63 சம்பவம்

யோசனையுடனே இருந்தான் முகுந்தன். மீரா பேசிய வார்த்தைகளை ஒவ்வொன்றையும் மறுபடி மறுபடி யோசித்துக் கொண்டே இருந்தான். ராதாவின் வீடு இருந்த நிலையையும் யோசித்தான். அவ்வளவு ஏழ்மை நிலையில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணுக்கு தப்பான எண்ணம் இருக்க முடியுமா? *அண்ணா* என்று அழைக்கும் ஒருவனை, அவள் தவறாக எண்ண வாய்ப்பிருக்கிறதா? எதற்காக அவள் இவ்வாறெல்லாம் செய்து கொண்டிருக்கிறாள்? மீராவுக்கு துரோகம் இழைத்துவிட்டு அவன் அவளிடம் வருவான் என்று அவள் எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறாளா? அவளால் அவனை மடித்து விட முடியும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாளா? அவளது அம்மா பக்கவாதம் வந்து படுத்து கிடக்கிறார். தன் அம்மாவை காப்பாற்றி தீர வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கும் ஒரு பெண், இப்படி எல்லாம் செய்வாளா? தனது கௌரவத்திற்கு பங்கம் ஏற்படும் காரியத்தை செய்ய, அந்தப் பெண்ணுக்கு எப்படி துணிவு வரும்?

தன்னை அணைத்துக் கொண்டு உறங்கிக் கொண்டிருந்த மீராவை பார்த்த அவன், அவளை காக்க வேண்டிய பொறுப்பும், கடமையும் தனக்கு இருக்கிறது என்பதை உணர்ந்தான். இந்த உறவு நிலைக்குமா என்று எண்ணி அவள் எப்பொழுதும் கலங்க கூடாது. அப்படி அவள் நினைத்தால், அது தான் அவனது வாழ்வின் மிகப்பெரிய தோல்வி! மிகப்பெரிய போராட்டத்திற்கு பின் அவளை தன் வாழ்க்கையில், தன் அறையில் அவன் கொண்டு வந்து சேர்த்திருக்கிறான். அவன் பட்ட பாட்டுக்கு அவள் தகுதியானவள் தான். அது  வீணில் கரைந்து விடக்கூடாது என்று உறுதிப் பூண்டான் முகுந்தன்.

மறுநாள்

மீராவுடன் அலுவலகத்துள் நுழைந்தான் முகுந்தன். அவர்களை ராதா ஓரக்கண்ணால் பார்ப்பதை அவன் கவனித்தான். அதை மீராவும் கவனிக்கத்தான் செய்தாள். முகுந்தனை ஏறிட்ட மீரா, சாதாரணமாய் புன்னகைத்தாள் அவள் அதை கவனிக்கவில்லை என்பது போல.

அப்பொழுது வாசுதேவனின் அறையில் இருந்து ஜெகதீஷ் வெளியே வருவதை கண்ட முகுந்தன், அவனது முகம் வாடிப்போய் இருந்ததை கவனித்தான். அவனுக்கு புரிந்து போனது, வாசுதேவன், ராதாவை குறித்து அவனிடம் கூறி, அவனை எச்சரித்து இருக்க வேண்டும்.

தன் அறைக்கு வெளியே, முகுந்தன் தனக்காக காத்திருப்பதை பார்த்தாள் மீரா. அவள் வாசுதேவனின் அறைக்கு சென்று, தனது வருகையை பதிவு செய்ய வேண்டும். அவள் தனியாக செல்ல வேண்டாம் என்று எண்ணித்தான் அவன் அங்கு நின்றிருக்கிறான் என்று அவளுக்கு புரிந்தது. உண்மையில் கூறப்போனால், இந்த பிரச்சனை முடியும் வரை அவளை தனியாக விடுவதற்கு முகுந்தனுக்கு மனமில்லை.

தனது கைப்பையை தன் அறையில் வைத்து விட்டு வெளியே வந்தாள் மீரா.

"என்னங்க ஆச்சி? ஏன் இங்க நிக்கிறீங்க?"

"நான் வாசுவோட கேபினுக்கு போறேன். நீயும் அங்க தான் வருவ. அதனால வெயிட் பண்றேன்"

கேள்வி கேட்காமல் அவனுடன் நடந்தாள் மீரா. அவர்கள் இருவரும் வாசுதேவனின் அறைக்குள் நுழைந்தார்கள்.

"ஹாய்" என்றான் வாசுதேவன்.

ஒரே குரலில் இருவரும்,

"குட்மார்னிங் வாசு" என்றார்கள்.

"நான் மீராவுக்காக தான் காத்துக்கிட்டு இருக்கேன்" என்றான் வாசுதேவன்.

"என்ன ஆச்சு வாசு?" என்றாள் மீரா.

"நம்ம சீக்கிரம் வேலையை முடிச்சாகணும் மீரா. இன்னைக்கு ஆறு மணிக்குள்ள நம்ம பைலை அனுப்பணும்"

"அனுப்பிடலாம் வாசு" என்ற மீரா, அவனுக்கு முன்னாள் அமர்ந்து, அந்த கோப்புக்கான வேலையை கவனிக்க துவங்கினாள்.

முகுந்தன், வாசுதேவனிடம் தன் கண்களால் ஒரு குறிப்பை உணர்த்தினான். அதை புரிந்து கொண்ட வாசுதேவன் சரி என்று தலையசைத்தான். அங்கிருந்து தன் அறைக்கு சென்றான் முகுந்தன்.

அவன் வாசுதேவனின் அறையில் இருந்து வருவதை கவனித்த ராதா, பட்டென்று தலை குனிந்து கொண்டாள். தன் அறைக்கு முகுந்தன் வந்த சில நிமிடங்களுக்கு பின், அங்கு வந்தான் வாசுதேவன். கண்ணாடி கதவின் வழியாக அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ராதா.

"முகுந்தா, அவ கொஞ்சம் சந்தேகத்துக்கு இடமா தான் இருக்கா" என்றான் வாசுதேவன் அவளை பார்க்காமல்.

"அப்படியா?" என்றான் முகுந்தன்.

அவர்கள் இருவரும் வேறு ஏதோ ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி பேசுவது போல் அவளைப் பார்க்காமல் பேசினார்கள்.

"ராதா, வீட்டை விட்டு கிளம்பின உடனே, அவங்க வீடு உள்பக்கமா பூட்டப்படுது"

"அவங்க வீட்ல யாரும் இல்ல. அவங்க அம்மா மட்டும் தான் இருக்காங்க. அவங்களுக்கு பக்கவாதம்"

"அவங்க பக்கவாதம் வந்தவங்களா இருந்தா, தனியா எப்படி எல்லாத்தையும் மேனேஜ் பண்ண முடியும்?"

"கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னாடி, அவங்க வீல் சேரில் இருந்து கீழே விழுந்துட்டாங்க. அன்னைக்கு, நானும் மீராவும் தான் ராதாவை அவங்க வீட்ல கொண்டு போய் விட்டோம். அப்போ தான், அவங்க குடும்பத்தோட நிலைமை எங்களுக்கு தெரிய வந்தது"

"ஓ... அதனால தான், அவகிட்ட கலாட்டா பண்ண ஒரு பொறுக்கி கிட்ட இருந்து நீ அவளை காப்பாத்துனதுக்கு, உன்னை கட்டிப்பிடிச்சி நன்றி சொன்னாளா?" என்றான் வாசுதேவன்.

அதைக் கேட்டு திடுக்கிட்டான் முகுந்தன்

"அதை பத்தி உனக்கு எப்படி தெரியும் வாசு?"

"அப்படி நடந்ததுக்கு மீராவோட ரியாக்ஷன் என்ன?" என்றான் வாசுதேவன், அவனுக்கு பதில் அளிக்காமல்.

"அந்த விஷயம் தான் மீராவை வித்தியாசமான கோணத்துல யோசிக்க வச்சது"

"அவங்க வேற என்ன செய்வாங்க? அவங்களோட இடத்துல இருந்து யோசிச்சு பாரு. யாரோ ஒருத்தன் மீராவை தங்கச்சின்னு சொல்லி கட்டி புடிச்சா உனக்கு எப்படி இருக்கும்?" என்றான்.

"சத்தியமா என்னால ஏத்துக்க முடியாது. அதனால தான், நான் இந்த விஷயத்தை பத்தி நிச்சயமா எதுவும்  தெரியாத போதும் கூட, இதை முடிக்கணும்னு நினைக்கிறேன். அதனால தான் உன்கிட்ட ஹெல்ப் கேட்டேன்"

"ஐ அம் சாரி முகுந்தா, நான் உன்கிட்ட முன்னாடியே இந்த விஷயத்தை சொல்லி இருக்கணும்"

"எந்த விஷயத்தை பத்தி?"

"ஒருத்தன் உன்னை ஃபாலோ பண்றதை நீ கவனிச்சிருக்கலாம்"

துணுக்குற்ற முகுந்தன்,

"அந்த ஆள் பார்க்க ஹல்க் மாதிரி இருப்பானா?" என்றான்.

ஆம் என்று சிரித்தபடி தலையசைத்தான் வாசுதேவன்.

"நான் அவனை சென்னையில பார்த்தேன்"

"ஆமாம். அவனை நான் தான் உன்னையும் மீராவையும் பாத்துக்க சொல்லி அப்பாயின்ட் பண்ணேன்"

"என்னது? அதை செஞ்சது நீயா? ஏன் வாசு?"

"அபராஜித்தால உங்க ரெண்டு பேருக்கும் ஏதாவது பிரச்சனை வரலாம்னு நான் கெஸ் பண்ணினேன். அதனால தான் அந்த கோவர்தனை உங்களுக்கு பாதுகாப்பா இருக்க அனுப்பி வச்சேன்"

"அவன் சென்னையில் என்ன காரியம் பண்ணான்னு உனக்கு தெரியுமா? அங்க ஒருத்தனை போட்டு அடிச்சு வெளுத்து எடுத்துட்டான்"

"அவன் பெயர் மனோகர் தானே?" என்று சிரித்தான் வாசுதேவன்.

"அதை செஞ்சது உண்மையிலேயே அவன் தானா?"

"ஆமாம்"

"அடப்பாவி, இதுக்கு பின்னாடி நீ இருப்பேன்னு நான் யோசிக்கவே இல்ல"

"ராதாவை ஃபாலோ பண்ணவும் நான் அவனைத் தான் அப்பாயின்ட் பண்ணி இருக்கேன். சீக்கிரமே அவளை பத்தின எல்லா விஷயமும் நமக்கு தெரிய வந்துடும்"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் வாசு"

"பரவாயில்ல. ஆனா நீங்க ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கணும்"

"சரி" என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

"இந்த விஷயம் முடியிற வரைக்கும் மீராவை ஜாக்கிரதையா பாத்துக்கோ"

"அந்த அளவுக்கு அவ ஆபத்தான பொண்ணா இருப்பான்னு எனக்கு தோணல"

"இருக்கட்டுமே... ஆனா நம்ம ஏன் இந்த விஷயத்தை லைட்டா எடுத்துக்கணும்?"

"நீ சொல்றதும் சரி தான்"

"சரி, நான் கிளம்புறேன். இல்லனா மீரா நம்மளை சந்தேகப்படுவாங்க"

"மீராவை அவளோட கேபினுக்கு திருப்பி அனுப்பாத. அவ உன்னோட கேபின்ல இருந்து வேலை செய்யட்டும். அந்த பொண்ணு அவளை சீண்டி பார்க்க நினைக்கலாம்"

"அதை நீ என்கிட்ட விடு. நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்று அங்கிருந்து தன் அறைக்கு சென்றான் வாசுதேவன்.

ராதாவை பெயர் கூற முடியாத ஒரு உணர்வுடன் ஜெகதீஷ் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை கவனித்தான் முகுந்தன். அதற்கு கோபம் என்று பெயரிடுவதா? இல்லை, ஏமாற்றம் என்று பெயரிடுவதா? என்று அவனுக்கு புரியவில்லை.

மதிய உணவு இடைவேளைக்குப் பிறகு,

மீண்டும் முகுந்தனின் அறைக்கு வந்தான் வாசுதேவன்.

"முகுந்தா"

"சொல்லு வாசு"

"கோவரத்தன் கிட்ட இருந்து ஒரு தகவல் கிடைச்சிருக்கு"

"என்ன?"

"ராதா அந்த ஏரியாவுக்கு ஒரு மாசத்துக்கு முன்னாடி தான் வந்திருக்கா. இது அவளோட நேட்டிவ் கிடையாது"

"அப்படியா?"

"ஆமாம். ஆனா அவ வேலையில சேரும்போது, இது தான் அவளோட நேட்டிவ்ன்னு என்கிட்ட சொன்னா. எனக்கு என்னமோ நம்ம நெனச்சதை விட அவ ஆபத்தானவளா இருப்பாள்னு தோணுது. இதுல அவ தனியா இருக்காளா, இல்ல அவளுக்கு பின்னாடி வேற யாராவது இருக்காங்களான்னு நம்ம தெரிஞ்சுக்கணும்"

"ஆனா, எதுக்காக அவ என்னை டார்கெட் பண்றா?" என்றான் முகுந்தன் கோபத்துடன்.

"அதைத்தான் நம்ம கண்டுபிடிக்கணும். நான் அவளை குளோசா வாட்ச் பண்ண சொல்லி கோவர்தன் கிட்ட சொல்லி இருக்கேன். சீக்கிரமே  உண்மை வெளியில் வரும்"

"அவ தப்பான வெண்ணுன்னு நிரூபனம் ஆகட்டும்... அவளுக்கு இருக்கு பாரு" என்றான் முகுந்தன்.

"நிச்சயமா நம்ம அவளை விடப்போறதில்ல. ஆனா, அவளை கையும் களவுமா பிடிக்கிற வரைக்கும் காத்திருந்து தான் ஆகணும்" என்றான் வாசுதேவன்.

"அந்த சந்தர்ப்பம் சீக்கிரம் வரணும்னு நான் நினைக்கிறேன்"

மீண்டும் தன் அறைக்கு திரும்பினான் வாசுதேவன்.

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு, ராதா தன் அறையை நோக்கி வருவதை கண்ணாடி கதவின் வழியாக கவனித்தான் வாசுதேவன். அவனுக்கு முன்னாள் அமர்ந்து சிரத்தையுடன் தன் வேலையை கவனித்துக் கொண்டிருந்த மீராவையும் கவனித்தான். அவன் மனதில் சட்டென்று ஒரு உபாயம் உதிக்க, தனது மேஜை இழுவை அறையில் எதையோ தேடுவது போல், கீழே அமர்ந்து கொண்டான். அன்றே அனுப்பி தீர வேண்டிய நிகழ்ச்சி நிரல் குறித்து அவள் மும்முரமாய் பணி செய்து கொண்டிருந்தால், அதை மீரா கவனிக்கவில்லை.

வாசுதேவனின் அறையில் மெல்ல எட்டிப் பார்த்தாள் ராதா. அங்கு வாசுதேவன் இல்லாமல், மீரா மட்டும் அமர்ந்து வேலை செய்து கொண்டிருப்பதை பார்த்த அவள், மெல்ல உள்ளே நுழைந்தாள். தன் தலையை நிமிர்த்தி அவளை பார்த்தாள் மீரா. அவளைப் பார்த்து வழக்கம் போல் புன்னகைத்தாள் ராதா. தன் மனதில் இருந்த வித்தியாசத்தை காட்டிக் கொள்ளாமல், மீராவும் புன்னகைத்து விட்டு தன் பணியை தொடர்ந்தாள்.

"வாசு சார் இல்லையா?" என்றாள் ராதா.

"அவர் இங்க தான் இருந்தாரு. எங்க போனாருன்னு தெரியல" என்றாள் தன் கையில் இருந்த கோப்பில் இருந்து கண்களை அகற்றாமல்.

"ஓ..."

"அப்பொழுது, ராதாவின் கைபேசிக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது. அதை அவள் ஏற்று மெல்லிய குரலில் பேச துவங்கினாள். ஆனால் அவள் பேசியது மீராவுக்கும் வாசுதேவனுக்கும் கேட்கவில்லை என்று நாம் கூறுவதற்கு இல்லை.

"ஹாய்..."

"......"

"நான் நல்லா இருக்கேன். அவரும் நல்லா இருக்காரு" என்றாள் குழைவாக.

அதுவரை வேகமாய் எழுதிக் கொண்டிருந்த மீராவின் கரம் அப்படியே நின்றது.

".......

"ஆமாம். ஒரே ஆஃபீஸ்ல வேலை செய்யறதால, நாங்க தினமும் சந்திச்சிக்கிட்டு தான் இருக்கோம். இப்ப கூட சிஇஓ கேபினுக்கு வர்றதுக்கு முன்னாடி நான் அவரை பார்த்துட்டு தான் வந்தேன்"

"........"

"அவர் கல்யாணம் ஆனவரா இருந்தா என்ன இப்போ? அவருக்கு பத்து பொம்பளைங்களை சமாளிக்கிற திறன் இருக்கு"

தனது துப்பட்டாவை நடுக்கத்துடன் பற்றினாள் மீரா.

"......."

"இல்ல இல்ல அவரோட ஒய்ஃப்க்கு எங்க ரிலேஷன்ஷிப் பத்தி எதுவும் தெரியாது. அவர் தெரியவே கூடாதுன்னு சொல்லி இருக்காரு" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

அதிர்ச்சியுடன் அவளை ஏறிட்டாள் மீரா. ஆனால் ராதா அவளை பார்க்கவில்லை.

"......"

"ஆமாம், அவரை விட்டு விலகி இருக்கிறது எனக்கு சித்திரவதையா இருக்கு. ஆனா ரொம்ப சீக்கிரமே அவர் முழுசா எனக்கே சொந்தமாயிடுவாரு"

"......"

"அவளை அவர் வாழ்க்கையில் இருந்து எப்படி ஓட வைக்கணும்னு எனக்கு தெரியும்"

"......"

"நானும் அவரும் நெருக்கமா இருந்த போட்டோவை அவளுக்கு அனுப்புவேன். அதுக்கு பிறகு அவளுக்கு ஓடுறதை தவிர வேற வழி இருக்காது. அவ ஓடுனதுக்கு பிறகு, அவர் என்கிட்ட தானே வந்தாகணும்?"

முகுந்தனின் பெயரை ராதா கூறாவிட்டாலும், கோபத்தில் தன் பல்லை கடித்தாள் மீரா. ராதா பேசிய பேச்சை அவளால் பொறுக்கவே முடியவில்லை. ஏனென்றால் அவள் நின்றிருப்பது ஒரு மனைவியின் இடத்தில். ராதாவை இழுத்து நான்கு அறை கொடுக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது அவளுக்கு.

ஆனால் அவளுக்கு ஆச்சரியம் அளிக்கும் வகையில், மேசைக்கு பின்னால் இருந்து, கூற முடியாத அதிர்ச்சியோடு எழுந்து நின்றான் வாசுதேவன், அவனுக்கு மேல் அதிர்ச்சியோடு நின்றிருந்த ராதாவை பார்த்தபடி. அவனை அங்கு எதிர்பார்க்காத ராதாவின் முகத்தில் ஈ ஆடவில்லை.

தொடரும்...