44 புரிய வைக்கும் படலம்...

ஆர்த்தியின் அருகில் படுத்துக் கொண்டு எதையோ தீவிரமாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தான் யாழினியன். ஒரு நல்ல கணவனாய் அவளுக்கு இருக்கும் பாதுகாப்பற்ற உணர்வை போக்க வேண்டியது அவனது கடமை. மற்ற எல்லாவற்றையும் விட அது தான் மிக முக்கியம். அதை எப்படி செயல்படுத்துவது என்று தான் அவன் யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

தூக்கத்தில் இருந்து கண் விழித்த ஆர்த்தி, அவனது நெஞ்சில் தலை சாய்த்தாள்.

"யாழ்..."

"ம்ம்ம்ம்?"

"நீ என்னை காதலிக்கிறேன்னு எனக்கு  தெரியும். ஆனா இந்த அளவுக்கு காதலிக்கிறேன்னு நம்ம கல்யாணத்துக்கு பிறகு தான் புரியுது"

"அது உனக்கு முன்னாடியே தெரியாதா?"

"பல தடவை, நான் மட்டும் தான் உன்னை பைத்தியக்காரத்தனமா காதலிக்கிறேனோன்னு நினைச்சிருக்கேன்"

"நான் உன்கிட்ட வெளிப்படையா சொல்லல, அப்படிங்குறதுக்காக அது இல்லன்னு ஆயிடாதில்ல?"

"ஆகாது தான்... ஆனா, எந்த அளவுக்கு காதலிக்கிறோம்னு சொல்றது காதலுக்கு அவசியம் இல்லையா? சொல்லாத காதலுக்கு என்ன வெல்யூ இருக்க போகுது?"

"நீ சொல்றதும் சரி தான்"

"நீ என்ன தீவிரமா யோசிச்சுகிட்டு இருக்க?"

"தியாவோட ஸ்கூல் அட்மிஷன் பத்தி தான் யோசிச்சிகிட்டு இருக்கேன்"

"நானும் அதை பத்தி உன்கிட்ட பேசணும்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்"

"மமதியோட ஸ்கூல்ல அவளுக்கு அட்மிஷன் கிடைச்சிடும்"

"அகடமிக் இயர் ஏற்கனவே ஸ்டார்ட் ஆயிடுச்சே..."

"அத பத்தி ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல. அவ செகண்ட் ஸ்டாண்டர்ட் தானே படிக்கிறா...?"

"அப்படின்னா, அவளுக்கு நாளைக்கே அட்மிஷன் போட்டுடலாமா?"

"போட்டுடலாம்"

அப்பொழுது தியா, கதவை தட்டியபடி அவர்களை அழைக்கும் சத்தம் கேட்டது.

"நான் போய் ஃபேஸ் வாஷ் பண்ணிக்கிட்டு வந்துடறேன்" என்று குளியலறை நோக்கி சென்றாள் ஆர்த்தி.

கதவை திறந்து தியாவை தன் கையில் தூக்கி கொண்டான் யாழினியன். தான் வகுத்த திட்டத்தை செயல்படுத்த தியாவை விட சிறந்த நபர் இல்லை என்ற எண்ணம் அவனுக்கு தோன்றியது.

"அம்மா எங்கப்பா?"

"அம்மா பாத்ரூம்ல இருக்கா... இப்போ வந்துடுவா. அது சரி, நீ மமதிய பாத்தியா? அவ எப்படி இருக்கா?"

"அவ சூப்பரா இருக்கா. அம்மாவால தான் அவளுக்கு கொஞ்சம் கூட வலிக்கவே இல்லையாம்"

"இதே மாதிரி, அம்மா நிறைய ஆபரேஷன் பண்ணனும்னு நீ நினைக்கிறியா?"

"ஆமாம் பா. அவங்க தான் டாக்டர் ஆச்சே..."

"ஆனா, மறுபடியும் அம்மா ஹாஸ்பிடலுக்கு போக ஆரம்பிச்சா, நீ அம்மாவை ரொம்ப மிஸ் பண்ணுவ. ஏன்னா, அவங்க ரொம்ப பிசியா ஆயிடுவாங்க இல்லையா?"

"ஆனா அவங்க ஏற்கனவே பிஸியா தானே இருக்காங்க? நான் அதைப் பத்தி எதுவுமே சொல்லலையே... "

அப்பொழுது தான் யாழினியனுக்கு ஒரு விஷயம் புரிந்தது. தியாவை பொறுத்தவரை, சினேகாவுக்கும் ஆரத்திக்கும் அவளுக்கு எந்த வித்தியாசமும் தெரியவில்லை. ஆரத்தி தான் அவளுடன் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறாள்.

"அம்மா உன் கூடவே இருக்கணும்னு நினைக்கிறாங்க. அதனால அவங்க டியூட்டில சேர வேண்டாம்னு முடிவெடுத்து இருக்காங்க"

"அப்படின்னா பேஷன்ஸ் எல்லாம் என்னப்பா ஆவாங்க?" என்றாள் கவலையாக தியா.

"அவங்க கஷ்டப்படத் தான் செய்வாங்க. ஆனா நீ உங்க அம்மாவோட ஜாலியா இருப்ப இல்ல?"

"ஒருவேளை, பேஷன்ஸ் எல்லாம் செத்துப் போயிட்டா என்ன பா ஆகுறது?" என்றாள் கவலையுடன்.

தன் மகளுக்கு மக்களின் மீது இருக்கும் அக்கறையை கண்டு, மெலிதாய் புன்னகை புரிந்தான் யாழினியன்.

"அவங்க வேற டாக்டர்ஸ் கிட்ட போவாங்க..."

"இல்லப்பா. அம்மா தான் எல்லாரையும் காப்பாத்தணும்"

"அப்படின்னா, அதை நீயே அம்மா கிட்ட சொல்லு"

"ஓ... சொல்றேன்னே அம்மா எனக்கு ப்ராமிஸ் பண்ணி கொடுத்திருக்காங்க. அவங்க எப்பவும் என் மேல கோப பட மாட்டேன்னு சொல்லி இருக்காங்க"

சரி என்று தன் மகளுக்கு அன்பாய் முத்தமிட்டான் யாழினியன்.

அப்பொழுது குளியல் அறையில் இருந்து ஆர்த்தி வெளியே வருவதை பார்த்து, அவளிடம் ஓடிச் சென்றாள் தியா. அவளை ஆர்த்தி தூக்கியவுடன் அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள் தியா.

"யாரோ ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கிற மாதிரி தெரியுதே...?" என்றாள் ஆர்த்தி.

"ஆமாம். ஏன்னு சொல்லுங்க பாக்கலாம்?" என்றாள் தியா.

"அப்பா உன்னோட ஸ்கூல் அட்மிஷனை பத்தி சொன்னாரா?"

"வாவ்... நான் ஸ்கூலுக்கு போக போறேன்னா?" என்று குதூகலமாய் கேட்ட தியாவை பார்த்து முகம் சுளித்தாள் ஆர்த்தி.

"உன்னோட சந்தோஷத்துக்கு அது காரணம் இல்லைனா வேற எது?"

"நான் ஏன் இவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கேன் தெரியுமா? ஏன்னா, மமதி உங்களை ரொம்ப புகழ்ந்தா... அதனால தான் நான் ரொம்ப ஹேப்பியா இருக்கேன்"

அதைக் கேட்டவுடன் ஆரத்தியின் முகம் மாறியது. அதை யாழினியனும் கவனித்தான்.

"என்னோட புது ஸ்கூல்ல, நான் எல்லார்கிட்டயும் எங்க அம்மா ஒரு கார்டியாலஜிஸ்ட்ன்னு சொல்லப் போறேன்"

அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த யாழினியனை பார்த்து மென்று முழுங்கினாள் ஆர்த்தி.

"பாட்டி தான் சொன்னாங்க, டாக்டர்ஸ் எல்லாம் கடவுள் மாதிரியும்... ஏன்னா, அவங்க எல்லாருடைய உயிரையும் காப்பாத்துறாங்களாம்... நான் காடோட டாட்டர்..." என்று கலகலவென சிரித்தாள் தியா பெருமையுடன். அவளை பரிதாபமாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ஆர்த்தி. அவளுக்கு என்ன கூறுவது என்றே தெரியவில்லை.

"தியா மா நீ பாட்டியை போய் பார்த்தியா?" என்றான் யாழினியன்.

"இன்னும் இல்லப்பா. இப்ப தான் போய் பாக்க போறேன்"

குடுகுடுவென ஓடினாள் தியா. ஆர்த்தியோ, தன் கைகளைப் பிசைந்தபடி அமர்ந்திருந்தாள்.

அவளது நிலையை உணராதவன் போல, குளியலறை நோக்கி நடந்தான் யாழினியன்.

"இப்போ நான் என்ன செய்யறது யாழ்?"

புன்னகையுடன் நின்ற யாழினியன்,

"பாண்டியன் கிட்ட சொல்லி, சூடா ரெண்டு கப் காபி கொண்டு வர சொல்லு. சேர்ந்து சாப்பிடலாம்" என்றான்.

"நான் அதை பத்தி கேட்கல"

"வேற எதைப் பத்தி கேக்குற?"

"தியா சொன்னதை நீ கேக்கலையா?"

"கேட்டேன்... அம்மா, அப்பாவை நினைச்சு குழந்தைங்க பெருமைப்படுறது சகஜம் தானே?"

"நான் அதைப் பத்தி பேசல..." என்றாள் சலிப்புடன்.

"வேற என்ன?"

"நான் ஒரு கார்டியாலஜிஸ்ட்ன்னு அவ நினைச்சுகிட்டு இருக்கா..."

"அதுல என்ன ஆச்சரியம் இருக்கு? அவ சினேகாவோட இருந்திருக்கா... அப்படின்னா, அவ அப்படித்தானே நினைப்பா?"

"நான் கார்டியாலஜிஸ்ட் இல்லன்னு அவ சீக்கிரமே தெரிஞ்சுக்குவா"

"ஆமாம்..."

"அப்போ என் மேல அவளுக்கு சந்தேகம் வரும்"

"அதுக்கு நிறைய பாசிபிலிடிஸ் இருக்கு"

"அப்படி நடக்க கூடாது, யாழ்" 

"அது எப்படி நடக்காம இருக்கும் ஆர்த்தி? நீ தான் கார்டியாலஜிஸ்ட் இல்லையே... தியா அவளோட ஃபிரண்ட்ஸை உன்கிட்ட கூட்டிகிட்டு வந்து, அவங்க வீட்ல யாருக்காவது ஆபரேஷன் பண்ண சொன்னா என்ன செய்வ?"

"இப்போ நான் என்ன செய்றது?" என்று நகத்தைக் கடித்தாள் ஆர்த்தி.

"ஒரே ஒரு வழி தான் இருக்கு" என்றான் யாழினியன்.

"என்ன அது?" என்றாள் ஆர்த்தி ஆர்வமாய்.

"கார்டியாலஜி படிச்சு முடி..."

"ஆனா யாழ்..."

"நான் உனக்கு ஹெல்ப் பண்றேன் ஆர்த்தி. தியா ரொம்ப ஸ்மார்ட்டான குழந்தை. அவ தன்னைத்தானே மேனேஜ் பண்ணிக்குவா. அவ கூட இருக்கிறதுக்காக, நீ உன்னோட காரியரையே விட்டுட்டேன்னு தெரிஞ்சா, அவ நிச்சயம் உன்னை மன்னிக்க மாட்டா. நம்ம காலேஜோட பிரைட் ஸ்டுடென்ட் நீ. எவ்வளவோ கஷ்டமான சேப்டர்சை எல்லாம் ரொம்ப சிம்பிளா எல்லாருக்கும் சொல்லிக் கொடுத்து புரிய வச்சிருக்க..."

"அப்போ நான் நல்ல ஸ்டூடண்டா இருந்தேன் தான்... ஆனா, இப்பவும் அப்படி இருக்க முடியுமான்னு எனக்கு தெரியல"

"உனக்கு கார்டியாலஜி முடிகிறது ஒன்னும் கஷ்டமா இருக்காது ஆர்த்தி. சினேகாவை மாதிரி இதயமே இல்லாத ஒருத்தியால ஒரு நல்ல கார்டியாலஜிஸ்ட் ஆக முடியும் போது, உன்னால ஏன் முடியாது? நம்ம தியாவுக்காகவாவது நீ அதை செய்யணும். உன்னை நெனச்சு அவ பெருமைப்பட வேண்டாமா? அவளுக்கு உண்மை தெரிஞ்சா உடைஞ்சு போய்டுவா ஆர்த்தி... நம்மளுடைய எல்லாம் முயற்சியும் வீணா போயிடும்"

"இல்ல... அப்படி நடக்கக் கூடாது..."

அவளது தோள்களை பற்றிய யாழினியன்,

"நீ எந்த மாதிரி கொடுமைக்கு ஆளானேன்னு எனக்கு தெரியும். இப்பவும் உன் மனசுல இருக்கிற பயம் என்னன்னு எனக்கு புரியுது. அதையெல்லாம் நான் உன்னை மறக்க சொல்லல... சொல்லவும் மாட்டேன்... உன்னோட கடந்த காலத்தையும், நீ பட்ட கஷ்டங்களையும் நினைச்சு பாரு... அதை ஒரு சேலஞ்சா எடுத்துக்கோ. சினேகா உன்னை அடியோட அழிக்கணும்னு நினைச்சா. நீ உன்னோட ஆம்பிஷனை கைவிட்டா, அவ ஜெயிச்சிடுவா. அப்படி நடந்தா, அது தான் உன் வாழ்க்கையோட ரொம்ப பெரிய இழப்பா இருக்கும். நீ தோத்து போனவளா இருக்கக் கூடாது, ஆர்த்தி. நீ என்னவா ஆகணும்னு நினைச்சியோ, அப்படி ஆகுறது தான், நீ சினேகாவுக்கு கொடுக்கிற பெரிய அடியா இருக்கும். நம்ம பொண்ணுக்கு அது ரொம்ப சந்தோஷத்தை கொடுக்கும். அவளுக்கு நீ ஒரு எக்ஸாம்பிளா இருப்ப. நீ பட்ட கஷ்டம்  எதையும் மறைக்காம வெளிப்படையா அவகிட்ட நம்மளால சொல்ல முடியும்"

ஆர்த்தியின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தோடியது அதை துடைத்து விட்டான் யாழினியன்.

"உன்னால முடியலன்னா, வேற யாரால முடியும் ஆரத்தி?"

அவனை அணைத்துக் கொண்டு ஓவென்று அழுதாள் ஆர்த்தி.

"உனக்காக நான் இருக்கேன் டா. நீ எதுக்காகவும் கவலைப்படாதே. என்னையோ, தியாவையோ நிச்சயம் நீ மிஸ் பண்ண மாட்ட. நாங்க உன்னை மிஸ் பண்ண விட மாட்டோம்"

"ஆனா, நான் கோர்ஸ்க்கு போறதை பார்த்து, தியா ஏன்னு கேட்டா என்ன சொல்றது?"

"அவளைப் பொறுத்தவரை நீ ஹாஸ்பிடலுக்கு போறதாவே இருக்கட்டும்... நீ கோர்ஸ் முடிக்கிற வரைக்கும் அவ அப்படியே நினைச்சுக்கட்டும்"

சட்டென்று பதட்டமடைந்த ஆரத்தி,

"என்கிட்ட என்னோட சர்டிஃபிகேட் எதுவும் இல்லயே. நம்ம டூப்ளிகேட் அப்ளை பண்ணியாகணும்"

"தேவையில்ல, உன்னோட சர்டிஃபிகேட்சை டாக்டர் ரோஸ் அனுப்பி வைப்பாங்க"

"அவங்க எப்படி என்னோட சர்டிஃபிகேட்டை அனுப்பி வைப்பாங்க?"

"உன்னோட சர்ட்டிஃபிகேட்டை யூஸ் பண்ணி, கெஜட்ல அவளோட பெயரை மாத்தி தான், சினேகா நீன்னு அங்கிளை நம்ப வச்சிருக்கா"

"எவ்வளவு கன்னிங் அவ?"

"ஆமாம். அப்படிப்பட்ட கன்னிங்கான ஒரு பொம்பளைகிட்ட, உன்னை மாதிரி ஒரு நல்லவ தோக்கக்கூடாது"

ஆம் என்று அவள் தலையசைக்க, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டான் யாழினியன். எப்படியோ ஆர்த்திக்கு புரியவைத்தாகி விட்டது.

.........

சாப்பிட ஏதும் கிடைக்காததால், தனது முழு சக்தியையும் இழப்பது போல் உணர்ந்தாள் சினேகா. அப்பொழுது யாரோ தன்னை பின் தொடர்வதை உணர்ந்தாள் அவள். அது யாராக இருக்க கூடும் என்பதை கணிப்பதில் அவளுக்கு எந்த சிரமமும் இருக்கவில்லை. அவளை பதற்றம் ஆட்கொண்டது. அங்கிருந்து ஓடி செல்ல அவள் உடலில் தெம்பில்லை. அங்கிருந்த மரத்தின் மீது, சாய்ந்து நின்றாள். ஆனால் அவளால் வெகு நேரம் நிற்க முடியவில்லை. தன் சுயநினைவை இழந்து மண்ணில் சரிந்தாள்.

தொடரும்...