11 ஏன்?

அது ஒரு கார்டியோ செமினார். அதில் ஆர்த்தியும் ஒரு பிரசன்டேஷன் தர இருந்தாள். அவளைவிட அவரது நண்பர்கள் மிகவும் சந்தோஷமாய் இருந்தார்கள். அவர்களுக்கு தெரியாதா, ஒரு பாடத்தை எளிமையாய் விளக்கிக் கூறுவதில் அவள் எவ்வளவு கை தேர்ந்தவள் என்று...! அன்று நடைபெற இருக்கும் செமினாரில் அவள் தான் கதாநாயகியாக திகழப் போகிறாள் என்பதில் அவர்களுக்கு எள்ளளவும் சந்தேகம் இல்லை. அவளுடைய வருகைக்காக அனைவரும் காத்திருந்தார்கள்.

ஆனால், யாழினியனோ எரிச்சலுடன் காணப்பட்டான். அவளிடம் சந்தேகம் கேட்கிறேன் பேர்வழி என்று மாணவர்கள் அவளை சூழ்ந்து கொள்ளப் போகிறார்கள். அவளுக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுப்பதில் மிகவும் ஆர்வம் அதிகம் என்பதால், அவளும் இன்று முழுதும் பிஸியாகவே இருக்கப் போகிறாள். இன்று அவளிடம் பேசக்கூட அவனுக்கு நேரம் கிடைக்கப் போவதில்லை. ஆனால் அவள் எங்கே? இன்று ஏன் அவள் இவ்வளவு காலதாமதமாய் வருகிறாள்? சாதாரண தேர்வுக்கே அரை மணி நேரம் முன்னதாக வந்துவிடும் அவள், இவ்வளவு முக்கியமான செமினார் இருக்கும் போது, காலதாமதம் செய்ய காரணம் என்ன? அவளைப் போலவே செமினார் வழங்க தேர்வு செய்யப்பட்ட மற்ற மாணவர்கள், கடமை உணர்ச்சியோடு, விழுந்து விழுந்து பயிற்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஆர்த்திக்கு கடைசி நேரத்தில் பயிற்சி செய்வது சுத்தமாய் பிடிக்காது. அனைத்தையும் முன்கூட்டியே திட்டமிட்டு செய்து முடிப்பவள் அவள். இன்றைக்கு தேவையான அனைத்து பயிற்சிகளையும் அவள் நேற்றே செய்து முடித்திருப்பாள் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால், சற்று முன்கூட்டியே வந்து விட்டால், சிறிது நேரம் தன்னை ஆசுவாசப்படுத்தி கொண்டு, பின் செமினாருக்கு செல்லலாம் அல்லவா...?

சட்டென்று, கல்லூரி வளாகம் அமைதியாகி போனது. புத்தம் புதிய தோற்றத்தில் உள்ளே நுழைந்தாள் ஆர்த்தி. முழங்காலுக்கு கீழே ஓடிய, கருப்பு நிற பென்சில்-ஃபிட் ஸ்கர்ட்டும், வெள்ளை நிற சட்டையும், அதற்கு மேல் கருப்பு நிற கோட்டும் அவளுக்கு அவ்வளவு சிக்கென்று  பொருந்தியது. தனது பட்டு கூந்தலை ஒரு பக்கம் மட்டும் கிளிப் செய்யப்பட்டு, காற்றில் அலையாட விட்டுக்கொண்டு வந்தாள். அது அங்கிருந்த அனைவரையும், அவள் பக்கம் திரும்பச் சொல்லி கட்டளையிட்டது. அவள் அணிந்திருந்த முத்து தொங்கட்டானும், அதற்கு பொருத்தமாய் தலையில் அணிந்திருந்த முத்தினால் ஆன கிளிப்பும், மிக பாந்தமான அழகை தந்தது.

அவள் மீதிருந்து தங்கள் கண்களை அகற்ற ஒருவராலும் இயலவில்லை. தன்னை மறந்து போனான் யாழினியன். இது தான் முதல் முறை, அவள் தனது கூந்தலை இவ்வளவு அழகாய் அடிக்கோடிட்டு காட்டுவது. அவனுக்கு தெரியும், அவள் ஏன் அதை அவ்வளவு குறிப்பாய் செய்கிறாள் என்று. அமிர்தா விஷயத்தை மனதில் வைத்துக் கொண்டு தான் அவள் அப்படி செய்கிறாள். அந்த விஷயம், அவளை ரொம்பவே காயப்படுத்தி இருப்பதை புரிந்து கொண்டான் யாழினியன்.

தன்து நண்பர்களால் சூழ்ந்து கொள்ளப்பட்டாள் ஆர்த்தி.

"ஆரு, நீ இன்னைக்கு செமையா இருக்க" என்றாள் மைதிலி.

"ஆமாண்டா, நீ தினமும் இப்படியே வரலாமே" என்றாள் வானதி.

"நீ இப்படி ஒரு என்ட்ரி கொடுப்பேன்னு நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல" என்று சிலாகித்தான் மகேந்திரன்.

ஒன்றும் கூறாமல் சிலை போல் நின்று, தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிலவன் மீது சென்றது அவள் கவனம். அவன் அவளைப் பார்த்தபடி கல்லாய் சமைந்து நின்றிருந்தான். கீழே கிடந்த சிறிய கல்லை எடுத்து, அவன் வாய்க்குள் போட்டான் மகேந்திரன். முகத்தை கோணலாக்கி அதை கீழே துப்பினான் நிலவன்.

"நல்ல காலம், அவன் இன்னும் சாகல. உயிரோட தான் இருக்கான்" என்று சிரித்தான் மகேந்திரன்.

"ஆர்த்தி, எனக்கு வார்த்தையே கிடைக்கல. நீ கலக்குற போ..." என்றான் நிலவன்.

"ஆமாம்" என்றான் மகேந்திரன்.

"கொஞ்சம் வார்த்தையை மிச்சம் வைங்க... இந்த பிரேசண்டஷன் முடிஞ்ச பிறகு, தேவைபடும்"

"எங்ககிட்ட ஏகச்சக்கமா இருக்கு" என்று சிரித்தான் மகேந்திரன்.

யாழினியனிடம் வந்த ஆரத்தி,

"என்னோட ஹேர் எப்படி இருக்கு?" என்றாள்.

"ஸ்பெக்ட்டாக்குலர்" என்றான் யாழினியன்.

"அதை நான் உனக்கு பிடிச்ச மாதிரி மாத்திட்டேன்" என்றாள் அமிர்தாவின் கூந்தலை நினைவூட்டி.

"நீ எப்படி இருந்தாலும் எனக்கு பிடிக்கும்... "

அதைக் கேட்ட ஆரத்தி சீரியஸானாள்.

"எனக்கு தெரியும்... உனக்கு பிடிச்ச எல்லாத்தையும் நீ வெளிப்படையா  ஒத்துக்குவ, ஒன்னே ஒன்னை தவிர...( யாழினியன் மென்று  விழுங்கினான் ) ஏன் யாழ்? எனக்கு தெரியும், நீயும் என்னை காதலிக்கிற. உன்னோட ஒவ்வொரு நடவடிக்கையும் அதைத் தான் சொல்லுது. ஆனா அதை ஏன் வார்த்தையால சொல்ல மாட்டேங்குற?"

கண்களை மூடி பெருமூச்சு விட்டான் யாழினியன்.

"எது உன்னை தடுக்குதுன்னு எனக்கு புரியல, யாழ்"

"உனக்கு என்னைப் பத்தி தெரியும் தானே?"

"என்னால உறுதியா சொல்ல முடியல. உன்னைப் பத்தி எனக்கு தெரியுமா தெரியாதான்னு கூட எனக்கு நிச்சயமா தெரியல..."

"நான் உன்கிட்ட ஏற்கனவே சொல்லி இருக்கேன்..."

"ஆமாம், நீ ஏற்கனவே சொல்லிருக்க, மெடிசன் முடிக்கிற வரைக்கும் காத்திருக்க சொல்லி... "

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான்.

"நான் காத்திருக்க மாட்டேன்னு நினைக்கிறியா?"

"அதுக்கு மேலயும் கூட நீ காத்திருப்ப"

"அப்புறம் என்ன பிரச்சனை?"

"ஆர்த்தி, இந்த விஷயத்தை டிஸ்கஸ் பண்ண, இது சரியான நேரமில்லன்னு நினைக்கிறேன். போய் உன்னோட செமினாரை நல்லபடியா முடி. நான் உன்கிட்ட சொல்லாததுக்கு காரணம், ஒரு நாள் உனக்கு தெரிய வரும்"

"ஓகே ஃபைன். நம்ம காலேஜோட கடைசி நாள் வரைக்கும் உனக்கு நான் டைம் கொடுக்கிறேன். அப்பவாவது நீ சொல்றியான்னு பார்க்கலாம்"

அவள் அங்கிருந்து செமினார் அறையை நோக்கி செல்ல திரும்பிய போது, அவள் கையை பற்றி நிறுத்தினான் யாழினியன். முகத்தில் எந்த உணர்வையும் காட்டாமல் அவனை நோக்கி திரும்பினாள் ஆர்த்தி.

"ஐ அம் சாரி, ஆர்த்தி..."

அவன் பிடித்திருந்த தன் கையை விட செய்து, *யாருக்கு வேண்டும் உன்னுடைய சாரி?* என்பது போல் ஒரு புன்னகை புரிந்து விட்டு, தன் நண்பர்களுடன் நடந்தாள் ஆர்த்தி

மறுநாள்

பெண்களின் உடைகளுக்கு பெயர் போன அந்த பொட்டிக்கில் யாழினியனை பார்த்த மகேந்திரன் திகைப்படைந்தான். நாயகிகளுக்கு உரிய கடையில், நாயகன் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறான்? யாழினியனுக்கு தெரியாமல் அந்த கடைக்குள் நுழைந்த மகேந்திரன், அங்கு வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு பொம்மைக்கு பின்னால் மறைந்து கொண்டு அவனை கவனித்தான். மும்முரமாய் யாருக்கோ அவன் உடையை தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.  ஆனால் யாருக்காக? ஒருவேளை மதிவதனிக்காக இருக்குமோ? அந்த கடைக்கார பெண் அவனிடம் வெகு மாடனான உடைகளை காட்டினாள்.

"எனக்கு ஒயிட் டிரஸ் மட்டும் தான் வேணும்" என்றான் யாழினியன்.

"ஒருவேளை மதிவதனியோட ஃபேவரைட் கலர் ஒயிட்டா இருக்குமோ? ஆனா இவன் பாக்குற துணி வகை மதிவதனி போடுற மாதிரி இல்லயே" என்று எண்ணினான் மகேந்திரன்.

"இந்த ட்ரெஸ்ஸை பாருங்க, சார்"

"இது நல்லா இருக்கு. பேக் பண்ணுங்க"

அந்த உடைக்குரிய பணத்தை கொடுத்து விட்டு, அவன் காரில் சென்று ஏறும் வரை காத்திருந்த மகேந்திரன்,

"யாழ்" என்று அழைத்தான்.

காரின் டேஷ் போர்டில் அவசரமாய் அந்த உடையை மறைத்து வைத்தான் யாழினியன்.

"ஹாய் மகா"

"நீ இங்க என்ன செய்ற?" என்றான் மகேந்திரன்.

"அக்கா ஸ்வீட்ஸ் வேணும்னு கேட்டாங்க. அதை வாங்க வந்தேன்"

"ஓ... ஸ்வீட்ஸா? வாங்கிட்டியா?"

"இல்ல. எனக்கு எதுவுமே திருப்தியா இல்ல "

"சரி, நீ உன் வேலையை பாரு"

"உன் வேலை முடிஞ்சிட்டா, நான் ட்ராப் பண்றேன்னே..."

"யா, ஷ்யூர்..."

தானும் காரில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டான் மகேந்திரன்.

"எனக்கு தலைய ரொம்ப வலிக்குது. தைலம் ஏதாவது  இருக்கா?"

அவன் இயல்பாய் டேஷ் போர்டை திறக்க, அதிலிருந்து ஒரு பிளாஸ்டிக் உறை கீழே விழுந்தது. அதை அவன் கையிலிருந்து வெடிக்கென்று பிடுங்கினான் யாழினியன்.

"என்ன அது?"

"ஒன்னுமில்ல... ஐ மீன், தெரியல... அக்காவோடதா இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்" 

"அப்படியா? குடு பாக்கலாம்"

"தேவையில்ல"

"ஏன்?"

"அக்காவோட டிரஸ்ஸை நீ எதுக்கு பாக்கணும்?"

"சும்மா ஒரு கியூரியாசிட்டி"

"அக்கா டிரஸ் ஒன்னும் ஃபேஷனா இருக்காது. உனக்கு தெரியாதா?"

"ஆமாம்"

மகேந்திரனுக்கு நிச்சயமாகி போனது அவன் அந்த உடையை ஆர்த்திக்காக தான் வாங்கி இருக்கிறான் என்று. இல்லாவிட்டால் ஏன் அவன் பொய் உரைக்க வேண்டும்? ஆனால் எதற்காக திடீரென்று அவளுக்கு இவன் உடை வாங்க வேண்டும்? அவளுடைய பிறந்தநாள் கூட இல்லையே...! சட்டென்று ஏதோ ஒரு பொறி தட்ட, அவன் விழிகள் விரிந்தது. நாளை காதலர் தினம். எதற்காக, வெள்ளை நிற உடை தான் வேண்டும் என்று இவன் கேட்க வேண்டும்? அதில் ஏதாவது சூட்சமம் இருக்குமோ? தனது கைபேசியை எடுத்து, வெள்ளை நிறத்திற்கு என்ன அர்த்தம் என்று கூகுளில் சென்று தேடினான். அவன் புருவங்கள் உயர்ந்தது, கூகுள் கொடுத்த பதிலை பார்த்த போது... காதலர் தினத்தன்று வெள்ளை நிற உடை அணிந்தால், ஏற்கனவே நிச்சயிக்கப்பட்டவள் என்று அர்த்தம். இவனை என்ன செய்தால் தகும்? இதெல்லாம் கொஞ்சம் கூட நியாயமே இல்லை. மனதிற்குள் இவ்வளவு காதலை தேக்கி வைத்துக் கொண்டு, அவளிடம் அதைக் கூறாமல் எதற்காக இப்படி தன் இதயத்தில் ஒளித்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்?

மகேந்திரனுக்கு எழுந்த ஒரே சந்தேகம், அவன் நாளை இந்த உடையை ஆர்த்தியிடம் கொடுப்பானா என்பது தான். இந்த மக்கு பிள்ளை நிச்சயம் அதை செய்ய மாட்டான். ஒருவேளை, அவளிடம் கொடுக்காமல் தன்னிடமே வைத்துக் கொண்டு விட்டால்...? பிறகு மகேந்திரன் எதற்கு இருக்கிறான்?

"என்னை இங்கே இறக்கி விட்டுடு, யாழ்"

"ஏன்?"

"தலைவலி தைலம் வாங்க போறேன்"

"வெயிட் பண்ணவா?"

"இல்ல, நீ கிளம்பு"

காரை விட்டு கீழே இறங்கி அவனை பார்த்து கையசைத்து அவனை வழி அனுப்பினான் மகேந்திரன். அவன் சென்ற பின், ஆர்த்திக்கு ஃபோன் செய்து விஷயத்தை அவளிடம் கூறினான்.

"உனக்கு நிச்சயமா தெரியுமா, அந்த டிரஸை எனக்காக தான் வாங்கினான்னு?"

"மதி மாடன் டிரஸ் போட மாட்டாங்க. டிரஸ் வாங்கி கொடுக்கிற அளவுக்கு, அவனுக்கு மதியை தவிர வேற யாரும் கிடையாது"

"சரி, எது எப்படி இருந்தாலும், அந்த ட்ரெஸ்ஸை நாளைக்கு நான் அவன்கிட்ட இருந்து வாங்குவேன்"

"ஆனா எப்படி? "

"அவனே அந்த ட்ரெஸ்ஸை எனக்கு கொடுப்பான் பாரு"

"உன்னுடைய பிளானை எனக்கு சொல்லேன்"

"நாளைக்கு நீயே தெரிஞ்சுக்குவ"

"சரி, எதுவாயிருந்தாலும் நான் உன் கூட இருப்பேன்"

"தேங்க்யூ மகா"

"ஆல்வேஸ்..."

மறுநாள்

யாழினியன் அணிந்து வந்த சட்டையின் நிறம், அனைவரையும் வாயடைக்க செய்தது. அவன் அன்று இளம் சிவப்பு நிறம் அணிந்து வந்தான். காதலர் தினத்தை பொறுத்தவரை, இளம் சிவப்பு நிறம் அணிந்தால், *காதலை ஏற்றுக் கொண்டாகி விட்டது* என்று அர்த்தம். மற்றவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் உள்ளர்த்தத்துடன் பார்த்துக் கொண்டார்கள். எவ்வளவு அழுத்தக்காரன் இவன்...!

ஆர்த்தியின் வரவுக்காக காத்திருந்தான் யாழினியன். அவனைவிட அதிக ஆர்வத்துடன் இருந்தான் மகேந்திரன். யாழினியனிடமிருந்து தனக்குரிய உடையை பெற, அவள் என்ன திட்டம் வகுத்து வைத்திருக்கிறாள் என்பதை தெரிந்து கொள்ள. வழக்கம் போல், விஷயத்தை ஏற்கனவே நிலவனிடம் கூறி, அவனையும் தன் பக்கம் சேர்த்துக் கொண்டான் மகேந்திரன். ஆர்த்தியை பார்க்க வேண்டும் என்று  தனக்கு இருந்த ஆர்வத்தை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் கட்டுப்பாடுடன் இருந்தான் யாழினியன். இதோ அவள் வந்துவிட்டாள். அவளைப் பார்த்த யாழினியனின் முகம் இறுகிப் போனது. அவனுக்கு கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது, அவள், முழங்காலை மறைத்தும், மறைக்காமலும் இருந்த ஒரு ஃபிராக் அணிந்து வந்ததை பார்த்து...

தொடரும்...