28 உண்மை

தனக்கு வந்த மின்னஞ்சலை படித்துப் பார்த்த யாழினியன், கண்களை மூடி தன்னை ஆசுவாசப்படுத்தி கொண்டான். அடுத்து தான் செய்ய வேண்டியது என்ன என்பதையும் தீர்மானித்துக் கொண்டான்.

"அங்கிள், நான் கூப்பிடுற வரைக்கும், நீங்க புனிதாவோட வீட்டுக்கு வெளியில பத்து நிமிஷம் காத்திருக்க முடியுமா?"

"நீ ஏதோ பிளான் பண்றேன்னு எனக்கு நல்லா புரியுது" என்றார் வெங்கட்ரராகவன்.

ஆமாம் என்ற தலையசைத்தான் யாழினியன்.

"சரி, நான் வெயிட் பண்றேன்"

"தேங்க்யூ, அங்கிள்"

யாழினியன் டாக்ஸியை விட்டு கீழே இறங்குவதை பார்த்த அவன் வீட்டு காவலாளி, அவனை நோக்கி ஓடி வந்தார். வெங்கட்ரராகவனையும் புனிதாவையும் சுட்டிக்காட்டி,

"அவங்க ரெண்டு பேரையும் கொஞ்ச நேரம் செக்யூரிட்டி ரூம்ல உட்கார வைங்க" என்றான்.

"நீங்க எங்களை உள்ள கூட்டிகிட்டு போக மாட்டீங்களா?" என்றாள் புனிதா.

"நிச்சயம் கூட்டிகிட்டு போவேன். எல்லாருக்கும் சர்ப்ரைஸ் கொடுக்கிறதா நம்ம பிளான் பண்ணி இருந்தோம்ல? அதனால தான் உன்னை இங்க இருக்க சொல்றேன்...ஓகே?"

"ஓகே..." என்றாள் சந்தோஷமாக.

வீட்டினுள் நுழைந்தான் யாழினியன். அங்கு மகேந்திரன் அனைவருடனும் காபி அருந்திக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து ஆச்சரியம் கொண்டான். இந்த நேரத்தில் மகேந்திரன் இங்கு என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறான்? மதுசூதனன் ஒருவனைத் தவிர மற்ற அனைவரும் அங்கு இருந்தார்கள். யாழினியனை கண்ட அவர்களது முகங்கள் பிரகாசம் அடைந்தது. சரியாய் அதே நேரம், மாடியை விட்டு கீழே இறங்கி வந்தாள் சினேகா. அனைவரையும் தவிர்த்து விட்டு நேராக அவளை நோக்கி சென்றான் யாழினியன். ஆனால் அவளோ, அவளை பார்க்கவே இல்லை என்பது போல் நடந்து கொண்டாள். அவளது வழியை மறித்துக் கொண்டு நின்ற யாழினியன்,

"ஹாய்" என்றான்.

அவன் கூறிய *ஹாய்க்கு* எந்த மதிப்பும் கொடுக்காமல் அவள் அங்கிருந்து செல்ல முற்பட்டபோது,

"உன்னோட சக்சஸ்ஃபுல் ஆபரேஷனுக்கு கங்க்ராஜுலேஷன்ஸ், ஆரத்தி" என்றான்.

"நான் ஆரத்தி இல்ல..."

"ஸ்டாப் ரபீஷ்" என்று சீறினான்.

அப்பொழுது பின்னாலிருந்து மகேந்திரன் எழுப்பிய உரத்த குரல் அவனுக்கு கேட்டது,

"யாழ்... மமதியை பத்தி கேக்குறதுக்கு பதிலா நீ என்ன பண்ணிக்கிட்டு நிக்கிற?"

"மமதியை பத்தி நான் ஏன் கவலைப்படணும் மகா? அது தான் இங்க உலகப் புகழ் பெற்ற கார்டியாலஜிஸ்ட் இருக்காங்களே...! மமதி நல்லா தான் இருப்பா"

சினேகாவை நோக்கி முன்னேற துவங்கிய அவன்,

"சொல்லு ஆரத்தி, இன்னும் எவ்வளவு நாளைக்கு தான் இப்படி பிடிவாதம் பிடிச்சிக்கிட்டு இருக்க போற?"

"என்னை ஆரத்தின்னு கூப்பிடுறதை நிறுத்துங்க" என்றாள் பின்னால் நகர்ந்தவாறு.

அவளை நோக்கி முன்னேறுவதை நிறுத்திய யாழினியன்,

"அங்கிள்..." என்று அழைத்தான், வீட்டின் தலை வாசலை நோக்கி திரும்பி.

அங்கு வந்து நின்ற வெங்கட்ரகவனை பார்த்து அனைவரும் பேச்சிழந்து போனார்கள், அதுவும் ஒரு அழகிய பெண் குழந்தையோடு. வெங்கட்ரராகவனை மட்டும் *தனியாக* எதிர்பார்த்திருந்த மதிவதனிக்கு கூட அது ஆச்சரியத்தை அளித்தது.

சினேகாவின் முகபாவத்தை பார்க்க இரு கண்கள் போதவில்லை. அந்த இதய அறுவை சிகிச்சை நிபுணர், முதன் முறையாய், தன் இதயம் ஓங்கி துடிப்பை கேட்டாள். தன் பற்களை கடித்துக்கொண்டு முஷ்டியை மடக்கினாள்.

"அம்மா..." என்று அவளை நோக்கி ஓடிய புனிதாவை பார்த்து, அனைவரும் செயலிழந்து நின்றார்கள்... மகேந்திரனையும் சேர்த்து.

தனது பார்வையால், வெங்கட்ராகவனின் மீது நெருப்பை உமிழ்ந்து கொண்டு நின்றாள் சினேகா.

"சர்ப்ரைஸ்" என்று சினேகாவின்  கால்களை கட்டிக்கொண்டாள் புனிதா.

சினேகாவின் மேற்கரத்தை இறுக்கமாய் பற்றிய யாழினியன்,

"இப்பவும், நீ ஆரத்தி இல்லன்னு அதே பாட்டை தான் பாட போறியா?" என்றான்.

இன்னும் சினேகாவின் தீப்பார்வை வெங்கட்ராகவனின் மீதே இருந்தது. அவள் முகத்தை தன்னை நோக்கி திருப்பினான் யாழினியன்.

"சொல்லு ஆரத்தி... எதுக்காக அவரைப் பார்த்து முறைக்கிற? எல்லாத்தையும் நீ மறந்துட்டியா? எப்படி உன்னால இப்படி இருக்க முடியுது? இத்தனை வருஷத்துக்கு பிறகு, என்னை பார்த்த பிறகு கூட உன்னால எப்படி கல்லு மாதிரி இருக்க முடியுது? என்ன தான் உனக்கு பிரச்சனை?" என்று உறுமினான் யாழினியன்.

அமைதியாய் நின்றாள் சினேகா. சற்று நேரத்திற்கு முன்பு வரை, தன்னுடன் மென்மையாய் விளையாடிக் கொண்டிருந்த மனிதன், இப்பொழுது தன் அம்மாவிடம் இப்படி உரக்க கத்துவதை பார்த்த புனிதா ஒன்றும் புரியாமல் விழித்துக் கொண்டு நின்ற அவள்,

"அம்மா கிட்ட எதுக்காக கோபப்படுறீங்க, அப்பா?" என்றாள்.

யாழினியனை, புனிதா, *அப்பா* என்று அழைத்ததை கேட்ட சினேகா தன் வாழ்நாள் அதிர்ச்சியை அடைந்தாள். அங்கிருந்த மற்றவர்களோ, ஆடிப் போனார்கள்.

"அவர் உங்க அப்பா இல்ல" என்றாள் சினேகா.

அவளை கோபத்துடன் தன்னை நோக்கி இழுத்த யாழினியன்,

"அப்படியா? உன் மனசாட்சியை தொட்டு சொல்லு, அவள் என்னோட டாட்டர் இல்லன்னு?"

"இல்ல... அவ உங்க டாட்டர் இல்ல. அவ என்னோட டாட்டர். நான் தான் அவளை தத்தெடுத்து வளத்துக்கிட்டு வரேன்..."

"போதும் வாய மூடு, ஆர்த்தி..." என்று அவன் கோபத்தில் கத்த, திடுக்கிட்டாள் சினேகா.

தனது கைபேசியை வெளியில் எடுத்த யாழினியன், தனக்கு அனுப்பப்பட்டிருந்த மின்னஞ்சலை அவளிடம் காட்டினான். அதிலிருந்த ஆய்வகத்தின் பெயர் அவளுக்கு பரிச்சயமானது. அவள் பணிபுரியும் மருத்துவமனைக்கு எதிரில் தானே அது இருந்தது...!

"டிஎன்ஏ டெஸ்ட் ரிப்போர்ட் ஆஃப் யாழினியன் அண்ட் பேபி புனிதா... அவ என்னோட குழந்தை..." என்றான் பல்லை கடித்தவாறு.

அந்த எதிர்பாராத உண்மையின் வெளிப்பாட்டால், சினேகா மட்டுமல்ல வெங்கட்ரராகவனும் அங்கிருந்த மற்றவர்களும் கூட அதிர்ச்சியில் உறைந்தார்கள். அவனிடமிருந்து கைபேசியை பறித்த மகேந்திரன் அந்த டிஎன்ஏ ரிப்போர்ட்டை படித்து பார்த்தான்.

"நீ என்ன சொல்ற, யாழ்?" என்றாள் மதிவதனி மீளாத அதிர்ச்சியுடன்.

"ஆமாம் கா... ஆர்த்தி என்னை விட்டுட்டு போனதிலிருந்து, எங்களுக்குள்ள அப்படி என்ன தான் நடந்ததுன்னு மாத்தி மாத்தி கேட்டுகிட்டே இருந்தீங்க இல்ல? எனக்கும் ஆர்த்திக்கும் நடுவுல நடந்தது இது தான்"

வெங்கட்ராகவனின் முகத்தில் இருந்த அதிர்ச்சியை கவனித்தான் யாழினியன்.

"ஐ அம் சாரி, அங்கிள். எங்க கதை எதுவுமே உங்களுக்கு தெரியாது"

"உங்களுக்குள்ள இவ்வளவு நடந்ததுக்கு பிறகு, இழக்கக்கூடாததை உன்கிட்ட இழந்த பிறகு, எதுக்காக ஆரத்தி உன்னை விட்டுட்டு போனா? நீ எப்படி அவளை போக விட்ட?" என்றாள் மதிவதனி.

கண்களை மூடி ஒரு நொடி நின்ற யாழினியன், சினேகாவை நோக்கி கோபத்துடன் முன்னேறினான். பயத்துடன் பின்னால் நகர்ந்த சினேகா, சுவற்றில் மோதி நின்றாள்.

"நீ என்னோட ஆரத்தின்னு என்னால நம்பவே முடியல. என்னோட காதலுக்காக ஏழு வருஷம் பொறுமையா காத்திருந்த ஒரு பொண்ணு, என் பக்க நியாயத்தை விளக்கி சொல்ல எனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பத்தை கூட கொடுக்கல. அப்படி என்ன உனக்கு கோபம்? உன்கிட்ட நான் விளையாடி, நான் ரொம்ப பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன்னு நான் ஒத்துக்குறேன். ஆனா சத்தியமா சொல்றேன், உன்கிட்ட ப்ரொபோஸ் பண்றதுக்காக வாங்கி வச்ச ரிங்கை எடுக்க எனக்கு கொஞ்சம் அவகாசம் தேவைப்பட்டது. அந்த நேரத்துல தான் நான் உன்கிட்ட விளையாடினேன். அதை எடுக்கத்தான் உனக்கு எதிர்பக்கம் திரும்பினேன். ஆனா அதை புரிஞ்சுக்காம, நீ என்னை விட்டு ஒரேடியா போயிட்ட. என்னை பார்க்கும் போது உனக்கு கொஞ்சம் கூட வருத்தமே தோணலையா? என் மேல நீ வச்சிருந்த அக்கறையெல்லாம் எங்க போச்சு? இவ்வளவு தானா உன்னோட காதல்? நம்ம எதிர்காலத்தைப் பத்தி நான் எவ்வளவு கனவு கண்டுகிட்டு இருந்தேன்னு உனக்கு தெரியுமா? அவ்வளவையும் நீ பாழாக்கிட்ட. நீ ஒரு இதய சிகிச்சை நிபுணரா இருக்குறதால, இதயத்தை வெறும் சதையாத்தான் பாக்குறியா? அதை அறுத்து அறுத்து உனக்கு எமோஷன்ஸே இல்லாமல் போயிடுச்சா?"

தன் கைவிரல்களை மடக்கி தன்னுள் எழுந்த உணர்வுகளை அடக்கிக் கொண்டு நின்றான் யாழினியன். அனைவரும் அவனுக்காக வேதனைப்பட்டார்கள். அவனுக்கு பதில் கூற முடியாமல் சினேகா தலை குனிந்து நின்றாள்.

"இங்க பாரு ஆரத்தி என்கிற சினேகா... இதை என்னுடைய எச்சரிக்கையா எடுத்துக்கோ. நீ ஆர்த்தியோ இல்ல சினேகாவோ, எனக்கு எதைப் பத்தியும் கவலை இல்ல. இதுக்கு அப்புறம் புனிதா என் கூட தான் இருப்பா... அவ என்னோட குழந்தை. அவ மட்டும் இல்ல, அங்கிளும் என் கூட தான் இருப்பாரு"

அவன் வெங்கட்ராகவனைப் பார்க்க, அவர் ஆமாம் என்று திடமாய் தலையசைத்தார்.

"இஸ் தட் கிளியர்?" என்றான் யாழினியன்.

அங்கிருந்து தன் அறையை நோக்கி ஓடினாள் சினேகா. யாழினியனும் விடாமல் அவளை பின்தொடர்ந்து சென்றான். தனது அறைக்கு வந்த சினேகா, தொப்பன்று கட்டிலில் அமர்ந்து, தன் முகத்தை கரங்களால் மூடிக்கொண்டாள்.

அவளைப் பின்தொடர்ந்து வந்த யாழினியன், கதவை சாத்தி தாளிட்டான். அவனைப் பார்த்து, பதட்டத்துடன் எழுந்து நின்றாள் சினேகா. நான்கு எட்டில் அவளை வந்தடைந்தான் யாழினியன். அவன் எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"ஐ அம் சாரி, யாழ்... நான் உன்னை தப்பா நினைச்சுட்டேன். ஐ அம் சாரி..." என்றாள் சினேகா.

யாழினியனின் முகத்தில், மிகப் பெரிய நிம்மதி தென்பட்டது. அடுத்த நொடி அவளை எவ்வளவு இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொள்ள முடியுமோ அவ்வளவு இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டான் யாழினியன். அவன் முதுகை தட்டிக் கொடுத்த சினேகா,

"ஐ அம் சாரி" என்றாள்.

அவளை தன் அணைப்பிலிருந்து பின்னால் இழுத்த யாழினியன்,

"போனதை எல்லாம் விட்டுடு... அந்த மோசமான ஏழு வருஷத்தை பத்தி நான் யோசிக்கக்கூட விரும்பல. நீ எனக்கு திரும்ப கிடைச்சிட்ட. அது போதும் எனக்கு"

அவனைப் பார்த்து இதமாய் புன்னகைத்தாள் சினேகா. வெகு நாள் கழித்து அவளது புன்னகையை பார்த்த யாழினியன், நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டான். பழைய விஷயங்களை பற்றி யோசிக்க அவன் விரும்பவில்லை என்று கூறினானே தவிர, அவனால் தங்கள் பொன்னான கல்லூரி நாட்களை மறக்க முடியவில்லை. வழக்கமாய், எல்லோரும் அடித்துக் கொண்டு சண்டையிடுவார்கள். ஆனால் இவர்களோ, சண்டையிட்டு சேர்ந்த பிறகு, அடித்துக் கொண்டு மகிழ்ந்தவர்கள்...!

"நம்ம சண்டை போட்டு சேர்ந்ததுக்கு பிறகு நீ எப்பவும் குடுக்குறதை வாங்கணும்னு ஆசையா இருக்கு..." என்றான் சிரித்தபடி.

அவளிடம் *உதை* வாங்கி பல வருடம் ஆகிவிட்டதல்லவா? அதை வாங்க வேண்டுமென்று அப்படி ஒரு ஆசை அவனுக்கு...!

ஆனால் சினேகாவின் முகத்தில் தெரிந்த வெட்கம் அவனுக்கு குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது. அவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு அவன் குழப்பத்தை மேலும் கூட்டி,

"சந்தோஷமா..?" என்று சிரித்த சினேகாவை, பேயை பார்த்தவனைப் போல் அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் யாழினியன்.

தொடரும்...