บทที่ 4

ฉันรู้ว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ข้างๆฉันและนั่นคือสกา ฉันมองไปรอบๆตัวเพื่อที่จะมองหน้าเขาเพียงแค่ไม่กี่นิ้วจากหน้าผม

ฉันรู้สึกว่าแก้มเริ่มร้อนขึ้นค่ะ ฉันหันไปมองเพดานอย่างรวดเร็ว ฉันได้ยินเสียงซู่ซ่า ฉันยังไม่ได้มองเลยค่ะ ฉันรู้สึกถึงการเปลี่ยนกันอยู่บนเตียงและในที่สุดก็มองไปรอบๆ ฉันได้เห็นซูซานใกล้ๆ กว่าเมื่อก่อน แก้มได้แดงขึ้นมากจึงพยายามที่จะหันกลับเพดานค่ะ เมื่อฉันตั้งใจจะยกขึ้น, ซูซานได้ก้มศีรษะอย่างนุ่มนวลหันหน้าเข้าหาเขา

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเราทั้งคู่ทําปากฉันเบา เราหยุดสักครู่และเคาะประตูอีกครั้ง เราทั้งสองค่อยๆยืนขึ้นไปที่ประตู ระดับน้ํานั้นจับอีกมือของฉันก่อนที่จะเปิดประตู ฉันมองลงมาข้างล่าง แล้วเห็นประตูถัดไป 

ฉันเปิดมันด้วยหนังสือของฉันและซูยังคงจับมือฉัน เมื่อฉันเปิดประตู, เราเห็นพี่น้องของซู พวกเขามองเราสักครู่ก่อนที่จะรู้ว่าผีเสื้อกําลังจับมือ เขาเทความจริงใจด้วยมือของพวกเราก่อนที่จะถามว่าพวกเราต้องการที่จะไปไฮกิ้งกับพวกเขาหรือไม่ ฉันได้เห็น ซู และเขาก็ย้อนกลับมาหาฉัน ก่อนที่เขาจะตอบให้ถูกต้อง 

ฉันจับแจ็คเก็ตของฉันก่อนที่จะตามคนอื่น, มือของซูยังคงจับมือฉันไว้ เราทําอันนั้นในบ้านพักเด็กกําพร้า ก่อนที่พี่น้องทั้ง 6 คนจะถามว่าเราต้องการที่จะไปทางไหน เรากําลังไปที่ป่า เราตัดสินใจที่จะเดินไปหลังบ้าน

เราตัดสินใจที่จะพบเจอในโรงนาเก่าโดยบังเอิญ เราเห็นสุนัขตัวเล็ก ๆ ใกล้ ๆ กับโรงนาเก่าที่ถล่มลงมา ฉันลาก ซูกลับไป เขามองฉันสับสนก่อนที่จะรู้ตัวสัตว์ตัวเล็ก ๆ นั้น 

ดูเหมือนที่ถูกทิ้งที่นี่เลย ซึ่งผมกําลังจะพากลับไปอยู่ในสังคมเด็กกําพร้า จนกระทั่งซูผมตระหนักว่า อย่าทําอย่างนั้น ฉันเห็นเขารู้สึกสับสนและเขาเริ่มอธิบายให้ฟัง เขาบอกว่าพวกเขาคงไม่ให้เราเลี้ยงสุนัข ฉันมองลงไปที่สุนัขที่ถูกทอดทิ้งด้วยใบหน้าเศร้า ฉันรู้ว่าสุนัขตัวนั้นรู้สึกอย่างไร และฉันต้องการที่จะช่วยเขา ในขณะที่ฉันเฝ้ามองสัตว์ตัวเล็ก ๆ อยู่ ซูก็ถอนหายใจอย่างต่อเนื่อง เขากล่าวว่าถ้าเราทิ้งเขาไว้ที่นี่ เราสามารถทําสถานีสกุลเงินเล็กๆ แวะคิมทุกวันและนําอาหารของเราไปยังคิมได้

ฉันยิ้มและเงยหน้ามองคนอื่น ๆ พวกเขาเดินไปเดินมารอบ ๆ เพื่อสังเกตบางสิ่งบางอย่าง ดังนั้น ฉันจึงจับมือของซูและกลับไปยังป่า ทางน้ําเกิดความวุ่นวาย จนกระทั่งฉันบอกเขาว่าฉันอยากจะพาเขาไปที่น้ําตก ฉันต้องการให้น้ําตกเป็นเหมือนสถานที่ลับของเราดังนั้นฉันคิดว่าได้วางเพื่อนความลับของเราไว้ที่นั่น นางซู ยิ้มและเริ่มจะพูดอะไร เขาบอกให้ฉันไปน้ําตกด้วย และอีกไม่กี่นาทีต่อมาก็น่าจะถึงที่นั่น เขาอยากได้จับอะไรสักอย่างก่อน

ฉันพยักหน้าและอุ้มสุนัขตัวเล็กๆไว้ในอ้อมกอด แล้วเดินไปทางน้ําตกต่อไป ซูกา วิ่งไปยังบ้านเด็กกําพร้า ฉันสังเกตเห็นสุนัขกําลังตัวสั่น ฉันจึงใส่แจ๊กเก็ตของฉันไว้รอบๆเขา

เมื่อมาถึงน้ําตก นั่งรอในก้อนหินหนึ่งก้อนอยู่ค่ะ ภายหลังรอซักครู่ ผู้คุมจึงนํากระเป๋าขนาดเล็กกลับมา ฉันเห็นเขาสับสน และเขาหยิบผ้าห่มเล็ก ๆ ผ้าห่มและอาหารนิดหน่อยฉันวางสุนัขพยักหน้าและใส่ผ้าห่มขนาดเล็กของเธอลงไปที่พื้น สุนัขนอนหลับบนผ้าห่มค่ะ ฉันยิ้มและเริ่มการสร้างสถานที่ซ่อนขนาดเล็กให้เขา เลขศูนย์ช่วยเหลือของผม เราเริ่มโครงสร้างที่เราสามคนนั้นเหมาะสม 

ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงในการสร้างอาคารนั้นเสร็จ พวกเราเข้าไปในตัวอาคารและวางผ้าห่มขนาดใหญ่ไว้ตามผนัง ฉันเห็นลูกหมาที่กําลังนอนหลับอยู่โดยยิ้ม เห็นสิ่งนั้น ฉันรู้สึกว่าหยดน้ําตกลงมาที่หัวและก็เงยหน้าขึ้น ฝนตก ฉันหันไปมองสุนัข ฝนไม่ได้ปลุกเขา ฉันจากไป ฉันจับสุนัขตัวเล็กแล้วพาไปที่สถานพยาบาล เจ้าซูซานทิ้งผ้าห่มของเขาไว้ข้างใน

ฉันนั่งอยู่กับผ้าห่มและเห็นระดับน้ําขึ้น เขามองมาที่ฉันและหัวเราะ เขาเอาอาหารที่เอามาวางไว้ข้างๆสุนัขค่ะ เขามาที่ฉันนั่งอยู่และนั่งข้างฉัน เราสบตากันโดยไม่ได้บอก เขาเริ่มที่จะคิดว่าเขาคิดและเราก็ไม่ได้ตั้งชื่อสุนัขฉันถามชื่อซูและภูมิใจกับไหล่ของเขา ฉันเห็นสุนัขและตัดสินใจที่จะตั้งชื่อเขาว่า 'มิน-โฮลี' 

ฉันมอง ซู อิน และเขากําลังหัวเราะ ฉันยิ้มและเราแค่นั่งและมองไปที่กันและกัน ดูเหมือนว่าเธอกําลังพยายามพูดอะไรบางอย่าง ฉันมองดู ซู ซิลเวสเตอร์ กําลังรอคอยที่จะพูดกับคุณ เขาเริ่มมองฉันและเข้ามาใกล้ฉัน ฉันตาบอดสีน้ําตาลเข้มของเขาโดยไม่ไปไหนไกลค่ะ ในที่สุดเขาจูบหน้าผากผมก่อนที่จะพูดออกมา

.

.

อลิซาเบธ... ผมชอบตั้งแต่ผมเจอคุณ ฉันก็แค่ถามสิ่งที่คุณ... (เป็นแฟนฉันมั้ย)

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top