23 புனிதா

யாழினியனின் இடத்தில் வேறு ஒருவன் இருந்திருந்தால், லண்டன் செல்லும் எண்ணம் நிச்சயம் அவனுக்கு தோன்றியிருக்காது. சாட்சிக்காரன் காலில் விழுவதை விட, சண்டைக்காரன் காலில் விழுவது மேல் என்பது தான் பழமொழி. ஆனால் சில சமயம், சாட்சிக்காரன் காலில் விழுவது தான் பலன் அளிக்கும். அதைத் தான் செய்ய நினைத்தான் யாழினியன். பிடிவாதம் பிடிக்கும் சினேகாவிடம் போராடிக் கொண்டிருப்பதை விட லண்டன் செல்வதே மேல் அல்லவா?

யாழினியனுக்கு ஒரு விஷயம் மட்டும் புரியவே இல்லை. அது ஆர்த்தியின் நிலைப்பாடு. அவனுக்கு ஆர்த்தியை பற்றி நன்றாகவே தெரியும். சொல்லப் போனால், ஆர்த்தியை பற்றி அவனுக்கு மட்டும் தான் தெரியும். அவனைப் போல் ஆர்த்தியை யாரும் புரிந்து கொண்டதில்லை... அவளுடைய அப்பா கூட இல்லை. அதை ஆர்த்தியே அவனிடம் பலமுறை கூறியிருக்கிறாள். நேரமின்மை காரணமாய் வெங்கட்ரராகவனால் ஆர்த்திக்கு என்று நேரத்தை ஒதுக்கவே முடிந்ததில்லை. கோடை விடுமுறையில் கூட அவள் தனியாகத் தான் இருந்திருக்கிறாள். தொலைபேசி அழைப்புகள் அப்பா, மகளுக்கு இடையில் ஒரு உணர்வுபூர்வமான உறவை ஏற்ப்படுத்த உதவவில்லை. (இப்பொழுது இருப்பது போல், கைபேசிகள் அந்த அளவிற்கு மனித வாழ்வை அப்பொழுது ஆக்கிரமித்து இருக்கவில்லை என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்) யாழினியன் ஒருவன் தான் ஆர்த்தியின் வாழ்வில் இன்றியமையாத இடத்தை பிடித்தவன். பள்ளி முதல், கல்லூரி வரை மிக நீண்ட பயண தூரத்தை அவள் வாழ்வில் ஆக்கிரமித்தவன் யாழினியன் தான். அவளுடைய ஒவ்வொரு விருப்பு, வெறுப்புகளும் அவனுக்கு அத்துபடி. அவளை கேலி, கிண்டல் செய்திருக்கிறானே தவிர, அவளை காயப்படுத்த வேண்டும் என்று அவன் எப்பொழுதும் முனைந்ததில்லை. ஆரத்தி அவன் மீது கொண்டிருந்த காதலின் ஆழத்தை பற்றி நாம் கூற வேண்டிய அவசியமில்லை. இவற்றையெல்லாம் கூட்டி கழித்து பார்க்கும் பொழுது, ஆர்த்தியால் யாழினியனை இந்த அளவிற்கு வெறுக்கவும், ஒதுக்கவும் முடியுமா? அந்த ஒரு எண்ணம் தான் அவனை லண்டன் நோக்கி பறக்கச் செய்தது. ஒருவேளை இவள் ஆர்த்தியாக இருந்தால், ஒரு முக்கியமான நபர் அவளுடன் இருக்க வேண்டும்... அவளுடைய அப்பா வெங்கட்ரராகவன்.

கண்களை மூடி தனது இருக்கையில் சாய்ந்தான் யாழினியன். நேரம் கிடைக்கும் பொழுதெல்லாம் அவன் ஆர்த்தியுடன் கழித்த இனிமையான நாட்களை அசைபோட தவறுவதில்லை.

அன்று...

நான் சினிமாவுக்கு வரமாட்டேன் என்று யாழினியன் கூறினான் தான். ஆனால் திரையரங்குக்கு முதலாவதாக சென்றவன் அவன் தான். என்னவானாலும் சரி, பொது இடத்தில் தனக்காக அவளை எப்பொழுதுமே காக்க வைத்ததில்லை யாழினியன். யாரும் அவளை தவறாக பார்க்க கூடாது என்பதில் அவன் கவனமாய் இருந்தான்.

பத்து நிமிடத்திற்கு பிறகு, திரையரங்கை வந்தடைந்தாள் ஆரத்தி. தனக்காக யாழினியன் காத்திருப்பதை பார்த்து, பின்புறமாக வந்து அவன் காதில்,

"தியாவோட அப்பா..." என்றாள்.

திடுக்கிடு திரும்பினான் யாழினியன்.

"நான் இங்க எவ்வளவு நேரமா காத்துகிட்டு இருக்கேன்னு தெரியுமா உனக்கு?"

"வரமாட்டேன்னு சொன்ன?"

"நீ மறுபடியும் இன்னைக்கு எங்க வீட்டுக்கு வர வேண்டாம்னு தான் நானே வந்துட்டேன்..."

"ஓஓஓஓ...." என்றாள் கிண்டலாக.

"சீக்கிரம் வா. இல்லன்னா நம்ம ஸ்டார்டிங்கை மிஸ் பண்ணிடுவோம்"

அவள் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு உள்ளே சென்றான் யாழினியன். அவனுக்கு பெரும்பாலும் சினிமாவுக்கு செல்வதில் விருப்பமில்லை. மூன்று மணி நேரத்தை ஒரே இடத்தில் அமர்ந்து வீணாக்குவது அவனுக்கு உடன்பாடு இல்லாத விஷயம்.

அது பெங்களூரு நாட்கள் திரைப்படம். ஸ்ரீதிவ்யாவை பார்க்க வேண்டும் என்று யாழினியனுக்கும் தோன்றவில்லை, ஆர்யாவை பற்றி ஆரத்தியும் கவலைப்படவில்லை. அவர்கள் இருவரும் சினிமாவே பார்க்கவில்லை... ஓயாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இதைத்தான் பேசுவது என்றில்லை... நேரம் கிடைத்தால் பேசுவார்கள். அவ்வளவு தான். மூளையில் இருந்த இருக்கைகள் கிடைத்ததால், அது இன்னும் வசதியாய் போனது அவர்களுக்கு. *மாங்கல்யம் தந்துனானேனா* பாடல் வந்த போது, யாழினியனையும் எழுப்பி விட்டு அவனுடன் சேர்ந்து ஆடினாள் ஆர்த்தி. அப்படித்தான் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நிமிஷத்தையும் அவர்கள் சந்தோஷமாய் கடந்து வந்தார்கள். அவர்கள் அப்படித்தான்... புத்துணர்ச்சியின் புகலிடம்... ஆரவாரத்தின் அடைக்கலம். இப்படித் தான் தனது வாழ்நாளை மொத்தமாய் அவளுடன் சேர்ந்து கழிக்க விரும்பினான் யாழினியன். அது ஆர்த்திக்கும் தெரியும்.

 இப்படி எல்லாம் பார்த்து பார்த்து அவனுடன் வாழ்வை அனுபவித்தவளாயிற்றே ஆரத்தி...! அப்படிப்பட்டவளால் இவ்வளவு இறுக்கமாய் இருக்க முடியுமா என்று அவன் நினைப்பது நியாயம் தானே...?

லண்டன்

யாழினியனுக்காக, டாக்டர் ரோஸ் விமான நிலையத்தில் காத்திருந்தாள். அவளுக்கு எந்தப் பெயர் பலகையும் தேவைப்படவில்லை. ஏனென்றால் அவளுக்கு யாழினியனை நன்றாகவே தெரியும்.

"ஹலோ, டாக்டர் யாழினியன்"

"டாக்டர் ரோஸ்?"

"நானே தான்" தனது கையை அவனை நோக்கி நீட்டினாள் கைகுலுக்கலுக்காக. சம்பிரதாயமான கைகுலுகளுக்குப் பின்,

"சினேகா இந்தியாவுல இருக்கும் போது, நீங்க இங்க என்ன செய்யப் போறீங்க?" என்றாள்.

"அவ வீட்டுக்கு போய், அவ அப்பாவை மீட் பண்ண போறேன்"

"ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல. அவங்க வீடு, எங்க ஹாஸ்பிடலுக்கு ரொம்ப பக்கத்துல தான் இருக்கு"

"உங்களுக்கு அவங்க அப்பாவோட பெயர் தெரியுமா?"

"தெரியாது. அவ எப்பவுமே அவங்க அப்பாவ *டாட்* அப்படின்னு தான் சொல்லுவா. அவரோட பெயரை அவ சொன்னது இல்ல"

"அவங்க அட்ரஸ் எனக்கு கிடைக்குமா?"

"நிச்சயமா..."

"என்னை ஹோட்டல்ல டிராப் பண்ணிடுங்க. ஃபிரஷ் ஆயிட்டு, அதுக்கு அப்புறம் நான் அவங்க வீட்டுக்கு போறேன்"

"நீங்க அவங்க வீட்ட ஈஸியாவே கண்டுபிடிச்சிடலாம். ஒன்னும் பிரச்சனை இருக்காது"

"கஷ்டமாவே இருந்தாலும், நான் கண்டுபிடிச்சிடுவேன்" என்றான் புன்னகையுடன்.

"கூல்..."

அவர்கள் ஹோட்டலை வந்தடைந்தார்கள்.

"நீங்க ஃபிரஷ்ஷாக எவ்வளவு நேரம் தேவைப்படும்?" என்றாள் ரோஸ்.

"ஃபிப்டீன் மினிட்ஸ்..."

"அது போதுமா?"

"அது போதும்"

"அப்படின்னா நான் வெயிட் பண்றேன். உங்களை சினேகா வீட்டில் ட்ராப் பண்றேன்"

"ஆர் யூ ஷ்யூர்?"

"ஆனா, நிச்சயமா உள்ள வந்து அவங்க அப்பாவை பார்க்க மாட்டேன். நான் தான் உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணேன்னு அவளுக்கு தெரிய வேண்டாம்"

"நீங்க என்னை ட்ராப் பண்ணா போதும்"

கூறியபடியே பதினைந்து நிமிடத்தில் தயாராகி வந்தான் யாழினியன். சினேகாவின் இல்லம் நோக்கி ரோஸுடன் புறப்பட்டான். பத்து  நிமிடத்திற்கு பிறகு, புல் தரையால் சூழப்பட்ட ஒரு தனி வீட்டின் முன்னால் காரை நிறுத்தினாள் ரோஸ்.

"இது தான் சினேகாவோட வீடு"

"ஓ..."

"ஆல் தி பெஸ்ட். ஏதாவது தேவைனா என்னை கூப்பிடுங்க"

"தேங்க்யூ சோ மச்"

"யூ ஆர் வெல்கம்" அங்கிருந்து கிளம்பிச் சென்றாள் ரோஸ்.

அந்த வீட்டிற்கு சென்று, அழைப்பு மணியின் பொத்தானை அழுத்திவிட்டு காத்திருந்தான் யாழினியன். அவன் காத்திருந்தது சில நொடிகளே என்றாலும், அது யுகம் போல் கழிந்தது அவனுக்கு.

குறிப்பிட்ட நபரை எதிர்பார்த்து அவன் காத்திருந்தான்... வெங்கட்ராகவன். அவன் பல முறை தேடிய ஒருவர். கதவு திறக்கப்பட்டது. நாற்பத்தி ஐந்து வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு மனிதர் கதவை திறந்தார்.

"மே ஐ நோ ஹூ ஆர் யூ சார்? ( நீங்கள் யார் என்று நான் தெரிந்து கொள்ளலாமா?)" என்றார் அவர்.

"ஐ வுட் லைக் டு மீட் டாக்டர் சினேகா. ( நான் டாக்டர் சினேகாவை சந்திக்க விரும்புகிறேன்)" என்றான் அந்த வீட்டில் வெங்கட்ராகவன் இருப்பது உறுதியாக அவனுக்கு தெரியாததால்.

"அவங்க வீட்ல இல்ல" என்றார் ஆங்கிலத்தில்.

"அவங்க அப்பாவை நான் பார்க்கலாமா?" என்றான்.

"சார் குளிச்சுகிட்டு இருக்காரு. கொஞ்சம் வெயிட் பண்ண முடியுமா?"

"ஷ்யூர்..."

"உங்களுக்கு சாப்பிட ஏதாவது கொண்டு வரட்டுமா?"

"நோ தேங்க்ஸ்"

வீட்டின் முகப்பில் இருந்த ஒரு சிறிய அறையில் அவனை உட்காரச் செய்தார் அந்த மனிதர். அங்கு அமர்ந்து பொறுமையிழந்து காத்திருந்தான் யாழினியன்.

காற்றடைத்த பந்து உருண்டு வரும் மெல்லிய சத்தம் கேட்டதால், உள்ளே எட்டிப் பார்த்தான். அப்பொழுது, சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த ஒரு புகைப்படத்தை கண்டான் அவன். அந்த புகைப்படத்தில் ஒரு அழகிய பெண் குழந்தையுடன்  இருந்தாள் சினேகா. யாழினியனின் இதயம் வேகமாய் துடிக்க துவங்கியது. அந்த குழந்தை அவனுடைய குழந்தையா? ஆமாம்... அவனுக்கு இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச சந்தேகமும் துடைத்தெரியப்பட்டது. அந்த குழந்தை அப்படியே அவனை உரித்து கொண்டிருந்தது. அது அவனது குழந்தை தான் என்பதை நிரூபிக்க டிஎன்ஏ டெஸ்ட் எடுக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. யாழினியனின் முக லட்சணத்தை ஜெராக்ஸ் எடுத்தது போல் இருந்தாள் அந்த குழந்தை. அவனது கால்கள் அணிச்சையாய் அந்த புகைப்படத்தை நோக்கி நகர்ந்தன. அந்த குழந்தையை வைத்த கண் வாங்காமல் சற்று நேரம் ரசித்துக் கொண்டு நின்றான். அப்பொழுது மாடிப் படியிலிருந்து ஒரு பந்து உருண்டு வந்தது. புகைப்படத்தில் இருந்த அதே குட்டி பெண், அந்த பந்தை தொடர்ந்து வந்தாள். தன் வீட்டில் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு புது மனிதனை பார்த்து அவள் திகைத்து நின்றாள். அவளை பார்த்த யாழினியனும் திகைத்து தான் நின்றான்.

"ஹூ ஆர் யூ?" என்றது அந்த குழந்தை.

"யாழ்... யாழினியன்..." என்றான் தடுமாறி.

"மிஸ்டர் யாளினியான்... நீங்க யாரை பாக்கணும்?" அவனது பெயர் அவள் வாயில் நுழையவில்லை.

"ஆர்த்தியை பாக்கணும்"

"ஆர்த்தி யாரு?"

"ஐ மீன்... டாக்டர் சினேகாவை பாக்கணும்"

"அம்மா வீட்ல இல்லயே"

அப்படி என்றால், இந்த குழந்தைக்கு அவளை சினேகாவாகத் தான் தெரியும், ஆரத்தியாக அல்ல.

"சினேகாவோட அப்பா இருக்காரா?"

"தாத்தா குளிச்சுகிட்டு இருக்காரு. நான் அவரை இங்க அனுப்பி வைக்கிறேன்" என்றது பெரிய பெண்ணை போல.

சரி என்று தலையசைத்தான் யாழினியன். அவள் அங்கிருந்து செல்ல நினைத்த போது,

"ஒரு நிமிஷம்..." என்றான்.

"வாட் கேன் ஐ டூ ஃபார் யூ?"

"எஸ், மிஸ்...?"

அவளது பெயரை தெரிந்து கொள்ள நினைத்தான்.

"புனிதா"

"புனிதா, எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணி கிடைக்குமா?"

"ஷ்யூர்..."

தன் கையில் இருந்த பந்தை தரையில் வைத்துவிட்டு, தண்ணீர் குவளை இருந்த இடம் நோக்கி சென்று, அதை ஒரு கண்ணாடி தம்ளரில் ஊற்றி கொண்டு வந்து யாழினியனிடம் கொடுத்தாள் புனிதா. அவளுக்கு முன்னால் முழங்காலிட்டு அமர்ந்து, அவள் தலையை வருடி கொடுத்தான் யாழினியன்.

"உன் தாத்தா பேர் என்ன?" என்றான் அவள் கையில் இருந்த தண்ணீர் தம்ளரை வாங்கியபடி.

புனிதா அவனுக்கு பதில் கூறுவதற்கு முன்,

"வெங்கட்ராகவன்" என்ற பதில் வந்தது படிக்கட்டில் இருந்து.

தன் தலையை நிமிர்த்தி பார்த்தான் யாழினியன். ஆர்த்தியின் அப்பா  வெங்கட்ரராகவன் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தார்.

தொடரும்...