69 விருந்தாளிகளா, எதிரிகளா?

அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றான் முகுந்தன். அவனை பின்தொடர்ந்து வந்த மீரா, வந்தவர்களை வரவேற்க மறந்து, அவன் முக மாற்றத்தை பதற்றத்துடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள்.

"மீரா...." என்று ஓடி வந்து அவளை அணைத்துக் கொண்டார் ஜானகி. அப்பொழுது தான், தான் வந்தவர்களை வரவேற்காமல் நின்றிருந்ததை உணர்ந்தாள் மீரா. அவள் ஜானகியின் ஆசியை பெற,  அவரது பாதம் தொட முயன்ற போது, அவளை தடுத்தார் ஜானகி.

"நீ ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கணும். சும்மா குனிஞ்சு நிமிராத" என்றார் அவர்.

*ஆரம்பிச்சுட்டாங்க* என்பது போல் கண்களை மூடினான் முகுந்தன்.

"சரிங்க மா" என்று ஜானகியை பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள் மீரா.

அவளது தலையை தொட்ட ஜனார்த்தனன்,

"எப்படிடா இருக்க?" என்றார்.

அவள் பதில் கூறும் முன்,

"அவளுக்கு என்ன? அவ நல்லா தான் இருப்பா. அது தான் மாப்பிள்ளை அவ கூட இருக்காரே" என்றார் வைதேகி.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

"எல்லாம் சரி, நீங்க எல்லாரும் திடீர்னு, சொல்லாம கொள்ளாம  எதுக்காக இங்க வந்திருக்கீங்க?" என்றான் முகுந்தன்.

"நாங்க தாத்தா பாட்டி ஆக போறோம்னு தெரிஞ்ச பிறகு, நாங்க எப்படி நிம்மதியா சென்னையில உட்கார்ந்துகிட்டு இருக்க முடியும்? என்றார் கேசவன்.

"ஓ..."

"இன்னைக்கு காலையில உங்க அம்மா என்கிட்ட சமாச்சாரத்தை சொன்ன பிறகு, என்னால அங்க இருக்கவே முடியல" என்றார் அவர்.

"ஆமாம் மாப்பிள்ளை, மீரா முழுகாம இருக்கிற விஷயத்தை என்கிட்ட சொன்னா. எங்களுக்கும் அவளை பார்க்கணும்னு தோணுச்சு. அதனால தான் உங்க அம்மாவுக்கு ஃபோன் பண்ணோம். அவங்களும் மும்பைக்கு வரணும்னு விருப்பப்படறதா சொன்னாங்க. எங்களையும் அவங்க கூட வர சொன்னாங்க. அதனால நாங்க எல்லாரும் கிளம்பி வந்தோம்" என்றார் வைதேகி.

"ஆமாண்டா,  உங்க அம்மாவை லேசா நினைக்காத. கொஞ்ச நேரத்திலேயே எவ்வளவு கடகடன்னு எல்லாத்தையும் பிளான் பண்ணி, எல்லாரையும் கிளம்ப வச்சா தெரியுமா?" என்றார் கேசவன் பெருமையுடன்.

முகத்தில் எந்த உணர்வும் இன்றி ஜானகியை ஏறிட்டான் முகுந்தன். அவர் ஆமாம் என்று மகிழ்ச்சியுடன் தலையசைத்தார்.

"நீ இனிமே மீராவை பத்தி கவலைப்படாத. நாங்க தான் அவளை பார்த்துக்க வந்துட்டோமே" என்றார் ஜானகி மீராவின் தலையை தடவியபடி.

"அம்மா, என்னால அவள பாத்துக்க முடியும்னு உங்களுக்கு தெரியாதா? நான் வீட்டு வேலை எல்லாம் செஞ்சு பழக்கப்பட்டவன் தானே? அதை நீங்க மறந்துட்டீங்களா?" என்றான்.

"இருக்கலாம்... ஆனா இது, எல்லாத்தையும் நீ செய்வேன்னு விட்டுட்டு இருக்குற நேரம் இல்ல.. நீ உன் வேலையை மட்டும் பார்த்தா போதும். மீராவை பத்தி நீ கவலைப்படாத"

"நம்ம திடீர்னு வந்ததுனால நம்மளை எங்க தங்க வைக்கிறதுன்னு அவர் சங்கடப்படுறாருன்னு நினைக்கிறேன். ஏன்னா இங்க இருக்கிறது இரண்டு ரூம் தானே?" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

"அட, இதுல சங்கடப்பட என்ன இருக்கு? ரெண்டு பெட் ரூம் இருக்குல்ல? அது போதாதா? நானும் மீராவோட அம்மாவும் மீரா கூட தங்கிக்கிறோம்... நீங்க ரெண்டு பேரும் முகுந்தன் கூட தங்கிக்கோங்க... சிம்பிள்" என்றார் ஜானகி.

அதிர்ச்சியுடன் அவரை ஏறிட்டான் முகுந்தன், இது சிம்பிளா? என்பது போல.

"அம்மா, என்னையும் என் பொண்டாட்டியையும் பிரிக்கத்தான் நீங்க இங்க வந்தீங்களா?" என்று முகத்திற்கு நேராகவே கேட்டு விட்டான் முகத்தில் புன்னகை இன்றி.

சங்கடத்துடன் தலை தாழ்ந்தாள் மீரா. அவள் மட்டும் அவனுக்கு பக்கத்தில் நின்றிருந்தால்,  இப்படி அவர்களிடம் வெளிப்படையாய் பேசுவதற்காக, அவனை நறுக் என்று கிள்ளிவிட்டருப்பாள். பெரியவர்களிடம் பேசும் போது, கொஞ்சம் முகதாட்சண்யம் காட்டுவான் என்று அவள் எதிர்பார்த்தாள். ஆனால், கடுப்பில் இருந்த அவனுக்கு, அப்படி பேசும் பொறுமை இல்லாமல் போனது.  மீராவை விட்டு பிரிந்து இருப்பதில் அவனுக்கு விருப்பமில்லை. உலகத்திலேயே மிகவும் கடினமான விஷயம் ஒன்று அவனுக்கு இருக்கிறது என்றால், அது மீராவை விட்டு பிரிந்து இருப்பது தான்.

"சம்மந்தி அம்மா, நீங்களும் வைதேகியும் கெஸ்ட் ரூமில் தங்கிக்கோங்க. நானும் கேசவன் சாரும் ஹால்ல தங்கிக்கிறோம். அவர் பொண்டாட்டியோட அவர் இருக்கட்டும்" என்றார் ஜனார்த்தனன் சிரித்தபடி.

"அது அவ்வளவு நல்லா இருக்காது" என்றார் என்ற ஜானகி, முகுந்தனை நோக்கி திரும்பி,

"அவங்களால ஹால்ல தூங்க வேண்டாம்னு சொல்லு" என்றார்.

"அவங்க சொல்றதும் சரி தான் மாமா. நீங்களும் அப்பாவும் கெஸ்ட் ரூம்ல தங்கிக்கோங்க. அவங்களும் அத்தையும் ஹால்ல தங்கிக்குவாங்க. அவங்களுக்கு நிறைய சீரியல் பார்க்கிற பழக்கம் இருக்கு. அவங்க ஹால்ல இருந்தா, அதை பாக்குறதுக்கு அவங்களுக்கு வசதியா இருக்கும்" என்றான் முகத்தை சீரியஸாய் வைத்துக் கொண்டு. அதைக் கேட்டு ஜானகி வாயை பிளக்க, வைதேகி சிரித்தார்.

"மீரா, நீ நம்ம ரூமுக்கு போய் ரெஸ்ட் எடு. நான் அவங்களுக்கு டின்னர் ஆர்டர் பண்றேன்" என்றான் முகுந்தன்.

"நாங்க தான் இருக்கோமே... நாங்க சமைக்கிறோம். நீ உன்னோட ரூமுக்கு போ" என்றார் ஜானகி.

"நான் சொல்றதை கேளுங்க. மீராவுக்கு மட்டும் நான் ஏதாவது சமைச்சி கொடுக்கிறேன். உங்களுக்கு ஆர்டர் பண்றேன். நீங்க போய் குளிச்சிட்டு ஃபிரஷ் ஆகுங்க" என்று சமையல் அறைக்கு சென்றான்.

"எங்களுக்கு சமைச்சி கொடுக்க மாட்டியா டா?" என்றார் ஜானகி கிண்டலாக.

நின்று அவரைப் பார்த்த முகுந்தன்,

"சாரி மா... நிச்சயமா ஒரு நாள் உங்களுக்கு சமைச்சு தரேன். ஆனா இன்னிக்கு முடியாது. இப்போ ஏற்கனவே லேட் ஆயிடுச்சு. இன்னும் என்னால மீராவை பசியோட காக்க வைக்க முடியாது" என்றான்.

"நெஜமாவே நீ சமைக்க போறியா டா?" என்றார் கேசவன்.

"அது என்ன பா பெரிய விஷயம்? நான் எப்பவுமே தான் சமைப்பேன்" என்று சமையலறைக்கு சென்று, மீராவுக்கு மட்டும் சாதம் வைத்து, முட்டை தொக்கு சமைத்தான்.

அதை ருசி பார்த்த கேசவன்,

"டேய், நீ ரொம்ப நல்லா சமைக்க கத்துக்கிட்ட" என்றார்.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் பா" என்ற அவன், மீராவுக்கு தேவையான உணவை ஒரு தட்டில் எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். மீரா, ஜானகியுடனும் வைதேகியுடனும் வரவேற்பறையில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

"மீரா, வந்து சாப்பிடு" என்றான்.

அவனிடம் வந்த மீரா,

"ஆர்டர் பண்ண சாப்பாடு வந்துடட்டுமே" என்றாள் அவனுக்கு மட்டும் கேட்கும் விதத்தில்.

"அது எப்ப வேணாலும் வந்துடும்..."

"அப்படின்னா நான் கொஞ்சம் வெயிட் பண்றேன். நான் எப்படி அவங்களை விட்டுட்டு சாப்பிடுறது?"

"பிரக்னண்டா இருக்கிறது நீ தான், அவங்க இல்ல" என்றான்.

"ஷ்ஷ்... வாயை மூடுங்க" என்றாள் அவள்.

"என் கூட வா" என்று அவள் கையை பிடித்து, தங்கள் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.

அவளை கட்டிலில் அமர வைத்து, தான் கொண்டு வந்திருந்த தட்டை அவளிடம் கொடுத்தான். அதை வாங்கிக் கொள்ளாமல் பெருமூச்சு விட்டாள் அவள். தான் சமைத்த முட்டை தொக்கை சாதத்துடன் பிசைந்து, அதை அவளுக்கு ஊட்டி விட முயன்றான். அதை சாப்பிடாமல் அவனைப் பார்த்து முறைத்தாள் அவள்.

"முதல்ல சாப்பிடு. அதுக்கு அப்புறம் என்னை பார்த்து முறைக்கலாம்" என்று அவள் வாயில் அதை திணித்து விட்டான்.

வேறு வழி இன்றி அதை சாப்பிட துவங்கினாள் மீரா. அவள் பக்கத்தில் அமர்ந்து, அவன் ஊட்டி விடுவதை தொடர்ந்தான்.

"நீங்க செய்யறது எனக்கு கொஞ்சம் கூட பிடிக்கல" என்றாள்.

"ஏன்? நான் உனக்கு ஊட்டி விடக்கூடாதா?" என்றான்.

"நான் இதைப் பத்திப் பேசல"

அவள் எதைப் பற்றி கூறுகிறாள் என்று புரிந்து கொண்ட அவன், பேசாமல் அடுத்த வாய் உணவை ஊட்டி விட்டான்.

"அவங்க நம்மளோட பேரண்ட்ஸ். ஆனா நீங்க என்னமோ அவங்களை எதிரி மாதிரி ட்ரீட் பண்றீங்க"

"அவங்க அப்படி தான் நடந்துக்குறாங்க"

"ஏன் இப்படி பேசுறீங்க?"

"பின்ன என்ன? வந்ததும் வராதுமா என்னை உன்கிட்ட இருந்து பிரிக்க பிளான் பண்றாங்க..." என்றான் கோபமாய்.

"அவங்க என்னை பாத்துக்குறதுக்காக இங்க வந்திருக்காங்க"

"நான் அவங்களை வர சொல்லலையே பா... என்னமோ மும்பையில யாருமே இதுவரைக்கும்  ப்ரெக்னன்ட் ஆகாத மாதிரி, எங்கம்மா ஓவரா பண்றாங்க"

"நீங்க அவங்களோட ஒரே பிள்ளை. அதனால அவங்க அப்படித்தானே இருப்பாங்க...?"

"ஒரே குழந்தையோட நிறுத்த சொல்லி அவங்களை நானா சொன்னேன்?" என்று முணுமுணுத்தான்.

"நீங்க ரொம்ப ஓவரா போறதா உங்களுக்கு தெரியலையா?"

"அவங்க இப்படி பண்றது மட்டும் ஓவர் இல்லையா?"

"ஏன் அப்படி யோசிக்கிறீங்க? உங்களுடைய சுமையை குறைக்க வந்திருக்கிறதா நினைங்களேன்"

"நான் இதையெல்லாம் ஒரு சுமையாவே நினைக்கலயே. என் பொண்டாட்டியையும் குழந்தையையும் பாத்துக்க வேண்டியது என்னோட பொறுப்பா தான் நான் நினைக்கிறேன். என்னால எது முடியும் முடியாதுன்னு அவங்க எப்படி முடிவுக்கு வரலாம்?"

"பிரக்னண்டா இருக்கிற ஒரு பெண்ணை பார்த்துக்குறது அவ்வளவு சுலபம் இல்ல"

"நீ பேசுறத பார்த்தா, நம்ம எந்த வசதியும் இல்லாத தனி தீவில் இருக்கிற மாதிரி இருக்கு... எல்லா ஃபெசிலிட்டிசும் இருக்கிற மும்பை சிட்டி இது..."

"ஆனாலும் உங்களை சமாளிக்கிறது ரொம்ப கஷ்டம் தெரியுமா?" என்று தலையில் கை வைத்துக் கொண்டாள்.

"எங்க அம்மாவை சப்போர்ட் பண்றதை நிறுத்திட்டு, என் பக்கம் நீ நின்னா, அது ஒன்னும் அவ்வளவு கஷ்டமில்ல"

"நான் அவங்களுக்கு சப்போர்ட் பண்ணல. ஆனா உங்களுக்கு புரிய வைக்க முயற்சி பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன்"

"மீரா, நீ ஒரு விஷயத்தை புரிஞ்சுக்கோ. நான் பல வருஷமா, எனக்குன்னு ஒரு உலகத்தை உருவாக்கிக்கிட்டு, எதார்த்தத்தை மீறின ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்ந்தவன். அந்த உலகத்துக்குள்ள நான் உன்னை வர விட்டேன். அதுக்காக அதை என்னால எல்லார்கிட்டயும் செய்ய முடியும்னு அர்த்தமில்ல. அவங்க இங்க தங்குறத நான் வேண்டாம்னு சொல்லல. ஆனா அவங்க நம்மளை பிரிக்கிறது எனக்கு பிடிக்கல"

அவளுக்கு ஊட்டி முடித்துவிட்டு, வெற்று தட்டுடன் எழுந்து நின்றான்.

அவனுக்கு எப்படி புரிய வைப்பது என்று அவளுக்கு புரியவில்லை. அவன் வெளியே வந்த போது, அனைவரும் அமர்ந்து சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தார்கள்.

"சாப்பாடு ரொம்ப நல்லா இருக்கு" என்றார் கேசவன்.

"இதைவிட நான் நல்லா சமைப்பேன்" என்றார் ஜானகி.

"நாளைக்கு நீங்க சமைக்கலாம்" என்றான் முகுந்தன்.

"நீ சாப்பிடலையா?" என்றார்  கேசவன்.

"அப்புறமா சாப்பிடுறேன்" என்றான் முகுந்தன்.

"அவன் மீராவை தாலாட்டு பாடி தூங்க வச்சிட்டு, அதுக்கப்புறம் சாப்பிடுவான் என்றார் ஜானகி கிண்டலாய்.

"நான் அப்படி செஞ்சா தான் இப்ப என்ன தப்பு?" என்றபடி அங்கிருந்து சென்றான்.

அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

தொடரும்...