59 மன்னிப்பு

தன் கால்களை ராதா தொட்டவுடன் பின்னால் எதிரி குதித்தான் முகுந்தன்.

"என்ன செய்றிங்க?" என்றான் அதிர்ச்சியுடன்.

மீராவும் அதிர்ச்சி அடைந்தாள் தான். ஆனால் முகுந்தனின் முகத்தில் தெரிந்த அதிர்ச்சியை பார்த்து அவள் சிரித்தாள்.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் அண்ணா" என்றாள் அந்தப் பெண் மறுபடியும்.

"பரவாயில்லை" என்றான் முகுந்தன்.

சிரித்தபடி அந்த பெண்ணுக்கு பணி நியமன ஆணையை வழங்கினான் வாசுதேவன்.

"தேங்க்யூ சார்" என்றாள் ராதா.

"ஜகா, அவங்களை நீ கைட் பண்ணு" என்றான் வாசுதேவன்.

சரி என்று தலையசைத்தான் ஜெகதீஷ்.

"நீங்க அவர் கூட போங்க" என்றான்.

"சரிங்க சார்" என்ற ராதா, அவனை பின்தொடர்ந்து சென்றாள்.

தனது சிரிப்பை அடக்கியபடி நின்றிருந்த மீராவை பார்த்த முகுந்தன், அவளைப் பார்த்து முறைத்தான். அவர்களைப் பார்த்து வாசுதேவன் சிரித்தான்.

"அந்த பொண்ணுக்கு முகுந்தன் கடவுள் ஆயிட்டான் போல இருக்கே" என்றான் வாசுதேவன்.

அதைக் கேட்டு முகுந்தனும் சிரித்தான்.

"உங்க ஹாலிடேஸ் எப்படி போச்சு?" என்றான் வாசுதேவன்.

"ரொம்ப நல்லா போச்சு"

"சாரிப்பா உங்க ஹாலிடே மூடை நான் ஸ்பாயில் பண்ணிட்டேன்"

"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல" என்றான் முகுந்தன்

"ஒரு சாரி சொல்லி நீங்க தப்பிச்சுக்க முடியாது வாசு. கொஞ்ச நாள் கழிச்சு மறுபடியும் நீங்க எங்களுக்கு லீவு கொடுக்கணும்" என்றாள் மீரா கிண்டலாய்.

"கொடுத்துட்டா போச்சு" என்று சிரித்தான் வாசு.

"நீ புது ஃபைலை கிரியேட் பண்ணிட்டியா?" என்றான் முகுந்தன்.

"கிட்டத்தட்ட முடிச்சிட்டேன்" என்றாள் மீரா.

"தட்ஸ் கிரேட்"

"அவங்க உண்மையிலேயே கிரேட் தான்" என்றான் வாசுதேவன்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

"நான் என்னோட ரூமுக்கு போய் இதை முடிச்சிடுறேன். எனக்கு ஒரு மணி நேரம் டைம் கொடுங்க" என்று எழுந்து நின்றாள் மீரா.

வாசுதேவன் சரி என்று ஒப்புக் கொண்டதும், அங்கிருந்து சென்றாள்.

"நான் கூப்பிடாமலேயே வந்ததுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ் முகுந்தா" என்றான் வாசு.

"பரவாயில்ல வாசு."

"உன்னோட அம்மா அப்பா எப்படி இருக்காங்க?"

"ரொம்ப நல்லா இருக்காங்க"

"நான் அதைப் பத்தி கேட்கல"

"வேற எதைப் பத்தி கேட்கிற?"

"உன்கிட்ட தெரியுற இந்த மாற்றத்தை பார்த்து அவங்க மயங்கி விழாம இருந்திருக்கணுமே..." என்றான்.

"நீ சொன்னது சரி தான். அவங்க மருமகளை தலையில தூக்கி வச்சிக்கிட்டு அவங்க டான்ஸ் மட்டும் தான் ஆடல" என்று சிரித்தான்.

"மறுபடியும் நீங்க எப்போ சென்னைக்கு போக விருப்பப்பட்டாலும் என்கிட்ட சொல்லுங்க" என்றான் சிரித்தபடி.

"நிச்சயமா சொல்றேன்"

மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு

தங்கள் நிறுவனத்தின் அடுத்த பிராஜெக்ட்டுக்கான வேலையை, நந்தகுமாருடனும் வைஷ்ணவியுடனும் இணைந்து மும்முரமாய் செய்து கொண்டிருந்தாள் மீரா. அது அவள் செய்ய வேண்டிய வேலையே இல்லை என்றாலும், நந்தாவும் வைஷ்ணவியும் அவளது உதவியை நாடிய வண்ணம் இருந்தார்கள். அதனால் மீரா தன்னையும் அதில் இணைத்துக் கொண்டாள்.

அந்த மூன்று நாட்களில் ராதாவுக்கு பயிற்சி அளித்து முடித்தான் ஜெகதீஷ்

வாசுதேவனின் அறையில் அவனுடன் ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை விவாதித்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். அப்பொழுது, வாசுதேவனின் கைபேசிக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது. அதில் ஒளிர்ந்த கோவர்தனின் பெயரை பார்த்து, புருவம் உயர்த்தினான் வாசுதேவன். முகுந்தனை பார்த்தபடி அந்த அழைப்பை ஏற்றான்.

"வாசு..." என்று ஒலித்த கோவர்தனின் குரலில் பதற்றத்தை உணர்ந்தான் வாசுதேவன்.

"ம்ம் சொல்லு"

"அபராஜித்தும், அவனோட அப்பாவும் உங்க ஆஃபீசுக்கு வராங்க"

அதைக் கேட்டு வாசுதேவன் அதிர்ச்சி அடைந்தான் தான். ஆனாலும், அதை தன் குரலில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை, தன்னுடன் முகுந்தன் இருந்ததால்.

"ஓ..." என்றான் சாதாரணமாய்.

அவன் அப்படி பேசியதால், அவனுடன் யாரோ இருக்கிறார்கள் என்பதை புரிந்து கொண்டான் கோவர்தன்.

"அவங்க உங்க ஆஃபீசுக்கு தான் வராங்க. நான் அவங்களை ஃபாலோ பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன். தேவைப்பட்டா என்னை கூப்பிடுங்க" என்றான்.

"சரி" என்று அழைப்பை துண்டித்து விட்டு, அவர்களுக்காக காத்திருந்தான் வாசுதேவன். அவன் எதிர்பார்த்தபடியே அவனது அறையின் கதவை யாரோ தட்டினார்கள்.

"கம் இன்" என்றான் வாசுதேவன்.

அபராஜித் உள்ளே நுழைந்ததை பார்த்த அவன், முகுந்தனை நோக்கி தன் பார்வையை திருப்பினான். அவர்களைப் பார்த்த முகுந்தன், முகம் சுருக்கினான். அவனை பார்த்ததால் தன் பொறுமை இழந்த முகுந்தன், அவனை நோக்கி ஒரு அடி எடுத்து வைக்க, அவனுக்கு பின்னால் வந்த அவனது தந்தை,

"எப்படி இருக்க வாசு?" என்பதைக் கேட்டு நின்றான் அவன்.

"நல்லா இருக்கேன் சார்" என்றான் வாசுதேவன் இறுக்கமாய்.

"எங்களைப் பார்த்து நீ குழம்ப வேண்டிய அவசியம் இல்ல. நாங்க உன்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்க தான் வந்திருக்கோம். மீரா கிட்ட இவன் நடந்துகிட்டது தப்பு" என்றார் அவனது அப்பா ராம்ராஜ்.

எரிச்சலுடன் நின்றிருந்த முகுந்தனை பார்த்தான் வாசுதேவன்.

"அது ரொம்ப கசப்பான சம்பவம். என் மகன் அப்படி நடந்திருக்கக் கூடாது. நடந்ததுக்காக நான் மனசார மன்னிப்பு கேக்குறேன்" என்றார் ராம்ராஜ்

மெல்ல தலையசைத்த வாசுதேவன்,

"இது ரொம்ப மரியாதையான கம்பெனி சார். என்கிட்ட வேலை செய்றவங்க தான் எனக்கு எல்லாமே. இவன் என் பிஏ கிட்ட தப்பா நடந்த போது, நான் ரொம்ப அசிங்கமாக உணர்ந்தேன்" என்றான்.

"என்னால புரிஞ்சுக்க முடியுது வாசு. அடுத்த நாளே வந்து உன்னை பார்க்கணும்னு நினைச்சேன். ஆனா நான் மன்னிப்பு கேட்கும் போது அபராஜித்தும் என் கூட இருக்கணும்னு நெனச்சேன். அவன் ரெக்கவர் ஆகுறதுக்கு தான் இவ்வளவு நாள் ஆயிடுச்சு. அவனோட காயம் ரொம்ப ஆழமானது. அதனால தான் அது ஆற இவ்வளவு நாள் ஆச்சு" என்றார் வருத்தத்துடன்.

அன்று அபராஜித்தை முகுந்தன் அடித்த ஒவ்வொரு அடியும் வாசுதேவனின் நினைவுக்கு வந்தது. அந்த அடியை வாங்கும் போது அபராஜித் எவ்வளவு கதறினான் என்பதும் அவன் நினைவுக்கு வந்தது. தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டான் வாசுதேவன்.

"என் பையன் செஞ்ச தப்பை மீராவோட மனசுல இருந்து அழிக்க நான் நினைக்கிறேன்" என்றார் ராம்ராஜ்.

அவ்வளவு நேரம் அவரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த முகுந்தன், வாசுதேவன் பக்கம் திரும்பினான்.

"நான் மீராவை என் பையனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கலாம்னு நினைக்கிறேன்" என்றார் ராம்ராஜ்.

முகுந்தன் அதிர்ச்சி அடைந்தான் என்று கூறத் தேவையில்லை. அவனைவிட அதிகமாக அதிர்ச்சி அடைந்தது வாசுதேவன் தான்.  அபராஜித்தின் முகத்தை மீண்டும் அடித்து உடைக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது முகுந்தனுக்கு. எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால், அவர்கள் மீராவின் திருமணத்தை பற்றி பேசுவார்கள்? வாசுதேவன் முகுந்தனின் முகத்தை மட்டும் தான் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் தோள்களை பற்றி அழுத்திய அவன், அமைதியாய் இருக்கும்படி சமிஜ்கை செய்தான்.

"நான் மீராவை பாக்கலாமா?" என்றார் ராம்ராஜ்.

அதைக் கேட்ட அபராஜித்தின் முகத்தில் ஆர்வம் கொப்பளித்தது.

"இல்ல சார். உங்களுடைய விருப்பம் நிறைவேறாது" என்றான் வாசுதேவன்.

"ஏன் நிறைவேறாது?"

"ஏன்னா, அவங்களுக்கு ஏற்கனவே கல்யாணம் ஆயிடுச்சு"

அப்பாவும் பிள்ளையும் திகைத்து நின்றார்கள்.

"என்னது? அவங்களுக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சா? இவன் தப்பா நடந்துக்க நினைச்சது ஒரு கல்யாணமான பொண்ணு கிட்டயா? உனக்கு கொஞ்சம் கூட அறிவே இல்லையா?" என்று தன் மகனை திட்டினார் ராம்ராஜ்.

இன்னும் அந்த அதிர்ச்சியில் இருந்து வெளியே வரவில்லை அபராஜித்.

"தயவுசெய்து எங்களை மன்னிச்சிடுங்க வாசு. எங்களால அந்த பொண்ணு குடும்பத்துல நிறைய பிரச்சனையை ஃபேஸ் பண்ணி இருப்பா. பாவம் அவ" என்றார் ராம்ராஜ்

"இல்ல சார். அவங்க ஹஸ்பண்ட் ரொம்ப அண்டர்ஸ்டாண்டிங் ஆனவரு. நடந்த எதுக்கும் மீரா காரணம் இல்லன்னு அவர் புரிஞ்சிகிட்டார்" என்றான் வாசுதேவன் அபராஜித்தை
பார்த்தபடி.

"நாங்க அவங்க ஹஸ்பண்ட் கிட்ட மனசார மன்னிப்பு கேட்டோம்னு தயவு செய்து சொல்லிடுங்க" என்றார் ராம்ராஜ்.

"அதை நீங்களே அவர்கிட்ட சொல்லிடலாம் சார்"

"அவரும் இங்க தான் வேலை செய்றாரா?"

"ஆமாம் சார். அவர் தான் எங்க கம்பெனியோட மேனேஜர், முகுந்தன்" என்று அவனை சுட்டி காட்டினான்

தாளாத அதிர்ச்சிக்கு ஆளானான் அபராஜித். இவனா மீராவின் கணவன்? அதனால் தான் அன்று அவ்வளவு கோபத்துடன் அவனை தாக்கினானா? இடி போல் இறங்கிய ஒவ்வொரு அடியையும் அவன் நினைத்துப் பார்த்து மென்று விழுங்கினான்.

"தயவு செய்து எங்களை மன்னிச்சிடுங்க முகுந்தன். சாரி அப்படிங்கற வார்த்தை இதுக்கு போதாதுன்னு எங்களுக்கு தெரியும். ஆனா எங்களுக்கு வேற என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல"

"தன்னோட லிமிட் என்னன்னு தெரிஞ்சு உங்க பிள்ளை நடந்துகிட்டா எல்லாருக்கும் நல்லது சார்"

"அவன் இனிமே நிச்சயம் யாரோட வம்புக்கும் வரமாட்டான். அதுக்கு நான் பொறுப்பு. தயவுசெய்து நாங்க மன்னிப்பு கேட்டோம்னு மீராகிட்ட சொல்லிடுங்க"

சரி என்று தலைசைத்தான் முகுந்தன்

அவர்கள் இருவரும் அங்கிருந்து விடைபெற்று சென்றார்கள். வாசுதேவனின் அறையில் இருந்து அபராஜித் வெளியே வருவதை கவனித்தாள் மீரா. அவளுக்கு தெரியும், முகுந்தன் வாசுதேவனின் அறையில் இருக்கிறான் என்று.  அது அவளுக்கு நடுக்கத்தை தந்தது. அபராஜித் எதற்காக அங்கு வந்தான் என்று அவளுக்கு புரியவில்லை. காரணம் என்னவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். அவனை பார்த்து முகுந்தனுக்கு கோபம் வந்திருக்குமே... முகுந்தன் எப்பொழுதும் முகுந்தன் தானே.

வாசுதேவனின் அறையின் அருகில் சென்ற அவள், தன் காதுகளை தீட்டிக் கொண்டு உள்ளே ஏதாவது சத்தம் கேட்கிறதா என்று கவனித்தாள். எந்த சத்தமும் கேட்காமல் போகவே, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். உள்ளே சென்ற அவளை பார்த்து புன்னகை புரிந்தான் வாசுதேவன். முகுந்தனோ சங்கடப் பட்டான். ஏனென்றால், அந்த அப்பா பிள்ளையின் வருகைக்கான காரணத்தை வாசுதேவன் அவளிடம் கூறுவான் என்று அவனுக்கு தெரியும்

"ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே?" என்றாள் அவள் பதற்றத்துடன்.

"என்ன பிரச்சனை?"

"எந்த டேமேஜும் இல்லாம எப்படி அபராஜித்தை நீங்க போக விட்டீங்க?"

அதை கேட்டு வாசுதேவன் வாய் விட்டு சிரிக்க, நெற்றியை சொறிந்தான் முகுந்தன்.

"அபராஜித் கூட வந்தது அவனோட அப்பா. அவர் கூட இருந்ததால தான் முகுந்தன் அவனை உயிரோட போக விட்டான். அவங்க இங்க எதுக்கு வந்தாங்கன்னு உங்களுக்கு தெரியுமா?" என்றான் வாசுதேவன்.

"எனக்கு எப்படி தெரியும்?"

"அவங்க உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்க வந்தாங்க. அதோட மட்டும் இல்லாம..." என்று நிறுத்திய அவன், முகுந்தனை பார்த்து சிரித்தான்.

"வேற எதுக்கு?" என்றாள் மீரா.

"அவர் உங்களை அபராஜித்துக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்னு நினைச்சாரு"

மீராவின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் விரிந்தன. அவளை பார்த்து புன்னகைத்தான் முகுந்தன். அங்கு வாசுதேவன் இருக்கிறான் என்பதை பற்றி கவலைப்படாமல், அவன் நெற்றியை தொட்டுப் பார்த்த மீரா,

"உண்மையிலேயே உங்களுக்கு ஒன்னும் இல்லையே? நீங்க நல்லா தான் இருக்கீங்களா?" என்றாள்.

"நான் கூட செம டென்ஷனாயிட்டேன். நல்லவேளை, நாம் முகுந்தன் கண்ட்ரோல்ல இருந்துட்டான்" என்றான் வாசுதேவன்.

மீராவுக்கு வியப்பாய் இருந்தது.

"அவங்க அப்பா மட்டும் அவன் கூட வரலைன்னா, மறுபடி நான் அவன் மூஞ்சியை உடைச்சிருப்பேன். அவனோட நல்ல நேரம், அவன் அப்பா கூட வந்தாரு" என்றான் முகுந்தன்.

"நல்லவேளை" என்ற மீரா அங்கிருந்து சென்றாள்.

முகத்தை சுருக்கிய முகுந்தன், அவளை பின்தொடர்ந்தான்

"மீரா... வெயிட்..."

அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்த வாசுதேவன், தன் கைபேசியை எடுத்து கோவர்தனுக்கு ஃபோன் செய்தான்.

"சொல்லுங்க வாசு சார்"

"அவங்க கிளம்பி போய்ட்டாங்களா?"

"ஆமாம் சார். அவங்க கிளம்பி போயிட்டாங்க. அவங்க எதுக்காக உங்க ஆபீசுக்கு வந்தாங்க? ஏதாவது தப்பா பேசினாங்களா?"

"இல்ல... அப்படியெல்லாம் எதுவும் செய்யல"

"நிஜமாவா சொல்றீங்க?"

"ஆமாம். அதனால தான் எனக்கு சந்தேகமே அதிகமாகுது. அவங்க மேல ஒரு கண் வச்சுகிட்டே இரு. எனக்கு ஏதோ தப்பா தோணுது"

"சரி சார்"

"முக்கியமா அபராஜித்தை க்ளோசா வாட்ச் பண்ணிக்கிட்டே இரு"

"சரி" என்று அழைப்பை துண்டித்தான் கோவர்தன்.

ராம்ராஜ் அபராஜித்தை போல் இல்லை. அவர் எப்பொழுதும் தனது வியாபாரத்தை பற்றியே யோசிப்பவர். அதனால் எந்த நஷ்டமும் தன் நிறுவனத்தை பாதிப்பதை அவர் விரும்ப மாட்டார். அதனால் தான், தன் நிறுவனத்துடன் விரோதத்தை வளர்த்துக் கொள்ள விரும்பாமல் மன்னிப்பு கேட்டிருப்பார் என்று எண்ணினான். எது எப்படி இருந்த போதிலும், அவர்கள் மீது ஒரு கண் வைப்பது எந்த விதத்திலும் தவறாகாது என்று எண்ணினான் வாசுதேவன்.

தொடரும்...