"KimTaeHyung!!!!မင်းလွန်မလာနဲ့...."

MD Parkနဲ့ရုံးခန်းထဲကစကားတွေသည်
ပညာသားပါခဲ့သည်။
တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပြောနေပေမယ့်
MinYoongi ၏အရှိုက်တည့်တည့်ကိုထိလာခဲ့သည်။

"ကျတော့်ယောကျ်ားကပြောမရဆိုမရမလို့
ကျတော်လွှတ်ထားရပေမယ့် TaeHyung က
တော့ MinYoongi  သေချာလေးနားချရင်
ရမှာပါ... Jungkook အတွက်ပြောနေတာမဟုတ်ပါဘူး
TaeHyung ကို သူများတွေမေးငေါ့မှာစိုးရိမ်တာ
အောင်မြင်နေတဲ့ ဒီဇိုင်နာဖြစ်နေပီမလား....
ကျတော့်ယောကျ်ားက နာမည်ပျက်တွေကြီးပဲ
ကောင်းတဲ့နေရာတနေရာမှမရှိတော့လေ
နစ်နာမှာက MinYoongi လက်ထပ်မယ့်သူဖြစ်နေတာ.."

ပြုံးယဲ့ယဲ့ဖြင့် စေတနာပါသလိုပြောနေပုံက
အနှစ်ချူပ်ရင် ကိုယ့်လူကိုယ်ထိန်း ကလွဲ
တခြားမရှိ....။

ParkJimin မျက်နှာပေါ်မှာစေတနာနဲ့တူတာမျိုး
အရိပ်အယောင်တောင်ပေါ်မလာ
ကောင်းတဲ့နေရာ တနေရာမှမရှိသော
ယောကျ်ားဖြစ်သူနာမည်ပျက်လေးကို
TaeHyung နဲ့လုံးဝမပတ်သတ်စေချင်သော
အရိပ်များသာရှိနေသည်။

ပြန်ကြားယောင်မိတိုင်းဒေါသတနုံ့နုံ့..။

"ထယ် ဘာလုပ်နေလို့လဲ....
သူငယ်ချင်းမလို့ မိတ်ဆွေမလို့
သတင်းသွားမေးတာ ဆန်းလို့လား...."

"မင်းအဲ့လောက်လူမှူရေးမရှိဘူးKimTaeHyung
ငါ့ကိုမလိမ်နဲ့...."

"ထယ် မလိမ်ဘူး....."

"အနှောင်အဖွဲ့မရှိတဲ့သူကို ပွေတာရှုပ်တာ
မင်းစိတ်ပျော်လ်ို့မင်းလွတ်လပ်သလို
နေတာကို ငါမသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးလို့ရတယ်
အိမ်ထောင်ရှိတဲ့သူကိုမဖြစ်ဘူး ထယ်လေး...
လုံးဝမဖြစ်ဘူး...
လောကကြီးမှာလိုက်နာရမဲ့စည်းကမ်းတွေ
ရှိတယ် ချစ်သူရည်းစားတောင်ကြားမဝင်ရတာ
သူတို့ကလက်ထပ်ထားတာ တရားဝင်ယူထားကြတာ.."

"ခု ကွဲ လို့လား ထယ် သတင်းသွားမေးရုံနဲ့
ကွဲသွားပီလား....."

"မကွဲပါဘူး...ရှင်းပြတာ
Jungkook နဲ့ တတွဲတွဲလုပ်နေတာတွေကို
လူကြီးလုံးဝမမြင်ချင်ဘူးနော်
ParkJiminက ထုတ်သာမပြောတာ
JungKookကို သိပ်အလေးအနက်ထားတယ်
သိပ်ကာကွယ်တယ် တခုခုဖြစ်လာရင်
မင်းကို တစစီ ဖြုတ်ပစ်လိမ့်မယ်...."

"ParkJiminက Jeon JungKookကို
လုံးဝ အလေးအနက်မထားဘူး!!!
လူကြီးမသိဘဲမပြောနဲ့...မပြောနဲ့..."

"ထယ်!!!!"

အပြာရောင်လေးကမျက်ရည်တွေနဲ့...
အခန်းထောင့်ကနေ အသံကုန်အော်နေတာ..။
MinYoongiအံ့ဩသွားကာအခန်းထောင့်ဆီကို
လျှောက်လှမ်းသွားလိုက်သည်။

"ထယ်လေး....လူကြီးကိုကြည့်ပါအုန်း...."

မကြည့်ပါ..ဒေါသတွေလည်းရောနှောပြီး
ထယ် ဟာ တဆက်ဆက်တုန်နေခဲ့တယ်...။

"မင်းသိပ်အဖိုးတန်လ်ို့ပါကွာ...
သူများအိမ်ထောင်ရေး ကြားထဲ
မသာမယာဝင်ပါတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့
လူကြီးဘယ်လိုများအဖြစ်ခံန်ုင်ပါ့မလဲ
မင်းဖြစ်တည်ခြင်းလေးက သိပ်လှတဲ့ဟာ
လိမ္မာပါ ထယ်ရာ...."

"လူကြီး ဘာမှမသိပါဘူး...
လူကြီးကို ထယ်ဘယ်လိုပြောပြရမှန်းလည်း
မသိဘူး...ရင်တခုလုံးက၂၄နာရီနာနေရတယ်
မြင်သမျှတွေ့သမျှပြေးရိုက်နေချင်တော့တာပဲ..."

"Jungkook က အိမ်ထောင်သည်နော်...ထယ်"

ကောင်းတယ်...။အဲ့ဒီအရိုင်းလေးနဲ့ပဲ
ထင်နေလိုက်ကြ...။ဒါဟာလှည့်ကွက်ပဲ
သူတို့အာရုံတွေဟာ သခင့်ဆီရောက်လို့မဖြစ်ဘူး
ပိုခက်သွားလိမ့်မယ်....။
MinYoongiမကျေနပ်လို့သွားဖြဲရင်တောင်
JeonJungkookပဲအဖြဲခံရမှာ...။
သခင်က သခင်ပဲ...အလွတ်ကြီး...။
သခင့်ကိုတော့ ဘာမှသွားထိ၍မဖြစ်ပါ....။

"အဲ့ဒီတော့......"

"KimTaeHyung..မင်းငါ့ကိုမသနားဘူးလားကွာ...."

"လူကြီးလောက်အင်အားအပြည့်နဲ့လူကို
ဘယ်နေရာကို ထယ် သနားရမှာလဲ...."

"လေးနှစ် လေးနှစ်ဆိုတဲ့အချိန်ကာလတစ်ခု
လုံးမှာ ကိုယ် အင်အားတွေမရှိခဲ့ဘူးထယ်
ကိုယ်ဟန်ဆောင်နေတာ....
မင်း ချစ်မလိုလို မချစ်တော့ဘူးလိုလို
အခြေအနေတွေနဲ့....ငါ့လိုကောင်ငါလိုကောင်က
မင်းကိုမင်းအပေါ်စိတ်ရှည်ပေးခဲ့တာ
ငါအင်အားကြီးလွန်းနေလို့မဟုတ်ဘူး
အပိုင်လေးလိုချင်လို့ပါ....ငါ့ကိုကြည့်ပါ
ငါ့ကိုမင်းကြည့်သင့်နေပါပြီ ထယ်ရယ်...."

"အချစ်နဲ့ပတ်သတ်လာရင်...
အထူးသဖြင့်မင်းနဲ့ဆိုရင်
MinYoongiက ဘာကောင်မှာကိုမဟုတ်တော့ဘူး
မင်းသိရဲ့လား KimTaeHyung...."

လူကြီးသည် အသံပါတုန်ခိုက်လာကာ
တခါမှအောက်ကျခံမပြောခဲ့ဖူးသော
စကားတွေကိုလက်နှစ်ဖက်လုံးကိုပူးကပ်ကိုင်တွယ်
လျှက်ပြောလာသည်။

ထယ် လန့်သွားခဲ့တာတော့အမှန်ပါ...။
ပိုက်ဆံနဲ့တည်ဆောက် အပေးအယူနဲ့
အဆင်ပြေခဲ့သော Relationship အတွက်
ထယ်ယောင်းတွေးခဲ့တာ လွယ်လွယ်လေး....။
အချိန်တန်မပြေရင် လစ်ရုံပဲ....။

လူကြီးချစ်တယ်လို့အချိန်တော်တော်များများမှာ
ဝန်ခံနေခဲ့လည်း
ချစ်သလား မချစ်သလား မချစ်သလား
အဖြေတွေတောင်းနေပေမယ့်လည်း
ထယ်ယောင်းအတွက် ဒါတွေကသိပ်အရေးမကြီး
နေသလို အိမ်မက်တွေကသာပထမဦးစားပေးဖြစ်ခဲ့
သည်။

ရှာတွေ့သွားတော့လည်း လှလွန်းတော့အရူးအမူးပါပဲ။
လိုချင်နေတာ အရူးတပိုင်း...။
သွားသွားထိမိတိုင်းလည်းပူလို့ မခံစားန်ိုင်ပြန်...။

"ငါထားခဲ့မယ်လေ...မင်းကို...
မင်းဒီအခန်းထဲ ဒီလောကကြီးထဲမှာ
ငါမရှိဘဲ တစ်ရက်ပဲရှင်သန်ကြည့်လိုက်....
ငါ့အရိပ်ကနေ မင်းထွက်ကြည့်ကြည့်လိုက်ပါ...."

"အင်အားနည်းမှန်းသိတော့ ခင်ဗျားက
အနိုင်ကျင့်တယ်....ထားခဲ့လိုက်လေ...
ထားခဲ့လိုက်စမ်းပါ....အခါတရာတထောင်မက
ထားခဲ့လိုက်....သောက်ဂရုမစိုက်ဘူး...."

ချစ်လို့သွားတွေ့တဲ့ဟာ....သူကMinYoongiကိုဘယ်လို
တွေတောင်ပြောပစ်လိုက်တဲ့မသိ။
MinYoongiသည်Jungkook နဲ့အပိုင်အနိုင်ကြီး
By Nameတပ် သတိပေးလာတဲ့အထိ။

ParkJimin ရေ ခင်ဗျားယောကျ်ားကိုမဟုတ်ဘူး
ခင်ဗျားကို ပါ ဟု အိမ်ရှေ့သွားအော်ရင်တောင်
တုံးဝေနေအုန်းမှာပဲ....။

ချစ်လို့သာခွင့်လွှတ်နေရတာ...
လုပ်သမျှက ပြေးနမ်းပစ်ချင်စရာအကွက်တွေ...။
တနေ့နေ့ပေါ့ မကြုံကြုံအောင်ဉာဏ်ဆင်ပြီး
နမ်းပစ်အုန်းမည်။

JeonJungkook သိလို့သတ်သတ်
MinYoongi သိလို့သတ်သတ်
သိချင်တဲ့သူသိ.....ခပ်တည်တည်ပဲ
လုပ်ချင်ရာလုပ်ပစ်အုန်းမှာ.....။

KimTaeHyung ကသိပ်ဖြူစင်နေတဲ့
ကောင်မဟုတ်ဘူးသခင်.....။

"တော်ပီ အရက်သောက်မယ်...
ထယ် ဆက်ပြီး စကားနိုင်မလုနိုင်တော့ဘူး
လူကြီးလမ်းခွဲချင်လည်းရတယ်
ထယ်က ထယ်ပျော်သလိုဆက်သွားမှာပဲ
ကြိုက်ရင်အနားမှာနေ မကြိုက်ရင် သွား...."

"ကြိုက်တယ် အဲ့တော့အနားမှာနေမယ်...
အေး ဒါပေမယ့် JeonJungkook နဲ့
ထပ်ပတ်သတ်ရင် ငါနဲ့သူထိပ်တိုက်တွေ့ရလိမ့်မယ်
ရိုးရိုးတော့မတွေ့ဘူးနော်...."

"တွေ့ပေါ့..... Jungkook ကအေးဆေးပဲ...
လူကြီးလို ပူပူလောင်လောင်မဟုတ်ဘူး
လူကြီး ကိုက သံသယတရားတွေစွတ်များနေတာ
ကျတော်တို့ ကြိုက်နေပါတယ်လို့လည်း
သက်သေလည်းမရှိဘဲ....."

"မင်းကသက်သေမလိုပါဘူး
မင်းမျက်လုံးတွေကိုကြည့်ထဲကသိတယ်..
အိမ်ထောင်သည်နော် KimTaeHyung...
ဒါနောက်ဆုံး သတိပေးခြင်းပဲ..."

သွားချလို့ ဟိုကောင်ထိလည်းအေးတာပဲ...။
ကိုယ်ဘာမှလုပ်စရာမလိုတော့တဲ့အခြေအနေ
လက်တွေယားနေတာကြာပီ...။
MinYoongiက ပါးစပ်နဲ့မပြောဘူးလက်နဲ့ပဲ
ပြောတဲ့သူမို့...လက်စလက်နကိုယုံပါသည်။

သူတို့ ပြသနာတက်နေချိန်...
MD Park ဆီသွား အသဲယားရုံပဲ...။
ဒီတစ်ခါတော့ကြည့်ပီးပြန်မလာတော့ဘူး...။

MinYoongiသည်သတိတွေအထပ်ထပ်ပေးပြီး
နောက်အိပ်ယာပေါ်ပြန်သွားကာမျက်နှာတခု
လုံးကိုလက်ဖြင့်အုပ်ထားပြီး
ထယ်ယောင်းကို ဘာမှမပြောတော့....။

ကိုယ့်ဟာကိုယ်အကွက်ကျော်ဖို့ အခန်းထောင့်မှာ
ထိုင်တွေးပြီး ကျေနပ်နေတုန်း..
အကြည့်တွေသည် အိပ်ယာပေါ်ခေါင်းငိုက်စိုက်
လူကြီးဆီရောက်သွားတော့ တမျိုးလေး....။

လူကြီးက ဒီလိုပုံစံမျိုးတခါမှမဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့လူ...။
အမြဲတမ်းမျက်နှာကိုမော့ချီကာ ဒေါ်လာတွေ
နဲ့နစ်မြုပ်နေသူမို့ လူကြီး၏ စိတ်ညစ်နေသော
ပုံစံကို ထယ် ပထမဆုံးမြင်ရခြင်း....။

သခင့်ကို ချစ်ချင် ထိချင်တွေ့ချင် နမ်းချင်နေသော
စိတ်ရိုင်းတွေကသက်သက်..
အိပ်ယာပေါ်ကမြင်ကွင်းကိုကြည့်ကာ
ရင်ထဲပူသွားသောခံစားချက်ကသက်သက်....။

အမြဲသန်မာ ထည်ဝါနေတတ်တဲ့သူတို့...
ညိုးငယ်သွားတဲ့အခါ..တမျိုးတမည်လေးတော့
ခံစားရတာအမှန်ပါ....။
MinYoongiလို လူကြီးက ထိပ်ဆုံးကပေါ့...။

ထပ်ထပ်ပြီး ဒေါသတွေနဲ့ပေါက်ကွဲမနေ
လက်ညိုးငေါက်ငေါက်မထိုးနေဘဲ
ပြိုလဲနေသလိုတွေ့တော့ TaeHyung...
ဒါမျိုးကို မမြင်ချင်...။

အတူတူလေးနှစ်လုံးကွဲလိုက်ပြဲလိုက်
ပြန်ဆက်လိုက် လိမ်လိုက်ညာလိုက်
Ro လိုက်နေလာတာ လူကြီးဟာကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပဲ။

ကောင်းကင်ပြာလေးက ချောင်းမြောင်း
တိုက်ခိုက်လာမယ့် အချစ်ထက်အင်အားကြီးတဲ့
လေးနှစ်တာ ဆိုးတူကောင်းဘက်
နေသာသာ မိုးရွာရွာ အောင်မြင်ပါစေ
ကျဆုံးပါစေ ငိုလိုက်ရီလိုက် ရန်ဖြစ်လိုက်
အဆင်ပြေလိုက်နဲ့  သူသတိမထားမိတဲ့
သံယောဇဉ် ထုထည်ကို တချက်မေ့နေတယ်....။

သံယောဇဉ်က သိပ်ကြောက်စရာကောင်းတယ်..
ဘဝကိုအတူတူဖြတ်သန်းရခြင်း
အမှတ်တရတွေကသိပ်ကြောက်စရာကောင်းတယ်
ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး သူ့အငွေ့အသက်နဲ့လွတ်တာမျိုး
မရှိတာတွေကသိပ်ကြောက်စရာကောင်းတယ်။

MinYoongiရင်ခွင်စုန်ကန်ထွက်ပြီး
သခင့်ဆီအပြေးသွားနိုင်ခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင်
တကယ့်ဘဝရဲ့ အတက်အကျ အနိမ့်အမြင့်
အဆိုးအကောင်းတွေဖြတ်သန်းပြီးခဲ့တာက
MinYoongiနဲ့လေ....။

လက်တွေ့ဘဝမှာငိုချခဲ့တာလည်း လူကြီးနဲ့
ရီမောခဲ့တာလည်း လူကြီးနဲ့ပဲ.....။

အားသာချက်အားနည်းချက်
ဘာကြိုက်တယ် ဘာမကြိုက်ဘူး
နောက်ဆုံးကုန်ကုန်ခြေသံလေးတောင်အလွတ်ရ
ကိုယ်သင်းနံ့ကလေးရရင်တောင်သိနေတဲ့အခြေအနေ
မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဘာဖြစ်ချင်တာမှန်း
တန်းသိနေတဲ့ ခိုင်မာတဲ့ Relationship ကို
ထယ်ယောင်း သတိမထားမိနေဘူး...။

တချို့အရာတွေကအချစ်နဲ့မချည်ဘဲ
တစ်ယောက်ကိုယ်တစ်ယောက်မရှိမဖြစ်လိုအပ်
နေခြင်း...တခုခုလေးဆိုတာနဲ့သွားအားကိုးမိခြင်း
အမှတ်တရတွေ အဖြစ်အပျက်ပေါင်းများစွာတွေ
နဲ့ချည်တတ်ကြတယ်...။
အချစ် ဆိုတာထက်....လိုအပ်ခြင်းနဲ့ဖြည့်စည်းခြင်း
နားလည်ခြင်းသံယောဇဉ်တွေအထိအတွေ့လေးတွေ
နဲ့သွားကြတယ်။

အဲ့လိုကနေတကယ့်အချစ်ဆိုတာကိုမွေးဖွားတယ်...။

မြင်မြင်ချင်းအချစ်ဆိုတာရှိတယ်..
မြင်မြင်နေရင်းကနေ ကိုယ်တောင်မသိဘဲ
ခိုင်ခိုင်မာမာချစ်သွားရတာမျိုးတွေလည်းရှိတယ်။

ကောင်းကင်ပြာလေးက သံယောဇဉ်ထုထည်ရဲ့
Side effectကို အထင်သေးတယ်...။
အင်းလေ...သူချစ်ခြင်းကလည်းတော်ရုံမှမဟုတ်တာ။

ပုံစံခွက်မှာ နောက်ဆုံးအော်ဟစ်ပြောဆို
ခဲ့ကြပြီးတော့ TaeHyungလှဲအိပ်လိုက်ရတာ
လူကြီးဘေးမှာပဲ....။

စောင်ကိုဘယ်တော့မှယူမခြုံတတ်သူသည်
လူကြီးယူပြီးခြုံပေးမှအဆင်ပြေပြေအိပ်တတ်သည်။
တခုခုလေးဖက်ပြီးမှအိပ်တတ်တဲ့
အကျင့်လေးကြောင့်MinYoongiက
ခေါင်းအုံးတခုလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။

ဒါတွေဟာ...ကျောက်ချထားပီးတဲ့ပုံသေနည်းတွေ...။
ရက်ပေါင်းများစွာ လပေါင်းများစွာ
အလွတ်ရနေတဲ့ညီမျှခြင်းတွေ.....။

သံယောဇဉ်နဲ့ ဘဝအဆက်ဆက်ကချစ်ခြင်းတွေ
အားပြိုင်ရမှာ လူကြီးတစ်ယောက်တော့
အနည်းငယ်ခက်ခဲပါလိမ့်မည်....။

ဘာပဲပြောပြော....ဘယ်သူ့ကိုပဲလှမ်းချစ်ချစ်
သေချာခြင်းလက်ရှိမှာပေါ့ ထယ်လေးက
သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေပြီ...။

လက်ရှိကပဲအရေးကြီးတာမလား.....။
ခင်ဗျားတို့အရေးကြီးတယ်ပဲပြော..
ကျတော်စိတ်မရှည်ဘူး......။

................................။

ညနေစောင်းCompany ကပြန်လာချိန်အိပ်ခန်း
တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့်MD Park
လန့်လန့်သွားရတာရက်တချို့တော့ကြာပီ....။
JeonJungKookသည် ဖဲအကြီးအကျယ်ရှုံး၍
အသဲကွဲကာ နေ့တိုင်းလိုလို တခါတလေ တနေကုန်
သူ့အခန်းထဲ လာလာအိပ်နေသည်။

အိမ်ကလူတွေကတော့ သူစိတ်ညစ်ရင်အဲ့လိုပဲ
အသံတိတ်ကျပီး တောက်လျှောက်အိပ်နေတတ်တယ်တဲ့။
အိပ်တာကကိစ္စမရှိပေမယ့်...နေ့လည်းသူ့အခန်းထဲ
ညလည်းသူ့အခန်းထဲ ဖဲရှုံးတာခေါင်းစဉ်တပ်ပြီး
လာလာအိပ်နေတာ အဆင်မပြေတော့ပါ...။

အိပ်ရင်လည်းတခါမှအကျီမရှိ...။အမှတ်တမဲ့
သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကတက်တူးတွေကိုမြင်တိုင်း
လန့်လန့်သွားရသေးသည်။

အိပ်မောကျနေသော ဖဲသမားလေးကို
Jimin အိပ်နေတုန်းပဲငြိမ်တာမို့တချက်တော့ကြည့်
လိုက်မိသည်။သူတို့အဆင်ပြေနေတယ်ဆိုရမှာပဲ။

မမုန်းတော့ကြရအောင်ဆိုတဲ့နေ့ထဲက
သိပ်မမုန်းကြတော့ပါဘူး....။
KimTaeHyung ဖုန်းတွေလည်းဝင်လာတာ
မတွေ့ဘူး...။
MinYoongiကို...ပညာပြလိုက်တာထိရောက်သွား
တယ်ထင်ပါသည်....။

အလုပ်စားပွဲကထိုင်ခုံတွင်ထိုင်လိုက်ကာ
သူ့အိပ်ယာဖြူဖြူလေးပေါ်မလိုက်မဖက်
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းတက်တက်အိပ်နေသောလူဆိုးကို
ငေးနေလိုက်သည်။

အိပ်နေတဲ့အချိန်ပဲအေးအေးချမ်းချမ်းရှိသည်။
အိပ်နေတဲ့အချိန်ပဲ အရိုင်းတုံးမျက်နှာကို
ဘယ်နေရာလေးမှဘာရှိတာပဲဆိုပီးသေချာကြည့်ရဲသည်။

"မရှုပ်ရင်....ငါမမုန်းတော့ဘူးတဲ့လေ...။
ParkJimin ရယ် ၁၆နှစ်အရွယ်ကိုFreefall
နဲ့ငယ်သွားလိုက်တာလား။
ဘယ်လောက်တောင်ကလေးဆန်လွန်းတဲ့စကားလဲ။
တွေးတိုင်းတွေးတိုင်းရှက်လွန်းလို့
လူဆိုးက ခုရက်ပိုင်းတွေ ဟိုဟိုဒီဒီမာယာတထောင်
လာလာများလည်း ရှက်၍မပီးလို့ ခပ်တည်တည်သာ
နေနေရသည်။

မင်းမရှုပ်နဲ့တဲ့....။
ရှုပ်တော့ဘာဖြစ်လဲ လို့ပက်ခနဲပြန်ပြောရင်
မခံချင်တွေဖြစ်ရအုန်းမည်...။
ငါအဲ့တာကိုပြောမယ့်အချိန်မှာ ဘယ်လိုများပြောထွက်
လိုက်တာများလဲ...။
ခုရိုက်ပြောဆိုရင်တောင်ပြောထွက်မှာမဟုတ်ပါ..။

မောင့်ရင်ခွင်ဟာ...ပြောင်းလဲခြင်းဇုန်
မောင့်အထိအတွေ့ဟာ ဆိုင်သူလေးရဲ့
အားနည်းချက်စစ်စစ်ကြီး...။

ဘယ်လိုဆိုဆို..အဆင်တော့ပြေနေတာပဲ...။
ဆိုင်သူလေးဟာ မောင့်ကိုကြည့်နေရင်း
မျက်နှာလေးတခုလုံးရဲလာကာ
တစ်ယောက်ထဲခေါင်းငုံ့ရှက်နေပြန်သည်။

နူးညံ့တဲ့အပိုင်းလေးတွေမှာတော့
မူပိုင် နုဖက်လှပမှုလေးတွေရှိနေတုန်း....။

မောင်ကတော့အိမ်မက်တွေထဲမှာ.......။

"ဟင့်အင်း...သခင်လေး...ယောင်းမလိုက်နိုင်ဘူး
မဖြစ်ဘူး သခင်လေးကိုမချစ်တဲ့ဟာ
ဘယ်ကိုလိုက်ရမှာလဲ...လွှတ်ပါ...."

"မင်းမချစ်ပေမယ့် ကိုယ်ကချစ်တယ်
မင်းမှာ ကိုယ့်ကိုငြင်းခွင့်မရှိဘူးယောင်း
ကိုယ်က အိမ်တော်ကြီးရဲ့ သခင်လေး....
အမိန့်ပဲ..."

"မချစ်ပါဘူးဆို ဘာအမိန့်လဲ....!!!!
ကျတော့်မှာ ချစ်ရတဲ့သူရှိတယ်....
ကျတော်သူတစ်ယောက်ထဲကိုပဲချစ်တာ
သူ့ကိုပဲချစ်မှာ...."

"ငါစိတ်မဝင်စားဘူး......
မင်းဘယ်သူ့ကိုချစ်တယ်
ဘယ်သူ့ကိုမုန်းတယ်ဆိုတာတွေသိလည်းမသိချင်ဘူး
အိမ်ရှေ့စံက ဘုရင်ဖြစ်သွားပြီ
သူလုပ်ချင်ရာတွေငါ့ကိုလုပ်တော့မှာ
ငါမင်းနဲ့ထွက်ပြေးဖို့ လိုတယ်ယောင်း
တခြားန်ုင်ငံတခုခုကို ငါတို့ပြေးကြမယ်
ဒီနိုင်ငံမှာတော့ မင်းနဲ့ငါ လက်ထပ်လို့မရဘူး
လာပါ....လိုက်ခဲ့ပါကွာ..."

အိပ်ခန်းထဲအထိကျူးကျော်ဝင်လာကာ
အတင်းအကျပ်သခင်လေးသည်
လုံးဝလက်မလျှော့ခဲ့.....။

"မလိုက်ပါဘူးဆို.....ကျတော်လက်မထပ်နိုင်ဘူး...."

"ငါလည်းမင်းကလွဲပြီးဘယ်သူ့ကိုမှ
မေတ္တာထားလို့မရဘူး မွေးကထဲက
ငါ့နှလုံးသားကမင်းကိုလှုပ်ရှားတယ်
မင်းကိုပဲလိုချင်နေတာ ပါယောင်းရယ်...."

ရှိုက်ကြီးတငင်ငင်ငိုကြွေးသောJeonသခင်လေး
သည်ယောင်း ရှေ့ဒူးထောက် ဝပ်တွားလိုက်သည်အထိ။
ဘယ်လောက်ငြင်းငြင်း..
ဘယ်လောက်နာကျင်ရနာကျင်ရ
သခင်လေးဟာထုံနေသလားမပြောတတ်....။
အမြဲအနားကပ်ပြေးလာခဲ့တာကြီး....။

ဧကရာဇ်သိတာနဲ့...သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်အောင်
မှတ်သားစေခဲ့လည်း သွေးကသွေး
အနာကအနာ ယောင်း ကယောင်းပဲတဲ့လေ....။

"မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဆိုတာ....ဘာလို့လဲသခင်လေးရယ်.."

"မရဘူး...မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့မှမရှိတာကွာ
ငါ့ကိုရူးမတတ်ချစ်တဲ့ဘုရင်တောင်ပစ်ပြီး
မင်းလို ကချေသည်လေးကို ဒီကောင်က
ဒူးထောက်နေတာကြီး....ဒါကဒီလောက်ခက်မနေသင့်ဘူး
ယောင်း...ချစ်တယ် သိပ်ချစ်တာမလို့...
ကိုယ်တို့အတူတူနေကြရအောင်....
သူ့နယ်နိမိတ်က လွတ်ရင်ပီးပီ...."

"ဟင့်အင်း....ငြင်းတယ်....
တစ်သက်လုံးငြင်းတယ်...သခင်လေး..."

"ယောင်း..!!!"

သိမ်မွေ့လှသောသခင်လေးသည်လည်း
အချစ်နဲ့တွေ့တဲ့အခါ...အရိုင်းစိတ်တွေ
ဝင်လျှက် ယောင်းလက်တွေကိုအတင်းဆွဲယူ
ခေါ်တော့သည်။ယောင်းကရုန်းတဲ့အခါ
အားသုံးလျှက်အတင်းအကျပ်ခေါ်ပြန်သည်။

"ဘယ်သူရှိလဲ အပြင်မှာ!!!!!လာကြပါအုန်း..."

နာတာပေါ့....။အိမ်ရှေ့စံ ဓားတလက်လက်
အောက်ကနေ ဘယ်အချိန်မှာအခုတ်ခံရမလဲ
တွေးပြီး နှိပ်စက်သမျှခံကာဒီအလှတရားလေးကို
ရူးရူးမူးမူးချစ်တာ...။ချစ်လို့ဆွဲခေါ်မိတာလေးကို
သူဟာလူယုတ်မာကြီးလိုအကူအညီတောင်း
အတောင်းခံနေရတဲ့ဘဝ....၊
ဘယ်ဘဝတွေ ရောက်လို့ရောက်မှန်းတောင်မသိတော့ပါ။

"မအော်နဲ့!!!!!နှစ်ယောက်စလုံးခေါင်းပြတ်သွား
လိမ့်မယ် ...."

"အဲ့တာဆို လွှတ်...ဘယ်ကိုမှ...မလိုက်ဘူး..."

အသင့်ယူလာသော မေ့ဆေးတချို့နဲ့ပုဝါကို
ယောင်းမျက်နှာပေါ်အုပ်ချလိုက်သည်။
အချစ်နဲ့စစ်မှာ မတရားတာမှမရှိတာပဲ...။
ထီးနန်းရထဲက မိဖုရားနာမည်တောင်စုံအောင်
မသိသော ဧကရာဇ်သည်...သူ့ကိုလုံးဝအနားက
မခွါခိုင်းတော့ကာ ကြာရင်ကြင်ယာတော်ဖြစ်ရလိမ့်မည်။

ယောကျ်ားမိန်းမ သူမသိ...။
ဘုရင်ဖြစ်ပီဆိုတာနဲ့...အာဏာကုန်ရကာ
နန်းတော်တခုလုံးကို သွန်လိုက်မှောက်လိုက်လုပ်နေသည်။
ကချေသည်တွေကိုဌာနေပြန်ခိုင်းမည်။
ဘုရင်သည် သူ့အစီအစဉ်နဲ့သူဟုတ်နေလျှက်။

ပြန်သာသွားရရင် ယောင်းနဲ့ဝေးပြီး
ပိတ်လှောင်ကျန်ခဲ့ရမယ့်ဘဝသည်မတွေးရဲစရာ...။
ထို့ကြောင့် Jeonက ယောင်းကိုခေါ်ကာ
ထွက်ပြေးမည်ပေါ့..။

မေ့လဲသွားတဲ့အခါ ယောင်းကိုပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်
လိုက်သည်....။ထို့နောက်အမှောင်ကိုအသုံးချကာ
Jeon သခင်လေးသည်ယောင်းအိပ်ဆောင်မှထွက်ပြေး
သွားတော့သည်။

မိုးလင်းတဲ့အခါ....ပြင်းထန်သောကျကွဲသံ
တစ်ခုသည် ဘုရင့်နန်းဆောင်ထဲကျယ်ကျယ်
လောင်လောင်.....။

"နှစ်ယောက်လုံးမရှိတော့ဘူးဟုတ်လား...
ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ!!!!
ဘယ်ကိုရောက်သလဲ ငါ့ကိုပြော
ငါဒီလောက် သူ့ကို အနားမှာချုပ်ထားတာ
ဘာကိုမရှိတော့ရသလဲ.....ပြော!!!!!"

မြင်သမျှဓားရှည်နှင့်လိုက်ခုတ်နေတာ
ကြောင့် အထိန်းတော်တချို့သည်
ဒူးတွေပင်တုန်နေကြသည်။
နီရဲနေသောမျက်လုံးများဖြင့်ဘုရင်ဟာ
ဆံပင်ရှည်တွေကိုဒီတိုင်းချထားပြီး
ညဝတ်ဝတ်ရုံတော် အရှည်ကြီးနဲ့....
လက်ဖျားတွေတုန်ရီနေသည်။

"သတ်!!!!!သတ်ပစ် နှစ်ယောက်စလုံးကို
မြင်တဲ့နေရာမှာသတ်...ထပ်မပြေးနိုင်
အောင်ခြေထောက်တွေကိုရိုက်ချိုးပီးသတ်!!!
မြင်းစီစဉ်....ငါကိုယ်တိုင်ရှာမယ်..."

"မင်းကြီး....မသင့်တော်ပါဘူး
ကျတော်မျိုးတို့တွေ့အောင်ရှာပြီး
စိတ်တိုင်းကျအမိန့်အတိုင်းလုပ်ပေးပါ့မယ်..."

ဘုရင်သည် ကြေကြေကွဲကွဲကြည့်လာပြီး...

"ငါ့နှလုံးသားပါသွားတာ....
ငါ့အနာဂါတ်တွေပါသွားတာ....
ဒီထီးနန်းနဲ့လဲမလားမေးရင်တောင်
လဲပစ်နိူင်တဲ့ ငါ့အထွတ်အမြတ်လေးပါသွားတာ...."

"ငါ ...ငါတစ်စက္ကန့်တောင်ဝေးနိုင်တာမဟုတ်ဘူး
ငါနှစ်တွေအကြာကြီးချစ်ပေးခဲ့တာလေ
ငါ့ရင်ကိုစုန်ကန်ထွက်ပြေးဖို့မှမဟုတ်တာ....

မျက်ရည်စက်တွေသည်နန်းတော်ကြမ်းပြင်
ပေါ်တတောက်တောင်ကျဆင်းလျှက်...။
ဓားရောင်တလက်လက်နှင့်ဧကရာဇ်ရူးနေခဲ့ရသော
အချိန်....။

"သတ်မယ်.....သတ်ပစ်မယ်....!!!!"

ဖျက်ခနဲပွင့်လာသောမျက်လုံးတွေနဲ့အတူ
သတ်ပစ်မယ်ဆိုတဲ့နောက် ဘယ်လိုတွေသေရသလဲ
ဆိုတာကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းခံစားခဲ့ရမို့
မောင်သည် ရင်ထဲစူးနဲ့ထိုးနေသလို
မွန်းကျပ်ပူလောင်စွာနိုးလာရသည်။

ရက်စက်ပါတယ်ဆိုတဲ့လူတောင်သူလောက်
ရက်စက်မှာမဟုတ်ပါ.....။
စူးတောက်နေသောမျက်လုံးတွေနဲ့ ဟိန်းထွက်နေသော
သတ်ပစ်ဆိုသောအသံတွေသည်
အမုန်းတွေကို လှုပ်နိုးသည်။
ကျိန်စာတွေကို အင်တိုက်အားတိုက်အသက်သွင်းသည်။
မောင့်အိမ်မက်ဆိုးတွေသည် ထုံးစံအတိုင်း
စိတ်နဲ့ကိုယ်ကိုခွါပစ်ကာ လွတ်ထွက်သွားစေတော့သည်။

ကြည့်နေရင်းကနေJungkook သည်
အိပ်နေတုန်းဆိုပေမယ့် မျက်မှောင်တွန့်ချိုးသွားကာ
ချွေးတွေပြန်လာသည်။

"သူ ဘာဖြစ်နေတာလဲ......
ဒါသူပြောခဲ့တဲ့ အိမ်မက်ဆိုးတွေများမက်နေတာလား..."

အသက်ရှုမဝတော့သလိုပြင်းပြင်းထန်ထန်
လေကိုရှုမိတဲ့နောက် ကြောက်စရာကောင်းလှသော
နီရဲတောက်နေသောမျက်လုံးတွေသည်
ဖျက်ခနဲပွင့်လာတော့Jimin လန့်သွားသည်။

ဆိုင်သူလေးရဲ့ အကြောက်တရားဟာ
ဒေါသထွက်နေတဲ့ မောင့်မျက်လုံးတွေပဲ....။
မောင့်မျက်လုံးတွေသည်ချက်ချင်းဖြူစင်လိုက်၍
ရသလို စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ရှိန်ကျသွားစေနိုင်သော
အရောင်တွေပြောင်းလဲနိုင်သည်။

မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေပဲလို့လျှော့မတွက်သင့်
စိုက်ကြည့်ရင်...လမ်းပျောက်ခဲ့သူတွေ
တစ်ယောက်နှစ်ယောက်လူပါရာချီမှမကခဲ့တာ။

ဒေါသတကြီးအိပ်ယာနိူးလာတဲ့အခါ
စတွေ့လိုက်သောမျက်နှာ။
ရှင်းပါသည်...နှစ်ယောက်စလုံးကိုသတ်ပစ်လိုက်
ဆိုတဲ့မျက်နှာ.....။အိမ်မက်ထဲမှာလည်းရှင်းသလို
အပြင်မှာလည်းရှင်းရှင်းလင်းလင်း......။

မောင်သည် မျက်ထောင့်နီတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ်မှ
ထလာကာ ဆိုင်သူလေးကို ပြာကျမတတ်ကြည့်နေသည်။
Jimin ထလည်းမပြေးခဲ့သလို..
ဆက်လည်းမထိုင်ရဲနေပါ...
မောင် ကြည့်နေသော အကြည့်တွေသည်
ဝိဥာဉ်လွင့်မတတ်သိပ်တုန်လှုပ်စရာကောင်းစွာ
မမုန်းတော့ကြရအောင်ဆိုတဲ့ JeonJungkook
မဟုတ်တော့ဘူး.....။

"ဘာဖြစ်တာလဲ.....ငါ...ငါမင်းကို
ဘာမှမလုပ်ဘူးနော်...."

"ဘာလ်ို့မလုပ်ရမှာလဲ..လုပ်ခဲ့တဲ့
လုပ်ရပ်တွေအများကြီးပဲ..."

မောင်သည် ခုံမှာထိုင်နေသောဆိုင်သူလေး
၏အကျီလည်ပင်းတွေအားကြမ်းတမ်းစွာ
ဆောင့်ဆွဲယူလိုက်သည်။
အကောင်အထည်မရှိတဲ့ လေထုသက်သက်
အိမ်မက်တွေကြောင့်သူ့ကိုကြမ်းတမ်းလာပြန်ပြီ။

အဆင်ပြေနေတယ်ဆိုပြီး အေးချမ်းနေသော
စိတ်အခံလေးပင်ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်။

"JungKook....."

မောင်သည်....ပြင်းထန်လွန်းစွာမျက်နှာနှစ်ခု
ကိုအနီးဆုံးဆွဲယူပြီးစိုက်ကြည့်သည်။
ဆိုင်သူလေးသည် ပြိုင်ကြည့်မနေခဲ့...။
ရုတ်တရက်ဆန်သောကြမ်းတမ်းလွန်းသည်
ပြုမူဆက်ဆံပုံကြောင့် အားနည်းသောမျက်လုံး
တွေနဲ့ရင်ဆိုင်သည်.....။
မျက်နှာနှစ်ခုသည် အနီးဆုံးကပ်နေကာ
မျက်လုံးချင်းတွေ အားပြိုင်နေကြသည်။

"ငါကျိန်စာတိုက်တယ်
မင်းကိုငါဒီဘဝတင်မကဘူး
နောင်ဘဝအဆက်ဆက်မှာလည်း
အမုန်းကြီးမုန်းနိုင်ပါစေ
မင်းမျက်နှာမြင်ရုံနဲ့မကောင်းသော
စိတ်ခံစားမှုတွေကိုပဲဖြစ်စေပြီး
မင်းကိုငါအမြဲတမ်းစိတ်ဆင်းရဲမှုတွေကိုသာ
ပေးနိုင်တဲ့သူဖြစ်ပါစေ...."

"ဘဝဆက်တိုင်းဘဝဆက်တိုင်း
မင်းနဲ့ပဲပြန်တွေ့ဆုံပြီးယောကျ်ားဖြစ်ဖြစ်
မိန်းမဖြစ်ဖြစ်မင်းတစ်ယောက်နဲ့ပဲ
သံသရာတစ်လျှောက်လုံးပေါင်းဖက်နိုင်ပါစေ
ငါ့မျက်နှာမြင်တိုင်းအရူးလိုချစ်မြတ်နိုးပေးပြီး
မင်းနှလုံးသားရဲ့ချစ်ပေးနိုင်တဲ့စွမ်းအားတွေထက်
အဆပေါင်းများစွာလွန်ကြူးပီးငါ့ကိုမြတ်နိုးရပါစေ
ဒီဘဝမှာဘုရင်တပါးဖြစ်ခဲ့တာတောင်
မင်းနှလုံးသားကိုမပိုင်ဆိုင်နိုင်ခဲ့ပေမယ့်
နောင်ဘဝဆက်တိုင်းတော့ခြွင်းချက်မဲ့စွာ
မင်းနှလုံးသားရဲ့တစ်ယောက်ထဲသောဘုရင်ဖြစ်ပါရစေ
မင်းကသွေးနဲ့ဆုတောင်းတယ်
ငါကငါနှလုံးသားထဲကစီးဆင်းလာတဲ့
ငါ့မျက်ရည်နဲ့တိုင်တည်မယ်
မေတ္တာအရှိန်အဟုန်ကြီးတဲ့သူနိုင်ကြေးပဲ...."

သိပ်ပြင်းထန်သောအခြေအနေပါပဲ....။
မျက်လုံးနှစ်စုံသည်တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
စိုက်ကြည့်နေကာ ကျိန်စာနဲ့ဆုတောင်း
အဆုံးအထိအားပြိုင်နေကြသောအခြေအနေ...။

မောင့်မျက်လုံးတွေ သည် ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ
ကောင်းနေဆဲ....မောင့်ပုံစံကိုကြည့်ရင်း
ဆိုင်သူလေးသည် အားအလွန်နည်းလာကာ
အကျီစကိုခပ်ပြင်းပြင်းဆုပ်ပြီးရိုက်ချလိုက်တော့မှာ
သေချာသလောက်မို့ ကြောက်တာရယ်မဟုတ်ပေမယ့်
ဒီအခြေအနေအထိ အေးချမ်းနေတာ
ထပ်မရိုက်စေချင်ဘူး...။အသားနာတာထက်
အရိုက်ခံလိုက်ရပီဆိုတဲ့စိတ် လုပ်ရက်တယ်လုပ်နိုင်တယ်
ဆိုတဲ့စိတ်ကပိုပြီးဝမ်းနည်းစရာကောင်းသည်။

ဝမ်းနည်းစရာ နာစရာအကောင်းဆုံးက
ဘောင်မဝင်တဲ့အိမ်မက်တွေကိုခေါင်းစဉ်တပ်ပြီး
ရက်စက်နိုင်တဲ့မောင့် စိတ်တွေ။

စွန့်စားကြည့်ရမှာပေါ့...။
Jimin သည် ရစ်သိုင်းလာသောမျက်ရည်စတွေဖြင့်
မျက်နှာတခုလုံးပန်းနုရောင်သန်းနေသည်။
မောင့်ကို ထိုအရည်လဲ့နေသောမျက်လုံးလှလှ
တွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေကာ အကျီကိုဆွဲထားသော
မောင့်လက်တွေကို တစ်ချောင်းချင်းဆွဲဖြုတ်သည်။
ဖြုတ်နေရင်း ဝဲလာသောမျက်ရည်တွေသည်
ကျိန်စာတွေကြောင့်လည်းဖြစ်နိုင်သလို
ဆုတောင်းတွေကြောင်းလည်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။

မောင်သည်....တဖြည်းဖြည်းမျက်ရည်တွေ
ပြည့်အိုင်လာသောမျက်ဝန်းတွေကို
စိုက်ကြည့်ရင်း ရင်တွေအဆမတန်နာလာသည်။

မောင့်လက်တွေကိုအကျီမှာမရှိတော့တဲ့အခါ
ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်မောင့်လက်ချောင်းတွေကို
မလုံခြုံနိုင်ပေမယ့် ဆိုင်သူလေးကလက်ချောင်း
သေးသေးလေးတွေဖြင့်အုပ်မိုးကိုင်လိုက်သည်။

မောင်သည်....တောက်လောင်နေတုန်း....။

"ငါက Jimin ပါ......ငါကလက်ရှိရဲ့Jiminပါ
အတိတ်ကလူလည်းမဟုတ်သလို
အနာဂါတ်ကလည်းမဟုတ်ဘူး
ParkJimin က ParkJimin မလို့..
ဒီအိမ်မက်ကြောင့်နဲ့တော့ ငါ့ကိုမရိုက်လိုက်ပါနဲ့....
ဒီ Jimin က မင်းကို ဒီနေ့အထိ နာကျင်အောင်
ဘာမှမလုပ်ဘူးလေ....ငါပဲစဆုံတွေ့ထဲက
သေမတတ်နာကျင်ခဲ့ရတာပါ
ဝဋ်ကြွေးဆပ်ရတယ်ဆိုရင်လည်း....
ငါတော့ ကျေပီထင်တာပဲ...Jungkook ရယ်...."

တိုးလျှိုးနေသောမျက်လုံးလေးတွေ..။
ParkJimin ရဲ့ အရှိန်အဝါတွေကို
ParkJimin ကခေါက်သိမ်းပစ်သည်။
အရှိန်အဝါနဲ့အကြောကြီးမှုကနေရာတိုင်းသုံး၍
မကောင်း...။
အကြည့်တချက်နဲ့သတ်ချရမယ့်ကိစ္စတွေရှိသလ်ု
ချက်ချင်းသေးနုတ်ပစ်ရမယ့်ကိစ္စတွေလည်းရှိသည်။

မောင်မောပန်းလာခဲ့သည်....။
လွန်ဆွဲနေသော နှလုံးသားနဲ့ဦးနှောက်ကြား
မောင့်မျက်လုံးတွေအရောင်ပေါင်းစုံပြောင်းနေသည်။
နူးညံ့သွားလိုက် ကြမ်းတမ်းလာလိုက်နဲ့...။

ငိုရင်မရဘူးလေ...။
ငိုလို့ကတော့မဖြစ်ဘူး.......။
မျက်ရည်စတွေဝဲတက်လာတဲ့အခါနာကျင်စေချင်
သောမောင့်စိတ်တွေမြူမှုန်တမှုန်တောင်မရှိတော့။
အားပြိုင်မှုတွင် မောင်က အင်အားကြီးပြီး
စွမ်းအားတွေလျှော့ကျလာသည်။
တောင်းတောင်းပန်ပန်ဆိုင်သူလေးက
အရှိန်အဟုန်နဲ့....။

စကားလေးတခွန်းငိုသံလေးနဲ့ထွက်ကျလာတာ
တောင် မောင့်မှာ နာလို့.....။

တိုက်ခဲ့တဲ့ကျိန်စာတွေကတဘဝစာတောင်မဟုတ်
မုန်းလွန်းလို့ သံသရာတလျှောက်လုံး
တိုင်တည်ပစ်ခဲ့တာ...။

အားပြိုင်မှုတွင်...မောလာတာ မောင်....။
အရည်လဲ့နေသော မျက်လုံးလေးတွေနဲ့
သိပ်လှသောမျက်နှာဖူးဖူးလေး..။
Jungkook လို့တိုးတိုးလေးခေါ်ပြီး
လက်တွေကိုတောင်ဖွဖွလေးကိုင်ထားပေးသေးသည်။

သူကJimin ပဲ.....။သေချာလက်ထပ်ယူထား
တဲ့မောင့်ရဲ့ParkJimin လေးပဲ...။
မောင်ဟာ စကားမပြောဘဲ ဆိုင်သူလေးရဲ့
မျက်နှာလေးကိုစေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်ပြီး
ကျိန်စာတွေကို တစတစအရှုံးပေးလာသည်။
တစတစ မောင့်စိတ်ဝိဉာဉ်ကနေ
မကောင်းသောအငွေ့အသက်တွေလွှင့်စင်သွား
သလို လက်ကနွေးထွေးမှု...အနီးကပ်အလှဆုံး
သောမျက်နှာလေး..။

ကျတော့မလိုလို မျက်ရည်လေးတွေ....
မနိုင်မနင်းထိန်းထားရတာ မောင်ထိုမျက်ရည်
တွေကို ပါးပေါ်ကိုစီးကျမလာစေချင်ပါ။
ဆုတောင်းတွေသည် ပြိုင်ဘက်မရှိအနိုင်ရသွားပြီ။

"ကြောက်တာမလို့....အဲ့လိုကြီး
ဆက်မကြည့်ပါနဲ့တော့....."

ကြည့်နေရင်းကနေ မထိန်းနိုင်စွာပိုးပိုးပေါက်ပေါက်
ကျလာသောမျက်ရည်တွေနဲ့အတူမောင့်ဆိုင်သူ
လေးငိုချေပြီ...။

မောင်သည် အကျီစကိုထပ်ဆွဲလိုက်ကာ
ဘာမှမပြောနေဘဲနူတ်ခမ်းချင်းဖိကပ်လိုက်
တော့သည်။

ဘယ်ဘဝကဘယ်သူလှောင်လှောင်
ဘာစကားကြီးတွေပဲလျှောက်ပြောခဲ့ပါစေ
မောင် ထားခဲ့လိုက်တော့မည်။
ကျိန်စာတွေဆုတောင်းတွေဆိုတာထက်
မောင့်Jimin ငိုရင် မဖြစ်တော့ဘူး...။
လက်ရှိဘဝက Jimin က သိပ်လိမ္မာတာမို့
မောင် အကုန်ခွါချပစ်လိုက်တော့မည်။

မောင်သည် ဆိုင်သူလေး၏နူတ်ခမ်းတွေကို
ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ်ယူလိုက်ရင်းပါးနှစ်ဖက်ကို
လက်ဖြင့်ပိုင်နိုင်စွာကိုင်ကာနမ်းနေသည်။
မျက်ရည်တွေနဲ့ဆိုင်သူလေးသည်ရုန်းဖို့အင်းအားမဲ့
စွာငိုနေရင်းနဲ့ပင် စားသုံးခြင်းကိုခံရသည်။
အသက်ရှုကျပ်လာတဲ့အခါနူတ်ခမ်းတွေကို
လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး လည်တိုင်တွေပေါ်ရောက်လာတဲ့
မောင့်ရဲ့သွားစွယ်ချွန်ချွန်လေးတွေ...။

"အ...နာတယ်..."

မောင်သည် ခုံပေါ်မှဆိုင်သူလေးအား
လည်တိုင်တွေကိုပြင်းထန်စွာနမ်းနေရင်းမှ
ချီကာ အိပ်ယာပေါ်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။
ဆက်ပြီးနမ်းနေဆဲ....။

"Jungkook,.,,,!"

Shirt အကျီကြယ်သီးတွေကိုတလုံးချင်း
ဆွဲဖြုတ်နေသောမောင်သည်နူတ်ခမ်းတွေ
ဆီပြန်ရောက်လာပြန်သည်။
ဆိုင်သူလေးရင်ဘက်တွေဆီကူးလူးနေသော
မောင့်လက်သွယ်သွယ်တွေသည်
ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ခက်ခဲခြင်းကိုစဖြစ်စေပါသည်။

ဖရိုဖရဲကျွတ်သွားသောအကျီလေးနဲ့
အငိုမျက်နှာ အလှလေးဟာ...
မောင့် ကိုမီးတောင်ထဲမှာ မီးလောင်ပြာကျသွားစေပြီ။

နားရွက်ဖျားလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့
ထိတွေ့လိုက်ပြန်တော့ ဆိုင်သူလေးထွန့်ထွန့်လူး..။
မောင် ဒီပညာရပ်တွေကို ဘယ်ကများသင်ခဲ့သလဲ။
ရင်ဘက်တွေကိုမောင်ကနေရာအလပ်မကျန်နမ်းသည်။
အောက်ကိုဆင်းလာရင်းမောင်ခါးစပ်တွေကို
ရူးရူးမူးမူးဆက်နမ်းနေတုန်း...။

"တော်ပီ.....Jung....အ!!!"

စကားမပြောတာမကြိုက်သူ
ကဝေမောင်သည် နူတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကို
ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းမှပြန်တက်လာကာ
ဆွဲစုတ်ယူတော့ ဆိုင်သူလေးသည် ပြန်တုံ့ပြန်လာသည်။
အပေးအယူနဲ့မှပိုသာယာသောထိတွေ့ခြင်းတွေမှာ
မောင့် ငြီူညူးသံတိုးတိုးလေးထွက်လာသည်။

ဆိုင်သူလေး၏လက်ကလေးတွေသည်
မောင့်ရင်ဘက်တွေအပေါ်လိုက်လံပွတ်သပ်နေကာ
သာယာလာမှုသည်ပြောမပြတတ်..။
ဒါဟာ မောင်လျှောက်နမ်းရုံပဲ...။

"မောင် အရှုံးပေးလိုက်ပီမို့...
လေပေါ်လွင့်ပျံထွက်လောက်မယ့်အထိ
မောင့်ကိုမင်းက နမ်းပေး.."

"နမ်း...နမ်းနေတာပဲ...."

"မောင် မကြိုက်သေးဘူး...."

Shirtအကျီအဖြူရောင်ကိုလုံးဝချွတ်ပစ်
လိုက်ကာမောင်ထိလာတဲ့နေရာတွေက
ဆိုင်သူလေးနဲ့ခါးတွေကိုအိပ်ယာနဲ့
လွှတ်သွားစေပါသည်။

"JungKook....."

"မင်းက ရူးမတတ်ကို လှတာ...."

မောင်သည်အသာယာနိုင်ဆုံးနေရာတွေကို
ချက်ချက်ချာချာသိကာလွန်ကြူးနေရင်း
ခါးပတ်ကိုဆွဲဖြုတ်လာသည်။

Jimin လန့်သွားသည်။
ဒါက မဟုတ်သေးဘူးလေ......။
တချက်နမ်းလိုက်တာနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ရောက်
ဖရိုဖရဲပုံစံဖြစ်နေရတာနဲ့တင်
ပြန်တွေးမိတိုင်းရှက်ရတာသေလောက်သည်။

တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ချစ်လို့ကြိုက်လို့
ညှိနှိုင်းထားလို့ ခါးပတ်တွေကိုကျူးကျော်တာ
သဘာဝကျပေမယ့် သူနဲ့Jungkook ကခုဘာမှန်း
တောင်မသိ။

ဒီလောက်ဟန်မဆောင်နိုင်သာယာမိနေတာတောင်
တော်တော်လေးအထင်သေးသွားစေနိုင်သော
အခြေအနေ..။
အစထဲက ဒီလူဆိုးက ဘယ်နေရာမှအထင်မကြီး
ပါဘူးဆို...ဒီလိုသာပါသွားရင် တသက်လုံး
ခေါင်းဖော်နိုင်မှာမဟုတ်...။

"ဟင့်အင်း....Jungkook...."

လက်တွေကိုအတင်းဆွဲတားတော့
စိတ်ရှုပ်သွားသလိုမျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်လာတဲ့သူ။

"ဘာဖြစ်တာလဲဗျာ...."

"ငါ....ငါက...မလွယ်ဘူး....အဲ့ဒီလောက် ....."

MDParkကနမ်းနေတာလည်းတကိုယ်လုံး
ကုန်နေပြီ....။နီရဲနေပြီးမှ မနှောက်ယှက်ရရင်မပြီး။
လက်တွေကိုအတင်းဆွဲဖယ်ကာစောင်ကို
ဆွဲတောင်ယူခြုံလိုက်သေး...။

"ကိုယ့်ယောကျ်ားနဲ့အိပ်ယာပေါ်ကိစ္စက
လွယ်တယ် ခက်တယ် ရှိသေးလို့လားဗျာ.."

မောင်သည် အရှိန်ပျက်သွားတာကြောင့်
ဆံပင်တွေကိုဆွဲလှန်တင်ကာ ခပ်တိုးတိုးဆိုသည်။

"ရှိ...ရှိတယ်....ငါကတန်ဖိုးရှိတယ်...
ငါ့ကို ဒီလို လွယ်လွယ်မရဘူး...."

"ဒါဆို မောင်က ဒုက္ခရောက်ပီလေ
မင်း အစထဲက ခက်ရင် ခက်တယ်ပြောပေါ့..."

အရွယ်ရောက်သူမို့နားမလည်တာမဟုတ်...။
မောင့်ပုံစံသည် တကယ်မပြေနေ...။

"အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး....
ပြီးတော့ ငါတို့...နားလည်မှုလည်းရှိကြတာ
မဟုတ်သေးဘဲ..."

"Jimin မောင်ပြောမယ် အဲ့တာကနားလည်မှု
မလိုဘူး အလိုလိုကြာရင်နားလည်သွားရော
စောင်ကြီးဖယ်ကွာ....မောင်ဖယ်ရရင်
မင်းမလွယ်ဘူးနော်...."

"မဖြစ်ဘူး....."

မောင်သည် အော်ဟစ်သာတအိမ်လုံး
ပတ်ပြေးလိုက်ချင်သည်။
တကိုယ်လုံးကပိုးမွှားတွေသည်
ParkJimin ကိုမှမထိရရင် သေရပါတော့မယ်လို့
ဝိုင်းအော်နေကြသလိုသိပ်ခက်ခဲသောအခြေအနေကြီး။

"လာခဲ့....."

စောင်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်တဲ့မောင်ဟာ
ဆိုင်သူလေးအပေါ်ပြန်လည်အုပ်မိုးလိုက်သည်။
အဆင်မှမပြေတာ ဒီတိုင်းဟင့်အင်းဆိုတာနဲ့
ခေါင်းညိတ်ရမှာလား...။
JeonJungkook ကိုသူကလေးမှတ်နေသည်။
လက်တွေပြန်လှုပ်ရှားလာတော့
Jimin သည်ခေါင်းတွေယမ်းလျှက်...။

"တန်ဖိုးထားပေးပါ....ငါ့ကိုမင်းတွေ့ဖူးတဲ့သူတွေ
လိုမဆက်ဆံပါနဲ့...."

မောင်...တွေခနဲ.....။
တန်ဖိုးတဲ့.....။
ParkJimin မှာတန်ဖိုးဘယ်လောက်ထိုက်လဲ
ပါးစပ်ကပြောနေဖို့မလို...
ခေါင်းစခြေဆုံး မထိရက်စရာတွေကြီးပဲ...။
တောင်းတောင်းပန်ပန် တိုးလျှလျှပြောပုံလေးက
သိပ်သနားစရာလေး... ။

သာယာမိတာနဲ့အိပ်ယာပေါ်ဆွဲတင်
ရမ်းကားလို့ရမယ့် ဖြစ်တည်ခြင်းလေးမှ
မဟုတ်တာ...။
ခဏသတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားတယ်။

ဟုတ်ပါရဲ့....သူချက်ချင်းလက်ငင်းတော့
ဘယ်အဆင်ပြေပေးမလဲ..။
ကမ္ဘာကြီးလောက် မာနကြီးပြီး
အကြောကြီးကြီးမို့...ဖရိုဖရဲလေးကမူအုန်းမယ်။

လူဆိုး၏ အထိအတွေ့ကိုမသာယာတာမဟုတ်
မကြိုက်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်လည်း
သိက္ခာတရားနဲ့မာနကလည်း ကုတ်ကတ်ထားရ
အုန်းမှာမို့ MD Parkသည် အလွန်အကျွံမျှောသွား
ပြီးသော်ငြား ခက်ခဲစွာ ပြန်ထိန်းရသေးသည်။

"တန်ဖိုးထားပေးလိုက်မယ်...
ဒါပေမယ့် ...."

ရင်ခွင်အောက်က ဖရိုဖရဲလေးကို ဆက်ခနဲ
ဆွဲမကာ ကိုယ်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး
ဗိုက်သားသားချပ်ချပ်ပေါ်ခွထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။

"မောင် ....အဆင်ပြေအောင်တော့
မင်း မောင့်တကိုယ်လုံးကိုနမ်းပေးရမယ်
မပြေရင် ပြေတဲ့အထိ တစ်ရက် တပတ် တလ
ဆိုလည်းနမ်းနေရမှာ အိုကေ....."

"မနမ်းဘူး...မနမ်းနိုင်ဘူး...မင်းကလွန်လွန်းတယ်.."

"ဒါဆိုတနေရာပဲ နမ်း....စိတ်ကျေနပ်ရင်လွှတ်ပေးမယ်.."

"ဘယ်နေရာလဲ...."

"တကိုယ်လုံး မင်းကြိုက်တဲ့နေရာရတယ်..."

အကျီမရှိတော့သောMD Parkဟာ
တကိုယ်လုံးပန်းရောင်တောက်နေပြီ။
မောင်သည် နမ်းလာမယ့်အချိန်ကိုအေးအေး
စောင့်နေသည်။
MD Parkရွေးနေတုန်း.....။

မိနစ်အနည်းကြာတဲ့အခါ နူတ်ခမ်းနားကို
ညွှတ်ကိုင်းလာတဲ့ ဆိုင်သူလေးကြောင့်
မောင်က ရီချင်သွားသည်။

ရိုးလိုက်တာ....များ...ကွာ...။

နူတ်ခမ်းပါးတွေကို အနမ်းခံဖို့မျက်လုံး
တွေမှိတ်ချလိုက်ကာမောင်သည်အေးအေးလူလူ
ခံစားရန်အသင့်...။

ဟင်.......။

နူတိခမ်းတော့နူတ်ခမ်းပဲ....။
ဒါပေမယ့် ဆိုင်သူလေး၏နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး
နဲ့လာခိုနားသောနေရာသည် နူတ်ခမ်းအောက်က
မဲ့နက်ကလေးရှိတဲ့နေရာကို...။

မောင်...ရူးသွားတာပေါ့..။

စက္ကန့်တချို့ဖိကပ်နမ်းပီးပြန်ခွါတဲ့
ဆိုင်သူလေးသည် သူမဟုတ်သလို
မျက်နှာလွှဲကာခပ်တည်တည်...။

"မှဲ့ ကို ကြိုက်လို့....တခြားမရှိဘူး...."

မောင် အဆင်ပြေတာပေါ့...
အခါတရာတထောင်မကပြေတယ်....
သွားတန်းလေးတွေပေါ်သည်အထိပြုံးရီသွား
သောမောင်သည် ကိုယ်ပေါ်က
ဆုတောင်းကောင်းခြင်းနတ်ဘုရားလေးကို
ပြန်ဆွဲချကာရင်ခွင်ထဲထည့် အိပ်ဖို့ကြံတော့သည်။

ခြေထောက်တွေနဲ့ပါခွကာ အတင်းဖက်တော့
သူသိပ်မကြိုက် ရုန်းသည်။
အဝတ်မဲ့သောကျောပြင်လေးကိုတရှုံ့ရှုံ့နမ်း
ပေးလိုက်တော့ ကြက်သီးလေးတွေထလျှက်.....။

ဆိုင်သူလေးသည် ရင်ခွင်ကျယ်ထဲပြုံးယဲ့ယဲ့လေး....။

......................

"KimTaeHyung!!!!မင္းလြန္မလာနဲ႔...."

MD Parkနဲ႔႐ုံးခန္းထဲကစကားေတြသည္
ပညာသားပါခဲ့သည္။
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာေနေပမယ့္
MinYoongi ၏အရွိုက္တည့္တည့္ကိုထိလာခဲ့သည္။

"က်ေတာ့္ေယာက်္ားကေျပာမရဆိုမရမလို႔
က်ေတာ္လႊတ္ထားရေပမယ့္ TaeHyung က
ေတာ့ MinYoongi ေသခ်ာေလးနားခ်ရင္
ရမွာပါ... Jungkook အတြက္ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး
TaeHyung ကို သူမ်ားေတြေမးေငါ့မွာစိုးရိမ္တာ
ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဒီဇိုင္နာျဖစ္ေနပီမလား....
က်ေတာ့္ေယာက်္ားက နာမည္ပ်က္ေတြႀကီးပဲ
ေကာင္းတဲ့ေနရာတေနရာမွမရွိေတာ့ေလ
နစ္နာမွာက MinYoongi လက္ထပ္မယ့္သူျဖစ္ေနတာ.."

ျပဳံးယဲ့ယဲ့ျဖင့္ ေစတနာပါသလိုေျပာေနပုံက
အႏွစ္ခ်ဴပ္ရင္ ကိုယ့္လူကိုယ္ထိန္း ကလြဲ
တျခားမရွိ....။

ParkJimin မ်က္ႏွာေပၚမွာေစတနာနဲ႔တူတာမ်ိဳး
အရိပ္အေယာင္ေတာင္ေပၚမလာ
ေကာင္းတဲ့ေနရာ တေနရာမွမရွိေသာ
ေယာက်္ားျဖစ္သူနာမည္ပ်က္ေလးကို
TaeHyung နဲ႔လုံးဝမပတ္သတ္ေစခ်င္ေသာ
အရိပ္မ်ားသာရွိေနသည္။

ျပန္ၾကားေယာင္မိတိုင္းေဒါသတႏုံ႔ႏုံ႔..။

"ထယ္ ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ....
သူငယ္ခ်င္းမလို႔ မိတ္ေဆြမလို႔
သတင္းသြားေမးတာ ဆန္းလို႔လား...."

"မင္းအဲ့ေလာက္လူမွူေရးမရွိဘူးKimTaeHyung
ငါ့ကိုမလိမ္နဲ႔...."

"ထယ္ မလိမ္ဘူး....."

"အေႏွာင္အဖြဲ႕မရွိတဲ့သူကို ေပြတာရွုပ္တာ
မင္းစိတ္ေပ်ာ္လ္ို႔မင္းလြတ္လပ္သလို
ေနတာကို ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးလို႔ရတယ္
အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့သူကိုမျဖစ္ဘူး ထယ္ေလး...
လုံးဝမျဖစ္ဘူး...
ေလာကႀကီးမွာလိုက္နာရမဲ့စည္းကမ္းေတြ
ရွိတယ္ ခ်စ္သူရည္းစားေတာင္ၾကားမဝင္ရတာ
သူတို႔ကလက္ထပ္ထားတာ တရားဝင္ယူထားၾကတာ.."

"ခု ကြဲ လို႔လား ထယ္ သတင္းသြားေမး႐ုံနဲ႔
ကြဲသြားပီလား....."

"မကြဲပါဘူး...ရွင္းျပတာ
Jungkook နဲ႔ တတြဲတြဲလုပ္ေနတာေတြကို
လူႀကီးလုံးဝမျမင္ခ်င္ဘူးေနာ္
ParkJiminက ထုတ္သာမေျပာတာ
JungKookကို သိပ္အေလးအနက္ထားတယ္
သိပ္ကာကြယ္တယ္ တခုခုျဖစ္လာရင္
မင္းကို တစစီ ျဖဳတ္ပစ္လိမ့္မယ္...."

"ParkJiminက Jeon JungKookကို
လုံးဝ အေလးအနက္မထားဘူး!!!
လူႀကီးမသိဘဲမေျပာနဲ႔...မေျပာနဲ႔..."

"ထယ္!!!!"

အျပာေရာင္ေလးကမ်က္ရည္ေတြနဲ႔...
အခန္းေထာင့္ကေန အသံကုန္ေအာ္ေနတာ..။
MinYoongiအံ့ဩသြားကာအခန္းေထာင့္ဆီကို
ေလၽွာက္လွမ္းသြားလိုက္သည္။

"ထယ္ေလး....လူႀကီးကိုၾကည့္ပါအုန္း...."

မၾကည့္ပါ..ေဒါသေတြလည္းေရာေႏွာၿပီး
ထယ္ ဟာ တဆက္ဆက္တုန္ေနခဲ့တယ္...။

"မင္းသိပ္အဖိုးတန္လ္ို႔ပါကြာ...
သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရး ၾကားထဲ
မသာမယာဝင္ပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔
လူႀကီးဘယ္လိုမ်ားအျဖစ္ခံန္ုင္ပါ့မလဲ
မင္းျဖစ္တည္ျခင္းေလးက သိပ္လွတဲ့ဟာ
လိမၼာပါ ထယ္ရာ...."

"လူႀကီး ဘာမွမသိပါဘူး...
လူႀကီးကို ထယ္ဘယ္လိုေျပာျပရမွန္းလည္း
မသိဘူး...ရင္တခုလုံးက၂၄နာရီနာေနရတယ္
ျမင္သမၽွေတြ႕သမၽွေျပးရိုက္ေနခ်င္ေတာ့တာပဲ..."

"Jungkook က အိမ္ေထာင္သည္ေနာ္...ထယ္"

ေကာင္းတယ္...။အဲ့ဒီအရိုင္းေလးနဲ႔ပဲ
ထင္ေနလိုက္ၾက...။ဒါဟာလွည့္ကြက္ပဲ
သူတို႔အာ႐ုံေတြဟာ သခင့္ဆီေရာက္လို႔မျဖစ္ဘူး
ပိုခက္သြားလိမ့္မယ္....။
MinYoongiမေက်နပ္လို႔သြားျဖဲရင္ေတာင္
JeonJungkookပဲအျဖဲခံရမွာ...။
သခင္က သခင္ပဲ...အလြတ္ႀကီး...။
သခင့္ကိုေတာ့ ဘာမွသြားထိ၍မျဖစ္ပါ....။

"အဲ့ဒီေတာ့......"

"KimTaeHyung..မင္းငါ့ကိုမသနားဘူးလားကြာ...."

"လူႀကီးေလာက္အင္အားအျပည့္နဲ႔လူကို
ဘယ္ေနရာကို ထယ္ သနားရမွာလဲ...."

"ေလးႏွစ္ ေလးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခု
လုံးမွာ ကိုယ္ အင္အားေတြမရွိခဲ့ဘူးထယ္
ကိုယ္ဟန္ေဆာင္ေနတာ....
မင္း ခ်စ္မလိုလို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလိုလို
အေျခအေနေတြနဲ႔....ငါ့လိုေကာင္ငါလိုေကာင္က
မင္းကိုမင္းအေပၚစိတ္ရွည္ေပးခဲ့တာ
ငါအင္အားႀကီးလြန္းေနလို႔မဟုတ္ဘူး
အပိုင္ေလးလိုခ်င္လို႔ပါ....ငါ့ကိုၾကည့္ပါ
ငါ့ကိုမင္းၾကည့္သင့္ေနပါၿပီ ထယ္ရယ္...."

"အခ်စ္နဲ႔ပတ္သတ္လာရင္...
အထူးသျဖင့္မင္းနဲ႔ဆိုရင္
MinYoongiက ဘာေကာင္မွာကိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး
မင္းသိရဲ့လား KimTaeHyung...."

လူႀကီးသည္ အသံပါတုန္ခိုက္လာကာ
တခါမွေအာက္က်ခံမေျပာခဲ့ဖူးေသာ
စကားေတြကိုလက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုပူးကပ္ကိုင္တြယ္
လၽွက္ေျပာလာသည္။

ထယ္ လန့္သြားခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ...။
ပိုက္ဆံနဲ႔တည္ေဆာက္ အေပးအယူနဲ႔
အဆင္ေျပခဲ့ေသာ Relationship အတြက္
ထယ္ေယာင္းေတြးခဲ့တာ လြယ္လြယ္ေလး....။
အခ်ိန္တန္မေျပရင္ လစ္႐ုံပဲ....။

လူႀကီးခ်စ္တယ္လို႔အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ဝန္ခံေနခဲ့လည္း
ခ်စ္သလား မခ်စ္သလား မခ်စ္သလား
အေျဖေတြေတာင္းေနေပမယ့္လည္း
ထယ္ေယာင္းအတြက္ ဒါေတြကသိပ္အေရးမႀကီး
ေနသလို အိမ္မက္ေတြကသာပထမဦးစားေပးျဖစ္ခဲ့
သည္။

ရွာေတြ႕သြားေတာ့လည္း လွလြန္းေတာ့အ႐ူးအမူးပါပဲ။
လိုခ်င္ေနတာ အ႐ူးတပိုင္း...။
သြားသြားထိမိတိုင္းလည္းပူလို႔ မခံစားန္ိုင္ျပန္...။

"ငါထားခဲ့မယ္ေလ...မင္းကို...
မင္းဒီအခန္းထဲ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ
ငါမရွိဘဲ တစ္ရက္ပဲရွင္သန္ၾကည့္လိုက္....
ငါ့အရိပ္ကေန မင္းထြက္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ပါ...."

"အင္အားနည္းမွန္းသိေတာ့ ခင္ဗ်ားက
အနိုင္က်င့္တယ္....ထားခဲ့လိုက္ေလ...
ထားခဲ့လိုက္စမ္းပါ....အခါတရာတေထာင္မက
ထားခဲ့လိုက္....ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး...."

ခ်စ္လို႔သြားေတြ႕တဲ့ဟာ....သူကMinYoongiကိုဘယ္လို
ေတြေတာင္ေျပာပစ္လိုက္တဲ့မသိ။
MinYoongiသည္Jungkook နဲ႔အပိုင္အနိုင္ႀကီး
By Nameတပ္ သတိေပးလာတဲ့အထိ။

ParkJimin ေရ ခင္ဗ်ားေယာက်္ားကိုမဟုတ္ဘူး
ခင္ဗ်ားကို ပါ ဟု အိမ္ေရွ႕သြားေအာ္ရင္ေတာင္
တုံးေဝေနအုန္းမွာပဲ....။

ခ်စ္လို႔သာခြင့္လႊတ္ေနရတာ...
လုပ္သမၽွက ေျပးနမ္းပစ္ခ်င္စရာအကြက္ေတြ...။
တေန႔ေန႔ေပါ့ မၾကဳံၾကဳံေအာင္ဉာဏ္ဆင္ၿပီး
နမ္းပစ္အုန္းမည္။

JeonJungkook သိလို႔သတ္သတ္
MinYoongi သိလို႔သတ္သတ္
သိခ်င္တဲ့သူသိ.....ခပ္တည္တည္ပဲ
လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ပစ္အုန္းမွာ.....။

KimTaeHyung ကသိပ္ျဖဴစင္ေနတဲ့
ေကာင္မဟုတ္ဘူးသခင္.....။

"ေတာ္ပီ အရက္ေသာက္မယ္...
ထယ္ ဆက္ၿပီး စကားနိုင္မလုနိုင္ေတာ့ဘူး
လူႀကီးလမ္းခြဲခ်င္လည္းရတယ္
ထယ္က ထယ္ေပ်ာ္သလိုဆက္သြားမွာပဲ
ႀကိဳက္ရင္အနားမွာေန မႀကိဳက္ရင္ သြား...."

"ႀကိဳက္တယ္ အဲ့ေတာ့အနားမွာေနမယ္...
ေအး ဒါေပမယ့္ JeonJungkook နဲ႔
ထပ္ပတ္သတ္ရင္ ငါနဲ႔သူထိပ္တိုက္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္
ရိုးရိုးေတာ့မေတြ႕ဘူးေနာ္...."

"ေတြ႕ေပါ့..... Jungkook ကေအးေဆးပဲ...
လူႀကီးလို ပူပူေလာင္ေလာင္မဟုတ္ဘူး
လူႀကီး ကိုက သံသယတရားေတြစြတ္မ်ားေနတာ
က်ေတာ္တို႔ ႀကိဳက္ေနပါတယ္လို႔လည္း
သက္ေသလည္းမရွိဘဲ....."

"မင္းကသက္ေသမလိုပါဘူး
မင္းမ်က္လုံးေတြကိုၾကည့္ထဲကသိတယ္..
အိမ္ေထာင္သည္ေနာ္ KimTaeHyung...
ဒါေနာက္ဆုံး သတိေပးျခင္းပဲ..."

သြားခ်လို႔ ဟိုေကာင္ထိလည္းေအးတာပဲ...။
ကိုယ္ဘာမွလုပ္စရာမလိုေတာ့တဲ့အေျခအေန
လက္ေတြယားေနတာၾကာပီ...။
MinYoongiက ပါးစပ္နဲ႔မေျပာဘူးလက္နဲ႔ပဲ
ေျပာတဲ့သူမို႔...လက္စလက္နကိုယုံပါသည္။

သူတို႔ ျပသနာတက္ေနခ်ိန္...
MD Park ဆီသြား အသဲယား႐ုံပဲ...။
ဒီတစ္ခါေတာ့ၾကည့္ပီးျပန္မလာေတာ့ဘူး...။

MinYoongiသည္သတိေတြအထပ္ထပ္ေပးၿပီး
ေနာက္အိပ္ယာေပၚျပန္သြားကာမ်က္ႏွာတခု
လုံးကိုလက္ျဖင့္အုပ္ထားၿပီး
ထယ္ေယာင္းကို ဘာမွမေျပာေတာ့....။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္အကြက္ေက်ာ္ဖို႔ အခန္းေထာင့္မွာ
ထိုင္ေတြးၿပီး ေက်နပ္ေနတုန္း..
အၾကည့္ေတြသည္ အိပ္ယာေပၚေခါင္းငိုက္စိုက္
လူႀကီးဆီေရာက္သြားေတာ့ တမ်ိဳးေလး....။

လူႀကီးက ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးတခါမွမျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့လူ...။
အျမဲတမ္းမ်က္ႏွာကိုေမာ့ခ်ီကာ ေဒၚလာေတြ
နဲ႔နစ္ျမဳပ္ေနသူမို႔ လူႀကီး၏ စိတ္ညစ္ေနေသာ
ပုံစံကို ထယ္ ပထမဆုံးျမင္ရျခင္း....။

သခင့္ကို ခ်စ္ခ်င္ ထိခ်င္ေတြ႕ခ်င္ နမ္းခ်င္ေနေသာ
စိတ္ရိုင္းေတြကသက္သက္..
အိပ္ယာေပၚကျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ကာ
ရင္ထဲပူသြားေသာခံစားခ်က္ကသက္သက္....။

အျမဲသန္မာ ထည္ဝါေနတတ္တဲ့သူတို႔...
ညိဳးငယ္သြားတဲ့အခါ..တမ်ိဳးတမည္ေလးေတာ့
ခံစားရတာအမွန္ပါ....။
MinYoongiလို လူႀကီးက ထိပ္ဆုံးကေပါ့...။

ထပ္ထပ္ၿပီး ေဒါသေတြနဲ႔ေပါက္ကြဲမေန
လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္မထိုးေနဘဲ
ၿပိဳလဲေနသလိုေတြ႕ေတာ့ TaeHyung...
ဒါမ်ိဳးကို မျမင္ခ်င္...။

အတူတူေလးႏွစ္လုံးကြဲလိုက္ျပဲလိုက္
ျပန္ဆက္လိုက္ လိမ္လိုက္ညာလိုက္
Ro လိုက္ေနလာတာ လူႀကီးဟာၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပဲ။

ေကာင္းကင္ျပာေလးက ေခ်ာင္းေျမာင္း
တိုက္ခိုက္လာမယ့္ အခ်စ္ထက္အင္အားႀကီးတဲ့
ေလးႏွစ္တာ ဆိုးတူေကာင္းဘက္
ေနသာသာ မိုးရြာရြာ ေအာင္ျမင္ပါေစ
က်ဆုံးပါေစ ငိုလိုက္ရီလိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္
အဆင္ေျပလိုက္နဲ႔  သူသတိမထားမိတဲ့
သံေယာဇဥ္ ထုထည္ကို တခ်က္ေမ့ေနတယ္....။

သံေယာဇဥ္က သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္..
ဘဝကိုအတူတူျဖတ္သန္းရျခင္း
အမွတ္တရေတြကသိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္
ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး သူ႔အေငြ႕အသက္နဲ႔လြတ္တာမ်ိဳး
မရွိတာေတြကသိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။

MinYoongiရင္ခြင္စုန္ကန္ထြက္ၿပီး
သခင့္ဆီအေျပးသြားနိုင္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္
တကယ့္ဘဝရဲ့ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္
အဆိုးအေကာင္းေတြျဖတ္သန္းၿပီးခဲ့တာက
MinYoongiနဲ႔ေလ....။

လက္ေတြ႕ဘဝမွာငိုခ်ခဲ့တာလည္း လူႀကီးနဲ႔
ရီေမာခဲ့တာလည္း လူႀကီးနဲ႔ပဲ.....။

အားသာခ်က္အားနည္းခ်က္
ဘာႀကိဳက္တယ္ ဘာမႀကိဳက္ဘူး
ေနာက္ဆုံးကုန္ကုန္ေျခသံေလးေတာင္အလြတ္ရ
ကိုယ္သင္းနံ႔ကေလးရရင္ေတာင္သိေနတဲ့အေျခအေန
မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဘာျဖစ္ခ်င္တာမွန္း
တန္းသိေနတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ Relationship ကို
ထယ္ေယာင္း သတိမထားမိေနဘူး...။

တခ်ိဳ႕အရာေတြကအခ်စ္နဲ႔မခ်ည္ဘဲ
တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္မရွိမျဖစ္လိုအပ္
ေနျခင္း...တခုခုေလးဆိုတာနဲ႔သြားအားကိုးမိျခင္း
အမွတ္တရေတြ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာေတြ
နဲ႔ခ်ည္တတ္ၾကတယ္...။
အခ်စ္ ဆိုတာထက္....လိုအပ္ျခင္းနဲ႔ျဖည့္စည္းျခင္း
နားလည္ျခင္းသံေယာဇဥ္ေတြအထိအေတြ႕ေလးေတြ
နဲ႔သြားၾကတယ္။

အဲ့လိုကေနတကယ့္အခ်စ္ဆိုတာကိုေမြးဖြားတယ္...။

ျမင္ျမင္ခ်င္းအခ်စ္ဆိုတာရွိတယ္..
ျမင္ျမင္ေနရင္းကေန ကိုယ္ေတာင္မသိဘဲ
ခိုင္ခိုင္မာမာခ်စ္သြားရတာမ်ိဳးေတြလည္းရွိတယ္။

ေကာင္းကင္ျပာေလးက သံေယာဇဥ္ထုထည္ရဲ့
Side effectကို အထင္ေသးတယ္...။
အင္းေလ...သူခ်စ္ျခင္းကလည္းေတာ္႐ုံမွမဟုတ္တာ။

ပုံစံခြက္မွာ ေနာက္ဆုံးေအာ္ဟစ္ေျပာဆို
ခဲ့ၾကၿပီးေတာ့ TaeHyungလွဲအိပ္လိုက္ရတာ
လူႀကီးေဘးမွာပဲ....။

ေစာင္ကိုဘယ္ေတာ့မွယူမျခဳံတတ္သူသည္
လူႀကီးယူၿပီးျခဳံေပးမွအဆင္ေျပေျပအိပ္တတ္သည္။
တခုခုေလးဖက္ၿပီးမွအိပ္တတ္တဲ့
အက်င့္ေလးေၾကာင့္MinYoongiက
ေခါင္းအုံးတခုလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။

ဒါေတြဟာ...ေက်ာက္ခ်ထားပီးတဲ့ပုံေသနည္းေတြ...။
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လေပါင္းမ်ားစြာ
အလြတ္ရေနတဲ့ညီမၽွျခင္းေတြ.....။

သံေယာဇဥ္နဲ႔ ဘဝအဆက္ဆက္ကခ်စ္ျခင္းေတြ
အားၿပိဳင္ရမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေတာ့
အနည္းငယ္ခက္ခဲပါလိမ့္မည္....။

ဘာပဲေျပာေျပာ....ဘယ္သူ႔ကိုပဲလွမ္းခ်စ္ခ်စ္
ေသခ်ာျခင္းလက္ရွိမွာေပါ့ ထယ္ေလးက
သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ...။

လက္ရွိကပဲအေရးႀကီးတာမလား.....။
ခင္ဗ်ားတို႔အေရးႀကီးတယ္ပဲေျပာ..
က်ေတာ္စိတ္မရွည္ဘူး......။

................................။

ညေနေစာင္းCompany ကျပန္လာခ်ိန္အိပ္ခန္း
တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္MD Park
လန့္လန့္သြားရတာရက္တခ်ိဳ႕ေတာ့ၾကာပီ....။
JeonJungKookသည္ ဖဲအႀကီးအက်ယ္ရွုံး၍
အသဲကြဲကာ ေန႔တိုင္းလိုလို တခါတေလ တေနကုန္
သူ႔အခန္းထဲ လာလာအိပ္ေနသည္။

အိမ္ကလူေတြကေတာ့ သူစိတ္ညစ္ရင္အဲ့လိုပဲ
အသံတိတ္က်ပီး ေတာက္ေလၽွာက္အိပ္ေနတတ္တယ္တဲ့။
အိပ္တာကကိစၥမရွိေပမယ့္...ေန႔လည္းသူ႔အခန္းထဲ
ညလည္းသူ႔အခန္းထဲ ဖဲရွုံးတာေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး
လာလာအိပ္ေနတာ အဆင္မေျပေတာ့ပါ...။

အိပ္ရင္လည္းတခါမွအက်ီမရွိ...။အမွတ္တမဲ့
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကတက္တူးေတြကိုျမင္တိုင္း
လန့္လန့္သြားရေသးသည္။

အိပ္ေမာက်ေနေသာ ဖဲသမားေလးကို
Jimin အိပ္ေနတုန္းပဲၿငိမ္တာမို႔တခ်က္ေတာ့ၾကည့္
လိုက္မိသည္။သူတို႔အဆင္ေျပေနတယ္ဆိုရမွာပဲ။

မမုန္းေတာ့ၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ေန႔ထဲက
သိပ္မမုန္းၾကေတာ့ပါဘူး....။
KimTaeHyung ဖုန္းေတြလည္းဝင္လာတာ
မေတြ႕ဘူး...။
MinYoongiကို...ပညာျပလိုက္တာထိေရာက္သြား
တယ္ထင္ပါသည္....။

အလုပ္စားပြဲကထိုင္ခုံတြင္ထိုင္လိုက္ကာ
သူ႔အိပ္ယာျဖဴျဖဴေလးေပၚမလိုက္မဖက္
ပိုင္စိုးပိုင္နင္းတက္တက္အိပ္ေနေသာလူဆိုးကို
ေငးေနလိုက္သည္။

အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိသည္။
အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ အရိုင္းတုံးမ်က္ႏွာကို
ဘယ္ေနရာေလးမွဘာရွိတာပဲဆိုပီးေသခ်ာၾကည့္ရဲသည္။

"မရွုပ္ရင္....ငါမမုန္းေတာ့ဘူးတဲ့ေလ...။
ParkJimin ရယ္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ကိုFreefall
နဲ႔ငယ္သြားလိုက္တာလား။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ကေလးဆန္လြန္းတဲ့စကားလဲ။
ေတြးတိုင္းေတြးတိုင္းရွက္လြန္းလို႔
လူဆိုးက ခုရက္ပိုင္းေတြ ဟိုဟိုဒီဒီမာယာတေထာင္
လာလာမ်ားလည္း ရွက္၍မပီးလို႔ ခပ္တည္တည္သာ
ေနေနရသည္။

မင္းမရွုပ္နဲ႔တဲ့....။
ရွုပ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ လို႔ပက္ခနဲျပန္ေျပာရင္
မခံခ်င္ေတြျဖစ္ရအုန္းမည္...။
ငါအဲ့တာကိုေျပာမယ့္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမ်ားေျပာထြက္
လိုက္တာမ်ားလဲ...။
ခုရိုက္ေျပာဆိုရင္ေတာင္ေျပာထြက္မွာမဟုတ္ပါ..။

ေမာင့္ရင္ခြင္ဟာ...ေျပာင္းလဲျခင္းဇုန္
ေမာင့္အထိအေတြ႕ဟာ ဆိုင္သူေလးရဲ့
အားနည္းခ်က္စစ္စစ္ႀကီး...။

ဘယ္လိုဆိုဆို..အဆင္ေတာ့ေျပေနတာပဲ...။
ဆိုင္သူေလးဟာ ေမာင့္ကိုၾကည့္ေနရင္း
မ်က္ႏွာေလးတခုလုံးရဲလာကာ
တစ္ေယာက္ထဲေခါင္းငုံ႔ရွက္ေနျပန္သည္။

ႏူးညံ့တဲ့အပိုင္းေလးေတြမွာေတာ့
မူပိုင္ ႏုဖက္လွပမွုေလးေတြရွိေနတုန္း....။

ေမာင္ကေတာ့အိမ္မက္ေတြထဲမွာ.......။

"ဟင့္အင္း...သခင္ေလး...ေယာင္းမလိုက္နိုင္ဘူး
မျဖစ္ဘူး သခင္ေလးကိုမခ်စ္တဲ့ဟာ
ဘယ္ကိုလိုက္ရမွာလဲ...လႊတ္ပါ...."

"မင္းမခ်စ္ေပမယ့္ ကိုယ္ကခ်စ္တယ္
မင္းမွာ ကိုယ့္ကိုျငင္းခြင့္မရွိဘူးေယာင္း
ကိုယ္က အိမ္ေတာ္ႀကီးရဲ့ သခင္ေလး....
အမိန့္ပဲ..."

"မခ်စ္ပါဘူးဆို ဘာအမိန့္လဲ....!!!!
က်ေတာ့္မွာ ခ်စ္ရတဲ့သူရွိတယ္....
က်ေတာ္သူတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲခ်စ္တာ
သူ႔ကိုပဲခ်စ္မွာ...."

"ငါစိတ္မဝင္စားဘူး......
မင္းဘယ္သူ႔ကိုခ်စ္တယ္
ဘယ္သူ႔ကိုမုန္းတယ္ဆိုတာေတြသိလည္းမသိခ်င္ဘူး
အိမ္ေရွ႕စံက ဘုရင္ျဖစ္သြားၿပီ
သူလုပ္ခ်င္ရာေတြငါ့ကိုလုပ္ေတာ့မွာ
ငါမင္းနဲ႔ထြက္ေျပးဖို႔ လိုတယ္ေယာင္း
တျခားန္ုင္ငံတခုခုကို ငါတို႔ေျပးၾကမယ္
ဒီနိုင္ငံမွာေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ လက္ထပ္လို႔မရဘူး
လာပါ....လိုက္ခဲ့ပါကြာ..."

အိပ္ခန္းထဲအထိက်ဴးေက်ာ္ဝင္လာကာ
အတင္းအက်ပ္သခင္ေလးသည္
လုံးဝလက္မေလၽွာ့ခဲ့.....။

"မလိုက္ပါဘူးဆို.....က်ေတာ္လက္မထပ္နိုင္ဘူး...."

"ငါလည္းမင္းကလြဲၿပီးဘယ္သူ႔ကိုမွ
ေမတၱာထားလို႔မရဘူး ေမြးကထဲက
ငါ့ႏွလုံးသားကမင္းကိုလွုပ္ရွားတယ္
မင္းကိုပဲလိုခ်င္ေနတာ ပါေယာင္းရယ္...."

ရွိုက္ႀကီးတငင္ငင္ငိုေႂကြးေသာJeonသခင္ေလး
သည္ေယာင္း ေရွ႕ဒူးေထာက္ ဝပ္တြားလိုက္သည္အထိ။
ဘယ္ေလာက္ျငင္းျငင္း..
ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရနာက်င္ရ
သခင္ေလးဟာထုံေနသလားမေျပာတတ္....။
အျမဲအနားကပ္ေျပးလာခဲ့တာႀကီး....။

ဧကရာဇ္သိတာနဲ႔...ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေအာင္
မွတ္သားေစခဲ့လည္း ေသြးကေသြး
အနာကအနာ ေယာင္း ကေယာင္းပဲတဲ့ေလ....။

"မျဖစ္နိုင္ပါဘူးဆိုတာ....ဘာလို႔လဲသခင္ေလးရယ္.."

"မရဘူး...မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔မွမရွိတာကြာ
ငါ့ကို႐ူးမတတ္ခ်စ္တဲ့ဘုရင္ေတာင္ပစ္ၿပီး
မင္းလို ကေခ်သည္ေလးကို ဒီေကာင္က
ဒူးေထာက္ေနတာႀကီး....ဒါကဒီေလာက္ခက္မေနသင့္ဘူး
ေယာင္း...ခ်စ္တယ္ သိပ္ခ်စ္တာမလို႔...
ကိုယ္တို႔အတူတူေနၾကရေအာင္....
သူ႔နယ္နိမိတ္က လြတ္ရင္ပီးပီ...."

"ဟင့္အင္း....ျငင္းတယ္....
တစ္သက္လုံးျငင္းတယ္...သခင္ေလး..."

"ေယာင္း..!!!"

သိမ္ေမြ႕လွေသာသခင္ေလးသည္လည္း
အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ...အရိုင္းစိတ္ေတြ
ဝင္လၽွက္ ေယာင္းလက္ေတြကိုအတင္းဆြဲယူ
ေခၚေတာ့သည္။ေယာင္းက႐ုန္းတဲ့အခါ
အားသုံးလၽွက္အတင္းအက်ပ္ေခၚျပန္သည္။

"ဘယ္သူရွိလဲ အျပင္မွာ!!!!!လာၾကပါအုန္း..."

နာတာေပါ့....။အိမ္ေရွ႕စံ ဓားတလက္လက္
ေအာက္ကေန ဘယ္အခ်ိန္မွာအခုတ္ခံရမလဲ
ေတြးၿပီး ႏွိပ္စက္သမၽွခံကာဒီအလွတရားေလးကို
႐ူး႐ူးမူးမူးခ်စ္တာ...။ခ်စ္လို႔ဆြဲေခၚမိတာေလးကို
သူဟာလူယုတ္မာႀကီးလိုအကူအညီေတာင္း
အေတာင္းခံေနရတဲ့ဘဝ....၊
ဘယ္ဘဝေတြ ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါ။

"မေအာ္နဲ႔!!!!!ႏွစ္ေယာက္စလုံးေခါင္းျပတ္သြား
လိမ့္မယ္ ...."

"အဲ့တာဆို လႊတ္...ဘယ္ကိုမွ...မလိုက္ဘူး..."

အသင့္ယူလာေသာ ေမ့ေဆးတခ်ိဳ႕နဲ႔ပုဝါကို
ေယာင္းမ်က္ႏွာေပၚအုပ္ခ်လိုက္သည္။
အခ်စ္နဲ႔စစ္မွာ မတရားတာမွမရွိတာပဲ...။
ထီးနန္းရထဲက မိဖုရားနာမည္ေတာင္စုံေအာင္
မသိေသာ ဧကရာဇ္သည္...သူ႔ကိုလုံးဝအနားက
မခြါခိုင္းေတာ့ကာ ၾကာရင္ၾကင္ယာေတာ္ျဖစ္ရလိမ့္မည္။

ေယာက်္ားမိန္းမ သူမသိ...။
ဘုရင္ျဖစ္ပီဆိုတာနဲ႔...အာဏာကုန္ရကာ
နန္းေတာ္တခုလုံးကို သြန္လိုက္ေမွာက္လိုက္လုပ္ေနသည္။
ကေခ်သည္ေတြကိုဌာေနျပန္ခိုင္းမည္။
ဘုရင္သည္ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူဟုတ္ေနလၽွက္။

ျပန္သာသြားရရင္ ေယာင္းနဲ႔ေဝးၿပီး
ပိတ္ေလွာင္က်န္ခဲ့ရမယ့္ဘဝသည္မေတြးရဲစရာ...။
ထို႔ေၾကာင့္ Jeonက ေယာင္းကိုေခၚကာ
ထြက္ေျပးမည္ေပါ့..။

ေမ့လဲသြားတဲ့အခါ ေယာင္းကိုပုခုံးေပၚထမ္းတင္
လိုက္သည္....။ထို႔ေနာက္အေမွာင္ကိုအသုံးခ်ကာ
Jeon သခင္ေလးသည္ေယာင္းအိပ္ေဆာင္မွထြက္ေျပး
သြားေတာ့သည္။

မိုးလင္းတဲ့အခါ....ျပင္းထန္ေသာက်ကြဲသံ
တစ္ခုသည္ ဘုရင့္နန္းေဆာင္ထဲက်ယ္က်ယ္
ေလာင္ေလာင္.....။

"ႏွစ္ေယာက္လုံးမရွိေတာ့ဘူးဟုတ္လား...
ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ!!!!
ဘယ္ကိုေရာက္သလဲ ငါ့ကိုေျပာ
ငါဒီေလာက္ သူ႔ကို အနားမွာခ်ဳပ္ထားတာ
ဘာကိုမရွိေတာ့ရသလဲ.....ေျပာ!!!!!"

ျမင္သမၽွဓားရွည္ႏွင့္လိုက္ခုတ္ေနတာ
ေၾကာင့္ အထိန္းေတာ္တခ်ိဳ႕သည္
ဒူးေတြပင္တုန္ေနၾကသည္။
နီရဲေနေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ဘုရင္ဟာ
ဆံပင္ရွည္ေတြကိုဒီတိုင္းခ်ထားၿပီး
ညဝတ္ဝတ္႐ုံေတာ္ အရွည္ႀကီးနဲ႔....
လက္ဖ်ားေတြတုန္ရီေနသည္။

"သတ္!!!!!သတ္ပစ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို
ျမင္တဲ့ေနရာမွာသတ္...ထပ္မေျပးနိုင္
ေအာင္ေျခေထာက္ေတြကိုရိုက္ခ်ိဳးပီးသတ္!!!
ျမင္းစီစဥ္....ငါကိုယ္တိုင္ရွာမယ္..."

"မင္းႀကီး....မသင့္ေတာ္ပါဘူး
က်ေတာ္မ်ိဳးတို႔ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး
စိတ္တိုင္းက်အမိန့္အတိုင္းလုပ္ေပးပါ့မယ္..."

ဘုရင္သည္ ေၾကေၾကကြဲကြဲၾကည့္လာၿပီး...

"ငါ့ႏွလုံးသားပါသြားတာ....
ငါ့အနာဂါတ္ေတြပါသြားတာ....
ဒီထီးနန္းနဲ႔လဲမလားေမးရင္ေတာင္
လဲပစ္နိူင္တဲ့ ငါ့အထြတ္အျမတ္ေလးပါသြားတာ...."

"ငါ ...ငါတစ္စကၠန့္ေတာင္ေဝးနိုင္တာမဟုတ္ဘူး
ငါႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးခ်စ္ေပးခဲ့တာေလ
ငါ့ရင္ကိုစုန္ကန္ထြက္ေျပးဖို႔မွမဟုတ္တာ....

မ်က္ရည္စက္ေတြသည္နန္းေတာ္ၾကမ္းျပင္
ေပၚတေတာက္ေတာင္က်ဆင္းလၽွက္...။
ဓားေရာင္တလက္လက္ႏွင့္ဧကရာဇ္႐ူးေနခဲ့ရေသာ
အခ်ိန္....။

"သတ္မယ္.....သတ္ပစ္မယ္....!!!!"

ဖ်က္ခနဲပြင့္လာေသာမ်က္လုံးေတြနဲ႔အတူ
သတ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ေနာက္ ဘယ္လိုေတြေသရသလဲ
ဆိုတာကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းခံစားခဲ့ရမို႔
ေမာင္သည္ ရင္ထဲစူးနဲ႔ထိုးေနသလို
မြန္းက်ပ္ပူေလာင္စြာနိုးလာရသည္။

ရက္စက္ပါတယ္ဆိုတဲ့လူေတာင္သူေလာက္
ရက္စက္မွာမဟုတ္ပါ.....။
စူးေတာက္ေနေသာမ်က္လုံးေတြနဲ႔ ဟိန္းထြက္ေနေသာ
သတ္ပစ္ဆိုေသာအသံေတြသည္
အမုန္းေတြကို လွုပ္နိုးသည္။
က်ိန္စာေတြကို အင္တိုက္အားတိုက္အသက္သြင္းသည္။
ေမာင့္အိမ္မက္ဆိုးေတြသည္ ထုံးစံအတိုင္း
စိတ္နဲ႔ကိုယ္ကိုခြါပစ္ကာ လြတ္ထြက္သြားေစေတာ့သည္။

ၾကည့္ေနရင္းကေနJungkook သည္
အိပ္ေနတုန္းဆိုေပမယ့္ မ်က္ေမွာင္တြန့္ခ်ိဳးသြားကာ
ေခၽြးေတြျပန္လာသည္။

"သူ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ......
ဒါသူေျပာခဲ့တဲ့ အိမ္မက္ဆိုးေတြမ်ားမက္ေနတာလား..."

အသက္ရွုမဝေတာ့သလိုျပင္းျပင္းထန္ထန္
ေလကိုရွုမိတဲ့ေနာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွေသာ
နီရဲေတာက္ေနေသာမ်က္လုံးေတြသည္
ဖ်က္ခနဲပြင့္လာေတာ့Jimin လန့္သြားသည္။

ဆိုင္သူေလးရဲ့ အေၾကာက္တရားဟာ
ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြပဲ....။
ေမာင့္မ်က္လုံးေတြသည္ခ်က္ခ်င္းျဖဴစင္လိုက္၍
ရသလို စကၠန့္ပိုင္းအတြင္း ရွိန္က်သြားေစနိုင္ေသာ
အေရာင္ေတြေျပာင္းလဲနိုင္သည္။

မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြပဲလို႔ေလၽွာ့မတြက္သင့္
စိုက္ၾကည့္ရင္...လမ္းေပ်ာက္ခဲ့သူေတြ
တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္လူပါရာခ်ီမွမကခဲ့တာ။

ေဒါသတႀကီးအိပ္ယာနိူးလာတဲ့အခါ
စေတြ႕လိုက္ေသာမ်က္ႏွာ။
ရွင္းပါသည္...ႏွစ္ေယာက္စလုံးကိုသတ္ပစ္လိုက္
ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာ.....။အိမ္မက္ထဲမွာလည္းရွင္းသလို
အျပင္မွာလည္းရွင္းရွင္းလင္းလင္း......။

ေမာင္သည္ မ်က္ေထာင့္နီေတြနဲ႔ အိပ္ယာေပၚမွ
ထလာကာ ဆိုင္သူေလးကို ျပာက်မတတ္ၾကည့္ေနသည္။
Jimin ထလည္းမေျပးခဲ့သလို..
ဆက္လည္းမထိုင္ရဲေနပါ...
ေမာင္ ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္ေတြသည္
ဝိဥာဥ္လြင့္မတတ္သိပ္တုန္လွုပ္စရာေကာင္းစြာ
မမုန္းေတာ့ၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ JeonJungkook
မဟုတ္ေတာ့ဘူး.....။

"ဘာျဖစ္တာလဲ.....ငါ...ငါမင္းကို
ဘာမွမလုပ္ဘူးေနာ္...."

"ဘာလ္ို႔မလုပ္ရမွာလဲ..လုပ္ခဲ့တဲ့
လုပ္ရပ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ..."

ေမာင္သည္ ခုံမွာထိုင္ေနေသာဆိုင္သူေလး
၏အက်ီလည္ပင္းေတြအားၾကမ္းတမ္းစြာ
ေဆာင့္ဆြဲယူလိုက္သည္။
အေကာင္အထည္မရွိတဲ့ ေလထုသက္သက္
အိမ္မက္ေတြေၾကာင့္သူ႔ကိုၾကမ္းတမ္းလာျပန္ၿပီ။

အဆင္ေျပေနတယ္ဆိုၿပီး ေအးခ်မ္းေနေသာ
စိတ္အခံေလးပင္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။

"JungKook....."

ေမာင္သည္....ျပင္းထန္လြန္းစြာမ်က္ႏွာႏွစ္ခု
ကိုအနီးဆုံးဆြဲယူၿပီးစိုက္ၾကည့္သည္။
ဆိုင္သူေလးသည္ ၿပိဳင္ၾကည့္မေနခဲ့...။
႐ုတ္တရက္ဆန္ေသာၾကမ္းတမ္းလြန္းသည္
ျပဳမူဆက္ဆံပုံေၾကာင့္ အားနည္းေသာမ်က္လုံး
ေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္သည္.....။
မ်က္ႏွာႏွစ္ခုသည္ အနီးဆုံးကပ္ေနကာ
မ်က္လုံးခ်င္းေတြ အားၿပိဳင္ေနၾကသည္။

"ငါက်ိန္စာတိုက္တယ္
မင္းကိုငါဒီဘဝတင္မကဘူး
ေနာင္ဘဝအဆက္ဆက္မွာလည္း
အမုန္းႀကီးမုန္းနိုင္ပါေစ
မင္းမ်က္ႏွာျမင္႐ုံနဲ႔မေကာင္းေသာ
စိတ္ခံစားမွုေတြကိုပဲျဖစ္ေစၿပီး
မင္းကိုငါအျမဲတမ္းစိတ္ဆင္းရဲမွုေတြကိုသာ
ေပးနိုင္တဲ့သူျဖစ္ပါေစ...."

"ဘဝဆက္တိုင္းဘဝဆက္တိုင္း
မင္းနဲ႔ပဲျပန္ေတြ႕ဆုံၿပီးေယာက်္ားျဖစ္ျဖစ္
မိန္းမျဖစ္ျဖစ္မင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ
သံသရာတစ္ေလၽွာက္လုံးေပါင္းဖက္နိုင္ပါေစ
ငါ့မ်က္ႏွာျမင္တိုင္းအ႐ူးလိုခ်စ္ျမတ္နိုးေပးၿပီး
မင္းႏွလုံးသားရဲ့ခ်စ္ေပးနိုင္တဲ့စြမ္းအားေတြထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာလြန္ၾကဴးပီးငါ့ကိုျမတ္နိုးရပါေစ
ဒီဘဝမွာဘုရင္တပါးျဖစ္ခဲ့တာေတာင္
မင္းႏွလုံးသားကိုမပိုင္ဆိုင္နိုင္ခဲ့ေပမယ့္
ေနာင္ဘဝဆက္တိုင္းေတာ့ႁခြင္းခ်က္မဲ့စြာ
မင္းႏွလုံးသားရဲ့တစ္ေယာက္ထဲေသာဘုရင္ျဖစ္ပါရေစ
မင္းကေသြးနဲ႔ဆုေတာင္းတယ္
ငါကငါႏွလုံးသားထဲကစီးဆင္းလာတဲ့
ငါ့မ်က္ရည္နဲ႔တိုင္တည္မယ္
ေမတၱာအရွိန္အဟုန္ႀကီးတဲ့သူနိုင္ေၾကးပဲ...."

သိပ္ျပင္းထန္ေသာအေျခအေနပါပဲ....။
မ်က္လုံးႏွစ္စုံသည္တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
စိုက္ၾကည့္ေနကာ က်ိန္စာနဲ႔ဆုေတာင္း
အဆုံးအထိအားၿပိဳင္ေနၾကေသာအေျခအေန...။

ေမာင့္မ်က္လုံးေတြ သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ
ေကာင္းေနဆဲ....ေမာင့္ပုံစံကိုၾကည့္ရင္း
ဆိုင္သူေလးသည္ အားအလြန္နည္းလာကာ
အက်ီစကိုခပ္ျပင္းျပင္းဆုပ္ၿပီးရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့မွာ
ေသခ်ာသေလာက္မို႔ ေၾကာက္တာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္
ဒီအေျခအေနအထိ ေအးခ်မ္းေနတာ
ထပ္မရိုက္ေစခ်င္ဘူး...။အသားနာတာထက္
အရိုက္ခံလိုက္ရပီဆိုတဲ့စိတ္ လုပ္ရက္တယ္လုပ္နိုင္တယ္
ဆိုတဲ့စိတ္ကပိုၿပီးဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္။

ဝမ္းနည္းစရာ နာစရာအေကာင္းဆုံးက
ေဘာင္မဝင္တဲ့အိမ္မက္ေတြကိုေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး
ရက္စက္နိုင္တဲ့ေမာင့္ စိတ္ေတြ။

စြန့္စားၾကည့္ရမွာေပါ့...။
Jimin သည္ ရစ္သိုင္းလာေသာမ်က္ရည္စေတြျဖင့္
မ်က္ႏွာတခုလုံးပန္းႏုေရာင္သန္းေနသည္။
ေမာင့္ကို ထိုအရည္လဲ့ေနေသာမ်က္လုံးလွလွ
ေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနကာ အက်ီကိုဆြဲထားေသာ
ေမာင့္လက္ေတြကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းဆြဲျဖဳတ္သည္။
ျဖဳတ္ေနရင္း ဝဲလာေသာမ်က္ရည္ေတြသည္
က်ိန္စာေတြေၾကာင့္လည္းျဖစ္နိုင္သလို
ဆုေတာင္းေတြေၾကာင္းလည္းျဖစ္နိုင္ပါသည္။

ေမာင္သည္....တျဖည္းျဖည္းမ်က္ရည္ေတြ
ျပည့္အိုင္လာေသာမ်က္ဝန္းေတြကို
စိုက္ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြအဆမတန္နာလာသည္။

ေမာင့္လက္ေတြကိုအက်ီမွာမရွိေတာ့တဲ့အခါ
ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေမာင့္လက္ေခ်ာင္းေတြကို
မလုံျခဳံနိုင္ေပမယ့္ ဆိုင္သူေလးကလက္ေခ်ာင္း
ေသးေသးေလးေတြျဖင့္အုပ္မိုးကိုင္လိုက္သည္။

ေမာင္သည္....ေတာက္ေလာင္ေနတုန္း....။

"ငါက Jimin ပါ......ငါကလက္ရွိရဲ့Jiminပါ
အတိတ္ကလူလည္းမဟုတ္သလို
အနာဂါတ္ကလည္းမဟုတ္ဘူး
ParkJimin က ParkJimin မလို႔..
ဒီအိမ္မက္ေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့ ငါ့ကိုမရိုက္လိုက္ပါနဲ႔....
ဒီ Jimin က မင္းကို ဒီေန႔အထိ နာက်င္ေအာင္
ဘာမွမလုပ္ဘူးေလ....ငါပဲစဆုံေတြ႕ထဲက
ေသမတတ္နာက်င္ခဲ့ရတာပါ
ဝဋ္ေႂကြးဆပ္ရတယ္ဆိုရင္လည္း....
ငါေတာ့ ေက်ပီထင္တာပဲ...Jungkook ရယ္...."

တိုးလၽွိုးေနေသာမ်က္လုံးေလးေတြ..။
ParkJimin ရဲ့ အရွိန္အဝါေတြကို
ParkJimin ကေခါက္သိမ္းပစ္သည္။
အရွိန္အဝါနဲ႔အေၾကာႀကီးမွုကေနရာတိုင္းသုံး၍
မေကာင္း...။
အၾကည့္တခ်က္နဲ႔သတ္ခ်ရမယ့္ကိစၥေတြရွိသလ္ု
ခ်က္ခ်င္းေသးႏုတ္ပစ္ရမယ့္ကိစၥေတြလည္းရွိသည္။

ေမာင္ေမာပန္းလာခဲ့သည္....။
လြန္ဆြဲေနေသာ ႏွလုံးသားနဲ႔ဦးေႏွာက္ၾကား
ေမာင့္မ်က္လုံးေတြအေရာင္ေပါင္းစုံေျပာင္းေနသည္။
ႏူးညံ့သြားလိုက္ ၾကမ္းတမ္းလာလိုက္နဲ႔...။

ငိုရင္မရဘူးေလ...။
ငိုလို႔ကေတာ့မျဖစ္ဘူး.......။
မ်က္ရည္စေတြဝဲတက္လာတဲ့အခါနာက်င္ေစခ်င္
ေသာေမာင့္စိတ္ေတြျမဴမွုန္တမွုန္ေတာင္မရွိေတာ့။
အားၿပိဳင္မွုတြင္ ေမာင္က အင္အားႀကီးၿပီး
စြမ္းအားေတြေလၽွာ့က်လာသည္။
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ဆိုင္သူေလးက
အရွိန္အဟုန္နဲ႔....။

စကားေလးတခြန္းငိုသံေလးနဲ႔ထြက္က်လာတာ
ေတာင္ ေမာင့္မွာ နာလို႔.....။

တိုက္ခဲ့တဲ့က်ိန္စာေတြကတဘဝစာေတာင္မဟုတ္
မုန္းလြန္းလို႔ သံသရာတေလၽွာက္လုံး
တိုင္တည္ပစ္ခဲ့တာ...။

အားၿပိဳင္မွုတြင္...ေမာလာတာ ေမာင္....။
အရည္လဲ့ေနေသာ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔
သိပ္လွေသာမ်က္ႏွာဖူးဖူးေလး..။
Jungkook လို႔တိုးတိုးေလးေခၚၿပီး
လက္ေတြကိုေတာင္ဖြဖြေလးကိုင္ထားေပးေသးသည္။

သူကJimin ပဲ.....။ေသခ်ာလက္ထပ္ယူထား
တဲ့ေမာင့္ရဲ့ParkJimin ေလးပဲ...။
ေမာင္ဟာ စကားမေျပာဘဲ ဆိုင္သူေလးရဲ့
မ်က္ႏွာေလးကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး
က်ိန္စာေတြကို တစတစအရွုံးေပးလာသည္။
တစတစ ေမာင့္စိတ္ဝိဉာဥ္ကေန
မေကာင္းေသာအေငြ႕အသက္ေတြလႊင့္စင္သြား
သလို လက္ကေႏြးေထြးမွု...အနီးကပ္အလွဆုံး
ေသာမ်က္ႏွာေလး..။

က်ေတာ့မလိုလို မ်က္ရည္ေလးေတြ....
မနိုင္မနင္းထိန္းထားရတာ ေမာင္ထိုမ်က္ရည္
ေတြကို ပါးေပၚကိုစီးက်မလာေစခ်င္ပါ။
ဆုေတာင္းေတြသည္ ၿပိဳင္ဘက္မရွိအနိုင္ရသြားၿပီ။

"ေၾကာက္တာမလို႔....အဲ့လိုႀကီး
ဆက္မၾကည့္ပါနဲ႔ေတာ့....."

ၾကည့္ေနရင္းကေန မထိန္းနိုင္စြာပိုးပိုးေပါက္ေပါက္
က်လာေသာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူေမာင့္ဆိုင္သူ
ေလးငိုေခ်ၿပီ...။

ေမာင္သည္ အက်ီစကိုထပ္ဆြဲလိုက္ကာ
ဘာမွမေျပာေနဘဲႏူတ္ခမ္းခ်င္းဖိကပ္လိုက္
ေတာ့သည္။

ဘယ္ဘဝကဘယ္သူေလွာင္ေလွာင္
ဘာစကားႀကီးေတြပဲေလၽွာက္ေျပာခဲ့ပါေစ
ေမာင္ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့မည္။
က်ိန္စာေတြဆုေတာင္းေတြဆိုတာထက္
ေမာင့္Jimin ငိုရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး...။
လက္ရွိဘဝက Jimin က သိပ္လိမၼာတာမို႔
ေမာင္ အကုန္ခြါခ်ပစ္လိုက္ေတာ့မည္။

ေမာင္သည္ ဆိုင္သူေလး၏ႏူတ္ခမ္းေတြကို
ခပ္ျပင္းျပင္းစုပ္ယူလိုက္ရင္းပါးႏွစ္ဖက္ကို
လက္ျဖင့္ပိုင္နိုင္စြာကိုင္ကာနမ္းေနသည္။
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ဆိုင္သူေလးသည္႐ုန္းဖို႔အင္းအားမဲ့
စြာငိုေနရင္းနဲ႔ပင္ စားသုံးျခင္းကိုခံရသည္။
အသက္ရွုက်ပ္လာတဲ့အခါႏူတ္ခမ္းေတြကို
လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး လည္တိုင္ေတြေပၚေရာက္လာတဲ့
ေမာင့္ရဲ့သြားစြယ္ခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြ...။

"အ...နာတယ္..."

ေမာင္သည္ ခုံေပၚမွဆိုင္သူေလးအား
လည္တိုင္ေတြကိုျပင္းထန္စြာနမ္းေနရင္းမွ
ခ်ီကာ အိပ္ယာေပၚပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။
ဆက္ၿပီးနမ္းေနဆဲ....။

"Jungkook,.,,,!"

Shirt အက်ီၾကယ္သီးေတြကိုတလုံးခ်င္း
ဆြဲျဖဳတ္ေနေသာေမာင္သည္ႏူတ္ခမ္းေတြ
ဆီျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။
ဆိုင္သူေလးရင္ဘက္ေတြဆီကူးလူးေနေသာ
ေမာင့္လက္သြယ္သြယ္ေတြသည္
ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ခက္ခဲျခင္းကိုစျဖစ္ေစပါသည္။

ဖရိုဖရဲကၽြတ္သြားေသာအက်ီေလးနဲ႔
အငိုမ်က္ႏွာ အလွေလးဟာ...
ေမာင့္ ကိုမီးေတာင္ထဲမွာ မီးေလာင္ျပာက်သြားေစၿပီ။

နားရြက္ဖ်ားေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔
ထိေတြ႕လိုက္ျပန္ေတာ့ ဆိုင္သူေလးထြန့္ထြန့္လူး..။
ေမာင္ ဒီပညာရပ္ေတြကို ဘယ္ကမ်ားသင္ခဲ့သလဲ။
ရင္ဘက္ေတြကိုေမာင္ကေနရာအလပ္မက်န္နမ္းသည္။
ေအာက္ကိုဆင္းလာရင္းေမာင္ခါးစပ္ေတြကို
႐ူး႐ူးမူးမူးဆက္နမ္းေနတုန္း...။

"ေတာ္ပီ.....Jung....အ!!!"

စကားမေျပာတာမႀကိဳက္သူ
ကေဝေမာင္သည္ ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေတြကို
ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွျပန္တက္လာကာ
ဆြဲစုတ္ယူေတာ့ ဆိုင္သူေလးသည္ ျပန္တုံ႔ျပန္လာသည္။
အေပးအယူနဲ႔မွပိုသာယာေသာထိေတြ႕ျခင္းေတြမွာ
ေမာင့္ ၿငီူညဴးသံတိုးတိုးေလးထြက္လာသည္။

ဆိုင္သူေလး၏လက္ကေလးေတြသည္
ေမာင့္ရင္ဘက္ေတြအေပၚလိုက္လံပြတ္သပ္ေနကာ
သာယာလာမွုသည္ေျပာမျပတတ္..။
ဒါဟာ ေမာင္ေလၽွာက္နမ္း႐ုံပဲ...။

"ေမာင္ အရွုံးေပးလိုက္ပီမို႔...
ေလေပၚလြင့္ပ်ံထြက္ေလာက္မယ့္အထိ
ေမာင့္ကိုမင္းက နမ္းေပး.."

"နမ္း...နမ္းေနတာပဲ...."

"ေမာင္ မႀကိဳက္ေသးဘူး...."

Shirtအက်ီအျဖဴေရာင္ကိုလုံးဝခၽြတ္ပစ္
လိုက္ကာေမာင္ထိလာတဲ့ေနရာေတြက
ဆိုင္သူေလးနဲ႔ခါးေတြကိုအိပ္ယာနဲ႔
လႊတ္သြားေစပါသည္။

"JungKook....."

"မင္းက ႐ူးမတတ္ကို လွတာ...."

ေမာင္သည္အသာယာနိုင္ဆုံးေနရာေတြကို
ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာသိကာလြန္ၾကဴးေနရင္း
ခါးပတ္ကိုဆြဲျဖဳတ္လာသည္။

Jimin လန့္သြားသည္။
ဒါက မဟုတ္ေသးဘူးေလ......။
တခ်က္နမ္းလိုက္တာနဲ႔ အိပ္ယာေပၚေရာက္
ဖရိုဖရဲပုံစံျဖစ္ေနရတာနဲ႔တင္
ျပန္ေတြးမိတိုင္းရွက္ရတာေသေလာက္သည္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခ်စ္လို႔ႀကိဳက္လို႔
ညႇိႏွိုင္းထားလို႔ ခါးပတ္ေတြကိုက်ဴးေက်ာ္တာ
သဘာဝက်ေပမယ့္ သူနဲ႔Jungkook ကခုဘာမွန္း
ေတာင္မသိ။

ဒီေလာက္ဟန္မေဆာင္နိုင္သာယာမိေနတာေတာင္
ေတာ္ေတာ္ေလးအထင္ေသးသြားေစနိုင္ေသာ
အေျခအေန..။
အစထဲက ဒီလူဆိုးက ဘယ္ေနရာမွအထင္မႀကီး
ပါဘူးဆို...ဒီလိုသာပါသြားရင္ တသက္လုံး
ေခါင္းေဖာ္နိုင္မွာမဟုတ္...။

"ဟင့္အင္း....Jungkook...."

လက္ေတြကိုအတင္းဆြဲတားေတာ့
စိတ္ရွုပ္သြားသလိုမ်က္လုံးေတြနဲ႔ၾကည့္လာတဲ့သူ။

"ဘာျဖစ္တာလဲဗ်ာ...."

"ငါ....ငါက...မလြယ္ဘူး....အဲ့ဒီေလာက္ ....."

MDParkကနမ္းေနတာလည္းတကိုယ္လုံး
ကုန္ေနၿပီ....။နီရဲေနၿပီးမွ မေႏွာက္ယွက္ရရင္မၿပီး။
လက္ေတြကိုအတင္းဆြဲဖယ္ကာေစာင္ကို
ဆြဲေတာင္ယူျခဳံလိုက္ေသး...။

"ကိုယ့္ေယာက်္ားနဲ႔အိပ္ယာေပၚကိစၥက
လြယ္တယ္ ခက္တယ္ ရွိေသးလို႔လားဗ်ာ.."

ေမာင္သည္ အရွိန္ပ်က္သြားတာေၾကာင့္
ဆံပင္ေတြကိုဆြဲလွန္တင္ကာ ခပ္တိုးတိုးဆိုသည္။

"ရွိ...ရွိတယ္....ငါကတန္ဖိုးရွိတယ္...
ငါ့ကို ဒီလို လြယ္လြယ္မရဘူး...."

"ဒါဆို ေမာင္က ဒုကၡေရာက္ပီေလ
မင္း အစထဲက ခက္ရင္ ခက္တယ္ေျပာေပါ့..."

အရြယ္ေရာက္သူမို႔နားမလည္တာမဟုတ္...။
ေမာင့္ပုံစံသည္ တကယ္မေျပေန...။

"အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး....
ၿပီးေတာ့ ငါတို႔...နားလည္မွုလည္းရွိၾကတာ
မဟုတ္ေသးဘဲ..."

"Jimin ေမာင္ေျပာမယ္ အဲ့တာကနားလည္မွု
မလိုဘူး အလိုလိုၾကာရင္နားလည္သြားေရာ
ေစာင္ႀကီးဖယ္ကြာ....ေမာင္ဖယ္ရရင္
မင္းမလြယ္ဘူးေနာ္...."

"မျဖစ္ဘူး....."

ေမာင္သည္ ေအာ္ဟစ္သာတအိမ္လုံး
ပတ္ေျပးလိုက္ခ်င္သည္။
တကိုယ္လုံးကပိုးမႊားေတြသည္
ParkJimin ကိုမွမထိရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္လို႔
ဝိုင္းေအာ္ေနၾကသလိုသိပ္ခက္ခဲေသာအေျခအေနႀကီး။

"လာခဲ့....."

ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္လိုက္တဲ့ေမာင္ဟာ
ဆိုင္သူေလးအေပၚျပန္လည္အုပ္မိုးလိုက္သည္။
အဆင္မွမေျပတာ ဒီတိုင္းဟင့္အင္းဆိုတာနဲ႔
ေခါင္းညိတ္ရမွာလား...။
JeonJungkook ကိုသူကေလးမွတ္ေနသည္။
လက္ေတြျပန္လွုပ္ရွားလာေတာ့
Jimin သည္ေခါင္းေတြယမ္းလၽွက္...။

"တန္ဖိုးထားေပးပါ....ငါ့ကိုမင္းေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြ
လိုမဆက္ဆံပါနဲ႔...."

ေမာင္...ေတြခနဲ.....။
တန္ဖိုးတဲ့.....။
ParkJimin မွာတန္ဖိုးဘယ္ေလာက္ထိုက္လဲ
ပါးစပ္ကေျပာေနဖို႔မလို...
ေခါင္းစေျခဆုံး မထိရက္စရာေတြႀကီးပဲ...။
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ တိုးလၽွလၽွေျပာပုံေလးက
သိပ္သနားစရာေလး... ။

သာယာမိတာနဲ႔အိပ္ယာေပၚဆြဲတင္
ရမ္းကားလို႔ရမယ့္ ျဖစ္တည္ျခင္းေလးမွ
မဟုတ္တာ...။
ခဏသတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတယ္။

ဟုတ္ပါရဲ့....သူခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းေတာ့
ဘယ္အဆင္ေျပေပးမလဲ..။
ကမၻာႀကီးေလာက္ မာနႀကီးၿပီး
အေၾကာႀကီးႀကီးမို႔...ဖရိုဖရဲေလးကမူအုန္းမယ္။

လူဆိုး၏ အထိအေတြ႕ကိုမသာယာတာမဟုတ္
မႀကိဳက္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္လည္း
သိကၡာတရားနဲ႔မာနကလည္း ကုတ္ကတ္ထားရ
အုန္းမွာမို႔ MD Parkသည္ အလြန္အကၽြံေမၽွာသြား
ၿပီးေသာ္ျငား ခက္ခဲစြာ ျပန္ထိန္းရေသးသည္။

"တန္ဖိုးထားေပးလိုက္မယ္...
ဒါေပမယ့္ ...."

ရင္ခြင္ေအာက္က ဖရိုဖရဲေလးကို ဆက္ခနဲ
ဆြဲမကာ ကိုယ္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး
ဗိုက္သားသားခ်ပ္ခ်ပ္ေပၚခြထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။

"ေမာင္ ....အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့
မင္း ေမာင့္တကိုယ္လုံးကိုနမ္းေပးရမယ္
မေျပရင္ ေျပတဲ့အထိ တစ္ရက္ တပတ္ တလ
ဆိုလည္းနမ္းေနရမွာ အိုေက....."

"မနမ္းဘူး...မနမ္းနိုင္ဘူး...မင္းကလြန္လြန္းတယ္.."

"ဒါဆိုတေနရာပဲ နမ္း....စိတ္ေက်နပ္ရင္လႊတ္ေပးမယ္.."

"ဘယ္ေနရာလဲ...."

"တကိုယ္လုံး မင္းႀကိဳက္တဲ့ေနရာရတယ္..."

အက်ီမရွိေတာ့ေသာMD Parkဟာ
တကိုယ္လုံးပန္းေရာင္ေတာက္ေနၿပီ။
ေမာင္သည္ နမ္းလာမယ့္အခ်ိန္ကိုေအးေအး
ေစာင့္ေနသည္။
MD Parkေရြးေနတုန္း.....။

မိနစ္အနည္းၾကာတဲ့အခါ ႏူတ္ခမ္းနားကို
ညႊတ္ကိုင္းလာတဲ့ ဆိုင္သူေလးေၾကာင့္
ေမာင္က ရီခ်င္သြားသည္။

ရိုးလိုက္တာ....မ်ား...ကြာ...။

ႏူတ္ခမ္းပါးေတြကို အနမ္းခံဖို႔မ်က္လုံး
ေတြမွိတ္ခ်လိုက္ကာေမာင္သည္ေအးေအးလူလူ
ခံစားရန္အသင့္...။

ဟင္.......။

ႏူတိခမ္းေတာ့ႏူတ္ခမ္းပဲ....။
ဒါေပမယ့္ ဆိုင္သူေလး၏ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး
နဲ႔လာခိုနားေသာေနရာသည္ ႏူတ္ခမ္းေအာက္က
မဲ့နက္ကေလးရွိတဲ့ေနရာကို...။

ေမာင္...႐ူးသြားတာေပါ့..။

စကၠန့္တခ်ိဳ႕ဖိကပ္နမ္းပီးျပန္ခြါတဲ့
ဆိုင္သူေလးသည္ သူမဟုတ္သလို
မ်က္ႏွာလႊဲကာခပ္တည္တည္...။

"မွဲ႕ ကို ႀကိဳက္လို႔....တျခားမရွိဘူး...."

ေမာင္ အဆင္ေျပတာေပါ့...
အခါတရာတေထာင္မကေျပတယ္....
သြားတန္းေလးေတြေပၚသည္အထိျပဳံးရီသြား
ေသာေမာင္သည္ ကိုယ္ေပၚက
ဆုေတာင္းေကာင္းျခင္းနတ္ဘုရားေလးကို
ျပန္ဆြဲခ်ကာရင္ခြင္ထဲထည့္ အိပ္ဖို႔ႀကံေတာ့သည္။

ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ပါခြကာ အတင္းဖက္ေတာ့
သူသိပ္မႀကိဳက္ ႐ုန္းသည္။
အဝတ္မဲ့ေသာေက်ာျပင္ေလးကိုတရွုံ႔ရွုံ႔နမ္း
ေပးလိုက္ေတာ့ ၾကက္သီးေလးေတြထလၽွက္.....။

ဆိုင္သူေလးသည္ ရင္ခြင္က်ယ္ထဲျပဳံးယဲ့ယဲ့ေလး....။

......................