဲေဖာ္ဟာ
ဘဝတစ္ခုလုံးစာအတြက္ အလိုက္ဖက္ဆုံးျဖစ္ၿပီး
အခ်စ္ဦးနဲ႔လြဲလည္း အခ်စ္ရဆုံးနဲ႔ မွန္ကန္ေသာ
ခ်စ္တတ္ျခင္းေတြနဲ႔အတူ ဘဝကို ေအးခ်မ္းစြာ
ျဖတ္သန္းလို႔ရေၾကာင္း သဘာဝေလးကသင္ေပးခဲ့တယ္။

KimNamJoon...🌿

မေမ့နိုင္ခဲ့တာကိုသိတယ္...ေမ့လို႔မရမယ့္ျဖစ္တည္မွု
ေလးဆိုတာကိုလည္းသိပါရက္....
သဘာဝေလးရဲ့ႏွလုံးအိမ္ေလးထဲ "ကေလး"ဆိုတဲ့
စကားလုံးေလးဟာ ဘယ္လိုအတၱနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္
မပ်က္သုန္းနိုင္တာသိတာမို႔ လမင္းေလးကမသိခ်င္
ေယာင္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္.....။

အခ်စ္နဲ႔အတၱဟာ တစ္လမ္းစီ....
လက္ရွိသာလၽွင္အေရးႀကီးဆုံးမို႔ လက္ရွိမွာ
KimNamJoon အခ်စ္ဆုံးေယာက်္ားဘယ္သူလဲေမး
Kim Seok Jin ကိုလက္ညိဳးထိုးျပရင္ ပြဲသိမ္းၿပီေလ.....။

အတၱမရွိတာမဟုတ္ဘူး....တစ္ခါတစ္ေလက်
အတၱကိုမျပသခဲ့တာလည္း အတၱႀကီးတာပဲ....။
အျဖဴေရာင္ျခယ္ေသာ အတၱလွလွေလးေတြေပါ့...။

KimSeokJin🤍

.......................................................။

                                  အပိုင္း(၃၈)

"Hello Hoseok ငါRom
Jimin ထြက္လို႔ရၿပီ...အဲ့တာငါကၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္
ေနတယ္ သူကားေတာင္မယူဘူး
ေဂ်သိသြားမွာစိုးလို႔ ဒီတိုင္းေျပးေနတယ္တဲ့
ခု အိမ္အနားမွာပဲ ေဝးေဝးေရာက္နိုင္အုန္းမွာမဟုတ္ဘူး
မင္းက ပိုနီးတယ္မလား ကားယူၿပီးျမန္ျမန္ေလး
ေဘးကင္းမယ့္ေနရာကိုပို႔ေပးလိုက္ပါကြာ
ငါလည္းလာေနၿပီ .....အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး
ဖုန္းလွမ္းဆက္တာ ျမန္ျမန္လုပ္ ေဂ်သိသြားရင္
ျပန္ပါသြားအုန္းမယ္..."

"ေအး....."

ေအး မွာ Rom ဒိန္းခနဲ....။
ေအး ဆိုတဲ့အသံသည္ Hoseokအသံမဟုတ္....။
Romသည္ေျခတုန္လက္တုန္ျဖစ္ရင္းမွ
Ph Contactကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ TaeHyung...။
အေပၚေအာက္ နာမည္မွတိထားတာမို႔မွားေခၚမိလိုက္ျပန္
ၿပီ။

"ငါဘယ္ကမၻာအထိလြဲေနအုန္းမွာလဲကြာ....!!!!"

.........

အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးက တံခါးကိုလာဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
အလြန္အံ့ဩသြားခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ...။

ေမာင္လႊတ္ေပးလိုက္တာလားလို႔အံ့အားသင့္စြာ
ေမးခဲ့ေတာ့ အခန္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းေသာ့ကို
သြားခိုးယူလာခဲ့ေၾကာင္း ခုအိပ္ေနတုန္းလြတ္ရာလြတ္
ေၾကာင္းျမန္ျမန္ေျပးဟု အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးက
ေျပာခဲ့သည္။

အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဟုဆိုတာေၾကာင့္ကားစက္ႏွိုးရင္
နိုုးသြားမွာစိုး၍ဆိုင္သူေလးသည္ဒီအတိုင္းေျပးထြက္
လာခဲ့သည္။

သိပ္ခ်စ္ရေသာ ကိုယ့္ေယာက်္ား
ကိုယ့္ခင္ပြန္းဆီက ဒီလိုမ်ိဳးထြက္ေျပးေနရတာကိုက
သဘာဝမက်တာ....။
ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေပးခဲ့လည္းေမာင္သိရက္နဲ႔။
ေမာင္ ဘာအမွားေတြလုပ္လုပ္ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့ရက္နဲ႔။
ParkJimin က ထြက္ေျပးေနရတယ္တဲ့....။
ထြက္မေျပးလို႔လည္း အတၱလား အခ်စ္လား ႐ူးသြပ္ျခင္းလားမသဲကြဲတဲ့ ေမာင့္ မ်က္လုံးေတြကို ျမင္တိုင္း
ဝမ္းနည္းလို႔႐ူးေတာ့မွာ.....။

ေမာင့္ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကိုပဲကၽြန္ေတာ္မက္ေမာတာ
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမနိုင္မနင္းေလာင္းခ်ေနတဲ့
ေမာင့္အခ်စ္အရွိန္အဟုန္ေတြရဲ့ဒဏ္ကိုတကယ္မခံစား
နိုင္ေတာ့ဘူး.....။

ဝမ္းနည္းမွုေတြ ခံျပင္းမွုေတြ ေဒါသေတြနဲ႔
ေမွာင္ရိပ္ေတြထဲတိုးဝင္ေျပးေနတုန္းကားမီးေရာင္
တစ္ခုနဲ႔အတူေရွ႕တည့္တည့္ျဖတ္ရပ္လာေသာ
ၿပိဳင္ကားျဖဴျဖဴေလး....။

ဒီကားလာျပန္ၿပီ.....။

ကားေပၚကဆင္းလာသူကိုျမင္သည္ႏွင့္
မီးေတာင္ေလး၏မ်က္ႏွာပိုပ်က္ယြင္းသြားခဲ့သည္။

"KimTaeHyung...."

"တက္....လိုက္ပို႔ေပးမယ္....ညႀကီးတစ္ေယာက္ထဲ
ေျပးမေနနဲ႔..."

"တစ္ေယာက္ဒဏ္မခံနိုင္လို႔ ေျပးလာပါတယ္ဆို
တစ္ေယာက္က လမ္းမွာအဆင္သင့္
ငါဘာေတြမ်ားဆုေတာင္းမွားခဲ့သလဲမသိဘူး
သြားစမ္း!!!အရွုပ္ထုတ္ေတြ!!!"

Jimin သည္စိတ္အလိုမက်စိတ္တိုတာေတြက
စုေပါင္းမ်ားလွေနၿပီ။ယူထားေသာေယာက်္ားအိမ္က
ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ေျပးလာရတယ္က ကိုယ့္ဘဝကို
ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနကာျမင္သမၽွဘယ္အရာမွ
အေကာင္းမျမင္နိုင္...။
လမ္းကိုျဖတ္ရပ္ထားေသာကားကိုေရွာင္ကြင္းကာ
ဆက္ေလၽွာက္သြားေတာ့ TaeHyung ကလက္ေတြကို
လာဆြဲခဲ့သည္။

"KimTaeHyung!!!!"

"ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ...ခင္ဗ်ားမယုံရင္
ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ေမာင္းလို႔ရတယ္...
ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ေနာက္က်တဲ့အခ်ိန္နဲ႔
စိတ္မခ်လို႔ပါ...."

"မင္းကိုငါက ဘာကိစၥယုံရမွာလဲ...."

"စိတ္ခ်စမ္းပါဗ်ာ အခန္းထဲထည့္ပိတ္ၿပီးခ်စ္မယ့္
အခ်စ္မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
အခန္းထဲဝင္ ပိတ္မိခံလိုက္မယ့္အခ်စ္ပါ....."

"ကဗ်ာ လာဆန္ေနေသးေနတယ္ ငါ့လက္ကို
လႊတ္ေနာ္!!!!

"လာ ဆို လာ လိုက္...."

အားနည္းေနသူမို႔ အရင္လိုမၾကမ္းတမ္းနိုင္
TaeHyung ဆြဲေခၚရာေနာက္ပါသြားခဲ့ျပန္သည္။
TaeHyung သည္ကားထဲထိုးသိပ္ထည့္ကာ
ေမာင္းသူေနရာသို႔ဝင္လိုက္သည္။

"ေမေမရွိတဲ့ ေဆး႐ုံကိုေမာင္းရမလား
အိမ္ပဲျပန္မလား
ဘယ္သြားခ်င္လဲ ေျပာ...."

"ဘာ ေမေမလဲ!!!တံခါးဖြင့္ေပးစမ္း!!!!"

"ယုံပါဆို ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားေယာက်္ားလို
အ႐ူးမဟုတ္ဘူး..."

MD Parkက ေဒါသထြက္သြားပုံေပၚသည္။

"မင္းေရာ မ႐ူးခဲ့လို႔ လား KimTaeHyung...
ဒါ မင္းအ႐ူးထ လို႔ျဖစ္တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြေလ..."

"Sorry MD Park ကၽြန္ေတာ္တာဝန္မယူနိုင္ဘူး.."

"မင္း....."

TaeHyung အက်ီစေတြကိုဆြဲေဆာင့္ကာ
MD က လက္ရြယ္ၿပီးၿပီ...။

အခ်စ္ေတြနဲ႔ဖ်က္ခနဲၾကည့္တဲ့အခါ ParkJimin သည္ပင္
ေလၽွာ့ပါးသြားရသည့္အျဖစ္...။
KimTaeHyung မ်က္လုံးေတြဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္
ေမွာ္ဆန္ရသလဲ....။

ေမာင္ သူ႔ကိုယ္သူရိုက္ခ်လိုက္တာ တျဖည္းျဖည္းနား
လည္လာသလို...တဖက္သား၏ႏွလုံးအိမ္ကို
ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေအာင္ၾကည့္တတ္လြန္း
ေသာ မ်က္အိမ္လွလွေတြ.....။

ဒီဘဝမယ္ေတာ့ ဧကရာဇ္ ထိမိခဲ့ၿပီ.....။
စိတ္ညႊတ္ကိုင္းသြားတာမ်ိဳးမဟုတ္
နာက်င္ေအာင္ မလုပ္သင့္မလုပ္အပ္ေသာ
အျပာႏုေရာင္ ပန္းပြင့္လွလွေလးလိုပဲ..။

တစ္ေယာက္တမ်ိဳးစီကေတာ့အဆိပ္လွလွေလးေတြ
အျပည့္......။

"ရိုက္ေလ......"

"အေမ့ ေဆး႐ုံကို ေမာင္း လမ္းတစ္ခ်က္လြဲတာနဲ႔
သတ္ပစ္မယ္...."

"ေသခ်င္ေနပါၿပီ...."

"ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးေမာင္း ငါေရြးစရာမရွိလို႔
မင္းကိုငါယုံလိုက္မယ္...."

"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ျပန္ေပးဆြဲခ်င္ေနၿပီ..."

ကားေပၚအလွထားေသာ လွုပ္စိလွုပ္စိအ႐ုပ္ေလး
ကိုဆြဲျဖဳတ္ကာပစ္ေပါက္လာခဲ့သည္။

"ပစ္စရာ ေတြအမ်ားႀကီးပဲ Toolbox
လည္းရွိတယ္ ဂြေတြကြင္းေတြနဲ႔
စိတ္ေက်နပ္သေလာက္ပစ္...."

"ဘယ္လို ဘယ္လို ေကာင္မွန္းမသိ....!!!!"

ၿပိဳင္ကားျဖဴျဖဴေလး အျမန္ႏွုန္းနဲ႔ေရြ႕လ်ားသြား
ခ်ိန္Jeonစံအိမ္ေတာ္ႀကီးထဲတြင္လည္း႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ။
မီးေတြပြင့္သြားလိုက္ မွိတ္သြားလိုက္...။
ဒုန္းဒိုင္းအသံေတြၾကားၿပီးေနာက္ ၿငိမ္သြားခဲ့သည္။

TaeHyung သည္ ေဆး႐ုံဘက္သို႔ကားလမ္း
ကိုေကြ႕အဝင္ သူတို႔ကားေရွ႕ျဖတ္ဝင္ကာ
ရပ္ခ်လိုက္ေသာ ကားတစ္စီးေၾကာင့္
ဘရိတ္ျပင္းစြာအုပ္လိုက္ရသည္။

"ဘာေသာက္ခ်ိဳးလဲကြ!!!!!"

ေသြးကဆူခနဲ....ဒါမ်ိဳးလာခ်ိဳး၍လုံးဝမရ....။
ကားေပၚကဆင္းကာ ေအာ္ဆဲလိုက္ေတာ့
တစ္ဖက္ကဆင္းလာခဲ့တာလူအမ်ားႀကီး...။
Jungkook လူေတြလားဆိုလည္းမဟုတ္သလို
MinYoongi လူေတြလည္းမဟုတ္...။
မ်က္မွန္းမတန္းမိေသာ လူတစ္စုျဖစ္ေနသည္။

TaeHyung ေဒါသထြက္ကာ ထိုလူအုပ္ဆီသြား
ေအာ္ဟစ္ရန္ေဆာင္ေတာ့

"မင္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး...ငါတို႔ ParkJimin ကို
လိုခ်င္လို႔....ေအးေဆးငါတို႔လက္ထဲထည့္လိုက္
ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ယူမလဲ...."

"ဘာကြ!!!!!"

"မင္းက အေနသာႀကီးပါကြာ...က်န္ခဲ့လိုက္
ParkJimin ကို ငါတို႔ေခၚသြားမယ္
ေအးေဆးေပါ့ ေဟ့ေကာင္ေတြသြားေခၚလာခဲ့!!!"

Jimin သည္ကားတံခါးဖြင့္ဆင္းလာကာ
လူမိုက္အဖြဲ႕အားစူးခနဲတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ငါ့ကိုေခၚခ်င္ရေအာင္ မင္းတို႔ကဘာေကာင္
ေတြမလို႔လဲ အမွိုက္ေတြရဲ့....!!!"

ေမာင္ သူ႔ေနာက္ စပိုင္လိုလိုလိုက္ခိုင္းထားေသာ
လူမွန္သမၽွအကုန္မ်က္မွန္းတန္းမိသည္။
ဒီလူေတြသည္လုံးဝ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးခဲ့ေသာသူမ်ား။

"Jimin ကားထဲျပန္ဝင္ေန....!!!!"

လူအုပ္ႀကီးသည္ မေမၽွာ္လင့္ထားစြာမ်ားလြန္းလွၿပီး
ကားေပၚမွေျပးဆင္းလာၾကကာ အရင္ဆုံး
Jimin ဆီကိုေျပးသြားၾကၿပီး ကားထဲျပန္ဝင္လိုက္
ဖို႔အခ်ိန္လုံးဝမရခဲ့။႐ုန္းကန္ကာကြယ္ေနရင္းနဲ႔ပင္
အနက္ေရာင္လူတစ္စုလက္ထဲပါသြားခဲ့သည္။

"ဟိုေကာင့္ပါေခၚခဲ့လိုက္ေတာ့မထူးဘူး..."

TaeHyungကိုထိန္းရတာလုံးဝမလြယ္လြန္းတာ
ေၾကာင့္သဲလြန္စထားခဲ့တာမ်္ုးလည္းမျဖစ္ရ
ေလေအာင္ မထူးစြာႏွစ္ေယာက္စလုံးကို
ဖမ္းေခၚသြားခဲ့ၾကသည္။

"ParkJimin ကို မထိနဲ႔!!!!လႊတ္စမ္းမင္းတို႔
လက္အစုတ္အျပတ္ေတြ လႊတ္....!!!!"

လူဆိုးေတြဆိုေတာ့လည္းဖမ္းေခၚလာရေသာ
သားေကာင္ကို ကိုင္ေတာ့ထားရမည္မွန္ေပမယ့္
TaeHyungသည္ ကားေပၚေရာက္ထဲက
ေသာင္းက်န္းကာေအာ္ဟစ္ေနသည္။

Jiminသည္ ႐ုတ္တရက္ လူဆိုးအဖြဲ႕လက္ထဲ
ေရာက္သြားျပန္ေသာမိမိအျဖစ္ကိုအံ့ဩေနသည့္ၾကားက
သူ႔ကိုထိလို႔ဆက္ဆက္ခါနာေနေသာ TaeHyung
ကိုၾကည့္ကာပိုမွင္သက္ေနမိသည္။

ဒီေကာင္ေလး တကယ္ပါပဲ.....။

"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထားေနာ္သတ္ပစ္လိုက္မယ္.."

"မင္းတို႔ ဘာေကာင္ေတြလဲ ငါနဲ႔ဘာရန္ၿငိဳးရန္စ
ရွိလို႔လဲ.....ငါမင္းတို႔နဲ႔ဘာဇယားမွမရွိဘူးလို႔
ထင္တယ္..."

"ေရာက္ရင္သိမွာေပါ့....ဇယားေတြရွိတယ္....
ရွိကုန္တာ တကယ္ေတာ့..."

"JungKook လား JungKook ခိုင္းတာလား...."

"သူ႔ဟာသူေတာင္ မနည္း...ကိုယ့္ေယာက်္ား
အေၾကာင္းကိုယ္မသိဘူးလား...
မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ေတာင္အနိုင္နိုင္JeonJungkook က
ဘာမ်ားခိုင္းနိုင္မွာလဲ....."

"ဒါဆို ဒါဘာလုပ္တာလဲ!!!!လႊတ္ေပးစမ္း!!!"

လူအေယာက္ေရမ်ားမ်ားဆန့္ေသာကားထဲ
ေအာ္ဟစ္ဆူညံသံမ်ားျဖင့္ ကားသည္သူမဟုတ္တဲ့
အတိုင္းတေရြ႕ေရြ႕.....။

ေကြ႕ခ်လိုက္သည့္ ခံစားမွုတစ္ခ်က္ကိုရလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ကားရပ္သြားကာ
TaeHyungတို႔ကို ဆြဲေခၚကာ ေနရာတစ္ခုကိုေခၚ
သြားခဲ့သည္။

အိမ္တစ္အိမ္ပါပဲ....။
စုတ္္တိစုတ္ျပတ္ေနရာတစ္ခုျဖစ္ၿပီးအပ်က္အစီး
မ်ားျဖင့္ေဝေဝဆာဆာ.....။

တံခါးဆြဲဖြင့္ကာ အိမ္ထဲသို႔တြန္းထည့္လိုက္ေတာ့
ႏွစ္ေယာက္လုံးဟန္ခ်က္ပ်က္ကာလဲကုန္ၾကသည္။
ခုံတြင္ထိုင္ေနေသာလူတစ္ေယာက္ရွိသည္။
ထိုလူသည္ ငိုထားပုံရၿပီး Jiminကိုျမင္သည္ႏွင့္
အလြန္မုန္းမုန္းတီးတီးလွမ္းၾကည့္လာသည္။

"ေရာက္လာၿပီေပါ့....ParkJimin...."

"ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ...."

"JeonJungkook ရဲ့အလွေလးကိုျမင္ခ်င္
ေနတာၾကာၿပီ...ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ပါတယ္"

"ေသာက္စကားမ်ားမေနနဲ႔...လိုရင္းကိုေျပာ...."

TaeHyung၏ ခပ္ဩဩအသံေၾကာင့္ထိုလူ႔
မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းသြားသည္။

"ဒီေကာင္က ဘယ္ကပါလာတာလဲ....."

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာ...သူ႔ကိုထားခဲ့လို႔
မျဖစ္လို႔ပါ...."

"ကိစၥမရွိပါဘူး....ရတယ္ ရတယ္..."

"ငါ့ညီမ....ကေလးေမြးၿပီးၿပီးခ်င္းဆုံးသြားတယ္..."

ကိုယ့္ဒုကၡနဲကိုယ္ေျမေအာက္ခန္းထဲပိတ္ထားခံ
ရတာေၾကာင့္Jimin ဒါေတြကိုလည္းမသိခဲ့။

"မင္းတို႔အိမ္မွာ ညစာလာစားတဲ့ေန႔က
မင္းေယာက်္ား ခ်ိဳးလိုက္တဲ့အခ်ိဳးေၾကာင့္
ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ လန့္သြားခဲ့ၿပီး အဲ့ထဲကက်န္းမာေရး
ထိခိုက္လာတာ ခု အဲ့စိတ္ဖိစီးမွုေတြနဲ႔ပဲ
ဆုံးသြားခဲ့တယ္....."

မနည္းပင္ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရသည္။
လူေတြမ်ားကိုယ့္ထိမွနာမွန္းသိလိုက္ၾကတာ...။

"ဆုံးပါးသြားတယ္ၾကားလို႔ေတာ့ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး
ဒါေပမယ့္ငါ့ကိုမင္းညီမက လာအရင္ေစာ္ကားခဲ့တာ...
ငါ့ကို ထိရင္ ငါ့ေယာက်္ားက အရိပ္ေတာင္
သည္းခံတတ္တဲ့သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး...."

"မင္းေယာက်္ား ငါ့ညီမကို ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ
ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့တယ္...စလက္ထပ္ထဲက
စိတ္ေရာ လူပါ ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ....."

"ကိုယ့္ဘဝကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ
ဒီလိုေနရာေရြးရင္ ဒီလိုအႏွိမ္ခံရမယ္ဆိုတာ
မင္းညီမ မသိဘဲေတာ့မေနပါဘူး
ေမာင္က မင္းညီမေလာက္ကိုမေျပာနဲ႔
သူခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ငါ့ကိုေတာင္ ႏွိပ္စက္လြန္းလို႔
ငါေတာင္ထြက္ေျပးေနရတာ အနာ လာလုပ္မေနနဲ႔...."

"လူတစ္ေယာက္လုံးေသသြားခဲ့တာ
အနာမလုပ္လို႔ရမလား..."

"ေသေန႔ေစ့လို႔ေသသြားတာေလ....
JeonJungkook လက္နဲ႔ထိလို႔ေသသြားတာမွ
မဟုတ္တာ...ေသာက္ဦးေႏွာက္မရွိ...."

"ParkJimin!!!!မင္းအမ်ားႀကီး
ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲ.....!!!"

ထိုလူသည္ထိုင္ေနရာမွJiminဆီကိုေျပးလာေတာ့
TaeHyungကJiminေရွ႕ကိုကာကြယ္လၽွက္
ထိုလူကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္တြန္းပစ္လိုက္သည္။
အတြန္းခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ထိုလူကTaeHyung
ဆံပင္ျပာေတြအားဆြဲေဆာင့္ယူလိုက္တဲ့အခါ

"လႊတ္စမ္း!!!!!သူ႔ဆံပင္ေတြကိုဘာမွတ္ေနလဲ!!!!"

ဝန္မခံခဲ့တာ....။ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြအားလုံးက
ဝန္မခံခဲ့ၾကတာပါ...။ထယ့္ ဆံပင္ျပာျပာေလးအေပၚ
ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာတက် ခ်စ္သြားၾကတဲ့
လူေတြႀကီး...။

ေမာင္ သည္လည္း အျမင္ဆန္းေၾကာင္းဝန္ခံခဲ့သလို
မီးေတာင္ေလးသည္လည္း မနာလိုေနခဲ့ရင္းမွ
ႀကိတ္သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။

"မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔ဝင္ပါတာလဲ...!!!!"

"ParkJimin ကို မထိနဲ႔!!!မင္းတို႔ကိစၥေတြ
ငါမသိဘူး....မေက်နပ္ရင္ JeonJungkook နဲ႔
ဒဲ့ရွင္း....Jimin ကိုထိစရာနည္းနည္းမွကိုမလိုတာ..."

"JeonJungKookကိုထိတာထက္
ParkJiminကို ထိရင္ JeonJungkook က
အဆတစ္ရာမကပိုနာတာငါတို႔ကသိေနေတာ့
တကယ့္အရင္းအျမစ္ေလးအဓိကေလးကို
လုပ္ရတာေပါ့ကြာ....."

"ငါအရင္ လုပ္ ျပမယ္ မင္းကို....!!!!!"

"TaeHyung!!!!!"

TaeHyung သည္ ဆိုး၏။
တစ္ေယာက္ကို မထိန္းနိုင္လြန္း၍ေျခကုန္လက္ပန္း
က်ကာေျပးလာျခင္းတြင္အေမာမေျပေသး
လူဆိုးေခါင္းေဆာင္၏မ်က္ႏွာကို အဆိုးအဆာ
ေနာက္တစ္ေယာက္က တက္ထိုးလိုက္ၿပီးၿပီ။

သူ ခ်ေတာ့ ကိုယ္ လည္း မေနသာ ဝင္ခ်ရေတာ့သည္။
ဘယ္လိုလုပ္နိုင္မွာတဲ့လဲ....။
ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ႏွစ္ဒါဇင္ေလာက္ကို....။

ဒါေပမယ့္လည္းေယာက်္ားေလးေတြမို႔
ရန္ျဖစ္ျခင္းသည္စိမ္းသက္သည့္အရာေတာ့မဟုတ္
ပါ...။TaeHyungကလူဆိုးေခါင္းေဆာင္ကိုခ်ဴပ္ေပးတဲ့အခါMD Parkက အားရပါးရထိုးသည္။
တစ္ခ်က္ေလာက္သာမိခဲ့ၿပီးလူအင္အားမ်ားတာ
ေၾကာင့္မန္ိုင္နိုင္ခဲ့....။
အရွုံးႀကီးရွုံးကာ လဲသြားၾကေတာ့ သူတို႔က
အခန္းထဲတစ္ခုထဲ ထည့္ထားလိုက္ၾကသည္။

"ဒီပုံစံကိုသာ JeonJungkook ကိုျပရင္
တန္းေသသြားေလာက္တယ္...
ဘာတဲ့ ငါ့ညီမ ကေသသာသြားရတယ္
ရပိုင္ခြင့္က အိမ္အစုတ္အျပတ္တစ္လုံးတဲ့...
အကုန္ အရာခပ္သိမ္းမင္းနာမည္နဲ႔
တရားသလား....."

"ေအာ္...ေအာ္ လက္စသတ္ေတာ့ကေလးေမြးရတဲ့
ေဝဒနာေၾကာင့္မေသဘဲ ရွိသမၽွအကုန္
ParkJiminနာမည္နဲ႔ျဖစ္ကုန္လ္ို႔ေသတာပဲ
ေမာဟ ေၾကာင့္ ေသတာမ်ိဳးေပါ့..."

"JeonJungkook က JeonGroupေတာင္
Park Groupေျပာင္းပစ္တဲ့ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ေကာင္
႐ူးတာ ေတာ္႐ုံမ႐ူးဘူး....
အဲ့ေတာ့ လက္ရွိအကုန္ပိုင္ေနတာမင္းျဖစ္ေနလို႔
မင္းကိုငါတို႔လုံးဝမေက်နပ္ဘူး
တကယ္ဆို ငါ့ညီမေလးက Jeonမ်ိဳးဆက္ကို
ေတာင္ေမြးဖြားေပးခဲ့တာ...."

"ကေလးေမြးနိုင္တာနဲ႔....အကုန္အနိုင္ရေၾကးလားဗ်.."

TaeHyungသည္ နံရံကိုမွီကာ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ထရီသည္။သခင္ ကေယာက်္ားတစ္ေယာက္မို႔ စိတ္ထဲ
မေကာင္းျဖစ္မွာကိုလည္းစိုးရိမ္သည္။

ခပ္ေခ်ေခ်သခင္ကိုၾကည့္လို႔ေတာ့မရေပမယ့္
ၾကည့္မိတိုင္းခ်စ္ေနရတာမို႔ ေကာင္းကင္ျပာေလးဝင္ပါကိုပါရမည္။

"မင္းကေတာ့ စကားမေျပာနိုင္ေအာင္
ထိုးမွ ပါးစပ္ပိတ္မယ့္ေကာင္...."

တကယ္တမ္းခံနိုင္ရည္ဟာ ဘယ္သူ႔မွာရွိသလဲလို႔
ေမးလာရင္ မီးေတာင္ေလးလို႔ေျဖရမွာပဲ...။
ေမာင္နဲ႔ စေတြ႕တုန္းက ေမာင့္လိုလူ၏မ်က္ႏွာကို
တံေတြးျဖင့္ေထြးခဲ့ကာ အဆိုးမကေသာအဆိုးေတြ
ႀကီးနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားေတာ့
မတုန္လွုပ္ေတာ့...။
ေမာင့္ ထက္ ဘယ္သူကပိုေစာင္းဆိုးနိုင္မလဲ....။

ေကာင္းကင္ျပာေလးက် မဟုတ္မခံဆိုေသာ္ျငား
တကယ္တမ္းလူဆိုးေတြနဲ႔မရင္ဆိုင္ဖူးခဲ့ပါ။
MinYoongiအားကိုးနဲ႔လူဆိုးသာလုပ္ခဲ့ဖူးတာ....
JungKookနဲ႔ရန္ဖက္ျဖစ္တာေတာင္ဒါသည္
သခင့္ကိုခ်စ္လြန္းအားႀကီး၍...။
ပုံမွန္ဆို  လွလွပပႂကြႂကြရြရြေလးနဲ႔ ေခါင္းပဲသုံးကာ
ဆိုးမိုက္တတ္သူေလ.....။

သခင္က လူဆိုးႏွင့္ထိပ္တိုက္ရဲတင္းစြာစကားေျပာရဲ
တုန္းဆိုေပမယ့္ TaeHyungကေတာ့
မသိမသာေထာင့္ကေလးကပ္ေနသည္။
ေၾကာက္တယ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္TaeHyung
လက္တစ္ဖက္သည္အလြန္နာသြားတာေၾကာင့္။

"ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးတာမ်ားဘာခက္လို႔
ေမာင့္ ကိုေလၽွာ့ေပါ့ ခ်စ္ခိုင္းေနရပါတယ္ဆိုမွ
ရွိသမၽွအကုန္ ပုံေအာေပးျပန္ၿပီ...
ဒီ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔လည္း ဘယ္လိုထိန္းသိမ္း
ရမွန္းမသိ...အကုန္ ParkJiminနာမည္နဲ႔ဆိုေတာ့
လည္းပိုေကာင္းသြားတာေပါ့ မင္းတို႔လို႔
သေတာင္းစား ေတြကို ေမာင္က အာ႐ုံေနာက္လို႔
တျပားတစ္ခ်က္ေလာက္စြန့္ၾကဲေပးနိုင္ေကာင္းေပးနိုင္
ေပမယ့္ငါကေတာ့ တစ္ေစ့ ေတာင္မရဘူး...
ေလာက မွာ ဒီလိုအသက္ရွင္ေနတာ မရွက္ဘူးလား"

"ငါ့ညီမ ငယ္ငယ္ေလးကို အတင္းယူထားၿပီး
ငါတို႔ ရပိုင္ခြင့္က..."

"ရြံစရာေကာင္းလိုက္တာ....ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးက
စိတ္ပ်က္စရာပဲ....."

လူဆိုးသည္ Jiminကိုစကားေျပာေနတုန္း
ေနာက္တစ္ေယာက္ဝင္လာကာထိုလူ၏နားနားကို
ကပ္ၿပီးတစ္ခုခုေျပာသည္။
လူဆိုး၏မ်က္ႏွာသည္ အံ့ဩသြားသလိုျဖစ္ကာ
ေပ်ာ္ရႊင္သြားပုံလည္းေပၚသည္။
ထို႔ေနာက္ Jiminဘက္ကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လၽွက္

"ေအး....ParkJimin..မင္းနဲ႔ငါျပန္ေတြ႕မယ္
ငါလုပ္စရာေတြရွိေသးလ္ို႔ ငါ့ညီမရပိုင္ခြင့္ထက္
မဟုတ္ဘူး အကုန္လုံးကို ငါ့ကိုေပးရမယ္
မင္းကို ေတာ္ေတာ္ကိုအျမင္ကပ္လို႔
JeonJungkook ကိုမုန္းလို႔...."

"ရြံစရာ....ထြီ!!!"

လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာမဲမဲျမင္ရာ
ေျပးထိုးတာထက္ သခင့္မ်က္ႏွာ သခင့္ဟန္ပန္
သခင့္စကားလုံးေတြသည္ ေယာင္းကို ဆြံ႕ဆြံ႕အအ
ရွိလၽွက္....။

ဒါမ်ိဳး မွိုခ်ိဳးျမစ္ခ်ိဳးသခင့္ႏူတ္ကသူ႔အတြက္
ထိထိမိမိေျပာထြက္လာရင္အသက္ပါထြက္နိုင္မလား
မသိ...။သခင္သည္ သိပ္ေၾကာက္စရာ...။

လူဆိုးေတြအခန္းထဲထြက္သြားေတာ့
Jimin သည္ နံရံကိုမွီခ်ကာ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ခဲ့သည္။
ဘယ္တုန္းကရွိသမၽွအကုန္လုံးကိုသူ႔နာမည္ေတြ
နဲ႔ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ျပန္တာလဲ....။
ေမာင္ကသိပ္နားလည္ရခက္လြန္းတာပဲ...။

မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။
အလြန္လည္းပင္ပန္းေနတာေၾကာင့္မလွုပ္နိုင္ေတာ့။
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆိုက္တိုက္
ေသာက္တလြဲျဖစ္ေနတဲ့ကံၾကမၼာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္
အိပ္ၿပီး လမ္းစရွာရမည္။

ခႏၶာကိုယ္သည္ ဘယ္လိုမွသည္းမခံနိုင္ေတာ့တာ
ေၾကာင့္ မီးေတာင္ေလးသည္ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။

နာရီလက္တံေတြေျပာင္းလာတဲ့အခါညဥ့္နက္လာျခင္းနဲ႔
အတူအခန္းသည္ေအးလာသည္။ရာသီဥတုေလးကလည္း
ေအးလြန္းတာေၾကာင့္
ေယာင္းက ခ်မ္း၍ အနားကို တိုးလာသည္။

အနာသည္ ေအးလၽွင္ပို ကိုက္တတ္တာေၾကာင့္
MinYoongiရဲ့ အေခ်ာ့အျမဴ ခံလိုတရမင္းသားေလးက
အနာတရေလးျဖစ္တဲ့အခါ အားငယ္လာသည္။
နာေတာ့ဝမ္းနည္းလာျခင္းနဲ႔အတူ Jiminနားကပ္
လာတဲ့အခါ အအိပ္ဆက္သူက နိုးသြားခဲ့သည္။

"ဘာျဖစ္တာလဲ......"

"ကၽြန္ေတာ္ အနာ အရမ္းနာလာလို႔....."

ညဘက္လက္ကိုဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ကိုင္ျပကာ
ငိုခ်ေတာ့မလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္.....။
လူဆိုးေကာင္ေတြ ေပ်ာ့ညံ့ခ်ိန္ေရာက္ရင္
တစ္ပုံစံထဲပါလား....။

"နာလည္း ခုခ်ိန္ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ
အဖမ္းခံထားရတာေလ မနက္မွငါ ထြက္လို႔ရေအာင္
ႀကံစည္တတ္မွာ...."

"တစ္ခုခုေလးေတာ့ ႀကံေပးပါ...."

ေယာင္ယမ္းေနေသာ လက္ကိုသခင္က
ဖြဖြေလးကိုင္လိုက္သည္။

"ခဏ ကိုင္မယ္..."

"ကိုင္ပါ...."

"ေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲ က်ိဳးသြားတာလားမသိဘူး
မင္းဘာလို႔သြားရန္စတာလဲ...ဒါမ်ိဳးကအဲ့လို
မရွင္းရဘူး မင္းသိရဲ့လား...."

"ကၽြန္ေတာ္ မွခင္ဗ်ားကို ထိရင္ မခံစားန္ိုင္တာ...."

JeonJungkook ကို႐ူးတယ္ေျပာတိုင္းလိပ္ျပာမလုံပါ။
ဘာလို႔ဆိုကၽြန္ေတာ္လည္းမထူးမျခားပင္မလို႔။
ကၽြန္ေတာ္သာ ဒီအလွတရားေလးကိုအပိုင္ရထား
ရင္လည္းJungKookလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုပဲ
ခ်မိမွာေသခ်ာေနလို႔....။
တကယ္တမ္းသခင့္ကို ထိပါးၾကေတာ့မွ
JungKookရင္ထဲကို ဝင္ၾကည့္လို႔ရခဲ့သည္။
အတိုင္းအဆမဲ့ ခ်စ္ပစ္ခ်င္စရာေလးသခင္ပါ....။

"TaeHyung....ကိုယ္စကားနည္းနည္းေျပာမယ္ေနာ္.."

"အင္း...."

Jiminက မလင္း မေမွာင္ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
အခန္းထဲပ်က္ထဲမွာ TaeHyungမ်က္ႏွာကို
ေသေသခ်ာခ်ာေငးစိုက္ၾကည့္သည္။

ေမာင့္အခ်စ္ကသိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆို
TaeHyungအခ်စ္ကလည္းပုခုံးခ်င္းတိုက္
ယွဥ္ခ်ရလို႔ရတဲ့အထဲပါပါသည္။
အရင္လို ဆူပူေအာ္ထုတ္တာေတြမလုပ္ခ်င္ေတာ့
နားလည္ေအာင္ေျပာခ်ိန္ေရာက္ၿပီလို႔ထင္ပါသည္။
TaeHyungကကံေကာင္းပါသည္ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာလို႔ရ
မယ့္အေနအထားေလးတစ္ခုမွာရွိေနခဲ့လို႔...။

မနက္၁နာရီ.....

Jimin က တစ္ခါေလးမွမထိခဲ့ဖူးေသာ
အျပာေရာင္ဆံပင္ေလးေတြကိုဖြဖြေလးလွမ္းထိသည္။
မထိရဲထိရဲ.....။ဖုန္ေတြေခၽြးေတြ ေသြးစေသြးနေတြ
လည္းႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာအတူတူ...။
ေမာင့္ကိုေတာင္ ေခ်ာ့မရရင္ အျပတ္ေျပာကာ
ဇယားျဖတ္ခဲ့ေသာသူမို႔ ထယ့္ကို တရားျပရမွာ
သူ႔အတြက္လည္းစိန္ေခၚမွုျဖစ္ခဲ့သည္။

ဒါေပမယ့္လည္းကံၾကမၼာနာရီက အခ်ိန္တန္ေၾကာင္း
လက္တံေတြကျပေနသည္။Jimin သည္ႏွုတ္ခမ္း
ထူထူေတြကိုအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါျပင္ၿပီး
ေနာက္ဆုံးတြင္ မနက္၁နာရီ ဖုန္ထူထူအခန္းက်ဥ္းေလး
ထဲ စကားလုံးတခ်ိဳ႕ စ ေႁခြခဲ့သည္။

"ေယာင္း...မင္းက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္...
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ သိပ္ေခ်ာေမာလွပတယ္
မင္းကို ကိုယ္စေတြ႕တုန္းက ဆက္ဆံခဲ့မိတဲ့
အျပဳအမူေတြအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္
မင္းလို လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ရန္သူႀကီးလို
မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့ဘူး 
ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့အခ်စ္နဲ႔ခ်စ္မွ အခ်စ္မဟုတ္ပါဘူး
ေအးခ်မ္းတဲ့ေမတၱာတရားနဲ႔ကိုယ္နဲ႔မင္း
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ခ်စ္ခြင့္ေတြရွိပါတယ္...."

ေယာင္း မ်က္လုံးအိမ္ေတြ မ်က္ရည္ေတြခ်က္ခ်င္း
ဝဲတက္လာခဲ့သည္။ လွလွပပကေလးျငင္းျပေတာ့
မယ့္သခင္ဟာ မွိုခ်ိဳးျမစ္ခ်ိဳးေျပာေနတာမဟုတ္။

"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္
မင္း အခ်စ္ေတြကို ကိုယ္ျမင္ပါတယ္
ကိုယ္ျမင္ေနၿပီမလို႔..မင္းဘက္ကတစ္ဖက္စြန္းေရာက္
တဲ့အစြဲေလးေတြကိုေဖ်ာက္ၿပီး ျဖဴစင္တဲ့
ေမတၳာတခ်ိဳ႕နဲ႔ ကိုယ္တို႔ေရွ႕ဆက္ေလၽွာက္ရင္မျဖစ္ဘူးလား"

ေယာင္းက ေခါင္းေလးငုံ႔သြားသည္။ထို႔ေနာက္
ေခါင္းေလးတဆက္ဆက္ညိတ္ျပကာတိုးရွရွ
အသံေလးထြက္လာေပးသည္။

"ခ်စ္တာ သိတယ္မလား....."

"အင္း....သိတယ္....သိၿပီမလို႔....
ဒီေလာက္ ခမ္းနားတဲ့ အခ်စ္ကို လက္ခံလို႔မျဖစ္တဲ့
ကိုယ့္ကို မင္းကနားလည္ပါ..."

"သိ...ရင္...ရ...တယ္....သခင့္ႏွလုံးသားထဲက
ေသခ်ာ သိရင္ ရၿပီ...."

ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာေသာမ်က္ရည္ေတြ
ကိုသခင္ဆြဲေမာ့ကာသုတ္ေပးသည္။
ေယာင္းကသခင့္ကိုစူးနစ္ေနေအာင္စိုက္ၾကည့္ကာ
ႏွစ္ဘဝလုံးစာစုေဆာင္းထားရေသာမနိုင္မနင္းေသာ
အခ်စ္ထုထည္ႀကီးကိုဖြင့္ဟခဲ့သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ...Jimin
မျမင္ဖူးေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲက အိမ္မက္ထဲမွာ
တင္အ႐ူးအမူးခ်စ္ခဲ့တာပါ....Jiminေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ အမွားေတြႀကီးလုပ္ခဲ့တယ္
Jiminေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ မိုက္႐ူးရဲေတြဆန္ခဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ္ ေဂ့်ကို သိပ္မုန္းခဲ့တယ္
သူက သနားစရာလူဆိုတာ သိသိရက္နဲ႔
ဂ႐ုဏာတရားေတြမထားေပးန္ိုင္တဲ့အထိ အတၱေတြ
တကယ္ႀကီးခဲ့ပါတယ္ အရမ္းခ်စ္တယ္...
အမ်ားႀကီးကိုခ်စ္တယ္ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး
႐ူး႐ူးမူးမူးကို ခ်စ္ခဲ့တာပါ.....
ေျပာခ်င္ေနတာ.....ဒီလိုမ်ိဳးေလး......
ဒီလိုမ်ိဳးေလး ဖြင့္ဟ ခ်င္ခဲ့တာ...."

"ခုေျပာလို႔ရတယ္...ဒီတစ္ညလုံးမင္း
စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိဳက္သလိုေျပာ
ကိုယ္နားေထာင္ေပးမယ္...."

"မဟုတ္တာ.....သိပ္ခ်စ္တာက ခဏခဏ
တစ္ညလုံးေျပာျပေနဖို႔မွမလိုတာ
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေလး ရင္နဲ႔ရင္းၿပီးေျပာျပ႐ုံနဲ႔
Jiminက ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံး........"

သခင္က စကားကိုဆုံးေအာင္အေျပာမခံဘဲ
ေယာင္းကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ကာ ဖြဖြေလးဖက္
ထားေပးလိုက္သည္။ေယာင္းတကိုယ္လုံး
ၾကယ္ကေလးေတြလႊမ္းျခဳံသြားခဲ့သလို
ဆူးႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းသည္ အသာအယာ
လႊင့္ပ်ံသြားခဲ့သည္။

"မွတ္ထားေပးမွာေပါ့....မငိုပါနဲ႔ေတာ့...
ကိုယ္သိပ္ႏွစ္သိမ့္မေပးတတ္လို႔ မငိုဘဲ
သန္မာတဲ့ KimTaeHyung ေလးအျဖစ္
ဘဝကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိဆက္ရပ္တည္ပါ...."

"ခ်စ္တယ္ Jimin....ကၽြန္ေတာ္သိပ္သ္ိပ္ခ်စ္တယ္..."

ရင္ခြင္ထဲတိုးေဝွ႕ကာ ေျပာေနေသာေကာင္းကင္ျပာ
ေလးကိုႏွစ္သိမ့္ေပးေနရင္း ဒီေနရာကိုအေခါက္ေခါက္
အခါခါတိုးေဝွ႕ခဲ့ဖူးေသာ လူဆိုးေလးကလည္း
အေတြးေတြထဲဝင္လာျပန္သည္။
ႏွလုံးသားထဲဆစ္ခနဲ...။
လူဆိုးေတြသည္ အစြယ္က်ိဳးဦးခ်ိဳးခ်ိန္တိုင္း
မီးေတာင္ေလးရင္ခြင္ထဲ ဝင္ငို ဝင္ခၽြဲခဲ့ၾကတာႀကီးပါပဲ...။

ေအာ္....အဆိုးအေပေလးမ်ားရယ္.....။

"တစ္ညလုံး တစ္ညလုံး ဖက္ထားေပးပါ...
မိုးလင္းတဲ့အခါ...ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခ်စ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး
အရာအားလုံးကို နိဂုံးခ်ဴပ္ေပးပါ့မယ္...
ဒါေနာက္ဆုံး​ေတာင္းဆိုတာပါ...."

"နိဂုံးခ်ဴပ္ေပးမယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္ဖက္ထားမွာ
မဟုတ္ဘူးေနာ္....မင္းကဖက္ထားေပးသင့္တဲ့
ႏွလုံးလွလွေလးနဲ႔ေကာင္ေလးမို႔ ....."

"ဖက္ထားရင္ ၿပီးေရာ.....ဖက္ပါ...."

မီးေရာင္မွိန္ကုတ္ကုတ္ေလးေအာက္သခင္က
ေယာင္းကို ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ရင္ခြင္ထဲ
ထည့္ထားခဲ့သည္။

"Jimin....."

"အင္း......."

"ကၽြန္ေတာ္ ဗီလိန္ ျဖစ္ခဲ့တာလား...."

"ဘယ္ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ဘယ္ဗီလိန္က ဒီလို
ၾကင္ၾကင္နာနာ အဖက္ခံရတာမ်ိဳးရွိဖူးလို႔လဲ"

"ဟုတ္ပါရဲ့ေနာ္...."

"မိုးလင္းရင္သာ အေကာင္းဆုံးဘဝေန႔ရက္
ေတြကို ဆက္ျဖတ္သန္းေပးပါ
မင္းကို ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ မင္းကလည္းလက္ေတြ႕ဘဝမွာ
တကယ္ခ်စ္ကို ခ်စ္ေပးရမယ့္လူတစ္ေယာက္နဲ႔...."

"လူႀကီးကိုေျပာေနတာလား...."

"ဟုတ္မွာေပါ့......"

"သူမခ်စ္နိုင္တာနဲ႔ ထိုးခ်ေနတယ္...."

"မွတ္ယူလိုက္ပါ...ငါမင္းကိုၾကည့္လို႔မရဘူး..."

"ကၽြန္ေတာ္လည္းခင္ဗ်ားကိုအေၾကာႀကီးလို႔
အျမင္ကပ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဖက္အုန္းမယ္ေနာ္..."

ေကာင္းကင္ျပာေလးသည္ အူလွိုက္အသဲလွိုက္
ငိုေႂကြးေနရာမွ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါ ႏွလုံးသား
တစ္ခုလုံးေအးခ်မ္းလာၿပီးေနာက္
ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြညႊတ္ကိုင္းသြားသည္အထိျပဳံးကာ
သခင့္ရင္ခြင္ထဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလး....။

ပင္ပန္းေနေသာ သခင္သည္ ေျပာစရာရွိတာ
ေျပာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ ရင္ခြင္ထဲက
ထြက္ၿပီး ေပါင္ေပၚေခါင္းေလးအုံးေစလၽွက္
အေႏြးထည္ေလးျခဳံထားေပးလိုက္သည္။

ေယာင္းကနံရံကိုမွီကာအပ်က္အဆီးပုံေတြၾကား
ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္တမူဆန္းေသာအျပဳံးေတြ
အၾကာႀကီးျပဳံးနိုင္ခဲ့ေတာ့သည္။

ကႀကိဳးေတြအေပၚမစြဲလန္းပဲ ခမ္းနားေသာပုလႅင္ထက္
ကဧကရာဇ္ကိုမွ သြားစြဲလန္းမိတဲ့ ကေခ်သည္ေလး
၏ဝိဥာဥ္သည္လည္း ၾကယ္ေရာင္စုံေတြျဖာထြက္ကာ
အလွဆုံးကႀကိဳးေတြကိုစတင္ကခုန္ခဲ့သည္။
ပုလႅင္ေပၚကဧကရာဇ္ကျပဳံးျပဳံးေလးေငးၾကည့္ေနလၽွက္။

ေအးေတာင္ သခင္ ေႏြး လို႔ ေယာင္းက ေႏြးတယ္...
ေမတၱာပဲ ဆိုေတာင္ သခင္ေပးမွာမို႔ သိပ္မက္ေမာတယ္
ဒီဘဝမယ္ေတာ့.....အစြဲမရွိေတာ့......။

အပိုယူသြားမိတာက သခင္အိပ္ေနတုန္း
ခိုးနမ္းခဲ့ေသာ နဖူးလွလွေလးဆီကအနမ္းေလးတပြင့္....။

ရၿပီ......။ရသြားပါၿပီ....။

...........................။

လွုပ္နိုးခံလိုက္ရသလိုျဖစ္သြားတာေၾကာင့္
TaeHyungမ်က္လုံးေတြဖ်က္ခနဲပြင့္သြားတဲ့အခါ
Jiminကိုသူ႔ေပါင္ေပၚကေနလူတစုကဆြဲထုတ္သြား
ၿပီ။

"ဘာလုပ္တာလဲ!!!!!"

ဒုန္းးးးး

အရွိန္နဲ႔သူ႔ကိုတြန္းလႊတ္ပစ္ခဲ့ၾကကာJimin ကိုသာ
ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။

"TaeHyung!!!ေျပးလို႔ရရင္ေျပး..ၿပီးတစ္ေယာက္
ေယာက္ကို ေျပာ!!!!!"

"Jimin!!!!!"

ဂ်ိန္းခနဲပိတ္သြားေသာတံခါးမွာ Jimin ေျပာသလို
ဘယ္လိုေျပးရမွာလဲ...။မေျပးခ်င္ပါ
Jimin ကိုပဲကယ္ခ်င္ေနတာဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။

တစ္ခုခုသာျဖစ္သြားရင္...တစ္ခုခုမ်ားသာမွားသြားရင္
ေၾကာက္လြန္းလို႔ လက္ေတြပင္တုန္ရီလာခဲ့သည္။
အခန္းတံခါးကိုေျပးကန္ဖြင့္လည္းမရ...။
ႏွစ္ေယာက္အတူတူတုန္းကဒီေလာက္မတုန္လွုပ္ခဲ့ေပမယ့္
မ်က္စိကြယ္ရာနားကြယ္ရာသူကေရာက္သြားတဲ့အခါ
အလြန္ရင္ေတြပူခဲ့ပါသည္။

TaeHyung တစ္ေယာက္ထဲအခန္းထဲတြင္
တြန္းလိုက္ ကန္လိုက္ ေအာ္လိုက္ႏွင့္မိနစ္ေပါင္းမ်ား
စြာေသာင္းက်န္းေနခဲ့သည္။အျပင္ကေတာ့ဘာလွုပ္ရွား
မွုမွမရွိ...။

ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲခ်
ေအာ္ဟစ္ေနတုန္း အားတက္စရာေျခသံေပါင္း
မ်ားစြာကိုၾကားလိုက္ရသည္။
ဖ်က္ဆီးသံေတြပ်က္ဆီးသံေတြ....။

ဟိုလူေတြ Jungkook ကိုၿခိမ္းေျခာက္လို႔
Jungkook သူ႔လူဆိုးဂိုဏ္းေကာင္ေတြေခၚၿပီး
ျဖဲၿပီထင္တယ္.......။

တစ္သက္လုံးမုန္းခဲ့သမၽွ သခင္သာေဘးကင္း
အဲ့ဒီလူဆိုးလည္း ေမတၱာထားေပးလိုက္ေတာ့မည္။

အေတြးေကာင္းမ်ားျဖင့္တံခါးနားကပ္ကာ
အသံေတြနားစြင့္ေနတုန္း
လူတစ္ေယာက္သည္ အခန္းထဲေျပးဝင္လာကာ
TaeHyung ကိုအခန္းေထာင့္ကိုတြန္းပစ္လိုက္သည္။
လက္သည္အလြန္နာေနတာေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မတုံ႔ျပန္
နိုင္ပါ...။

"မင္း သတင္း ေပးတဲ့ေကာင္...."

TaeHyung အက်ီစကိုေဆာင့္ဆြဲကာမ်က္လုံး
နီနီမ်ားျဖင့္ဆိုၿပီးေနာက္ လက္ဖဝါးအႀကီးႀကီးသည္
TaeHyung မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကိုခ်ိန္ရြယ္လာ
ေတာ့သည္။

ျပန္လုပ္စရာ အင္အားတကယ္မရွိေတာ့တာ
တကိုယ္လုံးစိစိညက္ညက္ေက်ေနသလိုပဲ...
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ မ်က္လုံးေတြမွိတ္ခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္

"ေခြးလိုေကာင္က....ရာရာစစ....!!!!!"

ေျဖာင္းးးး

"လူႀကီး!!!!!"

MinYoongi သည္ ထိုလူဆိုးအားTaeHyung ဆီမွ
ဆြဲခြါကာ မေသ႐ုံတမယ္ရိုက္ေတာ့သည္။
လက္နဲ႔ရိုက္႐ုံအားမရခဲ့၍ အခန္းထဲကရွိသမၽွေသာ
ရိုက္လို႔ရမယ့္ပစၥည္းမွန္သမၽွျဖင့္ရိုက္ခဲ့သည္။

"ေခြးအေလအလြင့္ေတြ....အဲ့ဒီမ်က္ႏွာကို
တစ္ခ်က္ထိၾကည့္ ကမၻာအစိတ္စိတ္ျဖစ္သြားမယ္
ေခြးသေတာင္းစားေတြ....!!!!"

လူႀကီးသည္ဆဲလို႔ဝ သြားတဲ့အခါ ေျပးလာေတာ့သည္။
လူႀကီးေျပးလာတဲ့အခါ ဟိုလူရိုက္ခ်ေတာ့မယ့္
အခ်ိန္ကေၾကာက္လန့္သြားေသာအရွိန္ျဖင့္
ေကာင္းကင္ေလးက တိမ္တိုက္ကေလး၏
ရင္ခြင္ထဲေၾကာက္လန့္တၾကားေျပးဝင္ေတာ့သည္။

လုံျခဳံသြားသည့္ခံစားမွု....။စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လ္ို႔ရသြားသည့္
ခံစားမွု...အင္အားႀကီးၿပီးေအးျမလြန္းေသာ
အရိပ္အာဝါသ....။ထယ္..သတိလက္လြတ္ပင္
တုန္လွုပ္လြန္းလို႔ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားမိခဲ့သည္။
လူႀကီးသည္ သခင့္လို အားနာေနစရာမလို
အရ္ိုးေတြေက်မြမတတ္ေၾကာက္လို႔ဖက္လည္း
လူႀကီးမို႔ ကိစၥမရွိ....။

"လူဆိုးေကာင္ေလး....တစ္ေနရာမွလည္း
ရစရာမရွိေတာ့ဘူး.....ၾကည့္ပါအုန္း
မင္း MinYoongi ကို ဒီတစ္ခါမွာတစ္ခါထဲ
ေလၽွာ့ ျဖစ္ ေသေစခ်င္တာလား...."

"ကၽြန္ေတာ္ အရိုက္ခံ လိုက္ရပီထင္ေနတာ......"

"အဆိုးေလးရယ္....မင္းကိုလူႀကီး
ဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းရပါ့မလဲ...."

"ထယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္.....Jiminေရာလူႀကီး
Jimin...."

"ဘာမွမျဖစ္ဘူး....ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီ....
မင္းက်န္ေနေသးလို႔ ကိုယ့္မွာအ႐ူးတပိုင္း....."

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ထယ္ အမ်ားႀကီးေတာင္းပန္ပါတယ္"

"မလိုဘူး .....လိမၼာေပးဖို႔ပဲ....လိမၼာပါေတာ့...."

"လက္က်ိဳးသြားတယ္ထင္တယ္.....
လက္ ကို အရင္ ကု ေပးပါ...
နာတာမခံနိုင္ဘူး ၿပီးရင္ ထယ္ လိမၼာပါေတာ့မယ္
Jiminကို လည္းထယ္ ေျပာၿပီးၿပီ..."

"က်ိဳးသြားတာ!!!!!!!"

MinYoongiသည္ ေဆြ႕ခနဲေကာက္ခ်ီကာ
ေျပးေတာ့သည္။

"JungKookလို႔ ထင္ခဲ့တာ....သူ႔မိေထြး
ကိစၥေတြဆိုေတာ့JungKookလိုက္လာမယ္လို႔
ထင္ခဲ့တာ...."

လူႀကီး၏မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲပ်က္သြားခဲ့သည္။
ထယ့္ကို ကားထဲထည့္ေပးကာ လက္ကိုသာတဖြဖြ
လုပ္ေနခဲ့သည္။

"လူႀကီး JungKook ဘာျဖစ္လို႔လဲ....."

MinYoongiက ေယာင္းယမ္းေနေသာလက္ေကာက္ဝတ္
ေလးကို အာေငြ႕ေလးေပးကာ ႏွေျမာတသမဆုံးခ်ိန္
TaeHyungက ဒါကိုပဲတဖြဖြေမးေနျပန္သည္။
လူႀကီးက လက္ေကာက္ဝတ္ေလးကိုတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္
နမ္းၿပီးတဲ့အခါ ထယ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီးေအးစက္စက္ပဲ
ဆိုခဲ့သည္။

"JeonJungkook ရင္ကြဲနာက်သြားတယ္......"

............................................................။