29 யார் இவள்?

தனக்கு முன்னாள் வெட்க புன்னகை பூத்தபடி நின்றிருந்தவளை, அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் யாழினியன்.

முத்தம்மா? அவள் அவனை முத்தமிட்டாளா? தங்களது சண்டையை முடித்துக் கொண்டபின், எப்பொழுது அவர்கள் முத்தமிட்டு கொண்டார்கள்? இது என்ன குழப்பம்? அவர்கள் முத்தமிட்டுக் கொண்டது ஒரே ஒருமுறை... அவர்கள் தங்களை பகிர்ந்து கொண்ட அந்த ஒரு நாள் மட்டும் தான். அவர்களது சண்டைக்கு பின், அவள் அவனை அடித்து துவைப்பது தானே வழக்கம்? இந்த பெண்ணுக்கு என்ன ஆனது? ஏன் இவள் இப்படி விசித்திரமாய் நடந்து கொள்கிறாள்?

குழம்பித் தவித்தான் யாழினியன். அதே நேரம், அவனது கைபேசி ஒலித்தது. அந்த அழைப்பு மதிவதனியிடம் இருந்து வந்தது.

"சொல்லுங்க, கா"

"என் ரூமுக்கு வா... உடனே... இப்பவே..."

"ஆனா அக்கா..."

"சொல்றேன்ல...? வான்னா வா..." என்று கட்டளை இடும் தோரணையில் கூறிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்தாள் மதிவதனி. இதற்கு முன், எப்பொழுதும் அவள் அவனிடம் அப்படி பேசியதில்லை.

"கொஞ்சம் இரு ஆரத்தி, நான் இப்ப வந்துடறேன்..."

அங்கிருந்து அவன் கிளம்ப முயன்ற போது,

"என்னை சினேகான்னு கூப்பிடுங்க, ப்ளீஸ். எனக்கு ஆரத்திங்கற பேர் பிடிக்கல"

ஒன்றும் கூறாமல் அவளை பார்த்துவிட்டு, அந்த இடம் விட்டு அகன்றான் யாழினியன்.

மதிவதனியின் அறைக்கு வந்தவன், அங்கு அனைவரும் கூடியிருந்ததை பார்த்து குழம்பினான். அதுவும் அனைவரது முகத்திலும் ஒருவித பதட்டம் தெரிந்தது.

"என்னாச்சு? மமதிக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லயே???"

"யாழ், தயவுசெய்து கொஞ்சம் அமைதியா இரு" என்றாள் மதிவதனி.

"என்ன ஆச்சுன்னு சொல்லுங்க கா"

தன் கண்களை அனைவர் மீதும் ஓட விட்டான். ஒவ்வொருவரும் ஏதோ ஒரு தவிப்பில் இருப்பதை உணர்ந்தான். அவனைக் கட்டிலின் மீது அமர வைத்தாள் மதிவதனி.

"வெங்கட்ராகவன் அங்கிளை இங்க கூட்டிகிட்டு வந்து, நீ ரொம்ப நல்ல காரியம் செஞ்சிருக்கே, யாழ்"

ஆம் என்று தலையசைத்தான் யாழினியன்.

"ஆர்த்தி அடியோட மாறிப் போய் இருக்கிறதை நீ கவனிச்சியா இல்லயா?"

"ஆமாம் கா... அவளோட பிஹேவியர் ரொம்ப விசித்திரமா இருக்கு... எங்கிட்ட மட்டுமில்ல, அங்கிள் கிட்டயும் அவ பிஹேவியர் ரொம்ப மோசமா இருக்கு. டிஸ்கஸ்டிங்..." என்றான் சலிப்புடன்.

அவன் அருகில் வந்து முழங்காலிட்டு அமர்ந்த மகேந்திரனை, கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தான் யாழினியன்.

"யாழ், நம்ம எல்லாரும், நம்ம வாழ்க்கையோட ரொம்ப இக்கட்டான சூழ்நிலையில இப்போ இருக்கோம். நீ ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கணும். உன்னோட ஒரே ஒரு தப்பான செய்கை கூட ரொம்ப மோசமான விளைவுகளை ஏற்படுத்த வாய்ப்பிருக்கு..."

"நீ எதை பத்தி பேசிகிட்டு இருக்க? நான் ஏற்கனவே ஆர்த்தியோட பிஹேவியரால ரொம்ப குழம்பி போய் இருக்கேன். அவகிட்ட என்ன தான் பிரச்சனைன்னு எனக்கு புரியல..."

"பிரச்சனை என்னன்னா, அவ நம்ம ஆர்த்தியே இல்ல..."

"என்ன்னனது?" என்றான் முகத்தை சுளித்து.

தான் கொண்டு வந்த ரத்தப் பரிசோதனை முடிவை வெளியே எடுத்த மகேந்திரன்,

"நமக்கு நல்லா தெரியும், ஆர்த்திக்கும் மைதிலிக்கும் ஒரே பிளட் குரூப், ஏபி பாசிட்டிவ்..."

அவனது பேச்சுக்கு இடையில் குறுக்கிடாமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் யாழினியன்.

"நான் ஆர்த்தி இல்லன்னு மறுபடி, மறுபடி சொல்லிக்கிட்டு இருக்கிற இவ உண்மையிலேயே யாருன்னு தெரிஞ்சிக்க நினைச்சேன். அதனால, நானும், நிலவனும் அவளோட பிளட் குரூப்பை டெஸ்ட் பண்ணி பார்க்குறதுன்னு முடிவு பண்ணோம். அதை இன்னைக்கு நாங்க செஞ்சோம். மமதிக்கு ஆபரேஷன் நடந்த போது, வேணுமின்னே அவ கையை கீறி பிளட்டை எடுத்துக்கிட்டோம். இது தான் அந்த ரிப்போர்ட்"

அவன் கையில் இருந்து அந்த ரிப்போர்ட்டை பிடுங்கினான் யாழினியன். அதில் 'O' நெகட்டிவ் என்று எழுதி இருந்ததை பார்த்து அவன் முகம் வெளிறி போனது. அவள் தன்னை அடிப்பதற்கு பதிலாக, முத்தமிட்டதை அவனால் நினைத்துப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அப்படி என்றால், இவள் ஆரத்தி இல்லையா?

"வெங்கட்ரராகவன் அங்கிளையும், புனிதாவையும் இங்க கூட்டிகிட்டு வந்த பிறகு, நான் உன்கிட்ட விளையாட மாட்டேன்னு, நீ நம்புவேன்னு நினைக்கிறேன்"

தாளாத அதிர்ச்சியடைந்த யாழினியன், கட்டிலை விட்டு எழுந்து, சினேகாவின் அறையை நோக்கி செல்ல முயன்றான்.

"யாழ், வெயிட்... இதுக்கு தான் நான் சொன்னேன்... நீ ஜாக்கிரதையா இருக்க வேண்டியது அவசியம்னு... "

"இவ ஆர்த்தி இல்லன்னா, அப்போ ஆரத்தி எங்க?"

"அதைத் தான் நம்ம கண்டுபிடிச்சாகணும்"

அந்த அறையின் மூலையில் அமர்ந்து, கண்ணீர் விட்டுக் கொண்டிருந்த வெங்கட்ராமனை பார்த்தான் யாழினியன்.

"என் குழந்தைக்கு என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலயே... அவ எங்க இருக்களோ, எப்படி இருக்காளோ..." தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டார்.

"என்னால இதையெல்லாம் நம்பவே முடியல. இதெல்லாம் எப்படி சாத்தியம்?" என்றான் யாழினியன்.

அப்பொழுது அவர்கள் ஒரு காலடி சத்தத்தை கேட்டார்கள்.

"யாழ், ப்ளீஸ், கண்ட்ரோல் யுவர் செல்ஃப்..." என்று அவன் தோளை பிடித்து அழுத்தினான் மகேந்திரன்.

அந்த அறையில் நுழைந்த சினேகா,

"புனிதா எங்கே?" என்றாள்.

"அவ பசிக்குதுன்னு சொன்னா. அவளுக்கு சாக்லேட் ஷேக் குடுத்து கூட்டிக்கிட்டு வரேன்னு நிலவன் அவளை கிச்சனுக்கு கூட்டிகிட்டு போனான்" என்றாள் மதிவதனி.

அவர்கள் சினேகாவை பற்றி பேசும்பொழுது, அங்கு புனிதா இருக்க வேண்டாம் என்று, வேண்டுமென்றே அவளை அனுப்பி வைத்திருந்தார்கள் அவர்கள்.

"அப்படியா? சரி..."

அவள் அங்கிருந்து கிளம்ப முற்பட்ட போது, அவளை தடுத்தான் மகேந்திரன்.

"சினேகா, ஒரு நிமிஷம்..."

அவனைப் பார்த்து புன்னகையுடன் நின்றாள் சினேகா.

"நீ திரும்பி வந்ததை நாங்க எல்லாரும் கொண்டாடலாம்னு இருக்கோம். இன்னைக்கு ராத்திரி, ஒரு சின்ன பார்ட்டி அரேஞ்ச் பண்ணி இருக்கு"

சரி என்று சந்தோஷமாய் தலையசைத்தாள் சினேகா.

"நம்ம காலேஜ் முடிஞ்சு, கடைசி தடவையா நம்ம பார்ட்டி வச்ச போது, நீ யாழினியனோட ஃபேவரிட் கலர் டிரஸ்சை போட மாட்டேன்னு சொல்லிட்ட. ஆனா, இன்னைக்கு பார்ட்டிக்கு, நீ அவனோட ஃபேவரைட் கலர் டிரஸ்சை போட்டுக்கிட்டு வரணும்" என்றான் மகேந்திரன்.

அனைவரது கண்களும் சினேகாவின் மீதே இருந்தது. அவளது முகபாவம் மாறியதை யாரும் கவனிக்க தவறவில்லை.

"ஆக்சுவலா..." ஏதோ சொல்ல போனவளை,

"முடியாதுன்னு சொல்லாம, கண்டிப்பா போட்டுக்கிட்டு வா, ப்ளீஸ்..." என்றாள் மைதிலி.

"ஆமாம்... இந்த தடவை, நீ நிச்சயம் அவனோட ஃபேவரைட் கலர் தான் போடணும்" என்றாள் வானதி.

செயற்கையாய் சிரித்து விட்டு, அங்கிருந்து வெளியேறினாள் சினேகா.

"எதுக்காக அவளை யாழுக்கு பிடிச்ச கலரை போட சொன்ன?" என்றாள் மதிவதனி.

"அவ நம்மளை பத்தி எந்த அளவுக்கு தெரிஞ்சு வச்சிருக்கான்னு தெரிஞ்சுக்கத்தான்"

"அப்படின்னா?"

"அவ நிச்சயம் நம்ம ஆரத்தி இல்ல. அதுல எந்த சந்தேகமும் இல்ல... (என்றான் யாழினியனை பார்த்தபடி. அவனோ பரிதவித்துக் கொண்டிருந்தான்) ஆனா, அவ நம்மளை பத்தி எல்லாத்தையும் தெரிஞ்சுக்கிட்டு தான் இங்க வந்திருக்காளா, இல்ல எதுவுமே தெரியாம வந்திருக்காளான்னு நாம தெரிஞ்சுக்கணும். அவ யாழுக்கு பிடிச்ச *பிளாக்* டிரஸ் போட்டுக்கிட்டு வந்தா, அவளுக்கு நம்மளை பத்தி எல்லாம் தெரியும்."

எதையோ யோசித்த யாழினியன், அங்கிருந்து அவசரமாய் வெளியேறினான்.

இதற்கிடையில், சமையல் அறையில்,

நிலவனை பார்த்து சினேகமாய் புன்னகைத்தாள் சினேகா.

"ஹாய்" என்றான் நிலவன்.

"ஹாய், நிலவன்..."

"நீ விருப்பப்பட்ட மாதிரி, நான் உன்னை சினேகான்னு கூப்பிடுறேன் இல்ல...? அதே மாதிரி, நீயும் நம்ம காலேஜ் டைம்ல என்னை கூப்பிட்ட மாதிரி கூப்பிடு..." என்றான் நிலவன்.

அதை கேட்ட சினேகா திகைத்து நின்றாள். அவள் அங்கு வந்ததே, யாழினியனுக்கு பிடித்த நிறம் என்ன என்பதை நிலவனிடமிருந்து தெரிந்து கொள்ளத்தான். ஆனால் இவனோ, மேலும் ஒரு புதிர் போடுகிறான். இவனை ஆர்த்தி எப்படி அழைப்பாள் என்று அவளுக்கு எப்படி தெரியும்?

"நம்மெல்லாம் காலேஜ் போற சின்ன பசங்க கிடையாது. வளர்ந்து நிற்கிற டாக்டர்ஸ்... பழையபடி எல்லாம் உன்னை கூப்பிடுறதுல எனக்கு விருப்பமில்ல"

அழகாய் சமாளித்தாள் சினேகா. அவள் அப்படித்தான் செய்வாள் என்று எதிர்பார்த்த நிலவன், அவன் முகத்தில் பொய்யான ஏமாற்றத்தை வெளிப்படுத்தினான்.

"எல்லாரும் சேர்ந்து எனக்கு பார்ட்டி அரேஞ்ச் பண்ணி இருக்காங்க"

"ஓ... தட்ஸ் கிரேட்"

"நான் யாழினியனோட ஃபேவரட் கலரை தான் இன்னைக்கு போட போறேன்" என்றாள், * அப்படின்னா இன்னைக்கு நீ ....... கலர் டிரஸ்சை போட போறியா? என்று அவன் கேட்பான் என எதிர்பார்த்து.

ஆனால், நிலவனாவது முத்துக்களை உதிர்ப்பதாவது...!

"செம சூப்பர் போ... இன்னைக்கு யாழ் உன்னை பார்த்து மயங்கி விழப் போறான்"

தான் தயாரித்த சாக்லேட் ஷேக்கை, புனிதாவிடம் கொடுத்து, அவளைத் தூக்கிக் கொண்டு வெளியே வந்த நிலவன், அங்கு யாழினியன் நின்று கொண்டிருப்பதை கண்டான். அவனது கூரிய பார்வை கூறியது, மகேந்திரன் அவனிடம் உண்மையை கூறி விட்டான் என்று. அவனைப் பார்த்த சினேகா பதட்டத்துடன் புன்னகைத்தாள்.

"வா போகலாம்" என்றான் சினேகாவிடம் யாழினியன்.

"எங்க?"

"உன்னோட ரூமுக்கு தான்"

சினேகாவின் முகம் மலர்ந்தது. யாழினியனையே தன்னுடைய உடையை தேர்ந்தெடுக்கச் சொல்லிவிட திட்டமிட்டாள் அவள். ஆனால், அவனுக்கு பிடித்த நிற உடை அவளிடம் இருக்கிறதா இல்லையா என்பது அவளுக்கு தெரியவில்லை.

அலமாரியில் இருந்த அத்தனை துணிகளையும் இழுத்து கீழே தள்ளினாள்.

"எதைப் போடுறதுனே எனக்கு புரியல" என்றாள் கீழே விழுந்து கிடந்த உடைகளை ஒவ்வொன்றாய் தன் கையில் எடுத்து... அதில் யாழினியனுக்கு பிடித்த *கருப்பு* நிற உடையும் இருந்தது. யாழினினுக்கு தெள்ளத்தெளிவாய் புரிந்தது, அவனுக்கு பிடித்த நிறம் என்ன என்பது அவளுக்கு தெரியாது என்று.

"எனக்கு பிடிச்ச கலரை தான் நீ இன்னைக்கு போடணும். ஞாபகம் இருக்கா?" என்றான் முடிந்த அளவிற்கு தன்னை அமைதிப்படுத்திக் கொண்டு.

"நான் உனக்கு பிடிச்ச கலரை போடலைன்னா என்ன செய்வ?"

"நீ ஆரத்தி இல்லன்னு முடிவு பண்ணுவேன்" என்றான் அவள் முகத்தை கவனித்தவாறு.

அவனை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தாள் சினேகா.

"அதாவது, *பழைய* ஆர்த்தி இல்லன்னு முடிவு பண்ணுவேன்"

"அது உண்மை தானே?"

"சரி. நானே உனக்கு டிரெஸ்ஸை செலக்ட் பண்ணி கொடுக்கிறேன்"

"நிஜமாவா?"

"ஆமாம்"

தரையில் கிடந்த, *நீல* நிற உடை எடுத்து அவளிடம் நீட்டினான். சினேகாவின் கண்கள் ஆர்வத்தால் விரிந்தன.

"இந்த டிரஸ், ஏன் என் மனசுல வராம போச்சுன்னு தெரியல" என்று பாசாங்கு செய்தாள்.

தனக்குள் எழுந்த கோபத்தை விழுங்க படாத பாடுபட்ட யாழினியன், அங்கிருந்து அவசரமாய் வெளியேறினான். அவள் ஆரத்தி இல்லை என்று தெரிந்த பின், அங்கு இருக்க அவனுக்கு விருப்பமில்லை.

எல்லோரும் காத்திருந்த மதிவதனியின் அறைக்கு வந்தான். அவன் கோபத்தில் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தது அனைவருக்கும் புரிந்தது.

"யாருடா அந்த *......*?" என்று அவன் கூறிய கெட்ட வார்த்தையை, பேசாதே என்று தடுக்க யாருக்கும் தோன்றவில்லை. அவள் அப்படிப்பட்ட வார்த்தைக்கு தகுந்தவள் தான் என்று தான் அவர்கள் எண்ணினார்கள்.

"ஒரு ப்ளூ கலர் டிரஸ்சை கொடுத்து, இது தான் என்னோட ஃபேவரைட் கலர்னு சொல்லி, அவளை டெஸ்ட் பண்ணி பார்த்தேன். சந்தோஷமா வாங்கிக்கிட்டா..."

"அப்படின்னா, அவளுக்கு நம்மளை பத்தி எதுவுமே தெரியாது"

"ஆர்த்தி எங்க போனா? அவளுக்கு என்ன ஆச்சு?" என்றான் யாழினியன் தன் கையை பிசைந்தவாறு.

"அதை நம்ம எப்படியும் தெரிஞ்சுக்கிட்டாகணும்"

"எனக்கு தெரியும்.... ஆர்த்தியால என்னை வெறுக்கவே முடியாது. என்னை நேர்ல பார்த்ததுக்கு பிறகு, அவளால என்கிட்ட இருந்து விலகி இருக்கவே முடியாது. அவளுக்கு மட்டும் ஏதாவது நடந்திருக்கட்டும், இவளை நான் கொல்லாம விட மாட்டேன்..." என்று சீறினான் யாழினியன்.

"அதை நம்ம இப்ப கூட செஞ்சிட முடியும். ஆனா அதுக்கு பிறகு என்ன? எப்படி நம்ம ஆர்த்தியை கண்டுபிடிக்க முடியும்? சினேகா ஒருத்தி தான் நமக்கு இருக்கிற ஒரே துருப்பு சீட்டு. அவளை வச்சு தான் நம் ஆர்த்தியை கண்டுபிடிக்கணும். தயவுசெய்து புரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணு. அதை உன்னால மட்டும் தான் செய்ய முடியும்" என்றான் மகேந்திரன்.

"ஒருவேளை, ஆர்த்திக்கு ஏதாவது அசம்பாவிதம் நிகழ்ந்திருந்தா...? ஒருவேளை, இவ, அவளை..." என்று வெங்கட்ரராகவன் கூறி முடிக்கும் முன்,

"இல்லலலலல.... ஆர்த்திக்கு எதுவும் ஆகி இருக்காது. அவ என்னை விட்டுட்டு போனதிலிருந்து, என் மனசுல நான் ஒரு இடைவெளியை உணர்ந்தேனே தவிர, அவளுக்கு ஏதாவது நடந்திருக்கும்னு என் மனசுல பட்டதே இல்ல. எனக்கு தெரியும், அவ எங்கேயோ உயிரோட தான் இருக்கா. இவ தான் அவளை எங்கேயோ மறைச்சு வச்சிருக்கா"

"நீ கவலைப்படாதே, யாழ்... நிச்சயம் கடவுள் நமக்கு நல்ல வழியை காட்டுவார்" என்றாள் மதிவதனி.

"ஆனா, யார் இவ? எதுக்காக இவ ஆரத்தியை ரீப்ளேஸ் பண்ணணும்? எப்படி இவ ஆர்த்தி மாதிரியே இருக்கா? இவளுக்கும் ஆரத்திக்கும் என்ன சம்பந்தம்?" என்ற யாழினியன், வெங்கட்ராகவனின் முகம் பேய் அறைந்ததைப் போல் மாறியதை கவனித்தான்.

தொடரும்...