ခွမ်းးးးးးး

အောက်ထပ်တွင်Namjoonနဲ့အတူ
အလုပ်ကိစ္စတခုတိုင်ပင်နေစဉ်
အပေါ်ထပ်အခန်းဆီမှတခုခုပစ်ပေါက်
လိုက်သောအသံတခု။
သေချာပေါက် ဟိုကလေးအခန်းကဖြစ်
လိမ့်မည်။KimTaeHyung သတင်းကြားကြား
ချင်းဆေးရုံသို့ချက်ချင်းလိုက်သွားချင်
သူအား သူအနိုင်ကျင့်စွာပင်အခန်းပိတ်ထား
ခဲ့သည်။သံယောဇဉ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ
ဖြတ်စေချင်ပါသည်...။
Minသည်ထယ်ယောင်းအပေါ်သဲသဲလှုပ်
တိုင်းသူအသက်ကြီးပီးအချိန်မစီးကာ
မနာလိုခဲ့ရတာခဏခဏ။
အများကြီးလည်းမထိခိုက်တာကြောင့်
ခဏနေလျှင်Namjoon Hyungအား
လက်ခံသည်ဖြစ်စေ လက်မခံသည်ဖြစ်စေ
သတင်းတော့သွားမေးခိုင်းအုန်းမှပါလေ။
သူ့ပယောကလည်းကင်းမှမကင်းခဲ့ပဲကို။

သူအပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့ကာ
အခန်းတံခါးအားဖွင့်လိုက်တော့
အိပ်ယာပေါ်တွင်ထိုင်နေသောMin။
ကြမ်းပြင်တွင်ပြန့်ကျဲနေသော
နွားနို့တွေ ဖန်ကွဲစအပိုင်းအစတွေ
သူ့အားနွားနို့လာပို့ပေါ်သောအိမ်အကူ
ကောင်မလေးနှစ်ယောက်လည်းရှိနေသည်။

"တယောက်မှသုံးစားမရဘူး..
ငါဘယ်လောက်အဲ့ဒီနွားနိူ့ကိုမုန်းလဲ
နင်တို့မသိလို့လုပ်ရဲတာလား...."

သူဝင်လာတာကိုမြင်သော်လည်း
မမြင်သလိုပင်ကောင်မလေးတယောက်
အားအော်နေခဲ့သည်။

"အ နေလို့ ပြန်မပြောတာလား...
ဘာလဲနင်တို့အရှင်သခင်ပြန်လာပီ
ဆိုပီးငါ့ကိုဂရုစိုက်စရာမလိုတဲ့သဘော
လား ...."

"ပြန်ပြောလေ...."

မကျေနပ်ချက်နဲ့စိတ်အလိုမကျမှုတွေ
ဖိစီးနေသောစိတ်နှလုံးသားသည်
ဘယ်အရာကိုမှအကောင်းမမြင်
စိတ်မရှည်တတ်ပါ။Jiminသည်
ဘာမှပြန်မပြောဘဲခေါင်းသာငုံ့နေသော
ကောင်မလေးဆီသို့အိပ်ယာပေါ်မှ
ထလာကာ မျက်နှာတည့်တည့်သော
လက်ရွယ်တော့သည်..။

"Min....!!!!"

လက်ကောက်ဝတ်သေးသေးလေး
အားကြားဝင်ကာဖမ်းထားလိုက်တော့
ပြန်လှန်ကြည့်လာသောမျက်လုံးတွေ..။
အံတကြိတိကြိတ်ဖြင့်သူရိုက်ချင်နေတာ
ကိုယ်မှန်းသိပ်သိသာလွန်းနေခဲ့သည်။

"ခင်ဗျားနဲ့မဆိုင်ဘူး ဝင်မပါနဲ့.."

"မင်းမရိုင်းနဲ့လေ သူဘာမှားလို့
မိန်းကလေးတယောက်ကိုမင်း
ရိုက်ချင်နေရတာလဲ..."

"ဒါကျတော့်အလုပ်သမား
ကျတော်ကိုယ်တိုင်ခန့်ထားတာ
ရိုက်ရိုက်သတ်သတ် ခင်ဗျားနဲ့
နည်းနည်းလေးတောင်မဆိုင်ဘူး
ခင်ဗျားမရှိခင်ထဲက သူတို့ကိုဒီလိုပဲ
ဆက်ဆံလာတာ..
သူရဲကောင်းဝင်လုပ်မနေနဲ့
ရိုက်ချင်နေတာရိုက်ရမှဖြစ်မယ်..."

ပြောခါမှအတင်းတိုးကာမိန်းကလေး
ဆီသွားနေသောလူရမ်းကားလေးအား
အတင်းဆွဲချူပ်ထားကာအားလုံး
အပြင်ထွက်ရန်ပြောလိုက်သည်။

"ParkJimin...!ဆိုးတယ်ဆိုတာအတိုင်း
အတာရှိတယ်နော်..."

အားလုံးထွက်သွားမှနံရံဆီသို့တကိုယ်လုံး
အားပြေးကပ်ကာလက်ညိုးထိုး၍ပြော
သူသည် လွန်ခဲ့တဲ့လေးနှစ်ကအတိုင်း..။

"အဲ့တော့ဘာလုပ်ချင်လဲ...
ခင်ဗျားလုပ်ခဲ့တာတွေအားလုံးက
အဆုံးအထိတွေကြီးပဲ ဘာထပ်လုပ်ချင်
သေးလို့လဲ...."

"မင်းကိုငါအများကြီးသည်းခံပေးနေတာ
မင်းအကောင်ဆီမသွားရတိုင်း
တအိမ်လုံးကိုပက်ပြသနာရှာမနေနဲ့....
နွားနို့က ငါပို့ခိုင်းတာ
အားနည်းနေမယ်ထင်လို့....."

"မပို့နဲ့...နွားနို့ခွက်တွေတွေ့ရင်
ရွံလို့ တခါမှတောင်ကိုင်မကြည့်ခဲ့ဘူး..."

သူ့အားမွေးနေ့လက်ဆောင်အဖြစ်
နွားနို့ခွက်လေးလာချပေးခဲ့သော
Minအားပြန်တွေးမိတော့လှိုက်တက်လာ
သောကြေကွဲစရာတွေ......။

"ငါ့ကိုအဲ့လောက်တောင်ပဲမုန်းခဲ့သလား"

"အတိုင်းထက်အလွန်ပါပဲ"

ရဲရဲတင်းတင်းမျက်နှာလေးကိုစေ့စေ့
စပ်စပ်ကြည့်မိတော့အကြည့်ပင်လွှဲမသွား
ခဲ့ပါ။Jungkookသည်နံရံတွေကပ်နေသော
ကောင်လေးအားရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ
ခပ်ဖွဖွလေးဖက်ထားလိုက်တော့
ထုံးစံအတိုင်းရုန်းကန်လာသည်။

"ခဏလေးလေ...ကိုကိုပြန်လာထဲက
တခါမှမဖက်ရသေးဘူး..."

ပြသနာတွေကိုခဏလေးဖယ်ထားပြီး
နူတ်ဆက်ပွေ့ဖက်မှုလေးတခုကိုတော့
အောင်အောင်မြင်မြင်ဖြစ်ချင်ခဲ့ပါသည်။
သူဒီကိုယ်လုံးလေးအားသေလောက်အောင်
လွမ်းနေခဲ့ရသည့်အတွက်...။

"မလိုပါဘူး...ခင်ဗျားနဲ့ကျတော်ကြား
မှာဒီလိုအကန့်တွေဘာမှမရှိဘူး
ထယ်ယောင်းရှိတယ် ပွေ့ဖက်ဖို့လိုရင်
စစ်မှန်တဲ့ ထယ်ယောင်းရှိတယ်..
ခင်ဗျားကိုမြူမှုန်တမှုန်တောင်မလိုအပ်ဘူး
JeonJungkook....."

"အော်ဟုတ်လား.."

"အသေအချာပဲ...."

"..........."

"လာခဲ့ ...."

လက်အားဆောင့်ဆွဲကာအောက်ထပ်
သို့ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည်။
အော်ဟစ်သံများဖြင့်ဆူညံနေကာ
မီးဖိုးခန်းထဲသို့ဦးတည်လိုက်ရင်း
ကောင်မလေးတယောက်အား
နွားနို့တခွက်ထည့်ခိုင်းလိုက်သည်။

"သောက်စမ်း..."

"မသောက်ဘူး.."

"ဟုတ်ပီ...."

Jungkookသည်နွားနို့အားတငုံယူလိုက်ကာ
ဇက်ဇက်ကြဲနေသောထိုကောင်လေး၏
နူတ်ခမ်းတွေဆီသို့ဦးတည်ကာအတင်း
အကျပ်ထည့်ပေးတော့သည်။
Namjoonသည်ဆွဲရတော့မလိုလို
ပြေးရတော့မလိုလို..
ကောင်မလေးတွေလည်းအားလုံးမျက်နှာ
လွှဲကာထွက်ပြေးကုန်ကြတော့သည်။

ဖူးဖူးပြည့်ပြည့်
နူတ်ခမ်းထူထူတွေနဲ့ ပါးလွှာသော
နူတ်ခမ်းတို့လေးနှစ်ကြာမှတခါပြန်ဆုံ
တွေ့ကြခြင်းသည်လည်း
လွယ်ကူချောမွေ့မနေခဲ့ပါ....။
JeonJungkook တ်ို့နူတ်ဆက်အနမ်း
သည်လည်း လူသတ်နေသကဲ့သို့
သည်းထိပ်ရင်ဖိုပါပဲ...။

"နွားနို့ခွက်တွေကိုမုန်းတယ်ဆိုလို့လေ..
ဒီလိုကျအဆင်ပြေသွားတယ်မလား..."

ပါးတဖက်သည်ပူခနဲ...။နွားနို့ဖြူဖြူတွေ
ပေကျံနေသောနူတ်ခမ်းရဲရဲတွေသည်
ထပ်မံထိတွေ့လိုက်ချင်စရာ..။
သို့သော် ဝေ့တက်လာသောမျက်ရည်အိုင်
နေသည့် ကလေးမျက်လုံးလေးတွေသည်
ဆက်မလုပ်ရဲတော့အောင် ရင်ထဲအောင့်သွား
ရပြန်သည်။

အပေါ်သို့ပြန်ပြေးတက်သွားကာ
တံခါးဆောင့်ပိတ်လိုက်သံသည်
ဘယ်လောက်ဒေါသထွက်သွားမလဲ
ဆိုတာသိသာလွန်းပါသည်။

ဘယ်လိုပြန်ညှိနှိုင်းရမလဲဆိုတာတောင်
မသိတော့ပါဘူး...။
အထိမခံနိုင်သောပန်းပွင့်ငယ်လေးသည်
အထပ်ထပ်သောအထင်လွဲမှားမှုများနှင့်။

"ချက်ချင်းကြီးတော့ပြန်ညှိလို့ရမယ်
မထင်ဘူး Jeonသူ ထယ်ယောင်းကိစ္စ
ကိုတော်တော်လေးစ်တ်မကောင်းဖြစ်နေတာ
အလျှော့ပေးလိုက်ပါကွာ....."

"ထယ်ယောင်းဆိုလို့...Hyung
သွားကြည့်လိုက်ပါအုန်း....
လိုအပ်တာရှိရင်လည်းလုပ်ပေးလိုက်ပါ
သူကဒီမှာတယောက်ထဲနေတာဆို.."

"ပင်ပန်းနေမှာပဲ ....."

"ကျတော့်ကိုပြောနေတာလား..."

"အင်း..."

"မချစ်ရဲခဲ့တာပါ...
ချစ်လို့မရဘူးလို့လည်းအဲ့အချိန်က
ထင်ခဲ့လို့ထွက်ပြေးမိခဲ့တာပါ
ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမှန်းတောင်မသိပါဘူး
ထပ်ထပ်သူ့အပေါ်ဆိုးမိပြန်တယ်...
ကျတော်ကမျက်နှာပြောင်တိုက်တယ်မလား"

"Jeonရယ်...အရင်ကမချစ်ပြရဲ
ခဲ့ရင်ခုပိုချစ်ပြရမှာပေါ့..
ကလေးမှာလည်းခံစားချက်တွေရှိနေမှာပဲ
လေအားတင်းထားပါ.."

"သူKimTaeHyung ကိုတကယ်ချစ်တာ
Hyungကျတော်မြင်နေရတယ်....
ကျတော့်ကိုနည်းနည်းလေးတောင်
မချစ်တော့ဘူးလားမသိဘူးနော်...

အိမ်ကြီးရှင်သည်ကျန်ရှိနေသောနွားနို့
ခွက်လေးအားကိုင်ကာအိမ်အပြင်သို့
ထွက်သွားခဲ့သည်။
အရာရာသည်တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်...။

.........................။

ခုတင်ပေါ်တွင်ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေသာ
ထယ်ယောင်းအားNamjoon
အခန်းပြင်မှကြည့်ကာအဆင်ပြေနေပုံ
ထောက်တာကြောင့်ပြန်ထွက်သွား
ရန်ပြင်တော့ ရှေ့တည့်တည့်သို့ရောက်
လာသောလူတစ်ယောက်...။

ကမ္ဘာပေါ်မှာဒီလိုလူရှိသေးတာလား။
ရှည်လှသည်ဆိုသောသူ့အရပ်နှင့်မတိမ်း
မယိမ်းတွင်ရှိနေပြီး သိပ်ပြီးပြည့်စုံပါသော
မျက်နှာသည် လမင်းတစင်းနှင့်တူသည်။
အထူးတောက်ပနေလျှက်.....။

"ယောင်းလေး နဲ့ ပြသနာတက်တဲ့
တယောက်ကမင်းလား..
တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်
ငါက KimSeokjinပါ ယောင်း အစ်ကိုအရင်း..."

ထယ်ယောင်းအကိုတဲ့လား..။
ထယ်ယောင်းကိုပင်ကြည့်လို့ကောင်း
လွန်းလို့အံ့ဩနေခဲ့တာ အကိုဖြစ်သူက
လည်းထပ်တူထပ်မျှချောမောလွန်းနေတာပဲ။

"ငါတွေ့ချင်နေတာ...ယောင်းကိုမေးတာ
လည်းဘာမှမဖြေလို့...."
"မင်းကစကားမပြောတတ်ဘူးလား
ငါ့ကိုဘာလို့ပေါက်ထွက်တော့မလိုကြည့်နေတာလဲ"

ခုမှသတိပြန်ဝင်လာကာသူမျက်တောင်
ခတ်မိသည်။ အသက်ရှုဖို့
မျက်တောင်ခတ်ဖို့မေ့သည်ဆိုတာ
ဒါမျိုးပင်ဖြစ်လိမ့်မည်။

"ပြောတတ်ပါတယ်..."

"တော်သေးတာပေါ့..ထိုင်ပါအုန်း
ငါမင်းနဲ့တွေ့ချင်နေတာကြာပီ
စကားနည်းနည်းလည်းပြောချင်နေတာ..."

ဆေးရုံအပြင်ကခုံတန်းတခုတွင်
အတူတူထိုင်လိုက်သည်။
မွှေးပျံ့လာသောရနံ့လေးသည်
စွဲမက်စရာအတိ...။
အတူတူထိုင်နေရတာပါလားဆို
တာနဲ့တင်နှလုံးသားတခုလုံးလိပ်ပြာ
တွေဝဲပျံနေသည်။
ဆေးရုံပင်မလို့..ပန်းခြံသာဆိုလျှင်
သူပါးချိုင့်တွေပေါ်သည်အထိပြုံးမိနေမှာ....

"ယောင်း အစားငါကပဲတောင်းပန်ပါတယ်..."

"ဘာလို့လဲ...ထယ်ယောင်းမှားခဲ့တာမျိုး
တခုမှမရှိပါဘူး ....ကျတော်တို့က
ပြန်တောင်းပန်ရမှာပါ..."

"ငါတို့အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့
ယောင်းစိတ်တအားဆိုးပီးအိမ်ကထွက်
သွားခဲ့တာ မင်းကောင်လေးနဲ့တွေ့သွား
ပုံရပါတယ်...သံယောဇဉ်ရယ်လို့
သိပ်မရှိခဲ့တော့ သူသိပ်စွဲလန်းသွားခဲ့ပုံပဲ
ငါတို့ကလည်းသူကဆိုးတော့
သူစိတ်ချမ်းသာရင်ပီးရောလွှတ်ထား
ခဲ့တာ....ခုပြသနာအကြီးကြီးတွေတက်ပီး
ထိခိုက်ဒဏ်ရာတွေပါရကုန်တယ်ဆိုတော့
ဖြေရှင်းဖို့လိုအပ်လာပီထင်လို့ပါ....
မင်းဘက်ကလည်းမင်းကောင်လေးကို
ထိန်းပီး ယောင်းနဲ့မတွေ့တော့အောင်ကြိုးစား
ပေးပါ...ငါလည်းငါ့ညီလေးကိုဖြောင်းဖြပေး
ပါ့မယ်..."

"........."

"ယောင်းကသံယောဇဉ်ကြီးတတ်တယ်ဆို
တာ ParkJimin နဲ့မှပဲငါတို့ယုံကြည်ခဲ့ရတာ
သူမိသားစုဘဝကိုတောင်မမက်မောဘဲ
ParkJimin နဲ့ပဲ အတူတူနေဖို့ကြိုးစားခဲ့တာ
မင်းကိုပြောရတာအားတော့နာပါတယ်
သူတို့နှစ်ယောက်ကြားကသံယောဇဉ်ကို
မင်းနားလည်ပီး ယောင်းလေးကို
ထပ်မထိခိုက်စေဖို့ ပြောချင်တာ
ငါ့ညီမှားမှားမှန်မှန် ငါကပဲတောင်းပန်ပါတယ်..."

SeokJin သည်ပြောသာပြောနေရသည်။
ဘေးကလူသည်အသက်မရှိသလို။
သူစုံစမ်းခဲ့တာJeonအိမ်တော်၏ပိုင်ရှင်
သည်ပြောရဆိုရကျပ်ပြီးတော်တော်လေး
လည်းဆိုးပါသည်ဟု..။
ဒီလူသည်အသက်တောင်ရှူရဲ့လားမသိ။
မခန့်မသင့်လို့ရန်ထဖြစ်ရမယ်ဆိုရင်တောင်
ရန်ဖြစ်ဖို့သူအားလုံးပြင်ဆင်ထားပီးသား။

"ငါ့ကိုစကားပြန်ပြောပါအုန်း...."

"ဟုတ်ကဲ့ ကျတော်ဒါတွေအားလုံးကို
Jeonကိုပြန်ပြောပြလိုက်ပါ့မယ်
စိတ်ချပါ..."

"မင်းJeonJungkook မဟုတ်ဘူးလား.."

"KimNamJoonပါ..."

ရုပ်တည်နဲ့နားထောင်နေသူသည်
မဟုတ်ရင်လည်းမဟုတ်ဘူးမငြင်းခဲ့။
အရူးလိုခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်
ထောက်ခံနေလိုက်သေးသည်။

"JeonJungkookမဟုတ်ဘူးဆိုလည်း
မဟုတ်ဘူးပြောလေ..ဘာလို့ထိုင်နား
ထောင်နေတာလဲ..ငါလေကုန်အောင်..
ဘယ်လိုအရူးမှန်းမသိ..."

"ကျတော်နဲ့Jeonကအတူတူပါပဲ
ဘယ်သူ့ပြောပြောရပါတယ်...."

"တော်စမ်း..ငါအော်မိတော့မယ်..."

SeokJinသည်ခုံမှထကာဆေးရုံခန်းထဲ
သို့နူတ်တောင်မဆက်တော့ဘဲ
ဝင်သွားတော့သည်။ရှက်သွား၍လားမသိ
မျက်နှာချောချောသည်ရဲရဲနီလျက်။
ချက်ချင်းထမပြန်နိုင်သေးပါ....။
ထယ်ယောင်းအားပြုစုပေးနေသော
လှုပ်ရှားမှုများအားငေးနေမိသည်။

ငါဘာဖြစ်သွားတာလဲ.....???

Question Markတွေများစွာဖြင့်
Nam joon သည်ထိုနေ့က
အချစ်လှလှလေးအားရှာတွေ့ခဲ့သည်...။

..............။

ခြမ္းးးးးးး

ေအာက္ထပ္တြင္Namjoonနဲ႔အတူ
အလုပ္ကိစၥတခုတိုင္ပင္ေနစဥ္
အေပၚထပ္အခန္းဆီမွတခုခုပစ္ေပါက္
လိုက္ေသာအသံတခု။
ေသခ်ာေပါက္ ဟိုကေလးအခန္းကျဖစ္
လိမ့္မည္။KimTaeHyung သတင္းၾကားၾကား
ခ်င္းေဆး႐ုံသို႔ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားခ်င္
သူအား သူအနိုင္က်င့္စြာပင္အခန္းပိတ္ထား
ခဲ့သည္။သံေယာဇဥ္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ
ျဖတ္ေစခ်င္ပါသည္...။
Minသည္ထယ္ေယာင္းအေပၚသဲသဲလွုပ္
တိုင္းသူအသက္ႀကီးပီးအခ်ိန္မစီးကာ
မနာလိုခဲ့ရတာခဏခဏ။
အမ်ားႀကီးလည္းမထိခိုက္တာေၾကာင့္
ခဏေနလၽွင္Namjoon Hyungအား
လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ
သတင္းေတာ့သြားေမးခိုင္းအုန္းမွပါေလ။
သူ႔ပေယာကလည္းကင္းမွမကင္းခဲ့ပဲကို။

သူအေပၚထပ္သို႔တက္လာခဲ့ကာ
အခန္းတံခါးအားဖြင့္လိုက္ေတာ့
အိပ္ယာေပၚတြင္ထိုင္ေနေသာMin။
ၾကမ္းျပင္တြင္ျပန့္က်ဲေနေသာ
ႏြားနို႔ေတြ ဖန္ကြဲစအပိုင္းအစေတြ
သူ႔အားႏြားနို႔လာပို႔ေပၚေသာအိမ္အကူ
ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္လည္းရွိေနသည္။

"တေယာက္မွသုံးစားမရဘူး..
ငါဘယ္ေလာက္အဲ့ဒီႏြားနိူ႔ကိုမုန္းလဲ
နင္တို႔မသိလို႔လုပ္ရဲတာလား...."

သူဝင္လာတာကိုျမင္ေသာ္လည္း
မျမင္သလိုပင္ေကာင္မေလးတေယာက္
အားေအာ္ေနခဲ့သည္။

"အ ေနလို႔ ျပန္မေျပာတာလား...
ဘာလဲနင္တို႔အရွင္သခင္ျပန္လာပီ
ဆိုပီးငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္စရာမလိုတဲ့သေဘာ
လား ...."

"ျပန္ေျပာေလ...."

မေက်နပ္ခ်က္နဲ႔စိတ္အလိုမက်မွုေတြ
ဖိစီးေနေသာစိတ္ႏွလုံးသားသည္
ဘယ္အရာကိုမွအေကာင္းမျမင္
စိတ္မရွည္တတ္ပါ။Jiminသည္
ဘာမွျပန္မေျပာဘဲေခါင္းသာငုံ႔ေနေသာ
ေကာင္မေလးဆီသို႔အိပ္ယာေပၚမွ
ထလာကာ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ေသာ
လက္ရြယ္ေတာ့သည္..။

"Min....!!!!"

လက္ေကာက္ဝတ္ေသးေသးေလး
အားၾကားဝင္ကာဖမ္းထားလိုက္ေတာ့
ျပန္လွန္ၾကည့္လာေသာမ်က္လုံးေတြ..။
အံတႀကိတိႀကိတ္ျဖင့္သူရိုက္ခ်င္ေနတာ
ကိုယ္မွန္းသိပ္သိသာလြန္းေနခဲ့သည္။

"ခင္ဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး ဝင္မပါနဲ႔.."

"မင္းမရိုင္းနဲ႔ေလ သူဘာမွားလို႔
မိန္းကေလးတေယာက္ကိုမင္း
ရိုက္ခ်င္ေနရတာလဲ..."

"ဒါက်ေတာ့္အလုပ္သမား
က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ခန့္ထားတာ
ရိုက္ရိုက္သတ္သတ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔
နည္းနည္းေလးေတာင္မဆိုင္ဘူး
ခင္ဗ်ားမရွိခင္ထဲက သူတို႔ကိုဒီလိုပဲ
ဆက္ဆံလာတာ..
သူရဲေကာင္းဝင္လုပ္မေနနဲ႔
ရိုက္ခ်င္ေနတာရိုက္ရမွျဖစ္မယ္..."

ေျပာခါမွအတင္းတိုးကာမိန္းကေလး
ဆီသြားေနေသာလူရမ္းကားေလးအား
အတင္းဆြဲခ်ဴပ္ထားကာအားလုံး
အျပင္ထြက္ရန္ေျပာလိုက္သည္။

"ParkJimin...!ဆိုးတယ္ဆိုတာအတိုင္း
အတာရွိတယ္ေနာ္..."

အားလုံးထြက္သြားမွနံရံဆီသို႔တကိုယ္လုံး
အားေျပးကပ္ကာလက္ညိဳးထိုး၍ေျပာ
သူသည္ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္ကအတိုင္း..။

"အဲ့ေတာ့ဘာလုပ္ခ်င္လဲ...
ခင္ဗ်ားလုပ္ခဲ့တာေတြအားလုံးက
အဆုံးအထိေတြႀကီးပဲ ဘာထပ္လုပ္ခ်င္
ေသးလို႔လဲ...."

"မင္းကိုငါအမ်ားႀကီးသည္းခံေပးေနတာ
မင္းအေကာင္ဆီမသြားရတိုင္း
တအိမ္လုံးကိုပက္ျပသနာရွာမေနနဲ႔....
ႏြားနို႔က ငါပို႔ခိုင္းတာ
အားနည္းေနမယ္ထင္လို႔....."

"မပို႔နဲ႔...ႏြားနို႔ခြက္ေတြေတြ႕ရင္
ရြံလို႔ တခါမွေတာင္ကိုင္မၾကည့္ခဲ့ဘူး..."

သူ႔အားေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္
ႏြားနို႔ခြက္ေလးလာခ်ေပးခဲ့ေသာ
Minအားျပန္ေတြးမိေတာ့လွိုက္တက္လာ
ေသာေၾကကြဲစရာေတြ......။

"ငါ့ကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္ပဲမုန္းခဲ့သလား"

"အတိုင္းထက္အလြန္ပါပဲ"

ရဲရဲတင္းတင္းမ်က္ႏွာေလးကိုေစ့ေစ့
စပ္စပ္ၾကည့္မိေတာ့အၾကည့္ပင္လႊဲမသြား
ခဲ့ပါ။Jungkookသည္နံရံေတြကပ္ေနေသာ
ေကာင္ေလးအားရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ
ခပ္ဖြဖြေလးဖက္ထားလိုက္ေတာ့
ထုံးစံအတိုင္း႐ုန္းကန္လာသည္။

"ခဏေလးေလ...ကိုကိုျပန္လာထဲက
တခါမွမဖက္ရေသးဘူး..."

ျပသနာေတြကိုခဏေလးဖယ္ထားၿပီး
ႏူတ္ဆက္ေပြ႕ဖက္မွုေလးတခုကိုေတာ့
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။
သူဒီကိုယ္လုံးေလးအားေသေလာက္ေအာင္
လြမ္းေနခဲ့ရသည့္အတြက္...။

"မလိုပါဘူး...ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေတာ္ၾကား
မွာဒီလိုအကန့္ေတြဘာမွမရွိဘူး
ထယ္ေယာင္းရွိတယ္ ေပြ႕ဖက္ဖို႔လိုရင္
စစ္မွန္တဲ့ ထယ္ေယာင္းရွိတယ္..
ခင္ဗ်ားကိုျမဴမွုန္တမွုန္ေတာင္မလိုအပ္ဘူး
JeonJungkook....."

"ေအာ္ဟုတ္လား.."

"အေသအခ်ာပဲ...."

"..........."

"လာခဲ့ ...."

လက္အားေဆာင့္ဆြဲကာေအာက္ထပ္
သို႔ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။
ေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင့္ဆူညံေနကာ
မီးဖိုးခန္းထဲသို႔ဦးတည္လိုက္ရင္း
ေကာင္မေလးတေယာက္အား
ႏြားနို႔တခြက္ထည့္ခိုင္းလိုက္သည္။

"ေသာက္စမ္း..."

"မေသာက္ဘူး.."

"ဟုတ္ပီ...."

Jungkookသည္ႏြားနို႔အားတငုံယူလိုက္ကာ
ဇက္ဇက္ၾကဲေနေသာထိုေကာင္ေလး၏
ႏူတ္ခမ္းေတြဆီသို႔ဦးတည္ကာအတင္း
အက်ပ္ထည့္ေပးေတာ့သည္။
Namjoonသည္ဆြဲရေတာ့မလိုလို
ေျပးရေတာ့မလိုလို..
ေကာင္မေလးေတြလည္းအားလုံးမ်က္ႏွာ
လႊဲကာထြက္ေျပးကုန္ၾကေတာ့သည္။

ဖူးဖူးျပည့္ျပည့္
ႏူတ္ခမ္းထူထူေတြနဲ႔ ပါးလႊာေသာ
ႏူတ္ခမ္းတို႔ေလးႏွစ္ၾကာမွတခါျပန္ဆုံ
ေတြ႕ၾကျခင္းသည္လည္း
လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕မေနခဲ့ပါ....။
JeonJungkook တ္ို႔ႏူတ္ဆက္အနမ္း
သည္လည္း လူသတ္ေနသကဲ့သို႔
သည္းထိပ္ရင္ဖိုပါပဲ...။

"ႏြားနို႔ခြက္ေတြကိုမုန္းတယ္ဆိုလို႔ေလ..
ဒီလိုက်အဆင္ေျပသြားတယ္မလား..."

ပါးတဖက္သည္ပူခနဲ...။ႏြားနို႔ျဖဴျဖဴေတြ
ေပက်ံေနေသာႏူတ္ခမ္းရဲရဲေတြသည္
ထပ္မံထိေတြ႕လိုက္ခ်င္စရာ..။
သို႔ေသာ္ ေဝ့တက္လာေသာမ်က္ရည္အိုင္
ေနသည့္ ကေလးမ်က္လုံးေလးေတြသည္
ဆက္မလုပ္ရဲေတာ့ေအာင္ ရင္ထဲေအာင့္သြား
ရျပန္သည္။

အေပၚသို႔ျပန္ေျပးတက္သြားကာ
တံခါးေဆာင့္ပိတ္လိုက္သံသည္
ဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္သြားမလဲ
ဆိုတာသိသာလြန္းပါသည္။

ဘယ္လိုျပန္ညႇိႏွိုင္းရမလဲဆိုတာေတာင္
မသိေတာ့ပါဘူး...။
အထိမခံနိုင္ေသာပန္းပြင့္ငယ္ေလးသည္
အထပ္ထပ္ေသာအထင္လြဲမွားမွုမ်ားႏွင့္။

"ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ျပန္ညႇိလို႔ရမယ္
မထင္ဘူး Jeonသူ ထယ္ေယာင္းကိစၥ
ကိုေတာ္ေတာ္ေလးစ္တ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ
အေလၽွာ့ေပးလိုက္ပါကြာ....."

"ထယ္ေယာင္းဆိုလို႔...Hyung
သြားၾကည့္လိုက္ပါအုန္း....
လိုအပ္တာရွိရင္လည္းလုပ္ေပးလိုက္ပါ
သူကဒီမွာတေယာက္ထဲေနတာဆို.."

"ပင္ပန္းေနမွာပဲ ....."

"က်ေတာ့္ကိုေျပာေနတာလား..."

"အင္း..."

"မခ်စ္ရဲခဲ့တာပါ...
ခ်စ္လို႔မရဘူးလို႔လည္းအဲ့အခ်ိန္က
ထင္ခဲ့လို႔ထြက္ေျပးမိခဲ့တာပါ
ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမွန္းေတာင္မသိပါဘူး
ထပ္ထပ္သူ႔အေပၚဆိုးမိျပန္တယ္...
က်ေတာ္ကမ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တယ္မလား"

"Jeonရယ္...အရင္ကမခ်စ္ျပရဲ
ခဲ့ရင္ခုပိုခ်စ္ျပရမွာေပါ့..
ကေလးမွာလည္းခံစားခ်က္ေတြရွိေနမွာပဲ
ေလအားတင္းထားပါ.."

"သူKimTaeHyung ကိုတကယ္ခ်စ္တာ
Hyungက်ေတာ္ျမင္ေနရတယ္....
က်ေတာ့္ကိုနည္းနည္းေလးေတာင္
မခ်စ္ေတာ့ဘူးလားမသိဘူးေနာ္...

အိမ္ႀကီးရွင္သည္က်န္ရွိေနေသာႏြားနို႔
ခြက္ေလးအားကိုင္ကာအိမ္အျပင္သို႔
ထြက္သြားခဲ့သည္။
အရာရာသည္တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္...။

.........................။

ခုတင္ေပၚတြင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနသာ
ထယ္ေယာင္းအားNamjoon
အခန္းျပင္မွၾကည့္ကာအဆင္ေျပေနပုံ
ေထာက္တာေၾကာင့္ျပန္ထြက္သြား
ရန္ျပင္ေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ေရာက္
လာေသာလူတစ္ေယာက္...။

ကမၻာေပၚမွာဒီလိုလူရွိေသးတာလား။
ရွည္လွသည္ဆိုေသာသူ႔အရပ္ႏွင့္မတိမ္း
မယိမ္းတြင္ရွိေနၿပီး သိပ္ၿပီးျပည့္စုံပါေသာ
မ်က္ႏွာသည္ လမင္းတစင္းႏွင့္တူသည္။
အထူးေတာက္ပေနလၽွက္.....။

"ေယာင္းေလး နဲ႔ ျပသနာတက္တဲ့
တေယာက္ကမင္းလား..
ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္
ငါက KimSeokjinပါ ေယာင္း အစ္ကိုအရင္း..."

ထယ္ေယာင္းအကိုတဲ့လား..။
ထယ္ေယာင္းကိုပင္ၾကည့္လို႔ေကာင္း
လြန္းလို႔အံ့ဩေနခဲ့တာ အကိုျဖစ္သူက
လည္းထပ္တူထပ္မၽွေခ်ာေမာလြန္းေနတာပဲ။

"ငါေတြ႕ခ်င္ေနတာ...ေယာင္းကိုေမးတာ
လည္းဘာမွမေျဖလို႔...."
"မင္းကစကားမေျပာတတ္ဘူးလား
ငါ့ကိုဘာလို႔ေပါက္ထြက္ေတာ့မလိုၾကည့္ေနတာလဲ"

ခုမွသတိျပန္ဝင္လာကာသူမ်က္ေတာင္
ခတ္မိသည္။ အသက္ရွုဖို႔
မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ေမ့သည္ဆိုတာ
ဒါမ်ိဳးပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။

"ေျပာတတ္ပါတယ္..."

"ေတာ္ေသးတာေပါ့..ထိုင္ပါအုန္း
ငါမင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္ေနတာၾကာပီ
စကားနည္းနည္းလည္းေျပာခ်င္ေနတာ..."

ေဆး႐ုံအျပင္ကခုံတန္းတခုတြင္
အတူတူထိုင္လိုက္သည္။
ေမႊးပ်ံ႕လာေသာရနံ႔ေလးသည္
စြဲမက္စရာအတိ...။
အတူတူထိုင္ေနရတာပါလားဆို
တာနဲ႔တင္ႏွလုံးသားတခုလုံးလိပ္ျပာ
ေတြဝဲပ်ံေနသည္။
ေဆး႐ုံပင္မလို႔..ပန္းၿခံသာဆိုလၽွင္
သူပါးခ်ိဳင့္ေတြေပၚသည္အထိျပဳံးမိေနမွာ....

"ေယာင္း အစားငါကပဲေတာင္းပန္ပါတယ္..."

"ဘာလို႔လဲ...ထယ္ေယာင္းမွားခဲ့တာမ်ိဳး
တခုမွမရွိပါဘူး ....က်ေတာ္တို႔က
ျပန္ေတာင္းပန္ရမွာပါ..."

"ငါတို႔အေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့
ေယာင္းစိတ္တအားဆိုးပီးအိမ္ကထြက္
သြားခဲ့တာ မင္းေကာင္ေလးနဲ႔ေတြ႕သြား
ပုံရပါတယ္...သံေယာဇဥ္ရယ္လို႔
သိပ္မရွိခဲ့ေတာ့ သူသိပ္စြဲလန္းသြားခဲ့ပုံပဲ
ငါတို႔ကလည္းသူကဆိုးေတာ့
သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ပီးေရာလႊတ္ထား
ခဲ့တာ....ခုျပသနာအႀကီးႀကီးေတြတက္ပီး
ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြပါရကုန္တယ္ဆိုေတာ့
ေျဖရွင္းဖို႔လိုအပ္လာပီထင္လို႔ပါ....
မင္းဘက္ကလည္းမင္းေကာင္ေလးကို
ထိန္းပီး ေယာင္းနဲ႔မေတြ႕ေတာ့ေအာင္ႀကိဳးစား
ေပးပါ...ငါလည္းငါ့ညီေလးကိုေျဖာင္းျဖေပး
ပါ့မယ္..."

"........."

"ေယာင္းကသံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္တယ္ဆို
တာ ParkJimin နဲ႔မွပဲငါတို႔ယုံၾကည္ခဲ့ရတာ
သူမိသားစုဘဝကိုေတာင္မမက္ေမာဘဲ
ParkJimin နဲ႔ပဲ အတူတူေနဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တာ
မင္းကိုေျပာရတာအားေတာ့နာပါတယ္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကသံေယာဇဥ္ကို
မင္းနားလည္ပီး ေယာင္းေလးကို
ထပ္မထိခိုက္ေစဖို႔ ေျပာခ်င္တာ
ငါ့ညီမွားမွားမွန္မွန္ ငါကပဲေတာင္းပန္ပါတယ္..."

SeokJin သည္ေျပာသာေျပာေနရသည္။
ေဘးကလူသည္အသက္မရွိသလို။
သူစုံစမ္းခဲ့တာJeonအိမ္ေတာ္၏ပိုင္ရွင္
သည္ေျပာရဆိုရက်ပ္ၿပီးေတာ္ေတာ္ေလး
လည္းဆိုးပါသည္ဟု..။
ဒီလူသည္အသက္ေတာင္ရွူရဲ့လားမသိ။
မခန့္မသင့္လို႔ရန္ထျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ရန္ျဖစ္ဖို႔သူအားလုံးျပင္ဆင္ထားပီးသား။

"ငါ့ကိုစကားျပန္ေျပာပါအုန္း...."

"ဟုတ္ကဲ့ က်ေတာ္ဒါေတြအားလုံးကို
Jeonကိုျပန္ေျပာျပလိုက္ပါ့မယ္
စိတ္ခ်ပါ..."

"မင္းJeonJungkook မဟုတ္ဘူးလား.."

"KimNamJoonပါ..."

႐ုပ္တည္နဲ႔နားေထာင္ေနသူသည္
မဟုတ္ရင္လည္းမဟုတ္ဘူးမျငင္းခဲ့။
အ႐ူးလိုေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္
ေထာက္ခံေနလိုက္ေသးသည္။

"JeonJungkookမဟုတ္ဘူးဆိုလည္း
မဟုတ္ဘူးေျပာေလ..ဘာလို႔ထိုင္နား
ေထာင္ေနတာလဲ..ငါေလကုန္ေအာင္..
ဘယ္လိုအ႐ူးမွန္းမသိ..."

"က်ေတာ္နဲ႔Jeonကအတူတူပါပဲ
ဘယ္သူ႔ေျပာေျပာရပါတယ္...."

"ေတာ္စမ္း..ငါေအာ္မိေတာ့မယ္..."

SeokJinသည္ခုံမွထကာေဆး႐ုံခန္းထဲ
သို႔ႏူတ္ေတာင္မဆက္ေတာ့ဘဲ
ဝင္သြားေတာ့သည္။ရွက္သြား၍လားမသိ
မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာသည္ရဲရဲနီလ်က္။
ခ်က္ခ်င္းထမျပန္နိုင္ေသးပါ....။
ထယ္ေယာင္းအားျပဳစုေပးေနေသာ
လွုပ္ရွားမွုမ်ားအားေငးေနမိသည္။

ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲ.....???

Question Markေတြမ်ားစြာျဖင့္
Nam joon သည္ထိုေန႔က
အခ်စ္လွလွေလးအားရွာေတြ႕ခဲ့သည္...။

..............။