JiJiရဲ့ကျောင်းပိတ်ရက်......။

နောက်ဆုံးတော့ JeonJiJi၏တောင်းဆိုဂျီကျမှု
JeonJimin ၏သမီးအားအလိုလိုက်မှုတွေ
ကြောင့် လေယာဉ်ပေါ်ရောက်ခဲ့ရကာ
နာရီတချို့ ဖြတ်သန်းပီးနောက် လေယာဉ်ဆင်းသက်
ခဲ့သည်။
သမီးကိုလက်တဖက်ဖြင့်ချီရင်းလက်တဖက်က
Minလက်ကိုဆွဲကာကြိုတင်ချိတ်ထားသော
Guideအားဆက်သွယ်ရမည်။
ကလေးတယောက်နှင့်သူတို့နှစ်ယောက်အား
လေယာဉ်ကွင်းတခုလုံးကသဘောတကျ
ကြည့်ကြည့်သွားတာကြောင့်သိပ်တော့အနေ
အထိုင်မခက်ခဲလှ....။
မြန်မာနိုင်ငံသည် သူတို့လိုလက်ထပ်မှုများ
သိပ်မပေါက်ရောက်သေးတာကြောင့်
တမျိုးတမြင်Minနှင့်သမီးအားကြည့်မှာလည်း
စိုးလှပါသည်..။
ကံကောင်းစွာပင် အားလုံးက
ကဲ့ရဲ့ရှုံ့ချချင်သောအရိပ်အယောင်တခုလေး
မျှပင်မရှိဘဲ သူ့လက်ထဲမှJiJiကိုပင်
အသဲယားနေကြသောပုံ...။

အဆင်သင့်စောင့်နေသောကားဖြင့်
ကြိုတင်ချိတ်ထားသောGuideအား
တွေ့လိုက်ရသောအခါ သူတို့အပြင်သို့
ထွက်လိုက်သည်...။
ခွီခနဲတောင်ရီချင်သွားမိသည်...
JeonJimin နှင့်JeonJiJiသည်
ညီညာစွာ မျက်မှောင်တို့ကျုံ့သွားကြရင်း
မြန်မာနိုင်ငံ၏အပူပြင်းဆုံးဒေသအပူချိန်
ကို မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ပင်ရင်ဆိုင်ကြသည်။

အဆင်ပြေရဲ့လားဟု သက်သက်မဲ့မမေးခဲ့ပါ..။

"မင်္ဂလာပါ...."

မြန်မာနိုင်ငံသားGuideကောင်လေးအား
ဆုံသည်နှင့် JiJiကနူတ်ဆက်သည်။
သမီးသည် ဒီနိုင်ငံအကြောင်းသေသေချာချာ
ကိုလေ့လာထားသည့်ပုံစံပင်...။
မပီမသ နူတ်ဆက်မှုလေးအား
Guideကောင်လေးကသဘောကျသွားပုံ
ရသွားကာ ကိုရီးယားလိုပြန်နူတ်ဆက်ပေးခဲ့ပါသည်။

"ကူညီပေးပါ..."

Minကဖောရွေစွာပြုံးပြရင်းစကားဆိုတော့
ယဉ်ကျေးစွာခေါင်းညိတ်ပြရင်း
Hotelသို့အရင်ဆုံးသွားရန်ပြင်ဆင်လိုက်
သည်။
Shirtအကျီအဖြူရောင်နှင့် အောက်က
အဝတ်စတခုအားစုစည်းချည်ထားသော
ဝတ်စားဆင်ရင်မှုကိုသမီးကစိတ်ဝင်တစား
ကြည့်နေသည်။
ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့်မနှေးမမြန်မောင်း
ထွက်သွားသောအရှိန်လေးနှင့်အတူ
နောက်ဆုံးတော့ အဆိုပြုရင်းပယ်ချရင်း
ဖြင့် ပုဂံမြို့သို့သူတို့ရောက်ခဲ့လေပြီ....။

ကလေးပီပီကားမှန်မှတဆင့်ဘေးပတ်ဝန်း
ကျင်သို့အထူးအဆန်းကြည့်နေသော
သမီးသည် တကယ်ကိုပင်စပ်စုစိန်..။
Min ကတော့ ပုခုံးပေါ်သို့ခေါင်းလေးမှီတွယ်
လာကာပင်ပန်းနေသောပုံရသည်။

"ပင်ပန်းနေပီလား..ခုမှရောက်ရုံကို..."

"နေပူလွန်းတယ် ကိုကိုရယ်..."

ကိုကိုပြောခဲ့သားပဲဟုအမှားတွေကို
မထောက်ချင်တော့ပါ...။
ရောက်တဲ့နေရာမှာ ဒီသားအဖ
အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးဖို့ကသူတာဝန်
ဖြစ်သည်..။

"နေ့ခင်းကြီးဖြစ်နေလို့ပါ...
မနက်စောစောတွေ ညနေစောင်းတွေ
ညတွေတော့ အေးမှာပါ ကလေးရဲ့
ကိုကို့ ကိုယုံ...."

"ကိုကိုက ပုဂံသားမလို့လား....."

မျက်စောင်းလှလှတခုအားလက်ဆောင်ပေး
သည်..။မသိရင် သူကပဲ အာဏာသုံး
ခေါိလာသလိုလို...။JeonJimin တို့က
တော့ မြန်မာနိုင်ငံရောက်တဲ့အထိကို
နိုင်နေတော့တာပဲ....။

"ဦးလေး....ဟိုကကြိုးတွေနဲ့အရုပ်လေး
တွေက ဘာလုပ်ရတာလဲဟင်...
ဝယ်လို့ရလား JiJiလိုချင်လို့..."

ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်လောက်သာ
ရှိအုန်းမည့် ကောင်လေးအားဦးလေးဟု
ခေါ်လိုက်တာကြောင့် Jiminအားနားသွား
ကာ

"Babe..အစ်ကိုလို့ခေါ်ရတယ်လေ
ဦးလေးလောက်အသက်မှမကြီးသေးတာ..."

"JungHoseokကျ Oppaလုပ်နေပီး..
နင်ဒါကျ မှားနေလား..."

"ပါးပါးကလည်း...ဒါက..."

"Respectလေ Respect နင်ဒါပဲပြောမှာမလား..."

"ကျတော်နာမည် သူရ ပါ. အဆင်ပြေသလို
ခေါ်လို့ရပါတယ် ....ဘယ်လိုခေါ်ခေါ်
ရပါတယ်..."

"သမီးက JiJi ပါ JeonJiJi..
ပါးပါးက JeonJungkook
Daddyက JeonJiminပါ..."

သွက်လက်လှသောသမီးနှင့်
၁၈ရာစုအတွေးအခေါ်များနှင့်
အဖေဖြစ်သူအားJiminကြည့်ကာ
ခိုးရီရတာ ခဏခဏ...။

"ခုန ရုပ်သေးရုပ်လေးတွေပါ..
ကြိုးကလေးတွေနဲ့ ချိတ်ပြီး
လိုသလိုကကြိုးလေးတွေ
လှုပ်ရှားမှုလေးတွေလုပ်လို့ရတယ်...
ကိုယ့်လက်ကလှုပ်ရှားတဲ့ပေါ်မူတည်ပြီး
သူတို့ကလှုပ်ရှားပေးတယ်...
ညီမလေး လိုချင်ရင်...
ဝယ်လို့ရပါတယ်  စုံတွဲလိုက်လေး
ဝယ်ပေါ့....မင်းသား ရယ် မင်းသမီးလေးရယ်.."

"မင်းသား မင်းသား ရောဝယ်လို့မရဘူးလား"

အဖေနှစ်ယောက်ကြားကြီးပြင်း
လာသော ကိုရီးယားမလေးသည်
သိပ်ချစ်စရာကောင်းစွာ
သွက်လက်လွန်းလှသည်...။

"သမီးက နည်းနည်း ...
မဟုတ်ဘူး များများမလို့
ကြိုတောင်းပန်ထားပါရစေ ညီ..."

JungKookသည်ဘာပြန်ဖြေရမှန်း
မသိသော မြန်မာကောင်လေးအား
ခရီးစဉ်အစအဆုံးတောင်းပန်နေရတော့
မည့်ပုံ။ဒါတွေဟာပြောသင့်လား
မပြောသင့်လား ယဉ်ကျေးမှုတွေမတူ
ညီတာကြောင့် သူမသိပါ။
ဘာဖြစ်လာလာ
မနိုင်တော့ရင် ပြေးသာတောင်းပန်လိုက်
တော့မည်...။

"ရပါတယ်...တောင်းပန်စရာမဟုတ်ပါဘူး
အကိုတို့လည်း သိချင်တာရှိရင်
မေးပါ ကျတော်အားလုံးဖြေပေးပါ့မယ်..."

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သူရ..."

သမီးသည်တောက်လျှောက်မမောနိုင်စွာ
မေးနေတုန်း..။Minကတော့အိပ်ပျော်
သွားပြီဖြစ်သည်။
အိပ်မှ မအိပ်နိုင်လျှင် ကလေးငယ်ဖျား
သွားမှာကိုစိုးရိမ်တာကြောင့်ကျောပြင်လေး
အားပုတ်ကာ ပိုနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်
သွားစေရန် ကူညီပေးလိုက်သည်။

"ပါးပါး JiJiလည်းအိပ်မယ်..."

ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးကာအိပ်တော့ရန်ပြင်ဆင်
နေပြီဖြစ်သောသမီးကိုလည်းဆံပင်လေး
တွေအားသပ်တင်ပေးရင်းသိပ်ရသည်။
ဘဝရဲ့ အအေးချမ်းဆုံးအချိန်လေးတွေပါပဲ။

"သူတို့ပင်ပန်းနေကြပုံပဲ
ရောက်တာနဲ့ နားလိုက်ပါ အစ်ကို
မနက်စောစော စထွက်ကြတာပေါ့
ကျတော်တို့မြို့မှတော့လည်စရာက
ကုန်ကိုကုန်မှာမဟုတ်ဘူး..."

"ဟုတ်ကဲ့ သူရ..."

ပြောမှပဲဘေးပတ်ဝန်းကျင်အားသူ
လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်..။
ထူးထူးဆန်းဆန်းစေတီပုထိုးတွေအား
လက်ည်ိုးထိုးမလွဲတည်ထားနိုင်တာ
တော်ရုံခမ်းနားကြီးကျယ်သော
အမွေအနှစ်မျိုးတော့မဟုတ်....။
နိုင်ငံခြားသားအများအပြားဖြင့်ပုဂံသည်
တကမ္ဘာလုံး၏စိတ်ဝင်စားမှုပေါင်း
များစွာကိုခံနေရကြောင်းသက်သေပြနေ
စရာမလိုပါလေ။
ဒီနိုင်ငံသားတွေအစား သိပ်ဂုဏ်ယူမိကာ
မလာချင်သလိုဖြစ်မိသည့်စိတ်ကိုပင်
အားနာရပါသည်။

Hotelသို့ရောက်သည်နှင့်သားအဖနှစ်ယောက်
လုံးအားနှိုးကာအခန်းနေရာချရသည်။
အိပ်ပျော်နေပြီဖြစ်သောJiJiအား
Minကချီပိုးထားရင်းသူကအထုတ်အပိုးတွေ
အားနေရာအားလုံးချသည်။
သူရကလည်းလိုအပ်သမျှဝင်ကူပေးရင်း
မနက်ဖြန်အတွက်အစီအစဉ်တချို့ပြောပြကာ
ပြန်သွားခဲ့သည်။

Hotelတခုလုံးသည်နန်းတော်ဆောင်
တခုလုံးရှေးဟောင်းကနုတ်လက်ရာတွေ
ပုဂံမြို့၏ရင်သက်ရှုမော်ဖွယ်
ပန်းချီကားလက်ရာတွေနဲ့ ရှေးခေါတ်
သို့ပြန်ရောက်သွားသလိုခံစားမှုမျိုး
ကိုရခဲ့သည်.....။

တကယ်ကိုခမ်းခမ်းနားနားလူမျိုးတွေပါလား...။

သူကသာနိုင်ငံတခု၏အနှစ်သာရကို
ခံစားနေသော်လည်းအိပ်ရေးမဝသေး၍
မကြည်မလင်Minသည်အခန်းထဲရောက်
သည်နှင့် ခုတင်ပေါ်JiJiအားနေရာချကာ
သူကိုယ်တိုင်လည်လှဲချသွားသည်။

"ကလေး....အကျီတွေလဲအုန်းလေ
မသက်မသာကြီးအိပ်မနေနဲ့..."

"လဲပေး...."

အိပ်ယာနှင့်မျက်နှာအပ်ထားရာမှခပ်အက်အက်
ထွက်လာသောအသံလေးသည်
သူထလဲတော့မည့်ပုံမပေါ်ပါ။

"JeonJimin တို့ကယောကျ်ားကို
ပြုစုမယ်မရှိဘူး...ယောကျ်ားက
ပဲပြန်လုပ်ပေးနေရတယ်...."

"Aircon နည်းနည်းမြှင့်ပေးပါအုန်း
ခုထိအပူရှိန်ကပါလာသလိုပဲ..."

"အော်...အေးပါ..."

AirConမြှင့်လိုက်ရင်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး
အကျီတစုံအားထုတ်ကာ
ဂဂျီဂဂျောင်ကောင်လေးအားဆွဲထူတော့
ပါလာပါသည်။မျက်လုံးတွေတော့မပွင့်
နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးသည်ကင်းကင်းလွတ်လွတ်
ကို ဆူပုတ်ပုတ်လေးဖြစ်နေတာကြောင့်
ဖျက်ခနဲနမ်းလိုက်တော့..

"လဲမှာလား နမ်းမှာလား...စိတ်မရှည်ဘူးနော်
အိပ်ချင်နေပီ..."

"လဲပေးရင်း နမ်းလည်းရတာကို..."

ကိုကိုရဲ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်သည်တကိုယ်လုံး
အနှံ့ခြေဆန့်နေသော်လည်းသူ မတား
နိုင်တော့အိပ်ချင်နေသောစိတ်တခုထဲသာ
ရှိသည်။..အကျီလဲပေးနေသည်
နောက်ထပ်ဘောင်းဘီလဲပေးပြီးသော်အခါ
အိပ်ယာပေါ်သေချာနေရာချပေးရင်း
နှဖူးကိုနမ်းသွားလိုက်သေးသည်...

ကိုကိုဟာ....မုန်းတယ်ပြောပြီးလည်းနမ်းသည်...
ချစ်လို့ဆိုကာလည်းနမ်းသည်...
ချွဲနွဲ့နေလျှင်ချစ်စရာလေးဟုခေါင်းစဉ်တပ်ကာ
နမ်းသည်....
ရင့်ကျက်နေပြန်ရင်လည်း အသဲယားတယ်ဟု
ခေါင်းစဉ်တပ်ကာနမ်းသည်...
ကလေးတစ်ယောက်အရွယ်ရောက်လာသည်အထိ
ကိုကို့ ယုယမှုများသည်
ရာခိုင်နူန်းလေးတစ်ခုမျှပင်မလျှော့ခဲ့ပါ...

သိပ်ချစ်နိုင်ပါသော ကိုကိုရယ်ပါ....။

"ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေရဲ့လားJeon.."

"ခုတော့နှစ်ယောက်လုံးအိပ်နေတယ်
မနက်ဖြန်မှပဲ လျှောက်လည်တော့မယ်..."

"အေးပါ...Ji Jiကိုဂရုစိုက်အုန်း
ရာသီဥတုအပြောင်းအလဲမှာဖျားတတ်တယ်....
အစားအသောက်တွေ ကြည့်စား...."

"အင်း...."

Namjoon Hyungသည်VideoCallခေါ်ကာ
အခြေအနေအားတိတိကျကျမေးနေတာ
ကြောင့်စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြေပေးနေရသည်။
ဘာတွေတွေ့လဲ ဘယ်လိုနေလဲ
ဘယ်နေရာတွေသွား ဘာတွေလုပ်နှင့်
ဒီလောက်စိတ်ဝင်စားနေရင်လည်းကိုယ်တိုင်
လိုက်လာခဲ့ရောပေါ့....။

"Hyung လိုက်လာရမှာ..ဒီလောက်သိနေတာ.."

"JinHyungမလွှတ်လို့ပေါ့.ကွာငါသိပ်စိတ်ဝင်စား
တာအဲ့နယ်မြေကို..."

"ယောကျ်ားကြောက်တတ်လိုက်တာဗျာ"

"ငါကယောကျ်ားပဲကြောက်ရတာ
မင်းက သမီးပါ ကြောက်ရတာမလား..."

"Hyung..!!!"

ကျယ်ကျယ်လည်းထမအော်ရဲအိပ်နေသော
ကျေးဇူးရှင်လေးတွေနိူးကုန်လျှင်
ဂျီကျခံရအုန်းမည်...။
Namjoon Hyungက အနိုင်ပိုင်းဖုန်းချသွား
သည်။

RiverViewပါသောHotelယူထားတာကြောင့်
မြစ်၏အလှအပများအားခံစား၍ရအောင်
ပြတင်းပေါက်အနားသို့သွားကာရပ်ကြည့်
လိုက်သည်...။

ဒီနိုင်ငံရဲ့မိခင်တဲ့လေ....
ကျယ်ပြောလှသောဧရာဝတီမြစ်ကြီးသည်
နေရောင်တလဲ့လဲ့ဖြင့်အလှဆုံးစီးဆင်းနေလျက်...
ဆိုးလ်ကိုပဲလွမ်းသလိုလို....
ဘယ်အရာတွေကိုတမ်းတမိမှန်းမသိ
ဒီနယ်မြေသည် ခံစားချက်အမျိုးမျိုးအား
အမှန်တကယ်ပင်ပေးစွမ်းနိုင်ပါသည်....။

.........................။

"ပါးပါး ထတော့ .....အပြင်ထွက်ကြမယ်..."

Hotelတွင်တညနားပီးသော်အခါ
မနက်မိုးတောင်လင်းသေးရဲ့လားမသိ
JeonJimin တို့သားအဖသည်မှန်ရှေ့တွင်
အလုအယက်ပြင်ဆင်နေကြသည်။

ဂါဝန်ဝဲဝဲလေးနှင့်JiJiသည်ဦးထုပ်က
နေဖိနပ်အထိ ဆင်တူ....
Minသည် အရောင်လွင်လွင်လက်ရှည်
အကျီပါးပါးလေးနှင့်ဘောင်းဘီတိုလေး
ဝတ်ထားကာ ခြေညှပ်ဖိနပ်လေးစီးထားသည်။
ဖြူနုနေသောအသားအရည်ကို
Sun Cream တဗူးလုံးနီးပါး
လိမ်းနေကာ JiJiကိုလည်းခြေစခေါင်းဆုံး
လိမ်းပေးနေသည်။

"အလှမပြင်ဘဲ ပါးပါးကို
လာနမ်းကြပါအုန်း နှစ်ယောက်လုံး...."

အိပ်ယာပေါ်တွင်နှစ်ယောက်လုံး
အားမေးထောက်ကြည့်ရင်း
Jeon သည်ချော့မောခေါ်နေခဲ့သည်။

"ပါးပါး နောက်ကျရင် JiJiထားခဲ့မှာနော်"

ဒီကလေးလေးဟာလေ....။
သူ့ကိုဘယ်အသက်ရောက်မှကြောက်တတ်မှာလဲ။

"အေး ငါမသွားရင်နင်လည်းမသွားရဘူး
နင့်Daddyက ငါမပါရင်အိမ်သာတောင်
တစ်ယောက်ထဲမသွားဘူးမှတ်ထားလိုက်..."

"Daddyဟုတ်လား အဲ့တာ...."

"အရင်တုန်းကတော့ဟုတ်တယ်
ခုBabeရှိနေပီပဲ Babeလိုက်ပို့ပေါ့....
သမီးပါးပါးကို ပလစ်လိုက်မယ်လေ"

"ဒါဆို ကိုကိုက တစ်ယောက်ထဲ
ကျန်ခဲ့ရမှာလား Min..."

ငိုချတော့မလိုမျက်နှာနှင့်ကိုကိုသည်
အကယ်ဒမီဇာတ်ကွက်တွေဖန်တီးလာသည်။
သမီးသည် သူ့ကိုတလှည့် ကိုကို့ကို
တလှည့်ကြည့်ပီးနောက်ကိုကို့ဆီပြေး
သွားကာ ရင်ခွင်ထဲခေါင်းလေးတိုးတော့သည်။

"MyLoveJeon...ကိုမထားခဲ့ပါဘူး
မျက်နှာမြန်မြန်သစ်လိုက်ပါ...."

"ပါးပါး ကို ချစ်လား JiJi.."

"ချစ်တာပေါ့ အများကြီးချစ်တာ..
အများကြီး အများကြီး..."

ဗိုက်သားချပ်ချပ်ပေါ်တက်ထိုင်ရင်း
လက်တပြင်ပြင်ပြနေသောJiJiသည်
မွေးရကျိုးနပ်တာထက်
အသွေးအသားထဲက ဖြစ်တည်လာသော
သက်ရှိလေးလို တနေ့ထက်တနေ့ပိုသေချာ
လာပါသည်။

"ချစ်ရင်..Respectထားပေးနော်...."

"Mr Jeonကို ဘာလို့ Respect
ထားရမှာလဲ..."

"ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်လေးတောင်
နင်မထားနိုင်ဘူးလား..."

"ကိုကိုရေ....မိုးလင်းတော့မယ်
နေထွက်တာလေးကြည့်ပီး
မနက်စာလေးစားချင်လို့ပါ
ရန်ဖြစ်နေတာကပီးအုန်းမှာလား..."

တစ်ခွန်းဆိုတစ်ခွန်းဆိုအလျှောက်
Jeonသည် ရေချိုးခန်းထဲသို့
လေအလျှင်လိုရောက်သွားတော့သည်။

"အကျီထုတ်ထားပေးတယ်...
မြန်မြန်လုပ်နော် ကိုကို...."

နာရီဝက်အတွင်းမြန်မြန်လှုပ်ရှားလိုက်
သောJeonသည် ထုတ်ပေးထားသော
အဝတ်အစားစုံလေးအားကြည့်ကာ
ပြုံးမိသည်။
အရောင်လေးပဲကွဲတာပါ
ပုံစံဆင်တူ Oneset လေး....။
Minနှင့်လိုက်ဖက်သော်လည်း
သူကတော့ ကလေးကလားဆန်နေမလားဟု
မှန်ထဲတွင်အပြန်ပြန်အလှန်လှန်ကြည့်နေမိသည်။
ဆံပင်တွေကို နောက်သို့လှန်မဖြီးတော့ဘဲ
ဖြစ်သလိုလဲဆွဲဖွကာချလိုက်သည်..။
အနည်းငယ်တော့လူငယ်ဆန်သွားမှာပဲလေ...။
မဝတ်ချင်ဘူးလို့တော့ လုံးဝမပြောရဲပါ...။
ကလေးကလားပဲဆန်လိုက်မည်
JeonJimin စိတ်ကောက်တာတော့မခံနိုင်ပါ...
နှင်းတောလည်းမရှိ...
နိုင်ငံတခု၏အပူဆုံးနေရာကိုရောက်ရှိနေခြင်း
ကြောင့် စိတ်ချမ်းသာသလိုလိုက်နေပေးမှဖြစ်
ပါလိမ့်မည်.....။

မြစ်ကမ်းရှုခင်းနှင့်စားပွဲဝိုင်းတခုတွင်
လေကောင်းလေးသန့်ရှုရှိုက်ရင်း
မနက်စာစားရန်ထိုင်နေသူသုံးယောက်
လုံးသည် ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးအား
ကျေနပ်နေလျက်....။

"Daddyဒီမြစ်ကြီးကလေဒီနိုင်ငံရဲ့
ဟိုးအစကနေ မြစ်ဖျားခံပြီး
စီးလာတာ အရှည်ကြီးပဲ....
သွေးကြောကြီးလိုသိတယ်မလား..."

"ဘယ်သိမလဲ
သမီး Daddyက
ပါးပါးလက်ကသွေးကြောတွေကိုပဲသိတာ..."

JiJiသည်ဆရာကြီးလုပ်ချင်သော်လည်း
မလုပ်လိုက်ရ၍မကျေမနပ်..။
Minကတော့ သူနဲ့သမီး၏
ပြိုင်ပွဲတိုင်းကို သဘောတကျပြုံးကာ
ကြည့်နေမြဲ...။

"ကိုကို ကလေး ကို မစပါနဲ့..."

အဆင်ပြေနိုင်မည့်အစားအသောက်
များအားမှာပီးသည့်နောက်
မြစ်ပြင်ကျယ်ပေါ်သို့နေလုံး
သည်တရွေ့ရွေ့တက်လာသည်....
မြူတွေတော့အနည်းငယ်စိုင်းနေသေးသည်
ဒီဇင်ဘာလမို့ အေးသင့်သလောက်လေး
တော့အပူပိုင်းဒေသဖြစ်သော်လည်း
အေးနေခဲ့ပါသည်...။

"ရေနွေးကြမ်းတဲ့...ကိုကိုသောက်ကြည့်မလား"

ခွက်ကလေးထဲကိုပူပူနွေးနွေးထည့်ပေးရင်း
Minသည်သူ့ရှေ့သို့တိုးပေးလာသည်။
သူတို့ဆီမှာလည်းရတတ်ပေမယ့်
အရသာနှင့်ခံစားမှုကတော့မတူခဲ့ပါ...။
မြန်မာ့အငွေ့အသက်လေးတွေနဲ့
Minကိုယ်တိုင်ထည့်ပေးတာလည်းပါမည်ပေါ့လေ။

"ကျတော်ရောက်ပါပီ..."

သူရသည်အချိန်တိကျစွာမနက်ခုနှနာရီတိတိ
တွင်ရောက်လာခဲ့သည်။

"ရောက်လာပီလား
မနက်စာတခါထဲဝင်စားလိုက်ပါ
ပီးရင်စထွက်ကြမယ်လေ.."

"ကျတော်စားခဲ့ပီးပါပီ..."

"ဟုတ်လား ဘာလို့စားလာတာလဲ
အစ်ကိုတို့နဲ့အတူစားလို့ရတာကို
စားစရာတွေလည်းမေးချင်နေတာ
ဘာတွေကောင်းလဲဆိုတာ..."

"ကျတော်တို့ဆီမှာကတော့အကုန်
ကောင်းပီးသားပဲ..."

"ခုမနက်ရောစားရတာအဆင်ပြေတယ်မလား"

"အိုကေပါတယ်...ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...."

ကိုရီးယားလိုသိပ်ကျွမ်းကျင်သော
သူရကြောင့် အရာရာဟာချော့ချော့မွေ့မွေ့ရယ်..။
မြန်မာစကားလေးအနည်းအပါးလည်း
မပြန်ခင် မေးကြည့်အုန်းမှ...။

"သူရ...ကဒီနေ့ပိုကြည့်ကောင်းနေတယ်..."

JiJiသည် စောစောစီးစီးချီးမွှမ်း
ကာ သူရ အား နူတ်ဆက်လိုက်သည်။
Shirtအကျီအဖြူရောင်နှင့်
ကချင်ပုဆိုးအားတွဲဝတ်ကာ
ကတ္တီပါဖိနပ်စီးထားသောမြန်မာ
လူငယ်ကောင်လေးသည် သမီးမျက်လုံး
ထဲအမြဲထူးထူးဆန်းဆန်းဖြစ်နေပုံရသည်။
သူတို့ထက်စာလျှင်ညိုတဲ့ဘက်ရောက်
သောအသားအရည်ဖြင့်လေယူလေသိမ်း
ကွဲပြားနေပုံသည် တမျိုးလေးနားထောင်၍
ကောင်းပါသည်...။

မနက်စာစားပီးသည့်နောက်
ကားပေါ်တက်ကာပုဂံခရီးစဉ်စခဲ့ကြသည်...။
အုပ်မြို့ရိုးတွေ...
ရှေးဟောင်းအငွေ့အသက်တွေနဲ့
ပြည့်နှက်နေသော ဒီနေရာတွင်
မင်းအဆက်ဆက်တို့အုပ်စိုးခဲ့ကြောင်း
ထီးနန်းစိုက်ခဲ့ကြကြောင်းကိုလည်းသူရ
သေချာစွာရှင်းပြသည်...။

ရွှေစည်းခုံစေတီတော်ဟုသိရသော
စေတီကြီးသည် ရွှေရောင်တဖိတ်ဖိတ်တောက်
နေလျက်ရှိကာ ဗုဒ္ဓဘာသာ၏အမှတ်အသား
သမိုင်းတွေလို ကိုးကွယ်ရာဘာသာ
မဟုတ်ပေမယ့်...စိတ်ဝင်တစားလေ့လာခဲသည်။

အံ့ဖွယ်ပေါင်းများစွာဖြင့်...
ခမ်းနားသပါယ်မှုပေါင်းများစွာဖြင့်
နေနည်းနည်းပူလာတော့ Minက
မျက်မှန်လေးကောက်တပ်သည်...။
ဘုရားပေါ်ရှိ မြန်မာမလေးတွေ
အားလိုက်ကြည့်နေတာကြောင့်
နည်းနည်းတော့ သဝန်တိုဝန်တိုကာ
လက်ကလေးအားမလွှတ်တမ်းဆွဲကိုင်ထား
လိုက်သည်။

"မြန်မာမိန်းကလေးတွေရဲ့
အဝတ်အစားတွေက
အရမ်းလေးနက်လို့ပါ...."

"ဟုတ်တယ် ကျတော်နိုင်ငံမှာ
တခြားနေရာတွေမှာတော့ခေါတ်နဲ့အညီ
လိုက်ဝတ်တတ်ကြပေမယ့်
ဘုရားတတ်ရင်တော့ အမျိုးသမီးအားလုံး
က ထဘီနဲ့ အကျီလုံလုံခြုံခြုံပဲဝတ်ကြတယ်
အရမ်းလှကြတယ်မလား..."

"ဟုတ်တယ် အရမ်းဘယ်လိုပြောရမလဲ
အေးချမ်းနေတယ်...."

သူရသည် ကျေနပ်စွာပြုံး
သွားရင်းဘုရားသမိုင်းအားဆက်ရှင်း
ပြနေသည်...။

ထို့နောက် နောက်ထပ်ဘုရားများ
သို့ဆက်သွားရင်း
ဓာတ်ပုံတောင်ရိုက်ခွင့်မရှိသော
နှစ်ပေါင်းများစွာက နံရံဆေးရေးပန်းချီတွေ
ဘုရားတခုချင်းစီ၏ မြင့်မြတ်ခဲ့သော
သမိုင်းကြောင်းတွေ....
နေပူတာကိုပင်ဂရုမပြုမိပါ...
တနေရာရောက်တိုင်း အထူးအဆန်းကြီး
ပဲမို့ ကျတော်ရော ကလေးငယ်ပါ
စိတ်ဝင်တစားရှိနေခဲ့ကြသည်။

JiJiကတော့ သူရလက်အားဆွဲရင်း
စိတ်ကြိုက်မေးမြန်းနေသည်..

Jeonသည် ဟန့်တားချင်နေသော်လည်း
Jeonအသေးလေးက ခေါင်းခါတာကြောင့်
လွှတ်ထားခဲ့ရသည်။

"ပုဂံဘုရားတွေအားလုံးထဲမှာတော့
အနုပညာအမြောက်ဆုံးပဲ...."

ပြောစမတ်တွင်လောက်အောင်
အာနန္ဒာဘုရားအမြင်တွင်သော
စေတီသည် တိကျသေသပ်လွန်းသော
အသေးစိတ်အနုပညာများကို
အံ့ဩဖွယ်ရာအတိ ထုစစ်ထားသည်။
လက်ဖြင့်ထိကြည့်ချင်သော်လည်း
နိုင်ငံအမွေအနှစ်တွေမို့ ဓာတ်ပုံရိုက်ယူ
ခွင့်ပြုသောနေရာများတွင်အမှတ်တရ
ဓာတ်ပုံများစွာရိုက်ယူခဲ့ပါသည်။

သူရကိုတွေ့သောမြန်မာသူငယ်ချင်း
တချို့က နူတ်ဆက်ကြတိုင်း
အချင်းချင်းဖော်ဖော်ရွေေရွေပြောဆို
ပုံလေးတွေကမြန်မာ၏ချစ်စရာအမှတ်အသား
တွေလို...။သူတို့တမိသားစုလုံး
ငေးမိသည်အထိ...။

သူရသည်အသက်ကြီးသောသူများ
အား ခင်ဗျ ဆိုသော အသုံးအနူန်းလေး
အားထည့်ကာပြောတတ်တာကြောင့်
JiJiကစပ်စုချေပီ..။

"ဒီမှာက အသက်ကြီးတဲ့သူဆို
ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ...မိတ်ဆက်မယ်ဆိုလည်း
သူရပါခင်ဗျ ဒီလိုပြောတတ်ကြတယ်..."

"ဒါဆို...JiJiပါ ခင်ဗျ...အဲ့လိုပေါ့..."

"နိုးနိုး JiJi ဆို ကျမက JiJiပါရှင်...
အဲ့လိုပြောရတယ်..."

"ပါးပါးဆို JeonJungkook ပါခင်ဗျ...အဲ့လိုလေးပေါ့.."

"ဟုတ်တယ်..JiJiက ဥာဏ်ကောင်းတာပဲ..."

"သူရက ပိုချစ်စရာကောင်းတာပါ..."

"JeonJiJi...!!"

ကိုကိုသည် ရှေးဟောင်းယဉ်ကျေးမှုနယ်မြေ
တွင် ရှေးဟောင်းလူသားကြီးဖြစ်နေတာမို့
ဒေါတခွီးခွီး...။

"မြစ်ကမ်းတဖက်ကိုကူးရမှာလား...."

Minသည်ရေလမ်းခရီးမို့
စိုးရိမ်နေသည်။

"Minအဆင်မပြေရင်မသွားတော့ဘူး
လေ..ကိုကိုတို့ဒီဘက်မှာလည်း
သွားစရာတွေရှိတာပဲ...."

"ဟို...ရောက်ပီးမှတော့ ခရီးရဲ့အနှစ်သာရ
ရအောင်တော့ သွားရမှာပေါ့
ကိုကိုကလည်း..."

"ကလေးကြောက်နေမှာစိုးလို့ပါ..."

သူရသည် အချစ်ကို ယောကျ်ားနှင့်မိန်းမ
မျိုးကွဲနှစ်ခုကြားတွင်သာရှိနေမည်ဟု
ထင်ခဲ့သော်လည်း မျက်စိရှေ့က
ကိုရီးယားလူမျိုးကောင်လေးနှစ်ယောက်၏
အပြုအမူ အပြောအဆို တစ်ယောက်အပေါ်
တစ်ယောက် ဦးစားပေးနားလည်ပေးနေခြင်း
များသည် အချစ်၏ Def..စစ်စစ်ဖြစ်နေကြောင်း
စဆုံထဲက ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်ခဲ့ရသည်။
ရှက်ကြောက်မနေပါ..စိုးရွံ့မနေပါ
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်လေးလေးနက်နက်
တန်ဖိုးထားကြောင်းရှင်းလင်းလွန်းလှပါသည်။

"ရေကူးနေတဲ့သူရေတော့မကြောက်ပါဘူး
ကိုကိုရယ်..ဒါပေမယ့် တခါမှမသွားဖူးတော့.."

"ကလေးငယ် သဘော..."

"Babeသွားချင်လား...."

"သွားချင်တာပေါ့ Daddyကြောက်
ရင်တော့ မသွားလည်းရပါတယ်..
JiJi Okတယ်..."

"သွားမယ် သွားမယ်
Daddy Babeလေး စိတ်မချမ်းမသာ
ဖြစ်နေမှာစိုးလို့..."

အမိန့်ကျပီးသည့်နောက်စက်လှေပေါ်တက်ကာ
မြစ်၏တဖက်ကမ်းအားကူးရတော့သည်။
Minဆံပင်တွေသည်လွှင့်နေကာ
အရမ်းတော့စိတ်လှုပ်ရှားသည့်ပုံစံတော့
မပေါ်....။
လက်ကလေးတွေအားဆုပ်ကိုင်ပေးထား
ရင်း မြန်မာနိုင်ငံ၏အဓိကမြစ်ကြီးပေါ်အထိ
Romatic ဆန်ပြပေးခဲ့သည့် Jeonရယ်ပါ...။

JiJiကိုပေါင်ပေါ်တင်ထားရင်း
သမီးကတော့ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်လိုက်သည်။
ရေပြင်ကြီးအားနည်းနည်းလေးတော့
သူကြောက်နေသောပုံစံရယ်....။

လှပလိုက်သည့်မြင်ကွင်းတွေ....
သဘာဝတရားစစ်စစ်ကိုထိတွေ့နေရခြင်း
Namjoon Hyung..သာဆို
စာအုပ်တစ်အုပ်ဖြင့်အသေအချာလိုက်မှတ်
နေမည်ကမလွဲ....။
သူ့အတွက်ဓာတ်ပုံများများရိုက်သွားရမည်...။

တဖက်ကမ်းသို့ရောက်သွားသောအခါ
သူရကတောက်လျှောက်ရှင်းပြရင်း
သမိုင်းထဲသို့ထပ်ရောက်ရပြန်သည်...။

ဆုတောင်းတွေ...
ကျောက်စာတွေ..
နောက်ထပ် ကျိန်စာတွေ...
ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာကမြန်မာမင်းဆက်တွေ
၏စိတ်ဓာတ်ပြင်းထန်ခဲ့ပုံတွေ...
ဘာသာတရားကိုင်းရှိုင်းခဲ့ပုံတွေ
စည်ပင်သာယာဝပြောခဲ့ပုံတွေ...
ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်တွေလို
အပြည့်အနှက်....။

သူရလမ်းညွှန်မှုနောက်ခေါ်ရာတောက်လျှောက်
လိုက်ခဲ့ရင်း...အချိန်သည်ညနေစောင်း
ဘက်ရောက်လာသော်အခါလည်ပတ်စရာ
များသည်မကုန်နိုင်သေးပါ...။

JiJiသည်လမ်းပင်မလျှောက်တော့
သူချီထားခဲ့ရပြီး....
JeonJimin ကတော့ မျက်နှာလေး
နေလောင်၍နီစပ်စပ်ဖြစ်နေသော်လည်း
ပင်ပန်းပုံမပေါ်သေးပါ...။

"ပြန်နားရအောင်....မနက်ဖြန်ထပ်လည်မယ်...
သမီးက ပင်ပန်းနေပြီ..."

"အင်း..အဲ့လိုလုပ်လေ...
ကိုကိုလည်း ချွေးတွေပြန်နေပီ...."

Minသည်တာဝါတခုဖြင့်မျက်နှာအား
ခပ်ဖွဖွသုတ်ပေးသည်...။
မြန်မာမလေးတချို့၏အံ့ဩတကြီး
ထအော်သံများကြောင့်နှစ်ယောက်လုံး
လန့်သွားကာပြန်ပြူးကြည့်နေရသည်။

အရိပ်တခုအောက် ကလေးလေးချီထား
သော ကောင်လေးအားနောက်ထပ်ကောင်လေး
တစ်ယောက်ကခြေဖဝါးလေးအနည်းငယ်
မြှောက်ကာ ချွေးသုတ်ပေးနေသော
နိုင်ငံခြားသားလေးနှစ်ယောက်သည်
ဘာများထူးဆန်းနေကြလို့လည်းမသိခဲ့ပါ....။

"ဟို...ဒီလိုမျိုးတွေ ဒီမှာမလုပ်ရဘူးလား
သူရ...."

Minသည်အနည်းငယ်လန့်သွားတာကြောင့်
စိုးရိမ်မှုတွေပျော်ဝင်နေသောလေသံတိုးတိုး
ဖြင့်မေးသည်...။

"ရပါတယ်....အစ်ကိုတို့က
ချစ်စရာကောင်းနေလို့နဲ့တူပါတယ်..."

"အော်....မလုပ်ရမှာတွေရှိရင်ပြောနော်
အစ်ကိုတို့က မသိဘူး..."

"ဟုတ်ကဲ့...."

"လုပ်ရတယ်တဲ့...လည်ပင်းတွေပါသုတ်ပေး
ပါအုန်းကွာ မင်း သမီးကိုချီရတာ
ချွေးစုံတယ် Weight လေးဘာလေး
ချအုန်း JeonJiJi...."

"ပါးပါးကလည်း....ဝတုတ်လေးမှ
ပိုချစ်ဖို့ကောင်းတာကို....."

Hotelသို့ပြန်လာခဲ့ကြရင်း..
နောက်ထပ်သွားရန်ကျန်နေသောအစီအစဉ်
များအားသူရကပြောပြကာနူတ်ဆက်သွား
သည်...။

"တစ်ရက်ထဲနဲ့လည်လို့ပီးမယ်ထင်တာ...."

"တကယ်လည်မယ်ဆို ဆယ်ရက်တောင်
လောက်ချင်မှလောက်မှာ...."

"ဘာလဲ ကလေး ပြန်ချင်နေလို့လား..."

"မပြန်ချင်လို့...."

"တကယ်လား...."

"တကယ် ကိုကိုရှိရင်...ဘယ်နိုင်ငံ
ဘယ်နယ်မြေမဆို နေနိုင်တယ်..."

"ခြွေစမ်း ခြွေစမ်း..."

မောမောပန်းပန်းMinသည်ချွေးစို့နေသော
မျက်နှာလေးဖြင့်လည်းတမျိုးချစ်စရာ
ကောင်းလှသည်....။

"မနက်ဖြန်သူရ ကို သူဝတ်တဲ့ဟာ
မျိုးလေးမှာထားတယ်သိလား...
ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်မြန်မာ
အဝတ်အစားလေးဝတ်ကြည့်မလားလို့..."

Minသည်မြန်မာလူမျိုးတွေ၏
ဝတ်စားဆင်ယင်မှုကိုသိပ်ကို
သဘောကျပုံရကာချက်ချင်း
မှာလိုက်ရသည်အထိ။

"သဘောပါဗျာ...
ညစာကို မြန်မာထမင်းဟင်းစား
ကြမလား..."

"ကောင်းသားပဲ...
ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေမှာစားကြမယ်လေ..."

"ခဏနားပီးရေချိုးမယ်
ပီးရင် ညစာသွားစားရအောင်..."

အစီအစဉ်တွေချရင်း မြန်မာနိုင်ငံ၏
ယဉ်ကျေးမှုနယ်မြေခရီးစဉ်သည်
ပင်ပန်းသော်လည်း မပင်ပန်းခဲ့ပါ...။
မတူညီမှုတွေများစွာဖြင့် အရာရာကို
ဗဟုသုတအနေဖြင့် မှတ်သားခဲ့ရသည်။
နောက်ထပ်ကျောင်းပိတ်ရက်တွေလည်း
လာလည်ဖြစ်လိမ့်အုန်းမည်ဟု
သူတွေးမိခဲ့သေးသည်...။
ပုဂံသည် တန်ဖိုးဖြတ်၍မရသော
ရတနာနယ်မြေကြီးလိုဖြစ်နေတာကြောင့်
JiJiရဲ့ ရွေးချယ်မှုသည်သေချာပေါက်ကို
မှန်ကန်ခဲ့ပါသည်.....။

ညစာကို မြန်မာ့ထမင်းစစ်စစ်အား
မှာစားကြည့်ရင်း ကြိုက်တာမျိုး
လည်းရှိသလို မစားတတ်တာမျိုးလည်း
ရှိခဲ့သည်...။
အသီးအရွက်သုပ်လိုမျိုးထူးထူးဆန်းဆန်း
အရွက်များကိုလည်းစားခဲ့ရသည်...။
JiJiသည်မစားတတ်လောက်ဖူးဟု
ထင်ခဲ့သော်လည်း ကံကောင်းစွာ
ကောင်းကောင်းမွန်မွန်စားနေတာကြောင့်
အဆင်ပြေနေသည်။
မစားတတ်သူက JeonJiminလေး...။

"ကလေးဗိုက်မဝတာသိတယ်
ခေါက်ဆွဲပြုတ်ထပ်မှာထားတယ်
ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားမယ်မလား...."

အိပ်တော့ရန် ခြေလက်ဆေးပီးအိပ်ယာပေါ်လှဲတော့မည့်
မကြည်မလင်Minအားပြောလိုက်တော့
လက်ခနဲဖြစ်သွားသောမျက်လုံးလေးတွေ..။

"တကယ်လား...."

"တကယ်ပေါ့...."

"အပြင်ဘက်ထွက်စားကြမယ်လေ
လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့...
JiJiလည်းအိပ်နေပီပဲဟာ..."

"ကိုကိုက တော်လိုက်တာ..."

"ချစ်တာကို...."

တံခါးလေးဖွင့်ကာအပြင်ဘက်ထွက်ရင်း
ခေါက်ဆွဲပြုတ်ဗူးကိုယ်စီဖြင့်
ကိုရီးယားလေးနှစ်ယောက်သည်
အမိမြေကိုတော့ မေ့သွားသည့်ပုံမပေါ်ပါ....။

"ဘယ်လောက်နေနိုင်ပါတယ်ဆိုဆို
အချိန်တန်ခေါက်ဆွဲပြုတ်တော့ကူရတာ
ပဲမလား ကလေး...."

"စားမှမစားတတ်တာကို..."

စပ်နေသောနူတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေအား
တစ်သျှူးဖြင့်သုတ်ပေးရင်း
သဘောကျစွာငေးနေမိသည်..။

"ဆိုးလ်မှာဆို..နမ်းလိုက်ပြီ..သိလား..."

"သိပါတယ်...ဒီမှာတော့ထိန်းပါ..
အရှက်မရှိမလုပ်နဲ့...ချွေးသုတ်ပေးတာတောင်
လန့်အော်ကြတာ ကိုကို ဒီနေရာမှာနမ်းလိုက်
ရင် ဘာတွေဖြစ်ကုန်မလဲမသိဘူး..."

"Hotelပဲဟာဘုရားမှာမှမဟုတ်တာ...တကယ်တော့
မသိမသာလေးနမ်းရင်ဖြစ်ပါတယ်.."

"ကိုကို ..သူများနိုင်ငံလာလည်ပြီး
လေးစားမှုရှိရမယ်လေ..."

"ရတယ် အခန်းပြန်ရောက်မှပဲ
လုပ်စရာရှိတာလုပ်တော့မယ် မြန်မြန်စား
အေးလာပီ...."

"ကိုကို....!!!!"

ပုဂံမြို့၏ညသည် မပူမအေးနှင့်
တော်တော်လေး အေးချမ်းသာယာစွာ...။
မြင်းလှည်းသံလေးတွေတညံညံကြားသည်
မနက်ဖြန်စီးကြည့်ရန်စဉ်းစားမိသည်...။
ကလေးငယ်ကတော့ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကိုသာ
အာရုံစိုက်ရင်း အားရပါးစားနေသည်။

ကမ္ဘာနိုင်ငံအရပ်ရပ်သို့
ခရီးထွက်ရင်း...
ထိုနိုင်ငံအစားအသောက်တွေမစားတတ်တဲ့အခါ
ကမ္ဘာလှည့်ပီးခေါက်ဆွဲပြုတ်ကျွေးချင်မိသေးသည်....

ပုဂံမြေရဲ့ ကျောက်စာတွေလို...
စာတွေရေးပီး ထိုးလို့ရရင်
နှစ်ပေါင်းထောင်ချီခံအောင်
ကလေးငယ်ကိုထာဝရချစ်ရကြောင်းတွေ
ဒီခမ်းနားလှသောနယ်မြေမှာ
ရေးထိုးလိုက်ချင်ပါသည်....။

ချစ်တယ် ကလေးငယ်.....။

JiJiရဲ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္......။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ JeonJiJi၏ေတာင္းဆိုဂ်ီက်မွု
JeonJimin ၏သမီးအားအလိုလိုက္မွုေတြ
ေၾကာင့္ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ခဲ့ရကာ
နာရီတခ်ိဳ႕ ျဖတ္သန္းပီးေနာက္ ေလယာဥ္ဆင္းသက္
ခဲ့သည္။
သမီးကိုလက္တဖက္ျဖင့္ခ်ီရင္းလက္တဖက္က
Minလက္ကိုဆြဲကာႀကိဳတင္ခ်ိတ္ထားေသာ
Guideအားဆက္သြယ္ရမည္။
ကေလးတေယာက္ႏွင့္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား
ေလယာဥ္ကြင္းတခုလုံးကသေဘာတက်
ၾကည့္ၾကည့္သြားတာေၾကာင့္သိပ္ေတာ့အေန
အထိုင္မခက္ခဲလွ....။
ျမန္မာနိုင္ငံသည္ သူတို႔လိုလက္ထပ္မွုမ်ား
သိပ္မေပါက္ေရာက္ေသးတာေၾကာင့္
တမ်ိဳးတျမင္Minႏွင့္သမီးအားၾကည့္မွာလည္း
စိုးလွပါသည္..။
ကံေကာင္းစြာပင္ အားလုံးက
ကဲ့ရဲ့ရွုံ႔ခ်ခ်င္ေသာအရိပ္အေယာင္တခုေလး
မၽွပင္မရွိဘဲ သူ႔လက္ထဲမွJiJiကိုပင္
အသဲယားေနၾကေသာပုံ...။

အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာကားျဖင့္
ႀကိဳတင္ခ်ိတ္ထားေသာGuideအား
ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ သူတို႔အျပင္သို႔
ထြက္လိုက္သည္...။
ခြီခနဲေတာင္ရီခ်င္သြားမိသည္...
JeonJimin ႏွင့္JeonJiJiသည္
ညီညာစြာ မ်က္ေမွာင္တို႔က်ဳံ႕သြားၾကရင္း
ျမန္မာနိုင္ငံ၏အပူျပင္းဆုံးေဒသအပူခ်ိန္
ကို မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ပင္ရင္ဆိုင္ၾကသည္။

အဆင္ေျပရဲ့လားဟု သက္သက္မဲ့မေမးခဲ့ပါ..။

"မဂၤလာပါ...."

ျမန္မာနိုင္ငံသားGuideေကာင္ေလးအား
ဆုံသည္ႏွင့္ JiJiကႏူတ္ဆက္သည္။
သမီးသည္ ဒီနိုင္ငံအေၾကာင္းေသေသခ်ာခ်ာ
ကိုေလ့လာထားသည့္ပုံစံပင္...။
မပီမသ ႏူတ္ဆက္မွုေလးအား
Guideေကာင္ေလးကသေဘာက်သြားပုံ
ရသြားကာ ကိုရီးယားလိုျပန္ႏူတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါသည္။

"ကူညီေပးပါ..."

Minကေဖာေရြစြာျပဳံးျပရင္းစကားဆိုေတာ့
ယဥ္ေက်းစြာေခါင္းညိတ္ျပရင္း
Hotelသို႔အရင္ဆုံးသြားရန္ျပင္ဆင္လိုက္
သည္။
Shirtအက်ီအျဖဴေရာင္ႏွင့္ ေအာက္က
အဝတ္စတခုအားစုစည္းခ်ည္ထားေသာ
ဝတ္စားဆင္ရင္မွုကိုသမီးကစိတ္ဝင္တစား
ၾကည့္ေနသည္။
ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင့္မေႏွးမျမန္ေမာင္း
ထြက္သြားေသာအရွိန္ေလးႏွင့္အတူ
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဆိုျပဳရင္းပယ္ခ်ရင္း
ျဖင့္ ပုဂံၿမိဳ႕သို႔သူတို႔ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ....။

ကေလးပီပီကားမွန္မွတဆင့္ေဘးပတ္ဝန္း
က်င္သို႔အထူးအဆန္းၾကည့္ေနေသာ
သမီးသည္ တကယ္ကိုပင္စပ္စုစိန္..။
Min ကေတာ့ ပုခုံးေပၚသို႔ေခါင္းေလးမွီတြယ္
လာကာပင္ပန္းေနေသာပုံရသည္။

"ပင္ပန္းေနပီလား..ခုမွေရာက္႐ုံကို..."

"ေနပူလြန္းတယ္ ကိုကိုရယ္..."

ကိုကိုေျပာခဲ့သားပဲဟုအမွားေတြကို
မေထာက္ခ်င္ေတာ့ပါ...။
ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ဒီသားအဖ
အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ကသူတာဝန္
ျဖစ္သည္..။

"ေန႔ခင္းႀကီးျဖစ္ေနလို႔ပါ...
မနက္ေစာေစာေတြ ညေနေစာင္းေတြ
ညေတြေတာ့ ေအးမွာပါ ကေလးရဲ့
ကိုကို႔ ကိုယုံ...."

"ကိုကိုက ပုဂံသားမလို႔လား....."

မ်က္ေစာင္းလွလွတခုအားလက္ေဆာင္ေပး
သည္..။မသိရင္ သူကပဲ အာဏာသုံး
ေခါိလာသလိုလို...။JeonJimin တို႔က
ေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံေရာက္တဲ့အထိကို
နိုင္ေနေတာ့တာပဲ....။

"ဦးေလး....ဟိုကႀကိဳးေတြနဲ႔အ႐ုပ္ေလး
ေတြက ဘာလုပ္ရတာလဲဟင္...
ဝယ္လို႔ရလား JiJiလိုခ်င္လို႔..."

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေလာက္သာ
ရွိအုန္းမည့္ ေကာင္ေလးအားဦးေလးဟု
ေခၚလိုက္တာေၾကာင့္ Jiminအားနားသြား
ကာ

"Babe..အစ္ကိုလို႔ေခၚရတယ္ေလ
ဦးေလးေလာက္အသက္မွမႀကီးေသးတာ..."

"JungHoseokက် Oppaလုပ္ေနပီး..
နင္ဒါက် မွားေနလား..."

"ပါးပါးကလည္း...ဒါက..."

"Respectေလ Respect နင္ဒါပဲေျပာမွာမလား..."

"က်ေတာ္နာမည္ သူရ ပါ. အဆင္ေျပသလို
ေခၚလို႔ရပါတယ္ ....ဘယ္လိုေခၚေခၚ
ရပါတယ္..."

"သမီးက JiJi ပါ JeonJiJi..
ပါးပါးက JeonJungkook
Daddyက JeonJiminပါ..."

သြက္လက္လွေသာသမီးႏွင့္
၁၈ရာစုအေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္
အေဖျဖစ္သူအားJiminၾကည့္ကာ
ခိုးရီရတာ ခဏခဏ...။

"ခုန ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးေတြပါ..
ႀကိဳးကေလးေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ၿပီး
လိုသလိုကႀကိဳးေလးေတြ
လွုပ္ရွားမွုေလးေတြလုပ္လို႔ရတယ္...
ကိုယ့္လက္ကလွုပ္ရွားတဲ့ေပၚမူတည္ၿပီး
သူတို႔ကလွုပ္ရွားေပးတယ္...
ညီမေလး လိုခ်င္ရင္...
ဝယ္လို႔ရပါတယ္  စုံတြဲလိုက္ေလး
ဝယ္ေပါ့....မင္းသား ရယ္ မင္းသမီးေလးရယ္.."

"မင္းသား မင္းသား ေရာဝယ္လို႔မရဘူးလား"

အေဖႏွစ္ေယာက္ၾကားႀကီးျပင္း
လာေသာ ကိုရီးယားမေလးသည္
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ
သြက္လက္လြန္းလွသည္...။

"သမီးက နည္းနည္း ...
မဟုတ္ဘူး မ်ားမ်ားမလို႔
ႀကိဳေတာင္းပန္ထားပါရေစ ညီ..."

JungKookသည္ဘာျပန္ေျဖရမွန္း
မသိေသာ ျမန္မာေကာင္ေလးအား
ခရီးစဥ္အစအဆုံးေတာင္းပန္ေနရေတာ့
မည့္ပုံ။ဒါေတြဟာေျပာသင့္လား
မေျပာသင့္လား ယဥ္ေက်းမွုေတြမတူ
ညီတာေၾကာင့္ သူမသိပါ။
ဘာျဖစ္လာလာ
မနိုင္ေတာ့ရင္ ေျပးသာေတာင္းပန္လိုက္
ေတာ့မည္...။

"ရပါတယ္...ေတာင္းပန္စရာမဟုတ္ပါဘူး
အကိုတို႔လည္း သိခ်င္တာရွိရင္
ေမးပါ က်ေတာ္အားလုံးေျဖေပးပါ့မယ္..."

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူရ..."

သမီးသည္ေတာက္ေလၽွာက္မေမာနိုင္စြာ
ေမးေနတုန္း..။Minကေတာ့အိပ္ေပ်ာ္
သြားၿပီျဖစ္သည္။
အိပ္မွ မအိပ္နိုင္လၽွင္ ကေလးငယ္ဖ်ား
သြားမွာကိုစိုးရိမ္တာေၾကာင့္ေက်ာျပင္ေလး
အားပုတ္ကာ ပိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္
သြားေစရန္ ကူညီေပးလိုက္သည္။

"ပါးပါး JiJiလည္းအိပ္မယ္..."

ေပါင္ေပၚေခါင္းအုံးကာအိပ္ေတာ့ရန္ျပင္ဆင္
ေနၿပီျဖစ္ေသာသမီးကိုလည္းဆံပင္ေလး
ေတြအားသပ္တင္ေပးရင္းသိပ္ရသည္။
ဘဝရဲ့ အေအးခ်မ္းဆုံးအခ်ိန္ေလးေတြပါပဲ။

"သူတို႔ပင္ပန္းေနၾကပုံပဲ
ေရာက္တာနဲ႔ နားလိုက္ပါ အစ္ကို
မနက္ေစာေစာ စထြက္ၾကတာေပါ့
က်ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွေတာ့လည္စရာက
ကုန္ကိုကုန္မွာမဟုတ္ဘူး..."

"ဟုတ္ကဲ့ သူရ..."

ေျပာမွပဲေဘးပတ္ဝန္းက်င္အားသူ
လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္..။
ထူးထူးဆန္းဆန္းေစတီပုထိုးေတြအား
လက္ည္ိုးထိုးမလြဲတည္ထားနိုင္တာ
ေတာ္႐ုံခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ
အေမြအႏွစ္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္....။
နိုင္ငံျခားသားအမ်ားအျပားျဖင့္ပုဂံသည္
တကမၻာလုံး၏စိတ္ဝင္စားမွုေပါင္း
မ်ားစြာကိုခံေနရေၾကာင္းသက္ေသျပေန
စရာမလိုပါေလ။
ဒီနိုင္ငံသားေတြအစား သိပ္ဂုဏ္ယူမိကာ
မလာခ်င္သလိုျဖစ္မိသည့္စိတ္ကိုပင္
အားနာရပါသည္။

Hotelသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္သားအဖႏွစ္ေယာက္
လုံးအားႏွိုးကာအခန္းေနရာခ်ရသည္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာJiJiအား
Minကခ်ီပိုးထားရင္းသူကအထုတ္အပိုးေတြ
အားေနရာအားလုံးခ်သည္။
သူရကလည္းလိုအပ္သမၽွဝင္ကူေပးရင္း
မနက္ျဖန္အတြက္အစီအစဥ္တခ်ိဳ႕ေျပာျပကာ
ျပန္သြားခဲ့သည္။

Hotelတခုလုံးသည္နန္းေတာ္ေဆာင္
တခုလုံးေရွးေဟာင္းကႏုတ္လက္ရာေတြ
ပုဂံၿမိဳ႕၏ရင္သက္ရွုေမာ္ဖြယ္
ပန္းခ်ီကားလက္ရာေတြနဲ႔ ေရွးေခါတ္
သို႔ျပန္ေရာက္သြားသလိုခံစားမွုမ်ိဳး
ကိုရခဲ့သည္.....။

တကယ္ကိုခမ္းခမ္းနားနားလူမ်ိဳးေတြပါလား...။

သူကသာနိုင္ငံတခု၏အႏွစ္သာရကို
ခံစားေနေသာ္လည္းအိပ္ေရးမဝေသး၍
မၾကည္မလင္Minသည္အခန္းထဲေရာက္
သည္ႏွင့္ ခုတင္ေပၚJiJiအားေနရာခ်ကာ
သူကိုယ္တိုင္လည္လွဲခ်သြားသည္။

"ကေလး....အက်ီေတြလဲအုန္းေလ
မသက္မသာႀကီးအိပ္မေနနဲ႔..."

"လဲေပး...."

အိပ္ယာႏွင့္မ်က္ႏွာအပ္ထားရာမွခပ္အက္အက္
ထြက္လာေသာအသံေလးသည္
သူထလဲေတာ့မည့္ပုံမေပၚပါ။

"JeonJimin တို႔ကေယာက်္ားကို
ျပဳစုမယ္မရွိဘူး...ေယာက်္ားက
ပဲျပန္လုပ္ေပးေနရတယ္...."

"Aircon နည္းနည္းျမႇင့္ေပးပါအုန္း
ခုထိအပူရွိန္ကပါလာသလိုပဲ..."

"ေအာ္...ေအးပါ..."

AirConျမႇင့္လိုက္ရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
အက်ီတစုံအားထုတ္ကာ
ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ေကာင္ေလးအားဆြဲထူေတာ့
ပါလာပါသည္။မ်က္လုံးေတြေတာ့မပြင့္
ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးသည္ကင္းကင္းလြတ္လြတ္
ကို ဆူပုတ္ပုတ္ေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္
ဖ်က္ခနဲနမ္းလိုက္ေတာ့..

"လဲမွာလား နမ္းမွာလား...စိတ္မရွည္ဘူးေနာ္
အိပ္ခ်င္ေနပီ..."

"လဲေပးရင္း နမ္းလည္းရတာကို..."

ကိုကိုရဲ့ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္သည္တကိုယ္လုံး
အႏွံ့ေျခဆန႔္ေနေသာ္လည္းသူ မတား
နိုင္ေတာ့အိပ္ခ်င္ေနေသာစိတ္တခုထဲသာ
ရွိသည္။..အက်ီလဲေပးေနသည္
ေနာက္ထပ္ေဘာင္းဘီလဲေပးၿပီးေသာ္အခါ
အိပ္ယာေပၚေသခ်ာေနရာခ်ေပးရင္း
ႏွဖူးကိုနမ္းသြားလိုက္ေသးသည္...

ကိုကိုဟာ....မုန္းတယ္ေျပာၿပီးလည္းနမ္းသည္...
ခ်စ္လို႔ဆိုကာလည္းနမ္းသည္...
ခၽြဲႏြဲ႕ေနလၽွင္ခ်စ္စရာေလးဟုေခါင္းစဥ္တပ္ကာ
နမ္းသည္....
ရင့္က်က္ေနျပန္ရင္လည္း အသဲယားတယ္ဟု
ေခါင္းစဥ္တပ္ကာနမ္းသည္...
ကေလးတစ္ေယာက္အရြယ္ေရာက္လာသည္အထိ
ကိုကို႔ ယုယမွုမ်ားသည္
ရာခိုင္ႏူန္းေလးတစ္ခုမၽွပင္မေလၽွာ့ခဲ့ပါ...

သိပ္ခ်စ္နိုင္ပါေသာ ကိုကိုရယ္ပါ....။

"ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပရဲ့လားJeon.."

"ခုေတာ့ႏွစ္ေယာက္လုံးအိပ္ေနတယ္
မနက္ျဖန္မွပဲ ေလၽွာက္လည္ေတာ့မယ္..."

"ေအးပါ...Ji Jiကိုဂ႐ုစိုက္အုန္း
ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲမွာဖ်ားတတ္တယ္....
အစားအေသာက္ေတြ ၾကည့္စား...."

"အင္း...."

Namjoon Hyungသည္VideoCallေခၚကာ
အေျခအေနအားတိတိက်က်ေမးေနတာ
ေၾကာင့္စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေျဖေပးေနရသည္။
ဘာေတြေတြ႕လဲ ဘယ္လိုေနလဲ
ဘယ္ေနရာေတြသြား ဘာေတြလုပ္ႏွင့္
ဒီေလာက္စိတ္ဝင္စားေနရင္လည္းကိုယ္တိုင္
လိုက္လာခဲ့ေရာေပါ့....။

"Hyung လိုက္လာရမွာ..ဒီေလာက္သိေနတာ.."

"JinHyungမလႊတ္လို႔ေပါ့.ကြာငါသိပ္စိတ္ဝင္စား
တာအဲ့နယ္ေျမကို..."

"ေယာက်္ားေၾကာက္တတ္လိုက္တာဗ်ာ"

"ငါကေယာက်္ားပဲေၾကာက္ရတာ
မင္းက သမီးပါ ေၾကာက္ရတာမလား..."

"Hyung..!!!"

က်ယ္က်ယ္လည္းထမေအာ္ရဲအိပ္ေနေသာ
ေက်းဇူးရွင္ေလးေတြနိူးကုန္လၽွင္
ဂ်ီက်ခံရအုန္းမည္...။
Namjoon Hyungက အနိုင္ပိုင္းဖုန္းခ်သြား
သည္။

RiverViewပါေသာHotelယူထားတာေၾကာင့္
ျမစ္၏အလွအပမ်ားအားခံစား၍ရေအာင္
ျပတင္းေပါက္အနားသို႔သြားကာရပ္ၾကည့္
လိုက္သည္...။

ဒီနိုင္ငံရဲ့မိခင္တဲ့ေလ....
က်ယ္ေျပာလွေသာဧရာဝတီျမစ္ႀကီးသည္
ေနေရာင္တလဲ့လဲ့ျဖင့္အလွဆုံးစီးဆင္းေနလ်က္...
ဆိုးလ္ကိုပဲလြမ္းသလိုလို....
ဘယ္အရာေတြကိုတမ္းတမိမွန္းမသိ
ဒီနယ္ေျမသည္ ခံစားခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးအား
အမွန္တကယ္ပင္ေပးစြမ္းနိုင္ပါသည္....။

.........................။

"ပါးပါး ထေတာ့ .....အျပင္ထြက္ၾကမယ္..."

Hotelတြင္တညနားပီးေသာ္အခါ
မနက္မိုးေတာင္လင္းေသးရဲ့လားမသိ
JeonJimin တို႔သားအဖသည္မွန္ေရွ႕တြင္
အလုအယက္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။

ဂါဝန္ဝဲဝဲေလးႏွင့္JiJiသည္ဦးထုပ္က
ေနဖိနပ္အထိ ဆင္တူ....
Minသည္ အေရာင္လြင္လြင္လက္ရွည္
အက်ီပါးပါးေလးႏွင့္ေဘာင္းဘီတိုေလး
ဝတ္ထားကာ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ေလးစီးထားသည္။
ျဖဴႏုေနေသာအသားအရည္ကို
Sun Cream တဗူးလုံးနီးပါး
လိမ္းေနကာ JiJiကိုလည္းေျခစေခါင္းဆုံး
လိမ္းေပးေနသည္။

"အလွမျပင္ဘဲ ပါးပါးကို
လာနမ္းၾကပါအုန္း ႏွစ္ေယာက္လုံး...."

အိပ္ယာေပၚတြင္ႏွစ္ေယာက္လုံး
အားေမးေထာက္ၾကည့္ရင္း
Jeon သည္ေခ်ာ့ေမာေခၚေနခဲ့သည္။

"ပါးပါး ေနာက္က်ရင္ JiJiထားခဲ့မွာေနာ္"

ဒီကေလးေလးဟာေလ....။
သူ႔ကိုဘယ္အသက္ေရာက္မွေၾကာက္တတ္မွာလဲ။

"ေအး ငါမသြားရင္နင္လည္းမသြားရဘူး
နင့္Daddyက ငါမပါရင္အိမ္သာေတာင္
တစ္ေယာက္ထဲမသြားဘူးမွတ္ထားလိုက္..."

"Daddyဟုတ္လား အဲ့တာ...."

"အရင္တုန္းကေတာ့ဟုတ္တယ္
ခုBabeရွိေနပီပဲ Babeလိုက္ပို႔ေပါ့....
သမီးပါးပါးကို ပလစ္လိုက္မယ္ေလ"

"ဒါဆို ကိုကိုက တစ္ေယာက္ထဲ
က်န္ခဲ့ရမွာလား Min..."

ငိုခ်ေတာ့မလိုမ်က္ႏွာႏွင့္ကိုကိုသည္
အကယ္ဒမီဇာတ္ကြက္ေတြဖန္တီးလာသည္။
သမီးသည္ သူ႔ကိုတလွည့္ ကိုကို႔ကို
တလွည့္ၾကည့္ပီးေနာက္ကိုကို႔ဆီေျပး
သြားကာ ရင္ခြင္ထဲေခါင္းေလးတိုးေတာ့သည္။

"MyLoveJeon...ကိုမထားခဲ့ပါဘူး
မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သစ္လိုက္ပါ...."

"ပါးပါး ကို ခ်စ္လား JiJi.."

"ခ်စ္တာေပါ့ အမ်ားႀကီးခ်စ္တာ..
အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး..."

ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေပၚတက္ထိုင္ရင္း
လက္တျပင္ျပင္ျပေနေသာJiJiသည္
ေမြးရက်ိဳးနပ္တာထက္
အေသြးအသားထဲက ျဖစ္တည္လာေသာ
သက္ရွိေလးလို တေန႔ထက္တေန႔ပိုေသခ်ာ
လာပါသည္။

"ခ်စ္ရင္..Respectထားေပးေနာ္...."

"Mr Jeonကို ဘာလို႔ Respect
ထားရမွာလဲ..."

"ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေလးေတာင္
နင္မထားနိုင္ဘူးလား..."

"ကိုကိုေရ....မိုးလင္းေတာ့မယ္
ေနထြက္တာေလးၾကည့္ပီး
မနက္စာေလးစားခ်င္လို႔ပါ
ရန္ျဖစ္ေနတာကပီးအုန္းမွာလား..."

တစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္းဆိုအေလၽွာက္
Jeonသည္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔
ေလအလၽွင္လိုေရာက္သြားေတာ့သည္။

"အက်ီထုတ္ထားေပးတယ္...
ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ ကိုကို...."

နာရီဝက္အတြင္းျမန္ျမန္လွုပ္ရွားလိုက္
ေသာJeonသည္ ထုတ္ေပးထားေသာ
အဝတ္အစားစုံေလးအားၾကည့္ကာ
ျပဳံးမိသည္။
အေရာင္ေလးပဲကြဲတာပါ
ပုံစံဆင္တူ Oneset ေလး....။
Minႏွင့္လိုက္ဖက္ေသာ္လည္း
သူကေတာ့ ကေလးကလားဆန္ေနမလားဟု
မွန္ထဲတြင္အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဆံပင္ေတြကို ေနာက္သို႔လွန္မၿဖီးေတာ့ဘဲ
ျဖစ္သလိုလဲဆြဲဖြကာခ်လိုက္သည္..။
အနည္းငယ္ေတာ့လူငယ္ဆန္သြားမွာပဲေလ...။
မဝတ္ခ်င္ဘူးလို႔ေတာ့ လုံးဝမေျပာရဲပါ...။
ကေလးကလားပဲဆန္လိုက္မည္
JeonJimin စိတ္ေကာက္တာေတာ့မခံနိုင္ပါ...
ႏွင္းေတာလည္းမရွိ...
နိုင္ငံတခု၏အပူဆုံးေနရာကိုေရာက္ရွိေနျခင္း
ေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာသလိုလိုက္ေနေပးမွျဖစ္
ပါလိမ့္မည္.....။

ျမစ္ကမ္းရွုခင္းႏွင့္စားပြဲဝိုင္းတခုတြင္
ေလေကာင္းေလးသန႔္ရွုရွိုက္ရင္း
မနက္စာစားရန္ထိုင္ေနသူသုံးေယာက္
လုံးသည္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးအား
ေက်နပ္ေနလ်က္....။

"Daddyဒီျမစ္ႀကီးကေလဒီနိုင္ငံရဲ့
ဟိုးအစကေန ျမစ္ဖ်ားခံၿပီး
စီးလာတာ အရွည္ႀကီးပဲ....
ေသြးေၾကာႀကီးလိုသိတယ္မလား..."

"ဘယ္သိမလဲ
သမီး Daddyက
ပါးပါးလက္ကေသြးေၾကာေတြကိုပဲသိတာ..."

JiJiသည္ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း
မလုပ္လိုက္ရ၍မေက်မနပ္..။
Minကေတာ့ သူနဲ႔သမီး၏
ၿပိဳင္ပြဲတိုင္းကို သေဘာတက်ျပဳံးကာ
ၾကည့္ေနျမဲ...။

"ကိုကို ကေလး ကို မစပါနဲ႔..."

အဆင္ေျပနိုင္မည့္အစားအေသာက္
မ်ားအားမွာပီးသည့္ေနာက္
ျမစ္ျပင္က်ယ္ေပၚသို႔ေနလုံး
သည္တေရြ႕ေရြ႕တက္လာသည္....
ျမဴေတြေတာ့အနည္းငယ္စိုင္းေနေသးသည္
ဒီဇင္ဘာလမို႔ ေအးသင့္သေလာက္ေလး
ေတာ့အပူပိုင္းေဒသျဖစ္ေသာ္လည္း
ေအးေနခဲ့ပါသည္...။

"ေရေႏြးၾကမ္းတဲ့...ကိုကိုေသာက္ၾကည့္မလား"

ခြက္ကေလးထဲကိုပူပူေႏြးေႏြးထည့္ေပးရင္း
Minသည္သူ႔ေရွ႕သို႔တိုးေပးလာသည္။
သူတို႔ဆီမွာလည္းရတတ္ေပမယ့္
အရသာႏွင့္ခံစားမွုကေတာ့မတူခဲ့ပါ...။
ျမန္မာ့အေငြ႕အသက္ေလးေတြနဲ႔
Minကိုယ္တိုင္ထည့္ေပးတာလည္းပါမည္ေပါ့ေလ။

"က်ေတာ္ေရာက္ပါပီ..."

သူရသည္အခ်ိန္တိက်စြာမနက္ခုႏွနာရီတိတိ
တြင္ေရာက္လာခဲ့သည္။

"ေရာက္လာပီလား
မနက္စာတခါထဲဝင္စားလိုက္ပါ
ပီးရင္စထြက္ၾကမယ္ေလ.."

"က်ေတာ္စားခဲ့ပီးပါပီ..."

"ဟုတ္လား ဘာလို႔စားလာတာလဲ
အစ္ကိုတို႔နဲ႔အတူစားလို႔ရတာကို
စားစရာေတြလည္းေမးခ်င္ေနတာ
ဘာေတြေကာင္းလဲဆိုတာ..."

"က်ေတာ္တို႔ဆီမွာကေတာ့အကုန္
ေကာင္းပီးသားပဲ..."

"ခုမနက္ေရာစားရတာအဆင္ေျပတယ္မလား"

"အိုေကပါတယ္...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...."

ကိုရီးယားလိုသိပ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ
သူရေၾကာင့္ အရာရာဟာေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမြ႕ေမြ႕ရယ္..။
ျမန္မာစကားေလးအနည္းအပါးလည္း
မျပန္ခင္ ေမးၾကည့္အုန္းမွ...။

"သူရ...ကဒီေန႔ပိုၾကည့္ေကာင္းေနတယ္..."

JiJiသည္ ေစာေစာစီးစီးခ်ီးမႊမ္း
ကာ သူရ အား ႏူတ္ဆက္လိုက္သည္။
Shirtအက်ီအျဖဴေရာင္ႏွင့္
ကခ်င္ပုဆိုးအားတြဲဝတ္ကာ
ကတၱီပါဖိနပ္စီးထားေသာျမန္မာ
လူငယ္ေကာင္ေလးသည္ သမီးမ်က္လုံး
ထဲအျမဲထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ေနပုံရသည္။
သူတို႔ထက္စာလၽွင္ညိဳတဲ့ဘက္ေရာက္
ေသာအသားအရည္ျဖင့္ေလယူေလသိမ္း
ကြဲျပားေနပုံသည္ တမ်ိဳးေလးနားေထာင္၍
ေကာင္းပါသည္...။

မနက္စာစားပီးသည့္ေနာက္
ကားေပၚတက္ကာပုဂံခရီးစဥ္စခဲ့ၾကသည္...။
အုပ္ၿမိဳ႕ရိုးေတြ...
ေရွးေဟာင္းအေငြ႕အသက္ေတြနဲ႔
ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ဒီေနရာတြင္
မင္းအဆက္ဆက္တို႔အုပ္စိုးခဲ့ေၾကာင္း
ထီးနန္းစိုက္ခဲ့ၾကေၾကာင္းကိုလည္းသူရ
ေသခ်ာစြာရွင္းျပသည္...။

ေရႊစည္းခုံေစတီေတာ္ဟုသိရေသာ
ေစတီႀကီးသည္ ေရႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္
ေနလ်က္ရွိကာ ဗုဒၶဘာသာ၏အမွတ္အသား
သမိုင္းေတြလို ကိုးကြယ္ရာဘာသာ
မဟုတ္ေပမယ့္...စိတ္ဝင္တစားေလ့လာခဲသည္။

အံ့ဖြယ္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္...
ခမ္းနားသပါယ္မွုေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
ေနနည္းနည္းပူလာေတာ့ Minက
မ်က္မွန္ေလးေကာက္တပ္သည္...။
ဘုရားေပၚရွိ ျမန္မာမေလးေတြ
အားလိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
နည္းနည္းေတာ့ သဝန္တိုဝန္တိုကာ
လက္ကေလးအားမလႊတ္တမ္းဆြဲကိုင္ထား
လိုက္သည္။

"ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ့
အဝတ္အစားေတြက
အရမ္းေလးနက္လို႔ပါ...."

"ဟုတ္တယ္ က်ေတာ္နိုင္ငံမွာ
တျခားေနရာေတြမွာေတာ့ေခါတ္နဲ႔အညီ
လိုက္ဝတ္တတ္ၾကေပမယ့္
ဘုရားတတ္ရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအားလုံး
က ထဘီနဲ႔ အက်ီလုံလုံျခဳံျခဳံပဲဝတ္ၾကတယ္
အရမ္းလွၾကတယ္မလား..."

"ဟုတ္တယ္ အရမ္းဘယ္လိုေျပာရမလဲ
ေအးခ်မ္းေနတယ္...."

သူရသည္ ေက်နပ္စြာျပဳံး
သြားရင္းဘုရားသမိုင္းအားဆက္ရွင္း
ျပေနသည္...။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္ဘုရားမ်ား
သို႔ဆက္သြားရင္း
ဓာတ္ပုံေတာင္ရိုက္ခြင့္မရွိေသာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြ
ဘုရားတခုခ်င္းစီ၏ ျမင့္ျမတ္ခဲ့ေသာ
သမိုင္းေၾကာင္းေတြ....
ေနပူတာကိုပင္ဂ႐ုမျပဳမိပါ...
တေနရာေရာက္တိုင္း အထူးအဆန္းႀကီး
ပဲမို႔ က်ေတာ္ေရာ ကေလးငယ္ပါ
စိတ္ဝင္တစားရွိေနခဲ့ၾကသည္။

JiJiကေတာ့ သူရလက္အားဆြဲရင္း
စိတ္ႀကိဳက္ေမးျမန္းေနသည္..

Jeonသည္ ဟန႔္တားခ်င္ေနေသာ္လည္း
Jeonအေသးေလးက ေခါင္းခါတာေၾကာင့္
လႊတ္ထားခဲ့ရသည္။

"ပုဂံဘုရားေတြအားလုံးထဲမွာေတာ့
အႏုပညာအေျမာက္ဆုံးပဲ...."

ေျပာစမတ္တြင္ေလာက္ေအာင္
အာနႏၵာဘုရားအျမင္တြင္ေသာ
ေစတီသည္ တိက်ေသသပ္လြန္းေသာ
အေသးစိတ္အႏုပညာမ်ားကို
အံ့ဩဖြယ္ရာအတိ ထုစစ္ထားသည္။
လက္ျဖင့္ထိၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း
နိုင္ငံအေမြအႏွစ္ေတြမို႔ ဓာတ္ပုံရိုက္ယူ
ခြင့္ျပဳေသာေနရာမ်ားတြင္အမွတ္တရ
ဓာတ္ပုံမ်ားစြာရိုက္ယူခဲ့ပါသည္။

သူရကိုေတြ႕ေသာျမန္မာသူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ႕က ႏူတ္ဆက္ၾကတိုင္း
အခ်င္းခ်င္းေဖာ္ေဖာ္ေရြေေရြေျပာဆို
ပုံေလးေတြကျမန္မာ၏ခ်စ္စရာအမွတ္အသား
ေတြလို...။သူတို႔တမိသားစုလုံး
ေငးမိသည္အထိ...။

သူရသည္အသက္ႀကီးေသာသူမ်ား
အား ခင္ဗ် ဆိုေသာ အသုံးအႏူန္းေလး
အားထည့္ကာေျပာတတ္တာေၾကာင့္
JiJiကစပ္စုေခ်ပီ..။

"ဒီမွာက အသက္ႀကီးတဲ့သူဆို
ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်...မိတ္ဆက္မယ္ဆိုလည္း
သူရပါခင္ဗ် ဒီလိုေျပာတတ္ၾကတယ္..."

"ဒါဆို...JiJiပါ ခင္ဗ်...အဲ့လိုေပါ့..."

"နိုးနိုး JiJi ဆို က်မက JiJiပါရွင္...
အဲ့လိုေျပာရတယ္..."

"ပါးပါးဆို JeonJungkook ပါခင္ဗ်...အဲ့လိုေလးေပါ့.."

"ဟုတ္တယ္..JiJiက ဉာဏ္ေကာင္းတာပဲ..."

"သူရက ပိုခ်စ္စရာေကာင္းတာပါ..."

"JeonJiJi...!!"

ကိုကိုသည္ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမွုနယ္ေျမ
တြင္ ေရွးေဟာင္းလူသားႀကီးျဖစ္ေနတာမို႔
ေဒါတခြီးခြီး...။

"ျမစ္ကမ္းတဖက္ကိုကူးရမွာလား...."

Minသည္ေရလမ္းခရီးမို႔
စိုးရိမ္ေနသည္။

"Minအဆင္မေျပရင္မသြားေတာ့ဘူး
ေလ..ကိုကိုတို႔ဒီဘက္မွာလည္း
သြားစရာေတြရွိတာပဲ...."

"ဟို...ေရာက္ပီးမွေတာ့ ခရီးရဲ့အႏွစ္သာရ
ရေအာင္ေတာ့ သြားရမွာေပါ့
ကိုကိုကလည္း..."

"ကေလးေၾကာက္ေနမွာစိုးလို႔ပါ..."

သူရသည္ အခ်စ္ကို ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းမ
မ်ိဳးကြဲႏွစ္ခုၾကားတြင္သာရွိေနမည္ဟု
ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း မ်က္စိေရွ႕က
ကိုရီးယားလူမ်ိဳးေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္၏
အျပဳအမူ အေျပာအဆို တစ္ေယာက္အေပၚ
တစ္ေယာက္ ဦးစားေပးနားလည္ေပးေနျခင္း
မ်ားသည္ အခ်စ္၏ Def..စစ္စစ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း
စဆုံထဲက ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ခဲ့ရသည္။
ရွက္ေၾကာက္မေနပါ..စိုးရြံ႕မေနပါ
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေလးေလးနက္နက္
တန္ဖိုးထားေၾကာင္းရွင္းလင္းလြန္းလွပါသည္။

"ေရကူးေနတဲ့သူေရေတာ့မေၾကာက္ပါဘူး
ကိုကိုရယ္..ဒါေပမယ့္ တခါမွမသြားဖူးေတာ့.."

"ကေလးငယ္ သေဘာ..."

"Babeသြားခ်င္လား...."

"သြားခ်င္တာေပါ့ Daddyေၾကာက္
ရင္ေတာ့ မသြားလည္းရပါတယ္..
JiJi Okတယ္..."

"သြားမယ္ သြားမယ္
Daddy Babeေလး စိတ္မခ်မ္းမသာ
ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔..."

အမိန႔္က်ပီးသည့္ေနာက္စက္ေလွေပၚတက္ကာ
ျမစ္၏တဖက္ကမ္းအားကူးရေတာ့သည္။
Minဆံပင္ေတြသည္လႊင့္ေနကာ
အရမ္းေတာ့စိတ္လွုပ္ရွားသည့္ပုံစံေတာ့
မေပၚ....။
လက္ကေလးေတြအားဆုပ္ကိုင္ေပးထား
ရင္း ျမန္မာနိုင္ငံ၏အဓိကျမစ္ႀကီးေပၚအထိ
Romatic ဆန္ျပေပးခဲ့သည့္ Jeonရယ္ပါ...။

JiJiကိုေပါင္ေပၚတင္ထားရင္း
သမီးကေတာ့ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္လိုက္သည္။
ေရျပင္ႀကီးအားနည္းနည္းေလးေတာ့
သူေၾကာက္ေနေသာပုံစံရယ္....။

လွပလိုက္သည့္ျမင္ကြင္းေတြ....
သဘာဝတရားစစ္စစ္ကိုထိေတြ႕ေနရျခင္း
Namjoon Hyung..သာဆို
စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္အေသအခ်ာလိုက္မွတ္
ေနမည္ကမလြဲ....။
သူ႔အတြက္ဓာတ္ပုံမ်ားမ်ားရိုက္သြားရမည္...။

တဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္သြားေသာအခါ
သူရကေတာက္ေလၽွာက္ရွင္းျပရင္း
သမိုင္းထဲသို႔ထပ္ေရာက္ရျပန္သည္...။

ဆုေတာင္းေတြ...
ေက်ာက္စာေတြ..
ေနာက္ထပ္ က်ိန္စာေတြ...
ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကျမန္မာမင္းဆက္ေတြ
၏စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္ခဲ့ပုံေတြ...
ဘာသာတရားကိုင္းရွိုင္းခဲ့ပုံေတြ
စည္ပင္သာယာဝေျပာခဲ့ပုံေတြ...
ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြလို
အျပည့္အႏွက္....။

သူရလမ္းညႊန္မွုေနာက္ေခၚရာေတာက္ေလၽွာက္
လိုက္ခဲ့ရင္း...အခ်ိန္သည္ညေနေစာင္း
ဘက္ေရာက္လာေသာ္အခါလည္ပတ္စရာ
မ်ားသည္မကုန္နိုင္ေသးပါ...။

JiJiသည္လမ္းပင္မေလၽွာက္ေတာ့
သူခ်ီထားခဲ့ရၿပီး....
JeonJimin ကေတာ့ မ်က္ႏွာေလး
ေနေလာင္၍နီစပ္စပ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း
ပင္ပန္းပုံမေပၚေသးပါ...။

"ျပန္နားရေအာင္....မနက္ျဖန္ထပ္လည္မယ္...
သမီးက ပင္ပန္းေနၿပီ..."

"အင္း..အဲ့လိုလုပ္ေလ...
ကိုကိုလည္း ေခၽြးေတြျပန္ေနပီ...."

Minသည္တာဝါတခုျဖင့္မ်က္ႏွာအား
ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးသည္...။
ျမန္မာမေလးတခ်ိဳ႕၏အံ့ဩတႀကီး
ထေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ႏွစ္ေယာက္လုံး
လန႔္သြားကာျပန္ျပဴးၾကည့္ေနရသည္။

အရိပ္တခုေအာက္ ကေလးေလးခ်ီထား
ေသာ ေကာင္ေလးအားေနာက္ထပ္ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ကေျခဖဝါးေလးအနည္းငယ္
ေျမႇာက္ကာ ေခၽြးသုတ္ေပးေနေသာ
နိုင္ငံျခားသားေလးႏွစ္ေယာက္သည္
ဘာမ်ားထူးဆန္းေနၾကလို႔လည္းမသိခဲ့ပါ....။

"ဟို...ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ဒီမွာမလုပ္ရဘူးလား
သူရ...."

Minသည္အနည္းငယ္လန႔္သြားတာေၾကာင့္
စိုးရိမ္မွုေတြေပ်ာ္ဝင္ေနေသာေလသံတိုးတိုး
ျဖင့္ေမးသည္...။

"ရပါတယ္....အစ္ကိုတို႔က
ခ်စ္စရာေကာင္းေနလို႔နဲ႔တူပါတယ္..."

"ေအာ္....မလုပ္ရမွာေတြရွိရင္ေျပာေနာ္
အစ္ကိုတို႔က မသိဘူး..."

"ဟုတ္ကဲ့...."

"လုပ္ရတယ္တဲ့...လည္ပင္းေတြပါသုတ္ေပး
ပါအုန္းကြာ မင္း သမီးကိုခ်ီရတာ
ေခၽြးစုံတယ္ Weight ေလးဘာေလး
ခ်အုန္း JeonJiJi...."

"ပါးပါးကလည္း....ဝတုတ္ေလးမွ
ပိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာကို....."

Hotelသို႔ျပန္လာခဲ့ၾကရင္း..
ေနာက္ထပ္သြားရန္က်န္ေနေသာအစီအစဥ္
မ်ားအားသူရကေျပာျပကာႏူတ္ဆက္သြား
သည္...။

"တစ္ရက္ထဲနဲ႔လည္လို႔ပီးမယ္ထင္တာ...."

"တကယ္လည္မယ္ဆို ဆယ္ရက္ေတာင္
ေလာက္ခ်င္မွေလာက္မွာ...."

"ဘာလဲ ကေလး ျပန္ခ်င္ေနလို႔လား..."

"မျပန္ခ်င္လို႔...."

"တကယ္လား...."

"တကယ္ ကိုကိုရွိရင္...ဘယ္နိုင္ငံ
ဘယ္နယ္ေျမမဆို ေနနိုင္တယ္..."

"ေႁခြစမ္း ေႁခြစမ္း..."

ေမာေမာပန္းပန္းMinသည္ေခၽြးစို႔ေနေသာ
မ်က္ႏွာေလးျဖင့္လည္းတမ်ိဳးခ်စ္စရာ
ေကာင္းလွသည္....။

"မနက္ျဖန္သူရ ကို သူဝတ္တဲ့ဟာ
မ်ိဳးေလးမွာထားတယ္သိလား...
ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ျမန္မာ
အဝတ္အစားေလးဝတ္ၾကည့္မလားလို႔..."

Minသည္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၏
ဝတ္စားဆင္ယင္မွုကိုသိပ္ကို
သေဘာက်ပုံရကာခ်က္ခ်င္း
မွာလိုက္ရသည္အထိ။

"သေဘာပါဗ်ာ...
ညစာကို ျမန္မာထမင္းဟင္းစား
ၾကမလား..."

"ေကာင္းသားပဲ...
ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြမွာစားၾကမယ္ေလ..."

"ခဏနားပီးေရခ်ိဳးမယ္
ပီးရင္ ညစာသြားစားရေအာင္..."

အစီအစဥ္ေတြခ်ရင္း ျမန္မာနိုင္ငံ၏
ယဥ္ေက်းမွုနယ္ေျမခရီးစဥ္သည္
ပင္ပန္းေသာ္လည္း မပင္ပန္းခဲ့ပါ...။
မတူညီမွုေတြမ်ားစြာျဖင့္ အရာရာကို
ဗဟုသုတအေနျဖင့္ မွတ္သားခဲ့ရသည္။
ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြလည္း
လာလည္ျဖစ္လိမ့္အုန္းမည္ဟု
သူေတြးမိခဲ့ေသးသည္...။
ပုဂံသည္ တန္ဖိုးျဖတ္၍မရေသာ
ရတနာနယ္ေျမႀကီးလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္
JiJiရဲ့ ေရြးခ်ယ္မွုသည္ေသခ်ာေပါက္ကို
မွန္ကန္ခဲ့ပါသည္.....။

ညစာကို ျမန္မာ့ထမင္းစစ္စစ္အား
မွာစားၾကည့္ရင္း ႀကိဳက္တာမ်ိဳး
လည္းရွိသလို မစားတတ္တာမ်ိဳးလည္း
ရွိခဲ့သည္...။
အသီးအရြက္သုပ္လိုမ်ိဳးထူးထူးဆန္းဆန္း
အရြက္မ်ားကိုလည္းစားခဲ့ရသည္...။
JiJiသည္မစားတတ္ေလာက္ဖူးဟု
ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကံေကာင္းစြာ
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စားေနတာေၾကာင့္
အဆင္ေျပေနသည္။
မစားတတ္သူက JeonJiminေလး...။

"ကေလးဗိုက္မဝတာသိတယ္
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ထပ္မွာထားတယ္
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားမယ္မလား...."

အိပ္ေတာ့ရန္ ေျခလက္ေဆးပီးအိပ္ယာေပၚလွဲေတာ့မည့္
မၾကည္မလင္Minအားေျပာလိုက္ေတာ့
လက္ခနဲျဖစ္သြားေသာမ်က္လုံးေလးေတြ..။

"တကယ္လား...."

"တကယ္ေပါ့...."

"အျပင္ဘက္ထြက္စားၾကမယ္ေလ
ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔...
JiJiလည္းအိပ္ေနပီပဲဟာ..."

"ကိုကိုက ေတာ္လိုက္တာ..."

"ခ်စ္တာကို...."

တံခါးေလးဖြင့္ကာအျပင္ဘက္ထြက္ရင္း
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဗူးကိုယ္စီျဖင့္
ကိုရီးယားေလးႏွစ္ေယာက္သည္
အမိေျမကိုေတာ့ ေမ့သြားသည့္ပုံမေပၚပါ....။

"ဘယ္ေလာက္ေနနိုင္ပါတယ္ဆိုဆို
အခ်ိန္တန္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတာ့ကူရတာ
ပဲမလား ကေလး...."

"စားမွမစားတတ္တာကို..."

စပ္ေနေသာႏူတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြအား
တစ္သၽွဴးျဖင့္သုတ္ေပးရင္း
သေဘာက်စြာေငးေနမိသည္..။

"ဆိုးလ္မွာဆို..နမ္းလိုက္ၿပီ..သိလား..."

"သိပါတယ္...ဒီမွာေတာ့ထိန္းပါ..
အရွက္မရွိမလုပ္နဲ႔...ေခၽြးသုတ္ေပးတာေတာင္
လန႔္ေအာ္ၾကတာ ကိုကို ဒီေနရာမွာနမ္းလိုက္
ရင္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မလဲမသိဘူး..."

"Hotelပဲဟာဘုရားမွာမွမဟုတ္တာ...တကယ္ေတာ့
မသိမသာေလးနမ္းရင္ျဖစ္ပါတယ္.."

"ကိုကို ..သူမ်ားနိုင္ငံလာလည္ၿပီး
ေလးစားမွုရွိရမယ္ေလ..."

"ရတယ္ အခန္းျပန္ေရာက္မွပဲ
လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္စား
ေအးလာပီ...."

"ကိုကို....!!!!"

ပုဂံၿမိဳ႕၏ညသည္ မပူမေအးႏွင့္
ေတာ္ေတာ္ေလး ေအးခ်မ္းသာယာစြာ...။
ျမင္းလွည္းသံေလးေတြတညံညံၾကားသည္
မနက္ျဖန္စီးၾကည့္ရန္စဥ္းစားမိသည္...။
ကေလးငယ္ကေတာ့ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကိုသာ
အာ႐ုံစိုက္ရင္း အားရပါးစားေနသည္။

ကမၻာနိုင္ငံအရပ္ရပ္သို႔
ခရီးထြက္ရင္း...
ထိုနိုင္ငံအစားအေသာက္ေတြမစားတတ္တဲ့အခါ
ကမၻာလွည့္ပီးေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေကၽြးခ်င္မိေသးသည္....

ပုဂံေျမရဲ့ ေက်ာက္စာေတြလို...
စာေတြေရးပီး ထိုးလို႔ရရင္
ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီခံေအာင္
ကေလးငယ္ကိုထာဝရခ်စ္ရေၾကာင္းေတြ
ဒီခမ္းနားလွေသာနယ္ေျမမွာ
ေရးထိုးလိုက္ခ်င္ပါသည္....။

ခ်စ္တယ္ ကေလးငယ္.....။