31 ஒரே முகம் கொண்ட அரக்கி

வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு, தன் மனதில் ஆழமாய் ஏதோ உணர்ந்தாள் ஆரத்தி... வெகு காலமாய் அவள் எதிர்பார்த்து இருந்த உணர்வு அது. சீக்கிரமே யாரினியனை சந்திப்போம் என்ற எண்ணத்தை அந்த உணர்வு அவளுக்கு தந்தது. கண்ணீர் சிந்திய படி சுவற்றில் சாய்ந்தாள். தனது வாழ்வை புரட்டி போட்ட, அந்த மோசமான நிகழ்வை, நினைத்துப் பார்ப்பதையே அவள் நிறுத்தி விட்டிருந்தாள். ஆனால் இப்போது அவளால் அதை யோசிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

அன்று...

"நான் சொல்ல போறதில்ல... நமக்குள்ள இவ்வளவு நடந்ததுக்கு பிறகு, நிச்சயம் சொல்ல போறதில்ல." என்று யாழினியின் கூறியதை கேட்டு, அந்த இடத்தை விட்டு சென்ற பிறகு...

யாழினியன் மீது அவ்வளவு கோபமாக இருந்தாள் ஆர்த்தி... என்றும் இல்லாத அளவிற்கு கோபம். அவளை கிண்டல் செய்யாமல் இருக்க முடியாதா, அவனால்? எப்பொழுது தான் அவன் விளையாடாமல் சீரியஸாய் இருக்கப் போகிறான்? அவர்களுக்கு இடையில் இவ்வளவு தூரம் நடந்ததற்கு பிறகு, எப்படி அவனால் எவ்வளவு வேடிக்கையாய் இருக்க முடிகிறது? சீரியஸாய் இருப்பதென்றால் என்னவென்று அவனுக்கு காட்டியாக வேண்டும். வாழ்க்கையிலேயே மறக்க முடியாத அளவிற்கு, அவனுக்கு ஒரு படத்தை கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைத்தாள் ஆர்த்தி. அவளிடம் விளையாட வேண்டும் என்பதையே அவன் அடியோடு மறக்க வேண்டும், என்று எண்ணியபடி தன் அறைக்கு வந்தாள் ஆர்த்தி. இரண்டு நாளுக்கு முன்னால், தபாலில் வந்த தன் தோழியின் திருமண பத்திரிகை அவள் கண்ணில் பட்டது. தனது அப்பா வெங்கட்ரகவனுக்கு ஃபோன் செய்தாள்.

"ஆர்த்தி... பிரேசில் வர ரெடி ஆயிட்டியா?"

"இல்ல, டாட், நான் இப்ப பிரேசில் வரல"

"ஏன்? என்ன ஆச்சு?"

"இப்போதைக்கு என்னை எதுவும் கேட்காதீங்க. அந்த பைத்தியக்காரனுக்கு ஒரு பாடத்தை சொல்லிக் கொடுத்துட்டு தான் நான் வருவேன்" என்றாள் கோபமாக.

"எந்த பைத்தியக்காரனுக்கு???? ஓ... யாழுக்கா?"

ஒன்றும் கூறாமல் அமைதியாய் இருந்தாள் ஆர்த்தி.

"உன்னோட பிரச்சினையை முடிச்சிட்டே வாம்மா... இல்லன்னா இங்க வந்து முடிவில்லாம புலம்பிக்கிட்டே இருப்ப..."

"நான் என்னோட ஃபோனை சுவிட்ச் ஆஃப் பண்ண போறேன். ஒருவேளை அவன் உங்களுக்கு ஃபோன் பண்ணா, அவன் கிட்ட எதுவும் சொல்லக்கூடாது"

"நான் எதுவும் சொல்லல... நீ எனக்கு ஃபோன் பண்ண மறந்துடாத..."

"சரி"

தனது போனை சுவிட்ச் ஆஃப் செய்துவிட்டு, அதை தான் அணிந்திருந்த குர்த்தியின் பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டாள். தனது தோழியின் திருமணத்தில் கலந்து கொள்ள திண்டிவனம் நோக்கி புறப்பட்டாள். ஒரு டாக்ஸியை அமர்த்திக் கொண்டு, பேருந்து நிலையம் வந்தடைந்தாள்.

முதல் நாள் பெய்த மழை நீர், சாலையில் அங்கங்கே தேங்கி கிடந்தது. டாக்ஸிக்கு பணம் செலுத்தி விட்டு தனது பைகளை எடுத்துக் கொண்டாள்.

அப்பொழுது, திடீரென ஒரு கார் அவளை கடந்து சென்றது. அதில் அடிபட்டு விடாமல் பின்னால் நோக்கி நகர்ந்தவள், தடுமாறி கீழே விழுந்தாள். அதில் அவளது கையில் சிராய்ப்பு ஏற்பட்டது.

அந்த காரை ஓட்டி வந்த ஓட்டுநரை திட்ட அவள் தலையை நிமிர்த்திய போது, *தன்னுடைய உருவமே* அந்த காரை விட்டு கீழே இறங்குவதை பார்த்து பேச்சிழுந்து நின்றாள். தன்னுடைய ஜெராக்ஸ் காப்பியை போல் இருந்த பெண்ணை பார்த்து, அதிசயத்துப் போனாள் ஆர்த்தி. அதே முகம்... அதே மூக்கு... அதே உதடு... அதே உடல்வாகு.

அந்தப் பெண், அவளிடம் மன்னிப்பு கேட்ட போது, அவளது அதிசயம் மேலும் அதிகரித்தது. அவளது குரலும், ஆர்த்தியின் குரலை போலவே இருந்தது. ஆர்த்தியை பார்த்த அந்தப் பெண்ணின் நிலைமையும், ஆர்த்தியை போலத்தான் இருந்தது. தன்னை ஆசுவாசப்படுத்தி கொண்ட அவள்,

"ஐ அம் சாரி" என்றாள்.

கண்ணிமைக்காமல் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ஆர்த்தி.

"உங்க காயத்துக்கு நான் மருந்து போட்டு விடுறேன். ஏன்னா, நான் ஒரு டாக்டர்... டாக்டர் சினேகா..." என்று ஆர்த்தியின் தோளைத் தொட்டாள் அவள்.

அப்பொழுது தான், தன் சுயநினைவு பெற்றாள் ஆர்த்தி.

"நான் டாக்டர் ஆரத்தி" என்றாள்.

"வாட் எ கோஇன்சிடென்ஸ்..." என்றாள் சினேகா.

"நமக்குள்ள இருக்கிற இந்த ரிசெம்ப்லென்ஸை என்னால நம்பவே முடியல"

"உலகத்துல, ஒரே மாதிரி ஏழு பேர் இருப்பாங்களாம்" என்றாள் சினேகா, தன் கையை ஆர்த்தியை நோக்கி நீட்டியவாறு.

அவளது கையை சந்தோஷமாய் பற்றி எழுந்து நின்றாள் ஆர்த்தி. தன் காரில் இருந்த முதலுதவி பெட்டியை எடுத்து, ஆர்த்தியின் புண்ணுக்கு மருந்திட்டாள் சினேகா. அதில் ஒரு மருத்துவரின் நேர்த்தி தெரிந்தது.

"ஐ அம் சாரி" என்றாள் சினேகா.

"தட்ஸ் ஓகே... "

"நீங்க எங்க போகணும்னு சொல்லுங்க. உங்களை நான் ட்ராப் பண்றேன்"

"இல்லங்க... நான் திண்டிவனம் போறேன்..."

ஒரு நொடி திகைத்து நின்ற சினேகா,

"நிஜமாவா? நானும் திண்டிவனம் தான் போறேன்" என்றாள்.

"அப்படியா?" என்றாள் குதூகலமாய் ஆர்த்தி.

"ஆமாம்"

"நான் என் ஃப்ரெண்டோட கல்யாணத்துக்கு போறேன்"

"அட... நானும் என் ஃப்ரண்டு கல்யாணத்துக்கு தான் போறேன்"

"உங்க ஃப்ரெண்ட் பேரு ப்ரீத்தியா?"

"இல்ல இல்ல, அக்ஷயா..."

"ஓ..."

"நீங்களும் என் கூட வாங்களேன், சேர்ந்தே போகலாம்... நான் தனியா தான் போறேன்..."

"அது வந்து..." என்று தயங்கினாள் ஆர்த்தி.

"கவலைப்படாதீங்க. என்னோட டிரைவர், நல்லாவே வண்டி ஓட்டுவாரு"

"அதுக்கு இல்ல..."

"நம்ம ரெண்டு பேரும் மீட் பண்ணனும் அப்படிங்கறது கடவுளோட விருப்பம்னு நினைக்கிறேன். நம்ம ரெண்டு பேரும் ஃபிரண்ட்ஸ் ஆயிடலாமா?" -சினேகா.

"சரி" என்றாள் ஆர்த்தி புன்னகையுடன்.

"நீங்க என் கூட வரீங்க தானே?"

"வரேன்... ஆனா நான் தான் பெட்ரோல் போடுவேன்" என்றாள் ஆர்த்தி.

"என்ன ஆளுங்க நீங்க...? சரி வாங்க"

அவள் மீது துளி கூட சந்தேகம் ஏற்படவில்லை ஆர்த்திக்கு. மனிதனுடைய மிகப்பெரிய முட்டாள்தனமே தன்னைப் போல் தான் மற்றவரும் இருப்பார்கள் என்று கண்மூடித்தனமாய் நம்புவது தான். அதிலும் ஆரத்திக்கு, தன்னை போலவே இருக்கும் ஒருத்தி, தவறானவளாய் இருப்பாள் என்ற எண்ணம் எழவே இல்லை. அதுவும் பட்டப்பகல் என்பதால், தைரியமாய் கிளம்பி விட்டாள்.

"நீங்க எந்த ஹாஸ்பிடல்ல ஒர்க் பண்றீங்க?" என்றாள் சினேகா.

"இப்போ தான் மெடிசன் முடிச்சேன்"

"ஓஹோ... என்ன பிளான் வச்சிருக்கீங்க?"

"இருக்கிறவங்க கிட்ட வாங்கி, இல்லாதவங்களுக்கு கொடுத்து, நாங்க சேவை செய்யப் போறோம்"

"நாங்கன்னா?"

"எங்க ஃபிரண்ட்ஸ் டீம். நாங்க ஏழு வருஷமா ஒண்ணா இருக்கோம். ஒரே காலேஜ்ல சீட் கிடைச்சு, ஒன்னாவே மெடிசன் முடிச்சோம்."

"கேக்கவே ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு"

"நாங்க வெறும் ஃப்ரண்ட்ஸ் மட்டுமில்ல... ஒரு ஃபேமிலி மாதிரி. உங்களை நேரில் பார்க்கும் போது, அவங்க முகமெல்லாம் எப்படி போகுதுன்னு நான் பாக்கணும்... செம ரகலையாய் இருக்கும்" என்றாள் ஆரத்தி குதூகலமாய்.

"சந்தேகமில்லாம..."

அப்பொழுது சினேகாவுக்கு ஒரு கைபேசி அழைப்பு வந்தது. அதை ஏற்று பேசினாள் சினேகா.

"ஆங்... நான் கிளம்பிட்டேன்..."

"....."

" நெஜமாவா?"

"....."

"எனக்கு ஒரு புது ஃபிரண்ட் கிடைச்சிருக்காங்க. அவங்க கூட தான் போய்கிட்டு இருக்கேன்"

"....."

"ஒரு நிமிஷம்..."

"ஆர்த்தி, என்னோட இன்னொரு ஃப்ரெண்டும் கல்யாணத்துக்கு வரளாம். அவளையும் பிக்கப் பண்ணிக்கலாமா?"

"ஓ... தாராளமா செய்யலாம்"

"டிரைவர், லட்சுமி வீட்டுக்கு போங்க"

"சரிங்க, மேடம்"

மேல்மருவத்தூருக்கு, பத்து கிலோமீட்டருக்கு முன்பாக, இடது பக்கம் திரும்பிய செம்மண் சாலையில் கார் ஓடத் துவங்கியது. நெடுஞ்சாலையில் இருந்து இரண்டு கிலோமீட்டர் கடந்து வந்த பின், அந்த கார், ஒரு தனி வீட்டின் முன் நின்றது. அங்கு கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை வீடுகளே இல்லை. அந்த சூழல், ஆர்த்திக்கு சற்று அச்சத்தை ஏற்படுத்தியது.

"உள்ள வா ஆர்த்தி... தண்ணி சாப்பிட்டு போகலாம்..."

ஆர்த்திக்கும் தாகமாய் இருந்ததால், கீழே இறங்கினாள்.

உள்ளே சென்று அமர்ந்தவளுக்கு, சினேகாவின் தோழி லட்சுமி தண்ணீர் கொடுத்தாள். அதை ஒரே மடக்கில் குடித்து முடித்தாள் ஆர்த்தி. அப்பொழுது சினேகாவும், லட்சுமியும் ஏதோ முணுமுணுப்பாய் பேசுவது அவள் காதில் விழுந்தது. தான் செய்வது சரிதானா என்ற எண்ணம் ஆர்த்தியின் மனதில் எழுந்தது. சினேகாவை யார் என்றே அவளுக்கு தெரியாது. சினேகாவின் தோழியையும் அவளுக்கு தெரியாது. இவர்களை கண்மூடித்தனமாய் நம்புவது சரியா? மெல்ல அவர்களின் அருகே வந்தாள் ஆர்த்தி.

"எப்படியோ, சொன்ன மாதிரியே அவளை இங்க கூட்டிகிட்டு வந்துட்ட..."

"அவ்வளவு சீக்கிரத்துல அவ ஒத்துக்கவே இல்ல..."

"அவகிட்டயிருந்து வேண்டிய விவரத்தை தெரிஞ்சுகிட்டியா?"

"அவளோட மொபைல் ஃபோனை பிடுங்கி பார்த்தா, அவளைப் பத்தியும் அவளோட ஃப்ரெண்டுங்களை பத்தியும் வேண்டிய விவரம் கிடைச்சிட போகுது... அதுக்கப்புறம் ஈஸியா அவளை நம்ம ரீப்ளேஸ் பண்ணிடலாம்"

அதைக் கேட்ட ஆரத்திக்கு, திக் என்றது. அங்கிருந்து ஓட முயன்றாள் ஆர்த்தி. ஆனால் வெளியே நின்றிருந்த கார் ஓட்டுநர், அவள் வெளியே வருவதற்கு முன், கதவை சாத்தி வெளிப்பக்கமாய் தாழிட்டான்.

சினேகாவும், லட்சுமியும் சேர்ந்து அவளைப் பிடித்து ஒரு அறைக்குள் தள்ளி பூட்டினார்கள். அந்த அறையின் கதவை டமடமவென தட்ட துவங்கினாள் ஆர்த்தி.

"கதவைத் திறங்க... யார் நீங்க? எதுக்காக இப்படி எல்லாம் செய்றீங்க? உங்களுக்கு என்ன வேணும்? பணத்துக்காக இதை செய்யறதா இருந்தா, வேண்டிய பணத்தை நான் வர வச்சி கொடுக்கிறேன்"

அவளுக்கு எந்த பதிலும் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் அவர்கள் பேசியது அவளது காதில் விழுந்தது.

"அவளோட பேக்கை கொண்டு வந்து மொபைல் இருக்கான்னு செக் பண்ணனும்"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு அவளை பின்தொடர்ந்து சென்றாள் லட்சுமி.

தான் அடைக்கப்பட்டிருந்த அறையைப் பார்த்து பேச்சிழிந்து போனாள் ஆர்த்தி. அது ஒரு *ஏ கிளாஸ்* சிறைச்சாலையின் அறையைப் போல், கட்டில், டிவி, குளியலறை வசதியுடன் இருந்தது. அந்த வீட்டிற்கும் அந்த அரைக்கும் இடையில் ஒரு ஜன்னல் இருந்தது. அந்த ஜன்னல் ஒன்று தான், அந்த வீட்டிலிருந்தவர்களுக்கும் அந்த அறையில் இருப்பவர்களுக்கும் இடையே இருந்த ஒரே தொடர்பு. அவர்கள் அனைத்தையும் முன்பே திட்டமிட்டு செய்திருந்தது நன்றாகவே புரிந்தது ஆர்த்திக்கு.

தன் குர்த்தி பாக்கெட்டில் இருந்த தனது கைபேசியை வெளியில் எடுத்து,
அவசரமாய் அதை ஆன் செய்தாள், தன் கண்களை ஜன்னலுக்கு வெளியே ஓட விட்டபடி. ஆனால் அவளது கைபேசியில் சுத்தமாய் சிக்னலே இல்லை. என்ன செய்வது என்று புரியாமல் தவித்தாள் ஆர்த்தி. சினேகா யார், அவளுடைய எண்ணம் என்ன, என்பது ஒன்றும் புரியவில்லை அவளுக்கு. எதைப் பற்றியும் யோசிக்க அவளுக்கு நேரமில்லை. சினேகாவின் திட்டப்படி, தனது கைபேசியிலிருந்து அவளுக்கு எந்த விவரமும் கிடைக்க கூடாது என்பதில் அவள் தீர்க்கமாய் இருந்தாள். அதனால், தனது கைபேசியை ஃபார்மட் செய்து, சிம் கார்டை உடைத்து போட்டாள் ஆர்த்தி.

ஆர்த்தியின் கைபேசி கிடைக்காததால் ஏமாற்றம் அடைந்தாள் சினேகா. அவளது பையில், புத்தகங்களும் துணிமணிகளும் மட்டுமே இருந்தது. ஜன்னல் வழியாக ஆர்த்தியை பார்த்தாள் சினேகா. தனது கைபேசியை, ஜன்னல் வழியாக அவளை நோக்கி விட்டெறிந்தாள் ஆர்த்தி. அதை எதிர்பார்க்காத சினேகா திகைத்து நின்றாள். அதை எடுத்து பார்த்து, அதில் ஒன்றுமில்லாமல் போகவே,

"உன் ஃபோன்ல இருந்ததையெல்லாம் டெலிட் பண்ணிட்டா, என்னால எதையும் கண்டுபிடிக்க முடியாதுன்னு நினைக்கிறியா?" என்றாள் சினேகா.

"முடியும்... ஆனா அவ்வளவு சுலபமா முடியாது... எல்லாத்தையும் விடு... முதல்ல நீ யாருன்னு சொல்லு... எதுக்கு இதையெல்லாம் செய்ற?"

"நான் யாருன்னு உங்க அப்பாவை கேளு... "

"எங்க அப்பாவையா?"

"என் மூஞ்சிய பாத்த உடனே உனக்கு புரியலையா, நான் யாருன்னு?"

"அப்படின்னா, நீ என் அக்காவா?"

"நெஜமாவா...? நான் உன் அக்காவா? அப்புறம் ஏன் என் வாழ்க்கை மட்டும் உன்னை மாதிரி வசதி வாய்ப்போட அமையல? ஒரே அப்பாவுக்கு மகளாக பிறந்த போதும்... ஒரே முகம், ஒரே குரல் எல்லாம் இருந்த போதும்... நான் மட்டும் ஏன் எல்லாத்துக்கும் கஷ்டப்பட்ட வாழ்க்கை வாழனும்?" பாம்பாய் சீறினாள் சினேகா.

"எனக்கு என்ன நடந்ததுன்னு தெரியாது. அப்பா கிட்ட பேசுற வரைக்கும், என்னால எதுவுமே சொல்ல முடியாது. ஆனா, நிச்சயமா உனக்கு சேர வேண்டிய எல்லாத்தையும் நான் அப்பாகிட்டயிருந்து உனக்கு வாங்கி கொடுக்குறேன்"

"நீ யாரு எனக்கு வாங்கி கொடுக்க? நான் ஒன்னும் பிச்சைக்காரி இல்ல. எனக்கு சேர வேண்டியதை எப்படி அடையணும்னு எனக்கு தெரியும். இப்போதிலிருந்து உன்னோட வாழ்க்கையை நான் வாழ்வேன்... உன்னை தூக்கி எறிஞ்சிட்டு, உன்னுடைய இடத்துலயிXருந்து நான் வாழ்வேன்... உனக்கு சொந்தமான அத்தனையையும் உன்கிட்ட இருந்து பறிப்பேன்... இதுக்கப்புறம் நடக்கப் போற எல்லாம் எனக்கு சாதகமா நடக்கும். நான் எப்படி உன்னுடைய எல்லாத்தையும் எடுத்துக்கிறேன்னு நீ பார்க்க தான் போற. நீ இந்த தனி வீட்டிலேயே கிடந்து சாவு... என்னை மாதிரி பிறந்ததுக்கு, இது தான் நான் உனக்கு குடுக்குற தண்டனை"

"தண்டனையா? நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன்? ஏன் என்னை தண்டிக்க நினைக்குற?"

"ஏன்னா, நான் உன்னை வெறுக்குறேன்... அடியோட வெறுக்குறேன்..." என்றாள் பைத்தியம் பிடித்தவளை போல, பேய் சிரிப்பு சிரித்துக் கொண்டு.

அதைக் கேட்ட ஆர்த்தி இடிந்து போனாள். அங்கிருந்து தப்பிச்செல்ல அவளுக்கென்று இருந்த ஒரே வாய்ப்பான அவளது கைபேசியை அவளே உடைத்து விட்டாளே...!

தொடரும்...