38 நிகழ்காலம் ஒன்றே நிலையானது
38 நிகழ்காலம் ஒன்றே நிலையானது
ஆர்த்தியிடம் அடி வாங்கிக் கொண்டு குனிந்த படி அப்படியே நின்றான் யாழினியன். சற்று நேரம் அடி வாங்கிய பின், அவளது இடையை சுற்றிவளைத்துக் கொண்டான். அவனை அடிப்பதை நிறுத்தினாள் ஆரத்தி. நிமிர்ந்து நின்றவனின் கண்கள் கலங்கி இருந்ததை பார்த்து, அவனை இருக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டாள் அவள்.
"ஐ மிஸ்டு யூ..." என்று தானும் அவளை அணைத்துக் கொண்டான்.
சோபாவில் அமர்ந்து, ஆர்த்தியை தன் அருகில் அமர்த்திக் கொண்டான். அவனது தோளில் சாய்ந்த ஆர்த்தி,
"நான் ஒவ்வொரு நிமிஷமும் உன்னை தான் நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன் தெரியுமா... முக்கியமா நான் கேரிங்கா இருந்த போது..." என்றாள்.
அவளது கரத்தைப் பற்றி முத்தமிட்டு,
"ஐ அம் ரியலி சாரி..." என்றான்.
"போனதெல்லாம் போகட்டும், விடு யாழ். என் வாழ்க்கையோட மோசமான அந்த நாட்களை பத்தியெல்லாம் நான் யோசிக்கக்கூட விரும்பல."
"நம்ம வாழ்க்கையில நடந்ததெல்லாம், கற்பனை கூட பண்ணிப் பார்க்க முடியாத ஒன்னு... ஒரு பொம்பளைக்கு இவ்வளவு தைரியம் இருக்கும்னு என்னால நம்பவே முடியல"
"அவ என்ன வேணா செய்யக் கூடியவ தான்... ஏன்னா, அவ பொம்பளையே இல்ல... அவ ஒரு ராட்சசி... இதயம் இல்லாதவ... நம்ம கற்பனைக்கு எட்டாத அளவுக்கு... அவளை பொறுத்த வரைக்கும், இதயம்ங்கறது சதையாலான ஒரு உறுப்பு. ஃபீலிங்ஸ்சோ, எமோஷன்ஸ்சோ கிடையாது... இதயங்களை அறுத்து, அறுத்து அவ இதயம் இல்லாதவளா ஆயிட்டா..."
"அவளுக்கு சரியான தண்டனை நிச்சயம் கிடைக்கும்" என்றான் யாழினியன்.
"ம்ம்ம்"
"ஆர்த்தி... "
"ம்ம்ம்?"
"கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்"
"பண்ணிக்கலாம்..."
"நாளைக்கு..."
அவனது தோளிலிருந்து தலையை உயர்த்திய ஆர்த்தி,
"என்ன்னனது? என்றாள் அதிர்ச்சியாய்.
"காத்திருந்ததெல்லாம் போதும். இதுக்கு மேல முடியாது..."
"கல்யாணத்தை கிராண்டா நடத்த வேண்டாமா?"
"எனக்கு நீ தான் வேணும்... நீ மட்டும் தான்"
"நான் தான் உனக்கு கிடைச்சிட்டேனே..."
"இப்படி இல்ல... எல்லா உரிமையோடவும்... என்னை யாரும் கேள்வி கேட்காத மாதிரி..."
"யார் உன்னை கேள்வி கேட்பா?"
"வெங்கட்ராகவன் கேட்பாரு... நான் உன் ரூம்ல இருக்கிறத பாத்தா..."
மீண்டும் அவனது தோளில் சாய்ந்து கொண்ட ஆர்த்தி,
"நமக்கு ஏற்கனவே ஒரு குழந்தை இருக்கு ஞாபகம் இருக்கா?" என்றாள்.
"அது வேற... இந்த கதை, பல திருப்பங்களை தாண்டி, இந்த இடத்துக்கு வந்திருக்கு. இதுக்கு மேல, இதுல தயங்க எதுவுமே இல்ல."
"சரிப்பா... ஆனா நாளைக்கே எப்படி? இன்னைக்கு ஸ்ட்ரைக்..."
"நான் ஏற்கனவே எல்லா ஏற்பாடையும் செஞ்சுட்டேன்"
"என்ன்னனது? எப்போ? எப்படி?"
"உன்னை கூப்பிட வரும் போது..."
"எல்லாருக்கும் தெரியுமா?"
"யாருக்கும் தெரியாது. உன் கிட்ட தான் முதல்ல சொல்றேன்"
"அப்படின்னா, எனக்கு ஜஸ்ட் இன்பார்ம் தான் பண்றியா?"
"ஆமாம்..."
"நான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க விருப்பப்படலைன்னா என்ன செய்வ?"
"உன் விருப்பத்தை பத்தி யார் கவலைப்பட்டது?"
"என்னது...? என் விருப்பத்தை பத்தி நீ கவலை பட மாட்டியா?"
மாட்டேன் என்று தலையசைத்தான். எழுந்து நின்று தன் இடுப்பில் கையை வைத்துக் கொண்டு அவனை பார்த்து முறைத்தாள்.
"போ... உன்னை என்னால கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது"
"ஏன்?"
"நீ என்னை காதலிக்கிறேன்னு முறைப்படி சொல்லவே இல்ல"
அடுத்த நொடி அவள் முன் முழங்காலிட்டு அமர்ந்தான் யாழினியன், அவளை திகைக்க செய்து. ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன் அவளிடம் காதலை சொல்வதற்காக தான் வாங்கி வைத்திருந்த மோதிரத்தை பாக்கெட்டில் இருந்து எடுத்தான். அதை அவளை நோக்கி நீட்டி,
"வில் யு மேரி மீ?" என்றான்.
பேச்சிழந்து அவனை பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் ஆர்த்தி. இந்த மோதிரத்தை அவன் எப்பொழுது வாங்கினான்? அன்று தான் ஸ்ட்ரைக் ஆயிற்றே...?
"நம்ம ஃபேர்வெல் டே அன்னைக்கு, என்னுடைய காதலை இப்படித் தான் உன்கிட்ட சொல்லனும்னு ஆசைப்பட்டேன். என் பாக்கெட்டில் இருந்து இந்த மோதிரத்தை எடுத்து, உன்னை சர்ப்ரைஸ் பண்றதுக்காக தான் உனக்கு எதிர்பக்கம் திரும்பினேன். ஆனா, நீ என்னை தப்பா புரிஞ்சுகிட்டு அங்கிருந்து போயிட்ட..." என்றான் வேதனையுடன்.
அவன் அருகில் அமர்ந்த ஆர்த்தி,
"நெஜமாவா? " என்றாள்.
"இந்த மோதிரத்தோட உனக்காக ஏழு வருஷமா நான் காத்துகிட்டு இருக்கேன்"
அவன் கரத்தைப் பற்றி, அவன் கையில் இருந்த மோதிரத்தை பார்த்தாள். ஆனால், கண்ணீர் மறைத்ததால், அதை அவளால் சரியாக பார்க்க முடியவில்லை.
அவளது இடது கை மோதிர விரலில் அந்த மோதிரத்தை அணிவித்தான். அவனது நெஞ்சில் சாய்ந்து கண்ணீர் வடித்தாள் ஆரத்தி.
"ப்ளீஸ் தயவு செய்து அழாத ஆர்த்தி..."
அவள் கண்களை துடைத்து விட்டு,
"நான் ஒரு விஷயத்தை நல்லா புரிஞ்சுகிட்டேன் ஆர்த்தி... நிகழ்காலம் மட்டும் தான் நிரந்தரமானது. வாழ்க்கை, எந்த நிமிஷமும், எப்படி வேணாலும் மாறலாம். என் காதலை சொல்லாம என் வாழ்க்கையோட ஒரு பகுதியையும், உன்னை தொலைச்சதுல ஒரு பகுதியையும், நான் வீணாக்கிட்டேன்... இதுக்குப் பிறகு, எதை பத்தியும் யோசிச்ச, அதே தப்பை செய்ய நான் தயாரா இல்ல" என்று உணர்ச்சி வசப்பட்டான் யாழினியன்.
"ஒவ்வொரு நாளும், நீ இல்லாம நான் எப்படி செத்துப் பிழைச்சேன்னு எனக்கு தான் தெரியும். என் காதலை உன்கிட்ட சொல்லாம நான் உன்னை ரொம்ப கஷ்டப் படுத்திட்டேன்... எல்லாத்துக்கும் என்னை மன்னிச்சிடு ஆர்த்தி..."
"விடு யாழ்... இப்போ தானே சொன்ன? நிகழ்காலம் மட்டும் தான் நிலையானதுன்னு... பழசை எல்லாம் மறந்துட்டு, இந்த நிமிஷத்தை புரிஞ்சு வாழலாம்..."
"அதுக்காகத் தான் நாளைக்கே கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்னு சொல்றேன்"
"நீ என்னவோ கல்யாணத்துக்கு பிறகு எந்த தப்பும் நடக்காதுங்குற மாதிரி பேசுற...?"
"வாயை மூடு ஆர்த்தி... எதுவும் நெகடிவ்வா பேசாத. இப்படிப்பட்ட வார்த்தை எல்லாம் கேட்கவே நான் விரும்பல"
"சரி பேசல... உன் இஷ்டப்படி கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்"
.........
வரவேற்பு அறையில் கூடியிருந்த அனைவரும், *நாளைக்கே திருமணம்* என்ற யாழினியனின் கூற்றைக் கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள்.
"எதுக்காக இவ்வளவு அவசரப்படுறீங்க யாழ்? நாளைக்கு நாள் எப்படி இருக்குன்னாவது பார்க்க வேண்டாமா? எத பத்தியும் கவலைப்படாமல் எப்படி கல்யாணம் பண்ண முடியும்?" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.
"ஆர்த்தி என்கூட இருக்கிற எல்லா நாளும் எனக்கு நல்ல நாள் தான் அங்கிள்"
"எத்தனையோ வருஷம் காத்திருந்தீங்க... இன்னும் கொஞ்ச நாள் காத்திருக்க முடியாதா?"
தன் அறையில் இருந்த பஞ்சாங்கத்தை கொண்டு வரச் செய்து, நாளைய நாள் எப்படி இருக்கிறது என்று பார்த்தார் பாட்டி.
"நாளைக்கு முகூர்த்த நாள் தான்... எந்த பிரச்சனையும் இல்ல. நாளைக்கு செய்யலாம்." என்றார் பாட்டி.
"ஆனா, இவ்வளவு அவசரமா எப்படிமா செய்ய முடியும்?" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.
"எங்க குடும்பத்துல சாயங்காலத்தில் கல்யாணம் செய்யறது தான் வழக்கம். அதனால செய்ய வேண்டிய வேலைகளை காலையில செஞ்சுக்கலாம்" என்றார் பாட்டி.
"கல்யாணத்தை சிம்பிளா கோவில்ல நடத்திட்டு, ரிசப்ஷனை கிராண்டா நடத்திக்கலாம்" என்றான் யாழினியன்.
வெங்கட்ராமன் எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,
"இது நல்ல ஐடியா... ரிசப்ஷன் வேலை எல்லாம் நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்றான் மகேந்திரன்.
"ஆமாம். நாங்க பார்த்துக்கிறோம்" என்றான் நிலவன்.
"நானும் இருக்கேன்" என்றான் கதிரவன்.
"நாளைக்கு காலையில, நானும் சித்தியும் முகூர்த்த புடவையும், தாலியும் வாங்கிக்கிட்டு வறோம்" என்றாள் மதிவதனி.
"செய்யலாம்... இப்போ தான் விதவிதமா ரெடிமேட் பிளவுஸ் கிடைக்குதே... ஆரத்திக்கு ஒன்னு வாங்கிட்டா போகுது" என்றார் சித்தி.
அதற்குப் பிறகு, வெங்கட்ராகவனால் ஒன்றும் பேச முடியவில்லை. சரி என்று தலையசைத்தார்.
"தியா எங்க பாட்டி?" என்றான் யாழினியன்.
"அவ என்னோட ரூம்ல தூங்கிக்கிட்டு இருக்கா"
"நான் அவளை என்னோட ரூமுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போறேன் பாட்டி" என்றாள் ஆர்த்தி.
"வேண்டாம் மா... அவ என் கூட தூங்கட்டும்... கொள்ளுப்பேத்தி கூட இருக்கிறது மனசுக்கு ரொம்ப நிறைவா இருக்கு" என்றார் பாட்டி.
சரி என்ற தலையசைத்தாள் ஆர்த்தி.
"எல்லாரும் சீக்கிரமா போய் படுத்து தூங்குங்க. நாளைக்கு காலையில செய்ய வேண்டிய வேலை நிறைய இருக்கு" என்றான் மகேந்திரன்.
இரவு உணவை முடித்துக் கொண்டு, அனைவரும் தத்தம் அறைகளுக்கு சென்றார்கள்.
விளக்குகளை அனைத்து விட்டு கட்டிலில் சாய்ந்த ஆர்த்தி, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். சும்மாவா? பல வருடங்களுக்குப் பிறகு அவள் சுதந்திர காற்றை சுவாசிக்கிறாளே...! சந்தோஷமாய் கண்களை மூடினாள். அவளால் நம்பவே முடியவில்லை, நாளை அவளுக்கு திருமணம். அந்த நாள், அவளது வாழ்க்கையில் இப்படி ஒரு திருமுப்பு முனையாக அமையும் என்பதை அவள் சிறிதும் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை. சோகங்களும் துன்பங்களும் நிறைந்த பல நாட்களைக் கடந்த அவள், இன்று நிச்சயம் நிம்மதியாக உறங்குவாள் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை.
அப்பொழுது, அவளது அறையில் யாரோ இருப்பது போன்ற உணர்வு அவளுக்கு ஏற்பட்டது. மெல்ல கண்களை திறந்து பார்த்தாள் ஆர்த்தி. அவளுக்கு வெகு நெருக்கமாய் யாரோ இருப்பதைக் கண்டாள். அவள் திடுக்கிட்டு எழுந்தமர்ந்து கூச்சல் இடுவதற்கு முன், அவளது வாயை பொத்தினான் யாழினியன்.
யாழினியனை கண்ட அவள், நிம்மதி அடைந்தாள். சிரித்தபடி அவள் அருகில் படுத்துக் கொண்டான் யாழினியன்.
"நீ இங்க என்ன செய்யற?"
"நான் இங்க என்ன செய்வேன்?"
"என்ன?"
"உன்ன பாத்துகிட்டு இருக்க போறேன்..."
"ஆனா எனக்கு தூக்கம் வருது"
"உன்னை யாரு தூங்க வேண்டாம்னு சொன்னா?"
"அப்படின்னா நீ என்ன செய்யப் போற?"
"நீ என்னை பத்தி கவலைப்பட வேண்டாம். நீ தூங்கு"
"நீ என்னை முறைச்சு பாத்துக்கிட்டு இருந்தா, எனக்கு எப்படி தூக்கம் வரும்?"
"கண்ணை மூடிக்கோ. நான் உன் முன்னாடி இருக்கிறது உனக்கு தெரியாது"
"கண்ணை மூடினாலும், என் கண்ணுக்குள்ள நீ தான் இருப்ப"
"அப்படின்னா நீ முழிச்சுக்கிட்டு இருக்கிறது தான் நல்லது" என்று சிரித்தான்.
"நாளைக்கு நமக்கு கல்யாணம்"
"அதனால?"
"நம்ம ரொம்ப டயர்டா இருப்போம்"
"சாயங்காலம் தான் கல்யாணம். நமக்கு ரெஸ்ட் எடுக்க டைம் இருக்கும்"
"நீ என்னை தூங்க விடப் போறியா, இல்லையா? "
"என்னை விட உனக்கு தூக்கம் தான் முக்கியமா?"
"நிச்சயமா இல்ல... நீ எனக்கு ஒரு அஷுரன்ஸ் கொடுத்தா, எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்ல"
"என்ன அஷூரன்ஸ்?"
"தியாவுக்கு ஒரு தம்பியை ஏற்பாடு செஞ்சுறமாட்டேன்னு..."
அதைக் கேட்டு வாய்விட்டு சிரித்தான் யாழினியன்.
"அவ்வளவு கஷ்டமான அஷுரன்சை நான் எப்படி கொடுக்க முடியும்?"
அவனை பட்டென்று ஒரு அடி போட்டாள் ஆர்த்தி.
"ஆனா, நிஜமாகவே தியாவுக்கு ஒரு தம்பி வேணும்னு நினைக்கிறேன். போன தடவை பிரக்னண்டா இருந்தப்போ, நீ எதையெல்லாம் மிஸ் பண்ணியோ, அதெல்லாம் இந்த தடவை உனக்கு கிடைக்கணும்... உன்னை தனியா நான் கஷ்டப்பட விட்டுட்டேன்... அதுக்கு பிராயசித்தம் தேடணும்... நீ ரொம்ப கஷ்டப்பட்ட தானே?"
"அந்த விதத்தில் நான் ரொம்ப துரதிஷ்டசாலி... நாளெல்லாம் வாந்தி எடுத்துகிட்டே இருப்பேன்... ரொம்ப சாதாரணமான சாப்பாடு தான் கிடைச்சது... பிறக்கப் போற குழந்தை, ஏதாவது குறையோட பிறந்துடுமோன்னு நான் ரொம்பவே பயந்தேன். கடவுள் புண்ணியத்துல அப்படி எதுவும் நடக்கல."
"சினேகா, எப்போ தியாவை உன்கிட்ட இருந்து எடுத்துக்கிட்டு போனா?"
"தியாவுக்கு ஒரு வயசு இருக்கும் போது... அப்போ சினேகா கார்டியாலஜி முடிச்சுட்டு வந்தா. அவ தியாவை கொன்னுடுவான்னு நினைச்சி நான் பயந்தேன். ஆனா அவளோட பிளான் வேறயா இருந்தது. தியா தனியா கஷ்டப்படுறதை வீடியோ எடுத்து எனக்கு அனுப்புவா... சுதந்திரமா இருக்குறதுக்கும், தனியா விழப்படறதுக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்கு. நான் என்னை ஒரு கையாலாகாத அம்மாவா உணர்ந்தேன்"
"உனக்கு எப்படி சமாதானம் சொல்றதுன்னு எனக்கு தெரியல அர்த்தி"
"நடந்ததுக்கு யாருமே பொறுப்பாக முடியாது யாழ். இதை விதின்னு தான் சொல்லணும்"
அவள் விழியோரத்தில் துளிர்த்த கண்ணீரை துடைத்தான் யாழினியன்.
"எப்படியோ நான் உன்கிட்ட வந்து சேர்ந்துட்டேன். அது போதும் எனக்கு" என்று அவனை அணைத்துக் கொண்டாள் ஆர்த்தி.
*ஆனா எனக்கு அது போதாது* என்று எண்ணியபடி, தன் கரங்களால் அவளை சுற்றி வளைத்துக் கொண்ட யாழினியன், சினேகாவை பற்றி தன் மனதில் ஏதோ திட்டமிட்டு கொண்டான்.
தொடரும்...
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top