35 உணர்ச்சிமிகு சந்திப்பு

"யாழ்" என்ற தன் பெயரை, ஏழு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு ஆர்த்தியின் குரலில் கேட்ட யாழினியன் திக்பிரம்மை அடைந்து நின்றான்.

அவனுடைய கால், பிரேக்கை அனிச்சையாய் அழுத்தி காரை நிறுத்தியது. அப்படிப்பட்ட ஒரு அழைப்பை, அவன் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை. ஆர்த்தி அவனுக்கு ஃபோன் செய்து விட்டாள் என்பதை அவனால் நம்பவே முடியவில்லை. அவனது கண்கள் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கலங்கின. அவனுக்கு தொண்டையை அடைத்தது. தான் பல வருடமாய் எதிர்பார்த்து காத்திருந்த அந்த நொடி, அவன் எதிர்பாராத நேரத்தில் வந்த பொழுது, அந்த சூழ்நிலையை எதிர்கொள்ள திணறினான் அவன். அப்பொழுது தான் அவனுக்கு புரிந்தது, அவன் மனதளவில் எவ்வளவு பலவீனமானவன் என்பது.

"ஆ...ஆ..." அவன் வாயிலிருந்து வார்த்தை வரவில்லை.

"என்ன ஆச்சி, யாழ்?" என்றாள் சினேகா.

அவளுடைய குரலை கேட்ட யாழினியன் எதார்த்தத்தை உணர்ந்து, மென்று முழுங்கினான்.  ஆர்த்தி என்ன சூழ்நிலையில் இருக்கிறாளோ தெரியவில்லை. சினேகாவுக்கு அதை பற்றி தெரிய கூடாது.

அந்தப் பக்கம் இருந்த ஆர்த்தியும் சினேகாவின் குரலை கேட்டாள். யாழினியன் சூழ்நிலையை சமாளிக்க அவனுக்கு நேரம் கொடுத்து, தன் மூச்சை பிடித்துக் கொண்டு நின்றாள் அவள்.

"ஏன் காரை நிறுத்திட்டீங்க? ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே?" என்றாள் சினேகா.

"இன்ஜின்ல இருந்து ஏதோ சத்தம் வர மாதிரி இருக்கு... இரு என்னன்னு பாக்குறேன். வெயில் அதிகமா இருக்கு. நீ காரை விட்டு இறங்காதே" என்றான் முன்னெச்சரிக்கையுடன்.

சரி என்று தலையசைய்தாள் சினேகா. காரை விட்டு கீழே இறங்கிய யாழினியன், காரின் போனட்டை திறந்து பார்ப்பது போல் பாசாங்கு செய்தபடி ஆர்த்தியிடம் பேசினான். 

"ஆர்த்தி.... ஆர்த்தி நீ எப்படி இருக்க? நீ எங்க இருக்க ஆரத்தி?" என்ற பொழுது அவன் கண்கள் கட்டுக்கடங்காமல்  கண்ணீரை சொரிந்தன.

அவனது கேள்விகளுக்கு பதில் கூறுவதை தவிர்த்து விட்டு,

"யாழ், சினேகா உன் கூட தான் இருக்காளா?" என்றாள் ஆரத்தி.

தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டு,

"ஆமாம். இங்க தான் இருக்கா" என்றான்.

"அவளை நம்பாதே... அவள் ஒரு ஏமாத்துக்காரி"

"எனக்கு தெரியும். நீ எங்க இருக்க? எப்படி இருக்க?"

"என்னை ஒரு வீட்ல பூட்டி வச்சிருக்காங்க. திண்டிவனம் போற வழியில, ஏதோ ஒரு இடம்..."

"சரி. நீ கவலைப்படாத. நான் எப்படியும் வந்து உன்னை காப்பாத்துவேன்"

"இல்ல. நீ வர வேண்டாம். நான் ஹரி கூட வரேன்"

"ஹரியா? யாரது?"

"ஆமாம். அவர் தான் எனக்கு ஹெல்ப் பண்றேன்னு சொல்லி இருக்காரு. அவருடைய கார் ரிப்பேராயிருக்கு. கார் சரியானதும், நாங்க இங்கிருந்து கிளம்புவோம்"

"அதுவரைக்கும் என்னால காத்திருக்க முடியாது... நான் கிளம்பி வரேன்"

"சொல்றத கேளு யாழ்"

"வாயை மூடு ஆர்த்தி... வாயை மூடிக்கிட்டு சும்மா இரு. புரிஞ்சுதா உனக்கு?"

"சரிப்பா..."

"நீ இருக்கிற இடத்தோட லொகேஷனை எனக்கு ஷேர் பண்ண முடியுமா?"

"நான் ஹரியை கேட்டு சொல்றேன்"

"நான் காத்துக்கிட்டு இருக்கேன்..." என்ற போது அவன் குரல் கம்மியது.

"யாழ்..."

"சொல்லு ஆர்த்தி..."

"புனிதா..."

"நம்ம குழந்தை..." என்றான் நெஞ்சடைக்க.

"சினேகா சொன்னாளா?"

"இல்ல... நான் கண்டுபிடிச்சேன்"

"அவளை ஜாக்கிரதையா பாத்துக்கோ, யாழ்" என்றாள் கெஞ்சலாய்.

வேதனையுடன் கண்களை மூடினான் யாழினியன்.

"அவளை பத்தி கவலைப்படாதே... நான் இருக்கேன்"

"சரி நீ போ. இல்லன்னா சினேகா சந்தேகப்படுவா"

"சரி..."

"பை..."

"ஆர்த்தி..."

"ஹாங்...?"

"ஐ லவ் யூ... ஐ லவ் யூ டேம் மச், ஆர்த்தி..."

தன் கண்களில் ததும்பிய கண்ணீரை, உதட்டை கடித்து, கன்னங்களில் உருண்டோட விட்டாள் ஆரத்தி.

"அதை உன்கிட்ட முன்னாடியே சொல்லாம போனதுக்கு, ஐ அம் ரியலி சாரி... எல்லாத்துக்கும் சாரி... என்னால தான் நீ யாரும் இல்லாம தனியா..."

"ஷ்ஷ்ஷ்.... இங்க பாரு யாழ், இது கண்ணீர் விடுற நேரம் இல்ல... தயவுசெய்து தப்பு பண்ணாத... ப்ளீஸ் போ..."

"சரி" என்றான் அரை மனதாய்.

மேலும் அவனை பலவீனமடையச் செய்யாமல், அழைப்பை துண்டித்தாள் ஆர்த்தி. சில நொடிகள் எடுத்துக்கொண்டு, தன்னை ஆயத்தப்படுத்திக் கொண்டான் யாழினியன். கைக்குட்டையால் தன் முகத்தை துடைத்துக் கொண்டான். ஒன்றும் நடக்காதது போல் காரில் அமர்ந்து, யாழ் இல்லம் நோக்கி வண்டியை கிளப்பினான்.

"ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே?" என்றாள் சினேகா.

ஒன்றுமில்லை என்று தலையசைத்துவிட்டு, சாலையில் தன் கவனத்தை செலுத்தினான் யாழினியன். தன் செய்கையில் அவன் எந்த அவசரமும் காட்டமல், வீடு வந்து சேர்ந்தான்.

"காப்பி சாப்பிடுறியா?" என்றான் தான் இயல்பாய் இருப்பது போல் காட்டிக்கொண்டு.

"இல்ல யாழ். எனக்கு கொஞ்சம் ரெஸ்ட் வேணும்" என்றாள் சினேகா.

யாழினியன் சரி என்று தலையசைக்க, தன் அறைக்குச் சென்றாள் சினேகா. அவள் உள்ளே சென்று கதவை சாத்தி தாளிடும் வரை காத்திருந்த யாழினியன், வெங்கட்ராகவனை தேடி அவரது அறைக்கு விரைந்தான். இந்தியாவில் அவருக்கு மிகப் பெரிய தொடர்பு எல்லை இருக்கிறது. அவர் நினைத்தால், ஆர்த்தியின் இருப்பிடத்தை சில மணி நேரத்தில் கண்டுபிடித்து விட முடியும்.  ஆனால் அவர் அங்கு இல்லை. புனிதாவின் அறைக்குச் சென்று தேடினான். அங்கு புனிதாவிற்கு, அவனது பாட்டி கதை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

"நீ வந்துட்டியா யாழ்?" என்றார் பாட்டி.

"இப்ப தான் வந்தேன் பாட்டி. வெங்கட்ராகவன் அங்கிள் எங்க?"

"அவரோட ரூம்ல தான் இருப்பாரு"

"அவர் அங்க இல்ல"

"நான் அவரை பார்க்கலையே..."

"நீ அவரைப் பார்த்தாயா புனிதா?"

"இல்லையே பா..."

வெங்கட்ரகவனின் எண்ணுக்கு ஃபோன் செய்த படி அங்கிருந்து அகன்றான் யாழினியன். அவனது அழைப்பை ஏற்றார் அவர்.

"அங்கிள்..."

"யாழ், நான் ஆரத்தி இருக்கிற இடத்துக்கு போறேன்" அவர் கூறியதை கேட்ட யாழினியன் அதிர்ந்தான்.

"என்ன்னனது???? அவ இருக்கிற இடம் உங்களுக்கு எப்படி தெரிஞ்சது?"

"நான் சினேகா நம்பரை ட்ராக் பண்ணேன். அவ கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி ஆர்த்தி கிட்ட பேசினா. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல நான் அங்க போய் சேர்ந்துடுவேன்"

"என்கிட்ட ஏன் அங்கிள் நீங்க எதுவுமே சொல்லல?"

"சொல்லனும்னு தான் நினைச்சேன். ஆனா சினேகா உன் கூட இருந்தா. அதனால தான் போலீஸ் கூட கிளம்பி நான் வந்துட்டேன்"

"சரி. உங்க லொகேஷனை எனக்கு ஷேர் பண்ணுங்க. நானும் வரேன்"

"வேண்டாம் யாழ். சினேகா கூட இரு. அவ தப்பிச்சு போகாம பாத்துக்கோ"

"நான் மகா கிட்ட சொல்லி அவளை பார்த்துக்க சொல்றேன்"

"நான் சொல்றதை கேளு யாழ். நீ ஆர்த்திக்காக ஏழு வருஷம் காத்திருந்த. உன்னை சமாதானப்படுத்திக்கிட்டு இன்னும் சில மணி நேரம் காத்திரு. சினேகா எவ்வளவு ஆபத்தானவன்னு நமக்கு தெரியாதா?"

"அங்கிள், கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி ஆர்த்தியே எனக்கு ஃபோன் பண்ணா"

"அவ உண்மையிலேயே ஆரத்தி தான்னு உனக்கு தெரியுமா? ஒருவேளை, அது சினேகாவா இருந்தா?" என்றார் வெங்கட்ராகவன் சினேகாவின் மீது நம்பிக்கை இல்லாமல்.

"நிச்சயமா தெரியும்... ஏன்னா, அப்போ சினேகா என் கூட தான் இருந்தா"

"நெஜமாவா? ஆர்த்தி எப்படி இருக்கா? உன்கிட்ட என்ன சொன்னா?" என்றார் ஆர்வமாய்.

"யாரோ ஹரின்னு ஒருத்தர் கூட வரேன்னு சொன்னா"

"சூழ்நிலை அவளுக்கு சாதகமாக இருக்கிற மாதிரி தெரியுது. அதனால நீ அவளைப் பத்தி கவலைப்படாதே. நான் அவளை கூட்டிகிட்டு வரேன். நீ சினேகா கூட இரு"

அவர் கூறியதைக் கேட்டு எரிச்சல் அடைந்தான் யாழினியன். 

"அங்கிள், ப்ளீஸ் என்னை தடுக்காதீங்க... நான் நிச்சயம் அங்க வருவேன்"

அங்கு செல்ல வேண்டும் என்பதில் யாழினியன் ஏன் அவ்வளவு பிடிவாதமாய் இருந்தான் என்றால், அனைவரையும் விட்டுவிட்டு, அவனுக்குத் தானே ஆரத்தி ஃபோன் செய்தாள்? அப்படி என்றால், தன்னை காப்பாற்ற அவன் வருவான் என்று அவள் எதிர்பார்ப்பாள் தானே? மற்ற அனைவரையும் விட, அவனை சந்திக்க வேண்டும் என்று தானே அவள் விரும்புகிறாள்? அப்படி இருக்க, அவளை எப்படி அவன் ஏமாற்ற முடியும்?

"சரி யாழ். நான் உனக்கு லொகேஷன் ஷேர் பண்றேன்" வெங்கட்ரராகவன் வேறு வழியின்றி.

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு, அவனுக்கு தனது லொகேஷனை ஷேர் செய்தார் வெங்கட்ராகவன்.

அதேநேரம், யாழினியன் மகேந்திரனுக்கு ஃபோன் செய்தான்.

"சொல்லு யாழ்... "

"மகா, ஆரத்தி எனக்கு ஃபோன் பண்ணா"

"நெஜமாவா? அவ எங்க இருக்கா? எப்படி இருக்கா? என்ன சொன்னா?" சந்தோஷத்தில் அவன் துள்ளி குதித்தது புரிந்தது யாழினியனுக்கு.

"வெங்கட்ராகவன் அங்கிள் அவளோட நம்பரை ட்ராக் பண்ணி, அவ இருக்கிற இடத்துக்கு போய்கிட்டு இருக்காரு. நானும் கிளம்புறேன். அதுவரைக்கும் நீ இங்க வந்து சினேகா கூட இரு."

"நிலவனும், மைதிலியும் ஏற்கனவே இங்கிருந்து கிளம்பிட்டாங்க. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் அவங்க அங்க வந்துடுவாங்க. நீ கெளம்பு. நாங்க பாத்துக்கிறோம்"

"புனிதாவை ஜாக்கிரதையா பாத்துக்கோ. அவளை சினேகா கூட இருக்க விடாத. நீயாவது, நிலவனாவது அவகூட இருங்க"

"நான் பார்த்துக்கிறேன். நீ போ"

தனது கார் சாவியை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினான் யாழினியன். அன்று போல், என்றும் அவன் அவ்வளவு வேகமாய் காரை ஒட்டியதில்லை. அவனது அதிர்ஷ்டம், அன்று வேலை நிறுத்தம் என்பதால் சாலைகள் வெறிச்சோடி காணப்பட்டது. அதனால், அவனது வேகத்தை தடுக்க கூடிய எதுவுமே சாலைகளில்  இல்லாமல் போனது. ஒரு மணி நேர பயணத்திற்கு பிறகு, வெங்கட்ராகவன், போலீசாருடன், போலீஸ் ஜிப்பின் அருகில் நிற்பதைக் கண்டான். பிரேகை அழுத்தி காரை அவர் அருகில் நிறுத்தி காரை விட்டு கீழே இறங்கினான்.

"என்ன ஆச்சு அங்கிள்?"

"நீ வந்தது ரொம்ப நல்லதா போச்சு யாழ். இன்ஜின் ஸீஸ் ஆயிடுச்சுன்னு நினைக்கிறேன்"

"சரி வாங்க. நம்ம போய், ஆரத்தியை கூட்டிக்கிட்டு வரலாம்"

"சரி, கிளம்பலாம்" என்று யாழினியனின் காரை நோக்கி நடந்தார் வெங்கட்ராகவன்.

அதே நேரம், ஹரியுடன் காரில் அந்த இடத்தை கடந்து சென்ற ஆர்த்தி, அவர்களைக் கண்டாள்.

காரின் கதவை திறந்து, காரில் ஏற முயன்ற யாழினியன், திடுக்கிட்டு நின்றான்,

"யாழ்ழ்ழ்...." என்ற ஆர்த்தியின் குரலைக் கேட்டு.

குரல் வந்த திசையை நோக்கி திரும்பிய அவன், ஆரத்தி, காரை விட்டு கீழே இறங்கி, தன்னை நோக்கி ஓடி வருவதை பார்த்தான். எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல், அவனும் அவளை நோக்கி ஓடினான். அவன் மீது தாவிய ஆரத்தி, இறுக்கமாய் அவன் கழுத்தை கட்டிக் கொண்டாள். அவள் இடையை சுற்றி வளைத்து, தரையை விட்டு தூக்கிய யாழினியன், அவளை எவ்வளவு இறுக்கமாய் அமைத்துக் கொள்ள முடியுமோ, அவ்வளவு இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டான்.

தொடரும்...