33 பிடித்த நிறம்

மறுநாள் காலை

மமதியின் உடல் நிலையை கவனிக்க, மருத்துவமனை செல்ல தயாரானாள் சினேகா. உணவு மேஜைக்கு வந்தவள், அங்கு யாரும் தயாராகாமல் இருப்பதை பார்த்து முகம் சுருக்கினாள்.

"நீங்க யாரும் ஹாஸ்பிடலுக்கு வரலையா?" என்றாள் சினேகா.

"இன்னைக்கு ஸ்ட்ரைக்.  டியூட்டி டாக்டர்ஸ் மட்டும் தான் ஹாஸ்பிடல்ல இருப்பாங்க" என்றான் நிலவன்.

"ஆமாம். ஹாஸ்பிடல் ஸ்டாப் சொன்னாங்க. நான் தான் மறந்துட்டேன். ஆனா, நான் ஹாஸ்பிடல் போகணும்"

"தேவையில்ல. மமதி நல்லா இருக்காளாம். அக்காவும், மகேந்திரனும் ஹாஸ்பிடல்ல தான் இருக்காங்க. உன்னோட இன்ஸ்ட்ரக்ஷன்சை அவங்க ஃபாலோ பண்ணுவாங்க" என்றான் யாழினியன்.

"இல்ல இல்ல நான் நிச்சயம் மமதியை மீட் பண்ணியாகணும். அது தான் என்னோட வழக்கமான டிரீட்மென்ட் மெத்தட். யாருக்காகவும் என்னால் அதை மாத்திக்க முடியாது"

"அப்படின்னா, நானும் உன் கூட வரேன்" என்றான் யாழினியன்.

"நானும் உங்க கூட வரேன்" என்றான் நிலவன்.

"நானும் வரேன்" என்றாள் மைதிலி.

அவர்களை, ஒருவர் மாற்றி ஒருவராய் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் சினேகா.

"இன்னைக்கு ஸ்ட்ரைக்ன்னு சொன்னீங்க...? அப்புறம் எதுக்காக வரீங்க?"

"நாங்க மட்டும் வீட்ல இருந்து என்ன செய்யப் போறோம்?" என்றாள் மைதிலி.

அவர்கள் அனைவரும் மருத்துவமனையை நோக்கி பயணமானார்கள். மருத்துவமனையில் இருந்து ஆரத்தியுடன் ஃபோனில் பேசலாம் என்று எண்ணியிருந்தாள் சினேகா. எல்லோரும் அவளுடன் கிளம்பியதால், அவள் எரிச்சல் அடைந்தாள்.

நேராக அவசர சிகிச்சை பிரிவுக்கு சென்று, பெயின் கில்லரின் உதவியுடன் நிம்மதியாய் உறங்கிக் கொண்டிருந்த மமதியை திருப்தியுடன்  பார்த்தாள் சினேகா.

அப்போது அவளை,

"சினேகா" என்று அழைத்த யாழினியனை ஆச்சரியமாய் ஏறிட்டாள்.

"வீட்டுக்கு போகலாம்... புனிதா உன்னை ரொம்ப மிஸ் பண்ணி இருப்பா... அவ கூட கொஞ்ச நேரம் ஸ்பென்ட் பண்ணலாம்... அவளோட அப்பா, அம்மா கூட இருக்கணும்னு அவ ஆசைப்படுவா இல்ல..."

வெற்றி புன்னகை சிந்தாமல் இருக்க முடியவில்லை சினேகாவால்... அவளை, யாழினியனே சினேகா என்று அழைத்து விட்டானே... அவளுக்கு, வானுக்கும் பூமிக்கும் எகிரி குதிக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஒரு வழியாய் அவள் யாழினியனையும் ஏமாற்றி விட்டாள். *யாழினியனை மட்டும் உன்னால் ஏமாற்றவே முடியாது* என்று அவளிடம் சவால் விட்ட ஆர்த்தியிடம் இதைப் பற்றி கூறியாக வேண்டும் அவளுக்கு.

அன்று...

வெங்கட்ராகவன் பிரேசிலில் இருப்பதை தெரிந்து கொண்டாள் சினேகா. பிரேசில் எம்பஸியின் தொலைபேசி எண்ணை பெற்று அவருக்கு ஃபோன் செய்தாள்.

"டாட்..."

"ஆர்த்தி, உன்னோட போனுக்கு என்ன ஆச்சு? எதுக்காக ஆஃபீஸ் போனுக்கு வர?"

"என்னோட ஃபோன் தொலைஞ்சு போயிடுச்சு டாட். அதனால யாருடைய நம்பரும் என்கிட்ட இல்ல"

"என் நம்பர் கூடவா உனக்கு ஞாபகம் இல்ல?"

"ஐ அம் சாரி, டாட்... "

"சரி, சரி, அதே நம்பருக்கு மறுபடி அப்ளை பண்ணு"

"ஷ்யூர் டாட்..."

"யாழினியனுக்கும் உனக்கும் இருந்த பிரச்சனையை தீர்த்துட்டியா இல்லையா?"

ஒன்றும் புரியவில்லை சினேகாவுக்கு. ஏனென்றால், அவளுக்கு யாழினியன் யார் என்று தெரியவில்லை. ஒருவேளை ஆர்த்தியின் நண்பனாக இருப்பானோ?

"அது இன்னும் அப்படியே தான் இருக்கு" என்று சமாளித்தாள்.

"அந்த பிரச்சனையை முடிச்சிட்டு, கார்டியாலஜி சேர்றதுக்கு முன்னாடி, பிரேசில் வந்து என்கூட கொஞ்ச நாள் தங்கிட்டு போ"

"கார்டியாலஜியா?"

"யாழ் கூட போட்ட சண்டையில, நீ அதை கூட மறந்துட்டியா?" என்று சிரித்தார் வெங்கட்ராமன்.

"ஆமாம் டாட்..."

"சான்சே இல்ல... இந்த தடவை, நீ உன்னோட ஆம்பிஷனை மாத்திக்க நான் விடமாட்டேன். நீ நிச்சயம் நல்ல கார்டியாலஜிஸ்ட்டா வருவேன்னு எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு. நீ யாழ் கூட சேர்ந்து, அவனோட ஹாஸ்பிடல்ல, அவனோட ஒய்ஃபா வேலை செய்யணும். எனக்கு அது தான் வேணும். புரிஞ்சுதா?"

ஒய்ஃபா? அப்படி என்றால், யாழ் என்பது ஆரத்தியின் காதலனா? என்ன அப்பா இவர்? ஒரு அப்பாவே, தனது மகளிடம் அவளது காதலனை பற்றி பேசுகிறார் என்பதை சினேகாவால் நம்ப முடியவில்லை. அப்படி என்றால், இந்த அப்பாவும், மகளும், எந்த ஒலிவு மறைவும் இன்றி, சகலத்தையும் பகிர்ந்து கொள்ளக் கூடியவர்கள் என்று அவளுக்கு புரிந்தது. அது அவளை மேலும் கோபப்படுத்தியது. ஏனென்றால், அந்த அதிர்ஷ்டம் அவளுக்கு வாய்க்கவில்லை அல்லவா? ஆரத்தியின் இடத்திலிருந்து, வெங்கட்ரகவனை மட்டும் சமாளித்தால் போதுமானது என்று அவள் நினைத்திருந்தாள். ஆனால், அவளுக்கு ஒரு காதலன் வேறு இருக்கிறான் போலிருக்கிறது. நல்ல வேலை... அவர்களுக்குள் ஏதோ பிரச்சனை ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. இந்த இடைவெளி, யாழினியனைப் பற்றிய விபரங்களை சேகரிக்க அவளுக்கு உதவியாக இருக்கும். வெங்கட்ராகவனாலேயே அவளுக்கும் ஆரத்திக்கும் இருக்கும் வித்தியாசத்தை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லையே... ஆனாலும், அவள், அவரிடம் இருந்து விலகியே இருப்பது நல்லது. நேருக்கு நேர் சந்திப்பது என்பது எப்பொழுதுமே ஆபத்து தான்.

"ஆர்த்தி, நீ லைன்ல தானே இருக்க?"

"எஸ் டாட் "

"சரி, நீ இங்க எப்ப வர போற? உனக்காக நான் வேணும்னா யாழ் கிட்ட பேசட்டுமா?"

"இல்ல டாட், என்னால இப்போதைக்கு பிரேசில் வர முடியாது போல இருக்கு"

"ஏன் வர முடியாது?"

"நான் கார்டியாலஜி அப்ளை பண்ண போறேன்"

"அதுக்கு முன்னாடி, ஒரு வாரமாவது இங்க வர முடியாதா?"

"ஒரு வாரத்துல நான் இங்க நிறைய விஷயம் செய்வேன்"

"சரி, உனக்கு எது சரின்னு படுதோ அதை செய்"

"ஓகே டாட்"

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு, வாயில் பிளாஸ்டர் ஒட்டப்பட்டிருந்த ஆர்த்தியை பார்த்து ஏகத்தாளமாய் புன்னகை சிந்தினாள் சினேகா.

"உன்னோட பாய் ஃப்ரெண்ட் பேரு யாழினியனா?"

ஆர்த்தியின் கண்களில் பதற்றம் தெரிந்தது.

"ஐயோ பாவம்... நான், நீ இல்லைன்னு கண்டுபிடிக்க முடியாம, உங்க அப்பா, உன் டார்லிங்கை பத்தி எல்லாத்தையும் என்கிட்ட உளறிட்டாரு. உங்க அப்பா கிட்ட இருந்து உன்னை பத்தின எல்லா விவரத்தையும் நான் வாங்க போறேன். அதை பயன்படுத்தி, உன்னை மாதிரியே என்னை மாத்திக்க போறேன். அதுக்கப்புறம், என் மேல சந்தேகப்படுற வாய்ப்பு, வெங்கட்ராகவனுக்கு இருக்காது"

ஏமாற்றத்துடன் கண்களை மூடினாள் ஆரத்தி. நிச்சயம் அது அவளுக்கு மிகப்பெரிய தோல்வி தான். அவளுடைய அப்பா இவ்வளவு பெரிய மக்கா? எப்படித் தான் அவர், பப்ளிக் சர்வீஸ் கமிஷன் பரிச்சை எழுதி  தேறினாரோ...? புத்தி கெட்ட மனிதர்...! என்று தன் அப்பாவை மனதிற்குள் திட்டினாள் ஆரத்தி.

"உங்க அப்பா கிட்ட இருந்து, உன்னோட டார்லிங் நம்பரை வாங்க போறேன்.  என்னை நீன்னு நெனச்சு, அவன், உனக்கு பதிலா என்னை கொஞ்சினா எப்படி இருக்கும்? செம ரகளையா இருக்காது?"

ஆரத்தியின் கண்கள் ஒரு நொடி மின்னியது. அதை கவனிக்க தவறவில்லை சினேகா. அதற்கு என்ன அர்த்தம்? எதற்காக அவளது கண்களில் ஒளி தெரிந்தது? ஆர்த்தியின் வாயில் ஒட்டி இருந்த பிளாஸ்டரை பிடித்து இழுத்தாள் அவள். நேரடியாய் கேட்டாள் ஆரத்தி கூற மாட்டாள் என்று அவளுக்கு தெரியும். அதனால் அவள் வழியில் சென்று அதை சாதிக்க நினைத்தாள்.

"உனக்கு பதிலா நான் யாழினியனை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா எப்படி இருக்கும்? தினம் தினம் நான் எங்களோட போட்டோவை உனக்கு அனுப்பி வச்சா, அதை பார்க்கும் போது உனக்கு ஜில்லுனு இருக்காது?"

"போ யாழ் கிட்ட..." என்று ஆர்த்தி கூறியதை கேட்டு திடுக்கிட்டாள் சினேகா.

"நீ என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க? நம்ம அப்பாவை மாதிரி அவன் ஒரு மொக்க பீசுன்னு நினைச்சியா? பத்தே நிமிஷத்துல, உன்னோட திருட்டுத்தனத்தை கண்டுபிடிச்சிடுவான் அவன். நீ பாக்குற பார்வையை வச்சே, நீ, நான் இல்லைன்னு அவனுக்கு தெரிஞ்சிடும்"

"ரொம்ப ஓவரா பில்டப் கொடுக்காத. உன்னோட அப்பாவாலையே என்னை கண்டுபிடிக்க முடியலையே..."

"ஏன்னா, நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா இருந்து ரொம்ப வருஷம் ஆச்சு... ஆனா யாழ் அப்படி இல்ல. என்னோட உடம்புல ஓடுற ஒவ்வொரு ரத்த செல்லும் அவனுக்கு தெரியும். நான் என்ன செய்வேன், என்ன செய்ய மாட்டேன், எனக்கு என்ன பிடிக்கும், என்ன பிடிக்காது, எல்லாம் அவனுக்கு  தெரியும்... நீ நிச்சயம் அவன் கிட்ட போகணும்..."

"நான் என்ன அவ்வளவு முட்டாளா? அவன்கிட்ட ஃபோன்ல பேசி பழகி, அவன்கிட்ட நெருக்கமான பிறகு நான் அவன்கிட்ட போனா என்ன செய்வ?"

"இருந்த இடத்திலேயே ஒட்டிக்கிட்டு இருக்க, அவன் ஒன்னும் வெங்கட்ராகவன் இல்ல. நீ மட்டும் அவனுக்கு ஃபோன் பண்ணி பாரு, உலகத்தோட எந்த மூலையில நீ இருந்தாலும், அடுத்த நாளே உன் முன்னாடி வந்து நிப்பான். அவன் தான் என்னோட யாழ் ..."

திகைத்துப் போனாள் சினேகா. அவனிடம் செல்வது அவ்வளவு ஆபத்தானதா? அவன் ஆரத்தியை அந்த அளவுக்கா காதலிக்கிறான்? அப்படி என்றால், அது நிச்சயம் அவளுக்கு பிரச்சனையை தான் ஏற்படுத்தும். யாழினியன் விஷயத்தில் அவள் அவசரப்படாமல் இருப்பது நல்லது. அவனை நெருங்குவது அவ்வளவு புத்திசாலித்தனமாக தோன்றவில்லை. அவள், ஆரத்தி தான் என்று முதலில் வெங்கட்ராகவன் நம்பட்டும். பிறகு யாழினியனை பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்தாள் சினேகா.

அப்படித்தான் யாழினியனை பற்றிய உண்மையை கூறி, மிகப்பெரிய தவறு செய்தாள் ஆர்த்தி. அவள் யாழினியனை பற்றி சினேகாவிடம் கூறி இருக்கக் கூடாது. யாழினியனிடம் அவளை செல்ல விட்டிருக்க வேண்டும். ஒருவேளை அவள் அப்படி விட்டிருந்தால், தான் எப்பொழுதும் ஜெயித்துக் கொண்டே இருக்க முடியாது என்ற உண்மை சினேகாவுக்கு புரிந்திருக்கும். ஆர்த்தி தவறு செய்துவிட்டாள்.

இன்று...

தனது வெற்றியை கொண்டாட, ஆர்த்திக்கு ஃபோன் செய்தாள் சினேகா. வழக்கம் போல், அவளது அழைப்பை ஏற்றாள் அவளது தோழி லட்சுமி. அப்போது ஆர்த்தி, மதிய உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.  

"ஆர்த்தி கிட்ட போனை குடு" என்றாள் சினேகா.

"அவ சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்கா"

"அதனால?"

"சாப்பிடும் போது, அவ யார்கிட்டயும் பேச மாட்டா"

ஆம், தனது அதிருப்தியை ஆரத்தி எப்பொழுதும் உணவின் மீது காட்டியதில்லை. தன் உடல் நிலையை சமநிலையில் வைத்துக்கொள்ள  அவளுக்கு சக்தி அவசியம். அப்பொழுது தானே, ஏதாவது ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால், அங்கிருந்து அவளால் தப்பிச் செல்ல முடியும்? அங்கு வந்ததிலிருந்து, ஒவ்வொரு நாளும், அவள் அப்படி ஒரு சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள். அப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பம் அவளுக்கு கிடைக்கவில்லை என்றாலும், அவள் மனம் தளரவில்லை.

"நான் சொன்னத செய்" என்றாள் சினேகா.

"சினேகா உன்கிட்ட பேசணுமாம்" என்றாள் லட்சுமி.

"எனக்கு அவ கிட்ட பேச விருப்பம் இல்ல... என்னோட குழந்தையை, அவளோட வேலையை அனாதை மாதிரி தனியா செய்ய வச்சி, போட்டோ எடுத்து அனுப்பவா. எந்த தப்பும் செய்யாத ஒரு சின்ன குழந்தைகிட்ட தன்னுடைய வீரத்தை காட்டுற கேவலமான வேலையை செய்யுறதை நிறுத்த சொல்லு" என்று சாப்பிடுவதை தொடர்ந்தாள்.

"ஸ்பீக்கரை ஆன் பண்ணு" என்றாள் சினேகா.

"நீ என்னை ஆச்சரியப்படுத்த தவறவே மாட்டேங்குற ஆர்த்தி... உன்னை மாதிரி, எல்லா கவலையையும் மறந்து, யாரால இப்படி சாப்பிட முடியும்? இப்படி நீ வயிறு முட்ட சாப்பிடுற விஷயம், உன்னோட யாழினியனுக்கு தெரிஞ்சா, அவன் உன்னை பத்தி என்ன நினைப்பான்?" என்றாள் சினேகா.

சாப்பிடுவதை நிறுத்தினாள் ஆர்த்தி. ஏனென்றால், பல வருடங்களுக்குப் பிறகு சினேகா, யாழினியனை பற்றி பேசினாள். 

"சரி நீ சாப்பிடு... அப்படியே நான் அனுப்புன போட்டோவை பார்த்திடு. அது என்ன ஃபோட்டோனு உனக்கு தெரியுமா? ஃபேமிலி ஃபோட்டோ... நான், உன்னோட அப்பா... உன்னோட குழந்தை... அப்புறம் என்னோட வருங்கால புருஷன், யாழினியன் கூட எடுத்த போட்டோ"

தான் சாப்பிட்ட உணவு, தொண்டையில் சிக்குவது போல் இருந்தது ஆர்த்திக்கு.

"ஆமாம், நான் இந்தியாவில் தான் இருக்கேன்... அதுவும் யாழ் இல்லத்துல... உன்னோட நண்பர்கள் புடைசூழ..."

ஆர்த்தியை விட அதிகம் பதறியவள் லட்சுமி தான். அவள், தனது ஒன்பது மாத வயிற்றை, அதிர்ச்சியுடன் பற்றினாள். அவள் குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளக் கூடாது என்பது சினேகா இட்ட கட்டளை. ஏனென்றால், தனக்கென்று ஒரு குழந்தை வந்து விட்டால், லட்சுமியால் ஆர்த்தியின் மீது கவனம் செலுத்த முடியாது என்று நினைத்தாள் சினேகா. சினேகா, இந்தியா வருவதையே அடியோடு நிறுத்தி விட்டதால், குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளலாம் என்று எண்ணினாள் லட்சுமி. ஆனால், அவளது கெட்ட நேரம், சினேகா இந்தியாவுக்கு வந்திருக்கிறாள். இப்பொழுது, அவளால் எப்படி இந்த விஷயத்தை மறைக்க முடியும்? அவளுடைய பிரசவ நாளுக்கு இன்னும் ஒரு வாரமே இருந்தது. அதற்கு முன், ஒரு வேளை, சினேகா இங்கு வந்து விட்டால் என்ன ஆவது?

*சினேகா இந்தியாவில் இருக்கிறாளா? எப்போது வந்தாள்? எப்படி? ஏன்? அதைப் பற்றி ஏன் அவள் ஒன்றுமே கூறவில்லை?* என்று எண்ணினாள் ஆர்த்தி.

"உன்னோட ஃபிரண்டுங்க எல்லாரும் சேர்ந்து, நான் தான் ஆரத்தின்னு அவங்களே என்னை ஒத்துக்க வச்சிட்டாங்க. பாவம் நீ... நீ நெனச்ச அளவுக்கெல்லாம் ஒன்னும் யாழினியன் புத்திசாலி இல்ல. நான் திரும்பி வந்ததை, எல்லாரும் சேர்ந்து நேத்து ராத்திரி கொண்டாடினாங்க. அவனுக்கு பிடிச்ச கலர் டிரெஸ்ஸை, யாழினியனே எனக்கு செலக்ட் பண்ணி கொடுத்தான் தெரியுமா? போட்டோ அனுப்பி இருக்கேன் பாரு" கிண்டலாய் சிரித்தாள் சினேகா.

ஆர்த்தியின் விழிகள், அருவி எனப் பொழிந்தது. சினேகா அனுப்பிய புகைப்படத்தை, ஆர்த்தியிடம் காட்டினாள் லட்சுமி. அதை பார்த்து முகம் சுருக்கினாள் ஆர்த்தி. அவளுக்கு ஏதோ பொறி தட்டியது. கண்ணீர் தழும்பும் தன் கண்களை துடைத்துக் கொண்டு அந்த புகைப்படத்தை பார்த்தாள். தனக்கு பிடித்த நிற உடையை, யாழினியனே அவளுக்காக தேர்ந்தெடுத்தான் என்றல்லவா சினேகா கூறினாள்? அப்படி இருக்கும் பொழுது, எதற்காக இவள் *நீல* நிற உடையை அணிந்திருக்கிறாள்? யாழினியனுக்கு பிடித்த நிறம், *கருப்பு* ஆயிற்றே... " அவளது முகம் பிரகாசம் அடைந்தது. ஒருவேளை யாழினியன், இவள் யார் என்ற உண்மையை கண்டுபிடித்து விட்டானோ? அவளது திருட்டுத்தனத்தை கண்டுபிடிப்பதற்காக, வேண்டுமென்றே நீல நிற உடையை தேர்ந்தெடுத்து கொடுத்தானோ? அவளுக்கு சந்தோஷம் தாங்கவில்லை. தான் சந்தோஷப்படுகிறோம் என்பது அவர்களுக்கு தெரிந்து விடக்கூடாது என்பதற்காக, தனது கால்களில் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டு, அழுவது போல் பாசாங்கு செய்தாள். சென்ற முறை செய்த அதே தவறை, இந்த முறை செய்ய அவள் தயாராக இல்லை. அவள் பிடிபட்டு விட்ட உண்மை சினேகாவிற்கு நிச்சயம் தெரியக்கூடாது என்று நினைத்தாள் ஆர்த்தி.

தொடரும்...