15 பாதுகாப்பற்ற உணர்வு

மறுநாள்

ஆர்த்தி தனக்கு ஃபோன் செய்யவில்லை என்பதால் ஏற்பட்ட கோபத்துடன் அவளுக்காக காத்திருந்தான் யாழினியன். அப்பொழுது ரோஷன் அவனை ஒரு கள்ள புன்னகையுடன் கடந்து சென்றான். அது அவனது கோபத்தை கொளுந்து விட்டு எரியச் செய்தது. அவன் தோளை பற்றி அழுத்தினான் மகேந்திரன். யாழினியன் அவனை திரும்பி பார்க்க, தன் கண்களை இமைத்து, அமைதியாய் இரு என்றான்  மகேந்திரன்.

அன்று சற்று தாமதமாய் வந்த ஆர்த்தி, அவள் பணிபுரிய வேண்டிய மருத்துவ பிரிவை நோக்கி விரைந்தாள். கோபத்துடன் அவளை வழிமறித்தான் யாழினியன்.

"ஹாய்" என்றாள் ஆர்த்தி.

"உனக்கு இப்ப தான் என் ஞாபகம் வருதா?"

"அப்படி ஒன்னும் இல்லயே..."

"எதுக்காக நேத்து ராத்திரி எனக்கு நீ ஃபோன் பண்ணல?"

"எனக்கு நேரமே கிடைக்கல..."

"அவ்வளவு பிஸியா இருந்தியா?"

"ஆமாம். ரொம்ப பிஸி... உனக்கு தான் தெரியுமே..."

"ஆமாம், நீ ஏன் பிஸியா இருந்தேன்னு எனக்கு தெரியும். ரோஷன் கூடவும், அவங்க ஃபேமிலியோடவும் இருந்ததுல உனக்கு டைம் போனதே தெரிஞ்சிருக்காது..."

அவன் பேசி முடிக்கட்டும் என்று அவனை பார்த்தபடி நின்றிருந்தாள் ஆர்த்தி.

"என்னை மறக்குற அளவுக்கு அப்படி என்ன சொன்னான் அவன்? எனக்கு ஃபோன் பண்ணணும்னு கூட உனக்கு தோணலையா? எப்படி உன்னால அப்படி இருக்க முடிஞ்சது? எப்படி நீ என்னை மறந்த? சொல்லு ஆர்த்தி..."

"ஆமாம், நான் உன்னை மறந்தேன். ஆனா அதுக்கு காரணம் ரோஷன் இல்ல. என்னோட அப்பா. அவரோட ஃபிளைட் டிலே ஆயிடுச்சு. அதனால அவர், நான் அவர் கூட இருக்கணும்னு நினைச்சாரு. நான் எவ்வளவு நாள் கழிச்சு எங்க அப்பாவை பார்க்கிறேன்னு உனக்கு தான் தெரியுமே... அவர் இன்னும் ரெண்டு நாள்ல பிரேசில் போறாரு. அதனால, கிடைச்ச டைமை அவர் கூட ஸ்பென்ட் பண்ணேன். எவ்வளவோ விஷயங்கள் பேசினோம்... அதுல டைம் போனது தெரியல தான்... ஆனா நீ நினைக்கிற மாதிரி இல்ல. புரிஞ்சுதா உனக்கு?"

*என்னடா, இப்படி செய்து விட்டோம்* என்று ஆதங்கப்பட்டான் யாழினியன்.

"ஐ அம் சாரி, ஆர்த்தி..."

"போதும் யாழ்... நான் இன்னைக்கு உன்கிட்ட இருந்து நிறைய கேட்டுட்டேன்..."

"ப்ளீஸ் ஆர்த்தி... நான் சொல்றதை கேளு..."

"ஆம்பளைங்களோட நியாயங்கள் ரொம்ப வித்தியாசமானது. எவ்வளவு இக்கட்டான சூழ்நிலையிலும் பொம்பளைங்க மட்டும் அவங்களை புரிஞ்சிக்கணும்னு நினைக்கிறிங்க. ஆனா பொம்பளைங்களை மதிப்பீடு செய்யும் போது மட்டும், பொறுமையை இழந்து ரொம்ப அவசரப் படுறீங்க..."

"நான் இன்செக்யூரா ஃபீல் பண்ணேன்... அதான்..."

"இன்செக்யூரா ஃபீல் பண்ணியா? ஒரு நாள் நான் உனக்கு ஃபோன்  பண்ணலங்குறதுக்காகவா? அப்படின்னா, அஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னாடி என்னோட காதலை சொல்லிட்டு, எந்த செக்யூரிட்டியும் இல்லாம, பைத்தியக்காரி மாதிரி காத்துகிட்டு இருக்கிற எனக்கு எப்படி இருக்கும்?"

"நான் தான் ஏற்கனவே என் நிலைமையை சொல்லி உனக்கு புரிய வச்சிட்டேனே..."

"ஆமாம், என்ன காரணம்னு சொல்லாம, காத்திருக்க சொன்ன"

"நிச்சயம் நான் காரணத்தை சொல்லுவேன்... என்னை நம்பு" அவள் கரத்தை பற்றினான்.

"நான் உன்னை நம்பலயா?"

"எனக்கு தெரியும், நீ என்னை நம்புற..."

"ஆனா, உனக்கு மட்டும் ஏன் என் மேல நம்பிக்கை இல்ல?"

"ஐ அம் சாரி ஆர்த்தி... ஐ அம் ரியலி சாரி..."

"ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்துல வச்சுக்கோ யாழ்... உன்னுடைய சாரி எல்லா நேரத்திலும் எடுபடாது..." என்றாள் விரக்தியுடன்.

"இப்பவும் எடுபடலயா?"

"டைம் ஆச்சு. வா போகலாம்..."

"சாரி, ஆர்த்தி..."

"அதை விடு"

"ரோஷன் என்ன சொன்னான்?"

"ரொம்ப நல்லா கவனிச்சான். ரொம்ப நாள் கழிச்சு அவருடைய ஃபிரண்டை பார்த்ததால, அப்பா ரொம்ப சந்தோஷ பட்டார்"

"அப்புறம்?"

"நாங்க கிளம்பிட்டோம்"

"ம்ம்ம்"

"உன்னோட கற்பனை குதிரையை தட்டி விடாதே..."

சிரித்தபடி நடந்தான் யாழினியன். அவரவர்களுடைய மருத்துவ பிரிவுக்கு சென்று, தங்கள் பணியை தொடங்கினார்கள் அவர்கள்.

.......

அவர்களது கல்லூரியின் பிரிவு உபச்சார நாளுக்கான தேதி அறிவிக்கப்பட்டது. நமது நண்பர்கள் கல்லூரியின் இறுதியை நெருங்கி விட்டார்கள். அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதையும் அவர்கள் ஏற்கனவே முடிவு செய்து விட்டிருந்தார்கள். தனது அப்பாவின் ஆசையை நிறைவேற்ற ஒரு புதிய மருத்துவமனையை துவங்க ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தான் யாழினியன். இதய நிபுணருக்கான சிறப்பு படிப்பை துவங்கும் முன், பிரேசில் சென்று, தன் அப்பாவுடன் சிறிது காலம் இருக்கலாம் என்று திட்டமிட்டு இருந்தாள் ஆரத்தி. குழந்தைகள் நல மருத்துவர் படிப்புக்கு விண்ணப்பிக்க எண்ணியிருந்தாள் மைதிலி. மற்ற நால்வருக்கும், வெவ்வேறு மருத்துவமனைகளில் வேலை கிடைத்திருந்தது.

அவர்களுடைய பிரிவு உபசார விழாவிற்கு மூன்று நாட்களே இருந்தது. அது தான் அவர்கள் கல்லூரியின் இறுதி நாளும் கூட. பிரிவு உபசார விழாவின் அடுத்த நாள், பிரேசில் செல்ல டிக்கெட் எடுத்துவிட்டு இருந்தாள் ஆர்த்தி. ஆனால் அவள் அதை பற்றி அவளுடைய அப்பா வெங்கட்ராகவனிடம் எதுவும் கூறவில்லை. திடீரென்று பிரேசில் சென்று, அவருக்கு இன்ப அதிர்ச்சி அளிக்க திட்டமிட்டிருந்தாள் அவள் .

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அன்று தான், யாழினியன் தன் காதலை ஆர்த்தியிடம் சொல்வேன் என்று கூறியிருந்த நாள்... அதை எண்ணி அனைவரும் ஆர்வத்துடன் இருந்தார்கள்... குறிப்பாய் ஆரத்தி...! அவளுடைய ஏழு ஆண்டு கால நீண்ட காத்திருப்பு முடிவுக்கு வரப் போகிறது அல்லவா...! யாழினியனும் கூட மிகவும் உற்சாகமாய் இருந்தான். இத்தனை நாளாக அவன் மனதில் அழுத்தி வைத்துக் கொண்டிருந்த பாரத்தை அவன் இறக்கி வைக்கப் போகிறானே...!

.......

தனது வெள்ளை நிற கோட்டையும், ஸ்டெதஸ்கோப்பையும், கழட்டியபடி தனது மருத்துவ பிரிவிலிருந்து வெளியே வந்தாள் ஆரத்தி. அங்கு ரோஷன் நின்றிருந்தான். அவன் அவளுக்காக தான் காத்திருப்பது போல் தெரிகிறது. எதிர்பார்த்தபடியே அவளிடம் வந்தான் ரோஷன்.

"நான் உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்" என்றான்.

"சொல்லு"

"நீ என்ன செய்யப் போற?"

"நானா? நான் கார்டியாலஜி படிக்கப் போறேன்..."

"நான் அதைப் பத்தி கேட்கல"

"வேற எதை பத்தி கேக்குற?"

"என்னோட ப்ரொபோசலை பத்தி கேட்கிறேன்"

"நான் ஏற்கனவே உனக்கு பதில் சொல்லிட்டேன்" என்று நடந்தாள்.

அவளை வழிமறித்த ரோஷன்,

"நான் அதை ஒத்துக்க முடியாது. எவ்வளவு நாளைக்கு நீ யாழினியனுக்காக காத்திருப்ப?"

"அது உனக்கு தேவையில்லாத விஷயம்..."

"தேவையிருக்கு... நீ செய்யறது முட்டாள்தனம்னு உனக்கு தெரியலயா? நான் பைத்தியக்காரன் மாதிரி உனக்காக காத்திருக்கேனே..."

"உன்னை யார் காத்திருக்க சொன்னது? நான் யாழினியனை தான் காதலிக்கிறேன். நீ அதை புரிஞ்சிகிட்டாலும் சரி, புரிஞ்சிக்கலனாலும் சரி, எனக்கு கவலை இல்ல..."

அவளை விட்டு பின்னோக்கி நகர்ந்த ரோஷன், கோபத்துடன் அங்கிருந்து சென்றான். எரிச்சலுடன் பெருமூச்சு விட்டாள் ஆர்த்தி. ஆனால் அவளுக்கு தெரியாது, அவன் செல்வது யாழினியனை தேடி என்று. கேன்டினுக்கு சென்று கொண்டிருந்த யாழினியனை பார்த்த ரோஷன், அவனை நோக்கி வெறியுடன் ஓடி சென்று அவனது சட்டை காலரை பற்றினான்.

"எதுக்காக டா இப்படி எல்லாம் செய்ற? நீயும் ஆர்த்தியை காதலிக்க மாட்ட... அவளை வேற யாரையும் காதலிக்கவும் விட மாட்ட... ஏன் டா எல்லாரையும் இப்படி சாவடிக்கிற? அவளுக்கு வாழ்க்கை இல்லயா? ஏன் அவள் வாழ்க்கையை இப்படி நரகமாக்கிக்கிட்டு இருக்க? நான் அவளுக்காக காத்திருக்கேன்னு உனக்கு தெரியலையா? அவளை விட்டுட்டு போய், அவளை சந்தோஷமா இருக்க விடு. உன்னால தான் டா அவ என்னை ஏத்துக்க மாட்டேங்கிறா..."

ரோஷன் உதிர்த்த ஒவ்வொரு வார்த்தையும், யாழினியனின் கோபத்தணலில் எண்ணெய் வார்த்துக் கொண்டிருந்தது. ரோஷனின் முகத்தை அடித்து உடைக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது அவனுக்கு. அவன் அதை செய்வதற்கு முன், ரோஷனின் சட்டை கலரை பிடித்து இழுத்த ஆர்த்தி, அவனைப் பிடித்தது தள்ளினாள்.

"இதையெல்லாம் அவன்கிட்ட கேட்க நீ யாருடா? எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா நீ அவன் காலரை பிடிப்ப? உனக்கு யார் அந்த உரிமையை கொடுத்தது? இப்ப சொல்றேன் கேட்டுக்கோ, உன்னை எனக்கு பிடிக்கல. யாழ் என்னோட காதலை ஏத்துக்கிட்டாலும் சரி, ஏத்துக்கலனாலும் சரி, உன்னை நான் ஏத்துக்க மாட்டேன். எனக்கும் அவனுக்கும் நடுவுல என்ன நடக்குதுன்னு நீ கவலைப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்ல. இது என்னோட வாழ்க்கை. என் வாழ்க்கை முழுக்க நான் இப்படியே தான் இருப்பேன்... அவனுக்காக காத்துக்கிட்டே இருப்பேன்...  புரிஞ்சுதா உனக்கு?"

யாழினியனின் கரத்தை பற்றி கொண்டு, அங்கிருந்து அவனை இழுத்துக்கொண்டு நடக்கத் தொடங்கினாள் ஆரத்தி. அவர்களது நண்பர்களும் அவர்களை பின்தொடர்ந்தார்கள். தனது கோபத்தை விழுங்கியபடி அவர்களை பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் ரோஷன். ஆர்த்தியின் மீதிருந்து தன் கண்களை அகற்ற முடியாமல், அவளை பார்த்தபடி நடந்து சென்றான் யாழினியன்.

யாருமே ஒருவருடன் ஒருவர் பேசிக் கொள்ளவில்லை. யாழினியனுக்கு தெரியும், அனைவரும் தன்னிடம் அதிருப்தியில் இருக்கிறார்கள் என்று. ஆர்த்தி, ரோஷன் விஷயத்தை, முடித்து விட்டாலும் கூட, அதன் பிறகு மிகவும் இறுக்கமாய் காணப்பட்டாள். இனம் புரியாத ஒரு பயம் அவள் மனதை ஆட்கொண்டது. ஒருவேளை யாழினியன் தன் காதலை சொல்லாமலேயே விட்டுவிட்டால் என்ன செய்வது? அவள் எதிர்பார்க்காத வேறு எதையாவது கூறினால் என்னாவது? இவ்வளவு நாள் தன் காதலை மறைத்து வைத்ததற்காக அவன் கூறப்போகும் காரணம், மிகவும் அற்பமாக இருந்தால் என்ன செய்வது? ஏராளமான கேள்விகள், அவளது மன வானில் உதயமானது.

ஆர்த்தியிடம்  மிகப்பெரிய மாற்றத்தை உணர்ந்தான் யாழினியன். அவள் தங்கள் நண்பர்களுடன் உரையாடுவதை குறைத்துக் கொண்டாள். எப்பொழுதும் எதையோ பறி கொடுத்தவளை போல் காணப்பட்டாள். அவள் ஏன் அப்படி இருக்கிறாள் என்று புரிந்து கொள்வதில் ஒன்றும் சிரமம் இருக்கவில்லை யாழினியனுக்கு. அவளது நிலையும் அவனுக்குப் புரிந்து தான் இருந்தது. மீதம் இருக்கும் இந்த மூன்று நாட்களை கடப்பது சுலபமாக இருக்கப் போவதில்லை என்று புரிந்தது அவனுக்கு. அவளிடம் பேச வேண்டும் என்று எண்ணினான் யாழினியன். நல்ல வேலை, அவள் பிரேசில் செல்வதற்கான டிக்கெட்டை, பிரிவு உபசார விழாவிற்கு அடுத்த நாள் எடுத்திருந்தாள். தன் இதயத்தில் இருக்கும் அனைத்தையும் கொட்டி தீர்க்க அவனுக்கு அந்த ஒரு நாள் போதுமானது... சொல்லாலும், செயலாலும். அந்த சந்தர்ப்பத்தை நிச்சயம் நழுவ விடக்கூடாது என்று நினைத்தான் யாழினியன்.

ஆரத்தியின் மனதில் எழுந்த சந்தேகம், அவர்களது நண்பர்களின் மனதிலும் எழுந்தது. கல்லூரியை விட்டு வெளியேறுவதற்கு முன், ஆர்த்தியும் யாழினியனும் தங்கள் பிரச்சனையை பேசி தீர்க்க வேண்டும் என்று எண்ணினார்கள் அவர்கள். அப்படி ஒரு சந்தர்ப்பத்தை அவர்களுக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுக்க ஒரு திட்டம் தீட்டினான் மகேந்திரன். அவர்களது மற்ற நண்பர்களும் அந்த திட்டத்திற்கு உடன்பட்டார்கள்.

தொடரும்...