5 யாழினியனின் காதல்

தனது அறையில் இங்கும் அங்கும் உலவிக் கொண்டிருந்தாள் மதிவதனி. ஏன் திடீரென்று மகேந்திரன் ஆர்த்தியை பற்றி பேச வேண்டும்? ஆரத்தி விஷயத்தில் மகேந்திரன் யாழினியன் மீது கோபமாக இருந்தது உண்மை தான். ஆனால் ஒரு பொழுதும் அந்த விஷயத்திற்காக அவன் யாழினியனை காயப்படுத்தியதில்லை. ஒருவேளை, டாக்டர் சினேகாவின் குரலை கேட்டதற்கு பிறகு, அவனுக்கு ஆர்த்தியின் ஞாபகம் மேலோங்கி இருக்கலாம். ஆனால் எப்படி சினேகாவின் குரல், ஆர்த்தியின் குரலை போலவே இருக்கிறது?

முதல் முதலாக ஆர்த்தியின் குரலை கேட்ட தினம், மதிவதனியின் நினைவுக்கு வந்தது. அவள் பழைய நினைவில் மூழ்கினாள்.

அன்று, யாழினியன் அனைவருக்கும் விருந்து கொடுத்தான். மதிவதனிக்கு திருமணமாகி ஆறு ஆண்டுகள் ஆகியும் அவள் குழந்தை பேரு இல்லாமல் இருந்தாள். ஆறு வருடத்திற்கு பிறகு, அப்பொழுது அவள் கருத்தரித்ததால், சந்தோஷத்தில், தன் நண்பர்களுக்கு விருந்து கொடுத்தான் யாழினியன். அனைவரும் அவரவர்களுக்கு பிரியமான உணவு வகைகளை ஆர்டர் செய்து கொண்டார்கள். ஆர்த்திக்கு பிடித்த மீன் வருவலை அவளுக்காக ஆர்டர் செய்தான் யாழினியன், மீன் வருவல் என்றால் அவளுக்கு பைத்தியம் என்று அவனுக்கு தெரியும்.

"இந்தா எடுத்துக்கோ"

அவளிடம் தட்டை நீட்டினான். அவனிடம் இருந்து அந்த தட்டை பிடுங்காத குறையாய் வாங்கிக் கொண்டாள் ஆர்த்தி. அந்த தட்டில் இருந்து ஒரு மீன் துண்டை எடுக்க முயன்றான் நிலவன்.

"உனக்கு வேணும்னா இன்னொரு பிளேட் ஆர்டர் பண்ணிக்கோ" என்றான் யாழினியன்.

பியரரை அழைத்து, மேலும் ஒரு மீன் வருவல் கொண்டு வரச் சொன்னான்.

"பரவாயில்ல, யாழ்" என்று தட்டை நிலவனை நோக்கி நீட்டிய ஆர்த்தி,

"எடுத்துக்கோ" என்றாள்.

"ஆர்த்தி, வெயிட்... நான் தான் அவனுக்கு ஆர்டர் பண்ணிட்டேன்ல? நீ சாப்பிடு" என்றான் யாழினியன்

"ஓகே, நான் வெயிட் பண்றேன்" என்றான் நிலவன்.

"நீ இதுலயிருந்து ஒன்னு எடுத்துக்கோ. உனக்கு ஆர்டர் பண்ணது வந்த பிறகு, அதிலயிருந்து நான் ஒன்னு எடுத்துக்கிறேன்" என்றாள் ஆர்த்தி.

"ஆர்த்தி, நம்ம ரெண்டு பேரும் ஷேர் பண்றது யாழுக்கு பிடிக்கல. அப்படி தானே, யாழ்?" என்றான் கிண்டலாக.

அவனுக்கு பதில் கூறாமல் தன் கையில் இருந்த பழச்சாற்றை பருக துவங்கினான் யாழினியன். அவன் கையில் இருந்த பாட்டிலை பிடுங்கினாள் ஆர்த்தி. 

"என்ன பண்ற, ஆர்த்தி?"

"நாங்க ஷேர் பண்ணா உனக்கு பிடிக்காதா?"

"அந்த பாட்டிலை என்கிட்ட கொடு"

"நான் வேற யார் கூடவும் ஷேர் பண்றது உனக்கு பிடிக்கலன்னா, நீ என்கூட ஷேர் பண்ணு"

அந்த பாட்டிலில் மீதம் இருந்த பழச்சாற்றை ஒரே மூச்சில் குடித்து முடித்தாள் ஆர்த்தி. அங்கு கூடியிருந்த நண்பர்கள் கொல் என்று சிரிக்க, பணம் செலுத்துவதற்காக அங்கிருந்து நழுவினான் யாழினியன்.

யாழியனின் கைப்பேசி, மேஜை மீது வைக்கப்பட்டிருந்ததை கவனித்தாள் ஆர்த்தி. அதை எடுத்து மதிவதியின் எண்ணுக்கு ஃபோன் செய்து, அந்த அழைப்பை துண்டித்து விட்டு, திரும்ப வைத்துவிட்டாள். அவள் எதிர்பார்த்தபடியே மதிவதனியிடமிருந்து யாழினியனுக்கு அழைப்பு வந்தது. அந்த அழைப்பை ஏற்றான் யாழினியன்.

"சொல்லுங்க அக்கா"

"சொல்லு யாழ்" 

"சொல்லுங்கன்னு சொன்னேன்"

"எதுக்கு எனக்கு கால் பண்ண?"

"நீங்க தானே எனக்கு கால் பண்ணிங்க?"

"நீ தான் எனக்கு கால் பண்ண. உன்னோட மிஸ்டு காலை பார்த்துட்டு நான் உனக்கு கால் பண்ணேன்"

"அப்படியா? தெரியாம டயல் ஆகி இருக்கும்"

"அப்படியா... சரி..."

திடீரென்று, யாழினியன் கத்தும் சத்தம் கேட்டது மதிவதனிக்கு.

"ஃபோனை குடு..."

 அதைத்தொடர்ந்து,

"கங்கிராஜுலேஷன்ஸ், அக்கா... " என்று ஒரு பெண் மூச்சிரைக்க கத்துவது அவள் காதில் கேட்டது. அவள் ஓடிக்கொண்டே பேசுகிறாள் என்று அவளுக்கு புரிந்தது. யாழினிடமிருந்து கைபேசியை பிடுங்கிக் கொண்டு, அவனிடம் தப்பி ஓடிக்கொண்டு பேசினாள் ஆர்த்தி.

முதலில் அவள் கத்தலை கேட்டு, தூக்கி வாரிபோட்டது மதிவதனிக்கு.

"கவலைப்படாதீங்க அக்கா. உங்க டெலிவரிக்கு முன்னாடி நாங்க மெடிசன் முடிச்சிடுவோம். உங்களையும் உங்க குழந்தையையும் நாங்க பத்திரமா பாத்துக்குவோம்."

யாழினியனின் குரல், மதிவதனிக்கு கேட்டுக் கொண்டு தான் இருந்தது.

"விளையாடாத ஆர்த்தி, என் ஃபோனை குடு"

அங்கிருந்த ஒரு மரத்திற்கு போடப்பட்டிருந்த மேடையை சுற்றி சுற்றி வந்தபடி மதிவதனியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள் ஆர்த்தி.

"நீங்க யார் பேசுறீங்க?" என்றாள் மதிவதனி, யாழினியன் அவள் பெயரைச் சொல்லி கூப்பிட்டது அவள் காதில் விழுந்த போதும்...

"நான் ஆர்த்தி. உங்க அன்ரொமான்டிக் தம்பியோட, பாவப்பட்ட கேர்ள் ஃப்ரெண்ட்"

அதைக் கேட்டு சிரித்தாள் மதிவதனி.

"அது நீங்க தானா?"

"என்னை உங்களுக்கு தெரியுமா?" என்றாள் ஆர்வமாக ஆர்த்தி.

"யாழ் உங்களைப் பத்தி அடிக்கடி பேசிக்கிட்டு இருப்பான்"

"அப்படியா? என்ன பேசுவான்?"

"ஆர்த்தி அப்படி சொன்னா... ஆரத்திக்கு இது பிடிக்கும்"

"என்ன சொன்னதா  சொன்னான்? என்ன பிடிக்கும்னு சொன்னான்?"

"நம்ம நேர்ல மீட் பண்ணும் போது அதை பத்தி சொல்றேன். நீங்க ஏன் மத்தவங்க கூட எங்க வீட்டுக்கு வர்றதில்ல?"

"உங்க வீட்டு முறைப்படி, கல்யாண மாப்பிள்ளை, கல்யாண பெண்ணை தூக்கிக்கிட்டு தான் வீட்டுக்குள்ள நுழையணுமாமே?"

"ஆமாம், அதனால?"

"அப்படிப்பட்ட அட்டகாசமான என்ட்ரியை தான் நான் உங்க வீட்டில் குடுக்க நினைக்கிறேன். என்ன சொல்றீங்க?"

"அப்படியா?" என்று சிரித்தாள் மதிவதனி.

"அப்படியே தான்"

"சரி, ஃபோனை யாழ் கிட்ட கொடுங்க"

மரத்தை சுற்றுவதை நிறுத்திவிட்டு, யாழினியனை நோக்கி கைபேசியை நீட்டினாள் ஆர்த்தி, தன் சிரிப்பை அடக்கியவாறு. அவள் கையில் இருந்து கைபேசியை பெற்று, அந்த மரத்தை சுற்றி கட்டப்பட்டிருந்த மேடையில் அமர்ந்து கொண்டு மதிவதனியிடம் பேசினான் யாழினியன். தன் காதை, அவன் கைபேசியின் அருகில் பொருத்திக்கொண்டு, அவர்கள் பேசுவதை ஒட்டு கேட்டாள் ஆர்த்தி. அதைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை யாழினியன்.

"சொல்லுங்க கா" என்றான் மூச்சு வாங்க.

"உன்னோட கேர்ள் ஃப்ரெண்ட் ரொம்ப இன்ட்ரஸ்டிங்கான கேரக்டரா இருக்கா. அவளோட ஆசையை நீ ஏன் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே நிறைவேத்தக் கூடாது?" என்று மதிவதனி சிரித்தபடி கேட்க, ஆரத்தியும் சிரித்தாள்.

"நான் ஃபோனை வைக்கிறேன், கா" என்று அழைப்பை துண்டித்தான் யாழினியன்.

மதிவதனிக்கு பதட்டம் தொற்றிக் கொண்டது. ஆர்த்தி மீது யாழினியன் கோபம் கொள்வான் என்று பயந்தாள் அவள். அதனால் உடனடியாக மகேந்திரனுக்கு ஃபோன் செய்தாள். அவள் அழைப்பை ஏற்று பேசினான் மகேந்திரன்.

"சொல்லுங்க, மதி"

"ஆர்த்தி எப்படி இருக்காங்க?"

"ஆர்த்தியா? அவளுக்கு என்ன ஆச்சு?"

என்ன நடந்தது என்பதை அவனிடம் கூறினாள் மதிவதனி.

"அப்படியா? இருங்க, என்ன ஆச்சுன்னு பாத்து சொல்றேன்"

சுற்றுவட்டாரத்தில் கண்களை ஓட விட்டான் மகேந்திரன். யாழினியன், ஆர்த்திக்கு ஐஸ்கிரீம் வாங்கி கொடுத்து கொண்டு இருந்தான். அதைப் பார்த்து வாய் விட்டு சிரித்தான் மகேந்திரன்.

"நான் கண்ணால பார்க்கிற விஷயத்தை உங்களுக்கு லைவ் டெலிகாஸ்ட் பண்ணா நல்லா இருக்கும்னு தோணுது"

"என்ன விஷயம்?"

"உங்க தம்பி, ஆர்த்திக்கு ஐஸ்கிரீமை வாங்கி கொடுத்துக்கிட்டு இருக்கான்"

"என்ன்னனது?" என்றாள் அதிர்ச்சியாக.

"ஆமாம்"

"நான் அவளை திட்டுவான்னு நெனச்சேன்"

"அவன் ஆரத்தியை எதுக்காகவும் திட்டவே மாட்டான்"

"அவளை அவனுக்கு அவ்வளவு பிடிக்குமா?"

"ஆமாம்"

"அப்படின்னா, நம்ம யாழ் அந்த பொண்ண காதலிக்கிறானா?"

"சந்தேகமே இல்ல"

அப்பொழுது கல்லூரி மணி அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது.

"மதி, நான் உங்ககிட்ட அப்புறம் பேசுறேன். இப்ப நான் கிளாசுக்கு போகணும்"

"சரி" என்று அழைப்பை துண்டித்தாள் மதிவதனி.

தன் நினைவலைகளை விட்டு வெளியேறினாள் மதிவதனி.

எவ்வளவு துறுதுறுப்பும் சுறுசுறுப்பு நிறைந்தவள் ஆரத்தி...! யாழினியனை மணந்து கொள்ள வேண்டும் என்று எவ்வளவு ஆசையுடன் இருந்தாள் அவள்...! அவள்  யாழினியனை கண்ணீரில் மிதக்க விட்டு ஏன் அவனை பிரிந்து சென்றாள் என்பதே புரியவில்லை. ஏதோ ஒரு விதத்தில் யாழினியன் அவளை காயப்படுத்தி இருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால், அவனுக்கு முன்னால் வரவே கூடாது என்ற இவ்வளவு கொடுமையான முடிவை அவள் எடுத்திருக்க மாட்டாள். அதில் மதிவதனிக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை.

லண்டன்

சினேகாவின் அறைக்கு வந்த டாக்டர் ரோஸ், அவள் அன்றைய ரிப்போர்ட்டுகளை தயார் செய்து கொண்டிருப்பதை கண்டாள். லண்டனை விட்டு கிளம்புவதற்கு முன், அது அவள் செய்ய வேண்டிய வேலை.

"முடிச்சாச்சா?" என்றாள் ரோஸ்.

"கிட்டத்தட்ட..."

"உன்னோட டிக்கெட் வந்தாச்சா?"

"இப்ப தான் வந்துச்சு"

"நீ ரெடி ஆயிட்டேன்னு நம்புறேன்"

"நான் போக போறே ஹாஸ்பிடலை பத்தி எனக்கு எதுவும் தெரியாது. அதைப் பத்தி முழுசா தெரியாத வரைக்கும் நான் எதுவும் சொல்ல முடியாது"

"நான் வேணும்னா உனக்காக பாக்கட்டுமா?"

"ஷ்யூர்"

அங்கிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து சினேகாவின் மடிக்கணினியை தன் பக்கம் திருப்பி, *யாழ் ஹாஸ்பிடல்* என்று கூகுளின் வாய்க்கு கொடுத்தாள். மடிக்கணினியின் திரையில், யாழ் மருத்துவமனை விரிந்தது.

"வாவ், இந்த ஹாஸ்பிடல் ரொம்ப பெருசா தான் இருக்கு" என்றாள் ரோஸ்.

"ரியலி?"

"ஆமாம், லேட்டஸ்ட் எக்யூப்மென்ட்ஸ் எல்லாம் வச்சிருக்காங்க"

"தட்ஸ் கிரேட்"

"ஆமாம், அவங்க உண்மையிலேயே கிரேட் தான். இருக்கிறவங்க கிட்ட வாங்கி, இல்லாதவங்களுக்கு ஃப்ரீ ட்ரீட்மென்ட் கொடுக்குறாங்க"

சினேகாவின் கரங்கள் வேலை செய்வதை நிறுத்தியது. அதிர்ச்சியுடன் ரோஸின் பக்கம் திரும்பினாள். மடிக்கணினியை தன் பக்கம் இழுத்து, அந்தப் பக்கத்தை கீழ் நோக்கி செலுத்தினாள். அவளது கரம், இயங்க மறுத்து அப்படியே நின்றது, *யாழினியன், த டீன் ஆஃப் யாழ் ஆஸ்பிட்டல்* என்று யாழினியன் புகைப்படம் இருந்ததை பார்த்து.

அப்பொழுது மமதியின் அம்மா கூறியது அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது.

*என்னோட தம்பிக்கு இந்தியா முழுக்க பெரிய காண்டாக்ட் இருக்கு*

அவர் கூறியது இவரைப் பற்றி தானா?

அவள் முகக் குறி மாறியது. இதைத்தான் விதி என்பார்களோ? சில விஷயங்கள் எல்லாம் நிச்சயம் நம் கையில் இல்லை. வருவதை ஏற்றுக்கொண்டு தான் ஆக வேண்டும். அதை எதிர் கொண்டு, அனுபவித்து தான் தீர வேண்டும். தன் கண்களை மூடி ஆஸ்வாசப் படுத்திக் கொண்டாள் சினேகா.

"என்ன ஆச்சு சினேகா?"

ஒன்றும் கூறாமல் மென்று முழுங்கினாள் சினேகா.

"ஏதாவது பிரச்சனையா?"

"நீ என்ன வேலை செஞ்சு வச்சிருக்கேன்னு உனக்கு தெரியாது"

"என்ன செஞ்சேன்?"

"ஒன்னும் இல்ல விடு"

குழம்பிப் போனாள் ரோஸ். திடீரென்று என்ன ஆனது சினேகாவுக்கு? சற்று நிறத்திற்கு முன்பு அவள் நன்றாகத் தானே இருந்தாள்?

அப்பொழுது அங்கு வந்தார் ஸ்டெஃபி.

"உன்னோட ஃப்ளைட் எப்போ?"

"நாளைக்கு காலையில டாக்டர்"

"ரெடியா?"

"ரெடி"

அவளை ஆச்சரியமாய் பார்த்தாள் ரோஸ். சற்று நேரத்திற்கு முன்பு வரை அந்த கேள்விக்கு சினேகாவிடம் பதில் இல்லை. ஆனால் இப்பொழுது தெள்ளத் தெளிவான பதில் வருகிறது. சில நிமிடங்களில் அவளிடம் எப்படி இவ்வளவு பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டது?

"நீ இந்தியா போறதுல எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். நீ உன்னோட பர்சனல் பிரச்சனையையும் முடிச்சிட்டு வந்தா நான் ரொம்ப சந்தோஷப்படுவேன்"

 அமைதியாய் நின்றாள் சினேகா.

"அவசரமா திரும்பி வரணும்னு எந்த  அவசியமும் இல்ல.  அந்த குழந்தைக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லன்னு தெரிஞ்ச பிறகு வந்தா போதும்"

சரி என்று தலைகசித்தாள் சினேகா.

காட் ப்ளஸ் யூ"

"தேங்க்யூ" என்றாள் சினேகா.

தொடரும்...