7 என்னுடைய ஆரத்தி

மகேந்திரனின் கோப வெடிப்புக்கு என்ன காரணம் என்று புரியவில்லை யாழியனுக்கு... அதுவும் மமதி அறுவை சிகிச்சைக்கு தயாராகிக் கொண்டிருக்கும் இந்த நேரத்தில்...! திடீரென்று அவனுக்கு ஆர்த்தியின் ஞாபகம் ஏன் வந்தது? அவளை யாரும் மறக்கவில்லை என்பது உண்மை தான். ஆனால், இதுவரை, அதை யாரும் அவனிடம் காட்டிக் கொண்டதும் இல்லை, அவளைப் பற்றி அவன் முன் பேசியதும் இல்லை. எவ்வளவு தான் அவன் தன் மூளையை கசக்கி கொண்ட போதிலும் அவனுக்கு பதில் கிட்டவில்லை.

மறுநாள்

இந்திய மண்ணில் கால் பதித்தாள் சினேகா. விமானத்தை விட்டு கீழே இறங்கிய அவள், வெகு வருடங்களுக்குப் பிறகு இந்திய காற்றை சுவாசித்தாள். அவளது நுரையீரல் சுத்திகரிக்கப்பட்டு விட்டது போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது அவளுக்கு.
 
அவளுக்காக, டாக்டர் சினேகா என்ற பெயர் பலகை தாங்கிய ஒருவர் நின்று கொண்டிருப்பதை பார்த்து, அவரை நோக்கி சென்றாள். மகேந்திரனால் அனுப்பி வைக்கப்பட்டிருந்த, யாழ் மருத்துவமனையின் ஊழியர் அவர். சினேகாவை அந்த ஊழியர் காரை நோக்கி அழைத்துச் சென்றார். அங்கிருந்து யாழ் குடும்பத்தின் பிரத்தியேக ஓட்டுனரான இளமாறன் அவளை யாழின் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார்.

யாழ் இல்லம்

அனைவரும் வரவேற்பறையில்   சினேகாவிற்காக காத்திருந்தார்கள். அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்டு அனைவரும் சினேகாவை வரவேற்க தயாரானார்கள். அதே நேரம், யாழினியன் மாடியை விட்டு கீழே இறங்கி வந்தான்.

"நீ போய் கதவை திற, யாழ்"என்றான் மகேந்திரன்.

தான் சென்று கதவை திறக்கலாம் என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்த மதிவதனி, அதை கேட்டு நின்றாள். சரி என்று தலையசைத்து விட்டு கதவை அகல திறந்த யாழினியன், ஸ்தம்பித்து நின்றான். அவன் இதயம் துடிப்பதை சில நொடிகள் நிறுத்தியது. அவனது கண்களில் கண்ணீர் ததும்பியது.

"ஆர்த்தி...." என்று கதறியபடி, எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல் அவனுக்கு முன்னாள் வந்து நின்ற சினேகாவை  எவ்வளவு இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொள்ள முடியுமோ அவ்வளவு அணைத்துக்கொண்டு, அவளுக்கு பேரதிர்ச்சியை அளித்தான்.

"நீ எங்க போன, ஆர்த்தி? நீ இல்லாம ஒவ்வொரு நாளும் நான் செத்து செத்து பிழைச்சிகிட்டு இருந்தேன். என்னோட வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நிமிஷமும் நரகமா இருந்தது..."

தன்னை மறந்து உள்ளம் திறந்தான் யாழினியன். அவனைப் பிடித்து தள்ள முயன்ற சினேகாவால் அது இயலவில்லை. அவனது பிடி, உடும்பு பிடியாய் இருந்தது. சினேகாவின் வார்த்தைகள், அவனை சுயநினைவுக்கு கொண்டு வந்தன.

"எக்ஸ்கியூஸ் மீ... நீங்க தப்பா நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க. நான் ஆர்த்தி இல்ல"

அவள் முகத்தை தன் கைகளால் ஏந்தினான் யாழினியன்.

"ஆர்த்தி, பொய் சொல்லாத... உன்னை எனக்கு ரொம்ப நல்லா தெரியும்... அணு அணுவா தெரியும்... இன்னும் என்னை தண்டிக்காத. இதுவரை நான் அனுபவிச்சதே போதும்..."

அவன் கைகளை தட்டி விட்ட சினேகா,

"வாட் த ஹெல்த் இஸ் திஸ்? யார் இவரு? எதுக்காக இப்படி நடந்துக்கிறாரு?" என்றாள்.

"போதும் நிறுத்து, ஆர்த்தி. இத்தனை நாளா நான் நரகத்தில் வாழ்ந்தது போதும். என் பொறுமையை சோதிக்காத"

அவள் கரங்களை சேர்த்து பற்றிக் கொண்ட யாழினியன்,

"ஐ அம் சாரி... எல்லாத்துக்கும் சாரி. நான் உன்னை ஹர்ட் பண்ணிட்டேன். என்னை மன்னிச்சிடு. ப்ளீஸ்..." என்றான்.

அவனை விட்டு பின்னோக்கி நகர்ந்த சினேகா,

"இங்க என்ன நடக்குதுன்னு எனக்கு புரியல. தயவு செஞ்சி நான் சொல்றதை கேளுங்க. நான் ஆர்த்தி இல்ல." என்றாள்.

ஆனால் அங்கிருந்த யாருமே அவள் சொல்வதை புரிந்து கொள்ளும் நிலையில் இல்லை. ஆர்த்தியை அச்சில் வார்த்தது போல் இருந்த சினேகாவை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டு, வாயை பிளந்து கொண்டு நின்றார்கள் அனைவரும். தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்ட மகேந்திரன் அவர்களை நோக்கி ஓடினான்.

"ஐ அம் சாரி டாக்டர் சினேகா. அவனுக்காக நான் உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுக்குறேன். அவனோட கேர்ள் ஃப்ரெண்ட் சில வருஷத்துக்கு முன்னாடி அவனை விட்டுட்டு போயிட்டா. அதிலிருந்து, அவன் இப்படித்தான் சில சமயம் வித்தியாசமா நடந்துக்கிறான்"

தன் பல்லை கடித்த படி கோபமாய் அவனை பார்த்தான் யாழினியன். சங்கடத்துடன் தலையசைத்தாள் சினேகா.

"வெல்கம் டு இந்தியா" என்று அவளை நோக்கி ஒரு பூங்கொத்தை நீட்டினான் மகேந்திரன்.

லேசான புன்னகையுடன் அதை ஏற்றுக் கொண்டாள் சினேகா. அங்கு சிலை போல் நின்று கொண்டிருந்த பெண்களின் மீது அவள் கவனம் சென்றது. காணாததை கண்டவர்கள் போல அவர்கள் நின்றார்கள். தனது விரலை சொடுக்கி, அவர்களை சுயநினைவுக்கு கொண்டு வந்தான் மகேந்திரன்.

சினேகாவின் பைகளை விருந்தினர் அறையில் வைக்குமாறு வேலைக்கார பாண்டியனை பணித்தாள் மதிவதனி.

"நான் ரொம்ப டயர்டா இருக்கேன். நான் உங்ககிட்ட அப்புறம் பேசுறேன்" என்றாள் சினேகா.

"ஷ்யூர்... பாண்டியா அவங்கள, அவங்க ரூமுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போ" என்றான் மகேந்திரன்.

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு நடந்தான் பாண்டியன். அவனை பின்தொடர்ந்து சென்றாள் சினேகா. தாளாத ஆத்திரத்துடன் அவளை பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் யாழினியன்.

"என்ன யாழ், இப்படி பண்ணிட்ட...? அவங்க, பார்க்க நம்ம ஆரத்தி மாதிரி இருக்காங்க தான். ஆனா,  அவங்க நம்ம ஆரத்தி இல்ல." என்றான் நிலவன்.

"அவ ஆரத்தி தான்... நம்மளோட ஆரத்தி... என்னோட ஆரத்தி..." சீறினான் யாழினியன்.

"அப்படியா?" என்றான் மகேந்திரன்.

"மகா, டோன்ட் பி ஸ்டுப்பிட்... அவளை எனக்கு நல்லா தெரியும். அவளோட இதயம் என்கிட்ட பொய் சொல்லாது. நான் அவளை கட்டிப்பிடிச்சப்போ அவ இதயம் எப்படி துடிச்சிது தெரியுமா?"

"முன்ன பின்ன தெரியாத ஒருத்தன் கட்டிப்பிடிச்சா, எல்லாம் பொம்பளையோட இதயமும் அப்படித்தான் துடிக்கும்"

"இல்ல... இது அப்படி கிடையாது. அவ ஆரத்தி தான். அதை நான் உங்களுக்கு நிரூபிப்பேன்"

"அவங்களை, ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு இங்க கூட்டிகிட்டு வந்திருக்கோம். தயவு செஞ்சி எதையும் ஏடாகூடமா செஞ்சு வைக்காதே. சினேகாவுடைய ஹெல்ப் இல்லாம நம்மால மமதியை காப்பாத்த முடியாது. ப்ளீஸ் கண்ட்ரோல் யுவர் செல்ஃப்"

"பல வருஷமா நான் என்னை கண்ட்ரோல் பண்ணிக்கிட்டு தான் இருக்கேன். ஆனா இதுக்கப்புறம் அது நடக்காது. அதுவும் ஆரத்தி என் கண் முன்னாடி இருக்கும் போது, நிச்சயமா முடியாது" என்றான் கோபத்துடன்.

"யாழ், நான் சொல்றதை கேளு" என்றாள் மதிவதனி.

யார் சொல்வதையும் கேட்க விரும்பாத யாழினியன், தன் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்தி தாழிட்டுக் கொண்டான்.

"அவங்க, பார்க்க, அப்படியே நம்ம ஆர்த்தி மாதிரியே இருக்காங்கல?" என்றாள் மைதிலி ஆச்சரியம் நீங்காமல்.

"சின்ன வித்தியாசம் கூட இல்ல" என்றாள் வானதி.

"யாழ் இப்படி நடந்துக்குறதுல என்ன தப்பு இருக்கு? அவன் இப்படித் தானே நடந்துக்குவான்?"

"ஆனா, அவங்க நம்ம ஆரத்தி இல்லயே" என்றான் நிலவன்.

"நான் அப்படி நினைக்கல. எனக்கும் அவங்க ஆரத்தி தான்னு தோணுது"

"சும்மா இருங்க மதி. நீங்களும் உங்க ஸ்டுப்பிட் பிரதரும்... மமதியோட ஆப்பரேஷன் முடியுற வரைக்கும் எதையும் உளறிக்கிட்டு இருக்காதீங்க"

எச்சரித்தான் மகேந்திரன்.

"உனக்கு அவனோட வலி புரியலயா? அவங்க கிட்ட அவன் எப்படி கெஞ்சுனான்னு நீ பாக்கலயா?"

"ஆர்த்தியும் இப்படித் தான் கெஞ்சினா... ஒரு நாள் இல்ல... பல வருஷமா... அவங்க பாக்க ஆர்த்தி மாதிரி இருக்காங்க. ஆனா, அவங்க ஆர்த்தி இல்ல. அவங்க சினேகா. அதை உங்க மனசுல வையுங்க" என்றான் மகேந்திரன் கண்டிப்பாக.

......

இரத்தம் போல் சிவந்திருந்த  கண்களுடன் தன் அறையில் அமர்ந்திருந்தான் யாழினியன். தன் அறையில் வைக்கப்பட்டிருந்த, அவன் ஆர்த்தியுடன் சேர்ந்து எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படத்தை ஏறிட்டான் அவன்.

ஆர்த்தி அவனை தவிர்ப்பதை அதனால் தாங்கவே முடியவில்லை. அவனைப் பொறுத்தவரை அவள் ஆர்த்தி தான். அதில் அவனுக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை. அவளுடைய கண்கள், மூக்கு, உதடு, முகம், குரல், அனைத்தும் ஆர்த்தியை போலவே இருக்கிறது. தன் கண்களை மூடி, பழைய நினைவுகளில் மூழ்கினான் யாழினியன்.

அன்று...

எப்பொழுதும் போலவே நமது நண்பர்கள், கல்லூரி கேண்டினில் அமர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். அப்போது, அவர்கள் யாழினியன் வருவதை பார்த்தார்கள்.

"வந்ததும், வராததுமா, அவன் ஆர்த்தியை பத்தி கேட்பான் பாரு" என்றான் மகேந்திரன்.

 அங்கு வந்த யாழினியன்,

"ஹாய்... எங்க ஆர்த்தி?" என்றான்.

அவர்கள் அனைவரும் வெடித்து சிரித்தார்கள்.

"என்ன ஆச்சு?"

"ஒன்னும் இல்ல, மச்சான்"

"இன்னும் ஆர்த்தி வரலயா?"

"அவ இன்னிக்கு வர மாட்டா" என்றாள் மைதிலி.

"ஏன்?"

"அவளுக்கு ஃபீவர்"

"என்ன்னனது?" அதிர்ந்தான் யாழினியன்

"ஆமாம் இப்ப தான் போய் ஹாஸ்டல்ல பார்த்துட்டு வறோம்" என்றாள் வானதி.

"இந்த நிலைமையில நீங்க எப்படி அவளை தனியா விட்டுட்டு வந்திங்க?"

"அவங்க வேற என்ன செய்யணும்னு நினைக்கிற?" என்றான் நிலவன்.

"இவங்க ரெண்டு பேர்ல யாராவது ஒருத்தர், அவளை அவங்க வீட்டுக்கு கூட்டிகிட்டு போகலாம்ல?"

"ஏன் டென்ஷன் ஆகுற? அவ காலேஜ் கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டல்ல இருக்கா, அது உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா?" என்றான் மகேந்திரன்.

"கார்டியனை அலோ பண்ணுவாங்க"

"நீ எப்ப பா அவளுக்கு கார்டியன் ஆன?" என்ற மகேந்திரனை முறைத்து விட்டு அங்கிருந்து சென்றான் யாழினியன்.

அவர்களும் அவன் பின்னால் சென்றார்கள். கல்லூரியின் அலுவலகத்திற்கு வந்தவன், அங்கிருந்து, பெண்கள் விடுதிக்கு ஃபோன் செய்தான். பெண்கள் விடுதியின் காப்பாளர் அந்த அழைப்பை ஏற்றார்.

"நான் யாழினியன் பேசுறேன். நான் ஆர்த்தியை எங்க வீட்டுக்கு கூட்டிகிட்டு போக போறேன்"

"இல்ல, இல்ல, அதெல்லாம் முடியாது. நாங்க அவளை பாத்துக்குவோம்"

"அவங்க அப்பா சொன்னா,  அவளை என் கூட அனுப்பி வைப்பீங்களா?"

சற்று நேரம் யோசித்தார் காப்பாளர்.

"சரி, அவங்க அப்பா, அவளோட பொறுப்பை ஏத்துக்கிட்டா, அவளை உன் கூட அனுப்புறதுல எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்ல."

"அவர் உங்க கிட்ட பேசுவாரு" அழைப்பை துண்டித்த யாழினியன், தன் நண்பர்கள் தன்னை ஏதோ பேயை பார்ப்பது போல் பார்த்துக் கொண்டு நிற்பதைக் கண்டான்.

"என்ன?"

"ஆர்த்தியோட அப்பா கிட்ட பேச போறியா?"

"ஆமாம். ஏன்?"

"அவரோட நம்பரை யார்கிட்ட இருந்து வாங்குவ?"

"என்கிட்ட அவர் நம்பர் இருக்கு. ஒரு தடவை, ஆரத்தி என்னோட ஃபோன்ல இருந்து அவருக்கு கால் பண்ணி இருந்தா"

"ஓஓஓஓ...." என்றார்கள் அனைவரும் கோரசாக.

"ஷட் அப்... ஓகே?"

தன் கைபேசியை எடுத்து, ஆர்த்தியின் அப்பா, வெங்கட்ராகவனுக்கு ஃபோன் செய்தான். அவர் மந்திரியுடன் ஒரு முக்கியமான மீட்டிங்கில் இருந்ததால், அந்த அழைப்பை அவர் ஏற்கவில்லை. மீண்டும் அவருக்கு ஃபோன் செய்தான் யாழினியன். அப்படியும் அவர் எடுக்காமல் போகவே, ஆர்த்தியின் நிலை பற்றி அவருக்கு குறுஞ்செய்தியை அனுப்பினான்.

அரை மணி நேரம் கழித்து, ஆர்த்தியின் அப்பா, அவனுக்கு ஃபோன் செய்தார். அந்த அழைப்பை உடனே ஏற்றான் யாழினியன்.

"சாரி, யாழ், நான் மினிஸ்டர் மீட்டிங்கில் இருந்தேன்"

"பரவாயில்ல, அங்கிள்"

"சொல்லு, யாழ்" என்றார் ராகவன்.

"ஆர்த்திக்கு ஃபீவர் ரொம்ப அதிகமா இருக்கு அங்கிள். அவ ஹாஸ்டல்ல யாரும் இல்லாம தனியா இருக்கா. உங்களுக்கு ஒன்னும் பிராப்ளம் இல்லன்னா, நாங்க அவளை எங்க வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போகலாம்னு நினைக்கிறோம்"

அந்தப் பக்கம் அமைதி நிலவியது.

"ஹலோ அங்கிள்... நான் பேசுறது கேக்குதா?"

"யார் வீட்டுக்கு கூட்டிகிட்டு போகப் போறீங்க?"

"மைதிலி வீட்டுக்கு கூட்டிகிட்டு போறோம்"

"சரி, கூட்டிகிட்டு போங்க"

"காலேஜ் ஹாஸ்டல் வார்டனுக்கு ஃபோன் பண்ணி கொஞ்சம் சொல்லிட முடியுமா அங்கிள்?"

"நான் பேசிக்கிறேன்"

விடுதியின் வெளியே, டாக்ஸியுடன் காத்திருந்தான் யாழினியன். மைதிலியும், வானதியும் உள்ளே சென்று, ஆர்த்தியை அழைத்து வந்தார்கள்.

"எதுக்காக இப்படி சீன் கிரியேட் பண்ற, யாழ்?" என்ற ஆர்த்தியின் கேள்விக்கு பதில் கூறாமல் மைதிலியிடம் இருந்த அவளது பையை வாங்கி டாக்ஸியில் வைத்துவிட்டு, அவனும் அமர்ந்து கொண்டான்.

"இதெல்லாம் எனக்கு பழகிப்போன விஷயம். நான் சமாளிச்சிக்குவேன்" என்று ஆர்த்தி கூற, அதற்கும் மௌனம் காத்தான் யாழினியன்.

"எதுக்காக எதுவுமே பேசாம இப்படி இருக்க?  ஏதாவது பேசு"

"கொஞ்ச நேரம் அமைதியா இருக்கியா?" என்றான்.

சிரித்தபடி வானதியின் தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள் ஆர்த்தி.

அவர்கள் மைதிலியின் வீட்டை வந்து அடைந்த போது, அங்கு ஒருவரும் இருக்கவில்லை. வேலைக்கார பெண்மணியை அழைத்து விவரம் கேட்டாள் மைதிலி.

"அம்மாவும், அப்பாவும் எங்கக்கா போயிருக்காங்க?"

"வேலூர்ல இருக்குற உங்க சொந்தக்காரர் இறந்துட்டதா செய்தி வந்துச்சு. அதுக்கு கிளம்பி போயிட்டாங்க."

"ஏதாவது சொன்னாங்களா?"

"உங்களை ஃபோன் பண்ண சொன்னாங்க"

"எப்ப திரும்பி வருவாங்கன்னு சொல்லிட்டு போனாங்களா?"

"இல்ல பாப்பா. எதுவும் சொல்லல"

ஆர்த்தியை பார்த்து பெருமூச்சு விட்டான் யாழினியன்.

"பரவாயில்ல விடு, யாழ். என்னை ஹாஸ்டல்ல விடு. நாளைக்கு சனிக்கிழமை தானே... ஸ்டூடண்ட்ஸ் இருப்பாங்க"

"ஆனா ஏன்? எங்க அம்மா அப்பா தான் இங்க இல்ல. ஆனா நான் இங்க தானே இருக்கேன்?" என்றாள் மைதிலி.

"நானும் தான் இருக்கேன்" என்ற யாழினியனை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார்கள் மைதிலியும், வானதியும்.

"நீ இங்க இருக்க போறியா?" என்றாள் மைதிலி.

"ஆமாம்... நம்ம எத்தனை தடவை ஒண்ணா சேர்ந்து குரூப் ஸ்டடிஸ் பண்ணி இருக்கோம்?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் மைதிலி. ஆனால், இந்த முறை அவன் இங்கு தங்குவது ஆரத்திக்காக தான் என்று அவளுக்கு புரிந்திருந்தது. ஆர்த்தியை தன் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள் மைதிலி.

"நீ பிரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்பிட்டியா?"

"சாப்பிட்டேன்" என்றாள் ஆர்த்தி.

"கொஞ்ச நேரம் தூங்கு. நீ ரொம்ப டயர்டா இருக்க. நான் அம்மாவுக்கு ஃபோன் பண்ணி நீ இங்க இருக்கிற விஷயத்தை சொல்லிவிட்டு வரேன்"

அவளைப் படுக்க வைத்தாள் மைதிலி. கண்களை மூடி தூங்க முற்பட்டாள் ஆர்த்தி. அங்கிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டான் யாழினியன். சற்று நேரத்திலேயே உறங்கிப் போனாள் ஆர்த்தி. மைதிலியும் வானதியும் வேலைக்கார பெண்ணுக்கு சமையலில் உதவ சமையல் அறைக்கு சென்றார்கள். அவர்களுக்கு தெரியும், யாழினியனும் ஆர்த்தியும் அங்கே இருப்பதால், அவர்களது நண்பர்களும் நிச்சயம் வந்து விடுவார்கள் என்று.

ஒரு மணி நேரம் கழித்து,

ஆர்த்தியின் கைபேசி ஒலிக்க துவங்கியது. அவளது பையில் இருந்து கைபேசியை வெளியே எடுத்து பார்த்த யாழினியன், அதில் டாட் என்று ஒளிர்ந்ததை கண்டான். அந்த அழைப்பை ஏற்று பேசினான்.

"ஹலோ, அங்கிள்... "

"மைதிலி வீட்டுக்கு ஆர்த்தியை கூட்டிகிட்டு வந்துட்டீங்களா?"

"கூட்டிகிட்டு வந்துட்டோம், அங்கிள்"

"தட்ஸ் கிரேட், இப்ப அவ என்ன செய்றா?"

"தூங்குறா, அங்கிள்"

"சரி தூங்கட்டும். அவள் எழுந்தா, நான் கால் பண்ணேன்னு சொல்லு"

அவள் தூக்கத்திலிருந்து கண் விழிப்பதைக் கண்டான் யாழினியன்.

"ஒரு நிமிஷம் அங்கிள். அவ எழுந்துக்கிறா..."

"அங்கிள் பேசுறாரு" என்று ஆர்த்தியிடம் கூறிவிட்டு, ஸ்பீக்கரை ஆன் செய்தான்.

"டாட்... "

"ஐ அம் சாரி டார்லிங்... உன் கூட இருந்து உன்னை என்னால பாத்துக்க முடியல"

"எனக்கு தெரியும், டாட்."

"நான் சொல்லியே ஆகணும், உன்னோட சாய்ஸ் சூப்பர்"

"என்ன சாய்ஸ், டாட்?"

"யாழ்..."

தன் விழிகளை விரித்து அவளை நோக்கினான் யாழினியன். ஆர்த்தி தன் மீது கொண்டுள்ள காதல் பற்றி வெங்கட்ராகவன் அறிவாரா?

"தேங்க் யூ, டாட்" என்று புன்னகை புரிந்தாள் ஆரத்தி.

"உன்னோட ஆம்பிஷனை நீ அவனுக்காக மாத்திகிட்டப்போ நான் ரொம்ப பயந்தேன். ஆனா, நீ செஞ்சதுக்கு நிச்சயம் வொர்த் இருக்கு. அவன் உன் மேல ரொம்ப அக்கறை வச்சிருக்கான்"

"ஆமாம் டாட். அவன் அப்படித் தான்" என்று அவன் கன்னத்தை கிள்ளினாள் ஆர்த்தி.

"எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு.  நான் அடுத்த வாரம் உன்னை பார்க்க வரேன்"

"நீங்க ரொம்ப பிசியா இருந்தா வொரி பண்ணிக்க வேண்டாம்"

"நான் எப்பவுமே பிசி தானே?"

"அப்புறம் ஏன், டாட்?"

"உன்னை இப்பவே பார்க்கணும்னு தோணுது டா... ஆனா..."

"பரவாயில்ல, டாட்"

"நான் நெக்ஸ்ட் வீக் அங்க வரேன்"

"ஓகே டாட். பை..."

 அழைப்பை துண்டித்தாள் ஆர்த்தி.

"அவர்கிட்ட என்னை பத்தி நீ சொல்லிட்டியா?"

"நீ வெங்கட்ராகவனை பத்தி என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க? தன்னோட மக, அவளோட லைஃப் டைம் ஆம்பிஷனை விட தயாராயிட்டான்னா அவர் சும்மா இருப்பார்னு நினைச்சியா?"

"நீ அப்படி செஞ்சிருக்கக் கூடாது தான்"

"அது முடிஞ்சு போன கதை"

"நீ ஒரு பைத்தியக்காரி"

"பிறப்பிலிருந்து அப்படித்தான்" என்று ஆர்த்தி கூற, அவளுடன் சேர்ந்து சிரித்தான் யாழினியன்.

தன் நினைவுகளில் இருந்து வெளியே வந்த யாழினியன், கண்களை திறந்தான். அவனுக்கு கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. சோபாவிலிருந்து கோபாவேசத்துடன் எழுந்த அவன், சினேகாவின் அறையை நோக்கிச் சென்றான்.

தொடரும்...