51 சினேகாவின் தோட்டா...
 
யாழினியன், மகேந்திரன், கதிரவன், நிலவன் நால்வரும் மூளைக்கு மூளை சினேகாவை தேடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவளை எங்கும் காணாததால் ஏமாற்றம் அடைந்தார்கள். வானதியின் அறைக்குச் சென்றான் யாழினியன்.

"வானதி, உனக்கு நிச்சயமா தெரியுமா, நீ பார்த்தது சினேகாவை தானா?" என்றான் மீண்டும் அதை நிச்சயப்படுத்திக் கொள்ளும் வண்ணம்.

"நிச்சயமா தெரியும். அவ சினேகாவே தான்." என்றாள் வானதி உறுதியுடன்.

"ஆனா, அவ எங்கேயும் இல்லையே..." என்றான் யோசனையுடன்.

"யாழ், இந்த நேரம் விருந்தாளுங்க எல்லாம் வர ஆரம்பிச்சிருப்பாங்க... நம்ம இன்னும் யோசிச்சுக்கிட்டே இருக்க முடியாது இல்லையா?" என்றாள் ஆர்த்தி.

"ஆமாம், ஆல்மோஸ்ட் எல்லாரும் வந்துட்டாங்க" என்றான் யாழினியன்

"அப்படின்னா, நம்ம பார்ட்டியை ஆரம்பிச்சாகணும். எவ்வளவு நேரம் நம்ம அவங்களை காக்க வைக்க முடியும்?" என்றாள் ஆர்த்தி.

"எனக்கு என்னமோ அது சேஃபா இருக்கும்னு தோணல"

"வீட்டை சுத்தி தான் போலீஸ் இருக்காங்களே... அவங்க கவனிச்சுக்குவாங்க" என்றான் மகேந்திரன்.

"சரி. அவங்கவங்க குழந்தைங்களை, அவங்கவங்க ஜாக்கிரதையா பாத்துக்கணும். பி கேர்ஃபுல்" என்றான் யாழினியின்.

"ஆமாம், எல்லாரும் அவங்க கையைப் பிடிச்சுக்கோங்க. எங்கேயும் போக விடாதிங்க. ஜாக்கிரதை" என்றான் மகேந்திரன்.

தத்தம் அப்பாக்களின் கைகளை பற்றிக்கொண்டு, பிள்ளைகள் ஒன்றன்பின் ஒருவராய் அணிவகுத்து வந்தார்கள். வந்திருந்தவர்கள், அந்த அணிவகுப்பை பார்த்து, அது திட்டமிட்டு செய்யப்பட்டது என்று நினைத்தார்கள் அது பார்க்க அவ்வளவு அழகாய் இருந்தது.

சரியாய் அதே நேரம், வெங்கட்ராகவனுடன் உள்ளே நுழைந்தார் புனிதா. அங்கு போலீஸ்சாரை பார்த்த வெங்கட்ராகவன், ஏதோ தவறாய் நடந்திருப்பதை உணர்ந்தார். யாழினியனை  தனியாய் அழைத்துச் சென்ற அவர்,

"ஏதாவது பிரச்சனையா யாழ்?" என்றார்.

"ஆமாம் அங்கிள். சினேகா வீட்டுக்குள்ள புகுந்துட்டா..."

"என்ன சொல்றீங்க யாழ்? அது உண்மையா?" என்ற அவர் குரலில் அதிர்ச்சி நன்றாகவே தெரிந்தது.

"அவ உள்ள வந்ததை வானதி பார்த்திருக்கா. அவளை ஆரத்தின்னு நினைச்சி விட்டுட்டா. ஆனா நானும், ஆரத்தியும் அந்த நேரம் பசங்களுக்கு கிஃப்ட் வாங்க கடைக்கு போயிருந்தோம்."

"அவ ஜெயில்ல இருந்து எப்ப ரிலீஸானா?"

"போன வாரம் ரிலீஸானா அங்கிள். நான் அங்க போறதுக்கு முன்னாடியே அவ அங்கிருந்து கிளம்பி போயிட்டா"

"உங்களைப் பார்க்க விரும்பாம, அவ அதை வேணுமின்னே செஞ்சிருக்கணும்னு நான் சந்தேகப்படுறேன்..."

"எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்ல. அவ அப்படித்தான் செஞ்சிருப்பா" என்றான் யாழினியன்.

"எனக்கு பயமா இருக்கு யாழ். அவ இங்க இருக்கிறது நம்ம யாருக்கும் நல்லதில்ல. அவ ஆர்த்தியையோ, இல்ல வேற யாரையோ நிச்சயமா குறி வச்சு தான் இங்க வந்திருக்கணும்"

"அதனால தான் போலீஸ் புரொடெக்ஷன் கேட்டிருக்கேன்"

"இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு தான் அவளால இந்த பிரச்சனை எல்லாம் நம்ம ஃபேஸ் பண்ணனுமோ தெரியல" என்று அலுத்துக் கொண்டார் வெங்கட்ராகவன்.

"இதையெல்லாம் தவிர்க்கத்தான், அவ ஜெயில்ல இருந்த போது அவளை சந்திக்க பல தடவை முயற்சி பண்ணேன். ஆனா, அவ அதுக்கு சந்தர்ப்பமே கொடுக்கல. அட்லீஸ்ட், புனிதா ஆன்ட்டியை பத்தியாவது கொஞ்சம் யோசிப்பாள்னு நினைச்சேன். ஆனா எல்லாமே வேஸ்ட் ஆயிடுச்சு" தனது சுற்று வட்டாரத்தை கவனத்துடன் பார்த்தபடி பேசிக் கொண்டிருந்தான் யாழினியன்.

"அவ இங்க எங்க இருக்க முடியும்னு நீங்க நினைக்கிறீங்க?"

"அது தான் அங்கிள் எனக்கும் ஒன்னும் புரியல. வீடு முழுக்க சல்லடை போட்டு சலிச்சாச்சி.  ஆனா அவ எங்கையுமே இல்ல"

"சரி, பார்ட்டியை எவ்வளவு சீக்கிரம் முடிக்க முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் முடிச்சிட்டு, பசங்களை சேவ் காட் பண்ணுங்க"

"ஆமாம் அங்கிள். கேக் கட் பண்ண உடனே, பசங்களை எங்க ரூமுக்கு கூட்டிகிட்டு போயிடுறேன்"

அவர்கள் அங்கிருந்து நகர்ந்தார்கள். ஆனால், அவர்கள் இருவருக்கும் தெரியாது, அவர்களுடைய பேச்சை புனிதா கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் என்று. சூழ்நிலையை நினைத்து வருத்தம் அடைந்த அவர், தன் மகளை நினைத்து வெட்கப்பட்டார். சினேகாவால் யாருக்கும் எந்த தீங்கும் ஏற்பட்டு விடக்கூடாது என்பதால், மற்ற அனைவரையும் விட அவர் அதிக பதற்றம் அடைந்தார்.

தியாவுடன் கேக் வைத்திருந்த மேஜையின் முன் வந்து நின்றனர் யாழினியனும், ஆர்த்தியும். கேக்கை வெட்டி தன் பெற்றோருக்கு ஊட்டி விட்ட பின், தன் சகோதர சகோதரிகளுக்கும் ஊட்டி விட்டாள் தியா.

யாரும் எதிர்பாராத வண்ணம், நிகழ்ச்சி எந்த பிரச்சினையும் இல்லாமல் இனிதாய் நிறைவடைந்தது. ஆனாலும் அவர்கள் அனைவரும் நிம்மதி அடைந்து விட்டார்கள் என்று கூறுவதற்கு இல்லை. சினேகாவை தேடும் வண்ணம் எங்கும் அங்கும் பார்த்தபடி இருந்தார்கள்.

வந்திருந்த விருந்தாளிகள் ஒவ்வொருவராய் கிளம்ப துவங்கினார்கள். எல்லோரும், வந்திருந்தது சினேகா அல்ல, வேறு யாரையோ பார்த்து வானதி தவறாய் நினைத்திருக்கிறாள் என்று நினைக்கத் துவங்கினார்கள், வானதி உட்பட. ஆனால் யாழினியன் மட்டும் அதை ஏற்க தயாராக இல்லை. இறுதியாய், வந்திருந்த காவலர்களும் சந்தேகம் படும்படி அங்கு ஏதும் இல்லாததால் கிளம்பிச் சென்றார்கள்.

அப்பொழுது கதிரவனின் மகனான ஆதித்யா,

"அம்மா, எனக்கு பாத்ரூம் வருது" என்றான்.

"கொஞ்ச நேரம் இரு கூட்டிக்கிட்டு போறேன்" என்றாள் தன் குடும்பத்தாரை வழியானுப்பிக் கொண்டிருந்த வானதி.

"நீ வாடா ராஜா, நான் கூட்டிக்கிட்டு போறேன்" என்று அவனை அழைத்துச் சென்றார் புனிதா.

அதேநேரம், தான் ஒளிந்திருந்த, கார் ஷெட்டை விட்டு வெளியே வந்தாள் சினேகா. அது வீட்டுக்கு முன்புறம் இருந்ததால், யாருக்குமே அங்கு தேடிப் பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை. அனைவருமே அவளை வீட்டிற்குள் தான் தேடிக் கொண்டிருந்தார்கள். தான் சிறையில் இருந்த பொழுது, நட்பு ஏற்படுத்திக் கொண்ட ஒரு கைதியின் உதவியுடன் தான் பெற்ற துப்பாக்கியை, தனது பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து வெளியே எடுத்துக் கொண்டு, வீட்டினுள் நுழைந்தாள் சினேகா.

அங்கிருந்தவர்களின் கவனத்தை தன் பக்கம் திருப்ப, அங்கு ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த மின் விளக்கை துப்பாக்கியால் சுட்டாள் அவள். அனைவரும் அதிர்ச்சியுடன் அவள் இருந்த திசையை நோக்கி திரும்ப, சிறு பிள்ளைகள் அனைவரும் பயத்துடன், கத்திய படி தங்கள் பெற்றோரின் பின் ஒளிந்து கொண்டார்கள். சில நொடிகளில் யாழ் இல்லம், ரணகளமாய் காட்சியளித்தது. சினேகாவின் துப்பாக்கி ஆர்த்தியை குறி வைத்திருந்தது.

"சினேகா நான் சொல்றதை கேளு. நீ பட்ட கஷ்டம் எல்லாத்துக்கும் நான் தான் காரணம். அவ இன்னசென்ட். உன்னைப் பத்தியோ, உங்க அம்மாவை பத்தியோ, ஆர்த்திக்கு எதுவும் தெரியாது" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"என் அம்மாவை பத்தி பேசினா மரியாதை கெட்டுப் போயிடும். அவங்களை பத்தி பேச உங்களுக்கு எந்த உரிமையும் இல்ல" என்று சீறினாள் சினேகா.

"அவங்களைப் பத்தி பேச உனக்கு (தான் என்பதை அழுத்தி) எந்த உரிமையும் இல்ல. இத்தனை நாள்ல, ஒரு தடவையாவது அவங்களைப்பத்தி நீ யோசிச்சி பார்த்தியா?" என்றான் யாழினியன்.

"நீ யாருடா என்னை கேள்வி கேட்க?" என்றாள் காட்டமாக.

"நான் உனக்கு யாருமில்ல. ஆனா என் பொண்டாட்டியை காயப்படுத்த உனக்கு என்ன உரிமை இருக்கு?"

"அவ என் எதிரியோட பொண்ணு. அவங்க அம்மாவால தான் எங்க அம்மாவுக்கு கிடைக்க வேண்டிய எல்லா உரிமையும் பறிபோச்சு. எங்க அம்மா கிட்ட இருந்து எல்லாத்தையும் பறிச்சிகிட்டா அவங்க அம்மா..."

"இல்ல... அவ எதையும் பறிக்கல... நான் தான் எல்லாத்துக்கும் காரணம்" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல. என்னோட துப்பாக்கியில தேவையான புல்லட்ஸ் இருக்கு. என் வாழ்க்கையை நாசமாக்கின யாரையும் நான் சும்மா விட போறதில்ல..." என்றாள் பல்லை கடித்த படி.

"உங்க அம்மாவை பார்த்ததுக்கு பிறகு என்ன செய்யணும்னு நீயே முடிவு பண்ணிக்கோ" என்றான் யாழினியன்.

"எங்க அம்மாவா?" என்று முகத்தை சுருக்கினாள் சினேகா.

"ஆமாம். உங்க அம்மாவே தான்... புனிதா..."

"வாயை மூடு என்னை டைவர்ட் பண்ணலாம்னு நினைக்காத..."

"நாங்க ஒன்னும் உன்னை டைவர்ட் பண்ணல..."

"எங்க அம்மா ரொம்ப நாளைக்கு முன்னாலேயே இறந்துட்டாங்க"

"இல்ல. உங்க அம்மா இன்னும் உயிரோட தான் இருக்காங்க"

"இல்ல... நீ பொய் சொல்ற. நான் உன்னை நம்ப மாட்டேன்."

"நீ ஒன்னும் எங்களை நம்ப வேண்டாம். உங்க அம்மா கதிர் ரூம்ல தான் இருக்காங்க. நான் போய் அவங்களை கூட்டிக்கிட்டு வரேன்" என்று அவன் அங்கிருந்து நகர போக,

"நகராத... நீ என்ன செய்யப் போறேன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும். என்னை மறுபடியும் போலீஸ்ல   பிடிச்சு கொடுத்த தானே முயற்சி பண்ற?"

"இல்ல. போலீஸ் எல்லாம் ஏற்கனவே இங்கிருந்து போயிட்டாங்க"

"அவங்க போனதை நான் பார்த்தேன். ஆனா அவளை மறுபடி கூப்பிட உனக்கு எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?"

"நீ என்ன நினைக்கிற? எங்களை கொன்னுட்டு நீ இங்கிருந்து தப்பிச்சிட முடியும்னு நினைக்கிறாயா?"

"உங்களை கொன்னதுக்கு பிறகு பிடிபடுறதை பத்தி நான் கவலை படல... ஆனா உங்களை கொன்னுட்டு தான் நான் மறுவேலை பார்ப்பேன்"

"ஆன்ட்டி...." என்று கத்தினான் யாழினியன்.

"புனிதா சீக்கிரமா இங்கே வா" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"ரெண்டு பேரும் மரியாதையா வாயை மூடுங்க. எங்க அம்மா எப்பவோ செத்துட்டாங்கன்னு எனக்கு தெரியும். அவங்க பேரை சொல்லி இந்த *.......* ( என்ற கெட்ட வார்த்தையை கூறி ) என்கிட்ட இருந்து உங்களால காப்பாத்த முடியாது..."

"அவளை இந்த மாதிரி பேசினா, உன் வாயை உடைச்சிடுவேன்" என்றான் யாழினியன்.

"சாகும் போது கூட பாசமா?" என்றாள் சினேகா.

"செத்தாலும் அது மாறாது" என்றான் யாழினியன்.

"அப்போ செத்துடு..." என்று யாழினியனை சுட்டாள் சினேகா.

ஆனால் யாரும் எதிர்பாராத வண்ணம், அவனுக்கு முன்னாள் வந்து, தோட்டாவை தன் வயிற்றில் வாங்கினார்  புனிதா.

தன் கையால் சுடப்பட்ட, தனது அம்மா, ரத்தம் தோய்ந்த உடலுடன் தரையில் சரிவதை பார்த்த சினேகா, பேயறைந்தது போலானாள்.

"அம்மா..." என்று கதறியபடி அவரை நோக்கி ஓடிய ஆர்த்தி, அவளுக்கு மேலும் அதிர்ச்சி அளித்தாள்.

தொடரும்...