"မင်းရဲ့ကံတရားနဲ့မင်းရဲ့အရာအားလုံးဟာ
ငါပိုင်တဲ့နက္ခတ်တွေပဲမို့ မင်းကငါ့အပိုင်ပဲJeon
ငါမဟုတ်တဲ့တခြားတစ်ယောက်ကိုချစ်ကြောင်း
ဝန်ခံတယ်ဆိုတာ....သေဒဏ်တောင်ပေးလို့ရတဲ့
ပြစ်မှုတစ်ခုပဲ.....ပြောစမ်း!!!!!!
ဘာကြောင့်ကျူးလွန်းရဲခဲ့တာလဲ......"

အိမ်ရှေ့စံအိပ်ဆောင်၏ကြမ်းပြင်တွင်
သွေးကြောင်းတစ်ခုစီးဆင်းနေကာ
သွေးကွက်တွေလည်းဟိုတကွက်ဒီတကွက်...
မလှုပ်ရှားနိုင်တော့သော လူတစ်ယောက်ကတော့
သွေးအိုင်ထဲတွင်နစ်မြုပ်နေသည်။
အိမ်ရှေ့စံရိုက်နှက်သမျှတုံ့ပြန်ခွင့်မဲ့စွာ
လည်စင်းခဲ့ရတာကြောင့် ခေါင်းပင်မထူနိုင်တော့ပါ။
အိမ်ရှေ့စံဟာ မျက်နှာကိုအကြမ်းပတမ်းဆွဲမရင်း
မေးသည်....။

အိမ်ရှေ့စံငိုနေသည်....။ပါးပြင်ပေါ်မှာမျက်ရည်စ
တွေနဲ့...သူအရိုက်နှက်ခံသောအရေးကိစ္စ
အနှိပ်စက်ခံရသောအခြေအနေများသည်
မထူးဆန်းပေမယ့်.....အိမ်ရှေ့စံမျက်ရည်ပေါက်
ကြီးငယ်ကျခြင်းကတော့ဒါပထမဆုံး......။

"ပြောလေ!!!!ငါ့ကိုလိမ်ခဲ့တာ...
မင်းငါ့ကိုလိမ်ခဲ့တာ...ခွင့်မလွှတ်ဘူး
ငါဘယ်တော့မှခွင့်မလွှတ်ဘူး.......!!!!"

နောက်ဆုံးသောမျက်နှာတည့်တည့်ရောက်လာ
သောရိုက်ချက်တွင်Jeon သည်ကြမ်းပြင်
ပေါ်သို့အမှောင်အတိကျစွာပြိုလဲသွားခဲ့ပြီ
နားတွေလည်းအူနေသလို...
မျက်လုံးတွေလည်းမဖွင့်နိုင်တော့.....
အိမ်ရှေ့စံ၏ကြမ်းရမ်းမှုကိုအရှုံးပေးလိုက်ရပြန်ပါသည်။

တောက်!!!!!

ဆိုးဝါးလွန်းသောအိမ်မက်တွေသည် မနက်မိုးလင်း
ရောက်တဲ့အထိတောင်အရှိန်အဟုန်နဲ့မြင်မက်နေဆဲပဲ။
Jeonသည် တကယ်ပင်အရိုက်ခံလိုက်ရသလိုမျိုး
ဖျက်ခနဲလန့်နိုးလာရကာ သူများတွေရဲ့
မနက်စောစောမင်္ဂလာအချိန်ကို Jeonကတော့
တောက်တချက်ဖြစ်စတင်ခဲ့ရသည်။

လက်ရှိဘဝမှာအခြေအနေဆိုးနေပါတယ်ဆိုမှ
အိမ်မက်ကမ္ဘာမှာလည်းတစ်ခါလေးမှ
မကောင်းနေခဲ့ပါ။ခုရက်ပိုင်းတွေအိမ်မက်မက်တာ
ကျဲသွားတာမို့အိပ်ရေးဝတုန်းရှိသေးသည်။
ပြန်စလာပြန်သော သွေးသံရဲရဲတွေ...
ကြောက်စရာမျက်လုံးတွေ....
မကြည်မလင်မနက်ခင်းကို ပြန်မအိပ်တော့ဘဲ
ဖုန်းယူကြည့်လိုက်တော့ ဖဲဝိုင်းနေရာတွေ
ပြိုင်ပွဲရှိနေသောနေရာတွေကိုတန်းစီနေအောင်
ပို့ထားကြသည်။

"ဒီနေ့တော့..အပြင်သွားမယ်ကွာ...."

ဒယ်ဒီ့ကိုပြသနာရှာပြီးငိုခဲ့သောညပီးထဲက
အခန်းအောင်းနေခဲ့တာ....။

ငိုတာက ဒေါသနဲ့ငိုတာမှန်ပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက်
တော့ အသုံးမကျစွာ မလောက်လေးမလောက်စား
ရင်ခွင်သေးသေးထဲအရူးလို အော်ငိုခဲ့မိတာမို့
ငိုပီးမှ ရှိန်နေသည်....။

တအိမ်လုံးကသူ့ကိုပျော့တိပျော့ဖတ်ကောင်လို့
ထင်မလား...ParkJimin ကိုယ်တိုင်က
ကြောက်စရာလည်းမရှိပါဘူးဟုထင်သွားမလား
ဆိုတဲ့အတွေးတွေနဲ့...ခဏတဖြုတ်ငြိမ်နေလိုက်သည်။

မေမေမှာခဲ့ဖူးသည်။
လူတွေရှေ့မှာ ကိုယ့်ရဲ့ငိုကြွေးမှုတွေ
ကိုယ်အားနည်းချက်တွေ
ကိုယ့်နာကျင်မှုတွေကို မပြဖို့....ငိုချင်ရင်တောင်
အခန်းတံခါးပိတ်ငိုပီး ပြန်ထွက်လာရင်
မာကျောတဲ့လူတစ်ယောက်အဖြစ်ပဲ
အသက်ရှင်ရမယ်လို့။
မထိန်းချူပ်နိုင်ခဲ့မှုကိုမေမေတွေ့ရင်ဆူလိမ့်အုန်းမှာ။

"ကို...ဘယ်တွေပျောက်နေလဲ
စာမလာသတင်းမကြားနဲ့....."

ရေချိုးပီးအဝတ်အစားလဲရန်ဗီရိုတွေအားလုံး
ကိုဖွင့်နေချိန်တွင်ဖုန်းဝင်လာတာကြောင့်
ကြည့်လိုက်တော့ တွဲတာသိပ်မကြာလှသေးသော
ရည်းစားစားလှလှဆီက...။
ဖုန်းကိုလက်တဖက်ကကိုင်ကာ
တဖက်ကShirtအကျီတွေ ဂျာကင်တွေ
ဂျင်းပန်တွေပေါ် လိုက်ထိရင်းရွေးချယ်နေတဲ့သူ။

"ဒီနေ့ တွေ့ကြမယ်လေ..ကိုယ်
နေသိပ်မကောင်းလို့ နားနေတာ...
ချစ်သူက အရမ်းကြီးလွမ်းနေပီလား...."

"ကိုယ့်ရည်းစားကိုယ်မလွမ်းဘဲနေပါ့မလား..
လွမ်းတာပေါ့..."

"ခုချက်ချင်းတောင်ပြေးလာချော့ပစ်လိုက်
ချင်တယ်ကွာ....နောက်တစ်နာရီ
တွေ့နေကြနေရာမှာတွေ့မယ်နော်
အရမ်းချစ်တယ်....."

"ပိုချစ်တယ်...."

ဖုန်းချလိုက်ကာ အဝတ်အစားလဲလိုက်သည်။
လိုတာထက်ပိုပြီးတောက်ပစွာ
လန်းဆန်းနေမှဖြစ်လိမ့်မည်။
ကလေးအထာနဲ့အော်ငိုမိထားသော
ကိုယ့်ပုံစံကိုယ်မြင်ယောင်ကာဆဲမိတဲ့အထိ။
နားပေါက်တွေအားလုံးကိုအရင်ကနားကပ်
တွေလိုက်ဝတ်ဖို့ပျင်းပေမယ့်ဒီနေ့တော့
ဂေါ်နေတာတွေထဲကအဂေါ်ဆုံးတွေကိုရွေးကာ
ဝတ်လိုက်သည်။ဟန်းချိန်းတွေ လက်စွပ်တွေ
မျက်ခုံးနားက အကြိုက်ဆုံးအရာတွေအထိ
သေသေချာချာပြင်ဆင်သည်။

အပြာနုရောင်မျက်မှန်ကိုအကျီတွင်ချိတ်လိုက်ကာ
ဆံပင်တွေကိုခေါင်းလိမ်းဆီဖြင့်သေချာပုံချလိုက်သည်။
အနံ့ပြင်းသောရေမွှေးကိုဖြန်းချလိုက်ကာ
တခန်းလုံးတွင်အနံ့တွေလှိုင်လှိုင်ထလျှက်။
ကောင်မလေးနဲ့သွားDateမှာမို့အဝါရောင်
ပြိုင်ကားကိုစဉ်းစားလိုက်ကာကားသော့ရွေးပြီး
တဲ့နောက်အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာသည်။

အောက်ထပ်သို့ရောက်တဲ့အခါ
မနက်စာပြင်နေကြပုံရသောအိမ်အကူတွေသည်
ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ပြေးလိုက်လွှားလိုက်နှင့်။
သူက အိမ်မှာ ဘယ်အနပ်မှမစားတာကြောင့်
သူ့အတွက်မဟုတ်တာသေချာသည်။
သူ့အတွက်မဟုတ်ရင် ဒီလိုသဲသဲလှုပ်ပြင်ဆင်နေကြ
တာParkJimin အတွက်ပေါ့..
ရှင်းရှင်းလေးပဲ။

သတိထားမိနေတာတော့ကြာပါပီ ..
အိမ်ကလူတွေသည်ဘယ်ဟာသခင်အစစ်လဲ
ဆိုတာမှားနေကြသည်။
ParkJimin ကအိမ်ကြီးရှင်ဖြစ်ပြီး
သူက ကပ်သပ်နေရသလို......
သူ့ကိုဆို ဘဝကူးတော့မည့်မျက်နှာမျိုးတွေနဲ့
ဆက်ဆံတတ်ပြီးParkJimin ဆိုမင်းသားလေးလို
ပြုံးရွှင်လျှက်ဆက်ဆံသည်။
ကြည့်မရတော့...။အာရုံမစိုက်မိသေးလို့
လွှတ်ထားတာ ပျော်နေကြသည်။

"ငါ့အတွက်မနက်စာပြင်နေကြတာလား....."

ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်တဖက်ထည့်ကာ
ကားသော့လေးလှည့်ရင်းစားပွဲဆီလျှောက်
လာသောJeonသည်စားစရာတွေကို
တချက်ဝှေ့ကြည့်လိုက်ကာမေးသည်။

"ဟို......သခင်လေး...."

"ဟုတ်ပါတယ် သခင်လေးအတွက်ပြင်နေကြတာပါ"

ရိုးသားသောကောင်မလေး၏မဟုတ်ဘူး
လို့ဖြေမဲ့အဖြေမရောက်ခင် အိမ်တော်ထိန်း
ကြီးက ကြားဝင်ဖြေလိုက်သည်။
ဒီအိမ်မှာနေထိုင်ခဲ့ရသောနှစ်တွေအရ
သူအခြေအနေတွေအားလုံးကို
သေချာစွာနားလည်သည်။

"ငါက Coffee သောက်တတ်တာလား....
ငါကအရည်ဆို
အရက်ပဲ ကြိုက်တာပါ....ထားပါ...
ပြင်ထားတော့လည်းစားရမှာပေါ့..."

ခုံတွင်ဝင်ထိုင်ကာမုန့်တွေကိုခက်ရင်း
ဖြင့်ဟိုထိုးဒီထိုးလုပ်နေသည်။
Jeonဒီလိုချိုချိုအီအီတွေမကြိုက်ပါ..
Coffee လည်းမကြိုက်ပါ...
စားပွဲမှာပြင်ဆင်ထားသောအစားအစားတွေသည်
သူပါးစပ်ထည့်လို့ရတာမျိုးတစ်ခုမှမရှိ။

"ParkJimin ကဒီအိမ်မှာ နင်တို့မနက်စာ
ပြင်ပီးစောင့်နေရလောက်အောင်ဘောင်မဝင်နေဘူး
ဆိုတာ မသိကြလို့လား....ငါနေ့တိုင်းနှိမ်ချပြောဆို
နေတာတွေကို နင်တို့နားတွေက တစ်ယောက်မှ
မကြားလို့လား..."

Jeonဟာ မုန့်တခုကိုခက်ရင်းနဲ့ထိုးနေရင်းမှ
အေးစက်စက်ပြောလာသည်။
ဘယ်သူကိုမှတော့ဒဲ့ကြည့်ပီးမပြောသေး...။

"သူ့လက်နဲ့သူ စားချင်ရင် ယူစားလိမ့်မယ်
နင်တို့ အလုပ်အကျွေးပြုရမှာငါကလွဲပြီး
ဘယ်သူမှမရှိဘူးနော်...စိတ်တွေပျံ့နေလို့
လွှတ်ထားတာမျက်ကြောတွေတကယ်မတည့်တော့ဘူး
အလုပ်ထွက်ချင်ကြလို့လား....."

Jeon ဟာခက်ရင်းကိုကိုင်ထားလျှက်
ပင်တစ်ယောက်ချင်းဆီကိုကြည့်ကာ
မေးလာသည်။

"မထွက်ချင်ပါဘူး သခင်လေး..
သခင်ကြီးက ကျတော်တို့ကိုသေချာမှာထားတာမို့.."

"သူတောင်အိမ်က ဘယ်လိုထွက်ပြေးခဲ့ရလဲ
Jeonသခင်ကြီးရဲ့အာဏာစက်အောက်မှာ
နေနေတာမဟုတ်နော် မင်းတို့ခိုနေတာ
JeonJungkook ရဲ့ အရိပ်အောက်မှာ
ParkJimin ကို ဘာတစ်ခုမှလုပ်ပေးဖို့မလိုဘူး
နောက် ခစား နေတာ တွေ့ရင်..ခက်ရင်းကထိုးဖို့..."

Jeonဟာစားပွဲပေါ်သို့ခက်ရင်းကိုပစ်ချလိုက်ပြီး
နောက်အားလုံးကိုစူးစူးရဲရဲကြည့်နေဆဲ။
အိမ်မက်ဆိုးရဲ့ မကြည်လင်မှုနဲ့
အိပ်ရေးမဝခြင်းတွေ...အချိုးမပြေလှသော
အိမ်ကလူတွေ၏ ခမ်းခမ်းနားနားမနက်စာပွဲတော်ကြီးက
စိတ်မကျေနပ်ချင်စရာ။

ParkJimin ဆိုတာ...ဘာမှမဟုတ်တဲ့
ဒုက္ခသည်လေ...။
Jeon အိမ်တော်ထဲ ကျော့ကျော့မော့မော့လေး
ဘယ်နေလို့သဘာဝကျမလဲ...။
ဖျက်ခနဲမြင်ယောင်လာသောအိမ်မက်ထဲက
မျက်လုံးတွေကြောင့်JEonဟာမျက်နှာတချက်မဲ့သွားသည်။

ဖြစ်နိုင်ရင်အကုန်တွန်းချကာပေါက်ကွဲလိုက်
ချင်ပေမယ့်မလုပ်ခဲ့...။
ဒီနေ့ သွားစရာတွေ တွေ့ရမယ့်ချစ်သူ
ရိုက်ရမဲ့ဖဲဝိုင်းတွေရှိသေးသည်။

စိတ်ကိုတထစ်လောက်ပဲလျှော့ပီး
ပြသနာကိုဒီမှာပဲအဆုံးသပ်တော့မည့်ဟုတွေးကာ
စားပွဲမှထမည့်ဆဲဆဲ..အပေါ်ထပ်လှေကားတွေ
ပေါ်မှ လက်ပတ်နာရီကိုကြည့်ကာပြေးဆင်းလာတဲ့သူ။

အနောက်အရပ်ကနေတွေထွက်မှာလား
ဟုထင်ရအောင်မနက်စာစားပွဲတွင်
ထိုင်နေသောJeon JungKook....။
တကိုယ်လုံးရှုပ်ယှက်ခတ်နေကာ
ထုံးစံအတိုင်းမာကျောကျောမျက်နှာဖြင့်ကြိုဆိုနေသည်။

ကလေးလိုအော်ငိုလိုက်လို့ 1%နူန်းလောက်
သနားပီးနှစ်သိမ့်ပေးခဲ့ပေမယ့် ခုတွေ့နေရသော
မျက်နှာကြောကြောင့် 1%ကိုပြန်ဖျက်ကာ
ရာခိုင်းနူန်းအပြည့်မကြည့်ချင်တော့ပါ။

"အိမ်တော်ထိန်းကြီးကျတော်မစားတော့ဘူး
Meeting အရေးကြီးပေါ်လာလို့လေ
အချိန်ကအရမ်းကပ်နေပီ သွားတော့မယ်နော်..."

အဖြူရောင်Shirtအကျီ ပြီးတော့အနက်ရောင်
Style ဘောင်းဘီလေး...။အိတ်တအိတ်ဆွဲ
ထားကာ ဆံပင်တွေအားလုံးနောက်သို့လှန်တင်ထား
ပြီး သွေးရောင်လွှမ်းနေသောမျက်နှာကြောင့်
ParkJiminနေကောင်းနေပြီ...။

စိတ်က သွားတော့မယ် လောပါတယ်ဆို
ဆွဲထားလိုက်ရမှ...။မျက်နှာပေါ်မှာ
မြင်နေရသောပူပန်မှုလေးသည်
သူအစည်းအဝေးကိုနောက်ကျမှာသိပ်စိုးရိမ်နေပုံရသည်။

"ParkJimin...."

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပြေးမယ်ကြံလိုက်သည့်အချိန်တွင်
ကြားလိုက်ရသောအေးစက်စက်ခေါ်သံတစ်ခု။
ဆက်ထွက်သွားလို့မရပါ။
အသံတွင် လွှမ်းမိုးမှုနဲ့ အာဏာစက်တွေအပြည့်အဝ။
ထင်တော့ထင်ပါသည်...ကန့်လန့်ကောင်က
အရေးကြီးတယ်ကြားတာနှင့် အနှောက်အယှက်
ပေးတော့မယ်ဆိုတာ...။

"ဘာလဲ....."

"မောင့်ကိုမနက်စာလာပြင်ပေး...."

Jimin သည်အိတ်ကိုင်ထားသောလက်တွေ
တင်းခနဲ...။ကြီးပြင်းမှုလေးများလွဲသလား
တခုခုလေးတော့မှားခဲ့လို့ဒီကောင်လေး
ဒီလိုဖြစ်နေတာဟု အပေါင်းလက္ခဏာတွေတွေးခဲ့ပေမယ့်
ဘာမှမဆိုင် သူကိုက အကျင့်မကောင်းနေတာ...။

"ငါမအားဘူး...Meeting အရေးကြီးနေတယ်..
ခိုင်းရမဲ့သူတွေရှိနေတာပဲ သူတို့ကိုလုပ်ခိုင်းလိုက်လေ.."

"မောင် မှ မကြိုက်တာ...လာပြင်ပေး...."

မောင်....ဆိုသော အရာကြီးသည်လည်း
ဘယ်လိုမျိုးဒီလူဆိုးနူတ်ဖျားမှာ
ပျော်မွေ့နေရသလဲ...။

မောင်ကိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ရင်ကောင်းသောလာခြင်းနဲ့
အနူးညံ့ဆုံးသောနာမ်စားတခုဖြစ်တာကြောင့်
ယူသုံးနေသူနှင့်ဘယ်နေရာမှမတန်နေ...။

Jimin သည် သက်ပြင်းတချက်ချပြီးနောက်
နားလည်အောင်ပြောကာမြန်မြန်ထွက်ပြေး
တော့မည်ဟုတွေးလိုက်ပြီးJeon ရှိရာသို့
လျှောက်လာသည်။

"ငါ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူး မင်းCompany ကိစ္စ
တခုခုလွဲချော်ရင် မင်းအဖေကငါ့ကို
ပြောအုန်းမယ်...ငါကိုယ်တိုင်လည်း
အလုပ်လုပ်ရင် အမှားမရှိချင်ဘူး
အဲ့တာကြောင့် ငါ့ကိုမရစ်ဘဲ
စီးပွါးရေးကိစ္စနဲ့တော့နားလည်ပေးပါ
ပိုက်ဆံဖြုန်းချင်တယ်မလား....."

"ဘယ်Company ကိစ္စဖြစ်ဖြစ်
ဂရုမစိုက်ဘူး စိတ်လည်းမဝင်စားဘူး
ခု မနက်စာစားချင်နေတယ် ပြင်ပေးပီးရင်
သွားလေ တားနေလို့လား..."

"အချိန်မရှိဘူးလို့ပြောနေတယ်လေ..."

"ခင်ဗျားကို ကယ်တင်ထားရပြီး
ဒါလေးတောင်ခိုင်းလို့မရဘူးလား...
ခိုင်းရင်လုပ်လေ...ပိုက်ဆံတွေကအလကား
ကုန်ထားရတာမှမဟုတ်တာ မလုပ်ချင်ရင်
အကုန်ပြန်ဆပ်..."

အံကြိတ်ထားခြင်းသည်ဘယ်နှခါမြောက်များ
ရှိပီလဲ....။နာကျင်လွန်းရသောနှလုံးသားသည်
ထုံထိုင်းကာ နာရမှန်းတောင်မသိတော့....။

"မဆပ်လည်းမဆပ်နိုင်သလို
ငါလုပ်လည်းလုပ်မပေးနိုင်ဘူး
မင်းအလုပ်သမားလည်းမဟုတ်ဘူး
စားစရာလည်းမရှိနေတာလည်းမဟုတ်ဘူး
ဖိသတ်ရင်တောင်သေမဲ့စားစရာတွေကို
ကန်းနေလို့မမြင်တာလား...."

"ဘာ!!!"

"ဒီနေ့ Meeting ကအရမ်းအရေးကြီးတယ်
ငွေMillion နဲ့ချီပြီးငါကစားရမှာ...
ငါ့ကိုစိတ်အာရုံပျက်အောင်မလုပ်နဲ့
JeonJungkook...ငါသွားပြီ.."

Jimin သည်ပြောပီးပီချင်းအိမ်အပြင်တံခါး
သို့ပြန်လျှောက်သွားသည်။

အချိုးလေးတော့ ပြေလောက်ပီလို့
သူအိမ်မက်တွေမက်ခဲ့တဲ့ပုံပဲ..။
ParkJimin ဟာ တအိမ်လုံးရှေ့
သူ့ကိုရီစရာလုပ်သွားပြန်သည်။

အသဲတွေထဲကလိကလိ....။
မရှုနိုင်မကယ်နိုင်သခင်လေးJeonသည်
မျက်စိရှေ့ကမုန့်ပန်းကန်တခုကို
ရိုက်ခွဲလိုက်ပြီးတဲ့နောက်အပြင်သို့
ပြောချင်ရာပြောပြီးထွက်သွားတဲ့သူ
နောက်ပြေးလိုက်ခဲ့သည်။

Jimin သည်ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ပြောချင်တာ
ပြောပီးတဲ့နောက် အ်မ်အပြင်သို့ရောက်တဲ့အခါ
တံခါးအသင့်ဖွင့်ပေးထားသောအနက်ရောင်ကားကြီး။

Driver သည်မနက်တိုင်း အဆင်သင့်ဖွင့်ထား
ပေးတတ်ကာ Jimin ကကျော့ကျော့လေး
တက်သွားသောမြင်ကွင်းသည်သိပ်လှသည်ဟု
တအိမ်လုံးကချီးကျူးကာ ခိုးခိုးငေးတတ်ကြသည်။

ခုတော့ခပ်မြန်မြန်ပင်ပြေးတက်လိုက်ကာ
တံခါးပိတ်မည့်ဆဲဆဲ တံခါးကိုဆွဲထိန်းထားသော
တက်တူးတွေနဲ့လက်ကြောင့်Driver ကြောင်
သွားသည်။

"ငါပါလိုက်မှာ....."

Driver သည်ခေါင်းတွေညိတ်ပြရင်း
ရှေ့ခန်းသို့ကားမောင်းရန်ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်
တက်သွားသည်။
Jimin သည်တံခါးချက်ချင်းမပိတ်သေးတာ
ကြောင့်ကြည့်လိုက်ချိန်တွင်ကားထဲဝင်လာသော
JeonJungkook...။

"မင်း....!!!!!"

ထောင့်ကိုပြေးကပ်သွားလိုက်တာများ
ကားထဲစိမ့်ဝင်သွားတော့မယ့်ပုံစံလေး..။
မကြောက်တာလည်းမဟုတ်ဘဲ...
ကလိကလိလုပ်လုပ်သွားပုံက
ဒုက္ခလှလှလေးတွေပေးပစ်ချင်စရာ...။

"မောင်းလေ...ဘာလုပ်နေတာလဲ လူစုံပီ..."

Driverသည်စက်နှိုးဖို့မေ့နေတယ့်ပုံ..။
Jeonအသံကြားမှကားစက်နိုးကာ
မောင်းထွက်သွားသည်။

"ပြောချင်ရာပြောပြီးထွက်ပြေးလို့
ဘယ်ဖြစ်မလဲ...လာပါအုန်းမောင့်နားကို
ဒါပထမဆုံး ကားအတူတူစီးဖူးတာ
အဝေးကြီးထိုင်နေလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ..."

"ဦးလေးကြီး ကားရပ်....ကားရပ်တော့...."

"မရပ်နဲ့...ဆက်မောင်း Company ရောက်အောင်...."

"လာလို့ပြောနေတယ်လေ ပြောရင်တစ်ခွန်းထဲမရပါ
လားParkJimin..."

ထောင့်ကပ်နေသောလူ၏လက်ကောက်ဝတ်
တွေကိုဆွဲဆောင့်လိုက်တဲ့အခါ
မျက်နှာလှလှလေးသည်သူ့ပေါင်တဖက်ပေါ်
စိုက်စိုက်မြိုက်မြိုက်ပြိုကျသည်။

ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ဆွဲဆောင့်မှုမှာ
သူပြုတ်ကျသွားတာဘယ်နေရာကြီးလဲ....။
မျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲခနဲ....။
Driver ဦးလေးကြီးရှိနေသေးသည်။

သိက္ခာတရားနဲ့အရှက်သည်အချိန်အခါမရွေး
JeonJungkook နဲ့တွေ့ရင် မီးရှို့ခံရမြဲပဲ..။

"အ...Hyung...ထိကုန်တော့မယ်.ဗျာ..."

မျက်နှာသည်ပြုံးယဲ့ယဲ့နှင့်...
အရှက်မရှိထွက်လာရဲသောစကားသည်
အသက်၂၀အရွယ်ကောင်လေး၏ပါးစပ်က
ထမင်းစားရေ​ေသာက်ပဲ..။

ဖြောင်းးးးး

ထိုပေါင်တဖက်ပေါ်မှချက်ချင်းမျက်နှာကို
ဖယ်လိုက်ကာ ပါးတဖက်ကိုလည်ထွက်သွား
အောင်ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။

ရှက်လို့ရိုက်လိုက်တာ....။
ရှက်ရမ်းရမ်းပြီးရိုက်လိုက်တာ.....။
JeonJungkook ပါးတဖက်သည်နီမြန်းသွားကာ
ခပ်စူးစူးကြည့်လာတော့သည်။

"အဲ့ဒီလက်ရဲဇက်ရဲကို မကြိုက်တာ....."

အေးစက်စက်ပြောပီးတဲ့နောက်ဆွဲယူလိုက်
တာJimin ရဲ့ခါးတွေ....။
ရုန်းနေသည့်ကြားက ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်
ရောက်သွားခဲ့တာ JeonJungkook ၏
ပေါင်တွေအပေါ်....။
Jeonသည်နောက်ဆုံးပေါ်ဇိမ်ခံကား၏
ခလုတ်တခုကိုနှိပ်လိုက်တဲ့အခါDriver နဲ့
သူတို့ကြားတံခါးတချပ်Autoပိတ်သွားသည်။

"ဘာလုပ်တာလဲဖယ်စမ်း.....ဖယ်...."

ပေါင်ပေါ်ရောက်နေသောလူသား၏
အထိအတွေ့....။လှုပ်ခါနေတာကြောင့်
ပိုများဆိုးနေတာလား....။
ခါးတွေကိုအတင်းအကျပ်ဖက်ထားကာ
သပ်သပ်မဲ့စိတ်တိုအောင်စိတ်ညစ်အောင်
ချူပ်ထားခဲ့သည်။

ချွေးစက်ကလေးတွေနှဖူးပေါ်သီးလာကာ
လက်တွေသည်ရင်ဘက်တွေပေါ်တဘုန်းဘုန်း
ထုနေလျှက်။
Meeting အမှီတက်မဲ့အလှလေးဟာတော်တော်လေး
ဖရိုဖရဲဆန်နေပြီ။

Jeonလက်တွေသည်ခါးတွေဆီမှရုန်းကန်တာ
ကြောင့်ကျောပြင်တွေ .....ပြီးတော့
ဘယ်နေရာတွေအထိ ထိမိကုန်တာလဲ။

ဒေါသမထွက်တော့ဘဲ..
ဘာစိတ်တွေထွက်ပေါ်လာမှန်းမသိတာကြောင့်
ဒေါသကို အမြဲပြန်ခေါ်တဲ့အခါParkJimin က
လက်မြန်ခြေမြန်နှင့် နှိပ်ပြီးတပ်ရသော
ရင်ဘက်ကကြယ်သီးတွေအားလုံးကို
လက်ဖြင့်တိုက်ချသွားသည်။

အစီအရီပြုတ်ထွက်သွားသောကြယ်သီး
တွေနဲ့ဟင်းလင်းပြင်ရင်ဘက်သည်ဖွေးခနဲ။
ParkJimin လက်သေးသေးလေးတွေ
အဲ့ဒီရင်ဘက်တွေပေါ်မှာကွက်တိ...။

"ဘာလို့ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပစ်တာလဲ....
မြူစွယ်လိုက်ပြန်ပီပေါ့လေ...."

"မတော်တဆ...မကောင်းတဲ့ကောင်ရဲ့
ငါ့ကိုလွှတ်ပေးစမ်း...!!!!!"

ရင်ဘက်တခုလုံးကိုတွန်းပြီး
သူရုန်းနေတာပေါ့...။
အဲ့လက်တွေကရင်ဘက်ပေါ်လိုလိုချင်ချင်
ထိကိုင်နေတာမဟုတ်တာတောင်မှ
Jeon သည်နူတ်ခမ်းတွေဟသွားသည်။

ထိလွယ်ရှလွယ်JeonJungkook ဘဝကို
ParkJimin နဲ့မှရောက်ခဲ့ပါတယ်ဆိုရင်လေ
မရေတွက်နိုင်သောရည်းစားဟောင်းတွေက
လှောင်ရီပါလိမ့်မည်။

မထိန်းနိုင်သောစိတ်မှာနူတ်ခမ်းတွေကို
ဦးတည်လိုက်ပေမယ့် သူနှိပ်စက်ထားတာ
ကြောင့်အပြည့်အဝကောင်းချင်မှလည်း
ကောင်းအုန်းမှ တွေးမိကာ နောက်တနေရာက
လည်တိုင်ကျော့ကျော့...။

"အ....!!!!!"

တကိုယ်လုံးကိုဆွဲဖက်ကာလည်တိုင်တွေကို
ကိုက်ချကာစုတ်ယူလိုက်သော
လူရမ်းကားကောင်သည်အဆုံးအထိကိုဆိုးဝါးပါသည်။

"နာတယ်...ဖယ်စမ်း....!!!"

Shirtအကျီအဖြူ၏ကြယ်သီးနှစ်လုံး
လောက်ကိုဖြုတ်ချလိုက်ကာ
ပေါ်လာသောညှပ်ရိုးလှလှလေးသည်
သွေးလည်ပတ်မှုကိုအမှားမှားအယွင်းယွင်း....။

"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း....!!!!"

ရင်ဘက်ဖြူဖြူလေးတစ်ခုလုံးကို
စိတ်ကျေနပ်မှုမရမချင်းထိတွေ့နေခဲ့တာ
ရဲရဲတောက် အမှတ်အသားတွေ ပြည့်လာလည်း
မရပ်ပစ်ခဲ့....။
သူကရုန်းကန်နေဆဲ...။
ရုန်းလေဆိုးလေဆိုတဲ့ပုံသေနည်းကို
ခုထိParkJimin ကသဘောမပေါက်ရှာဘူး...။

"နောက်တစ်ခါ...မနက်စာမပြင်ပေးဘဲ
ထွက်ပြေးအုန်းမှာလား...."

ပါးတဖက်ကိုနမ်းဖို့တောင်အချိန်တွေယူကာ
ခခယယခွင့်တောင်းပြီး နမ်းခဲ့ဖူးသော
Namjoon Hyung  ရင်ခွင်ထဲက
အချစ်ခံကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်တာမို့
ဒီလိုမျိုး အနိုင်ကျင့်ခံရတာမျိုး
ငုံ့ကြည့်တဲ့အခါ ရင်ဘက်တခုလုံး
ကြောက်စရာကောင်းနေတာမျိုးသည်
Jimin အတွက်အဆင်သင့်ဖြစ်မနေခဲ့ပါ။

နားတော့လည်ပါသည်....။
အရွယ်ရောက်ပီးတဲ့ယောကျ်ားတစ်ယောက်
အနေနဲ့သိသင့်သလောက်သိနေပေမယ့်
တကယ်တမ်းအတင်းအကျပ်ဒဏ်ကို
မခံနိုင်ပါ...။

လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်သွားတော့
Jungkook ကသူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။
မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင်လွှတ်ပေးတုန်း
ပေါင်ပေါ်ကဆင်းလိုက်ကာ
ကြယ်သီးတွေကိုပြန်တပ်လိုက်သည်။

လှိုက်တက်လာသောဝမ်းနည်းမှု...
သူမြင်ဖူးခဲ့တဲ့ သူတွဲဖူးခဲ့တဲ့တန်းဖိုးမဲ့တွေနဲ့
တတန်းထဲသဘောထားကာ
ပေါပေါလောလောဆက်ဆံခံရခြင်းအမှု....။
သူမေးနေတာတွေလည်းပြန်မဖြေနိုင်ခဲ့...။
ခေါင်းထဲရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည်။

မျက်ရည်က အနိုင်ကျင့်ခံရလို့ကျချင်တာလား
ပေါပေါလောလောဆက်ဆံခံရလို့ကျချင်တာလား
စပ်ဖျင်းနေသောလည်တိုင်တွေရင်ဘက်တွေ
ကြောင့်ကျချင်တာလား
ကိုယ့်ဘဝကိုယ်ပြန်စဉ်းစားပီး
ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ကျချင်တာလား...
မကျအောင် မြိုသိပ်တင်းခံထားသည်။

Company ရှေ့ရောက်တဲ့အခါ
လုံခြုံရေးတွေကားတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်နှင့်
Jimin အတွင်းရေးမှူးသည်အပြေးအလွှား
အလုပ်ကိစ္စတန်းပြောရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း
ထွက်လာသူကြောင့် ခြေတလှမ်းနောက်သို့
ဆုပ်မိရဲ့သား...။

Company တခုလုံးလည်းအံ့အားသင့်ကာ
မွေးထဲက ပိုက်ဆံတောင်းဖို့အပြင်မလာ
သောJungkook ကိုပြူးကြည့်နေကြသည်။
တဖက်တံခါးမှJimin သည်မျက်နှာသေ
နဲ့ထွက်လာကာအတွေးရေးမှူးဆီတန်းသွားပြီး
Company ထဲသို့ဝင်ဖို့ပြင်ဆင်သည်။

Jungkook Jimin ဘေးနားတွင်မျက်နှာလေး
ခပ်မော့မော့ဖြင့်မထီတထီမျက်လုံးတွေနဲ့
အတူယှဉ်တွဲလျှောက်လာခဲ့သည်။

ဘယ်နေရာမှာမှဆက်စပ်လို့မရသော
တွဲဖက်မှုသည် Jeonလုပ်ငန်းစု
အဆောက်အအုံကြီးအလည်တွင်
ထိုနေ့က ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွား....။

ဓာတ်လှေကားသို့ရောက်တဲ့အခါ
Jiminနဲ့အတွေးရေးမှူးမိန်းကလေးက
ဝင်သွားသည်။Jeonကတော့ဆက်မလိုက်တော့
ဓာတ်လှေကားတံခါးမပိတ်ခင်
အလှဆုံးအပြုံးတွေနဲ့ လက်ပြနူတ်ဆက်လာသူ။

အနိုင်ယူလိုက်ရခြင်းနိယာမမှာ
သူသိပ်ကိုပျော်ရွှင်လျှက်ရှိ
ကြောင်း အတိအကျဖော်ပြနေသော
မျက်နှာချောချောလေးကိုJimin နာနာကျင်ကျင်
ပင်ကြည့်ကာဓာတ်လှေကားတံခါးပိတ်သွားသည်။

"MD....!!!"

တံခါးပိတ်ကျသွားတော့မှကျိုးကျသွား
သောဒူးတွေနဲ့အတူJimin သည်
ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်...။
ငိုလို့မှမရသေးသောအခြေအနေ
အော်ဟစ်ပေါက်ကွဲပစ်လိုက်လို့မရသော
အခြေအနေသည်ရင်ထဲမွန်းကျပ်ကာ
အံကိုသာတင်းတင်းကြိတ်ထားခဲ့သည်။

အပြာရောင်နေကာမျက်မှန်ကိုကောက်တပ်လိုက်ကာ
စီးကရက်တလိပ်မီးညှိလျှက်
နူတ်ခမ်းတွေညွှတ်ကျသွားအောင်
Company တံခါးဝတည့်တည့်တွင်ပြုံးသွားသော
မောင် သည်......လွင့်မြဲ လွင့်ဆဲ.......။

.....................

"လူစုံတက်စုံပါလား......ဒီနေ့..."

TaeHyung သည်Clubတွင်သူငယ်ချင်း
တစ်ယောက်နှင့်ထိုင်နေပြီး.....
အရက်အတူတူသောက်နေခဲ့သည်။
လူကြီး အလုပ်ရှုပ်နေသော နေ့တွေညတွေသည်
ထယ်ယောင်းအတွက်လွတ်လပ်ရေး...။

အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့လူကြီးယောက်ယက်ခတ်
ခြင်းကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ
တိတ်တိတ်လေးနောက်တစ်ယောက်နဲ့
ခိုးDateတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်.....
အရက်လာခိုးသောက်နေပြန်သည်။

လူကြီးကသူ့ကိုအရက်မသောက်ခိုင်း
ဘာကြောင့်ဆို သူမူးရင် သိပ်ချစ်စရာကောင်းလို့တဲ့လေ....။

သူငယ်ချင်းလှမ်းကြည့်ပီးစကားပြောရာ
သို့ထယ်ယောင်းပါလှမ်းကြည့်လိုက်တော့
လူချောလေးတွေအုပ်စုသည်Clubထဲသို့
ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားတွေထဲလိုတလှမ်းချင်းလှမ်း
ဝင်လာနေသည်။

"Oh!! ဂေါ်နေကြတာပဲ သူတို့ကဘာတွေလဲ.."

တစ်ယောက်တမျိုးစီ Brandတခုစီလို
မိမိုက်လွန်းသော ကောင်လေးအုပ်စုသည်
ထယ်ယောင်းအာရုံတွေကို
လန်းလန်းဆန်းဆန်းဖြစ်သွားစေပါသည်။

"မင်းကခုမှကိုရီးယားပြန်ရောက်တော့
ဘယ်သိမလဲ...လက်ရှိ ဆိုးလ်မှာ
ဒိတ်ဒိတ်ကြဲ လုပ်ငန်းရှင်တွေရဲ့သားတွေလေ
အဆိုးလေးတွေပေါ့....."

ထယ်သည် ခေါင်းလေးညိတ်ကာ
ဟန်ပါပါလမ်းလျှောက်လာတဲ့ထဲက
ရှေ့ဆုံးက လူဆီအကြည့်အရောက်တွင်
မျက်အိမ်တွေအနည်းငယ်ကျယ်သွားသည်။

"ရှေ့ဆုံးကတစ်ယောက်က လွင့်နေတာပဲကွာ
ဘယ်သူများလဲ...."

"ဂျေ တဲ့....အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်လို့ပြောလို့ရတယ်
ဘယ်လောက်မိုက်လဲ မင်းကြိုက်သွားပြန်ပီလား
ထယ်ယောင်း...."

"ငါ့ဒီဇိုင်းတွေအတွက် Modelလာလုပ်
ပေးရင်ကောင်းမှာပဲ....
သူအရမ်းမိုက်နေတယ်......"

"သွားပြောကြည့်ပါလား
မင်းကို မထနိုင်အောင် ထိုးလွှတ်လိမ့်မယ်..."

"အဲ့လောက်တောင်ကြမ်းလား...
မျက်နှာလေးက ဒီလောက်ချောတာကိုကွာ...."

"ဒီClubမှာမစမ်းသပ်သင့်တဲ့ထဲ သူကထိပ်ဆုံးကပဲ...."

ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်တဖက်ထည့်ကာ
ဟန်ပါပါလျှောက်သွားသောကောင်လေးကို
ထယ်ယောင်းမြင်ကွင်းထဲပျောက်သွားတဲ့အထိ
လိုက်ကြည့်ကာ မခို့တရို့လေးပြုံးလိုက်သည်။

"တကယ်တမ်းတွဲချင်တာကအဲ့လိုမျိူးလေး
တွဲနေရတာက မြင်တဲ့အတိုင်း
စာအုပ်သမားကြီး ဘဝကြီးကလေပါတယ်...."

"မင်းကို MinYoongiကဒီလောက်ချစ်တာကို
ရူးနေလို့ အဲ့လိုတွေးရလား...."

"သိပ်အများကြီး အချစ်ခံရတော့လည်း...
အချစ်တွေက အရမ်းကြီးများပြီး
အသက်ရှုတွေကျပ်တယ်ကွ....
ချစ်တယ် ချစ်တယ် ဆိုတဲ့စကားတွေက
သာယာပျော်ရွှင်မှုတွေလည်းရှိသလို
တခါတရံကျ ပိတ်လှောင်ထားသလိုပဲ
ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ်ကြီး....."

"ဟော ကြည့်...သက်သေပဲ...."

ဖုန်းScreenပေါ်လင်းလာသော
ထယ့်လူကြီး ဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ဖုန်းသည်
ဝင်လာချေပြီ.....။

"ခဏလေး Bro ဖုန်းသွားပြောလိုက်အုန်းမယ်နော်..."

ထယ်ယောင်းသည်ဖုန်းကိုမကိုင်သေးဘဲ
သီချင်းသံ Beatသံတွေနဲ့ခပ်ဝေးဝေးကို
ပြေးကာသေချာသောနေရာရောက်တဲ့အခါ
ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။

"Hello လူကြီး........"

"ထယ်လေး အိပ်နေတာလား...."

အရောင်စုံအလိမ်အပတ်ကျွမ်းလွန်းသော
ထယ်​ယောင်းသည်အိပ်နေသောအသံလုပ်ဖို့က
လုပ်နေကျ လိမ်နေကျမို့မခက်တော့...။

"အိပ်ချိန်ကို အိပ်ပီပေါ့.....လူကြီးက
ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ လန့်နိုးသွားရပီ..."

"Sorry ပါဗျာ....လူကြီးခုမှအလုပ်တွေပီးတယ်
အဲ့တာ မုန့်တွေဝယ်ပြီး ဒီညတော့
ထယ့်ဆီ လာအိပ်မလို့....ခုထွက်လာပီ..."

"အမ်....."

"ဘာလို့လဲ....ထယ်..."

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး လာလေ  ထယ်စောင့်နေမယ်...
ကားဖြေးဖြေးမောင်းလာနော် လူကြီး.."

"လူကြီးကိုစိုးရိမ်တတ်လာပီပဲ...."

"စိုးရိမ်တာပေါ့...ဒါပဲနော် လူကြီး...
ထယ် ပြင်ဆင်စရာလေးတွေပြင်ဆင်ထားလိုက်မယ်..."

သူလာအိပ်ဖို့ကဘာတွေများပြင်ဆင်စရာ
ရှိလို့လဲ..။အိပ်တယ်လို့သာခေါင်းစဉ်တပ်တာ
ရဲရဲတောင်ဖက်အိပ်လို့ရတာမဟုတ်..
KimTaeHyung က တခါတလေ တမျိုးရယ်။

ဖုန်းချလိုက်ကာClubထဲသို့ပြန်ပြေးပြီးနောက်
စားပွဲပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်တွေဖုန်းတွေကားသော့တွေ
က်ုမြန်မြန်ဆန်ဆန်ဆွဲယူကာပြေးမှ မှီတော့မည့်
အခြေအနေကို ထယ်ယောင်းရင်ဆိုင်ရတော့မညိ။

"ဘာဖြစ်တာလဲ...ဘာပြသနာတက်လို့လဲ...."

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး...ငါ့MinYoongiကြီး
အိမ်ကိုသွားနေပီတဲ့ ငါဒီရောက်နေတာ
သိရင် အပွါးခံရမှာ အမှီပြေးမှဖြစ်မယ်
See you Bro...!!!!Seeyou.!!!"

Clubရောက်တာနဲ့ ထိုင်နေကျ VIP
စားပွဲအကြီးကြီးမှာ ဂျေ တို့အုပ်စု
ကိုယ်စီကိုယ်စီနေရာယူကြသည်။

မှောင်ရိပ်ဘက်အခြမ်းမှာ ဂျေက ထိုင်တတ်ပြီး
အမြဲကောင်မလေးတွေ ကောင်လေးတွေ
ဝိုင်းဝိုင်းလည်နှင့် ဘယ်တော့မှမအားလပ်ခဲ့။

ဒီညတော့
ကောင်မလေးကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ
တိုးဖျော့ဖျော့အသံနဲ့အရေးမကြီးသော
အကြောင်းအရာတွေကိုစကားလုပ်ပြောနေတုန်း
မြင်ကွင်းထဲကိုဝင်လာသောလူတစ်ယောက်....။

JEonသည်...မျက်လုံးတွေဝိုင်းခနဲ.......။

သိသာထင်ရှားသော ဆံပင်အပြာရောင်တွေနဲ့
လူသည် စားပွဲခုံပေါ်ကပစ္စည်းတွေကို
အလောတကြီးယူကာထွက်သွားတော့မည့်ပုံ...။

"သူ....."

ပျော်မြူးနေသောစိတ်တွေ....
လွင့်နေသောစိတ်တွေ....
စီးချက်တွေအတိုင်းမျောနေသောစိတ်တွေသည်
ထိုလူကိုမြင်မြင်ချင်းမှာချက်ချင်း
အားလုံးပျောက်ဆုံးသွားသည်။

အဲ့ဒီမျက်နှာလေး.........။
ဘယ်မှာရင်းနှီးနေခဲ့လို့ လဲ....

သေချာတာတော့...ဒီစိမ်းပြာရောင်လေးကို
သူခုမှစမြင်ဖူးတာပါ...
ဒီClubမှာ စိမ်းပြာရောင်ဆံပင်ရောင်နဲ့လူ
တစ်ယောက်မှမရှိ....။
ပစ္စည်းတွေယူကာ သူငယ်ချင်းကို
လက်ပြနူတ်ဆက်ပြီး ပြေးထွက်သွားတဲ့သူ...။

JEonသည်ယောင်ယမ်းကာရင်ခွင်ထဲက
မိန်းကလေးကိုတွန်းဖယ်ပြီး ထမတ်တပ်ရပ်မိတဲ့အထိ။

"ကို....ဘာဖြစ်လို့လဲ....စိတ်ကောက်သွားတာလား...."

"ဂျေ...ဘာတွေ့လို့လဲ...ဟိုကောင်တွေလား
သွားဖြဲမလား..."

ချမယ်သတ်မယ်သူငယ်ချင်းတွေသည်
ရန်ငြိုးရှိသောလူတစ်ယောက်တွေ့လို့
သူလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသည်ဟုထင်နေကြသည်။

မြူးကြွရွှင်လန်းသောသံစဉ်တွေကြား
ဝမ်းနည်းလာလိုက်တာ....
ဘာကြောင့်လဲမသိပေမယ့် ဆွေးမြေ့သွားလိုက်တာ
သက်သေပြပါဆို
JEonသည်Clubအလည်တွင်မျက်ရည်တွေဝဲလာတဲ့အထိ။

"ကို...ဘာဖြစ်တာလဲဆို...."

ကောင်မလေးသည်လက်ကိုဆွဲချကာ
ပြန်ထိုင်ခိုင်းမှ Jeonအသက်ပြန်ဝင်လာသည်။
ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိ....။
အလွန်အမင်း ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့ခံစားချက်ကြီး
သည်စိတ်နဲ့ကိုယ်ကွာဟသွားတဲ့အထိပဲ...။
သတိပြန်ဝင်လာမှ ဘာမှမဟုတ်ကြောင်း
ပြောကာကောင်မလေးကိုရင်ခွင်ထဲပြန်ထည့်လိုက်သည်။

ခဏတဖြုတ်ဖြစ်သွားသောစိတ်ခံစားမှု
သည်ထူးဆန်းလွန်းပေမယ့် Jeonကိုယ်တိုင်က
သူ့ကိုယ်သူစိတ်မမှန်ဘူးရူးနေပါသည်ဟု
သတ်မှတ်ထားသူဖြစ်တာမို့ဒါလည်းစိတ်လွတ်
သွားပါပဲဟုအလွယ်ဆုံးတွေးလိုက်သည်။

သို့သော်လည်း ဝမ်းနည်းနေတုန်းပဲ.....
ပြေးလိုက်ချင်နေတုန်းပဲ.....
JinHyungဆီ သွားကိုသွားမှဖြစ်တော့မည်။

.............

"ညကြီးချိန်းဆိုတာကို အံ့ဩနေတာ
ဘာများဖြစ်လို့လဲ သခင်လေးJeon.."

ဒီနေ့မှာ သူယောင်းကို မေတ္တာရှိနေကြောင်း
လေးဝန်ခံချင်တာမို့ ကြိုတင်ချိန်းဆိုထားကာ
အိမ်ရှေ့စံကိုအစ်ကိုတော်နေမကောင်း၍
အိမ်စောစောပြန်ချင်ကြောင်းလိမ်ကာ
ပြေးလာလိုက်သည်။

"နောက်ကျသွားတာ တောင်းပန်ပါတယ်...
ယောင်း...အကြာကြီးစောင့်လိုက်ရတယ်မလား.."

"မဟုတ်တာပဲ...သခင်လေးJeonကချိန်းဆိုတာ
စောင့်ပေးရမှာပေါ့..."

ပညာရေးအမတ်ကြီး၏သားအငယ်ဆုံးလေး
ဟုသိရပြီး အိမ်ရှေ့စံရဲ့အလေးပေးမှု
အခံရဆုံးJeon၏ ချိန်းဆိုမှုကို အချိန်မတိကျလို့
ပြန်မယ်လို့ သူ့အခြေအနေနဲ့ဘယ်လုပ်လ်ို့ရပါ့။

သူဟာ တဖက်နိုင်ငံက ချစ်ကြည်ရေး
လက်ဆောင်ပဏ္ဍာလေး...
ဘာမှမဟုတ်တဲ့ ကချေသည်လေးလေ.....။
သခင်လေးတစ်ယောက်ကို သေချာပေါက်
ရိုသေပေးရမှာပေါ့....။

"အရမ်းကြီး လေးလေးစားစားဆက်ဆံစရာ
မလိုပါဘူး....ယောင်း...ကျတော့်ကို
သာမာန် ယောင်း အသိမိတ်ဆွေလိုသဘောထား
ပေးပါ..."

မြင်ခဲ့ဖူးသမျှ အခြေကြီးအနေကြီးမိသားစု
တွေထဲကရှားရှားပါးပါးသခင်လေးဟာ
သိပ်နူးညံ့ခဲ့တယ်...။

Jeonဟာယောင်းဘေးနားလေးကိုကပ်ထိုင်
လိုက်ပြီးကြယ်တွေစုံနေသောကောင်းကင်ကို
မော့ကြည့်ကာအလိုလိုပျော်ရွှင်လာသောစိတ်။
တသွင်သွင်စီးဆင်းနေသောရေစီးချောင်းသံလေးတွေ
ညလေးအေးအေးလေးနဲ့...
စတွေ့ထဲကစိတ်နှလုံးသားတွေကသောင်းကနင်း
ဆန်စေခဲ့သော ပထမဆုံးရင်ခုန်သံလေးကို
ဖွင့်ပြောဖို့ရာအခြေအနေသည်ပြီးပြည့်စုံပြီဟု
ပြော၍ရပါသည်။

"သခင်လေး...ဘာများပြောစရာလို့လဲ......"

"ပြောစရာဆိုတာထက်...မေးစရာပါ ယောင်း...."

"ဟုတ်ကဲ့....ဖြေဆိုပေးပါ့မယ်..."

Jeon သည်ပြင်ဆင်လာသောစကားတွေကို
မှတ်ဥာဏ်အမြဲခေါ်ယူကာအားတင်းလိုက်သည်။
မပြောရင်လည်းယောင်းသိမှာမဟုတ် ..။

"ယောင်း နဲ့ မေတ္တာမျှနေတဲ့သူများရှိလားလို့ပါ..."

အံ့အံ့ဩဩကြည့်လာသောမျက်တောင်ရှည်တွေ
ပေါ်အိပ်စက်လို့ရရင်လည်းအိပ်စက်လိုက်ချင်
ပါသည်။
သိပ်လှလေသော အံ့ဩခြင်းလေး...။

"မရှိပါဘူး သခင်လေးJeon....ဘာကြောင့်
ဒီမေးခွန်းကိုမေးရတာလဲ....."

"ဟို.....မရှိဘူးဆိုရင်လေ...ကျတော်ကယောင်းနဲ့
မေတ္တာလေးမျှချင်လို့ပါ....မြင်မြင်ချင်းထဲက
မထိန်းသိမ်းနိုင်အောင်မြတ်နိုးမိလို့
ဖွင့်ဟပြောရခြင်းပါ......"

မေတ္တာမျှနေတဲ့သူမရှိပေမယ့်....
ယောင်း မေတ္တာရှိနေတဲ့ ကြယ်ပွင့်တောက်တောက်လေး
တပွင့်ရှိနေတာကို သခင်လေးJeonကို
ဘယ်လိုပြောပြရမလဲ။

ဒီလိုမျိုး ဖွင့်ဟပြောခြင်းခံရတာမျိုးက
ယောင်းအတွက်တော့ သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားမှုမရှိ။
ခဏခဏ မင်းညီမင်းသားတွေ
သွေးတိုးစမ်းကြည့်ချင်သော အိမ်တော်သခင်လေးတွေ
အများကြီးရှိခဲ့ပါသည်။
ကချေသည်ဆိုတော့လည်းလွယ်လွယ်များ
ရမလားလို့ပေါ့...။

"မထင်ထားမိတာတော့အမှန်ပါ သခင်လေး...
ယောင်းက သခင်လေးနဲ့ မေတ္တာမျှဖို့ဆိုတာ..."

"ကိုယ်..အားလုံးကိုရင်ဆိုင်ပါ့မယ်
ဘယ်လောက်ခက်ခက် ယောင်း ကိုပိုင်ရင်
ဘဝတခုစာလုံးအတွက်လုံလောက်ပါပီ..."

"ဟို......"

"စဉ်းစားပေးပါယောင်းလေးရယ်...."

ဘယ်ကစ စဉ်းစားရမှန်းတောင်မသိ....။
ယောင်းနူတ်ကဘာစကားတွေထွက်လို့
ထွက်ရမှန်းလည်းမသိ..။
လူကသာ..မျိုးရိုးအနိမ့်ပိုင်းကဟုဆို၍ရပေမယ့်
နှလုံးသားကသွားလှုပ်ရှားတာ
ဒီလိုပညာအရာ အသိုင်းအဝိုင်းအရာ ပြည့်စုံတာ
ထက်ပိုသောသခင်လေးတွေကိုကျော်ပြီး
ဧကရာဇ်လောင်းကိုမှ...။

"လက်ဆောင်ပါ....."

သခင်လေးJeonဟာပန်းချီကားတချပ်ကို
လက်ထဲသို့လာထည့်ပေးသည်။
သူကနေသော ပုံသည် အသက်ဝင်လွန်းလှပါသည်။

"စောင့်ပါ့မယ်..ဘယ်နှရာသီပဲစောင့်ရစောင့်ရ
မေတ္တာအစစ်အမှန်နဲ့ ယောင်းကို
ပုံအောပြီးတကယ်ချစ်တာမို့...
အလေးအနက်ထားစဉ်းစားပေးပါနော်...."

ယောင်းသည် သခင်လေးJeonအား
ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ချိုမြိန်စွာ
လရောက်အောက်တွင်ပြုံးပြနေသည်။
သိပ်ကြည့်ကောင်းလွန်းစွာ
သိပ်နွေးထွေးသော ခံစားမျိုးတွေအပြည့်အဝ
ရခဲ့ပေမယ့်...သူ့ကိုမြင်တိုင်းအဖျက်ပိုးမွှားလို
သေးသေးနုတ်နုတ်နှိမ်ချကြည့်တတ်သော
မျက်ရစ်မဲ့မျက်လုံးတွေလောက်
လှုပ်ခတ်မှုတွေမပေးနိုင်ခဲ့ပါ......။

ပန်းချီကားဆီသို့သာ အကြည့်ပြန်လွှဲလိုက်ပါသည်။

JEonကတော့ ယောင်းရှက်သွားတယ်လို့ပဲ
ရိုးရိုးလေးတွေးခဲ့တာပေါ့.....။
ယောင်း ကတော့ဘာမှမခံစားရနေခဲ့ပါ....။

"မင္းရဲ့ကံတရားနဲ႔မင္းရဲ့အရာအားလုံးဟာ
ငါပိုင္တဲ့နကၡတ္ေတြပဲမို႔ မင္းကငါ့အပိုင္ပဲJeon
ငါမဟုတ္တဲ့တျခားတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ေၾကာင္း
ဝန္ခံတယ္ဆိုတာ....ေသဒဏ္ေတာင္ေပးလို႔ရတဲ့
ျပစ္မွုတစ္ခုပဲ.....ေျပာစမ္း!!!!!!
ဘာေၾကာင့္က်ဴးလြန္းရဲခဲ့တာလဲ......"

အိမ္ေရွ႕စံအိပ္ေဆာင္၏ၾကမ္းျပင္တြင္
ေသြးေၾကာင္းတစ္ခုစီးဆင္းေနကာ
ေသြးကြက္ေတြလည္းဟိုတကြက္ဒီတကြက္...
မလွုပ္ရွားနိုင္ေတာ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့
ေသြးအိုင္ထဲတြင္နစ္ျမဳပ္ေနသည္။
အိမ္ေရွ႕စံရိုက္ႏွက္သမၽွတုံ႔ျပန္ခြင့္မဲ့စြာ
လည္စင္းခဲ့ရတာေၾကာင့္ ေခါင္းပင္မထူနိုင္ေတာ့ပါ။
အိမ္ေရွ႕စံဟာ မ်က္ႏွာကိုအၾကမ္းပတမ္းဆြဲမရင္း
ေမးသည္....။

အိမ္ေရွ႕စံငိုေနသည္....။ပါးျပင္ေပၚမွာမ်က္ရည္စ
ေတြနဲ႔...သူအရိုက္ႏွက္ခံေသာအေရးကိစၥ
အႏွိပ္စက္ခံရေသာအေျခအေနမ်ားသည္
မထူးဆန္းေပမယ့္.....အိမ္ေရွ႕စံမ်က္ရည္ေပါက္
ႀကီးငယ္က်ျခင္းကေတာ့ဒါပထမဆုံး......။

"ေျပာေလ!!!!ငါ့ကိုလိမ္ခဲ့တာ...
မင္းငါ့ကိုလိမ္ခဲ့တာ...ခြင့္မလႊတ္ဘူး
ငါဘယ္ေတာ့မွခြင့္မလႊတ္ဘူး.......!!!!"

ေနာက္ဆုံးေသာမ်က္ႏွာတည့္တည့္ေရာက္လာ
ေသာရိုက္ခ်က္တြင္Jeon သည္ၾကမ္းျပင္
ေပၚသို႔အေမွာင္အတိက်စြာၿပိဳလဲသြားခဲ့ၿပီ
နားေတြလည္းအူေနသလို...
မ်က္လုံးေတြလည္းမဖြင့္နိုင္ေတာ့.....
အိမ္ေရွ႕စံ၏ၾကမ္းရမ္းမွုကိုအရွုံးေပးလိုက္ရျပန္ပါသည္။

ေတာက္!!!!!

ဆိုးဝါးလြန္းေသာအိမ္မက္ေတြသည္ မနက္မိုးလင္း
ေရာက္တဲ့အထိေတာင္အရွိန္အဟုန္နဲ႔ျမင္မက္ေနဆဲပဲ။
Jeonသည္ တကယ္ပင္အရိုက္ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳး
ဖ်က္ခနဲလန့္နိုးလာရကာ သူမ်ားေတြရဲ့
မနက္ေစာေစာမဂၤလာအခ်ိန္ကို Jeonကေတာ့
ေတာက္တခ်က္ျဖစ္စတင္ခဲ့ရသည္။

လက္ရွိဘဝမွာအေျခအေနဆိုးေနပါတယ္ဆိုမွ
အိမ္မက္ကမၻာမွာလည္းတစ္ခါေလးမွ
မေကာင္းေနခဲ့ပါ။ခုရက္ပိုင္းေတြအိမ္မက္မက္တာ
က်ဲသြားတာမို႔အိပ္ေရးဝတုန္းရွိေသးသည္။
ျပန္စလာျပန္ေသာ ေသြးသံရဲရဲေတြ...
ေၾကာက္စရာမ်က္လုံးေတြ....
မၾကည္မလင္မနက္ခင္းကို ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘဲ
ဖုန္းယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖဲဝိုင္းေနရာေတြ
ၿပိဳင္ပြဲရွိေနေသာေနရာေတြကိုတန္းစီေနေအာင္
ပို႔ထားၾကသည္။

"ဒီေန႔ေတာ့..အျပင္သြားမယ္ကြာ...."

ဒယ္ဒီ့ကိုျပသနာရွာၿပီးငိုခဲ့ေသာညပီးထဲက
အခန္းေအာင္းေနခဲ့တာ....။

ငိုတာက ေဒါသနဲ႔ငိုတာမွန္ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္
ေတာ့ အသုံးမက်စြာ မေလာက္ေလးမေလာက္စား
ရင္ခြင္ေသးေသးထဲအ႐ူးလို ေအာ္ငိုခဲ့မိတာမို႔
ငိုပီးမွ ရွိန္ေနသည္....။

တအိမ္လုံးကသူ႔ကိုေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖတ္ေကာင္လို႔
ထင္မလား...ParkJimin ကိုယ္တိုင္က
ေၾကာက္စရာလည္းမရွိပါဘူးဟုထင္သြားမလား
ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔...ခဏတျဖဳတ္ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။

ေမေမမွာခဲ့ဖူးသည္။
လူေတြေရွ႕မွာ ကိုယ့္ရဲ့ငိုေႂကြးမွုေတြ
ကိုယ္အားနည္းခ်က္ေတြ
ကိုယ့္နာက်င္မွုေတြကို မျပဖို႔....ငိုခ်င္ရင္ေတာင္
အခန္းတံခါးပိတ္ငိုပီး ျပန္ထြက္လာရင္
မာေက်ာတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ
အသက္ရွင္ရမယ္လို႔။
မထိန္းခ်ဴပ္နိုင္ခဲ့မွုကိုေမေမေတြ႕ရင္ဆူလိမ့္အုန္းမွာ။

"ကို...ဘယ္ေတြေပ်ာက္ေနလဲ
စာမလာသတင္းမၾကားနဲ႔....."

ေရခ်ိဳးပီးအဝတ္အစားလဲရန္ဗီရိုေတြအားလုံး
ကိုဖြင့္ေနခ်ိန္တြင္ဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တြဲတာသိပ္မၾကာလွေသးေသာ
ရည္းစားစားလွလွဆီက...။
ဖုန္းကိုလက္တဖက္ကကိုင္ကာ
တဖက္ကShirtအက်ီေတြ ဂ်ာကင္ေတြ
ဂ်င္းပန္ေတြေပၚ လိုက္ထိရင္းေရြးခ်ယ္ေနတဲ့သူ။

"ဒီေန႔ ေတြ႕ၾကမယ္ေလ..ကိုယ္
ေနသိပ္မေကာင္းလို႔ နားေနတာ...
ခ်စ္သူက အရမ္းႀကီးလြမ္းေနပီလား...."

"ကိုယ့္ရည္းစားကိုယ္မလြမ္းဘဲေနပါ့မလား..
လြမ္းတာေပါ့..."

"ခုခ်က္ခ်င္းေတာင္ေျပးလာေခ်ာ့ပစ္လိုက္
ခ်င္တယ္ကြာ....ေနာက္တစ္နာရီ
ေတြ႕ေနၾကေနရာမွာေတြ႕မယ္ေနာ္
အရမ္းခ်စ္တယ္....."

"ပိုခ်စ္တယ္...."

ဖုန္းခ်လိုက္ကာ အဝတ္အစားလဲလိုက္သည္။
လိုတာထက္ပိုၿပီးေတာက္ပစြာ
လန္းဆန္းေနမွျဖစ္လိမ့္မည္။
ကေလးအထာနဲ႔ေအာ္ငိုမိထားေသာ
ကိုယ့္ပုံစံကိုယ္ျမင္ေယာင္ကာဆဲမိတဲ့အထိ။
နားေပါက္ေတြအားလုံးကိုအရင္ကနားကပ္
ေတြလိုက္ဝတ္ဖို႔ပ်င္းေပမယ့္ဒီေန႔ေတာ့
ေဂၚေနတာေတြထဲကအေဂၚဆုံးေတြကိုေရြးကာ
ဝတ္လိုက္သည္။ဟန္းခ်ိန္းေတြ လက္စြပ္ေတြ
မ်က္ခုံးနားက အႀကိဳက္ဆုံးအရာေတြအထိ
ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဆင္သည္။

အျပာႏုေရာင္မ်က္မွန္ကိုအက်ီတြင္ခ်ိတ္လိုက္ကာ
ဆံပင္ေတြကိုေခါင္းလိမ္းဆီျဖင့္ေသခ်ာပုံခ်လိုက္သည္။
အနံ႔ျပင္းေသာေရေမႊးကိုျဖန္းခ်လိုက္ကာ
တခန္းလုံးတြင္အနံ႔ေတြလွိုင္လွိုင္ထလၽွက္။
ေကာင္မေလးနဲ႔သြားDateမွာမို႔အဝါေရာင္
ၿပိဳင္ကားကိုစဥ္းစားလိုက္ကာကားေသာ့ေရြးၿပီး
တဲ့ေနာက္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာသည္။

ေအာက္ထပ္သို႔ေရာက္တဲ့အခါ
မနက္စာျပင္ေနၾကပုံရေသာအိမ္အကူေတြသည္
ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ေျပးလိုက္လႊားလိုက္ႏွင့္။
သူက အိမ္မွာ ဘယ္အနပ္မွမစားတာေၾကာင့္
သူ႔အတြက္မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။
သူ႔အတြက္မဟုတ္ရင္ ဒီလိုသဲသဲလွုပ္ျပင္ဆင္ေနၾက
တာParkJimin အတြက္ေပါ့..
ရွင္းရွင္းေလးပဲ။

သတိထားမိေနတာေတာ့ၾကာပါပီ ..
အိမ္ကလူေတြသည္ဘယ္ဟာသခင္အစစ္လဲ
ဆိုတာမွားေနၾကသည္။
ParkJimin ကအိမ္ႀကီးရွင္ျဖစ္ၿပီး
သူက ကပ္သပ္ေနရသလို......
သူ႔ကိုဆို ဘဝကူးေတာ့မည့္မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြနဲ႔
ဆက္ဆံတတ္ၿပီးParkJimin ဆိုမင္းသားေလးလို
ျပဳံးရႊင္လၽွက္ဆက္ဆံသည္။
ၾကည့္မရေတာ့...။အာ႐ုံမစိုက္မိေသးလို႔
လႊတ္ထားတာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။

"ငါ့အတြက္မနက္စာျပင္ေနၾကတာလား....."

ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္တဖက္ထည့္ကာ
ကားေသာ့ေလးလွည့္ရင္းစားပြဲဆီေလၽွာက္
လာေသာJeonသည္စားစရာေတြကို
တခ်က္ေဝွ႕ၾကည့္လိုက္ကာေမးသည္။

"ဟို......သခင္ေလး...."

"ဟုတ္ပါတယ္ သခင္ေလးအတြက္ျပင္ေနၾကတာပါ"

ရိုးသားေသာေကာင္မေလး၏မဟုတ္ဘူး
လို႔ေျဖမဲ့အေျဖမေရာက္ခင္ အိမ္ေတာ္ထိန္း
ႀကီးက ၾကားဝင္ေျဖလိုက္သည္။
ဒီအိမ္မွာေနထိုင္ခဲ့ရေသာႏွစ္ေတြအရ
သူအေျခအေနေတြအားလုံးကို
ေသခ်ာစြာနားလည္သည္။

"ငါက Coffee ေသာက္တတ္တာလား....
ငါကအရည္ဆို
အရက္ပဲ ႀကိဳက္တာပါ....ထားပါ...
ျပင္ထားေတာ့လည္းစားရမွာေပါ့..."

ခုံတြင္ဝင္ထိုင္ကာမုန့္ေတြကိုခက္ရင္း
ျဖင့္ဟိုထိုးဒီထိုးလုပ္ေနသည္။
Jeonဒီလိုခ်ိဳခ်ိဳအီအီေတြမႀကိဳက္ပါ..
Coffee လည္းမႀကိဳက္ပါ...
စားပြဲမွာျပင္ဆင္ထားေသာအစားအစားေတြသည္
သူပါးစပ္ထည့္လို႔ရတာမ်ိဳးတစ္ခုမွမရွိ။

"ParkJimin ကဒီအိမ္မွာ နင္တို႔မနက္စာ
ျပင္ပီးေစာင့္ေနရေလာက္ေအာင္ေဘာင္မဝင္ေနဘူး
ဆိုတာ မသိၾကလို႔လား....ငါေန႔တိုင္းႏွိမ္ခ်ေျပာဆို
ေနတာေတြကို နင္တို႔နားေတြက တစ္ေယာက္မွ
မၾကားလို႔လား..."

Jeonဟာ မုန့္တခုကိုခက္ရင္းနဲ႔ထိုးေနရင္းမွ
ေအးစက္စက္ေျပာလာသည္။
ဘယ္သူကိုမွေတာ့ဒဲ့ၾကည့္ပီးမေျပာေသး...။

"သူ႔လက္နဲ႔သူ စားခ်င္ရင္ ယူစားလိမ့္မယ္
နင္တို႔ အလုပ္အေကၽြးျပဳရမွာငါကလြဲၿပီး
ဘယ္သူမွမရွိဘူးေနာ္...စိတ္ေတြပ်ံ႕ေနလို႔
လႊတ္ထားတာမ်က္ေၾကာေတြတကယ္မတည့္ေတာ့ဘူး
အလုပ္ထြက္ခ်င္ၾကလို႔လား....."

Jeon ဟာခက္ရင္းကိုကိုင္ထားလၽွက္
ပင္တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီကိုၾကည့္ကာ
ေမးလာသည္။

"မထြက္ခ်င္ပါဘူး သခင္ေလး..
သခင္ႀကီးက က်ေတာ္တို႔ကိုေသခ်ာမွာထားတာမို႔.."

"သူေတာင္အိမ္က ဘယ္လိုထြက္ေျပးခဲ့ရလဲ
Jeonသခင္ႀကီးရဲ့အာဏာစက္ေအာက္မွာ
ေနေနတာမဟုတ္ေနာ္ မင္းတို႔ခိုေနတာ
JeonJungkook ရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ
ParkJimin ကို ဘာတစ္ခုမွလုပ္ေပးဖို႔မလိုဘူး
ေနာက္ ခစား ေနတာ ေတြ႕ရင္..ခက္ရင္းကထိုးဖို႔..."

Jeonဟာစားပြဲေပၚသို႔ခက္ရင္းကိုပစ္ခ်လိုက္ၿပီး
ေနာက္အားလုံးကိုစူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနဆဲ။
အိမ္မက္ဆိုးရဲ့ မၾကည္လင္မွုနဲ႔
အိပ္ေရးမဝျခင္းေတြ...အခ်ိဳးမေျပလွေသာ
အိမ္ကလူေတြ၏ ခမ္းခမ္းနားနားမနက္စာပြဲေတာ္ႀကီးက
စိတ္မေက်နပ္ခ်င္စရာ။

ParkJimin ဆိုတာ...ဘာမွမဟုတ္တဲ့
ဒုကၡသည္ေလ...။
Jeon အိမ္ေတာ္ထဲ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ေလး
ဘယ္ေနလို႔သဘာဝက်မလဲ...။
ဖ်က္ခနဲျမင္ေယာင္လာေသာအိမ္မက္ထဲက
မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္JEonဟာမ်က္ႏွာတခ်က္မဲ့သြားသည္။

ျဖစ္နိုင္ရင္အကုန္တြန္းခ်ကာေပါက္ကြဲလိုက္
ခ်င္ေပမယ့္မလုပ္ခဲ့...။
ဒီေန႔ သြားစရာေတြ ေတြ႕ရမယ့္ခ်စ္သူ
ရိုက္ရမဲ့ဖဲဝိုင္းေတြရွိေသးသည္။

စိတ္ကိုတထစ္ေလာက္ပဲေလၽွာ့ပီး
ျပသနာကိုဒီမွာပဲအဆုံးသပ္ေတာ့မည့္ဟုေတြးကာ
စားပြဲမွထမည့္ဆဲဆဲ..အေပၚထပ္ေလွကားေတြ
ေပၚမွ လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္ကာေျပးဆင္းလာတဲ့သူ။

အေနာက္အရပ္ကေနေတြထြက္မွာလား
ဟုထင္ရေအာင္မနက္စာစားပြဲတြင္
ထိုင္ေနေသာJeon JungKook....။
တကိုယ္လုံးရွုပ္ယွက္ခတ္ေနကာ
ထုံးစံအတိုင္းမာေက်ာေက်ာမ်က္ႏွာျဖင့္ႀကိဳဆိုေနသည္။

ကေလးလိုေအာ္ငိုလိုက္လို႔ 1%ႏူန္းေလာက္
သနားပီးႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ခုေတြ႕ေနရေသာ
မ်က္ႏွာေၾကာေၾကာင့္ 1%ကိုျပန္ဖ်က္ကာ
ရာခိုင္းႏူန္းအျပည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။

"အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးက်ေတာ္မစားေတာ့ဘူး
Meeting အေရးႀကီးေပၚလာလို႔ေလ
အခ်ိန္ကအရမ္းကပ္ေနပီ သြားေတာ့မယ္ေနာ္..."

အျဖဴေရာင္Shirtအက်ီ ၿပီးေတာ့အနက္ေရာင္
Style ေဘာင္းဘီေလး...။အိတ္တအိတ္ဆြဲ
ထားကာ ဆံပင္ေတြအားလုံးေနာက္သို႔လွန္တင္ထား
ၿပီး ေသြးေရာင္လႊမ္းေနေသာမ်က္ႏွာေၾကာင့္
ParkJiminေနေကာင္းေနၿပီ...။

စိတ္က သြားေတာ့မယ္ ေလာပါတယ္ဆို
ဆြဲထားလိုက္ရမွ...။မ်က္ႏွာေပၚမွာ
ျမင္ေနရေသာပူပန္မွုေလးသည္
သူအစည္းအေဝးကိုေနာက္က်မွာသိပ္စိုးရိမ္ေနပုံရသည္။

"ParkJimin...."

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ေျပးမယ္ႀကံလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္
ၾကားလိုက္ရေသာေအးစက္စက္ေခၚသံတစ္ခု။
ဆက္ထြက္သြားလို႔မရပါ။
အသံတြင္ လႊမ္းမိုးမွုနဲ႔ အာဏာစက္ေတြအျပည့္အဝ။
ထင္ေတာ့ထင္ပါသည္...ကန့္လန့္ေကာင္က
အေရးႀကီးတယ္ၾကားတာႏွင့္ အေႏွာက္အယွက္
ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ...။

"ဘာလဲ....."

"ေမာင့္ကိုမနက္စာလာျပင္ေပး...."

Jimin သည္အိတ္ကိုင္ထားေသာလက္ေတြ
တင္းခနဲ...။ႀကီးျပင္းမွုေလးမ်ားလြဲသလား
တခုခုေလးေတာ့မွားခဲ့လို႔ဒီေကာင္ေလး
ဒီလိုျဖစ္ေနတာဟု အေပါင္းလကၡဏာေတြေတြးခဲ့ေပမယ့္
ဘာမွမဆိုင္ သူကိုက အက်င့္မေကာင္းေနတာ...။

"ငါမအားဘူး...Meeting အေရးႀကီးေနတယ္..
ခိုင္းရမဲ့သူေတြရွိေနတာပဲ သူတို႔ကိုလုပ္ခိုင္းလိုက္ေလ.."

"ေမာင္ မွ မႀကိဳက္တာ...လာျပင္ေပး...."

ေမာင္....ဆိုေသာ အရာႀကီးသည္လည္း
ဘယ္လိုမ်ိဳးဒီလူဆိုးႏူတ္ဖ်ားမွာ
ေပ်ာ္ေမြ႕ေနရသလဲ...။

ေမာင္ကိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ရင္ေကာင္းေသာလာျခင္းနဲ႔
အႏူးညံ့ဆုံးေသာနာမ္စားတခုျဖစ္တာေၾကာင့္
ယူသုံးေနသူႏွင့္ဘယ္ေနရာမွမတန္ေန...။

Jimin သည္ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္
နားလည္ေအာင္ေျပာကာျမန္ျမန္ထြက္ေျပး
ေတာ့မည္ဟုေတြးလိုက္ၿပီးJeon ရွိရာသို႔
ေလၽွာက္လာသည္။

"ငါ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး မင္းCompany ကိစၥ
တခုခုလြဲေခ်ာ္ရင္ မင္းအေဖကငါ့ကို
ေျပာအုန္းမယ္...ငါကိုယ္တိုင္လည္း
အလုပ္လုပ္ရင္ အမွားမရွိခ်င္ဘူး
အဲ့တာေၾကာင့္ ငါ့ကိုမရစ္ဘဲ
စီးပြါးေရးကိစၥနဲ႔ေတာ့နားလည္ေပးပါ
ပိုက္ဆံျဖဳန္းခ်င္တယ္မလား....."

"ဘယ္Company ကိစၥျဖစ္ျဖစ္
ဂ႐ုမစိုက္ဘူး စိတ္လည္းမဝင္စားဘူး
ခု မနက္စာစားခ်င္ေနတယ္ ျပင္ေပးပီးရင္
သြားေလ တားေနလို႔လား..."

"အခ်ိန္မရွိဘူးလို႔ေျပာေနတယ္ေလ..."

"ခင္ဗ်ားကို ကယ္တင္ထားရၿပီး
ဒါေလးေတာင္ခိုင္းလို႔မရဘူးလား...
ခိုင္းရင္လုပ္ေလ...ပိုက္ဆံေတြကအလကား
ကုန္ထားရတာမွမဟုတ္တာ မလုပ္ခ်င္ရင္
အကုန္ျပန္ဆပ္..."

အံႀကိတ္ထားျခင္းသည္ဘယ္ႏွခါေျမာက္မ်ား
ရွိပီလဲ....။နာက်င္လြန္းရေသာႏွလုံးသားသည္
ထုံထိုင္းကာ နာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့....။

"မဆပ္လည္းမဆပ္နိုင္သလို
ငါလုပ္လည္းလုပ္မေပးနိုင္ဘူး
မင္းအလုပ္သမားလည္းမဟုတ္ဘူး
စားစရာလည္းမရွိေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး
ဖိသတ္ရင္ေတာင္ေသမဲ့စားစရာေတြကို
ကန္းေနလို႔မျမင္တာလား...."

"ဘာ!!!"

"ဒီေန႔ Meeting ကအရမ္းအေရးႀကီးတယ္
ေငြMillion နဲ႔ခ်ီၿပီးငါကစားရမွာ...
ငါ့ကိုစိတ္အာ႐ုံပ်က္ေအာင္မလုပ္နဲ႔
JeonJungkook...ငါသြားၿပီ.."

Jimin သည္ေျပာပီးပီခ်င္းအိမ္အျပင္တံခါး
သို႔ျပန္ေလၽွာက္သြားသည္။

အခ်ိဳးေလးေတာ့ ေျပေလာက္ပီလို႔
သူအိမ္မက္ေတြမက္ခဲ့တဲ့ပုံပဲ..။
ParkJimin ဟာ တအိမ္လုံးေရွ႕
သူ႔ကိုရီစရာလုပ္သြားျပန္သည္။

အသဲေတြထဲကလိကလိ....။
မရွုနိုင္မကယ္နိုင္သခင္ေလးJeonသည္
မ်က္စိေရွ႕ကမုန့္ပန္းကန္တခုကို
ရိုက္ခြဲလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္အျပင္သို႔
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးထြက္သြားတဲ့သူ
ေနာက္ေျပးလိုက္ခဲ့သည္။

Jimin သည္ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေျပာခ်င္တာ
ေျပာပီးတဲ့ေနာက္ အ္မ္အျပင္သို႔ေရာက္တဲ့အခါ
တံခါးအသင့္ဖြင့္ေပးထားေသာအနက္ေရာင္ကားႀကီး။

Driver သည္မနက္တိုင္း အဆင္သင့္ဖြင့္ထား
ေပးတတ္ကာ Jimin ကေက်ာ့ေက်ာ့ေလး
တက္သြားေသာျမင္ကြင္းသည္သိပ္လွသည္ဟု
တအိမ္လုံးကခ်ီးက်ဴးကာ ခိုးခိုးေငးတတ္ၾကသည္။

ခုေတာ့ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ေျပးတက္လိုက္ကာ
တံခါးပိတ္မည့္ဆဲဆဲ တံခါးကိုဆြဲထိန္းထားေသာ
တက္တူးေတြနဲ႔လက္ေၾကာင့္Driver ေၾကာင္
သြားသည္။

"ငါပါလိုက္မွာ....."

Driver သည္ေခါင္းေတြညိတ္ျပရင္း
ေရွ႕ခန္းသို႔ကားေမာင္းရန္ေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္
တက္သြားသည္။
Jimin သည္တံခါးခ်က္ခ်င္းမပိတ္ေသးတာ
ေၾကာင့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ကားထဲဝင္လာေသာ
JeonJungkook...။

"မင္း....!!!!!"

ေထာင့္ကိုေျပးကပ္သြားလိုက္တာမ်ား
ကားထဲစိမ့္ဝင္သြားေတာ့မယ့္ပုံစံေလး..။
မေၾကာက္တာလည္းမဟုတ္ဘဲ...
ကလိကလိလုပ္လုပ္သြားပုံက
ဒုကၡလွလွေလးေတြေပးပစ္ခ်င္စရာ...။

"ေမာင္းေလ...ဘာလုပ္ေနတာလဲ လူစုံပီ..."

Driverသည္စက္ႏွိုးဖို႔ေမ့ေနတယ့္ပုံ..။
Jeonအသံၾကားမွကားစက္နိုးကာ
ေမာင္းထြက္သြားသည္။

"ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးထြက္ေျပးလို႔
ဘယ္ျဖစ္မလဲ...လာပါအုန္းေမာင့္နားကို
ဒါပထမဆုံး ကားအတူတူစီးဖူးတာ
အေဝးႀကီးထိုင္ေနလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ..."

"ဦးေလးႀကီး ကားရပ္....ကားရပ္ေတာ့...."

"မရပ္နဲ႔...ဆက္ေမာင္း Company ေရာက္ေအာင္...."

"လာလို႔ေျပာေနတယ္ေလ ေျပာရင္တစ္ခြန္းထဲမရပါ
လားParkJimin..."

ေထာင့္ကပ္ေနေသာလူ၏လက္ေကာက္ဝတ္
ေတြကိုဆြဲေဆာင့္လိုက္တဲ့အခါ
မ်က္ႏွာလွလွေလးသည္သူ႔ေပါင္တဖက္ေပၚ
စိုက္စိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ၿပိဳက်သည္။

ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ဆြဲေဆာင့္မွုမွာ
သူျပဳတ္က်သြားတာဘယ္ေနရာႀကီးလဲ....။
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရဲခနဲ....။
Driver ဦးေလးႀကီးရွိေနေသးသည္။

သိကၡာတရားနဲ႔အရွက္သည္အခ်ိန္အခါမေရြး
JeonJungkook နဲ႔ေတြ႕ရင္ မီးရွို႔ခံရျမဲပဲ..။

"အ...Hyung...ထိကုန္ေတာ့မယ္.ဗ်ာ..."

မ်က္ႏွာသည္ျပဳံးယဲ့ယဲ့ႏွင့္...
အရွက္မရွိထြက္လာရဲေသာစကားသည္
အသက္၂၀အရြယ္ေကာင္ေလး၏ပါးစပ္က
ထမင္းစားေရ​ေသာက္ပဲ..။

ေျဖာင္းးးးး

ထိုေပါင္တဖက္ေပၚမွခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာကို
ဖယ္လိုက္ကာ ပါးတဖက္ကိုလည္ထြက္သြား
ေအာင္ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။

ရွက္လို႔ရိုက္လိုက္တာ....။
ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီးရိုက္လိုက္တာ.....။
JeonJungkook ပါးတဖက္သည္နီျမန္းသြားကာ
ခပ္စူးစူးၾကည့္လာေတာ့သည္။

"အဲ့ဒီလက္ရဲဇက္ရဲကို မႀကိဳက္တာ....."

ေအးစက္စက္ေျပာပီးတဲ့ေနာက္ဆြဲယူလိုက္
တာJimin ရဲ့ခါးေတြ....။
႐ုန္းေနသည့္ၾကားက ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္
ေရာက္သြားခဲ့တာ JeonJungkook ၏
ေပါင္ေတြအေပၚ....။
Jeonသည္ေနာက္ဆုံးေပၚဇိမ္ခံကား၏
ခလုတ္တခုကိုႏွိပ္လိုက္တဲ့အခါDriver နဲ႔
သူတို႔ၾကားတံခါးတခ်ပ္Autoပိတ္သြားသည္။

"ဘာလုပ္တာလဲဖယ္စမ္း.....ဖယ္...."

ေပါင္ေပၚေရာက္ေနေသာလူသား၏
အထိအေတြ႕....။လွုပ္ခါေနတာေၾကာင့္
ပိုမ်ားဆိုးေနတာလား....။
ခါးေတြကိုအတင္းအက်ပ္ဖက္ထားကာ
သပ္သပ္မဲ့စိတ္တိုေအာင္စိတ္ညစ္ေအာင္
ခ်ဴပ္ထားခဲ့သည္။

ေခၽြးစက္ကေလးေတြႏွဖူးေပၚသီးလာကာ
လက္ေတြသည္ရင္ဘက္ေတြေပၚတဘုန္းဘုန္း
ထုေနလၽွက္။
Meeting အမွီတက္မဲ့အလွေလးဟာေတာ္ေတာ္ေလး
ဖရိုဖရဲဆန္ေနၿပီ။

Jeonလက္ေတြသည္ခါးေတြဆီမွ႐ုန္းကန္တာ
ေၾကာင့္ေက်ာျပင္ေတြ .....ၿပီးေတာ့
ဘယ္ေနရာေတြအထိ ထိမိကုန္တာလဲ။

ေဒါသမထြက္ေတာ့ဘဲ..
ဘာစိတ္ေတြထြက္ေပၚလာမွန္းမသိတာေၾကာင့္
ေဒါသကို အျမဲျပန္ေခၚတဲ့အခါParkJimin က
လက္ျမန္ေျချမန္ႏွင့္ ႏွိပ္ၿပီးတပ္ရေသာ
ရင္ဘက္ကၾကယ္သီးေတြအားလုံးကို
လက္ျဖင့္တိုက္ခ်သြားသည္။

အစီအရီျပဳတ္ထြက္သြားေသာၾကယ္သီး
ေတြနဲ႔ဟင္းလင္းျပင္ရင္ဘက္သည္ေဖြးခနဲ။
ParkJimin လက္ေသးေသးေလးေတြ
အဲ့ဒီရင္ဘက္ေတြေပၚမွာကြက္တိ...။

"ဘာလို႔ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ပစ္တာလဲ....
ျမဴစြယ္လိုက္ျပန္ပီေပါ့ေလ...."

"မေတာ္တဆ...မေကာင္းတဲ့ေကာင္ရဲ့
ငါ့ကိုလႊတ္ေပးစမ္း...!!!!!"

ရင္ဘက္တခုလုံးကိုတြန္းၿပီး
သူ႐ုန္းေနတာေပါ့...။
အဲ့လက္ေတြကရင္ဘက္ေပၚလိုလိုခ်င္ခ်င္
ထိကိုင္ေနတာမဟုတ္တာေတာင္မွ
Jeon သည္ႏူတ္ခမ္းေတြဟသြားသည္။

ထိလြယ္ရွလြယ္JeonJungkook ဘဝကို
ParkJimin နဲ႔မွေရာက္ခဲ့ပါတယ္ဆိုရင္ေလ
မေရတြက္နိုင္ေသာရည္းစားေဟာင္းေတြက
ေလွာင္ရီပါလိမ့္မည္။

မထိန္းနိုင္ေသာစိတ္မွာႏူတ္ခမ္းေတြကို
ဦးတည္လိုက္ေပမယ့္ သူႏွိပ္စက္ထားတာ
ေၾကာင့္အျပည့္အဝေကာင္းခ်င္မွလည္း
ေကာင္းအုန္းမွ ေတြးမိကာ ေနာက္တေနရာက
လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့...။

"အ....!!!!!"

တကိုယ္လုံးကိုဆြဲဖက္ကာလည္တိုင္ေတြကို
ကိုက္ခ်ကာစုတ္ယူလိုက္ေသာ
လူရမ္းကားေကာင္သည္အဆုံးအထိကိုဆိုးဝါးပါသည္။

"နာတယ္...ဖယ္စမ္း....!!!"

Shirtအက်ီအျဖဴ၏ၾကယ္သီးႏွစ္လုံး
ေလာက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္ကာ
ေပၚလာေသာညႇပ္ရိုးလွလွေလးသည္
ေသြးလည္ပတ္မွုကိုအမွားမွားအယြင္းယြင္း....။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း....!!!!"

ရင္ဘက္ျဖဴျဖဴေလးတစ္ခုလုံးကို
စိတ္ေက်နပ္မွုမရမခ်င္းထိေတြ႕ေနခဲ့တာ
ရဲရဲေတာက္ အမွတ္အသားေတြ ျပည့္လာလည္း
မရပ္ပစ္ခဲ့....။
သူက႐ုန္းကန္ေနဆဲ...။
႐ုန္းေလဆိုးေလဆိုတဲ့ပုံေသနည္းကို
ခုထိParkJimin ကသေဘာမေပါက္ရွာဘူး...။

"ေနာက္တစ္ခါ...မနက္စာမျပင္ေပးဘဲ
ထြက္ေျပးအုန္းမွာလား...."

ပါးတဖက္ကိုနမ္းဖို႔ေတာင္အခ်ိန္ေတြယူကာ
ခခယယခြင့္ေတာင္းၿပီး နမ္းခဲ့ဖူးေသာ
Namjoon Hyung  ရင္ခြင္ထဲက
အခ်စ္ခံကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႔
ဒီလိုမ်ိဳး အနိုင္က်င့္ခံရတာမ်ိဳး
ငုံ႔ၾကည့္တဲ့အခါ ရင္ဘက္တခုလုံး
ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတာမ်ိဳးသည္
Jimin အတြက္အဆင္သင့္ျဖစ္မေနခဲ့ပါ။

နားေတာ့လည္ပါသည္....။
အရြယ္ေရာက္ပီးတဲ့ေယာက်္ားတစ္ေယာက္
အေနနဲ႔သိသင့္သေလာက္သိေနေပမယ့္
တကယ္တမ္းအတင္းအက်ပ္ဒဏ္ကို
မခံနိုင္ပါ...။

လွုပ္ရွားမွုေတြရပ္သြားေတာ့
Jungkook ကသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္လႊတ္ေပးတုန္း
ေပါင္ေပၚကဆင္းလိုက္ကာ
ၾကယ္သီးေတြကိုျပန္တပ္လိုက္သည္။

လွိုက္တက္လာေသာဝမ္းနည္းမွု...
သူျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ သူတြဲဖူးခဲ့တဲ့တန္းဖိုးမဲ့ေတြနဲ႔
တတန္းထဲသေဘာထားကာ
ေပါေပါေလာေလာဆက္ဆံခံရျခင္းအမွု....။
သူေမးေနတာေတြလည္းျပန္မေျဖနိုင္ခဲ့...။
ေခါင္းထဲရွုပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။

မ်က္ရည္က အနိုင္က်င့္ခံရလို႔က်ခ်င္တာလား
ေပါေပါေလာေလာဆက္ဆံခံရလို႔က်ခ်င္တာလား
စပ္ဖ်င္းေနေသာလည္တိုင္ေတြရင္ဘက္ေတြ
ေၾကာင့္က်ခ်င္တာလား
ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ျပန္စဥ္းစားပီး
ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔က်ခ်င္တာလား...
မက်ေအာင္ ၿမိဳသိပ္တင္းခံထားသည္။

Company ေရွ႕ေရာက္တဲ့အခါ
လုံျခဳံေရးေတြကားတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္
Jimin အတြင္းေရးမွူးသည္အေျပးအလႊား
အလုပ္ကိစၥတန္းေျပာရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း
ထြက္လာသူေၾကာင့္ ေျခတလွမ္းေနာက္သို႔
ဆုပ္မိရဲ့သား...။

Company တခုလုံးလည္းအံ့အားသင့္ကာ
ေမြးထဲက ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔အျပင္မလာ
ေသာJungkook ကိုျပဴးၾကည့္ေနၾကသည္။
တဖက္တံခါးမွJimin သည္မ်က္ႏွာေသ
နဲ႔ထြက္လာကာအေတြးေရးမွူးဆီတန္းသြားၿပီး
Company ထဲသို႔ဝင္ဖို႔ျပင္ဆင္သည္။

Jungkook Jimin ေဘးနားတြင္မ်က္ႏွာေလး
ခပ္ေမာ့ေမာ့ျဖင့္မထီတထီမ်က္လုံးေတြနဲ႔
အတူယွဥ္တြဲေလၽွာက္လာခဲ့သည္။

ဘယ္ေနရာမွာမွဆက္စပ္လို႔မရေသာ
တြဲဖက္မွုသည္ Jeonလုပ္ငန္းစု
အေဆာက္အအုံႀကီးအလည္တြင္
ထိုေန႔က ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား....။

ဓာတ္ေလွကားသို႔ေရာက္တဲ့အခါ
Jiminနဲ႔အေတြးေရးမွူးမိန္းကေလးက
ဝင္သြားသည္။Jeonကေတာ့ဆက္မလိုက္ေတာ့
ဓာတ္ေလွကားတံခါးမပိတ္ခင္
အလွဆုံးအျပဳံးေတြနဲ႔ လက္ျပႏူတ္ဆက္လာသူ။

အနိုင္ယူလိုက္ရျခင္းနိယာမမွာ
သူသိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္လၽွက္ရွိ
ေၾကာင္း အတိအက်ေဖာ္ျပေနေသာ
မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးကိုJimin နာနာက်င္က်င္
ပင္ၾကည့္ကာဓာတ္ေလွကားတံခါးပိတ္သြားသည္။

"MD....!!!"

တံခါးပိတ္က်သြားေတာ့မွက်ိဳးက်သြား
ေသာဒူးေတြနဲ႔အတူJimin သည္
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္...။
ငိုလို႔မွမရေသးေသာအေျခအေန
ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္လို႔မရေသာ
အေျခအေနသည္ရင္ထဲမြန္းက်ပ္ကာ
အံကိုသာတင္းတင္းႀကိတ္ထားခဲ့သည္။

အျပာေရာင္ေနကာမ်က္မွန္ကိုေကာက္တပ္လိုက္ကာ
စီးကရက္တလိပ္မီးညႇိလၽွက္
ႏူတ္ခမ္းေတြညႊတ္က်သြားေအာင္
Company တံခါးဝတည့္တည့္တြင္ျပဳံးသြားေသာ
ေမာင္ သည္......လြင့္ျမဲ လြင့္ဆဲ.......။

.....................

"လူစုံတက္စုံပါလား......ဒီေန႔..."

TaeHyung သည္Clubတြင္သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္ႏွင့္ထိုင္ေနၿပီး.....
အရက္အတူတူေသာက္ေနခဲ့သည္။
လူႀကီး အလုပ္ရွုပ္ေနေသာ ေန႔ေတြညေတြသည္
ထယ္ေယာင္းအတြက္လြတ္လပ္ေရး...။

အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔လူႀကီးေယာက္ယက္ခတ္
ျခင္းကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာ
တိတ္တိတ္ေလးေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔
ခိုးDateတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္.....
အရက္လာခိုးေသာက္ေနျပန္သည္။

လူႀကီးကသူ႔ကိုအရက္မေသာက္ခိုင္း
ဘာေၾကာင့္ဆို သူမူးရင္ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔တဲ့ေလ....။

သူငယ္ခ်င္းလွမ္းၾကည့္ပီးစကားေျပာရာ
သို႔ထယ္ေယာင္းပါလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
လူေခ်ာေလးေတြအုပ္စုသည္Clubထဲသို႔
႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲလိုတလွမ္းခ်င္းလွမ္း
ဝင္လာေနသည္။

"Oh!! ေဂၚေနၾကတာပဲ သူတို႔ကဘာေတြလဲ.."

တစ္ေယာက္တမ်ိဳးစီ Brandတခုစီလို
မိမိုက္လြန္းေသာ ေကာင္ေလးအုပ္စုသည္
ထယ္ေယာင္းအာ႐ုံေတြကို
လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္သြားေစပါသည္။

"မင္းကခုမွကိုရီးယားျပန္ေရာက္ေတာ့
ဘယ္သိမလဲ...လက္ရွိ ဆိုးလ္မွာ
ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ့သားေတြေလ
အဆိုးေလးေတြေပါ့....."

ထယ္သည္ ေခါင္းေလးညိတ္ကာ
ဟန္ပါပါလမ္းေလၽွာက္လာတဲ့ထဲက
ေရွ႕ဆုံးက လူဆီအၾကည့္အေရာက္တြင္
မ်က္အိမ္ေတြအနည္းငယ္က်ယ္သြားသည္။

"ေရွ႕ဆုံးကတစ္ေယာက္က လြင့္ေနတာပဲကြာ
ဘယ္သူမ်ားလဲ...."

"ေဂ် တဲ့....အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္
ဘယ္ေလာက္မိုက္လဲ မင္းႀကိဳက္သြားျပန္ပီလား
ထယ္ေယာင္း...."

"ငါ့ဒီဇိုင္းေတြအတြက္ Modelလာလုပ္
ေပးရင္ေကာင္းမွာပဲ....
သူအရမ္းမိုက္ေနတယ္......"

"သြားေျပာၾကည့္ပါလား
မင္းကို မထနိုင္ေအာင္ ထိုးလႊတ္လိမ့္မယ္..."

"အဲ့ေလာက္ေတာင္ၾကမ္းလား...
မ်က္ႏွာေလးက ဒီေလာက္ေခ်ာတာကိုကြာ...."

"ဒီClubမွာမစမ္းသပ္သင့္တဲ့ထဲ သူကထိပ္ဆုံးကပဲ...."

ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္တဖက္ထည့္ကာ
ဟန္ပါပါေလၽွာက္သြားေသာေကာင္ေလးကို
ထယ္ေယာင္းျမင္ကြင္းထဲေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ
လိုက္ၾကည့္ကာ မခို႔တရို႔ေလးျပဳံးလိုက္သည္။

"တကယ္တမ္းတြဲခ်င္တာကအဲ့လိုမ်ိဴးေလး
တြဲေနရတာက ျမင္တဲ့အတိုင္း
စာအုပ္သမားႀကီး ဘဝႀကီးကေလပါတယ္...."

"မင္းကို MinYoongiကဒီေလာက္ခ်စ္တာကို
႐ူးေနလို႔ အဲ့လိုေတြးရလား...."

"သိပ္အမ်ားႀကီး အခ်စ္ခံရေတာ့လည္း...
အခ်စ္ေတြက အရမ္းႀကီးမ်ားၿပီး
အသက္ရွုေတြက်ပ္တယ္ကြ....
ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားေတြက
သာယာေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြလည္းရွိသလို
တခါတရံက် ပိတ္ေလွာင္ထားသလိုပဲ
က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ႀကီး....."

"ေဟာ ၾကည့္...သက္ေသပဲ...."

ဖုန္းScreenေပၚလင္းလာေသာ
ထယ့္လူႀကီး ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ဖုန္းသည္
ဝင္လာေခ်ၿပီ.....။

"ခဏေလး Bro ဖုန္းသြားေျပာလိုက္အုန္းမယ္ေနာ္..."

ထယ္ေယာင္းသည္ဖုန္းကိုမကိုင္ေသးဘဲ
သီခ်င္းသံ Beatသံေတြနဲ႔ခပ္ေဝးေဝးကို
ေျပးကာေသခ်ာေသာေနရာေရာက္တဲ့အခါ
ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။

"Hello လူႀကီး........"

"ထယ္ေလး အိပ္ေနတာလား...."

အေရာင္စုံအလိမ္အပတ္ကၽြမ္းလြန္းေသာ
ထယ္​ေယာင္းသည္အိပ္ေနေသာအသံလုပ္ဖို႔က
လုပ္ေနက် လိမ္ေနက်မို႔မခက္ေတာ့...။

"အိပ္ခ်ိန္ကို အိပ္ပီေပါ့.....လူႀကီးက
ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ လန့္နိုးသြားရပီ..."

"Sorry ပါဗ်ာ....လူႀကီးခုမွအလုပ္ေတြပီးတယ္
အဲ့တာ မုန့္ေတြဝယ္ၿပီး ဒီညေတာ့
ထယ့္ဆီ လာအိပ္မလို႔....ခုထြက္လာပီ..."

"အမ္....."

"ဘာလို႔လဲ....ထယ္..."

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး လာေလ  ထယ္ေစာင့္ေနမယ္...
ကားေျဖးေျဖးေမာင္းလာေနာ္ လူႀကီး.."

"လူႀကီးကိုစိုးရိမ္တတ္လာပီပဲ...."

"စိုးရိမ္တာေပါ့...ဒါပဲေနာ္ လူႀကီး...
ထယ္ ျပင္ဆင္စရာေလးေတြျပင္ဆင္ထားလိုက္မယ္..."

သူလာအိပ္ဖို႔ကဘာေတြမ်ားျပင္ဆင္စရာ
ရွိလို႔လဲ..။အိပ္တယ္လို႔သာေခါင္းစဥ္တပ္တာ
ရဲရဲေတာင္ဖက္အိပ္လို႔ရတာမဟုတ္..
KimTaeHyung က တခါတေလ တမ်ိဳးရယ္။

ဖုန္းခ်လိုက္ကာClubထဲသို႔ျပန္ေျပးၿပီးေနာက္
စားပြဲေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ေတြဖုန္းေတြကားေသာ့ေတြ
က္ုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဆြဲယူကာေျပးမွ မွီေတာ့မည့္
အေျခအေနကို ထယ္ေယာင္းရင္ဆိုင္ရေတာ့မညိ။

"ဘာျဖစ္တာလဲ...ဘာျပသနာတက္လို႔လဲ...."

"ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ငါ့MinYoongiႀကီး
အိမ္ကိုသြားေနပီတဲ့ ငါဒီေရာက္ေနတာ
သိရင္ အပြါးခံရမွာ အမွီေျပးမွျဖစ္မယ္
See you Bro...!!!!Seeyou.!!!"

Clubေရာက္တာနဲ႔ ထိုင္ေနက် VIP
စားပြဲအႀကီးႀကီးမွာ ေဂ် တို႔အုပ္စု
ကိုယ္စီကိုယ္စီေနရာယူၾကသည္။

ေမွာင္ရိပ္ဘက္အျခမ္းမွာ ေဂ်က ထိုင္တတ္ၿပီး
အျမဲေကာင္မေလးေတြ ေကာင္ေလးေတြ
ဝိုင္းဝိုင္းလည္ႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွမအားလပ္ခဲ့။

ဒီညေတာ့
ေကာင္မေလးကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ
တိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသံနဲ႔အေရးမႀကီးေသာ
အေၾကာင္းအရာေတြကိုစကားလုပ္ေျပာေနတုန္း
ျမင္ကြင္းထဲကိုဝင္လာေသာလူတစ္ေယာက္....။

JEonသည္...မ်က္လုံးေတြဝိုင္းခနဲ.......။

သိသာထင္ရွားေသာ ဆံပင္အျပာေရာင္ေတြနဲ႔
လူသည္ စားပြဲခုံေပၚကပစၥည္းေတြကို
အေလာတႀကီးယူကာထြက္သြားေတာ့မည့္ပုံ...။

"သူ....."

ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာစိတ္ေတြ....
လြင့္ေနေသာစိတ္ေတြ....
စီးခ်က္ေတြအတိုင္းေမ်ာေနေသာစိတ္ေတြသည္
ထိုလူကိုျမင္ျမင္ခ်င္းမွာခ်က္ခ်င္း
အားလုံးေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။

အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေလး.........။
ဘယ္မွာရင္းႏွီးေနခဲ့လို႔ လဲ....

ေသခ်ာတာေတာ့...ဒီစိမ္းျပာေရာင္ေလးကို
သူခုမွစျမင္ဖူးတာပါ...
ဒီClubမွာ စိမ္းျပာေရာင္ဆံပင္ေရာင္နဲ႔လူ
တစ္ေယာက္မွမရွိ....။
ပစၥည္းေတြယူကာ သူငယ္ခ်င္းကို
လက္ျပႏူတ္ဆက္ၿပီး ေျပးထြက္သြားတဲ့သူ...။

JEonသည္ေယာင္ယမ္းကာရင္ခြင္ထဲက
မိန္းကေလးကိုတြန္းဖယ္ၿပီး ထမတ္တပ္ရပ္မိတဲ့အထိ။

"ကို....ဘာျဖစ္လို႔လဲ....စိတ္ေကာက္သြားတာလား...."

"ေဂ်...ဘာေတြ႕လို႔လဲ...ဟိုေကာင္ေတြလား
သြားျဖဲမလား..."

ခ်မယ္သတ္မယ္သူငယ္ခ်င္းေတြသည္
ရန္ၿငိဳးရွိေသာလူတစ္ေယာက္ေတြ႕လို႔
သူလွုပ္လွုပ္ရွားရွားျဖစ္သြားသည္ဟုထင္ေနၾကသည္။

ျမဴးႂကြရႊင္လန္းေသာသံစဥ္ေတြၾကား
ဝမ္းနည္းလာလိုက္တာ....
ဘာေၾကာင့္လဲမသိေပမယ့္ ေဆြးေျမ့သြားလိုက္တာ
သက္ေသျပပါဆို
JEonသည္Clubအလည္တြင္မ်က္ရည္ေတြဝဲလာတဲ့အထိ။

"ကို...ဘာျဖစ္တာလဲဆို...."

ေကာင္မေလးသည္လက္ကိုဆြဲခ်ကာ
ျပန္ထိုင္ခိုင္းမွ Jeonအသက္ျပန္ဝင္လာသည္။
ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိ....။
အလြန္အမင္း ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ခံစားခ်က္ႀကီး
သည္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ကြာဟသြားတဲ့အထိပဲ...။
သတိျပန္ဝင္လာမွ ဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း
ေျပာကာေကာင္မေလးကိုရင္ခြင္ထဲျပန္ထည့္လိုက္သည္။

ခဏတျဖဳတ္ျဖစ္သြားေသာစိတ္ခံစားမွု
သည္ထူးဆန္းလြန္းေပမယ့္ Jeonကိုယ္တိုင္က
သူ႔ကိုယ္သူစိတ္မမွန္ဘူး႐ူးေနပါသည္ဟု
သတ္မွတ္ထားသူျဖစ္တာမို႔ဒါလည္းစိတ္လြတ္
သြားပါပဲဟုအလြယ္ဆုံးေတြးလိုက္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဝမ္းနည္းေနတုန္းပဲ.....
ေျပးလိုက္ခ်င္ေနတုန္းပဲ.....
JinHyungဆီ သြားကိုသြားမွျဖစ္ေတာ့မည္။

.............

"ညႀကီးခ်ိန္းဆိုတာကို အံ့ဩေနတာ
ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ သခင္ေလးJeon.."

ဒီေန႔မွာ သူေယာင္းကို ေမတၱာရွိေနေၾကာင္း
ေလးဝန္ခံခ်င္တာမို႔ ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆိုထားကာ
အိမ္ေရွ႕စံကိုအစ္ကိုေတာ္ေနမေကာင္း၍
အိမ္ေစာေစာျပန္ခ်င္ေၾကာင္းလိမ္ကာ
ေျပးလာလိုက္သည္။

"ေနာက္က်သြားတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္...
ေယာင္း...အၾကာႀကီးေစာင့္လိုက္ရတယ္မလား.."

"မဟုတ္တာပဲ...သခင္ေလးJeonကခ်ိန္းဆိုတာ
ေစာင့္ေပးရမွာေပါ့..."

ပညာေရးအမတ္ႀကီး၏သားအငယ္ဆုံးေလး
ဟုသိရၿပီး အိမ္ေရွ႕စံရဲ့အေလးေပးမွု
အခံရဆုံးJeon၏ ခ်ိန္းဆိုမွုကို အခ်ိန္မတိက်လို႔
ျပန္မယ္လို႔ သူ႔အေျခအေနနဲ႔ဘယ္လုပ္လ္ို႔ရပါ့။

သူဟာ တဖက္နိုင္ငံက ခ်စ္ၾကည္ေရး
လက္ေဆာင္ပ႑ာေလး...
ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ကေခ်သည္ေလးေလ.....။
သခင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာေပါက္
ရိုေသေပးရမွာေပါ့....။

"အရမ္းႀကီး ေလးေလးစားစားဆက္ဆံစရာ
မလိုပါဘူး....ေယာင္း...က်ေတာ့္ကို
သာမာန္ ေယာင္း အသိမိတ္ေဆြလိုသေဘာထား
ေပးပါ..."

ျမင္ခဲ့ဖူးသမၽွ အေျခႀကီးအေနႀကီးမိသားစု
ေတြထဲကရွားရွားပါးပါးသခင္ေလးဟာ
သိပ္ႏူးညံ့ခဲ့တယ္...။

Jeonဟာေယာင္းေဘးနားေလးကိုကပ္ထိုင္
လိုက္ၿပီးၾကယ္ေတြစုံေနေသာေကာင္းကင္ကို
ေမာ့ၾကည့္ကာအလိုလိုေပ်ာ္ရႊင္လာေသာစိတ္။
တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာေရစီးေခ်ာင္းသံေလးေတြ
ညေလးေအးေအးေလးနဲ႔...
စေတြ႕ထဲကစိတ္ႏွလုံးသားေတြကေသာင္းကနင္း
ဆန္ေစခဲ့ေသာ ပထမဆုံးရင္ခုန္သံေလးကို
ဖြင့္ေျပာဖို႔ရာအေျခအေနသည္ၿပီးျပည့္စုံၿပီဟု
ေျပာ၍ရပါသည္။

"သခင္ေလး...ဘာမ်ားေျပာစရာလို႔လဲ......"

"ေျပာစရာဆိုတာထက္...ေမးစရာပါ ေယာင္း...."

"ဟုတ္ကဲ့....ေျဖဆိုေပးပါ့မယ္..."

Jeon သည္ျပင္ဆင္လာေသာစကားေတြကို
မွတ္ဥာဏ္အျမဲေခၚယူကာအားတင္းလိုက္သည္။
မေျပာရင္လည္းေယာင္းသိမွာမဟုတ္ ..။

"ေယာင္း နဲ႔ ေမတၱာမၽွေနတဲ့သူမ်ားရွိလားလို႔ပါ..."

အံ့အံ့ဩဩၾကည့္လာေသာမ်က္ေတာင္ရွည္ေတြ
ေပၚအိပ္စက္လို႔ရရင္လည္းအိပ္စက္လိုက္ခ်င္
ပါသည္။
သိပ္လွေလေသာ အံ့ဩျခင္းေလး...။

"မရွိပါဘူး သခင္ေလးJeon....ဘာေၾကာင့္
ဒီေမးခြန္းကိုေမးရတာလဲ....."

"ဟို.....မရွိဘူးဆိုရင္ေလ...က်ေတာ္ကေယာင္းနဲ႔
ေမတၱာေလးမၽွခ်င္လို႔ပါ....ျမင္ျမင္ခ်င္းထဲက
မထိန္းသိမ္းနိုင္ေအာင္ျမတ္နိုးမိလို႔
ဖြင့္ဟေျပာရျခင္းပါ......"

ေမတၱာမၽွေနတဲ့သူမရွိေပမယ့္....
ေယာင္း ေမတၱာရွိေနတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေတာက္ေတာက္ေလး
တပြင့္ရွိေနတာကို သခင္ေလးJeonကို
ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ။

ဒီလိုမ်ိဳး ဖြင့္ဟေျပာျခင္းခံရတာမ်ိဳးက
ေယာင္းအတြက္ေတာ့ သိပ္စိတ္လွုပ္ရွားမွုမရွိ။
ခဏခဏ မင္းညီမင္းသားေတြ
ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္ခ်င္ေသာ အိမ္ေတာ္သခင္ေလးေတြ
အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါသည္။
ကေခ်သည္ဆိုေတာ့လည္းလြယ္လြယ္မ်ား
ရမလားလို႔ေပါ့...။

"မထင္ထားမိတာေတာ့အမွန္ပါ သခင္ေလး...
ေယာင္းက သခင္ေလးနဲ႔ ေမတၱာမၽွဖို႔ဆိုတာ..."

"ကိုယ္..အားလုံးကိုရင္ဆိုင္ပါ့မယ္
ဘယ္ေလာက္ခက္ခက္ ေယာင္း ကိုပိုင္ရင္
ဘဝတခုစာလုံးအတြက္လုံေလာက္ပါပီ..."

"ဟို......"

"စဥ္းစားေပးပါေယာင္းေလးရယ္...."

ဘယ္ကစ စဥ္းစားရမွန္းေတာင္မသိ....။
ေယာင္းႏူတ္ကဘာစကားေတြထြက္လို႔
ထြက္ရမွန္းလည္းမသိ..။
လူကသာ..မ်ိဳးရိုးအနိမ့္ပိုင္းကဟုဆို၍ရေပမယ့္
ႏွလုံးသားကသြားလွုပ္ရွားတာ
ဒီလိုပညာအရာ အသိုင္းအဝိုင္းအရာ ျပည့္စုံတာ
ထက္ပိုေသာသခင္ေလးေတြကိုေက်ာ္ၿပီး
ဧကရာဇ္ေလာင္းကိုမွ...။

"လက္ေဆာင္ပါ....."

သခင္ေလးJeonဟာပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို
လက္ထဲသို႔လာထည့္ေပးသည္။
သူကေနေသာ ပုံသည္ အသက္ဝင္လြန္းလွပါသည္။

"ေစာင့္ပါ့မယ္..ဘယ္ႏွရာသီပဲေစာင့္ရေစာင့္ရ
ေမတၱာအစစ္အမွန္နဲ႔ ေယာင္းကို
ပုံေအာၿပီးတကယ္ခ်စ္တာမို႔...
အေလးအနက္ထားစဥ္းစားေပးပါေနာ္...."

ေယာင္းသည္ သခင္ေလးJeonအား
ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ခ်ိဳၿမိန္စြာ
လေရာက္ေအာက္တြင္ျပဳံးျပေနသည္။
သိပ္ၾကည့္ေကာင္းလြန္းစြာ
သိပ္ေႏြးေထြးေသာ ခံစားမ်ိဳးေတြအျပည့္အဝ
ရခဲ့ေပမယ့္...သူ႔ကိုျမင္တိုင္းအဖ်က္ပိုးမႊားလို
ေသးေသးႏုတ္ႏုတ္ႏွိမ္ခ်ၾကည့္တတ္ေသာ
မ်က္ရစ္မဲ့မ်က္လုံးေတြေလာက္
လွုပ္ခတ္မွုေတြမေပးနိုင္ခဲ့ပါ......။

ပန္းခ်ီကားဆီသို႔သာ အၾကည့္ျပန္လႊဲလိုက္ပါသည္။

JEonကေတာ့ ေယာင္းရွက္သြားတယ္လို႔ပဲ
ရိုးရိုးေလးေတြးခဲ့တာေပါ့.....။
ေယာင္း ကေတာ့ဘာမွမခံစားရေနခဲ့ပါ....။