Jeonစံအိမ်တော်ကြီးတွင်တချို့မနက်တွေ
မှာ အနက်ရောင်ခွေးတကောင်နဲ့အတူ
အိမ်ဘေးရှိရေကူးကန်ပြာပြာတွင်
ရေကူးရန် ဆင်းလာတတ်သော
ယောကျ်ားငယ်သည်....တစ်ခါတစ်ရံ
ခြံအပြင်မှဖြတ်သွားဖြတ်လာတို့မြင်တိုင်း
နောက်ထပ်တစ်ခါပြန်မကြည့်ဘဲမနေနိုင်
လောက်အောင် စွဲဆောင်မှုအင်အားကြီးသည်။
နေ့တိုင်းတော့ ရေကူးဖို့စိတ်ကူးမရှိပေမယ့်
စိတ်ကြည်လင်သောနေ့တွေဆို ရှိန်ပိန်တခွက်
နှင့်ရေပြာပြာတွေထဲစိမ်နေရတာ ဇိမ်တမျိူး။

"Jet အတွက်စားစရာတခုခုယူလာပေး...."

ရေထဲမဆင်းသေးဘဲခုံပေါ်တွင်ခြေဆင်းထိုင်
ကာဘေးနားတွင် သူခိုင်းသမျှလုပ်ပေးရန်
စောင့်နေသောအိမ်အကူသုံးလေးယောက်
လောက်ကို တခုပီးတခု ညွှန်ကြားနေသည်။

"မျက်မှန်ယူပေးအုန်း နေထိုးတယ်မျက်နှာကို..."

"နင့်ကိုငါ Suncreamယူလာခိုင်းတာ
အတိတ်မေ့သွားတာလား.."

အိမ်အကူလေးတွေသည်ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့်
အလုပ်ရှုပ်နေလျက်...။
ရေတခါကူးဖို့အရေးတွင်Jimin သည်
အချိန်အများကြီးယူတတ်ကာ
မနက်စောစောတွင်သူ့ကြောင့်တအိမ်လုံး
ပြာပန်းခတ်နေလျက်...။

Jeonသည် ပြတင်းပေါက်မှရပ်ကြည့်နေကာ
ပြုံးနေသည်ကမရပ်တော့....။
ခွေးတကောင်နှင့်ခုံပေါ်တွင်ပက်လက်လှန်ကာ
ချေမိုးပြနေသောသူသည်မထင်ရင်မထင်
သလိုထထအော်တတ်သည့်အသံသေးသေး
လေးကလည်းအသဲယားစရာအတိ..။
လက်ညိုးထိုးကာအမိန့်ပေးနေသော
သူ့ရဲ့မင်းသားလေးသည် 
တနေကုန်ထိုင်ကြည့်နေရမယ်ဆိုရင်တောင်
ငြီးငွေ့မသွားစေမဲ့ အလှတရားမျိုး။

ရေကူးရန် အကျီတွေအားလုံးချွတ်ကာ
ဘောင်းဘီတိုတထည်ဖြင့်ထလာသည်။
ရှိန်ပိန်အားတကျိုက်သောက်လိုက်သေး....။
လည်ပင်းက တက်တူးသေးသေးလေးတွေ
ခါးစပ်ကတက်တူးကြီးကြီးတွေ...
သူ့အားရွဲ့ကာပြန်ဆိုးထားသော
ခရမ်းရောင်ဆံပင်တွေနှင့်...
JeonJiminသည်သည်းခံနိုင်စွမ်းအား
တမနက်လုံးစမ်းသပ်နေသည်။

ရေထဲသို့ခုန်ချသွားကာကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်
ကူးနေပုံကဘယ်လောက်လေ့ကျင့်ထားမှန်း
သိသာသည်။Jetသည်ရေကူးကန်ဘေး
တွင်ထိုင်စောင့်နေသည်...။
တစ်ခါတစ်လေလည်း Jetဖြစ်ချင်သား...။

တွေးပြီးမှရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း...
ငါလည်းဒီပူလောင်မှုလေးအတွက်
ဘယ်ဘဝရောက်ရောက်
ရောက်ချင်နေပါရောလား....။

ကလေးငယ်သည်သူငိုယိုကာ
တောင်းပန်ခဲ့သောညပီးထဲက
တထစ်တော့လျှော့ချလိုက်သောပုံ။
ရွဲ့ဆိုးမဆိုးတော့ဘဲ...
အဆင်ပြေဆိုး ဆိုးလာပြန်သည်။
အရင်လိုရှောင်ဖယ်မနေဘဲအလိုက်အထိုက်
လေးနေပေးတာကိုသူ့မှာကျေးဇူး
တင်၍မဆုံးနိုင်...။
ထို့ကြောင့် အလိုလိုက်အကြိုက်ဆောင်ကာ
ဘာပြောပြောခေါင်းညိတ်ပြီးသား...။

ရေကန်ဘောင်ပေါ်ပြန်တက်လာတော့
သဘက်လာပေးသူကအဆင်သင့်..။
ဆက်ခနဲယူကာဆံပင်တွေအား
သုတ်ကာ ခါလိုက်ပုံက သူ့ကိုအောက်ထပ်
သို့ဆင်းလာစေတော့သည်။

JeonJungkookသည်JeonJiminနဲ့
ပတ်သတ်လာလျှင်ဘယ်နေရာတွင်
မဆိုသည်းခံစွမ်းအားမဲ့ပါသည်။

"Min...တော်တော့ရေစိမ်တာကြာနေပီ..."

Shirtအကျီအဖြူရောင်အားကြယ်သီး
သုံးလောက်အထိဖြုတ်ထားကာ
အိပ်ယာထခါစ ဆံပင်ကြေကြေတွေနှင့်
JeonJungkookသည် မသေသပ်ပေမယ့်
တိကျနေသည်..။
အသက်၂၀အရွယ် ကျောင်းသားဘဝ
တုန်းကတောင် ဒီလူဟာမြင်ဖူးသမျှထဲ
အကောင်းဆုံးဟုကလေးပီပီသတ်မှတ်
ခဲ့တာ ၂၅နှစ်အရွယ်ယောကျ်ားတစ်ယောက်
၏ပျ်ုပျစ်နုနယ်ခြင်းတွေသည်
လက်ကသွေးကြောအစိမ်းရောင်တွေအစ
သူ့အား မသိမသာခိုးကြည့်စေခဲ့သည်အထိ
မိမိုက်သည်....။
ဒါတွေကို မိန်းမတစ်ယောက်ကသူ့ထက်
အရင်ထိတွေ့ခဲ့ပြီးပြီဆိုတာသိလာတိုင်း
ကုတ်ဖဲ့ဆွဲချင်လာတာကြောင့်ချက်ချင်းမျက်နှာ
လွှဲခဲ့မြဲ...။

"ကူးအုန်းမှာ...အညောင်းတောင်မပြေသေး
ဘူး..."

"ပြောလိုက်လို့ အင်းကိုကို ဆိုပီး
နားထောင်လိုက်ရင် ဘာဖြစ်သွား
မှာမလို့လဲ...."

"ခင်ဗျားကူးအုန်းမလား ပြိုင်ချင်လား...
ကျတော်နဲ့...."

"ငါ့ကိုမင်းဘယ်နိုင်မလဲ..."

"စမ်းကြည့်မလား...."

"သိပ်စိန်ခေါ်တာပဲ....အလျှော်အစားကရော.."

"ကြိုက်တာခိုင်း...."

"သတ္တိရှိလိုက်တာ....
ငါဘာတွေခိုင်းမလဲမင်းမသိတာလည်း
မဟုတ်ဘဲနဲ့..."

"ကျတော်ကပဲခင်ဗျားကိုပြန်ခိုင်းရမှာပါ..."

"ယုံကြည်မှုတွေရှိလိုက်တာ..OkOk
ရေကူးဖို့အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်
အုန်းမယ်...ခဏစောင့်..."

ရှန်ပိန်တခွက်ကိုင်ကာသူဘာခိုင်း
ရမလဲဆိုတာကိုတွေးကာ
ကြိတ်ပျော်နေခဲ့သည်။
ရေကူးတာကတော့သူ့ကိုဒီလူ
မနိုင်နိုင်တာသေချာပါသည်...။

ခဏအကြာပြန်ထွက်သော
JeonJungkook သည်
ရဲရဲတင်းတင်း...။
အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြင့်တလောကလုံး
ကိုပက်စိန်ခေါ်နေသလို...
ဘေးနားကကောင်မလေးတွေသည်
သူ့ကိုပင်သိပ်မကြည့်ရဲခဲ့ကြသော်
လည်း ဒီလူကြီးကျတိုးတိုးတိတ်တိတ်
ခိုးကြည့်နေကြသည်..။

"နင်တို့မှာအလုပ်မရှိဘူးလား..
မနက်စာသွားပြင်ပေး သွား....!!!"

ရုတ်တရက်ထအော်သောJiminကြောင့်
အားလုံးတညီတညွတ်အိမ်ထဲသို့ထွက်
ပြေးသွားကြသည်...။

"စကြမလား...."

နေရာယူကာရေထဲသို့ပြိုင်တူခုန်ဆင်း
ရင်းကူးခတ်ခဲ့သည်။အသဲအသန်ကြိုးစား
နေသောJiminနှင့် Jiminခိုင်းတာ
လုပ်ချင်သော Jeonသခင်လေးသည်
ရေချက်ချင်းမကူးနိုင်တော့....။
အနိုင်အရှုံးသည်သိသိသာသာကွဲပြား
စွာထွက်လာသည်...

Jeonသည်ရှုံးခဲ့သည်..။

"ပြောပါတယ်...ခင်ဗျားက လေပဲရှိတာပါလို့..."

ကလေးသည်အနိုင်ရလျှင်သိပ်ပျော်
တတ်တာငယ်ငယ်လေးထဲကအကျင့်..။
ထို့ကြောင့်ဟိုးငယ်ငယ်ထဲကကလေးနှင့်
ယှဉ်ပြိုင်မှုတိုင်းတွင်သူအရှုံးပေးခဲ့သည်။
အနိုင်ရ၍ ဘဝင်မြင့်နေပုံသည်
မြိုချချင်စရာလည်းဖြစ်နေတာကို..။
ဒါကိုလည်းအပိုင်းဆက်ဖြင့်ကြည့်ချင်သေးသည်။
သူ့အားတခုခုအနိုင်ယူပီးလျှင်
ကလေးသည် အကြာကြီးဂုဏ်ဆာပြကာ
သူကတော့ အသဲယားရင်း
ငယ်ငယ်ကတော့ပါးဖောင်းဖောင်းလေး
တွေအား မဆင်မခြင်ဖိဖိနမ်းခဲ့သည်။

ခုရော....ခုလည်းအသဲယားနေတာပဲ..
နေရောင်ဖျော့ဖျော့တွင်ရေသီးနေသော
မျက်နှာဖူးဖူး ခရမ်းနုရောင်ဆံပင်တွေ
ချေမိုးနေသောထိုကလေးငယ်ဖြစ်တည်
မှုသည်..သိပ်အကြာကြီးစဉ်းစား
လိုက်စရာမလိုပါ...။

ရေထဲပြန်ဆွဲချကာ ရေကူးကန်အောက်ခြေ
အထိဆွဲခေါ်သွားရင်းရေပြာပြာတွေအောက်
တွင် နူတ်ခမ်းဖူးဖူးအားအစမ်းထွင်ကာ
ကျူးကျော်လိုက်သည်....။
ဘယ်နေရာမှာနမ်းနမ်း...
အလန်းဆန်းဆုံးခံစားချက်ကိုပေးစွမ်း
နိုင်သောကလေးငယ်သည်ရူးလောက်
အောင်မိုက်သည်...။

ရုန်းနေသည်...မွန်းလည်းမွန်းမှာပေါ့...
ရေကိုသူ့ထက်ကျွမ်းကျင်ပါသည်ဟု
မော်ကြွားခဲ့သော ကလေးသည်
ခုတော့ မမော်ကြွားနိုင်တော့ပါ...။

နည်းနည်းကြာမှလွှတ်ပေးကာရေပေါ်
သို့ပြန်တက်လာတော့ တော်တော်လေး
ကိုမောနေပုံ...။
ရင်ဘက်အားရေထဲတွင်ဘုန်းခနဲ
ရိုက်ကာအပေါ်သို့ပြန်တက်သွားတော့သည်။
ရှိန်ပိန်ခွက်ပင်ပြန်မယူသွား
Jet ကိုပင်မေ့ကျန်ခဲ့သည်...။

Jet သည်မယုံနိုင်သလိုကြည့်နေတာကြောင့်
Jeonသည်သဘောကျစွာရီကာ

"ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ မင်းDaddy
မင်းကိုမေ့တောင်ကျန်ခဲ့ပြီ...
ငါ့ကိုမင်းလာကြောလို့မရဘူး
အမဲရောင်ရုပ်ဆိုးကောင်....."

"Jet လာ......!!!!"

အိမ်ပေါက်ဝမှလှမ်းအော်သံသည်
စီခနဲ...။Jetသည်တချိုးထဲပြေးတော့သည်။
ခွေးနှင့် ခွေးသခင်လေးသည်
ဘာကြောင့်များဒီလောက်ချစ်စရာကောင်း
နေရသလဲ....။

.......

"ငါကသနားလို့..နည်းနည်းအလျှော့ပေး
ထားတာကို...လာလာထိပါးချင်နေသေးတယ်
နောက်တခါဆိုရင်ထိုးပီပဲ...
ငါ့ကိုဟိုတုန်းကလိုဘာလုပ်လုပ်ခံမယ်
ထင်နေတာ...တကယ်အဆုံးမဲ့မုန်းစရာလူ..."

ဆံပင်တွေအားရေစင်အောင်သုတ်ကာ
အကျီတစုံထုတ်ပီးအပြင်သွားရန်ပြင်
ဆင်လိုက်သည်...။ဒီနေ့ထယ်..ပန်းဆိုင်
လာမည်ဟုသတင်းကြားရ၍
သွားကြည့်အုန်းမည်...။
ဒီကောင့်ကိုမတွေ့ရတာဘယ်လောက်ကြာ
နေပီလဲ...တွဲခဲ့တာတစ်ရက်နှစ်ရက်မဟုတ်
လေးနှစ်ကျော်ငါးနှစ်ဖြစ်တာကြောင့်
သူကလွယ်လွယ်အနေစိမ့်သွားပေမယ့်
ကိုယ်ကတော့မပြတ်သားနိုင်ပါ...။
စကားမပြောရရင်တောင်အခြေအနေလေး
ကြည့်ရရင်ကိုရနေပါပီ.. ။

"ဒါကဘယ်လဲ....."

"အပြင်သွားမလို့...."

"ဘယ်ကိုလဲ..."

"ဘာလုပ်မလို့လဲ..အမေးအမြန်းထူလိုက်တာ..."

"ကိုကိုလိုက်ပို့ပေးမလို့လေ..."

"ထယ်ယောင်းဆီသွားမလို့...."

"Min...!"

"မင်းသူ့ကိုမပြတ်နိုင်သေးဘူးလား...."

"သူငယ်ချင်းတွေကြားမှာပြတ်တယ်ဆိုတာ
မရှိဘူး...."

"မင်းတို့ကသူငယ်ချင်းအဆင့်ကခဲ့လို့လား.."

"မက ခဲ့လည်း..ခင်ဗျားကျတော့်ကို
ပိုင်နေပီပဲဟာ.."

ရှပ်အကျီအဝါရောင်ကွက်လေးအား
ကောက်ဝတ်ကာ ဦးထုတ်အနက်ရောင်လေး
ဆောင်းလိုက်သောMinဆီသို့သူသွားလိုက်ရင်း

"Min...မင်းကိုငါပိုင်တယ်ဆိုတာလေ....
လက်ထပ်စာချုပ်မှာလက်မှတ်ထိုးထား
ရုံနဲ့အပိုင်လိုက်ရတာမျိုးမဟုတ်ဘူး...
လက်ထပ်တယ်ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်ထိုးလိုက်ရုံ
နဲ့ငါတော့ Parkjiminကိုပိုင်ပီဆိုတာမျိုး
မဟုတ်ဘူး မင်းစိတ် မင်းခံစားမှု
မင်းရဲ့စိတ်ဝင်စားမှုအရာခပ်သိမ်းကို
ငါပိုင်မှ ပိုင်တယ်ခေါ်တာ
လူကငါ့ဆီမှာနေပီး စိတ်ကKimTaeHyung
ဆီရောက်နေတာ ငါအဆင်မပြေဘူး.."

"တချိန်ကလည်းလူကကျတော့်ဆီနေပီး
စိတ်ကမိန်းမဆီရောက်နေတဲ့ခင်ဗျားတောင်
ရှိခဲ့တာပဲ....ဘာတွေလာခံစားပြနေတာလဲ..."

"အော်.....အဲ့လိုလား....
အေးသွား...သွားချင်တဲ့အရပ်ကိုသွား
မင်းလုပ်ချင်တာလုပ်တော့...."

ကားသော့ယူကာဘာမှပြန်မပြောဘဲ
ထွက်သွားသောJimin သည်
နောက်ကိုတချက်မှပင်ပြန်မကြည့်ခဲ့ပါ

သူဘာမှားလို့လဲအမှန်တရားကိုပဲ
ပြောခဲ့တာလေ...သူ့အလှည့်ကျ
သိပ်အထိနာတတ်တာပဲ....
ခြေသံပြင်းပြင်းနှင့်အောက်ထပ်သို့
ဆင်းလာသောသူ့အားNamjoon
Hyungသည်အိမ်ပြင်ထွက်သည်အထိ
လိုက်ကြည့်နေသည်။

"ခုနရေအတူတူကူးပီး
ကျီစယ်နေတာတွေ့ပါတယ်
ခုကဘာဖြစ်သွားရပြန်တာလဲ"

............။

ကားမှန်အမဲကြီးကွယ်ကာဆိုင်ရှေ့တွင်
လူကောင်ပေါ်မလာဘဲကားထဲတွင်ရှိ
နေသော Jiminသည်
မှန်အမဲကြီးကွယ်ထားရုံဖြင့်
သူ့အားမမှတ်မိတော့ဘူးဟုထင်သလားမသိ။
မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာဖုန်းကိုပဲ
အာရုံစိုက်နေလိုက်သည်။
လွမ်းနေသော်လည်း အဆိုးကောင်
အား ဝမ်းသားအားရတော့ပြေးမခေါ်ချင်
တော့ပါ...။သံယောဇဉ်တွေသည်ဖြည်းဖြည်း
ချင်းဖြတ်မှ။
ဘယ်တော့မှပြန်မလဲမသိ။ပြန်ချင်တဲ့အချိန်
ပြန်ပါစေလေ...ကားလမ်းမ တဖက်တချက်မှာ
ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့အသိနဲ့လည်းရပါတယ်..
ဒီကောင့်အပေါ်ဘယ်တုန်းကမှအတ္တမရှိခဲ့ဖူးတာ
ကြောင့်...။

မထင်မှတ်စွာဆိုင်ရှေ့တည့်တည့်သို့
ဝင်လာသော MinYoongi....။
ခေါင်းကြီးငုံ့ကာဘာတွေအလိုမကျလာ
လည်းတော့မသိ...။မသိစိတ်သည်
ထယ်ယောင်းအား တွန်းပို့လာတော့သည်။

မင်းမရှိလည်းငါ့မှာခင်မင်စရာသူငယ်ချင်း
ရှိနေသေးတယ်ဆိုသောကလေးဆန်သော
အတွေးလေးသည် Jimin အား
မနာလိုစေချင်လာပါသည်။
သူကြီးပဲJeonJungkookနဲ့တွဲမြင်ရတိုင်း
မနာလိုသဝန်တိုနေရသည်။
တခါတလေတော့ မင်းလည်းလောင်လိုက်အုန်း...။

"Hyung.....!!!"

Yoongiသည်မထင်မှတ်ပဲဖြစ်သွားသော
မိတ်ဆွေတယောက်၏နာရေးအတွက်
ပန်းလာဝင်ဝယ်ခြင်းဖြစ်သည်။
သို့သော်ပန်းဆိုင်သည်KimTaeHyung ဆိုင်
ဖြစ်နေတာလား....။ငါဒီကောင်နဲ့
ဆုံကိုဆုံနိုင်လွန်းပါတယ်။
အော်ခေါ်ကာဆိုင်ထဲကပြေးထွက်လာ
သောကောင်လေးသည်အစွမ်းကုန်ပြုံး
နေလျက်....။
နှစ်နှစ်လလခင်မင်ခဲ့ရသောမိတ်ဆွေကို
တွေ့လိုက်ရသလိုမျိုးသူ့ဆီသို့လက်တွေ
ဘာတွေပါကမ်းရင်းပြေးထွက်လာသည်။

ခေတ္တတခဏတော့ဝိညာဉ်လွင့်သွား
သလိုပါပဲ....။ဆန်းဆန်းပြားပြား
ဒီဇိုင်းတွေနဲ့ ဒီကောင်လေးသည်
တွေ့တိုင်း ကြည့်နေကျကာတွန်းတွေထဲက
ဇာတ်ကောင်လေးလို ပြုံးလိုက်ရီလိုက်
မဲ့လိုက်ဖြင့် လိုက်ကိုမမှီခဲ့ပါ....။
ရင်ထဲပူခနဲ..မကောင်းသောပူခြင်းတော့
မဟုတ်...။
ကောင်းသောပူခြင်းလားဆိုတော့လည်း
သူနားမလည်...။

"မထင်ထားဘူးရောက်လာလိမ့်မယ်လို့.."

နားဆွဲရှည်ရှည်တွေလှုပ်ယမ်းသွားသည်အထိ
သူ့လက်မောင်းတွေအားဆွဲကာ
ခပ်ဩဩအသံအားToneတဝက်လောက်
လျှော့ပြောပုံသည် ဘာဆေးတွေမှား
စားထားလဲမသိ..။သူ့လက်မောင်းအား
ဆွဲကာဆိုင်ထဲသို့အတင်းပင်ဆွဲခေါ်သွားသည်။
သူသည်နားမလည်နိုင်စွာရှုံ့ရှုံမဲ့မဲ့....

သူတို့ဆိုင်ထဲရောက်သည်နှင့်
အရှိန်ဖြင့်မောင်းသွားသောကားသည်
သူပစ်လိုက်သောမြှားထိသွားသောပုံ..။
Jiminအကြောင်းသူသိတာပေါ့...။
အတ္တကောင်သည် သူသာသူငယ်ချင်းထက်
မပိုနိုင်တာ တခြားသူတစ်ယောက်ကျတော့်
နားရှိလျှင် သေလောက်အောင်မနာလိုတတ်သည်။

ကားထွက်သွားသည်နှင့်ထယ်ယောင်းသည်
ချက်ချင်းမျက်နှာသေပြန်ဖြစ်သွားကာ
ခုံတွင်ပြန်ထိုင်ပီးဖုန်းပြန်သုံးနေလိုက်သည်။

မတ်တပ်ရပ်နေသောMinYoongiသည်
ချက်ချင်းလက်ငင်းFlow Change
သွားသောကောင်လေးအား
အံ့ဩတကြီးဖြစ်သွားခဲ့သည်။

"ဟေ့ကောင်...ငါပန်းဝယ်မလို့...."

"ရွေးလေ...ကြိုက်တာတွေ့ရင်ပြော
ကျတော် Gameတန်းလန်းကြီးဖြစ်နေလို့...."

Customer ကိုထွက်ကြိုဆိုဖို့
သပ်သပ်လုပ်ထားသောService
မျိုးမလာမသိ..။ဆိုင်ထဲရောက်လျှင်
အကျုံးမဝင်တော့တာလား..။
သူဘာမှတော့မပြောခဲ့ဘဲနာရေးက
လည်းအရေးကြီးနေတာမို့ပန်းသာ
မြန်မြန်ဝယ်ရန်အာရုံစိုက်လိုက်သည်။

"ဒါဘာပန်းလဲ..."

"မသိဘူး...."

"ဒါကရော..."

"မသိဘူး..."

"ဟိုထောင့်ကအဖြူရောင်ကရော..."

"Hyungကိုမေး...."

ဖုန်းအားမျက်လုံးမခွါကာမသိဘူး
အော်နေသောဆိုင်ပိုင်ရှင်သည်
ဘယ်လိုစီးပွါးရေးလုပ်နေလဲမသိ။
ဘယ်Hyungကိုမေးရမာလဲ
ဘယ်သူမှလည်းမရှိဘဲနဲ့.....။

"မင်းရောင်းနေတာမဟုတ်ဘူးလား"

အသံကျယ်သွားလားမသိ..။
သူ့အားကြည့်လာတော့သည်။
နှာခေါင်းထိပ်ကမဲ့နေရာလေးအား
တချက်နှစ်ချက်ကုတ်လိုက်ပြီး

"ဘာအတွက်လဲ..ရည်းစားပေးဖို့
ဆို ကိုယ့်မျက်လုံးထဲလှတာသာ
ယူသွား...."

"နာရေးကွ နာရေး...!!!!"

"YoongiHyungကလေ
တွေ့တိုင်းဒေါသပဲထွက်နေတာပဲ
မသိလို့ပေါ့...ဒီလူနဲ့ဒီလူ
ဒီလောက်အော်စရာလား..."

ထိုအခါမှဖုန်းကိုချကာအဖြူရောင်
နင်းဆီပန်းတွေယူလာပီးပေးသည်။

"ငါကတပွင့်ချင်းယူသွားရမှာလား
စည်းပေးလေ...."

"ထယ် မလုပ်တတ်ဘူး Hyung..."

ထယ်တဲ့....။ဝမ်းနည်းနေပုံရသော
မျက်လုံးလေးတွေနဲ့မျက်တောင်ရှည်ရှည်
လေးများသည်သူတကယ်မလုပ်တတ်
တာကြောင့်အားနာတောင်းပန်နေသောပုံ။
ယောကျ်ားလေးတယောက်က
ကိုယ့်နာမည်လေးကိုယ် အဖျားစွတ်သုံး
လိုက်တာ ဘယ်လိုဖြစ်လို့စိတ်ထဲနွေးသွား
ရတာလဲ....။

"မလုပ်တတ်ရင်ဘာလို့ပန်းရောင်းနေလဲ..."

"ပန်းစည်းလှလှလေးပဲဖြစ်ဖြစ်
တပွင့်ထဲပဲဖြစ်ဖြစ်
အဓိကကဆုံးသွားတဲ့သူအပေါ်
စစ်မှန်တဲ့ဝမ်းနည်းမှုပဲလိုတာပါ...."

"တရားချနေသေးတယ်...ဘယ်လောက်လဲ
ပြော..."

"ပေးချင်သလောက်ပေးခဲ့ပါ...
ကျတော်စျေးမသိဘူး...."

MinYoongiသည်သက်ပြင်း
တချက်ချကာ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ
အတန်ကြီးကြီးတရွက်ထုပ်ကာ
ချပေးလိုက်သည်။
ပန်းစည်းအစည်းတရာလောက်ဝယ်လို့
ရသောပမာဏလောက်ရှိသည့်ပိုက်ဆံအား
ဒီကောင်လေးဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲဆိုတာ
လည်းသိချင်တာကြောင့်
KimTaeHyungသည် ချက်ချင်း
အနွေးထည်အိတ်ထဲကောက်ထည့်လိုက်ခြင်း
ဖြင့်ဖြေရှင်းခဲ့ပါသည်...။

"ဟေ့ကောင်ပြန်အမ်းအုန်းလေ...."

"အမ်းစရာတပြားမှမရှိဘူး အစထဲက
ပေးချင်သလောက်ပေးလို့ပြော
ထားတာပဲကို...."

အချိန်ကလည်းနောက်ကျနေတာမို့
ဟိုတပွင့်ဒီတပွင့်ပန်းစည်းကာယူကာ

"မင်းကိုငါအကြွေးလာတောင်းပြမယ်..."

"သူ့ဟာသူပေးပီး...."

ရှူးရှူးရှဲရှဲထွက်သွားသောYoongiHyung
အားကြည့်ကာခေါင်းတချက်ခါလိုက်ပြီး
Gameသာဆက်ဆော့နေလိုက်သည်။

အကြွေးနဲ့အသိမ်းခံရသော
မြေကွက်တွေ Clubတွေရှိသလို
အရုပ်ကလေးတရုပ်လည်းရှိနေအုန်း
မယ်ဆိုတာ ပန်းဆိုင်ထဲကGameဆော့
နေသော ကောင်လေးသည်..လုံးဝ
မထင်မှတ်ခဲ့....။
............။

ပြုံးပျော်ကာထွက်ကြိုဆိုသော
ထယ်ယောင်းသည်သူ့ကိုစတွေ့တုန်းက
ပုံစံနှင့်တပုံစံထဲ...။သူသဘောကျလျှင်
သွားလေးတွေအကုန်ပေါ်သည်အထိရီပြ
တတ်ကာချစ်စရာကောင်းစွာပြုမူတတ်သည်။
လက်မောင်းတွေအားရင်းရင်းနှီးနှီး
တွဲခေါ်သွာရပုံအရ သူနှင့်ကင်းကွာနေသော
အချိန်တွင် တော်တော်လေးခင်မင်နေသောပုံ။
နောက်ဆုံးတော့ပလစ်ခံခဲ့ရသောFeeling
အားတည့်တည့်မတ်မတ်ခံစားလိုက်ရကာ
ဒေါသကလည်းထွက်နေခဲ့သည်

ထုံးစံအတိုင်းအိမ်တံခါးအားကန်ကာ
ဖွင့်ပြီးဝင်လာတော့ဧည့်ခန်းထဲတွင်
JeonJungkookနှင့်Namjoon Hyung
ရှိနေသည်။အလုပ်လုပ်နေပေါ်ပုံကာ
သူဝင်လာတော့ပြိုင်တူလှမ်းကြည့်ကြသည်။
တယောက်ကိုမှမနူတ်ဆက်ဘဲလှေကား
အတိုင်းအခန်းရှိရာသို့ဒုန်းဒုန်းဒိုင်းဒိုင်း
တက်သွားခဲ့သည်။

"ဘာဖြစ်လာတာလဲ.မသိဘူး..."

"ထားလိုက်..အာရုံစိုက်မနေနဲ့Hyung..."

ကြားဖြစ်အောင်ကြားလိုက်ရကာပိုတောင်
ပေါက်ကွဲချင်လာပါသည်။
အခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်းဦးထုတ်ကို
ချွတ်ကာလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး
အိပ်ယာပေါ်သို့ပစ်လှဲချလိုက်သည်။
ဒီလောက်ပေါက်ကွဲပြီးပြန်လာတာ
တယောက်ယောက်ကတော့မေးသင့်တာပေါ့..။

ဘယ်သူမှရောက်မလာခဲ့ပါ...။
အရင်လိုပဲ သူတို့အလုပ်တွေနဲ့
ယှဉ်လာရင်ငါကအလကား...။
စိတ်တိုတိုဖြင့်ခုတင်ပေါ်တွင်ကွေး
နေကာအဆင်အပြေဆုံးဖြစ်မဲ့
အတွေးတွေကိုသာတွေးနေခဲ့ရသည်။
သူငယ်ချင်းက ငါတစ်ယောက်ထဲ
ရှိရမယ်လို့သတ်မှတ်ထားတာမှမဟုတ်တာ
သူလည်းခင်မင်ပိုင်ခွင့်ရှိပါတယ်လေ...။

အလုပ်တွေအားလုံးပီးဆုံးသွားပုံရသော
JeonJungkookသည်အခန်းထဲဝင်လာကာ
ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသံကြားသည်။
တနာရီလောက်ကြာတဲ့အခါပြန်ထွက်လာသည်
ရေချိုးခန်းထဲတွင်ဘာလုပ်နေသလဲ
တော့မသိ။
အိပ်လျှင်ဘယ်တော့မှအကျီဝတ်မအိပ်
တတ်သောသူသည် ဘောင်းဘီပွပွတထည်
သာဝတ်ပြီးဘေးတွင်လာလှဲသည်။
ခန္ဓာကိုယ်အားကွေးကောက်ကာ စောင်ခြုံပြီး
စိတ်အလိုမကျနေသောသူ့ကို
တချက်မျှပင်မမေးဘဲ...အိပ်ဖို့ရန်ပြင်ဆင်
နေသည်။
ဖုန်းသုံးနေသောအသံကြားသည်...
Msgတချို့ဝင်သံတွေလည်းကြားသည်
ညစာပင်မစားဘဲ ခွေခေါက်နေသော
သူ့အား ဘာဖြစ်နေလဲဟု တခွန်းတောင်
မမေးဘဲ Msg တွေကိုသာReply ပြန်နေတာ
ကြောင့် ကျောသလိုခံစားလာရသည်။
ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင်ပါလေ....။
စိတ်ကတော့ပေါက်ခဲ့ပြီ...

အား........!!!!

Nam joonသည်အပေါ်ထပ်မှJeon
အော်သံအားကြားရတာကြောင့်
ပြေးတက်မည့်ဆဲဆဲ
PhoneScreenပေါ်တက်လာသော
Notificationလေးတခု
Hyungဟာသူ့ရဲ့ IGAccတွင်
Storyတခုတင်လိုက်ခြင်း....။
အပေါ်ထပ်သို့ဆက်မတက်တော့ဘဲ
HyungStoryကိုသာမြန်မြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

သူပေးသောPlannerစာအုပ်လေး၏
Dateတခုတွင်စာတချို့ရေးထားကာ
ဓာတ်ပုံရိုက်တင်ထားခြင်း။
ဘာတွေများလဲဟုရင်ခုန်လှိုက်မောစွာ
ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

..ပင်လယ်စာနှစ်ပွဲ
ထမင်းနှစ်ပွဲ
စတော်ဘယ်ရီရေခဲ့မုန့် (ယောင်းအတွက်)
ကြက်ကြော်
ဘီယာ

ရင်ခုန်ရပါဘိ...။သူစားချင်တာတွေလေး
တွေPlanချကာအားရပါးရရေးထားလေး
ကပင်ချစ်စရာကောင်းလွန်း၍
အသဲယားစွာပြုံးမိသည်...။
စားချင်သောက်ချင်တွေလေးတွေကအစ
ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ...။

Plannerစာအုပ်အားMenuအဖြစ်
အသုံးကောင်းကောင်းချခြင်း
ကိုသဘောကျ၍မဆုံး...။
သိပ်ချောသောHyungပါလေ....။
ဧည့်ခန်းထဲတွင်ပြုံးပြုံးကြီး
ဖြစ်နေသောNamjoonသည်
အပေါ်သို့တက်မကြည့်ခဲ့ပါ...။

ဖုန်းသုံးနေတုန်း ဘေးနားက
စောင်လုံးသည်လျှင်မြန်စွာ
ရွေ့လျှားလာကာ ရင်ဘက်အား
ကိုက်ချလိုက်ပြန်သည်....။
ရုတ်တရက်မမျှော်လင့်ဘဲ
တိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရတာမို့
Jeonသည်ရှောင်ချိန်လည်းမရပါ..။

"ဟေ့ကောင်....လွှတ်စမ်း....!!!!!!!"

နာအောင်ကိုက်တာမို့သူနာပါသည်။
ပထမတခါထက်ပိုနာပါသည်။
တနေရာထဲကိုဦးတည်ကာကိုက်နေတာကြောင့်။

"ParkJimin...!!!!"

အတင်းဆွဲခွါကာတွန်းလွှတ်တော့
ထိုစောင်လုံးသည်မထီသလိုပြန်ကြည့်
လာသည်။

"မင်းကိုငါဘာလုပ်နေလို့လဲ....!!!!"

ရင်ဘက်ကသွားရာအကွင်းလိုက်သည်
ရဲတောက်နေလျက်...။

"မင်းကလူလား ဘာကောင်လဲ..."

"ထယ်ယောင်းကျတော့်ကိုပလစ်သွား
တာခင်ဗျားကြောင့် ခင်ဗျားကြောင့်...!!!"

ခေါင်းအုံးနဲ့သုံးလေးချက်ဆင့်ရိုက်ကာ
အော်ဟစ်နေသောသူသည်
ပလစ်ခံရ၍အထိနာလာပုံ။
ရေပင်မချိုးထွက်သွားသော
အကျီနဲ့ပင် ညစ်တိညစ်ပတ်လေး...။

"ရပ်စမ်း...!!!အကြီးကို
မင်းဘာမှတ်နေလဲ..."

ပြောခါမှပိုဆိုးလာသည်။ဆက်တိုက်ရိုက်
နေတာကြောင့် ခါးကဆွဲသိမ်းကာ
အပေါ်မှအုပ်မိုးလိုက်ရင်းမလှုပ်န်ုင်
အောင်ချုပ်ထားလိုက်သည်။
ဒါတောင်အကြည့်တွေကမလျှော့သေး။

"ငါနဲ့အိပ်မလား...ငါ့ကိုရိုက်နေတာတွေ
ရပ်မလား..."
"မင်းကငါ့ယောကျ်ား
အသက်လည်းပြည့်နေပြီ...
ဘယ်လိုလဲ JeonJimin
ငြိမ်ငြိမ်နေမလား ချစ်ပြလိုက်ရမလား"

"လာမထိနဲ့..ဖယ်...."

"ငါရေထဲတောင်မရှောင်တာ
ရောက်နေတာအိပ်ယာထဲနော်..."

ချက်ချင်းနီရဲသွားသောမျက်နှာသည်
ခေါင်းအုံးထဲသို့တိုးဝင်မတတ်ဖြစ်ကာ
ချက်ချင်းကျားဆိုးလေးဘဝကနေ
ကြောင်ဆိုးလေးဘဝရောက်သွားခဲ့
တော့သည်။

သူ့အပေါ်မှဖယ်ကာဘေးတွင်လှဲချလိုက်
ပြီးကွေးကောက်နေသောအဆိုးလေးအား
ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။

"ငြိမ်ငြိမ်နေ အိပ်တော့.....
စိတ်ချမ်းသာအောင်ပြောပေးရရင်
KimTaeHyungကမင်းကိုဘယ်တော့မှ
ထားခဲ့မှာမဟုတ်ဘူး...."

"အဲ့တာခင်ဗျားစိတ်ချမ်းသာ
အောင်ပြောနေတာလေ တကယ်မှမဟုတ်တာ..."

တကယ်ပါဟု..ကလေးကိုနားလည်အောင်
ပြောမပြချင်..။ထယ်ယောင်းနှင့်သူ့ကြားကဓား
တချောင်းဖြင့်ဆက်နွယ်မှုတွေကို
သူနှင့်ထယ်ယောင်းသာသိသည်။

"ကျတော်မတရားမှန်းတော့သိပေမယ့်
ကျတော့်ထက်တခြားသူကိုပိုခင်သွား
မှာကိုမလိုချင်တာပါ...."

"ပြောချင်တာက
ကလေးငယ်က ကိုကို့ကိုလည်းချစ်နေတယ်
သူ့ကိုကျလည်းအခင်မင်က
မပျက်ချင်ဘူးအဲ့လိုလား...."

"အင်း....အဲ့တာက ...."

"JeonJungkook...!!!!!!"

လေသံသည်အငိုက်မိသွားပုံ...
သတိပြန်ဝင်လာချိန်တွင်
ကျယ်လောင်သောအသံတခုထွက်ပေါ်လာ
ပါတော့သည်။

ညသည်နာပေမယ့် ရင်ခွင်ထဲ
အဆိုးအဆာလေးငြိမ်နေတာကြောင့်
မနာခဲ့ပါ.....။

Jeonစံအိမ္ေတာ္ႀကီးတြင္တခ်ိဳ႕မနက္ေတြ
မွာ အနက္ေရာင္ေခြးတေကာင္နဲ႔အတူ
အိမ္ေဘးရွိေရကူးကန္ျပာျပာတြင္
ေရကူးရန္ ဆင္းလာတတ္ေသာ
ေယာက်္ားငယ္သည္....တစ္ခါတစ္ရံ
ၿခံအျပင္မွျဖတ္သြားျဖတ္လာတို႔ျမင္တိုင္း
ေနာက္ထပ္တစ္ခါျပန္မၾကည့္ဘဲမေနနိုင္
ေလာက္ေအာင္ စြဲေဆာင္မွုအင္အားႀကီးသည္။
ေန႔တိုင္းေတာ့ ေရကူးဖို႔စိတ္ကူးမရွိေပမယ့္
စိတ္ၾကည္လင္ေသာေန႔ေတြဆို ရွိန္ပိန္တခြက္
ႏွင့္ေရျပာျပာေတြထဲစိမ္ေနရတာ ဇိမ္တမ်ိဴး။

"Jet အတြက္စားစရာတခုခုယူလာေပး...."

ေရထဲမဆင္းေသးဘဲခုံေပၚတြင္ေျခဆင္းထိုင္
ကာေဘးနားတြင္ သူခိုင္းသမၽွလုပ္ေပးရန္
ေစာင့္ေနေသာအိမ္အကူသုံးေလးေယာက္
ေလာက္ကို တခုပီးတခု ညႊန္ၾကားေနသည္။

"မ်က္မွန္ယူေပးအုန္း ေနထိုးတယ္မ်က္ႏွာကို..."

"နင့္ကိုငါ Suncreamယူလာခိုင္းတာ
အတိတ္ေမ့သြားတာလား.."

အိမ္အကူေလးေတြသည္ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ႏွင့္
အလုပ္ရွုပ္ေနလ်က္...။
ေရတခါကူးဖို႔အေရးတြင္Jimin သည္
အခ်ိန္အမ်ားႀကီးယူတတ္ကာ
မနက္ေစာေစာတြင္သူ႔ေၾကာင့္တအိမ္လုံး
ျပာပန္းခတ္ေနလ်က္...။

Jeonသည္ ျပတင္းေပါက္မွရပ္ၾကည့္ေနကာ
ျပဳံးေနသည္ကမရပ္ေတာ့....။
ေခြးတေကာင္ႏွင့္ခုံေပၚတြင္ပက္လက္လွန္ကာ
ေခ်မိုးျပေနေသာသူသည္မထင္ရင္မထင္
သလိုထထေအာ္တတ္သည့္အသံေသးေသး
ေလးကလည္းအသဲယားစရာအတိ..။
လက္ညိဳးထိုးကာအမိန့္ေပးေနေသာ
သူ႔ရဲ့မင္းသားေလးသည္ 
တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ၿငီးေငြ႕မသြားေစမဲ့ အလွတရားမ်ိဳး။

ေရကူးရန္ အက်ီေတြအားလုံးခၽြတ္ကာ
ေဘာင္းဘီတိုတထည္ျဖင့္ထလာသည္။
ရွိန္ပိန္အားတက်ိဳက္ေသာက္လိုက္ေသး....။
လည္ပင္းက တက္တူးေသးေသးေလးေတြ
ခါးစပ္ကတက္တူးႀကီးႀကီးေတြ...
သူ႔အားရြဲ႕ကာျပန္ဆိုးထားေသာ
ခရမ္းေရာင္ဆံပင္ေတြႏွင့္...
JeonJiminသည္သည္းခံနိုင္စြမ္းအား
တမနက္လုံးစမ္းသပ္ေနသည္။

ေရထဲသို႔ခုန္ခ်သြားကာကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္
ကူးေနပုံကဘယ္ေလာက္ေလ့က်င့္ထားမွန္း
သိသာသည္။Jetသည္ေရကူးကန္ေဘး
တြင္ထိုင္ေစာင့္ေနသည္...။
တစ္ခါတစ္ေလလည္း Jetျဖစ္ခ်င္သား...။

ေတြးၿပီးမွရွက္လိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း...
ငါလည္းဒီပူေလာင္မွုေလးအတြက္
ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္
ေရာက္ခ်င္ေနပါေရာလား....။

ကေလးငယ္သည္သူငိုယိုကာ
ေတာင္းပန္ခဲ့ေသာညပီးထဲက
တထစ္ေတာ့ေလၽွာ့ခ်လိုက္ေသာပုံ။
ရြဲ႕ဆိုးမဆိုးေတာ့ဘဲ...
အဆင္ေျပဆိုး ဆိုးလာျပန္သည္။
အရင္လိုေရွာင္ဖယ္မေနဘဲအလိုက္အထိုက္
ေလးေနေပးတာကိုသူ႔မွာေက်းဇူး
တင္၍မဆုံးနိုင္...။
ထို႔ေၾကာင့္ အလိုလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္ကာ
ဘာေျပာေျပာေခါင္းညိတ္ၿပီးသား...။

ေရကန္ေဘာင္ေပၚျပန္တက္လာေတာ့
သဘက္လာေပးသူကအဆင္သင့္..။
ဆက္ခနဲယူကာဆံပင္ေတြအား
သုတ္ကာ ခါလိုက္ပုံက သူ႔ကိုေအာက္ထပ္
သို႔ဆင္းလာေစေတာ့သည္။

JeonJungkookသည္JeonJiminနဲ႔
ပတ္သတ္လာလၽွင္ဘယ္ေနရာတြင္
မဆိုသည္းခံစြမ္းအားမဲ့ပါသည္။

"Min...ေတာ္ေတာ့ေရစိမ္တာၾကာေနပီ..."

Shirtအက်ီအျဖဴေရာင္အားၾကယ္သီး
သုံးေလာက္အထိျဖဳတ္ထားကာ
အိပ္ယာထခါစ ဆံပင္ေၾကေၾကေတြႏွင့္
JeonJungkookသည္ မေသသပ္ေပမယ့္
တိက်ေနသည္..။
အသက္၂၀အရြယ္ ေက်ာင္းသားဘဝ
တုန္းကေတာင္ ဒီလူဟာျမင္ဖူးသမၽွထဲ
အေကာင္းဆုံးဟုကေလးပီပီသတ္မွတ္
ခဲ့တာ ၂၅ႏွစ္အရြယ္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္
၏ပ်္ုပ်စ္ႏုနယ္ျခင္းေတြသည္
လက္ကေသြးေၾကာအစိမ္းေရာင္ေတြအစ
သူ႔အား မသိမသာခိုးၾကည့္ေစခဲ့သည္အထိ
မိမိုက္သည္....။
ဒါေတြကို မိန္းမတစ္ေယာက္ကသူ႔ထက္
အရင္ထိေတြ႕ခဲ့ၿပီးၿပီဆိုတာသိလာတိုင္း
ကုတ္ဖဲ့ဆြဲခ်င္လာတာေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာ
လႊဲခဲ့ျမဲ...။

"ကူးအုန္းမွာ...အေညာင္းေတာင္မေျပေသး
ဘူး..."

"ေျပာလိုက္လို႔ အင္းကိုကို ဆိုပီး
နားေထာင္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြား
မွာမလို႔လဲ...."

"ခင္ဗ်ားကူးအုန္းမလား ၿပိဳင္ခ်င္လား...
က်ေတာ္နဲ႔...."

"ငါ့ကိုမင္းဘယ္နိုင္မလဲ..."

"စမ္းၾကည့္မလား...."

"သိပ္စိန္ေခၚတာပဲ....အေလၽွာ္အစားကေရာ.."

"ႀကိဳက္တာခိုင္း...."

"သတၱိရွိလိုက္တာ....
ငါဘာေတြခိုင္းမလဲမင္းမသိတာလည္း
မဟုတ္ဘဲနဲ႔..."

"က်ေတာ္ကပဲခင္ဗ်ားကိုျပန္ခိုင္းရမွာပါ..."

"ယုံၾကည္မွုေတြရွိလိုက္တာ..OkOk
ေရကူးဖို႔အဝတ္အစားသြားလဲလိုက္
အုန္းမယ္...ခဏေစာင့္..."

ရွန္ပိန္တခြက္ကိုင္ကာသူဘာခိုင္း
ရမလဲဆိုတာကိုေတြးကာ
ႀကိတ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။
ေရကူးတာကေတာ့သူ႔ကိုဒီလူ
မနိုင္နိုင္တာေသခ်ာပါသည္...။

ခဏအၾကာျပန္ထြက္ေသာ
JeonJungkook သည္
ရဲရဲတင္းတင္း...။
အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္တေလာကလုံး
ကိုပက္စိန္ေခၚေနသလို...
ေဘးနားကေကာင္မေလးေတြသည္
သူ႔ကိုပင္သိပ္မၾကည့္ရဲခဲ့ၾကေသာ္
လည္း ဒီလူႀကီးက်တိုးတိုးတိတ္တိတ္
ခိုးၾကည့္ေနၾကသည္..။

"နင္တို႔မွာအလုပ္မရွိဘူးလား..
မနက္စာသြားျပင္ေပး သြား....!!!"

႐ုတ္တရက္ထေအာ္ေသာJiminေၾကာင့္
အားလုံးတညီတညြတ္အိမ္ထဲသို႔ထြက္
ေျပးသြားၾကသည္...။

"စၾကမလား...."

ေနရာယူကာေရထဲသို႔ၿပိဳင္တူခုန္ဆင္း
ရင္းကူးခတ္ခဲ့သည္။အသဲအသန္ႀကိဳးစား
ေနေသာJiminႏွင့္ Jiminခိုင္းတာ
လုပ္ခ်င္ေသာ Jeonသခင္ေလးသည္
ေရခ်က္ခ်င္းမကူးနိုင္ေတာ့....။
အနိုင္အရွုံးသည္သိသိသာသာကြဲျပား
စြာထြက္လာသည္...

Jeonသည္ရွုံးခဲ့သည္..။

"ေျပာပါတယ္...ခင္ဗ်ားက ေလပဲရွိတာပါလို႔..."

ကေလးသည္အနိုင္ရလၽွင္သိပ္ေပ်ာ္
တတ္တာငယ္ငယ္ေလးထဲကအက်င့္..။
ထို႔ေၾကာင့္ဟိုးငယ္ငယ္ထဲကကေလးႏွင့္
ယွဥ္ၿပိဳင္မွုတိုင္းတြင္သူအရွုံးေပးခဲ့သည္။
အနိုင္ရ၍ ဘဝင္ျမင့္ေနပုံသည္
ၿမိဳခ်ခ်င္စရာလည္းျဖစ္ေနတာကို..။
ဒါကိုလည္းအပိုင္းဆက္ျဖင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။
သူ႔အားတခုခုအနိုင္ယူပီးလၽွင္
ကေလးသည္ အၾကာႀကီးဂုဏ္ဆာျပကာ
သူကေတာ့ အသဲယားရင္း
ငယ္ငယ္ကေတာ့ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး
ေတြအား မဆင္မျခင္ဖိဖိနမ္းခဲ့သည္။

ခုေရာ....ခုလည္းအသဲယားေနတာပဲ..
ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တြင္ေရသီးေနေသာ
မ်က္ႏွာဖူးဖူး ခရမ္းႏုေရာင္ဆံပင္ေတြ
ေခ်မိုးေနေသာထိုကေလးငယ္ျဖစ္တည္
မွုသည္..သိပ္အၾကာႀကီးစဥ္းစား
လိုက္စရာမလိုပါ...။

ေရထဲျပန္ဆြဲခ်ကာ ေရကူးကန္ေအာက္ေျခ
အထိဆြဲေခၚသြားရင္းေရျပာျပာေတြေအာက္
တြင္ ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးအားအစမ္းထြင္ကာ
က်ဴးေက်ာ္လိုက္သည္....။
ဘယ္ေနရာမွာနမ္းနမ္း...
အလန္းဆန္းဆုံးခံစားခ်က္ကိုေပးစြမ္း
နိုင္ေသာကေလးငယ္သည္႐ူးေလာက္
ေအာင္မိုက္သည္...။

႐ုန္းေနသည္...မြန္းလည္းမြန္းမွာေပါ့...
ေရကိုသူ႔ထက္ကၽြမ္းက်င္ပါသည္ဟု
ေမာ္ႂကြားခဲ့ေသာ ကေလးသည္
ခုေတာ့ မေမာ္ႂကြားနိုင္ေတာ့ပါ...။

နည္းနည္းၾကာမွလႊတ္ေပးကာေရေပၚ
သို႔ျပန္တက္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး
ကိုေမာေနပုံ...။
ရင္ဘက္အားေရထဲတြင္ဘုန္းခနဲ
ရိုက္ကာအေပၚသို႔ျပန္တက္သြားေတာ့သည္။
ရွိန္ပိန္ခြက္ပင္ျပန္မယူသြား
Jet ကိုပင္ေမ့က်န္ခဲ့သည္...။

Jet သည္မယုံနိုင္သလိုၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
Jeonသည္သေဘာက်စြာရီကာ

"ဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ မင္းDaddy
မင္းကိုေမ့ေတာင္က်န္ခဲ့ၿပီ...
ငါ့ကိုမင္းလာေၾကာလို႔မရဘူး
အမဲေရာင္႐ုပ္ဆိုးေကာင္....."

"Jet လာ......!!!!"

အိမ္ေပါက္ဝမွလွမ္းေအာ္သံသည္
စီခနဲ...။Jetသည္တခ်ိဳးထဲေျပးေတာ့သည္။
ေခြးႏွင့္ ေခြးသခင္ေလးသည္
ဘာေၾကာင့္မ်ားဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္း
ေနရသလဲ....။

.......

"ငါကသနားလို႔..နည္းနည္းအေလၽွာ့ေပး
ထားတာကို...လာလာထိပါးခ်င္ေနေသးတယ္
ေနာက္တခါဆိုရင္ထိုးပီပဲ...
ငါ့ကိုဟိုတုန္းကလိုဘာလုပ္လုပ္ခံမယ္
ထင္ေနတာ...တကယ္အဆုံးမဲ့မုန္းစရာလူ..."

ဆံပင္ေတြအားေရစင္ေအာင္သုတ္ကာ
အက်ီတစုံထုတ္ပီးအျပင္သြားရန္ျပင္
ဆင္လိုက္သည္...။ဒီေန႔ထယ္..ပန္းဆိုင္
လာမည္ဟုသတင္းၾကားရ၍
သြားၾကည့္အုန္းမည္...။
ဒီေကာင့္ကိုမေတြ႕ရတာဘယ္ေလာက္ၾကာ
ေနပီလဲ...တြဲခဲ့တာတစ္ရက္ႏွစ္ရက္မဟုတ္
ေလးႏွစ္ေက်ာ္ငါးႏွစ္ျဖစ္တာေၾကာင့္
သူကလြယ္လြယ္အေနစိမ့္သြားေပမယ့္
ကိုယ္ကေတာ့မျပတ္သားနိုင္ပါ...။
စကားမေျပာရရင္ေတာင္အေျခအေနေလး
ၾကည့္ရရင္ကိုရေနပါပီ.. ။

"ဒါကဘယ္လဲ....."

"အျပင္သြားမလို႔...."

"ဘယ္ကိုလဲ..."

"ဘာလုပ္မလို႔လဲ..အေမးအျမန္းထူလိုက္တာ..."

"ကိုကိုလိုက္ပို႔ေပးမလို႔ေလ..."

"ထယ္ေယာင္းဆီသြားမလို႔...."

"Min...!"

"မင္းသူ႔ကိုမျပတ္နိုင္ေသးဘူးလား...."

"သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာျပတ္တယ္ဆိုတာ
မရွိဘူး...."

"မင္းတို႔ကသူငယ္ခ်င္းအဆင့္ကခဲ့လို႔လား.."

"မက ခဲ့လည္း..ခင္ဗ်ားက်ေတာ့္ကို
ပိုင္ေနပီပဲဟာ.."

ရွပ္အက်ီအဝါေရာင္ကြက္ေလးအား
ေကာက္ဝတ္ကာ ဦးထုတ္အနက္ေရာင္ေလး
ေဆာင္းလိုက္ေသာMinဆီသို႔သူသြားလိုက္ရင္း

"Min...မင္းကိုငါပိုင္တယ္ဆိုတာေလ....
လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထိုးထား
႐ုံနဲ႔အပိုင္လိုက္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး...
လက္ထပ္တယ္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ထိုးလိုက္႐ုံ
နဲ႔ငါေတာ့ Parkjiminကိုပိုင္ပီဆိုတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘူး မင္းစိတ္ မင္းခံစားမွု
မင္းရဲ့စိတ္ဝင္စားမွုအရာခပ္သိမ္းကို
ငါပိုင္မွ ပိုင္တယ္ေခၚတာ
လူကငါ့ဆီမွာေနပီး စိတ္ကKimTaeHyung
ဆီေရာက္ေနတာ ငါအဆင္မေျပဘူး.."

"တခ်ိန္ကလည္းလူကက်ေတာ့္ဆီေနပီး
စိတ္ကမိန္းမဆီေရာက္ေနတဲ့ခင္ဗ်ားေတာင္
ရွိခဲ့တာပဲ....ဘာေတြလာခံစားျပေနတာလဲ..."

"ေအာ္.....အဲ့လိုလား....
ေအးသြား...သြားခ်င္တဲ့အရပ္ကိုသြား
မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္ေတာ့...."

ကားေသာ့ယူကာဘာမွျပန္မေျပာဘဲ
ထြက္သြားေသာJimin သည္
ေနာက္ကိုတခ်က္မွပင္ျပန္မၾကည့္ခဲ့ပါ

သူဘာမွားလို႔လဲအမွန္တရားကိုပဲ
ေျပာခဲ့တာေလ...သူ႔အလွည့္က်
သိပ္အထိနာတတ္တာပဲ....
ေျခသံျပင္းျပင္းႏွင့္ေအာက္ထပ္သို႔
ဆင္းလာေသာသူ႔အားNamjoon
Hyungသည္အိမ္ျပင္ထြက္သည္အထိ
လိုက္ၾကည့္ေနသည္။

"ခုနေရအတူတူကူးပီး
က်ီစယ္ေနတာေတြ႕ပါတယ္
ခုကဘာျဖစ္သြားရျပန္တာလဲ"

............။

ကားမွန္အမဲႀကီးကြယ္ကာဆိုင္ေရွ႕တြင္
လူေကာင္ေပၚမလာဘဲကားထဲတြင္ရွိ
ေနေသာ Jiminသည္
မွန္အမဲႀကီးကြယ္ထား႐ုံျဖင့္
သူ႔အားမမွတ္မိေတာ့ဘူးဟုထင္သလားမသိ။
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာဖုန္းကိုပဲ
အာ႐ုံစိုက္ေနလိုက္သည္။
လြမ္းေနေသာ္လည္း အဆိုးေကာင္
အား ဝမ္းသားအားရေတာ့ေျပးမေခၚခ်င္
ေတာ့ပါ...။သံေယာဇဥ္ေတြသည္ျဖည္းျဖည္း
ခ်င္းျဖတ္မွ။
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလဲမသိ။ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္
ျပန္ပါေစေလ...ကားလမ္းမ တဖက္တခ်က္မွာ
ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔လည္းရပါတယ္..
ဒီေကာင့္အေပၚဘယ္တုန္းကမွအတၱမရွိခဲ့ဖူးတာ
ေၾကာင့္...။

မထင္မွတ္စြာဆိုင္ေရွ႕တည့္တည့္သို႔
ဝင္လာေသာ MinYoongi....။
ေခါင္းႀကီးငုံ႔ကာဘာေတြအလိုမက်လာ
လည္းေတာ့မသိ...။မသိစိတ္သည္
ထယ္ေယာင္းအား တြန္းပို႔လာေတာ့သည္။

မင္းမရွိလည္းငါ့မွာခင္မင္စရာသူငယ္ခ်င္း
ရွိေနေသးတယ္ဆိုေသာကေလးဆန္ေသာ
အေတြးေလးသည္ Jimin အား
မနာလိုေစခ်င္လာပါသည္။
သူႀကီးပဲJeonJungkookနဲ႔တြဲျမင္ရတိုင္း
မနာလိုသဝန္တိုေနရသည္။
တခါတေလေတာ့ မင္းလည္းေလာင္လိုက္အုန္း...။

"Hyung.....!!!"

Yoongiသည္မထင္မွတ္ပဲျဖစ္သြားေသာ
မိတ္ေဆြတေယာက္၏နာေရးအတြက္
ပန္းလာဝင္ဝယ္ျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ပန္းဆိုင္သည္KimTaeHyung ဆိုင္
ျဖစ္ေနတာလား....။ငါဒီေကာင္နဲ႔
ဆုံကိုဆုံနိုင္လြန္းပါတယ္။
ေအာ္ေခၚကာဆိုင္ထဲကေျပးထြက္လာ
ေသာေကာင္ေလးသည္အစြမ္းကုန္ျပဳံး
ေနလ်က္....။
ႏွစ္ႏွစ္လလခင္မင္ခဲ့ရေသာမိတ္ေဆြကို
ေတြ႕လိုက္ရသလိုမ်ိဳးသူ႔ဆီသို႔လက္ေတြ
ဘာေတြပါကမ္းရင္းေျပးထြက္လာသည္။

ေခတၱတခဏေတာ့ဝိညာဥ္လြင့္သြား
သလိုပါပဲ....။ဆန္းဆန္းျပားျပား
ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ဒီေကာင္ေလးသည္
ေတြ႕တိုင္း ၾကည့္ေနက်ကာတြန္းေတြထဲက
ဇာတ္ေကာင္ေလးလို ျပဳံးလိုက္ရီလိုက္
မဲ့လိုက္ျဖင့္ လိုက္ကိုမမွီခဲ့ပါ....။
ရင္ထဲပူခနဲ..မေကာင္းေသာပူျခင္းေတာ့
မဟုတ္...။
ေကာင္းေသာပူျခင္းလားဆိုေတာ့လည္း
သူနားမလည္...။

"မထင္ထားဘူးေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔.."

နားဆြဲရွည္ရွည္ေတြလွုပ္ယမ္းသြားသည္အထိ
သူ႔လက္ေမာင္းေတြအားဆြဲကာ
ခပ္ဩဩအသံအားToneတဝက္ေလာက္
ေလၽွာ့ေျပာပုံသည္ ဘာေဆးေတြမွား
စားထားလဲမသိ..။သူ႔လက္ေမာင္းအား
ဆြဲကာဆိုင္ထဲသို႔အတင္းပင္ဆြဲေခၚသြားသည္။
သူသည္နားမလည္နိုင္စြာရွုံ႔ရွုံမဲ့မဲ့....

သူတို႔ဆိုင္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္
အရွိန္ျဖင့္ေမာင္းသြားေသာကားသည္
သူပစ္လိုက္ေသာျမႇားထိသြားေသာပုံ..။
Jiminအေၾကာင္းသူသိတာေပါ့...။
အတၱေကာင္သည္ သူသာသူငယ္ခ်င္းထက္
မပိုနိုင္တာ တျခားသူတစ္ေယာက္က်ေတာ့္
နားရွိလၽွင္ ေသေလာက္ေအာင္မနာလိုတတ္သည္။

ကားထြက္သြားသည္ႏွင့္ထယ္ေယာင္းသည္
ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာေသျပန္ျဖစ္သြားကာ
ခုံတြင္ျပန္ထိုင္ပီးဖုန္းျပန္သုံးေနလိုက္သည္။

မတ္တပ္ရပ္ေနေသာMinYoongiသည္
ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းFlow Change
သြားေသာေကာင္ေလးအား
အံ့ဩတႀကီးျဖစ္သြားခဲ့သည္။

"ေဟ့ေကာင္...ငါပန္းဝယ္မလို႔...."

"ေရြးေလ...ႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္ေျပာ
က်ေတာ္ Gameတန္းလန္းႀကီးျဖစ္ေနလို႔...."

Customer ကိုထြက္ႀကိဳဆိုဖို႔
သပ္သပ္လုပ္ထားေသာService
မ်ိဳးမလာမသိ..။ဆိုင္ထဲေရာက္လၽွင္
အက်ဳံးမဝင္ေတာ့တာလား..။
သူဘာမွေတာ့မေျပာခဲ့ဘဲနာေရးက
လည္းအေရးႀကီးေနတာမို႔ပန္းသာ
ျမန္ျမန္ဝယ္ရန္အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္။

"ဒါဘာပန္းလဲ..."

"မသိဘူး...."

"ဒါကေရာ..."

"မသိဘူး..."

"ဟိုေထာင့္ကအျဖဴေရာင္ကေရာ..."

"Hyungကိုေမး...."

ဖုန္းအားမ်က္လုံးမခြါကာမသိဘူး
ေအာ္ေနေသာဆိုင္ပိုင္ရွင္သည္
ဘယ္လိုစီးပြါးေရးလုပ္ေနလဲမသိ။
ဘယ္Hyungကိုေမးရမာလဲ
ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘဲနဲ႔.....။

"မင္းေရာင္းေနတာမဟုတ္ဘူးလား"

အသံက်ယ္သြားလားမသိ..။
သူ႔အားၾကည့္လာေတာ့သည္။
ႏွာေခါင္းထိပ္ကမဲ့ေနရာေလးအား
တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကုတ္လိုက္ၿပီး

"ဘာအတြက္လဲ..ရည္းစားေပးဖို႔
ဆို ကိုယ့္မ်က္လုံးထဲလွတာသာ
ယူသြား...."

"နာေရးကြ နာေရး...!!!!"

"YoongiHyungကေလ
ေတြ႕တိုင္းေဒါသပဲထြက္ေနတာပဲ
မသိလို႔ေပါ့...ဒီလူနဲ႔ဒီလူ
ဒီေလာက္ေအာ္စရာလား..."

ထိုအခါမွဖုန္းကိုခ်ကာအျဖဴေရာင္
နင္းဆီပန္းေတြယူလာပီးေပးသည္။

"ငါကတပြင့္ခ်င္းယူသြားရမွာလား
စည္းေပးေလ...."

"ထယ္ မလုပ္တတ္ဘူး Hyung..."

ထယ္တဲ့....။ဝမ္းနည္းေနပုံရေသာ
မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္
ေလးမ်ားသည္သူတကယ္မလုပ္တတ္
တာေၾကာင့္အားနာေတာင္းပန္ေနေသာပုံ။
ေယာက်္ားေလးတေယာက္က
ကိုယ့္နာမည္ေလးကိုယ္ အဖ်ားစြတ္သုံး
လိုက္တာ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔စိတ္ထဲေႏြးသြား
ရတာလဲ....။

"မလုပ္တတ္ရင္ဘာလို႔ပန္းေရာင္းေနလဲ..."

"ပန္းစည္းလွလွေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
တပြင့္ထဲပဲျဖစ္ျဖစ္
အဓိကကဆုံးသြားတဲ့သူအေပၚ
စစ္မွန္တဲ့ဝမ္းနည္းမွုပဲလိုတာပါ...."

"တရားခ်ေနေသးတယ္...ဘယ္ေလာက္လဲ
ေျပာ..."

"ေပးခ်င္သေလာက္ေပးခဲ့ပါ...
က်ေတာ္ေစ်းမသိဘူး...."

MinYoongiသည္သက္ျပင္း
တခ်က္ခ်ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ
အတန္ႀကီးႀကီးတရြက္ထုပ္ကာ
ခ်ေပးလိုက္သည္။
ပန္းစည္းအစည္းတရာေလာက္ဝယ္လို႔
ရေသာပမာဏေလာက္ရွိသည့္ပိုက္ဆံအား
ဒီေကာင္ေလးဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲဆိုတာ
လည္းသိခ်င္တာေၾကာင့္
KimTaeHyungသည္ ခ်က္ခ်င္း
အေႏြးထည္အိတ္ထဲေကာက္ထည့္လိုက္ျခင္း
ျဖင့္ေျဖရွင္းခဲ့ပါသည္...။

"ေဟ့ေကာင္ျပန္အမ္းအုန္းေလ...."

"အမ္းစရာတျပားမွမရွိဘူး အစထဲက
ေပးခ်င္သေလာက္ေပးလို႔ေျပာ
ထားတာပဲကို...."

အခ်ိန္ကလည္းေနာက္က်ေနတာမို႔
ဟိုတပြင့္ဒီတပြင့္ပန္းစည္းကာယူကာ

"မင္းကိုငါအေႂကြးလာေတာင္းျပမယ္..."

"သူ႔ဟာသူေပးပီး...."

ရွူးရွူးရွဲရွဲထြက္သြားေသာYoongiHyung
အားၾကည့္ကာေခါင္းတခ်က္ခါလိုက္ၿပီး
Gameသာဆက္ေဆာ့ေနလိုက္သည္။

အေႂကြးနဲ႔အသိမ္းခံရေသာ
ေျမကြက္ေတြ Clubေတြရွိသလို
အ႐ုပ္ကေလးတ႐ုပ္လည္းရွိေနအုန္း
မယ္ဆိုတာ ပန္းဆိုင္ထဲကGameေဆာ့
ေနေသာ ေကာင္ေလးသည္..လုံးဝ
မထင္မွတ္ခဲ့....။
............။

ျပဳံးေပ်ာ္ကာထြက္ႀကိဳဆိုေသာ
ထယ္ေယာင္းသည္သူ႔ကိုစေတြ႕တုန္းက
ပုံစံႏွင့္တပုံစံထဲ...။သူသေဘာက်လၽွင္
သြားေလးေတြအကုန္ေပၚသည္အထိရီျပ
တတ္ကာခ်စ္စရာေကာင္းစြာျပဳမူတတ္သည္။
လက္ေမာင္းေတြအားရင္းရင္းႏွီးႏွီး
တြဲေခၚသြာရပုံအရ သူႏွင့္ကင္းကြာေနေသာ
အခ်ိန္တြင္ ေတာ္ေတာ္ေလးခင္မင္ေနေသာပုံ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ပလစ္ခံခဲ့ရေသာFeeling
အားတည့္တည့္မတ္မတ္ခံစားလိုက္ရကာ
ေဒါသကလည္းထြက္ေနခဲ့သည္

ထုံးစံအတိုင္းအိမ္တံခါးအားကန္ကာ
ဖြင့္ၿပီးဝင္လာေတာ့ဧည့္ခန္းထဲတြင္
JeonJungkookႏွင့္Namjoon Hyung
ရွိေနသည္။အလုပ္လုပ္ေနေပၚပုံကာ
သူဝင္လာေတာ့ၿပိဳင္တူလွမ္းၾကည့္ၾကသည္။
တေယာက္ကိုမွမႏူတ္ဆက္ဘဲေလွကား
အတိုင္းအခန္းရွိရာသို႔ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း
တက္သြားခဲ့သည္။

"ဘာျဖစ္လာတာလဲ.မသိဘူး..."

"ထားလိုက္..အာ႐ုံစိုက္မေနနဲ႔Hyung..."

ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ရကာပိုေတာင္
ေပါက္ကြဲခ်င္လာပါသည္။
အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းဦးထုတ္ကို
ခၽြတ္ကာလႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး
အိပ္ယာေပၚသို႔ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။
ဒီေလာက္ေပါက္ကြဲၿပီးျပန္လာတာ
တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ေမးသင့္တာေပါ့..။

ဘယ္သူမွေရာက္မလာခဲ့ပါ...။
အရင္လိုပဲ သူတို႔အလုပ္ေတြနဲ႔
ယွဥ္လာရင္ငါကအလကား...။
စိတ္တိုတိုျဖင့္ခုတင္ေပၚတြင္ေကြး
ေနကာအဆင္အေျပဆုံးျဖစ္မဲ့
အေတြးေတြကိုသာေတြးေနခဲ့ရသည္။
သူငယ္ခ်င္းက ငါတစ္ေယာက္ထဲ
ရွိရမယ္လို႔သတ္မွတ္ထားတာမွမဟုတ္တာ
သူလည္းခင္မင္ပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္ေလ...။

အလုပ္ေတြအားလုံးပီးဆုံးသြားပုံရေသာ
JeonJungkookသည္အခန္းထဲဝင္လာကာ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားသံၾကားသည္။
တနာရီေလာက္ၾကာတဲ့အခါျပန္ထြက္လာသည္
ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ဘာလုပ္ေနသလဲ
ေတာ့မသိ။
အိပ္လၽွင္ဘယ္ေတာ့မွအက်ီဝတ္မအိပ္
တတ္ေသာသူသည္ ေဘာင္းဘီပြပြတထည္
သာဝတ္ၿပီးေဘးတြင္လာလွဲသည္။
ခႏၶာကိုယ္အားေကြးေကာက္ကာ ေစာင္ျခဳံၿပီး
စိတ္အလိုမက်ေနေသာသူ႔ကို
တခ်က္မၽွပင္မေမးဘဲ...အိပ္ဖို႔ရန္ျပင္ဆင္
ေနသည္။
ဖုန္းသုံးေနေသာအသံၾကားသည္...
Msgတခ်ိဳ႕ဝင္သံေတြလည္းၾကားသည္
ညစာပင္မစားဘဲ ေခြေခါက္ေနေသာ
သူ႔အား ဘာျဖစ္ေနလဲဟု တခြန္းေတာင္
မေမးဘဲ Msg ေတြကိုသာReply ျပန္ေနတာ
ေၾကာင့္ ေက်ာသလိုခံစားလာရသည္။
ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ပါေလ....။
စိတ္ကေတာ့ေပါက္ခဲ့ၿပီ...

အား........!!!!

Nam joonသည္အေပၚထပ္မွJeon
ေအာ္သံအားၾကားရတာေၾကာင့္
ေျပးတက္မည့္ဆဲဆဲ
PhoneScreenေပၚတက္လာေသာ
Notificationေလးတခု
Hyungဟာသူ႔ရဲ့ IGAccတြင္
Storyတခုတင္လိုက္ျခင္း....။
အေပၚထပ္သို႔ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ
HyungStoryကိုသာျမန္ျမန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

သူေပးေသာPlannerစာအုပ္ေလး၏
Dateတခုတြင္စာတခ်ိဳ႕ေရးထားကာ
ဓာတ္ပုံရိုက္တင္ထားျခင္း။
ဘာေတြမ်ားလဲဟုရင္ခုန္လွိုက္ေမာစြာ
ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။

..ပင္လယ္စာႏွစ္ပြဲ
ထမင္းႏွစ္ပြဲ
စေတာ္ဘယ္ရီေရခဲ့မုန့္ (ေယာင္းအတြက္)
ၾကက္ေၾကာ္
ဘီယာ

ရင္ခုန္ရပါဘိ...။သူစားခ်င္တာေတြေလး
ေတြPlanခ်ကာအားရပါးရေရးထားေလး
ကပင္ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္း၍
အသဲယားစြာျပဳံးမိသည္...။
စားခ်င္ေသာက္ခ်င္ေတြေလးေတြကအစ
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ...။

Plannerစာအုပ္အားMenuအျဖစ္
အသုံးေကာင္းေကာင္းခ်ျခင္း
ကိုသေဘာက်၍မဆုံး...။
သိပ္ေခ်ာေသာHyungပါေလ....။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ျပဳံးျပဳံးႀကီး
ျဖစ္ေနေသာNamjoonသည္
အေပၚသို႔တက္မၾကည့္ခဲ့ပါ...။

ဖုန္းသုံးေနတုန္း ေဘးနားက
ေစာင္လုံးသည္လၽွင္ျမန္စြာ
ေရြ႕လၽွားလာကာ ရင္ဘက္အား
ကိုက္ခ်လိုက္ျပန္သည္....။
႐ုတ္တရက္မေမၽွာ္လင့္ဘဲ
တိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရတာမို႔
Jeonသည္ေရွာင္ခ်ိန္လည္းမရပါ..။

"ေဟ့ေကာင္....လႊတ္စမ္း....!!!!!!!"

နာေအာင္ကိုက္တာမို႔သူနာပါသည္။
ပထမတခါထက္ပိုနာပါသည္။
တေနရာထဲကိုဦးတည္ကာကိုက္ေနတာေၾကာင့္။

"ParkJimin...!!!!"

အတင္းဆြဲခြါကာတြန္းလႊတ္ေတာ့
ထိုေစာင္လုံးသည္မထီသလိုျပန္ၾကည့္
လာသည္။

"မင္းကိုငါဘာလုပ္ေနလို႔လဲ....!!!!"

ရင္ဘက္ကသြားရာအကြင္းလိုက္သည္
ရဲေတာက္ေနလ်က္...။

"မင္းကလူလား ဘာေကာင္လဲ..."

"ထယ္ေယာင္းက်ေတာ့္ကိုပလစ္သြား
တာခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္...!!!"

ေခါင္းအုံးနဲ႔သုံးေလးခ်က္ဆင့္ရိုက္ကာ
ေအာ္ဟစ္ေနေသာသူသည္
ပလစ္ခံရ၍အထိနာလာပုံ။
ေရပင္မခ်ိဳးထြက္သြားေသာ
အက်ီနဲ႔ပင္ ညစ္တိညစ္ပတ္ေလး...။

"ရပ္စမ္း...!!!အႀကီးကို
မင္းဘာမွတ္ေနလဲ..."

ေျပာခါမွပိုဆိုးလာသည္။ဆက္တိုက္ရိုက္
ေနတာေၾကာင့္ ခါးကဆြဲသိမ္းကာ
အေပၚမွအုပ္မိုးလိုက္ရင္းမလွုပ္န္ုင္
ေအာင္ခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။
ဒါေတာင္အၾကည့္ေတြကမေလၽွာ့ေသး။

"ငါနဲ႔အိပ္မလား...ငါ့ကိုရိုက္ေနတာေတြ
ရပ္မလား..."
"မင္းကငါ့ေယာက်္ား
အသက္လည္းျပည့္ေနၿပီ...
ဘယ္လိုလဲ JeonJimin
ၿငိမ္ၿငိမ္ေနမလား ခ်စ္ျပလိုက္ရမလား"

"လာမထိနဲ႔..ဖယ္...."

"ငါေရထဲေတာင္မေရွာင္တာ
ေရာက္ေနတာအိပ္ယာထဲေနာ္..."

ခ်က္ခ်င္းနီရဲသြားေသာမ်က္ႏွာသည္
ေခါင္းအုံးထဲသို႔တိုးဝင္မတတ္ျဖစ္ကာ
ခ်က္ခ်င္းက်ားဆိုးေလးဘဝကေန
ေၾကာင္ဆိုးေလးဘဝေရာက္သြားခဲ့
ေတာ့သည္။

သူ႔အေပၚမွဖယ္ကာေဘးတြင္လွဲခ်လိုက္
ၿပီးေကြးေကာက္ေနေသာအဆိုးေလးအား
ရင္ခြင္ထဲသို႔ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန အိပ္ေတာ့.....
စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေျပာေပးရရင္
KimTaeHyungကမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွ
ထားခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး...."

"အဲ့တာခင္ဗ်ားစိတ္ခ်မ္းသာ
ေအာင္ေျပာေနတာေလ တကယ္မွမဟုတ္တာ..."

တကယ္ပါဟု..ကေလးကိုနားလည္ေအာင္
ေျပာမျပခ်င္..။ထယ္ေယာင္းႏွင့္သူ႔ၾကားကဓား
တေခ်ာင္းျဖင့္ဆက္ႏြယ္မွုေတြကို
သူႏွင့္ထယ္ေယာင္းသာသိသည္။

"က်ေတာ္မတရားမွန္းေတာ့သိေပမယ့္
က်ေတာ့္ထက္တျခားသူကိုပိုခင္သြား
မွာကိုမလိုခ်င္တာပါ...."

"ေျပာခ်င္တာက
ကေလးငယ္က ကိုကို႔ကိုလည္းခ်စ္ေနတယ္
သူ႔ကိုက်လည္းအခင္မင္က
မပ်က္ခ်င္ဘူးအဲ့လိုလား...."

"အင္း....အဲ့တာက ...."

"JeonJungkook...!!!!!!"

ေလသံသည္အငိုက္မိသြားပုံ...
သတိျပန္ဝင္လာခ်ိန္တြင္
က်ယ္ေလာင္ေသာအသံတခုထြက္ေပၚလာ
ပါေတာ့သည္။

ညသည္နာေပမယ့္ ရင္ခြင္ထဲ
အဆိုးအဆာေလးၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္
မနာခဲ့ပါ.....။