6 நினைவுகள்

சினேகா நாளை இந்தியா வருகிறாள்.  ஆர்த்தி தான் சினேகாவா  என்பது நிச்சயமாக தெரியாவிட்டாலும் அதை நினைத்து மிகவும் பதற்றமாக இருந்தான் மகேந்திரன். ஆனால் அதே நேரம், சினேகா நிச்சயம் ஆர்த்தியாக தான் இருப்பாள் என்று அவன் நம்பினான். அவனுக்கு ஆரத்தி பற்றி நன்றாக தெரியும். அவளுடைய ஒவ்வொரு உயிர் செல்லும் யாழினியனை காதலித்தது. அவள் எப்போதும் அவனை விட்டுப் பிரிய நினைத்ததே இல்லை. அவர்களுடைய எதிர்காலத்தை பற்றி அவளுக்கு பல கனவுகள் இருந்தன. ஆனால், அவள் அவனை விட்டு பிரிந்து சென்றுவிட்டாள். அதன் பிறகு, அவள் யாழினியனிடம் மட்டுமல்ல, அவர்களுடைய மற்ற எந்த நண்பர்களையும் ஒரு முறை கூட தொடர்பு கொள்ளவே இல்லை. அவளுக்கும் யாழினியனுக்கும் இடையில் என்ன நடந்தது என்பது ஒருவருக்கும் தெரியவில்லை. ஒரு விஷயம் மட்டும் உறுதி, அவர்களது பிரிவுக்கு நிச்சயம் ஆரத்தி காரணமாக இருக்க மாட்டாள். அதற்கு யாழினியன் தான் காரணம் என்றும் அர்த்தம் அல்ல. அவள் அவனை விட்டு பிரிந்து சென்ற நாள் முதல், அவன் ஒவ்வொரு நாளும்  புழுவாய் துடித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவனிடம் குற்ற உணர்ச்சியும் காண முடிகிறது. நிச்சயம் அவளிடம் நியாயமான காரணம் இருக்கும். அந்த காரணம் என்னவென்று தெரியும் வரை, தன்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்று நினைத்தான் மகேந்திரன். கண்களை மூடி தன் நாற்காலியில் சாய்ந்த அவனால் ஆர்த்தியை பற்றி நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

பழைய நினைவுகளில் மூழ்கினான் மகேந்திரன்.

யாழினியனும், மகேந்திரனும் அன்றைய பரிச்சையை எழுதி முடித்துவிட்டு பரிட்சை கூடத்தை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். ஒரு மரத்தடியில் நிலவன் அமர்ந்து கொண்டிருந்ததை அவர்கள் கண்டார்கள். அவன் அரை மணி நேரத்திற்கு முன்பாகவே பரிட்சையை எழுதி முடித்து விட்டு பரீட்சை கூடத்தை விட்டு வெளியே வந்து விட்டான். அவனருகில் வந்து அவர்களும் அமர்ந்து கொண்டார்கள்.

"யாழ், அங்க பாரேன்... அந்த ஃபர்ஸ்ட் இயர் ஃபிகர் சூப்பரா இருக்கு இல்ல?" என்றான் நிலவன்.

அவனைப் பார்த்து முறைத்தான் யாழினியன். அவன் முறைப்பதை பார்த்து சிரித்த மகேந்திரன்,

"அவன் ஆரத்தியை தவிர வேறு எந்த ஃபிகரையும் பார்க்க மாட்டான். நான் சொல்றது சரி தானே, மச்சி?" என்றான் மகேந்திரன் கிண்டலாக.

ஒன்றும் கூறாமல் அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றான் யாழினியன்.

"அவன் கடுப்பாயிட்டான்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் நிலவன்.

"அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. நம்மகிட்ட மாட்டிக்க கூடாதுன்னு எஸ்கேப் ஆயிட்டான்"

அப்போது ஆரத்தி அங்கு வந்தாள். வந்ததும் வராததுமாக, நிலவனை அடித்து வெளுக்க துவங்கினாள். அவளது கரங்களை இறுக்கமாய் பற்றிக் கொண்டான் நிலவன்.

"எதுக்குடா கண்ணா என் மேல  இவ்வளவு கோவமா இருக்க?" என்றான்.

"எதுக்காக எக்ஸாமை அவ்வளவு சீக்கிரம் முடிச்சிட்டு வெளியில வந்த?"

"கொஸ்டின் பேப்பர் என்னோட ரேஞ்சுக்கு இல்ல டாம்மா... அதனால தான் சீக்கிரமா எழுதி முடிச்சிட்டேன்"

"அவன் பொய் சொல்றான் ஆரு. ஃபர்ஸ்ட் இயர் ஃபிகரை சைட் அடிக்கத்தான் அவன் சீக்கிரமாக எழுதி முடிச்சுட்டு வெளிய வந்தான்" என்ற சிரித்தான் மகேந்திரன்.

நிலவனை பார்த்து முறைத்தாள் ஆர்த்தி.

"சத்தியமா இல்ல, ஆரு. அவன் சொல்றதை நம்பாதே"

"உன்னை எல்லாம் ஒரு டாக்டர்ன்னு சொல்லிக்காத. இடியட்... இந்த பேப்பர்ல மட்டும் நீ ஃபெயிலானா, நான் இதுக்கு அப்புறம் எப்பவும் உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்கவே மாட்டேன்"

"அப்படியெல்லாம் சொல்லாதடா கண்ணா... நீ தான் எங்களுக்கு உண்மையான டீச்சர். நீ சொல்லி கொடுக்கலன்னா எங்களால பாஸ் பண்ணவே முடியாது"

"ஒழுங்கா எக்ஸாமை எழுதி முடிக்காம பாதியிலேயே வெளியில வந்தா, உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்குறதுல என்ன பிரயோஜனம் இருக்கு?"

"நீ எனக்கு என்னெல்லாம் சொல்லி கொடுத்தியோ, அதை எல்லாத்தையும் ஒன்னும் விடாம எழுதிட்டேன் டா. என்னை கேள்வி கேளு. நான் சொல்றேன்னா இல்லயா பாரு..."

"நெஜமா தான் சொல்றியா?"

"சத்தியமா சொல்றேன்" என்று தன் தலையில் கை வைத்து சத்தியம் செய்தான்.

"இந்த பேப்பர்ல பாஸ் ஆயிடுவ இல்ல?"

"பார்டர் மார்க் எடுத்தாவது பாஸ் ஆயிடுவேன்"

"தட்ஸ் மை டூட்"

அவள் முன் தலைவணங்கி நின்றான் நிலவன். அவனது முன் தலை முடியை லேசாய் கலைத்து விட்டு சிரித்தாள் ஆர்த்தி.

அப்பொழுது, அங்கு வந்த யாழினியன், ஆர்த்தியின் கரகத்தை பற்றி, அவளை தன்னுடன் இழுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து விடு விடு என நடந்தது சென்றான்.

"வா என் கூட"

"எங்க?"

அவளுக்கு பதில் கூறாமல் நடந்து சென்றான்.

"அவளை எங்க இழுத்துகிட்டு போற, யாழ்...?" என்று பின்னாலிருந்து உரக்க கத்தினான் நிலவன்.

சிவிங்கத்தை வாயில் போட்டு மென்றபடி சிரித்துக் கொண்டிருந்த மகேந்திரனை கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தான் நிலவன்.

"ஏன் சிரிக்கிற?"

"பொறாமை..."

"யாரை சொல்ற?"

"அதோ இழுத்துகிட்டு போறான் பாரு, அவனைத்தான்..."

"அப்படியா சொல்ற?"

"காதல்ல இதெல்லாம் சகஜம்"

"யாழ் நம்ம மேல பொறாமைபடுறான்னு சொல்றியா?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் மகேந்திரன்.

"அவன் ஆர்த்தியை காதலிக்கிறானா என்ன?"

"ஆர்த்தி எந்த அளவுக்கு யாழை காதலிக்கிறாளோ, அந்த அளவுக்கு..."

"அப்புறம் எந்த கருமத்துக்கு அவன் அதை அவ கிட்ட சொல்லாமல் இருக்கான்?"

"எது அவனை தடுக்குதுன்னு தான் எனக்கும் தெரியல"

"நீ அவன்கிட்ட கேக்கலயா?"

"கேட்டேன். அதுக்கு அவன் பதில் சொல்லாம அமைதியா இருந்துட்டான்"

"அக்காவை கேட்டா, அவங்களுக்கு தெரியும்னு நினைக்கிறேன் என்றான் நிலவன்"

"அப்படியா சொல்ற?"

"சாயங்காலம் வீட்டுக்கு வா. என்னன்னு கேட்டுடுவோம்"

"ஆனா இதைப் பத்தி யாழுக்கு தெரியக்கூடாது"

"சரி"

"அவன் வீட்ல இல்லாதப்போ என்னை கூப்பிடு"

"உன் வீட்டு ஜன்னலில் இருந்து பார்த்தா எங்க வீட்டுல நடக்கிறது எல்லாம் தெளிவா தெரியப்போகுது..."

"அதுக்காக நான் ஜன்னல் பக்கத்துலயேவா உட்கார்ந்து இருக்க முடியும்?"

"சரி நான் உன்னை கூப்பிடுறேன்"

மகேந்திரன், யாழினியின் குடும்பம் வசிக்கும் வீட்டிற்கு பக்கத்து வீட்டுக்காரன். சிறு வயதிலிருந்தே அவர்களுடன் ஒன்றாய் கலந்து விளையாடியவன். மதிவதனியை பெயர் சொல்லி அழைத்து பழகி விட்டவன். அந்த நட்பு, இன்றும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

.......

ஆர்த்தியை அழைத்துக் கொண்டு கல்லூரி கேன்டீனுக்கு சென்றான் யாழினியன்.

"நீ என்ன சாப்பிடுற? காஃபியா இல்ல வேற ஏதாவதா?"

"இதுக்குத்தான் இவ்வளவு அவசரமா என்னை இங்கே இழுத்துக்கிட்டு வந்தியா?"

"ஆமாம். என்ன இப்போ அதுக்கு?" என்று கூலாக கூறிய யாழினியனை கோபமாய் பார்த்தாள் ஆர்த்தி.

"நாங்க எவ்வளவு முக்கியமான விஷயம் பேசிக்கிட்டு இருந்தோம் தெரியுமா?"

"தெரியும் தெரியும்... ஃபர்ஸ்ட் இயர் ஃபிகரை பத்தி தானே பேசிக்கிட்டு இருந்தீங்க?" என்றான் அலட்சியமாக.

"இல்ல... கார்டியோ எக்ஸாம் பத்தி பேசிக்கிட்டு இருந்தோம்"

"நீ எதுக்காக அவனைப் பத்தி இவ்வளவு கவலைப்படுற? அவன் என்ன சின்ன குழந்தையா, நீ எல்லாத்தையும் அவனுக்கு உட்கார வச்சி சொல்லிக் கொடுக்க?"

"சொல்லிக் கொடுத்தா என்ன தப்பு?"

"உன்னால தான் அவன் கிளாசை கவனிக்கிறதே இல்ல. கிளாஸ்ல கேர்லெஸ்ஸா இருந்துட்டு, அதுக்கப்புறம், சொல்லிக் கொடுன்னு உன்னை டார்ச்சர் பண்ண வேண்டியது..."

"நான் சொல்லிக் கொடுக்கிற விதம் அவனுக்கு பிடிச்சிருக்கு. அதுல என்ன தப்பு இருக்கு?"

"நீ ஒன்னும் டீச்சர் இல்ல..."

"ஆனா அவன் என்னோட ஃப்ரெண்ட்"

"எனக்கும் தான்"

"அப்புறம் எதுக்காக இவ்வளவு கோவப்படுற?"

"நான் சொல்ல வேண்டியதை சொல்லிட்டேன். அதுக்கப்புறம் உன் இஷ்டம்"

அவனை குழப்பத்துடன் பார்த்தாள் ஆர்த்தி. இவனுக்கு என்ன ஆகிவிட்டது?

அந்தக் காட்சியை அவர்களுக்கு தெரியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிலவன் பேயறைந்தது போல் நின்றிருந்தான். அவனைப் பார்த்து வாய்விட்டு சிரித்த மகேந்திரன்,

"ஃபீல் பண்றியா, மச்சான்?" என்றான்.

"நானா? ஃபீலிங்கா? சான்சே இல்ல"

"பின்ன?"

"யாழ் என்னை அவனுக்கு போட்டியா நினைக்கிறான் பாரு... எனக்கு ரொம்ப பெருமையா இருக்கு..." என்று தன் காலரை தூக்கி விட்டுக் கொண்டான் நிலவன்.

"அப்படி போடு அருவாளை" என்று சிரித்தான் மகேந்திரன்.

"அவனோட பொறாமை தீயில நம்ம இன்னும் கொஞ்சம் எண்ணெய் ஊத்துனா என்ன?"

"செம இன்ட்ரஸ்டிங்கா இருக்கும்"

இருவரும் ஹை-ஃபை தட்டிக் கொண்டார்கள்.

மகேந்திரனின் கைப்பேசி மணி அடித்து, அவனை பழைய நினைவில் இருந்து நிகழ்காலத்துக்கு கொண்டு வந்தது.  ஆனால், அது அவ்வளவு முக்கியமான அழைப்பு இல்லை என்பதால், அதை ஏற்கவில்லை மகேந்திரன்.

யாழினியனைப் பற்றி எண்ணினான் அவன். அவனை கையாள வேண்டுமென்றால், தான் உறுதியுடன் இருக்க வேண்டியது அவசியம் என்பதை உணர்ந்தான் மகேந்திரன். நிலவனுக்கு ஃபோன் செய்தான். அடுத்த சில நிமிடங்களில் மகேந்திரனின் அறையில் இருந்தான் நிலவன்.

"என்னை எதுக்கு கூப்பிட்ட, மகா?"

"உன்கிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசணும்"

"சொல்லு"

"நாளைக்கு டாக்டர் சினேகா வராங்க"

"ஆமாம் எனக்கு தெரியும்"

"நீ தெரிஞ்சுக்க வேண்டிய விஷயம் இன்னொன்னு இருக்கு"

"என்னது?"

டாக்டர் ரோஸ் தனக்கு அனுப்பி வைத்திருந்த சினேகாவின் புகைப்படத்தை நிலவனிடம் நீட்டினான் மகேந்திரன். அதைப் பார்த்த நிலவன் அதிர்ச்சி அடைந்தான் என்று கூறத் தேவையில்லை. மகேந்திரனின் கையிலிருந்து அந்த புகைப்படத்தை அவசரமாய் பிடுங்கினான் நிலவன். அவனை மீறி அவன் கண்களில் கண்ணீர் துளிர்தது. சந்தோஷமாய் மகேந்திரனை அணைத்துக் கொண்டான்.

"நம்ம ஆர்த்தியா தான் சினேகாவா?"

"நிச்சயமா தெரியல"

"ஆனா, நம்ம ஆர்த்தி மாதிரியே இருக்கா..."

"உலகத்துல ஒரே மாதிரி ஏழு பேர் இருப்பாங்கன்னு நீ கேள்விப்பட்டதில்லயா?"

"ஒரே மாதிரி இருக்கலாம்... ஆனா இப்படி அச்சு அசலா இருக்க முடியாது"

"சினேகாவோட  குரல் கூட நம்ம ஆரத்தி குரல் மாதிரியே தான் இருக்கு"

"அப்படின்னா சந்தேகமே இல்ல, இவ நம்ம ஆரத்தி தான்"

"இருக்கலாம், ஆனா..."

"ஆனா என்ன?"

"இந்த கதையில நம்ம ரெண்டு பேரும் ரொம்ப முக்கியமான ரோல் ப்ளே பண்ண போறோம். ஒருவேளை, சினேகா ஆர்த்தியா இல்லனா விட்டுடலாம்..."

"ஆர்த்தியா இருந்தா?"

என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை நிலவனிடம் விளக்கிக் கூறினான் மகேந்திரன். அதைக் கேட்ட நிலவன் அதிர்ச்சி அடைந்தான். மகேந்திரனுடைய திட்டத்தின் நோக்கம் அவனுக்கு புரிந்தது. ஆனாலும் அவனுக்கு பதற்றம் அதிகரித்தது. மகேந்திரனின் திட்டத்தில் தவறு ஒன்றும் இல்லை. நிச்சயம் யாழினியனுக்கு இப்படிப்பட்ட அதிர்ச்சி வைத்தியம் தேவை தான். சினேகாவை நேரில் பார்க்கும் போது யாழினியன் என்ன செய்யப் போகிறானோ தெரியவில்லை... கடவுள் புண்ணியத்தில், சினேகா ஆர்த்தியாக இருக்க வேண்டும். மனதார கடவுளை வேண்டினான் நிலவன்.

அவர்கள் இருவரும் பேச்சை நிறுத்தினார்கள் கதவை யாரோ தட்டும் சத்தம் கேட்டு. அவர்களுக்கு ஆச்சரியம் அளிக்கும் வகையில் யாழினியன் உள்ளே நுழைந்தான். அவனைப் பார்த்தவுடன்,

"டாக்டர் சினேகா வந்தவுடனே நம்ம அவங்க கிட்ட இதை பத்தி பேசலாம், கவலைப்படாதே" என்று பேச்சை மாற்றினான் மகேந்திரன்.

"எதைப் பத்தி ரெண்டு பேரும் பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்க?" என்றான் யாழினியன்.

"சினேகாவை தங்க வைக்க, உங்க வீட்ல ஒரு ரூமை ஏற்பாடு செய்ய சொல்லி மதிகிட்ட சொல்லி இருந்தேன். ஒருவேளை சினேகா உங்க வீட்ல தங்க விருப்பப்படலன்னா என்ன செய்யறதுன்னு நிலவன் என்கிட்ட கேட்டுக்கிட்டு இருந்தான்"

"சினேகா எங்க வீட்டுல தங்க போறாங்களா? ஆனா ஏன்? நம்ம ஒரு ஃபைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல்ல அவங்களுக்கு ரூம் புக் பண்ணி கொடுத்துடலாம். லண்டன்ல வாழ்ந்து பழகினவங்க. நம்ம வீட்டோட சூழ்நிலை அவர்களுக்கு சூட் ஆகும்னு எனக்கு தோணல. ஒருவேளை அவங்க பிரைவசியை விரும்பறவங்களா இருந்தா, நிச்சயம் அது எங்க வீட்ல அவங்களுக்கு கிடைக்காது"

"நானும் அதைத் தான் சொன்னேன்" என்றான் நிலவன்.

"சினேகா கூட இருந்தா, மமதி கொஞ்சம் கம்ஃபர்டபுலா ஃபீல் பண்ணுவான்னு நினைச்சேன்"

"எல்லா டாக்டரும் அவங்க பேஷன்ட் கூட தங்கியா ஆபரேஷன் பண்றாங்க?" என்றான் யாழினியன்.

"மத்த பேஷண்ட் விஷயத்துல அப்படி நடக்குறது கிடையாது தான். ஆனா, மமதி நம்ம குழந்தை. அவளை பத்தி நம்ம கவலைப்பட்டு தானே ஆகணும்? சரி, முதல்ல சினேகா வரட்டும். அவங்க விருப்பம் என்னன்னு தெரிஞ்சுகிட்டு நம்ம அவங்களுக்கு ரூம் புக் பண்ணி கொடுக்கலாம்"

சரி என்று தலையசைத்தான் யாழினியன்.

"நீ என்ன விஷயமா இங்க வந்த, யாழ்?" என்றான் மகேந்திரன்.

"நேத்து நீ பேசின விதம் எனக்கு சுத்தமா பிடிக்கல" மென்று   விழுங்கினான் யாழினியன்.

"நான் என்ன சொன்னேன்?"

"நீ என்னை பத்தியும், என்னோட காதலைப் பத்தியும், அக்காகிட்ட பேசினதை நான் கேட்டேன்"

"நான் எதுவும் தப்பா சொல்லலயே..."

"சொன்ன... என்னை பத்தி உனக்கு நல்லா தெரியும். அப்படி இருந்தும் தப்பா தான் சொன்ன..."

"உன்னைப் பத்தி எனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது, யாழ்..."

"ஓ... அப்படியா?"

"ஆமாம்... இன்னைக்கு வரைக்கும், ஒரு பைபை கூட சொல்லாம நம்ம எல்லாரையும் விட்டுட்டு ஏன் ஆரத்தி போனான்னு யாருக்கும் தெரியல"

திகைத்து நின்றான் யாழினியன். இதே வார்த்தைகளை, ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் கூறினான் மகேந்திரன். அதற்குப் பிறகு, ஒரு முறை கூட அவன் அதைப் பற்றி பேசவில்லை. ஆனால் திடீரென்று இப்பொழுது எதற்காக அதைப் பற்றி பேசுகிறான்?

"நம்ம வாழ்க்கையில ஒரு அங்கமா இருந்தா ஆர்த்தி. நம்மோட பன்னெண்டு  வருஷ நட்புல, புதுசா அவ உள்ள வந்தா கூட, அவளால நமக்குள்ள எந்த பிரச்சனையுமே வந்தது கிடையாது. நம்ம எல்லார்கிட்டயுமே அவ அவ்வளவு உண்மையா நடந்துக்கிட்டா. அவளை கடைசியா சந்திச்சது நீ தான். அதுக்கப்புறம் அவளை யாருமே பாக்கல. அவ மொபைலை கூட சுவிட்ச் ஆஃப் பண்ணிட்டா. அதுக்கு சில மணி நேரத்துக்கு முன்னாடி, நம்மகிட்ட ஒண்ணுமே சொல்லாம, அவ ஹாஸ்டல் ரூமை காலி பண்ணிட்டா. இன்னைக்கு வரைக்கும், நம்ம ஒருத்தருக்கும் அவ எங்க இருக்கான்னு தெரியல. அவ இப்படி ஒரேடியா நம்ம எல்லாரையும் தவிக்க விட்டுட்டு போற அளவுக்கு அப்படி உங்களுக்குள்ள என்ன தான் நடந்தது? கொஞ்சம் கூட கலங்கமே இல்லாத உண்மையான அன்பை நம்ம இழந்துட்டோம்... உன்னால... நீ ஒரு சுயநலக்காரன்... அப்பவும் சரி இப்பவும் சரி..."

"வாயை மூடு, மகா... உனக்கு அவ வெறும் ஃபிரண்டு தான்... ஆனா எனக்கு, அவ தான் எல்லாமே..." உறுமினான் யாழினியன்.

"ஓ அப்படியா? அப்படின்னா, எங்க அவ?"

தன் முகத்தை வேறு புறம் திருப்பினான் யாழினியன்.

"சொல்லு, யாழ்? உனக்கு எல்லாமா இருந்தவ எங்க போனா?"

யாழினியனுக்கு தெரியும் மகேந்திரன் தன் மீது மிகுந்த மன வருத்தத்தில் இருக்கிறான் என்பது.

"உண்மையை யாராலயும் மாத்த முடியாது, யாழ். அதை ஏத்துக்கிட்டு தான் ஆகணும்"

"உன்னோட கேள்விக்கு பதில் சொல்ல முடிஞ்சா நான் ரொம்ப சந்தோஷப்படுவேன்" என்றான் யாழினியன் வேதனையுடன்.

"உன்னை விட நான் அதிகமா சந்தோஷப்படுவேன்... ஆனா உன்னால முடியலயே..."

"திடீர்னு இதையெல்லாம் உன்னை எது பேச வைக்குதுன்னு எனக்கு புரியல"

"சில நினைவுகள்..."

அங்கிருந்து கதவை நோக்கி விடு விடு என நடந்த யாழினியன், மகேந்திரனை நோக்கி திரும்பினான்.

"உன் மேல தப்பில்ல, மகா... என்னாலேயே என்னை மன்னிக்க முடியலயே... நீ ஒரு விஷயத்தை புரிஞ்சுக்கணும். சில நினைவுகள் உன்னை இந்த அளவுக்கு பாதிப்படைய செய்யும்னா, அந்த நினைவுகளுக்குள்ளயே வாழ்ந்துகிட்டு இருக்குற எனக்கு எப்படி இருக்கும்னு யோசிச்சு பாரு"

அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தான் யாழினியன்.

"சினேகா தான் நம்ம ஆரத்தின்னு நீ நம்பிட்டேன்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் நிலவன்.

"ஏன் அப்படி சொல்ற?"

"இல்லன்னா, நீ அவனை இவ்வளவு காயப்படுத்த மாட்ட"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் மகேந்திரன்.

"சினேகாவை நேரில் பார்க்கும் போது யாழ் என்ன செய்யப் போறான்?"

"நாளைக்கு வரா இல்ல... பாக்கலாம்" என்று புன்முறுவல் பூத்தான் மகேந்திரன்.

தொடரும்...