53 நேருக்கு நேர்

தன் அம்மாவை ரத்த வெள்ளத்தில் பார்த்த சினேகா, மலைத்து நின்றாள். தான் சுட்டது தன் அம்மாவை தான் என்பதை அவளால் நம்ப முடியவில்லை... நம்பித்தான் தீர வேண்டும். அவள் சுட்டது, யாருடைய துணையும் இல்லாமல், அவளை அரும்பாடு பட்டு வளர்த்த அவளது அம்மாவை தான்.

புனிதா இன்னும் உயிரோடு தான் இருக்கிறார் என்பதை அவளால் நம்ப முடியவில்லை. ஆனால், அவரை தன் கண்ணெதிரே கண்ட பிறகு நம்பாமல் எப்படி இருப்பது? தன் கண்களை திறந்து வைக்க புனிதா கடினப்பட்டு முயன்று கொண்டிருந்தார். பாவம் அந்த பெண்மணி... இன்னும் எவ்வளவு  துயரங்களை தான் வாழ்வில் அனுபவிப்பாரோ...

தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டு அவரை நோக்கி ஓடிச் சென்ற சினேகா,

"அம்மா..." என்று முணுமுணுத்தாள்.

"என்னை அம்மானு கூப்பிடாத... நீ என் பொண்ணே இல்ல. உன்னை பெத்ததுக்கு நான் ரொம்ப வெட்கப்படுறேன். உன்னோட கீழ்த்தரமான நடத்தையால, நீ என்னையும், என் வளர்ப்பையும் கேவலப்படுத்திட்ட. நீ இப்படி எல்லாம் செய்வேன்னு தெரிஞ்சிருந்தா, உன்னை கருவுலேயே அழிச்சிருப்பேன். நீ வாழ தகுதியே இல்லாதவ. என் கண்ணு முன்னாடியே நிக்காத" என்றார் நீண்ட மூச்சுக்களுக்கு இடையே.

"அம்மா, ப்ளீஸ் பேசாதீங்க... யாழ் சீக்கிரமா ஏதாவது செய்" என்றாள் ஆர்த்தி.

அவரை தன் கரங்களில் அள்ளிக் கொண்டு, விருந்தினர் அறையை நோக்கி ஓடினான் யாழினியன்,

"ஆர்த்தி, என்னோட மெடிக்கல் கிட்டை கொண்டு வா" என்று கூறியபடி.

அவனுடைய முதலுதவி பெட்டியை கொண்டு வர, தங்கள் அறையை நோக்கி ஓடினாள் ஆர்த்தி. புனிதாவின் வயிற்றில் பாய்ந்த குண்டை வெளியில் எடுக்க, யாழினியனுக்கு உதவ, கதிரவனும், நிலவனும் தயாரானார்கள். மகேந்திரன் மட்டும் சினேகாவை கவனித்த வண்ணம், வரவேற்பறையிலேயே இருந்துவிட்டான். அவளை விட்டு நகர அவன் தயாராக இல்லை.

குழந்தைகள் அனைவரையும் பாட்டியும், சித்தியும் தன் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள்.

புனிதாவின் காயத்தை பரிசோதித்த யாழினியன், அது அவரது பெருங்குடலை துளைத்திருப்பதை ஊர்ஜிதம் செய்து கொண்டு,

"நம்ம இவங்களை ஹாஸ்பிடல் கூட்டிட்டு போறது தான் நல்லது" என்றான்.

"ஆமாம், யாழ். நீ அவங்களுக்கு ஃபர்ஸ்ட் எயிட் மட்டும் செய். நம்ம அவங்களை ஹாஸ்பிடலுக்கு கொண்டு போயிடலாம்" என்றான் நிலவன்.

"சரி ஆம்புலன்ஸை கூப்பிடுங்க" என்றான் யாழினியன்.

தனது கைபேசியை எடுத்து ஆம்புலன்ஸை அழைத்தான் கதிரவன்.

அவர் வயிற்றை துளைத்திருந்த குண்டை வெளியே எடுத்து, இரத்தம் கசியாமல் இருக்க தேவையான ஊசியை அவருக்கு போட்டு விட்டான் யாழினியன். காலம் தாழ்த்தாமல்   அவரை தூக்கி கொண்டு அவர்கள் வெளியே வந்தார்கள்.

அவர்களை பின்தொடர்ந்து வந்த ஆர்த்தி, என்ன செய்வது என்றே புரியாமல் சிலை போல் நின்று கொண்டிருந்த சினேகாவை பார்த்து நின்றாள். கீழே குனிந்து சினேகா கொண்டு வந்திருந்த துப்பாக்கியை கையில் எடுத்தாள்.

"இப்போ உனக்கு சந்தோஷமா? கடைசியா, உன்னை பெத்த அம்மாவையும் நீ கொன்னுட்ட. இவ்வளவு பிடிவாதத்தோடையும், கோபத்தோடையும் இருந்து நீ என்ன சாதிச்ச? ஒண்ணுமே கிடையாது... நீ இழுந்தது தான் மிச்சம்... உங்க அம்மாவோட அன்பையும் சேர்த்து. என்னை நரகத்தில் தள்ளி, கொடுமையை அனுபவிக்க வச்சு  சந்தோஷப்பட்ட... என் குழந்தையை என்கிட்ட இருந்து பறிச்ச... என் அப்பாவை கொடுமை பண்ண... யாழ் வாழ்க்கையில என்னுடைய இடத்தை பிடிக்க நினைச்ச... இதுக்கு அப்புறமாவும் உன்னோட ஆத்திரம் இன்னும் தீரலையா? என்ன பொம்பளை நீ? எப்படிப்பட்ட தெய்வீகமான தொழில் நம்மளுடையது...! மனுசனோட உடம்புக்குள்ள துடிச்சு அந்த உயிரை இயங்க வைக்கிற, ஏராளமான உணர்வுகளை சுமந்து துடிக்கிற இதயத்தை, நேருக்கு நேரா பாக்குற குடுப்பனை அடைஞ்சவங்க நம்ம... ஒரு கார்டியாலஜிஸ்டா இருந்துகிட்டு எப்படி இதயமே இல்லாம உன்னால இருக்க முடியாது? நீ நம்பினாலும் சரி, நம்பலலும் சரி, நீ யார்ங்குற உண்மையை, நம்ம முதல் தடவை சந்திச்ச போதே நீ என்கிட்ட சொல்லி இருந்தா, வாழ்க்கையில் நீ என்னென்னவெல்லாம் இழந்தியோ, அது அத்தனையும் நான் உனக்கு கிடைக்க செஞ்சுிருப்பேன். ஏன்னு தெரியுமா? எங்க அம்மாவும், புனிதம்மா மாதிரியே ரொம்ப நல்லவங்க. அவங்க மத்தவங்களுடைய உணர்வுகளை மதிக்க எனக்கு சொல்லிக் கொடுத்திருக்காங்க. உனக்கும் புனிதம்மா அதையெல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்திருப்பாங்க அப்படிங்கிறதுல எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்ல. ஆனா நீ, உன்னோட மாற்றாந்தாய் மேலையும் அவங்க பொண்ணு மேலயும் குரோதத்தை வளர்கிறதுலயே குறியா
இருந்ததால, எதை பத்தியும் யோசிக்கல. அதனால தான் நல்லது எதுவும் உன் கண்ணுக்கு தெரியல. என்னை கொன்னா தான் உனக்கு திருப்தி கிடைக்கும்னா, அதை செஞ்சிட்டு போ"

அந்த துப்பாக்கியை அவள் கையில் திணித்தாள் ஆர்த்தி.

"என்னை கொல்லு... என்னை கொன்னதுக்கு பிறகு உன்னால சந்தோஷமா இருக்க முடியும்னா தாராளமா அதை செய். ஆனா, அதுக்கு பிறகு புனிதம்மா முன்னாடி போகலாம்னு மட்டும் நினைக்காத. நீ செய்ற பாவத்தை அவங்களால பொறுத்துக்க முடியாது. உன்னை மாதிரி ஒரு கொலைகாரியை பெத்ததுக்காக அவங்க உயிரை விட்டுடுவாங்க. ஆனா, அவங்களோட சோகம் உன் மனசுல பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்துமான்னு எனக்கு தெரியல. இத்தனை நாள்ல, நீ உன்னை சேர்ந்த ஒருத்தருக்கு கூட நல்லவளா இருந்ததே இல்ல. உங்க அம்மாவாகட்டும்... நீ செய்ற தொழிலாகட்டும்... உன்னை நீ ஒரு இதய நிபுணர்ன்னு சொல்லிக்காத. இதயம் இல்லாத யாருமே இதய நிபுணரா இருக்க முடியாது. நீ இதயம் இல்லாதவ. அடுத்தவங்களுடைய உணர்வுகளை புரிஞ்சுக்க முடியாதவ. நீ ஒரு கல்லு..." என்றாள் ஆரத்தி கோபத்துடன்.

அவள் அருகில் ஓடிச் சென்ற மகேந்திரன், அவளது தோள்களை பற்றி கொண்டு,

"ஆர்த்தி ரிலாக்ஸ். இவ கிட்ட பேசி எந்த பிரயோஜனமும் இல்ல. இவளால நம்ம எல்லாரும் நம்ம வாழ்க்கையில பல வருஷங்களை இழந்தோம். அவ கிட்ட பேசுறது வேஸ்ட் ஆஃப் டைம். புனிதம்மா பக்கத்துல நம்ம இருக்கணும். அவங்க கண்ணை திறந்த உடனே, உன்னை தான் கேட்பாங்க. நீ கிளம்பி போ நான் இங்கு இருக்கேன்" என்றான் மகேந்திரன்.

சரி என்று தலைகசைத்த ஆர்த்தி அங்கிருந்து நடக்க துவங்கினாள். அவளை வெளியில் கொண்டு விட்டு வர அவளுடன் சென்றான் மகேந்திரன்.

அவர்கள் இருவரும் வெளியே வந்த அதே நேரம், மீண்டும் துப்பாக்கி வெடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. ஆர்த்திக்கு என்ன ஆகிவிட்டதோ என்ற பதட்டத்துடன் அவளை பரிசோதித்தான் மகேந்திரன்.

சினேகாவை நோக்கி திரும்பிய இருவரும், துப்பாக்கி ஏந்திய  சினேகாவின் கரத்தை, பாண்டியன் பற்றிக் கொண்டிருப்பதை கண்டார்கள். என்ன நடந்திருக்கும் என்று அவர்களால் யூகிக்க முடியவில்லை. இருவரும் அவர்களை நோக்கி ஓடினார்கள். அவர்கள் கையில் இருந்த துப்பாக்கியை பிடுங்கினான் மகேந்திரன்.

"நீ திருந்தவே மாட்டியா? எவ்வளவு சொன்னாலும் உனக்கு புத்தி வராதா? இவ்வளவு சொன்னதுக்கு பிறகும்  ஆர்த்தியை கொல்ல பாக்குறியா?" என்றான் மகேந்திரன்.

"இல்லண்ணா, அவங்க தன்னைத்தானே சுட்டுக்க பாத்தாங்க. அதனால தான், நான் அவங்க கையில இருந்து துப்பாக்கியை பறிக்க முயற்சி பண்ணேன்" என்றான் பாண்டியன்.

சினேகா தற்கொலை செய்ய முயற்சித்தாளா? நம்ப முடியாமல் அவளை பார்த்தான் மகேந்திரன்.

"உன்னோட பிரச்சனைக்கு தீர்வு, தற்கொலை இல்ல. உண்மையிலேயே நீ செஞ்சதெல்லாம் தப்புன்னு உனக்கு தோணுச்சுன்னா, உன்னை நீ மாத்திக்கோ. மத்தவங்களுக்காக இல்லனாலும், உங்க அம்மாவுக்காகவாவது அதை செய்" என்றாள் ஆரத்தி.

"நான் எங்க அம்மாவையே கொன்னுட்டேன். இதுக்கு அப்புறம் நான் உயிரோட இருந்து என்ன செய்யப் போறேன்?" என்ற சினேகாவின் கண்ணில் இருந்து ஒருதுளி நீர் வழிந்தது.

"அவங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகாது. எங்க டாக்டர்ஸ் டீம் அவங்களுக்கு ஒன்னும் ஆக விட மாட்டாங்க. எப்பாடுபட்டாவது அவங்களை காப்பாத்தியே தீருவாங்க. அவங்களும் உன்னை நிச்சயம் மன்னிப்பாங்க"

"இல்ல. அவங்க என் மேல ரொம்ப கோவமா இருக்காங்க. என்னை அம்மான்னு கூட கூப்பிடக்கூடாதுன்னு சொல்லிட்டாங்க"

"அவங்க கோபத்துல சொன்னாங்க. அவங்களை பத்தி உனக்கு தெரியாதா?"

"நான் உயிரோடு இருக்கறதுனால என்ன பிரயோஜனம்?"

"நீ ஒரு கார்டியாலஜிஸ்ட். சாகப் போற எத்தனையோ உயிரை உன்னால காப்பாத்த முடியும். அதைப் பத்தி யோசிச்சு பாரு"

"ஆனா..."

"முதல்ல வந்து அம்மாவை பாரு. அதுக்கு பிறகு என்ன செய்யணுமோ நீயே முடிவு பண்ணிக்கோ"

தன் கையை பிடித்து இழுத்துச் சென்ற ஆர்த்தியை நம்ப முடியத பார்வை பார்த்தபடி பின்தொடர்ந்தாள் சினேகா.  அவர்களை மகேந்திரனும் பின்தொடர்ந்தான். சினேகாவை துளி அளவும் நம்ப, அவன் தயாராக இல்லை.

தொடரும்...