50 பதற்றம்

 நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பின்,

தனது வெள்ளை நிற கோட்டை, ஸ்டாண்ட்டில் மாட்டிவிட்டு, அக்கடா என்று அமர்ந்தாள் ஆர்த்தி. இன்டர்காமை எடுத்து பேசிய யாழினியன்,

"நாங்க வந்துட்டோம்" என்றான்.

"வரேன் பா" என்றாள் தியா.

சில நிமிடங்களில், பழத்தட்டுடன் வந்தாள் தியா.

"குட் கேர்ள்" என்றான் யாழினியன்.

"இந்தாங்க மா. இதை சாப்பிடுங்க" என்று அதை ஆர்த்தியிடம் கொடுத்தாள் தியா.

"தேங்க் யு செல்லம்"

"இன்னைக்கு ஆபரேஷன் எப்படி நடந்தது?"

"கொஞ்சம் கிரிட்டிக்கல் தான்"

"கஷ்டமா தானே இருந்திருக்கும்... பேஷன்ட், ரெண்டு வயசு குழந்தையாச்சே..." என்றாள் தியா.

"ஆமாம், அதனால தான் நிறைய டைம் எடுத்துச்சு"

"ஆனா, அதை நீங்க சக்சஸ்ஃபுல்லா முடிச்சிருப்பிங்க. கரெக்ட் தானே?"

" கரெக்ட்"

"இதை சாப்பிட்டு, ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோங்க. பாக்க டையர்டா இருக்கீங்க" என்ற தியாவின் கன்னம் தொட்டு, சரி என்று தலையசைத்தாள் ஆர்த்தி.

"அப்பா, நானும், மமதியும், அத்தை கூட ஷாப்பிங் போறோம்"

"என்ன ஷாப்பிங்?" என்றாள் ஆர்த்தி.

"சும்மா தான் மா"

"சரி அதுக்கு?" என்றான் யாழினியன்.

"நான் வர்ற வரைக்கும் அம்மாவை பார்த்துக்கோங்க"

"சரிங்க"

ஆர்த்தி சிரிக்க அங்கிருந்து ஓடி சென்றாள் தியா.

"பெரிய பொண்ணு மாதிரி பேசிட்டு போறா பாரு" என்றான் யாழினியன்.

"அது உன்னால தான்... எல்லாத்துலயும் அவளுக்கு பிரியாரிட்டி கொடுத்து, நீ தான் அவளை பெரிய பொண்ணு மாதிரி ஃபீல் பண்ண வச்ச"

"அதுல என்ன தப்பு இருக்கு? அவ பொறுப்பான பொண்ணு"

"அதனால தான் அவ உனக்கு ஆர்டர் பண்ணிட்டு போறா"

"அதுல எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்ல. அவ நல்ல பொண்ணு. தேவை இல்லாம ஆர்டர் எல்லாம் பண்ண மாட்டா. பாரு உன்னை எவ்வளவு அக்கறையா கவனிச்சுக்கிறா..." 

"ஆமாம், எங்க ரெண்டு பேர்ல, யாரு அம்மான்னே தெரியல" என்றாள் ஆரத்தி சிரித்தபடி.

"இவதான் இவ்வளவு அழகா கவனிச்சுக்கிறாளே... நம்ம ஏன் இன்னொரு குழந்தை ட்ரை பண்ண கூடாது?" என்றான் யாழினியன்.

"அந்த பேச்சை எடுத்தா உன்னை கொன்னுடுவேன்"

"நீ என்னை கொல்ல மாட்ட... எனக்கு தெரியும், நீ என்னை ரொம்ப காதலிக்கிறேன்னு..." என்று சிரித்த யாழினியன்,

"இதை சாப்பிட்டு முடி" என்றான்.

"எனக்கு வேண்டாம்"

"நீ எதுவுமே சாப்பிடல. சாப்பிட்டுட்டு தூங்கு"

"எனக்கு ஏதாவது காரமா சாப்பிடணும்னு தோணுது"

பாண்டியனுக்கு ஃபோன் செய்து, சாப்பிட காரமாய் ஏதாவது இருந்தால் எடுத்து வரும்படி கூறினான் யாழினியன்.

பாண்டியன் கொண்டு வந்த வெங்காய பக்கோடாவை அவள் கையில் கொடுத்து விட்டு, அவள் அருகில் அமர்ந்து,

"ரொம்ப டயர்டா இருக்க இல்ல?" என்றான் யாழினியன்.

"ஆமாம் கிட்டத்தட்ட அஞ்சு மணி நேரம் நின்னேன்... கால் ரொம்ப வலிக்குது"

"நான் பிடிச்சு விடுறேன் கொடு" அவளது காலை பிடித்துவிட தொடங்கினான் யாழினியன்.

தொடர்ந்து, ஐந்து மணி நேரம் வரை நின்று கொண்டே செய்ய வேண்டிய அறுவை சிகிச்சை. ஆர்த்தியின் கால்கள் வீக்கம் கண்டிருந்தது. சிறிது நேரத்தில் உறங்கிப் போனாள். அவளது கால்களில் தைலம் தேய்த்து விட்டபின், குளிர் சாதனத்தை ஆன் செய்து, அவளுக்கு போர்த்தி விட்டான்.

மறுபுறம் தன் உடல்நிலையில் சீரான முன்னேற்றத்தை கண்டார் புனிதா. வெங்கட்ராகவனும், புனிதாவும் யாழ் இல்லம் வருவதை வழக்கமாய் வைத்திருந்தார்கள். ஆர்த்தியை சந்திக்கும் போதெல்லாம், அவளிடம் மன்னிப்பு கோருவதையும் வழக்கமாய் வைத்திருந்தார் புனிதா. கிட்டத்தட்ட அது அவரது வாடிக்கையாகி விட்டிருந்தது.

.......

இன்று சினேகாவுக்கு விடுதலை. இத்தனை ஆண்டுகள் தண்டனை அனுபவித்த பிறகு, அவள் எப்படிப்பட்ட மனநிலையில் இருக்கிறாள் என்ற முடிவுக்கு யாழினியனால் வர முடியவில்லை. அவன் விசாரித்த வரையில், சிறை வட்டாரத்தில், ஓரிருவரை தவிர, வேறு  யாருடனும் சினேகா பேசவில்லை என்று தெரிந்து கொண்டான். அந்த ஓரிருவரும் கூட அவளுக்கு மிக நெருக்கம் இல்லை. ஆனால் அவர்கள் மிகவும் ஆபத்தானவர்கள் என்று அறிந்திருந்தான். அவள் யாருடனும் சேராமல் தனிமையில் இருந்ததாகவும், அவளுக்கு விதிக்கப்பட்ட வேலைகளை செவ்வனே செய்து வந்ததாகவும் கேள்விப்பட்டான். அவள் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்று அவள் யாருடனும் பகிர்ந்து கொள்ளவில்லை என்பதால், அவள் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. அவளை சந்தித்து, புனிதாவைப் பற்றி அவளிடம் கூற, இரண்டு, மூன்று முறை முயன்று பார்த்தான் யாழினியன். ஆனால் அவனை சந்திக்க, சினேகா மறுத்துவிட்டாள்.

தவறு செய்தவர்களுக்கு தண்டனை வழங்கப்படுவது அவர்களை தண்டிப்பதற்காக அல்ல... அவர்களது தவறுகளை சரி செய்யவும், நல்லவர்களாக மாற்றவும் தான் என்கிறது சட்டம். ஆனால் தண்டனை பெற்ற அனைவரும் மாறிவிடுவதுமில்லை, தங்களை திருத்திக் கொள்வதும் இல்லை. நாம் அறிந்த வரை, சினேகாவும் அந்த ரகம் தான். அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் தன்னை திருத்திக் கொள்ளக்கூடிய பெண்ணாக அவள் இருந்திருந்தால், தன் வாழ்நாளில் இவ்வளவு பெரிய தவறுகளை அவள் ஏன் செய்யப் போகிறாள்?

யாழினியன் எண்ணியது சரி தான். சினேகா மாறவே இல்லை. சிறை வாழ்க்கை அவளை மேலும் மூர்க்கமாய் மாற்றி இருந்தது. இத்தனை ஆண்டுகளாய் அவள் மனதில் இருந்தது ஒரே ஒரு விஷயம் தான். அவளுடைய அனைத்து துயரங்களுக்கும் ஆரத்தி தான் காரணம் என்பது தான் அது. அவளுக்காக தானே யாழினியன் அவளை சிறையில் தள்ளினான்...? தான் ஆரத்திக்கு என்ன தீங்கு விளைவித்தோம் என்பதை பற்றி யோசிக்க அவள் தயாராக இல்லை. அவளைப் பொறுத்தவரை, அவள் செய்தது தவறாகவே அவளுக்கு தோன்றவில்லை. அவளுடைய பார்வையில் ஆரத்தி என்றுமே தவறானவள் தான். தான் விரும்பிய வாழ்க்கை தனக்கு கிடைக்காமல் போனதற்கு காரணம், ஆரத்தி தான் என்று எண்ணினாள் அவள். ஆர்த்தியை பற்றி எண்ணி எண்ணி அவளது மனம் மேலும் விஷமாகிக் கொண்டிருந்தது. ஆர்த்தியின் வாழ்க்கையை நரகமாக வேண்டும் என்ற தீ, அவள் மனதில் கொழுந்துவிட்டு எரியத் தொடங்கியது.

யாழினியன் சிறை வளாகத்திற்கு சென்று சேர்வதற்கு முன்பே, அங்கிருந்துசென்று விட்டிருந்தாள் சினேகா. அது யாழினியனுக்கு பெரும் பதற்றத்தை தந்தது. சிறைக்கு பால் கொண்டு வந்த வண்டியில் இடம் கேட்டு, அவள் அங்கிருந்து புத்திசாலித்தனமாய் நழுவி சென்று விட்டாள். தனக்காக யாழினியன் அங்கு காத்திருந்ததை பார்த்து, அவள் கள்ள புன்னகை சிந்தினாள். அவளுக்கு தெரியும் நிச்சயம் யாழினியன் அங்கு வருவான் என்று. சிறையில் இருந்த போது, அங்கு வேலை செய்து, கடந்த ஏழு ஆண்டுகளில், கணிசமான தொகையை சம்பாதித்து இருந்தாள் சினேகா.

ஆர்த்தி மீது குரோதத்தை வளர்த்த அவள், ஒரு முறை கூட புனிதாவைப் பற்றி யோசிக்கவே இல்லை. இத்தனை ஆண்டுகளுக்கு பிறகு அவர் உயிருடன் இருக்கக்கூடும் என்று அவள் எப்படி எண்ண முடியும்? அதனால் புனிதா இறந்துவிட்டார் என்ற முடிவுக்கு அவள் வந்து விட்டிருந்தாள்.

சினேகா எங்கு சென்றாள் என்று புரியாமல் குழம்பிக் கொண்டிருந்தான் யாழினியன். அவள் எங்கு சென்றாள்? எங்கு தங்கியிருக்கிறாள்? சிறையில் இருந்த யாரிடமிருந்தாவது அவள் உதவி பெற்றிருந்தால் என்ன செய்வது? எப்படி அவளை அவன் கண்டுபிடிக்க போகிறான்? மீண்டும் அவள் ஆரத்தியை பழிவாங்க நினைத்தால் என்ன செய்வது? என்பதையெல்லாம் யோசித்தபடி இருந்தான்.

அவன் ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் இருந்ததை பார்த்த ஆர்த்தி,

"என்னாச்சு யாழ்? என்ன யோசிச்சிகிட்டு இருக்க?" என்றாள்.

"சினேகா  ஜெயில்ல இருந்து ரிலீஸ் ஆயிட்டா" என்று அவன் கூறியதை கேட்டவுடன், ஆர்த்தியின் முகம் பேய் அறைந்ததைப் போல் மாறியது.

"எப்போ?"

"இன்னைக்கு காலையில..."

"அவ இன்னிக்கு ரிலீசாக போறான்னு உனக்கு முன்னாடியே தெரியாதா?"

"தெரியும். நான் ஜெயிலுக்கு போயிருந்தேன். ஆனா, நான் போய் சேர்றதுக்கு முன்னாடியே அவ கிளம்பி போயிட்டா. அவ ஜெயில்ல நிறைய பணம் சம்பாதிச்சி வச்சிருக்கா. அது நமக்கு நல்லது இல்ல"

 அப்பொழுது அங்கு வந்த மதிவதனி,

"அவ இன்னும் கூட ஆபத்தானவளா இருப்பான்னு நினைக்கிறியா?" என்றாள்.

"அவ எப்பவுமே ஆபத்தானவ தான். அவளை மாதிரி பொம்பள, எப்பவும் திருந்தவே மாட்டா" என்றாள் ஆரத்தி.

"நீ ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கணும் ஆர்த்தி. ப்ளீஸ் தனியா எங்கேயும் போகாத" என்றான் யாழினியன்.

சரி என்று மெல்ல தலையசைத்தாள் ஆர்த்தி. அதை யாழினியின் ஏன் கூறினான் என்று அவளுக்கு புரியவே செய்தது. அவளை விட சினேகாவை பற்றி வேறு யாருக்கு நன்றாக தெரிந்து விடப் போகிறது? அவள் பெண்ணுருவில் இருக்கும் பிசாசு.

ஒரு வாரத்திற்கு பிறகு,

அன்று தியாவின் பிறந்தநாள். பிள்ளைகளின் பிறந்தநாளை சிறப்பாய் கொண்டாடுவது யாழ் இல்லத்தின் வழக்கம். அன்றும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை.

"நீ ரெடியா ஆர்த்தி?" என்றான் யாழினியன்.

"நான் ரெடி"

"சரி கிளம்பு. பசங்க ஸ்கூல்ல இருந்து வரதுக்கு முன்னாடி, நம்ம வீட்டுக்கு வரணும்"

"ஆனா, அவங்க இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவாங்க. நம்ம பசங்களுக்கு கிஃப்ட் வாங்கணும் அவ்வளவு தான். மைதிலியும், வானதியும் பசங்களை ரெடி பண்ணிடுவாங்க"

"இப்பவே கடைக்கு போகணும்னு அவசியமா? அந்த கிஃப்ட்டை இன்னொரு நாள் கொடுக்கலாம்ல?" என்றாள் மதிவதனி.

"இல்லக்கா. நான் தியாவுக்கு ப்ராமிஸ் பண்ணிட்டேன். அவளை ஏமாத்தினா நல்லா இருக்காது. நேத்தெல்லாம் யாழ் ரொம்ப பிசி. அதனால எங்களுக்கு கடைக்கு போக டைம் கிடைக்கல. அதனால தான் இந்த கடைசி நேர டென்ஷன்"

"சரி, ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வாங்க"

"நான் தான் கூட இருக்கேனே கா" என்றான் யாழினியன்.

"அதனால தான் உங்களை நான் போக விடுறேன்" என்றாள் மதிவதனி.

இருவரும் யாழ் இல்லம் விட்டு கிளம்பினார்கள்.

யாழ் இல்லம் அலங்காரம் செய்யப்பட்டு அழகாய் இருந்தது. ஆனால், அதைவிட அழகாய் இருந்தார்கள் தியாவும், மமதியும்.
மேற்கத்திய உடையில், புதிதாய் பூத்த மலர்களைப் போல் இருந்தார்கள் அவர்கள் இருவரும். இப்பொழுது அவர்கள் பதின் மூன்று  வயது யுவதிகள் ஆயிற்றே. அவர்களுடன் இரண்டு குட்டி பையன்களும் சுற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் கதிரவனின் மகன் ஆதித்யா மற்றும் நிலவனின் மகன் ஆத்திரேயா... அவர்கள் இருவருக்கும், தியா மற்றும் மமதியின் சொல் தான் வேதவாக்கு. அக்காள்களின் பேச்சை தம்பிகள் மீறுவதே இல்லை. அதனால் பெரியவர்களுக்கு குழந்தைகளைப் பற்றிய கவலை இருக்கவில்லை.

விருந்தாளிகள் வரத்துவங்கினார்கள். கதிரவனும், வானதியும் வீட்டின் முகப்பில் நின்றபடி விருந்தினர்களை வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

பிள்ளைகளுக்கு பரிசுகளை வாங்கிக்கொண்டு, வீடு திரும்பினார்கள் யாழினியனும் ஆரத்தியும்.

"ஆர்த்தி, நீ இப்போதான் வீட்டுக்கு வரியா?" என்றாள் மைதிலி பதட்டத்துடன்.

"ஆமாம், இப்போ தான்  நாங்க ஷாப்பிங்ல இருந்து திரும்பி வரோம்"

"ஆனா கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி நான் உன்னை இங்க பார்த்தேனே..."

"நீ எப்படி என்னை பார்த்திருக்க முடியும்?"

"நீ சொல்றது உண்மையா ஆர்த்தி?" என்றான் யாழினியன் அதிர்ச்சியுடன்.

"கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி ஆர்த்தி உள்ள போறதை நான் பார்த்தேன். நீங்க கடைக்கு போயிட்டு திரும்பி வந்துட்டீங்கன்னு நினைச்சேன்"

"நான் இப்பதான் உள்ள வரேன்" என்றாள் ஆர்த்தி

"கதிர், எல்லாரையும் அலர்ட் பண்ணு. எல்லாரும் சேஃபா இருக்காங்களான்னு செக் பண்ணு. வந்திருக்கிற கெஸ்ட்க்கு இதைப் பத்தி எதுவும் தெரிய கூடாது"

"என்னாச்சு யாழ்?" என்றாள் ஆர்த்தி.

"அது சினேகாவா தான் இருக்கணும்"

வானதியும் ஆர்த்தியும் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள்.

"அவ என்ன கலர் டிரஸ் போட்டிருந்தா?" என்றான் யாழினியன்.

"ப்ளூ கலர் சுடிதார்"

ஆர்த்தியும் நீல நிற சுடிதார் தான் அணிந்திருந்தாள்.

"ஆர்த்தி, நீ முதல்ல போய் உன் டிரஸ்சை மாத்து. வேற கலர் டிரஸ் போடு"

சரி என்று தலையசைத்தாள் ஆர்த்தி. வேகமாய் உள்ளே நடந்தான் யாழினியன். ஆர்த்தி, வானதி, மற்றும் கதிரவனும் அவனை பின் தொடர்ந்தார்கள்.

"வானதி, நீ பசங்க கூட இரு. நான் சொல்ற வரைக்கும் அந்த ரூமை விட்டு வெளியே வராத"

சரி என்று கூறிவிட்டு பிள்ளைகள் அனைவரையும் ஒரு அறைக்குள் கொண்டு வந்து சேர்த்துக் கொண்டு கதவை தாளிட்டுக் கொண்டாள் வானதி. 

அப்பொழுது, தன் மனைவி, மகளுடன் உள்ளே நுழைந்த மகேந்திரன் விஷயத்தை தெரிந்து கொண்டான். அவர்களை வானதி இருந்த அறையில் சென்று விட்டு வந்தான்.

அனைவரும் ஒரு அறை விடாமல் அந்த இல்லம் முழுவதையும் சலிக்க துவங்கினார்கள். ஆனால்,  சினேகாவை எங்கும் காணவில்லை.

"யாழ், நம்ம போலீசை கூப்பிடுறது நல்லது" என்றான் மகேந்திரன்.

தன் கைபேசியை எடுத்து போலீசுக்கு ஃபோன் செய்தான் யாழினியன்.

"ஆர்த்தி, நான் வந்து உன்னை கூட்டிகிட்டு போற வரைக்கும் மகா கூடவே நில்லு"

"நான் ஆர்த்தி கூட இருக்கிறேன். நீ போ" என்றான் மகேந்திரன்.

 தங்கள் அறைக்குள் நுழைந்த யாழினியன், குளியலறை, அலமாரி, திரை சீலைகளுக்கு பின்னால் என்று  ஒரு மூளை விடாமல் தேடிப்பார்த்தான். அங்கு சினேகா இல்லை என்று தெரிந்த பின் ஆர்த்தியை உள்ளே அழைத்தான்.

"மகா, நீ பசங்க கூட இரு" என்றான் யாழினியன்.

வானதியின் அறையை நோக்கி நடந்தான் மகேந்திரன்.

"நீ டிரஸ்ஸை மாத்திக்கிட்டு ரெடியாகு" என்றான் ஆர்த்தியிடம்.

குளியலறைக்கு சென்று, தயாராகி வந்தாள் ஆர்த்தி.

"ஆர்த்தி நீ டென்ஷன் ஆகாத.  நான் இருக்கேன்" என்றான் யாழினியன்.

அவனை இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்ட ஆர்த்தி,

"எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு யாழ். அவ ஒரு ராட்சசி. இத்தனை வருஷத்துல, என் மேல அவளோட கோபம், இன்னும் எத்தனை மடங்கு கூடியிருக்குன்னு எனக்கு தெரியல. யாருக்கும் எதுவும் ஆகக்கூடாது"

"நான் போலீசை வர சொல்லி இருக்கேன். அவளை சீக்கிரம் பிடிச்சுடுவாங்க. அதுவரைக்கும் வானதி ரூமுக்கு போய் குழந்தைங்க கூட இரு"

சரி என்று தலையசைத்தாள் ஆர்த்தி.

அவளை வானதியின் அறையில் கொண்டு சேர்த்தான் யாழினியன்.

தொடரும்...