55 இறுதி பாகம்

ஒரு மாதத்திற்கு பிறகு

சினேகாவின் அறையின் கதவைத் தட்டினார் வெங்கட்ராகவன். கதவை திறந்த சினேகாவை நோக்கி தன் கைபேசியை நீட்டி,

"உனக்கு ஃபோன் மா" என்றார்.

அவரிடமிருந்து கைபேசியை பெற்றுக்கொண்ட சினேகா, அந்த அழைப்பு ஸ்டெஃபியிடம் இருந்து வந்திருப்பதை பார்த்து வியந்தாள். தயக்கத்துடன் அந்த அழைப்பை ஏற்றாள். அவர் ஏன் அவளுக்கு அழைப்பு விடுத்திருக்கிறார் என்று அவளுக்கு புரியவில்லை.

"நான் ஸ்டெஃபி பேசுறேன்"

"ஹலோ டாக்டர்"

"எப்படி இருக்க?"

"இருக்கேன்"

"நீ எதுவும் செய்யாம சும்மா இருக்கிறதா கேள்விப்பட்டேனே... அது உண்மையா?"

சினேகா அமைதி காத்தாள்.

"நீ ஒரு திறமையான டாக்டர். உன்னோட பொட்டன்ஷியல் வீணாக கூடாது"

"நடந்ததெல்லாம் உங்களுக்கே தெரியும்..." 

"உன்னோட சொந்த வாழ்க்கையை தள்ளி வச்சிட்டு பார்த்தா, நீ ஒரு நல்ல டாக்டர். நம்ம ஹாஸ்பிடலுகாக பல வருஷம் நீ வேலை செஞ்சிருக்க. அந்த காலகட்டத்தில் உன் மேல எந்த கம்பளைண்டும் வந்ததில்ல. நீ மறுபடியும் வேலையில் சேரனும்னு நான் நினைக்கிறேன்"

தன்னை நிரூபித்துக் காட்ட தனக்கு மீண்டும் ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்கிறது என்பதை சினேகாவால் நம்ப முடியவில்லை.

"நீங்க நெஜமாத்தான் சொல்றீங்களா டாக்டர்?"

"ஆமாம்"

"ஆனா, நான் நாலு வருஷம் ஜெயில்ல இருந்திருக்கேன்"

"உனக்கு மறுபடியும் இங்க வர சம்மதம்னா, உங்க அப்பா அதையெல்லாம் கவனிச்சிக்குவாரு. அவருக்கு இந்தியாவில ரொம்ப பெரிய பவர் இருக்குன்னு எனக்கு தெரியும்"

"ஆனா பேஷண்ட்ஸ் என்கிட்ட ட்ரீட்மென்ட் எடுத்துக்க தயங்கலாம்..."

"நாங்க உன்னை பத்தின எந்த உண்மையையும் இங்க யார்கிட்டயும் சொல்லல. எல்லாரும் நீ இந்தியாவில் செட்டில் ஆனதா தான் நினைச்சுக்கிட்டு இருக்காங்க"

"எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல டாக்டர்"

"உங்க அம்மா கிட்ட கலந்து பேசி எனக்கு உன் முடிவை சொல்லு"

அழைப்பை துண்டித்தார் ஸ்டெஃபி. சட்டென்று ஏற்பட்ட மாறுதலால் ஒன்றும் புரியாமல் அமர்ந்திருந்தாள் சினேகா. இதில் யோசிக்க ஒன்றும் இல்லை. குற்ற உணர்ச்சியோடு இந்தியாவில் அவளால் இருக்க முடியாது. அவளை சுற்றி இருக்கும் மக்கள் அவளை குத்தி காட்டி பேசவில்லை என்பது அவளுக்கு மேலும் குற்ற உணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. எல்லோரும் நல்லவர்கள் தான்... அவள் ஒருத்தியைத் தவிர. அவர்களை ஒவ்வொரு நாளும் எதிர்கொள்வது அவளுக்கு பெரும்பாடாய் இருந்தது. அனைவரிடமிருந்தும் சற்று எட்டி இருப்பது நல்லது தான். என்பதை யோசித்தபடி புனிதாவின் அறையை நோக்கிச் சென்றாள்.

வெங்கட்ராகவனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த புனிதா, அவளை பார்த்து புன்னகைத்தார். சினேகாவின் முடிவு என்னவாக இருக்கும் என்பதை அவரால் ஓரளவு யூகிக்க முடிந்தது.

"என்னோட டீன் எனக்கு ஃபோன் பண்ணி இருந்தாங்க"

"தெரியும். அப்பா சொன்னாரு"

"நான் மறுபடியும் என்னோட வேலையில சேரனும்னு கேட்டாங்க"

"அதைப் பத்தி நீ என்ன நினைக்கிற?"

"நானும் அதை செய்யலாம்னு தான் நினைக்கிறேன்"

"அப்போ சரின்னு சொல்லு"

"நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?"

"இது உன்னோட கரியர். உன்னோட முடிவு எதுவாயிருந்தாலும் எனக்கு சம்மதம்"

"அப்போ நான் சரின்னு சொல்லவா?"

"சொல்லு"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு அங்கிருந்து சென்றாள் சினேகா.

"அவளை மறுபடியும் லண்டனுக்கு அனுப்புறது அவசியமா?" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"அவசியம் தான். இங்க இருக்கிறவங்க எவ்வளவு தான் அவகிட்ட  சகஜமா இருந்தாலும், அவளால அப்படி இருக்க முடியல. அவளோட குற்ற உணர்ச்சி அவளை நிம்மதியா இருக்க விடாது. அதனால அவ போகட்டும். மறுபடியும் அவ தன்னுடைய வேலையில முழு மனசோட ஈடுபட ஆரம்பிச்சா, பழைய விஷயங்களை மறந்து, அவளும் கொஞ்சம் தெளிவடைவா"

சரி என்று தலையசைத்தார் வெங்கட்ராகவன்.

ஒரு மாதத்திற்கு பிறகு,

ஸ்டெஃபி கூறியபடியே அத்தனை சட்ட சிக்கல்களையும் தீர்த்து வைத்தார் வெங்கட்ராகவன். பாஸ்போர்ட்டும் விசாவும் சினேகாவின் கைகளுக்கு வந்து சேர்ந்தது. அன்று அவள் லண்டனுக்கு திரும்பி செல்கிறாள். வெங்கட்ராகவனுடனும் புனிதாவுடனும் விமான நிலையம் வந்தடைந்தாள் சினேகா.

"நீங்க உள்ள போங்க. நான் லக்கேஜை கொண்டு வரேன்" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

சினேகாவும், புனிதாவும் விமான நிலையத்திற்குள் நுழைந்தார்கள். அவர்களுக்காக அங்கு ஏற்கனவே யாழினியனும், ஆர்த்தியும் காத்திருந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள் சினேகா.

"டேக் கேர்" என்றாள் ஆர்த்தி.

"தேங்க்யூ... ஐ அம் சாரி ஃபார் எவ்ரிதிங்" என்றாள் சினேகா.

"அதையெல்லாம் மறந்திடு. ஆல் த பெஸ்ட்" என்றாள் ஆர்த்தி.

அவள் செல்ல வேண்டிய விமானத்தின் முதல் அழைப்பு விடுக்கப்பட்டது. தன்னுடைய பெட்டி படுக்கையுடன் மேலும் சில பைகள் இருந்ததை பார்த்த சினேகா குழம்பினாள்.

"இதெல்லாம் என்னுடையது கிடையாது" என்றாள்.

"ஆமாம். அதெல்லாம் என்னுடையதும் உங்க அம்மாவுடையதும்" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

அதை கேட்ட சினேகா அதிர்ச்சி அடைந்தாள்.

"அவங்களும் உன் கூட வராங்க" என்றாள் ஆர்த்தி.

"என்ன்னனது?"

"ஆமாம், உன்னை தனியா விட எங்களுக்கு விருப்பமில்ல" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"இதை பத்தி நீங்க என்கிட்ட சொல்லவே இல்லையே... "

"சொன்னா நீ வேண்டாம்னு சொல்லுவ. அதனால தான் சொல்லல" என்றார் அவர்.

"நீங்க இங்க ஆர்த்தியோட சந்தோஷமா இருக்க வேண்டாமா?"

"நாங்க இந்தியாவுக்கு அப்பப்போ வந்து போறோம்"

"ஆனா..."

"நாங்க உன் கூட வர்றதுல உனக்கு விருப்பம் இல்லையா?" என்றார் புனிதா.

"நான் அப்படி சொல்லலாமா..." என்று ஆர்த்தியின் பக்கம் திரும்பிய சினேகா,

"இவங்களுடைய முடிவை பத்தி உனக்கு ஏற்கனவே தெரியுமா?" என்றாள்.

"இது அவளோட ஐடியா தான்" என்றார் புனிதா.

ஆமாம் என்று தலைகசைத்தாள் ஆர்த்தி.

"யூ ஆர் அன்பளிவபிள்" என்றாள் சினேகா.

அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள் ஆர்த்தி. அப்பொழுது அவளது விமானத்தின் இரண்டாவது அழைப்பு விடுக்கப்பட்டது.

"நாங்க கிளம்பறோம். லண்டன் போய் சேர்ந்த பிறகு ஃபோன் பண்றோம்" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"ஓகே டாட்" என்று அவரையும் புனிதாவையும் அணைத்து, அவர்களுக்கு விடை கொடுத்தாள் ஆர்த்தி.

ஆர்த்தியை நோக்கி, கைகுலுக்க தன் கையை நீட்டினாள் சினேகா. அவளுடன் கைகுலுக்கினாள் ஆரத்தி. அவள் கையில் ஒரு சிறிய துண்டு சீட்டை விட்டுச் சென்றாள் சினேகா புன்னகையுடன்.

அந்த சீட்டை பிரித்து படித்த ஆரத்தியும் புன்னகை புரிந்தாள் அவள் அருகில் நின்றிருந்த யாழினியனும் அதை வாசித்தான்.

*இனி நான் இதயம் உள்ள இதய நிபுணராய் வாழ்வேன். நன்றி* என்று அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது.

"அப்பாடா, ஒரு வழியா, புரிஞ்சுகிட்டாளே" என்றான் யாழினியன்.

அவர்களை நோக்கி கையசைத்துவிட்டு, அவர்கள் இருவரும் தங்கள் காரை நோக்கி நடந்தார்கள். யாழ் இல்லம் நோக்கி வண்டியை செலுத்தினான் யாழினியன்.

"தேங்க்யூ யாழ்" என்றாள் ஆர்த்தி.

"ஏன்?"

"ஏன்னு உனக்கு தெரியாதா?"

"இப்பல்லாம் நீ எனக்கு எதுக்கு தேங்க்ஸ் சொல்ற, ஏன் சொல்றன்னே எனக்கு புரியல. இப்பல்லாம் நீ நிறைய தேங்க்ஸ் சொல்ற" என்று சிரித்தான் யாழினியன்.

"ஸ்டெஃபிக்கு புரிய வச்சு, சினேகாவுக்கு ஃபோன் பண்ண வச்சதுக்காக"

"நீ செய்ய சொன்னதுனால தான்  அதை நான் செஞ்சேன்"

"அவ ரொம்ப கில்டியா இருந்தா. அவளுக்கு ஒரு மாற்றம் தேவை. அவ இந்தியாவில் இருக்கிற வரைக்கும் அவளுக்கு அது கிடைக்காது. அதனால தான், அவ மறுபடியும் அவளுடைய வேலையில் சேர்ந்தா நல்லா இருக்கும்னு எனக்கு தோணுச்சு. அவ ஒரு நல்ல கார்டியாலஜிஸ்ட். அவளால நிறைய உயிர்கள் காப்பாத்தப்படும். அவ இப்படி இருக்கக் கூடாது.

"ஆனா எதுக்காக அங்கிளையும் ஆன்டியையும் அவ கூட அனுப்பி வச்ச?"

"தான் தனியா விடப்பட்டதா அவ நினைக்கக் கூடாது. மனசளவுல அவ ஏற்கனவே தனியா தான் இருக்கா. இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில அவ தனியா இருக்கக் கூடாது. அம்மாவும் அப்பாவும் அவளை பாத்துக்குவாங்க"

"உனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமா?"

"என்ன?"

"நீ ரொம்ப நல்லவ" 

"எனக்கு தெரியும்" என்று சிரித்தாள் ஆரத்தி

"அப்படியா?"

"ஆமாம். எந்த ஒருத்தரும், தப்பு செய்யறதுக்கு முன்னாடி அவங்களுடைய மனசு, அவங்களுக்கு ஒரு வார்னிங் கொடுக்கும். நான் எந்த ஒரு வேலை செய்யறதுக்கு முன்னாடியும், என்னோட மனசு என்னை தடுத்ததே இல்ல. அப்படின்னா நான் நல்லவளா தானே இருப்பேன்?"

"நல்ல ஃபிலாசஃபி..."

எதையோ யோசித்த ஆரத்தி,

"இல்ல இல்ல என்னுடைய இதயம் என்னை பல தடவை வார்ன் பண்ணுச்சி"

"பல தடவையா? எனக்கு தெரிஞ்சு நீ எந்த தப்பும் செஞ்சது இல்லையே?"

"செஞ்சிருக்கேன்"

"என்ன தப்பு?"

"என்னை திரும்பி கூட பார்க்காத ஒருத்தன் பின்னாடி ஏழு வருஷம் சுத்தி, என்னுடைய பொன்னான நேரத்தை நான் வீணாக்கிட்டேன்."

சட்டென்று பிரேக்கை அழுத்திய யாழினியன், அவளை பார்த்து முறைத்தான்.

"என்ன பாக்குற?"

"என் பின்னாடி சுத்தினது உனக்கு காலவிரயமா?"

"ஆமாம். அந்த ஏழு வருஷத்துல எனக்கு என்ன கிடைச்சது? ஒண்ணுமே இல்லையே..." என்றாள் தோள்களை குலுக்கியபடி.

ஒன்றும் கூறாமல் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தான் யாழினியன்.

"என் மேல அப்செடா இருக்கியா?"

"ஆமாம்" என்றான் சாலையை பார்த்தபடி.

"ஏன்?"

"ஏன்னு உனக்கே தெரியும்"

"எனக்கு தெரியாது."

"ஆர்த்தி, என் கோபத்தை கிளறாதே"

"எனக்கும் தான் கோபம் வரும்"

"நான் எங்க அப்பாவுக்கு சத்தியம் பண்ணி கொடுத்து இருந்தேன்னு
நான் தான் உன்கிட்ட ஏற்கனவே சொன்னேனே..."

"ஆமாம் சொன்ன. ஆனா அதுக்காக நான் உன்னை எதுவும் சொல்லலையே... என் மனசு என்னை வார்ன் பண்ணதா தானே சொன்னேன்?"

"வேற எதுக்காக அது உன்னை வார்ன் பண்ணுச்சி?"

"நீ யாருக்காக இப்படி லோலோன்னு அலையிறியோ, அவன் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே உன்னை பிரக்னன்ட் ஆகிடுவான்னு சொல்லிச்சு" என்றாள் சிரிப்பை அடக்கியபடி.

யாழினியனின் கோபம் ஜன்னல் வழியே காற்றில் பறந்தது.
 
"அன்னைக்கு பச்சை கலர் ஸாரில நீ எப்ப்ப்ப்படி இருந்த தெரியுமா?" என்றான் சிரித்தபடி.

"ஒ, தெரியுமே... அந்த பச்சை கலர் ஸாரியால தானே நான் பிரக்னன்ட் ஆனேன்..."

"இன்னைக்கு நீ ஏன் அந்த ஸாரியை மறுபடியும் கட்டக்கூடாது? "

"எதுக்கு சார்?"

"என்னையே நான் மறக்கத்தான்..."

"நீ ஒரு பதிமூணு வயசு பொண்ணோட அப்பான்னு ஞாபகம் இருக்கா?"

"அதே நேரம் நான் ஒரு அழகான பொண்ணோட புருஷனும் தானே?"

"அடங்க மாட்டியா நீ?"

"எதுக்கு அடங்கணும்?"

"உன்னோட கேள்விக்கு என்கிட்ட பதில் இல்ல"

"நீ பதில் சொல்ல வேண்டிய அவசியமும் இல்ல. கேள்வியே கேட்காம வாழ்க்கையை அனுபவிக்கணும்."

அவர்கள் யாழ் இல்லம் வந்தடைந்தார்கள். வீடு ஆள் அரவமின்றி *ஜிலோ* வென்று இருந்தது. தன் கைபேசியை எடுத்து நிலவனுக்கு ஃபோன் செய்தான் யாழினியன்.

"யாழ், நாங்க எல்லாரும் கோவிலுக்கு வந்திருக்கோம். பாட்டி எங்க எல்லாரையும் இங்க கூட்டிகிட்டு வந்துட்டாங்க. நாங்க வர, இன்னும் ஒரு மணி நேரம் ஆகும்" என்றான்.

"சரி" என்று அழைப்பை துண்டித்தான் யாழினியன்

"அவங்க எல்லாரும் எங்க?"

"எல்லாரும் கோவிலுக்கு போய் இருக்காங்க" என்றபடி அவள் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு தன் அறையை நோக்கி நடந்தான்.

"இதைப் பத்தி யாரும் என்கிட்ட எதுவுமே சொல்லலையே"

"திடீர்னு பிளான் பண்ணாங்களாம்"

"நீ எதுக்காக இப்ப என்னை இப்படி இழுத்துகிட்டு போற?"

"நானும் திடீர்னு பிளான் பண்ணிட்டேன்"

"என்ன பிளான்?"

 தங்கள் அறைக்குள் வந்து கதவை சாத்தினான்.

"யாழ்..."

"இந்த நேரம் நம்முடையது. இதை தேவையில்லாம ஆர்க்யூ பண்ணி வேஸ்ட் பண்ணாதே" என்று தன் காதல் மனைவியை தன்னை நோக்கி இழுத்தான், தனக்கு கிடைத்த நேரத்தை வீணாக்க மனம் இல்லாத  யாழினியன்.

முற்றும்.

முறுக்கு மீசையும், கட்டு மஸ்தான் உடலும், கலையான முகமும் கொண்ட வாலிபன் ஒருவன், அவசர சிகிச்சை பிரிவு அறையின், கதவில் பொருத்தப்பட்டிருந்த கண்ணாடி வழியாக உள்ளே பார்த்துக் கொண்டு நின்றான். அவனது முகத்தில் நம்மால் எண்ணில்லா உணர்வுகளை பார்க்க முடிகிறது. சொல்ல முடியாத எதையோ அவனது கண்கள் கூறிக் கொண்டிருந்தன. அங்கு போடப்பட்ட இரும்பு நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டான் அவன். அந்த மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த தனது அக்காவை பார்க்க தினமும் அங்கு வந்து செல்வது அவனது வாடிக்கை.

அவன் யார்? அவனது அக்காவிற்கு என்னவானது?

*ரகசியமாய்...!* காதலும் மர்மமும் நிறைந்த புதிய தொடர் ஆரம்பம் ஆகிறது.