"အဲ့တာကြောင့်ပြောတာပေါ့ မနက်စာစား
ချိန်က မရှိတော့ဘူး......"

"ကိုးနာရီ ရှိသေးတာ...ဘာတွေလော....."

တစ်ယောက်ထဲရေဝင်ချိုးရင် နာရီဝက်အလွန်
ဆုံးဆိုပေမယ့် နှစ်ယောက်ပေါင်းရင်
တစ်နာကျော်သွားတာမို့ အချိန်အခါနဲ့အလုပ်လုပ်
တတ်သူ MD Parkက နှုတ်ခမ်းဆူချေပြီ။

"မနက်စာက စောစောစားမှ ....
မောင်က Ganeတွေဆော့ ဖဲရိုက်ပြီး
နေ့နဲ့ညနဲ့မှားနေလို့သာ အလေးမထားတာ..."

"မောင် ကတော့နိုးထဲက စားပီးပီ
မလို့ ဗိုက်ကိုမဆာဘူး..."

"ငါ့ပါးက မနက်စာလား...."

"JeonJiminလေးကမောင့်ရဲ့Brakefast
Lunch Dinner .....ပဲ..."

"အဲ့ဒီ ကလီကမာတွေ လျှော့ပြောလို့မရဘူးလား..."

"ညလယ်စာ လည်းမောင်က တစ်ခါတစ်လေ
Gameဆော့ရင်းဗိုက်ဆာရင်ထထစားတယ်
ညလယ်စာ လေးပါ လုပ်လိုက်...နော်..."

အိပ်ရာပေါ် ထိုငိကာအဝတ်အစားရွေးနေသော
အလှလေးရဲ့ မေးစေ့လေးကို မထိတထိ
သွားလုပ်ကာ စတော့ မျက်စောင်းကဒိုင်းခနဲ။
ဘယ်ဘက်ရင်ဘက်ကို ဖိပြကာမောင်က
သရုပ်ဆောင်ပြန်သည်။

"အကျီ လာရွေး ကျန်တာ သိမ်းမလို့...."

"အတိုဝတ်မလို့လား မဝတ်ရဘူးနော်..."

မျက်နှာပြောင်နေရင်း ဘောင်းဘီအတိုဖြူဖြူလေး
ကိုJimin ကထုတ်တာမြင်တော့ မောင့်မျက်နှာ
တင်းခနဲ....။ကောက်ယူကာ အခန်းတစ်နေရာ
ကိုပစ်ထုတ်လိုက်သည်။

"မောင်.....!"

"မောင် မကြိုက်ဘူး....Jimin...."

"သူ့နေရာနဲ့သူလေ....ကိုယ်ကမ်းခြေသွားမှာ
ဘောင်းဘီအရှည်မဝတ်နိုင်ဘူး..."

"အဲ့တာဆို မသွားဘူးလေ...ရှင်းနေတာပဲ
အခန်းထဲ အေးဆေးနေလည်းဖြစ်တာပဲကို..."

"Dateကိုမောင်ရောက်မလာခဲ့လို့ချော့တဲ့အနေနဲ့
ကိုယ့်ကို ကျွန်းကိုခေါ်လာတယ်မှတ်တာ
မောင့်...စိတ်ကို အလိုလိုက်ဖို့ပဲဖြစ်နေတာကို
ရတယ်လေ အိပ်ရာထဲပဲ အချိန်ဖြုန်းကြတာပေါ့..."

ခပ်သာသာပဲ ထုတ်ထားခဲ့သောအကျီတွေ
တခြားပစ္စည်းတွေကို ကောက်သိမ်းကာ
ဆိုင်သူလေးက လေသံမှန်မှန်ဆိုသည်။
မောင့် မျက်လုံးတွေ ဝိုင်းခနဲ....။
သူဒီလိုမရည်ရွယ်ပါဘူး.....။
တကယ်ပဲ အကောင်းဆုံးDateလေးကိုစီစဉ်
ပေးဖို့ စိတ်ကူးတွေထဲရှိပါတယ်။

"Jimin.....မောင် အဲ့လိုရည်ရွယ်ပြီး
မင်းကိုခေါ်လာတာမဟုတ်ဘူး..."

"မောင် ပဲ သိမှာပေါ့......"

"မောင် သဝန်တိုလို့လေကွာ...
မင်းအရိပ်တောင် မောင်သူများကြည့်တာ
မကြိုက်ဘူး..."

"မောင် မကြိုက်တာပဲ ရှိတာလေ....
တစ်ခါတစ်လေ ကျတော့လည်း
စိတ်ချလက်ချ အိပ်နေနိုင်တာပဲဟာ..."

"လုပ်လာပြီကွာ......"

JeonJimin လား အဲ့ကိစ္စကို သဘောထား
ကြီးကြီး ခွင့်လွှတ်ပေးမှာ....။
အဲ့တာကြောင့်အစထဲကမောင်မယုံခဲ့...။
ကိုယ့် အကြောကြီး အကြောင်းကိုယ်အသိဆုံး။
ကြုံတိုင်း ပါးပါးလေးပုတ်ကာ
မောင့်ကို ရိုက်ရိုက်ချတာ ဘယ်နှခါရှိပီလဲမသိ။
အရင်လို ဘာဖြစ်ချင်လဲ ငါကဆိုးတယ်
ငါကဒီတိုင်းပဲနေလာတာ လို့နှုတ်လှန်ထိုးဖို့က
လည်းမစွမ်းသာ သူဆွဲချသွားသော
မီးတောင်ထဲ မောင် လို့ခေါ်သံတွေထဲ
အယုအယနူးနူးညံ့ညံ့လေးတွေထဲ မောင်သိပ်
ရူးနေပြီ။

တစ်ခုခုလေးများမရတော့ရင်...
စိတ်ကလေးများခုသွားလို့အယုအယလေးတွေ
ဆုံးရှုံးမှာစိုး၍ မောင်ဟာ အစွယ်ထက်ထက်
ကျားဘဝကနေ မောင် လို့ခေါ်ရင်ကြောင်ဘဝ
ရောက်ရရတာ သိပ်တော့မြင်မကောင်း...။

ဘယ်သူ့မာယာက ပိုကြောက်စရာကောင်းခဲ့သလဲ။

"ဝတ် ပါ....မင်း ဝတ်ချင်နေတာမလား ဝတ်ဝတ်
မောင်ရင်တွေပူပေမယ့် အပူခံပြီး
သည်းခံပေးပါ့မယ် သိပ်တော့လည်းမလွယ်ဘူးပေါ့
အချစ်ရယ်....."

Jimin ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကွေးညွှတ်သွားလျှက်
အိပ်ရာပေါ်မှထကာမတ်တပ်ရပ်နေသော
မောင့် ရင်ဘက်တွေကို ခပ်ဖွဖွတစ်ချက်ထိလိုက်ရင်း

"လိမ္မာရင် မောင့် အတွက်ကြီးပါပဲ...."

မျောသွားရပြန်သည်။လွှင့်ပစ်လိုက်သော
ဘောင်းဘီဖြူဖြူလေးကို သွားပြန်ကောက်သည်။

ကိုယ့်ရှေ့တင်ပဲ လဲပြသွားတာ....။
ဒါပေါ့ အားလုံးက မောင့်အပိုင်တွေပဲမလို့
ဥစ္စာခြောက်ရတာလေ အချစ်ငယ်လေးရယ်။

ကိုယ်ဝတ်ချင်တဲ့ အဝါရောင်အကျီနုနုလေး
ရယ် ဘောင်းဘီဖြူဖြူလေးရယ်ဝတ်ခွင့်ရသွားသည်။
ဆံပင်တွေကို အားလုံးကိုပိုငယ်သွားအောင်
ရှေ့ကို ချလိုက်ကာ ယူထားသောယောကျ်ား
လေးကငယ်တာမို့ MD Parkက မရင့်ချင်။
အပြိုင် နုပျိုနေဖို့ မှန်ရှေ့တွင်သေချာပြင်နေသည်။

မောင်ကတော့ ဘောင်းဘီတိုအပေါ်အခဲမကျေ
သော်လည်း မပြောရဲတော့တာကြောင့်
မအီမလည်နဲ့ပင် ဝတ်မယ့်အဝတ်ကို
သပ်သပ်မဲ့ ဖွပစ်ကာ အရွဲ့တိုက်နေသည်။

"ကိုယ် ဖွ ရင် ကိုယ်ပြန်ရှင်းရမှာနော်
Hotel မှာ မောင့် အိမ်က အိမ်အကူ
တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး....."

"မောင့် ယောကျ်ား ရှိတာပဲ...."

ဘာတွေလိမ်းလို့လိမ်းနေမှန်းမသိ..။တမျိုးပီး
တမျိုးလိမ်းနေရင်းက ရောက်လာပြန်သော
မျက်စောင်း...။
ချစ်လိုက်တာဆိုတာ..ဘယ်လိုပြောလို့ပြောရမှန်း
တောင်မောင်မသိ။

"တွေ့ပြီ မင်းနဲ့ဆင်တူ အဝါလေးပဲဝတ်မယ်
ကမ်းခြေရောင်လေး....."

မသိမသာပြုံးလိုက်သည်။ရွေးဝတ်အောင်
သပ်သပ်မဲ့ ထည့်ယူလာတာပဲ...
မောင်ဒါကိုပဲသေချာပေါက်ရွေးရမယ်လေ..။
ParkJimin ပါ ဘယ်သူမလို့လဲ...။

"SunCreamလား.....လုပ်စမ်းပါအုန်း
မောင့်ကိုလည်း..."

အကျီဟပြဲကြီးနဲ့ရောက်လာကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်
ဒူးထောက်ချပြီး မျက်နှာကိုမော့ပေးလာသည်။
ရုတ်တရက်မို့ Jimin အသက်ရှုတွေတောင်မှားသည်။

နှဖူးပြေပြေလေး....ခပ်ထူထူမျက်ခုံးတန်းလေး
တွေ...သိပ်တောက်ပတဲ့မျက်လုံးလှလှလေး
တွေနဲ့ နှာခေါင်းချွန်ချွန်လေးသည်Jimin ကို
အေးချမ်းစွာပြုံးမိသွားစေသည်။

ဒီမျက်နှာလေးက ကိုယ့်လက်ထဲကို
ကြည်ကြည်ဖြူဖြူလေးရောက်လာဖို့
ဘာတွေရင်းခဲ့ရလဲ ကိုယ်တိုင်အသိ...။

ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဖွဖွလေး
ကိုင်ကာ မောင့်ကို ချစ်တော့
မောင်က ပြုံးပြုံးလေးကြည့်နေသည်။

"ပြုံးတိုင်း သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ...

"မင်း သဘောကျရင် မောင် မင်းကို
မြင်ရတိုင်းမှာ ပြုံးပြမှာပေါ့...."

"Sun Cream လိမ်းပေးမယ်...
ပြုံးပြလို့...."

အစက်လေးတွေ တစက်စီချကာ မျက်နှာ
ချောချောကိုကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ထိတွေ့နေရ
တော့ အကြမ်းအတမ်းလမ်းကိုမရွေးဘဲ
ခေါင်းသုံးခဲ့တာကိုကျေနပ်သည်။
အဓိက လိုချင်တာရဖို့......ပဲလေ။

"ကိုယ်လုံးတွေရော...."

"မျက်နှာလိမ်းတဲ့ဟာ မင်းကိုယ်လုံးကြီး
သာလိမ်းရရင် ကုန်မှာပေါ့.."

"အဲ့တာ ထုတ်တဲ့ Company ကို
မောင်ဝယ်ပေးမယ်...လိမ်းစမ်းပါ
တကိုယ်လုံးကို...."

"မဟုတ်တာတွေ.....သွားတော့ ရပီ..."

"Jimin ကလည်း....."

ခေါင်းတိုးတာလောက်ကတော့ကြုံရပါ
များတော့ နည်းနည်းရိုးနေပြီ...။
တိုးနေသောခေါင်းလေးကိုငုံ့နမ်းလိုက်တော့
ချွဲနေတာလေးရပ်သွားသည်။
ထို့နောက် မယုံနိုင်သလိုပြူးကြည့်ကာ
မင်းသားချောက ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျပြပြန်သည်။

"မင်းသားလုပ်ပါလား...မင်း..."

ချက်ချင်းပြန်ထလာကာ တကိုယ်လုံးသိမ်း
ကျုံးဖက်လျှက် မျက်နှာအနှံ့နမ်းတော့သည်။
ပြင်ဆင်ပြီးလည်း သူဘာမှနားမလည်
ငြင်းလည်းမရ...။

မောင်အသဲယားလာရင် JeonJiminလေးက
ထွက်ပေါက်မဲ့သွားတတ်သည်။
အတိအကျဆိုရသော် ထွက်ပေါက်ကိုမရှာတော့တာပါ။

...............

"မျက်နှာက မကြည်မလင်နဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ
မောင့်အလှလေး...."

ကိုယ့်အတတ်ကိုယ်ဆူးတာမျိုးပေါ့...။သူဘောင်းဘီ
တိုတိုလေးဝတ်လို့ရခဲ့လို့စိတ်ကျေနပ်ရုံရှိသေးသည်။
မောင်က အဝါရောင်အကျီဟကွဲကြီးကို
ကြယ်သီးတစ်လုံးသာတပ်ထားပြီးအဖြူရောင်
ဘောင်းဘီရှည် ခပ်ပွပွဖြင့် အဝါရောင်တောက်တောက်
မျက်မှန်ကိုတပ်ထားသည်။

ရင်ဘက်ကြီးကြောင့်မောင့်ကိုပြူးကြည့်တဲ့အခါ

"သူ့နေရာနဲ့သူလေ ကမ်းခြေသွားမှာ
မောင် ပြ မှ ဖြစ်ပါမယ်တဲ့....လေ"

ဘယ်လောက်ကုတ်ဖဲ့ဆွဲချင်စရာလဲ..။
သိပ်ကြည့်ကောင်းလွန်သောကိုယ်နေဟန်ထားနဲ့
ပြင်ဆင်လာသောအပြင်အဆင်သည်
မော်ဒယ်တစ်ယောက်နဲ့တောင်မခြား...။
မျက်နှာကိုမော့ချီကာ နေကာမျက်မှန်ဝါဝါနဲ့
မာယာတစ်သိန်းကောင်လေးသည်အဖက်ဖက်က
သဝန်တိုစရာတွေကြီးပဲ....။

"ကြည်လင်ပါတယ်....ဘာဖြစ်နေလို့လဲ..."

"မကြည်လင်ပါဘူး...မောင့်ကိုပြော
ဘာအလိုမကျနေလဲ ...."

"ငါဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ ပြောပီးပီနော်....
လာမကလိနဲ့...."

ကလေးဆန်တာမျိုးလည်းမဟုတ်..
လူကြီးဆန်သလား ဆိုတော့လည်း
မဟုတ်...JeonJiminက ဘယ်လိုလေးမှန်းကိုမသိတာ။
ဓာတ်လှေကားထဲ ခပ်ကြိတ်ကြိတ်ရန်ဖြစ်ရင်း
တံခါးပွင့်သွားတဲ့အခါ မောင့်မှာအံ့အံ့ဩဩ။

ချက်ချင်းပြင်လိုက်သောမျက်နှာ....။
ထောင့်ကပ်စူပုတ်နေတာမျိုးမဟုတ်တော့...
လူတွေကြားထဲ အထူးသဖြင့်ဝန်ထမ်းတွေနဲ့
တွေ့ဆုံရတော့မှာမလို့ထင်ပါသည်။
ချက်ချင်း သဝန်တိုနေသောJeonJimin
သေးသေးလေးကနေMD Park ဆီသို့FlowChange
သွားသည်။

အဆန်းတကြယ် စာမျက်နှာတွေပဲ....။

"Morning....ဆင်းလာကြပြီလား
မနက်စာ စီစဉ်ထားပါတယ် ဒီဘက်ကိုကြွပါ
သခင်လေးတို့...."

အရင်တစ်ခေါက်ကတွေ့ခဲ့သော Hotel တာဝန်ခံ
သည် ပိုပြီး အပြောအဆိုညက်လာကာ
ပို၍ကြည့်ကောင်းအောင်ပြင်ဆင်ထားပုံရသည်။
MD Parkက ဝန်ထမ်းတွေအလုပ်အပေါ်စိတ်ဝင်စားမှု
ရှိပြီး ကြိုးစားရင်သိပ်သဘောကျတတ်သူ။

"အရင်တစ်ခေါက်ကတွေ့ထက်အများကြီး
တိုးတက်လာတာပဲ ပိုလည်းကြည့်ကောင်းလာတယ်.."

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်....ကြိုးစားမှုကို
အသိအမှတ်ပြုပေးတာ......"

ခါးအကြိမ်ကြိမ်ညွတ်ကာ ကျေးဇူးတွေတင်နေသော
တာဝန်ခံကို Jimin ကပြုံးပြကာမနက်စာစားရန်
ဦးတည်သွားလိုက်သည်။Hotelအနေအထား
Service ပိုင်းတွေ တချက်ကြည့်နေတုန်း
မောင် ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းလောက်ကျန်ခဲ့တာကို
သတိမထားမိ...။မောင်သည် ကြိုးစားမှုကိုအသိအမှတ်
ပြုပေးတာကြောင့်ပျော်နေသော တာဝန်ခံ၏
Necktie ကို ဆိုင်သူလေးမသိခင်မြန်မြန်ဆွဲလိုက်ကာ

"ဘာမှတိုးတက်မလာဘူး ဘာမှလည်းကြည့်
မကောင်းဘူး မင်းကိုအပြစ်ရှာပြီးငါအလုပ်ထုတ်ပြမယ်.."

"မောင်!!!"

မသိအောင်အမြန်လုပ်ပေမယ့် မိသွားတာမို့
မောင် ချက်ချင်းလွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။
တာဝန်ခံသည် လန့်ဖြန့်သွားကာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။

"သူ ဘာပြောပြောစိတ်ထဲမထားနဲ့...ဆက်ကြိုးစားပါ"

လက်မောင်းကြီးဆွဲကာကိုယ်နဲ့မကွာကပ်ထားမှ
ရတော့မည်။တလောကလုံးကိုလိုက်ပတ်ရန်ရှာ
နေတတ်တာ ဘယ်လိုဗီဇမှန်းမသိ။

".ကိုယ့်ဝန်ထမ်းတွေကို
ကြိုးစားရင်ကြိုးစားသလိုချီးကျူးပေးရတယ်
ဒါမှသူတို့လည်းအလုပ်ကြိုးစားချင်စိတ်ရှိမှာပေါ့
မောင် အဲ့လောက်ကြီးအထိ လွန်တာမျိုးကို
ကိုယ်တကယ်မကြိုက်ဘူးနော်...
ဒီ Hotelကို ကိုယ်လည်း ကြည့်နေနိုင်တာမဟုတ်သလို
မောင် လည်း လာဦးဆောင်နိုင်တာမဟုတ်ဘူး
သူ့လက်ထဲမှာ သူအကူအညီပေးလို့
ဝန်ပေါ့နေတာ...."

"မောင်....Necktie လေးစောင်းနေလို့
တည့်ပေးရုံပါ....."

"လိမ်နေလိုက်...."

လိမ်မှာပဲ....။ဟိုကောင့်ကိုခြိမ်းခြောက်လိုက်ရ၍
အားရစွာJeonJiminဘာတွေပွစိပွစိလုပ်လုပ်
မျက်ခုံးလေးပင်ကာမောင်က ခပ်တည်တည်ပင်။

မနက်စာစားစီစဉ်ထားသောနေရာသည်
အကွက်အကွင်းကောင်းလိုက်လေခြင်း။
Hotelအပြင်ဘက် မနက်ခင်းပင်လယ်လေလေး
တဖြူးဖြူးမှာ လှမ်ကြည့်လိုက်ပါက ပင်လယ်ပြာ
ကြီးသည် အဆုံးအဆမဲ့...။
စီစဉ်ထားသော စားစရာလေးတွေသည်လည်း
သိပ်ပြီးပြည့်စုံကာမောင်သူ့အကြိုက်တွေကို
သေချာကြိုပြောပြပုံရပါသည်။

"စားချင်စရာလေးတွေ...."

"ကြိုက်တယ်မလား...."

"အင်း....."

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...မောင့်ကို
မင်းစိတ်အများကြီးမဆိုးခဲ့တာ
မောင်လေ....အကြောက်လွန်ပြီး
ရူးပြီတောင်ထင်တာ...."

"နောက်တစ်ခါရှိလာရင်တော့....
မောင့်ကို ကိုယ် စွန့်ပစ်လိုက်မှာ....
အဲ့တာကြောင့် မောင်က ဂရုစိုက်ပြီး
လေးလေးနက်နက်လေး နေပေါ့...."

တစ်လုံးချင်းကို အထစ်အငေါ့မရှိပြောချသွား
သောစကားသည် ရင်ကိုမောပန်းသွားစေသည်။
ပြောတဲ့သူကတော့ပြုံးပြုံးလေး...။
သိပ်မထိမိသောစကားလို သာသာယာယာရယ်။
မောင့်ကို ကိုယ်စွန့်ပစ်လိုက်မှာ...ဆိုတာနဲ့တင်
လက်ဖျားတွေခြေဖျားတွေအေးစက်သွားကာ
မောင့် မျက်နှာသည်ဟန်မဆောင်နိုင်ခဲ့။

"နေပေးမယ်မလား....."

"နေပေးမှာပေါ့.....မောင်နောက်ဆိုဂရုစိုက်ပါ့မယ်ကွာ"

မနက်စာကို အဆင်သင့်စားလို့ရအောင်
သေသေချာချာလှီးဖြတ်ပေးပြီး ကဝေကောင်လေး
ရှေ့ကို ချပေးတော့လှီးဖြတ်ထားတာလေးကိုငေးကြည့်နေသည်။

"ဒီလိုလှီးဖြတ်ပေးတာမျိုးမောင်ငယ်ငယ်တုန်းကမေမေ့ကို
လုပ်ပေးဖို့ ပူဆာခဲ့ဖူးတယ် မေမေ ဒေါသထွက်
နေတာကို မောင်မသိခဲ့တာ မေမေက ခက်ရင်းနဲ့
ထရွယ်တော့ မောင်အာခေါင်ခြစ်ပြီးငိုတာ
တစ်ဆိုင်လုံးကြားတဲ့အထိပဲ အဲ့တုန်းကအိမ်တော်ထိန်း
ကြီးက မေမေ့ Driver လေ မောင့်ကိုချီပြေးခဲ့တာ
အဲ့ဒီအချ်န်တွေထဲက ဒီလိုလှီးဖြတ်စားရတာတဲ့
အစားအသောက်တွေကို ရှောင်ခဲ့တယ်.....
ကြောက်လို့....မင်းကြိုက်မှန်းသိလို့သာမှာထား
ခဲ့တာ မောင်စားဖြစ်လိမ့်မယ်မထင်ဘူး....
ခုစားရတော့မှာပဲ....."

အတ္တဇောနဲ့ နောက်တစ်ခါလုပ်ရင် ဘာဖြစ်မယ်
လို့ အနိုင်ကျင့်ခဲ့ပြီးမှ မောင်သည်စကားတွေ
အများကြီးပြောလာပြန်တော့ မီးတောင်လေး
စိတ်မကောင်းပြန်.....။

"ဝမ်းနည်းစရာတွေမတွေးရဘူးလေ....
ကိုယ်ရှိနေပြီပဲ....နောက်ဆိုမောင်စားချင်တာ
မှာစားပါ အားလုံးပြင်ဆင်ပေးမယ်....
ပုဇွန်အခွံတွေအခုခွါပေးမယ်...."

"မောင့် လက်ကလေးတွေ ထိကုန်ပါ့မယ်....
စကားနဲ့တင် သမုဒ္ဒရာထဲကပုဇွန်တွေ
အားလုံးမောင့် ဗိုက်ထဲရောက်လာသလိုပဲ
မင်းတအားချစ်စရာကောင်းတယ်..."

ပါးတစ်ဖက်ကိုဆွဲညှစ်ကာမောင်အသဲယား
တော့MD Parkက ခေါင်းလေးငုံ့ကာကြိတ်ပြုံးသည်။
မောင်က စီးကရက်ကို မီးညှိကာ
ရှက်နေသော အဝါရောင်လေးကို သေချာခံစားပြီး
စိုက်ကြည့်နေသည်။

"အစားစာမယ့်ဟာ ဆေးလိပ်ကအရင်...."

"အကျင့်ပါနေတာ....မင်းနဲ့စီးကရက်က
မောင်ရုန်းလို့ကို မရဘူး ဖြစ်...."

"ငါ့ကိုဆွဲမထည့်ပါနဲ့ စွဲနေရင်စွဲနေတယ်ပေါ့....
လျှော့အုန်း အသက်ကငယ်ငယ်လေးရှိသေးတယ်.."

"ချစ်တော့ သူတအားစိုးရိမ်နေတာ
စီးကရက် တစ်လိပ်လျှော့သောက်မယ်
တစ်ခါ အနမ်းခံမလား....JeonJimin...."

"အင်း........"

အသီးအရွက်ကလေးတစ်ခုကိုပါးစပ်ထဲ
ထည့်လိုက်ပြီး ပြုံးစ်ိစိဖြင့် အင်း ချလိုက်သော
Jimin သည် အင်း ပြီးမှ မအင်းချင်တော့။
မောင်သည် စီးကရက်ကိုချက်ချင်းထိုးချေ
မီးသတ်လိုက်ကာ အနားကိုစွေ့ခနဲရောက်တော့သည်။

"ခု တစ်လိပ်စလျှော့ပြီ....."

"မနက်စာစားကွာ....ပြီးရင် ကမ်းခြေဆင်း
လျှောက်လည်ကြရအောင်....မရစ်နေနဲ့...."

မောင် မနက်စာလည်းဟုတ်တိပတ်တိမစား..
အစားလည်းစိတ်မဝင်စားနေ...Jimin
ပုခုံးပေါ်ခေါင်းလေးမှီကာ ဟိုဟိုဒီဒီစကားလေး
တွေပြောရင်းနဲ့ပဲ မနက်ခင်းကိုဖြတ်သန်းနေသည်။

ထအော်လိုက်မှ နေရာပြန်ထိုင်ကာ
စားစရာရှိတာစားတော့သည်။

Honey Moonရဲ့အရသာသည်ဒါမျိူးဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
မောင်သည် ဆိုင်သူလေး၏ လက်ဖဝါးတွေကို
ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဆုပ်ကိုင်ကာ ကမ်းခြေသို့
ဆင်းလာခဲ့သည်။ မျက်နှာကိုနေထိုးတာကြောင့်
မျက်မှောင်လေးကျူံ့သွားတဲ့အခါ မောင်က
နေကာမျက်မှန်ဝါဝါလေးကို မီးတောင်လေးကို
တပ်ပေးသည်။

ငေးကြည့်နေကြသောလူတွေ....
ယောကျ်ား မိန်းမ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်လှည့်မကြည့်တဲ့
သူမရှိ....။သိပ်လိုက်ဖက်ကာ မော့ချီနေသော
မျက်နှာနှစ်ခုစလုံးသည် ဒီကျွန်းပိုင်ရှင်တွေကို...။
ဘောင်းဘီ အိတ်ထဲလက်တစ်ဖက်ထည့်ကာ
တစ်ဖက်က ဆိုင်သူလေး၏လက်တစ်ဖက်ကို
ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး မောင့်ဘဝမှာ အေးချမ်းသာယာ
ဆုံးသောအချိန်ပြပါဆိုရင်ဒီအချိန်ပဲဖြစ်လိမ့်မည်။

"နေသိပ်မပူတာ အဆင်ပြေလိုက်တာ
ဒီကျွန်းကို ကြိုက်တာအဲ့တာ ၁၂ရာသီ
ရာသီဥတုလေးကအရမ်းမိုက်တယ်....."

"ကျွန်းပိုင်ရှင် မင်းယောက်ျားလည်းအရမ်းမိုက်ပါတယ်.."

"နေပါ...ဒါလားမိုက်တာ...."

"ဓာတ်ပုံလှလှလေးရိုက်ပေးမယ်....ရိုက်ချင်တယ်မလား"

"ရိုက်လေ....."

ဖုန်းထုတ်ကာမောင်ကရှုထောင့်အမျိုးမျိုးကနေ
ဆိုင်သူလေးကို ဓာတ်ပုံပေါင်းများစွာရိုက်ပေးခဲ့သည်။
ဓာတ်ပုံရိုက်တော့လည်းပြုံးပြမိတာပေါ့။
Jimin မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ကျသွားတဲ့အထိ
ပြုံးရယ်မိသွားတဲ့အခါ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ
အရွယ်မရောက်တရောက်ကလေးမလေးတစ်ယောက်က
အထူးအဆန်းလို မတ်တပ်စုံရပ်ကြည့်နေတော့သည်။

ပင်လယ်ထဲရေဆင်းဆော့ဖို့ရန် ဘောကွင်းလေး
ကိုင်ထားလျှက် မတ်တပ်ရပ်ကာပေါ်တင်
ကြည့်နေသောကလေးမလေးကို မောင်တွေ့သွား
တဲ့အခါ မျက်လုံးကြီးပြူးထွက်လာလျှက်
ထိုကလေးမလေးဆီသို့ ရောက်လာပီးပီ။

"နင် ဘာကြည့်တာလဲ...."

"ဦးလေးကို ကြည့်တာမဟုတ်ဘူး
ဟိုကောင်လေးကို ကြည့်တာ...."

"ဘယ်ကောင်လေးလဲ အဲ့တာ ငါ့ယောကျ်ား!!!
သွား...စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့...."

"မယုံပါဘူး ဦးလေးက Camera Manပါ...
ကောင်လေးရီနေတာ ချစ်ဖို့ကောင်းလို့
Berry လိုချင်လိုက်တာ...."

"ဘာကို လိုချင်တာ.....ပြန်ပြောလိုက်စမ်း..."

ကလေးဆိုတော့ မောင့် မျက်လုံးအကြီးကြီး
တွေကိုနည်းနည်းတော့လန့်သွားသည်။
မျက်နှာလေးမဲ့ခနဲ....။

ဒီမှာအရုပ်တွေ...တွေ့လား ငါက လူဆိုး...သွား!
နင့်ကို ဖမ်းပြီး ပင်လယ်ထဲမျှောပစ်မယ်.."

လက်မောင်းက တက်တူးတွေအားထိုးပြကာ
မောင့်ရဲ့ကလေးဆန်မှုသည်Levelတစ်ခုကို
ရောက်ကာ ကလေးသည် ဘာတွေမှန်းမသိ
သောအရုပ်တွေကိုမြင်တဲ့အခါတကယ်လူဆိုး
ဟုထင်မှတ်ကာ လန့်ပြီး အော်ငိုတော့သည်။

"ဟီး......မာမီ.......!!!!"

ငိုသံကြောင့် မိဘတွေလား ဘာလားမသိ
အပြေးအလွှားရောက်လာကာ ချီခေါ်သွားကြ
တော့သည်။ မောင်သည် ဆံပင်တွေကို
တစ်ချက်သပ်တင်ကာ Camera ပြန်ဖွင့်ကာ
ဆက်ရိုက်ဖို့လှည့်လိုက်ချိန် အနီးကပ်ဆုံး
ရောက်နေသော ဆိုင်သူလေး.....။
ခါးလေးထောက်လျှက်....ဒေါသထွက်နေသည်ပေါ့။

"ပေါ်တင် လာ ကျော်နေတာကွာ....
မောင်က ဘာ လို့ သည်းခံပေးရမှာလဲ
ကလေးတွေ ဘာတွေ မောင့်ကို လာမပြောနဲ့....
လာ Sefile ရိုက်မယ်..."

ရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်ကာ ဆံပင်လေးတွေကို
နမ်းနေတာကတစ်ပုံ.....ပါးလေးကိုနမ်းနေတာက
တစ်ပုံ....နှုတ်ခမ်းလေးကိုထိကပ်နေတာကတစ်ပုံ
နှစ်ယောက်စလုံးရီမောနေတာလေးကတစ်ပုံ
အထိမိဆုံးကတော့ မောင်တောင်းတောင်းပန်ပန်
သူ့ပါးတဖက်ကိုနမ်းခိုင်းခဲ့ကာ ဆိုင်သူလေးက
မျက်လုံးလေးမှိတ်လျှက် မော့နမ်းနေသောပုံလေး။
Sefile တင် တစ်ရာကျော်သွားကာ မောင်သည်
ရိုက်၍မဆုံးနိုင်တော့...။

Group Chat..။

ဂျေ...ငါပုံတွေတင်တာ မင်းတို့တစ်ယောက်မှ
Comment ဘာညာမပေးတော့ဘူးလား...

Rom ...ငါတို့အားလုံးမင်းကိုUnfollow ထားတယ်
ဂျေ နှစ်မိနစ်ခြားတစ်ခါ မင်းတို့နမ်းနေတဲ့ပုံ
တွေကို ကြည့်ရအောင်အထိ ငါတို့ပျော်မနေဘူး

ဂျေ...ခု ပြန်Followနော်ငါ့ကို.....ငါတင်တာတွေ
မကြည့်ရင် ငါ့အကြွေးတွေအကုန်ပြန်ဆပ်ကြ...

Rom...အကြွေးပြန်ဆပ်မယ်.....ဒါပဲ Bro

ဂျေသည် Gp Chatထဲသ်ို့ ပုံပေါင်းရာချီပို့လာ
ခဲ့ပြန်သည်။

Romတို့အားလုံးစိတ်ဆင်းရဲစွာဖြင့်....။

...........

"ရေထဲ မဆင်းချင်ဘူး....ငါစိုတာကိုမကြိုက်ဘူး"

"မင်းဘောင်းဘီစိုတဲ့အထိ မဆင်းဘူးလေ
တိမ်တိမ်လေးပဲဆင်းမယ်...."

"ဟင့်အင်း....မကြိုက်ပါဘူးဆို...."

မောင်သည် အဝါလေးကိုကောက်ပွေ့ကာပင်လယ်
ထဲသို့ပြေးဆင်းသွားသည်။
မငြိမ်မသက်လှိုင်းတွေနဲ့ ကြည်ကြည်လင်လင်
ပင်လယ်ရေပြာလေးတွေဟာသိပ်လှပါသည်။
ကျွန်းရဲ့သဘာဝတရားကိုသေချာထိန်းသိမ်းထားတာ
ကြောင့် မသန့်မစင်ဖြစ်မှာမပူရ ပြေးဆင်းချင်စရာ
လေးဖြစ်နေသည်။

"လွှတ်ချလိုက်ရမလား...ရေထဲ......"

"မလုပ်နဲ့နော်....လွှတ်ချရင် ငါအိမ်ချက်ချင်းပြန်မှာ.."

"ဟာ....လက်ချော်သွားပြီ...ကွာ..."

မောင်သည် တကယ်ကိုရေထဲလွှတ်ချလိုက်သည်။

"JeonJungkook!!!!!!"

ရွှဲရွဲစိုသွားသော အလှလေးသည်မျက်နှာလေး
နီမြန်းသွားကာ ရင်ဘက်တွေကိုအဆက်မပြတ်
ရိုက်တော့သည်။

"ဘာလို့လဲ....အလှပျက်မှာစိုးလို့လား
စိတ်မပူနဲ့ မင်းအလှကို ပျက်အောင်ဖျက်နိုင်တာ
မောင်ပဲရှိတယ်...."

"မမိုက်ရိုင်းနဲ့!!!! မကြိုက်ပါဘူးလို့ပြောနေတဲ့ဟာကို.."

အသန့်အပြန့်သမားမို့ သူတကယ်ကိုမကြိုက်စွာ
ခြေထောင့်ဆောင့်လျှက်ရေလွတ်ရာကိုပြန်တက်
သွားခြင်းကိုမောင်ကြည့်နေသည်။

သဲသောင်ပြင်သို့ရောက်တဲ့အခါ ရေထဲမှပြေးလာကာ
ထပ်ချီပြီး ရေထဲပြန် ချတဲ့အခါ JeonJimin
သည် ခြေထောက်နဲ့ပါ ကန်လာပြီ။

ရေထဲ ရုန်းရင်းကန်ရင်း ချူပ်နမ်းရင်း လှိုင်းလေးတွေနဲ့
ပျော်စရာကောင်းလာတဲ့အခါ မီးတောင်လေးက
ပြေးမတက်တော့ဘဲ ရေထဲဟိုရွေ့ဒီရွေ့..။
ဂျီးမများတော့....။

"ပျော် လာပြီမလား ရေဆော့ရတာပျော်စရာ
ကောင်းပါတယ်..."

"အသားတွေမဲကုန်မှာ....."

"မောင်က သူဌေးပါ...Spa သုံးရက်လောက်
နားနားနေနေ ပြန်ရင် ဝင်နေလိုက်....
တစ်ကိုယ်လုံး ပြန်ပေါင်းတင်ပစ်.....
သိပ်အများကြီးမတွေးနဲ့...."

"ငါက မိန်းမလား အဲ့လောက် လုပ်ရအောင်..."

"မိန်းမယောကျ်ားရယ်မဟုတ်ဘဲ....
မင်းမလို့...ကို မင်းပိုင်တဲ့အလှက အဲ့လောက်ကြီးကို
လိုအပ်လိမ့်မယ်ထင်တယ်..."

"ကလီကမာကောင်....."

"ချစ်တယ်မလား...."

"ပင်လယ်ထဲမှာ ဘာတွေမေး....."

"မဖြေရင် ပင်လယ်ထဲမှာသတ်သေပစ်လိုက်မယ်..."

ကွက်ခနဲပျက်သွားလေသော မျက်နှာ....
သူလွန်ကဲပြောလိုက်တာမျိုးဆိုပေမယ့်ဆိုင်သူလေး
မျက်လုံးတွေက ပင်လယ်ထဲမှာ ချက်ချင်း
ညှို့မှိုင်းသွားသည်။

"စတာပဲဖြစ်ဖြစ် သတ်သေမယ်ဆိုတဲ့
စကားကို မသုံးနဲ့မောင် ကိုယ်မကြိုက်ဘူး...."

"အိုကေ အိုကေ Sorry....မောင် နောက်လိုက်တာပါ..."

"သေခြင်းတရားက နောက်စရာမှမဟုတ်တာပဲ..."

"အင်းပါ...တောင်းပန်ပါတယ်....
မောင် မှားသွားတာ...."

"မောင့် ကို ကိုယ် ချစ်ပါတယ်....ခဏခဏ
သံသယဝင်ပြီး ပြန်ပြန်မေးစရာမလိုတဲ့
မေးခွန်းပါ...."

ရာသီဥတုအခြေအနေသည် လျှာရှည်မိ၍
ချက်ချင်းမဟန်တော့တာကြောင့်ရေထဲ
ဆက်မထားတော့ပဲမောင်က လက်ကလေး
ဆွဲခေါ်လာကာ ထိုင်စရာခုံဆီခေါ်လာခဲ့သည်။

သဘက်တစ်ခုလာပို့ခိုင်းကာ ရေစိုတာ
မကြိုက်သော Jeon Jiminလေးကို
တကိုယ်လုံးသုတ်ပေးနေသည်။

"နေ့လည်စာဘာစားချင်လဲ......."

"မစားချင်ဘူး...ဆာလည်းမဆာဘူး...
နေကလည်းပူတယ် ဘယ်မှလည်းမသွားချင်တော့ဘူး
ဒီမှာပဲနေမယ်...."

"ကောက်တာလား..."

"ဗိုက်မဆာတာနဲ့ကောက်တယ်ဖြစ်ရောလား..."

"စိတ်မကောက်နဲ့ ရုပ်ဆိုးတယ် JeonJimin..."

ဆံပင်လေးတွေကိုသုတ်ပေးရင်းမှကြည့်လိုက်အခါ
အလွန်ကိုစူပုတ်နေပါသောမျက်နှာ...။

"ရုပ်ဆိုးပေမယ့် မောင်က အရမ်းချစ်တော့
Perfect ပေါ့ကွာ....."

ထပ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမစူပုတ်တော့....။
ပြုံးစိစိနှင့်...မောင်သည်လည်းမစရလျှင်မနိုင်...။

"Perfect ဆိုပေမယ့် စူစူထွက်လာတဲ့နှုတ်ခမ်း
မပါဘူး အဲ့တာလေးက တကယ့်...ဘဲ....."

"JeonJungkook!!!"

ရိုက်မလို့လက်တွေရွယ်လာတဲ့အခါစူထွက်နေသော
နှုတ်ခမ်းလေးကိုပဲမောင်က ချူပ်နမ်းပြန်သည်။
ထိန်းရပါသည်..။Public မှာမို့ အခန်းမှာဆို
ဖျစ်ညစ်မိတာနဲ့ အကန်ခံရအုန်းမှာ....။

ဘယ်ကိုမှမရွှေ့ချင်တော့ဘူးဆို၍နေ့လည်စာ
ကိုလာပို့ခိုင်းရသည်။ရောက်တဲ့အခါလည်း
မကြည်မလင်ဖြစ်နေတာမို့ ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်ကာ
မောင်က အစားအစာ တစ်ခုချင်းဆီကို
ခွံ့ကျွေးနေသည်။

"အဲ့အရွက်မစားဘူး....မောင့်ကိုခုနက
ပြောထားတယ်လေ..."

"အရွက်တွေကများတယ်လေကွာ...."

"ခွံ့ကျွေးမယ်ဆို ဂရုစိုက်မှပေါ့...
အလေးအနက်ထားလေ..."

"ကိုယ်တိုင်တောင် ငယ်ငယ်ထဲကတစ်ခါမှ
ထမင်းခွံ့ကျွေးတာ မခံရဘူးတဲ့ကောင်ကွ
မစားတတ်စားတတ်နဲ့စားခဲ့ရတာ
မင်းကို သိပ်ချစ်လို့ မောင် ဒါတွေလုပ်ပေးနေတာ
နည်းနည်းအမှားအယွင်းတော့ ခံလေကွာ..."

မောင့်ကို တစ်စုံတစ်ခု တိုက်ခိုက်တိုင်း
မောင်ပြန်တိုက်ခိုက်လာတဲ့ အင်အားကအမြဲတမ်း
ကြီးသည်။ဒီကလေးဘယ်လိုကြီးပြင်းခဲ့ရသလဲ
Jimin မတွေးရဲ..။မောင့်ကိုတွေခနဲငေးမိတဲ့အခါ

"သနားအောင် ပြောပြတာမဟုတ်ဘူး
အခြေအနေတွေကို မင်းနားလည်ပေးဖို့
မောင် ပိတ်ထားတဲ့တံခါးချပ်တွေကိုဖွင့်ပြတာ..."

"ဆက်ခွံ့လေ....."

"မှားရင် မအော်နဲ့....."

"အော်မှာပဲ...."

ရပ်ထားလို့ရရင်လည်းကျွန်းလှလှလေးရဲ့
အမိုးလေးတစ်ခုအောက် နေ့လည်စာ
ခွံ့ကျွေးနေတဲ့ မောင်နဲ့သူရဲ့ ဘဝနေ့ရက်လှလှလေး
ကိုရပ်ထားလိုက်ချင်ပါသည်။
သိပ်ကိုလှလွန်းလို့.....။သိပ်ပျော်ရလို့....
သိပ်ရင်ခုန်လွန်းလှလို့....။

"ဖမ်းလေ.....မိအောင်....."

တနေကုန် စိတ်ကောက်လိုက် ပြန်ချော့လိုက်
ချစ်လိုက် နမ်းလိုက်နှင့် ညနေစောင်းလာတဲ့အခါ
JeonJiminက နေအေးလာတာမို့ရေမကြိုက်ပါဘူး
ဆိုပြီးရေထဲထပ်ဆင်းသည်။

ရေထဲမြုပ်နေရင်အကြောင်းမဟုတ်....
အကျီပါးပါးလေးရော ဘောင်းဘီတိုတိုလေးရော
ရေတွေနဲ့ကပ်သပ်နေကာ သူက လျှောက်
ပြေးနေသည်။ တခစ်ခစ်ရီသံလေးတွေနဲ့
အဆန်းတကြယ် မောင့်အပိုင်လေးကို ကမ်းခြေက
လူတိုင်းကအားမနာစတန်း ကြည့်ကြည့်လာတိုင်း
မောင် တကယ်ပင်လယ်ရေနက်ပိုင်းထဲခုန်ချလိုက်
ချင်ပြီ။

"ကလေးလား....မင်းအဲ့လိုပြေးလွှားနေရအောင်..."

"ပျော်လို့လေ...ငါကလေးဘဝတုန်း
ကစာတွေကျက်..ဘွဲ့ရတော့အလုပ်တွေလုပ်
ပြီးတော့ အိမ်ထောင်ပြုရ...ဘယ်မလဲငါ့လူငယ်ဘဝ
ငါမပျော်ရတာ နှစ်ချို့နေပြီ..."

"ငြိမ်ငြိမ်လေးဆော့လေ...."

"အရသာသိသွားပြီ...လှိုင်းတွေနဲ့လိုက်ပြေးရတာ
အနှစ်ပဲ..."

"အေး...ပြေး မိရင် တော့ မအော်နဲ့..."

"မအော်ဘူး....မိအောင် ဖမ်းလေ...."

ပြေးလွှားခဲ့သော ခြေဖဝါးသေးသေးလေးတွေ
နောက်ခြေဖဝါးအကြီးကြီးက ပြေးလိုက်နေသည်။
ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရီသံလေးတွေနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့
အနက်ရောင်ဆံပင်လေးတွေလေထဲလွင့်နေကာ
နှုတ်ခမ်းကိုယ်စီမှာတွဲခိုနေသောအပြုံးလှလှ
လေးများသည် ညနေကမ်းခြေနေဝင်ချိန်တွင်
အဓိပ္ပာယ်လှလှလေးတွေနဲ့....။

မိသွားတဲ့အခါ မောင်က ကောက်ချီတော့
ဆိုင်သူလေး၏ခြေထောက်လေးတွေက
မောင့်ခါးမှာချိတ်ရက်သား....။
လက်တွေသည်မောင်လည်တိုင်တွေအပေါ်
ထိထိမိမိကိုင်ဆွဲထားကာ ကျွန်းတစ်ကျွန်းလုံး
ကိုပိုင်နေသလိုမျက်နှာမျိုးဖြင့်...။

"အကျည်းတန်တွေလှချိန်မလို့လာမသိဘူး
JeonJungkook ကြီးကသိပ်ကြည့်ကောင်းနေတာပဲ..."

"ခေါ်ပြန်ပြီလား JeonJungkook.."

"ဖမ်း ထား လို့ မောင် လို့ မခေါ်ချင်ဘူး..."

"ဒါဆို လွှတ်ပေးလိုက်မယ်..."

"မလွှတ်ပေးနဲ့ ခေါ်မယ်...."

"မင်းကို အမျိုးမျိုး...."

လှလိုက်တာလေး...။အလှဆုံးပင်လယ်နေဝင်ချိန်ကို
ကြည့်ဖို့မေ့လောက်အောင် ဒီနတ်ဘုရားလေးက
ပိုပြီးလှနေတာ...။စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ကိုပဲ
ပျော်နေတာ.......။

နေလုံးကြီးတအိအိဝင်လာတဲ့အခါ အချစ်က
နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံနမ်းကာဆွဲယူသွားတယ်။
ပင်လယ်ထဲနိဗ္ဗာန်ပဲ....။လည်တိုင်ကလက်သေးသေး
လေးတွေသည် မောင့်ပါးနှစ်ဖက်ကိုသေချာစွာ
ကိုင်ကာ ပင်လယ်လို မဆုံးတဲ့အနမ်းတွေကို
ပေးနေခဲ့တယ်...။

ကိုယ်ပိုင်တဲ့မြေ ကိုယ်နေချင်သလိုနေမယ်
ဆိုတဲ့အတိုင်း ဘယ်သူ့ကိုမှဂရုစိုက်မနေပါ။

"တော်ပီရှက်တယ်..."

နေဝင်သွားမှ အနမ်းကိုရပ်ပြီး ခပ်တည်တည်
ပြောလာတဲ့စကား...။သိပ်မှတ်သားလောက်တာပေါ့။
မောင် ဘာမှအထွန့်တက်မနေ....။

"မိုးချူပ်သွားပြီ...သောက်မလား....
မင်းပင်ပန်းနေပြီလား ..."

"အရက်မသောက်ရတာကြာပီ....သောက်ချင်တယ်.."

"နည်းနည်းပါးပါးပေါ့...ကွာ...
မောင့် အချစ် မူးတော့လည်း မောင်အဆင်ပြေတာပေါ့"

"ယုတ်မာဖို့ပဲအချိန်တိုင်းတွေးနေတာ
မပင်ပန်းဘူးလား..."

"ယုတ်မာချင်စရာလေးကို မင်းက...."

မောင်မချစ်သေးဘဲ ယုတ်မာချင်လို့ပါဗျာဟု
အကွက်ရွေ့ခဲ့သောကျောက်ဆောင်ပေါ်
တက်ကာ အကောင်းစားအရက်တချို့နဲ့
ဝိုင်တချို့မှာပြီး နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ကမ္ဘာတည်
နေပြန်သည်။

"မောင်....."

"ဗျာ...."

"မူးလို့ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်....ကိုယ့်ကို
ချစ်တယ်ဆိုရင် အရာအားလုံးကိုပြောင်းလဲပြီး
လိမ္မာတော့နော်....အပေါင်းအသင်းတွေ
မောင့်ဘဝနေထိုင်မှုတွေမှာ ကိုယ့်ကိုထည့်တွက်
ပေးမယ်မလား...."

"မောင် TaeHyung ကို ဆင်ခြင်ပေးပါတော့မယ်
မင်းမကြိုက်ဘူးမလား...
တခြား မောင့်ပေါတိပေါ့ပျက်စရိုက်တွေရောပေါ့..."

"ထပ်မှားရင်...ကိုယ်ခွင့်မလွှတ်ဘူးနော်
ကိုယ် မောင်မလိမ္မာတာတောင် အရာခပ်သိမ်း
အားလုံးပေးခဲ့တာ....မောင်ကသိတတ်ပေးမယ်မလား"

"တောင်းပန်ပါတယ်.....မင်းနာကျင်ခဲ့သမျှ
မျက်ရည်ကျခဲ့ရသမျှတွေအတွက်...."

"မနက်ဖြန်တိုင်းမှာ ပျော်အောင်ထားပေးတော့လေ...."

"ဒါပေါ့....ထားပေးရမှာပေါ့..."

အရက််ခွက်ချင်းတိုက်ကာ တစိမ့်စိမ့်သောက်ရင်း
စကားတွေ အများကြီးပြောဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
ပြိုင်တူမူးလာပေမယ့် အရက်သောက်နိုင်သူ
တွေမို့ အခြေအနေကို ထိန်းနိုင်နေသည်။

နည်းနည်းလေးကြာလာတဲ့အခါ ပျက်ယွင်း
လာသူကMD Park...။

"ကာတွန်းဆွဲတာက အခြေခံလိုတယ်
မောင် သိလား.....ကိုယ် ကာတွန်းဆရာ
သိပ်ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ....."

"မောင်ကျတော့...ကားတွေကို
ပြင်ဆင်ချင်တာ...ဟိုလိုဒီလို..."

"မောင့်ကားတွေက စျေးကြီးလွန်းတယ်
ကိုယ် အရမ်းနှမြောတာပဲ...
ဒါပေမယ့် ချစ် လို့ ဝယ်ပေးမယ်...."

"ကာတွန်းဆရာလေးက တအားပဲ...."

"ကာတွန်းဆွဲပေးရမလား....."

"ဆွဲစရာဖြင့်မရှိဘဲ....."

"မောင့် လက်ဖဝါးအကြီးကြီး ရှိတာပဲကို...
ဖြန့်လိုက် ဖြန့်လိုက်...."

မောင့်နားလေးကိုတိုးကပ်လာကာမောင့်လက်ဖဝါး
တွေကိုဖြန့်လိုက်ပြီး လက်ညိုးဖောင်းဖောင်းလေး
ဖြင့် ထိတွေ့လာသည်။

"မထင်လည်း မထင်ဘူး....မောင်ညစ်ပတ်
ထားပြန်ပြီလား...."

"ထင်အောင်ဆွဲချင်တာလား...."

"အင်း....."

"အခန်းမှာ ဘောပင်ရှိတယ်...မောင့်ကို
ဆွဲပြလေ...."

"တကယ်ရှိတယ်နော်..."

"တကယ်....မသောက်နဲ့တော့ကာတွန်းသွားဆွဲမယ်
လာ...."

"ချီ....."

"မောင်လည်းမူးနေပြီ...ကုန်းပိုးမယ်..တက်..."

"Yes!!!"

အကောင်သေးသေးလေးပြေးကပ်သွားသလို
မောင့်ကျောပြင်ပေါ်ပြုံးပြုံးလေးခြေထောက်
တွေအကျအနချိတ်လိုက်သည်။

မောင်သည်...အရက်သောက်ဖို့ရည်ရွယ်ခဲ့
ပေမယ့် မူးလာတဲ့အခါစာမျက်နှာချစ်စရာလေး
တွေထပ်ထပ်ပေါ်လာတော့ ညာတာပတ်တေး
တွေလုပ်ချင်လာပြီ။

အခန်းရောက်တဲ့အခါ အိပ်ရာပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး
အခန်းမီးကိုနည်းနည်းမှိန်ချလိုက်သည်။

"ဘောပင် ပေး....."

အံဆွဲထဲက စာရွက်စာတန်းတွေကြားကဘောပင်
တစ်ချောင်းကိုထုတ်ကာလက််ထဲထည့်ပေးလိုက်
တော့ သူကျေနပ်သွားသည်။

"စာရွက် စာရွက်...."

မောင်က အကျီကိုဆွဲချွတ်ကာ အိပ်ရာပေါ်
ပစ်လှဲလိုက်ပြီး ဆိုင်သူလေးကို ဗိုက်ပေါ်
ဆွဲတင်လိုက်သည်။

"ဆွဲ.....ဒီမှာ....ကြိုက်သလောက်...."

"စာရွက်မှမဟုတ်တာ....ရင်ဘက်ကြီးကို..."

"စာရွက်ထက် ပိုကောင်းတယ်...."

မူးမူးနှင့် ဆွဲဆိုတော့လည်းခွထိုင်ကာကြိုးစားပမ်းစား
ဆွဲနေသောပုံသည် နေဝင်ချိန်တွင်သူတို့နမ်းနေတဲ့
ပုံ.....။ကာတွန်းဇာတ်ကွက်လေးတစ်ခုလို
သေသေသပ်သပ်နှင့်ချစ်စရာကောင်းအောင်
ကာတွန်းဇာတ်ကောင်လေးတွေအစားထိုးလျှက်
ယုန်လေးကို ကြက်ပေါက်သေးသေးလေးက
နမ်းနေသလိုရင်ဘက်ပေါ်မျက်နှာလာပြောင်နေသည်။
မောင်သည်စီးကရက်တလိပ်ဖွာရင်းကာတွန်းလေးပြီး
မယ့်အချိန်ကိုစောင့်နေပေးသည်။

သူဝါသနာပါရာပါတဲ့.....။MD Parkလိုလူမျိုးဝါသနာ
ပါတဲ့အလုပ်ကကာတွန်းရေးဆွဲခြင်တဲ့လား...။

"လှတယ်.....လှတယ်...မောင့်တက်တူးတွေ
ထက်တောင် လက်ရာမြောက်သေးတယ်.."

"ပြီးပြီလား..."

"အင်း....."

"မောင် လည်း ပြန်ဆွဲပေးမယ်....."

ဘောပင်လေးကိုဆက်ခနဲဆွဲယူလိုက်ကာ
မောင်က ကိုယ်လုံးငယ်လေးကိုဆွဲလှဲလိုက်ပြီး
စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်လာတဲ့အခါ အမူးသမားလေး
တစ်စုံတစ်ခုကိုသဘောပေါက်လာတဲ့ပုံ။

"အိပ်ချင်လာပြီ...."

"မောင်က ကာတွန်းတွေဆွဲချင်သေးတယ်...
ငြိမ်ငြိမ်နေ...."

"မောင် ကာတွန်းဆွဲမှာမဟုတ်ဘူး သိတယ်..."

"အော် သိနေတာပဲ........"

မောင်သည် ရီဝေဝေနှင့်.....စိတ်သည်အစွန်ဆုံးမှာ....။
ညအိပ်မီးအရောင်မှိန်မှိန်လေးအောက်
သူ့ထက်အများကြီးလွတ်နေသောအလှလေးကို
ငေးစိုက်ရင်း အရက်၏တန်ခိုးသည်တမြေ့မြေ့တက်လာ
သည်။

ကာတွန်းမဆွဲချင်ဘူးပဲပြောတာပါရုန်းကန်မထွက်
သော မျက်နှာလှလှလေးအနှံ့နမ်းလိုက်ကာ
အလှလေး၏အဝါရောင်လေးတွေကိုတလွှာချင်း
ခွါချပစ်ခဲ့သည်။

မောင် သည် လွှမ်းမိုးချင်စိတ်အများကြီးရှိတဲ့သူ။
ပထမဆုံးမှာကြောက်လန့်မှုတရားတွေနဲ့ဖြတ်သန်း
ခဲ့လို့ မောင့် အမူအကျင့်တွေပျောက်နေခဲ့ပေမယ့်
အရက်ရဲ့အရှိန်လေးရယ် ဘာအပူအပင်မှမရှိ
စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ပိုင်ဆိုင်ပစ်လိုက်လို့ရပြီ
ဆိုတဲ့အသိမှာ.....မောင့်မျက်လုံးတွေသည်
လိုအပ်တာထက်အများကြီးစူးရဲနေကာ
ဟော့ရမ်းနေသည်။

ဘယ်လိုအကြည့်နဲ့ဘယ်လိုအငွေ့အသက်တွေမှန်း
မသိ...။အသက်ပင်ရဲရဲမရှုရဲလောက်အောင်
မောင့်ပုံစံနဲ့ မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့တောင့်တင်းမှုတွေဟာ
ငေးခနဲတွေးခနဲ....။ဆံပင်တွေကိုအားလုံးကို
နောက်သို့လှန်တင်ကာ မောင်မူးနေပေမယ့်
မူးနေသော မျက်လုံးတွေကိုက သူအင်အားတွေ
နည်းလာစေသည်။

"မောင်......အဲ့တာက...."

"လိမ္မာရင် မောင့်အတွက်ကြီးပဲဆို....."

"မောင် မလိမ္မာပါဘူး...."

"မလိမ္မာလည်း မောင့်အတွက်ကြီးပဲ လုပ်လိုက်တော့
အချစ်ရာ....."

ရင်ဘက်တွေပေါ်ကျလာတဲ့လက်တွေနဲ့
ဘာစကားမှမပြောနိုင်တော့အောင်ဖိကပ်နမ်းလာသော
နှုတ်ခမ်းတွေ...။အထိအတွေ့တွေဟာထောင်ချောက်
တွေပဲ....။

ဖြန်း......။

မောင်အထိမခံနိုင်သောနေရာတိုင်းကို
တောက်လျှောက်ထိတွေ့သွားကာရိုက်ချက်တစ်ခု
ပေါ်လာတော့ အခန်းကျယ်ကြီးထဲကြားလိုက်ရသော
အော်ညီးသံလေးတစ်ချက်...။

နာကျင်နေပေမယ့် ခြေချောင်းလေးတွေကုတ်
ပစ်လိုက်ကာအံကြိတ်လိုက်ရုံကလွဲလို့
မောင့်က်ုမတားဆီးမိ....။နောက်တစ်ချက်တွင်
တကိုယ်လုံးတုန်ရီသွားတဲ့အထိ....။

"လှတယ်..."

ပေါင်တံတွေကနေ ခြေချောင်းလေးတွေအထိ
စီးဆင်းသွားသောအနမ်းတွေသည်သာယာမှု
ကိုအတိုင်းအဆမဲ့....။
လည်တိုင်တွေပေါ်မောင် အမှတ်အသားတွေပေးနေပြန်
သည်။ပုံမှန်ထပ်ပိုကြမ်းတမ်းကာနာပါလာတဲ့အထိ။
မတားဆီးမိခဲ့ပါဘူး...။
လှသောနာကျင်ခြင်းတွေကိုမောင်ပဲဖန်တီးနိုင်ခဲ့တာ။

ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး၏ခံနိုင်ရည်ကိုစမ်းသပ်နေသလို
မျိူး မောင့် လက်တွေဟာ အစုန်အဆန်
မောင့် နှုတ်ခမ်းတွေဟာ နေရာအနှံ့မှာ...။
အချိန်တချို့ ရွေ့လာတော့ မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေပို
နက်နဲအောင် ဆွဲယူမိလာသည်....။
မောင်ပေးမယ့် ယုယမှုတွေကို ပိုပိုပြီးလိုအပ်လာသလို
အသွေးအသားသည် ဘယ်တော့မှလိမ်၍မရ။

ဒီနယ်ပယ်မှာတော့ ဆိုင်သူလေးဟာအတွေ့အကြုံ
အသစ်တွေကြီးပဲမလ်ို့သိပ်ရိုးသားသည်။
မောင် က ပညာရပ်လေးအနည်းငယ် ဖွင့်ပြလိုက်
ရုံနဲ့ မောင့် ရှေ့မှောက် အလူးအလဲ...။

မောင့်ရင်ဘက်အကျယ်ကြီးတွေကိုတစ်ခုလုံး
အနှံ့နမ်းရှိုက်နေချိန် မောင့်လက်တွေသည်
ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့အောက်ပိုင်းမှာအလုပ်တွေရှုပ်နေသည်။

အ!!!....

ဘယ်အချိန်မဆို နာကျင်မှုဟာ ရှိနေမြဲမို့
မျက်နှာလေးကမဲ့ခနဲ....။ငိုတော့မချတော့
မူးနေသောအရှိန်ဖြင့် ပစ်စလက်ခတ်တွေ
မီးတောင်လေးက အထိန်းအကွပ်မဲ့နေသည်။

"ရရဲ့လား......"

"ခုတော့ မရဘူး ခဏနေရင်တော့ရသွားလိမ့်မယ်..."

အဖြေကသိပ်ချစ်စရာ...။မောင်သည်မူးမူးနဲ့
မထိန်းသိမ်းမိ....။ညမီးရောင်ပြာပြာအောက်
တကိုယ်လုံးရဲရဲတောက်လာကာ အလှလေးတွေ
ပျက်လာသည်...။
မောင် သည် ဆိုင်သူလေးကို
ဖရိုဖရဲလေးဖြစ်အောင် အလှဖျက်ရတိုင်း
မှာသိပ်အများကိုကျေနပ်လှသည်။

ရှုပ်ပွနေသောဆံပင်လေး...ချွေးစက်လေးတွေ
မျက်နှာငယ်...နာကျင်မှုနဲ့သာယာမှုတွေကြောင့်
ရောပြွန်ထွက်လာလေသောအသံလေးတွေ
လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်ပစ်လိုက်တော့
အံ့ဩတကြီးကြည့်လာသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ......."

ကောက်ချီကာ မှန်တံခါးဆီခေါ်သွားခဲ့သော
မြင်ကွင်းဟာ ရှေ့မှာအနက်ရောင်ပင်လယ်ကြီး။
မှန်ပေါ် လက်ဖဝါးသေးသေးလေးကပ်လာပြီး
မကြာ လက်ဖဝါးအကြီးကြီးထပ်ကပ်လာကာ
Honeymoon ဆိုတဲ့အတိုင်းHoneymoon ပါပဲ....။

"အဲ့တာက....များလွန်းတယ်...."

"တိတ်တိတ်နေ...."

မျက်နှာကိုမောင်က ဆွဲလှည့်ကာ Complain
မတက်တော့အောင် အပြီးပိတ်ဆို့ထားခဲ့သည်။
ညသည် အေးနေပေမယ့် လူသားနှစ်ယောက်က
တော့ပူခြစ်နေကာ နာရီလက်တံသည်နေရာပေါင်း
များစွာရွေ့သွားပြီသောအခါတွင်
အရှုံးပေးခဲ့ရသူက မီးတောင်လေး....။

မောင့်ဘက်က ရပ်တန့်သွားတဲ့အခါ ခွေခနဲကြမ်းပြင်
ပေါ်လဲကျသွားတာကြောင့် မောင်ကချော့ရပေအုန်း
မည်။

လုပ်ချင်တာလုပ်မယ်ပြီးမှအရိုက်ခံမယ်ဆိုတဲ့
ဆောင်ပုဒ်နဲ့မောင်မလ်ို့ ပျော့ဖက်နေသော
ခန္ဓာကိုယ်လေးချီကာ သဘက်တထည်မလုံမလဲ
လေးပတ်ပေးရင်း အိပ်ရာပေါ်ပြန်ခေါ်လာကာ
ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားလိုက်သည်။

ဘာမှတော့မပြော ရင်ဘက်ပေါ်ငြိမ်ငြိမ်လေး
မှီနေသည်။ မောပန်းနေသောနိမ့်ချီမြင့်ချီ
ရင်ဘက်လေးကို မောင်ကဖိထားပေးရင်း
အမောပြေအောင် တဖွဖွနမ်းပေးနေလျှက်....။

"မောင်......"

"ဗျာ...."

"မောင့်ကို....အရမ်းချစ်တယ်....."

မလုံမခြုံလေးကမှဲ့နက်လေးကို မော့နမ်းကာ
အကြိမ်ကြိမ်အခါခါချူပ်ပြန်သည်။
စကားတွေအများကြီးမပြောဘဲ
မောင့်ကို ဇာတ်ကွက်တစ်ခုချင်းမှာ
ချည်ပုံချည်နည်းတိုင်းကလှပါသည်။

မောင်ဟာ.....စကားတစ်ခွန်းကြားပြီးတိုင်း
အပြုအမူတစ်ခု ရပြီးတိုင်း
နစ်နစ်သွားတဲ့နွံဟာ ပြန်ထွက်လို့မရအောင်ထာဝရ....။

အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်ကာ စာရွက်တချ်ို့မောင်က
ထုတ်လာသည်။

"ဘာလဲ....."

"First Dateကို မောင် ပေါ့လျှော့မိလို့
ချော့တဲ့အနေနဲ့ Surprise Giftပေးတာ....
မင်း ၁၂ရာသီပတ်လုံး ကြိုက်တဲ့အရာပေါ့...."

စာရွက်တွေမဟုတ် စာချူပ်တွေ...
ဒီကျွန်းနဲ့ ဒီကျွန်းကလုပ်ငန်းတွေမှန်သမျှကို
Mr JEon နာမည်က နေ JeonJiminနာမည်
ကိုအားလုံးလွှဲပြောင်းပေးထားသော စာချူပ်...။

"မောင်...!!ဒါ မဟုတ်သေးဘူးလေ...."

"မင်းကြိုက်တယ်ဆို....."

"ကြိုက်ပေမယ့် ဒီလိုမျိုးမဟုတ်ဘူးလေ...
ဒါကြီး ကိုယ့်အတွက်...."

"ဖြစ်နိုင်ရင်...ပင်လယ်ပါ တစ်ခါထဲအပိုင်
ဝယ်ပေးလိုက်ချင်တာ သဘာဝတရားက
ပိုင်နေလို့...မင်းသိလား မောင် မင်းကိုအရမ်းချစ်တာပါ
မောင့် ရဲ့ ခပ်ပေါ့ပေါ့အနေအထိုင်တွေကြောင့်
လူတွေက JeonJungkook သိပ်ပေါ့လျှော့
တာပဲဆို မောင် တိတ်တိတ်လေးငိုမိတယ်
မောင် ရည်ရွယ်ပြီး လုပ်ခဲ့တာတွေမဟုတ်ဘူးလေ
ဒီနေ့က စပြီး လေးလေးနက်နက်နဲ့အစွမ်းကုန်
ချစ်ပြပါ့မယ်...."

"မောင့် အဖေက လွယ်လွယ်ပေးတယ်တဲ့လား
ကိုယ့်နာမည်ကို လွှဲတာကို..."

"ဒယ်ဒီ့ မိန်းမကလေးမွေးတော့မှာလေ...
မောင် အဲ့ကလေးကို ဘယ်လောက်မုန်းတီးလဲ
Jimin သိတယ်မလား မွေးလာလည်းမွေးတဲ့နေ့
ပြဿနာသွားရှာဖို့ မောင်ကအစီအစဉ်တွေတောင်
ချထားခဲ့တာ....ဒယ်ဒီက သူ့ကလေးကို
လာမထိမှ...မင်းနာမည်နဲ့ လွှဲပေးမယ်ဆိုလို့
မောင် သူတို့ မိသားစုကို မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး
ဆိုတဲ့ကတိကိုပေးခဲ့ရတယ်...အဖေအရင်းကို
ဒယ်ဒီ့ အသိုက်အမြုံကို ကျွန်တော် မထိတော့ပါဘူး
ဆိုတဲ့ ကတိမျိုးပေးခဲ့ရတာ...မောင်...."

နာကျင်နေတဲ့အပိုင်းတွေကိုမောင်ကဖွက်ထားခြင်း
မှာသိပ်တော်လွန်းလှပါသည်။အသံတွေအက်လာ
တဲ့မောင့်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ထားလိုက်ကာ
ကျောပြင်လေးကို တဖွဖွပုတ်ရင်းနှစ်သိမ့်ပေးမိသည်။

"မောင့်မှာလည်း မိသားစုရှိနေပြီလေ....
ကိုယ် ရှိ ပါတယ်....မောင့်အသိုက်အမြုံလေး
ဒီမှာလေ....နာကျင်နေစရာမလိုပါဘူး...
မောင် တစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်တော့ပါဘူး...ကွာ..."

"လက်ခံပေးပါနော် မောင်ပေးတာကို
ချစ်တာကို ပြချင်တာပါ...
လူတွေက မောင့်ကို မင်းကိုသေသေချာချာ
မချစ်ဘူးပဲ ထင်နေကြမယ်...."

"ပြောတဲ့ကောင်တွေအားလုံးကိုမှတ်ထားလိုက်
ကိုယ် ပါးစပ်တွေအားလုံးပိတ်ချပေးမယ်..."

"တကယ်လား...."

"တကယ်....."

"မောင် နည်းနည်းလေးတော့ဆိုးလို့ရသေးတယ်မလား.."

"ဆိုးချင်သလောက်ဆိုး...ကိုယ့်တစ်ယောက်ထဲကို
ပဲကြည့်ပြီး ဆိုးရင်ရပြီ...မောင်ဘာတွေလုပ်လာခဲ့
လုပ်လာခဲ့ ရှင်းပေးဖို့စောင့်နေမယ် အဓိကက
ParkJimin ကိုပဲ နှလုံးသားတစ်ခုလုံးထဲထည့်ထားဖို့..."

"လာပါဗျာ....ထည့်ထားလိုက်ပါပြီ....."

သဘက်ကလေးနဲ့အနှီသေးသေးလေးက
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝှေ့ဝင်လာသည်။လုံလုံခြုံခြုံပါပဲ။
တိုးဝှေ့နေရင်းက မျက်လုံးချင်းတွေဆုံမိပြန်တော့
ဘယ်တစ်ယောက်ကမှဘယ်တစ်ယောက်ကိုမထိန်းသိမ်း။
ဆိုးကြမိုက်ကြပြန်သည်။

မောင့်...စီးကရက်တိုတွေ....ကြမ်းပြင်ပေါ်
ပြန့်ကျဲနေသော အဝတ်အစားတွေ...
ပြုတ်ကျနေသော ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေ....။
စာချူပ်တွေ.....မောင့်ကျောပြင်ကလက်သည်းရာတွေ
ဆိုင်သူလေးရဲ့ နီနီထွေးထွေးအလှတွေ
ညသည်အတိုင်းအဆမဲ့ပါပဲ...။

ဘယ်အချိန်မှာဘယ်လိုမျိုးအိပ်ပျော်သွားကြသလဲ
တောင်မမှတ်မိ...။Honey Moonထက်ကျော်လွန်
သော ဖြတ်သန်းမှုမှာ တစ်ယောက်ကိုယ်တစ်ယောက်
အရူးအမူး အပြိုင်အဆိုင်စွဲလန်းခဲ့ကြရင်း......
မီးတောင်လေးက မောင့်ရင်ခွင်ပေါ်တွင်
မောပန်းစွာအိပ်မောကျနေသည်.....။
မောင်သည်လည်းလှုပ်ကိုမလှုပ်နိုင်ခဲ့တော့....
ခါးသေးသေးလေးကိုဖက်ထားရင်းနှစ်ခြိုက်စွာ...။

နေရောင်ရေးရေးတောင်မြင်နေပြီ.......။

...............။

"အဲ့တာေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ မနက္စာစား
ခ်ိန္က မရွိေတာ့ဘူး......"

"ကိုးနာရီ ရွိေသးတာ...ဘာေတြေလာ....."

တစ္ေယာက္ထဲေရဝင္ခ်ိဳးရင္ နာရီဝက္အလြန္
ဆုံးဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္
တစ္နာေက်ာ္သြားတာမို႔ အခ်ိန္အခါနဲ႔အလုပ္လုပ္
တတ္သူ MD Parkက ႏွုတ္ခမ္းဆူေခ်ၿပီ။

"မနက္စာက ေစာေစာစားမွ ....
ေမာင္က Ganeေတြေဆာ့ ဖဲရိုက္ၿပီး
ေန႔နဲ႔ညနဲ႔မွားေနလို႔သာ အေလးမထားတာ..."

"ေမာင္ ကေတာ့နိုးထဲက စားပီးပီ
မလို႔ ဗိုက္ကိုမဆာဘူး..."

"ငါ့ပါးက မနက္စာလား...."

"JeonJiminေလးကေမာင့္ရဲ့Brakefast
Lunch Dinner .....ပဲ..."

"အဲ့ဒီ ကလီကမာေတြ ေလၽွာ့ေျပာလို႔မရဘူးလား..."

"ညလယ္စာ လည္းေမာင္က တစ္ခါတစ္ေလ
Gameေဆာ့ရင္းဗိုက္ဆာရင္ထထစားတယ္
ညလယ္စာ ေလးပါ လုပ္လိုက္...ေနာ္..."

အိပ္ရာေပၚ ထိုငိကာအဝတ္အစားေရြးေနေသာ
အလွေလးရဲ့ ေမးေစ့ေလးကို မထိတထိ
သြားလုပ္ကာ စေတာ့ မ်က္ေစာင္းကဒိုင္းခနဲ။
ဘယ္ဘက္ရင္ဘက္ကို ဖိျပကာေမာင္က
သ႐ုပ္ေဆာင္ျပန္သည္။

"အက်ီ လာေရြး က်န္တာ သိမ္းမလို႔...."

"အတိုဝတ္မလို႔လား မဝတ္ရဘူးေနာ္..."

မ်က္ႏွာေျပာင္ေနရင္း ေဘာင္းဘီအတိုျဖဴျဖဴေလး
ကိုJimin ကထုတ္တာျမင္ေတာ့ ေမာင့္မ်က္ႏွာ
တင္းခနဲ....။ေကာက္ယူကာ အခန္းတစ္ေနရာ
ကိုပစ္ထုတ္လိုက္သည္။

"ေမာင္.....!"

"ေမာင္ မႀကိဳက္ဘူး....Jimin...."

"သူ႔ေနရာနဲ႔သူေလ....ကိုယ္ကမ္းေျခသြားမွာ
ေဘာင္းဘီအရွည္မဝတ္နိုင္ဘူး..."

"အဲ့တာဆို မသြားဘူးေလ...ရွင္းေနတာပဲ
အခန္းထဲ ေအးေဆးေနလည္းျဖစ္တာပဲကို..."

"Dateကိုေမာင္ေရာက္မလာခဲ့လို႔ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔
ကိုယ့္ကို ကၽြန္းကိုေခၚလာတယ္မွတ္တာ
ေမာင့္...စိတ္ကို အလိုလိုက္ဖို႔ပဲျဖစ္ေနတာကို
ရတယ္ေလ အိပ္ရာထဲပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတာေပါ့..."

ခပ္သာသာပဲ ထုတ္ထားခဲ့ေသာအက်ီေတြ
တျခားပစၥည္းေတြကို ေကာက္သိမ္းကာ
ဆိုင္သူေလးက ေလသံမွန္မွန္ဆိုသည္။
ေမာင့္ မ်က္လုံးေတြ ဝိုင္းခနဲ....။
သူဒီလိုမရည္ရြယ္ပါဘူး.....။
တကယ္ပဲ အေကာင္းဆုံးDateေလးကိုစီစဥ္
ေပးဖို႔ စိတ္ကူးေတြထဲရွိပါတယ္။

"Jimin.....ေမာင္ အဲ့လိုရည္ရြယ္ၿပီး
မင္းကိုေခၚလာတာမဟုတ္ဘူး..."

"ေမာင္ ပဲ သိမွာေပါ့......"

"ေမာင္ သဝန္တိုလို႔ေလကြာ...
မင္းအရိပ္ေတာင္ ေမာင္သူမ်ားၾကည့္တာ
မႀကိဳက္ဘူး..."

"ေမာင္ မႀကိဳက္တာပဲ ရွိတာေလ....
တစ္ခါတစ္ေလ က်ေတာ့လည္း
စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေနနိုင္တာပဲဟာ..."

"လုပ္လာၿပီကြာ......"

JeonJimin လား အဲ့ကိစၥကို သေဘာထား
ႀကီးႀကီး ခြင့္လႊတ္ေပးမွာ....။
အဲ့တာေၾကာင့္အစထဲကေမာင္မယုံခဲ့...။
ကိုယ့္ အေၾကာႀကီး အေၾကာင္းကိုယ္အသိဆုံး။
ၾကဳံတိုင္း ပါးပါးေလးပုတ္ကာ
ေမာင့္ကို ရိုက္ရိုက္ခ်တာ ဘယ္ႏွခါရွိပီလဲမသိ။
အရင္လို ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ငါကဆိုးတယ္
ငါကဒီတိုင္းပဲေနလာတာ လို႔ႏွုတ္လွန္ထိုးဖို႔က
လည္းမစြမ္းသာ သူဆြဲခ်သြားေသာ
မီးေတာင္ထဲ ေမာင္ လို႔ေခၚသံေတြထဲ
အယုအယႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးေတြထဲ ေမာင္သိပ္
႐ူးေနၿပီ။

တစ္ခုခုေလးမ်ားမရေတာ့ရင္...
စိတ္ကေလးမ်ားခုသြားလို႔အယုအယေလးေတြ
ဆုံးရွုံးမွာစိုး၍ ေမာင္ဟာ အစြယ္ထက္ထက္
က်ားဘဝကေန ေမာင္ လို႔ေခၚရင္ေၾကာင္ဘဝ
ေရာက္ရရတာ သိပ္ေတာ့ျမင္မေကာင္း...။

ဘယ္သူ႔မာယာက ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းခဲ့သလဲ။

"ဝတ္ ပါ....မင္း ဝတ္ခ်င္ေနတာမလား ဝတ္ဝတ္
ေမာင္ရင္ေတြပူေပမယ့္ အပူခံၿပီး
သည္းခံေပးပါ့မယ္ သိပ္ေတာ့လည္းမလြယ္ဘူးေပါ့
အခ်စ္ရယ္....."

Jimin ၏ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြေကြးညႊတ္သြားလၽွက္
အိပ္ရာေပၚမွထကာမတ္တပ္ရပ္ေနေသာ
ေမာင့္ ရင္ဘက္ေတြကို ခပ္ဖြဖြတစ္ခ်က္ထိလိုက္ရင္း

"လိမၼာရင္ ေမာင့္ အတြက္ႀကီးပါပဲ...."

ေမ်ာသြားရျပန္သည္။လႊင့္ပစ္လိုက္ေသာ
ေဘာင္းဘီျဖဴျဖဴေလးကို သြားျပန္ေကာက္သည္။

ကိုယ့္ေရွ႕တင္ပဲ လဲျပသြားတာ....။
ဒါေပါ့ အားလုံးက ေမာင့္အပိုင္ေတြပဲမလို႔
ဥစၥာေျခာက္ရတာေလ အခ်စ္ငယ္ေလးရယ္။

ကိုယ္ဝတ္ခ်င္တဲ့ အဝါေရာင္အက်ီႏုႏုေလး
ရယ္ ေဘာင္းဘီျဖဴျဖဴေလးရယ္ဝတ္ခြင့္ရသြားသည္။
ဆံပင္ေတြကို အားလုံးကိုပိုငယ္သြားေအာင္
ေရွ႕ကို ခ်လိုက္ကာ ယူထားေသာေယာက်္ား
ေလးကငယ္တာမို႔ MD Parkက မရင့္ခ်င္။
အၿပိဳင္ ႏုပ်ိဳေနဖို႔ မွန္ေရွ႕တြင္ေသခ်ာျပင္ေနသည္။

ေမာင္ကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုအေပၚအခဲမေက်
ေသာ္လည္း မေျပာရဲေတာ့တာေၾကာင့္
မအီမလည္နဲ႔ပင္ ဝတ္မယ့္အဝတ္ကို
သပ္သပ္မဲ့ ဖြပစ္ကာ အရြဲ႕တိုက္ေနသည္။

"ကိုယ္ ဖြ ရင္ ကိုယ္ျပန္ရွင္းရမွာေနာ္
Hotel မွာ ေမာင့္ အိမ္က အိမ္အကူ
တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး....."

"ေမာင့္ ေယာက်္ား ရွိတာပဲ...."

ဘာေတြလိမ္းလို႔လိမ္းေနမွန္းမသိ..။တမ်ိဳးပီး
တမ်ိဳးလိမ္းေနရင္းက ေရာက္လာျပန္ေသာ
မ်က္ေစာင္း...။
ခ်စ္လိုက္တာဆိုတာ..ဘယ္လိုေျပာလို႔ေျပာရမွန္း
ေတာင္ေမာင္မသိ။

"ေတြ႕ၿပီ မင္းနဲ႔ဆင္တူ အဝါေလးပဲဝတ္မယ္
ကမ္းေျခေရာင္ေလး....."

မသိမသာျပဳံးလိုက္သည္။ေရြးဝတ္ေအာင္
သပ္သပ္မဲ့ ထည့္ယူလာတာပဲ...
ေမာင္ဒါကိုပဲေသခ်ာေပါက္ေရြးရမယ္ေလ..။
ParkJimin ပါ ဘယ္သူမလို႔လဲ...။

"SunCreamလား.....လုပ္စမ္းပါအုန္း
ေမာင့္ကိုလည္း..."

အက်ီဟျပဲႀကီးနဲ႔ေရာက္လာကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ
ဒူးေထာက္ခ်ၿပီး မ်က္ႏွာကိုေမာ့ေပးလာသည္။
႐ုတ္တရက္မို႔ Jimin အသက္ရွုေတြေတာင္မွားသည္။

ႏွဖူးေျပေျပေလး....ခပ္ထူထူမ်က္ခုံးတန္းေလး
ေတြ...သိပ္ေတာက္ပတဲ့မ်က္လုံးလွလွေလး
ေတြနဲ႔ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ေလးသည္Jimin ကို
ေအးခ်မ္းစြာျပဳံးမိသြားေစသည္။

ဒီမ်က္ႏွာေလးက ကိုယ့္လက္ထဲကို
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေလးေရာက္လာဖို႔
ဘာေတြရင္းခဲ့ရလဲ ကိုယ္တိုင္အသိ...။

ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဖြဖြေလး
ကိုင္ကာ ေမာင့္ကို ခ်စ္ေတာ့
ေမာင္က ျပဳံးျပဳံးေလးၾကည့္ေနသည္။

"ျပဳံးတိုင္း သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ...

"မင္း သေဘာက်ရင္ ေမာင္ မင္းကို
ျမင္ရတိုင္းမွာ ျပဳံးျပမွာေပါ့...."

"Sun Cream လိမ္းေပးမယ္...
ျပဳံးျပလို႔...."

အစက္ေလးေတြ တစက္စီခ်ကာ မ်က္ႏွာ
ေခ်ာေခ်ာကိုကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထိေတြ႕ေနရ
ေတာ့ အၾကမ္းအတမ္းလမ္းကိုမေရြးဘဲ
ေခါင္းသုံးခဲ့တာကိုေက်နပ္သည္။
အဓိက လိုခ်င္တာရဖို႔......ပဲေလ။

"ကိုယ္လုံးေတြေရာ...."

"မ်က္ႏွာလိမ္းတဲ့ဟာ မင္းကိုယ္လုံးႀကီး
သာလိမ္းရရင္ ကုန္မွာေပါ့.."

"အဲ့တာ ထုတ္တဲ့ Company ကို
ေမာင္ဝယ္ေပးမယ္...လိမ္းစမ္းပါ
တကိုယ္လုံးကို...."

"မဟုတ္တာေတြ.....သြားေတာ့ ရပီ..."

"Jimin ကလည္း....."

ေခါင္းတိုးတာေလာက္ကေတာ့ၾကဳံရပါ
မ်ားေတာ့ နည္းနည္းရိုးေနၿပီ...။
တိုးေနေသာေခါင္းေလးကိုငုံ႔နမ္းလိုက္ေတာ့
ခၽြဲေနတာေလးရပ္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ မယုံနိုင္သလိုျပဴးၾကည့္ကာ
မင္းသားေခ်ာက ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်ျပျပန္သည္။

"မင္းသားလုပ္ပါလား...မင္း..."

ခ်က္ခ်င္းျပန္ထလာကာ တကိုယ္လုံးသိမ္း
က်ဳံးဖက္လၽွက္ မ်က္ႏွာအႏွံ့နမ္းေတာ့သည္။
ျပင္ဆင္ၿပီးလည္း သူဘာမွနားမလည္
ျငင္းလည္းမရ...။

ေမာင္အသဲယားလာရင္ JeonJiminေလးက
ထြက္ေပါက္မဲ့သြားတတ္သည္။
အတိအက်ဆိုရေသာ္ ထြက္ေပါက္ကိုမရွာေတာ့တာပါ။

...............

"မ်က္ႏွာက မၾကည္မလင္နဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ
ေမာင့္အလွေလး...."

ကိုယ့္အတတ္ကိုယ္ဆူးတာမ်ိဳးေပါ့...။သူေဘာင္းဘီ
တိုတိုေလးဝတ္လို႔ရခဲ့လို႔စိတ္ေက်နပ္႐ုံရွိေသးသည္။
ေမာင္က အဝါေရာင္အက်ီဟကြဲႀကီးကို
ၾကယ္သီးတစ္လုံးသာတပ္ထားၿပီးအျဖဴေရာင္
ေဘာင္းဘီရွည္ ခပ္ပြပြျဖင့္ အဝါေရာင္ေတာက္ေတာက္
မ်က္မွန္ကိုတပ္ထားသည္။

ရင္ဘက္ႀကီးေၾကာင့္ေမာင့္ကိုျပဴးၾကည့္တဲ့အခါ

"သူ႔ေနရာနဲ႔သူေလ ကမ္းေျခသြားမွာ
ေမာင္ ၿပ မွ ျဖစ္ပါမယ္တဲ့....ေလ"

ဘယ္ေလာက္ကုတ္ဖဲ့ဆြဲခ်င္စရာလဲ..။
သိပ္ၾကည့္ေကာင္းလြန္ေသာကိုယ္ေနဟန္ထားနဲ႔
ျပင္ဆင္လာေသာအျပင္အဆင္သည္
ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္မျခား...။
မ်က္ႏွာကိုေမာ့ခ်ီကာ ေနကာမ်က္မွန္ဝါဝါနဲ႔
မာယာတစ္သိန္းေကာင္ေလးသည္အဖက္ဖက္က
သဝန္တိုစရာေတြႀကီးပဲ....။

"ၾကည္လင္ပါတယ္....ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ..."

"မၾကည္လင္ပါဘူး...ေမာင့္ကိုေျပာ
ဘာအလိုမက်ေနလဲ ...."

"ငါဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာပီးပီေနာ္....
လာမကလိနဲ႔...."

ကေလးဆန္တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္..
လူႀကီးဆန္သလား ဆိုေတာ့လည္း
မဟုတ္...JeonJiminက ဘယ္လိုေလးမွန္းကိုမသိတာ။
ဓာတ္ေလွကားထဲ ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ရန္ျဖစ္ရင္း
တံခါးပြင့္သြားတဲ့အခါ ေမာင့္မွာအံ့အံ့ဩဩ။

ခ်က္ခ်င္းျပင္လိုက္ေသာမ်က္ႏွာ....။
ေထာင့္ကပ္စူပုတ္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့...
လူေတြၾကားထဲ အထူးသျဖင့္ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔
ေတြ႕ဆုံရေတာ့မွာမလို႔ထင္ပါသည္။
ခ်က္ခ်င္း သဝန္တိုေနေသာJeonJimin
ေသးေသးေလးကေနMD Park ဆီသို႔FlowChange
သြားသည္။

အဆန္းတၾကယ္ စာမ်က္ႏွာေတြပဲ....။

"Morning....ဆင္းလာၾကၿပီလား
မနက္စာ စီစဥ္ထားပါတယ္ ဒီဘက္ကိုႂကြပါ
သခင္ေလးတို႔...."

အရင္တစ္ေခါက္ကေတြ႕ခဲ့ေသာ Hotel တာဝန္ခံ
သည္ ပိုၿပီး အေျပာအဆိုညက္လာကာ
ပို၍ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ျပင္ဆင္ထားပုံရသည္။
MD Parkက ဝန္ထမ္းေတြအလုပ္အေပၚစိတ္ဝင္စားမွု
ရွိၿပီး ႀကိဳးစားရင္သိပ္သေဘာက်တတ္သူ။

"အရင္တစ္ေခါက္ကေတြ႕ထက္အမ်ားႀကီး
တိုးတက္လာတာပဲ ပိုလည္းၾကည့္ေကာင္းလာတယ္.."

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ႀကိဳးစားမွုကို
အသိအမွတ္ျပဳေပးတာ......"

ခါးအႀကိမ္ႀကိမ္ညြတ္ကာ ေက်းဇူးေတြတင္ေနေသာ
တာဝန္ခံကို Jimin ကျပဳံးျပကာမနက္စာစားရန္
ဦးတည္သြားလိုက္သည္။Hotelအေနအထား
Service ပိုင္းေတြ တခ်က္ၾကည့္ေနတုန္း
ေမာင္ ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းေလာက္က်န္ခဲ့တာကို
သတိမထားမိ...။ေမာင္သည္ ႀကိဳးစားမွုကိုအသိအမွတ္
ျပဳေပးတာေၾကာင့္ေပ်ာ္ေနေသာ တာဝန္ခံ၏
Necktie ကို ဆိုင္သူေလးမသိခင္ျမန္ျမန္ဆြဲလိုက္ကာ

"ဘာမွတိုးတက္မလာဘူး ဘာမွလည္းၾကည့္
မေကာင္းဘူး မင္းကိုအျပစ္ရွာၿပီးငါအလုပ္ထုတ္ျပမယ္.."

"ေမာင္!!!"

မသိေအာင္အျမန္လုပ္ေပမယ့္ မိသြားတာမို႔
ေမာင္ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။
တာဝန္ခံသည္ လန့္ျဖန့္သြားကာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။

"သူ ဘာေျပာေျပာစိတ္ထဲမထားနဲ႔...ဆက္ႀကိဳးစားပါ"

လက္ေမာင္းႀကီးဆြဲကာကိုယ္နဲ႔မကြာကပ္ထားမွ
ရေတာ့မည္။တေလာကလုံးကိုလိုက္ပတ္ရန္ရွာ
ေနတတ္တာ ဘယ္လိုဗီဇမွန္းမသိ။

".ကိုယ့္ဝန္ထမ္းေတြကို
ႀကိဳးစားရင္ႀကိဳးစားသလိုခ်ီးက်ဴးေပးရတယ္
ဒါမွသူတို႔လည္းအလုပ္ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိမွာေပါ့
ေမာင္ အဲ့ေလာက္ႀကီးအထိ လြန္တာမ်ိဳးကို
ကိုယ္တကယ္မႀကိဳက္ဘူးေနာ္...
ဒီ Hotelကို ကိုယ္လည္း ၾကည့္ေနနိုင္တာမဟုတ္သလို
ေမာင္ လည္း လာဦးေဆာင္နိုင္တာမဟုတ္ဘူး
သူ႔လက္ထဲမွာ သူအကူအညီေပးလို႔
ဝန္ေပါ့ေနတာ...."

"ေမာင္....Necktie ေလးေစာင္းေနလို႔
တည့္ေပး႐ုံပါ....."

"လိမ္ေနလိုက္...."

လိမ္မွာပဲ....။ဟိုေကာင့္ကိုၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ရ၍
အားရစြာJeonJiminဘာေတြပြစိပြစိလုပ္လုပ္
မ်က္ခုံးေလးပင္ကာေမာင္က ခပ္တည္တည္ပင္။

မနက္စာစားစီစဥ္ထားေသာေနရာသည္
အကြက္အကြင္းေကာင္းလိုက္ေလျခင္း။
Hotelအျပင္ဘက္ မနက္ခင္းပင္လယ္ေလေလး
တျဖဴးျဖဴးမွာ လွမ္ၾကည့္လိုက္ပါက ပင္လယ္ျပာ
ႀကီးသည္ အဆုံးအဆမဲ့...။
စီစဥ္ထားေသာ စားစရာေလးေတြသည္လည္း
သိပ္ၿပီးျပည့္စုံကာေမာင္သူ႔အႀကိဳက္ေတြကို
ေသခ်ာႀကိဳေျပာျပပုံရပါသည္။

"စားခ်င္စရာေလးေတြ...."

"ႀကိဳက္တယ္မလား...."

"အင္း....."

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ေမာင့္ကို
မင္းစိတ္အမ်ားႀကီးမဆိုးခဲ့တာ
ေမာင္ေလ....အေၾကာက္လြန္ၿပီး
႐ူးၿပီေတာင္ထင္တာ...."

"ေနာက္တစ္ခါရွိလာရင္ေတာ့....
ေမာင့္ကို ကိုယ္ စြန့္ပစ္လိုက္မွာ....
အဲ့တာေၾကာင့္ ေမာင္က ဂ႐ုစိုက္ၿပီး
ေလးေလးနက္နက္ေလး ေနေပါ့...."

တစ္လုံးခ်င္းကို အထစ္အေငါ့မရွိေျပာခ်သြား
ေသာစကားသည္ ရင္ကိုေမာပန္းသြားေစသည္။
ေျပာတဲ့သူကေတာ့ျပဳံးျပဳံးေလး...။
သိပ္မထိမိေသာစကားလို သာသာယာယာရယ္။
ေမာင့္ကို ကိုယ္စြန့္ပစ္လိုက္မွာ...ဆိုတာနဲ႔တင္
လက္ဖ်ားေတြေျခဖ်ားေတြေအးစက္သြားကာ
ေမာင့္ မ်က္ႏွာသည္ဟန္မေဆာင္နိုင္ခဲ့။

"ေနေပးမယ္မလား....."

"ေနေပးမွာေပါ့.....ေမာင္ေနာက္ဆိုဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္ကြာ"

မနက္စာကို အဆင္သင့္စားလို႔ရေအာင္
ေသေသခ်ာခ်ာလွီးျဖတ္ေပးၿပီး ကေဝေကာင္ေလး
ေရွ႕ကို ခ်ေပးေတာ့လွီးျဖတ္ထားတာေလးကိုေငးၾကည့္ေနသည္။

"ဒီလိုလွီးျဖတ္ေပးတာမ်ိဳးေမာင္ငယ္ငယ္တုန္းကေမေမ့ကို
လုပ္ေပးဖို႔ ပူဆာခဲ့ဖူးတယ္ ေမေမ ေဒါသထြက္
ေနတာကို ေမာင္မသိခဲ့တာ ေမေမက ခက္ရင္းနဲ႔
ထရြယ္ေတာ့ ေမာင္အာေခါင္ျခစ္ၿပီးငိုတာ
တစ္ဆိုင္လုံးၾကားတဲ့အထိပဲ အဲ့တုန္းကအိမ္ေတာ္ထိန္း
ႀကီးက ေမေမ့ Driver ေလ ေမာင့္ကိုခ်ီေျပးခဲ့တာ
အဲ့ဒီအခ်္န္ေတြထဲက ဒီလိုလွီးျဖတ္စားရတာတဲ့
အစားအေသာက္ေတြကို ေရွာင္ခဲ့တယ္.....
ေၾကာက္လို႔....မင္းႀကိဳက္မွန္းသိလို႔သာမွာထား
ခဲ့တာ ေမာင္စားျဖစ္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး....
ခုစားရေတာ့မွာပဲ....."

အတၱေဇာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါလုပ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္
လို႔ အနိုင္က်င့္ခဲ့ၿပီးမွ ေမာင္သည္စကားေတြ
အမ်ားႀကီးေျပာလာျပန္ေတာ့ မီးေတာင္ေလး
စိတ္မေကာင္းျပန္.....။

"ဝမ္းနည္းစရာေတြမေတြးရဘူးေလ....
ကိုယ္ရွိေနၿပီပဲ....ေနာက္ဆိုေမာင္စားခ်င္တာ
မွာစားပါ အားလုံးျပင္ဆင္ေပးမယ္....
ပုဇြန္အခြံေတြအခုခြါေပးမယ္...."

"ေမာင့္ လက္ကေလးေတြ ထိကုန္ပါ့မယ္....
စကားနဲ႔တင္ သမုဒၵရာထဲကပုဇြန္ေတြ
အားလုံးေမာင့္ ဗိုက္ထဲေရာက္လာသလိုပဲ
မင္းတအားခ်စ္စရာေကာင္းတယ္..."

ပါးတစ္ဖက္ကိုဆြဲညႇစ္ကာေမာင္အသဲယား
ေတာ့MD Parkက ေခါင္းေလးငုံ႔ကာႀကိတ္ျပဳံးသည္။
ေမာင္က စီးကရက္ကို မီးညႇိကာ
ရွက္ေနေသာ အဝါေရာင္ေလးကို ေသခ်ာခံစားၿပီး
စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

"အစားစာမယ့္ဟာ ေဆးလိပ္ကအရင္...."

"အက်င့္ပါေနတာ....မင္းနဲ႔စီးကရက္က
ေမာင္႐ုန္းလို႔ကို မရဘူး ျဖစ္...."

"ငါ့ကိုဆြဲမထည့္ပါနဲ႔ စြဲေနရင္စြဲေနတယ္ေပါ့....
ေလၽွာ့အုန္း အသက္ကငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္.."

"ခ်စ္ေတာ့ သူတအားစိုးရိမ္ေနတာ
စီးကရက္ တစ္လိပ္ေလၽွာ့ေသာက္မယ္
တစ္ခါ အနမ္းခံမလား....JeonJimin...."

"အင္း........"

အသီးအရြက္ကေလးတစ္ခုကိုပါးစပ္ထဲ
ထည့္လိုက္ၿပီး ျပဳံးစ္ိစိျဖင့္ အင္း ခ်လိုက္ေသာ
Jimin သည္ အင္း ၿပီးမွ မအင္းခ်င္ေတာ့။
ေမာင္သည္ စီးကရက္ကိုခ်က္ခ်င္းထိုးေခ်
မီးသတ္လိုက္ကာ အနားကိုေစြ႕ခနဲေရာက္ေတာ့သည္။

"ခု တစ္လိပ္စေလၽွာ့ၿပီ....."

"မနက္စာစားကြာ....ၿပီးရင္ ကမ္းေျခဆင္း
ေလၽွာက္လည္ၾကရေအာင္....မရစ္ေနနဲ႔...."

ေမာင္ မနက္စာလည္းဟုတ္တိပတ္တိမစား..
အစားလည္းစိတ္မဝင္စားေန...Jimin
ပုခုံးေပၚေခါင္းေလးမွီကာ ဟိုဟိုဒီဒီစကားေလး
ေတြေျပာရင္းနဲ႔ပဲ မနက္ခင္းကိုျဖတ္သန္းေနသည္။

ထေအာ္လိုက္မွ ေနရာျပန္ထိုင္ကာ
စားစရာရွိတာစားေတာ့သည္။

Honey Moonရဲ့အရသာသည္ဒါမ်ိဴးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေမာင္သည္ ဆိုင္သူေလး၏ လက္ဖဝါးေတြကို
ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ဆုပ္ကိုင္ကာ ကမ္းေျခသို႔
ဆင္းလာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာကိုေနထိုးတာေၾကာင့္
မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဴံ႕သြားတဲ့အခါ ေမာင္က
ေနကာမ်က္မွန္ဝါဝါေလးကို မီးေတာင္ေလးကို
တပ္ေပးသည္။

ေငးၾကည့္ေနၾကေသာလူေတြ....
ေယာက်္ား မိန္းမ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္လွည့္မၾကည့္တဲ့
သူမရွိ....။သိပ္လိုက္ဖက္ကာ ေမာ့ခ်ီေနေသာ
မ်က္ႏွာႏွစ္ခုစလုံးသည္ ဒီကၽြန္းပိုင္ရွင္ေတြကို...။
ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲလက္တစ္ဖက္ထည့္ကာ
တစ္ဖက္က ဆိုင္သူေလး၏လက္တစ္ဖက္ကို
ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ေမာင့္ဘဝမွာ ေအးခ်မ္းသာယာ
ဆုံးေသာအခ်ိန္ျပပါဆိုရင္ဒီအခ်ိန္ပဲျဖစ္လိမ့္မည္။

"ေနသိပ္မပူတာ အဆင္ေျပလိုက္တာ
ဒီကၽြန္းကို ႀကိဳက္တာအဲ့တာ ၁၂ရာသီ
ရာသီဥတုေလးကအရမ္းမိုက္တယ္....."

"ကၽြန္းပိုင္ရွင္ မင္းေယာက္်ားလည္းအရမ္းမိုက္ပါတယ္.."

"ေနပါ...ဒါလားမိုက္တာ...."

"ဓာတ္ပုံလွလွေလးရိုက္ေပးမယ္....ရိုက္ခ်င္တယ္မလား"

"ရိုက္ေလ....."

ဖုန္းထုတ္ကာေမာင္ကရွုေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန
ဆိုင္သူေလးကို ဓာတ္ပုံေပါင္းမ်ားစြာရိုက္ေပးခဲ့သည္။
ဓာတ္ပုံရိုက္ေတာ့လည္းျပဳံးျပမိတာေပါ့။
Jimin မ်က္လုံးေလးေတြမွိတ္က်သြားတဲ့အထိ
ျပဳံးရယ္မိသြားတဲ့အခါ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ
အရြယ္မေရာက္တေရာက္ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က
အထူးအဆန္းလို မတ္တပ္စုံရပ္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။

ပင္လယ္ထဲေရဆင္းေဆာ့ဖို႔ရန္ ေဘာကြင္းေလး
ကိုင္ထားလၽွက္ မတ္တပ္ရပ္ကာေပၚတင္
ၾကည့္ေနေသာကေလးမေလးကို ေမာင္ေတြ႕သြား
တဲ့အခါ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးထြက္လာလၽွက္
ထိုကေလးမေလးဆီသို႔ ေရာက္လာပီးပီ။

"နင္ ဘာၾကည့္တာလဲ...."

"ဦးေလးကို ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး
ဟိုေကာင္ေလးကို ၾကည့္တာ...."

"ဘယ္ေကာင္ေလးလဲ အဲ့တာ ငါ့ေယာက်္ား!!!
သြား...စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့...."

"မယုံပါဘူး ဦးေလးက Camera Manပါ...
ေကာင္ေလးရီေနတာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔
Berry လိုခ်င္လိုက္တာ...."

"ဘာကို လိုခ်င္တာ.....ျပန္ေျပာလိုက္စမ္း..."

ကေလးဆိုေတာ့ ေမာင့္ မ်က္လုံးအႀကီးႀကီး
ေတြကိုနည္းနည္းေတာ့လန့္သြားသည္။
မ်က္ႏွာေလးမဲ့ခနဲ....။

ဒီမွာအ႐ုပ္ေတြ...ေတြ႕လား ငါက လူဆိုး...သြား!
နင့္ကို ဖမ္းၿပီး ပင္လယ္ထဲေမၽွာပစ္မယ္.."

လက္ေမာင္းက တက္တူးေတြအားထိုးျပကာ
ေမာင့္ရဲ့ကေလးဆန္မွုသည္Levelတစ္ခုကို
ေရာက္ကာ ကေလးသည္ ဘာေတြမွန္းမသိ
ေသာအ႐ုပ္ေတြကိုျမင္တဲ့အခါတကယ္လူဆိုး
ဟုထင္မွတ္ကာ လန့္ၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့သည္။

"ဟီး......မာမီ.......!!!!"

ငိုသံေၾကာင့္ မိဘေတြလား ဘာလားမသိ
အေျပးအလႊားေရာက္လာကာ ခ်ီေခၚသြားၾက
ေတာ့သည္။ ေမာင္သည္ ဆံပင္ေတြကို
တစ္ခ်က္သပ္တင္ကာ Camera ျပန္ဖြင့္ကာ
ဆက္ရိုက္ဖို႔လွည့္လိုက္ခ်ိန္ အနီးကပ္ဆုံး
ေရာက္ေနေသာ ဆိုင္သူေလး.....။
ခါးေလးေထာက္လၽွက္....ေဒါသထြက္ေနသည္ေပါ့။

"ေပၚတင္ လာ ေက်ာ္ေနတာကြာ....
ေမာင္က ဘာ လို႔ သည္းခံေပးရမွာလဲ
ကေလးေတြ ဘာေတြ ေမာင့္ကို လာမေျပာနဲ႔....
လာ Sefile ရိုက္မယ္..."

ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ကာ ဆံပင္ေလးေတြကို
နမ္းေနတာကတစ္ပုံ.....ပါးေလးကိုနမ္းေနတာက
တစ္ပုံ....ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုထိကပ္ေနတာကတစ္ပုံ
ႏွစ္ေယာက္စလုံးရီေမာေနတာေလးကတစ္ပုံ
အထိမိဆုံးကေတာ့ ေမာင္ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္
သူ႔ပါးတဖက္ကိုနမ္းခိုင္းခဲ့ကာ ဆိုင္သူေလးက
မ်က္လုံးေလးမွိတ္လၽွက္ ေမာ့နမ္းေနေသာပုံေလး။
Sefile တင္ တစ္ရာေက်ာ္သြားကာ ေမာင္သည္
ရိုက္၍မဆုံးနိုင္ေတာ့...။

Group Chat..။

ေဂ်...ငါပုံေတြတင္တာ မင္းတို႔တစ္ေယာက္မွ
Comment ဘာညာမေပးေတာ့ဘူးလား...

Rom ...ငါတို႔အားလုံးမင္းကိုUnfollow ထားတယ္
ေဂ် ႏွစ္မိနစ္ျခားတစ္ခါ မင္းတို႔နမ္းေနတဲ့ပုံ
ေတြကို ၾကည့္ရေအာင္အထိ ငါတို႔ေပ်ာ္မေနဘူး

ေဂ်...ခု ျပန္Followေနာ္ငါ့ကို.....ငါတင္တာေတြ
မၾကည့္ရင္ ငါ့အေႂကြးေတြအကုန္ျပန္ဆပ္ၾက...

Rom...အေႂကြးျပန္ဆပ္မယ္.....ဒါပဲ Bro

ေဂ်သည္ Gp Chatထဲသ္ို႔ ပုံေပါင္းရာခ်ီပို႔လာ
ခဲ့ျပန္သည္။

Romတို႔အားလုံးစိတ္ဆင္းရဲစြာျဖင့္....။

...........

"ေရထဲ မဆင္းခ်င္ဘူး....ငါစိုတာကိုမႀကိဳက္ဘူး"

"မင္းေဘာင္းဘီစိုတဲ့အထိ မဆင္းဘူးေလ
တိမ္တိမ္ေလးပဲဆင္းမယ္...."

"ဟင့္အင္း....မႀကိဳက္ပါဘူးဆို...."

ေမာင္သည္ အဝါေလးကိုေကာက္ေပြ႕ကာပင္လယ္
ထဲသို႔ေျပးဆင္းသြားသည္။
မၿငိမ္မသက္လွိုင္းေတြနဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္
ပင္လယ္ေရျပာေလးေတြဟာသိပ္လွပါသည္။
ကၽြန္းရဲ့သဘာဝတရားကိုေသခ်ာထိန္းသိမ္းထားတာ
ေၾကာင့္ မသန့္မစင္ျဖစ္မွာမပူရ ေျပးဆင္းခ်င္စရာ
ေလးျဖစ္ေနသည္။

"လႊတ္ခ်လိုက္ရမလား...ေရထဲ......"

"မလုပ္နဲ႔ေနာ္....လႊတ္ခ်ရင္ ငါအိမ္ခ်က္ခ်င္းျပန္မွာ.."

"ဟာ....လက္ေခ်ာ္သြားၿပီ...ကြာ..."

ေမာင္သည္ တကယ္ကိုေရထဲလႊတ္ခ်လိုက္သည္။

"JeonJungkook!!!!!!"

ရႊဲရြဲစိုသြားေသာ အလွေလးသည္မ်က္ႏွာေလး
နီျမန္းသြားကာ ရင္ဘက္ေတြကိုအဆက္မျပတ္
ရိုက္ေတာ့သည္။

"ဘာလို႔လဲ....အလွပ်က္မွာစိုးလို႔လား
စိတ္မပူနဲ႔ မင္းအလွကို ပ်က္ေအာင္ဖ်က္နိုင္တာ
ေမာင္ပဲရွိတယ္...."

"မမိုက္ရိုင္းနဲ႔!!!! မႀကိဳက္ပါဘူးလို႔ေျပာေနတဲ့ဟာကို.."

အသန့္အျပန့္သမားမို႔ သူတကယ္ကိုမႀကိဳက္စြာ
ေျခေထာင့္ေဆာင့္လၽွက္ေရလြတ္ရာကိုျပန္တက္
သြားျခင္းကိုေမာင္ၾကည့္ေနသည္။

သဲေသာင္ျပင္သို႔ေရာက္တဲ့အခါ ေရထဲမွေျပးလာကာ
ထပ္ခ်ီၿပီး ေရထဲျပန္ ခ်တဲ့အခါ JeonJimin
သည္ ေျခေထာက္နဲ႔ပါ ကန္လာၿပီ။

ေရထဲ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း ခ်ဴပ္နမ္းရင္း လွိုင္းေလးေတြနဲ႔
ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတဲ့အခါ မီးေတာင္ေလးက
ေျပးမတက္ေတာ့ဘဲ ေရထဲဟိုေရြ႕ဒီေရြ႕..။
ဂ်ီးမမ်ားေတာ့....။

"ေပ်ာ္ လာၿပီမလား ေရေဆာ့ရတာေပ်ာ္စရာ
ေကာင္းပါတယ္..."

"အသားေတြမဲကုန္မွာ....."

"ေမာင္က သူေဌးပါ...Spa သုံးရက္ေလာက္
နားနားေနေန ျပန္ရင္ ဝင္ေနလိုက္....
တစ္ကိုယ္လုံး ျပန္ေပါင္းတင္ပစ္.....
သိပ္အမ်ားႀကီးမေတြးနဲ႔...."

"ငါက မိန္းမလား အဲ့ေလာက္ လုပ္ရေအာင္..."

"မိန္းမေယာက်္ားရယ္မဟုတ္ဘဲ....
မင္းမလို႔...ကို မင္းပိုင္တဲ့အလွက အဲ့ေလာက္ႀကီးကို
လိုအပ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္..."

"ကလီကမာေကာင္....."

"ခ်စ္တယ္မလား...."

"ပင္လယ္ထဲမွာ ဘာေတြေမး....."

"မေျဖရင္ ပင္လယ္ထဲမွာသတ္ေသပစ္လိုက္မယ္..."

ကြက္ခနဲပ်က္သြားေလေသာ မ်က္ႏွာ....
သူလြန္ကဲေျပာလိုက္တာမ်ိဳးဆိုေပမယ့္ဆိုင္သူေလး
မ်က္လုံးေတြက ပင္လယ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္း
ညႇို႔မွိုင္းသြားသည္။

"စတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္ေသမယ္ဆိုတဲ့
စကားကို မသုံးနဲ႔ေမာင္ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး...."

"အိုေက အိုေက Sorry....ေမာင္ ေနာက္လိုက္တာပါ..."

"ေသျခင္းတရားက ေနာက္စရာမွမဟုတ္တာပဲ..."

"အင္းပါ...ေတာင္းပန္ပါတယ္....
ေမာင္ မွားသြားတာ...."

"ေမာင့္ ကို ကိုယ္ ခ်စ္ပါတယ္....ခဏခဏ
သံသယဝင္ၿပီး ျပန္ျပန္ေမးစရာမလိုတဲ့
ေမးခြန္းပါ...."

ရာသီဥတုအေျခအေနသည္ လၽွာရွည္မိ၍
ခ်က္ခ်င္းမဟန္ေတာ့တာေၾကာင့္ေရထဲ
ဆက္မထားေတာ့ပဲေမာင္က လက္ကေလး
ဆြဲေခၚလာကာ ထိုင္စရာခုံဆီေခၚလာခဲ့သည္။

သဘက္တစ္ခုလာပို႔ခိုင္းကာ ေရစိုတာ
မႀကိဳက္ေသာ Jeon Jiminေလးကို
တကိုယ္လုံးသုတ္ေပးေနသည္။

"ေန႔လည္စာဘာစားခ်င္လဲ......."

"မစားခ်င္ဘူး...ဆာလည္းမဆာဘူး...
ေနကလည္းပူတယ္ ဘယ္မွလည္းမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး
ဒီမွာပဲေနမယ္...."

"ေကာက္တာလား..."

"ဗိုက္မဆာတာနဲ႔ေကာက္တယ္ျဖစ္ေရာလား..."

"စိတ္မေကာက္နဲ႔ ႐ုပ္ဆိုးတယ္ JeonJimin..."

ဆံပင္ေလးေတြကိုသုတ္ေပးရင္းမွၾကည့္လိုက္အခါ
အလြန္ကိုစူပုတ္ေနပါေသာမ်က္ႏွာ...။

"႐ုပ္ဆိုးေပမယ့္ ေမာင္က အရမ္းခ်စ္ေတာ့
Perfect ေပါ့ကြာ....."

ထပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမစူပုတ္ေတာ့....။
ျပဳံးစိစိႏွင့္...ေမာင္သည္လည္းမစရလၽွင္မနိုင္...။

"Perfect ဆိုေပမယ့္ စူစူထြက္လာတဲ့ႏွုတ္ခမ္း
မပါဘူး အဲ့တာေလးက တကယ့္...ဘဲ....."

"JeonJungkook!!!"

ရိုက္မလို႔လက္ေတြရြယ္လာတဲ့အခါစူထြက္ေနေသာ
ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုပဲေမာင္က ခ်ဴပ္နမ္းျပန္သည္။
ထိန္းရပါသည္..။Public မွာမို႔ အခန္းမွာဆို
ဖ်စ္ညစ္မိတာနဲ႔ အကန္ခံရအုန္းမွာ....။

ဘယ္ကိုမွမေရႊ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးဆို၍ေန႔လည္စာ
ကိုလာပို႔ခိုင္းရသည္။ေရာက္တဲ့အခါလည္း
မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတာမို႔ ေပါင္ေပၚဆြဲတင္ကာ
ေမာင္က အစားအစာ တစ္ခုခ်င္းဆီကို
ခြံ႕ေကၽြးေနသည္။

"အဲ့အရြက္မစားဘူး....ေမာင့္ကိုခုနက
ေျပာထားတယ္ေလ..."

"အရြက္ေတြကမ်ားတယ္ေလကြာ...."

"ခြံ႕ေကၽြးမယ္ဆို ဂ႐ုစိုက္မွေပါ့...
အေလးအနက္ထားေလ..."

"ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ငယ္ငယ္ထဲကတစ္ခါမွ
ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတာ မခံရဘူးတဲ့ေကာင္ကြ
မစားတတ္စားတတ္နဲ႔စားခဲ့ရတာ
မင္းကို သိပ္ခ်စ္လို႔ ေမာင္ ဒါေတြလုပ္ေပးေနတာ
နည္းနည္းအမွားအယြင္းေတာ့ ခံေလကြာ..."

ေမာင့္ကို တစ္စုံတစ္ခု တိုက္ခိုက္တိုင္း
ေမာင္ျပန္တိုက္ခိုက္လာတဲ့ အင္အားကအျမဲတမ္း
ႀကီးသည္။ဒီကေလးဘယ္လိုႀကီးျပင္းခဲ့ရသလဲ
Jimin မေတြးရဲ..။ေမာင့္ကိုေတြခနဲေငးမိတဲ့အခါ

"သနားေအာင္ ေျပာျပတာမဟုတ္ဘူး
အေျခအေနေတြကို မင္းနားလည္ေပးဖို႔
ေမာင္ ပိတ္ထားတဲ့တံခါးခ်ပ္ေတြကိုဖြင့္ျပတာ..."

"ဆက္ခြံ႕ေလ....."

"မွားရင္ မေအာ္နဲ႔....."

"ေအာ္မွာပဲ...."

ရပ္ထားလို႔ရရင္လည္းကၽြန္းလွလွေလးရဲ့
အမိုးေလးတစ္ခုေအာက္ ေန႔လည္စာ
ခြံ႕ေကၽြးေနတဲ့ ေမာင္နဲ႔သူရဲ့ ဘဝေန႔ရက္လွလွေလး
ကိုရပ္ထားလိုက္ခ်င္ပါသည္။
သိပ္ကိုလွလြန္းလို႔.....။သိပ္ေပ်ာ္ရလို႔....
သိပ္ရင္ခုန္လြန္းလွလို႔....။

"ဖမ္းေလ.....မိေအာင္....."

တေနကုန္ စိတ္ေကာက္လိုက္ ျပန္ေခ်ာ့လိုက္
ခ်စ္လိုက္ နမ္းလိုက္ႏွင့္ ညေနေစာင္းလာတဲ့အခါ
JeonJiminက ေနေအးလာတာမို႔ေရမႀကိဳက္ပါဘူး
ဆိုၿပီးေရထဲထပ္ဆင္းသည္။

ေရထဲျမဳပ္ေနရင္အေၾကာင္းမဟုတ္....
အက်ီပါးပါးေလးေရာ ေဘာင္းဘီတိုတိုေလးေရာ
ေရေတြနဲ႔ကပ္သပ္ေနကာ သူက ေလၽွာက္
ေျပးေနသည္။ တခစ္ခစ္ရီသံေလးေတြနဲ႔
အဆန္းတၾကယ္ ေမာင့္အပိုင္ေလးကို ကမ္းေျခက
လူတိုင္းကအားမနာစတန္း ၾကည့္ၾကည့္လာတိုင္း
ေမာင္ တကယ္ပင္လယ္ေရနက္ပိုင္းထဲခုန္ခ်လိုက္
ခ်င္ၿပီ။

"ကေလးလား....မင္းအဲ့လိုေျပးလႊားေနရေအာင္..."

"ေပ်ာ္လို႔ေလ...ငါကေလးဘဝတုန္း
ကစာေတြက်က္..ဘြဲ႕ရေတာ့အလုပ္ေတြလုပ္
ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳရ...ဘယ္မလဲငါ့လူငယ္ဘဝ
ငါမေပ်ာ္ရတာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနၿပီ..."

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေဆာ့ေလ...."

"အရသာသိသြားၿပီ...လွိုင္းေတြနဲ႔လိုက္ေျပးရတာ
အႏွစ္ပဲ..."

"ေအး...ေျပး မိရင္ ေတာ့ မေအာ္နဲ႔..."

"မေအာ္ဘူး....မိေအာင္ ဖမ္းေလ...."

ေျပးလႊားခဲ့ေသာ ေျခဖဝါးေသးေသးေလးေတြ
ေနာက္ေျခဖဝါးအႀကီးႀကီးက ေျပးလိုက္ေနသည္။
ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရီသံေလးေတြနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့
အနက္ေရာင္ဆံပင္ေလးေတြေလထဲလြင့္ေနကာ
ႏွုတ္ခမ္းကိုယ္စီမွာတြဲခိုေနေသာအျပဳံးလွလွ
ေလးမ်ားသည္ ညေနကမ္းေျခေနဝင္ခ်ိန္တြင္
အဓိပၸာယ္လွလွေလးေတြနဲ႔....။

မိသြားတဲ့အခါ ေမာင္က ေကာက္ခ်ီေတာ့
ဆိုင္သူေလး၏ေျခေထာက္ေလးေတြက
ေမာင့္ခါးမွာခ်ိတ္ရက္သား....။
လက္ေတြသည္ေမာင္လည္တိုင္ေတြအေပၚ
ထိထိမိမိကိုင္ဆြဲထားကာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းလုံး
ကိုပိုင္ေနသလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္...။

"အက်ည္းတန္ေတြလွခ်ိန္မလို႔လာမသိဘူး
JeonJungkook ႀကီးကသိပ္ၾကည့္ေကာင္းေနတာပဲ..."

"ေခၚျပန္ၿပီလား JeonJungkook.."

"ဖမ္း ထား လို႔ ေမာင္ လို႔ မေခၚခ်င္ဘူး..."

"ဒါဆို လႊတ္ေပးလိုက္မယ္..."

"မလႊတ္ေပးနဲ႔ ေခၚမယ္...."

"မင္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳး...."

လွလိုက္တာေလး...။အလွဆုံးပင္လယ္ေနဝင္ခ်ိန္ကို
ၾကည့္ဖို႔ေမ့ေလာက္ေအာင္ ဒီနတ္ဘုရားေလးက
ပိုၿပီးလွေနတာ...။စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ကိုပဲ
ေပ်ာ္ေနတာ.......။

ေနလုံးႀကီးတအိအိဝင္လာတဲ့အခါ အခ်စ္က
ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ငုံနမ္းကာဆြဲယူသြားတယ္။
ပင္လယ္ထဲနိဗၺာန္ပဲ....။လည္တိုင္ကလက္ေသးေသး
ေလးေတြသည္ ေမာင့္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုေသခ်ာစြာ
ကိုင္ကာ ပင္လယ္လို မဆုံးတဲ့အနမ္းေတြကို
ေပးေနခဲ့တယ္...။

ကိုယ္ပိုင္တဲ့ေၿမ ကိုယ္ေနခ်င္သလိုေနမယ္
ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွဂ႐ုစိုက္မေနပါ။

"ေတာ္ပီရွက္တယ္..."

ေနဝင္သြားမွ အနမ္းကိုရပ္ၿပီး ခပ္တည္တည္
ေျပာလာတဲ့စကား...။သိပ္မွတ္သားေလာက္တာေပါ့။
ေမာင္ ဘာမွအထြန့္တက္မေန....။

"မိုးခ်ဴပ္သြားၿပီ...ေသာက္မလား....
မင္းပင္ပန္းေနၿပီလား ..."

"အရက္မေသာက္ရတာၾကာပီ....ေသာက္ခ်င္တယ္.."

"နည္းနည္းပါးပါးေပါ့...ကြာ...
ေမာင့္ အခ်စ္ မူးေတာ့လည္း ေမာင္အဆင္ေျပတာေပါ့"

"ယုတ္မာဖို႔ပဲအခ်ိန္တိုင္းေတြးေနတာ
မပင္ပန္းဘူးလား..."

"ယုတ္မာခ်င္စရာေလးကို မင္းက...."

ေမာင္မခ်စ္ေသးဘဲ ယုတ္မာခ်င္လို႔ပါဗ်ာဟု
အကြက္ေရြ႕ခဲ့ေသာေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ
တက္ကာ အေကာင္းစားအရက္တခ်ိဳ႕နဲ႔
ဝိုင္တခ်ိဳ႕မွာၿပီး ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ကမၻာတည္
ေနျပန္သည္။

"ေမာင္....."

"ဗ်ာ...."

"မူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္....ကိုယ့္ကို
ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အရာအားလုံးကိုေျပာင္းလဲၿပီး
လိမၼာေတာ့ေနာ္....အေပါင္းအသင္းေတြ
ေမာင့္ဘဝေနထိုင္မွုေတြမွာ ကိုယ့္ကိုထည့္တြက္
ေပးမယ္မလား...."

"ေမာင္ TaeHyung ကို ဆင္ျခင္ေပးပါေတာ့မယ္
မင္းမႀကိဳက္ဘူးမလား...
တျခား ေမာင့္ေပါတိေပါ့ပ်က္စရိုက္ေတြေရာေပါ့..."

"ထပ္မွားရင္...ကိုယ္ခြင့္မလႊတ္ဘူးေနာ္
ကိုယ္ ေမာင္မလိမၼာတာေတာင္ အရာခပ္သိမ္း
အားလုံးေပးခဲ့တာ....ေမာင္ကသိတတ္ေပးမယ္မလား"

"ေတာင္းပန္ပါတယ္.....မင္းနာက်င္ခဲ့သမၽွ
မ်က္ရည္က်ခဲ့ရသမၽွေတြအတြက္...."

"မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ထားေပးေတာ့ေလ...."

"ဒါေပါ့....ထားေပးရမွာေပါ့..."

အရက္္ခြက္ခ်င္းတိုက္ကာ တစိမ့္စိမ့္ေသာက္ရင္း
စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ၿပိဳင္တူမူးလာေပမယ့္ အရက္ေသာက္နိုင္သူ
ေတြမို႔ အေျခအေနကို ထိန္းနိုင္ေနသည္။

နည္းနည္းေလးၾကာလာတဲ့အခါ ပ်က္ယြင္း
လာသူကMD Park...။

"ကာတြန္းဆြဲတာက အေျခခံလိုတယ္
ေမာင္ သိလား.....ကိုယ္ ကာတြန္းဆရာ
သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ....."

"ေမာင္က်ေတာ့...ကားေတြကို
ျပင္ဆင္ခ်င္တာ...ဟိုလိုဒီလို..."

"ေမာင့္ကားေတြက ေစ်းႀကီးလြန္းတယ္
ကိုယ္ အရမ္းႏွေျမာတာပဲ...
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ လို႔ ဝယ္ေပးမယ္...."

"ကာတြန္းဆရာေလးက တအားပဲ...."

"ကာတြန္းဆြဲေပးရမလား....."

"ဆြဲစရာျဖင့္မရွိဘဲ....."

"ေမာင့္ လက္ဖဝါးအႀကီးႀကီး ရွိတာပဲကို...
ျဖန့္လိုက္ ျဖန့္လိုက္...."

ေမာင့္နားေလးကိုတိုးကပ္လာကာေမာင့္လက္ဖဝါး
ေတြကိုျဖန့္လိုက္ၿပီး လက္ညိဳးေဖာင္းေဖာင္းေလး
ျဖင့္ ထိေတြ႕လာသည္။

"မထင္လည္း မထင္ဘူး....ေမာင္ညစ္ပတ္
ထားျပန္ၿပီလား...."

"ထင္ေအာင္ဆြဲခ်င္တာလား...."

"အင္း....."

"အခန္းမွာ ေဘာပင္ရွိတယ္...ေမာင့္ကို
ဆြဲျပေလ...."

"တကယ္ရွိတယ္ေနာ္..."

"တကယ္....မေသာက္နဲ႔ေတာ့ကာတြန္းသြားဆြဲမယ္
လာ...."

"ခ်ီ....."

"ေမာင္လည္းမူးေနၿပီ...ကုန္းပိုးမယ္..တက္..."

"Yes!!!"

အေကာင္ေသးေသးေလးေျပးကပ္သြားသလို
ေမာင့္ေက်ာျပင္ေပၚျပဳံးျပဳံးေလးေျခေထာက္
ေတြအက်အနခ်ိတ္လိုက္သည္။

ေမာင္သည္...အရက္ေသာက္ဖို႔ရည္ရြယ္ခဲ့
ေပမယ့္ မူးလာတဲ့အခါစာမ်က္ႏွာခ်စ္စရာေလး
ေတြထပ္ထပ္ေပၚလာေတာ့ ညာတာပတ္ေတး
ေတြလုပ္ခ်င္လာၿပီ။

အခန္းေရာက္တဲ့အခါ အိပ္ရာေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး
အခန္းမီးကိုနည္းနည္းမွိန္ခ်လိုက္သည္။

"ေဘာပင္ ေပး....."

အံဆြဲထဲက စာရြက္စာတန္းေတြၾကားကေဘာပင္
တစ္ေခ်ာင္းကိုထုတ္ကာလက္္ထဲထည့္ေပးလိုက္
ေတာ့ သူေက်နပ္သြားသည္။

"စာရြက္ စာရြက္...."

ေမာင္က အက်ီကိုဆြဲခၽြတ္ကာ အိပ္ရာေပၚ
ပစ္လွဲလိုက္ၿပီး ဆိုင္သူေလးကို ဗိုက္ေပၚ
ဆြဲတင္လိုက္သည္။

"ဆြဲ.....ဒီမွာ....ႀကိဳက္သေလာက္...."

"စာရြက္မွမဟုတ္တာ....ရင္ဘက္ႀကီးကို..."

"စာရြက္ထက္ ပိုေကာင္းတယ္...."

မူးမူးႏွင့္ ဆြဲဆိုေတာ့လည္းခြထိုင္ကာႀကိဳးစားပမ္းစား
ဆြဲေနေသာပုံသည္ ေနဝင္ခ်ိန္တြင္သူတို႔နမ္းေနတဲ့
ပုံ.....။ကာတြန္းဇာတ္ကြက္ေလးတစ္ခုလို
ေသေသသပ္သပ္ႏွင့္ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္
ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြအစားထိုးလၽွက္
ယုန္ေလးကို ၾကက္ေပါက္ေသးေသးေလးက
နမ္းေနသလိုရင္ဘက္ေပၚမ်က္ႏွာလာေျပာင္ေနသည္။
ေမာင္သည္စီးကရက္တလိပ္ဖြာရင္းကာတြန္းေလးၿပီး
မယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနေပးသည္။

သူဝါသနာပါရာပါတဲ့.....။MD Parkလိုလူမ်ိဳးဝါသနာ
ပါတဲ့အလုပ္ကကာတြန္းေရးဆြဲျခင္တဲ့လား...။

"လွတယ္.....လွတယ္...ေမာင့္တက္တူးေတြ
ထက္ေတာင္ လက္ရာေျမာက္ေသးတယ္.."

"ၿပီးၿပီလား..."

"အင္း....."

"ေမာင္ လည္း ျပန္ဆြဲေပးမယ္....."

ေဘာပင္ေလးကိုဆက္ခနဲဆြဲယူလိုက္ကာ
ေမာင္က ကိုယ္လုံးငယ္ေလးကိုဆြဲလွဲလိုက္ၿပီး
စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္လာတဲ့အခါ အမူးသမားေလး
တစ္စုံတစ္ခုကိုသေဘာေပါက္လာတဲ့ပုံ။

"အိပ္ခ်င္လာၿပီ...."

"ေမာင္က ကာတြန္းေတြဆြဲခ်င္ေသးတယ္...
ၿငိမ္ၿငိမ္ေန...."

"ေမာင္ ကာတြန္းဆြဲမွာမဟုတ္ဘူး သိတယ္..."

"ေအာ္ သိေနတာပဲ........"

ေမာင္သည္ ရီေဝေဝႏွင့္.....စိတ္သည္အစြန္ဆုံးမွာ....။
ညအိပ္မီးအေရာင္မွိန္မွိန္ေလးေအာက္
သူ႔ထက္အမ်ားႀကီးလြတ္ေနေသာအလွေလးကို
ေငးစိုက္ရင္း အရက္၏တန္ခိုးသည္တေျမ့ေျမ့တက္လာ
သည္။

ကာတြန္းမဆြဲခ်င္ဘူးပဲေျပာတာပါ႐ုန္းကန္မထြက္
ေသာ မ်က္ႏွာလွလွေလးအႏွံ့နမ္းလိုက္ကာ
အလွေလး၏အဝါေရာင္ေလးေတြကိုတလႊာခ်င္း
ခြါခ်ပစ္ခဲ့သည္။

ေမာင္ သည္ လႊမ္းမိုးခ်င္စိတ္အမ်ားႀကီးရွိတဲ့သူ။
ပထမဆုံးမွာေၾကာက္လန့္မွုတရားေတြနဲ႔ျဖတ္သန္း
ခဲ့လို႔ ေမာင့္ အမူအက်င့္ေတြေပ်ာက္ေနခဲ့ေပမယ့္
အရက္ရဲ့အရွိန္ေလးရယ္ ဘာအပူအပင္မွမရွိ
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ပိုင္ဆိုင္ပစ္လိုက္လို႔ရၿပီ
ဆိုတဲ့အသိမွာ.....ေမာင့္မ်က္လုံးေတြသည္
လိုအပ္တာထက္အမ်ားႀကီးစူးရဲေနကာ
ေဟာ့ရမ္းေနသည္။

ဘယ္လိုအၾကည့္နဲ႔ဘယ္လိုအေငြ႕အသက္ေတြမွန္း
မသိ...။အသက္ပင္ရဲရဲမရွုရဲေလာက္ေအာင္
ေမာင့္ပုံစံနဲ႔ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ေတာင့္တင္းမွုေတြဟာ
ေငးခနဲေတြးခနဲ....။ဆံပင္ေတြကိုအားလုံးကို
ေနာက္သို႔လွန္တင္ကာ ေမာင္မူးေနေပမယ့္
မူးေနေသာ မ်က္လုံးေတြကိုက သူအင္အားေတြ
နည္းလာေစသည္။

"ေမာင္......အဲ့တာက...."

"လိမၼာရင္ ေမာင့္အတြက္ႀကီးပဲဆို....."

"ေမာင္ မလိမၼာပါဘူး...."

"မလိမၼာလည္း ေမာင့္အတြက္ႀကီးပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့
အခ်စ္ရာ....."

ရင္ဘက္ေတြေပၚက်လာတဲ့လက္ေတြနဲ႔
ဘာစကားမွမေျပာနိုင္ေတာ့ေအာင္ဖိကပ္နမ္းလာေသာ
ႏွုတ္ခမ္းေတြ...။အထိအေတြ႕ေတြဟာေထာင္ေခ်ာက္
ေတြပဲ....။

ျဖန္း......။

ေမာင္အထိမခံနိုင္ေသာေနရာတိုင္းကို
ေတာက္ေလၽွာက္ထိေတြ႕သြားကာရိုက္ခ်က္တစ္ခု
ေပၚလာေတာ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲၾကားလိုက္ရေသာ
ေအာ္ညီးသံေလးတစ္ခ်က္...။

နာက်င္ေနေပမယ့္ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကုတ္
ပစ္လိုက္ကာအံႀကိတ္လိုက္႐ုံကလြဲလို႔
ေမာင့္က္ုမတားဆီးမိ....။ေနာက္တစ္ခ်က္တြင္
တကိုယ္လုံးတုန္ရီသြားတဲ့အထိ....။

"လွတယ္..."

ေပါင္တံေတြကေန ေျခေခ်ာင္းေလးေတြအထိ
စီးဆင္းသြားေသာအနမ္းေတြသည္သာယာမွု
ကိုအတိုင္းအဆမဲ့....။
လည္တိုင္ေတြေပၚေမာင္ အမွတ္အသားေတြေပးေနျပန္
သည္။ပုံမွန္ထပ္ပိုၾကမ္းတမ္းကာနာပါလာတဲ့အထိ။
မတားဆီးမိခဲ့ပါဘူး...။
လွေသာနာက်င္ျခင္းေတြကိုေမာင္ပဲဖန္တီးနိုင္ခဲ့တာ။

ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး၏ခံနိုင္ရည္ကိုစမ္းသပ္ေနသလို
မ်ိဴး ေမာင့္ လက္ေတြဟာ အစုန္အဆန္
ေမာင့္ ႏွုတ္ခမ္းေတြဟာ ေနရာအႏွံ့မွာ...။
အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ ေရြ႕လာေတာ့ ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္းေတြပို
နက္နဲေအာင္ ဆြဲယူမိလာသည္....။
ေမာင္ေပးမယ့္ ယုယမွုေတြကို ပိုပိုၿပီးလိုအပ္လာသလို
အေသြးအသားသည္ ဘယ္ေတာ့မွလိမ္၍မရ။

ဒီနယ္ပယ္မွာေတာ့ ဆိုင္သူေလးဟာအေတြ႕အၾကဳံ
အသစ္ေတြႀကီးပဲမလ္ို႔သိပ္ရိုးသားသည္။
ေမာင္ က ပညာရပ္ေလးအနည္းငယ္ ဖြင့္ျပလိုက္
႐ုံနဲ႔ ေမာင့္ ေရွ႕ေမွာက္ အလူးအလဲ...။

ေမာင့္ရင္ဘက္အက်ယ္ႀကီးေတြကိုတစ္ခုလုံး
အႏွံ့နမ္းရွိုက္ေနခ်ိန္ ေမာင့္လက္ေတြသည္
ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ေအာက္ပိုင္းမွာအလုပ္ေတြရွုပ္ေနသည္။

အ!!!....

ဘယ္အခ်ိန္မဆို နာက်င္မွုဟာ ရွိေနျမဲမို႔
မ်က္ႏွာေလးကမဲ့ခနဲ....။ငိုေတာ့မခ်ေတာ့
မူးေနေသာအရွိန္ျဖင့္ ပစ္စလက္ခတ္ေတြ
မီးေတာင္ေလးက အထိန္းအကြပ္မဲ့ေနသည္။

"ရရဲ့လား......"

"ခုေတာ့ မရဘူး ခဏေနရင္ေတာ့ရသြားလိမ့္မယ္..."

အေျဖကသိပ္ခ်စ္စရာ...။ေမာင္သည္မူးမူးနဲ႔
မထိန္းသိမ္းမိ....။ညမီးေရာင္ျပာျပာေအာက္
တကိုယ္လုံးရဲရဲေတာက္လာကာ အလွေလးေတြ
ပ်က္လာသည္...။
ေမာင္ သည္ ဆိုင္သူေလးကို
ဖရိုဖရဲေလးျဖစ္ေအာင္ အလွဖ်က္ရတိုင္း
မွာသိပ္အမ်ားကိုေက်နပ္လွသည္။

ရွုပ္ပြေနေသာဆံပင္ေလး...ေခၽြးစက္ေလးေတြ
မ်က္ႏွာငယ္...နာက်င္မွုနဲ႔သာယာမွုေတြေၾကာင့္
ေရာႁပြန္ထြက္လာေလေသာအသံေလးေတြ
လွုပ္ရွားမွုကို ရပ္ပစ္လိုက္ေတာ့
အံ့ဩတႀကီးၾကည့္လာသည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ......."

ေကာက္ခ်ီကာ မွန္တံခါးဆီေခၚသြားခဲ့ေသာ
ျမင္ကြင္းဟာ ေရွ႕မွာအနက္ေရာင္ပင္လယ္ႀကီး။
မွန္ေပၚ လက္ဖဝါးေသးေသးေလးကပ္လာၿပီး
မၾကာ လက္ဖဝါးအႀကီးႀကီးထပ္ကပ္လာကာ
Honeymoon ဆိုတဲ့အတိုင္းHoneymoon ပါပဲ....။

"အဲ့တာက....မ်ားလြန္းတယ္...."

"တိတ္တိတ္ေန...."

မ်က္ႏွာကိုေမာင္က ဆြဲလွည့္ကာ Complain
မတက္ေတာ့ေအာင္ အၿပီးပိတ္ဆို႔ထားခဲ့သည္။
ညသည္ ေအးေနေပမယ့္ လူသားႏွစ္ေယာက္က
ေတာ့ပူျခစ္ေနကာ နာရီလက္တံသည္ေနရာေပါင္း
မ်ားစြာေရြ႕သြားၿပီေသာအခါတြင္
အရွုံးေပးခဲ့ရသူက မီးေတာင္ေလး....။

ေမာင့္ဘက္က ရပ္တန့္သြားတဲ့အခါ ေခြခနဲၾကမ္းျပင္
ေပၚလဲက်သြားတာေၾကာင့္ ေမာင္ကေခ်ာ့ရေပအုန္း
မည္။

လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္ၿပီးမွအရိုက္ခံမယ္ဆိုတဲ့
ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ေမာင္မလ္ို႔ ေပ်ာ့ဖက္ေနေသာ
ခႏၶာကိုယ္ေလးခ်ီကာ သဘက္တထည္မလုံမလဲ
ေလးပတ္ေပးရင္း အိပ္ရာေပၚျပန္ေခၚလာကာ
ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားလိုက္သည္။

ဘာမွေတာ့မေျပာ ရင္ဘက္ေပၚၿငိမ္ၿငိမ္ေလး
မွီေနသည္။ ေမာပန္းေနေသာနိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ
ရင္ဘက္ေလးကို ေမာင္ကဖိထားေပးရင္း
အေမာေျပေအာင္ တဖြဖြနမ္းေပးေနလၽွက္....။

"ေမာင္......"

"ဗ်ာ...."

"ေမာင့္ကို....အရမ္းခ်စ္တယ္....."

မလုံမျခဳံေလးကမွဲ႕နက္ေလးကို ေမာ့နမ္းကာ
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါခ်ဴပ္ျပန္သည္။
စကားေတြအမ်ားႀကီးမေျပာဘဲ
ေမာင့္ကို ဇာတ္ကြက္တစ္ခုခ်င္းမွာ
ခ်ည္ပုံခ်ည္နည္းတိုင္းကလွပါသည္။

ေမာင္ဟာ.....စကားတစ္ခြန္းၾကားၿပီးတိုင္း
အျပဳအမူတစ္ခု ရၿပီးတိုင္း
နစ္နစ္သြားတဲ့ႏြံဟာ ျပန္ထြက္လို႔မရေအာင္ထာဝရ....။

အံဆြဲကို ဆြဲဖြင့္ကာ စာရြက္တခ်္ို႔ေမာင္က
ထုတ္လာသည္။

"ဘာလဲ....."

"First Dateကို ေမာင္ ေပါ့ေလၽွာ့မိလို႔
ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ Surprise Giftေပးတာ....
မင္း ၁၂ရာသီပတ္လုံး ႀကိဳက္တဲ့အရာေပါ့...."

စာရြက္ေတြမဟုတ္ စာခ်ဴပ္ေတြ...
ဒီကၽြန္းနဲ႔ ဒီကၽြန္းကလုပ္ငန္းေတြမွန္သမၽွကို
Mr JEon နာမည္က ေန JeonJiminနာမည္
ကိုအားလုံးလႊဲေျပာင္းေပးထားေသာ စာခ်ဴပ္...။

"ေမာင္...!!ဒါ မဟုတ္ေသးဘူးေလ...."

"မင္းႀကိဳက္တယ္ဆို....."

"ႀကိဳက္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ...
ဒါႀကီး ကိုယ့္အတြက္...."

"ျဖစ္နိုင္ရင္...ပင္လယ္ပါ တစ္ခါထဲအပိုင္
ဝယ္ေပးလိုက္ခ်င္တာ သဘာဝတရားက
ပိုင္ေနလို႔...မင္းသိလား ေမာင္ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္တာပါ
ေမာင့္ ရဲ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့အေနအထိုင္ေတြေၾကာင့္
လူေတြက JeonJungkook သိပ္ေပါ့ေလၽွာ့
တာပဲဆို ေမာင္ တိတ္တိတ္ေလးငိုမိတယ္
ေမာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာေတြမဟုတ္ဘူးေလ
ဒီေန႔က စၿပီး ေလးေလးနက္နက္နဲ႔အစြမ္းကုန္
ခ်စ္ျပပါ့မယ္...."

"ေမာင့္ အေဖက လြယ္လြယ္ေပးတယ္တဲ့လား
ကိုယ့္နာမည္ကို လႊဲတာကို..."

"ဒယ္ဒီ့ မိန္းမကေလးေမြးေတာ့မွာေလ...
ေမာင္ အဲ့ကေလးကို ဘယ္ေလာက္မုန္းတီးလဲ
Jimin သိတယ္မလား ေမြးလာလည္းေမြးတဲ့ေန႔
ျပႆနာသြားရွာဖို႔ ေမာင္ကအစီအစဥ္ေတြေတာင္
ခ်ထားခဲ့တာ....ဒယ္ဒီက သူ႔ကေလးကို
လာမထိမွ...မင္းနာမည္နဲ႔ လႊဲေပးမယ္ဆိုလို႔
ေမာင္ သူတို႔ မိသားစုကို မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး
ဆိုတဲ့ကတိကိုေပးခဲ့ရတယ္...အေဖအရင္းကို
ဒယ္ဒီ့ အသိုက္အျမဳံကို ကၽြန္ေတာ္ မထိေတာ့ပါဘူး
ဆိုတဲ့ ကတိမ်ိဳးေပးခဲ့ရတာ...ေမာင္...."

နာက်င္ေနတဲ့အပိုင္းေတြကိုေမာင္ကဖြက္ထားျခင္း
မွာသိပ္ေတာ္လြန္းလွပါသည္။အသံေတြအက္လာ
တဲ့ေမာင့္ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲဖက္ထားလိုက္ကာ
ေက်ာျပင္ေလးကို တဖြဖြပုတ္ရင္းႏွစ္သိမ့္ေပးမိသည္။

"ေမာင့္မွာလည္း မိသားစုရွိေနၿပီေလ....
ကိုယ္ ရွိ ပါတယ္....ေမာင့္အသိုက္အျမဳံေလး
ဒီမွာေလ....နာက်င္ေနစရာမလိုပါဘူး...
ေမာင္ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး...ကြာ..."

"လက္ခံေပးပါေနာ္ ေမာင္ေပးတာကို
ခ်စ္တာကို ျပခ်င္တာပါ...
လူေတြက ေမာင့္ကို မင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာ
မခ်စ္ဘူးပဲ ထင္ေနၾကမယ္...."

"ေျပာတဲ့ေကာင္ေတြအားလုံးကိုမွတ္ထားလိုက္
ကိုယ္ ပါးစပ္ေတြအားလုံးပိတ္ခ်ေပးမယ္..."

"တကယ္လား...."

"တကယ္....."

"ေမာင္ နည္းနည္းေလးေတာ့ဆိုးလို႔ရေသးတယ္မလား.."

"ဆိုးခ်င္သေလာက္ဆိုး...ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲကို
ပဲၾကည့္ၿပီး ဆိုးရင္ရၿပီ...ေမာင္ဘာေတြလုပ္လာခဲ့
လုပ္လာခဲ့ ရွင္းေပးဖို႔ေစာင့္ေနမယ္ အဓိကက
ParkJimin ကိုပဲ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးထဲထည့္ထားဖို႔..."

"လာပါဗ်ာ....ထည့္ထားလိုက္ပါၿပီ....."

သဘက္ကေလးနဲ႔အႏွီေသးေသးေလးက
ရင္ခြင္ထဲတိုးေဝွ႕ဝင္လာသည္။လုံလုံျခဳံျခဳံပါပဲ။
တိုးေဝွ႕ေနရင္းက မ်က္လုံးခ်င္းေတြဆုံမိျပန္ေတာ့
ဘယ္တစ္ေယာက္ကမွဘယ္တစ္ေယာက္ကိုမထိန္းသိမ္း။
ဆိုးၾကမိုက္ၾကျပန္သည္။

ေမာင့္...စီးကရက္တိုေတြ....ၾကမ္းျပင္ေပၚ
ျပန့္က်ဲေနေသာ အဝတ္အစားေတြ...
ျပဳတ္က်ေနေသာ ေခါင္းအုံးေတြ ေစာင္ေတြ....။
စာခ်ဴပ္ေတြ.....ေမာင့္ေက်ာျပင္ကလက္သည္းရာေတြ
ဆိုင္သူေလးရဲ့ နီနီေထြးေထြးအလွေတြ
ညသည္အတိုင္းအဆမဲ့ပါပဲ...။

ဘယ္အခ်ိန္မွာဘယ္လိုမ်ိဳးအိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသလဲ
ေတာင္မမွတ္မိ...။Honey Moonထက္ေက်ာ္လြန္
ေသာ ျဖတ္သန္းမွုမွာ တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္
အ႐ူးအမူး အၿပိဳင္အဆိုင္စြဲလန္းခဲ့ၾကရင္း......
မီးေတာင္ေလးက ေမာင့္ရင္ခြင္ေပၚတြင္
ေမာပန္းစြာအိပ္ေမာက်ေနသည္.....။
ေမာင္သည္လည္းလွုပ္ကိုမလွုပ္နိုင္ခဲ့ေတာ့....
ခါးေသးေသးေလးကိုဖက္ထားရင္းႏွစ္ၿခိဳက္စြာ...။

ေနေရာင္ေရးေရးေတာင္ျမင္ေနၿပီ.......။

...............။