9 பழி

கதாசிரியரின் எண்ணம்: நான் என் பொறுமையை இழந்து விட்டேன். யாழினியனுக்கும் ஆர்த்திக்கும் இடையில் நடந்தது என்ன என்ற உண்மையை தெரிந்துகொள்ள எவ்வளவு தான் காத்திருப்பது? இவர்கள் ஒவ்வொருவராய் தங்கள் பழங்கால நினைவுகளில் மூழ்கி வெளியேறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அப்படி என்ன தான் நடந்தது என்பதை தெரிந்து கொண்டே ஆக வேண்டும் எனக்கு. நான் கடந்த காலத்திற்கு சென்று நடந்தது என்ன என்பதை தெரிந்து கொள்ள ஆவலாய் இருக்கிறேன். என் விரல்களை சொடுக்கி, நிகழ்காலத்தை அப்படியே நிறுத்தப் போகிறேன். இந்த கதையின் ஆசிரியராய், அதை என்னால் செய்ய முடியும் என்று நினைக்கிறேன். நான் இப்போது டைம் மிஷினில் அமர்ந்து, சீட் பெல்டையும் போட்டுகொண்டு விட்டேன். அவர்களுடைய கல்லூரி காலத்திற்கு பயணமாக போகிறேன். அட... நீங்கள் இல்லாமலா...? நீங்களும் தாராளமா என்னுடன் இணைந்து கொள்ளலாம். வாருங்கள் கடந்த காலம் நோக்கிப் பயணிப்போம்...

அன்று...

ஆர்த்தி, யாழினியனை கண்முடித்தனமாய் காதலிக்க துவங்கினாள். ஆர்த்தியின் நற்குணங்களால் அவளிடம் வசப்பட துவங்கினான் யாழினியன். தன்னை அறியாமலேயே அவன் அவளை நேசிக்கவும் தொடங்கினான். அவளை கிண்டல் கேலி செய்து, அவளுடன் மேலும் மேலும் நெருக்கமானான். அவளுக்கு கோபமூட்டி ரசித்துப் பார்த்தான். ஏனென்றால் எப்பொழுதெல்லாம் அவளுக்கு அவன் மீது கோபம் வருகிறதோ, அவனை துரத்தி துரத்தி அடிப்பதை அவள் வழக்கமாய் கொண்டிருந்தாள். பொதுவாய், மற்றவர் முன்னிலையில் பெண் பிள்ளையிடம் அடி வாங்குவதை ஆண்கள் விரும்புவதில்லை என்றாலும், இங்கு நிலைமை வேறு. ஆர்த்தி எப்பொழுதெல்லாம் யாழினியனை அடிக்க துரத்துகிறாளோ, அப்பொழுதெல்லாம் அவன் அந்த கல்லூரியின் *சென்டர் ஆஃப் அட்ராக்ஷன்* ஆனான். அந்த கல்லூரியின் மிக அழகான பெண், அவனை துரத்துவதை பார்த்த மற்ற ஆண்கள் அவன் மீது பொறாமை கொண்டார்கள். அது அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. அது அவனை மிகச் சிறப்பானவனாய் உணர வைத்தது.

வழக்கம் போல், ஒரு மரத்தடியில் தன் நண்பர்களுடன் அமர்ந்திருந்தான் யாழினியன். நிலவனுடைய சந்தேகங்களை விளக்கி, தெளிய வைத்துக் கொண்டிருந்தாள் ஆரத்தி. அவள் அப்படி செய்வது யாழினியனுக்கு பிடிக்காது என்பதை நாம் ஏற்கனவே பார்த்திருந்தோம். அன்றும் அப்படித் தான். அவனைத் தவிர வேறு யாருடனும் அவள் தன் நேரத்தை செலவிடுவது அவனுக்கு பிடிக்கவில்லை.

அப்பொழுது, அவர்கள் வகுப்பில் படிக்கும் அமிர்தா, யாழினியனை பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள். அவனுக்குள் உறங்கிக் கொண்டிருந்த துஷ்டன் கண் விழித்தான். மிகவும் அக்கறையோடு நிலவனுக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த ஆர்த்தியை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு,

"வாட் ஏ பியூட்டிஃபுல் ஹேர்" என்றான்.

அது ஆர்த்தியின் கவனத்தை அவன் பக்கம் திருப்பியது. அவன் தன்னுடைய கூந்தலை பற்றி அப்படி சொல்ல நியாயம் இல்லை என்பது அவளுக்கு தெரியும். ஏனென்றால், அவள் தன் கூந்தலை குதிரைவால் கொண்டை போல் கட்டி இருந்தாள். அவன் பார்வை சென்ற திசையை பார்த்த அவளுக்கு, கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. ஏனென்றால், அமிர்தா மிகவும் தலைக்கனம் பிடித்த பெண். அனைவரையும் மட்டம் தட்டிப் பேசக் கூடியவள். தன்னால் யாரை வேண்டுமானாலும் கவிழ்த்து விட முடியும் என்ற செருக்கு உடையவள். அவர்கள் யாருக்கும் அவளை பிடிக்காது, முக்கியமாய் ஆர்த்திக்கு. அது யாழினியனுக்கும் நன்றாகவே தெரியும். யாழினியன், அமிர்தாவை இப்படி நேரடியாய் புகழ்ந்து பேசுவான் என்பதை ஆர்த்தி எதிர்பார்க்கவில்லை. அவனது தோளை பிடித்து நறுக்கென்று கிள்ளினாள்.

"ஆ..." என்று அலறினான் யாழினியன்.

"இன்னொரு தடவை அவளைப் பத்தி என் முன்னாடி நீ பேசின, அவளுக்கு நான் மொட்டை அடிச்சிவிட்டுடுவேன். ஜாக்கிரதை" யாழினியனை எச்சரித்தாள் ஆர்த்தி.

"என்னை பார்த்து பொறாமைப்படறதை நிறுத்து. என்னோட அழகுல யார் வேணும்னாலும் மயங்குவாங்கன்னு எல்லாருக்கும் தெரியும். யாழ் மட்டும் என்ன விதிவிலக்கா? அவனும் ஆம்பளை தானே?" என்றாள் தெனாவட்டாக அமிர்தா.

"என்னடி சொன்ன?" என்று பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு அவளை நோக்கி பாய்ந்தாள் ஆர்த்தி.

அவள் இடது கையை பிடித்து இழுத்தான் யாழினியன். ஆனால் அவளோ, வலது கையால் அமிர்தாவின் கூந்தலை பற்றினாள்.

"என்னோட முடியை விடுடி, இடியட்..."

"ஆர்த்தி, அவளை விடு. விடுன்னு சொல்றேன்ல..." என்றான் யாழினியன்.

"உன்னோட வேலையை என்கிட்ட வச்சுக்காத. ஜாக்கிரதை" என்று எச்சரிக்கை செய்தாள் ஆர்த்தி.

தலைகலைந்து, பார்க்கவே, கோரமாய் நின்றாள் அமிர்தா. அதை கண்ட மாணவர்கள் கிண்டலாய் சிரித்தார்கள். அது நிச்சயம் அமிர்தாவிற்கு அவமானத்தை தந்தது. உள்ளுக்குள் புழுங்கியபடி அங்கிருந்து சென்றாள் அமிர்தா.

"நீ ஹாஸ்டலுக்கு தானே வருவ? உன்னை நான் அங்க பாத்துக்குறேன்" என்ற ஆர்த்தி, தரையை தன் காலால் உதைத்தாள்.

யாழினியனுக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. இது அவன் எதிர்பாராதது. ஆர்த்தி இவ்வளவு கோபப்படுவாள் என்று அவன் நிச்சயம் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அவன் ஏதோ செய்ய போக, ஏதோ நிகழ்ந்து விட்டது. மெல்ல ஆர்த்தியின் தோளை தொட்டான் யாழினியன். அவன் கையை தட்டி விட்ட ஆர்த்தி, தன் ஆள்காட்டி விரலை அவனை நோக்கி கோபமாய் நீட்டி,

"என்கிட்ட பேசாத நீ..." என்று சீறி விட்டு அங்கிருந்து சென்றாள்.

"ஆர்த்தி... நான் சொல்றத கேளு..."

அவன் சொல்வதைக் கேட்க அவள் தயாராக இல்லை.

"எல்லாத்துக்கும் ஒரு அளவு இருக்கு, யாழ். அவளை கிண்டல் செய்றேன்னு, நீ அமிர்தா மாதிரி தலைகனம் பிடிச்ச பொண்ணுக்கு இடம் கொடுத்திருக்கக் கூடாது. ஆர்த்தியோட கோவத்துல என்ன தப்பு இருக்கு? எப்ப பாத்தாலும் அந்த அமிர்தா நம்ம ஆர்த்தியை மட்டம் தட்டிக்கிட்டு தானே இருக்கா...?" என்றான் மகேந்திரன்.

"வழக்கம்போல அவ என்னை அடிப்பான்னு தான் டா நினைச்சேன்"

"நீ அவளை ஹர்ட் பண்ணிட்ட" என்றான் நிலவன்.

அவர்கள் வகுப்பறையை நோக்கிச் சென்றார்கள். அமிர்தா அங்கு இருக்கவில்லை. வழக்கத்திற்கு மாறாக, முதல் வரிசையில் மற்ற பெண்களுடன் அமர்ந்திருந்தாள் ஆர்த்தி.

"ஆர்த்தி, வா நம்ம பிளேஸ்க்கு போகலாம்" என்றான் யாழினியன்.

"நான் வரல..."

"நம்ம இடத்துக்கு வான்னு சொன்னேன்..."

"ஜஸ்ட் லீவ் மீ அலோன்..."

"ஐ அம் சாரி, ஆர்த்தி"

அப்போது, அவர்களுக்கு பாடம் எடுக்க வேண்டிய கல்லூரியின் மருத்துவர் வகுப்பறைக்குள் நுழையவே, தன்னுடைய இடத்திற்கு சென்று அமர்ந்து கொண்டான் யாழினியன். ஆனால், அவனது கவனம் படத்தின் மீது செல்லவே இல்லை. தேவையில்லாத தன் செயலுக்காக வருத்தப்பட்டான். ஆர்த்தி அவனிடம் இதற்கு முன் இப்படி நடந்து கொண்டதே இல்லை. *என்னிடம் பேசாதே* என்று அவள் கூறுவது இது தான் முதல் முறை. அதை அவனால் தாங்கவே முடியவில்லை. வகுப்பு முடியட்டும் என்று காத்திருந்தான்.

வகுப்பு முடிந்து யாழினியின் அவளை நெருங்கும் முன், வகுப்பறையை விட்டு வெளியேறி, அவன் கண்களிலிருந்து மாயமாய் மறைந்தாள் ஆர்த்தி. எரிச்சல் அடைந்த யாழினியன், அவளை தேடிக்கொண்டு கல்லூரி கேண்டினை நோக்கி சென்றான். தூண் மறைவில் இருந்தபடி அவன் செல்வதை பார்த்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு, அவன் சென்றதும் மீண்டும் வகுப்பறைக்குள் நுழைந்தாள் ஆர்த்தி. அவள் அப்படி இறுக்கமாய் இருந்ததை பார்த்து, மைதிலியும், வானதியும் கவலை அடைந்தார்கள். அவள் இவ்வளவு பிடிவாதம் பிடித்து அவர்கள் பார்த்ததே இல்லை. இப்படிப்பட்ட விளையாட்டை யாராலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது தான். எவ்வளவு பெரிய கேலி, கிண்டலாக இருந்தாலும், அது யாழினியனிடமிருந்து வந்தால், அவள் அதை சாதாரணமாக எடுத்துக் கொள்வது தான் வழக்கம். ஆனால், இன்று அவன், அவளை வேறு ஒருவரிடம் விட்டுக் கொடுத்தால், அவள் நெருப்பாக மாறிவிட்டாள்.

ஆரத்தியை எங்கு தேடியும் கிடைக்காத யாழினியன், எரிச்சல் அடைந்தான். அப்பொழுது அவர்களது வகுப்பறையை சேர்ந்த வேறொரு மாணவன், கைதட்டிய அவனை அழைத்தான்.

"என்ன?" என்றான் யாழினியன்.

"ஆர்த்தி கிளாஸ்ல இருக்கா " என்று சிரித்தான் அவன்.

"தேங்க்ஸ் மாப்பு..." என்று அவன் முதுகை தட்டி விட்டு, தங்கள் வகுப்பறையை நோக்கி தலைதெறிக்க ஓடினான் யாழினியன்.

ஆர்த்தி, டெஸ்க்கின் மீது தலை வைத்து, அவனுக்கு முதுகை காட்டிக் கொண்டு படுத்திருந்தாள். அவள் அருகில் வந்தமர்ந்தான் யாழினியன்.

"ஆர்த்தி..." என்று மெல்ல அவள் தலையை தொட்டான்.

திட்டுக்கிட்டு எழுந்த ஆர்த்தியின் கலங்கியிருந்த கண்களை பார்த்து திட்டுக்கிட்டான் யாழினியன்.

"ஏய்... ஆர்த்தி... சாரி டா..."

"என்கிட்ட பேசாதேன்னு சொன்னேன். ஏதாவது பேசினா உன்னை கொன்னுடுவேன். மரியாதையா இங்கிருந்து போ..."

தன் கையில் இருந்த புத்தகத்தால் அவளை அடிக்க துவங்கினாள். அவளை தடுக்காமல், அவள் அடித்த அடியை வாங்கிக் கொண்டான். அவளுடைய கோபம் குறையட்டும் என்று காத்திருந்தான். தன் கண்களை துடைத்துக் கொண்டு எழுந்து நின்றாள் ஆரத்தி. அவள் வழியை மறைத்து,

"என்னை கொன்னா உனக்கு நிம்மதி கிடைக்கும்னா, அதை செய், ஆரத்தி" என்றான்.

பட்டென்று அவன் கன்னத்தில் அறைந்தாள் ஆரத்தி.

"மைண்ட் யுவர் டங்" என்று கத்திவிட்டு, அவனை பிடித்து தள்ளி விட்டு அங்கிருந்து சென்றாள்.

அவளது கோபாவேசத்தை பார்த்த யாழினியன் திகைத்து நின்றான். ஆர்த்தியின் இந்த பக்கம், அவன் என்றும் காணாதது. அதன் பிறகு, அந்த நாள் முழுவதும் அவன் ஆர்த்தியை பார்க்கவில்லை.

மறுநாள்

ஆரத்திக்காக காத்திருந்தான் யாழினியன். அதேநேரம், அந்த கல்லூரியின் ப்யூன், ஆர்த்தியை தேடிக் கொண்டு வந்தார்.

"ஆர்த்தியை ஆஃபீசுக்கு வர சொல்லி டீன் கூப்பிட்டாரு" என்றார்.

"எதுக்கு?"

"நேத்து ராத்திரி, அவ அமிர்தாவோட முடியை வெட்டிட்டா. அதுக்காக..."

"என்ன்னனது? யார் சொன்னது?" என்றான் அதிர்ச்சியாக.

"அமிர்தா தான் கம்ப்ளைன்ட் கொடுத்திருக்கா"

"ஆர்த்தி அப்படி செஞ்சிருக்க மாட்டா" என்று கத்தினான் யாழினியன்.

"என்கிட்ட ஏன் கோபப்படுற? அவ தப்பு செய்யலன்னா அதை நிரூபி" என்றார் பியூன்.

அவளைத் தேடிக் கொண்டு சென்றான் யாழினியன். எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு பதட்டமாய் இருந்தான் அவன். ஒருவேளை, உண்மையிலேயே ஆர்த்தி கோபத்தில் அப்படி செய்துவிட்டாளோ...? இல்லை. நிச்சயம் இருக்காது. அவள் அவ்வளவு கீழ்த்தரமாய் நடந்து கொள்ள மாட்டாள். ஆனால் என்ன நடந்தது? அவளை தேடியபடியே, யோசித்துக் கொண்டு சென்றான் யாழினியன்.

அப்போது, ஆர்த்தியிடம் பியூன் பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தான். அவருடன் டீனின் அறைக்கு சென்றாள் ஆர்த்தி. அவளைப் பின் தொடர்ந்து ஓடினான் யாழினியன். ஆனால் அவனை உள்ளே விட மறுத்து விட்டார் ப்யூன். ஆனால், உள்ளே நடந்த பேச்சு வார்த்தை அதன் காதில் தெளிவாகவே கேட்டது.

"இல்ல சார். இவ பொய் சொல்றா. நான் அவ முடியை வெட்டல" என்றாள் ஆர்த்தி.

"பொய்... இன்னைக்கு ராத்திரி, உன்னை ஹாஸ்டல்ல பார்த்துக்கிறேன்னு அவ என்கிட்ட சொன்னதை, இந்த ஒட்டுமொத்த காலேஜும் பார்த்திருக்கு. அவ சொன்னதை செஞ்சிட்டா" என்றாள் அமிர்தா.

"நான் சொன்னேன் தான். ஆனா நான் அப்படி செய்யல. நேத்து ஃபுல்லா நான் அவளை ஹாஸ்டல்ல பார்க்கவே இல்ல"

"அவளோட ஃப்ரெண்ட், எல்லார் முன்னாடியும் என்னை புகழ்ந்தான்னு அவளுக்கு என் மேல பொறாமை. அதனால தான், நேத்து ராத்திரி நான் தூங்கிகிட்டு இருக்கும் போது, என் முடியை வெட்டிட்டா. என்னோட ரூம் மேட் நிஷா, அவ எங்க ரூம்லயிருந்து போறதை பார்த்திருக்கா"

நிஷாவை பார்த்தார் டீன்.

"எஸ் சார்... அவ எங்க ரூம்ல இருந்து போனப்போ மணி சரியா 12:15"

"இல்ல சார், இவங்க பொய் சொல்றாங்க"

"நீ இப்படி செஞ்சிருக்க கூடாது, ஆர்த்தி. ஒரு டாக்டருக்கு டிசிப்ளின் ரொம்ப முக்கியம். நீ ரொம்ப நல்ல ஸ்டூடண்ட். இப்படிப்பட்ட வொர்ஸ்ட் பிஹவியரை நான் உன்கிட்ட எதிர்பார்க்கவே இல்ல"

அழுதபடி நின்றாள் ஆர்த்தி. உண்மையை எப்படி நிரூபிப்பது என்று அவளுக்கு புரியவில்லை.

யாழினியனை குற்ற உணர்ச்சி கொன்றது. தன்னை சபித்தபடி அலுவலக அறையை விட்டு வெளியேறினான். அனைத்திற்கும், அவனுடைய செயல் தான் காரணம். இந்த பிரச்சனையிலிருந்து ஆரத்தியை எப்படி மீட்பது என்றே அவனுக்கு புரியவில்லை.

தொடரும்...