27 இந்தியாவில் புனிதா

"என்ன யோசிச்சுகிட்டு இருக்க?" என்ற நிலவனின் கேள்வியை கேட்டு தலையை உயர்த்தினான் மகேந்திரன்.

"நானும் உன்னை கவனிச்சுக்கிட்டு தான் இருக்கேன். எதுக்காக இவ்வளவு டிஸ்டர்ப்டா இருக்க? காலையிலிருந்தே நீ சரி இல்ல. என்ன ஆச்சு உனக்கு? நீ மமதியை நெனச்சு பயப்படுறியா?"

"இல்ல"

"அப்புறம் என்ன?"

"யாழ் பெங்களூர்ல இல்ல"

"அப்படின்னா வேற எங்க போனான்?"

"ஆர்த்தியை பத்தி தெரிஞ்சிக்குறதுக்காக அவன் லண்டனுக்கு போயிருக்கான்னு நினைக்கிறேன்"

"அப்படியா சொல்ற? உன்னோட ஃப்ரெண்ட் டாக்டர் ரோஸ் தான் அங்க இருக்காங்களே... அவங்களுக்கு கால் பண்ணி பாரேன்... ஒருவேளை அவங்களுக்கு தெரிஞ்சு இருக்கலாம்"

"தேவையில்ல... அவனோட சந்தேகத்தை அவன் கிளியர் பண்ணிக்கிட்டு வரட்டும்"

"சரி, அப்புறம் ஏன் அப்செட்டா இருக்க?"

"அப்செட்டா இல்ல... நெர்வஸ்ஸா இருக்கேன்"

"ஏன் மகா?"

"மைதிலி சொன்னதை நீ மறந்துட்டியா?"

"நீ எதை பத்தி சொல்ற?"

"ஆர்த்தியை பத்தி தான்... பிளட் டொனேட் பண்ண ஆர்த்தி எந்த ஆர்வமும் காட்டலைன்னு மைதிலி சொன்னால்ல?"

"ஆமாம் சொன்னா..."

"இந்த அளவுக்கு அடியோடு யாராவது மாற முடியும்னு நீ நினைக்கிறியா? நம்மளை நேரில் பார்த்தப்போ, ஒரு துளி சந்தோஷம் கூட சினேகா முகத்தில் தெரியல. நம்மளோட ஆரத்தி இப்படி இருக்க மாட்டா, நிலவா..." என்றான் வருத்தமாய்.

"சரி, நீ என்ன செய்யணும்னு நினைக்கிற?"

"யாழ் இந்தியாவுக்கு திரும்பி வர்றதுக்கு முன்னாடி, அவ சினேகாவா, இல்ல ஆரத்தியான்னு நம்ம கண்டுபிடிச்சு ஆகணும்"

"ஆனா எப்படி? எந்த வழியில அவ யாருன்னு கண்டுபிடிக்கிறது?

"அவ பார்க்க நம்ம ஆர்த்தி மாதிரி இருக்கா. அவ குரல் கூட ஆர்த்தி மாதிரி தான் இருக்கு. ஆனா நிச்சயம் அவளோட பிளட் குரூப் ஒன்னா இருக்க வாய்ப்பில்ல,  இல்லயா?"

"ஃபென்டாஸ்டிக் ஐடியா. ஆனா..."

"ஆனா என்ன?"

"நம்ம எப்படி அவளோட பிளட்டை எடுத்து டெஸ்ட் பண்ண முடியும்?"

"என்கிட்ட ஒரு பிளான் இருக்கு"
 
"என்ன பிளான்?"

"நீயும், நானும் இன்னைக்கு நடக்கப் போற மமதியோட ஆப்பரேஷன்ல அவ கூட தான் இருக்க போறோம்"

"ஆமாம்..."

"அவ பக்கத்துல நின்னு, நம்ம தான் அவளுக்கு தேவையான இன்ஸ்ட்ருமென்ட்சை பாஸ் பண்ண போறோம்..."

"புரிஞ்சிடுச்சி..." என்றான் நிலவன்.

"அவ்வளவு தான்" என்றான் மகேந்திரன்.

.......

இரவு ஒன்பதரை மணிக்கே, அவளது மருத்துவர் குழுவுடன் அறுவை சிகிச்சை அறைக்குள் நுழைந்தாள் சினேகா. ஏற்கனவே திட்டமிட்டபடி, அனைத்து மருத்துவர்களும் அவரவர் இடங்களில் சரியாய் நின்று கொண்டார்கள். நிலவனும், மகேந்திரனும் சினேகாவின் இரண்டு பக்கங்களையும் பிடித்துக் கொண்டார்கள். மமதி அறுவை சிகிச்சை அறைக்குள் அழைத்துவர பட்டாள். அவளைப் பார்த்து சினேகமாய் புன்னகைத்தாள் சினேகா.

"எனக்கு ஊசி போட போறீங்களா?" என்றாள் மமதி.

"இல்லயே... அப்படியெல்லாம் எதுவும் செய்யப் போறது இல்லயே..."

"அப்படின்னா, என்னை எப்படி அன்கான்சியஸ் ஆக்குவீங்க?"

"அதுக்கு வேற வழி இருக்கு"

"அது வலிக்குமா?"

"இல்ல... உனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது..."

தனக்கு எதிரில் நின்று கொண்டிருந்த அனஸ்தியாலஜிஸ்ட்டை (நோயாளிகளுக்கு அனஸ்தீசியாவை கொடுத்து மயக்கமுற செய்பவர்) பார்த்து சைகை செய்தாள் சினேகா. அவர் மமதியின் முகத்தில் ஒரு முககவசத்தை மாட்டினார்.

1... 2... 3... மமதி தன் சுய உணர்வை இழந்தாள். சினேகா தன் பணியை துவக்கினாள்.

தானே ஒரு மருத்துவராக இருந்த போதிலும், இதற்கு முன் பல அறுவை சிகிச்சைகளில் பங்கெடுத்துக் கொண்டிருந்த போதிலும், தான் தூக்கி வளர்த்த குழந்தையின் நெஞ்செலும்புகள் உடைக்கப்பட்டு அறுவை சிகிச்சைக்கு தயார் செய்யப்பட்ட போது, நிலவனால் அதை தாங்க முடியவில்லை. பலமிழந்து துடித்துக் கொண்டிருந்த அவளது சின்ன இதயத்தை பார்த்த பொழுது, துக்கம் அவன் தொண்டையை அடைத்தது. வேறு வழியின்றி தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டான் நிலவன். என்ன இருந்தாலும், அவன் அவளது மாமா இல்லையா...!

அந்த மருத்துவர் குழு, சினேகாவின் நேர்த்தியை பார்த்து வியந்து போனது. இப்படி ஒரு தொழில் பற்றை அவர்கள் இதற்கு முன் யாரிடமும் கண்டதில்லை. எதன் மீதும் தனது கவனத்தை சிதற விடாமல் அவ்வளவு கவனமாய், கருமமே கண்ணாய் இருந்தாள் சினேகா. மமதி சர்க்கரை நோயாளியாகவே இருந்த போதிலும், அதையும் மிக திறமையைாய் கையாண்டாள் அவள்.

மகேந்திரனை கவனித்தபடி இருந்தான் நிலவன், அவன் எப்பொழுது தங்களது திட்டத்தை செயல்படுத்த போகிறான் என்று யோசித்தபடி. ஆனால், தற்போது தங்களது திட்டத்தை செயல்படுத்தும் எண்ணம் மகேந்திரனுக்கு இருக்கவில்லை. சினேகாவின் கவனத்தை சிதறடிக்க அவன் விரும்பவில்லை. அறுவை சிகிச்சை முடியட்டும் என்று காத்திருந்தான்.

அறுவை சிகிச்சை முடிந்த அடுத்த நிமிடம், அறுவை சிகிச்சைக்கு பயன்படுத்தும் மெல்லிய கத்தியால் அவளது கையை லேசாய் கிறினான்.

"ஆஆஆஆ...." என்றாள் சினேகா.

"ஐ அம் சாரி... ஐ அம் சாரி..."

"இட்ஸ் ஓகே..." என்றாள் சினேகா முகத்தை சுருக்கி.

சிறிதளவு பஞ்சை எடுத்து அவள் கையில் துளிர்த்த ரத்தத்தை துடைத்தான் மகேந்திரன்.

"ஐ அம் ரியலி சாரி, டாக்டர்" என்றான் துடைத்தபடி.

"பரவாயில்ல விடுங்க"

அந்த பஞ்சு, குப்பை தொட்டிக்குள் விழுந்து விடாமல், சரியாய் கீழே வீசி எறிந்தான் மகேந்திரன். அந்த பஞ்சு குப்பை தொட்டிக்குள் விழுந்து விட்டால், சினேகாவின் ரத்தம் தோந்த பஞ்சை அவர்களால் கண்டுபிடிக்க முடியாது அல்லவா? அது தனியாய் இருந்தால் தானே, அவர்களால் அதை அடையாளம் கண்டு எடுத்து வைத்துக்கொள்ள முடியும்...! ஆனால் மகேந்திரன் எதிர்பார்க்காத விதமாய், அவன் அதை வீசி எறிந்த உடனேயே, யாருக்கும் தெரியாமல் எடுத்து தனது பாக்கெட்டில் பத்திரப்படுத்தி வைத்துக் கொண்டான் நிலவன். அவனது செய்கையை பார்த்து திருப்தியாய் புன்னகைத்தான் மகேந்திரன்.

அறுவை சிகிச்சை முடிந்து அனைவரும் வெளியே வந்தார்கள். மமதி ஐசியூவுக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டாள்.

"மமதி நல்லா இருக்கா" என்றாள் சினேகா, வெளியே காத்திருந்த  மதிவதனியிடம். 

"தேங்க்யூ சோ மச், டாக்டர்"

"அது என்னோட டியூட்டி"

"டிரைவர் உங்களை வீட்ல விடுவாரு"

"யா..."

"நிலவா, நீ சினேகா கூட வீட்டுக்கு போறியா?" என்றாள் மதிவதனி.

ஒன்றும் கூறாமல் மகேந்திரனை பார்த்தான் நிலவன்.

"நீ கெளம்பு" என்றான் மகேந்திரன்.

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு சினேகாவுடன் யாழ் இல்லம் புறப்பட்டான் நிலவன்.

"நீங்க கூட இங்க காத்திருக்க வேண்டாம், மதி. மமதி ஐசியூ வில் இருக்கா. அவளுக்கு மயக்கம் தெளிய நேரமாகும். நீங்க இங்கயிருந்து செய்ய போறது ஒண்ணுமே இல்ல. டாக்டர்ஸ் அவளை பார்த்துக்குவாங்க"

"குழந்தை கண்ணு முழிக்கும் போது, அவளுக்கு வலி தெரியுமா?" என்றாள் கவலையுடன்.

"நாங்கெல்லாம் இங்க எதுக்காக இருக்கோம்? பெயின் கில்லர்னு ஒன்னு எதுக்கு இருக்கு... அதை வச்சு அவளோட வலியை கொன்னுடுவோம்..." என்றான்.

"நீ வீட்டுக்கு போகலயா, மகா?"

"கொஞ்ச நேரத்துல போவேன்"

"நீயும் யாழ் இல்லம் வந்துடு... நிலவனோட சேர்ந்து கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடு"

"நிச்சயம் வறேன், யாழ் வந்ததும். நீங்களும் ராத்திரி எல்லாம் தூங்காம இருந்திருக்கீங்க. வீட்டுக்கு போய் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு வாங்க"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு, மதுசூதனனுடன் அங்கிருந்து கிளம்பினாள் மதிவதனி.

தனது அறைக்கு சென்று, நாற்காலியில் சாய்ந்து அமர்ந்து, கண்களை மூடிக் கொண்டான் மகேந்திரன். தாங்கள் சேகரித்து வைத்த சினேகாவின் ரத்த மாதிரியை இன்று பரிசோதனைக்கு கொடுத்தாக வேண்டும். ஆய்வகப் பணியாளர் வர பத்து மணி ஆகிவிடும். அதுவரை அவன் அங்கு காத்திருந்து தான் ஆக வேண்டும். அதை நினைத்துக் கொண்டிருந்தவன், அப்படியே உறங்கிப் போனான்.

லண்டன்

டாக்டர் ரோஸுக்கு ஃபோன் செய்தான் யாழினியன்.

"ஹலோ டாக்டர் ரோஸ்... "

"ஹலோ டாக்டர்..."

"நாங்க இந்தியா கிளம்பறோம்"

"டேக் கேர் டாக்டர்..."

"எனக்கு டிஎன்ஏ டெஸ்ட் ரிசல்ட்டை அனுப்பிட்டாங்களான்னு ஆலிஸ்கிட்ட  ஒரு தடவை கேட்டு கொஞ்சம் செக் பண்ணிட முடியுமா?"

"நான் இதைப் பத்தி ஆலிஸ்கிட்ட ஏற்கனவே பேசிட்டேன். அவங்க எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் உங்களுக்கு அனுப்ப முயற்சி பண்றேன்னு சொல்லி இருக்காங்க"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் ரோஸ்"

"நான் உங்ககிட்ட ஒன்னு கேட்கலாமா?"

"தாராளமா கேளுங்க"

"ரிசல்ட் என்ன வந்ததுன்னு எனக்கு சொல்ல முடியுமா?"

"நிச்சயம் சொல்றேன். அது மட்டும் இல்லாம, சீக்கிரமே என்னுடைய வெட்டிங் இன்விடேஷனை உங்களுக்கு அனுப்பி வைப்பேன்..." என்று சிரித்தான் யாழினியன்.

"வாவ்... கிரேட்... நானும் எங்க டீன் ஸ்டெஃபியும் நிச்சயம் உங்க கல்யாணத்துக்கு இந்தியா வருவோம்"

"தேங்க்ஸ். நான் கிளம்புறேன்..."

"பை..."

அழைப்பை துண்டித்துக் கொண்டு, இமிக்ரேஷனை நோக்கி நடந்தான் யாழினியன். வெங்கட்ரராகவனுடனும், புனிதாவுடனும் விமானத்தில் அமர்ந்தான். புனிதா மிகவும் ஆர்வத்துடன் காணப்பட்டாள், அது தான் அவளுக்கு முதல் விமான பயணம் என்பதால். அவளை ஜன்னல் ஓர இருக்கையில் அமர வைத்தான் யாழினியன்.

"இப்போ ஃப்ளைட் டேக் ஆஃப் ஆகப்போகுது... உன்னோட சீட் பெல்ட்டை நீ கழட்டக்கூடாது" என்றான் அவளை சீட் பெல்டால் பிணைத்தபடி.

"சரி" என்று சமத்தாய் தலையசைத்தது குழந்தை.

"டேக் ஆஃப் ஆனதுக்கு பிறகு, நீ கழட்டி விட்டுக்கலாம்"

"ஓகே, பா..."

விமானம் உயிரே கிளம்பிய பொழுது, பயத்தில் அவனது கரத்தை இருக்கமாய் பற்றிக் கொண்டாள் புனிதா. அவளை பாதுகாப்பாய் அணைத்துக் கொண்டான் யாழினியன். விமானம் நிதானமாய் பறக்கத் துவங்கிய பின், குட்டி குட்டியாய் தீப்பெட்டி போல் தெரிந்த வீடுகளையும், விமானத்தின் றெக்கையை உரசி சென்ற மேகங்களையும் பார்த்து குதூகளித்தாள் புனிதா. சிறிது நேரம் கூட தூங்கவே இல்லை அவள். கார்ட்டூன் படங்களை பார்த்தபடி இருந்தாள். அவளிடம் யாழினியன் காட்டிய பொறுமையை பார்த்து வியந்து போனார் வெங்கட்ரகவன். யாழினியனை மணந்து கொள்ள ஆரத்தி மட்டும் ஒப்புக்கொண்டு விட்டால், புனிதாவைப் போல் அதிர்ஷ்டசாலியான குழந்தை இருக்க முடியாது, என்று நினைத்தார் அவர்.

இந்தியா வந்து சேர்ந்தான் யாழினியன். ஒரு டாக்ஸியை அமர்த்திக் கொண்டு, வெங்கட்ராகவனுடனும், புனிதவுடனும் யாழ் இல்லம் நோக்கி பயணமானான். தான் ஆஃப் செய்து வைத்திருந்த தனது கைபேசியை மீண்டும் ஆன் செய்தான். அவனது கைபேசி, பல செய்திகளை தாங்கி வந்து குரல் எழுப்பியது. அதில் ஆலிஸிடம் இருந்து வந்த மின்னஞ்சலுக்கான குறிப்புச் செய்தியும் இருந்தது. அந்த மின்னஞ்சல், அவனது, மற்றும் புனிதாவின் டிஎன்ஏ பரிசோதனை முடிவை தாங்கி வந்திருந்தது.

தொடரும்...