25 எங்கே யாழினியன்?

இந்தியா

மமதியின் அறுவை சிகிச்சைக்கு அனைத்தும் தயார். மகேந்திரனும் மற்றவர்களும் இணைந்து அனைத்து வேலைகளையும் கச்சிதமாய் செய்து முடித்து இருந்தார்கள். திட்டமிட்டபடி சரியாய் இரவு பத்து மணிக்கு அறுவை சிகிச்சை துவங்க இருந்தது. என்னென்ன ஏற்பாடுகளை செய்ய வேண்டும் என்று அனைவருக்கும் கட்டளையிட்டு விட்டு, மதியான வாக்கில், யாழ் இல்லம் சென்றாள் சினேகா. இரவு முழுதும் கண்விழித்து அறுவை சிகிச்சை செய்ய, அவள் உறங்கியாக வேண்டும். அவளுடன் அறுவை சிகிச்சையில் கலந்து கொள்ள இருக்கும் மற்ற மருத்துவர்களையும் அதையே செய்ய சொல்லி அவள் அறிவுறுத்தினாள். அதனால், மற்றவர்களும் அவரவர் இல்லம் சென்றார்கள். ஆனால், மகேந்திரனுக்கு தூங்க தோன்றவில்லை. மதுசூதனனும், மதிவதனியும், மமதியுடன் மருத்துவமனையிலேயே தங்கினார்கள்.

யாழினியனின் கைபேசி அழைப்புக்காக காத்திருந்தாள் மதிவதனி. யாழினியன் உண்மையில் எங்கு சென்றிருக்கிறான் என்ற உண்மை தெரிந்தவள் அவள் மட்டும் தான். அவளது எதிர்பார்ப்பை பொய்யாகவில்லை யாழினியன். அவள் எதிர்பார்த்தபடியே, அவளுக்கு அவன் ஃபோன் செய்தான்.

"அக்கா, மமதி எப்படி இருக்கா? அவ ஆபரேஷனுக்கு ரெடியா?" என்றான்.

"அவ ரெடி... ஃபிசிக்கலாவும் மெண்டலாவும்"

"குட்"

"நீ வெங்கட்ராகவன் அங்கிளை மீட் பண்ணியா?"

"ஆமாம் கா. நான் அவரை மீட் பண்ணிட்டேன். நாங்க இந்தியா வரோம்"

"அவர் வர ஒத்துக்கிட்டாரா?" என்றாள் குதூகலமாக.

"ஆமாம் கா. அவர் தான் எங்க டிக்கெட்டை ஏற்பாடு பண்ணது"

"அப்படின்னா சினேகா நம்ம ஆரத்தி தானா?"

"ஆமாம் கா. அதை நான் நாளைக்கு ஆதாரத்தோடு நிரூபிப்பேன்"

"நான் உங்களுக்காக காத்திருப்பேன்" என்றாள் சந்தோஷமாக.

"ஆனா, இதைப் பத்தி யார்கிட்டயும் எதுவும் சொல்லாதீங்க... முக்கியமா ஆர்த்திக்கு எதுவும் தெரிய கூடாது"

"சரி... நான் யார்கிட்டயும் எதுவும் சொல்ல மாட்டேன்" என்றாள் சந்தோஷமாய்.

"நாங்க நாளைக்கு அங்க இருப்போம்"

"மகா உன்னை பத்தி கேட்டான். உன் ஃபோன் சுவிட்ச் ஆஃப் ஆகி இருந்ததால அவனுக்கு சந்தேகம் வந்திருக்கும்னு நினைக்கிறேன்"

"இருக்கட்டும் கா... ஆபரேஷன் டென்ஷன்ல அவன் நிச்சயம் என்னை மறந்துடுவான்."

"அப்படித் தான் நானும் நினைக்கிறேன்"

"எல்லார் கேள்விக்கும் நாளைக்கு நான் பதில் சொல்வேன்"

"அதுக்காக நான் காத்திருப்பேன்"

" ஓகே கா, பை"

அவர்கள் அழைப்பை துண்டித்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் நினைத்தது போல் நடக்கவில்லை. மகேந்திரன், யாழினியனை மறக்கவில்லை. எந்த சூழ்நிலையிலும் அவனால் யாழினியனை மறக்க முடியாது. இதுவரை எதற்காகவும் தனது கைபேசியை ஆஃப் செய்ததில்லை யாழினியன். அவனால் மதிவதனியிடம் பேசாமல் இருக்க முடியாது. ஆனால், இந்த முறை அவனுடைய கைபேசி ஆஃப் செய்யப்பட்டிருந்தது அவனை ஆழமான யோசனையில் ஆழ்த்தியது. அதேநேரம், அவன் இன்னொரு விஷயத்தைப் பற்றியும் தீவிரமாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். அது மைதிலிக்கு ஆர்த்தி மீது எழுந்த சந்தேகம். அவள் ஆர்த்தியோ அல்லது சினேகாவோ...  உண்மையை நிரூபித்து தீர வேண்டிய கடமை அவனுக்கு இருக்கிறது. தனது கைபேசியை எடுத்து, யாழினியன் சென்றதாக சொல்லப்படும், பெங்களூருவில் நடக்கும் மருத்துவர்களுக்கான மாநாட்டில் கலந்து கொள்ள இருந்த வேறொரு மருத்துவருக்கு ஃபோன் செய்தான்.

"டாக்டர் ஜெய் கிருஷ்ணன்?"

"ஜெய் கிருஷ்ணன் தான் பேசுறேன்"

"நான் டாக்டர் மகேந்திரன் பேசுறேன்... சென்னை யாழ் ஹாஸ்பிடல் இருந்து..."

"ஹலோ டாக்டர், எப்படி இருக்கீங்க? நீங்க இந்த கான்ஃபரன்ஸ்க்கு வரலையா? நீங்க வருவீங்கன்னு நான் உங்களை எதிர்பார்த்துகிட்டு இருந்தேன்..."

"நான் தான் வரதா இருந்தது. கடைசி நேரத்துல, எங்களோட டீன் அந்த ப்ரோக்ராமை சேஞ்ச் பண்ணிட்டாரு. அவரே கலந்துக்க போறதா சொல்லிட்டாரு"

"நீங்க டாக்டர் யாழினியனை பத்தியா பேசுறீங்க?"

"ஆமாம் டாக்டர்"

"நான் அவரை மீட் பண்ணணும்னு ரொம்ப நாளா நினைச்சுகிட்டு இருந்தேன்... ஆனா இந்த கான்ஃபரன்ஸ்ல நான் அவரை பார்க்கலயே..." என்றார் ஏமாற்றத்துடன்.

"நிஜமாத் தான் சொல்றீங்களா? அவர் கான்ஃபரன்ஸ்க்கு வரலயா?"

"நான் அவரை கான்பரன்ஸ்ல  பார்க்கல. இருங்க, நான் செக் பண்ணிட்டு சொல்றேன்"

"ப்ளீஸ், கொஞ்சம் பாத்து சொல்லுங்களேன்"

அழைப்பை துண்டித்த மகேந்திரன் மதிவதனி வருவதை பார்த்தான்.

"மமதி எப்படி இருக்கா, மதி?" என்றான்.

"நல்லா இருக்கா, மகா. மது அவளோட இருக்காரு"

"ஆப்ரேஷனை பத்தி நீங்க ஒன்னும் கவலைப்படாதிங்க. சினேகாவும், நல்ல டாக்டர்ஸ் டீமும் நம்ம கூட இருக்காங்க"

"யாழும் அதைத் தான் சொன்னான்"

"நீங்க அவன்கிட்ட பேசினீங்களா?"

"ஆமாம், கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி தான் பெங்களூரில் இருந்து என்கிட்ட பேசினான்"

"பெங்களூரில் இருந்தா?"

"ஆமாம்" என்றாள் தோளைக் குலுக்கி.

"கான்ஃபரன்ஸ் பத்தி ஏதாவது சொன்னானா?"

"ரொம்ப யூஸ்ஃபுல்லா இருந்ததுன்னு சொன்னான். நம்ம ஹாஸ்பிடலோட க்ராஜுவலான வளர்ச்சியை எல்லாரும் பாராட்டினாங்களாம்"

"எந்த நம்பர்ல இருந்து பேசினான்?"

"வேற எந்த நம்பர்? அவனோட நம்பர்ல இருந்து தான்..." என்றாள் லேசான தடுமாற்றத்துடன்.

"நான் அவனுக்கு ஃபோன் பண்ணும் போது, அவன் மொபைலை சுவிட்ச் ஆஃப் பண்ணி வச்சிருந்தான்.  அதான் கேட்டேன்"

"அப்போ அவன் கான்ஃபரன்ஸ்ல இருந்திருப்பான்னு நினைக்கிறேன்"

"இருக்கலாம்..."

"நான் மமதிகிட்ட போறேன் " என்று, மேலும் அவனிடம் பேச்சு கொடுக்காமல், அங்கிருந்து நடையை கட்டினாள் மதிவதனி.

அதேநேரம், ஜெய் கிருஷ்ணன் அவனுக்கு ஃபோன் செய்தார். யாழினியன் பெங்களூருவில் இல்லை என்ற செய்தியை அவனிடம் நிச்சய படுத்தினார். அப்படி என்றால், யாழினியன் பெங்களூருவிற்கு செல்லவில்லை. அவனுடைய சந்தேகம் வலுப்பெற்றது. இந்த அக்காவும் தம்பியும் பலே கில்லாடிகள்... என்று எண்ணி உள்ளூர நகைத்துக் கொண்டான்.

லண்டன்

தனது, மற்றும் புனிதாவின் உடமைகளை பையில் அடுக்கிக் கொண்டிருந்தார் வெங்கட்ராகவன். யாழினியன், புனிதாவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தான். அவள் கேள்வி கேட்பதை இன்னும் நிறுத்தவில்லை. மமதியின் அறுவை சிகிச்சையை பற்றி கேள்விப்பட்டு, மிகவும் கவலைப்பட்டாள் அந்த குட்டி பெண்.

"அவ ரொம்ப பாவம் இல்லப்பா...?"

"நம்ம அவளைப் பத்தி கவலைப்பட வேண்டியதில்ல. ஆர்த்தி அவ கூட இருக்கா. அவ மமதியை  காப்பாத்திடுவா"

"எனக்கு மமதியோட பேர் ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு" என்றாள் புனிதா.

"அவளுக்கு அந்தப் பேரை வச்சது உங்க அம்மா தான். மமதியோட அம்மா, அப்பா பேரை சேர்த்து, அவளுக்கு மமதின்னு பெயர் வச்சா... அவங்க பேர், மதுசூதனன், மதிவதனி..."

"எனக்கு மட்டும் ஏன் அம்மா அந்த மாதிரி பெயர் வைக்கல? " என்றாள் சோகமாக.

அவளுக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று புரியவில்லை யாழினியனுக்கு. அவனுக்கே பதில் தெரியாத போது அவன் எப்படி பதில் கூற முடியும்?

"நம்ம இந்தியாவுக்கு போய் அவளை ஏன்னு கேட்கலாம்" என்றான்.

"ஓகே..."

"சரி, என்னோட பேரையும் அம்மாவோட பேரையும் சேர்த்து பேர் வச்சிக்க சொன்னா, நீ என்ன பேர் ச்சூஸ் பண்ணுவ? அவளோட பேரு சினேகா இல்ல... ஆர்த்தி. அதை ஞாபகம் வச்சுக்கோ..." என்றான் யாழினியன்.

தீவிரமாய் யோசித்தாள் புனிதா.

"ம்ம்ம்... ஆர்யன்... அது பாய் நேம் மாதிரி இருக்கு. ஹான்... கண்டுபிடிச்சிட்டேன்"

"என்ன?" என்றான் ஆர்வமாக.

"யார்த்தி..."

வாய்விட்டு சிரித்தான் யாழினியன். அவன் ஏன் சிரிக்கிறான் என்று புரியவில்லை அவளுக்கு.

"தியா நல்லா இருக்கா?"

"வாவ்... சூப்பரா இருக்கு..."

"அந்தப் பேர் உனக்கு பிடிச்சிருக்கா?"

"ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு"

"எங்க கல்யாணத்துக்கு பிறகு நான் உன்னை அந்த பேர் வச்சி தான் கூப்பிட போறேன்..."

"அம்மாவுக்கு பிடிக்குமா?"

"பிடிக்கும்... பிடிச்சு தான் ஆகணும்..."

"அப்படின்னா சரி"

ஆழ்ந்த யோசனையுடன் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் வெங்கட்ராகவன்.  அப்பொழுது அவருடைய கைபேசி கூச்சலிட்டது.

"புனிதா மா என்னோட ஃபோனை கொஞ்சம் எடுத்துக் கொடு" என்றார்.

அவரது கைபேசியை எடுத்த புனிதா, சந்தோஷத்தில் குதித்தாள்.

"தாத்து, அம்மாவோட கால்..."

காத்திராமல் அந்த அழைப்பை ஏற்று பேசினாள் புனிதா.

"அம்மா... ஹவ் ஆர் யூ?"

"ஐ அம் ஃபைன்... நீ எப்படி இருக்க புனிதா? என்ன செஞ்சுகிட்டு இருக்க?"

"அப்பா கூட பேசிக்கிட்டு இருக்கேன்" என்று உண்மையை உளறிவிட்டாள்.

யாழினியனும், வெங்கட்ராகவனும், அதிர்ந்து போனார்கள். இருவரும் *கூறாதே* என்பது போல் அவளை நோக்கி கையசைத்தார்கள். தனது தவறை உணர்ந்து, நாக்கை அழகாய் கடித்த அந்த குழந்தை,

"உங்க அப்பாகிட்ட பேசிகிட்டு இருக்கேன் மா" என்றது.

இரண்டு பேரும், *அப்பாடா* என்று நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார்கள்.

"நீ தாத்தாவோட ரூம்ல இருக்கியா?" என்றாள் சினேகா.

"ஆமாம் மா"

"தாத்தா கிட்ட ஃபோனை குடு"

"தாத்து, அம்மா உங்க கிட்ட பேசணுமாம்" என்று அவரது கைபேசியை அவரிடம் கொடுத்தாள் புனிதா.

தனது கைபேசியின் ஸ்பீக்கரை ஆன் செய்துவிட்டு பேசினார் வெங்கட்ராகவன், யாழினியனும் அவள் பேசுவதை கேட்கட்டும் என்று.

"எப்படி இருக்க, ஆரத்தி?" என்றார் வெங்கட்ராகவன் வேண்டுமென்றே.

"இங்க பாருங்க... நான் முக்கியமான ஆப்ரேஷனை அட்டென்ட் பண்ண போறேன்... அந்த பேரை சொல்லி கூப்பிட்டு என்னை வெறுப்பேத்தாதீங்க. புரிஞ்சுதா உங்களுக்கு?"

"சாரி மா... என்ன செய்றது... என்னால மாத்திக்க முடியல"

"கிட்டத்தட்ட ஏழு வருஷமாச்சி... இன்னும் உங்களால மாத்திக்க முடியலயா? என்ன பெரிய ஐஏஎஸ் ஆஃபிஸர் நீங்க?" சீறினாள் சினேகா.

"உன்னை ஆரத்தின்னு கூப்பிட்டது ஐஏஎஸ் ஆஃபீஸர் இல்ல... தன் குழந்தை மேல பிரியம் வச்சிருக்கிற ஒரு தகப்பன்"

"போதும் நிறுத்துங்க. நான் ஃபோனை வைக்கிறேன்.  நாளைக்கு சாயங்காலதுக்கு மேல தான் பேசுவேன்"

"சரி, மா"

அவள் அழைப்பை துண்டித்துக் கொண்டாள். யாழினியனை வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்தார் வெங்கட்ராகவன், 'இப்படித்தான் அவள் நடந்து கொள்கிறாள்' என்பது போல. சொல்ல முடியாத அளவுக்கு கடும் கோபம் அடைந்தான் யாழினியன். ஆர்த்தி இப்படி எல்லாம் யாரிடமும் எரிந்து விழுந்து அவன் பார்த்ததே இல்லை.

தொடரும்...