61 மூன்றாவது நபர்

முகுந்தனை அணைத்துக் கொண்டு நின்ற ராதாவை, அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மீரா. அவளுக்கு மேல் அதிர்ச்சியில் உறைந்தான் முகுந்தன். அந்த பெண்ணிடமிருந்து அவன் அப்படி ஒரு செய்கையை எதிர்பார்க்கவில்லை. அடுத்த நொடி அவளை பிடித்து தள்ளினான். அவனையும் பிறகு மீராவையும் ஏறிட்ட ராதா,

"மன்னிச்சிடுங்க அண்ணா, மன்னிச்சிடுங்க அக்கா... நீங்க எனக்கு செஞ்ச உதவிக்கு கோடான கோடி நன்றி" சங்கடத்துடன் தலை குனிந்த படி கூறினாள் அவள்.

அங்கிருந்து வேகமாய் நகர்ந்து சென்றாள் மீரா. அவளை பின் தொடர்ந்த முகுந்தன்,  ரிமோட்டின் மூலமாக காரின் சென்டர் லாக்கை திறந்தான். மீரா காரில் ஏறி அமரவும், அவன் காரை ஸ்டார்ட் செய்து செலுத்த தொடங்கினான்.

முகுந்தனின் கவனம், சாலையில் இருந்ததை விட, மீராவின் மீதே அதிகமாய் இருந்தது. அவன் அவ்வப்போது அவளை பார்த்தபடி இருந்தான். ஒரு வார்த்தையையும் உதிர்க்காமல், அவள் இறுக்கமான முகத்துடன் வெளியே பார்த்தபடி இருந்தாள். அவளது நிலை கண்டு தடுமாறிப் போனான் முகுந்தன். நடந்ததில் அவனது தவறு ஏதுமில்லை என்றாலும், மீராவின் மனநிலை அவனுக்குப் புரிந்தே இருந்தது. அவளது இடத்தில் இருக்கும் எந்த மனைவியும் அப்படித்தான் இருப்பார்கள். எந்த மனைவி தான் தன் கணவனை வேறொருத்தி அணைப்பதை பொறுத்துக் கொள்வாள்? சிறிது நாட்களுக்கு முன்பு தான், அவள் அவன் மீது எவ்வளவு காதல் கொண்டிருக்கிறாள் என்பதை மனம் திறந்து பேசினாள். அவள் மனதில் தேக்கி வைத்திருந்த, *தன் கணவன் தனக்கு மட்டும்* என்ற எண்ணத்தை, இன்று ராதா தூண்டிவிட்டு விட்டாள்.

இருவரும் வழிநெடுக அமைதியாய் இருந்தபடி இல்லம் வந்து சேர்ந்தார்கள்.

அவர்கள் வீட்டிற்குள் வந்தவுடன், அவள் கையை பிடித்து அவளை தன்னை நோக்கி திருப்பிய முகுந்தன்,

"மீரா, எதுக்காக என்கிட்ட பேச மாட்டேங்குற?" என்றான் இயலாமையுடன்.

ஒன்றுமில்லை என்று தலையசைத்து விட்டு, அவள் அங்கிருந்து செல்ல முயன்ற போது,

"மீரா அதுல என்னோட தப்பு இருக்கு என்ன இருக்கு? அந்த பொண்ணு உணர்ச்சிவசப்பட்டு அப்படி செஞ்சிருக்கணும்... ப்ளீஸ் அதை பெரிதாக எடுத்துக்காத"

"இங்க பாருங்க, அவ செஞ்சது தப்புன்னு தெரிஞ்ச பிறகும், அவளுக்காக நீங்க என்கிட்ட பேசுறது எனக்கு பிடிக்கல" என்றாள் குரலில் மென்மையும், முகத்தில் கடுமையும் காட்டி.

அவள் முகத்தை தன் கையில் ஏந்திய அவன்,

"அவ என்னை அண்ணன்னு கூப்பிடுறா"

"ஆனா, அவ உங்க கூட பிறந்த தங்கச்சி இல்ல"

"அவ என்னை அண்ணன்னு கூப்பிடுறா அப்படின்னா அவ என்னை அண்ணனா நினைக்கிறான்னு தானே அர்த்தம்? நம்ம தான் பார்த்தோமே, அவங்க கன்சர்வேட்டிவ் ஃபேமில மாதிரி தான் இருக்காங்க"

"எந்த கன்சர்வேட்டிவ் ஃபேமிலிய சேர்ந்த பெண்ணும் பப்ளிக்ல ஒரு ஆம்பளையை கட்டி பிடிக்க மாட்டா... அவன் சொந்த அண்ணனாவே இருந்தாலும் கூட"

"மீரா..."

"நம்ம ரெண்டு பேர் மேலயும் தப்பு இல்லாத ஒரு விஷயத்தைப் பத்தி நம்ம இப்போ ஆர்கியூ பண்ணிக்கிட்டு இருக்கோம். இதுவரைக்கும், நம்மளை அடிச்சி வீழ்த்த நெனச்ச எல்லா விஷயத்தையும் நம்ம ஒன்னா தான் நின்னு ஜெயிச்சிருக்கோம்..."

மென்று விழுங்கிய முகுந்தன், ஏதோ கூற முற்பட, அவனை தடுத்த மீரா,

"தயவுசெய்து வேற ஒருத்தருக்காக என்கிட்ட வாதாடாதீங்க. நீங்க, எனனை விட வேற ஒருத்தருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறத என்னால பொறுத்துக்க முடியாது"

"நான் உன்னை விட வேற யாருக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கல. அதை நான் எப்பவும் செய்ய மாட்டேன். ஏன்னா, உன்னை விட யாருமே எனக்கு முக்கியமில்லை... எங்க அம்மா கூட கிடையாது... அது உனக்கும் தெரியும்"

"உங்களை கட்டிப்பிடிச்ச அந்த பொம்பள, உங்க அம்மாவா இருந்தா நான் கவலைப்பட மாட்டேன். ரெண்டுக்கும் வித்தியாசம் இருக்கு. அதை புரிஞ்சுக்கோங்க" என்று அலுப்புடன் கூறிவிட்டு தங்கள் அறைக்கு சென்றாள்.

இயலாமையுடன் நின்றான் முகுந்தன்.

இரவு உணவை அமைதியாய் சாப்பிட்டாள் மீரா. முகுந்தனுக்கு வருத்தமாய் இருந்தது. அவள் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை அவன் காத்திருந்தான். அவள் கையை கழுவிவிட்டு திரும்பிய போது, அவன் அவளை வழி மறித்தான்.

"எனக்கு வழியை விடுங்க" என்று அங்கிருந்து செல்ல அவள் முயன்றாள்.

"மீரா, உனக்கு தெரியும் நான் உன்னை விட ரொம்ப பொசசிவ். நீ என்கிட்ட பேசுறத நிறுத்தினாலோ, இல்ல என்னை அவாய்ட் பண்ணாலோ எனக்கு பிடிக்காது. வேற யாரோ செஞ்ச தப்புக்காக நீ இப்படி என்கிட்ட இறுக்கமா இருக்கிறது எனக்கு பிடிக்கல. என்னால உன்னை அப்படி இருக்க விட முடியாது" தன் கோபத்தை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, அவளைத் தன் கையில் அள்ளிக்கொண்டு தன் அறைக்குச் சென்றான். அவன் அவளை கட்டிலில் கிடத்திய போது,

"உங்க கூட ரொமான்ஸ் பண்ற மூடு எனக்கு இல்ல" என்றாள் பலவீனமான குரலில்.

"உனக்கு இல்லன்னா என்ன? எனக்கு நிறைய இருக்கு. அதை எப்படி உனக்குள்ள கொண்டு வரணும்னு எனக்கு தெரியும்"

"இங்க பாருங்க..."

"ஒரு மூணாவது மனுஷியால, நமக்குள்ள எந்த பிரச்சனையும் வர்றதை என்னால அனுமதிக்க முடியாது. இது எனக்கு பிடிக்கல. நீ என்கிட்ட அப்செட்டா இருக்கிறது எனக்கு பிடிக்கல"

"நான் அப்செட்டா இல்ல. ஏனோ எனக்கு எதுவும் பிடிக்கல..." என்றாள் சலிப்புடன்.

"என்னை கூட உனக்கு பிடிக்கலையா?" என்றான் வருத்தத்துடன்.

"உங்களை எனக்கு எப்படி பிடிக்காமல் போகும்?"

"நான் உன்னை ரொம்ப காதலிக்கிறேன், மீரா. நீயும் என்கிட்ட அப்படி இருக்கணும்னு தான் நான் நினைக்கிறேன்"

"அதை தான் நான் செஞ்சுகிட்டு இருக்கேன்... நீங்க எந்த அளவுக்கு என்னை நேசிக்கிறீங்களோ, அதே மாதிரி தான் நானும் உங்களை நேசிக்கிறேன்"

"அப்படின்னா, நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல வேற எந்த பிரச்சினையும் வர நீ அனுமதிக்க கூடாது... இந்த மூன்றாவது மனுஷங்களையும் வர அனுமதிக்க கூடாது. அது யாராயிருந்தாலும் சரி. உனக்கே தெரியும், நம்ம ரெண்டு பேரோட பிரச்சனைக்கு நடுவுல எங்க அம்மா வந்ததை கூட நான் விரும்பல"

அவள் ஆம் என்று மெல்ல தலையசைத்தாள்.

"கொஞ்சம் சிரி டா..."

அவள் புன்னகை புரிந்தாள்.

"அது தான் என் மீரா..."

சந்தோஷமாய் சிரித்தபடி அவள் அவள் அருகில் படுத்துக் கொண்டான்.

"அவ்வளவு தானா?" என்றாள் மீரா.

"என்ன?"

"நீங்க என்னை எவ்வளவு காதலிக்கிறீங்கன்னு என்கிட்ட காட்டுவீங்கன்னு நினைச்சேன்"

கண்களை மூடி புன்னகைத்தான் முகுந்தன்.

"நீங்க இவ்வளவு சீக்கிரம் காம்ப்ரமைஸ் ஆவிங்கன்னு  நான் நினைக்கல"

"நான் காம்ப்ரமைஸ் ஆகல...! நான் உன்னோட மனோ நிலையை யோசித்துப் பார்த்தேன். எனக்கு எல்லா நாளும் நீ வேணும். ஆனா இன்னைக்கு, உன்னோட விருப்பத்துக்கு மாறா நான் நடக்க விரும்பல. நீ என்ன சொல்றியோ அதை நான் செய்வேன்"

"எதுவும் செய்யாம என்னை கட்டிப் பிடிசிக்கிட்டு தூங்குங்க" என்றாள்.

"இது பெரிய தண்டனை" என்று பெருமூச்சு விட்டான்.

உதடு கடித்து  சிரித்தாள் மீரா. அவளை அணைத்துக் கொண்டு படுத்தான். ஆனால் அப்படியே அவனால் வெகு நேரம் தாக்கு பிடிக்க முடியவில்லை. தன் செயலில் இறங்கினான் வழக்கம் போல் மீரா அவனை தடுக்கவில்லை.

மறுநாள்

எக்காரணத்தைக் கொண்டும் ராதாவிடம் பேச்சுவார்த்தை வைத்துக் கொள்வதில்லை என்ற முடிவில் இருந்தான் முகுந்தன். ராதாவும் அவனிடம் இருந்து தள்ளியே இருந்தது அவனுக்கு நிம்மதியை தந்தது. அந்த நிலை தொடர்ந்தது. அது நடந்ததை முகுந்தனை மறக்கச் செய்தது. ராதா, ஜெகதீஷுடன் தன் நேரத்தை செலவு செய்வதை கவனித்தான் அவன். அவளுடைய அனைத்து சந்தேகங்களையும் அவள் ஜெகதீஷ் இடமே கேட்டு நிவர்த்தி செய்து கொண்டாள். ஜெகதீஷுன் விருப்பத்துடன் அவளுக்கு வேண்டியவற்றை சொல்லிக் கொடுத்தான். சில முறை அவள் ஜெகதீஷ்க்கு முன்னால் வெட்கப்படுவதையும் கவனித்தான் முகுந்தன். அந்த அலுவலக ஊழியர்கள், அவர்கள் இருவரையும் இணைத்து கிசுகிசுக்க தொடங்கினார்கள். தவிர்க்கவே முடியாத சூழ்நிலையில் மட்டும், ராதா முகுந்தனின் அறைக்கு சென்றாள். அது முகுந்தனுக்கு புரிந்திருந்தது.

இருந்த போதிலும், அவள் மீது ஒரு கண் வைத்தே இருந்தாள் மீரா, முக்கியமாய் அவள் முகுந்தனின் அறைக்கு செல்லும் நேரத்தில். ஏனோ, அவளது செய்கையை சாதாரணமாய் எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை மீராவால். ஒருமுறை உடைக்கப் பட்டுவிட்ட நம்பிக்கை, ஒட்டினாலும் பழையது போல் இருப்பதில்லை. அது தான் மீராவின் விஷயத்திலும் நடந்தது. ராதா நடந்து கொண்ட விதம் அவளுக்கு அறவே பிடிக்கவில்லை.

ஒரு வாரம் சுமுகமாய் சென்றது. முகுந்தனும் மீராவும் பழையபடி இயல்பு நிலைக்கு திரும்பினார்கள்.

ஒரு வாரத்திற்கு பிறகு, மீரா, ராதாவின் க்யூபிக்கை கடந்த போது, அவள் பேசிக் கொண்டிருந்ததை கேட்டு நின்றாள். கண்ணாடி சுவரின் வழியாக அவளை பார்த்தாள் மீரா. அவள் கைபேசியில் தன் தோழியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

"ஆமாம், எனக்கு அவரை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. எங்க ஆபீஸ்லயே அவர் தான் பார்க்க செமையா இருக்காரு" என்றாள் எங்கோ பார்த்தபடி.

அவள் பார்த்துக் கொண்டிருந்த திசையில் பார்த்த மீரா, திடுக்கிட்டாள். அங்கு ஒரு கோப்பை கையில் வைத்தபடி, அதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன்

"....."

"அவரை பார்க்க எவ்வளவு அழகா இருக்கார் தெரியுமா? ஒரு நாள் முழுக்க அவரை ரசிச்சுக்கிட்டே இருக்கலாம். அவரு உதட்டை பார்க்கும் போது எனக்கு ஜிவ்வுன்னு ஏறுது. நான் எப்படியும் அவரை அடஞ்சே தீருவேன். அவரை அடைய நான் என்ன வேணாலும் செய்வேன்" என்றாள் ராதா.

யோசனையுடன் தன் அறைக்கு சென்றாள் மீரா. இதை அவள் எப்படி எடுத்துக் கொள்வது? எந்த அர்த்தத்தில் ராதா அதை கூறினாள் என்று தெரியவில்லை. அவள் உண்மையிலேயே முகுந்தனை பற்றி தான் பேசினாளா? அல்லது, வேறு யாரைப் பற்றியோ பேசியதை அவள் தவறாக புரிந்து கொண்டு விட்டாளா? தனது கைகள் நடுங்குவதை கண்டாள் மீரா. இன்னதென்று பகுத்து பார்க்க முடியாத ஏதோ ஒரு அவஸ்தை அவள் வயிற்றுக்குள் நிகழ்வது போல் இருந்தது. இனம் புரியாத பயம் அவள் இதயத்தை கவ்வியது, அது அவளது இதயத்தை வேகமாய் துடிக்க செய்தது.

தொடரும்...