ကျဉ်းကျပ်သောစိတ်အစဉ်များဖြင့်
မလိုမတူမင်္ဂလာပွဲတွင်အရှက်တွေ
လည်းကွဲပြီးသွားသော်အခါ
ဟိူလူကြီးနဲ့Namjoon Hyung
အလုပ်ရှုပ်နေတုန်းခိုးထွက်လာခဲ့သည်။

သွားနေကျClubသို့ဦးတည်ခဲ့ပြီးနောက်
စုပြုံရောထွေးနေသောခံစားချက်များ
ကိုအရက်ဖြင့်မျှောချမှရတော့မည်ဟု
သူသိလိုက်သည်။

JeonJungkook ကသူ့ရဲ့
တရားဝင်ယောကျ်ားဖြစ်သွားပီတဲ့လေ...။
ဒီဖြစ်တည်မှုသည်သူ့အတွက်မလွယ်ကူ
ခဲ့ပါ...အမြဲတမ်းပြောင်းလဲတတ်သော
ထိုလူနှင့်တစ်သက်လုံးဘယ်လိုခရီးဆက်ရပါ့မလဲ။
ဟိုတုန်းကJiminသာဆိုရင်တော့
ပျော်လိုက်မဲ့ဖြစ်ခြင်း။
ခက်တာက လက်ရှိJiminဟာ
ဒီပေါင်းစပ်မှုအားခံစားပေးလို့မရခဲ့။
ခဲမှန်ခဲ့ဖူးသောငှက်ကလေးလို...
တွေးတွေးကြောက်နေခဲ့သည်။
အရက်တွေတခွက်ပီးတခွက်မော့ကာ
ခဏလေးတော့ အရာအားလုံးကို
မေ့သွားချင်ပါသည်....။
အရောင်လဲ့လဲ့အရက်ခွက်များသည်
ဒီနေ့ညမှအရသာရှိလိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း...။

"Jiminအိမ်ပြန်တော့...မင်းမူးနေပီ...."

အသိတွေကလာရောက်သတိပေးတော့
သူခေါင်းညိတ်ပြရုံပဲတတ်နိုင်ခဲ့သည်။
ထယ့်ကိုလည်းသတိရပါသည်..။
ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာသေချာပေါက်အတူတူ
ရှိချင်ပေမယ့်စိတ်နာသွားခဲ့သောသူအား
သူဘယ်လိုပြန်ညှိနှိုင်းရမလဲမသိတော့။

အိမ်ပြန်သင့်ပြီဟုပြောဆိုလာသော
လူတွေများလာသည်နှင့်သူ
ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ကာ
ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

ဦးတည်ခဲ့တာအေးအေးချမ်းချမ်း
အိပ်စက်လို့ရမဲ့နေရာပေါ့....။
အမူးလွန်ကာပုံမှန်အသိမဲ့သူမို့
မသိစိတ်၏စေရာသည်
သူစိတ်ညစ်တိုင်းသွားသွားနေတတ်သော
Purpleရောင်တိုက်ခန်းလေးဆီသို့
သာဖြစ်ခဲ့သည်။
ခေါင်းထဲမှာဘာတခုမှမရှိခဲ့ပါ...။
ဒီနေရာသည်သူမူးတိုင်းစိတ်ချလက်ချ
အိပ်စက်ရာအသိုက်အမြုံလေးတခုလို
ဖြစ်တာကြောင့်ရောက်အောင်သွားခဲ့သည်။

Passwordနှိပ်ကာအခန်းထဲဝင်ပြီးသည့်
နောက်အိပ်ယာပေါ်သို့ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲကာ
အိပ်ချလိုက်သည်။
ထယ်တော့ရှိမနေ...။ရပါတယ်....
မင်းမရှိရင်တောင်မင်းကငါ့ကိုနွေးနွေးထွေးထွေး
ခံစားချက်တွေပေးနိုင်တုန်း....။
ငါအဆင်ပြေပါတယ်...Soulmateလေးရယ်။

တညလုံးသွားတတ်သည့်နေရာပေါင်းစုံ
အားလိုက်ရှာခဲ့သော်လည်းအရိပ်အယောင်
တောင်မတွေ့....။နောက်ဆုံးClubတခုမှ
တွေ့လိုက်သည်ဟူသောသဲလွန်စတခု
ကိုင်ကာထပ်ရှာရသည်။
ဒေါသတွေထွက်လိုက်ရသည့်ဖြစ်ခြင်း..။

"Clubမှာအရက်သောက်သွားတယ်
ဆိုတော့ထွက်ပြေးမဲ့ပုံတော့မပေါ်ဘူး
ကျတော်က လျှောက်ထွက်သွားပြီး
တခုခုဖြစ်နေမှာကိုစိုးတာ
ကျတော်တို့ပြန်ကြမယ်Hyung..."

Jeonသည်စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံး
လျှော့ချထားကာကြိုးစားပြောနေသည့်ဟန်။
အံကြိတ်ထားသောကြောင့်
မေးရိုးတို့တင်းနေကာ မျက်နှာသည်
ချိန်ကိုက်ဗုံးတလုံးလိုပင်...။

"မူးပီးတခုခုဖြစ်နေမှာစိုးတာHyungက
ဆက်သွယ်လို့လည်းမရတော့လေ...."

Jeonသည်Wedding ဝတ်စုံတောင်မလဲနိုင်သေး။
ဆံပင်တွေဆွဲဖွကာစိတ်တော်တော်ညစ်နေသော
ပုံ..။တခါမှမမြင်ဖူးခဲ့သောJeonပုံစံ
အသစ်အားကြည့်ကာသူလည်းစိတ်မကောင်းနိုင်။

"ဘယ်လိုဆိုးပုံဆိုးနည်းမှန်းကို
မသိတော့ပါဘူးဗျာ..."

ကားမှန်အပြင်တွေမြင်နေရသော
မြင်ကွင်းတွေအားငေးရင်း
ခပ်တိုးတိုးဆိုသည်။
ပြန်မယ်လို့သာဆိုခဲ့တာပါ
သူလိုက်ရှာခဲ့တုန်း...။

တညလုံးပါပဲ....ဒေါသထွက်ရတာက
တဖက်...တခုခုများဖြစ်နေမလားဆိုတဲ့
စိုးရိမ်သည့်စိတ်ကတဖက်နှင့်တကယ်ပင်
ယောက်ယက်ခတ်ခဲ့ရသည်။

မနက်အထိမတွေ့ခဲ့ပါ....။
Jeonသည်ပိုစိုးရိမ်လာခဲ့သည်။
စကားပင်ဟဟမပြောတော့Jimin လုံးဝ
ဖုန်းမကိုင်ခြင်းကပူပန်မှုLevelအား
ထပ်မံတိုးတိုးပေးနေခဲ့သည်။

"Hyungတို့ရှာစရာတနေရာပဲရှိတော့တယ်
မင်းသွားကြည့်ချင်လား..."

"ဘယ်နေရာလဲ....."

"KimTaeHyungတိုက်ခန်း..."

"သူရူးနေလို့အဲ့ကိုသွားရမှာလား.."

"သူစိတ်ရှုပ်ရင်အမြဲရှိရှိနေတတ်တဲ့နေရာ
မလို့ပါ..."

"ကျတော်နဲ့မင်္ဂလာဆောင်တာစိတ်ရှုပ်စရာ
ဖြစ်သွားလို့လား..."

"အဲ့လိုတော့မဟုတ်ပေမယ့်လေ...."

"....."
ဘာမှပြန်မပြောတော့တာကြောင့်
Namjoon သည်တိုက်ခန်းရှိရာသို့
ကားအားပြန်ကွေ့လိုကိကာ
ခပ်မှန်မှန်မောင်းသွားလိုက်သည်။

တိုက်ခန်းဆီရောက်တော့Bellအား
တချက်နှစ်ချက်နှိပ်သော်လည်း
လှုပ်ရှားမှုတစုံတရာမရှိ။

"Passwordသိတယ်မလား"

PasswordအားJiminကိုခဏခဏ
လာခေါ်ဖူး၍သိနေသော်လည်း
မနှိပ်ရဲခဲ့....။ထယ်ယောင်းတိုက်ခန်း
Password သည်Jiminမွေးနေ့ဖြစ်
နေခြင်းက Jeonအတွက်ဒေါသနှစ်ဆ
ပွါးသွားနိုင်မည့်အခြေအနေ....။
သို့သော်လည်းဝငိကြည့်မှအဆင်ပြေမည့်
အခြေအနေဆိုတော့မျက်စိစုံမှတ်စွာ
ရိုက်ချလိုက်သည်....။

"အော်....."

Jeonသည်ခပ်ဟဟရီကာခေါင်းတညိတ်
ညိတ်ဖြင့်အခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။

ပထမဆုံးမြင်ကွင်းသည်
နံရံအပြည့်နှစ်ယောက်တွဲပုံတွေ....။
ကျောင်းတက်စဉ်ကအမှတ်တရတွေ
နိုငိငံအရပ်ရပ်အားခရီးထွက်ထားသော
ပုံလှလှလေးတွေ...။မနေ့ကမင်္ဂလာဆောင်
ဓာတ်ပုံတွေနဲ့မတူအောင်ပြုံးရွှင်နေသော
သူ...။Coffeeခွက်နှစ်ခွက်....
ဆိုဂျူခွက်လေးတွေလည်းနှစ်ခွက်...
ခရမ်းနုရောင်အခန်းငယ်သည်
သူ့အိမ်တော်ကြီးထက်Jimin အား
ပျော်ရွင်ကျေနပ်စရာတွေအများကြီးပေးခဲ့မှန်း
သိသာလွန်းပါသည်။

အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ရီစရာမြင်ကွင်း
ကကြိုဆိုနေသည်။ခုတင်ပေါ်တွင်
စိတ်အေးချမ်းသာစွာအိပ်စက်အနားယူ
နေသောလူသားသည် လောကကြီးကို
မေ့လျှော့စွာ...
သူ့ကိုမေ့လျှော့စွာ...

"Hyungအပြင်ကစောင့်ပေး..."

"Jeon...."

Namjoon Hyungစိုးရိမ်တာကို
သိပေမယ့် စိတ်ချပါလို့မပြောဖြစ်ခဲ့ပါ။
သူကိုယ်တိုင်လည်းဒေါသက
အထွတ်အထပ်ရောက်နေခဲ့ပြီ..။
Hyungကစိတ်လျှော့ပါဆိုသော
အဓိပ္ပာယ်တွေနဲ့အကြည့်တွေအား
ပေါ်လွင်အောင်ပြပြီးနောက်ထွက်သွားသည်။

Hyungထွက်သွားပြီးတဲ့နောက်
အိပ်မောကျနေသော သူ့သတို့သား
အားနိုးသွားစေရန်ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်
အိပ်ခန်းတံခါးအားဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်။

ကျယ်လောင်သောအသံကြောင့်
Jiminလန့်ကာမျက်လုံးတွေပွင့်သွား
ခဲ့သည်။ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရတာက
အံ့အားသင့်စရာသူထယ်ယောင်းအခန်း
ထဲရောက်နေခဲ့တာ...'။ညကဘယ်လောက်
တောင်ပလပ်ကျွတ်သွားခဲ့တာလဲ..။
အိပ်ယာပေါ်မှာကုန်းရုန်းထကာ
ထိုးကိုက်နေသောခေါင်းတွေအား
လက်ဖြင့်ဖိထားရင်း မော့ကြည့်တော့
လိပ်ပြာပင်လွှင့်မတတ်။
မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသောမျက်လုံး
တွေနှင့်မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေသော
JeonJungkook သည် ချက်ချင်းပင်
သူ့အားသတ်ပစ်တော့မလို...။

ဖြောင်း.....!

သူ့ဆီသို့လျှောက်လာကာပါးပေါ်သို့
ကျလာသောခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်ချက်သည်
တကိုယ်လုံးပင်
အရှိန်ဖြင့်အိပ်ယာပေါ်သိုပြိုလဲကျခဲ့သည်။
ပြန်ထမလာနိုင်သောသူ့အားဆွဲထူကာ
သွေးဆူနေသောမျက်လုံးများဖြင့်
လက်ညိုးစထိုးတော့သည်...။

"ငါဘယ်လောက်စိတ်ပူနေခဲ့ရလဲ
မင်းသိလား ညလုံးပေါက်
ငါလိုက်ရှာနေခဲ့တာ...
တခုခုများဖြစ်နေရင်ဆိုတဲ့
စိတ်နဲ့ ငါ့မှာစက္ကန့်လေးတောင်
မအေးချမ်းနိုင်ခဲ့ဘူး
မင်းကမင်းအကောင်အခန်းထဲမှာ
လွမ်းနာကျနေရဲသေးတယ်.....
ငါနဲ့မင်္ဂလာဆောင်နေတာကိုမေ့သွားတာ
Parkjimin ...."

နီရဲသွားသောပါးတဖက်ကိုမြင်
တော့ ကိုယ့်လက်ပင်ကိုယ်
ဓားနဲ့ခုတ်ပစ်ချင်သလိုလို။
စိတ်သည်လွတ်သွားလျှင်ဘာမှမသိ
တော့ဒါတောင်ဒီကောင်လေးက
အမှားမရှိသလို ပြိုင်ကြည့်နေသေးသည်။

"ငါ့ကိုအဖက်ကလေးလုပ်ပီး
ဖြေပါအုန်း အသက်မရှိသလိုလုပ်မနေနဲ့..."

"ဒီမှာလာအိပ်နေတယ်ဆိုမှတော့
ခင်ဗျားနဲ့မအိပ်ချင်လို့ပေါ့...."

"ဘာ.....!"

"အဖြေတွေကတခါတလေရှင်းရှင်း
လေးကို ဘာလို့ဝေးဝေးလံလံတွေ
တွေးနေရတာလဲ JeonJungkook..."

"ငါနဲ့မအိပ်ချင်လို့မင်းကဒီမှာ
လာအိပ်နေတာပေါ့...တော်လိုက်တာ
ဥာဏ်သိပ်ကောင်းတာပဲ
ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
ခုတော့မအိပ်ချင်လည်းအိပ်ရတော့မယ်.."

ထိုးကိုက်နေသောခေါင်းတွေသည်
သွေးပိုတိုးသွားသလိုသူ့အား
ဆက်ခနဲကြည့်မိလိုက်သည်။
သူသည်လက်ကတန်ဖိုးကြီးနာရီအား
ချွတ်ကာ စားပွဲခုံသေးသေးလေးပေါ်တွင်
တင်ထားသော ထယ်နဲ့အထက်တန်းတုန်းက
ရိုက်ထားခဲ့သောဓာတ်ပုံမှန်ဘောင်ဆီသို့
ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။
အကျီလက်တွေအားတံတောင်ဆစ်အထိခေါက်
တင်ကာ အေးစက်စက်ပင်စိုက်
ကြည့်နေသည်။

ခုတင်၏ခေါင်းရင်း
အဆုံးအထိသူတိုးကပ်မိသွားသည်။
သူ့ရဲ့ကြောက်စရာမျက်နှာဖုံးပေါင်း
စုံကိုမြင်ဖူးပေမယ့် ဒီမျက်နှာဖုံးသည်
ကြောက်စရာအကောင်းဆုံးဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

ဘယ်သူပြောသလဲJeonJungkook
ပြောင်းလဲသွားပါတယ်လို့.......။

ခါးကခါးပတ်အားဆွဲချွတ်ကာ
ခုတင်ပေါ်တက်လာတော့
သူပြေးပေါက်မရှိ။Namjoon
Hyungကြားနိုင်ရန်အော်မည်လုပ်ခဲ့
သော်လည်းမကောင်းဆိုးဝါးလို
သူ့မျက်လုံးတွေအားလန့်လာကာ
အသံမထွက်နဲ့တော့..။
လက်နှစ်ဖက်အားခါးပတ်ဖြင့်ပူးချည်
တော့ ကြောက်လန့်စွာရုန်းကန်မိသည်။
တကိုယ်လုံးကိုတောင်သူ့လက်တဖက်ဖြင့်
ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်လို့ရနိုင်သောအင်အား
ရှိသူမို့ အားလုံးသည်အချည်းနီးသာ။

"ယူထားတဲ့ယောကျ်ားနဲ့မအိပ်ချင်
လို့မင်းကဘယ်သူနဲ့များအိပ်ချင်နေသေး
လို့လဲ ...."

နူတ်ခမ်းတွေဆီသို့ရောက်လာခဲ့သော
ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းအနမ်းတွေ.
ပိတ်လှောင်ထားသောဒေါသတွေအားလုံးအား
နူတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေအပေါ်သို့အားလုံး
လွှဲချမိသည်။

ဒီလိုအနေအထားမျိုးကိုသူပြင်ဆင်မထား
ခဲ့ပါဘူး...။ကလေးငယ်စိတ်ကျေနပ်မည့်
အချိန်ကျမှဖြတ်သန်းဖို့လည်းဆုံးဖြတ်ခဲ့ပြီးသား။
သို့သော် ဒီကောင်လေးသည်သိပ်ဆိုးလွန်း
ပါသည်....အလိုတွေများဆက်လိုက်မိ
ရင် သူ့ကိုအရူးတယောက်ဖြစ်အောင်
အောင်အောင်မြင်မြင်ကိုတွန်းပို့နိုင်မည့်သူဆိုတာ
သေချာသည်။

ပွဲတွင်ဝတ်ထားသောShirtအကျီအဖြူလေး
၏ကြယ်သီးတွေအားဆွဲဖြုတ်ကာ
မြင်သမျှအရာအားလုံးအားကြမ်းကြမ်း
တမ်းတမ်းနမ်းနေတော့  "တော်တော့..."
ဆိုသောအသံသေးသေးလေးကိုတော့ကြား
လိုက်ရသည်။အသံကျယ်ကျယ်ပင်ထွက်
မလာနိုင်ခဲ့ပါ....
အသက်ရှူကျပ်သလိုလက္ခာဏာမျိုးတွေ
နှင့်သူ့အားတွန်းလွှတ်လာသည်။

"ရေတွေမွှန်းတယ်....တော်ပါတော့...."

Jeonသည် အနမ်းတွေအားချက်ချင်း
ရပ်မိရက်သား...။သူသေချာကြည့်မိ
လိုက်သောအချိန်တွင်ကလေးငယ်သည်
မွန်းကျပ်နေသလိုရုန်းကန်နေဆဲ....။

လွန်ခဲ့သောလေးနှစ်ကအဖြစ်အပျက်တေ္
ခေါင်းထဲတန်းစီဝင်လာတော့ရင်ထဲအောင့်ခနဲ။
ခုထိခုထိသူတို့နှစ်ယောက်အပေါ်
သက်ရောက်နေတုန်းပါပဲလား....။

ချွေးတွေရွှဲကာတဆက်ဆက်တုန်နေသော
ခန္ဓာကိုယ်လေးအားဆွဲဖက်ထားလိုက်မိသည်။
တုန်ရီနေသောကိုယ်သေးသေးလေးသည်
အကြောက်လွန်တာထက်ပင်ပိုဆိုးနေခဲ့သည်။

ပွေ့ချီကာအခန်းပြင်ပြေးထွက်လာပီး
နောက်ကားဆီသို့​ပြေးလာခဲ့သည်။
NamjoonHyungသည်သူ့လက်ထဲမှ
ပျော့ခွေနေသော ကောင်လေးအား
ကြည့်ကာကြောင်နေသေးသည်...။

"ဘာ...ဘာဖြစ်တာလဲ....."

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး အိမ်ပြန်မယ်...."

ကားအားမိုင်ကုန်တင်မောင်းကာ
အိမ်သို့ပြန်နေသောNamJoon
Hyungသည်ပင်စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံ။

"ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်
ကလေးက ဆိုးတာကိုကွာ......"

ရင်ခွင်ထဲလုံလုံခြုံခြုံထည့်ထားကာ
သွေးပျက်နေသောJeonသည်
တလမ်းလုံးတဖွဖွတောင်းပန်နေခဲ့ပါသည်။
ကလေးငယ်ကတော့ရင်ခွင်ကျယ်ကြီး
ထဲလဲပြိုနေလျက်.....။

အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့်အခန်းထဲသို့
ပြေးတက်သွားသောJeonသည်
တံခါးအားချက်ချင်းပိတ်သွားသည်။
ဒါငယ်ငယ်တုန်းကအကျင့်အတိုင်း
Jiminတခုခုဖြစ်လာပြီဆိုဘယ်သူမှအဝင်မခံ
ကာတံခါးပိတ်ပစ်တတ်သည်။

အိပ်ယာပေါ်ချပေးတော့ရှုံ့မဲ့နေသော
ကလေးသည်ဝေဒနာတခုခုအား
အပြင်းအထန်းခံစားနေရပုံ
သူအခန်းပြင်
သို့ပြေးထွက်ကာအရက်နာကျခြင်း
အတွက်အကောင်းဆုံးအရာများ
ကိုချက်ချင်းစီစဉ်ခိုင်းခဲ့သည်။

ပြန်ဝင်လာတော့ခေါင်းအားလက်ချောင်း
တွေနဲ့ဖိကာခုတင်ခေါင်းရင်းအားမှီလျက်ထိုင်
နေသောလူသားငယ်သည်မျက်လုံးစုံမှိတ်
ထားသည်။

"ဘာလို့အများကြီးဆိုးရတာလဲ...
ကိုကို့ ကို ပြောပါအုန်း..
မင်းနဲ့အတူတူနေချင်လို့
ကိုကို ကလေးငယ်ကိုအတင်းလက်ထပ်
ယူခဲ့တာလေ အဲ့လိုတခြားသူအိမ်မှာ
သွားနေလို့ဖြစ်မလား JeonJimin လေးရယ်...."

နားထင်လေးတွေအားဖြည်းဖြည်းချင်း
နှီပ်ပေးရင်းသူဆိုတော့ ဝေဒနာတွေကြားက
ထုံးစံအတိုင်းခပ်စူးစူးကြည့်လာသည်..။

"မင်းဆိုးတယ် Minရယ်....."

"ကျတော်လူလိမ္မာပါလို့ခင်ဗျားကို
တခါမှPromotionမဆင်းခဲ့ဖူးဘူး...."

ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြင့်စကားနိုင်လုချင်
သေးသောကလေးကိုဘာမှဆက်မပြော
တော့ဘဲ အိမ်အကူတွေလာပို့သွားသွား
သောစားစရာတွေများအားပြင်ဆင်ပေးနေခဲ့သည်။

"ကျတော်တို့ကွာရှင်းရအောင်....
ထယ်ယောင်းအိမ်မှာလိုအပြုအမူမျိုး
ကသိပ်ရွံစရာကောင်းတယ်....
နောက်တခါထပ်ရှိခဲ့ရင် ကျတော်ခင်ဗျား
ကိုသတ်မိမလားတောင်မသိဘူး"

မင်္ဂလာဆောင်တာတစ်ရက်ပဲရှိသေးတာကို
ကွာရှင်းဖို့ကိုပြောရဲလာသေးသည်။

"ငါချစ်ချင်လို့ယူထားတာ
ကွာဖို့ယူထားတာမဟုတ်ဘူး
ငါ့ဒေါသတွေအကုန်အစင်မပြေသေး
ဘူးနော် မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်တော့..."

လည်တိုင်ကအနီရောင်အမှတ်အသားတွေ
သွေးစို့နေသောနူတ်ခမ်းလေးတွေ
ပွယောင်းယောင်းဆံပင်နက်နက်လေးတွေနဲ့
ဖရိုဖရဲကလေးငယ်သည် သူ့အား
မကျေနပ်နိုင်စွာကြည့်နေသည်....။

"လှလိုက်တာ အသားဖြူဖြူလေး
တွေအပေါ်မှာ ငါလုပ်ပေးထားတာတွေနဲ့...."

လည်ပင်းကအနီကွက်တွေအားလက်ညိုး
ဖြင့်လိုက်ထိရင်းအနိုင်ရသောအပြုံးနှင့်
JeonJungkookသည်နူတ်ခမ်းအောက်
ကမဲ့သေးသေးလေးကအစအမြင်ကပ်စရာအတိ
Jimin သည် သူရင်ငါပြန်လုပ်ရမှကျေနပ်မည်
ဆိုသောလူမျိူးပင်မလို့...လက်သီးတွေ
တင်းခနဲဆုပ်ကာ ခုတင်စောင်းတွေထိုင်
နေသောထိုလူကြီး၏လည်ပင်းဆီသို့
ထိုင်နေရာမှ ပြေးကိုက်တော့သည်။

"အားးးး.....ဟေ့ကောင်နာတယ်...."

မွန်းကျပ်တာတွေ...အားငယ်တာတွေ
ကြောက်လန့်ခဲ့တာတွေအားလုံးသည်
ထိုလူကြီး၏အော်သံအကျယ်ကြီး
အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားတာကိုသိပ်သဘော
ကျပါသည်။ အခန်းထဲမှာနှစ်ယောက်ထဲ
ဘယ်သူ့မှလည်းရှက်စရာမလိုပါ...။
ဂရုစိုက်စရာလည်းမလိုပါ...။

"လွှတ်စမ်း....!!!"

ပြန်ခွါ၍မရတော့သောအဆိုးအဆာလေး
သည်လည်ပင်းနှင့်ရင်ဘက်တွေအား
ခွေးကိုက်သလိုပင်အားပါးတရကိုက်
နေတော့သည်။တောက်တဲ့လိုဒီအကောင်ငယ်
ကိုခွါချလို့လည်းမရ..။

"ငါမင်းကိုက်တာကောင်းအောင်ကိုက်တာ
JeonJimin ရဲ့....မင်းကိုက်နေတာ
Jetလိုပဲ...."

ရင်ဘက်ကြီးကြီးတွေသည်တကယ်တော့
ရပ်သင့်နေပီဟုထင်မိသော်လည်း
ဘာလို့မဟားတရားကြီးနေရသလဲ....
ကိုက်ချင်စရာဖြစ်နေတာ ကိုယ်မမှား
သူ့အမှားသာဖြစ်သည်။

"တော်ပါတော့...!!"

နောက်ဆုံးတချက်အားပီပီပြင်ပြင်
ကိုကိချပီးနောက်သူလည်းအတင်းချူပ်
ပစ်လိုက်တာနဲ့အတူ ခွေးပေါက်လေးသည်
ရပ်သွားတော့သည်...၊
Jeonလည်ပင်းတွေ ရင်ဘက်တွေသည်
သွားရာသေးသေးလေးတွေနှင့်ပွစိတက်
လျက်...။

"ဘာလို့နီမသွားရတာလဲ....."

"ခွေးလိုကိုက်မှတော့နီမလား...."

Jeonသည်ချက်ချင်းအပြင်သို့
ထထွက်သွားသည်။

ဘယ်လိုကိုက်ကိုက်သူနာရင်
ပီးတာပဲလေ..။အဓိကကသူနာဖို့ပဲဟာ..။
Jimin သည်အမူးပြေရည်အား
သောက်နေရင်းကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်
အဆင်ပြေအောင်နေခဲ့သည်။

"Jeon...!"

အခန်းထဲကထွက်ထွက်ချင်း
ရောက်လာသောNamjoonHyung
သည်Jimin အခြေအနေအားမေးချင်ပုံရပါသည်။
သို့သော် Jeon ရဲ့ ပုံစံသည်
Jimin သိပ်ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မဖြစ်
တာသိသာသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်ထဲကတခါမှမမြင်ခဲ့ရသော
အပြုံးများသည် ဝေဝေဆာဆာနှင့်...
သူ့ကိုပင်သေသေချာချာရီပြသွားကာ
ထွက်သွားသည်....။
ဒေါသအထွက်လွန်သွားတာလား....။

"Jimin အဆင်ပြေရဲ့လား..."

"ပြေတယ်..."

"Jeon ကိုနားလည်ပေးပါကွာ
သူတညလုံးမအိပ်ရသေးဘူး
မင်းကိုလိုက်ရှာနေရတာ...
တော်တော်လေးစိတ်ပူနေခဲ့တာ..."

"အချိန်တန်ပြန်လာမှာပေါ့....
အပိုတွေလုပ်နေတာ..."

"ဘာပန်းလိုချင်လဲ နေမကောင်းတော့
မင်းပန်းတွေကိုသဘောကျတယ်မလား"

Jimin သည်Namjoon အား
မျက်မှောင်လေးကျုံ့ကာကြည့်လိုက်တော့
Namjoon ကမျက်နှာလွှဲသွားသည်..။

"Hyung အဲ့ပန်းဆိုင်ကို
တနေ့ဘယ်နှခေါက်သွားနေမှာလဲ..
တအိမ်လုံးလည်းပန်းကြီးပဲ....
ထယ့်ဆိုင်ဆိုတာလည်းသတိရအုန်း
Hyungကိုမြင်တိုင်း ထယ် စိတ်မကောင်း
ဖြစ်နေမှာ....."

"ထယ်ယောင်း တခါမှဆိုင်မှာမရှိပါဘူး
ကွာ...."

"ဒါဆိုဘယ်သူရှိလို့လဲ......"

"Jimin ကလည်း....ဘာမှအရေးမကြီးတာကို..."

"အရေးမကြီးရင်နားနားသွားပါအုန်း..."

"ဒီနေ့တော့သွားလိုက်အုန်းမယ်လေ....
Hyungအဆင်ပြေတာပဲဝယ်ခဲ့ပေးမယ်...."

NamjoonHyungသည်ပြောပြောဆိုဆို
ဖြင့်ပြန်ထွက်သွားသည်။
Nam joon Hyung ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ...
ဂယောက်ဂယက်နဲ့....။

.............။

Nam joonသည်ပန်းဆိုင်သို့သွား
တိုင်းမှန်အပြင်မှနာရီဝက်လောက်
ပန်းဆိုင်ထဲက လှုပ်ရှားမှုလှလှလေး
အားကြည့်ပီးမှဆိုင်ထဲသို့ဝင်တတ်သည်။
ယောကျ်ားတယောက်နှင့်ပန်းတွေဟာ
မလိုက်ဖက်ပေမယ့်အကြင်သူသည်
ပန်းရောင်ကလေးဝတ်တတ်လို့ လှသည်...
ပန်းရောင်ကလည်းယောကျ်ားလေးတွေ
မရွေးချယ်တတ်သောအရောင်ဆိုပေမယ့်
အကြင်သူမို့လို့ ရွေးချယ်မှုမှန်ပါသည်...။

စတွေ့ထဲက အသက်ရှူဖို့မေ့ခြင်းသည်
ခုထိတိုင်လည်းမေ့တုန်း...။ပထမဆုံး
မလို့နားလည်ပေးလို့ရပေမယ့်
တွေ့ဆုံတိုင်းဆိုရင်တော့ဒါဟာသဘာဝလွန်
ဖြစ်နေပြီ....။
Jeonကိုမေးကြည့်ခဲ့ဖူးသည်...
ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမလဲပေါ့...။

"ကျတော်ကတော့ တအားချစ်ဖို့
ကောင်းနေရင် ဆွဲနမ်းလိုက်တာပဲ..
အသက်ရှူတဲ့ကိစ္စတွေတောင်သိပ်သတိမထားမိဘူး"

သူစိတ်ကူးနဲ့တောင်မတွေးရဲ လက်ထဲက
ပန်းညှပ်တဲ့ကပ်ကြေးဗိုက်သို့ထုတ်ချင်း
ပေါက်သွားနိုင်သည်..။
ထို့ကြောင့် ဝ အောင်တော့ကြည့်မည်...။
ဒီနေ့တော့ ၄၅မိနစ်လောက်ကြည့်မိသည်...
Customer တယောက်နှင့်စကားပြောကာ
သိပ်ပြုံးနေတာသော Hyungသည်
မျောသွားစေပြန်သောကြောင့်...။

"ကြိုဆိုပါတယ်....."

သူဝင်လာတော့ဖော်ဖော်ရွေရွေနူတ်ဆက်သူ
သည် သူမှန်းသိသည်နှင့် မကြိုဆိုတော့ပါ။

"လာပြန်ပြီ...."

သူပါးချိုင့်နက်တွေအားလုံးပေါ်သည်
ပြုံးပြလိုက်တော့ Hyungက
မျက်စောင်းထိုးသည်။

"ကလေးနေမကောင်းလို့..
ပန်းလေးဝယ်ချင်လို့....
ပီး..ပီတော့ စာအုပ်ကလေး
လမ်းကြုံလို့ ယူလာပေးတယ်...."

Seokjin သည်စာအုပ်အားငုံကြည့်တော့
Plannerလိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေတာကြောင့်

"ငါကအဲ့စာအုပ်ဘာလုပ်ရမှာလဲ
ငါစာဖတ် စာရေး အကုန်ပျင်းတယ်
စိတ်မဝင်စားဘူး...."

"ကောင်းတဲ့ဖြစ်ရပ်လေးတွေကို
Dateကလေးတွေနဲ့ ရေးသွားလို့
ရတယ်...ဝမ်းနည်းစရာတွေလည်း
ဒီစာအုပ်လေးကိုရင်ဖွင့်လို့ရတယ်
ပန်းအသစ်လေးတွေရောက်တဲ့နေ့မျိုး
ကိုလည်း မှတ်ထားပေါ့...လက်ဆောင်ပါ..."

"မင်းကတကယ်အလုပ်ရှုပ်တဲ့ကောင်..."

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Hyung...."

Hyungသည်စာအုပ်အားဆက်ခနဲယူ
လိုက်ကာပန်းမျိုးစုံပါသောပန်းစည်း
တစည်းကို သေသေချာချာစည်းပေးခဲ့သည်။

"ရော့ ပိုက်ဆံမပေးနဲ့တော့စာအုပ်နဲ့လဲ
တယ်သဘောထားလိုက်...
ငါ့မှာလည်းပြန်ပေးစရာဒါပဲရှိတယ်.."

Nam joonသည်ရင်ထဲသိမ့်ခနဲ..။ဒါပထမဆုံး
Hyungဆီကလက်ဆောင်မလို့ရိုရိုသေသေ
ပင်ယူလိုက်သည်။

"ကျေးဇူးပါHyungရယ်..."

"ပြန်တော့ ငါမအားဘူး..."

"ဟုတ်ကဲ့..."

ပန်းစည်းလေးအားကိုင်ကာ
ဆိုင်အပြင်သို့ထွက်သွားသော
Nam joonအားကြည့်ကာ
နူတ်ခမ်းလေးတွန့်ရုံပြုံးလိုက်သည်။

"အသက်ကသာငယ်တာ
ရင့်ကျက်ချက်က..ဩချလောက်တယ်..."

တောင်းပန်ပါတယ် Jimin....
ဒီပန်းစည်းတော့ Hyungပဲယူလိုက်တော့မယ်....။

အဆင်ပြေရဲ့လား
Commentတွေလည်းနည်းကုန်တယိ🥴

က်ဥ္းက်ပ္ေသာစိတ္အစဥ္မ်ားျဖင့္
မလိုမတူမဂၤလာပြဲတြင္အရွက္ေတြ
လည္းကြဲၿပီးသြားေသာ္အခါ
ဟိူလူႀကီးနဲ႔Namjoon Hyung
အလုပ္ရွုပ္ေနတုန္းခိုးထြက္လာခဲ့သည္။

သြားေနက်Clubသို႔ဦးတည္ခဲ့ၿပီးေနာက္
စုျပဳံေရာေထြးေနေသာခံစားခ်က္မ်ား
ကိုအရက္ျဖင့္ေမၽွာခ်မွရေတာ့မည္ဟု
သူသိလိုက္သည္။

JeonJungkook ကသူ႔ရဲ့
တရားဝင္ေယာက်္ားျဖစ္သြားပီတဲ့ေလ...။
ဒီျဖစ္တည္မွုသည္သူ႔အတြက္မလြယ္ကူ
ခဲ့ပါ...အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲတတ္ေသာ
ထိုလူႏွင့္တစ္သက္လုံးဘယ္လိုခရီးဆက္ရပါ့မလဲ။
ဟိုတုန္းကJiminသာဆိုရင္ေတာ့
ေပ်ာ္လိုက္မဲ့ျဖစ္ျခင္း။
ခက္တာက လက္ရွိJiminဟာ
ဒီေပါင္းစပ္မွုအားခံစားေပးလို႔မရခဲ့။
ခဲမွန္ခဲ့ဖူးေသာငွက္ကေလးလို...
ေတြးေတြးေၾကာက္ေနခဲ့သည္။
အရက္ေတြတခြက္ပီးတခြက္ေမာ့ကာ
ခဏေလးေတာ့ အရာအားလုံးကို
ေမ့သြားခ်င္ပါသည္....။
အေရာင္လဲ့လဲ့အရက္ခြက္မ်ားသည္
ဒီေန႔ညမွအရသာရွိလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း...။

"Jiminအိမ္ျပန္ေတာ့...မင္းမူးေနပီ...."

အသိေတြကလာေရာက္သတိေပးေတာ့
သူေခါင္းညိတ္ျပ႐ုံပဲတတ္နိုင္ခဲ့သည္။
ထယ့္ကိုလည္းသတိရပါသည္..။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာေသခ်ာေပါက္အတူတူ
ရွိခ်င္ေပမယ့္စိတ္နာသြားခဲ့ေသာသူအား
သူဘယ္လိုျပန္ညႇိႏွိုင္းရမလဲမသိေတာ့။

အိမ္ျပန္သင့္ၿပီဟုေျပာဆိုလာေသာ
လူေတြမ်ားလာသည္ႏွင့္သူ
ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ကာ
ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

ဦးတည္ခဲ့တာေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း
အိပ္စက္လို႔ရမဲ့ေနရာေပါ့....။
အမူးလြန္ကာပုံမွန္အသိမဲ့သူမို႔
မသိစိတ္၏ေစရာသည္
သူစိတ္ညစ္တိုင္းသြားသြားေနတတ္ေသာ
Purpleေရာင္တိုက္ခန္းေလးဆီသို႔
သာျဖစ္ခဲ့သည္။
ေခါင္းထဲမွာဘာတခုမွမရွိခဲ့ပါ...။
ဒီေနရာသည္သူမူးတိုင္းစိတ္ခ်လက္ခ်
အိပ္စက္ရာအသိုက္အျမဳံေလးတခုလို
ျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့သည္။

Passwordႏွိပ္ကာအခန္းထဲဝင္ၿပီးသည့္
ေနာက္အိပ္ယာေပၚသို႔ကန့္လန့္ျဖတ္လွဲကာ
အိပ္ခ်လိုက္သည္။
ထယ္ေတာ့ရွိမေန...။ရပါတယ္....
မင္းမရွိရင္ေတာင္မင္းကငါ့ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး
ခံစားခ်က္ေတြေပးနိုင္တုန္း....။
ငါအဆင္ေျပပါတယ္...Soulmateေလးရယ္။

တညလုံးသြားတတ္သည့္ေနရာေပါင္းစုံ
အားလိုက္ရွာခဲ့ေသာ္လည္းအရိပ္အေယာင္
ေတာင္မေတြ႕....။ေနာက္ဆုံးClubတခုမွ
ေတြ႕လိုက္သည္ဟူေသာသဲလြန္စတခု
ကိုင္ကာထပ္ရွာရသည္။
ေဒါသေတြထြက္လိုက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း..။

"Clubမွာအရက္ေသာက္သြားတယ္
ဆိုေတာ့ထြက္ေျပးမဲ့ပုံေတာ့မေပၚဘူး
က်ေတာ္က ေလၽွာက္ထြက္သြားၿပီး
တခုခုျဖစ္ေနမွာကိုစိုးတာ
က်ေတာ္တို႔ျပန္ၾကမယ္Hyung..."

Jeonသည္စိတ္ကိုအတတ္နိုင္ဆုံး
ေလၽွာ့ခ်ထားကာႀကိဳးစားေျပာေနသည့္ဟန္။
အံႀကိတ္ထားေသာေၾကာင့္
ေမးရိုးတို႔တင္းေနကာ မ်က္ႏွာသည္
ခ်ိန္ကိုက္ဗုံးတလုံးလိုပင္...။

"မူးပီးတခုခုျဖစ္ေနမွာစိုးတာHyungက
ဆက္သြယ္လို႔လည္းမရေတာ့ေလ...."

Jeonသည္Wedding ဝတ္စုံေတာင္မလဲနိုင္ေသး။
ဆံပင္ေတြဆြဲဖြကာစိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္ေနေသာ
ပုံ..။တခါမွမျမင္ဖူးခဲ့ေသာJeonပုံစံ
အသစ္အားၾကည့္ကာသူလည္းစိတ္မေကာင္းနိုင္။

"ဘယ္လိုဆိုးပုံဆိုးနည္းမွန္းကို
မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ..."

ကားမွန္အျပင္ေတြျမင္ေနရေသာ
ျမင္ကြင္းေတြအားေငးရင္း
ခပ္တိုးတိုးဆိုသည္။
ျပန္မယ္လို႔သာဆိုခဲ့တာပါ
သူလိုက္ရွာခဲ့တုန္း...။

တညလုံးပါပဲ....ေဒါသထြက္ရတာက
တဖက္...တခုခုမ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုတဲ့
စိုးရိမ္သည့္စိတ္ကတဖက္ႏွင့္တကယ္ပင္
ေယာက္ယက္ခတ္ခဲ့ရသည္။

မနက္အထိမေတြ႕ခဲ့ပါ....။
Jeonသည္ပိုစိုးရိမ္လာခဲ့သည္။
စကားပင္ဟဟမေျပာေတာ့Jimin လုံးဝ
ဖုန္းမကိုင္ျခင္းကပူပန္မွုLevelအား
ထပ္မံတိုးတိုးေပးေနခဲ့သည္။

"Hyungတို႔ရွာစရာတေနရာပဲရွိေတာ့တယ္
မင္းသြားၾကည့္ခ်င္လား..."

"ဘယ္ေနရာလဲ....."

"KimTaeHyungတိုက္ခန္း..."

"သူ႐ူးေနလို႔အဲ့ကိုသြားရမွာလား.."

"သူစိတ္ရွုပ္ရင္အျမဲရွိရွိေနတတ္တဲ့ေနရာ
မလို႔ပါ..."

"က်ေတာ္နဲ႔မဂၤလာေဆာင္တာစိတ္ရွုပ္စရာ
ျဖစ္သြားလို႔လား..."

"အဲ့လိုေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ေလ...."

"....."
ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့တာေၾကာင့္
Namjoon သည္တိုက္ခန္းရွိရာသို႔
ကားအားျပန္ေကြ႕လိုကိကာ
ခပ္မွန္မွန္ေမာင္းသြားလိုက္သည္။

တိုက္ခန္းဆီေရာက္ေတာ့Bellအား
တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္ေသာ္လည္း
လွုပ္ရွားမွုတစုံတရာမရွိ။

"Passwordသိတယ္မလား"

PasswordအားJiminကိုခဏခဏ
လာေခၚဖူး၍သိေနေသာ္လည္း
မႏွိပ္ရဲခဲ့....။ထယ္ေယာင္းတိုက္ခန္း
Password သည္Jiminေမြးေန႔ျဖစ္
ေနျခင္းက Jeonအတြက္ေဒါသႏွစ္ဆ
ပြါးသြားနိုင္မည့္အေျခအေန....။
သို႔ေသာ္လည္းဝငိၾကည့္မွအဆင္ေျပမည့္
အေျခအေနဆိုေတာ့မ်က္စိစုံမွတ္စြာ
ရိုက္ခ်လိုက္သည္....။

"ေအာ္....."

Jeonသည္ခပ္ဟဟရီကာေခါင္းတညိတ္
ညိတ္ျဖင့္အခန္းထဲသို႔ဝင္သြားသည္။

ပထမဆုံးျမင္ကြင္းသည္
နံရံအျပည့္ႏွစ္ေယာက္တြဲပုံေတြ....။
ေက်ာင္းတက္စဥ္ကအမွတ္တရေတြ
နိုငိငံအရပ္ရပ္အားခရီးထြက္ထားေသာ
ပုံလွလွေလးေတြ...။မေန႔ကမဂၤလာေဆာင္
ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔မတူေအာင္ျပဳံးရႊင္ေနေသာ
သူ...။Coffeeခြက္ႏွစ္ခြက္....
ဆိုဂ်ဴခြက္ေလးေတြလည္းႏွစ္ခြက္...
ခရမ္းႏုေရာင္အခန္းငယ္သည္
သူ႔အိမ္ေတာ္ႀကီးထက္Jimin အား
ေပ်ာ္ရြင္ေက်နပ္စရာေတြအမ်ားႀကီးေပးခဲ့မွန္း
သိသာလြန္းပါသည္။

အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ရီစရာျမင္ကြင္း
ကႀကိဳဆိုေနသည္။ခုတင္ေပၚတြင္
စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာအိပ္စက္အနားယူ
ေနေသာလူသားသည္ ေလာကႀကီးကို
ေမ့ေလၽွာ့စြာ...
သူ႔ကိုေမ့ေလၽွာ့စြာ...

"Hyungအျပင္ကေစာင့္ေပး..."

"Jeon...."

Namjoon Hyungစိုးရိမ္တာကို
သိေပမယ့္ စိတ္ခ်ပါလို႔မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။
သူကိုယ္တိုင္လည္းေဒါသက
အထြတ္အထပ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ..။
Hyungကစိတ္ေလၽွာ့ပါဆိုေသာ
အဓိပၸာယ္ေတြနဲ႔အၾကည့္ေတြအား
ေပၚလြင္ေအာင္ျပၿပီးေနာက္ထြက္သြားသည္။

Hyungထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္
အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူ႔သတို႔သား
အားနိုးသြားေစရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္
အိပ္ခန္းတံခါးအားေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။

က်ယ္ေလာင္ေသာအသံေၾကာင့္
Jiminလန့္ကာမ်က္လုံးေတြပြင့္သြား
ခဲ့သည္။ပထမဆုံးျမင္လိုက္ရတာက
အံ့အားသင့္စရာသူထယ္ေယာင္းအခန္း
ထဲေရာက္ေနခဲ့တာ...'။ညကဘယ္ေလာက္
ေတာင္ပလပ္ကၽြတ္သြားခဲ့တာလဲ..။
အိပ္ယာေပၚမွာကုန္း႐ုန္းထကာ
ထိုးကိုက္ေနေသာေခါင္းေတြအား
လက္ျဖင့္ဖိထားရင္း ေမာ့ၾကည့္ေတာ့
လိပ္ျပာပင္လႊင့္မတတ္။
မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနေသာမ်က္လုံး
ေတြႏွင့္မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေနေသာ
JeonJungkook သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္
သူ႔အားသတ္ပစ္ေတာ့မလို...။

ေျဖာင္း.....!

သူ႔ဆီသို႔ေလၽွာက္လာကာပါးေပၚသို႔
က်လာေသာခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္ခ်က္သည္
တကိုယ္လုံးပင္
အရွိန္ျဖင့္အိပ္ယာေပၚသိုၿပိဳလဲက်ခဲ့သည္။
ျပန္ထမလာနိုင္ေသာသူ႔အားဆြဲထူကာ
ေသြးဆူေနေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္
လက္ညိဳးစထိုးေတာ့သည္...။

"ငါဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနခဲ့ရလဲ
မင္းသိလား ညလုံးေပါက္
ငါလိုက္ရွာေနခဲ့တာ...
တခုခုမ်ားျဖစ္ေနရင္ဆိုတဲ့
စိတ္နဲ႔ ငါ့မွာစကၠန့္ေလးေတာင္
မေအးခ်မ္းနိုင္ခဲ့ဘူး
မင္းကမင္းအေကာင္အခန္းထဲမွာ
လြမ္းနာက်ေနရဲေသးတယ္.....
ငါနဲ႔မဂၤလာေဆာင္ေနတာကိုေမ့သြားတာ
Parkjimin ...."

နီရဲသြားေသာပါးတဖက္ကိုျမင္
ေတာ့ ကိုယ့္လက္ပင္ကိုယ္
ဓားနဲ႔ခုတ္ပစ္ခ်င္သလိုလို။
စိတ္သည္လြတ္သြားလၽွင္ဘာမွမသိ
ေတာ့ဒါေတာင္ဒီေကာင္ေလးက
အမွားမရွိသလို ၿပိဳင္ၾကည့္ေနေသးသည္။

"ငါ့ကိုအဖက္ကေလးလုပ္ပီး
ေျဖပါအုန္း အသက္မရွိသလိုလုပ္မေနနဲ႔..."

"ဒီမွာလာအိပ္ေနတယ္ဆိုမွေတာ့
ခင္ဗ်ားနဲ႔မအိပ္ခ်င္လို႔ေပါ့...."

"ဘာ.....!"

"အေျဖေတြကတခါတေလရွင္းရွင္း
ေလးကို ဘာလို႔ေဝးေဝးလံလံေတြ
ေတြးေနရတာလဲ JeonJungkook..."

"ငါနဲ႔မအိပ္ခ်င္လို႔မင္းကဒီမွာ
လာအိပ္ေနတာေပါ့...ေတာ္လိုက္တာ
ဥာဏ္သိပ္ေကာင္းတာပဲ
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
ခုေတာ့မအိပ္ခ်င္လည္းအိပ္ရေတာ့မယ္.."

ထိုးကိုက္ေနေသာေခါင္းေတြသည္
ေသြးပိုတိုးသြားသလိုသူ႔အား
ဆက္ခနဲၾကည့္မိလိုက္သည္။
သူသည္လက္ကတန္ဖိုးႀကီးနာရီအား
ခၽြတ္ကာ စားပြဲခုံေသးေသးေလးေပၚတြင္
တင္ထားေသာ ထယ္နဲ႔အထက္တန္းတုန္းက
ရိုက္ထားခဲ့ေသာဓာတ္ပုံမွန္ေဘာင္ဆီသို႔
ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။
အက်ီလက္ေတြအားတံေတာင္ဆစ္အထိေခါက္
တင္ကာ ေအးစက္စက္ပင္စိုက္
ၾကည့္ေနသည္။

ခုတင္၏ေခါင္းရင္း
အဆုံးအထိသူတိုးကပ္မိသြားသည္။
သူ႔ရဲ့ေၾကာက္စရာမ်က္ႏွာဖုံးေပါင္း
စုံကိုျမင္ဖူးေပမယ့္ ဒီမ်က္ႏွာဖုံးသည္
ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဘယ္သူေျပာသလဲJeonJungkook
ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္လို႔.......။

ခါးကခါးပတ္အားဆြဲခၽြတ္ကာ
ခုတင္ေပၚတက္လာေတာ့
သူေျပးေပါက္မရွိ။Namjoon
Hyungၾကားနိုင္ရန္ေအာ္မည္လုပ္ခဲ့
ေသာ္လည္းမေကာင္းဆိုးဝါးလို
သူ႔မ်က္လုံးေတြအားလန့္လာကာ
အသံမထြက္နဲ႔ေတာ့..။
လက္ႏွစ္ဖက္အားခါးပတ္ျဖင့္ပူးခ်ည္
ေတာ့ ေၾကာက္လန့္စြာ႐ုန္းကန္မိသည္။
တကိုယ္လုံးကိုေတာင္သူ႔လက္တဖက္ျဖင့္
ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္လို႔ရနိုင္ေသာအင္အား
ရွိသူမို႔ အားလုံးသည္အခ်ည္းနီးသာ။

"ယူထားတဲ့ေယာက်္ားနဲ႔မအိပ္ခ်င္
လို႔မင္းကဘယ္သူနဲ႔မ်ားအိပ္ခ်င္ေနေသး
လို႔လဲ ...."

ႏူတ္ခမ္းေတြဆီသို႔ေရာက္လာခဲ့ေသာ
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းအနမ္းေတြ.
ပိတ္ေလွာင္ထားေသာေဒါသေတြအားလုံးအား
ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေတြအေပၚသို႔အားလုံး
လႊဲခ်မိသည္။

ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးကိုသူျပင္ဆင္မထား
ခဲ့ပါဘူး...။ကေလးငယ္စိတ္ေက်နပ္မည့္
အခ်ိန္က်မွျဖတ္သန္းဖို႔လည္းဆုံးျဖတ္ခဲ့ၿပီးသား။
သို႔ေသာ္ ဒီေကာင္ေလးသည္သိပ္ဆိုးလြန္း
ပါသည္....အလိုေတြမ်ားဆက္လိုက္မိ
ရင္ သူ႔ကိုအ႐ူးတေယာက္ျဖစ္ေအာင္
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ကိုတြန္းပို႔နိုင္မည့္သူဆိုတာ
ေသခ်ာသည္။

ပြဲတြင္ဝတ္ထားေသာShirtအက်ီအျဖဴေလး
၏ၾကယ္သီးေတြအားဆြဲျဖဳတ္ကာ
ျမင္သမၽွအရာအားလုံးအားၾကမ္းၾကမ္း
တမ္းတမ္းနမ္းေနေတာ့  "ေတာ္ေတာ့..."
ဆိုေသာအသံေသးေသးေလးကိုေတာ့ၾကား
လိုက္ရသည္။အသံက်ယ္က်ယ္ပင္ထြက္
မလာနိုင္ခဲ့ပါ....
အသက္ရွူက်ပ္သလိုလကၡာဏာမ်ိဳးေတြ
ႏွင့္သူ႔အားတြန္းလႊတ္လာသည္။

"ေရေတြမႊန္းတယ္....ေတာ္ပါေတာ့...."

Jeonသည္ အနမ္းေတြအားခ်က္ခ်င္း
ရပ္မိရက္သား...။သူေသခ်ာၾကည့္မိ
လိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္ကေလးငယ္သည္
မြန္းက်ပ္ေနသလို႐ုန္းကန္ေနဆဲ....။

လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္ကအျဖစ္အပ်က္ေတ္
ေခါင္းထဲတန္းစီဝင္လာေတာ့ရင္ထဲေအာင့္ခနဲ။
ခုထိခုထိသူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေပၚ
သက္ေရာက္ေနတုန္းပါပဲလား....။

ေခၽြးေတြရႊဲကာတဆက္ဆက္တုန္ေနေသာ
ခႏၶာကိုယ္ေလးအားဆြဲဖက္ထားလိုက္မိသည္။
တုန္ရီေနေသာကိုယ္ေသးေသးေလးသည္
အေၾကာက္လြန္တာထက္ပင္ပိုဆိုးေနခဲ့သည္။

ေပြ႕ခ်ီကာအခန္းျပင္ေျပးထြက္လာပီး
ေနာက္ကားဆီသို႔​ေျပးလာခဲ့သည္။
NamjoonHyungသည္သူ႔လက္ထဲမွ
ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ေကာင္ေလးအား
ၾကည့္ကာေၾကာင္ေနေသးသည္...။

"ဘာ...ဘာျဖစ္တာလဲ....."

"ဘာမွမျဖစ္ဘူး အိမ္ျပန္မယ္...."

ကားအားမိုင္ကုန္တင္ေမာင္းကာ
အိမ္သို႔ျပန္ေနေသာNamJoon
Hyungသည္ပင္စိတ္လွုပ္ရွားေနပုံ။

"ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္
ကေလးက ဆိုးတာကိုကြာ......"

ရင္ခြင္ထဲလုံလုံျခဳံျခဳံထည့္ထားကာ
ေသြးပ်က္ေနေသာJeonသည္
တလမ္းလုံးတဖြဖြေတာင္းပန္ေနခဲ့ပါသည္။
ကေလးငယ္ကေတာ့ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီး
ထဲလဲၿပိဳေနလ်က္.....။

အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္အခန္းထဲသို႔
ေျပးတက္သြားေသာJeonသည္
တံခါးအားခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားသည္။
ဒါငယ္ငယ္တုန္းကအက်င့္အတိုင္း
Jiminတခုခုျဖစ္လာၿပီဆိုဘယ္သူမွအဝင္မခံ
ကာတံခါးပိတ္ပစ္တတ္သည္။

အိပ္ယာေပၚခ်ေပးေတာ့ရွုံ႔မဲ့ေနေသာ
ကေလးသည္ေဝဒနာတခုခုအား
အျပင္းအထန္းခံစားေနရပုံ
သူအခန္းျပင္
သို႔ေျပးထြက္ကာအရက္နာက်ျခင္း
အတြက္အေကာင္းဆုံးအရာမ်ား
ကိုခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ခိုင္းခဲ့သည္။

ျပန္ဝင္လာေတာ့ေခါင္းအားလက္ေခ်ာင္း
ေတြနဲ႔ဖိကာခုတင္ေခါင္းရင္းအားမွီလ်က္ထိုင္
ေနေသာလူသားငယ္သည္မ်က္လုံးစုံမွိတ္
ထားသည္။

"ဘာလို႔အမ်ားႀကီးဆိုးရတာလဲ...
ကိုကို႔ ကို ေျပာပါအုန္း..
မင္းနဲ႔အတူတူေနခ်င္လို႔
ကိုကို ကေလးငယ္ကိုအတင္းလက္ထပ္
ယူခဲ့တာေလ အဲ့လိုတျခားသူအိမ္မွာ
သြားေနလို႔ျဖစ္မလား JeonJimin ေလးရယ္...."

နားထင္ေလးေတြအားျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ႏွီပ္ေပးရင္းသူဆိုေတာ့ ေဝဒနာေတြၾကားက
ထုံးစံအတိုင္းခပ္စူးစူးၾကည့္လာသည္..။

"မင္းဆိုးတယ္ Minရယ္....."

"က်ေတာ္လူလိမၼာပါလို႔ခင္ဗ်ားကို
တခါမွPromotionမဆင္းခဲ့ဖူးဘူး...."

ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖင့္စကားနိုင္လုခ်င္
ေသးေသာကေလးကိုဘာမွဆက္မေျပာ
ေတာ့ဘဲ အိမ္အကူေတြလာပို႔သြားသြား
ေသာစားစရာေတြမ်ားအားျပင္ဆင္ေပးေနခဲ့သည္။

"က်ေတာ္တို႔ကြာရွင္းရေအာင္....
ထယ္ေယာင္းအိမ္မွာလိုအျပဳအမူမ်ိဳး
ကသိပ္ရြံစရာေကာင္းတယ္....
ေနာက္တခါထပ္ရွိခဲ့ရင္ က်ေတာ္ခင္ဗ်ား
ကိုသတ္မိမလားေတာင္မသိဘူး"

မဂၤလာေဆာင္တာတစ္ရက္ပဲရွိေသးတာကို
ကြာရွင္းဖို႔ကိုေျပာရဲလာေသးသည္။

"ငါခ်စ္ခ်င္လို႔ယူထားတာ
ကြာဖို႔ယူထားတာမဟုတ္ဘူး
ငါ့ေဒါသေတြအကုန္အစင္မေျပေသး
ဘူးေနာ္ မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္ေတာ့..."

လည္တိုင္ကအနီေရာင္အမွတ္အသားေတြ
ေသြးစို႔ေနေသာႏူတ္ခမ္းေလးေတြ
ပြေယာင္းေယာင္းဆံပင္နက္နက္ေလးေတြနဲ႔
ဖရိုဖရဲကေလးငယ္သည္ သူ႔အား
မေက်နပ္နိုင္စြာၾကည့္ေနသည္....။

"လွလိုက္တာ အသားျဖဴျဖဴေလး
ေတြအေပၚမွာ ငါလုပ္ေပးထားတာေတြနဲ႔...."

လည္ပင္းကအနီကြက္ေတြအားလက္ညိဳး
ျဖင့္လိုက္ထိရင္းအနိုင္ရေသာအျပဳံးႏွင့္
JeonJungkookသည္ႏူတ္ခမ္းေအာက္
ကမဲ့ေသးေသးေလးကအစအျမင္ကပ္စရာအတိ
Jimin သည္ သူရင္ငါျပန္လုပ္ရမွေက်နပ္မည္
ဆိုေသာလူမ်ိဴးပင္မလို႔...လက္သီးေတြ
တင္းခနဲဆုပ္ကာ ခုတင္ေစာင္းေတြထိုင္
ေနေသာထိုလူႀကီး၏လည္ပင္းဆီသို႔
ထိုင္ေနရာမွ ေျပးကိုက္ေတာ့သည္။

"အားးးး.....ေဟ့ေကာင္နာတယ္...."

မြန္းက်ပ္တာေတြ...အားငယ္တာေတြ
ေၾကာက္လန့္ခဲ့တာေတြအားလုံးသည္
ထိုလူႀကီး၏ေအာ္သံအက်ယ္ႀကီး
အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားတာကိုသိပ္သေဘာ
က်ပါသည္။ အခန္းထဲမွာႏွစ္ေယာက္ထဲ
ဘယ္သူ႔မွလည္းရွက္စရာမလိုပါ...။
ဂ႐ုစိုက္စရာလည္းမလိုပါ...။

"လႊတ္စမ္း....!!!"

ျပန္ခြါ၍မရေတာ့ေသာအဆိုးအဆာေလး
သည္လည္ပင္းႏွင့္ရင္ဘက္ေတြအား
ေခြးကိုက္သလိုပင္အားပါးတရကိုက္
ေနေတာ့သည္။ေတာက္တဲ့လိုဒီအေကာင္ငယ္
ကိုခြါခ်လို႔လည္းမရ..။

"ငါမင္းကိုက္တာေကာင္းေအာင္ကိုက္တာ
JeonJimin ရဲ့....မင္းကိုက္ေနတာ
Jetလိုပဲ...."

ရင္ဘက္ႀကီးႀကီးေတြသည္တကယ္ေတာ့
ရပ္သင့္ေနပီဟုထင္မိေသာ္လည္း
ဘာလို႔မဟားတရားႀကီးေနရသလဲ....
ကိုက္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာ ကိုယ္မမွား
သူ႔အမွားသာျဖစ္သည္။

"ေတာ္ပါေတာ့...!!"

ေနာက္ဆုံးတခ်က္အားပီပီျပင္ျပင္
ကိုကိခ်ပီးေနာက္သူလည္းအတင္းခ်ဴပ္
ပစ္လိုက္တာနဲ႔အတူ ေခြးေပါက္ေလးသည္
ရပ္သြားေတာ့သည္...၊
Jeonလည္ပင္းေတြ ရင္ဘက္ေတြသည္
သြားရာေသးေသးေလးေတြႏွင့္ပြစိတက္
လ်က္...။

"ဘာလို႔နီမသြားရတာလဲ....."

"ေခြးလိုကိုက္မွေတာ့နီမလား...."

Jeonသည္ခ်က္ခ်င္းအျပင္သို႔
ထထြက္သြားသည္။

ဘယ္လိုကိုက္ကိုက္သူနာရင္
ပီးတာပဲေလ..။အဓိကကသူနာဖို႔ပဲဟာ..။
Jimin သည္အမူးေျပရည္အား
ေသာက္ေနရင္းကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္
အဆင္ေျပေအာင္ေနခဲ့သည္။

"Jeon...!"

အခန္းထဲကထြက္ထြက္ခ်င္း
ေရာက္လာေသာNamjoonHyung
သည္Jimin အေျခအေနအားေမးခ်င္ပုံရပါသည္။
သို႔ေသာ္ Jeon ရဲ့ ပုံစံသည္
Jimin သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မျဖစ္
တာသိသာသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ထဲကတခါမွမျမင္ခဲ့ရေသာ
အျပဳံးမ်ားသည္ ေဝေဝဆာဆာႏွင့္...
သူ႔ကိုပင္ေသေသခ်ာခ်ာရီျပသြားကာ
ထြက္သြားသည္....။
ေဒါသအထြက္လြန္သြားတာလား....။

"Jimin အဆင္ေျပရဲ့လား..."

"ေျပတယ္..."

"Jeon ကိုနားလည္ေပးပါကြာ
သူတညလုံးမအိပ္ရေသးဘူး
မင္းကိုလိုက္ရွာေနရတာ...
ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပူေနခဲ့တာ..."

"အခ်ိန္တန္ျပန္လာမွာေပါ့....
အပိုေတြလုပ္ေနတာ..."

"ဘာပန္းလိုခ်င္လဲ ေနမေကာင္းေတာ့
မင္းပန္းေတြကိုသေဘာက်တယ္မလား"

Jimin သည္Namjoon အား
မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ႕ကာၾကည့္လိုက္ေတာ့
Namjoon ကမ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္..။

"Hyung အဲ့ပန္းဆိုင္ကို
တေန႔ဘယ္ႏွေခါက္သြားေနမွာလဲ..
တအိမ္လုံးလည္းပန္းႀကီးပဲ....
ထယ့္ဆိုင္ဆိုတာလည္းသတိရအုန္း
Hyungကိုျမင္တိုင္း ထယ္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ေနမွာ....."

"ထယ္ေယာင္း တခါမွဆိုင္မွာမရွိပါဘူး
ကြာ...."

"ဒါဆိုဘယ္သူရွိလို႔လဲ......"

"Jimin ကလည္း....ဘာမွအေရးမႀကီးတာကို..."

"အေရးမႀကီးရင္နားနားသြားပါအုန္း..."

"ဒီေန႔ေတာ့သြားလိုက္အုန္းမယ္ေလ....
Hyungအဆင္ေျပတာပဲဝယ္ခဲ့ေပးမယ္...."

NamjoonHyungသည္ေျပာေျပာဆိုဆို
ျဖင့္ျပန္ထြက္သြားသည္။
Nam joon Hyung ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ...
ဂေယာက္ဂယက္နဲ႔....။

.............။

Nam joonသည္ပန္းဆိုင္သို႔သြား
တိုင္းမွန္အျပင္မွနာရီဝက္ေလာက္
ပန္းဆိုင္ထဲက လွုပ္ရွားမွုလွလွေလး
အားၾကည့္ပီးမွဆိုင္ထဲသို႔ဝင္တတ္သည္။
ေယာက်္ားတေယာက္ႏွင့္ပန္းေတြဟာ
မလိုက္ဖက္ေပမယ့္အၾကင္သူသည္
ပန္းေရာင္ကေလးဝတ္တတ္လို႔ လွသည္...
ပန္းေရာင္ကလည္းေယာက်္ားေလးေတြ
မေရြးခ်ယ္တတ္ေသာအေရာင္ဆိုေပမယ့္
အၾကင္သူမို႔လို႔ ေရြးခ်ယ္မွုမွန္ပါသည္...။

စေတြ႕ထဲက အသက္ရွူဖို႔ေမ့ျခင္းသည္
ခုထိတိုင္လည္းေမ့တုန္း...။ပထမဆုံး
မလို႔နားလည္ေပးလို႔ရေပမယ့္
ေတြ႕ဆုံတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ဒါဟာသဘာဝလြန္
ျဖစ္ေနၿပီ....။
Jeonကိုေမးၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္...
ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲေပါ့...။

"က်ေတာ္ကေတာ့ တအားခ်စ္ဖို႔
ေကာင္းေနရင္ ဆြဲနမ္းလိုက္တာပဲ..
အသက္ရွူတဲ့ကိစၥေတြေတာင္သိပ္သတိမထားမိဘူး"

သူစိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္မေတြးရဲ လက္ထဲက
ပန္းညႇပ္တဲ့ကပ္ေၾကးဗိုက္သို႔ထုတ္ခ်င္း
ေပါက္သြားနိုင္သည္..။
ထို႔ေၾကာင့္ ဝ ေအာင္ေတာ့ၾကည့္မည္...။
ဒီေန႔ေတာ့ ၄၅မိနစ္ေလာက္ၾကည့္မိသည္...
Customer တေယာက္ႏွင့္စကားေျပာကာ
သိပ္ျပဳံးေနတာေသာ Hyungသည္
ေမ်ာသြားေစျပန္ေသာေၾကာင့္...။

"ႀကိဳဆိုပါတယ္....."

သူဝင္လာေတာ့ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြႏူတ္ဆက္သူ
သည္ သူမွန္းသိသည္ႏွင့္ မႀကိဳဆိုေတာ့ပါ။

"လာျပန္ၿပီ...."

သူပါးခ်ိဳင့္နက္ေတြအားလုံးေပၚသည္
ျပဳံးျပလိုက္ေတာ့ Hyungက
မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။

"ကေလးေနမေကာင္းလို႔..
ပန္းေလးဝယ္ခ်င္လို႔....
ပီး..ပီေတာ့ စာအုပ္ကေလး
လမ္းၾကဳံလို႔ ယူလာေပးတယ္...."

Seokjin သည္စာအုပ္အားငုံၾကည့္ေတာ့
Plannerလိုပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္

"ငါကအဲ့စာအုပ္ဘာလုပ္ရမွာလဲ
ငါစာဖတ္ စာေရး အကုန္ပ်င္းတယ္
စိတ္မဝင္စားဘူး...."

"ေကာင္းတဲ့ျဖစ္ရပ္ေလးေတြကို
Dateကေလးေတြနဲ႔ ေရးသြားလို႔
ရတယ္...ဝမ္းနည္းစရာေတြလည္း
ဒီစာအုပ္ေလးကိုရင္ဖြင့္လို႔ရတယ္
ပန္းအသစ္ေလးေတြေရာက္တဲ့ေန႔မ်ိဳး
ကိုလည္း မွတ္ထားေပါ့...လက္ေဆာင္ပါ..."

"မင္းကတကယ္အလုပ္ရွုပ္တဲ့ေကာင္..."

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Hyung...."

Hyungသည္စာအုပ္အားဆက္ခနဲယူ
လိုက္ကာပန္းမ်ိဳးစုံပါေသာပန္းစည္း
တစည္းကို ေသေသခ်ာခ်ာစည္းေပးခဲ့သည္။

"ေရာ့ ပိုက္ဆံမေပးနဲ႔ေတာ့စာအုပ္နဲ႔လဲ
တယ္သေဘာထားလိုက္...
ငါ့မွာလည္းျပန္ေပးစရာဒါပဲရွိတယ္.."

Nam joonသည္ရင္ထဲသိမ့္ခနဲ..။ဒါပထမဆုံး
Hyungဆီကလက္ေဆာင္မလို႔ရိုရိုေသေသ
ပင္ယူလိုက္သည္။

"ေက်းဇူးပါHyungရယ္..."

"ျပန္ေတာ့ ငါမအားဘူး..."

"ဟုတ္ကဲ့..."

ပန္းစည္းေလးအားကိုင္ကာ
ဆိုင္အျပင္သို႔ထြက္သြားေသာ
Nam joonအားၾကည့္ကာ
ႏူတ္ခမ္းေလးတြန့္႐ုံျပဳံးလိုက္သည္။

"အသက္ကသာငယ္တာ
ရင့္က်က္ခ်က္က..ဩခ်ေလာက္တယ္..."

ေတာင္းပန္ပါတယ္ Jimin....
ဒီပန္းစည္းေတာ့ Hyungပဲယူလိုက္ေတာ့မယ္....။

အဆင္ေျပရဲ့လား
Commentေတြလည္းနည္းကုန္တယိ🥴