64 குழப்பம்

வாசுதேவனின் கோப பார்வையை கண்ட ராதா, திகிலடைந்து நின்றாள். மீரா அவன் கோபத்தின் காரணம் புரியாமல் குழம்பினாள். அவன் ராதாவை பார்த்தான் என்று கூறி விட முடியாது... முறைத்தான் என்ற சொல் தான் அதற்கு பொருந்தும்.

ராதாவின் கையில் இருந்த கோப்பை கவனித்த வாசுதேவன், தன் கையை அவளை நோக்கி நீட்டினான். அவன் கேட்பது என்ன என்பதை புரிந்து கொண்ட ராதா, தன் கையில் இருந்த கோப்பை அவனிடம் கொடுத்தாள். அதை அவளிடம் இருந்து பெற்றுக்கொண்டு, அதை மேதசையின் மீது வைத்து விட்டு, தன் இரு கரங்களையும் மேசையின் மீது ஊன்றி, குனிந்து நின்றான்.

"நீங்க கொடுத்த வேலையை நான் கிட்டத்தட்ட முடிச்சிட்டேன் சார்" என்றாள் ராதா.

அவளை கூர்மையான பார்வை பார்த்தான் வாசுதேவன்.

"எனக்கு ஒரு சின்ன சந்தேகம் சார். அதை கேட்கத்தான் நான் உங்ககிட்ட வந்தேன்" என்றாள் ராதா.

"ஆனா, எனக்கு இருந்த சந்தேகம் தீர்ந்துடுச்சி" என்றான் வறண்ட குரலில்.

சங்கடத்துடன் அவளைப் பார்த்தாள் ராதா.

"இந்த ப்ராஜெக்ட்டை பத்தின கவலை இனிமே உங்களுக்கு தேவையில்ல" என்றான் திடமாக.

"ஏன் சார் அப்படி சொல்றீங்க?" என்று தடுமாறினள்.

"ஏன்னா, நீங்க இனிமே இந்த ஆஃபீஸ்ல இருக்கப்போறதில்ல" என்று நிமிர்ந்து நின்றான்.

அதைக் கேட்ட ராதாவுக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. மீராவோ வியப்படைந்தாள்.

"சார்...."

"ஃபோன்ல யாரைப் பத்தி பேசிகிட்டு இருந்தீங்க? "

"என்னோட ஃபிரண்டு கூட பேசிகிட்டு இருந்தேன் சார்"

"நீங்க யார் கூட பேசிகிட்டு இருந்தீங்கன்னு நான் கேட்கல. யாரை பத்தி பேசிக்கிட்டு இருந்தீங்கன்னு கேட்டேன். ரெண்டுக்கும் வித்தியாசம் புரிஞ்சுதா?"

"நான் யாரைப் பத்தியும் பேசல சார்"

"அப்போ, நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒரே ஆஃபீஸ்ல வேலை செய்யறதால  நான் அவரை தினமும் பாக்குறேன், இப்ப கூட சிஇஓ கேபினுக்கு வரதுக்கு முன்னாடி அவரை பார்த்துட்டு தான் வந்தேன், அவர் கல்யாணம் ஆனவரா இருந்தா இப்போ என்ன? பத்து பொம்பளைங்களை சமாளிக்கிற திறமை அவருக்கு இருக்கு. அவர் பொண்டாட்டிக்கு எங்க உறவு பத்தி தெரியாது. அவர் தெரியக்கூடாதுன்னு நினைக்கிறாரு. ரொம்ப சீக்கிரம் நான் அவர் கூட இருப்பேன். நான் அவர் கூட நெருக்கமா இருந்த ஃபோட்டோவை அவர் வைஃபுக்கு அனுப்பி வைப்பேன். அதுக்கப்புறம் அவ, அவர் வாழ்க்கையில் இருந்து ஓடிடுவா. அவ ஓடினதுக்கப்புறம் அவர் என்கிட்ட தானே வரணும்னு சொன்னது யாரு?" என்றான் வாசுதேவன்.

அவள் பேசியதை, ஒரு வார்த்தை மாறாமல் வாசுதேவன் கூறியதைக் கேட்ட ராதா நடுக்கமுற்றாள்.

"நீங்க தப்பா புரிஞ்சுகிட்டீங்க, சார்"

"நான் தப்பா புரிஞ்சுகிட்டேனா? அப்படின்னா நீங்க எனக்கு புரிய வைங்க"

"நான் என் ஃபிரண்டு கிட்ட சும்மா தான் பேசிகிட்டு இருந்தேன். அதெல்லாம் உண்மை இல்ல"

"ஒரே ஆஃபீஸ்ல வேலை செய்யறதால தினமும் நான் பாக்குறேன்னு சொன்னதுக்கு என்ன அர்த்தம்?"

தலை குனிந்தாள் ராதா.

தன் அறையில் இருந்த ஒலிபெருக்கியை ஆன் செய்து,

"அட்டென்ஷன் ப்ளீஸ்... நம்ம ஆஃபீஸ்ல வேலை செய்கிற, அத்தனை கல்யாணமான மேல்(male) ஸ்டாஃபும் உடனே என் கேபினுக்கு வாங்க" உத்தரவிட்டான் வாசுதேவன்.

அதிர்ச்சியில் விழி விரித்தாள் ராதா. வாசுதேவன் என்ன செய்ய முயன்று கொண்டிருக்கிறான்? அனைவரின் முன்னும் அவளை அவன் அவமானப்படுத்த போகிறானா?

"சார், தயவு செய்து நான் சொல்றதை கேளுங்க. இப்படி எல்லாம் செய்யாதீங்க சார்" என்று கெஞ்சினாள்.

"நீ என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க? இது என்னோட கம்பெனி. உன்னை மாதிரி பொம்பளைங்க தன் இஷ்டத்துக்கு விளையாடுறதுக்கான இடம் இல்ல. என்னைப் பத்தி என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க. இது ஒரு ரெட் லைட் ஏரியான்னு நினச்சியா?"

ராதாவை விட அதிகமாய் அதிர்ச்சி அடைந்தது மீரா தான். அவள் இப்படி ஒரு கோபத்தை அவனிடமிருந்து எதிர்பார்க்கவில்லை.

"சார் நீங்க என்னை அவமானப்படுத்துறீங்க" என்றாள் ராதா கோபமாய்.

"நீ அப்படிப்பட்ட பொண்ணு தானே? உன்னோட சந்தோஷத்துக்காக அடுத்தவன் குடும்பத்தை உடைக்கிற கேவலமான பொண்ணு தானே நீ? அப்படிப்பட்ட வேலையை செஞ்சுட்டு, நான் உன்னை தலையில் தூக்கி வைச்சி ஆடுவேன்னு நினச்சியா?"

"அது என்னோட சொந்த விஷயம். நான் ஃபோன்ல யார் கூட வேணும்னாலும், என்ன வேணாலும் பேசுவேன்" என்றாள் தைரியமாக.

"பர்சனல் விஷயமா? அது உன் வீட்டுக்குள்ள இருக்கிற வரைக்கும் தான் உன்னோட பர்சனல் விஷயம். என்னோட ஆஃபீஸ்ல நடக்குற எல்லாமே என்னோட விஷயம் தான்"

"நான் இந்த வேலையை விட்டு போறேன்"

"நீ என்ன போறது? நான் எப்பவோ உன்னை தூக்கி அடிச்சிட்டேன்"

"அப்போ நான் போறேன்"

"அப்படி எல்லாம் நீ போய்ட முடியாது. என்னோட கேள்விக்கு பதில் சொல்லிட்டு போ"

அப்பொழுது அவன் அலுவலகத்தில் பணி புரியும் திருமணமான ஆண்கள் அவனது அறைக்குள் நுழைந்தார்கள். ஏதோ தவறு நடந்திருக்கிறது என்பதை புரிந்து கொண்டான் முகுந்தன். ஒருவேளை, ராதா கையும் களவுமாய் படிப்பட்டிருக்கலாம். அவளது வெளிறிய முகம் அதைத்தான் கூறியது. மீராவின் முகமோ அவளுக்கு நேர் எதிராய் அமைதியாய் இருந்தது.

"எங்களை எதுக்காக வர சொன்ன வாசு?" என்றான் முகுந்தன், மீராவையும் ராதாவையும் பார்த்தபடி.

"நான் ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை தெரிஞ்சுக்க நினைக்கிறேன். என்கிட்ட வேலை செய்ற எல்லாரும் மன நிம்மதியோட இருக்கணும்னு நான் விரும்புறேன். அப்ப தான் அவங்களால வேலையில் கவனம் செலுத்த முடியும். நான் சொல்றது சரி தானே?"

ஆமாம் என்று அனைவரும் ஆமோதித்தார்கள்.

"நீங்க நிம்மதியா வேலை செய்யணும்னா, உங்க குடும்பம் நிம்மதியா இருக்கணும், உங்க மனசு நிம்மதியா இருக்கணும், அப்ப தான் அது முடியும். இல்லையா?"

"ஆமாம்" என்றார்கள் அனைவரும்.

"என் பொண்டாட்டி என்கிட்ட சண்டை போடுற நாள்ல, பேலன்ஸ் ஷீட் ட்டாளி ஆனதே இல்ல" என்றார் அக்கவுண்டன்ட்.

அதை கேட்டு அனைவரும் சிரித்தார்கள்.

"ஆமாம். போன வாரம், நான் வீட்ல தப்பு பண்ணிட்டு, டென்ஷன்ல ஆஃபீசுக்கு வந்து வாசு கிட்ட நான் நல்லா திட்டு வாங்கினேன்" என்றான் இன்னொருவன்

"அப்படி என்ன தப்பு பண்ண வீட்ல?"

"என்னோட ஃபோனை லாக் பண்ணாம வச்சுட்டேன். என் பொண்டாட்டி பார்த்துட்டா. அவ்வளவு தான்... முடிஞ்சது கதை"

அந்த அறை சிரிப்பொலியால் நிரம்பியது.

"நீ எப்படிப்பா இன்னும் உயிரோட இருக்க?" என்றார் மற்றொருவன்.

"பாத்து ப்ரோ... எல்லா பொண்டாட்டிக்கு உள்ளேயும் ஒரு போலீஸ்காரி இருக்கா, அவ, புருஷனுக்குள்ள இருக்கிற திருடனை சுலபமா பிடிச்சுட்டு வா" என்று ஒருவர் கூற மீண்டும் அனைவரும் சிரித்தார்கள்.

"நீ எங்களை எதுக்கு வர சொன்ன, வாசு?" என்றான் முகுந்தன் அங்கு நடந்திருக்கும் விஷயம் என்னவென்று யூகிக்க முடிந்ததால்.

அனைவரது கவனமும் மீண்டும் வாசுதேவனிடம் திரும்பியது.

"நான் ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை தெரிஞ்சுக்க விரும்புகிறேன்"

அவன் என்ன கூறப் போகிறான் என்று அனைவரும் காத்திருந்தார்கள்.

"உங்கள்ல யாரு ராதாவுக்கு நெருக்கமான ஃபிரிண்ட்?" என்றான் தன் கண்களை அவர்கள் மீது ஓட விட்டு, அவர்களது முகபாவத்தை கவனித்தவாறு.

ஒவ்வொருவரும் மற்றொருவரை பார்த்து முணுமுணுத்துக் கொண்டார்கள்.

"நீங்க கை தூக்கினா போதும்" என்றான் வாசுதேவன்.

"அவங்க கேட்ட சந்தேகத்தை நான் ஒரு தடவை தீர்த்து வைச்சேன். ஆனா நாங்க ஃபிரண்ட்ஸ் கிடையாது" என்றான் ஒருவன்.

"நீங்க யாரும் அவங்களுக்கு ஃபிரண்ட் இல்லையா?"

"இல்ல"

"நம்ம ஆஃபீஸ்ல வேலை செய்யுற யாரோ ஒரு கல்யாணம் ஆனவன் கூட அவளுக்கு உறவு இருக்கு. அது யாரு?" என்றான்.

தன்னையே கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்த மீராவை பார்த்தான் முகுந்தன்.

"என் பொண்டாட்டிய பாக்குறதுக்கே எனக்கு நேரமில்ல" என்றான் ஒருவன்.

"என் பொண்டாட்டி என்னை வீட்டை விட்டு துரத்திடுவா" என்றான் மற்றொருவன்.

"உன் பொண்டாட்டி ரொம்ப நல்லவங்க போல இருக்கு. என் பொண்டாட்டி என்னை அடிச்சே கொன்னுடுவா" என்றான் வேறொருவன்.

"நீங்க எல்லாரும் போகலாம்" என்றான் வாசுதேவன்.

அனைவரும் அங்கிருந்து கிசுகிசுத்த படி சென்றார்கள். அவர்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. ஏனென்றால், அவள் அதிகம் பேசியது முகுந்தனிமும் ஜெகதீஷ் இடமும் மட்டும் தான். ஜெகதீஷ் திருமணம் ஆகாதவன். திருமணம் ஆன முகுந்தனை பற்றி அனைவருக்கும் தெரியும். அதனால் அவர்கள் இருவரும் மீதும் அவர்களுக்கு சந்தேகம் எழவில்லை.

வாசுதேவனை முறைத்துக் கொண்டு நின்றாள் ராதா. முகுந்தன் அவள் பக்கம் திரும்பிய போது, சட்டென்று குனிந்து கொண்டாள்.

"ராதா..." என்று வாசுதேவன் ஏதோ கூற முயல, தலையை நிமிர்த்திய ராதாவின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் உருண்டோடியது.

"நீங்க என்னை இவ்வளவு அவமான படுத்துவீங்கன்னு நான் கொஞ்சம் கூட நினைச்சு பாக்கல சார். மத்த ஆம்பளைங்களுக்கு முன்னாடி என்னை இப்படி அவமான படுத்துறதுக்கு பதிலா, என்கிட்ட நீங்க நிதானமா விசாரிச்சிருக்கலாம். ஆம்பளை துணை இல்லாம இந்த உலகத்துல வாழுறது எவ்வளவு கஷ்டம்னு உங்களுக்கு தெரியுமா? இதுக்கப்புறம் நான் எப்படி சார் நிம்மதியா இருக்க முடியும்? இந்த ஆளுங்க எல்லாரும் என்னை எங்கேயாவது பார்க்கும் போது விசில் அடிக்க போறாங்க...! என் குடும்ப நிலைமை என்னன்னு முகுந்தன் அண்ணா கிட்ட கேட்டு பாருங்க. எங்க அம்மாவுக்கு பக்கவாதம் வந்து கிடக்கிறாங்க. நான் இந்த வேலையில சேர்ந்தது அவங்களுடைய மருத்துவ செலவுக்காக தான். நீங்க சொல்ற மாதிரியான விஷயத்தை எல்லாம் யோசிக்கக்கூட என்னால முடியாது"

அவள் பேசியதை பார்த்த வாசுதேவன், தன் மீதே சந்தேகம் கொண்டான், ஒருவேளை தான் தவறு செய்து விட்டோமோ என்று.

"மீரா அக்கா, வாசுதேவன் சார்கிட்ட எங்க அம்மாவோட நிலைமையை பத்தி சொல்லுங்க. எனக்கு வேலை போறதை பத்தி நான் கவலைப்படல. ஆனா இவர் என்னோட கேரக்டரை ரொம்ப தப்பா பேசிட்டாரு. நான் யார்கிட்டயாவது நெருங்கி பேசினதை நீங்க பார்த்திருக்கீங்களா? உங்க புருஷனை கூட நான் அண்ணன்னு தானே கூப்பிடுறேன்?"

"ஆனா, வேற யாரோ ஒருத்தி புருஷனோட வாழுறதை பத்தி உன் ஃபிரண்டு கிட்ட பேசிகிட்டு இருந்த தானே?" என்றாள் மீரா எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல்.

"அது என்னோட ஃப்ரெண்ட். நாங்க ஒரு அனாதை ஆசிரமத்துல ஒரு நாடகம் போடலாம்னு முடிவு பண்ணி இருக்கோம். நாங்க ரெண்டு பேருமே வேலை செய்யறதால எங்களுக்கு அதை பிராக்டிஸ் பண்ண டைம் கிடைக்கல. டைம் கிடைக்கும் போது, ஃபோன் பண்ணி, நாங்க மனப்பாடம் பண்ணதை எல்லாம் ஒரு தடவை சொல்லி பார்த்துக்குவோம். அப்படித்தான் இரண்டு நாளைக்கு அப்புறம் நடக்கப்போற நாடகத்துக்கான டயலாக்கை இப்போ பேசி பாத்துக்கிட்டோம்"

கண்களை சுருக்கினான் வாசுதேவன். முகுந்தனை பார்த்தாள் மீரா. அவன் முகத்தில் வருத்தம் தெரிந்தது. ராதாவை சந்தேகப்பட்டதற்காக அவன் வருத்தப்படுகிறான் என்பதும் அவளுக்கு புரிந்து போனது.

"நான் போறேன். எல்லாத்துக்கும் ரொம்ப நன்றி. ஆனா தயவு செய்து உங்க ஸ்டாஃப் கிட்ட சொல்லிடுங்க, நான் யாரோடவும் உறவு வச்சிக்கலன்னு. அது என்னுடைய எதிர்காலத்தை பாதிக்கும்ன அப்படிங்கிறதுக்காக சொல்லல. இந்த விஷயம் எங்க அம்மாவோட காதுக்கு போனா, அவங்க உயிரையே விட்டுடுவாங்க" என்று கண்ணீர் சிந்திய படி அங்கிருந்து சென்றாள்.

முகுந்தனுக்கும் வாசுதேவனுக்கும் குழப்பம் ஏற்பட்டது. ஆனால் மீராவுக்கு எந்த குழப்பமும் இல்லை. ஏனோ, அந்தப் பெண்ணின் மீது அவளுக்கு நம்பிக்கையே வரவில்லை. அவளது செயல்பாடுகள் எதுவும் உண்மை போல் அவளுக்கு தெரியவில்லை. அவள் நடிப்பதாகவே அவளுக்கு தோன்றியது.

தனது நாற்காலியில் அமர்ந்த வாசுதேவன்,  கண்களை மூடி ராதாவை பற்றி யோசித்தவாறு தன் ஆள்காட்டி விரலால் நெற்றியை தட்டினான்.

முகுந்தன் அவன் அறையை விட்டு வெளியேறினான். மீண்டும் தன் நாற்காலியில் அமர்ந்து தன் பணியை தொடர்ந்தாள் மீரா.

தனது உடமைகளை எடுத்துக்கொண்டு அலுவலகத்தை விட்டு ராதா வெளியேறுவதை பார்த்தான் முகுந்தன். அப்போது அவள் முன்னாள் வந்த ஒருவன் ஏதோ கூற, அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்து, அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி அளித்து அங்கிருந்து சென்றாள்.

மாலை

முகுந்தனும், மீராவும் வீடு வந்து சேர்ந்தார்கள். முகுந்தன் இயல்பாய் இருக்க முயன்றான். ஏனென்றால், மீராவுக்கும் தனக்கும் இடையில் எந்த பிரச்சனையும் வர வேண்டாம் என்று எண்ணினான் அவன். மீராவோ ஏதோ சிந்தனையிலேயே இருந்தாள்.

மீராவை தனியாக சமைக்க விடவில்லை முகுந்தன். அவனும் சமையலறை சென்று அவளுக்கு உதவி கொண்டிருந்தான். சாப்பிடும் போதும் அமைதியாகவே இருந்தாள் மீரா. ஏனோ தெரியவில்லை, முகுந்தன் அவளுடனேயே இருந்த போதும் கூட, அவளுக்கு ஏதோ சரியாய் படவில்லை.

அப்பொழுது முகுந்தனுக்கு ஒரு கைபேசி அழைப்பு வந்தது. உணவு மேசை மேல் இருந்த தன் கைபேசி திரையைப் பார்த்த முகுந்தன், மீராவை நோக்கினான். ஏனென்றால், அந்த அழைப்பு ராதாவிடமிருந்து வந்தது. அவளது பெயரை மீராவும் பார்த்தாள்.

"நீ எடுத்துப் பேசு மீரா" என்றான் முகுந்தன்.

அவனைப் பார்த்த மீரா, 'நீங்களே பேசுங்கள்' என்பது போல் சைகை செய்தாள்.

அந்த அழைப்பை ஏற்று, ஸ்பீக்கரை ஆன் செய்தான் முகுந்தன்.

"அண்ணா..." என்று அழுதாள் ராதா.

முகுந்தனும் மீராவும் ஒருவரை ஒருவர் குழப்பத்துடன் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"அம்மாவுக்கு ஃபிட்ஸ் வந்துடுச்சு. ஆம்புலன்ஸ்க்கு கால் பண்ணேன். ஆனா இன்னும் வரல. ரொம்ப லேட் ஆகுது. அம்மா மயங்கி விழுந்துட்டாங்க. எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு. கொஞ்சம் எங்க வீட்டுக்கு வர முடியுமா அண்ணா?"

முகுந்தன் மீராவை பார்க்க, அவள் வேண்டாம் என்று திடமாய் தலையசைத்தாள்.

தொடரும்...