အိပ်ယာနိုးနိုးချင်းအသိကတော့..
ခေါင်းတွေထိုးကိုက်နေပြန်ပြီ....။
အိပ်ယာထဲတွင်မျက်လုံးအားနည်းနည်း
လေးဖွင့်ကြည့်တော့ အလုပ်သွားရန်
ပြင်နေသော သူ...။
Shirtအကျီအနက်ကိုNecktie
အနက်ဖြင့်တွဲဝတ်တတ်ကာ
အကောင်းစားနာရီတွေပတ်တတ်သော
ထိုလူကြီးသည် ဟိုတုန်းကနဲ့တော့
မတူတော့။ဆံပင်တွေအားလုံးကို
နောက်သို့လှန်ဖြီးကာ ရေမွှေးဆွတ်သည်။
အပေါ်ထပ်Coatထပ်ဝတ်ပီးသွားသောအခါ
မှန်ကိုတချက်ကြည့်ပြီးစားပွဲပေါ်မှ
စာရွက်စာတန်းတွေကိုစီစစ်နေသည်။
ထိုလူကြီးကိုကြည့်နေရင်းပင်...

"လက်သန်းတွေချိတ်......"

နားထဲကန့်လန့်ကြီးဝင်လာသော
စကားသံတွေ..။ညက....
တရိတ်ရိတ်နှင့်ရုပ်ရှင်အနှေးကွက်လို
တဖြတ်ချင်းပေါ်လာတော့သည်။
မဟုတ်လောက်ပါဘူးကိုယ့်ကိုကိုယ်
ပြန်အားတင်းလိုက်သော်လည်း
သူကိုယ့်လက်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကိုက်လိုက်
သောထိုလူကြီးမျက်နှာကကွက်ကွက်
ကွင်းကွင်း...။
ရင်ထဲဒိန်းခနဲ...။

"ကိုကို....."

နောက်ထပ်နားထဲသို့ဝင်လာပြန်သော
ချွဲချွဲအီအီအသံ..။ငါမလား...
ငါခေါ်လိုက်တာမလား....။
အိပ်ယာပေါ်မှဝုန်းခနဲထထိုင်တော့
စားပွဲပေါ်မှလှည့်ကြည့်လာသောသူ...။

"နိုးလာပီလား ခေါင်းတွေကိုက်နေမှာပေါ့
ကိုကိုအောက်မှာသောက်နေကျဟာတွေ
လုပ်ခိုင်းထားတယ် သောက်ပီးပြန်အိပ်လိုက်
နော် ကလေး....အလုပ်သွားတော့မယ်
နောက်ကျနေပီ...."

ဘာမှပြန်မပြောဘဲကျောက်ရုပ်လို
ထိုင်နေတာကြောင့်သူကလေးငယ်အနား
သို့လျှောက်လာခဲ့သည်။
နှဖူးအားစမ်းလိုက်ကာ

"ကိုယ်မပူပါဘူး....နေလို့မကောင်းလို့လား"

"မူးနေတဲ့သူရဲ့စကားတွေကို
ဘာလို့သံယောင်လိုက်ရတာလဲ
မကြားချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပါလား..."

ညကကိစ္စကိုသတိရသွားပုံရသည်။
ဒေါသသံလေးဖြင့်ပြစ်တင်စကားဆို
နေသော JeonJiminလေးသည်
ရှက်ရမ်းကို ချစ်စရာအလွန်အကျွံ
ကောင်းစွာရမ်းတတ်ပါသေးသည်။

"ကလေးငယ်ကမူးနေတာလား
ပုံမှန်လိုပဲ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ပြောနေတော့
ကိုကိုက ခံစားမိသွားတာပါ..."

"ခင်ဗျားမသိချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့..."

ခေါင်းအုံးသည်စကားပင်မဆုံးသေး
မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်သို့မိတ်ဆက်သည်။

"ငါအလုပ်သွားရတော့မှာ...
သေချာပြင်ဆင်ထားတာဖျက်လိုဖျက်ဆီး
လာမလုပ်နဲ့နော်...."

"ညကဘာပြောခဲ့ခဲ့ မူးပီးဘာတွေပဲ
လုပ်ခဲ့လုပ်ခဲ့..ကျတော့်စိတ်နဲ့မဟုတ်
ဘူး JeonJungkook...."

အိပ်ယာထဲမှအလူးအလဲထကာ
ထွက်သွားတော့မည့်လူသားငယ်အား
ဆွဲထားလိုက်ရင်း...

"မင်းစိတ်နဲ့မဟုတ်ရင်ဘယ်သူ့စိတ်နဲ့
ပြောခဲ့တာလဲ....."

"မူးရင် ...ဒီလိုပဲလေ.....
ဟုတ်တာတွေရော မဟုတ်တာတွေရော
ထွက်တတ်တာပဲ...."

"မင်းကဟုတ်တာတွေကြီးပဲထွက်ခဲ့တာ
ငါသိတယ်..."

"မသိဘူး..လက်ကိုလွှတ်ကျတော်
မျက်နှာသစ်မလို့...."

ရုန်းနေသောကလေးငယ်အား
ရှေ့အထိပြန်ဆွဲခေါ်ကာ
ခုတင်ပေါ်တွင်သူထိုင်လိုက်တော့
ကလေးငယ်ကသူ့ပေါင်ပေါ်တွင်
အလိုက်သင့်ပါလာသည်။

"ကိုကိုတို့ဟိုတုန်းကလိုပြန်နေကြ
ရအောင်ကွာ...."

ဘယ်တုန်းကလိုလဲ....။
သူ့မျက်လုံးတွေအားမယုံမရဲ
ကြည့်မိကာစိတ်ရှုပ်သလိုပုံလဲ
ဖမ်းထားရသေးသည်။

"ကျန်ခဲ့တဲ့လေးနှစ်တုန်းက
ကိုကို ကလေးကို
ချစ်လို့ရတယ် တရားဝင်လက်ထပ်
ယူလို့ရတယ် ဒါတွေကို လုပ်လို့
ရတယ်လို့ ကိုကိုမသိခဲ့ဘူး
ကလေးကို တွေ့တိုင်းမြင်တိုင်း
နမ်းချင်နေလို့ ဒီအခြေအနေကလုံးဝ
လွဲချော်နေပီလို့ထင်လို့ ရှောင်ဖယ်ခဲ့တာ
ခု...ကြင်ကြင်နာနာနဲ့အတူတူပြန်နေရ
အောင်ကွာ....နော်...."

"ခေါင်းကိုက်တယ် ဖယ်တော့...."

ရည်းစားစကားအစကပြန်အပြောခံ
နေရသလိုစိတ်ခံစားချက်ကြီးကြောင့်
ဒီလူကြီးနားမနေတတ်တော့...။
ညကပေါက်ကရတွေပြောခဲ့၍သာ
ဒီလူကြီးကငြိမ်းချမ်းလာယူရဲတာဖြစ်
သည်။အရာအားလုံးသည်မိမိအပြစ်
တွေသာဖြစ်တာကြောင့်ပစ်ပစ်ခါခါတော့
ပြန်မပြောဖြစ်ခဲ့။
ပေါင်ပေါ်မှဆင်းဖို့ကိုသာသူကြိုးစားခဲ့သည်။
ခါးသေးသေးလေးသည်အတင်းချူပ်ကိုင်
ထားသောကြောင့်လှုပ်၍ပင်မရ။

"ကိုက်မှာနော်....!!!!"

JeonJungkook ကြောက်တာဒီတခုသာ
ရှိတာကြောင့်ပြောလိုက်ပြောဝတ်စုံပြည့်
နှင့်သူ့ရင်ဘက်ဆီသို့ဦးတည်ခဲ့သည်။
Jeonသည် နုံအလွန်းပါသည်။
ရင်ခွင်ထဲပြေးဝင်လာ​သောကလေးငယ်အား
အဆင်သင့်သိမ်းကျုံးဖက်ထားလိုက်ကာ
ခရမ်းနုရောင်ဆံပင်တွေအား အတိုးချနမ်း
ပစ်ခဲ့သည်။

"ကိုက်ရင်ထိအောင်ကိုက်..ဟိုးနှလုံးသားထဲ
ထိမိအောင်ကိုက်..အဲ့ဒါမှ
မင်းက ကိုကို့ စိတ်နှလုံးသားထဲမှာ
ဘယ်လောက် နေရာယူထားလဲဆိုတာ
ခံစားမိမှာ...."

"........"

"နေပါအုန်း..JeonJiminလေးက
ဒီလိုမျိုးဖက်ထားလိုက်တာ
ဘယ်လိုကြောင့်ရင်ခွင်ထဲပျောက်
သွားရတာလဲ..."

ခန္ဓာကိုယ်တည်ဆောက်ပုံခြင်းကွာခြားမှု
သည်Jimin အားလှောင်ရီနေသလို...။
သူဘာတွေစားပီးဒီလောက်ကြီးကျယ်သွား
သလဲဆိုတာမမေးချင်ပေမယ့်
ကိုယ်ကဘာတွေစားစားသေးမြဲသေးလျှက်
ဖြစ်နေတာကြောင့်ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းအမြဲ
ဒေါသထွက်သည်။

"ခင်ဗျားဖက်တာမကြိုက်လို့သေးထား
လိုက်တာ...ဖယ်တော့ဗျာ....."

လွှတ်ပေးလိုက်သည်..၊သူဒေါသထွက်
နေတာမဟုတ်ရှက်နေခြင်းဖြစ်တာ
ကြောင့်အလိုက်သိလိုက်သည်။
ရေချိုးခန်းထဲပြေးဝင်သွားကာ
သီချင်းအော်ဆိုသံတွေကြားလိုက်ရသည်။

Jetကတော့ အခန်းထောင့်မှသူ့အား
လှမ်းကြည့်နေကာတက်တက်ကြွကြွမရှိ။

"ရုပ်ကငါမရှိတုန်းမင်းပဲကပ်နေတာလေ
ခုငါတခါတလေလေးပြန်ကပ်တာကို
လောကကြီးကိုစိတ်ကုန်သလို
ဖြစ်မနေနဲ့ အမဲရောင်ရုပ်ဆိုးကောင်ရေ
Jet 0
JeonJungkook 1 ပဲ ဟေ့ကောင်...."

ခေါင်းလေးအားနှစ်ချက်သုံးချက်ပုတ်ကာ
မနက်စာကျွေးရန်တခါထဲခေါ်တော့
လှုပ်ပင်မလှုပ်...။
ကလေးငယ် ဘယ်လိုများ
မေတ္တာအပြည့်နှင့်မွေးထားသလဲမသိ။
Jet၏သစ္စာရှိမှုသည်ရူးလောက်ပါသည်။

"နေပေါ့....ငါမရှိတုန်းကလေးကိုဂရုစိုက်
ကြားလား..."

အဖက်မလုပ်သော်လည်းလူစကားနားလည်
သည်ဆိုတာသေချာတာကြောင့်မှာကြား
ကာအလုပ်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
ဒီညတော့ငြိမ်းချမ်းရေးကိုလုံးဝအပြည့်အဝ
ရအောင်နည်းလမ်းပေါင်းစုံသုံးပြီး
ဥာဏ်များရတော့မည်...။

..........။

"ငါးကိုပါးပါးလေးရှပ်လှီးမယ်....
အရမ်းအထူကြီးမဟုတ်ဘူးနော်..
အရမ်းထူရင်စားလို့မကောင်းဘူး
ခုနလုပ်ထားတဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးအနှစ်
လေးတွေကို......"

Namjoon သည်အလုပ်မှခွင့်တမနက်
ယူထားကာJeonနောက်ကိုလိုက်မသွားခဲ့။
နေမကောင်းချင်ဘူးဟုဆိုကာအိမ်တွင်
ကျန်ခဲ့သည်။JungKookလည်းထွေထွေ
ထူးထူးမမေးတော့ဘဲ နားစေချင်တာကြောင့်
ထွက်သွားခဲ့သည်။

အကြောင်းအစစ်အမှန်သည်ညက
Plannerစာအုပ်လေးထဲမနက်ဖြန်
ဟင်းချက်Liveလုပ်ရန်ဆိုပီး
လက်ရေးသေးသေးလေးတွေနှင့်
ရေးကာIG Storyတွင် တင်ထားသော
ချစ်စရာသူ့Hyungလေးကြောင့်..။

စားစရာတွေက်ုကျွမ်းကျင်စွာချက်ပြုတ်
ပြနေကာ ကျက်သွားသည့်ဟင်းအမယ်များ
ကိုမြည်းစမ်းပြနေပုံက သူ့အား
ဧည့်ခန်းထဲတွင်တယောက်ထဲ
ပြုံးပြုံးကြီးဖြစ်နေစေပါသည်။

"Namjoon Hyung....!!"

Jiminသည်ခေါ်နေတာကြာသော်လည်း
မကြားသလိုဖုန်းထဲမျောနေသော
Hyungကြောင့်နောက်ဆုံးတော့
အသံအကျယ်ဆုံးဖြင့်ထအော်လိုက်မှ
လန့်သွားပုံသည်။

"အမယ်လေး....ဖြေးဖြေးအော်ပါ Minရာ
ဘာဖြစ်လို့လဲ...."

"ခေါ်နေတာကြာလှပီ..
Hyungမှမကြားတာ..."

"ဟုတ်လား..Hyungဒါလေး
ဓျာန်ဝင်နေလို့...."

"ဟင်းချက်တာကိုဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ
Hyungကကြက်သွန်နီတောင်
ဓားပြောင်းပြန်ကြီးနဲ့လှီးတာကို
မအပ်မစပ်တွေ....."

ဟင်းချက်တာကိုကြည့်နေတာမဟုတ်
ကြောင်း လူကိုသာကြည့်နေတာဖြစ်
ကြောင်း ရှင်းပြချင်သော်လည်း
Liveကမပီးသေး၍ဆက်ကြည့်နေရသည်။

"ကျတော့်ကို JeonJungkook က
ခုတလောအတင်းညှိနှိုင်းနေတယ်
Hyung...."

"ဟုတ်လား..."

Namjoon သည်Jiminအပေါ်တွင်အာရုံ
လုံးလုံးမရှိနေပါ...သို့သော်
ပြန်မပြောလျှင်ထိုဒေါသကုမ္မာရ
လေးအကြောင်းသိတာကြောင့်
စကားတော့ထောက်ထောက်ပေးခဲ့သည်။

"သူကသူလုပ်ခဲ့တာတွေကို
လွယ်လွယ်လေးချေဖျက်လို့ရပီထင်နေတာ
ကျတော်ကအဲ့တာကိုမကျေနပ်တာ.."

"အင်း..ဟုတ်တာပေါ့..."

"သူ့ဟာမနဲ့လေးနှစ်တောင်ပျော်ပါး
နေခဲ့ပြီးမှ ခုကျတော့်ကိုကြွေကျပြနေတာ
မာယာတွေ..."

"မပျော်ပါးလိုက်ရပါဘူးကွာ..."

"ဘာလို့လဲ..."

"ထောင်ထဲမှာသူဘယ်လိုပျော်နိုင်မလဲ..."

Namjoon သည်ဒီအကြောင်းအရာတွေကို
တသက်လုံးရေငုံနူတ်ပိတ်နေရန်
စဉ်းစားခဲ့ပြီးMinကိုအရိပ်အမွက်ပင်
မပြောခဲ့ဖူးပါ။Jeonကလည်း
ဆိုးဝါးတဲ့ဖြစ်ရပ်တွေအကြောင်း
ပြောမပြရန်အထပ်ထပ်သတိပေးခဲ့ပါသည်။
သို့သော် အားလုံးချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်အပီး
သေချာစားပြနေကာFlykissအထပ်ထပ်
ပေးနေသော ဖုန်းထဲကချစ်စရာ
လူကြောင့် ယောင်ယမ်းကာအကုန်ထွက်ကုန်သည်။

"ထောင်ထဲမှာ..."

"ဆေးမှုနဲ့လေ...Graceချောက်ချတာ.."

Jiminသည်တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။
ပြန်လာချင်ပေမယ့် ပိတ်လှောင်ခံထားရ
လို့ပါ စကားတွေကိုပြန်ကြားယောင်လာ
တဲ့အခါ ရင်ထဲဆစ်ခနဲ...။
လက်ကလေးတွေကိုအချင်းချင်းဆုပ်
ကိုင်ကာတော်တော်လေးမှိုင်သွားခဲ့သည်။

Namjoon သည်ပြောပီးမှသတိပြန်ဝင်လာ
တော့ Jiminကိုကြည့်မိလိုက်သော်အခါ
အသက်မရှိတော့သလို...။
Liveကပီးသွားတာကြောင့်ဖုန်းအား
စားပွဲပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပေမယ့်
ဖုန်းသည်လွှင့်ပျံကာကြမ်းပြင်အထိကျ
သွားခဲ့သည်။
အားနည်းနည်းလေးပဲသုံးတာကို
ကွဲပြန်ပီလားမသိ...။

"Namjoon Hyungပြောနေတာ
တွေကျတော်နားမလည်ဘူး..."

သွားပီ...မိုင်းကိုမှတက်နင်းမိလိုက်ရလေ
ခြင်း...။Jimin၏မျက်နှာသည်
ရေခဲရိုက်ထားသလိုတောင့်တင်းနေကာ
သူသည်တရားခံလိုမျက်နှာလွှဲထားရသည်။

"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး
Jeonပြန်အလျှော့ပေးတယ်ဆိုလည်း
အဆင်ပြေအောင်ပြန်နေလိုက်ပါ
Minရယ်...."

"ထောင်ကျတာကိုသိချင်တာ..."

Namjoon သည်ပြေးပေါက်မဲ့ခဲ့လေ
ပြီ....။သူအဆိုးလေးကိုသူဘယ်လို
မှဖြေရှင်း၍မရတော့ဘူးဆိုတာ
သိတာကြောင့်ချွေးတွေပင်ပြန်လာရသည်။
မထူးတော့ဖြစ်ပျက်သမျှအကုန်ပြော
ပြလိုက်ရသော်အခါ Jiminသည်
မျက်နှာပင်နီရဲလာခဲ့သည်။

ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲအပေါ်ထပ်သို့
ပြန်တက်သွားခဲ့သည်။
ထူးဆန်းတာကညာဘက်က
အခန်းဝါလေးဆီသို့တက်သွားကာ
တံခါးဖြေးဖြေးလေးပိတ်ချလိုက်သံ
ကိုကြားလိုက်ရသည်။

ငယ်ငယ်ကနှစ်ယောက်လုံံး၏
ရီသံလေးများပျံ့လွင့်ခဲ့သည့်
အခန်းလေးထဲထိုင်ချရင်း

ပြောခဲ့ရောပေါ့....။
ဒုက္ခတွေရောက်ခဲ့တယ်ဆိုလည်း
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အဆက်အသွယ်လေး
တခုခုပဲဖြစ်ဖြစ်လုပ်ခဲ့ရောပေါ့..။
သတ္တိတွေဘယ်လောက်များရှိနေလို့
သွေးပျက်စရာအခြေအနေတွေကို
တယောက်ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတာလဲ...။
အဲ့တာတွေကြောင့်သူ့ကိုမုန်းတာ...။
စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာတွေများ...။

စီးကရက်တလိပ်ထုတ်ကာ
မီးညှိရင်း...ခပ်ဖြည်းဖြည်းရှိုက်ယူလိုက်
သည်။
ဆေးလိပ်ကိုမစွဲလမ်းပေမယ့်စိတ်ငြိမ်သက်ဖို့
လိုအပ်လာတဲ့အချိန်မျိုးဆိုရင်တော့
သူမီးညှိရသည်။နူတ်ခမ်းနားတေ့ကာ
မျက်လုံးစုံမှိတ်အငွေ့တွေအားမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
လွတ်လာတဲ့အခါ သူ့မိဘတွေမရှိတော့
ခြင်းတွေကိုလည်း ဘယ်လိုခံနိုင်ရည်နဲ့များ
ရင်ဆိုင်ခဲ့ပါလိမ့်လေ....။
မျက်ရည်သည်ဆေးလိပ်ဖွာနေရင်းပင်
တစက်ချင်းကျသည်...။

အဲ့ဒီမိန်းမရော ဘာလို့များဒီလောက်
အောက်တန်းကျခဲ့ရတာလဲ....။
တကွေ့ကွေ့မှာများပြန်ဆုံခဲ့ရင်
သူအသေသတ်မိလိမ့်မယ်ထင်သည်။

အဆင်မပြေလိုက်တာJeonJungkook ရေ...
ခင်ဗျားကနောက်ဆုံးတော့လည်း
ဘီလူးခေါင်းကြီးဆောင်းပီး
သနားစရာကောင်းတဲ့ဗီလိန်ကြီး
ဖြစ်ရပြန်ပြီ...။

ခွင့်မလွှတ်ပါဘူး...
ဘယ်တောာ့မှခွင့်မလွှတ်ဘူး..
လွဲချော်ခဲ့ရတဲ့ကံကြမ္မာတခုကို..

သူ့ကိုတော့ သူ့ကိုတော့
ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်လေ...

အပြောင်းအလဲမြန်လိုက်တာပဲ
ဆိုဆို အကြာကြီးစို့နစ်နေရတာ
သူလည်းမွန်းကျပ်လှပြီ...။

ဆေးလိပ်ကိုင်ထားသော
လက်ကလေးတွေတုန်ရီနေသည်။
မျက်ရည်စတွေမျက်တောင်ဖျားမှာ
ကပ်ညှိနေသည်။

ကိုကိုဟာဗီလိန်ပေမယ့် သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်း
ခဲ့တဲ့ ဗီလိန်ပါ.....။

....................။

"Hyung....!"

Jeonသည်ရုံးခန်းထဲတွင်လူတယောက်လုံး
လွှင့်ထွက်မတတ်အော်တော့သည်။
ပစ္စည်းတွေအားလုံးကောက်သိမ်းကာ
သူအကုန်ပြောလိုက်ပြီးပြီဟုဖုန်းဆက်
လာသောNamjoon Hyungအား
အသံကုန်အော်ပီးနောက်အိမ်သို့ပြန်ပြေး
လာရတော့သည်။
အဆင်ပြေခါနီးမှကွာ.....။
ပိုပဲအဆင်ပြေသွားမလား
ဒါမှမဟုတ်ပိုပဲဆိုးဝါးသွားမလား
မတွေးရဲတော့...။
ကားကိုဘယ်လိုမောင်း၍အိမ်ကိုမိနစ်ပိုင်း
လေးအတွင်းပြန်ရောက်လာခဲ့သလဲမသိ။
အမြဲတမ်းကလေးမကြိုက်၍အမှောင်ချထား
ရသောအိမ်ကြီးသည်မီးထိန်းထိန်းညီးလျက်။

အိမ်ထဲပြေးဝင်လာကာအောက်ထပ်တထပ်
လုံးတွင်အရင်လိုက်ရှာခဲ့သည်။

"ဘယ်သွားလဲအိမ်မှာမရှိဘူးလား"

အိမ်အကူကောင်မလေးတစ်ယောက်အား
မေးလိုက်တော့

"ဟိုအခန်းထဲကိုတက်သွားတာကြာပီ
သခင်လေး ပြန်လည်းဆင်းမလာဘူး
ညစာတောင်မပြင်ခိုင်းဘူး...."

"Namjoon Hyungရော...?"

"အပြင်ထွက်သွားကြာပီ."

ပြေးပီပေါ့လေ..။တက်လည်း
တက်နိုင်တဲ့KimNamjoonပါ..။

အပေါ်ထပ်သို့တက်ကာအဝါရောင်အခန်း
ဟောင်းလေးထဲဖြည်းဖြည်းလေးဖွင့်
ဝင်လ်ုက်တော့ အေးချမ်းသွားရသည်။
အိပ်ယာပေါ်တွင်နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်
အိပ်ပျော်နေပါသော ကလေးငယ်သည်
အသက်ရှူတွေပင်မှန်လျှက်...။
ဆေးလိပ်တိုလေးတွေတစ်ခုနှစ်ခုတွေ့တာ
ကြောင့် စိတ်ထဲပင်မကောင်း....။
ချော့မော့ပြီးဖြတ်ခိုင်းရမည်...။

"Min....Min..."

ပုခုံးလေးတွေအားဖြည်းညင်းစွာ
လှုပ်ခေါ်တော့ လှုပ်ရှားလာသည်။
သို့သော်နိူးတဝက်အိပ်တဝက်နှင့်....
ခေါင်းအုံးထဲပြန်တိုးဝင်သွားပြန်သည်။

"ညနေစောင်းနေပီ ဖျားလိမ့်မယ်
ထတော့နော်...."

နောက်ထပ်တကြိမ်ပြန်လှုပ်ခေါ်တော့မှ
မျက်လုံးတွေပွင့်လာကာသူ့ကိုမြင်တော့
မျက်နှာချက်ချင်းလွှဲသွားတော့သည်။

"ထနော် ရေချ်ုး ကိုကိုနဲ့အပြင်မှာ
ညစာထွက်စားရအောင်...."

"ကျတော့်ကိုပြောပြခဲ့ရောပေါ့
အခက်အခဲတွေကြုံခဲ့ရတယ်ဆိုလည်း....."

အိပ်ယာနိုးခါစခပ်အက်အက်အသံလေး
ဖြင့်ကြားရုံသာသူပြောခဲ့သည်။
Jungkookသည်အပေါ်ထပ်Coatအား
ချွတ်ကာ Necktie တွေအားခပ်လျှော့လျှော့
ဖြည်လိုက်ရင်း Minလှဲနေသောဘေးသို့
ဝင်လှဲလိုက်သည်။
ငယ်ရွယ်စဉ်ကတယောက်အိပ်ခုတင်လေး
သည်နှစ်ယောက်လှဲချလိုက်သော်အခါ
မလှုပ်သာမလူးသာရယ်....။
တဖက်သို့လှည့်နေသောခန္ဓာကိုယ်လေး
အားနောက်မှာသိမ်းဖက်ထားလိုက်ရင်း
ပေါ်လွင်နေသောဂုတ်သားနုနုလေးတွေအား
ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။

"စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာလား
အသံလေးနားထောင်ရတာ
ဒေါသတော့ထွက်နေပုံတော့မပေါ်ပါဘူး..."

"ထွက်တယ်....."

"အော်...ဟုတ်လား...ကိုကို
ဘယ်လိုပြေအောင်လုပ်ပေးရမလဲ"

"အဲ့ထဲမှာတယောက်ထဲကြောက်နေခဲ့မှာ
ပဲနော်...."

"မဟုတ်တာ..ပြန်ထွက်လာလို့
ကလေးငယ် အထင်လွဲနေမှာကို
ပိုကြောက်နေခဲ့တာပါ...
တကယ်လည်း ပြန်ရောက်လာတော့
ကလေးငယ်က ကိုကို့ကိုအများကြီး
မုန်းခဲ့တယ်လေ...
ကိုကိုအကြောက်ဆုံးက
မင်းအမုန်းတွေပဲ Min....
မင်းငါ့ကိုမုန်းတာထက်ပိုဆိုးတဲ့ငရဲ
ငါ့မှာမရှိဘူး....
ငါကြီးကောင်ကြီးမားနဲ့လည်း
ကြိတ်ကြိတ်ငိုရတာ
ရှက်လှပီသိလား....."

"လမ်းဘေးPlatform မှာအော်ငိုခဲ့ရတဲ့
ကျတော်ကမရှက်ရဘူး...."

"ဒီဘက်ကိုလှည့်ပါအုန်း....
အော်ငိုခဲ့တဲ့မျက်နှာလှလှလေးကို
ကြည့်ချင်လို့..."

ဆွဲလှည့်လိုက်တော့အလွယ်တကူပါလာ
သောMinသည်ငြိမ်ငြိမ်လေး...။
စမ်းချောင်းလေးနှင့်တူသည်
တခါတရံလည်းမီးတောက်လေးလို
ကန္တာရလေးလည်းဖြစ်သွားနိုင်သလို
အိုအေစစ်လေးအဖြစ်လည်း
ပြောင်းလဲတတ်တာပဲ....

"ပြန်ချစ်ပါလားကွာ...."

ဆံပင်လေးတွေအားပွတ်သပ်ပေးရင်း
လေးလေးနက်နက်ဆိုတော့
Minဟာရင်ခွင်ထဲသို့တိုးဝှေ့လာတော့သည်။
Minလက်တွေဟာသူ့ခါးကိုဆွဲလိုက်ရင်း
ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုပိုမိုနီးကပ်လိုက်စေခြင်း
ကြောင့်ရင်ခုန်နူန်းသည်အတိုင်းထက်အလွန်...။

ရှိအုန်းမှာပေါ့...မကျေနပ်ချက်အနည်းအကျဉ်း
လေးတွေ...သူဒုက္ခရောက်ခဲ့ပါသည်ဆိုသော
အချက်လေးတချက်ဖြင့်ငြိမ်းချမ်းရေးယူ
ခဲ့သော ကလေးငယ်ဟာ
သူ့ထက်အဆပေါင်းများစွာရင့်ကျက်ပီး
သူ့ထက်ပိုချစ်တတ်ခဲ့ပါသည်။

"ပြန်ချစ်ခိုင်းနေတာ အတင်းဖက်ထားခိုင်း
နေတာမဟုတ်ဘူး JeonJimin..."

ရင်ခွင်ထဲမှတိုးတိုးလေးထွက်လာသော
စကားသံသည်JungKookအား
သွားတန်းလေးတွေပေါ်သည်အထိပြုံးစေခဲ့ပါသည်။

"ဖက်ထားတာလည်း ချစ်လို့ပဲဟာကို..."

Officials နမ်းရတော့မည့်အချိန်တော့
ရောက်လာပြီ...။ဒီအခြေအနေကို
ဘယ်လောက်စောင့်ခဲ့ရလဲ...။
NamjoonHyungအားအော်ဟစ်ခဲ့မှုများ
ကိုအားနာ၍မဆုံးပါ...၊

"ညစာလိုက်ကျွေးမယ်ဆို...."

"ခဏနေအုန်းလေ...ကိုကိုနမ်းအုန်းမယ်..."

"ကျတော်ဗိုက်ဆာနေပီ..."

"ခုမှပြန်ညှိလို့ရတာလေ...ခဏချစ်ကြမယ်လေနော်"

"ဗိုက်ဆာနေတာ ဘယ်လိုချစ်ရမှာလဲ
ခုသွားမယ်..."

အရောင်ပြောင်းတတ်တာ ပုတ်သင်ညို
ပဲရှိသည်ဟုထင်မှတ်ခဲ့ပေမယ့်
ရင်ခွင်ထဲ သေးသေးလေး၏
တခဏအတွင်းပြောင်းလဲမှုအဖုံဖုံအား
တွေ့လိုက်ရသော်အခါ ဆွံ့အမိသည်။

"မဟုတ်သေးပါဘူး ခုမှမင်းငါ့ကို
ပြန်ချစ်သွားတာလေ...
ငါ့ကိုဘာမှမလုပ်ချင်တော့ဘူးလား..."

"ဟာ ဗိုက်ဆာပါတယ်ဆိုမှပဲ...
ခင်ဗျားမလိုက်ရင်နေတော့
ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲထွက်စားတော့မယ်...."

Dramaမရသူ JeonJiminသည်
ဗိုက်ဆာခြင်းအနုပညာဖြင့်လေးနှစ်လုံး
အပြိုပြိအလဲလဲ အမုန်းတရားတွေ
ပြေပျောက်ချိန်မှာတောင်ကောင်းကောင်း
အလွမ်းမသယ်နိုင်ရှာပါ...။
သူ့အားကျော်ခွကာထထွက်သွားတော့
သည်။

Jeonသည်သဘောကျစွာပြုံးရင်း
နောက်ကပြေးလိုက်ကာ
ကောက်ချီပြီးမြင်ရာနေရာတွေ
တောက်လျှောက်နမ်းနေလိုက်တော့
အော်ဟစ်သံလေးတွေသည်တအိမ်လုံး
အနှံ့....။

"ဗိုက်ဆာတယ်....!!!!"

"ဒီကောင်ကြီးကိုစားလိုက် .....
ထာဝရ ဗိုက်ပြည့်သွားလိမ့်မယ်..."

"မစားဘူး....!!!..

အိမ်အကူကောင်မလေးတွေပင်
မပြုံးဘဲမနေနိုင်တော့...။
Jeonသည်ဘယ်သူ့ကိုမှဂရုမစိုက်
တော့ပါ လှေကားတောက်လျှောက်
ချီခေါ်လာရင်း စွာလွန်းသော
ကလေးငယ်အား တဖွဖွနမ်းလျှက်
ရေခဲသေတ္တာဆီသို့သွားရသည်။
သူ့ဗိုက်ဆာခြင်းကိုအရင်ဖြေရှင်းရ
မယ်မလား...။

ချီထားခံလျှက်ပင်ရေခဲသေတ္တာအား
ဖွင့်ကာ ဘာစားရမလဲစဉ်းစား
နေပုံသည်ရေခဲသေတ္တာထဲပစ်ထည့်
လိုက်ရင်ဘယ်လောက်များထအော်လိုက်မလဲ
မသိ...။

"ကြာတယ် ယူစရာရှိတာမြန်မြန်ယူ
ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်ပိတ်မိတော့မယ်..."

"စိတ်မရှည်ရင် ဒိုးလိုက်...."

JungKookသည်တဟားဟားရီရင်း
ဆူပုတ်ပုတ်စားစရာရွေးနေသော
ကလေးငယ်အားအချ်န်တော်တော်ကြာ
ချီထားခဲ့ရပါသည်....။

ပွင့်လန်းလာခဲ့သောအချစ်ပန်းတို့သည်
Jeonစံအိမ်တော်၏နေရာအနှံ့ပျံ့နှံ့ကာ
မွှေးကြံသင်းပျံ့လျှက်....။
ကံကြမ္မာသည်ထပ်ဆိုးနိုင်အုန်းမလား
မသိပေမယ့်...
ကျတော် ကိုကို့ ကို ထပ်ချစ်ရတော့မည်...
အတိတ်မှာလည်းအတိုင်းထက်အလွန်ချစ်ခဲ့
ရသည်...
အနာဂါတ်ကိုတော့ကျတော်အရင်လို
မတွေးမိတော့....
ဘာဖြစ်ဖြစ်...LifeGoesOn...ပါပဲလေ...

.............

"မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား...."

ပန်းဆိုင်ရှေ့ကအုတ်ခုံလေးတွင်ထိုင်နေသော
လူနှစ်ယောက်တွင်တယောက်သည်ခေါင်းငိုက်
စိုက်ကျနေကာငြိမ်သက်နေသည်။

"ကျတော်သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားတာ
Hyungရယ်...."

"ဖြစ်တတ်ပါတယ်...ကွာ
သူတို့အိုကေမှာပါ..."

"ကလေးတွေကမနည်း
ညှိနှိုင်းနေနေရတာ...
ကျတော်ကလျှောက်ပြောမိတာ..."

"မင်းပြောတာမဟုတ်တာမှမပါတဲ့ဟာ
အမှန်တရားပဲကို...လာအထဲကို
ငါထမင်းကျွေးမယ်...."

ခေါ်တော့လည်းလိုက်ခဲ့ရသည်။
စိတ်ကောင်းဝင်တုန်းလေး
ကောင်းကောင်းနေမှတော်ရာကျမည်။

"ယောင်းကထမင်းအိမ်မှာစားချင်
မှစားတာ အိမ်လည်းပြန်လာချင်မှ
လာတာ လျှောက်သွားနေတာ
အမြဲတမ်းနှစ်ယောက်စာလုပ်ထား
ပေမယ့် ပစ်လိုက်ရတာများတယ်...."

"ဟုတ်ကဲ့..ကောင်းကောင်းစားပါ့မယ်..."

"များများစား...ဝိတ်တက်မှာလည်း
မပူနဲ့ အရသာရှိတဲ့အစားအစာတွေက
ဘယ်တော့မှဝိတ်မတက်ဘူး..."

"ဟုတ်ကဲ့...."

အဆိုအမိန့်သည်သိပ်ချစ်စရာကောင်း
တာကြောင့်သူHyungကိုငေးမောမိသည်။
ညမီးရောင်လေးအောက်ညစာကောင်းကောင်း
စားနေ​သောHyungချောချောလေးသည်
သိပ်ပြည့်စုံပါသည်...။

ပန်းဆိုင်လေးထဲ ကောင်လေးနှစ်ယောက်
ညစာအတူစားနေကြသည်...။
ညလေညှင်းသည်ဖြေးဖြေးလေးတိုက်ခတ်
နေသည်...

ချစ်ခြင်းမေတ္တာပြိုင်ပွဲများသည်ယခုတွင်
စခဲ့သည်...။

အိပ္ယာနိုးနိုးခ်င္းအသိကေတာ့..
ေခါင္းေတြထိုးကိုက္ေနျပန္ၿပီ....။
အိပ္ယာထဲတြင္မ်က္လုံးအားနည္းနည္း
ေလးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အလုပ္သြားရန္
ျပင္ေနေသာ သူ...။
Shirtအက်ီအနက္ကိုNecktie
အနက္ျဖင့္တြဲဝတ္တတ္ကာ
အေကာင္းစားနာရီေတြပတ္တတ္ေသာ
ထိုလူႀကီးသည္ ဟိုတုန္းကနဲ႔ေတာ့
မတူေတာ့။ဆံပင္ေတြအားလုံးကို
ေနာက္သို႔လွန္ၿဖီးကာ ေရေမႊးဆြတ္သည္။
အေပၚထပ္Coatထပ္ဝတ္ပီးသြားေသာအခါ
မွန္ကိုတခ်က္ၾကည့္ၿပီးစားပြဲေပၚမွ
စာရြက္စာတန္းေတြကိုစီစစ္ေနသည္။
ထိုလူႀကီးကိုၾကည့္ေနရင္းပင္...

"လက္သန္းေတြခ်ိတ္......"

နားထဲကန့္လန့္ႀကီးဝင္လာေသာ
စကားသံေတြ..။ညက....
တရိတ္ရိတ္ႏွင့္႐ုပ္ရွင္အေႏွးကြက္လို
တျဖတ္ခ်င္းေပၚလာေတာ့သည္။
မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးကိုယ့္ကိုကိုယ္
ျပန္အားတင္းလိုက္ေသာ္လည္း
သူကိုယ့္လက္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ကိုက္လိုက္
ေသာထိုလူႀကီးမ်က္ႏွာကကြက္ကြက္
ကြင္းကြင္း...။
ရင္ထဲဒိန္းခနဲ...။

"ကိုကို....."

ေနာက္ထပ္နားထဲသို႔ဝင္လာျပန္ေသာ
ခၽြဲခၽြဲအီအီအသံ..။ငါမလား...
ငါေခၚလိုက္တာမလား....။
အိပ္ယာေပၚမွဝုန္းခနဲထထိုင္ေတာ့
စားပြဲေပၚမွလွည့္ၾကည့္လာေသာသူ...။

"နိုးလာပီလား ေခါင္းေတြကိုက္ေနမွာေပါ့
ကိုကိုေအာက္မွာေသာက္ေနက်ဟာေတြ
လုပ္ခိုင္းထားတယ္ ေသာက္ပီးျပန္အိပ္လိုက္
ေနာ္ ကေလး....အလုပ္သြားေတာ့မယ္
ေနာက္က်ေနပီ...."

ဘာမွျပန္မေျပာဘဲေက်ာက္႐ုပ္လို
ထိုင္ေနတာေၾကာင့္သူကေလးငယ္အနား
သို႔ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
ႏွဖူးအားစမ္းလိုက္ကာ

"ကိုယ္မပူပါဘူး....ေနလို႔မေကာင္းလို႔လား"

"မူးေနတဲ့သူရဲ့စကားေတြကို
ဘာလို႔သံေယာင္လိုက္ရတာလဲ
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ပါလား..."

ညကကိစၥကိုသတိရသြားပုံရသည္။
ေဒါသသံေလးျဖင့္ျပစ္တင္စကားဆို
ေနေသာ JeonJiminေလးသည္
ရွက္ရမ္းကို ခ်စ္စရာအလြန္အကၽြံ
ေကာင္းစြာရမ္းတတ္ပါေသးသည္။

"ကေလးငယ္ကမူးေနတာလား
ပုံမွန္လိုပဲ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ေျပာေနေတာ့
ကိုကိုက ခံစားမိသြားတာပါ..."

"ခင္ဗ်ားမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႔..."

ေခါင္းအုံးသည္စကားပင္မဆုံးေသး
မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္သို႔မိတ္ဆက္သည္။

"ငါအလုပ္သြားရေတာ့မွာ...
ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားတာဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး
လာမလုပ္နဲ႔ေနာ္...."

"ညကဘာေျပာခဲ့ခဲ့ မူးပီးဘာေတြပဲ
လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့..က်ေတာ့္စိတ္နဲ႔မဟုတ္
ဘူး JeonJungkook...."

အိပ္ယာထဲမွအလူးအလဲထကာ
ထြက္သြားေတာ့မည့္လူသားငယ္အား
ဆြဲထားလိုက္ရင္း...

"မင္းစိတ္နဲ႔မဟုတ္ရင္ဘယ္သူ႔စိတ္နဲ႔
ေျပာခဲ့တာလဲ....."

"မူးရင္ ...ဒီလိုပဲေလ.....
ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္တာေတြေရာ
ထြက္တတ္တာပဲ...."

"မင္းကဟုတ္တာေတြႀကီးပဲထြက္ခဲ့တာ
ငါသိတယ္..."

"မသိဘူး..လက္ကိုလႊတ္က်ေတာ္
မ်က္ႏွာသစ္မလို႔...."

႐ုန္းေနေသာကေလးငယ္အား
ေရွ႕အထိျပန္ဆြဲေခၚကာ
ခုတင္ေပၚတြင္သူထိုင္လိုက္ေတာ့
ကေလးငယ္ကသူ႔ေပါင္ေပၚတြင္
အလိုက္သင့္ပါလာသည္။

"ကိုကိုတို႔ဟိုတုန္းကလိုျပန္ေနၾက
ရေအာင္ကြာ...."

ဘယ္တုန္းကလိုလဲ....။
သူ႔မ်က္လုံးေတြအားမယုံမရဲ
ၾကည့္မိကာစိတ္ရွုပ္သလိုပုံလဲ
ဖမ္းထားရေသးသည္။

"က်န္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္တုန္းက
ကိုကို ကေလးကို
ခ်စ္လို႔ရတယ္ တရားဝင္လက္ထပ္
ယူလို႔ရတယ္ ဒါေတြကို လုပ္လို႔
ရတယ္လို႔ ကိုကိုမသိခဲ့ဘူး
ကေလးကို ေတြ႕တိုင္းျမင္တိုင္း
နမ္းခ်င္ေနလို႔ ဒီအေျခအေနကလုံးဝ
လြဲေခ်ာ္ေနပီလို႔ထင္လို႔ ေရွာင္ဖယ္ခဲ့တာ
ခု...ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔အတူတူျပန္ေနရ
ေအာင္ကြာ....ေနာ္...."

"ေခါင္းကိုက္တယ္ ဖယ္ေတာ့...."

ရည္းစားစကားအစကျပန္အေျပာခံ
ေနရသလိုစိတ္ခံစားခ်က္ႀကီးေၾကာင့္
ဒီလူႀကီးနားမေနတတ္ေတာ့...။
ညကေပါက္ကရေတြေျပာခဲ့၍သာ
ဒီလူႀကီးကၿငိမ္းခ်မ္းလာယူရဲတာျဖစ္
သည္။အရာအားလုံးသည္မိမိအျပစ္
ေတြသာျဖစ္တာေၾကာင့္ပစ္ပစ္ခါခါေတာ့
ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့။
ေပါင္ေပၚမွဆင္းဖို႔ကိုသာသူႀကိဳးစားခဲ့သည္။
ခါးေသးေသးေလးသည္အတင္းခ်ဴပ္ကိုင္
ထားေသာေၾကာင့္လွုပ္၍ပင္မရ။

"ကိုက္မွာေနာ္....!!!!"

JeonJungkook ေၾကာက္တာဒီတခုသာ
ရွိတာေၾကာင့္ေျပာလိုက္ေျပာဝတ္စုံျပည့္
ႏွင့္သူ႔ရင္ဘက္ဆီသို႔ဦးတည္ခဲ့သည္။
Jeonသည္ ႏုံအလြန္းပါသည္။
ရင္ခြင္ထဲေျပးဝင္လာ​ေသာကေလးငယ္အား
အဆင္သင့္သိမ္းက်ဳံးဖက္ထားလိုက္ကာ
ခရမ္းႏုေရာင္ဆံပင္ေတြအား အတိုးခ်နမ္း
ပစ္ခဲ့သည္။

"ကိုက္ရင္ထိေအာင္ကိုက္..ဟိုးႏွလုံးသားထဲ
ထိမိေအာင္ကိုက္..အဲ့ဒါမွ
မင္းက ကိုကို႔ စိတ္ႏွလုံးသားထဲမွာ
ဘယ္ေလာက္ ေနရာယူထားလဲဆိုတာ
ခံစားမိမွာ...."

"........"

"ေနပါအုန္း..JeonJiminေလးက
ဒီလိုမ်ိဳးဖက္ထားလိုက္တာ
ဘယ္လိုေၾကာင့္ရင္ခြင္ထဲေပ်ာက္
သြားရတာလဲ..."

ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္ပုံျခင္းကြာျခားမွု
သည္Jimin အားေလွာင္ရီေနသလို...။
သူဘာေတြစားပီးဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္သြား
သလဲဆိုတာမေမးခ်င္ေပမယ့္
ကိုယ္ကဘာေတြစားစားေသးျမဲေသးလၽွက္
ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းအျမဲ
ေဒါသထြက္သည္။

"ခင္ဗ်ားဖက္တာမႀကိဳက္လို႔ေသးထား
လိုက္တာ...ဖယ္ေတာ့ဗ်ာ....."

လႊတ္ေပးလိုက္သည္..၊သူေဒါသထြက္
ေနတာမဟုတ္ရွက္ေနျခင္းျဖစ္တာ
ေၾကာင့္အလိုက္သိလိုက္သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္သြားကာ
သီခ်င္းေအာ္ဆိုသံေတြၾကားလိုက္ရသည္။

Jetကေတာ့ အခန္းေထာင့္မွသူ႔အား
လွမ္းၾကည့္ေနကာတက္တက္ႂကြႂကြမရွိ။

"႐ုပ္ကငါမရွိတုန္းမင္းပဲကပ္ေနတာေလ
ခုငါတခါတေလေလးျပန္ကပ္တာကို
ေလာကႀကီးကိုစိတ္ကုန္သလို
ျဖစ္မေနနဲ႔ အမဲေရာင္႐ုပ္ဆိုးေကာင္ေရ
Jet 0
JeonJungkook 1 ပဲ ေဟ့ေကာင္...."

ေခါင္းေလးအားႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ပုတ္ကာ
မနက္စာေကၽြးရန္တခါထဲေခၚေတာ့
လွုပ္ပင္မလွုပ္...။
ကေလးငယ္ ဘယ္လိုမ်ား
ေမတၱာအျပည့္ႏွင့္ေမြးထားသလဲမသိ။
Jet၏သစၥာရွိမွုသည္႐ူးေလာက္ပါသည္။

"ေနေပါ့....ငါမရွိတုန္းကေလးကိုဂ႐ုစိုက္
ၾကားလား..."

အဖက္မလုပ္ေသာ္လည္းလူစကားနားလည္
သည္ဆိုတာေသခ်ာတာေၾကာင့္မွာၾကား
ကာအလုပ္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
ဒီညေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလုံးဝအျပည့္အဝ
ရေအာင္နည္းလမ္းေပါင္းစုံသုံးၿပီး
ဥာဏ္မ်ားရေတာ့မည္...။

..........။

"ငါးကိုပါးပါးေလးရွပ္လွီးမယ္....
အရမ္းအထူႀကီးမဟုတ္ဘူးေနာ္..
အရမ္းထူရင္စားလို႔မေကာင္းဘူး
ခုနလုပ္ထားတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအႏွစ္
ေလးေတြကို......"

Namjoon သည္အလုပ္မွခြင့္တမနက္
ယူထားကာJeonေနာက္ကိုလိုက္မသြားခဲ့။
ေနမေကာင္းခ်င္ဘူးဟုဆိုကာအိမ္တြင္
က်န္ခဲ့သည္။JungKookလည္းေထြေထြ
ထူးထူးမေမးေတာ့ဘဲ နားေစခ်င္တာေၾကာင့္
ထြက္သြားခဲ့သည္။

အေၾကာင္းအစစ္အမွန္သည္ညက
Plannerစာအုပ္ေလးထဲမနက္ျဖန္
ဟင္းခ်က္Liveလုပ္ရန္ဆိုပီး
လက္ေရးေသးေသးေလးေတြႏွင့္
ေရးကာIG Storyတြင္ တင္ထားေသာ
ခ်စ္စရာသူ႔Hyungေလးေၾကာင့္..။

စားစရာေတြက္ုကၽြမ္းက်င္စြာခ်က္ျပဳတ္
ျပေနကာ က်က္သြားသည့္ဟင္းအမယ္မ်ား
ကိုျမည္းစမ္းျပေနပုံက သူ႔အား
ဧည့္ခန္းထဲတြင္တေယာက္ထဲ
ျပဳံးျပဳံးႀကီးျဖစ္ေနေစပါသည္။

"Namjoon Hyung....!!"

Jiminသည္ေခၚေနတာၾကာေသာ္လည္း
မၾကားသလိုဖုန္းထဲေမ်ာေနေသာ
Hyungေၾကာင့္ေနာက္ဆုံးေတာ့
အသံအက်ယ္ဆုံးျဖင့္ထေအာ္လိုက္မွ
လန့္သြားပုံသည္။

"အမယ္ေလး....ေျဖးေျဖးေအာ္ပါ Minရာ
ဘာျဖစ္လို႔လဲ...."

"ေခၚေနတာၾကာလွပီ..
Hyungမွမၾကားတာ..."

"ဟုတ္လား..Hyungဒါေလး
ဓ်ာန္ဝင္ေနလို႔...."

"ဟင္းခ်က္တာကိုဘာလို႔ၾကည့္ေနတာလဲ
Hyungကၾကက္သြန္နီေတာင္
ဓားေျပာင္းျပန္ႀကီးနဲ႔လွီးတာကို
မအပ္မစပ္ေတြ....."

ဟင္းခ်က္တာကိုၾကည့္ေနတာမဟုတ္
ေၾကာင္း လူကိုသာၾကည့္ေနတာျဖစ္
ေၾကာင္း ရွင္းျပခ်င္ေသာ္လည္း
Liveကမပီးေသး၍ဆက္ၾကည့္ေနရသည္။

"က်ေတာ့္ကို JeonJungkook က
ခုတေလာအတင္းညႇိႏွိုင္းေနတယ္
Hyung...."

"ဟုတ္လား..."

Namjoon သည္Jiminအေပၚတြင္အာ႐ုံ
လုံးလုံးမရွိေနပါ...သို႔ေသာ္
ျပန္မေျပာလၽွင္ထိုေဒါသကုမၼာရ
ေလးအေၾကာင္းသိတာေၾကာင့္
စကားေတာ့ေထာက္ေထာက္ေပးခဲ့သည္။

"သူကသူလုပ္ခဲ့တာေတြကို
လြယ္လြယ္ေလးေခ်ဖ်က္လို႔ရပီထင္ေနတာ
က်ေတာ္ကအဲ့တာကိုမေက်နပ္တာ.."

"အင္း..ဟုတ္တာေပါ့..."

"သူ႔ဟာမနဲ႔ေလးႏွစ္ေတာင္ေပ်ာ္ပါး
ေနခဲ့ၿပီးမွ ခုက်ေတာ့္ကိုေႂကြက်ျပေနတာ
မာယာေတြ..."

"မေပ်ာ္ပါးလိုက္ရပါဘူးကြာ..."

"ဘာလို႔လဲ..."

"ေထာင္ထဲမွာသူဘယ္လိုေပ်ာ္နိုင္မလဲ..."

Namjoon သည္ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို
တသက္လုံးေရငုံႏူတ္ပိတ္ေနရန္
စဥ္းစားခဲ့ၿပီးMinကိုအရိပ္အမြက္ပင္
မေျပာခဲ့ဖူးပါ။Jeonကလည္း
ဆိုးဝါးတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြအေၾကာင္း
ေျပာမျပရန္အထပ္ထပ္သတိေပးခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အားလုံးခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္အပီး
ေသခ်ာစားျပေနကာFlykissအထပ္ထပ္
ေပးေနေသာ ဖုန္းထဲကခ်စ္စရာ
လူေၾကာင့္ ေယာင္ယမ္းကာအကုန္ထြက္ကုန္သည္။

"ေထာင္ထဲမွာ..."

"ေဆးမွုနဲ႔ေလ...Graceေခ်ာက္ခ်တာ.."

Jiminသည္တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။
ျပန္လာခ်င္ေပမယ့္ ပိတ္ေလွာင္ခံထားရ
လို႔ပါ စကားေတြကိုျပန္ၾကားေယာင္လာ
တဲ့အခါ ရင္ထဲဆစ္ခနဲ...။
လက္ကေလးေတြကိုအခ်င္းခ်င္းဆုပ္
ကိုင္ကာေတာ္ေတာ္ေလးမွိုင္သြားခဲ့သည္။

Namjoon သည္ေျပာပီးမွသတိျပန္ဝင္လာ
ေတာ့ Jiminကိုၾကည့္မိလိုက္ေသာ္အခါ
အသက္မရွိေတာ့သလို...။
Liveကပီးသြားတာေၾကာင့္ဖုန္းအား
စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ေပမယ့္
ဖုန္းသည္လႊင့္ပ်ံကာၾကမ္းျပင္အထိက်
သြားခဲ့သည္။
အားနည္းနည္းေလးပဲသုံးတာကို
ကြဲျပန္ပီလားမသိ...။

"Namjoon Hyungေျပာေနတာ
ေတြက်ေတာ္နားမလည္ဘူး..."

သြားပီ...မိုင္းကိုမွတက္နင္းမိလိုက္ရေလ
ျခင္း...။Jimin၏မ်က္ႏွာသည္
ေရခဲရိုက္ထားသလိုေတာင့္တင္းေနကာ
သူသည္တရားခံလိုမ်က္ႏွာလႊဲထားရသည္။

"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး
Jeonျပန္အေလၽွာ့ေပးတယ္ဆိုလည္း
အဆင္ေျပေအာင္ျပန္ေနလိုက္ပါ
Minရယ္...."

"ေထာင္က်တာကိုသိခ်င္တာ..."

Namjoon သည္ေျပးေပါက္မဲ့ခဲ့ေလ
ၿပီ....။သူအဆိုးေလးကိုသူဘယ္လို
မွေျဖရွင္း၍မရေတာ့ဘူးဆိုတာ
သိတာေၾကာင့္ေခၽြးေတြပင္ျပန္လာရသည္။
မထူးေတာ့ျဖစ္ပ်က္သမၽွအကုန္ေျပာ
ျပလိုက္ရေသာ္အခါ Jiminသည္
မ်က္ႏွာပင္နီရဲလာခဲ့သည္။

ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲအေပၚထပ္သို႔
ျပန္တက္သြားခဲ့သည္။
ထူးဆန္းတာကညာဘက္က
အခန္းဝါေလးဆီသို႔တက္သြားကာ
တံခါးေျဖးေျဖးေလးပိတ္ခ်လိုက္သံ
ကိုၾကားလိုက္ရသည္။

ငယ္ငယ္ကႏွစ္ေယာက္လုံံး၏
ရီသံေလးမ်ားပ်ံ႕လြင့္ခဲ့သည့္
အခန္းေလးထဲထိုင္ခ်ရင္း

ေျပာခဲ့ေရာေပါ့....။
ဒုကၡေတြေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုလည္း
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အဆက္အသြယ္ေလး
တခုခုပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္ခဲ့ေရာေပါ့..။
သတၱိေတြဘယ္ေလာက္မ်ားရွိေနလို႔
ေသြးပ်က္စရာအေျခအေနေတြကို
တေယာက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာလဲ...။
အဲ့တာေတြေၾကာင့္သူ႔ကိုမုန္းတာ...။
စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာေတြမ်ား...။

စီးကရက္တလိပ္ထုတ္ကာ
မီးညႇိရင္း...ခပ္ျဖည္းျဖည္းရွိုက္ယူလိုက္
သည္။
ေဆးလိပ္ကိုမစြဲလမ္းေပမယ့္စိတ္ၿငိမ္သက္ဖို႔
လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့
သူမီးညႇိရသည္။ႏူတ္ခမ္းနားေတ့ကာ
မ်က္လုံးစုံမွိတ္အေငြ႕ေတြအားမွုတ္ထုတ္လိုက္သည္။
လြတ္လာတဲ့အခါ သူ႔မိဘေတြမရွိေတာ့
ျခင္းေတြကိုလည္း ဘယ္လိုခံနိုင္ရည္နဲ႔မ်ား
ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါလိမ့္ေလ....။
မ်က္ရည္သည္ေဆးလိပ္ဖြာေနရင္းပင္
တစက္ခ်င္းက်သည္...။

အဲ့ဒီမိန္းမေရာ ဘာလို႔မ်ားဒီေလာက္
ေအာက္တန္းက်ခဲ့ရတာလဲ....။
တေကြ႕ေကြ႕မွာမ်ားျပန္ဆုံခဲ့ရင္
သူအေသသတ္မိလိမ့္မယ္ထင္သည္။

အဆင္မေျပလိုက္တာJeonJungkook ေရ...
ခင္ဗ်ားကေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း
ဘီလူးေခါင္းႀကီးေဆာင္းပီး
သနားစရာေကာင္းတဲ့ဗီလိန္ႀကီး
ျဖစ္ရျပန္ၿပီ...။

ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး...
ဘယ္ေတာာ့မွခြင့္မလႊတ္ဘူး..
လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ကံၾကမၼာတခုကို..

သူ႔ကိုေတာ့ သူ႔ကိုေတာ့
ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္ေလ...

အေျပာင္းအလဲျမန္လိုက္တာပဲ
ဆိုဆို အၾကာႀကီးစို႔နစ္ေနရတာ
သူလည္းမြန္းက်ပ္လွၿပီ...။

ေဆးလိပ္ကိုင္ထားေသာ
လက္ကေလးေတြတုန္ရီေနသည္။
မ်က္ရည္စေတြမ်က္ေတာင္ဖ်ားမွာ
ကပ္ညႇိေနသည္။

ကိုကိုဟာဗီလိန္ေပမယ့္ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း
ခဲ့တဲ့ ဗီလိန္ပါ.....။

....................။

"Hyung....!"

Jeonသည္႐ုံးခန္းထဲတြင္လူတေယာက္လုံး
လႊင့္ထြက္မတတ္ေအာ္ေတာ့သည္။
ပစၥည္းေတြအားလုံးေကာက္သိမ္းကာ
သူအကုန္ေျပာလိုက္ၿပီးၿပီဟုဖုန္းဆက္
လာေသာNamjoon Hyungအား
အသံကုန္ေအာ္ပီးေနာက္အိမ္သို႔ျပန္ေျပး
လာရေတာ့သည္။
အဆင္ေျပခါနီးမွကြာ.....။
ပိုပဲအဆင္ေျပသြားမလား
ဒါမွမဟုတ္ပိုပဲဆိုးဝါးသြားမလား
မေတြးရဲေတာ့...။
ကားကိုဘယ္လိုေမာင္း၍အိမ္ကိုမိနစ္ပိုင္း
ေလးအတြင္းျပန္ေရာက္လာခဲ့သလဲမသိ။
အျမဲတမ္းကေလးမႀကိဳက္၍အေမွာင္ခ်ထား
ရေသာအိမ္ႀကီးသည္မီးထိန္းထိန္းညီးလ်က္။

အိမ္ထဲေျပးဝင္လာကာေအာက္ထပ္တထပ္
လုံးတြင္အရင္လိုက္ရွာခဲ့သည္။

"ဘယ္သြားလဲအိမ္မွာမရွိဘူးလား"

အိမ္အကူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အား
ေမးလိုက္ေတာ့

"ဟိုအခန္းထဲကိုတက္သြားတာၾကာပီ
သခင္ေလး ျပန္လည္းဆင္းမလာဘူး
ညစာေတာင္မျပင္ခိုင္းဘူး...."

"Namjoon Hyungေရာ...?"

"အျပင္ထြက္သြားၾကာပီ."

ေျပးပီေပါ့ေလ..။တက္လည္း
တက္နိုင္တဲ့KimNamjoonပါ..။

အေပၚထပ္သို႔တက္ကာအဝါေရာင္အခန္း
ေဟာင္းေလးထဲျဖည္းျဖည္းေလးဖြင့္
ဝင္လ္ုက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းသြားရသည္။
အိပ္ယာေပၚတြင္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္
အိပ္ေပ်ာ္ေနပါေသာ ကေလးငယ္သည္
အသက္ရွူေတြပင္မွန္လၽွက္...။
ေဆးလိပ္တိုေလးေတြတစ္ခုႏွစ္ခုေတြ႕တာ
ေၾကာင့္ စိတ္ထဲပင္မေကာင္း....။
ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးျဖတ္ခိုင္းရမည္...။

"Min....Min..."

ပုခုံးေလးေတြအားျဖည္းညင္းစြာ
လွုပ္ေခၚေတာ့ လွုပ္ရွားလာသည္။
သို႔ေသာ္နိူးတဝက္အိပ္တဝက္ႏွင့္....
ေခါင္းအုံးထဲျပန္တိုးဝင္သြားျပန္သည္။

"ညေနေစာင္းေနပီ ဖ်ားလိမ့္မယ္
ထေတာ့ေနာ္...."

ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ျပန္လွုပ္ေခၚေတာ့မွ
မ်က္လုံးေတြပြင့္လာကာသူ႔ကိုျမင္ေတာ့
မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းလႊဲသြားေတာ့သည္။

"ထေနာ္ ေရခ်္ုး ကိုကိုနဲ႔အျပင္မွာ
ညစာထြက္စားရေအာင္...."

"က်ေတာ့္ကိုေျပာျပခဲ့ေရာေပါ့
အခက္အခဲေတြၾကဳံခဲ့ရတယ္ဆိုလည္း....."

အိပ္ယာနိုးခါစခပ္အက္အက္အသံေလး
ျဖင့္ၾကား႐ုံသာသူေျပာခဲ့သည္။
Jungkookသည္အေပၚထပ္Coatအား
ခၽြတ္ကာ Necktie ေတြအားခပ္ေလၽွာ့ေလၽွာ့
ျဖည္လိုက္ရင္း Minလွဲေနေသာေဘးသို႔
ဝင္လွဲလိုက္သည္။
ငယ္ရြယ္စဥ္ကတေယာက္အိပ္ခုတင္ေလး
သည္ႏွစ္ေယာက္လွဲခ်လိုက္ေသာ္အခါ
မလွုပ္သာမလူးသာရယ္....။
တဖက္သို႔လွည့္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ေလး
အားေနာက္မွာသိမ္းဖက္ထားလိုက္ရင္း
ေပၚလြင္ေနေသာဂုတ္သားႏုႏုေလးေတြအား
ဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္။

"စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလား
အသံေလးနားေထာင္ရတာ
ေဒါသေတာ့ထြက္ေနပုံေတာ့မေပၚပါဘူး..."

"ထြက္တယ္....."

"ေအာ္...ဟုတ္လား...ကိုကို
ဘယ္လိုေျပေအာင္လုပ္ေပးရမလဲ"

"အဲ့ထဲမွာတေယာက္ထဲေၾကာက္ေနခဲ့မွာ
ပဲေနာ္...."

"မဟုတ္တာ..ျပန္ထြက္လာလို႔
ကေလးငယ္ အထင္လြဲေနမွာကို
ပိုေၾကာက္ေနခဲ့တာပါ...
တကယ္လည္း ျပန္ေရာက္လာေတာ့
ကေလးငယ္က ကိုကို႔ကိုအမ်ားႀကီး
မုန္းခဲ့တယ္ေလ...
ကိုကိုအေၾကာက္ဆုံးက
မင္းအမုန္းေတြပဲ Min....
မင္းငါ့ကိုမုန္းတာထက္ပိုဆိုးတဲ့ငရဲ
ငါ့မွာမရွိဘူး....
ငါႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔လည္း
ႀကိတ္ႀကိတ္ငိုရတာ
ရွက္လွပီသိလား....."

"လမ္းေဘးPlatform မွာေအာ္ငိုခဲ့ရတဲ့
က်ေတာ္ကမရွက္ရဘူး...."

"ဒီဘက္ကိုလွည့္ပါအုန္း....
ေအာ္ငိုခဲ့တဲ့မ်က္ႏွာလွလွေလးကို
ၾကည့္ခ်င္လို႔..."

ဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့အလြယ္တကူပါလာ
ေသာMinသည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး...။
စမ္းေခ်ာင္းေလးႏွင့္တူသည္
တခါတရံလည္းမီးေတာက္ေလးလို
ကႏၲာရေလးလည္းျဖစ္သြားနိုင္သလို
အိုေအစစ္ေလးအျဖစ္လည္း
ေျပာင္းလဲတတ္တာပဲ....

"ျပန္ခ်စ္ပါလားကြာ...."

ဆံပင္ေလးေတြအားပြတ္သပ္ေပးရင္း
ေလးေလးနက္နက္ဆိုေတာ့
Minဟာရင္ခြင္ထဲသို႔တိုးေဝွ႕လာေတာ့သည္။
Minလက္ေတြဟာသူ႔ခါးကိုဆြဲလိုက္ရင္း
ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုပိုမိုနီးကပ္လိုက္ေစျခင္း
ေၾကာင့္ရင္ခုန္ႏူန္းသည္အတိုင္းထက္အလြန္...။

ရွိအုန္းမွာေပါ့...မေက်နပ္ခ်က္အနည္းအက်ဥ္း
ေလးေတြ...သူဒုကၡေရာက္ခဲ့ပါသည္ဆိုေသာ
အခ်က္ေလးတခ်က္ျဖင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူ
ခဲ့ေသာ ကေလးငယ္ဟာ
သူ႔ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာရင့္က်က္ပီး
သူ႔ထက္ပိုခ်စ္တတ္ခဲ့ပါသည္။

"ျပန္ခ်စ္ခိုင္းေနတာ အတင္းဖက္ထားခိုင္း
ေနတာမဟုတ္ဘူး JeonJimin..."

ရင္ခြင္ထဲမွတိုးတိုးေလးထြက္လာေသာ
စကားသံသည္JungKookအား
သြားတန္းေလးေတြေပၚသည္အထိျပဳံးေစခဲ့ပါသည္။

"ဖက္ထားတာလည္း ခ်စ္လို႔ပဲဟာကို..."

Officials နမ္းရေတာ့မည့္အခ်ိန္ေတာ့
ေရာက္လာၿပီ...။ဒီအေျခအေနကို
ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ခဲ့ရလဲ...။
NamjoonHyungအားေအာ္ဟစ္ခဲ့မွုမ်ား
ကိုအားနာ၍မဆုံးပါ...၊

"ညစာလိုက္ေကၽြးမယ္ဆို...."

"ခဏေနအုန္းေလ...ကိုကိုနမ္းအုန္းမယ္..."

"က်ေတာ္ဗိုက္ဆာေနပီ..."

"ခုမွျပန္ညႇိလို႔ရတာေလ...ခဏခ်စ္ၾကမယ္ေလေနာ္"

"ဗိုက္ဆာေနတာ ဘယ္လိုခ်စ္ရမွာလဲ
ခုသြားမယ္..."

အေရာင္ေျပာင္းတတ္တာ ပုတ္သင္ညိဳ
ပဲရွိသည္ဟုထင္မွတ္ခဲ့ေပမယ့္
ရင္ခြင္ထဲ ေသးေသးေလး၏
တခဏအတြင္းေျပာင္းလဲမွုအဖုံဖုံအား
ေတြ႕လိုက္ရေသာ္အခါ ဆြံ႕အမိသည္။

"မဟုတ္ေသးပါဘူး ခုမွမင္းငါ့ကို
ျပန္ခ်စ္သြားတာေလ...
ငါ့ကိုဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား..."

"ဟာ ဗိုက္ဆာပါတယ္ဆိုမွပဲ...
ခင္ဗ်ားမလိုက္ရင္ေနေတာ့
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲထြက္စားေတာ့မယ္...."

Dramaမရသူ JeonJiminသည္
ဗိုက္ဆာျခင္းအႏုပညာျဖင့္ေလးႏွစ္လုံး
အၿပိဳၿပိအလဲလဲ အမုန္းတရားေတြ
ေျပေပ်ာက္ခ်ိန္မွာေတာင္ေကာင္းေကာင္း
အလြမ္းမသယ္နိုင္ရွာပါ...။
သူ႔အားေက်ာ္ခြကာထထြက္သြားေတာ့
သည္။

Jeonသည္သေဘာက်စြာျပဳံးရင္း
ေနာက္ကေျပးလိုက္ကာ
ေကာက္ခ်ီၿပီးျမင္ရာေနရာေတြ
ေတာက္ေလၽွာက္နမ္းေနလိုက္ေတာ့
ေအာ္ဟစ္သံေလးေတြသည္တအိမ္လုံး
အႏွံ့....။

"ဗိုက္ဆာတယ္....!!!!"

"ဒီေကာင္ႀကီးကိုစားလိုက္ .....
ထာဝရ ဗိုက္ျပည့္သြားလိမ့္မယ္..."

"မစားဘူး....!!!..

အိမ္အကူေကာင္မေလးေတြပင္
မျပဳံးဘဲမေနနိုင္ေတာ့...။
Jeonသည္ဘယ္သူ႔ကိုမွဂ႐ုမစိုက္
ေတာ့ပါ ေလွကားေတာက္ေလၽွာက္
ခ်ီေခၚလာရင္း စြာလြန္းေသာ
ကေလးငယ္အား တဖြဖြနမ္းလၽွက္
ေရခဲေသတၱာဆီသို႔သြားရသည္။
သူ႔ဗိုက္ဆာျခင္းကိုအရင္ေျဖရွင္းရ
မယ္မလား...။

ခ်ီထားခံလၽွက္ပင္ေရခဲေသတၱာအား
ဖြင့္ကာ ဘာစားရမလဲစဥ္းစား
ေနပုံသည္ေရခဲေသတၱာထဲပစ္ထည့္
လိုက္ရင္ဘယ္ေလာက္မ်ားထေအာ္လိုက္မလဲ
မသိ...။

"ၾကာတယ္ ယူစရာရွိတာျမန္ျမန္ယူ
ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ပိတ္မိေတာ့မယ္..."

"စိတ္မရွည္ရင္ ဒိုးလိုက္...."

JungKookသည္တဟားဟားရီရင္း
ဆူပုတ္ပုတ္စားစရာေရြးေနေသာ
ကေလးငယ္အားအခ်္န္ေတာ္ေတာ္ၾကာ
ခ်ီထားခဲ့ရပါသည္....။

ပြင့္လန္းလာခဲ့ေသာအခ်စ္ပန္းတို႔သည္
Jeonစံအိမ္ေတာ္၏ေနရာအႏွံ့ပ်ံ႕ႏွံ့ကာ
ေမႊးႀကံသင္းပ်ံ႕လၽွက္....။
ကံၾကမၼာသည္ထပ္ဆိုးနိုင္အုန္းမလား
မသိေပမယ့္...
က်ေတာ္ ကိုကို႔ ကို ထပ္ခ်စ္ရေတာ့မည္...
အတိတ္မွာလည္းအတိုင္းထက္အလြန္ခ်စ္ခဲ့
ရသည္...
အနာဂါတ္ကိုေတာ့က်ေတာ္အရင္လို
မေတြးမိေတာ့....
ဘာျဖစ္ျဖစ္...LifeGoesOn...ပါပဲေလ...

.............

"မင္းအဆင္ေျပရဲ့လား...."

ပန္းဆိုင္ေရွ႕ကအုတ္ခုံေလးတြင္ထိုင္ေနေသာ
လူႏွစ္ေယာက္တြင္တေယာက္သည္ေခါင္းငိုက္
စိုက္က်ေနကာၿငိမ္သက္ေနသည္။

"က်ေတာ္သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတာ
Hyungရယ္...."

"ျဖစ္တတ္ပါတယ္...ကြာ
သူတို႔အိုေကမွာပါ..."

"ကေလးေတြကမနည္း
ညႇိႏွိုင္းေနေနရတာ...
က်ေတာ္ကေလၽွာက္ေျပာမိတာ..."

"မင္းေျပာတာမဟုတ္တာမွမပါတဲ့ဟာ
အမွန္တရားပဲကို...လာအထဲကို
ငါထမင္းေကၽြးမယ္...."

ေခၚေတာ့လည္းလိုက္ခဲ့ရသည္။
စိတ္ေကာင္းဝင္တုန္းေလး
ေကာင္းေကာင္းေနမွေတာ္ရာက်မည္။

"ေယာင္းကထမင္းအိမ္မွာစားခ်င္
မွစားတာ အိမ္လည္းျပန္လာခ်င္မွ
လာတာ ေလၽွာက္သြားေနတာ
အျမဲတမ္းႏွစ္ေယာက္စာလုပ္ထား
ေပမယ့္ ပစ္လိုက္ရတာမ်ားတယ္...."

"ဟုတ္ကဲ့..ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္..."

"မ်ားမ်ားစား...ဝိတ္တက္မွာလည္း
မပူနဲ႔ အရသာရွိတဲ့အစားအစာေတြက
ဘယ္ေတာ့မွဝိတ္မတက္ဘူး..."

"ဟုတ္ကဲ့...."

အဆိုအမိန့္သည္သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္း
တာေၾကာင့္သူHyungကိုေငးေမာမိသည္။
ညမီးေရာင္ေလးေအာက္ညစာေကာင္းေကာင္း
စားေန​ေသာHyungေခ်ာေခ်ာေလးသည္
သိပ္ျပည့္စုံပါသည္...။

ပန္းဆိုင္ေလးထဲ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္
ညစာအတူစားေနၾကသည္...။
ညေလညႇင္းသည္ေျဖးေျဖးေလးတိုက္ခတ္
ေနသည္...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာၿပိဳင္ပြဲမ်ားသည္ယခုတြင္
စခဲ့သည္...။