25 அப்பாவும் மகளும்

யாழினியன் டாக்ஸியை விட்டு இறங்கினான்... இல்லை, இல்லை குதித்து ஓடினான். அவனுக்காக அங்கே காத்திருந்தாள் ரோஸ். மணி, இரண்டாக பத்து நிமிடமே இருந்தது.

"அந்த லேப் எங்க இருக்கு?"

"ஆப்போசிட் சைடுல இருக்கு"

"வாங்க போகலாம்"

சாலையை கடந்து, அந்த ஆய்வகத்தை நோக்கி ஓடினான் யாழினியன். தான் கொண்டு வந்திருந்த நகங்களை, வரவேற்பாளரிடம் கொடுத்தான். அவனை பின்தொடர்ந்து வந்த ரோஸை பார்த்து சிரித்தாள் அந்த வரவேற்பாளர் பெண்.

"ஹலோ, ஆலிஸ்..."

"ஹலோ டாக்டர், நான் உங்களுக்கு என்ன செய்யணும்?"

"இவர் என்னோட ஃப்ரெண்ட்"

"நான் உங்ககிட்ட கொடுத்த நெயில்சை டிஎன்ஏ டெஸ்ட் பண்ணணும்"

"இதுல ஒரு சாம்பிள் தானே இருக்கு?"

புனிதாவிடமிருந்து தான் கொண்டு வந்திருந்த நகவெட்டியை எடுத்து, தன் நகங்களை வெட்டினான் யாழினியன்.

பதிவேட்டை எடுத்து,

"ரெண்டு பேரோட பேரையும் சொல்லுங்க, சார்" என்றாள் ஆலிஸ்.

"யாழினியன் அண்ட் பேபி புனிதா" என்ற அவனை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தாள் ரோஸ்.

அந்த பரிசோதனைக்குரிய கட்டணத்தை செலுத்தினான் யாழினியன்.

"இந்த டெஸ்ட் ரிசல்ட் நாளைக்கு காலையில கிடைக்குமா, ஆலிஸ்?" என்றாள் ரோஸ்.

"சாரி டாக்டர். நாளைக்கு சாயங்காலம் தான் கிடைக்கும்"

"பரவாயில்ல. அந்த ரிசல்ட்டை எனக்கு மெயிலில் அனுப்ப முடியுமா?" என்றான் யாழினியன் 

"நிச்சயமா அனுப்புறேன், சார்"

"தேங்க்யூ"

அவர்கள் அந்த ஆய்வகத்தை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். நிச்சயம் ரோஸ் தன்னிடம் டிஎன்ஏ பரிசோதனையை பற்றி கேட்பாள் என்று எதிர்பார்த்தான் யாழினியன். அவள் அதை தான் செய்தாள்.

"இதெல்லாம் என்ன, டாக்டர்?"

"புனிதா என்னோட குழந்தைன்னு நான் சந்தேகப்படுறேன்"

"ஒருவேளை, அது உண்மையா இருந்தா, சினேகா ஏன் உங்ககிட்ட உண்மையை சொல்லல?"

"அவள் ஏன் இப்படி நடந்துக்கிறான்னு எனக்கும் புரியல"

"புனிதா உங்க குழந்தை தான்னு உங்களுக்கு நிச்சயமா தெரியுமா?"

"அவளோட ஃபீச்சர்ஸ் எல்லாமே என்னை மாதிரியே இருக்கு"

"ரிசல்ட் என்ன சொல்ல போகுதுன்னு பார்க்கலாம்"

"நான் சினேகாவோட அப்பாவையும், புனிதாவையும் இந்தியாவுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போறேன்"

"இது ரொம்ப நல்ல விஷயமாச்சே. உங்களுடைய டிக்கெட்டை நான் அரேஞ்ச் பண்ணட்டுமா?"

"சினேகாவோட அப்பா ஒரு எக்ஸ் ஐஏஎஸ் ஆஃபிஸர். அவர் நினைச்சா முடியாதது எதுவுமே இல்ல. எனக்கு ஏதாவது உதவி தேவைப்பட்டா நிச்சயம் நான் உங்களை கேட்கிறேன்"

"தாராளமா கேளுங்க. எப்போ நீங்க இந்தியா கிளம்புறீங்கன்னு எனக்கு சொல்லுங்க"

"நிச்சயமா உங்ககிட்ட சொல்லிட்டு தான் போவேன்"

"இப்போ எங்க போக போறீங்க?"

"சினேகா வீட்டுக்கு தான். அவங்க அப்பாவோட தான் இன்னைக்கு தங்க போறேன்"

"உங்களுக்கும் அவருக்கும் இடையில நல்ல உறவுமுறை இருக்குனு நினைக்கிறேன்... "

"அதுக்கு ஆரத்தி தான் காரணம்"

"உங்கஆரத்தியை, கடவுள் சீக்கிரமே உங்ககிட்ட கொண்டு வந்து சேர்க்கட்டும்"

"தேங்க்யூ. எப்படி இருந்தாலும் அது நிச்சயம் நடக்கும்" என்றான் நம்பிக்கையோடு.

"வாங்க, நான் உங்களை ஹோட்டல்ல டிராப் பண்றேன்" என்றாள் ரோஸ்.

"தேங்க்யூ" என்று அவளுடன் கிளம்பினான் யாழினியன்.

.....

யாழினியனுக்காக சாப்பிடாமல் காத்திருந்தார் வெங்கட்ராகவன். யாழினியன் அங்கு வந்து சேர்ந்த போது, மணி, மூன்றாக பத்து நிமிடங்கள் இருந்தது.

"அவ்வளவு அவசரமா எங்க போன, யாழ்?"

"அப்புறமா சொல்றேன், அங்கிள். நீங்க சாப்பிட்டீங்களா?"

"உனக்காகத் தான் காத்திருக்கிறேன்"

"வாங்க சாப்பிடலாம்"

முகத்தை கழுவிக்கொண்டு வந்து அமர்ந்தான் யாழினியன். புனிதாவும் அவர்களுடன் அமர்ந்தாள்.

"ஹாய், புனிதா..." 

"ஹாய் மிஸ்டர் யாள்..."

"அவளை தப்பா நினைச்சுக்காத யாழ். அங்கிள், ஆன்ட்டின்னு கூப்பிடுற கலாச்சாரம் லண்டன்ல இல்ல. இங்க எல்லாருமே மிஸ்டர் இல்லனா மிஸஸ் தான்" என்று சிரித்தார்.

"பரவாயில்ல, அங்கிள்"

"புனிதா மா, நீ யாழை அப்பான்னு கூப்பிடலாம்" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

அதிர்ச்சியுடன் புனிதாவை பார்த்தான் யாழினியன். புனிதாவும் அதே நிலையில் தான் இருந்தாள். அவர் எந்த அர்த்தத்தில் அப்படி கூறினார் என்று புரியவில்லை யாழினியனுக்கு.

"யாழ் உங்க அம்மாவை கல்யாணம் பண்ணிக்க போறாரு"

நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டான் யாழினியன்.

"நிஜமாவா?" என்றாள் புனிதா ஆர்வமாய்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் யாழினியன்.

"அப்படின்னா எனக்கு அப்பா கிடைக்கப் போறாரா?"

மீண்டும் ஆம் என்றான்.

"உனக்கு யாழை பிடிச்சிருக்கா?"

இனம் புரியாத பதற்றம் யாழினியனை தொற்றிக் கொண்டது.

"என்ன ஆச்சு கண்ணா, உனக்கு யாழை பிடிக்கலையா?"

"ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. அவர் என்னோட நெயில்ஸை கட் பண்ணி விட்டாரு."

"அவங்க அம்மா, எல்லா வேலையையும் அவ தனியாவே செய்யணும்னு கட்டாயப்படுத்துவா"

"ஆமாம். தாத்தாவை எனக்கு ஹெல்ப் பண்ண விட மாட்டாங்க"

"விசித்திரமா இருக்கு... அவளுக்கு ஆறு வயசு தானே ஆகுது?" என்றான் யாழினியன்.

"அவளோட வயசு ஆறுன்னு உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

ஒரு நிமிடம் திகைத்து நின்றான் யாழினியன்.

"ஆமாம், நீ தான் டாக்டர் ஆச்சே.. உனக்கு தெரியாதா?" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் யாழினியன்.

"புனிதா தானே எல்லா வேலையும் செய்யணும்னு... யார்கிட்டயும் எதையும் எதிர்பார்க்கக் கூடாதுன்னு  சொல்லுவா ஆர்த்தி"

"ஆனா, புனிதா கூட அவ டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணுவான்னு சொன்னீங்களே?"

"பெரும்பாலும் ஹாஸ்பிடல்ல தான் இருப்பா. வீட்டுக்கு வந்தா, புனிதாவை தன்னோட வேலையை எப்படி தனியாவே செஞ்சுக்கணும்னு சொல்லிக் கொடுப்பா"

"இதையெல்லாம் கேட்கவே ஒரு மாதிரியா இல்லையா, அங்கிள்?"

"அப்படித் தான் இருக்கு... சில நேரம், என்னோட கோபத்தை என்னால கட்டுப்படுத்தவே முடியறதில்ல. எது கேட்டாலும் அதுக்கு அவ சரியான பதில் சொல்றதும் இல்ல. அதனால அவளை கேள்வி கேட்கிறதயே நான் நிறுத்திட்டேன்"

"ஒரு பொண்ணு இவ்வளவு தூரம் மாற முடியும்னு என்னால நம்பவே முடியல"

"விடு யாழ், உங்க கல்யாணத்துக்கு பிறகு அவ மாறிடுவா"

"இத்தனை வருஷத்துல, ஒரு தடவை கூட அவ எனக்கு ஃபோன் பண்ணவே இல்ல, அங்கிள்" என்றான் சலிப்புடன்.

"அவ கனடாவில் இருந்த போது, ஒரு தடவை, உன்னோட ஃபோன் நம்பரை என்கிட்ட  கேட்டா"

"என்னோட நம்பரையா?" என்றான் அதிர்ச்சியாக.

"ஆமாம். அவளோட ஃபோன் ஃபார்மட் ஆயிடுச்சுன்னு சொன்னா"

எதுவுமே புரியவில்லை யாழியனுக்கு. ஆர்த்தி அவனுடைய அலைபேசி எண்ணை கேட்டாளா? அவனுடைய கைபேசி எண் தான் அவளது விரல் நுனியில் இருக்குமே... அவனுடைய வீட்டின் லேண்ட்லைன் நம்பருக்கு கூட அவள் பல முறை ஃபோன் செய்திருக்கிறாளே...! என்ன குழப்பம் இது?

"என்னோட ஃபோன் பிரேசில்ல திருட்டு போயிடுச்சு. அதனால உன்னோட ஃபோன் நம்பரை என்னால் அவளுக்கு கொடுக்க முடியாமல் போச்சு"

"அப்புறம்?"

"அவளோட மத்த ஃப்ரெண்ட்ஸ் கிட்ட இருந்து வாங்கிக்க சொல்லி சொன்னேன்"

"வினோதமா இருக்கு..."

"எல்லாம் சரியாயிடும்..."

"அப்படித் தான் நானும் நம்புறேன்"

தன்னுடைய எரிச்சலை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் இருக்க மிகவும் பிரயத்தனப்பட்டான் யாழினியன். அப்படி என்ன பிரச்சனை இந்த பெண்ணுக்கு? தூக்கத்தில் கூட அவனது எண்ணுக்கு ஃபோன் செய்வாளே... பிறகு அவனது எண்ணை மறந்து விட்டவளை போல, ஏன் இந்த நாடகம்? வெங்கட்ரகவனின் கேள்வியால் தனது எண்ணத்திலிருந்து விடுபட்டான் யாழினியன்.

"உங்க அக்கா மகளுக்கு எப்போ ஆபரேஷன்?"

"இன்னைக்கு ராத்திரி பத்து மணிக்கு"

"ஓஹோ... சரி நம்ம எப்போ இந்தியாவுக்கு போகணும்னு நினைக்கிற?"

"இப்பவே இந்தியாவுக்கு போக நான் தயாரா இருக்கேன், அங்கிள்"

"டிக்கெட் கிடைச்சா நாளைக்கு காலைல போகலாமா?"

"நாளைக்கு காலைலயா? உங்களால ஏற்பாடு பண்ண முடியுமா?" என்றான் அதிர்ச்சியும் ஆர்வமும் கலந்த உணர்வோடு.

"என்னால முடியும்"

"அப்போ ட்ரை பண்ணுங்க, அங்கிள்"

"ஆப்ரேஷன் நாளைக்கு காலையில வரைக்கும் நடக்கும். நாளைக்கு பகல் முழுக்க அவ தூங்குவா. இது தான் அவளுடைய யூஷுவல் ஷெட்யூல். அவ தூங்கி எழுந்துக்கறதுக்கு முன்னாடி நம்ம இந்தியாவுக்கு போய் சேர்ந்துடலாம். எப்படி என்னோட பிளான்?"

யாழினியன் வியந்து போனான். அவருடைய திட்டத்தைக் கேட்டு மட்டுமல்ல... சினேகாவின் வகுக்கப்பட்ட அட்டவணையை குறித்தும் தான்.

"புனிதா, அம்மா ஃபோன் பண்ணினா, யாழை பத்தி அவகிட்ட எதுவும் சொல்லாதே"

"ஏன் தாத்தா?"

"அம்மாவுக்கு சர்ப்ரைஸ் கொடுக்க வேண்டாமா?"

"நம்ம அம்மாவுக்கு சர்ப்ரைஸ் கொடுக்க போறோமா?"

"ஆமாம்"

"ஐயா ஜாலி..."

"அதுக்கு நீ அவகிட்ட எதுவும் சொல்லாம இருக்கணும்"

"ஓகே... நம்ம அவங்களை எப்படி சர்ப்ரைஸ் பண்ண போறோம்?"

"அம்மாவை பார்க்க நம்ம எல்லாரும் இந்தியா போக போறோம்"

"நெஜமாவா?" என்றாள் கொப்பளிக்கும் ஆர்வத்துடன்.

"ஆமாம். உங்க அப்பா வீட்டுக்கு போக போறோம்"

"உங்க அப்பா அம்மா அங்க தான் இருக்காங்களா, அப்பா?"

தன் பிள்ளை, தன்னை *அப்பா* என்று அழைத்தவுடன் உருகிப் போனான் யாழினியன்.

"இல்லடா, மா. எனக்கு அப்பா அம்மா இல்ல"

"ஆனா அவங்க வீட்ல நிறைய பேர் இருக்காங்க?" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

"எவ்வளவு பேர் இருக்காங்க?"

"பதினோரு பேர் இருக்காங்க"

"பதினோஓஓஓஓரு பேரா...???? " என்று வாயை பிளந்தது அந்த குழந்தை.

"அவ்வளவு பேருக்கும் யார் சமைப்பா?" என்ற அவளது கேள்வியை கேட்டு சிரித்தான் யாழினியன்.

"சர்வன்ட் இருக்காங்க"

"அப்படின்னா உங்க வீடு ரொம்ப பெருசா இருக்குமா?"

"கொஞ்சம் பெருசா இருக்கும்"

"இங்க தனியாவே இருந்தவ இல்லயா...? ஜாயிண்ட் ஃபேமிலி எல்லாம் பார்த்ததே இல்ல. அதனால தான் அவளால இதையெல்லாம் நம்ப முடியல"

"நீ அங்க வந்தா, உனக்கு பெரிய பாட்டி, சின்ன பாட்டி, தாத்தா, அத்தை, மாமா, ரெண்டு சித்தி, ரெண்டு சித்தப்பா, ஒரு கசின் எல்லாரும் கிடைப்பாங்க"

"நம்ம எப்ப அங்க போக போறோம்?"

"சீக்கிரமே"

அவர்களது குடும்பம் பற்றியும், அவனுக்கும், ஆர்த்திக்கும் இடையே இருந்த நட்பு பற்றியும் ஏராளமான கேள்விகளை கேட்க துவங்கினாள் புனிதா. அவளுக்கு பதில் அளிக்க சலிக்கவே இல்லை யாழினியனுக்கு. அவர்களது உரையாடலை புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் வெங்கட்ராகவன். அப்பா, மகள் உறவு என்பது மிகவும் அழகானது... நீல வானத்தின் எல்லைகளுக்குள் அடங்காதது...!

தொடரும்...