8 நேர்முகத் தேர்வு

சிற்றுண்டியை சாப்பிடாமல் காத்திருந்தாள் மீரா. முகுந்தன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் அவளுக்கு. தனது அறைக்கச் சென்ற அவன், குளித்து முடித்துவிட்டு மீண்டும் வெளியே வந்தான். அவனுக்கு உடல்நிலை சற்று தேவலாம் என்று இருந்த போதிலும், முற்றிலும் தேரிவிட்டான் என்று கூறும்படி இல்லாமல் இருந்தது. இட்லியும், காரம் இல்லாத சாம்பாரும், உணவு மேசைக்கு எடுத்துக் கொண்டு வந்து, தொலைக்காட்சியில்  செய்தியை பார்த்தபடி  சாப்பிட துவங்கினான். சமையலறைக்கு பக்கத்தில் இருந்த அந்த அறையின் நுழைவு வாயிலை, அவன் கண்கள் அவ்வப்போது பார்த்தபடி இருந்தது. ஆனால், அந்த அறையில் தங்கி இருந்த அந்த நபர், அந்த அறையை விட்டு வெளியே வரவில்லை. ஆனால், அவள் அங்கிருந்து அவனைப் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருந்தாள். சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு தன் அறைக்கு சென்றான் முகுந்தன்.

தேவைப்பட்டாலே ஒழிய தன் அறையை விட்டு வெளியே வரவில்லை மீரா. அன்று முழுவதும், தான் கலந்து கொள்ளவிருக்கும் நேர்முக தேர்வு பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள் மீரா. அவளுக்கு பதற்றமாக இருந்தது. ஏனென்றால் அவளை தேர்வு செய்ய இருப்பது, வேறு யாரும் அல்ல அவளது கணவன். அவளது இதயம் பயத்தில் ஏடாகூடமாய் துடித்தது. எப்படியும் இந்த வேலையை அவள் பெற்றாக வேண்டும். தன் கணவனுடன் 24*7 இருக்க முடியும் என்பது அவள் சிறிதும் எதிர்பாராதது... அவளுக்கு மறுபடியும் கிடைக்காததும் கூட. இந்த சந்தர்ப்பத்தை நிச்சயம் கைநழுவ விடக்கூடாது. அந்த நிறுவனத்தின் முதலாளி மிகுந்த எளிமையான மனிதராய் காணப்படுகிறார். புதியவர்களை தேர்வு செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கிறார். எந்த முதலாளி இவ்வளவு பரந்த நோக்கத்துடன் இருப்பார்? எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவர் ஒரு தமிழர். எல்லாமே அவளுக்கு சாதகமாய் இருக்கிறது. இந்த சந்தர்ப்பத்தை மட்டும் அவள் தவறவிட்டால், இந்த உலகத்திலேயே அவளைப் போன்ற அதிர்ஷ்டம் கெட்டவள் யாரும் இருக்க முடியாது. அவள் கேட்ட வழியை கடவுள் அவளுக்கு காட்டிவிட்டார். இந்த அரிய சந்தர்ப்பத்தை மட்டும் அவள் பயன்படுத்திக் கொண்டு விட்டால், அவள் நினைத்ததை நிச்சயம் அவள் சாதிக்க முடியும்.

இந்த வேலை கிடைக்க அவள் என்ன செய்ய வேண்டும்? அவள் தைரியசாலியாய் இல்லாவிட்டாலும் அப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும். தன்னை தைரியசாலியாய் மாற்றிக்கொள்ள அவளால் இயலாவிட்டாலும், அப்படி காட்டிக் கொள்ளவாவது வேண்டும். ஆனால் கேட்கப்படும் கேள்விக்கு எப்படி வித்தியாசமாய் பதில் சொல்வது? ஏதாவது தெரிந்தால் தானே அதற்கு ஏற்றார் போல் தயாராக முடியும்? அது எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருந்து விட்டுப் போகட்டுமே... முடிந்த அளவிற்கு வித்தியாசமா யோசிக்கலாம். மூச்சை ஆழமாய் இழுத்து விட்டாள் மீரா.

அப்பொழுது ஜானகியிடமிருந்து அவளுக்கு அழைப்பு வந்தது.

"ஹலோ அத்தை"

"எப்படி இருக்க மீரா?"

"நல்லா இருக்கேன் அத்தை"

"பொய் சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டியா?"

"இல்ல அத்தை. நான் நிச்சயமாவே நல்லா தான் இருக்கேன்"

"அப்படியா? ஆனா அதுக்கு நிச்சயம் உன் புருஷன் காரணமா இருக்க முடியாது. இல்லையா?"

"நான் நல்லா இருக்க, யாரும் காரணமா இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்ல அத்தை. என்னோட சந்தோஷத்தை என்னால உருவாக்க முடியும்" என்ற மீராவின் பதில் அவரை அதிசயக்க வைத்தது.

"பரவாயில்லையே..." என்றார்.

"ஆனா, அதுக்காக நான் அவரை ஃப்ரீயா விட்டுட்டேன்னு அர்த்தம் இல்ல"

அதைக் கேட்டு சிரித்தார் ஜானகி.

"என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டதுக்காக அவர் என் கூட வாழ்ந்து தான் ஆகணும். அவருக்கு வேற வழியில்ல" என்று மீராவும் சிரித்தாள்.

"எதுக்காக நீ உங்க அப்பா அம்மாவுக்கு ஃபோன் பண்ணவே இல்ல? உன் புருஷன் கூட நீ சந்தோஷமா இருக்கிறதால தான் அவங்களை மறந்துட்டேன்னு உங்க அம்மா வைதேகி நினைச்சுகிட்டு இருக்காங்க"

"அவங்க அப்படியே நினைக்கட்டுமே, அத்தை"

"என்னை மன்னிச்சிடு டா கண்ணா..."

"நீங்க ஏன் அத்தை வருத்தப்படுறீங்க? இதுக்காக உங்க பிள்ளை கூட வருத்தப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்ல. நம்ம அவரை குறை சொல்ல முடியாது. தனியா இருக்கிறது அவருடைய இயல்பு..."

"ம்ம்ம்ம்... அவன் வேலைக்கு போயிட்டானா?"

"இல்ல அத்தை. இன்னைக்கு அவர் வீட்ல தான் இருக்காரு. அவருக்கு உடம்பு கொஞ்சம் சரியில்ல "

"அவனுக்கு என்ன ஆச்சு?"

"ஃபுட் பாய்சன்"

"அடக்கடவுளே, இப்ப அவன் எப்படி இருக்கான்"

"பரவாயில்ல, இன்னைக்கு அவரால் நடக்க முடியுது"

"நடக்க முடியுதுன்னா என்ன அர்த்தம்? அவன் அவ்வளவு சீரியசாவா இருந்தான்"

"ஆமா அத்தை. நேத்து சாயங்காலம் வாமிட் பண்ணி ரொம்ப சிரமப்பட்டார். நைட் முழுக்க வெளியில சோபாவிலேயே படுத்து தூங்கிட்டாரு"

"நீ மட்டும் அங்க இல்லாம போயிருந்தா அவன் நிலைமை என்னவாகி இருக்கும்?"

"ஒன்னும் ஆகியிருக்காது. அவர் ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் ஆகி இருப்பாரு. சிம்பிள்" என்றாள் மீரா.

பெருமூச்சு விட்ட ஜானகி,

"சரி, நான் அவன்கிட்ட பேசுறேன்" என்றார்.

"சரிங்க அத்தை"

அழைப்பை துண்டித்த ஜானகி, முகுந்தனுக்கு ஃபோன் செய்தார். கட்டிலில் படுத்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்த முகுந்தன் அந்த அழைப்பை ஏற்றான்.

"ஹலோ அம்மா..."

"ஊருக்கு போய் சேர்ந்து, அம்மாவுக்கு ஒரு ஃபோன் பண்ணனும்னு கூட உனக்கு தோணலையா?" மீராவிடம் பேசியதை காட்டிக் கொள்ளாமல் கேட்டார்.

"பண்ணனும்னு தான் மா நெனச்சேன்..."

"அப்புறம் என்ன ஆச்சு? உன்னோட தனிமை சுகத்துல நெனைச்சதை காய போட மறந்துட்டியா?" என்றார் கிண்டலாக.

"எனக்கு உடம்பு சரியில்ல"

"என்ன ஆச்சு?"

"ஃபுட் பாய்சன்"

"அடக்கடவுளே... அப்புறம் என்ன ஆச்சு?"

"இப்போ நான் பரவால்ல"

"நல்ல காலம்... ( பெருமூச்சு விட்டவர் ) அப்படின்னா நீ இப்போ ஹாஸ்பிடல்ல தான் இருப்ப..."

அமைதியாய் இருந்தான் முகுந்தன்.

"ஆமாம். நீ ஹாஸ்பிடல்ல தான் இருக்கணும். மீரா உனக்கு ஹெல்ப் பண்றேன்னு சொன்னா கூட, உனக்கு தான் அது பிடிக்காதே"

"நான் வேண்டாம்னு தான் நினைச்சேன். ஆனா அவ தான் ஹெல்ப் பண்ணா"

"அப்படியா? இந்த பொண்டாட்டிங்களே இப்படித் தான். சரி ஃபோனை அவகிட்ட கொடு"

திடுக்கிட்ட முகுந்தன்,

"அவ கிச்சன்ல இருக்கா" என்றான்.

"அப்படின்னா நீ ஹாஸ்பிடல் இருந்து வீட்டுக்கு வந்துட்டியா?"

"நான் ஹாஸ்பிடலுக்கே போகல"

"அப்புறம் எப்படி உனக்கு உடம்பு சரியாச்சு?"

"டாக்டர் தான் வீட்டுக்கு வந்து ஊசி போட்டார்"

"பரவாயில்லையே... உனக்கு டாக்டர் ஃபிரண்ட் எல்லாம் கூட இருக்காங்களா?" என்றார் நக்கலான தொனியில்.

"மீரா தான் கூட்டிக்கிட்டு வந்தா"

"அத சொல்லு முதல்ல"

அமைதியாய் இருந்தான் முகுந்தன்.

"சரி, என்ன சாப்பிட்ட? நீ தானே சமைச்ச?"

"இல்ல... அவ தான் சமைச்சா"

"உண்மையை புரிஞ்சிக்க டா கண்ணா. உனக்குன்னு ஒருத்தி இருக்கா. அவ உன்னோட மனைவி. அவளை வருத்தப்பட வைக்காத. அதுக்கு மேல சொல்றதுக்கு ஒன்னும் இல்ல" அழைப்பை தூண்டித்தார் ஜானகி.

மென்று விழுங்கினான் முகுந்தன். அவன் என்ன செய்ய முடியும்? அவளைப் பார்த்தால் நல்ல பெண்ணாக தெரிகிறது. அவள் அவனை காதலிப்பதும் அவனுக்கு தெரியும். ஆனால் அவனால் என்ன செய்ய முடியும்? அவனுக்கு தனிமை வேண்டும். அவனுக்கு சத்தம் பிடிக்காது. அவன் தனியாகவே இருக்க விரும்புபவன். அப்படியே இருந்து பழகி விட்டவன். யாருடனும் கலந்து பழகும் பழக்கம் இல்லாதவன். உடனடியாய் எப்படி அவனால் மாறிவிட முடியும்? நிச்சயம் அதற்கு கால அவகாசம் தேவைப்படும்... அது எவ்வளவு காலம் என்று தெரியாது... அவன் மனம் மாறுவதற்கு முன், அவள் அவனை வெறுத்து விடுவாள்.

ஆனால், முகுந்தனுக்கு தெரியாது, அவனுக்கே தெரியாமல் சீக்கிரமே அவன் அவளை நேசிக்க போகிறான். தேவையான சாத்திய கூறுகள் அனைத்தும் கூடி வந்து கொண்டிருக்கிறது. எதார்த்தத்தை ஏற்றுக் கொள்ள, அவன் கேட்ட கால அவகாசம், அவனை பார்த்து எள்ளி நகையாட போகிறது. அவனது மனைவியை நோக்கிய முதலடி, நேர்முகத் தேர்வு என்னும் பெயரில் அவனுக்கு வியப்பளிக்க காத்திருக்கிறது. அந்த வியப்பை அவனுக்கு அளிக்கப்போவது, சமீபத்தில் அவன் தேவதை என்று ஒப்புக்கொண்ட அவனது மனைவியே தான்.

அந்த நாள், பேச்சுவார்த்தையின்றி நகர்ந்தது. மீராவின் சமையல் அவனுக்கு ரொம்பவே பிடித்திருந்தது. ஆனால் அவன் அதை கூறவில்லை. கூறக்கூடாது என்று இல்லை. அவனுக்கு அப்படி செய்ய வேண்டுமென்று தெரியவில்லை.  அதெல்லாம் அவனுக்கு தோன்றவே இல்லை. அவன் அப்படி தானே...!

மறுநாள்

வழக்கம் போல் அலுவலகத்திற்குச் செல்ல தயாரானான் முகுந்தன். சமையல் செய்வதற்காக சமையல் அறைக்கு வந்தவன், அங்கு ஏற்கனவே மீரா சமைத்து முடித்துவிட்டு இருந்ததை கண்டான். அன்றும் சீக்கிரம் எழுந்து மீரா தான் சமைத்தாள். என்ன செய்வது என்று புரியாமல் நின்றான் முகுந்தன்.

"நீங்க நாளைக்கு சமைச்சுக்கோங்க" என்றாள் வெளியில் இருந்து மீரா.

குளிப்பதற்காக தன் அறைக்கு சென்றான் முகுந்தன். மீரா எந்த அவசரமும் காட்டவில்லை. அவள் வெளியில் செல்ல இருக்கிறாள் என்பதையே கூட காட்டிக் கொள்ளவில்லை. குளித்து முடித்துவிட்டு, கேஷுவல் உடையில் கேஷுவலாக இருந்தாள். பாயசம் செய்து, தன் அறையில் இருந்த அம்மன் படத்திற்கு முன்பு அதை வைத்து, தன்னுடன் இருக்குமாறு வேண்டிக் கொண்டாள்.

முகுந்தன் அலுவலகம் செல்லும் வரை காத்திருந்தாள். கண்ணாடியின் முன்னால் நின்று தன் கழுத்தில் இருந்த திருமாங்கல்யத்தை தொட்டுப் பார்த்தாள். முகுந்தனுக்கு தான் கொடுத்த வாக்கை காப்பாற்ற இதை அவள் கழட்ட வேண்டுமா? நானாக யாரிடமும், நீங்கள் தான் என் கணவர் என்று கூற மாட்டேன் என்று அவள் கூறினாள் அல்லவா? அதை கழட்டி வைக்க வேண்டிய அவசியம் இருப்பதாய் அவளுக்கு தோன்றவில்லை. அதை க்ளோஸ் நெக் போட்டு மறைக்க, அவளுக்கு எந்த சிரமமும் இருக்கவில்லை. அது மறைந்து இருந்தால் என்ன? அவளிடம் தானே இருக்கிறது...! தயாராகி வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தாள். அவளது எதிர்த்த வீட்டு விஷ்ணு, அவளை பார்த்து புன்னகைத்தான்.

"குட் மார்னிங் மேடம்"

"குட் மார்னிங்"

"நீங்க வேலைக்கு போறீங்களா?"

"இல்ல சார். இப்ப தான் ஒரு இன்டர்வியூ அட்டென்ட் பண்ண போறேன்"

"ஓ... அப்படிங்களா? ஆல் த பெஸ்ட்"

"தேங்க்யூ சார்"

"எந்த கம்பெனி?"

"விடி டிசைன்ஸ்"

"அது எங்க இருக்குன்னு உங்களுக்கு தெரியுமா?"

"இல்ல சார். கூகுள் மேப்கிட்ட ஹெல்ப் கேட்கலாம்னு இருக்கேன்" என்று அவள் கூற, சிரித்தான் விஷ்ணு.

"நீங்க ரொம்ப சிரமப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்ல மேடம். அந்த கம்பெனி மெரைன் டிரைவில் தான் இருக்கு. இங்கிருந்து ஸ்ட்ரெயிட் பஸ் கிடைக்கும். நீங்க ஒரு மணி நேரத்துல அங்க போயிடலாம். பஸ் கண்டக்டர் கிட்ட அந்த இடம் வந்ததும் உங்களை இறக்கி விடச் சொல்லி கேளுங்க"

"சரிங்க சார். ரொம்ப தேங்க்ஸ்"

"நீங்க என்னை விஷ்ணுன்னு கூப்பிடலாம்"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு பேருந்து நிறுத்தத்தை நோக்கி நடந்தாள் மீரா.

 வி டி டிசைன்ஸ்

முகுந்தன் அலுவலகத்தை வந்தடைந்தான். அவனை நோக்கி விரைந்த ஸ்ரேயா,

"இப்போ உங்களுக்கு உடம்பு எப்படி இருக்கு?" என்றாள்.

அவளுக்கு பதில் கூறாமல் நடந்தான் முகுந்தன்.

"நீங்க ரொம்ப கஷ்டப்பட்டீங்களாமே..."

"ஆமா. ஆனா, என்னோட வைஃப் என்னை பார்த்துக்கிட்டா. நீ அத பத்தி கவலைப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்ல. புரிஞ்சுதா உனக்கு?"

"வைஃபா? அவங்க உங்க கூட தான் இருக்காங்களா?"

பதில் கூறாமல் அங்கிருந்து நடந்த முகுந்தன், நேர்முகத்தேர்வு நடக்கவிருக்கும் அறைக்கு வந்தான். அங்கு வாசுதேவன் காத்திருந்தான்.

"குட் மார்னிங் வாசு"

"குட்மார்னிங் முகுந்தன். இப்போ உடம்பு எப்படி இருக்கு?"

"நல்லா இருக்கு" என்று அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்தான்.

"நான் இன்டர்வியூல என்ன கேள்வி கேட்க போறேன்னு கேட்க மாட்டியா?" என்றான் வாசுதேவன்.

"என்ன கேள்வி?"

"இந்த வேலையைப் பத்தி நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?"

"அவ்வளவு தானா?" என்று முகம் சுளித்தான் முகுந்தன்.

"ஆமாம் அவ்வளவு தான்" என்று அவன் கூற, வெறுப்படைந்தான் முகுந்தன்.

"இன்னைக்கு இன்டர்வியூல யாரு கலக்க போறான்னு பார்க்கலாம்"

பெருமூச்சு விட்டான் முகுந்தன். கலக்க போவதா? இவ்வளவு அற்பத்தனமான கேள்விக்கு யார் தைரியமாகவும் வித்தியாசமாகவும் பதில் கூறுவார்? அவனுக்கு புரியவில்லை.

தனது சிறப்பு வாய்ந்த கேள்வியுடன், வாசுதேவன் நேர்முகத் தேர்வை துவங்கினான். அவனுக்கு பலவிதமான பதில்கள் கிடைத்தன. மிக நல்ல வேலை... கௌரவமான வேலை... இந்த நிறுவனத்தின் முதலாளிக்கு நேர்முக உதவியாளராய் இருக்க வாய்ப்பு கிடைத்தால் பெருமைப்படுவேன்... இப்படிப்பட்ட பதில்கள் தொடர்ந்தன.

வாசுதேவன் வெறுத்துப் போனான். அவன் எதிர்பார்த்தது இதையல்ல. முகுந்தனை தொடரச்சொல்லி கேட்டுக் கொண்டான். விருப்பம் இல்லாமல் அதை செய்தான் முகுந்தன். ஓரிருவர் வித்தியாசமான பதில்களை அளித்தார்கள். ஆனால் அது வாசுதேவனுக்கு திருப்தி அளிக்கவில்லை. இருந்தபோதிலும்,  அவர்கள் பெயர்களை தனியாக எழுதி வைத்துக் கொண்டான் அவன்.

இன்னும் ஒரே ஒருவர் தான் மிச்சம். அந்தப் பெயரைப் படித்தான் முகுந்தன். மீரா ஜனார்த்தனன். அவனது கண்கள் அகல விரிந்தன. உலகத்தில் இன்னும் எத்தனை மீரா ஜனார்த்தனர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று தெரியவில்லை என்று எண்ணினான்.

மீரா ஜனார்த்தனன் உள்ளே அழைக்கப்பட்டாள். தனது திறமையை பரிசோதிக்க அமர்ந்திருந்த அலுவலர்களை நோக்கி, நேர்கொண்ட பார்வையுடன், நிமிர்ந்த நன்னடை நடந்தாள். பின்னாமல் விடப்பட்டிருந்த அவளது அழகிய கூந்தல், ஷாம்பு விளம்பர மாடலை நினைவு கூறச் செய்தது. எலுமிச்சை நிற பிளையின் புடவைக்கு ஏற்றார் போல் அவள் அணிந்திருந்த மஞ்சள் நிற காதணிகள் அவளுக்கு கூடுதல் அழகை சேர்த்தன. அவளது உதட்டில் தவழ்ந்த புன்னகை, நான் தான் அழகி என்று போட்டி போட்டுக் கொண்டிருந்த  அவளது உதட்டுச் சாயத்தை தோற்கடித்தது. 

முற்றிலும் மாறுபட்ட, பார்ப்பவர் மனதை சட்டென்று வசியம் செய்து விடக்கூடிய தோற்றத்தில், தன்னை நோக்கி நடந்து வந்த தன் மனைவியை பார்த்த முகுந்தன் செயலிழந்து அமர்ந்திருந்தான்.

தொடரும்...