60 மீராவின் உதவி

ஒரு வாரத்திற்கு பிறகு,

வாசுதேவனுக்கு ஃபோன் செய்தான் கோவர்தன். அந்த அழைப்பை ஏற்ற வாசுதேவன்,

"சொல்லு கோவர்தன்" என்றான்.

"நான் உங்களுக்கு ஒரு நியூஸ் வச்சிருக்கேன்"

"யாரை பத்தி?"

"அபராஜித் பத்தி"

"ஏதாவது முக்கியமான விஷயமா?"

"ஆமாம். அவனுக்கு பொண்ணு பாத்திருக்காங்க"

"அப்படியா?"

"ஆமாம். நேத்து அவன் குடும்பத்தோட கொலாபாவுக்கு பொண்ணு பாக்க போயிருந்தான்"

"யாரு பொண்ணு?"

"பொண்ணு ரொம்ப பெரிய இடம். திரிவேதி குரூப்ஸ் ஆஃப் கம்பெனியோட ஒரே வாரிசு"

"ஓ... சவிதா திரிவேதியா?"

"ஆமாம். அவங்க தான். இந்த சம்பந்தம் கிட்டத்தட்ட முடிஞ்ச மாதிரி தான்"

அதைக் கேட்டு முகம் சுருக்கினான் வாசுதேவன். சவிதாவா அபராஜித்துக்கு பார்க்கப்பட்டிருக்கும் பெண்? அவளை சில முறை சந்தித்திருக்கிறான் வாசுதேவன். அவள் ஒரு வியாபார புள்ளி என்பதற்கு அப்பாற்பட்டு, அவள் ஒரு பெண்ணியம் சார்ந்த பெண். சென்ற ஆண்டிற்கான, மும்பையின் இளம் பெண்வியாபாரிக்கான விருது பெற்றவள். இப்படிப்பட்ட பெண்கள் எல்லாம் எப்படித்தான் அபராஜித் போன்ற சாக்கடையை தேடிப் பிடித்து சென்று விழுகிறார்களோ தெரியவில்லை. தங்கள் வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய முடிவை எடுக்கும் முன், இவர்கள் எல்லாம் மணமகனை பற்றி விசாரிக்கவே மாட்டார்களா? அந்தப் பெண்ணுக்காக மனதார வருத்தப்பட்டான் வாசுதேவன்.

மாலை

மணி ஆறாகிவிட்ட நிலையில், வேலைகளை முடித்துக் கொள்ளச் சொல்லி மீராவிடம் கூறினான் முகுந்தன். மீரா வெளியே வந்த போது, அலுவலகத்தை விட்டு ராதா பதறி அடித்துக் கொண்டு ஓடுவதை பார்த்தாள். அவளது காலில் ரத்தம் ஒழுகி கொண்டிருந்தது. ஓடும் வேகத்தில் அவள் எங்கோ இடித்துக் கொண்டிருக்கிறாள் என்று புரிந்தது. அவளைத் தடுத்து நிறுத்தினாள் மீரா.

"எதுக்கு இப்படி ஓடுற? உன்னோட கால் விரல்ல ரத்தம் வருது பாரு" என்று அவள் கால் விரலை பதற்றத்துடன் சுட்டிக்காட்டினாள்.

அதே நேரம், முகுந்தனும் வெளியே வந்தான்.

"எங்க அம்மா கீழ விழுந்துட்டாங்களாம் கா. இப்போ தான் என் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் ஃபோன் பண்ணாரு. அதுக்காகத் தான் நான் அவசரமா வீட்டுக்கு போய்கிட்டு இருக்கேன்" என்றாள்.

"உனக்கே இப்போ ட்ரீட்மென்ட் தேவைப்படுது. நீ எப்படி இந்த ரத்தம் வர்ற காலோட வீட்டுக்கு போவ?" என்றாள் மீரா கவலையுடன்.

"எனக்கு என்னைப் பத்தி யோசிக்க நேரமில்ல.  நான் இப்ப வீட்டுக்கு போயாகணும். எங்க அம்மாவை போய் பார்க்கணும்"

"இரு" என்று முகுந்தனை பார்த்த மீரா,

"ஏங்க, நம்ம இவளை கொண்டு போய் வீட்ல விடலாமா?" என்றாள்.

அவன் சரி என்று தலையசைத்தான்.

"பரவாயில்ல கா. உங்களுக்கு எதுக்கு வீண் சிரமம்?"

"இதுல எந்த சிரமமும் இல்ல. போகலாம் வா" என்று அவள் கையைப் பிடித்து இழுத்துச் சென்றாள் மீரா.

மீராவும் ராதாவும் பின்தொடர, முன்னாள் சென்றான் முகுந்தன். ராதாவின் வீட்டை நோக்கி அவர்கள் பயணப்பட்டார்கள். அவளது வீடு, அவர்கள் அலுவலகத்திற்கும், அவர்கள் வசிக்கும் பகுதிக்கும் இடையில் இருந்தது. அது நடுத்தர வர்க்கத்தினர் வசிக்கும் பகுதி என்பது தெளிவாக தெரிந்தது. ஒரு குறிப்பிட்ட வீட்டின் முன் காரை நிறுத்தும்படி அவள் கேட்டுக் கொண்டாள். அந்த வீடு, பெரிதாகவும் இல்லாமல் சிறியதாகவும் இல்லாமல் இருந்தது. பார்க்க நடுத்தர வர்க்கத்தின் வீடு போல் தான் இருந்தது.

வீட்டினுள் ஓடினாள் ராதா. முகுந்தனும் மீராவும் அவளை பின்தொடர்ந்தார்கள்

"அம்மா, உங்களுக்கு என்ன ஆச்சு? நீங்க எப்படி விழுந்தீங்க?" என்றாள் அங்கு சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண்ணை பார்த்து.

அவரைப் பார்த்து முகுந்தனும் மீராவும் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். அவளது அம்மா ஒரு கையும் காலும் விளங்காதவர்.

"நான் இப்போ நல்லா இருக்கேன்" என்று தட்டு தடுமாறி கூறினார் அவர். அவரது குரல் தெளிவாக இல்லாவிட்டாலும், அவர் கூறியது அவர்களுக்கு புரிந்தது.

அந்த அம்மாவுக்காகவும்,  மகளுக்காகவும் முகுந்தனும் மீராவும் வருத்தப்பட்டனர். அவளுடைய அம்மா அவர்கள் இருவரையும் ஏறிட்டார்.

"அவங்க ரெண்டு பேரும் என் கூட ஆஃபீஸ்ல வேலை செய்றாங்க. எங்க ஆஃபீஸ்ல எனக்கு அண்ணன் மாதிரி ஒருத்தர் கிடைச்சிருக்காரு, அவரால தான் எனக்கு வேலை கிடைச்சதுன்னு நான் உங்ககிட்ட சொன்னேன்ல?"

அவளுடைய அம்மா ஆம் என்று தலையசைத்தார்.

"அந்த அண்ணன் இவர் தான். இவங்க, அவரோட ஒய்ஃப் மீரா அக்கா. ரெண்டு பேரும் எங்க ஆஃபீஸ்ல தான் ஒன்னா வேலை செய்றாங்க"

முகுந்தனுக்கு நன்றி கூற அவர் தன் கையை உயர்த்த முயன்றார்.

"ப்ளீஸ் உங்களை ஸ்ட்ரெஸ் பண்ணிக்காதீங்க" என்றான் முகுந்தன்.

"நன்றி" என்று அவர் சிரமப்பட்டு கூறினார்.

"ராதா, அவங்கள உள்ள கூட்டிக்கிட்டு போய் ரெஸ்ட் எடுக்க வை" என்றாள் மீரா.

"இல்லக்கா... அவங்களுக்கு படுக்க பிடிக்காது. அவங்களுக்கு அப்படி படுக்க தோணுச்சுன்னா, அதை அவங்களாவே செய்வாங்க"

"ஒ..."

"ஆமாம். அதனால தான், இவங்களை பத்தின கவலை இல்லாம என்னால வேலை செய்ய முடியுது. பாத்ரூம் போகும் போது மட்டும் தான் அவங்களுக்கு என்னோட உதவி தேவைப்படும்" என்றாள் வேதனை நிறைந்த புன்னகையுடன்.

"ஓ..."

"வாங்க, நீங்க வந்து உட்காருங்க" என்றாள் அங்கிருந்த நாற்காலிகளை காட்டி.

அந்த பழைய இரும்பு நாற்காலியில் அவர்கள் அமர்ந்தார்கள். ராதா உள்ளே சென்றாள்.

"ரொம்ப பாவம் இல்ல?" என்றாள் மீரா.

ஆம் என்ற தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

அந்த வீட்டில், வசதி என்று சொல்லிக்கொள்ள எதுவுமே இல்லை. அது அவர்களது ஏழ்மை நிலையை எடுத்துரைத்தது.

"இன்டர்வியூல இவளை செலக்ட் பண்ணி நீங்க ரொம்ப நல்ல வேலை செஞ்சிருக்கீங்க" என்றாள் மீரா.

"ஆமாம். அவங்க வாழ்க்கையை ஓட்டவே ரொம்ப சிரமப்படுகிறாங்கன்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் முகுந்தன்.

இரண்டு தம்ளர்களுடன் வந்த ராதா,

"சாரிக்கா, என்னால உங்களுக்கு பிளாக் காபி தான் கொடுக்க முடிஞ்சிது" என்றாள்.

மீரா எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"பரவாயில்ல" என்று  அதை பெற்றுக் கொண்டான் முகுந்தன்.

"முதல் மாச சம்பளம் வாங்கினதுக்கு பிறகு, உங்களுக்கு நான் நல்ல காபி போட்டு தரேன்" என்று சிரித்தாள் ராதா.

"தேவையில்லாம எதையும் யோசிக்காதே" என்றாள் மீரா.

"எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணதுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ். நீங்க என்னை கூட்டிகிட்டு வரலைன்னா, நான் இவ்வளவு சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வந்திருக்கவே முடியாது" என்றாள்.

"பரவாயில்ல" என்றான் முகுந்தன்.

"உனக்கு ஏதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா நீ எங்களை கேட்கலாம்" என்றாள் மீரா.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் அக்கா"

"நாங்க கிளம்பறோம். வீட்ல கொஞ்சம் வேலை இருக்கு" என்றாள் மீரா.

சரி என்று தலையசைத்தாள் ராதா. அவர்கள் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.

காரில்

சிறிது நேரம் வரை இருவருமே அமைதியாக இருந்தார்கள்.

"வாழ்க்கை எல்லாருக்கும் சுலபமா இருக்கிறதில்ல இல்ல?" என்றான் முகுந்தன்.

"ஆமாம், வாழ்வாதாரம் கூட இல்லாம சாப்பாட்டுக்கே நிறைய பேர் கஷ்டப்பட்டுக்கிட்டு இருக்காங்க" என்றாள் மீரா.

"பக்கவாதம் வந்த ஒருத்தரை வீட்டில வச்சுக்கிட்டு, அவங்களுக்காக வீட்லயும் வேலை செஞ்சுகிட்டு, வேலைக்கும் போய் சம்பாதிக்கிறது ரொம்ப கஷ்டம்" என்றான். ஆம் என்று தலையசைத்த மீரா,

"அந்த பொண்ணுக்கு போட்டுக்க நல்ல துணி கூட இல்லன்னு நினைக்கிறேன்"

சாலையில் கண்களை பதித்த படி ஆம் என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

"நான் அவளுக்கு சில புடவை கொடுக்கட்டுமா?" என்றாள்.

புன்னகைத்தபடி சரி என்ற முகுந்தன்,

"பழைய புடவையா கொடுக்கப் போற?" என்றான்.

"இல்ல இல்ல, போன வாரம் நம்ம ஆஃபிசுக்கு ஒரு புடவைகாரர் கொண்டு வந்திருந்தாரு. அவர்கிட்ட நான் கொஞ்சம் புடவைகள் வாங்கினேன்.  அதுல ரெண்டு மூணு அப்படியே இருக்கு"

சரி என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

மறுநாள்

மீரா, ராதாவுக்கு புடவைகள் கொடுத்த போது ராதாவின் கண்கள் கலங்கின.

"இதை வாங்கிக்கோ"

"இல்லக்கா, எனக்கு இந்த வேலை கிடைக்க அண்ணன் உதவி செஞ்சாரு. எனக்கு அதுவே போதும்" என்றாள்.

"உனக்கு வேலை கிடைக்க உங்க அண்ணன் உதவி செஞ்சாரு. இந்த உதவி உங்க அக்கா செய்றான்னு நினைச்சுக்கோ. இதை வாங்கிக்கோ"

"வேண்டாம் கா"

"தயங்காதே. வாங்கிக்கோ" என்று அவள் கையில் அதை திணித்தாள்.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் கா. உங்க உதவியை நான் எப்பவும் மறக்க மாட்டேன்"

மாலை

வழக்கம் போல் முகுந்தனும் மீராவும் அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். அப்பொழுது வைஷ்ணவி மீண்டும் அலுவலகத்திற்குள் ஓடி வருவதை பார்த்து, அவர்கள் நின்றார்கள்.

"என்ன ஆச்சி வைஷு?" என்றாள் மீரா.

"ஏதோ ஒரு பொறுக்கி நம்ம ராதா கிட்ட கலாட்டா பண்ணிக்கிட்டு இருக்கான். அதுக்காகத் தான் நந்துவை கூப்பிடலாம்னு உள்ள வரேன்" என்றாள் அவள் உள்ளே ஓடியபடி.

ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்ட முகுந்தனும் மீராவும், பேருந்து நிறுத்தம் நோக்கி விரைந்தார்கள்.

"நான் போலீசை கூப்பிடுவேன்" என்றாள் ராதா அவளிடம் வம்பு செய்தவனிடம்.

"தாராளமா கூப்பிட்டுக்கோ. அதுக்கு முன்னாடி நான் உன்னை ஒரு தடவை தொட்டுக்கிறேன். உன் பின்னாடி நான் எத்தனை நாளா சுத்திகிட்டு இருக்கேன்...! நீ என்னை கண்டுக்கவே மாட்டேங்குற..." என்று அவள் கையைப் பிடித்து தன்னுடன் இழுத்துச் சென்றான் அவன்.

"என் கையை விடு, எல்லாரும் நம்மளை பார்க்கிறாங்க"  தலைகுனிந்த படி கூறியவாறு அவன் கையில் இருந்து தன் கையை விடுவிக்க முயன்றாள் அவள்.

"எல்லாரும் பார்க்கட்டுமே... அப்ப தானே அவங்களுக்கு தெரியும், உனக்கும் எனக்கும் என்ன சம்பந்தம்னு"

அடுத்த நொடி, ஒரு சக்தி வாய்ந்த குத்து பட்டு அவன் தரையில் விழுந்தான். தனக்கு முன்னாள் நின்றிருந்த அந்த மனிதன் யார் என்று அவனுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் அவனைப் பார்த்து, கண்ணீருடன் புன்னகைத்தாள் ராதா. அவன் யாராக இருக்கும் என்று நாம் கூற வேண்டிய அவசியம் இல்லை. நமது முகுந்தன் தான். ராதாவை சமாதானப்படுத்தும் நோக்கில் அவளது தோளை தொட்டாள் மீரா.

அவனது சட்டை காலரைப் பற்றி, அவனை தரையில் இருந்து தூக்கிய முகுந்தன், அவன் வயிற்றில் ஓங்கி குத்தினான். அவன் முகுந்தனை அடிக்க முயன்ற போது, அவன் கையை பற்றி, முதுகுக்கு பின்னால் திருப்பி, முதுகில் மற்றொரு குத்து விட்டான்.

"அவ எனக்கு தெரிஞ்ச பொண்ணு" என்றான் அவன், அந்த குத்தை சமாளிக்க முடியாமல்.

"இல்ல அண்ணா... அவன் பொய் சொல்றான். அவன் இப்படித்தான் என்னை தினமும் டார்ச்சர் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கான். நான் எங்க போனாலும் என்னை ஃபாலோ பண்றான்" என்று அழுதாள் ராதா.

"ஏய், நீ எங்க போனாலும் இவன் உன் கூடவே வருவான்னு நினைக்கிறியா?" என்றான் அவன் மிரட்டலாக.

மீண்டும் அவனை நோக்கி திரும்பிய முகுந்தன், அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தான்.

"என்னடா செய்வ நீ? தனியா இருக்கிற பொண்ணு கிட்ட தான் உன் வீரத்தை காட்டுவியா?" என்று அவன் முகத்தில் இன்னொரு குத்து விட்டான்.

"சார், என்னை விடுங்க சார். ஏன் சார் இப்படி போட்டு என்னை அடிக்கிறீங்க? உலகம் என்ன இன்னைக்கேவா முடிஞ்சிட போகுது?" என்றான் அவன் வலி தாங்காமல்.

"அப்படின்னா, நீ நாளைக்கும் வருவியா?" என்று தன் கையை ஓங்கினான் முகுந்தன்.

"நாளைக்கு நான் எப்படி சார் வருவேன்? பாருங்க என் மூஞ்சியை, நீங்க என்ன செஞ்சு வச்சிருக்கீங்கன்னு... எனக்கு இந்த காயம் ஆற ஒரு மாசமாவது ஆகும்" என்றான்.

அவர்களை சுற்றி நின்ற மக்கள் சிரித்தார்கள்.

"இங்கிருந்து ஓடிப் போயிடு. மறுபடி வரணும்னு நினைக்காத"

"அம்மா ராதா... உனக்கு பெரிய கும்பிடு. இன்னொரு தடவை நான் உன் பக்கம் வரவே மாட்டேன்" என்று அங்கு வந்த ஒரு ஆட்டோவை நிறுத்தி, அதில் ஏறி ஓடினான் அவன், ரத்தம் வடியும் முகத்தோடு.

அடுத்த நொடி, யாரும் எதிர்பாராத வண்ணம், முகுந்தனை கட்டிப்பிடித்த ராதா,

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் அண்ணா... ரொம்ப தேங்க்ஸ்" என்றாள்.

அதிர்ச்சியடைந்த முகுந்தனின் கண்கள், அதிர்ச்சியோடு நின்ற   மீராவின் பக்கம் அனிச்சையாய் திரும்பியது.

தொடரும்...