24 தத்து குழந்தையா?

வெங்கட்ரகவனை பார்த்த யாழினியன் அனைத்தையும் மறந்தான். அவர் சிறிதும் எதிர்பார்க்காத வண்ணம், ஓடிச் சென்று அவரை ஆறத்தழுவிக் கொண்டான். அவனிடமிருந்து அப்படிப்பட்ட செய்கையை எதிர்பாராத வெங்கட்ராகவன், ஆடிப் போனார். குழந்தை புனிதாவும் கூட, அந்த புது மனிதன் தனது தாத்தாவை கட்டிக் கொண்டதை வினோதமாய் பார்த்தாள்.

"எப்படி இருக்கீங்க, அங்கிள்?"

"புனிதா செல்லம், நீ உள்ள போய் விளையாடிட்டு இரு. தாத்தா இப்ப வந்துடுறேன்" என்றார் வெங்கட்ராகவன்.

அதை கேட்ட யாழினியன், அவரை தன் அணைப்பிலிருந்து விடுவித்தான். புனிதா மீண்டும் மாடிக்கு சென்றாள்.

"எப்படி இருக்கீங்க, அங்கிள்?  பைத்தியக்காரன் மாதிரி நான் எப்படி எல்லாம் உங்களை தேடிக்கிட்டு இருந்தேன்னு தெரியுமா? ஆர்த்தியையும் உங்களையும் கண்டுபிடிக்க முடியாம, நான் வாழ்க்கையையே வெறுத்துப் போயிட்டேன். நானும், ஆர்த்தியும் எப்படிப்பட்ட ரிலேஷன்ஷிப்பை ஷேர் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தோம்னு உங்களுக்கு தெரியாதா? அவ ஏன் என்கிட்ட இருந்து பிரிஞ்சு வந்தான்னு நீங்க அவளை கேட்கவே இல்லயா? அதைப்பத்தி என்கிட்ட பேசணும்னு உங்களுக்கு தோணவே இல்லயா? ஏன், அங்கிள்?"  என்றான் வேதனையாக.

"நீ இப்படி எல்லாம் பேசுறதை பார்க்கும் போது எனக்கு அதிர்ச்சியா இருக்கு. இப்படிப்பட்ட ரியாக்ஷனை நான் உன்கிட்ட எதிர்பார்க்கவே இல்ல. இன் ஃபேக்ட், நீ என்னை சந்திக்க விரும்புவேன்னு கூட நான் நினைக்கல."

"ஏன், அங்கிள்? ஏன் அப்படி நினைச்சீங்க? எது உங்களை அப்படி நினைக்க வச்சது?" என்றான் குழப்பமாய்.

"எது என்னை அப்படி நினைக்க வைச்சிருக்கும்னு உண்மையிலேயே உனக்கு தெரியலையா?"

"அதுக்கு ஆர்த்தி தான் காரணமா?" என்றான் நம்ப முடியாமல்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தவர்,

"நீ அவளை ஏமாத்திட்டேன்னு சொன்னா. உன் பேரை கேட்க கூட விரும்பலைன்னு சொன்னா"

"அதுக்கு என்ன காரணம்னு நீங்க கேட்கலையா?"

"நான் கேட்காம இருந்திருப்பேன்னு நீ நினைக்கிறியா? நான் அவளைக் கேட்காத கேள்வியே இல்ல. அவகிட்ட இருந்து எனக்கு பதிலா கிடைச்சதெல்லாம் மௌனம் மட்டும் தான். கடைசில, என்னுடைய சரமாரியான கேள்விகளை பொறுக்க முடியாத அவ, கோபம் வந்து பைத்தியக்காரி மாதிரி கத்த ஆரம்பிச்சா. அதுக்குப் பிறகு உன்னை பத்தி ஒரு கேள்வி கேட்டாலும், அவ செத்துடுவேன்னு மிரட்டினா"

"என்ன்ன்னனனது...???" என்றான் அதிர்ச்சியாய்.

"ஆமாம். அதுக்குப் பிறகு, அவளை எதுவும் கேட்கிற தைரியம் எனக்கு வந்திருக்கும்னு நீ நினைக்கிறியா?"

*வந்திருக்காது* என்பது போல் தலையசைத்தவன்,

"நீங்க என் மேல கோவமா இருக்கீங்களா, அங்கிள்?" என்றான்.

"சில நேரம், உன்னை பத்தி நினைக்கும் போது நான் கோபப்பட்டேன். ஆனா, அவளோட விசித்திரமான நடவடிக்கைகளை பார்க்கும் போது, பல தடவை நான் வித்தியாசமாகவும் யோசிச்சிருக்கேன்"

பெருமூச்சு விட்டான் யாழினியன். புனிதாவின் புகைப்படத்தை குறிப்பிட்டு,

"புனிதா...?"

"ஆமாம், அவளை தட்டெடுத்து வளத்துக்கிட்டு இருக்கா..."

அந்த விஷயம் தான், அதிர்ச்சியிலும் பேரதிர்ச்சியை தந்தது யாழினியனுக்கு.

"தத்து குழந்தையா?" என்றான் அதே அதிர்ச்சியுடன்.

"ஆமாம். என்னோட சர்வீஸ், பிரேசிலில் முடிஞ்ச போது, ஒரு குழந்தையை தத்தெடுக்க போறதா ஆர்த்தி சொன்னா. நான் அவளை காரணம் கேட்டேன்"

"என்ன சொன்னா?"

"தனக்கு ஒரு மாற்றம் வேணும்னு சொன்னா"

"எதிலிருந்து?"

"உன்கிட்ட இருந்து தான்"

"வாட் த ஹெல்..."

"ஆமாம். என்னையும் லண்டனுக்கு வர சொல்லிட்டா. எனக்கும் வேற யாரும் இல்லாததால, என்னுடைய எல்லா சர்விஸ் ஃபார்மாலிட்டியும் முடிச்சுக்கிட்டு வந்து அவளோட லண்டன்ல செட்டில் ஆயிட்டேன்"

"என்னால இதையெல்லாம் நம்ப முடியல"

"என்னாலையும் நம்ப முடியல, அவ தன் பேரை கூட சினேகான்னு மாத்திக்கிட்ட போது..."

"அதுக்கு அவ சொன்ன காரணம்?"

"கேட்டா நீ அதிர்ச்சியாவ..."

"ஏற்கனவே நான் அதிர்ச்சியில தான் இருக்கேன்"

"நீ அவளை கண்டுபிடிக்க கூடாதுன்னு தான்..."

"அதைக் கேட்டு நீங்க அதிர்ச்சியாகலையா?"

"எப்பவும் இல்லாத அளவுக்கு...  சினேகான்னு கூப்பிட சொல்லி என்னையும் ஃபோர்ஸ் பண்ணா. எனக்கு இந்த பேர் சுத்தமா பிடிக்கல. சினேகான்னு அவளை கூப்பிட பிடிக்காம, நான் அவ கிட்ட பேசுறதயே பெரும்பாலும் தவிர்த்துட்டேன். ஆனா அவ அதைப் பத்தி கவலைப்படல"

"உங்களுக்கு ஆர்த்தியை பத்தி தெரிஞ்ச வரைக்கும், அவ இவ்வளவு ரூடாவா இருந்தா?"

"நிச்சயமா இல்ல... அவ இப்ப இருக்கிற மாதிரி எப்பவுமே இருந்ததில்ல. அவ மொத்தமா மாறிட்டான்னு தான் சொல்லணும். இன்னொரு விஷயம் சொல்லட்டுமா, நான் சர்வீஸ்ல இருந்த வரைக்கும், அவ கூட டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணலன்னு எப்ப பார்த்தாலும் என்கிட்ட சண்டை போட்டுக்கிட்டே இருப்பா. ஆனா, நான் லண்டன் வந்ததுக்கு பிறகு, என்கிட்ட பேசணும்னு கூட அவ விருப்பம் காட்டல."

"நிஜமாவா?"

"எல்லாத்துக்கும்  கோபப்பட ஆரம்பிச்சா. முக்கியமா உன்னை பத்தி நான் பேச்சை எடுத்த போதெல்லாம்... உங்களுக்குள்ள அப்படி என்ன தான் நடந்தது, அவ இவ்வளவு கோபப்படுற அளவுக்கு?"

"அங்கிள், தயவு செஞ்சி எங்க காலேஜ் முடிஞ்சதுக்கு அப்புறம் என்ன நடந்ததுன்னு கொஞ்சம் சொல்ல முடியுமா? அவ பிரேசில் வந்து உங்க கூட தங்கினாளா?"

"இல்ல. அவ பிரேசிலுக்கு வரவே இல்ல. கார்டியாலஜி படிக்கிறதுக்காக கனடா போயிட்டா. உங்க காலேஜ் முடிஞ்சதுக்கு பிறகு நான் அவளை பாக்கவே இல்ல. என்னோட சர்வீஸ் முடிஞ்சதுக்கு பிறகு தான் பார்த்தேன்... அதுவும் லண்டனுக்கு வந்ததுக்கு பிறகு. நான் அவளை லண்டனுக்கு வந்து பார்த்த போது, அவ ரொம்பவே மாறி இருந்தா. புனிதாவோட டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணுவாளே தவிர, எங்கிட்ட பேசக்கூட மாட்டா. லண்டன்ல செட்டில் ஆகணும்னு நான் எடுத்த முடிவு தப்போன்னு பல தடவை யோசிச்சிருக்கேன். நான் இந்தியாவில் இருந்திருந்தா சந்தோஷமா இருந்திருப்பேன். புனிதா தான் எனக்கு இங்க இருக்கிற ஒரே ஆறுதல்!"

"அவ புனிதாவை எங்கிருந்து தத்தெடுத்தா?"

"எனக்கு தெரியாது. புனிதா ஒரு அனாதை குழந்தைன்னு மட்டும் தான் சொன்னா"

கோபத்தில் தன் பல்லை கடித்தான் யாழினியன். அவனால் இவற்றையெல்லாம் நம்பவே முடியவில்லை. புனிதாவை பார்த்த பொழுது அவன் மனதில் ஏற்பட்ட உணர்வு நிச்சயம் பொய்யாக முடியாது. அவள், அவனுடைய குழந்தை தான். அதில் அவனுக்கு ஆணித்தரமான நம்பிக்கை இருந்தது.

"இப்போ, நீங்க என்னை பத்தி என்ன நினைக்கிறீங்க அங்கிள்? நான் தப்பானவனா இருப்பேன்னு இன்னமும் நினைக்கிறீங்களா?"

"உன்னை ஜட்ஜ் பண்றதுல என் பொண்ணு தப்பு பண்ணி இருப்பான்னு நினைக்கிறேன்"

"நான் ஆர்த்தியை கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு நினைச்சா, உங்க பதில் என்னவாயிருக்கும்?"

"தன் பொண்ணு வாழ்க்கையில செட்டில் ஆகிறதை பார்க்கிறதை விட, ஒரு அப்பாவுக்கு வேற என்ன சந்தோஷம் இருக்க முடியும்?"

"அப்படி நடக்க முடியும்னா, நீங்க என்ன செய்வீங்க?"

"என்ன வேணும்னாலும் செய்ய தயாரா இருக்கேன்"

"நீங்க சொன்னது உண்மையா இருந்தா, என்னோட இந்தியாவுக்கு வாங்க... ப்ளீஸ்"

"அவளும் இந்தியாவுக்கு தான் போயிருக்கா"

"ஆமாம்... எங்க வீட்ல தான் இருக்கா"

"என்ன்னனது? உங்க வீட்ல இருக்காளா? நீ சொல்றது உண்மையா?"

"ஆமாம். அவ இந்தியா வந்திருக்கிறதே, என் அக்கா பொண்ணுக்கு ஆபரேஷன் பண்ணத்தான்"

"என்னால நம்பவே முடியல. இதை பத்தி அவ என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லல"

"நீங்க என் கூட இந்தியா வருவீங்க இல்ல?"

"நிச்சயம் வரேன்"

"நம்ம இந்தியா போய் சேர்ற வரைக்கும், அவளுக்கு இதை பத்தி தெரிய கூடாது"

"ஓகே ஃபைன்"

"அப்போ நான் கிளம்புறேன், அங்கிள்"

"என் மருமகன் என்கூட தங்குவார்னு நினைச்சேனே..."

"என் லக்கேஜை எடுத்துக்கிட்டு வர தான் போறேன்"

அதைக் கேட்டு சந்தோஷமாய் சிரித்தார் வெங்கட்ரராகவன். ஆனால், ஏனோ யாழினியனுக்கு சிரிக்கத் தோன்றவில்லை.

"லஞ்ச் சாப்பிட்டுட்டு அப்புறமா போகலாம்"

"சரிங்க, அங்கிள்"

அவர் சமையலறையை நோக்கி செல்ல திரும்பினார்.

"நான் புனிதா கூட பேசிகிட்டு இருக்கலாமா?"

"ஷ்யூர்... அவ மாடியில் இருக்கா"

மாடியை நோக்கி சென்றான் யாழினியன். அவளுடைய அறையின் கதவு திறந்தே இருந்தது. அவள் தனது நகங்களை வெட்டிக் கொண்டிருந்தாள். கதவை தட்டியபடி,

"நான் உள்ள வரலாமா?" என்றான்

"மிஸ்டர் யாளினியான்..." என்று புன்னகைத்தாள் புனிதா.

"நான் உங்க தாத்தாவோட ஃப்ரெண்ட்"

"நீங்க அவரை ஹக் பண்ணதை நான் பார்த்தேன்"

"ஆமாம். நாங்க ரொம்ப நாள் கழிச்சு மீட் பண்றோம்"

"உங்களுக்கு அவரை ரொம்ப பிடிக்குமா?"

"ஆமாம்"

"அவரை உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?"

"நானும் உங்க அம்மாவும் ஒண்ணா படிச்சோம்... ஸ்கூல்ல இருந்து காலேஜ் வரைக்கும்..."

"அப்படின்னா, நீங்க எங்க அம்மாவோட ஃபிரண்டா?" என்றாள் ஆர்வமாய்.

அவன் ஆமாம் என்று தலையசைத்தவுடன், அவனை நோக்கி ஓடிவந்து, அவன் விரலைப் பற்றிக் கொண்டு, தன் அறையின் உள்ளே அழைத்துச் சென்றாள்.

"உக்காருங்க"

அவள் காட்டிய இடத்தில் அமர்ந்து கொண்டான். அவளிடம் ஆர்வம் மேலோங்கியதை உணர்ந்தான் யாழினியன். அவன் தனது அம்மாவின் நண்பன் என்று தெரிந்தவுடன், அவளிடம் ஒரு புத்துணர்ச்சி தென்பட்டது.

"நீங்க எங்க படிச்சீங்க?"

"இந்தியாவுல..."

"நான் அந்த கண்ட்ரியை பார்த்ததே இல்ல"

"சீக்கிரமே பார்ப்ப..."

"கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுங்க. நான் என்னோட நெயில்சை கட் பண்ணிட்டு வந்துடறேன்"

"நான் உனக்கு கட் பண்ணி விடட்டுமா?"

"நிஜமாவா?"

"யா..."

அவளிடமிருந்து நகவெட்டியை வாங்கிய அவன், கவனமாய் அவளது நகங்களை வெட்டினான்.

"டஸ்ட் பின் எங்க இருக்கு?"

"என்கிட்ட குடுங்க. நான் அதை டஸ்ட் பின்ல போடுறேன்"

"பரவாயில்ல நானே செய்றேன்"

மூளையில் வைக்கப்பட்டிருந்த குப்பை கூடையை அவனிடம் காட்டினாள் புனிதா.

"புனிதா, எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணி குடுக்குறியா?"

"நீங்க ஏன் இவ்வளவு தண்ணி குடிக்கிறீங்க?"

"உங்க தாத்தா கிட்ட ரொம்ப நேரமா பேசிகிட்டு இருந்ததுல, எனக்கு தண்ணி தாகம் எடுக்குது"

"ஓ... சரி இருங்க கொண்டு வரேன்"

தண்ணீர் கொண்டு வர வெளியே ஓடியது அந்த குழந்தை. ஒரு காகிதத்தை எடுத்து அந்த நகங்களை பத்திரப்படுத்திக் கொண்டான் யாழினியன். காலம் தாழ்தாமல், டாக்டர் ரோஸுக்கு ஃபோன் செய்தான். அவனது அழைப்பை உடனடியாய் ஏற்றார் ரோஸ்.

"சொல்லுங்க, டாக்டர்"

"டிஎன்ஏ டெஸ்ட் ரிசல்ட் கிடைக்க எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?"

"அது நம்ம குடுக்குற *லேபை* பொறுத்த விஷயம்"

"சீக்கிரமா ரிசல்ட் குடுக்குற மாதிரி, ஏதாவது ஒரு லேபை உங்களுக்கு தெரியுமா? "

"எங்க ஹாஸ்பிடல் பக்கத்துல ஒரு லேப் இருக்கு."

"தட்ஸ் கிரேட்..."

"ஆனா, மத்தியானம் ரெண்டு மணிக்கு முன்னாடி சாம்பிள்ஸை கொடுத்தாகணும். அதுக்கப்புறம் வாங்க மாட்டாங்க"

தனது கை கடிகாரத்தை பார்த்தான் யாழினியன். அது, மணி 1:20 என்றது. ரோஸுடன் ஃபோனில் பேசியபடி, நாலுகால் பாய்ச்சலில் அங்கிருந்து ஓடத்துவங்கினான்.

"கொஞ்சம் அந்த லேபுக்கு வர முடியுமா?"

"கண்டிப்பா வரேன்"

சமையலறையில் இருந்து வெங்கட்ராகவன் வெளியே வருவதைப் பார்த்தான் யாழினியன்.

"அங்கிள், ஒரு முக்கியமான வேலை... இன்னும் ஒரு மணி நேரத்துல வந்துடுவேன்" என்று கூறியபடி அங்கிருந்து ஓடினான் யாழினியன், அவருடைய பதிலுக்கு காத்திராமல்.

தொடரும்...