32 சினேகா ஆடிய ஆட்டம்

நிலவன் எடுத்துக் கொடுத்த புகைப்படத்தை பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள் சினேகா. தன்னை தானே நினைத்து பெருமைப்பட்டு சிரித்தாள். *நான் ஆரத்தி அல்ல* என்று கூறியே  யாழினியனை தான் ஏமாற்றிய விதத்தை எண்ணி மகிழ்ந்தாள். தான் வழக்கமாய் செய்வது போல், தன் கையில் இருக்கும் புகைப்படத்தை, உடனே ஆரத்தியிடம் காட்ட வேண்டும் என்று தோன்றியது அவளுக்கு. ஆனால் அதை யாழ் இல்லத்திலிருந்து செய்து, பிரச்சனையை தேடிக்கொள்ள அவள் விரும்பவில்லை.

*என்னுடைய வாழ்க்கை, எவ்வளவு அழகா, நான் பிளான் பண்ண படியே போய்ட்டு இருக்கு...! என் வாழ்க்கையோட முதல் பாதி நான் விரும்பியபடி அமையலைனாலும்... இரண்டாவது பாதி, முழுக்க முழுக்க என்னோட கட்டுப்பாட்டுக்குள்ள இருக்கு. கடவுளோட விருப்பம் கூட இது தான் போல இருக்கு... ஆர்த்தியை பெத்த அப்பாவுக்கே என் மேல சந்தேகம் வரலையே...! உன் தலையெழுத்தை அடியோட மாத்த போற போட்டோவை நாளைக்கு நீ பார்க்க போற ஆர்த்தி... நான் சொன்ன மாதிரியே உன்கிட்ட இருந்து எல்லாத்தையும் பறிச்சிட்டேன்... உன் அப்பா, உன் குழந்தை, சீக்கிரமே உன்னோட யாழினியனையும்...* என்று எண்ணி சிரித்தபடி கட்டிலில் விழுந்தாள் சினேகா.

தன் வாழ்க்கையை மாற்றி போட்ட அந்த சம்பவத்தை நினைத்துப் பார்த்தாள் அவள்.

12 வருடங்களுக்கு முன்
சென்னையின் புறநகர் குடியிருப்பு பகுதி.

சென்னையின் புறநகர், இப்பொழுது இருப்பது போல் வளர்ச்சி அடையாத காலகட்டம் அது. சாலை வசதிகள் எல்லாம் அப்போது தான் விரிவாக்கம் செய்ய துவங்கப்பட்டிருந்தது.

பன்னிரண்டாம் வகுப்பு முடித்திருந்த சினேகா, கல்லூரியில் சேர்ந்தது குறித்து தனது தோழியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு ஒரு அரசு கலைக் கல்லூரியில் இடம் கிடைத்திருந்தது. அப்பொழுது, அவளுடைய தோழி லட்சுமி அவளை நோக்கி ஓடி வந்தாள்.

"சினேகா, இங்க பாரு..." தன் கையில் இருந்த நாளிதழின் ஒரு பகுதியை அவளிடம் நீட்டினாள்.

அதில் இருந்த ஆர்த்தியின்  புகைப்படத்தை பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தாள் சினேகா. பன்னிரண்டாம் வகுப்பில், மாவட்டத்திலேயே முதல் மதிப்பெண் பெற்றிருந்தாள் ஆரத்தி.

"இந்த பொண்ணு பார்க்க அப்படியே உன்னை மாதிரியே இருக்கா... எப்படி அது?"

அதிர்ச்சி மாறாமல் அவளை பார்த்தாள் சினேகா.

"இந்தப் பொண்ணு உனக்கு சொந்தக்காரியா? அவளோட அப்பா ஐஏஎஸ் ஆஃபீஸராம். அவரோட பேரு வெங்கட்ராகவன். உங்க அப்பாவோட பேரும் வெங்கட்ராகவன் தானே? இதெல்லாம் என்ன சினேகா?"

அவள் கையில் இருந்த அந்த காகிதத்தை பறித்துக் கொண்டு, தன் இல்லம் நோக்கி ஓடினாள் சினேகா, தன் அம்மா புனிதாவை பார்க்க.

"எங்கடி போயிருந்த? எவ்வளவு நேரமா உன்னை தேடுறது?"

அவருக்கு பதில் கூறாமல், தன் கையில் இருந்த காகிதத்தை அவரிடம் நீட்டினாள் சினேகா. அதை பார்த்த புனிதாவின் முகத்தில் அதிர்ச்சி தெரிந்தது.

"யார் இவ? எதுக்காக இவ என்னை மாதிரியே இருக்கா?"

"எனக்கு தெரியாது..." தடுமாறினார் புனிதா.

"பொய்... இவ யாருன்னு உனக்கு நல்லாவே தெரியும். இவ உன் புருஷனோட மக தானே?"

"இல்ல..."

"அவளோட அப்பா பேரும் வெங்கட்ராகவன் தான்"

"இருக்கலாம்..."

"இது கொஞ்சம் கூட நியாயமே இல்ல மா... அவருக்கு பொண்ணா பொறந்த அவ மட்டும் உல்லாச வாழ்க்கை வாழுவா... ஆனா நான் மட்டும் பிச்சை எடுக்கணுமா?"

"அதுல அவருடைய தப்பு எதுவும் இல்ல... என் மாமா கிட்ட இருந்து என்னை காப்பாத்திக்க, நான் தான் ராமநாதபுரத்தை விட்டு வந்தேன். அவரை மாதிரி ஒரு நல்ல மனுஷனை நான் பார்த்ததே இல்ல..."

"அப்படின்னா, இப்போ ஏன் நாம் அவர்கிட்ட போக கூடாது?"

"இல்ல, அவருக்குன்னு ஒரு குடும்பம் இருக்கு... ஒரு மகள் இருக்கா... இந்த சமுதாயத்துல அவருக்குன்னு ஒரு அந்தஸ்து இருக்கு. நம்மளால அவர் அவமானத்தையும், பிரச்சனையையும் சந்திக்கிறதுல எனக்கு விருப்பமில்ல"

"ஆனா, நான் ஏன் கஷ்டப்படணும்?"

"உனக்கு நான் எதுல குறை வச்சேன்? நீ ஆசைப்பட்டது எல்லாத்தையும் உனக்கு கொடுத்துக்கிட்டு தானே இருக்கேன்?"

"ஆமாம், கொடுக்கிற. ஆனா, உன் புருஷன் உயிரோட இருக்கும் போது, நீ எதுக்காக இதை எல்லாம் எனக்கு செய்யணும்? அவரை எனக்கு இதையெல்லாம் செய்ய வைக்க வேண்டியது தானே?"

"இல்ல. அதை என்னால செய்ய முடியாது. இதுல நீ தலையிட வேண்டிய அவசியம் இல்ல. இது எனக்கும் அவருக்கும் இடையில இருக்கிற பிரச்சனை"

"ஆனா, நீ என்னை தடுக்க முடியாது மா. அவரை நான் சும்மா விடமாட்டேன். அவர் என் கேள்விக்கு பதில் சொல்லி தான் ஆகணும். என்கிட்ட இருந்து அவர் தப்பிக்க முடியாது"

அங்கிருந்து ஓட துவங்கினாள்  சினேகா. பதட்டத்துடன் அவளை பின் தொடர்ந்து ஓடினார் புனிதா. பின்மாலை நேரம் என்பதால், நன்றாக இருட்டிவிட்டிருந்தது. ஆனால், சினேகா அதை பற்றி எல்லாம் கவலைப்படவில்லை. அவளுக்கு கோபம் வந்துவிட்டால், இப்படித் தான் பைத்தியக்காரி போல் நடந்து கொள்வாள். சினேகா புறவழி  சாலையை வந்தடைந்த போது, அவளை துரத்திக் கொண்டு வந்த புனிதாவை, வேகமாய் வந்த ஒரு கார் மோதி தூக்கி வீசியது. சாலைக்கு  பக்கத்தில் இருந்த, ஒரு சிறிய புதருக்கு பின்னால், விழுந்தார் புனிதா.    கீழே கிடந்த கல்லில் மோதியதால், அவர் தலை உடைந்து ரத்தம் கொட்டியது. சினேகாவும், அந்த காரை ஓட்டி வந்தவரும், ஓடிச்சென்று அவரை பார்த்து அதிர்ந்தார்கள். ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க அந்த மனிதர், ஆடிப் போனார். புனிதாவிடம் எந்த அசைவும் தென்படவில்லை.

அந்த மனிதனின் சட்டை காலரை பற்றிக் கொண்ட சினேகா,

"உன்னை நான் கொல்லாம விட மாட்டேன்" என்று பேய் போல் கத்தினாள்.

"மா, கத்தாத மா, நீ எவ்வளவு பணம் கேட்டாலும் கொடுக்கிறேன்" என்றார் அவர்.

"பணம் கொடுக்க போறியா? என்னை பத்தி நீ என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க?"

"தயவு செய்து என்னை காப்பாத்து மா.  என் பொண்டாட்டிக்கு என்னை விட்டா யாருமில்ல... நீ என்ன கேட்டாலும் செய்யிறேன்... பத்து லட்சம்... இருவது லட்சம்... எவ்வளவு கேட்டாலும் தரேன்"

அவரது காலரைப் பற்றி இருந்த அவளது கைகள் தளர்ந்தன.   

"நான் எப்படி உன்னை நம்புறது? நீ என்னை ஏமாத்திட்டு ஓடிப்போயிட்டா???"

"இல்ல... சத்தியமா மாட்டேன். என்னை நம்பு. தயவுசெய்து என்னை போலீஸ்ல காட்டி கொடுத்திடாத. நானும் என் வைஃப்பும் கனடா போறோம். போலீஸ் எஃப்ஐஆர் ஃபைல் பண்ணா, என்னோட பாஸ்போர்ட் கேன்சல் ஆயிடும். ப்ளீஸ்..."

அவரது காரை நோக்கி ஓடிச் சென்ற சினேகா, டேஷ்போர்ட்டில் இருந்த, காரின் ஆர்சி புத்தகம், மற்றும் அவரது லைசென்சை எடுத்தாள். அந்த மனிதனின் பெயர், தேவதானம் என்று இருந்தது. காரின் ஆர்சி புத்தகத்திலும், லைசென்சிலும், ஒரே பெயரும், ஒரே முகவரியும் இருந்ததை சரி பார்த்துக் கொண்டாள் சினேகா. காரை நோக்கி வந்தார் தேவதானம்.

"இந்த அட்ரஸ் எங்க இருக்கு?" என்றாள் சினேகா.

"சென்னையில இருக்கு"

டேஷ்போர்ட்டில் இருந்த ஒரு வெற்று காகிதத்தை எடுத்து, அதில் என்னமோ எழுதினாள் சினேகா.

"இதுல கையெழுத்து போடு" என்றாள்.

அதை பெற்று, படித்துப் பார்த்தார் தேவதானம்.

*தேவதானம் ஆகிய நான், எனது காரை வேகமாய் ஓட்டி வந்து மோதியதில், சினேகாவின் அம்மா புனிதா, மரணம் அடைந்து விட்டார்* என்று அதில் எழுதி இருந்தது.

அதேநேரம், ரோந்து போலீசார் வாகனம் அந்த பக்கம் வந்தது. அவசரமாய் தன் கையொப்பமிட்டு அதை சினேகாவிடம் வழங்கிவிட்டு, காரை அங்கிருந்து கிளப்பிக் கொண்டு சென்றார் தேவதானம்.

"எங்க போற நீ? எங்க அம்மாவுடைய பாடி அங்க கிடக்குது..."

"போலீஸ் நம்மளை பார்த்தா, அவங்க நிச்சயம் என்னை சந்தேகப்படுவாங்க. தயவுசெய்து, கொஞ்ச நேரம் அமைதியா இரு மா"

சற்று தூரம் சென்று, காரை நிறுத்தி நேரத்தை கடத்திவிட்டு, அவர்கள் திரும்பி வந்து பார்த்த பொழுது, அங்கு புனிதாவின் உடல் இருக்கவில்லை. அதனால் அவர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள்.

"எங்க அம்மாவுடைய உடம்பு எங்க?"

"போலீஸ் எடுத்துகிட்டு போயிருப்பாங்கன்னு நினைக்கிறேன்"

"நீ சொன்ன சொல்லை காப்பாத்தலைன்னா, நான் உன்னை சும்மா விட மாட்டேன்"

"இல்ல, நீ எது கேட்டாலும் நான் செஞ்சு தரேன்"

"நான் நாளைக்கு வந்து உன்னை பார்க்கிறேன். இப்ப நீ கிளம்பலாம்"

அவருடைய லைசென்ஸ்ஸையும், கார் ஆர்சி புக்கையும் எடுத்துக் கொண்டாள் சினேகா.

முதலில், தன் அம்மாவுக்கு இறுதி சடங்குகளை செய்ய வேண்டும் என்று எண்ணினாள் அவள். காவல் நிலையத்திற்கு சென்று தன் அம்மாவை காணவில்லை என்று புகார் கொடுக்க முடிவு செய்தாள், அவருக்கு நடந்த விபத்தை பற்றி தனக்கு ஒன்றும் தெரியாது என்பதைப் போல. அங்கு சென்ற பிறகு தான் தெரிந்தது, அவளுடைய அம்மா இன்னும் உயிரோடுதான் இருக்கிறார், ஆனால் கோமா நிலையில் இருக்கிறார் என்று. சினேகா பதட்டமானாள். தேவதானிடமிருந்து பணத்தைப் பெற்று, தனது மாற்றாந்தாய் மகளான ஆர்த்தியை, பழிவாங்கலாம் என்று அவள் எண்ணியிருந்தாளே... இப்பொழுது என்ன செய்வது? தன் வாழ்க்கையின், மிகப் பெரிய, மற்றும் மிக மோசமான முடிவை எடுத்தாள் சினேகா. தேவதானத்திடமிருந்து அவளுடைய அம்மா உயிரோடு இருக்கும் உண்மையை மறைப்பது என்ற முடிவுக்கு வந்தாள். ஆம், அவளுடைய அம்மா இறந்து விட்டதாய் தேவதானத்தை நம்ப வைத்து, அவரிடமிருந்து பணத்தைப் பறிக்க அவள் முடிவு செய்தாள்.

மருத்துவமனைக்குச் சென்று, அவளுடைய அம்மா, அவசர சிகிச்சை பிரிவில் சேர்க்கப்பட்டிருப்பதை கண்டாள். அவரை மருத்துவமனையில் சேர்த்தது போலீசார் தான்.

மருத்துவமனையில் இருந்து நேராக, ஆர்த்தி படித்த, இவிஆர் ஆங்கிலோ இந்தியன் பள்ளிக்குச் சென்றாள். வேண்டுமென்றே ஆசிரியர்கள் அறை இருந்த பக்கம் உலா வந்தாள். அவள் எதிர்பார்த்தபடியே, அங்கிருந்த ஒரு ஆசிரியை அவளை அழைத்தார்.

"ஆர்த்தி..."

அவரைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள் சினேகா.

"உனக்கு மெடிக்கல் சீட் கிடைச்சிடுச்சா?" என்றார்  அந்த ஆசிரியை ஆங்கிலத்தில்.

ஒரு நொடி தடுமாறிய சினேகா, சுதாகரித்துக் கொண்டு,

"கிடைச்சிடும்" என்றாள்

"உன்னோட ஃப்ரெண்ட்ஸ்காக, ஜர்னலிஸ்ட் ஆகணும் என்கிற உன்னுடைய ஆசையை விட்டுட்டு, மெடிசன் படிக்க முடிவெடுத்த. டாக்டர் ஆகிறது அவ்வளவு ஈஸியான விஷயம் இல்ல. அதுக்கு டெடிகேஷன் வேணும். நீ நிச்சயம் ஒரு கிரேட் டாக்டரா வருவ"

"தேங்க்யூ மேடம்"

அங்கிருந்து சென்றார் அந்த ஆசிரியை. தன் பல்லைக் கடித்தாள் சினேகா. அப்படி என்றால், டாக்டராக வேண்டும் என்பது தான் ஆர்த்தியின் விருப்பமா? அங்கிருந்து நேராக தேவதானத்தின் இல்லம் சென்றாள்.

அவளைப் பார்த்தவுடன் பதறினார் தேவதானம்.

"நான் டாக்டர் ஆகணும்" என்றாள்.

"டாக்டரா? ஆனா, இந்தியாவில் என்ட்ரன்ஸ் எக்ஸாம் எல்லாம் முடிஞ்சு போச்சே... கவலைப்படாதே, நிச்சயமா அடுத்த வருஷம் சீட் வாங்கிடலாம்"

"அதெல்லாம் முடியாது. நீ என்ன செய்வியோ எனக்கு தெரியாது. நான் இந்த வருஷமே சேர்ந்தாகணும்"

சற்று நேரம் யோசித்தார் தேவதானம். இந்தப் பெண் நிச்சயம் பின்வாங்க மாட்டாள் என்று அவருக்கு புரிந்தது.

"அப்படின்னா ஃபாரின்க்கு போய் படிக்கிறியா?" என்றார்.

அதைக் கேட்டு திகைத்தாள் சினேகா. ஃபாரின்னுக்கா? உண்மையாகவா? எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல் சரி என்று தலையாட்டினாள்.

"உன்னோட சர்டிபிகேட், மார்க் ஷீட் ஜெராக்ஸையும்  என்கிட்ட கொடு. நான் நீ மெடிசன் படிக்க வேண்டிய ஏற்பாடை செய்யிறேன்.

"எனக்கு கொடுக்கிறேன்னு சொன்ன பணம்?"

"நாளைக்கு கொடுக்கிறேன்"

"நீ எழுதிக் கொடுத்த லெட்டர், என்கிட்ட தான் இருக்கு. அதை மறந்துடாத. அதை ஜெராக்ஸ் எடுத்து, என்னோட க்ளோஸ் ஃப்ரெண்ட்ங்க ரெண்டு பேர் கிட்ட கொடுத்து வச்சிருக்கேன். அதனால என்னை ஏமாத்தணும்னு நினைக்காத"

"நான் நிச்சயமா அப்படியெல்லாம் நினைக்கல. என்னை நீ நம்பலாம்"

"அப்படி நினைக்காம இருக்கிறது தான் உனக்கும் நல்லது"

அவளது மருத்துவ படிப்பிற்கான ஏற்பாடுகளை செய்து கொடுத்தார் தேவதானம். அவளுக்கு கனடாவில் மருத்துவம் படிக்க அனுமதி கிடைத்தது. தனது தோழியான லட்சுமியையும் அவளது காதலனான, ஹரியையும், அவள் அம்மாவின் மீது ஒரு கண் வைத்துக் கொள்ளுமாறு பணித்தாள் சினேகா. அவள் கொடுத்த பணத்திற்காக அவள் கூறியதற்கெல்லாம் ஆட்டம் போட்டார்கள் அவர்கள் இருவரும்.  

கனடாவில் மருத்துவம் முடித்தாள் சினேகா. ஆனால் அதே நேரம், ஆர்த்தியை பழி வாங்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இருந்து அவள் ஒருபோதும் பின் வாங்கவில்லை. உண்மையை கூறப்போனால், அவள் எடுத்து வைத்த ஒவ்வொரு அடியும் ஆர்த்தியை நோக்கித்தான் இருந்தது. ஆரம்பத்தில் இருந்தே ஆர்த்தியின் இடத்தை பிடிக்க வேண்டும் என்பது தான் அவளது ஒரே நோக்கம். அது தான் அவள் ஆர்த்திக்கு அளிக்கும் மிகப்பெரிய தண்டனையாக இருக்கும் என்று எண்ணினாள் அவள். அதே நேரம், வெங்கட்ராகவனையும் பழி தீர்த்துக் கொள்ள முடியும்... அவருடன் இருந்தபடி... அவரிடம் பேசாமல் இருந்து... எரிச்சல் அடைய செய்து... கோபமூட்டி... வயதான காலத்தில், அதைவிட பெரிய தண்டனை அவருக்கு வேறு என்ன இருக்க முடியும்? அவரை தனிமைப்படுத்தி, சித்திரவதை செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்தாள் சினேகா. அதில் அவள் வெற்றியும் கண்டாள்.

தொடரும்...