13 ஏனென்றால்...

காலமான தனது பெற்றோரின் புகைப்படத்திற்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருந்தான் யாழினியன்.

"எனக்கு ஒன்னும் அவன் சொல்றது தப்பா தோனல. அவன் சொன்னதை நீ ஏன் கன்சிடர் பண்ண கூடாது?"

"ஆமாம். எனக்கும் அப்படித் தான் தோணுது. ரோஷன் உன்னை தலையில வச்சு தாங்குவான்"

என்ற மகேந்திரன் மற்றும் நிலவனின் வார்த்தைகள் அவனை உறுத்திக் கொண்டே இருந்தன.

சிறுவயது முதல் தன்னுடன் பழகிய நண்பர்களுக்கே தன்னை அவனால் புரிய வைக்க முடியவில்லையே...!

ஆர்த்தியின் வலி நிறைந்த வார்த்தைகள் அவன் நெஞ்சத்தை கிழித்தன.

"அவன் தன்னோட காதலை சொல்ல போறதும் இல்ல... நான் அவனை காதலிக்கிறதை நிறுத்த போறதும் இல்ல... உங்களால எதையும் மாத்த முடியாது. தயவு செய்து இத்தோட  விடுங்க"

அதை கூறிய போது அவள் எவ்வளவு வேதனையுடன் கூறினாள் என்பதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தனது மறைந்த தந்தையின் புகைப்படத்தை பார்த்தான் யாழினியன். ஒரு விபத்தில் சிக்கி அவனுடைய அம்மாவும், அப்பாவும், உயிருக்கு போராடிய நிலையில் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த நாள், அவன் மனதில் நிழலாடியது.

அன்று...

பதினைந்து வயதே நிரம்பிய யாழினியன், பிரசித்தி பெற்ற மருத்துவமனையின், அவசர சிகிச்சை பிரிவின் வெளியே நின்று அழுது கொண்டிருந்தான். அப்பொழுது அங்கு வந்த செவிலி ஒருவர்,

"யாழினியன் யாரு?" என்றார்.

"நான் தான்..."

"உங்க அப்பா உங்களை கூப்பிடுறாரு"

அவசர சிகிச்சை பிரிவின் உள்ளே சென்ற யாழினினால் தன் அழுகையை கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை, தனது அப்பா, உடல் எங்கும் கட்டுகள் போடப்பட்டு, பல சிறிய குழாய்கள் அவருடைய உடலுடன் இணைக்கப்பட்டு இருந்ததை பார்த்த போது. அவனை நோக்கி தன் கையை நீட்டினார் அவனுடைய அப்பா மாசிலாமணி.

"அழாத, யாழ்... நீ தைரியமா இருக்கணும்"

அவருடைய மூச்சு சீராக இல்லை. பேசவே சிரமப்பட்டார்.

"நீ எனக்கு ஒரு சத்தியம் செஞ்சு கொடுக்கணும்"

"நீங்க என்ன சொன்னாலும் செய்யறேன் பா"

"உன்னை டாக்டர் ஆக்கி பார்க்கணும்ங்கறது என்னுடைய கனவு. அது ஏன்னு உனக்கு நல்லாவே தெரியும்"

ஆம் என்று தலையசைத்தான் யாழினியன். மாசிலாமணியின் அம்மா, சிறுநீரகக் கோளாறால் உயிரிழந்தார். நடுத்தர வர்க்கத்தை சேர்ந்த மாசிலாமணியிடம் தன் அம்மாவை காப்பாற்ற போதுமான அளவு பணம் இருக்கவில்லை. தன் அம்மாவைப் போல் கஷ்டப்படும் எளியவர்களுக்கு தன் மகன் உதவ வேண்டும் என்பது தான் அவருடைய ஆசை. சிறு வயது முதலே, அவன் மனதில் மருத்துவராக வேண்டும் என்ற ஆசையை சிறிது சிறிதாய் ஊசி ஏற்றினார் மாசிலாமணி. அதில் அவர் வெற்றியும் கண்டார். மரணப் படுக்கையில் இருக்கும் அவர், தன் மகனிடமிருந்து அசைக்க முடியாத உத்திரவாதம் பெற நினைத்தார்.

"எனக்கு தெரியும் பா"

"நீ டாக்டராகும் போது நான் உன் கூட இருக்க மாட்டேன்"

"அப்படி சொல்லாதீங்க பா"

"எனக்கு நீ சத்தியம் பண்ணி கொடுக்கணும். உன்னோட குறிக்கோல்ல நீ திடமா இருக்கணும். உன்னோட மனசு வேற எதிலும் போக கூடாது. உன் மனசை கலைக்க கூடிய பல விஷயங்களை நீ கடக்க வேண்டி இருக்கும். நீ டாக்டராகுற வரைக்கும், அது எதுக்கும் நீ முக்கியத்துவம் கொடுக்கக் கூடாது. ஏன்னா, டாக்டர் ஆகுறது அவ்வளவு ஈஸியான விஷயம் இல்ல. அதுக்கு, கடுமையான உழைப்பும், கவனம் சிதறாமையும் ரொம்ப அவசியம். நான் உன்னை நேரடியாவே கேக்குறேன். உன் படிப்பைத் தவிர, வேற எது மேலையும் உனக்கு காதல் ஏற்படக்கூடாது"

"எனக்கு எது மேலையும் காதல் ஏற்படாது. என் படிப்பு முடியிற வரைக்கும் நான் எதையும், யாரையும் காதலிக்க மாட்டேன். மெடிசனை நான் முடிக்கிற கடைசி நாள் வரைக்கும் எதை பத்தியும் யோசிக்க மாட்டேன். உங்க மேல சத்தியம்"

"இது நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல மட்டும் ரகசியமா இருக்கட்டும். எனக்கு சத்தியம் பண்ணி கொடுத்ததால தான் நீ சாதிச்சேன்னு யாரும் சொல்லவே கூடாது. சரியா?"

சரி என்று தலை அசைத்தான் யாழினியன். அவனது தலையை அன்பாய் வருடி கொடுத்தார் மாசிலாமணி. அன்று இரவே அவர் காலமானார்.

கண்களை திறந்து, தன் நினைவுகளில் இருந்து வெளியேறினான் யாழினியன். தன் அப்பாவின் புகைப்படத்தை பார்த்து,

"ஏம்பா நீங்க என்னை நம்பல? நான் எப்படி இருந்தாலும் டாக்டரா ஆயிடுவேன்னு உங்களுக்கு என் மேல நம்பிக்கை இல்லாம போச்சா? எதுக்காக என்கிட்ட அப்படி ஒரு சத்தியத்தை வாங்கினீங்க? இந்த உலகத்துல, நம்மளை சந்தோஷப்படுத்தக் கூடிய எத்தனையோ விஷயங்கள் இருக்குன்னு உங்களுக்கு தெரியாதா பா? என்னோட கவனம் சிதற கூடாதுன்னு நீங்க நினைச்சீங்க... ஆனா இப்போ, என்னுடைய கவனம் என்கிட்ட இல்லயே... நான் காதலிக்காம இருக்குறது தான் என்னுடைய கவன சிதறலுக்கு காரணம். எங்க நான் ஆர்த்தியை இழந்திடுவேனோங்குற பயம் தான் என் கவன சிதறலுக்கு காரணம். அவ எவ்வளவு நல்ல பொண்ணுன்னு உங்களுக்கு தெரியுமா? என்னோட கனவை நான் அச்சீவ் பண்ண, அவ நிச்சயம் எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணி இருப்பா. ஏன்னா, எனக்காக தன்னுடைய கனவையே கைவிட்டவ அவ. அவ கஷ்டப்படுறதை என்னால பாக்க முடியல. என்னால உண்மையை யார்கிட்டயும் சொல்லவும் முடியல. ஏன்னா, நீங்க என்னை கட்டிப்போட்டுட்டீங்க. இப்படி கையாலாகாதவனா இருக்கிறதுக்காக என்னையே நான் வெறுக்கிறேன். நான் ஒரு கையாலாகாதவன்... நான் யாரையும் காதலிக்க கூடாதுன்னு நீங்க நினைச்சீங்க... ஆனா நான் காதலிக்கிறேன்... ஆர்த்தியை என் உயிருக்கு மேல காதலிக்கிறேன். ஆனாலும் நான் நல்லா தான் படிக்கிறேன். உங்களுக்கு தெரியுமா, என் காதலை நான் அவகிட்ட சொல்லி இருந்தா, இன்னும் கூட நல்லா படிச்சிருப்பேன். இப்படிப்பட்ட ஒரு பொண்ணு என்னோட வாழ்க்கையில வரும் போது, நான் எப்படி அவளை காதலிக்காம இருக்க முடியும்? நானும் அவளை காதலிக்கிறேன்னு சொல்லணும்னு துடிக்கிறேன் ஆனா என்னால முடியல..."

அவன் கண்ணில் கண்ணீர் பெருகியது. கோபத்தால் சுவற்றை ஓங்கி குத்தினான் யாழினியன்.  அவன் ஏதாவது செய்தாக வேண்டும். என்ன செய்வதென்று தீர்மானித்தான்.

மருத்துவக் கல்லூரி பெண்கள் விடுதி

படித்துக் கொண்டிருந்த ஆரத்தி, அப்படியே புத்தகத்தின் மீது தூங்கி விட்டிருந்தாள். அப்போது மணி 12:30. அவளது கைபேசி மணி அடித்தது கூட தெரியாமல் உறங்கி கொண்டிருந்தாள் அவள். அவளுடைய அறைத்தோழி, அவளை தட்டி எழுப்பினாள். திடுக்கிட்டு எழுந்தாள் ஆர்த்தி.

"ஹாங்...?"

"உனக்கு ஃபோன்"

"ஹலோ... யார் பேசுறது?" என்றாள் கண்களை திறக்காமல்.

"ஆர்த்தி..." என்றான் யாழினியன்.  

"யாழ்...?" என்றாள் தூக்க கலக்கத்துடன்.

"சாரி... நான் உன்னை டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேனா?"

"நீ என்னை டிஸ்டர்ப் பண்ண ஆரம்பிச்சு ரொம்ப வருஷம் ஆச்சு" என்று மென்மையாய் சிரித்தாள். ஆனால், யாழினியனுக்கு சிரிக்கத் தோன்றவில்லை.

"நான் உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்" என்றான்.

"சொல்லு"

"நேர்ல பேசணும்"

"இப்பவா?"

"இல்ல, நாளைக்கு"

"ஏதாவது பிரச்சனையா?"

"ஆமாம்..."

"அப்படின்னா, இப்பவே சொல்லு"

"ஆர்த்தி, நான் ஒரு ஊமைன்னு நினைச்சுக்கோ"

"என்ன்ன்னனனது?"

"நாளைக்கு பேசலாம். இப்போ தூங்கு. குட் நைட்" அழைப்பை துண்டித்தான் யாழினியன்.

'என்னை ஊமை என்று நினைத்துக் கொள்' என்று அவன்  கூறியதற்கு என்ன அர்த்தம்? அவன் கூற நினைப்பது என்ன? ஊமையால் பேச முடியாது. அப்படி எதையாவது புரிய வைக்க முயற்சிக்கிறானா? அதைப் பற்றி யோசித்தபடி படுத்தவள், சற்று நேரத்தில் உறங்கிப் போனாள்.

மறுநாள்

தங்கள் நண்பர்களின் குழாமில் யாழினியனை காணவில்லை ஆர்த்தி. அவர்களுடன் அமர்ந்து, யாழினியனுக்காக காத்திருந்தாள் அவள். அவளது நண்பர்களின் கிண்டலும், கேலியும் அவன் தலையில் ஏறவில்லை. அவள் யாழினியனின் வார்த்தைகளை பற்றி மட்டும் தான் யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள். கல்லூரியின் மணியடிக்கும் வரை, யாழினியன் வராமல் போகவே, அவளுக்கு ஏமாற்றமாய் போனது. இங்கும் அங்கும் பார்த்துக்கொண்டு , யாழினியனை எதிர்பார்த்தபடி, தன் நண்பர்களை பின்தொடர்ந்து வகுப்பறைக்கு சென்றாள்.  அவர்களது வகுப்பறைக்கு செல்லும், நீண்ட நடை பாதையை அடைந்த போது, ஒரு தூணுக்கு பின்னால் இருந்து, அவள் கையை பிடித்து இழுத்தான் யாழினியன். அது யாரோ என்று எண்ணி, அலற போனவள், அவனைப் பார்த்து நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள் ஆர்த்தி.

"என் கூட வா" என்று தன் காரை நோக்கி நடந்தான்.

"என்னை எங்க கூட்டிட்டு போற?"

"வா சொல்றேன்"

"இப்பவே சொல்லு"

"கார்ல ஏறு "

இந்த முறை, வகுப்பை புறக்கணித்துவிட்டு செல்வதை பற்றி ஆர்த்தி கவலைப்படவில்லை. காரில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டாள். தங்கள் கல்லூரியிலிருந்து, சற்று தொலைவில் இருந்த காஃபி ஷாப்புக்கு வந்தார்கள்.

ஆர்த்திக்கு ஒரு கோல்டு பிரியு காஃபியும், தனக்கு ஒரு அமெரிக்கானோ காஃபியும் ஆர்டர் செய்து கொண்டான் யாழினியன்.

ஒன்றும் கூறாமல் அவனை பார்த்தபடி, அவன் என்ன கூறுப் போகிறான் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அமர்ந்திருந்தாள் ஆர்த்தி. முந்தைய நாள் இரவு கூறிய அதே வார்த்தைகளை மீண்டும் கூறினான் யாழினியன்.

"நான் ஒரு ஊமைன்னு நினைச்சுக்கோ, ஆர்த்தி"

"ஏன்? நீ சொன்னதுக்கு என்ன அர்த்தம்?"

"ஏன்னா, ஊமையால பேச முடியாது. தன்னோட உணர்வுகளை வார்த்தையால விளக்க முடியாது."

"அதுக்கும் உனக்கும் என்ன சம்பந்தம்?"

"என்னோட சூழ்நிலை இப்போ அப்படித் தான் இருக்கு, ஆர்த்தி. என்னால இப்போதைக்கு எதையும் சொல்ல முடியல. ஒரு நாள் உன்கிட்ட எல்லாத்தையும் நான் சொல்லுவேன். என்னை நம்பு. அதுவரைக்கும் நான் ஒரு ஊமைன்னு நினைச்சுக்கோ"  

"ஆனா, ஊமையா இருந்தா கூட, தன்னுடைய மனசுல இருக்கிறத, ஸைன் லாங்குவேஜ் மூலமா அவங்க சொல்லுவாங்க"

"ஸைன் லாங்குவேஜும், நம்ம நடவடிக்கையும் ஒன்னு தான். எப்படி, ஸைன் லாங்குவேஜ் மூலமா பேச முடியுமோ, நம்ம நடவடிக்கையும் பேசும். நம்ம மனசுல இருக்கிற எல்லாத்தையும் வார்த்தையால மட்டும் தான் சொல்லணும்னு அவசியமில்ல. நம்மளுடைய செயல் கூட , வார்த்தைகளை விட அதிகமா பேசும்."

"நீ என்ன சொல்ல வர?"

"நீ எனக்காக காத்திருப்பேன்னு சொன்ன. என் மனசுல இருக்கிற எல்லாத்தையும், நம்ம காலேஜோட கடைசி நாள், உன்கிட்ட நான் சொல்லுவேன். மத்தவங்க என்னை பத்தி என்ன நினைக்கிறாங்க, என்ன பேசுறாங்கன்னு நான் கவலைப்படல. ஆனா உன்னை பத்தி மட்டும் தான் நான் கவலைப்படுறேன். உன்னை கஷ்டப்படுத்த வேண்டாம்னு நினைக்கிறேன். இப்படி கையாலாகாம இருக்குறதுக்காக என்னையே நான் வெறுக்கிறேன். நீ என்னை புரிஞ்சுகிட்டா எனக்கு போதும்"

அவன் பேசியதில் உண்மை இருப்பதாகத் தான் எண்ணினாள் ஆர்த்தி. பாசாங்கு செய்பவன் அல்ல யாழினியன். அவன் அவளைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை என்றால், எதற்காக அவளிடம் தன்னை பற்றி விளக்கிக் கூறி புரிந்து கொள்ள செய்ய வேண்டும்? சரி என்று தலையசைத்தாள் ஆர்த்தி.

"தேங்க்யூ ஆர்த்தி"

"அந்த நாளுக்காக நான் காத்திருப்பேன்... உன்னோட வீணா போன இதயத்துல, அப்படி என்ன காரணத்தை தான் நீ ஒளிச்சு வச்சிருக்கேன்னு நானும் பாக்குறேன்"

அதைக் கேட்டு சிரித்தான் யாழினியன்.

"உன்னோட அப்பா எப்போ வராரு?"

"தெரியல... அடுத்த வாரம் வரேன்னு பல வாரமா சொல்லிக்கிட்டு இருக்காரு. பேச்சை மாத்தாத மனுஷன் அவரு... அடுத்த வாரம் வரேன்னு ஒவ்வொரு வாரமும் சொல்லுவாரு. ஆனா, வரமாட்டாரு" என்று அவள் சிரிக்க, யாழினியனும் சிரித்தான்.

எப்படியோ, ஆர்த்தி தன்னை புரிந்து கொண்டுவிட்டதில் அவனுக்கு ஏக நிம்மதி. இனி, யார், எது கூறினாலும் அவள் தன்னை குழப்பிக் கொள்ள மாட்டாள்.

தொடரும்...