30 இதயத்தின் கதறல்

வெங்கட்ராகவனின் முகபாவம் மாறியதை கவனித்த யாழினியன் அவரிடம் வந்தான்.

"அங்கிள், என்னோட கேள்விக்கு உங்களால தான் பதில் சொல்ல முடியும்னு நினைக்கிறேன்" என்றான்.

தயங்கியபடி நின்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"இவளை நம்ம குறைச்சி எடை போடக்கூடாது, அங்கிள். ஆர்த்தியை எங்கேயோ ஒளிச்சி வச்சிட்டு, நான் தான் ஆரத்தின்னு எல்லாரையும் ஏழு வருஷமா நம்ப வச்சுக்கிட்டு இருக்கா. அதை செய்ய ரொம்ப பெரிய தைரியம் வேணும், அங்கிள். ஆர்த்தியை நினைக்கும் போது குலை நடுங்குது. எந்த க்ளூவும் கிடைக்காம அவளை கண்டுபிடிக்கிறது கஷ்டம், அங்கிள்."

"எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல, யாழ். ஆனா, ஒரே ஒரு சாத்தியக்கூறு இருக்கு"

"அது என்னன்னு சொல்லுங்க"

"நான் டெபுடி கலெக்டரா ராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில சர்வீஸ்ல சேர்ந்த போது, அங்க ஒரு பொண்ணோட எனக்கு பழக்கம் ஏற்பட்டது. நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் மனசார காதலிச்சோம். அந்த பொண்ணை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு தான் நினைச்சேன். ஆனா, அவளோட அக்கா புருஷனுக்கு, அவ என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதுல விருப்பம் இல்ல. பணத்துக்காக, தன்னோட முதலாளிக்கு அவளை கல்யாணம் பண்ணி வைக்க அவன் நினைச்சான். அப்போ தான், அவ கர்ப்பமா இருக்கிறதா சொன்னா. நிச்சயம் அவளை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்னு சத்தியம் செஞ்சேன். உண்மையிலேயே நான் அவளை கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு தான் நினைச்சேன். ஆனா அதுக்கு அடுத்த நாள், டெம்ப்ரவரி டூட்டிக்காக என்னை கன்னியாகுமரி அனுப்பிட்டாங்க. ஒரு மாசம் கழிச்சி நான் மறுபடி ராமநாதபுரம் வந்த போது, அவ அங்க இல்ல. ராமநாதபுரத்தில் நான் அவளை தேடாத இடம் இல்ல. ஆனா எங்க தேடியும் அவ கிடைக்கல. அதே வருஷம், நான் ஆர்த்தியோட அம்மாவை கல்யாணம் பண்ணிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டுச்சு. எங்கம்மா படுத்த படுக்கை  ஆயிட்டாங்க. சாகுறதுக்கு முன்னாடி என்னோட கல்யாணத்தை பாக்கணும்னு அவங்க ஆசைப்பட்டாங்க. அதனால, என் அத்தை மகளையே எங்க அப்பா எனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சாரு. இதைத் தவிர, சொல்லறதுக்கு வேற எதுவும் இல்ல"

"அதுக்குப் பிறகு நீங்க அவங்களை பார்க்கவே இல்லயா?"

"ஆர்த்தி டுவல்த் ஸ்டாண்டர்ட் படிச்சிக்கிட்டு இருந்தப்போ, சென்னையில அவளை மாதிரியே ஒருத்தரை நான் பார்த்தேன். ஆனா, அது அவ தானான்னு எனக்கு நிச்சயமா தெரியல. அப்போ ஆர்த்தி என் கூட இருந்ததால, என்னால அதை நிச்சயப்படுத்திக்க முடியல"

"அவங்க பேரு என்ன அங்கிள்?"

"புனிதா..."

யாழினியன் மட்டுமல்ல, அங்கிருந்த அனைவருமே மலைத்து போனார்கள்.

"உங்களுக்கு ஒரு தடவை கூடவா சினேகா மேல சந்தேகம் வரல?"

"உண்மையை சொல்லணும்னா, ஆரத்தி கூட செலவழிக்க எனக்கு நேரமே கிடைச்சதில்ல. ஆரத்தியோட அம்மா உயிரோட இருந்த வரைக்கும், நான் ஆரத்தியை பத்தி தெரிஞ்சுகிட்டது எல்லாமே அவ மூலமா தான். அவளுக்கு என்ன பிடிக்கும், பிடிக்காதுன்னு கூட, அவங்க அம்மா தான் எனக்கு சொல்லுவா. அவங்க அம்மா இறந்ததுக்கு பிறகு, எங்களுக்குள்ள இருந்த தொடர்பு மொத்தமா அறுந்து போச்சு. ஆனா, ஆர்த்தி ரொம்ப புரிதல் உள்ள குழந்தை. அவ என்னுடைய வேலை பளுவை புரிஞ்சுகிட்டா. எதுக்காகவும் என்னை தொந்தரவு செஞ்சதே இல்ல. இத்தனைக்கும், அப்போ அவளுக்கு வயசு பன்னெண்டு தான். உங்க எல்லாருடைய ஃப்ரெண்ட்ஷிப்பும் அவளுக்கு கிடைச்ச போது, நான் ரொம்ப நிம்மதியா உணர்ந்தேன். அதுக்கு முன்னாடி எப்பவும் இல்லாத அளவுக்கு, அவ உங்க கூட சந்தோஷமா இருந்தா. அவகிட்ட புதுசா, தைரியமும், தன்னம்பிக்கையும் தெரிஞ்சது. வாழ்க்கையிலேயே அவளுக்கு ஒரு பிடிப்பு ஏற்பட்ட மாதிரி இருந்தது. அதனால தான் அவகிட்ட ஏற்பட்ட எந்த வித்தியாசத்தையும் என்னால கண்டுபிடிக்க முடியல"

"வந்திருக்கிறவ யாரா வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். நம்ம ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கணும். எந்த உணர்ச்சியும் முகத்துல காட்டாதீங்க. நமக்கு உண்மை தெரியும்ங்குற உண்மை, அவளுக்கு நிச்சயம் தெரியக்கூடாது. அவளைப் பொறுத்த வரைக்கும், யாழுக்கு புடிச்ச கலர் ப்ளூ தான். அதை மறந்துடாதீங்க" என்று அனைவரையும் எச்சரித்தான் மகேந்திரன்.

அனைவரும் சரி என்று தலையசைத்தார்கள்.

"யாழ், எப்படி நீ கூட, அவ ஆர்த்தி தான்னு அவ்வளவு திடமா நம்புன? உனக்கு அவ நடவடிக்கை விசித்திரமா தோணலையா?"

யாழினியன் பதில் கூறும் முன், மதிவதனி கூறினாள்.

"ஏன்னா, பல வருஷத்துக்கு பிறகு சந்திச்ச அவளை, மறுபடியும் இழக்க கூடாதுன்னு யாழ் நினைச்சான். அவளை இழந்துடுவோமோங்குற பயம் தான், அவ ஆர்த்தி தான்னு அவனை நம்ப வச்சிருக்கணும். நான் சொல்றது சரி தானே, யாழ்?"

"அது மட்டும் இல்லக்கா... நான் ஆர்த்தி  இல்லன்னு அவ திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக்கிட்டே இருந்தா. அதனால, அவ என் மேல இன்னும் கோவமா இருக்கிறதா நினைச்சேன். என் கவனம் எல்லாம் அவளை என்னை ஏத்துக்க செய்றதுல தான் இருந்தது. அவளே நான் ஆரத்தி இல்லன்னு சொன்னதால, அவ மேல எனக்கு சந்தேகமே ஏற்படல. நம்மளை குழப்புறதுக்காக, அவ வேணும்னே இப்படி எல்லாம் நடந்துகுறதா நான் நினைச்சேன். ஒருவேளை, நான் தான் ஆரத்தின்னு அவ சொல்லி இருந்தா, அவ திருட்டுத்தனத்தை ஒரே நாளில் பிடிச்சிருப்பேன்"

"அப்படி செய்யாதது தான் அவளுடைய புத்திசாலித்தனம்" என்றான் மகேந்திரன்.

"எப்படி நடந்துக்கிட்டா நம்மளை ஏமாத்த முடியும்னு  நல்லாவே புரிஞ்சு வச்சிருக்கா" என்றான் நிலவன்.

தவித்தபடி நின்றிருந்தான் யாழினியன்.

"கவலைப்படாத, யாழ். நிச்சயம் நம்ம ஏதாவது செய்யலாம்"

"எனக்கு ஆர்த்தியை நினைச்சா தான் ரொம்ப பயமா இருக்கு" என்றான் யாழினியன் பதட்டத்துடன்.

"முதல்ல, ஆர்த்தியை கண்டுபிடிக்க ஒரு வழியை கண்டுபிடிச்சாகணும்" என்றான் மகேந்திரன்.

"ஆமாம். முதல்ல எல்லாரும் பார்ட்டிக்கு ரெடியாகுங்க. அவளுக்கு எந்த சந்தேகமும் வரக்கூடாது" என்றான் நிலவன்.

"நம்ம கடந்த காலத்தை பத்தி அவகிட்ட பேசி, யாரும் அவளுக்கு கோபத்தை ஏற்படுத்தாதீங்க. அவ போற போக்கிலேயே போங்க." என்றான் மகேந்திரன்.

எல்லோரும் சரி என்று தலையசைத்து விட்டு, அவரவர்களது அறைகளுக்கு சென்றார்கள்.

வெங்கட்ராகவனும் தனக்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட அறைக்கு வந்தார். தன்னுடைய பழைய டைரியை எடுத்து,  தனது நண்பனான, ஹரிகேசனின் எண்ணை தேடினார். வெங்கட்ராகவன் புதுக்கோட்டை மாவட்ட ஆட்சியராக பணிபுரிந்த பொழுது அந்த மாவட்டத்தின் எஸ்பியாக பணியாற்றியவர் தான் ஹரிகேசன். அவர்கள் இருவரும் இணைந்து பல பிரச்சனைகளை தீர்த்திருந்தார்கள். ஹரிகேசனை போன்ற *தன்மையான* அதிகாரியை பார்த்ததே இல்லை வெங்கட்ராகவன். அவரை வீடியோ காலில் தொடர்பு கொண்டார் வெங்கட்ராகவன். ஏனென்றால், அவர் லண்டன் சென்ற பிறகு, இந்தியாவில் இருந்த தனது பழைய நண்பர்கள் யாரையுமே தொடர்பு கொள்ளவில்லை. அதனால், தன்னுடைய புதிய எண், அவரிடம் இருக்க வாய்ப்பில்லை என்று அவருக்கு தெரியும். அவரது அழைப்பை ஏற்று பேசிய ஹரிகேசன் முகத்தில் சந்தோஷம் கொப்பளித்தது.

"ஹலோ சார்... வாட் எ சர்ப்ரைஸ்...! இத்தனை வருஷம் கழிச்சி, என்னோட ஞாபகம் உங்களுக்கு வந்திருக்கு... நீங்க லண்டனுக்கு போய் உங்க மகளோட செட்டில் ஆயிட்டீங்கன்னு கேள்விப்பட்டேனே..."

"உண்மை தான். நான் லண்டன்ல தான் செட்டில் ஆயிட்டேன்"

"மறுபடி இந்தியாவுக்கு வர்ற எண்ணமே இல்லயா, சார்?"

"நான் இப்போ இந்தியாவில் தான் இருக்கேன்"

"அப்படியா? ரொம்ப சந்தோஷம், சார்"

"இப்போ நீங்க எங்க இருக்கீங்க?"

"நான் இப்போ சதன் ரீஜன்னோட ஐஜியா இருக்கேன்"

"கங்கிராஜுலேஷன்ஸ்"

"தேங்க்யூ, சார்"

"எனக்கு நீங்க ஒரு ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா?"

"நிச்சயமா செய்றேன், சார்"

"என் பொண்ணு காணாம போயிட்டா"

"காணாம போயிட்டாங்களா? எப்போதிலிருந்து, சார்?"

"ஏழு வருஷமா..."

"என்ன சார் சொல்றீங்க? நீங்க உங்க மகளோட தானே லண்டன்ல இருந்தீங்க?"

"என் கூட லண்டன்ல இருந்தவ என்னோட மகள் இல்ல. அவ பார்க்க என் மகள் மாதிரியே இருக்கா"

"என்ன சார் சொல்றீங்க?" என்றார் அதிர்ச்சியாக ஹரிகேசன்.

நடந்த அனைத்தையும் அவரிடம் விவரித்தார் வெங்கட்ராகவன். 

"அப்படின்னா, அவளை இப்பவே அரெஸ்ட் பண்ணி, ரெண்டு அறை கொடுத்தா அத்தனை உண்மையையும் கக்கிட்டு போகப் போறா..."

"இல்ல, ஹரி... என் மகளை பத்தி எதுவும்  தெரியாம அதை செய்யறது சரியா வராது. அவளோட பிளான் என்னென்ன நமக்கு தெரியாது. என் மக உயிருக்கு ஏதாவது ஆபத்து ஏற்பட்டா என்ன செய்றது?"

"சரிங்க, சார். இப்போ நான் என்ன செய்யணும்னு சொல்லுங்க..."

"அவ என் மகளை எங்க வச்சிருக்கான்னு கண்டுபிடிக்க, அவ ஃபோனை ட்ராக் பண்ணணும். நிச்சயம், என் மகள் கூட இருக்கிற யாருக்காவது அவ ஃபோன் பண்ணுவா"

"அது பெரிய விஷயமே இல்ல, சார். நான் பாத்துக்குறேன் விடுங்க. நம்ம எதிர் பாக்குற யார்கிட்டயாவது அவ பேசினா, அந்த இடத்தை லொக்கேட் பண்ணி நான் உங்களுக்கு சொல்றேன், சார்"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ், ஹரி"

"உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடிஞ்சதுக்காக நான் ரொம்ப சந்தோஷப்படுறேன், சார்"

அழைப்பை துண்டித்த பின், ஹரிகேசனுக்கு சினேகாவின் என்னை குறுஞ்செய்தியில் அனுப்பினார் வெங்கட்ராகவன்.

.........

பார்ட்டி ஆரவாரமாகவும் இல்லை, எளிமையாகவும் இல்லை. அது சினேகாவின் கண்துடைப்புக்காக நடத்தப்பட்டது. யாழினியனுக்கு அதில் கலந்து கொள்ளவே பிடிக்கவில்லை. நீல நிற உடை அணிந்து வளம் வந்த சினேகாவின் கழுத்தை நெறித்து கொல்ல  வேண்டும் என்று தோன்றியது அவனுக்கு.

நிலவனை தன்னிடம் அழைத்தாள் சினேகா.

"சொல்லு, சினேகா"

"எனக்கு ஒரு ஃபோட்டோ எடுத்து கொடுக்க முடியுமா?"

"ஷ்யூர்..."

அவளிடமிருந்து அவளது கைபேசியை வாங்கிக் கொண்டான் நிலவன்.

"ஒரு நிமிஷம்" என்ற சினேகா,

யாழினியணையும், புனிதாவை தூக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்த வெங்கட்ராவனையும் அழைத்து, அவர்களையும் தன்னுடன் நிறுத்திக் கொண்டாள். அவர்களை சில புகைப்படங்களாய் *கிளிக்* செய்து விட்டு, அந்த கைபேசியை அவளிடம் கொடுத்தான் நிலவன்.

"தேங்க்ஸ்" என்று அதைப் பெற்றுக் கொண்டாள் சினேகா.

பார்ட்டி முடிந்து, அனைவரும் அவரவர் அறைகளுக்கு சென்றார்கள். மகேந்திரனும், நிலவனும் யாழினியனுடன் அவன் அறைக்கு வந்தார்கள்.

"நான் இங்கயே இருக்கட்டுமா?" என்றான் மகேந்திரன்.

"இல்ல, நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்றான் யாழினியன்.

"எதுக்காகவும் பதட்டப்படாதே" என்றான் மகேந்திரன்.

"விஷயம் ஆரத்தி சம்பந்தப்பட்டது... நான் எப்படி பதட்டப்படாம இருக்கிறது?" என்றான் யாழினியன் பதட்டத்துடன்.

"சினேகா ரூம்ல ஒரு கேமரா ஃபிக்ஸ் பண்ணா என்ன?" என்றான் நிலவன்.

"சேச்சே... ஒரு பொம்பளை ரூம்ல கேமரா வைக்கிறது நாகரீகம் இல்லாத விஷயம்" என்றான் யாழினியன்.

"அப்படின்னா மைக் ஃபிக்ஸ் பண்ணலாம்" - நிலவன்.

"அத வேணா செய்யலாம்" -யாழினியன்.

"அவ நாளைக்கு ஹாஸ்பிடல் போன பிறகு, அந்த வேலையை நான் செய்றேன்" நிலவன்.

"ஒருவேளை, அவ ஹாஸ்பிடல்ல இருந்து பேசினா என்ன செய்றது?" யாழ்.

"எனக்கு அப்படி தோணல. அவ ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கணும்னு நினைப்பா. ஹாஸ்பிடல்ல பேசறது அவளுக்கு ரிஸ்க் தான்" என்றான் மகேந்திரன்.

"அவளோட கேபின்லையும் ஒரு மைக் ஃபிக்ஸ் பண்ணிட்டா போகுது" என்றான் நிலவன்.

"நிச்சயமா செய்யலாம்" என்றான் மகேந்திரன்.

ஒன்றுமே பிடிக்காமல், தொப்பென்று கட்டிலின் மீது அமர்ந்து, கண்களை மூடினான் யாழினியன். மகேந்திரனும், நிலவனும், வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"என்னால தான் ஆர்த்தி எங்கேயோ மாட்டிக்கிட்டு இருக்கா... நான் மட்டும் அன்னைக்கு அவகிட்ட விளையாடாம இருந்திருந்தா, அவ அன்னைக்கு காலேஜ் கேம்பஸை விட்டு வெளியே போயிருக்கவே மாட்டா. இத்தனை வருஷத்தையும் அவ எப்படி கடந்தான்னே தெரியல... பிரக்னண்டா இருக்கும் போது தான், ஒரு பொண்ணு எல்லாரும் தான் கூட இருந்து தன்னை பார்த்துக்கணும்னு ஆசைப்படுவா.  அந்த நேரத்துல கூட, நம்ம யாருமே அவ கூட இல்லாம அனாதை மாதிரி இருந்திருக்கா... அவ என் கைல கிடைச்ச அடுத்த நிமிஷம், அவளுடைய எல்லா கஷ்டத்துக்கும் காரணமான இவளை நான் கொல்லாம விடமாட்டேன்... ( என்று கர்ஜித்த யாழினியன்) நீ எங்க இருக்க ஆர்த்திதிதிதி...???" என்று தன் இதயம் கணக்க கதறினான்.

அவனது இதயத்தின் கதறலை, எங்கோ இருந்த தனித்த பங்களாவில், ஒரு அறையின் மூலையில் கால்களை கட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்த அவள் உணர்ந்திருக்கலாம்...! திடுக்கிட்டு தன் தலையை உயர்த்தினாள், வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு... ஆணித்தரமான ஏதோ ஒன்றை தன் மனதில் உணர்ந்த, ஆர்த்தி...!

தொடரும்...