40 திருமணம்

அன்று மாலை

தியாவின் சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை. தன்னை கண்ணாடியில் பார்த்து, பார்த்து பூரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு தாவணி வகையிலான லெஹங்காவையும், அதற்கு ஏற்ற அணிமணிகளையும் அணிவித்திருந்தாள் மதிவதனி. அவையெல்லாம் முற்றிலும் புதிதாய் இருந்தது தியாவிற்கு. தான் சுற்றும் போது, தனது பாவாடையும் சேர்ந்து சுற்றியதை பார்த்து மகிழ்ந்தாள் அந்த குட்டி பெண். அவளது கையில் வரையப்பட்டிருந்த மருதாணியும் வளையல்களும் அவளுக்கு ரொம்பவே பிடித்துப் போயின. 

"அத்தை, இதையெல்லாம் நம்ம கல்யாணத்துல மட்டும் தான் போட்டுக்கணுமா?" என்றாள் மதிவதனியிடம்.

"அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்லடா... நம்ம எப்போ ஆசைப்பட்டாலும் போட்டுக்கலாம்"

"மமதி கூட இதையெல்லாம் அடிக்கடி போட்டுக்குவாளா?"

"ஆமாம்... வீட்ல நடக்கிற எல்லா அகேஷனுக்கும் அவ போட்டுக்குவா"

"அவளும் கல்யாணத்துக்கு வருவாளா?"

"இல்லடா மா... அவ ஐசியூல இருக்கா இல்லையா? அவளால வர முடியாது"

"அவ கூட இப்போ யார் இருக்கா?"

"அவளோட அப்பா இருக்காரு"

"அவரும் என் அப்பாவை போலவே ரொம்ப நல்லவர் போல இருக்கு..."

ஆமாம் என்று சிரித்தாள் மதிவதனி.

"யாரோ எனக்கு ரிவார்டு கொடுக்கிற மாதிரி தெரியுது..." என்று சிரித்தபடி உள்ளே வந்தான் யாழினியன்.

"ஆமாம்... அது வேற யாரும் இல்ல உன் மகள் தான்"

"அப்பா, இங்க பாருங்களேன்... என்னோட டிரஸ், பேங்கில்ஸ், மெஹந்தி... அழகா இருக்குல்ல?" கட்டிலின் மீது எழுந்து நின்று, அவனிடம் காட்டினாள் தியா.

"அது எல்லாத்தையும் விட, அதை போட்டுக்கிட்டு நீ தான் அழகா இருக்க" என்றான்.

"நான் போய் அம்மாகிட்ட காட்டட்டுமா?"

அவன் சரி என்று தலையசைக்க, ஆர்த்தியின் அறையை நோக்கி ஓடினாள் தியா.

"அவ ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கா இல்ல கா?" என்றான் யாழினியன்.

"ஆமாம்... நீ உன் மக கிட்ட இருந்து நல்ல அப்பான்னு பேர் எடுத்துட்ட. அதே மாதிரி உன் வைஃப் கிட்டயும் நல்ல புருஷன்னு பேர் எடுக்க பாரு" என்றாள் மதிவதனி.

"அந்தப் பேரை நான் எடுத்தா கூட, அவ மனசுல இருக்குற கசப்பான அனுபவங்களை என்னால மறக்கடிக்க முடியுமான்னு தெரியல கா"

"கடந்து போனதை நம்மால ஒண்ணுமே செய்ய முடியாது யாழ்..."

"நம்ம கற்பனை கூட பண்ணி பாக்க முடியாத கஷ்டத்தை எல்லாம் அவ அனுபவிச்சு இருக்கா கா"

"ஒரு பொம்பள இவ்வளவு இதயம் இல்லாதவளா இருப்பான்னு என்னால நம்பவே முடியல... கடவுள் அவளுக்கு நல்ல பாடத்தை சொல்லிக் கொடுக்கணும்..."

"கடவுள் சொல்லிக் கொடுக்கிறாரோ இல்லையோ, நான் நிச்சயம் அவளுக்கு சொல்லிக் கொடுப்பேன்" என்று தன் மனதில் எண்ணிக் கொண்டான் யாழினியன்.

.......

இரண்டு நாளாக ஒன்றும் சாப்பிடாமல் இருந்த சினேகாவுக்கு தலை சுற்றியது. மயங்கி விழுந்து விடக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில், சாலையோரம் அமர்ந்து கொண்டாள். ஒருவேளை, அவள் மயங்கி விழுந்தால், மக்கள் அவளை மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்று விடலாம் அல்லவா? அப்படி நடந்தால், போலீசாருக்கு விஷயம் தெரிந்து போகலாம்.

கையில் பணம் இல்லாததால், என்ன செய்வது என்று அவளுக்கு புரியவில்லை. அவளுக்கு வாங்கிக் கொடுத்த, புதிய சிம் கார்டுடை பிளாக் செய்து விட்டான் யாழினியன். அவளது அம்மாவையும் அவளால் நெருங்க முடியவில்லை, அங்கிருப்பது  யாழினியனின் நண்பன் என்பதால்...! அவளது அம்மாவைப் பற்றி தெரிந்து கொண்டால், யாழினியன் அவளை சுலபமாய் பிடித்து விடுவான். இப்படிப்பட்ட மோசமான சூழ்நிலையை தான் எதிர்கொள்வோம் என்று அவள் ஒரு நாளும் எண்ணியதில்லை. ஆர்த்தி அவளை எச்சரிக்கை செய்தது அவளது நினைவுக்கு வந்தது.

*இந்தியாவுக்கு மட்டும் திரும்பி வந்துடாத... அப்படி மட்டும் இந்தியாவுக்குள்ள கால் எடுத்து வச்சா, நீ பிச்சை எடுக்க வேண்டியிருக்கும்... மறந்துடாத...*

தன் பல்லை கடித்தாள் சினேகா. இறுதியில் அவள் கூறியது நடந்து விட்டது... அதோடு மட்டுமல்லாது அவளது அத்தனை முயற்சிகளும் வீணாய் போய்விட்டன. லட்சுமியும், ஹரியும் ஜெயிலில் இருக்கிறார்கள். அவள் பிடிபட்டால், அவளுக்கும் அதே கதி தான். யாழினியன் நிச்சயம் அவளை சும்மா விட மாட்டான். அவன் நிச்சயம் போலீசில் புகார் அளித்திருப்பான். எப்பொழுது ஆபத்து அவளை வந்து தாக்கும் என்று கூறுவதற்கில்லை. ஆனால் இப்படி பட்டினியுடன் சுற்றித் திரிவதை விட, ஜெயிலில் இருப்பது எவ்வளவோ மேல் என்று நினைத்தாள் அவள்.

அப்பொழுது, அந்த வழியாக சென்ற ஒரு பெண், அவள் சோர்வாய் அமர்ந்திருப்பதை கண்டார்.

"என்னம்மா ஆச்சு?"

"தண்ணி வேணும்"

தன்னிடம் இருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை அவளிடம் கொடுத்தார் அந்த பெண். அந்த தண்ணீரை குடித்து, தன் வயிற்றை நிரப்பிக் கொண்டாள் சினேகா.

"யாருமா நீ?"

"நான் திண்டிவனத்தில் இருந்து வேலை விஷயமா வந்தேன். என்னுடைய பேக் தொலைஞ்சு போச்சு" என்று பொய் கூறினாள் சினேகா.

" அட கடவுளே..."

தன் பையில் இருந்து 100 ரூபாயை எடுத்த அந்தப் பெண்,

"பார்க்க பெரிய இடத்து பொண்ணு மாதிரி இருக்க... இந்த காசை வச்சுக்கிட்டு ஊருக்கு போயிடு" என்றார்.

"ரொம்ப நன்றிங்க"

அந்தப் பெண்மணி அங்கிருந்து சென்றவுடன், ஒரு வாழைப் பழத்தை வாங்கி சாப்பிட்டு விட்டு, பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்தாள். அவளை பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்த சிந்துவும் அதே பேருந்தில் ஏறிக்கொண்டாள்.

.......

மருத்துவர்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து, திருமணத்திற்கு தேவையான அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்து முடித்திருந்தார்கள். அனைவரும் கோவிலுக்கு வந்த போது, அவர்களுக்காக அங்கு காத்திருந்தான் சஞ்சய். அவனை அங்கு பார்த்த நண்பர்கள் ஆச்சரியமடைந்தார்கள்.

"சஞ்சய் நீ இங்கேயா?" என்றான் மகேந்திரன்.

"நான் தான் அவனை இன்வைட் பண்ணேன்" என்ற யாழினியனை குழப்பத்துடன் பார்த்தான் மகேந்திரன்.

யாரையுமே திருமணத்திற்கு அழைக்காத போது, அவர்களுக்கு நெருக்கம் இல்லாத சஞ்சயை மட்டும் ஏன் அழைத்தான் யாழினியன் என்று புரியவில்லை அவனுக்கு.

"ஹாய் சஞ்சய்..." என்றாள் ஆர்த்தி.

"ஹாய் ஆர்த்தி..."

'அவளை மருத்துவமனையில் பார்த்தேன்' என்று சஞ்சய் எதையும் உளறி கொட்டுவதற்கு முன்,

"மகா, சஞ்சய்யை கூட்டிகிட்டு போய் உட்கார வை" என்றான் யாழினியன்

அவனை அழைத்துச் சென்று உட்கார வைத்துவிட்டு தானும் அவனுடன் அமர்ந்து கொண்டான் மகேந்திரன். யாழினியனுக்கு தெரியும், சஞ்சய் நிச்சயம் சினேகாவின் அம்மாவை பற்றி மகேந்திரனிடம் கூறுவான் என்று. மகேந்திரனின் முகமாற்றம் அதை அவனுக்கு உறுதிப்படுத்தியது. அதைப்பற்றி இப்போதைக்கு யாரிடமும் பேசுவதில்லை என்று தீர்மானித்தான் மகேந்திரன். ஏனென்றால், அவனுக்கு புரிந்து போனது, யாழினியின் ஏதோ செய்து கொண்டிருக்கிறான் என்று.

யாழினியனும், ஆர்த்தியும் அம்மனை வணங்கிய பின், மணமேடைக்கு வந்து அமர்ந்தார்கள். அவளது கையைப் பிடித்து அழைத்து வந்தான் யாழினியன். புரோகிதர் மந்திரங்களை உச்சரிக்க தொடங்கினார்.

அனைத்து சடங்குகளையும் ஆர்வத்துடன் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள் தியா. யாழினியன் ஆரத்தியின் கழுத்தில் மாங்கல்யம் அணிவித்த பொழுது கை கொட்டி மகிழ்ந்தாள் அவள். அவர்களை அக்கினியை வலம் வரச் சொல்லி புரோகிதர் கூறினார். தங்களது நீண்ட நாள் காத்திருப்பை முடிவுக்கு கொண்டு வரும் வண்ணம், அவர்கள் அக்கினியை வலம் வந்தனர். அப்பொழுது தியாவையும் அவர்களுடன் இணைந்து கொள்ள சொல்லி கூறினான் மகேந்திரன். தன் அப்பாவின் விரலை பற்றிக்கொண்டு, சிரித்தபடி அவளும் வலம் வரத்துவங்கினாள்.

கோவிலுக்கு வந்திருந்த சுமங்கலி பெண்களுக்கு, மஞ்சள், குங்குமம், பூ பழம், புடவை, முதலியவற்றை தானமாக வழங்கினாள் ஆரத்தி. அதன் பிறகு அனைவரும் வீடு வந்து சேர்ந்தார்கள்.  அவர்களை ஆலம் சுற்றி வரவேற்றாள் மதிவதனி. உள்ளே வர எண்ணிய அவளை தடுத்தார் பாட்டி.

"எங்க வீட்டு வழக்கப்படி யாழ் தான் உன்னை தூக்கிக்கிட்டு வரணும்" என்றார்.

"எங்க வீட்டு வழக்கத்தை நீ மறந்துட்டியா?" என்றான் யாழினியன்.

தியாவை பார்த்தபடி இல்லை என்ற தலை அசைத்தாள் ஆர்த்தி.

"அய்யய்யோ... அப்பா அம்மாவை தூக்கிக்கிட்டு போகப் போறாரா?" என்று கலகலவென சிரித்தாள் தியா.

"ஆமாண்டா கண்ணு... இது நம்ம வீட்டு வழக்கம்" என்றார் பாட்டி.

ஆர்த்தியை கையில் தூக்கி கொண்ட யாழினியன், மகேந்திரனை பார்த்து சைகை செய்தான். தியாவை தூக்கிய மகேந்திரன், அவளை பின்புறம் இருந்து யாழினியனின் கழுத்தை கட்டிக் கொள்ளச் செய்தான். சிரித்தபடி தன் கால்களால் யாழினியனின் வயிற்றை சுற்றிக்கொண்டாள் தியா. இருவரையும் சுமந்து கொண்டு சிரித்தபடி உள்ளே நுழைந்தான் யாழினியன். அந்த வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த நிகழ்வை, தனது கைபேசியில் புகைப்படம் ஆக்கினான் மகேந்திரன்.

ஆர்த்தியை கீழே இறக்கிவிட்டு, தியாவை தூக்கிக் கொண்டான் யாழினியன்.

"இந்த விளையாட்டெல்லாம் ரொம்ப ஜாலியா இருக்கு" என்றாள் தியா.

"இது விளையாட்டு இல்ல... சடங்கு..." என்றான் யாழினியன்.

"வேற என்ன செய்யப் போறோம்?" என்றாள் ஆர்வமாய்.

யாழினியன், மதிவதனியை பார்த்து தன் புருவம் உயர்த்த, தலையசைத்து விட்டு உள்ளே சென்ற மதிவதனி ஒரு குடத்தில் தண்ணீருடன் வந்தாள். அதில் தன் மோதிரத்தை போட்டாள்.

"இது எதுக்கு அத்தை?" என்றாள் தியா.

"அம்மாவும் அப்பாவும் இந்த மோதிரத்தை தேட போறாங்க... மோதிரம் யாருக்கு கிடைக்குதோ அவங்க தான் வின்னர். உனக்கு யார் ஜெயிக்கணும், அம்மாவா, அப்பாவா?"

"ம்ம்ம்...  அம்மா"

"ஏன்?"

"ஏன்னா, என் மேல எப்பவுமே கோபப்பட மாட்டேன்னு அவங்க ப்ராமிஸ் பண்ணியிருக்காங்க"

"சரி வா, யாரு ஜெயிக்கிறாங்கன்னு பார்க்கலாம்"

யாழினியனும், ஆர்த்தியும் மோதிரத்தை தேட துவங்கினார்கள். மோதிரம் யாழினியனுக்கு கிடைத்தது. ஆனால் அவன் அதை ஆரத்தியின் கையில் கொடுத்தான், தியாவை பார்த்து சைகை செய்தபடி. மோதிரத்தை வெளியில் எடுத்தாள் ஆர்த்தி. அதை பார்த்த தியா, மகிழ்ச்சியில் துள்ளி குதித்தாள்.

"நான் சொன்னேன் இல்ல..."

"நீ ஜெயிக்கணும்னு நெனச்சதால தான் நான் ஜெயிச்சேன்" என்றாள் யாழினியனை பார்த்தபடி ஆர்த்தி.

தியா மிகுந்த சந்தோஷமாய் சுற்றி வந்தாள். இந்த அனுபவம் எல்லாம் அவளுக்கு மிக புதிதாய் இருந்தது. மைதிலியும், வானதியும், ஆர்த்தியை மைதிலியின் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். யாழினியன் தன் நண்பர்களுடன் வரவேற்பு அறையில் அமர்ந்தான்.

அப்பொழுது தியா கேட்ட கேள்வி அனைவரையும் திடுக்கிட்ட செய்தது.

"அப்பா, காலையில நீங்க சொன்ன மாதிரியே, இன்னைக்கு நீங்க எங்க கூட தூங்குவீங்க தானே?" என்றாள்.

அவளுக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று தெரியாமல் விழித்தான் யாழினியன்.

"நீ அப்படியா சொன்ன யாழ்?" என்றான் மகேந்திரன்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்த யாழினியனை நம்ப முடியாமல் பார்த்தான் மகேந்திரன்.

எல்லாம் சரி தான்... ஆனால், அலங்கரிக்கப்பட்ட கட்டிலை எப்படி இந்த குட்டி பெண்ணிடம் இருந்து மறைப்பது? அதைப் பார்த்தால், நிச்சயம் அதைப்பற்றி கேள்விகளை கேட்க துவங்குவாள்... 'எந்த விளையாட்டிற்காக இப்படி கட்டிலை அலங்கரித்து இருக்கிறீர்கள்?' என்று. அனைவருக்கும் ஒரு வித பதற்றம் தொற்றிக் கொண்டது.

"அக்கா, சாப்பிட எனக்கு ஏதாவது கொடுங்க. வயிறு காலியா இருந்தா, என் மூளை வேலை செய்யாது" என்றான் நிலவன்.

"ஆமாம். நிலவனுடைய மூளை, குரங்கு மாதிரி... அது சாப்பிடும் போது மட்டும் தான் அமைதியா இருக்கும்" என்றான் மகேந்திரன்.

அதைக் கேட்ட நிலவனின் மூளை வேகமாய் வேலை செய்தது.

"குரங்குகளை குறச்சி எடை போடாதே. அதுங்க சீதையை மீட்க ராமனுக்கே உதவி செஞ்சதுங்க..." என்றான் நிலவன்.

அவன் எதிர்பார்த்தபடியே ஆர்வமான தியா,

"ராமன் யாரு?" என்றாள்.

மகேந்திரனும், நிலவனும், ஒருவரை ஒருவர் சந்தோஷமாய் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டார்கள்.

"உனக்கு ராமன் யாருன்னு தெரியாதா?" என்றான் மகேந்திரன்.

தெரியாது என்று தலையசைத்தாள் தியா.

"அவரு ராவணன் அப்படிங்கற அரக்கன் கூட சண்டை போட்டாருன்னு உனக்கு தெரியாதா?" என்றான் நிலவன்.

"யாரு ராவணன்?"

"இன்னும் அந்த கதையை பாட்டி அவளுக்கு சொல்லலன்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் மகேந்திரன்.

"என்ன கதை?" என்றாள் தியா.

"அது, ராமாயணம் அப்படிங்கிற கிரேட் ஸ்டோரி"

"மங்கீஸ் எப்படி ராமனுக்கு ஹெல்ப் பண்ணுச்சு?"

"அந்த கதை பாட்டிக்கு நல்லா தெரியும். அவங்க உனக்கு அதை நாளைக்கு சொல்லுவாங்க" என்றான் மகேந்திரன்.

தியா பாட்டியை பார்க்க, அவர் ஆமாம் என்று தலையசைத்தார்.

"எனக்கு இப்பவே சொல்றீங்களா பாட்டி?"

"நான் சொல்றதுக்கு ரெடி தான். ஆனா நீ தானே உங்க அப்பா அம்மா கூட தூங்க போறேன்னு சொன்னே?"

"நான் அவங்க கூட நாளைக்கு தூங்குறேன் பாட்டி"

"நெஜமாவா?"

"ஆமாம்..."

பலபேரிடமிருந்து பெருமூச்சு வெளியானது... முக்கியமாய் குழந்தையின் அப்பாவிடம் இருந்து. பூ அலங்காரம் செய்யப்பட்ட கட்டிலை, குழந்தை பார்த்து குழம்ப  வேண்டாம் என்று நினைத்தான் அவன்.

சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு பாட்டியின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு அவரது அறையை நோக்கிச் சென்றாள் தியா.

"தியா அவங்களை எங்க கூட்டிகிட்டு போற?" என்றாள் ஆர்த்தி.

"அவ ராமாயணம் கேட்கப் போறா" என்றான் மகேந்திரன்.

"பாட்டி... ஒண்ணும் அவசரம் இல்ல. கதையை *எடிட்* பண்ணாம விரிவாவே சொல்லுங்க" என்று பின்னாலிருந்து கத்தினான் நிலவன்.

"கவலைப்படாத மச்சான், இன்னைக்கு அந்த கதை முடியாது" என்று யாழினியனின் காதில் மகேந்திரன் ரகசியம் உரைக்க, வாய்விட்டு சிரித்தான் யாழினியன்.

யாழினியனும், ஆரத்தியும், யாழினியனின் அறைக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டார்கள். இப்போதிலிருந்து அது ஆர்த்தியின் அறையும் தான்...

"நான் போய் டிரஸ் சேஞ்ச் பண்ணிக்கிட்டு வரேன்" என்றாள் ஆரத்தி.

"நான் வேணும்னா ஹெல்ப் பண்ணட்டுமா?" என்றான் யாழினியன்.

அவன் நெஞ்சில் ஒரு குத்து குத்தினாள் ஆரத்தி.

"நீ இந்த புடவையில ரொம்ப அழகா இருக்க..."

"நீயும் வேட்டி சட்டையில ரொம்ப ஹான்ஸமா இருக்க... நீ ரொம்ப மாறிட்ட தெரியுமா?"

"தெரியும்... நம்ம பழைய போட்டோஸை பார்க்கும் போதெல்லாம், நானும் அதை ஃபீல் பண்றேன்"

"சரி நான் சேஞ்ச் பண்ணிக்கிட்டு வரேன். ஸாரி கட்டி ரொம்ப நாள் ஆயிடுச்சு. எனக்கு இது கம்ஃபர்டபிலா இல்ல"

"சரி போ"

ஆர்த்தி உடையை மாற்றிக்கொண்டு வந்த போது, யாழினியனும் தன் உடைகளை மாற்றிவிட்டிருந்தான். அவளை தன்னை நோக்கி இழுத்த அவன்,

"இப்படித் தான், உன்கிட்ட உரிமையோடு இருக்கணும்னு நான் ஆசைப்பட்டேன்" என்றான்.

தொடரும்...